Tag: ηπα

Κυριακή 21 Οκτώβρη. Αφού το «επεξεργάστηκε» για πάνω από 2 βδομάδες, ο σαουδάραβας τοξικός πρίγκηπας βρήκε (νομίζει) την «χρυσή εξήγηση»: ο Kashoggi σκοτώθηκε στη διάρκεια καυγά με υπαλλήλους του προξενείου… – αυτό είπε. «Έγινε παρεξήγηση» δηλαδή…

Αυτή η εκδοχή δεν ακούγεται άσχημα στην Ουάσιγκτον, αφού το «έγινε παρεξήγηση» εξασφαλίζει την «αθωώτητα» του τοξικού που, με τη σειρά της, βολεύει την αμερικανο-σαουδαραβική συμμαχία. H ε.ε. δεν ψήνεται καθόλου (η αγγλία συμπεριλαμβάνεται;).

Είπε την βλακεία του ο τοξικός, αλλά τώρα είναι μπροστά στο πιο δύσκολο: αφού «ο Kashoggi σκοτώθηκε κατά λάθος» πού είναι το πτώμα του; Θα πρέπει ο τοξικός να το μαρτυρήσει (πριν το βρουν οι έρευνες της Άγκυρας). Κι αν, τέλος πάντων, ο θανατός του ήταν «ατύχημα», γιατί – τουλάχιστον – η «διμοιρία θανάτου» δεν κάλεσε ένα ασθενοφόρο να το μεταφέρει σε τουρκικό νοσοκομείο ή νεκροτομείο;

Αν το πτώμα του Kashoggi βρεθεί σε κομμάτια, θα πρέπει να εξηγήσει ο τοξικός γιατί του την «είχε στήσει για καυγά» ο αρχι-ιατροδικαστής – με – το – πριόνι …

Απ’ την άλλη μεριά ο ρόλος των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών (ή κάποιων φραξιών τους) στην υπόθεση Kashoggi παραμένει στον αφρό, από αμερικανικά καθεστωτικά μήντια όπως η washington post και οι new york times (φόλα αντι-trump…). Το λιγότερο που τους καταλογίζεται είναι πως ενώ ήξεραν ότι ο τοξικός ήθελε να τον απαγάγει, δεν τον ενημέρωσαν όπως όφειλαν.

Δεν θα ήταν ωστόσο απίθανο να ήξεραν περισσότερα…

Κυριακή 21 Οκτώβρη. Αν κάνετε συλλογή δυσοίωνων προβλέψεων (άλλοι θα το έλεγαν βίτσιο και άλλοι επαφή με την πραγματικότητα…) προσθέστε και τα λεγόμενα του Jerry Kid. Πρόκειται για τον διοικητή / καπετάνιο του αγγλικού αεροπλανοφόρου Queen Elizabeth, που έπλευσε καμαρωτό μέχρι το Manhattan. Και απο εκεί δημοσιοποίησε προχτές τις ανησυχίες του:

…Σκέφτομαι πως η συγχώνευση της στρατιωτικοποίησης, των κβαντικών υπολογιστών, των αυτόματων συστημάτων μάχης είτε στον αέρα, είτε στην ξηρά είτε στον βυθό της θάλασσας, και των δυνατοτήτων των υπολογιστών και των μηχανών να λαμβάνουν πολύ γρήγορες αποφάσεις με ανατροφοδότηση δεδομένων, όλα αυτά νομίζω ότι θα αλλάξουν ριζικά τον χαρακτήρα του πολέμου…

Νομίζω ότι θα δούμε όλα τα είδη των άθλιων μεθόδων. Βιολογικό πόλεμο, και επίσης επιθέσεις ειδικά εναντίον άμαχων πληθυσμών, μέσω καταστροφών σε υποδομές, ηλεκτρικά δίκτυα, cyber πόλεμο – ένα πλήρες φάσμα δράσεων εναντίον των πληθυσμών που θα είναι βαθιά τρομοκρατικό…

