Tag: ηπα

Τι δουλειά κι αυτή, ε;

Τρίτη 12 Μάρτη. Ο Richard Grenell είναι ο αμερικάνος πρεσβευτής στο Βερολίνο. Απ’ την Ουάσιγκτον πληρώνεται, ό,τι του παραγγείλει το υπουργείο εξωτερικών κάνει. Τι δουλειά όμως; Να απειλεί!

Ενόσω εκκρεμεί η τιμωρία (οι κυρώσεις) για το θράσος διάφορων ευρωπαϊκών εταιρειών να συνεργάζονται με την gazprom στην κατασκευή του nord stream 2 (όπου νάναι θα ακουστεί η ετυμηγορία), ο Grenell έστειλε την περασμένη Παρασκευή καινούργιο απειλητικό γράμμα, αυτή τη φορά στο γερμανικό υπουργείο εξωτερικών: «Δεν θα συνεχίσουμε να μοιραζόμαστε πληροφορίες των μυστικών υπηρεσιών στο τωρινό επίπεδο αν η γερμανία επιτρέψει στην Huawei ή σε οποιονδήποτε άλλο κινέζο κατασκευαστή να πάρει μέρος στη δημιουργία των δικτύων 5G στη χώρα» – έγραφε το ραβασάκι. Χωρίς καρδούλες.

Το Βερολίνο όπως και το Λονδίνο έχουν δηλώσει ήδη ότι «δεν φοβούνται» τις υποτιθέμενες (και αναπόδεικτες…) κατασκοπευτικές δυνατότητες της Huawei, και ότι δεν βρίσκουν λόγους να την αποκλείσουν απ’ την συμμετοχή στα 5G δίκτυά τους. Αλλά ο εκβιασμός για «εμπάργκο» στη συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών είναι σοβαρός (για τις υπηρεσίες φυσικά…). Το Βερολίνο τ’ ακούει πρώτο, για να τ’ ακούσει από σπόντα και το Λονδίνο. Σύμφωνα με την κακόπιστη ασταμάτητη μηχανή αυτό το «εμπάργκο» θα μπορούσε να έχει σαν υπονοούμενο ακόμα και το να αρχίσουν εδώ κι εκεί «τρομοκρατικές ενέργειες» – συνεννοούμαστε υποθέτουμε…

Θεωρητικά το Βερολίνο έχει μια δυνατότητα: να αρχίσουν οι υπηρεσίες του να συνεργάζονται με εκείνες της Μόσχας· κανένας δεν υποτιμάει τις δυνατότητες αυτών των τελευταίων! Αλλά θα πρόκειται για άλμα επί κοντώ – και δεν είναι ρεαλιστικό να περιμένει κανείς κάτι τέτοιο… (Όχι ακόμα…)

Συνεπώς ο «σύμμαχος» (Ουάσιγκτον) δηλώνει ανοικτά ότι σκοπεύει να κρατήσει όμηρους τους «συμμάχους» του (το Βερολίνο σίγουρα!) Αυτό δεν «λύνεται» με το να «κάνει πίσω» το Βερολίνο στο θέμα της Huawei. Πρώτον, επειδή δεν είναι η μοναδική ξεκάθαρα επιθετική κίνηση της Ουάσιγκτον. Δεύτερον επειδή δεν θα είναι η τελευταία. Τρίτον, επειδή η γρήγορη δημιουργία 5G δικτύων είναι κρίσιμος παράγοντας για την εξέλιξη της 4ης βιομηχανικής επανάστασης κάθε επιμέρους καπιταλισμού. Τελευταίο, σαν σύνοψη των πάντων: επειδή το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο δεν πρόκειται να παραδοθεί στο αμερικανικό. Δεν έχει ηττηθεί σε κάποιον «κανονικό» πόλεμο, έτσι δεν είναι;

Επιβάλλεται να πούμε ότι αυτό που κάποτε εμφανιζόταν σαν «συμμαχία» (έως και νατο) έχει τελειώσει οριστικά· και έχει αντικατασταθεί από ένα πλέγμα απειλών απ’ την μια μεριά και «μεταβατικών» (υποχρεωτικών) ελιγμών απ’ την άλλη. Όμως καθώς η Ουάσιγκτον δείχνει να «ξεφεύγει», και καθώς δηλώνει διατεθειμένη ακόμα και να πνίξει τους πρώην συμμάχους της προκειμένου να μείνει (όπως νομίζει) στον αφρό του 21ου αιώνα, τα περιθώρια συμβιβασμών και εκτονώσεων απ’ την μεριά όσων μπαίνουν στο στόχαστρό της (που γίνονται όλο και περισσότεροι) στενεύουν διαρκώς.

