Tag: ηπα

Η παγκοσμιοποίηση πάει ανατολικά…

Τετάρτη 6 Νοέμβρη. Ινδονησία, ταϋλάνδη, σιγκαπούρη, φιλιππίνες, μαλαισία, βιετνάμ, μπρουνέι, καμπότζη, λάος, μυαμάρ (: τα κράτη μέλη της «ένωσης νοτιοανατολικών ασιατικών κρατών» ASEAN) plus κίνα, ιαπωνία, νότια κορέα, αυστραλία, νέα ζηλανδία: το μόνο που μπορεί να σας λένε κάποια απ’ αυτά τα ονόματα είναι «εξωτισμός». Δεν πειράζει: η καπιταλιστική ιστορία δεν ασχολείται μ’ αυτά… (Ούτε με το θρήσκευμα, ε;)

Πριν 3 μέρες, στην Bangkok (πρωτεύουσα της ταϋλάνδης) υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι αυτών των 15 κρατών συναντήθηκαν για να υπογράψουν την πλήρη περιφερειακή οικονομική συνεργασία (RCEP) μεταξύ τους. Η συμφωνία δεν υπογράφτηκε μόνο και μόνο επειδή υπήρχε και 16ος καλεσμένος, η ινδία· που την τελευταία στιγμή «θυμήθηκε» ότι δεν την βολεύει. Θα υπογραφτεί όμως τον ερχόμενο Φλεβάρη, στην επόμενη σύνοδο της ASEAN, στο Hanoi του βιετνάμ. Τα 15 κράτη έχουν συμφωνήσει. Ακόμα κι αν αποσυρθούν κάποια την τελευταία στιγμή, το deal θα γίνει με τα υπόλοιπα.

Με βάση τα τωρινά μεγέθη πρόκειται για την μεγαλύτερη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου ever – στην καπιταλιστική ιστορία. Αφορά σχεδόν το 30% του παγκόσμιου εμπορίου (με τα σημερινά δεδομένα) και πάνω από 3,5 δις υπηκόων. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι οι κινεζικοί «δρόμοι του μεταξιού» στη νοτιοανατολική ασία «εμπλουτίζονται»· και η καπιταλιστική «ανάπτυξη / αναδιάρθρωση» όλης αυτής της περιοχής θα περιστραφεί γύρω απ’ το Πεκίνο, το Τόκιο και την Σεούλ – και τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς.

Όμως το ιστορικά (και γεωπολιτικά, αν σας αρέσει…) σημαντικό είναι ότι σ’ αυτήν την «μεγαλύτερη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου ever» δεν υπάρχουν λευκά, χριστιανικά κράτη! Ούτε ηπα, ούτε αγγλία, ούτε γαλλία, ούτε ολλανδία. Οι ιστορικοί «δυτικοί» αποικιοκράτες / ιμπεριαλιστές βρίσκονται, σαν κράτη (δηλαδή σαν γενικά κόμματα των αφεντικών) για πρώτη φορά στην ιστορία των τελευταίων 500 χρόνων ΈΞΩ απ’ αυτό το τεράστιο μέρος του καπιταλιστικού πλανήτη! Δεν αποφασίζουν την «τύχη» του· σίγουρα όχι με τους τρόπους που ήξεραν. Αν αυτό θεωρείται «σημάδι», σημειώστε το: το ψοφιοκουναβιστάν έστειλε σαν αντιπρόσωπο του… τον «σύμβουλο εθνικής ασφαλείας» Robert O’Brien!! Μόλις τον είδαν οι ασιάτες, του γύρισαν την πλάτη: είναι προσβλητικό να στέλνεις τον ασφαλίτη σου σε ραντεβού πρωθυπουργών…

Το προηγούμενο σχέδιο της αμερικανικής διοίκησης (επί Obama) ήταν να υπογραφτεί μια τέτοιας έκτασης και γεωγραφίας συμφωνία με την συμμετοχή – και αρκετούς όρους – της Ουάσιγκτον, ώστε να ανασχεθεί η επέκταση του κινέζικου καπιταλισμού… Το ψόφιο κουνάβι το ακύρωσε, θεωρώντας ότι μπορεί να βγάλει περισσότερα σε deal με κάθε κράτος χωριστά, παρά μέσω «πολυμερών συμφωνιών». Αποδείχθηκε πανηγυρικά ότι δεν ήταν «ένα βήμα μπροστά» υπέρ της ενίσχυσης της αμερικανικής ηγεμονίας, όπως νόμιζε, αλλά «δύο βήματα πίσω». Το μόνο που μπορεί να κάνει τώρα το ψοφιοκουναβιστάν είναι ένας πόλεμος φθοράς τους επόμενους μήνες, με απειλές στο Τόκιο και στην Καμπέρα να βγουν απ’ την συμφωνία. Αλλά αν συμβεί αυτό, τότε ολόκληρη η νοτιοανατολική ασία θα γίνει «κινέζικη» (απ’ την άποψη της οικονομικής και τεχνολογικής ηγεμονίας), δια περιπάτου…

Αντίθετα, ο ρώσος πρωθ. Medvedev που ήταν παρών στη σύνοδο, χάρηκε πολύ: η Μόσχα διαπραγματεύεται ήδη τις σχέσεις της “ευρασιατικής ένωσης” με αυτό το καινούργιο οικονομικό μπλοκ…