Φαίνεται ότι ο κυρ Jerry ξεχνάει πως αυτές οι επιθέσεις κατά των πληθυσμών γίνονται εδώ και σχεδόν 2 δεκαετίες στο αφγανιστάν, στο ιράκ, στη συρία, στην υποσαχάρια αφρική… Όχι τόσο high tech, αλλά με τα ίδια τρομακτικά αποτελέσματα. Προφανώς όμως, όταν ανησυχεί για την υψηλής τεχνολογίας μαζική εξόντωση αναφέρεται σε πρωτοκοσμικούς πληθυσμούς: αυτοί “αξίζουν τα λεφτά μια τόσο αναβαθμισμένης ‘δημιουργικής καταστροφής’” – έτσι δεν είναι;”

Θα μπορούσαν να είναι οι υπερβολές ενός άθλιου μιλιταριστή… Αν, όμως, κάνει κάποιος τον όχι σπουδαίο κόπο να ψάξει τους θανάτους και τα σακατέματα των ως τώρα παγκόσμιων πολέμων, απ’ τον πρώτο ως τις πιο πρόσφατες φάσεις του τέταρτου, θα διαπιστώσει ιδίοις όμμασι αυτό: η “αναλογία θανάτου” μεταξύ “μάχιμων και άμαχων” αλλάζει διαρκώς σε βάρος των δεύτερων.

Κι αυτό οφείλεται σε δύο παράγοντες. Πρώτον, στις εξελίξεις των τεχνολογιών πολέμου / θανάτου που κινούνται απ’ τον 20ο αιώνα και μετά σε μια όλο και πιο έντονα ανοδική γραμμή “αύξησης της κατά κεφαλήν καταστροφικότητας / φονικότητας” (ανάλογη με την κατά κεφαλήν αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας…). Πράγμα που σημαίνει ότι όλο και μεγαλύτερες πολεμικές καταστροφές μπορούν να προκληθούν με την άμεση ανάμειξη όλο και λιγότερων επίσημα “στρατιωτών”. Και δεύτερον στην όλο και πιο έντονη διασύνδεση, όσμωση μεταξύ “στρατιωτικής” και “civil” σφαίρας στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες.

Στις αρχές του 20^ου αιώνα ο 1^ος παγκόσμιος πόλεμος γινόταν κάπου πέρα, μακριά, στην ύπαιθρο, στα χαρακώματα… Στην όξυνση του 4^ου (δεν την έχουμε δει ακόμα) οι «υποδομές» που θα γίνουν στόχοι είναι κοινές ανάμεσα στους στρατούς και στους άμαχους… Επιπλέον, το τσάκισμα του ηθικού των πληθυσμών έχει αποδειχθεί σημαντικότερος στόχος απ’ την καταστροφή μερικών αεροπλάνων ή τεθωρακισμένων…

Εδώ είναι που κατεβάζει τα ρολά η ψευτοειρηνόφιλη (ουσιαστικά: «μακρυά απ’ τον κώλο μου κι ας είναι δέκα πόντους…») απώθηση αυτών ακριβώς των πληθυσμών – τα έχουμε πει… Που μέσα στην θολούρα τους αντιμετωπίζουν την ως τώρα μαζική εξόντωση των Άλλων (στη διάρκεια του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας»…) σαν «εξαίρεση», που δεν τους αφορά…

(Εν τω μεταξύ το ψοφιοκουναβιστάν πρόκειται να αποχωρήσει από την συμφωνία INF που είχε υπογράψει μετά τιμών το 1987 ο Reagan με τον Gorbachev, για την απαγόρευση κατασκευής πυραύλων μέσου βεληνεκούς (από 500 έως 5.500 χιλιόμετρα) με χερσαίες βάσεις εκτόξευσης. Η Ουάσιγκτον κατηγορεί την Μόσχα ότι την έχει παραβιάσει ήδη (κάτι που δείχνει πιθανό)· αλλά η εκ νέου μαζική ανάπτυξη τέτοιων πυραύλων απ’ τις ηπα έχει κι άλλον στόχο. Το Πεκίνο, το οποίο δεν δεσμεύεται απ’ την αμερικανο-ρωσική συμφωνία του 1987, και φυσικά φτιάχνει τέτοιους πυραύλους…)

