Tag: ηπα

Περί ιμπεριαλιστικών πολέμων 4

Παρασκευή 18 Οκτώβρη. Η Ουάσιγκτον έκανε πίσω, αφού προηγουμένως το Τελ Αβίβ είχε κάνει πίσω στις original ορέξεις του, έχοντας να αντιμετωπίσουν το κάθε κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο από διαφορετική θέση και αφετηρία, και προς εξυπηρέτηση διαφορετικών συμφερόντων, αλλά ταυτόχρονα μέσα από μια κοινή συμμαχική γραμμή, αυτό το ζόρικο ερώτημα: αφού αποτυγχάνει ο «ενδιάμεσος πόλεμος» μέσω εργολάβων, να πολεμήσουμε πια καθαρά κατά της Μόσχας και του Πεκίνου στη μέση Ανατολή· ή να υποχωρήσουμε;

Ο ρατσιστικός, απαρτχάιντ ισραηλινός ιμπεριαλισμός βολεύεται αυτήν την περίοδο να λέει το ίδιο με τον τοξικό («μείναμε μόνοι»…) ρίχνοντας την ευθύνη για την «μοναξιά» του στο υπό απόλυση ψόφιο κουνάβι. Η αλήθεια είναι εντελώς αντίστροφη. Το απαρτχάιντ ιμπεριαλιστικό Τελ Αβίβ θα μπορούσε να ελπίζει πως «τα καταφέρνει» κατά μιας συρίας του Άσαντ· και κατά ενός ιράκ όπως είναι τώρα. Δεν θα μπορούσε όμως να «τα καταφέρει» εναντίον του ρωσικού στρατού είτε στη συρία είτε στο ιράκ· κι ακόμα λιγότερο θα μπορούσε να «τα καταφέρει» εναντίον ενός συνδυασμού ρωσικού και κινεζικού στρατού εκεί. Αυτούς τους έφερε στη μέση Ανατολή ο άξονας!!! Μόνο για να διαπιστώσει ανομολόγητα, κάθε κράτος – μέλος απ’ την δική του σκοπιά, ότι δεν υπάρχει προοπτική νίκης σ’ έναν τέτοιο πόλεμο!

Έχει αναδειχθεί (για όσες / όσους έχουν τα μάτια να την δουν) η βασική αντινομία του πεδίου μάχης μέση Ανατολή του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Για κράτη σαν το ισραήλ, την ελλάδα και τη νότια κύπρο, αυτό είναι το πρωτεύον έως μοναδικό πεδίο μάχης των ιμπεριαλισμών τους. Για το ψοφιοκουναβιστάν όμως, πάνω στο οποίο στηρίζονταν, το πρωτεύον πεδίο μάχης βρίσκεται στην ανατολική Ασία! Φυσικά η Ουάσιγκτον έχει ακόμα το περιθώριο να πουλάει χακί τσαμπουκά σ’ όλη την γραμμή Βαλτική – ανατολική Μεσόγειος· κι έτσι το ελλαδιστάν θεωρεί ότι βρίσκει την ευκαιρία γεωπολιτικής αναβάθμισης. Όταν, όμως, γίνονται οι απαραίτητοι ελιγμοί αναδίπλωσης απ’ τον αμερικανικό στρατό, οι «σύμμαχοι» κλαίγονται … για την μοναξιά των ιμπεριαλισμών τους….

Περί ιμπεριαλιστικών πολέμων 5

Παρασκευή 18 Οκτώβρη. Αν το ψόφιο κουνάβι έχει την άποψη «τι δουλειά έχουμε εμείς μ’ αυτούς τους φυλετικούς πολέμους εκεί όπου η άμμος φτάνει για να παίζουν όλοι οι γύρω;», ο προκάτοχός του Obama είχε μια παρόμοια άποψη, φυσικά πολύ πιο εκλεπτυσμένη στις εκδηλώσεις της. Γι’ αυτό είχε στηρίξει την συμφωνία 5+1 για την πυρηνική τεχνολογία της Τεχεράνης: ας υπάρχει στη μέση Ανατολή μια σχετική ισορροπία τρόμου, για να ασχοληθούμε εμείς οι αμερικάνοι με το κύριο πρόβλημά μας, την ανατολική ασία.

Το αμερικανικό βαθύ κράτος και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι έχουν άλλη άποψη: ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει θηριώδη υγεία, και ότι μπορεί να κρατήσει άμεσα ή έμμεσα όλα τα μετωπά του – εναντίον της ευρασίας. Έχουν αυτήν την πεποίθηση, όχι όμως και τον τρόπο να την πραγματοποιήσουν χωρίς πυρηνικά. Έτσι ώστε το ψόφιο κουνάβι να τους ειρωνεύεται: γιατί δεν αποφασίζει το κογκρέσσο σας [που με καταδικάζει για την απόσυρση του στρατού απ’ την βόρεια συρία] επίσημα κήρυξη πολέμου κατά της συρίας, του ιράν ή/και της τουρκίας; κελάηδησε.

Κι εδώ υπάρχει ένα στοιχείο πραγματικότητας σε ότι αφορά την Παλαιστίνη, αλλά θεαματικά αντεστραμμένο. Τα αποικιοκρατικά καθεστώτα μέσω εποίκων του 20ου αιώνα χρειάζονται διεθνή υποστήριξη για να υπάρχουν, αφού η εσωτερική βία προκαλεί μιας τέτοιας έντασης αντιβία εκ μέρους των ιθαγενών πληθυσμών ώστε θα τινάζονταν όλα στον άερα αν δεν υπήρχε διεθνές βαρύ κάθισμα πάνω στο καπάκι.

Αυτό ίσχυε για το απαρτχάιντ καθεστώς της νότιας αφρικής· ισχύει και για το ισραηλινό, με την εξής προέκταση. Το ισραηλινό φασιστικό καθεστώς δεν είναι μόνο εσωτερικής δράσης αλλά έχει και εκτός συνόρων ιμπεριαλιστικές βλέψεις. Έχει άρα πολλούς λόγους παραπάνω για να βασίζεται στις διεθνείς συμμαχίες του.