Πέρα απ’ την μοναξιά των άλλοτε ηγεμόνων υπάρχει και ο καπιταλισμός – ε;

Το βόρειο γκάζι

Δευτέρα 4 Νοέμβρη. Η κυβέρνηση της Κοπεγχάγης στεκόταν για πολύ καιρό εμπόδιο· κι αυτή ήταν ίσως η τελευταία ελπίδα του ψοφιοκουναβιστάν, ότι ο θρυλικός πλέον αγωγός nordstream 2 δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ. Το δανέζικο κράτος προέβαλε διάφορους λόγους (ας τους πούμε «οικολογικούς») για να εμποδίσει το πέρασμα του nordstream 2 στα νοτιοανατολικά του νησιού Bornholm (στη φωτογραφία, η σήμανση με την έλλειψη)· παρότι απ’ την ίδια διαδρομή περνάει ο ήδη λειτουργικός nordstream 1.

Εν τέλει, πριν 5 ημέρες, η δανία ανακοίνωσε ότι εγκρίνει την διέλευση του nordstream 2 απ’ τον βυθό της αοζ της. Απ’ τα σχεδόν 2.100 χιλιόμετρα του μήκους του, ουσιαστικά έλειπαν αυτά τα 147 χιλιόμετρα που «πατάνε» στα νότια του Bornholm. Τώρα η gazprom λέει ότι θα τα έχει στρώσει μέσα σε 5 εβδομάδες. Με τις εγκαταστάσεις εδάφους στη ρωσία και στη γερμανία, στις δύο άκρες του σωλήνα, να είναι σχεδόν έτοιμες, τα έξτρα 55 δις κυβικά μέτρα (τον χρόνο) ρωσικού φυσικού αερίου θα αρχίσουν να διοχετεύονται στον γερμανικό καπιταλισμό στις αρχές του 2020.

Κάποιοι είπαν ότι η Κοπεγχάγη άλλαξε στάση επειδή στράβωσε που το ψόφιο κουνάβι δήλωσε ότι θέλει να αγοράσει την Γροιλανδία. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, η έγκριση της διέλευσης του nordstream 2 θα είναι η πιο ακριβοπληρωμένη μη-αγορά στην παγκόσμια ιστορία της αγοραπωλησίας ακινήτων: ο real estater πρόεδρος την πάτησε! (Ωστόσο μπορεί οι λόγοι να είναι διαφορετικοί).

Η ολοκλήρωση και η λειτουργία του nordstream 2 και η υπό κατασκευή προέκταση του turkstream 2 προς την κεντρική ευρώπη μέσω βουλγαρίας και σερβίας έχουν σοβαρές παρενέργειες, εφόσον η Ουάσιγκτον έχει επιλέξει να κηρύξει, μεταξύ άλλων, και «ενεργειακό πόλεμο» στην ε.ε. – και ειδικά στο Βερολίνο.

Πρώτον, αδειάζει την ουκρανική επικράτεια: η Μόσχα θα την έχει ανάγκη από ελάχιστα έως καθόλου για να πουλάει το φυσικό της αέριο στην ευρώπη. Χάνοντας αυτόν τον ως πρόσφατα σημαντικό γεωπολιτικά προσοδικό ρόλο το ουκρανικό καθεστώς (και οι σύμμαχοί του στην Ουάσιγκτον) θα μείνει με τους φασίστες και το παπαδαριό του. Χωρίς σπουδαία αξία, εκτός αν κάποιοι σκαρφιστούν κάποιο καινούργιο κόλπο.

Δεύτερον, μειώνει τις προοπτικές του αμερικανικού υγροποιημένου αερίου (LNG). To ελλαδιστάν, σαν καλός σύμμαχος, είναι πρόθυμο να δώσει την Αλεξανδρούπολη για να ξεπαγώνει το αμερικανικό LNG (που θα μεταφέρουν έλληνες εφοπλιστές…) για να πάει προς τα βόρεια, όταν φτιαχτούν οι σχετικοί αγωγοί. Αλλά από μόνος του ο nordstream 2 χαλάει αυτά τα προξενιά, αφού ό,τι περισσεύει απ’ τις γερμανικές ανάγκες θα μοιράζεται στο κέντρο της ευρώπης. Αν προσθέσει κανείς και τον turkstream 2, τότε…

Το ψόφιο κουνάβι και οι σωματοφύλακές τους λύσσαξαν κατά του nordstream 2 και γι’ αυτό το λόγο: για να πουλάνε το αμερικανικό LNG στην ευρώπη. Δυστυχώς για το αμερικανικό εμπορικό δαιμόνιο το κονσερβαρισμένο γκάζι του είναι σαφώς ακριβότερο απ’ το τρεχούμενο μέσω αγωγών ρωσικό· και μόνο πιστοί σύμμαχοι (τύπου Βαρσοβία για παράδειγμα) είναι διατεθειμένοι να πληρώνουν αισθητά παραπάνω για να είναι «ανεξάρτητοι». (Ούτε λόγος ότι τα κερατιάτικα της «ανεξαρτησίας» τα πληρώνουν οι απλοί πολωνοί…).

Μ’ αυτά τα δεδομένα αναμένεται το ξέσπασμα του θυμού του ψόφιου κουναβιού. Κυρώσεις βέβαια, όχι πύραυλοι – ελπίζουμε… Αλλά πόσο να αντέξει κι αυτός ο παλιοκαπιταλισμός το κρυφτούλι πίσω απ’ τις «οικονομικές τιμωρίες»;

Αν είναι να πυροβολήσεις πυροβόλα… Μην μιλάς.