Παρασκευή 19 Οκτώβρη. … Το αφετηριακό σημείο της στρατηγικής εθνικής ασφάλειας είναι η αναγνώριση ότι η αμερική έχει εισέλθει σε μια περίοδο ανταγωνισμού μεταξύ μεγάλων δυνάμεων, και ότι οι πολιτικές των ηπα στο παρελθόν δεν κατάφεραν ούτε να ανακόψουν αυτήν την αναδυόμενη τάση ούτε να εξοπλίσουν κατάλληλα το έθνος μας για να πετύχει τους στόχους του. Αντίθετα απ’ τις γεμάτες ελπίδα παραδοχές των προηγούμενων κυβερνήσεων, η ρωσία και η κίνα είναι σοβαροί ανταγωνιστές που ενισχύουν τις υλικές και ιδεολογικές προϋποθέσεις για να ανταγωνιστούν την υπεροχή και την ηγεσία των ηπα στον 21^ο αιώνα. Συνεχίζει να είναι ένα απ’ τα πιο σημαντικά συμφέροντα εθνικής ασφαλείας των ηπα το να εμποδίσουν την κυριαρχία εχθρικών δυνάμεων πάνω στο έδαφος της ευρασίας. Ο κεντρικός σκοπός της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης είναι να προετοιμάσει το έθνος για να αντιμετωπίσει αυτήν την πρόκληση ενισχύοντας συστηματικά τις στρατιωτικές, οικονομικές και πολιτικές βάσεις της αμερικανικής δύναμης…

Αυτή ήταν η δεύτερη παράγραφος στην κατάθεσή του A. Wess Mitchell, στην επιτροπή διεθνών σχέσεων της αμερικανικής γερουσίας, στις 21 Αυγούστου 2018· με τίτλο «η στρατηγική των ηπα απέναντι στην ρωσική ομοσπονδία».

Ως προς το «τι θα κάνουμε απο εδώ και πέρα» ο Mitcell (υφυπουργός εξωτερικών των ηπα για τις ευρωπαϊκές και ευρασιατικές υποθέσεις) δεν προσθέτει κάτι σε προηγούμενες αποφάσεις της ψοφιοκουναβικής κυβέρνησης, όπως, για παράδειγμα, η “στρατηγική εθνικής ασφάλειας”. Το καινούργιο είναι η παραδοχή της αποτυχίας των προηγούμενων αμερικανικών προσπαθειών να εμποδιστεί “η κυριαρχία εχθρικών δυνάμεων πάνω στο έδαφος της ευρασίας”. Είναι, δηλαδή, η τοποθέτηση των τωρινών αμερικανικών ενεργειών στις αλληλουχίες του ιστορικού χρόνου, πράγμα που είναι αρκετό για να διαφωτίσει τόσο για τον χαρακτήρα των “προηγούμενων αποτυχημένων προσπαθειών” όσο και για τα βασικά χαρακτηριστικά εκείνων που τώρα έχουν αρχίσει να ξεδιπλώνονται.