Αν, τώρα, αυτές οι διεθνείς συμμαχίες (κυρίως η αμερικανική αλλά από τσόντα και η ελληνική) δεν μπορούν να ανοίξουν τον δρόμο στον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, τότε τι αξία έχουν;

Απ’ την άλλη μεριά αν ο άξονας παρακμάζει κομμάτι – κομμάτι (ή/και συνολικά) πόσο αίμα αξίζουν οι μιλιταριστικές φαντασιώσεις του;

Η πίσω όψη

Πέμπτη 17 Οκτώβρη. Μακριά απ’ τις εξελίξεις στην βόρεια συρία (όπου η εισβολή του τουρκικού στρατού και του συριακού πεζικού του λειτουργεί όπως είχε σχεδιαστεί να λειτουργήσει) στα δύο «κεντρικά σημεία» νοτιότερα, στα οποία η ασταμάτητη μηχανή έχει συγκεντρώσει την προσοχή της (Τρίτη 15 Οκτώβρη, Απλά μαθήματα γεωγραφίας (για νοήμονες) 1) η κατάσταση είναι ακριβώς αντίστροφη. Στην ανατολική όχθη του Ευφράτη στην Deir ez-Zor και στην Abu Kamal οι ypg εξακολουθούν να «δουλεύουν» σαν το πεζικό της Ουάσιγκτον. Και σε συνεργασία με την αμερικανική αεροπορία κτυπούν τις θέσεις του συριακού στρατού (Άσαντ) προσπαθώντας να τον εμποδίσουν να περάσει το ποτάμι και να προχωρήσει ανατολικά! Εκεί, σε συγκεκριμένες στρατηγικές θέσεις για τον αμερικανικό – ισραηλινό σχεδιασμό να επιτηρείται ή/και να εμποδίζεται η χερσαία / οδική σύνδεση Βαγδάτης – Δαμασκού, οι ypg/pkk εξακολουθούν να είναι η «βιτρίνα» της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ.

Το ότι η ηγεσία της κουρδικής οργάνωσης παραμένει ακόμα αρκετά υπάκουη στα αμερικανικά αφεντικά της παραβιάζοντας τις υπογραφές που η ίδια έβαλε (: να παραδώσει τον έλεγχο όλων των συνόρων στο καθεστώς Άσαντ) θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη. Ειδικά επειδή αυτή η συνεχιζόμενη συνεργασία κουκουλώνεται απ’ την δήθεν «προδοσία» των αμερικάνων γενικά· ή του ψόφιου κουναβιού ειδικά. Είναι αμφίβολο αν το ψόφιο κουνάβι μαθαίνει τι ακριβώς συμβαίνει κατά μήκος του Ευφράτη απ’ την Deir ez-Zor ως τα συρο-ιρακινά σύνορα. Το πιο πιθανό (για την ασταμάτητη μηχανή) είναι ότι οι «σωματοφύλακες» και οι μηχανισμοί του αμερικανικού βαθέος κράτους δρουν με κάποια σχετική «ανεξαρτησία» απ’ το ψόφιο κουνάβι, και κρυφά. Το στρατηγικά κρίσιμο σημείο γι’ αυτούς είναι το να εμποδίσουν το ψόφιο κουνάβι να διατάξει την γενική αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την συρία. Ως τώρα γίνονται επι μέρους αποχωρήσεις / αναδιπλώσεις, από σημεία της βόρειας ζώνης. Αυτό καθόλου δεν εμποδίζει το να συνεχιστεί για άγνωστο διάστημα η ypg/αμερικάνικη κατοχή στο νοτιοανατολικό συριακό τρίγωνο απ’ τον Ευφράτη ως τα συρο-ιρακινά ανατολικά σύνορα (χάρτης κάτω).

Αυτή η περιοχή είναι αρκετά μακρυά απ’ τα συρο-τουρκικά σύνορα· συνεπώς δεν μπορεί να «δουλέψει» η τουρκική εισβολή ή η απειλή της. Λογικά, για να ανακαταλάβει αυτήν την περιοχή το καθεστώς Άσαντ ‘n’ friends (όπως και την άλλη, στα σύνορα με την ιορδανία, που επίσης ελέγχεται απ’ τον αμερικανικό στρατό, εδώ με τζιχαντιστές proxies, όχι κούρδους – ο θύλακας με το πράσινο χρώμα στον πάνω χάρτη) θα χρειαστεί διαφορετική μέθοδος.

Πράγμα που σημαίνει: οι ανακατάξεις στη βόρεια συρία δεν είναι το τέλος αλλά η μέση των κινήσεων του μπλοκ της Αστάνα… Όχι, δεν τέλειωσε ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος στη μέση Ανατολή…

Το μπλοκ της Αστάνα

Τετάρτη 16 Οκτώβρη. Το «βραχυκύκλωμα» (για να το πούμε κομψά) του σχετικά πιο αδύνατου τροχού του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ είναι η δεύτερη ή τρίτη στη σειρά νίκη του μπλοκ της Αστάνα στο ευρύτερο (και δευτερεύον) πεδίο μάχης της μέσης Ανατολής. Πρώτη είναι η νίκη στη συρία· δεύτερη είναι η ενίσχυση της επιρροής του ιρανικού καθεστώτος στο ιράκ και στην συρία, επιπλέον εκείνης που έχει στο λίβανο και στην υεμένη· η τρίτη είναι η εξουδετέρωση του Ριάντ. Σε κάθε μια απ’ αυτές τις νίκες τα κράτη μέλη του μπλοκ της Αστάνα έχει τα δικά του «ποσοστά συμμετοχής»· όμως καμμία δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί αν δεν είχαν συμμαχήσει και συντονίσει τους ιμπεριαλισμούς τους. Καμμία απ’ αυτές τις νίκες δεν θα τις είχε πετύχει κάποιο κράτος μέλος μόνο του.