Τι θα κάνει τώρα το Βερολίνο εκτός απ’ το να βγάζει αφρούς;

Τι φρακάρισμα κι αυτό, ε;

Τρίτη 12 Μάρτη. Το μεν Βερολίνο μπορεί να βγάζει αφρούς με την αμερικανική επιθετικότητα… Το Λονδίνο, όμως, τι κάνει; Μέρα την μέρα, καθώς το “εκτός ε.ε.” είναι λίγα μέτρα μπροστά, φαίνεται ότι τα γόνατα (του λέοντα…) τρέμουν. Το ψοφιοκουναβιστάν το δήλωσε καθαρά πολλές φορές: θέλει μια αγγλία ξεβράκωτη οικονομικά και, κατά συνέπεια, πολιτικά. Ποιές είναι, όμως, οι ηγεμονικές μερίδες του αγγλικού κεφάλαιου; Τι συμβουλεύουν τα συμφεροντά τους; Ακόμα και η ελπίδα τους για κάποια “προνομιακή σχέση” με την Ουάσιγκτον ενισχύεται ή αδυνατίζει εκτός ε.ε.;

Υπάρχει άμεσο μέλλον για το αγγλικό κράτος / κεφάλαιο εκτός ε.ε.;

(Σε μια κίνηση της τελευταίας στιγμής, η ε.ε. παραχώρησε χτες – Δευτέρα – αργά το βράδυ στην κυρά May δύο “δεσμεύσεις”. Πρώτον, πως αν το Λονδίνο νοιώσει μελλοντικά ότι “παγιδεύεται” σε ότι αφορά την μη ύπαρξη συνόρων μεταξύ βόρειας ιρλανδίας και ιρλανδικού κράτους, θα μπορεί να καταφύγει .. στα δικαστήρια, κατά της ε.ε.. Και δεύτερον, ότι ως το τέλος του 2020, θα γίνουν διαπραγματεύσεις για να αντικατασταθεί αυτό το καθεστώς με κάτι άλλο. Είναι μια συμβολική κίνηση – εκ μέρους της ε.ε. – μήπως και καταφέρει η κυρά Μay να πείσει αρκετούς απ’ τους βουλευτές της ώστε να εγκριθεί σήμερα στο σχέδιό της.

Πρόκειται για ένα είδος αόριστης “μετάθεσης στο μέλλον” που, σίγουρα, από κάποιους θα θεωρηθεί κοροϊδία. Μένει να φανεί σήμερα για πόσους…

Αυτό που μας εντυπωσιάζει πάντως είναι η ψυχραιμία του “αγγλικού λαού”! Μάλλον δεν έχει πάρει χαμπάρι τίποτα…)

Μίνι απολογισμός

Τρίτη 12 Μάρτη. Η Ουάσιγκτον απαιτεί απ’ το Βερολίνο (και το Παρίσι) να φύγουν απ’ την συμφωνία για τα πυρηνικά της Τεχεράνης, απειλώντας με κυρώσεις.. Η Ουάσιγκτον απειλεί με κυρώσεις ευρωπαϊκές εταιρείες που συμμετέχουν στην κατασκευή του nord stream 2… Η Ουάσιγκτον σκοπεύει να απαιτήσει απ’ το Βερολίνο (και το Τόκιο, και άλλους «συμμάχους») να πληρώνουν τα έξοδα των αμερικανικών βάσεων συν ένα 50% «καπέλο» για το προνόμιο να υπάρχει us army στις επικράτειές τους… Η Ουάσιγκτον απειλεί το Βερολίνο (και το Λονδίνο και όποιον άλλον τολμήσει) με τιμωρίες αν κλείσουν δουλειές με την κινεζική Huawei… Απειλεί με δασμούς τις ευρωπαϊκές εξαγωγές στις ηπα…