Συρία: άσκηση σκέψης

Δευτέρα 4 Νοέμβρη. Εδώ λοιπόν, στο συριακό / μεσανατολικό πεδίο μάχης, για το οποίο υποστηρίζουμε πάντα πως είναι δευτερεύον στον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο πόλεμο· εδώ που η χρήση εργολάβων, proxies, έγινε κοινοτοπία ακριβώς επειδή φαινόταν η φτηνή λύση σ’ ένα φτηνό πρόβλημα· εδώ που ωστόσο οι περιφερειακές ηγεμονίες βαραίνουν στους παγκόσμιους συσχετισμούς και όπου τώρα πυκνώνουν και επισημοποιούνται οι επίσημες στρατιωτικές «παρουσίες» των αντίπαλων, του μπλοκ της Αστάνα απ’ την μια μεριά και της Ουάσιγκτον με τους λακέδες της απ’ την άλλη, εδώ θα πρέπει να ετοιμαστούμε γι’ αυτό το ενδεχόμενο: οι διπλές και τριπλές ατζέντες τακτικής (για όσους τις είχαν) σταδιακά να «συμπυκνωθούν»… Αφού όμως πρώτα ενταθεί η σύγχιση.

Το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον ωμά και καθαρά δηλώνει ότι θα κατσικωθεί στα συριακά πετρελαιοπήγαδα απλά επειδή έτσι γουστάρει (και είναι σίγουρη ότι κανείς δεν θα την κουνήσει) αλλάζει εντελώς τις νομιμοποιητικές ρητορίες της σύγκρουσης. Και, κατά συνέπεια, σπρώχνει ήδη σε επανεξέταση τα μέσα που χρησιμοποιούνται εναντίον του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον τα πράγματα είναι τόσο φανερά ώστε το μόνο σχετικό που μπορεί να γίνει είναι η ανάλυση του πόσοι είναι πράκτορες και πόσοι ηλίθιοι απ’ αυτούς που την υποστηρίζουν άμεσα ή έμμεσα. Απ’ την μεριά του μπλοκ της Αστάνα τα επιχειρήματα της «αντιτρομοκρατίας» (ακόμα και στην τουρκική εκδοχή τους) φτάνουν στο όριό τους. Ισχύουν ακόμα για τον θύλακα του Idlib· με την διαφορά ότι ο θύλακας «επικοινωνεί» υπόγεια με το τι συμβαίνει στην ανατολικά του Ευφράτη συρία. Αλλά σε ότι αφορά το «θέλω τα πετρέλαια και θα τα πάρω» η «αντιτρομοκρατική» ρητορική είναι ξεπερασμένη.

Ο αμερικανικός στρατός και οι ypg υπάλληλοί του ετοιμάζονται να «αξιοποιήσουν» μια εκ των πραγμάτων εγκαταλειμένη συριακή βάση (της 113ης ταξιαρχίας) στην ανατολική μεριά του Ευφράτη, απέναντι απ’ την Deir ez Zor. (Μια ακόμη βάση, για ακόμα καλύτερες μέρες!). Προχτές έσκασε το αμερικανικό «μηχανικό» για να κάνει την «αποτύπωση της υφιστάμενης κατάστασης». Το μαχαίρι στο λαιμό του μπλοκ της Αστάνα δεν είναι λόγια: αν, μ’ αυτήν την έξω απ’ τα δόντια «δικαιολογία» (θέλουμε τα πετρέλαιά σας για να βγάζουν παραδάκι μέσω λαθρεμπορίου οι φίλοι μας), ο αμερικανικός στρατός σταθεροποιήσει την κατάκτηση της ανατολικής συρίας, θα φύγει απο εκεί μόνο με την λήψη του 4ου παγκόσμιου. Αυτό που εννοούμε είναι απλό: Θεωρητικά ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» θα μπορούσε να έχει ένα κάποιο χρονικό τέλος, του είδους mission accomplished… Η ωμή κατοχή εδάφους «για το πετρέλαιο» (ή για οτιδήποτε άλλο) το μόνο τέλος που μπορεί να έχει είναι η καθαρή στρατιωτική ήττα.

Μιας και είναι λίγα αυτά που έχει εντοπίσει η ασταμάτητη μηχανή για την στάση του μπλοκ της Αστάνα απέναντι σ’ αυτήν την πρόκληση (περί πρόκλησης πρόκειται), είναι σε αναμονή. Είναι βέβαιο ότι Μόσχα και Δαμασκός συγκεντρώνουν στρατό στη δυτική όχθη του Ευφράτη, στη Deir ez Zor… Αλλά “διαβεβαίωσαν” (;) υποτίθεται τους αμερικανούς ότι δεν θα περάσουν το ποτάμι… Ο “ειδικός απεσταλμένος” του ψόφιου κουναβιού για την συρία Jim Jeffrey το ομολόγησε μ’ αυτά τα λόγια συνεντευξιαζόμενος πριν 3 ημέρες με θέμα την αναδιάρθρωση της αμερικανικής κατοχής στη συρία:

… Ανησυχούμε πολύ για συγκεκριμένες εξελίξεις στο νότο, ειδικά στην περιοχή της Deir ez Zor. Μίλησα με τον ρώσο συνάδελφό μου για το θέμα και είχαμε επαφές και με άλλους ρώσους γι’ αυτό. Νομίζουμε ότι τώρα το ελέγχουμε το θέμα…