Παρασκευή 19 Οκτώβρη. Ποιές ήταν, λοιπόν, οι προηγούμενες προσπάθειες; Πρώτη και κυριότερη ο προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας… στη μισή απ’ την γραμμή αντιπαράθεσης Μεσόγειος – Ειρηνικός, πρώτα με την εισβολή στο αφγανιστάν και, στη συνέχεια, με την εισβολή στο ιράκ και την κατασκευή της “ισλαμικής τρομοκρατίας 2.0 με κατάκτηση εδάφους”, του isis, για χρήση σε μεγάλο μέρος της μέσης Ανατολής, της βόρειας Αφρικής και της νοτιοανατολικής Ασίας. (Υπήρχαν βλέψεις για επέκταση της “τρομοκρατίας” στα δυτικά της κίνας, αλλά αυτές απέτυχαν γρήγορα…) Και ύστερα, εξίσου σημαντική, η προσπάθεια δημιουργίας μιας οικονομικο/στρατιωτικής συμμαχίας στην ανατολική και νοτιοανατολική ασία, με σκοπό τον «εγκιβωτισμό» του κινεζικού καπιταλισμού.

Έχουμε αφιερώσει δεκάδες κείμενα / αναλύσεις στο (χάρτινο) Sarajevo, πολύ περισσότερα σχόλια στην ασταμάτητη μηχανή (αλλά και το τετράδιο για εργατική χρήση νο 1) για να εξηγήσουμε τόσο το «πριν» των αμερικανικών ενεργειών (απ’ τον Σεπτέμβρη του 2001 και μετά) όσο και το «τώρα». Ένα απ’ τα βασικά χαρακτηριστικά των προηγούμενων (και ομολογημένα πια αποτυχημένων) προσπαθειών της Ουάσιγκτον να αντιμετωπίσει προκαταβολικά / προληπτικά τόσο το Πεκίνο όσο και την Μόσχα (όταν θεωρούσε αυτά τα καπιταλιστικά κράτη εν δυνάμει ανταγωνιστές της) ήταν πως δεν ήταν άμεσα στρατιωτικές. Απ’ τις «χρωματιστές επαναστάσεις» στο υπογάστριο της Μόσχας ως την προώθηση των φασιστών στην ουκρανία και απ’ τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» ως την ίδια την «ισλαμική τρομοκρατία» η Ουάσιγκτον και οι στενοί της σύμμαχοι απέφυγαν να εμπλακούν σε ένοπλη αναμέτρηση σαν κράτη πρώτης γραμμής εναντίον κρατών πρώτης γραμμής. Χρησιμοποίησε / χρησιμοποίησαν «υποκατάστατα», «εργολάβους», «μισθοφόρους»: ήταν η φτηνή εκδοχή ενός παγκόσμιου πολέμου (αυτό υποστηρίζουμε εδώ και 2 δεκαετίες, του 4^ου…) που επέτρεπε να μην φαίνεται τέτοιος στα μάτια των πρωτοκοσμικών υπηκόων.

Αυτή η μέθοδος (λέει καθαρά ο Mitchell, και δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο πιο σημαντικός που το λέει), τοποθετώντας την στην ιστορική της συνέχεια, απέτυχε στους στόχους της. Οι ανταγωνιστές των ηπα στο έδαφος (αλλά και στη θάλασσα…) της ευρασίας ενισχύθηκαν θεαματικά μέσα σε λιγότερο από 20 χρόνια. Ο κινεζικός καπιταλισμός είναι αυτός που προκαλεί τρόμο με την απόδοση και την ταχύτητα της επέκτασής του. Όσο για τον ρωσικό, μπορεί από κοινωνικο/οικονομική άποψη να μην επιδεικνύει ως τώρα σπουδαία πράγματα, από στρατιωτική, τεχνολογική και διπλωματική άποψη όμως είναι μια χαρά: κατάφερε να «κατακτήσει» το συριακό έδαφος (και όχι μόνο), για πρώτη φορά απ’ τις ένδοξες εποχές της εσσδ στα ‘60s και στα ‘70s· ενώ ισχυρίζεται ότι κατέχει πολεμική τεχνολογία σαφώς ανώτερη απ’ την αμερικανική…