Κι ακόμα: η Ουάσιγκτον ανακηρύσσει «πρωτεύουσα του ισραήλ» την Ιερουσαλήμ / al Quds… Σταματάει την χρηματοδότηση των προγραμμάτων ανθρωπιστικής βοήθειας των παλαιστίνιων, και διώχνει τις δομές πολιτικής εκπροσώπησης της «παλαιστινιακής αρχής» απ’ τις ηπα… Ετοιμάζει «σχέδιο ειρήνης» που θα νομιμοποιεί την ισραηλινή κατοχή… Στηρίζει τον τοξικό, τον οποίο ακόμα και ακροδεξιοί ψοφιοκουναβικοί βουλευτές χαρακτηρίζουν πλέον «εντελώς γκάγκστερ»…

Κι ακόμα: η Ουάσιγκτον απειλεί το Πεκίνο με ολοκληρωτικό πόλεμο δασμών… Ενώ ρίχνει τιμωρίες («κυρώσεις») επειδή η κίνα αγοράζει ρωσικά όπλα…

Κι ακόμα: η Ουάσιγκτον απειλεί την Άγκυρα με «κυρώσεις» επειδή αγοράζει ρωσικά όπλα… Απειλεί το Καράκας με «όλες τις options on the table»… Απειλεί την Αβάνα και την Μανάγκουα ότι «θα είναι οι επόμενες»…

Και φυσικά: η Ουάσιγκτον επιβάλει κυρώσεις στην Πγιονγκγιάνγκ, στη Μόσχα, στην Τεχεράνη, και απειλεί για ακόμα περισσότερες…

Δεν είναι πολλά μαζεμένα για να δικαιολογείται οποιοσδήποτε εφησυχασμός και οποιαδήποτε αδιαφορία; Μην το ξεχνάτε: πρόκειται για μακράν τον νο 1 σύμμαχο του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου…

(Το ξέραμε. Αλλά οι καθεστωτικοί new york times το δημοσιοποίησαν προχτές, με στοιχεία: ο θρυλικός «εμπρησμός της ανθρωπιστικής βοήθειας» στα σύνορα κολομβίας – βενεζουέλας, έγινε απ’ τους οπαδούς του Guaido. Κατά λάθος είναι αλήθεια, καθώς οι μολότοφ που έριχναν απ’ το έδαφος της κολομβίας προς την αστυνομία της βενεζουέλας απέναντι, έπεσαν σε φορτηγό… Χρειάζονται εκπαίδευση ακόμα… Οι ψοφιοκουναβικοί που εν χορώ ανέμισαν αυτό το περιστατικό για να καταγγείλουν – έως και στον οηε – την βαρβαρότητα του Μαδούρο έγιναν ρόμπα· αλλά δεν ιδρώνουν τ’ αυτιά τους.

Τώρα πρέπει να μαθευτεί αν το black out στη βενεζουέλα είναι σαμποτάζ (όπως καταγγέλει το καθεστώς Μαδούρο) ή βλάβη λόγω κακής συντήρησης. Ο Guaido πήρε πάντως νέες εντολές: να επιδιώξει κήρυξη «έκτακτης ανάγκης», για να πάνε στο Καράκας όχι ηλεκτρολόγοι αλλά … ανθρωπιστική βοήθεια… Αλλιώς θα πάει στα σκουπίδια – ποιός όμως;)

(φωτογραφία: Κέφια, ε;)

Ανατολική ασία 1

Τρίτη 12 Μάρτη. Φαίνεται ότι το ψόφιο κουνάβι δεν θα διεκδικήσει το νόμπελ ειρήνης με κάποιου είδους κίνηση σχετική με την βόρεια κορέα. (Ίσως, μέσα στην παράκρουση, βασίζεται στη “συμφωνία του αιώνα” για την Παλαιστίνη…)

Το βούλιαγμα της πρόσφατης συνάντησης ψόφιου κουναβιού – little rocket man στο Hanoi αποδεικνύεται μεθοδευμένο, σαν ένα πρώτο βήμα είτε αποφυγής οποιασδήποτε μελλοντικής κίνησης, είτε και επιστροφής στην κλασσική «σκληρή γραμμή». Ακόμα και ως τα τέλη Γενάρη οι επίσημες αμερικανικές δηλώσεις αφορούσαν μια προσέγγιση (της περιβόητης απο-πυρηνικοποίησης της Πγιονγκγιάνγκ) βήμα – βήμα. Όπου οι βορειοκορεατικές κινήσεις και οι αμερικανικές (άρση κυρώσεων) θα πήγαιναν παράλληλα. Τώρα, όμως, το βιολί αλλάζει. «Κανείς στην κυβέρνηση δεν ήταν υποστηρικτής της βήμα – βήμα διαδικασίας» φέρεται να δήλωσε κάποιος εκπρόσωπος του ψοφιοκουναβιστάν την προηγούμενη βδομάδα. Η «γραμμή» τώρα είναι: πρώτα το βορειοκορεατικό καθεστώς θα διαλύσει όλες τις εγκαταστάσεις του (πυρηνικές και πυραυλικές) και θα καταστρέψει όλες τις πυρηνικές κεφαλές, και μετά η Ουάσιγκτον θα σταματήσει τις κυρώσεις…