Σιγά μην τους δώσει λογαριασμό το Astana bloc (θα λέγαμε)… Σε κάθε περίπτωση, απ’ τα χαρακτηριστικά της τα ίδια, η κατοχή επειδή «I like oil» βάζει εντελώς διαφορετικά ζητήματα τακτικής. Ως πρόσφατα, Μόσχα και Ουάσιγκτον είχαν υποτίθεται κοινό συμφέρον να μην πλακωθούν άμεσα μεταξύ τους στο συριακό πεδίο μάχης· άφηναν την δουλειά στους υπόλοιπους. Όμως τώρα, αν το μπλοκ της Αστάνα δεν κινηθεί τόσο γρήγορα «αυτοπροσώπως» ώστε να προλάβει το επιπλέον αμερικανικό μπαστάκωμα (ή αν η ανεγκέφαλη αλεπού Putin δεν «πείσει» το ψόφιο κουνάβι ότι δεν αξίζει το κόπο η αγάπη του για το συγκεκριμμένο πετρέλαιο…), είναι δύσκολο να φανταστούμε πώς θα φύγουν «ειρηνικά» οι αμερικάνοι πεζοναύτες απ’ αυτό το συριακό νοτιοανατολικό τρίγωνο τα επόμενα χρόνια. Κι αν μείνουν εκεί, δεν θα είναι βέβαια για καλό.

Συνεπώς η τωρινή κάπως «χύμα» κατάσταση στη βόρεια και στην ανατολική συρία δεν είναι απλά «μεταβατική». Είναι υποχρεωτικά δυναμική. Το πόσο θα διαρκέσει το «χύμα» δεν μπορούμε να το προβλέψουμε: όλοι να φτιάχνουν βάσεις χωρίς να τους νοιάζει αν οι αντίπαλοί τους φτιάχνουν παραδίπλα, λες και κτίζουν εξοχικά… Όχι, δεν στέκει.

Δεν είναι εξοχή· και δεν υπάρχει συμφωνημένη «μοιρασιά».

Όλα τάχε η Μαργιορή, το παπαδαριό της έλειπε!

Κυριακή 3 Νοέμβρη. Όχι ότι η ασταμάτητη μηχανή δεν το είχε καταλάβει· το εντόπισε έγκαιρα το θέμα. Όμως τεκμηριώνεται πια ότι η ιστορία με το σχίσμα στο ουκρανικό παπαδαριό και τον ρόλο τόσο του αρχιαρχιτράγου Istanbul όσο και του αρχιτράγου Αθηνών είναι πιο βρώμικη και γεωπολιτικά εμπόλεμη απ’ όσο έχουμε ήδη πει. Είναι «πολλών θαλασσών» οι κινήσεις.

Το βάρος το προσθέτει η συστηματική εμπλοκή της Ουάσιγκτον σ’ αυτήν την ιστορία. Ίσως κάτι παραπάνω από «εμπλοκή»: σχεδιασμός και καθοδήγηση θα ήταν πιο σωστοί χαρακτηρισμοί.

Το σχίσμα (εναντίον του αρχιαρχιτραγάτου Μόσχας) έγινε επίσημα στις 5 Γενάρη του 2019, όταν ο αρχιαρχιτράγος Istanbul «αναγνώρισε επίσημα» την σχισματική ουκρανική κλίκα με το όνομα «ορθόδοξη εκκλησία της ουκρανίας». Είκοσι μέρες νωρίτερα, ο σχισματικός «Φιλάρετος», που είχε αυτοανακηρυχθεί αρχιαρχιτράγος Κιέβου, παρασημοφόρησε με το μετάλλιο του «Αγίου Ανδρέα του πρωτόκλητου» τον Jack Devaine, πρώην εκτελεστικό διευθυντή της cia και υπεύθυνο για τις επιχειρήσεις της cia εκτός ηπα. Ο Devaine άξιζε αυτό το μετάλλιο. Έχει σημαντικές επιτυχίες στη διάρκεια της πολλών δεκαετιών καριέρα του στη cia: την χούντα στη χιλή και την δολοφονία του Αλλιέντε το 1973· την υπόθεση «ιράν – κόντρας» κατά των Σαντινίστας στη νικαράγουα στα μέσα της δεκαετίας του ’80· και τον πόλεμο κατά των σοβιετικών στο αφγανιστάν, και πάλι την δεκαετία του ’80. Το ότι ο «Φιλάρετος» τον παρασημοφόρησε τώρα στα γεράματα είναι ισοδύναμο με το να φυλάει δημόσια το χεράκι της υπηρεσίας. Και όποια άλλο χεράκι υπηρεσίας βρει μπροστά του.