Αφού απέτυχε η «σκιώδης» φάση του 4^ου παγκόσμιου, η φάση που δεν ήταν ανοικτά στρατιωτική / πολεμική· κι αφού η αποτυχία της δεν άφησε τα πράγματα (τους παγκόσμιους συσχετισμούς δύναμης) όπως ήταν το 2001 ή, έστω, το 2005 αλλά είναι πια ολοφάνερη η επιδείνωση σε βάρος των ηπα, τι χαρακτηριστικά μπορεί να έχει απο ‘δω και στο εξής η αμερικανική προσπάθεια «διατήρησης της παγκόσμιας ηγεμονίας στον 21^ο αιώνα»;

Οπωσδήποτε πολύ χειρότερα απ’ ότι ως πρόσφατα. Δεν είναι, φυσικά, καθόλου εύκολο πια. Αλλά είναι αδύνατο για τις ηπα να «πέσουν κατηγορία», να γίνουν δηλαδή μια «περιφερειακή» δύναμη ομόλογη και ανάλογη είτε της ρωσίας, είτε της κίνας!! Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι μια «επιλογή» που ένα κράτος / κεφάλαιο (και μάλιστα με την αμερικανική ιστορία) θα μπορούσε να αποφύγει, προτιμώντας κάτι πιο «ειρηνικό» και «αναίμακτο». Είναι δομικό καπιταλιστικό καθήκον. Ο αμερικανικός καπιταλισμός (όπως και αρκετοί άλλοι) δεν είναι «αυτάρκης» ούτε ως προς την εκμετάλλευση της εργασίας, ούτε ως προς την εξασφάλιση πρώτων υλών, ούτε ως προς τις αγορές που θα καταναλώσουν τα εμπορεύματά του: θέλει μερίδια του πλανήτη, και θέλει να μην έχουν οι ανταγωνιστές του άλλα ισοδύναμα μερίδια…

Ενώ, λοιπόν, η καθημερινότητα (συμπεριλαμβανόμενης εκείνης που θέλει να λέγεται «πολιτική»…) περιστρέφεται γύρω από ζητήματα τρίτης ή τέταρτης κατηγορίας και σημασίας, στον όχι μακρινό ορίζοντα πυκνώνουν οι κάνες…

Παρασκευή 19 Οκτώβρη. Η αντί-δραση των πρωτοκοσμικών (χωρίς εξαιρέσεις!!) είναι «ψυχαναγκαστική»: απώθηση. «Αν κάνουμε ότι δεν βλέπουμε τι συμβαίνει, τότε αυτό δεν συμβαίνει».

Παράδειγμα οι όλο και πιο «θερμές» συμμαχικές σχέσεις του ελλαδιστάν, τόσο με την Ουάσιγκτον όσο και με το Τελ Αβίβ. Η μαζική εθνική απώθηση συμβουλεύει καταπραϋντικά πως αυτές οι σχέσεις θα είναι αναίμακτες, όσο κι αν τραβήξουν στο χρόνο. «4^ος παγκόσμιος πόλεμος»; Μα όχι, τι λέτε; Δεν γίνεται – δεν γίνεται – δεν γίνεται!!! Ίσως «μπορεί» να γίνει…. κάποτε στο μακρινό μέλλον… Κι αυτό ενόσω το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο σχεδόν εκλιπαρεί τόσο την Ουάσιγκτον όσο και το Τελ Αβίβ να «βοηθήσει»…

Σε τι να βοηθήσει και πως; Αν όλες αυτές οι «βοήθειες» εγγράφονται στην εξέλιξη (και στην «θέρμανση») του 4^ου παγκόμιου (όπως υποστηρίζουμε) τι είναι αυτό που προσφέρει το ελλαδιστάν στους «συμμάχους» του; Τον φοβερό και ανίκητο στρατό του; Όχι… Τα τρομερά και ακαταμάχητα όπλα του; Ούτε γι’ αστείο… Την στρατηγική του σκέψη; Εδώ γελάνε όλοι μέχρι δακρύων… Τότε τι;