Αυτή η «επιστροφή στα παλιά» στρέφεται, φυσικά, όχι μόνο εναντίον της Πγιονγκγιάγκ αλλά ενάντια στο σύνολο του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ. Πολύ έντονα κατά του Moon, που δεν μπορεί πια να ελπίζει στην «επιχείρηση γοητείας» που εγκαινίασε στις αρχές του 2018 με τον Kim. Ο Moon είχε στηρίξει μεγάλο μέρος της πολιτικής επιρροής του στο εσωτερικό της νότιας κορέας στην ειρήνευση με τον βορρά. Τώρα θα πρέπει να κάνει αυτό που είχε διαφανεί σαν απαραίτητο ήδη απ’ το περασμένο φθινόπωρο: να παρακάμψει την Ουάσιγκτον, με διεθνείς και μονομερείς κυρώσεις όμως σε ισχύ. Ή να υποστεί τις συνέπειες μιας ήττας.

Κάτι ανάλογο ισχύει και για το Πεκίνο, το οποίο εκτός απ’ τις δικές του κόντρες με την Ουάσιγκτον ενδιαφέρεται έντονα για το τι μπορεί να διευκολύνει την αμερικανική στρατιωτική παρουσία «στη μύτη» του.

Με τον βίαιο τρόπο που κινείται όλο και πιο καθαρά η Ουάσιγκτον φαίνεται ότι απλά αδιαφορεί για την «διεθνή κοινή γνώμη» και τις απόψεις οποιουδήποτε άλλου εκτός απ’ τους πολύ στενούς και εξασφαλισμένους (;) συμμάχους της. Αν, όμως, «πολώνει» τις καταστάσεις η μία πλευρά η άλλη (όποια κι αν είναι) πρέπει να δει το πως δεν θα καθηλωθεί.

Δεν θα είναι cool το 2019…

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν… που;

Δευτέρα 11 Μάρτη. Αν μαθαίνατε ότι ένας απ’ τους πιο γνωστούς νεοφιλελεύθερους οικονομολόγους του καπιταλιστικού κόσμου, καθηγητής οικονομικών στο Berkeley, με θητεία υφυπουργού οικονομικών σε μια απ’ τις κυβερνήσεις Clinton, υποστηρίζει ότι ο νεοφιλελευθερισμός απέτυχε πολιτικά και ως ένα σημείο και οικονομικά· ας κάνουμε λοιπόν στην άκρη κι ας δώσουμε τα ηνία στην αριστέρα τι θα λέγατε;

Ο James Bradford “Brad” Delong, 59 χρονών σήμερα, δεν είναι ο νέος Keynes – δεν υπάρχει χώρος για τέτοιου είδους αναβιώσεις. Και είναι πιθανό ότι άμεσα τουλάχιστον οι απόψεις του δεν θα προκαλέσουν κάποιο σάλο. Εν μέρει επειδή υποστηρίζει κάτι που είναι προφανές (και ήταν το ίδιο προφανές στον Keynes, μετά το ξέσπασμα της Μεγάλης Κρίσης): ότι παρά τις περί του αντιθέτου δοξασίες, «οι αγορές δεν αυτορρυθμίζονται». Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει: οι πιο ικανοί στην απάτη κερδίσουν σταθερά πόντους σε βάρος των λιγότερο ικανών. Όπως το θέτει ο ίδιος, αν ο αθλητισμός είναι το μοντέλο του «υγιούς ανταγωνισμού» στο οποίο ορκίζεται ο νεοφιλελευθερισμός, τότε ας αναγνωριστεί ότι νικητές βγαίνουν τα στεροειδή.

Δεν πρόκειται για κάποια «κρίση ηθικής» σ’ ότι αφορά τον καπιταλισμό! Αφορά κάτι εντελώς διαφορετικό. Την αναγνώριση (ακόμα κι αν το Delong δεν την κάνει ρητά) ότι τα ετήσια, πενταετή και δεκαετή πλάνα του κινεζικού «σοσιαλισμού» αποδεικνύονται πολύ πιο αποτελεσματικά από 40 χρόνια νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας· η οποία, πολιτικά, εκδηλωνόταν ηγεμονικά σε συμμαχία με τους συντηρητικούς.