Για παράδειγμα, η Μόσχα δεν σκόπευε να γυρίζει φέρετρα δικών της πεζικάριων υποστηρίζοντας το καθεστώς Άσαντ· το ανέλαβαν οι “φρουροί της επανάστασης” και οι μισθοφόροι τους, και η Χεζμπ’ Αλλάχ. Απ’ την άλλη μεριά ούτε η Τεχεράνη ούτε η Χεζμπ’ Αλλάχ είχαν αεροπορία και τα ανάλογα συστήματα για κάλυψη από ψηλά· το ανέλαβε η Μόσχα. Επιπλέον δεν είχαν “διεθνές πολιτικό βάρος” ώστε να λαμβάνονται στα σοβαρά υπόψη ακόμα και οι ανακοινώσεις τους, ας πούμε απ’ το Τελ Αβίβ ή την Ουάσιγκτον· να υπάρχει μια global διάσταση – κι αυτό ήταν δουλειά της Μόσχας. (Και να σκεφτεί κανείς πως όλα ξεκίνησαν όταν ένας κάποιος δαιμόνιος Soleimani, ιρανός πολεμιστής που αναγνωρίζεται παγκόσμια από φίλους και εχθρούς, ταξίδεψε μυστικά στη Μόσχα, για να της παρουσιάσει το σχέδιο του για την πετυχημένη και χωρίς μεγάλο κόστος στρατιωτική εμπλοκή της στο συριακό πεδίο μάχης…)

Αυτές οι εξελίξεις έχουν δυσάρεστες συνέπειες, αυτό είναι ολοφάνερο, σε δυο ακόμα ιμπεριαλισμούς στην περιοχή. Τον θηριώδη ρατσιστικό ιμπεριαλισμό του Τελ Αβίβ· και στον «σαν βρεγμένη γάτα» ιμπεριαλισμό της Αθήνας. Για τον πρώτο η ασταμάτητη μηχανή θα χρειαστεί κάποιο χρόνο (και πολλή μελέτη) για στέρεα συμπεράσματα· προς το παρόν, όπως είναι γνωστό, ο ακροδεξιός εσωτερικός ζόφος αναδεύεται με το αν ο Netanyahu θα πάει ή δεν θα πάει στη φυλακή.

Για την Αθήνα όμως το «μάγκωμα» είναι σαφές, ακόμα και μέσα στην εθνικιστική αντιτουρκική λογοδιάρροια των εθνοσωτήρων και των λακέδων τους. Γιατί μπορεί μεν οι ιμπεριαλιστικές βλέψεις του ελλαδιστάν να μην έφταναν τόσο μακρυά όσο ο Τίγρης και ο Ευφράτης· όμως όλοι οι υπολογισμοί, ακόμα και οι «μετριοπαθείς» για την ανατολική Μεσόγειο, στηρίζονταν στη βεβαιότητα ότι ο άξονας θα φρενάρει αποτελεσματικά και έγκαιρα το μπλοκ της Αστάνα.

Τώρα; Τώρα ο «ενιαίος εθνικός χώρος» Αθήνας – Λευκωσίας βρίσκεται ανάμεσα στο «λιποθυμάω απ’ τα νεύρα μου» και στο «έχω μπλέξει τα μπούτια μου».

Ποιά «λύση» οέο;

Τετάρτη 16 Οκτώβρη. Ενόσω το τουρκικό καθεστώς κάνει το «καθήκον» του στο συριακό πεδίο μάχης από ξηρά και αέρα, έχει απλώσει το πολεμικό του ναυτικό στα πέριξ του χρυσοπράσινου-φύλλου-ριγμένου-στο-πέλαγο, κοντά στο τρυπάνι στα βορειοανατολικά του «οικοπέδου 7», ίσια για να θυμίζει στους «αιθεροβάμονες» ότι η τουρκία έχει αοζ, καθόλου αμελητέα, στη Μεσόγειο.

Αυτό, περισσότερο απ’ την ελληνοκουρδική φιλία, είναι το ζήτημα που βάζει φωτιά στον ντόπιο εθνικισμό / αντιτουρκισμό· και, σχεδόν, δεν ξέρει πια που να πει τον πόνο του. Η τουρκική εισβολή στη συρία έχει επισκιάσει κατά πολύ τα ελληνοκυπριακά οικοπεδάκια· κανείς δεν είναι διατεθειμένος να προτάξει τα στρατιωτικά του στήθη για να υπεραπιστεί την ελληνοκυπριακή ιδιοκτησία τους (αφού, άλλωστε, είναι συζητήσιμη). Ούτε καν η πολιτική βιτρίνα Macron, που έχει γίνει η «τελευταία ελπίδα».

Να, όμως, πως οι εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης μεταφέρονται με την ταχύτητα του φωτός στο «κυπριακό», αναγκάζοντας τους εκεί πατριο-φασίστες να πατάνε τις δικές τους μπανανόφλουδες. Ο πρόεδρος του τουρκοκυπριακού κράτους (παγίως «ψευδο-») Mustafa Akinci βρήκε και διαχωρίστηκε δημόσια απ’ τον Erdogan για την εισβολή στη βόρεια συρία!

Bingo!!! Στον γενικό ιδεολογικό, εθνικιστικό, αντιτουρκικό ορίζοντα Αθήνας και Λευκωσίας, ο Akinci έγινε «ήρωας»! Έγινε «φίλος», έγινε «αδελφός»!!! Έγινε η προσωποποίηση του αγώνα ενάντια στον «νεο-οθωμανισμό», αυτός που αν ζούσε στην τουρκία θα σάπιζε ήδη σε ανήλιαγα μπουντρούμια! Με δυο λόγια: «είναι δικός μας»!!!!

Ναι… Αλλά στον ορίζοντα της «λύσης του κυπριακού» ο κεντροαριστερός Akinci είναι ένας «φευδο-», που προτείνει διάφορα απαράδεκτα για τον κοινό έλεγχο και την μοιρασιά των όποιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου, απαράδεκτος επίσης επειδή επιμένει στην πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων· και γενικά μιλώντας είναι με το ζόρι ανεκτός, επειδή «εμείς οι ελληνοκύπριοι είμαστε καλόψυχοι». Ακόμα πιο συγκεκριμένα; Είναι ξεπερασμένος! Ο εξοχότατος πρόεδρος Nick the cypriot Αναστασιάδης, αυτός που μαζί με τον ογκόλιθο Nick the greek Κοτζιά βούλιαξε τις διαπραγματεύσεις στο Κραν Μοντανά, συζητάει πια κατευθείαν με την Άγκυρα μια κάποια διευθέτηση – τον Akinci τον έχει, απλά, για το ξεκάρφωμα.