Αλλά ο Devaine έχει μπαγιατέψει πια. Το πραγματικά «φρέσκο αίμα» ήταν και είναι ο Samuel Brownback, «πρεσβευτής των ηπα για τις διεθνείς θρησκευτικές ελευθερίες». Ο Brownback όργωσε τα βαλκάνια και το ελλαδιστάν τους περασμένους μήνες, για να πείσει τους διάφορους αρχιτράγους να «αναγνωρίσουν» την σχισματική ο.ε.ουκ· και να κάνουν τα μούτρα κρέας του αρχιαρχιτραγάτου Μόσχας – και της ανεγκάφαλης αλεπούς της ίδιας. Η εκστρατεία του Brownback δεν ήταν 100% πετυχημένη. Ακόμα και στο παπαδαριό Αθηνών και πάσης ελλάδας (εννοείτε ότι τα είπαν με τον Jeronimo!) που τήρησε την εθνική γραμμή και αναγνώρισε τους σχισματικούς της ουκρανίας, υπάρχει ισχυρό «ρωσικό κόμμα», που διαφώνησε. Κάτι φασιστόμουτρα δηλαδή, ανάμεσα στα υπόλοιπα φασιστόμουτρα… (Συμβαίνουν και στις καλύτερες φαμίλιες!).

Never mind: τέτοιες διαφωνίες είναι ανεκτές. Οι έλληνες είναι «εκ φύσεως» φανατικοί δημοκράτες…

(φωτογραφίες, από πάνω προς τα κάτω.

– Το χαμογελαστά αιμοβόρο ύφος του αριστερά παραπέμπει στις δουλειές του κάνει: είναι ο συνδιοργανωτής της σφαγής στην πλατεία Maidan του Κιέβου, τότε πρεσβευτής στην ουκρανία και τώρα στο ελλαδιστάν, Geoffrey Pyatt. Την ουκρανία την κουβαλάει στις αποσκευές και στο αίμα του. Ο δεξιά, με το ύφος πασόκου στελέχους δεκο στα late ‘90s, είναι ο Samuel Brownback – περισσότερα πιο πάνω. Και ο μεσαίος; Κάτι θυμίζει, κάτι θυμίζει… Ποιός είναι; Ρεεε: είναι ο Μάρκος ο Μπόλαρης, βεριτάμπλ χριστιανο-πασοκ, απ’ αυτούς που είδαν φως στην Κουμουνδούρου και μπήκαν. Και ανταμοίφθηκαν για την πίστη τους. Οπότε η χάρη του βρίσκεται εν μέσω των πυλώνων της ελληνοαμερικανικής συμμαχίας ως χάρη υφυπουργού εξωτερικής πολιτικής, υπό τον ογκόλιθο Nick the greek. Των φαιορόζ κυβερνητών βέβαια – το επιβεβαιώνει η ημερομηνία πάνω αριστέρα. Για να μην λέτε ότι δεν υπάρχει κρατική συνέχεια εκεί που πρέπει.

– Ο «Samuel ο προστάτης των εν χριστώ αδελφών» πέρασε και απ’ το ιερό βουνό, για κονσομασιόν και ψάρεμα. Αφενός για να βρει πρόθυμους να στηρίξουν το ουκρανικό σχίσμα· αφετέρου να κόψει φάση με κάτι ρωσόφιλους μαφιόζους τύπου Εφραίμ και σία…)

Μπροστά οι ιεραπόστολοι και πίσω τους οι χασάπηδες

Κυριακή 3 Νοέμβρη. Το ψοφιοκουναβιστάν δεν πόνταρε ότι θα πεισθούν όλοι. Εκείνο που ήθελε (και γι’ αυτό η «αναγνώριση» είναι μέσο και όχι τελικός σκοπός) είναι να αποκτήσει «βάσεις» και μεταξύ των ορθόδοξων χριστιανοβοσκών. Και σ’ αυτό ο Brownback πέτυχε. Τί τις θέλει (και) αυτές τις «βάσεις» η Ουάσιγκτον; Ό,τι θέλει και τις υπόλοιπες, τις στρατιωτικές, τις πολιτικές, τις ενεργειακές: σ’ έναν παγκόσμιο πόλεμο που κάποια στιγμή θα χρειαστεί ανθρώπινο κρέας, θα πρέπει να υπάρχουν κι εκείνοι που θα το προμηθεύσουν. Ευλογημένο…

Εν τω μεταξύ τα λιλιά συνεχίζουν. Αυτά καθεαυτά δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία, οι αρχιτράγοι έχουν πολλά από δαύτα. Αλλά τα βραβεία και τα παράσημα για τους τράγους έχουν την αξία που έχουν οι γάμοι και τα βαφτίσια για τους παραδοσιακούς μαφιόζους: μια ευκαιρία να τα πουν από κοντά στο ξεκάρφωτο, και να κανονίσουν τις δουλειές τους. Έτσι, πριν 2 βδομάδες, στις 19 Οκτώβρη, ο σχισματικός αρχιτράγος της ο.ε.ουκ. «Επιφάνιος» πετάχτηκε ως τη Ν. Υόρκη όπου ο νέος αρχιτράγος αμερικής «Ελπιδοφόρος» (όλοι οι υποκοσμιακοί έχουν παρατσούκλια!) τον τίμησε με το βραβείο υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων «πατριάρχης Αθηναγόρας». Ουάου! Δεν υπάρχουν καλύτεροι υπερασπιστές της ανθρωπότητας απ’ τους τσατσορούφιανους του μεγάλου αφεντικού!! Σε θάβουν υμνώντας!!!