Μήπως μια καλή δόση (κρατικού) σχεδιασμού;

Δευτέρα 11 Μάρτη. Υποθέτουμε ότι η υπόκλιση ενός έγκυρου νεοφιλελεύθερου οικονομολόγου στην αριστέρα του κράτους και του κεφάλαιου αφορά το γεγονός η “αγορά” σαν τέτοια δεν μπορεί πάντα και παντού να σέρνει το κάρο της καπιταλιστικής ανάπτυξης με τέτοιον τρόπο ώστε όπου υπάρχει η “πιο ελεύθερη αγορά” να εξασφαλίζεται η μονιμότητα της (καπιταλιστικής) ηγεμονίας. Ακόμα πιο σαφές: δεν είναι η αγορά που “αυτοκαθαρίζεται” απ’ τα γρέζια της ελεύθερης καπιταλιστικής τριβής: να μια αναγνώριση κοινότοπη ήδη απ’ το 2008, όταν ήταν ο αμερικανικός κρατικός προϋπολογισμός που ανέλαβε να “σώσει” τόσο τις συστημικές τράπεζες, όσο και τα μεγάλα ονόματα της αμερικανικής βιομηχανίας…

Αυτό που το 2008, το 2009 και το 2010 ήταν “σκάνδαλο” απ’ την καθαρή νεοφιλελεύθερη οπτική (που υποστηρίζε ως τότε ότι “δεν πειράζει αν χρεωκοπήσουν ακόμα και οι μεγάλες τράπεζες· θα είναι ένα υγιεινό ξεσκαρτάρισμα που θα ανοίξει τον δρόμο σε καινούργιες…) αλλά έγινε αποδεκτό σαν λύση ανάγκης, δέκα χρόνια μετά την κατάρρευση της Lehman Bros μπορεί να εμφανιστεί σαν κάτι πολύ σημαντικότερο από προσωρινό σωσίβιο. Η ασταμάτητη μηχανή υποστηρίζει ότι η αιτία βρίσκεται στην ανατολή: σ’ αυτήν ακριβώς την δεκαετία ο κινεζικός καπιταλισμός έσπασε όλα τα φράγματα· έτσι ώστε τώρα το ερώτημα της αντιμετώπισής του μόνο «αγοραίες» απαντήσεις δεν σηκώνει.

Κάποιος πιο ανθρωπιστής νεοφιλελεύθερος του είδους του Delong θα έδειχνε τις κοινωνικές ανισότητες που παρήγαγε ή/και μεγένθυνε η νεοφιλελεύθερη συνταγή. Πράγματι, αυτό είναι ένα ζήτημα που φαίνεται να απασχολεί διάφορα «καλόψυχα» αφεντικά σε πρωτοκλασσάτα διεθνή φόρα τα τελευταία χρόνια. Γιατί νάχουν τέτοιες έγνοιες; Μήπως απ’ τον φόβο πληβειακών επαναστάσεων; Θα μας κολάκευε, αλλά υπάρχει κάτι πιο απτό: απ’ την στιγμή που η κατανάλωση μέσω δανεικών εξέπνευσε (κάτι που οι πάντες ήξεραν ότι θα συμβεί), οι «μεγάλες κοινωνικές ανισότητες» σημαίνουν και πτώση της «καταναλωτικής δύναμης» των πληβειακών «μαζών». Κι αυτό, με τη σειρά του, περιορίζει την καπιταλιστική αξιοποίηση.

Δεν υπάρχει, βέβαια, μια ιδανική συνταγή για ένα εγγυημένο (κρατικό) σχεδιασμό σε ότι αφορά την καπιταλιστική διαχείριση. Αυτό είναι γνωστό ήδη απ’ την κεϋνσιανική (στις ηπα) προπολεμική περίοδο του Ρούσβελτ. Υπάρχει όμως αυτό το ζητούμενο: μια ανταγωνιστικά ικανότερη δυνατότητα (μέσω σχεδιασμού) απ’ ότι χωρίς αυτόν. Η βελτίωση, δηλαδή, των δυνατοτήτων να αντιμετωπίσεις τους (καπιταλιστές) ανταγωνιστές σου…