Μια ομορφιά! Με ποιον να προσπαθήσεις, σαν έλλην πατριώτης, να βρεις τρόπο μπας και ξεμπλοκαριστούν τα όποια γκάζια σου; Με τον αριστερό Akinci που Δευτέρα – Τετάρτη – Παρασκευή είναι «ψευδο-» και Τρίτη – Πέμπτη – Σάββατο είναι «ήρωας», αλλά δεν το συζητάει για την συνδιαχείριση των όποιων κοιτασμάτων; Με τον δεξιό Cavusoglu που αυτή τη βδομάδα είναι «φονιάδες των λαών» αλλά την επόμενη μπορεί να είναι ένας ρεαλιστής που θέλει να παρακάμψει τον αριστερό κυπροκεντρικό (ανάθεμά τον!) Akinci; Κι αν ο Akinci ξαναβγεί πρόεδρος στις προεδρικές εκλογές στο βορειοκυπριακό κράτος τον Απρίλη του 2020; Να λες «ψευδο-» κι αυτόν, και τις εκλογές, και τους ψηφοφόρους του, και όλο του σόι; Να λες ότι τον χρησιμοποιεί o Erdogan; Και με την πολιτική ισότητα και την μοιρασιά των εσόδων απ’ τα γκάζια πως να τον κάνεις καλά; Αλλά, απ’ την άλλη, με τον Erdogan πως να διαπραγματευτείς που φέρνει τα τρυπάνια του, το ένα μετά το άλλο, μέσα σ’ αυτό που θεωρείς κρεβατοκάμαρά σου;

Ααααααχχχχ! Τί ωραία που θα ήταν αυτές οι «τριμερείς» με το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου, με την ενίσχυση του plus one Pompeo, να είχαν πετάξει την Άγκυρα στη Μαύρη Θάλασσα!… Ααααχχχχ! Τί ωραία θα ήταν να υπήρχε κράτος του isis στη συρία και στο ιράκ, και να μοστράραμε σαν «πυλώνες σταθερότητας» στην ανατολική Μεσόγειο!!! Τι ωραία που τα είχαν ονειρευτεί οι φαιορόζ!!!

Έσκασαν μετά αυτοί οι μπιιιπ… Και μας το χάλασαν… (Άντε μπας κι έρθει ο Pence και μαζέψει τα ασυμμάζευτα…)

Απλά μαθήματα γεωγραφίας (για νοήμονες) 2

Τρίτη 15 Οκτώβρη. Τα όσα συμβαίνουν στην βορειοανατολική συρία έχουν άμεση σχέση με όσα συμβαίνουν (ή δεν συμβαίνουν) στον θύλακα του Idlib. Ο θύλακας έγινε ένα είδος «αποθήκης» για τους σκληροπυρηνικούς σαλαφιστές και τις οικογένειές τους στις νικηφόρες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του συριακού στρατού ‘n friends στην υπόλοιπη συρία. Μια «ζώνη παρκαρίσματος» για τους αντικαθεστωτικούς, δηλαδή, που πληρώνονται απ’ το Ριάντ.

Το μπλοκ της Αστάνα θα ήθελε να έχουν συμβιβαστεί με την ήττα τους και να έχουν παραδώσει τα όπλα τους ώστε να ενταχτούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (σίγουρα οι σύριοι στις γραμμές τους) στην πολιτική διαδικασία αναδιάρθρωσης του καθεστώτος. Την δουλειά της «πειθούς» ανέλαβε η Άγκυρα, στην οποία παραχωρήθηκε το δικαίωμα («διαπραγματευτικό χαρτί» απέναντί τους) να τους προστατεύει μέσα στο συριακό έδαφος… Έχουμε εξηγήσει παραπάνω από μία φορά το γιατί ένα σουνιτικό κράτος (σαν το τουρκικό) ήταν το πιο αρμόδιο ανάμεσα στα μέλη του μπλοκ της Αστάνα να συνετίσει τους ουαχαβίτες σουνίτες…

Ως πρόσφατα οι προσπάθειες της Άγκυρας είχαν αποτύχει: υπήρχε ένας σημαντικός αριθμός ενόπλων στην οργάνωση HTS, που συνέχιζαν τον πόλεμο ή, πιο σωστά, την «παρενόχληση» του συριακού στρατού ‘n’ friends, χρηματοδοτούμενοι κανονικά απ’ τον τοξικό.

Μετά την κατάληψη της Khan Shaykhun στα νότια του θύλακα, το περασμένο καλοκαίρι, απ’ τον συριακό και τον ρωσικό στρατό, υπήρξαν διάφορες εξελίξεις στο εσωτερικό του θύλακα· και οι επιθέσεις των αντικαθεστωτικών ουσιαστικά σταμάτησαν. Ωστόσο παραμένουν πλήρως εξοπλισμένοι και εφοδιασμένοι. Η Άγκυρα δεν θέλει στρατιωτική εκκαθάρισή τους, γιατί αυτό θα στείλει χιλιάδες πρόσφυγες στα εδάφη της· κι αυτή τη φορά δεν θα είναι ο free syrian army, αλλά σαλαφιστές ελεγχόμενοι απ’ το Ριάντ.

Αν, όμως, πετύχει η ανακατάληψη της βορειοανατολικής συρίας και η οπισθοχώρηση των ypg/pkk στα σπίτια τους, τότε αυτό θα είναι ίσως το προτελευταίο καρφί στο φέρετρο της «πολεμικής διάθεσης» των σαλαφιστών αντικαθεστωτικών στο Idlib. H έστω και μερική αναδίπλωση του αμερικανικού στρατού (κι ακόμα καλύτερα η πλήρης αποχώρησή του) υποδεικνύει σ’ αυτούς τους περικυκλωμένους πως η μοναδική τους «μοίρα» είναι να συμβιβαστούν με την πραγματικότητα· και, κατ’ αρχήν, την Άγκυρα…

Για να το πούμε διαφορετικά: η επιχείρηση του μπλοκ της Αστάνα, μέσω του τουρκικού και του (πρώην ;…) αντικαθεστωτικού συριακού στρατού, είναι πολύ πιο σύνθετη, αφορά περισσότερα επιμέρους μέτωπα στο συριακό πεδίο μάχης, και σίγουρα δεν έχει καμμία σχέση με τις φαντασιώσεις του game of thrones που έχουν οι ηλίθιοι-μάζα μέσα στα άδεια κεφάλια τους!

