Παρασκευή 6 Δεκέμβρη. Η χειρότερη στρατηγική καταστροφή της «δύσης», με τις ηπα σαν εμπροσθοφυλακή και σημαιοφόρο, άρχισε να συμβαίνει όταν αυτή η «δύση» πήρε διαζύγιο (που ως τώρα είναι πραγματικό…) από τις πηγές της διανοητικής / ηθικής καταγωγής της: τον Διαφωτισμό, και την (αξιωματική) βεβαιότητα ότι η πραγματικότητα είναι ΜΙΑ, ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ… Και ότι το μόνο που συμβαίνει σχετικά μ’ αυτήν, το μόνο που επιτρέπεται να συμβαίνει για το καλό των συνειδήσεων, είναι διαφορετικές ερμηνείες της… Διαφορετικές μεν στις αφετηρίες τους, που υπάγονται όμως σε τόσο εντατικό και τεκμηριωμένο έλεγχο αλήθειας (της πραγματικότητας) ώστε στο τέλος έγκυρη θεωρείται ΜΙΑ και ΜΟΝΟ ΜΙA ερμηνεία αυτής της πραγματικότητας. (Συνήθως η ερμηνεία της φυσικής επιστήμης – μέχρις ότου έπαψε κι αυτή να είναι μία).
Δεν ήταν χωρίς βάσανα, μπελάδες και πισωγυρίσματα αυτή η θεμελιώδης πεποίθηση του «δυτικού κόσμου» στην εξέλιξή της επί πολλές δεκατίες. Όμως ήταν μόνο στην ιστορική φάση που αυτός ο κόσμος αυτοανακηρύχτηκε ως «ο έσχατος νικητής» (ένας ναρκισσισμός ανιστόρητος!), δηλαδή στη δεκαετία του ’90, που ο απεριόριστος σχετικισμός που είχε αναγγείλει ο γάλλος φιλόσοφος Jean-Francois Lyotard το 1979 (: η μεταμοντέρνα κατάσταση)· είχε προβλεφτεί ήδη απ’ τον Guy Debord το 1967 (: η κοινωνία του θεάματος)· και είχε θεωρηθεί κομβικό ζήτημα τόσο απ’ τον Marx όσο και απ’ τον Hegel απ’ τον 19ο αιώνα κιόλας όταν ανέλυαν την αλλοτρίωση και τον φετιχισμό, αυτός λοιπόν ο απερίοριστος σχετικισμός περί του τι είναι τι έγινε από τότε κοινότοπη νόρμα.
Δηλαδή; Ο ακροδεξιός Rove δήλωσε το 2003: θα νικάμε, και θα φτιάχνουμε την πραγματικότητα που θα ταιριάζει στις νίκες μας… Είπε επίσης: … επειδή είμαστε αυτοκρατορία… Ωστόσο η «αυτο-κρατορία», η «ισχύς του αυτού», του Εαυτού (αυτή είναι η τυπική ετυμολογία της λέξης «αυτοκρατορία») δεν ήταν πια αποκλειστικό προνόμιο της μεγάλης κλίμακας εξουσίας! Ήταν ήδη η τρέχουσα πραγματικότητα εκατομμυρίων Εαυτών – Κεφάλαια, που προσπαθούσαν (τα περισσότερα αποτυγχάνοντας) να στήσουν τις δικές τους μικρο-αυτοκρατορίες (στην καθημερινή ζωή, στις σχέσεις, στις δουλειές…) κατασκευάζοντας την πραγματικότητα που θα ταίριαζε στις νίκες και στους θρόνους τους….