Ο νεοκρατισμός υπό κατασκευήν

Δευτέρα 11 Μάρτη. Αντίθετα απ’ ότι θα νόμιζαν οι ηλίθιοι (υπάρχει απεριόριστη ποσότητα από τέτοιους!) ο νεοκρατισμός σαν κεντρικός σχεδιασμός της κατανομής των διαθέσιμων πόρων και των κατευθύνσεων ερευνών και εφαρμογών (επίσης: του ελέγχου επί του “κοινωνικού εργοστάσιου”…) δεν θα είναι … “δημόσιες επιχειρήσεις” κλπ· το κοσμοείδωλο του καπιταλιστικού πρώτου κόσμου μετά τον Β παγκόσμιο. Ο νεοφιλελευθερισμός είχε σπουδαίες επιτυχίες σ’ ένα φάσμα κρίσιμων ζητημάτων τις οποίες κανείς δεν θα ήθελε ούτε να υποτιμήσει ούτε να ακυρώσει. Ας πούμε στην κατασκευή του “υπερατομισμού”.

Γύρω απ’ αυτόν, μέσα απ’ την διαχείρισή του, για την καλύτερη αξιοποίησή του (με την έννοια του “ανθρώπινου κεφάλαιου”) πράγματι το κινεζικό σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου έχει αποδειχθεί πρωτοποριακό. Φυσικά η κινεζική κοινωνία (όπως το σύνολο των ασιατικών και όχι μόνο) δεν πέρασε ποτέ μέσα απ’ τις δυτικές ιδέες περί “ελευθερίας” και “ατομικότητας”.

Αλλά αυτός είναι ένας παραπάνω λόγος για να προτείνει κάποιος original νεοφιλελεύθερος ότι πρέπει η σκυτάλη (μιλώντας για τις ηπα…) να δοθεί στην «αριστερά»: είναι αρκετά φιλελεύθερη πια ώστε να μην υπάρχει κανένας κίνδυνος ενός σχεδιασμού (απ’ την μεριά της) που θα συνεπάγεται ομοιομορφίες· και αρκετά «πονόψυχη» ώστε να μετριάσει ή και εξαλείψει την παράλυση μιας κοινωνικής πόλωσης που υπονομεύει μεσοπρόθεσμα την όποια «εθνική στράτευση»…

Τα στοιχεία που θα συνθέτουν το «νεο μίγμα» κρατισμού και ιδιωτικού επιχειρείν (αυτό που ονομάζουμε νεο-κρατισμό) διαφαίνονται ήδη στον ορίζοντα· αυτή είναι η γνώμη μας.

Έχουμε όμως υπομονή για να ερευνήσουμε το πράγμα καθώς βρίσκεται σε σιωπηλή εξέλιξη…

Λεπτομέρειες

Κυριακή 10 Μάρτη. Να κάτι για να μαθαίνουμε. Η μαριονέτα Guaido αυτοχρίστηκε στις 23 του περασμένου Γενάρη όχι «πρόεδρος», αλλά «μεταβατικός πρόεδρος». Φαίνεται ότι τα αφεντικά του στην Ουάσιγκτον ανέθεσαν στους δικηγόρους τους να διαβάσουν το σύνταγμα της βενεζουέλας, για να παραστήσει η μαριονέτα τους τον «υπηρέτη του νόμου» – εναντίον του απάνθρωπου Μαδούρο, κλπ.

Σύμφωνα, λοιπόν, με το σύνταγμα της βενεζουέλας ένας μεταβατικός πρόεδρος έχει ένα μήνα στη διάθεσή του, για να προκηρύξει εκλογές… Αυτό δίνει μια εξήγηση στην πρεμούρα της Ουάσιγκτον, που έβλεπε καθημερινά ότι «σε λίγη ώρα ο Μαδούρο θα πέσει». Ή, καλύτερα (χωρίς να το λέει) ότι θα ξεκινήσει κάτι σαν εμφύλιος πόλεμος, έτσι ώστε ο μεταβατικός να μπορέσει να αναβάλει την προκήρυξη των εκλογών…

Τίποτα απ’ αυτά δεν έγινε. Ο μήνας τέλειωσε στις 23 Φλεβάρη (με το φιάσκο της «ανθρωπιστικής εφόδου»), και ο Guaido ούτε που διανοήθηκε να πει κουβέντα για εκλογές. Συνεπώς, απ’ τις 24 Φλεβάρη και μετά, ούτε μεταβατικός είναι, ούτε πρόεδρος· σύμφωνα με το σύνταγμα πάντα…