(φωτογραφία: Αυτό που δεν καταλαβαίνετε τι είναι, είναι διυλιστήριο! Στην ypgκρατούμενη Deir ez Zor με τα πετροπήγαδά της. Αντίστοιχη είναι η κατάσταση κι αλλού.

Μην πείτε κουβέντα για «οικολογικές ευαισθησίες». Στην πραγματικότητα οι ypg/pkk κάνουν λαθρεμπόριο το crude oil – μέσω τουρκίας αν έχετε απορία για τις διαδρομές… – αφήνοντας ελάχιστο για τις τοπικές ανάγκες. Συνεπώς, το να γίνεται διύλιση του πετρελαίου έτσι, για να βγει η πολύτιμη βενζίνη για τα αγροτικά των αράβων της περιοχής, είναι το αντίστοιχο του να βγάζεις νερό από πηγάδι με κουβά για να ποτίσεις το μποστάνι σου…)

Απλά μαθήματα γεωγραφίας (για νοήμονες) 3

Τρίτη 15 Οκτώβρη. Το τελευταίο καρφί εικάζουμε βάσιμα ότι μπήκε χτες, στην επίσκεψη του Putin στο Ριάντ.

Η “ανεγκέφαλη” αλεπού της Μόσχας (το επίθετο είναι αμερικανικός χαρακτηρισμός) πήγε στην πετροχούντα για δουλειές. Αυτό είναι το φανερό κομμάτι της επίσκεψης, και πάντως όχι προσχηματικό. Αλλά ακόμα και για τον εμπορικό κύκλο των υδρογανανθράκων, το ξεπεσμένο βασίλειο των Σαούντ είναι για την Μόσχα “μεζεδάκι”. Είναι τέτοιο επειδή είναι καταδικασμένο, πολύ περισσότερο απ’ τον ρωσικό καπιταλισμό, να εξαρτιέται απ’ τις τιμές ενός εμπορεύματος που άλλοτε ήταν στρατηγικό αλλά, σε λιγότερο από μια δεκαετία, θα βρίσκεται στην ίδια θέση που έχει τώρα το κάρβουνο.

Προφανώς ενδιαφέρουν τον Putin οι τιμές του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Αλλά ακόμα περισσότερο τον ενδιαφέρει να «κουμαντάρει», δηλαδή να μεσολαβήσει στην παγκόσμια αγορά, όσους έχουν αξιόλογα αποθέματα. Όχι λαθεμένα καταλαβαίνει ότι μελλοντικά, με μειωμένη ζήτηση, η διατήρηση ενός επιπέδου τιμών τόσο στο πετρέλαιο όσο, κυρίως, στο φυσικό αέριο απαιτεί κάποιου είδους κεντρική διαχείριση – κι αυτή δεν μπορεί να είναι ο ο.π.ε.κ. και κάθε πυροβολημένος σεΐχης…

Το έρμο βασίλειο των Σαούντ, με μια aramco να καίγεται πριν κάτι καιρούς και με μια στρατιωτική συντριβή απ’ τους υεμενίτες Houthis αμέσως μετά, βλέποντας την επιτυχία με την οποία η Μόσχα και οι σύμμαχοί της «καθαρίζουν το τοπίο» στη μέση Ανατολή (κι εκεί, στη συρία, οι εξελίξεις δεν διαφεύγουν της προσοχής τους) ενώ απ’ την άλλη η Ουάσιγκτον δυσκολεύεται να…, θέλει «στοργή και προστασία».

Κι αυτήν η Μόσχα δεν την προσφέρει σαν ψιλά γράμματα σε εμπορικά συμβόλαια. Ο Putin δεν είναι ούτε κτηματομεσίτης ούτε πλασιέ. Είναι πρώην καγκεμπίτης. Έχει διασχίσει ορθοπεταλιά πάνω από 35 χρόνια σύγχρονης καπιταλιστικής ιστορίας. Είναι εύλογο από «διπλωματική άποψη» και αποτελεσματικό αν διατυπωθεί με τις απαραίτητα μετρημένες λέξεις, να ζητήσει – να απαιτήσει πιο σωστά – το αφεντικό της Μόσχας απ’ τους κατεστραμμένους του σαουδαραβικού παλατιού να «μαζευτούν» απ’ την συρία και το ιράκ. Κατ’ αρχήν. Ας πούμε: να «ξεκολλήσουν» απ’ την συμμαχία με το Τελ Αβίβ…. Δεν είναι δα αμάρτημα καθοσίωσης! Για το καλό τους είναι…

Για τους αντικαθεστωτικούς του Idlib το γεγονός ότι εκείνος που τους βομβαρδίζει από αέρα κουβεντιάζει με το αφεντικό τους είναι, όπως και νάχει, ένα «μήνυμα» – σοκ. Από μόνο του ωστόσο θα μπορούσε να παρερμηνευτεί… Πακέτο με τις εξελίξεις στην βορειοανατολική συρία, αποκτάει βαρύ περιεχόμενο. Ακόμα πιο πακέτο με την αδυναμία του αφεντικού τους να προστατέψει τα asset του (την aramco) και τους μισθοφόρους του (στην υεμένη) το περιεχόμενο γίνεται ακόμα βαρύτερο.