Αυτό που προσέφερε σ’ όλους τους προηγούμενους παγκόσμιους πολέμους, τον 1^ο, τον 2^ο, τον 3^ο (τον επονομαζόμενο: ψυχρό): την γεωγραφική θέση του! Ξηρά, θάλασσα, αέρα. Σε κανέναν απ’ τους προηγούμενους παγκόσμιους πολέμους ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δεν είχε κάτι άλλο να «καταθέσει στην αρένα» εκτός απ’ την γεωγραφία του. Και, φυσικά, τους λαιμούς των υπηκόων του, μάχιμων ή άμαχων, σαν «μπάζα». Γι’ αυτήν την προσφορά που (ποτέ, ποτέ, ποτέ!) δεν ήταν «αναίμακτη», ο ελληνικός ιμπεριαλισμός ανταμοιβόταν στις διεθνείς μεταπολεμικές συμφωνίες και μοιρασιές· αφού συνέβαινε να βρίσκεται πάντα με την μεριά των νικητών… Χάρη σ’ αυτήν την προσφορά τα ντόπια αφεντικά έγιναν αυτά που είναι σήμερα, από οικονομική, ιδεολογική και ηθική άποψη: η γεωπολιτική πρόσοδος ήταν και παραμένει το «επιχειρησιακό μοντέλο» του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου / ιμπεριαλισμού. Όπως η πολιτική πρόσοδος, σαν «ιμπεριαλισμός εσωτερικού», είναι η ποτισμένη ως το μεδούλι, κυρίαρχη «αντίληψη για τα καλά και συμφέροντα»…

Τόσο η πολιτική όσο και η γεωπολιτική πρόσοδος απ’ το αίμα έχουν βγει, κι εκεί επιστρέφουν όταν τα πράγματα ζορίζουν. Οι νεκροί, φυσικά, δεν μιλάνε ούτε διεκδικούν το δίκιο τους. Όμως αυτούς ακριβώς τους νεκρούς (της τάξης μας) κουβαλάμε για να μας υποδεικνύουν να μην χαζεύουμε, να μην ξεγελιόμαστε, να μην παραμυθιαζόμαστε. (Τίποτα ευκολότερο όμως απ’ το να τους ξεφορτωνόμαστε και να τους πουλάμε κι αυτούς και την πείρα τους…)

Μπορεί όλα αυτά να είναι εξαιρετικά δυσάρεστα. Ίσως, όμως, το πραγματικά δυσάρεστο να είναι ένα και μόνο ένα: κανείς δεν διαλέγει ούτε πότε ούτε σε ποιο μέρος θα γεννηθεί! Μπορεί όμως να διαλέξει (ή να μην διαλέξει) αν θα αντισταθεί..

Το σίγουρο είναι πως καμία απώθηση δεν έσωσε ποτέ κανέναν απ’ τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των αφεντικών «που του έτυχαν»…

Τετάρτη 17 Οκτώβρη. Δεν μπορούμε να περηφανευτούμε για τέτοιου είδους «επιρροές» της ασταμάτητης μηχανής. Πρέπει, όμως, να το μάθετε από εμάς.

Εντοπίστηκε, λοιπόν, ένας απ’ τους (πολλούς) κρυφούς και ανομολόγητους αναγνώστες της: είναι ο ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής Lindsey Graham (μέλος της επιτροπής στρατού της αμερικανικής γερουσίας…). Αν και όπως το παραδέχεται υπήρξε ένας απ’ τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του Mohammed bin Salman (μια φορά τον γράφουμε με το όνομά του), μετά την δολοφονία του Khashoggi δήλωσε:

Το ξέρω καλά. Τίποτα δεν γίνεται στη σαουδική αραβία εν αγνοία του MBS. Νομίζω ότι έχει μπει σε άσχημο δρόμο. Δεν μπορώ να ξανακάνω δουλειές με την σαουδική αραβία μέχρις ότου ξεπεράσουμε αυτό το ζήτημα. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα ξαναπάω στη σαουδική αραβία όσο είναι στο πόστο του αυτός ο τύπος… Είναι μπουλτόζα κατεδαφίσεων. Σκότωσε αυτόν τον άνθρωπο στο προξενείο στην τουρκία και περιμένει να το αγνοήσω;… Ο MBS για μένα είναι τοξικός…

Ναι!!! Αποκάλεσε τον τοξικό «τοξικό»!!! (Με άλλο νόημα βέβαια, αλλά…) «Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται»!!!