Οπότε τι είναι πια αυτός ο Guaido; Που ξέπεσε; Σε «επίτιμο»; Σε «επικεφαλής της αντιπολίτευσης»; Σε «ένας απ’ τους επικεφαλής της αντιπολίτευσης»; Σε «πρώην»; Σε καρνάβαλο; Κι όλοι όσοι τον «αναγνώρισαν» τι είναι;

(φωτογραφίες: Αυτοί είναι υποστηρικτές του Guaido, αλλά πρέπει να είναι παλιάνθρωποι. Δείτε τι λέει ένας από δαύτους, στη χθεσινή συγκέντρωση: ότι εκτός απ’ τις ηπα, την «ομάδα της Λίμα», την κολομβία και την βραζιλία τους βοηθάει και το ισραήλ… Κάνει τέτοια πράγματα το Τελ Αβίβ στην άλλη άκρη του κόσμου;)

Εδώ τα καλά νέα!

Κυριακή 10 Μάρτη. Ε, ναι λοιπόν! Το δωρεάν νταβατζιλίκι τέρμα! Έπρεπε να βρεθεί ένα ψόφιο κουνάβι για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους!

Στην Ουάσιγκτον το γκουβέρνο κουβεντιάζει να νομοθετήσει ότι κράτη (συμμαχικά προφανώς) στα οποία υπάρχουν αμερικανικές βάσεις θα πληρώνουν όλα τα έξοδα, plus ένα 50% «καπέλο», για το προνόμιο να «φιλοξενούν» αμερικανικό στρατό!!!

Σωστά! Πολύ σωστά! Ο νταβατζής πληρώνεται! Ούτε δωρεάν είναι, ούτε πληρώνει αυτός την προστασία που παρέχει! Επειδή, όμως, στην Ουάσιγκτον το μαγαζί είναι σοβαρό, αυτή τη στιγμή ασχολούνται με δύο σημεία αυτής της εύλογης απαίτησης. Α) Πόσα λεφτά να ζητήσουν απ’ το Βερολίνο και το Τόκιο, που «τα έχουν». Β) Τι εκπτώσεις θα γίνονται σε κράτη που ακολουθούν πιστά τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Αυτό το τελευταίο δίνει κάποιες ελπίδες στην Αθήνα να την βγάλει φτηνά. Γιατί διαφορετικά…

Βρίσκουμε ότι το ψοφιοκουναβιστάν κινείται στον σωστό δρόμο. Μετά από 70 χρόνια γενναιόδωρης μιλιταριστικής εξάπλωσης, έχει έρθει η ώρα να πληρώνουν οι «επαρχίες» τα έξοδα για την u.s. φύλαξή τους. Και επειδή αυτό το βήμα θυμίζει διάφορα επεισόδια απ’ την παρακμή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, μπορούμε να εμπνευστούμε και την συνέχεια: αφού οι «επαρχίες» θα πληρώνουν, θα απαιτήσουν να αποφασίζουν αυτές τι θα κάνουν τις λεγεώνες που θα ταΐζουν.

Έτσι ώστε, μετά, να «απελευθερωθούν» απ’ τη Ρώμη…

(Για να πούμε του στραβού το δίκιο, το ψοφιοκουναβιστάν έχει γλυκαθεί απ’ την συμφωνία που υπέγραψε με την Σεούλ τον περασμένο Φλεβάρη, με βάση την οποία το νοτιοκορεατικό καθεστώς θα πληρώσει 924 μύρια δολάρια το 2019 για τα έξοδα των αμερικανικών βάσεων εκεί. Δεν είναι όλο το «κόστος», είναι όμως μεγάλο μέρος του…

Το τι αγοράζει ο Moon μ’ αυτό το ποσό για φέτος είναι σαφές. Αν έτσι θα συμβαίνει για καιρό, αυτό είναι άλλο θέμα… Πάντως το ψόφιο κουνάβι γουστάρει: έχει ένα βαρύ λογιστικό υπόβαθρο σαν χαρακτήρας…)

Και τα καλύτερα

Κυριακή 10 Μάρτη. Όταν ήταν “νέο” στο πολιτικό στερέωμα το ψόφιο κουνάβι, όταν δηλαδή βρισκόταν ακόμα στη φάση της προεκλογικής εκστρατείας του, οπότε δεν είχαν πέσει πάνω στις φαρδιές πλάτες του όλα αυτά τα κυβερνητικά βάρη (που πέφτουν εδώ και δύο χρόνια…) είχε όνειρα και ορέξεις.