Η Ουάσιγκτον έχει στείλει 3.000 πεζοναύτες να φυλάνε την πετροχούντα. «Εκτιμητέο» δίχως άλλο· εξάλλου το παλάτι πληρώνει. Αλλά και στη συρία είχε τουλάχιστον 1.500 να φυλάνε τους ypg/pkk… Οπότε;

Οπότε; Εεεεε, αν χάνεις τον πόλεμό σου στην υεμένη δεν είναι μεγάλη ζημιά να σταματήσεις να πληρώνεις τους μισθοφόρους σου στο Idlib αφήνοντας ήσυχο τον Άσαντ… Ούτε το να σταματήσεις να πληρώνεις για αποσταθεροποίηση στο ιράκ είναι μεγάλη ζημιά…

(φωτογραφία πάνω: Χτες στο Ριάντ. Και, όσο κι αν σας φανεί παράξενο, το χέρι που εικονίζεται πίσω δεν είναι απ’ τα «βασιλική συλλογή τμημάτων Khashoggi»…

Κάτω: Με κάθε επισημότητα η υπογραφή μιας 20άδας εμπορικών / επιχειρηματικών συμφωνιών. Διότι αν απ’ την πετροχούντα περισσεύουν πετροδόλαρα τα οποία η Μόσχα έχει φροντίσει να ξεφορτωθεί, τότε γιατί να μην πάνε σε «καλούς σκοπούς» όπως, για παράδειγμα, σε εργοστάσια στη ρωσική ανατολή ή την βελτίωση του δορυφορικού συστήματος glonass;

Αν ο τοξικός θέλει να αγοράσει ρωσική προστασία θα πρέπει να πληρώσει· και να αφήσει τις νεανικές του τρέλλες…)

Απλά μαθήματα γεωγραφίας (για νοήμονες) 4

Τρίτη 15 Οκτώβρη. Είναι κατανοητό για την ασταμάτητη μηχανή πως αυτή η πολιτική γεωγραφία που περιληπτικά μόνο εκθέσαμε πριν, τόσο κοντά στα μέρη μας και τόσο μακριά απ’ τα εθνικά γούστα, ζαλίζει διάφορους φιλόδοξους εντόπιους «επαναστάτες» του σκοινιού και του παλουκιού. Ναυτία, πονοκέφαλοι, εμετοί· και αναμολόγητες κρίσεις πανικού… Όταν φτάνεις να γράφεις ή να φωνάζεις συνθήματα για την «αδιαφορία» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού απέναντι στο «δράμα» (το ποιό;) του pkk στη συρία, ακόμα και το σκοινί με το παλούκι είναι λίγα για την περίπτωσή σου.

Δόξα στις χίλιες καλοκαρβουντισμένες τράπεζες, ένα καλό μέρος του «πολιτικού υποκείμενου» που έλαμψε στους «αγανακτισμένους» και στον επικό «αντι-μνημονιακό» και «αντι-Μέρκελ» αγώνα (για να μαζέψει τα ρέστα / ψίχουλά του στις τελευταίες εκλογές…) ξαναεμφανίστηκε έξω απ’ την τουρκική πρεσβεία. Αναμφισβήτητη απόδειξη του ποιος είναι ο πραγματικός εθνικός πλούτος: αυτά τα απεριόριστα κοιτάσματα «φυσικού» όχι αερίου (πφφφφ!) αλλά εθνικισμού, αντιτουρκισμού, βλακείας και κυνισμού της ελληνικής αριστεράς και άκρας αριστεράς του κράτους και του κεφάλαιου· που δεν χρειάζονται καν οικόπεδα και γεωτρύπανα για να εντοπιστούν. Αναβλύζουν μόνα τους, μόλις το υπουργείο εξωτερικών ή οι υπηρεσίες ή κάποιος άλλος αρμόδιος εντός ή εκτός συνόρων (διότι υπάρχουν και οι δραστήριοι σύμμαχοι…) ρίξουν το μηντιακό τους σφύριγμα.

Ένα είναι μόνο το πρόβλημα μ’ αυτόν τον εθνικό πλούτο: δεν μπορεί να εξαχθεί. Κανείς δεν ενδιαφέρεται να τον αγοράσει. Προορίζεται μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Κάτι σαν μαζική διανοητική και ηθική δηλητηρίαση σε μόνιμη ανακύκλωση. Στο τέλος τα ζόμπι του Jarmusch στο πρόσφατο Dead don’t Die μοιάζουν αγγελούδια μπροστά στην εθνική παραγωγή του ελλαδιστάν!

Αλλά και το ψόφιο κουνάβι δεν είναι εντελώς αδιάφορο όπως το κατηγορούν. Έβαλε χτες δασμούς 50% στις εισαγωγές (στις ηπα) τουρκικού χάλυβα – για τιμωρία… Τρεις τούρκοι αξιωματούχοι θα φάνε κυρώσεις στο κεφάλι – για τιμωρία… Ο πρίγκηπας / διάδοχος του σκότους Pence θα πάει όπου νάναι επίσκεψη στην Άγκυρα – για τιμωρία…

«Επαναστάτες» του πανελληνίου, please: μια κατάθεση στεφανιού στο άγαλμα του Τρούμαν επειγόντως! (Δεν έχει χαθεί κάθε ελπίδα σας!!)

(φωτογραφία: Αυτό το μανιτάρι είναι η μύχια επιθυμία κάθε έλληνα πατριώτη, δεξιού κι αριστερού, για το τι αξίζει να συμβεί στις κυριότερες τουρκικές πόλεις. Δυστυχώς – θα έλεγαν οι «επαναστάτες» του λαού και του τόπου – οι αμερικάνοι μετά την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι έχουν γίνει εντελώς δειλοί…

Δεν είναι πια «φονιάδες των λαών». Έγιναν «προδότες των λαών»….)

Θυματοποίηση;

Δευτέρα 14 Οκτώβρη. Το να αυτο-προβάλλεται κάποιος ατομικά – κι ακόμα χειρότερα συλλογικά – σαν «θύμα» συνωμοσιών, προδοσιών, κλπ είναι εύκολο. Και βαθιά δεξιό, συντηρητικό, για να μην πούμε τίποτα χειρότερο.

Στην ιστορία τους οι κούρδοι έχουν πολύ αιματηρές εμπειρίες του πως οι «πολιτικές ηγεσίες» τους έδειξαν έπαρση και αλλοφροσύνη – και ύστερα επικαλέστηκαν σαν δικαιολογία την «προδοσία». Συγκεκριμένα των αμερικάνων.