Τρίτη 16 Οκτώβρη. Ο βασιλικός γαμπρός έκανε την προεργασία σαν “γραμματοκομιστής” του τοξικού… . Ο πεθερός πρόεδρος εντυπωσιάστηκε τηλεφωνικά απ’ την επίμονη άρνηση του τοξικού, “όχι δεν το έκανα εγώ, όχι δεν είμαι αυτό που λένε για μένα”. Και σκέφτηκε (εντελώς μόνος του, μπορεί να συμβαίνει κι αυτό καμιά φορά…) ότι τελικά κάποια “ανεξέλεγκτα στοιχεία” καθάρισαν τον σαουδάραβα Jamal Khashoggi…. (Μωρέ μήπως ήταν τίποτα πράκτορες του ιράν;)

Αφού ο τοξικός δεν ήξερε, κι αφού η διμοιρία των δολοφόνων ήταν «ανεξέλεγκτη», ίσως μπορεί το Ριάντ να το παραδεχτεί πια: ναι, κάτι δεν πήγε καλά εκεί στο προξενείο μας, και τον σκότωσαν οι αληταράδες τον άνθρωπο ενώ ήθελαν απλά να τον ρωτήσουν κανά δυο πραματάκια – τα συλλυπητήριά μας στην οικογένειά του και οι ένοχοι θα αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεών τους.

Υπάρχει, βέβαια, το ερώτημα, «τι το κουβάλησαν μαζί τους το ηλεκτρικό χειρουργικό πριόνι που κόβει κόκκαλα» οι 15 «ειδικοί απεσταλμένοι» απ’ το Ριάντ αν όλο κι όλο που σκόπευαν ήταν να ανακρίνουν τον Khashoggi. Αλλά θα χωθεί κι αυτό κάτω απ’ το χαλί – άσε που δεν ξέρει κανείς πως γίνονται οι ανακρίσεις στη σαουδαραβική χούντα. (Ο υπ.εξ. Pompeo, πρώην αρχι-cia, ανέλαβε κι αυτή τη δουλειά, και βρίσκεται στο Ριάντ. Λογικά για να συνταχτεί από κοινού με τον τοξικό η “μισοανάληψη” της ευθύνης…)

Κάτω απ’ το χαλί υπάρχει χώρος… Ωστόσο το χαλί θα μείνει στη θέση του: στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Και επειδή ο καπιταλιστικός κόσμος δεν είναι πλέον «μονοπολικός», δεν είναι τέτοιες ούτε και οι ετυμηγορίες περί του ενός ή του άλλου εγκλήματος. Πράγμα που σημαίνει πως αν η Ουάσιγκτον αναλάβει να σώσει τον τοξικό (πράγμα που δείχνει να το θέλει…), απλά θα γίνει ακόμα περισσότερο «κοράκι», κουβαλώντας διάσημα πτώματα.

Όχι μόνο του Khashoggi….

Τρίτη 16 Οκτώβρη. Παρότι τέτοιους καιρούς ποιός ασχολείται, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς πόσο επικίνδυνος (και πόσο άμεσα επικίνδυνος) ήταν ο Khashoggi ώστε να τον σκοτώσουν και να τον κομματιάσουν για να τον εξαφανίσουν σε μια επιχείρηση που θα τραβούσε την προσοχή· ενώ θα μπορούσαν να τον σκοτώσουν οπουδήποτε, μια άλλη στιγμή, αλλού, με μια σφαίρα στο κεφάλι – και να παρουσιαστεί σαν απόπειρα ληστείας…