Ο Erik Prince είναι γνωστό μεγα-κάθαρμα: ιδρυτής και ιδιοκτήτης της εταιρείας ιδιωτικού στρατού blackwater, που μετά τα όσα έκανε στο κατεχόμενο ιράκ (με πιο γνωστό την σφαγή στην πλατεία Nisour, στη Βαγδάτη, στις 16 Σεπτέμβρη του 2007), της άλλαξε διάφορα ονόματα (σήμερα λέγεται “academi”), έπαθε μια μικρή «κρίση ειλικρίνειας» χτες, συνεντευξιαζόμενος στο al Jazeera. Και «θυμήθηκε» κάτι που γυρόφερνε καιρό αλλά είχε κρύψει όταν κατέθεσε ένορκα στην επιτροπή μυστικών υπηρεσιών της αμερικανικής βουλής (στις 30 Νοέμβρη του 2017): μια συνάντησή του στον «πύργο Trump» στις 3 Αυγούστου του 2016.

Ποιοί συμμετείχαν στο meeting εκτός απ’ τον χάρο «πρίγκηπα»; Οι εξής: ο Donald Trump Junior, υιός του ψόφιου κουναβιού και υποψήφιου προέδρου· ο George Nader, πρώην στέλεχος της blackwater, σαν εκπρόσωπος των πριγκήπων διαδόχων της σαουδικής αραβίας (του τοξικού δηλαδή) και των ενωμένων αραβικών εμιράτων (του τοξικότερου…)· ο Stephen Miller, τότε απ’ τους επικεφαλής της προεκλογικής καμπάνιας του ψόφιου κουναβιού και σήμερα απ’ τους βασικούς συμβούλους του· και ο Joel Zamel, ιδιοκτήτης της ισραηλινής εταιρείας Psy-Group, που «αξιοποιεί» (επι πληρωμή φυσικά!) πρώην πράκτορες της μοσάντ και των άλλων υπηρεσιών του Τελ Αβίβ, ειδικεύεται στις «ψυχολογικές επιχειρήσεις» και στη χειραγώγηση των social media, και είχε ήδη αναλάβει μια δουλειά χειραγώγησης των social media για λογαριασμό του ψόφιου κουναβιού.

Τι θέματα απασχολούσαν εκείνη την εκλεκτή παρέα; Δύο: η ενίσχυση της προεδρικής υποψηφιότητας του ψόφιου κουναβιού στην τελική ευθεία της· και η μελλοντική οργάνωση προβοκατόρικων επιχειρήσεων αποσταθεροποίησης στο ιρανικό έδαφος, από μισθοφόρους…

Το ότι το ψόφιο κουνάβι χρωστάει κάτι απ’ την καρέκλα του (ας πούμε τα δύο απ’ τα τέσσερα πόδια) στο Τελ Αβίβ, στο Ριάντ και στο Ντουμπάι είναι προφανές… Το ότι μέρος του deal αυτής της υποστήριξης ήταν η αποσταθεροποίηση του ιρανικού καθεστώτος τεκμαίρεται λογικά… Σαν άνθρωπος της πιάτσας (: βιτρίνα για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, τι άλλο είναι οι business του real estate;) το ψόφιο κουνάβι δεσμεύεται απ’ τα ιδιωτικά deal που έχει κάνει· αν και τώρα μπορεί να επικαλεστεί το «Προσπαθώ, δεν βλέπετε; Αλλά δεν έχει βγει ακόμα…»

Το θέμα είναι όμως τώρα ότι ο χάρος «πρίγκηπας» μπορεί να κληθεί σε απολογία κατηγορούμενος για ψευδορκία απέναντι στην αμερικανική βουλή. Κι άλλοι το έπαθαν στις σε εξέλιξη έρευνες για τα νταραβέρια του ψόφιου κουναβιού, και αναγκάστηκαν να ανοίξουν το στόμα τους.

Κι αν αρχίσει να πέφτει περισσότερο φως στο ρόλο της Psy-Group (την οποία χρησιμοποιούν εντατικά και τα φιλο-ισραηλινά λόμπι…) στο αμέρικα;

(φωτογραφία: Σκέψου να πέσεις απο ‘κει πάνω…)