Όταν το αμερικανικό ιμπέριουμ αποφάσισε πως, αξιοποιώντας το τέλος του 3ου («ψυχρού») πολέμου και την εξαφάνιση της εσσδ, μπορεί και πρέπει να εγκατασταθεί στρατιωτικά αυτοπροσώπως στην πετρελαϊκή μέση Ανατολή, οργάνωσε την επιχείρηση «καταιγίδα της ερήμου» τον Γενάρη του 1991. Ήταν η πρώτη επίθεση κατά του ιράκ, του ως τότε συμμάχου των ηπα Saddam Hussein. Για να διευκολύνει την αποδιάρθρωση του ιρακινού καθεστώτος η Ουάσιγκτον υποδαύλισε μια εξέγερση των κούρδων του βόρειου ιράκ. Όσο κι αν βολεύει η λήθη ήταν ο ίδιος ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Bush ο Α που μέσω δημόσιων ομιλιών του την 15η Φλεβάρη και την 1η Μάρτη του 1991 κάλεσε σε εξέγερση κατά του Hussein στο ιράκ. Όταν κοτζάμ αμερικάνος πρόεδρος, αφεντικό της μόνης υπερδύναμης του πλανήτη, σου λέει να εξεγερθείς … κάνεις τι;

Στοιχειώδης λογική και, ας μας επιτραπεί, στοιχειώδης αξιοπρέπεια απ’ την μεριά των «ηγετών» (φεουδαρχών…) των κούρδων του ιράκ (δεν ήταν το pkk) θα επέβαλε μια σειρά απλών συλλογισμών. Ο Hussein είχε υπάρξει για χρόνια στρατηγικός σύμμαχος των ηπα, ειδικά στη διάρκεια του πολέμου κατά του ιράν. Όταν αποφάσισε να εισβάλει στο κουβέιτ ζήτησε πριν την αμερικανική συγκατάθεση – και την πήρε. Μόνο που αμέσως μετά η Ουάσιγκτον τον κήρυξε εχθρό· και του επιτέθηκε…

Όταν βλέπεις την «μόνη υπερδύναμη» να μετατρέπει τους συμμάχους της σε «χαλάκι για να σκουπίσει τα πόδια της», οφείλεις να σκεφτείς (και το οφείλεις πρώτα και κύρια σ’ αυτούς που «καθοδηγείς») ότι είναι ένα κράτος που κάνει τις δουλειές του με όποιον τρόπο το βολεύει, και όχι ο «πρωτοπόρος της ελευθερίας» σου. Η ηγεσία των κούρδων του ιράκ το είδε αλλιώς όμως: ο Μπους της έταζε κράτος. Και εξεγέρθηκε τον Μάρτη του 1991… Ο Houssein έπνιξε την εξέγερση στο αίμα, με χιλιάδες νεκρούς… Χρησιμοποίησε τα χημικά αέρια που του είχαν πουλήσει οι αμερικάνοι και οι ευρωπαίοι για χρήση κατά του ιράν· του είχαν περισσέψει ποσότητες… Κανένας αμερικανικός στρατός δεν έτρεξε να βοηθήσει εκείνους που ο Bush ο A είχε αυτοπροσώπως καλέσει να εξεγερθούν.

Ήταν «προδοσία» εκ μέρους των αμερικάνων; Όχι. Ήταν υποδειγματικός τρόπος για το πως τα ιμπεριαλιστικά κράτη, και σίγουρα άλλοτε το Λονδίνο και σαν διάδοχός του η Ουάσιγκτον, κάνουν τις δουλειές τους. Η ηγεσία των ιρακινών κούρδων δεν έπαθε τίποτα· αυτοί που σφάχτηκαν ήταν οι πληβείοι… Θα ήταν ωστόσο αρκετή η αιώνια μνήμη της άνοιξης του 1991 για να «απαγορεύεται» οποιαδήποτε καινούργια συμμαχία κούρδων (και οποιουδήποτε άλλου) με την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ – για να μην πούμε τίποτα για την πετροχούντα του Ριάντ…

Όχι όμως: ο καιροσκοπισμός είναι πάντα γλυκός… Και αποδοτικός…

(φωτογραφία: Ιρακινές πετρελαιοπηγές που καίγονται και σε πρώτο πλάνο ένα κατεστραμμένο ιρακινό τανκ, απ’ την «καταιγίδα της ερήμου» το 1991. Ένας παγκόσμιος πόλεμος που ξεκίνησε τότε, αμέσως με την λήξη του 3ου, και συνεχίζεται κλιμακούμενος…

Τότε, το 1991, στα μέρη μας γίνονταν διαδηλώσεις κατά της αμερικανικής επίθεσης στο ιράκ. Τώρα γίνονται σχεδόν υπέρ μιας αμερικανικής επίθεσης στην τουρκία· απλά δεν τολμάει κανείς να το πει καθαρά…

Πέρασε καιρός, ε; Άλλαξαν τα “κόλπα”…)

Συρία

Δευτέρα 14 Οκτώβρη. Πριν 4 ημέρες (Πέμπτη 10), λίγο μετά την εκκίνηση της τουρκικής εισβολής στη βόρεια συρία, γράφαμε:

Αν έχετε απορία: ναι, ο τουρκικός στρατός φυσικά θα σταματήσει την εισβολή του στην ypg/αμερικανοκρατούμενη βόρεια συρία κάποια χρονική στιγμή. Και θα την ξαναρχίσει και θα την ξανασταματήσει… Ενόσω ο τουρκικός στρατός (και, κυρίως, το f.s.a. πεζικό του) θα κάνει αυτό το κομμάτι της «δουλειάς», το «βρώμικο», η Δαμασμός και η Μόσχα θα πρέπει να φέρουν σε πέρας το βασικότερο, το «καθαρό»: να πείσουν τις ypg ότι δεν έχουν να περιμένουν άλλο απ’ το Ριάντ και το Τελ Αβίβ, και να πείσουν την ηγεσία του pkk να υπογράψει μια συμφωνία που τα βασικά της σημεία τα καταλαβαίνουμε ήδη:

Α) Παραχώρηση στη Δαμασκό όλων των εδαφών που δεν κατοικούνται από κούρδους, δηλαδή το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του 1/3 της συρίας που ελέγχουν τώρα.

Β) Αφοπλισμός από όλα τα βαριά όπλα, τα οχήματα, κλπ. Πιθανόν να τους επιτραπεί να κρατήσουν αυτό που λέγεται «προσωπικός οπλισμός» στην προοπτική σχηματισμού μελλοντικά μιας «τοπικής αστυνομίας» στις κουρδικές περιοχές.