Το (συχνά οδυνηρό) μέτρο της πραγματικότητας θεωρήθηκε, απλά, η παρηγοριά (ή και η γκρίνια) των «ηττημένων»! Η δική τους πραγματικότητα ήταν μόνο μία ανάμεσα σε πολλές… Ήταν το περίσσευμα, το σκουπίδι ανάμεσα στις πραγματικότητες των «νικητών» – των μόνων που απολάμβαναν τις πραγματικότητες, άρα ήταν οι μόνοι αρμόδιοι να μιλούν (γι’ αυτές). Κι αφού οι «νικητές» είχαν καβαλήσει (έτσι έλεγαν) το τελευταίο, ισχυρότερο και πιο ακαταμάχητο κύμα της Ιστορίας, αυτό το κύμα δεν θα μπορούσε παρά να στέφει νικητές όσους το καβαλίκευαν. Κι όσο για τους «ηττημένους»; Ας ξαναπροσπαθούσαν…. Ή ας πέθαιναν…
Μ’ αυτήν την αντίληψη για τον κόσμο, με την διάλυση της πραγματικότητας σε βολικές «πραγματικότητες», ο «δυτικός κόσμος» όχι απλά δεν μπορούσε αλλά ήταν αδύνατο να λάβει υπόψη του ότι οι αυτο-κρατορίες, σε κάθε κλίμακα, απ’ την ατομική ως την πλανητική, διαλύονται… Με πάταγο, μιζέρια, πόνο και αίμα… Του ήταν αδύνατο να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι οι «ηττημένοι» των ‘90s (κάτι Μόσχες, κάτι Πεκίνα) θα είναι κάτι άλλο από αιώνια ηττημένοι!
Απ’ αυτόν τον ναρκισσισμό κατάγεται η αμερικανική βεβαιότητα ότι θα εκτροχιάσει έναν άλλο, αντίπαλο καπιταλισμό, ενώ αυτός ο δεύτερος έχει τέτοια και τόση υλική βάση ώστε μόνο να αναπτύσσεται και να επεκτείνεται διαρκώς μπορεί· ότι θα εκτροχιάσει, συμβολικά και πραγματικά μια κάποια «άγνωστη» εταιρεία, με το εξωτικό όνομα «Huawei»… Οι ελάχιστοι έντιμοι διαλεκτικοί υλιστές που είχαν απομείνει στον «δυτικό» κόσμο στα ‘90s και στα ‘00s όχι μόνο «προέβλεπαν» τι θα γίνει, αλλά το ανέλυαν γραπτά και τεκμηριωμένα… Ήταν περιθωριακοί! (Το ότι τέτοια είναι και η ασταμάτητη μηχανή είναι τίτλος τιμής!)
Η στρατηγική καταστροφή βρίσκεται πίσω από πλήθος τακτικές αποτυχίες· αλλά δεν ταυτίζεται μαζί τους. Και καθώς αυτές οι περιβόητες 5G επικοινωνίες θα κάνουν τις πολλαπλές πραγματικότητες τόσο «απτές» (ψηφιακά), τόσο καθημερινές και τόσο κοινότοπες πολύ σύντομα, θα χρειαστούν πολύ σκληρές συγκρούσεις, κοινωνικές, πολιτικές, ιδεολογικές και, επιπλέον, μάχες «σώμα με σώμα», και επί πολλές γενιές, για να διαλυθεί η πανούκλα του απεριόριστου σχετικισμού. Οι “πραγματικότητες” έθαψαν την πραγματικότητα· η επιστροφή της θα έχει τις συνέπειες τεκτονικών σεισμών…
Λέγεται ότι ο Λένιν, μιλώντας για τον πληθωρισμό, είχε σχολιάσει σαρκαστικά ότι θα κρεμάσουμε τους καπιταλιστές με το σκοινί που θα μας πουλήσουν… Μετά από μερικές γεμάτες δεκαετίες νεοφιλελεύθερου μεταμοντερνισμού, ο «δυτικός καπιταλιστικός κόσμος» αποδεικνύεται ότι χάρισε στον κινέζικο / ασιατικό καπιταλισμό το σκοινί για να κρεμαστεί ο ίδιος (ο δυτικός) όσο πιο μεταμοντέρνα γίνεται!
Θα χυθεί αίμα – αυτή κρεμάλα δεν θα γίνει σαν συμβολαιογραφική πράξη…
Χύνεται ήδη… Θα χυθεί πολύ πολύ περισσότερο… Τελικά εμείς και οι σαν εμάς σπρώνονται στα κρεματόρια…
(Αλλά είπαμε: κρατείστε σφικτά τις απωθήσεις σας!)
(φωτογραφία: Αφελείς δεν είμαστε. Φυσικά και η εικονική πραγματικότητα, η επαυξημένη πραγματικότητα, οι πολλαπλές πραγματικότητες κι όλα τα παρόμοια έχουν γίνει ήδη πανηγυρικά αποδεκτά απ’ τους υποτελείς. Μαζικά. Και έρχονται τα πιο “προχωρημένα”…
Το τι θα τους στοιχίσει αυτή η αποδοχή ούτε που μπορούν να το διανοηθούν οι έρμοι…)