Με την ευκαιρία ο «Ελπιδοφόρος», που παίρνει γραμμή απ’ τον Brownback, το τερμάτισε. Αν και παραδέχτηκε ότι η σχισματική ο.ε.ουκ. έχει ακόμα λίγους φίλους μεταξύ των παρόμοιων χριστιανικών θρησκευτικών εταιρειών (ελάχιστες την έχουν αναγνωρίσει), ξεκαθάρισε:

…Παρότι μπορεί να υπάρξουν πένες που θα θελήσουν να ξαναγράψουν την Ιστορία, εμείς γνωρίζουμε πολύ καλά από ποια πηγή ανάβλυσε η ουκρανική Εκκλησία – από την ζωοδόχο πηγή της βασιλίδας των Πόλεων, την Κωνσταντινούπολη- και για αυτό το Κίεβο είναι η μητέρα της Μόσχας και όχι το αντίστροφο…

Τι να πούμε κι εμείς οι αντί-θεοι της “ζωοδόχου πηγής”, ε; Να πούμε κακές κουβέντες; Να πούμε ότι στην τραγολογιώτατη αργκώ (της δεύτερης παρουσίας) η “ελπιδοφόρα” δήλωση θα μπορούσε να σημαίνει: όταν το αποφασίσουν οι σύμμαχοι, η “μάνα” θα στείλει τους ένοπλους πιστούς της και τότε θα δει η “κόρη” τι θα πάθει! – τέτοιες παλιοκουβέντες να πούμε; Α πα πα! Αγάπη ρε!…

(φωτογραφίες, από πάνω προς τα κάτω.

– Η εθνική γραμμή περνάει από νεκροταφεία όπως και από εκκλησίες – δίπλα είναι. Πρώτη επίσημη επίσκεψη, για σεφτέ, στον αρχιτράγο αμερικής, ο «Samuel ο επιτήδειος»· ποιός άλλος;

– Η πολύ πρόσφατη επιβράβευση ως είδηση στα γαλλικά. Ενδιαφέρεται το Παρίσι για τα βαλκάνια; Χέζουν οι αρκούδες στο δάσος;

Οι χασάπηδες, ε;

Κυριακή 3 Νοέμβρη. Αυτά τα μυρωμένα και «εθνικά επωφελή» των συμμοριών – με – τα – μαύρα τρέχουν παράλληλα με όσα συμβαίνουν στη μέση Ανατολή. Το ψόφιο κουνάβι δηλώνει «I like oil» με την ίδια φυσικότητα που στους έλληνες άρεσαν οι αστακομακαρονάδες· αν και η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει ενδείξεις ότι το ψόφιο κουνάβι είναι ντηζελοκίνητο. Απλά, στον ψοφιοκούναβο πάντα άρεσε το oil, κι ακόμα περισσότερο αν ήταν άλλων. Δεν είναι ρατσιστής κατά των σύριων. Έγκαιρα, όταν ήταν απλά μια μηντιακή περσόνα, είχε δηλώσει ότι του αρέσει το ιρακινό oil, και ότι απ’ τα έσοδά του η Βαγδάτη θα έπρεπε να πληρώνει τα έξοδα των αμερικανικών βάσεων στο ιράκ. Αυτό λέγεται νταβατζιλίκι – σ’ όλο τον κόσμο. Ένας πλυντηριάς δικαιούται να του αρέσει το νταβατζιλίκι.

Έτσι, κι ενώ στη βορειοανατολική συρία μαζεύονται πολλοί και διάφοροι στρατοί και ένοπλοι (εκτιμάμε πως αν το πιο προχωρημένο όπλο τους ήταν τόξα και βέλη θα χωρούσαν· όχι όμως με τις σημερινές αεροπορίες και τους σημερινούς πυραύλους… όχι!… είναι too much!) το ελλαδιστάν καμαρώνει επειδή δύο δικά του f – 16 (νάναι οι μέρες τους!!!) «συνόδευσαν» ένα αμερικανικό στρατηγικό βομβαρδιστικό B – 52 καθοδόν προς συρία. Είναι γαλόνια αυτά – μας λένε! Το ελλαδιστάν είναι ο ανερχόμενος Joe Pesci της μέσης Ανατολής μας λένε: αγαπείστε το και διασκεδάστε το!

Σπουδαία. Όταν περνάει ένα αμερικανικό Β – 52 προς την συρία οι ηλίθιοι βλέπουν τα κουστούμια της ελληνικής συνοδείας! Ωωωω! Τι λεβεντόπαιδα είναι αυτά με τα f 16! Όμως όταν οι μπράβοι περιστοιχίζουν το κάθαρμα αφεντικό, αυτό δεν λέγεται απλά «υπόθαλψη εγκληματία». Λέγεται (η αστική νομοθεσία τα λέει αυτά…) εγκληματική συμμορία. Στο δικαστήριο βέβαια ο μπράβος δεν θα έχει τις ίδιες κατηγορίες με το αφεντικό. Ξεμπερδεύει ευκολότερα. Το παίζει “εγώ ένας υπάλληλος είμαι” (Και ο κυρ Αχιλλέας έτσι ξεκίνησε!)… Όταν όμως το «δικαστήριο» είναι του δρόμου, όταν δηλαδή οι σφαίρες πέφτουν σαν το χαλάζι, ο μπράβος θα μαζέψει πολλές. Μπορεί και τις περισσότερες. Στις ανακοινώσεις κηδειών δεν θα αναφέρουν καν το όνομα του· ούτε στα στεφάνια. Το «γεγονός» είναι ο θάνατος του αφεντικού του. Μόνον αυτό.