Γ) Απόδοση όλων των συνοριακών ελέγχων, και προς την τουρκία και προς το ιράκ, στο συριακό καθεστώς.

Δ) Κλπ κλπ.

….

Εν τω μεταξύ (κανείς δεν πρόκειται να το υποδείξει), η Άγκυρα έχει παραλείψει να ασχοληθεί με την ypg/αμερικανοκρατούμενη περιοχή δυτικά του Ευφράτη. Την περιοχή της Manbij, που είχε στο στόχαστρο για πολύ καιρό! Γιατί την «ξέχασε»; Γιατί δεν έκανε επίθεση εκεί, που είναι και ευκολότερο;

Υπάρχουν πληροφορίες ότι ο συριακός στρατός συγκεντρώνεται στα νότια όρια του «θύλακα της Manbij», και ετοιμάζεται να εισβάλει εκεί!!! Φυσικά το «εισβάλει» είναι καταχρηστικό. Θα πρόκειται για μια πρώτη συμφωνία των ypg να παραδώσουν την περιοχή στον συριακό στρατό και τους συμμάχους του, «εναντίον της τουρκίας» (που δεν επιτίθεται εκεί…)

Αν συμβεί αυτό, αν δηλαδή το καθεστώς Άσαντ αποκαταστήσει τον έλεγχό του πάνω στην Manbij (κάτι που από καιρό ζητούσε απ’ τις ypg, οι οποίες απλά αδιαφορούσαν κρυμμένες πίσω απ’ τους αμερικάνους πεζοναύτες) θα έχουμε χειροπιαστό το πρώτο αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής: την ενδυνάμωση του συριακού καθεστώτος…

Αυτό το «χειροπιαστό πρώτο αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής» διαγράφεται ήδη καθαρά: μετά από «συμφωνία μεταξύ ypg και Δαμασκού» o συριακός στρατός θα αναλάβει το έλεγχο της Manbij (ίσως τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές να βρίσκεται ήδη μέσα στην πόλη) και, μαζί, το έλεγχο ολόκληρου του ως χθες ypg/αμερικανοκρατούμενου θύλακα δυτικά του Ευφράτη. Υπάρχουν ορισμένες πληροφορίες πως το ίδιο θα γίνει (με το ίδιο deal) και για το συνοριακό Kobani. Μάλλον πρόκειται για μια επιμέρους συμφωνία· εκκρεμεί η γενική τέτοια…

Αυτό που εμφανίζεται σαν άμεση προοπτική στη κεντρική / δυτική μεριά της «ζώνης» που είχε παρουσιάσει ο Erdogan, είναι μια μοιρασιά μεταξύ του επίσημου συριακού στρατού και του «εθνικού συριακού στρατού» (πρώην free syrian army) που είναι το συριακό πεζικό της Άγκυρας στη συγκεκριμένη εισβολή. Καθώς ο ε.σ.σ. έχει κόψει τον βασικό δρόμο (M4) ανατολής / δύσης στη βόρεια συρία (αυτός ο δρόμος είναι το νότιο όριο της «ζώνης») περίπου τα 2/3 αυτής της «ζώνης» θα περάσουν τις επόμενες ημέρες στον έλεγχο της Δαμασκού είτε άμεσα είτε έμμεσα, μέσω Άγκυρας: πρακτικά είναι η αρχή του τέλους της δημιουργίας «κουρδικού κράτους» σε συριακό έδαφος…

Φυσικά είναι πάμπολλοι εκείνοι που περιμένουν (ελπίζουν είναι η πιο σωστή λέξη…) πως ο συριακός και ο τουρκικός στρατός θα αρχίσουν να πολεμούν μεταξύ τους… Poor minds… Μπορεί μερικές κανονιές να πέσουν απ’ την μια και την άλλη μεριά, ίσια για το μελοδραματισμό του πράγματος. Μερικές epic δηλώσεις θα γίνουν επίσης, όπως οι χθεσινές, για παράδειγμα, που προέρχονται από έναν κούρδο καραβανά (στρατηγός;), τον Ismet Sheikh Hasan: συριακός και ρωσικός στρατός θα μπουν στο Kobani και στην Manbij για να προστατέψουν αυτές τις πόλεις απ’ την τουρκική εισβολή…

Σαν περιθώριο, η ασταμάτητη μηχανή οφείλει απλά να θυμίσει πως τουρκικός και συριακός στρατός βρίσκονται ήδη ο ένας απέναντι στον άλλον στον θύλακα του Idlib – και ΔΕΝ πολεμούν μεταξύ τους… Κάνει ο καθένας την δουλειά του, στον καταμερισμό που έχει συμφωνηθεί… Επιπλέον κάπου χρειάζεται να παίξει τον ρόλο της και η Μόσχα: τι καλύτερο απ’ το ότι «μεσολαβεί ανάμεσα στην Δαμασκό και την Άγκυρα (συμμάχους της δηλαδή) για να μην τσακωθούν μεταξύ τους»; Πολύ συγκινητικό… Δυστυχώς ο Putin έχασε το φετεινό νόμπελ ειρήνης…

Εν τω μεταξύ ο αμερικάνος υπ.αμ. Mark Esper ανακοίνωσε ότι θα «αποσύρει ηθελημένα» άλλους 1000 πεζοναύτες του απ’ την βόρεια συρία, για να μην βρεθούν σε διασταυρούμενα πυρά. Δεν είπε που θα τους παρκάρει. Υποθέτουμε νοτιότερα, μέσα στην κατεχόμενη ανατολική συρία.

(Σε κάθε περίπτωση, εκείνο το βλήμα που έσκασε καμμιά 500αριά μέτρα από ένα αμερικανικό φυλάκιο στο Kobani, το οποίο στα μέρη μας παρουσιάστηκε σαν «επίθεση του τουρκικού στρατού στον αμερικανικό» καθότι η βλακεία και η προπαγάνδα δεν έχουν όρια…, αυτό λοιπόν το βλήμα δικαιολόγησε το έξοδό του. Έπεισε το αμερικανικό υπ.αμ. ότι κινδυνεύει από «διασταυρούμενα πυρά»…)