Η μία εξήγηση είναι ότι ο τοξικός κάθεται πάνω σ’ ένα βουνό κόκα: σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει λογική (εντός ή εκτός εισαγωγικών) εξήγηση για το πως και τι σκέφτεται ένα αφεντικό, και για το πως δρα. Η άλλη εξήγηση (που δεν αναιρεί την προηγούμενη) είναι η σοβαρή πιθανότητα όχι μόνο το βασίλειο του τοξικού αλλά και κάποια κυκλώματα των αμερικανικών υπηρεσιών να ήθελαν το κακό του Khashoggi· και να έσπρωξαν τον τοξικό (πάνω σ’ ένα βουνό κόκα δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια σπρωξίματος) να αναλάβει δράση, κατά βούληση.

Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα το μεγαλύτερο έγκλημα του Khashoggi να μην ήταν η κριτική του στον τοξικό. Αλλά η στενή σχέση του με τον Turki al Faizal, μια μούρη του οίκου των Σαούντ, απ’ τον κλάδο που θα έπρεπε να διαδεχθεί τον τωρινό βασιλιά (αν αυτός ο τελευταίος δεν είχε διορίσει πραξικοπηματικά τον γυιό του σαν διάδοχο).

Αυτός ο πρίγκηπας Turki al Faizal ήταν επικεφαλής των σαουδαραβικών μυστικών υπηρεσιών απ’ το 1977 ως το 2001 – πιο «βαθύ κράτος» δεν γίνεται. Απ’ τη θέση του συνεργαζόταν με διάφορες πρωτοκοσμικές υπηρεσίες, όπως οι αμερικανικές και οι αγγλικές. Και πάλι λόγω θέσης «ήξερε πολλά» για το τι έγινε στις 11 Σεπτέμβρη του 2001· πράγματα που, πιθανότατα, τα ήξερε και ο Khashoggi. Μια χαρά, δηλαδή, αυτός ο τύπος θα μπορούσε να είναι κομβικός σε μια κίνηση κατά του “τοξικού” (που θα αποκαθιστούσε την παραδοσιακή σειρά διαδοχής στο σαουδαραβικό παλάτι σουτάροντας τον τοξικό και την φράξιά του) εξασφαλίζοντας, μέσω των κατάλληλων εκβιασμών για αποκαλύψεις, την εξουδετέρωση των αμερικανικών μηχανισμών που τώρα στηρίζουν τον ένα βουνό κόκα (λέγε με ψόφιο κουνάβι, σόι, μοσάντ, κλπ).

Παρότι η ασταμάτητη μηχανή δεν κατέχει από τέτοιου επιπέδου “αντικατασκοπεία”, μπορεί να κάνει την εκτίμηση πως αν πράγματι υποδειχθεί (έστω και “έμμεση”) εμπλοκή των αμερικανικών υπηρεσιών στη δολοφονία του Khashoggi, τότε τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα για τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Γιατί δεν θα είναι λίγοι (στον δυτικό κόσμο) που θα επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά ότι η απόπειρα κατά τον Skripal που χρεώθηκε στη Μόσχα είχε πολύ πιο ασήμαντα κίνητρα· αλλά αντιμετωπίστηκε με πολύ πιο σκληρή «παιδαγωγική» απ’ το «αααα… ήταν ανεξέλεγκτα στοιχεία».

Δεν είναι ο αρχιδούκας Φραγκίσκος Φερδινάνδος της αυστρίας ο Khashoggi: η δολοφονία του δεν θα γίνει η τυπική αφορμή για την έναρξη του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Πρώτον επειδή αυτός έχει ξεκινήσει προ πολλού· και δεύτερον επειδή στους θεαματικούς, μεταμοντέρνους καιρούς που η πραγματική τιμή της διασημότητας έχει καταβαραθρωθεί, όχι ένα κεφάλι αλλά μια πυραμίδα από διάσημα κεφάλια χρειάζεται για να φτιαχτούν “σήματα”….