Λοιπόν, να το ξαναπούμε. Αν την έχετε δει ότι χαζεύοντας θα την βγάλετε καθαρή, ας έχετε και κανα plan B, in case of emergency. Δεν είναι καθόλου αστείο, και κανονικά (δηλαδή εργατικά…) απαιτεί όχι φόβο αλλά θαρραλέο anti-imp αγώνα, χωρίς εθνικές υποσημειώσεις και αστερίσκους! (Δύσκολα πράγματα δηλαδή, ε;…) Επειδή τα ντόπια αφεντικά μας σέρνουν απ’ το μανίκι να τα περιστοιχίσουμε – δεν το έχετε καταλάβει το τράβηγμα; Όσο για το τι θα γίνει, και πότε θα ρίξει χαλάζι, αυτό εξαρτιέται από άλλους. Μην βάλετε στοίχημα. Και μην εμπιστεύεσθε τους γνωστούς μετερεωλόγους.

Το «γεγονός» είναι σε εξέλιξη… Και ο άξονας το πάει, αν το έχετε καταλάβει, ορθοπεταλιά. Μπας και αναστηθεί – πάνω στους τάφους ημών και αλλήλων….

(φωτογραφία κάτω: Όταν λέμε «I like oil» εννοούμε «Ι like oil»!!! Διάβολε! Τι άλλο; Θέλω oil στο budget μου!!!

H φωτογραφία είναι κατευθείαν απ’ την συριακή «πετρελαϊκή κουζίνα» όπου η αμερικανική «τραπεζαρία» έχει απλώσει τα ξερά της· αλλά όχι απ’ την Deir ez Zor. Είναι απ’ την βορειοανατολική συρία, άκρη άκρη, κοντά στα σύνορα με το ιράκ…

Υπάρχει θέμα σοβαρό…)

Το πρώτο κύμα…

Κυριακή 3 Νοέμβρη. Θα συνέβαινε κι αυτό. Φήμες αλλά και έγκυρες πληροφορίες εμφανίζονταν στιγμιαία εδώ κι εκεί από πολύ καιρό. Τελικά ανακοινώθηκε επίσημα: το κινεζικό technoscientific corpus βρήκε τον τρόπο να ανιχνεύει με ακρίβεια τα «αόρατα» (stealth) πετούμενα! Θαύμα; Ψευδείς ειδήσεις; Τίποτα απ’ τα δύο.

Όσες / όσοι έχετε γνώσεις φυσικής λυκείου θα θυμάστε ότι τα ραδιοκύματα (με τέτοια δουλεύουν τα ραντάρ), ανάλογα με την συχνότητα και το μήκος μιας πλήρους ταλάντωσης, χωρίζονται στα «μακρά», στα «μεσαία», στα «βραχέα» και στα «υπερβραχέα». Αυτά τα τελευταία είναι γνωστά ως fm. Κάθε μήκος κύματος σ’ αυτήν την κατάταξη έχει τα υπέρ και τα κατά του. Ιστορικά, τα πρώτα ραντάρ που φτιάχτηκαν ever, στη διάρκεια του β παγκόσμιου (απ’ τους άγγλους αν δεν κάνουμε λάθος), ήταν με «μακρά» ραδιοκύματα. Σταδιακά όλες οι συχνότητες / μήκοι κύματος για διάφορες χρήσεις εγκαταλείφθηκαν, υπέρ των υπερβραχέων (ή των ακόμα πιο υπερβραχέων).

Έχουν διάφορα πλεονεκτήματα. Είναι τα πιο γρήγορα στην μετάδοσή τους, είναι ακριβή στην στόχευσή τους, θεωρούνται δηλαδή ιδανικά για την διαδίβαση πληροφοριών. (Έχουν και μειονεκτήματα για κάποιες χρήσεις: μεταδίδονται μόνο ευθύγραμμα, απαιτούν δηλαδή να μην υπάρχουν φυσικά εμπόδια στην τροχιά τους. Γι’ αυτό και οι fm σταθμοί χρειάζονται πολλούς αναμεταδότες σε ψηλά σημεία, σε αντίθεση με τους σταθμούς που εκπέμπουν στα “μακρά”. Αλλά αυτοί οι τελευταίοι δεν γλυτώνουν τον θόρυβο, τα παράσιτα, είναι μονοφωνικοί – δηλαδή “φτωχοί σε πληροφορία” – κλπ…)

Η stealth τεχνολογία αναπτύχθηκε σ’ ένα τεχνο-πολεμικό περιβάλλον με ραντάρ υψίσυχνων ραδιοκυμάτων, επειδή αυτά είναι που χρησιμοποιούνται πια. Ερευνήθηκαν και κατασκευάστηκαν πανάκριβα υλικά επικάλυψης των ιπτάμενων μηχανών πολέμου ώστε να απορροφούν εν μέρει κύματα τέτοιων συχνοτήτων, ερευνήθηκαν και διαμορφώθηκαν σχήματα έτσι ώστε ένα μέρος των υψίσυχνων ραδιοκυμάτων των ραντάρ να μην αντανακλάται σωστά, και να μην επιστρέφει σαν αξιοποιήσιμη πληροφορία. Εκείνο το μέρος, δε, των κυμάτων που θα επιστρέφει έτσι κι αλλιώς να μην είναι αρκετό για να διαμορφωθεί η σωστή εικόνα για το περί τίνος πρόκειται. Είναι πουλί; Είναι σμήνος πουλιών; Ή είναι «αόρατα» πολεμικά; Το περιορισμένο «αποτύπωμα» στα ραντάρ που μπορεί να προκαλέσει σύγχυση είναι το πλεονέκτημα της τεχνολογίας των «αόρατων». Τίποτα δεν εξαφανίζεται. Απλά δημιουργείται έντεχνα μια “κρίση ταυτοποίησης”.

Παρέμενε όμως γνωστό ότι τα παλιομοδίτικα μακρά κύματα μπορούν να αναγνωρίσουν οτιδήποτε· αν και όχι με υψηλή ακρίβεια στον εντοπισμό της θέσης του. Το άλλο μειονέκτημά τους ήταν η χαμηλή ταχύτητα εκπομπής και επιστροφής μετά την ανάκλαση· και η συνακόλουθη σχετική ασάφεια συντεταγμένων – για τις τωρινές απαιτήσεις. Με δεδομένη την ταχύτητα κίνησης των σύγχρονων πολεμικών μέσων (συχνά υπερηχητική) δεν φτάνει η αναγνώριση. Αυτή πρέπει να γίνει έγκαιρα και με ακρίβεια. Δηλαδή πάρα πολύ γρήγορα. Υπήρχε, λοιπόν, αυτή η τεχνική πρόκληση: πώς είναι δυνατόν να γίνει ταυτόχρονη εκπομπή ραδιοκυμάτων διαφορετικών συχνοτήτων, και η «πληροφορία» των μακρών να μεταφερθεί πίσω στη βάση από ultra υπερβραχέα. Θα έπρεπε να εφευρεθεί μια αξιόπιστη «πληροφοριακή σύζευξη» μεταξύ κυμάτων διαφορετικής συχνότητας…

Κατά τους αμερικάνους τεχνολόγους μια τέτοια σύζευξη ήταν αδύνατη. Κοιμούνταν ήσυχοι. Μέχρι που πρόσφατα άρχισαν να βλέπουν εφιάλτες: κινέζοι τεχνολόγοι ανακοίνωσαν ότι έλυσαν το πρόβλημα. Πέτυχαν σύνθετη εκπομπή, με ραδιοκύματα διαφορετικής συχνότητας, όπου τα υψίσυχνα «παρατηρούν», «κατασκοπεύουν» την συμπεριφορά (την διαμόρφωση) των χαμηλής συχνότητας καθώς ανακλώνται σε ένα στόχο, και μεταφέρουν πίσω τάχιστα αυτά τα data. Τα data δεν αφορούν τον στόχο αλλά τα χαρακτηριστικά των «αδελφών» μακρών κυμάτων καθώς ανακλώνται πάνω του. Σύνθετοι αλγόριθμοι πίσω στη βάση αναλύουν ακαριαία αυτά τα δεδομένα, τα «μεταφράζουν σε στόχο», και δίνουν συντεταγμένες, τροχιά, ταχύτητα και χαρακτηριστικά του στόχου τόσο έγκαιρα όσο χρειάζεται για να τον κτυπήσει πύραυλος… Stealth; Τέλος!

Είναι γεγονός ότι την ίδια (ή παρόμοια) τεχνολογία έχει αναπτύξει και η Μόσχα. Δεν το έχει φωνάξει, ίσως επειδή θέλει να έχει την πολυτέλεια μιας πολύ δυσάρεστης έκπληξης στα αμερικανικά «αόρατα». Ο αμερικανικός κρατικός προϋπολογισμός έχει ξοδέψει δις δολαρίων για την εξέλιξη της stealth τεχνολογίας – παρότι ήταν γνωστό ότι αυτή δεν δουλεύει απέναντι στα «μακρά». Απλά, σαν γνήσιοι δυτικοί πρωτοκοσμικοί, οι τεχνολόγοι της στρατοβιομηχανικού συμπλέγματος της Ουάσιγκτον θεωρούσαν (για παράδειγμα..) αδιανόητο ότι το know how των μπούμεραγκ των αυστραλών ιθαγενών είναι κάτι άλλο από εντελώς ξεπερασμένο. Έτσι ήταν και τα «μακρά» κύματα γι’ αυτούς. Τόσο ξεπερασμένα ώστε να είναι χαμένος κόπος η ενασχόληση μαζί τους…

Οι κεραίες εκπομπής «μακρών» κυμάτων είναι μεγάλες (μακριές ή, για να μικρύνουν, «διπλωμένες»), και απ’ αυτήν την άποψη είναι εύκολες να κτυπηθούν προκαταβολικά. Εκτός αν δεν φαίνονται: φανταστείτε ότι ένα κύμα αυτής της κατηγορίας μπορεί να εκπέμπεται από ένα σύρμα μήκους πολλών χιλιομέτρων, που παρεπιπτόντως είναι και σύρμα υψηλής τάσης του ηλεκτρικού δικτύου: δεν μπορεί να εντοπιστεί που ακριβώς βρίσκεται αν δεν φαίνεται σαν διακριτή εγκατάσταση.

Υπάρχει ένα δίδαγμα ευρύτερης πολιτικής σημασίας. Μην λες «δεν το είδα». Μην λες «δεν το κατάλαβα». Μην λες «ξαφνιάστηκα». Πες «δεν φρόντισα να έχω τον τρόπο να το δω – να το καταλάβω – να το περιμένω».

Όποιος δουλεύει συστηματικά και κοπιαστικά με την αντίληψή του «βλέπει» έγκαιρα. Όποιος βαριέται και βουλιάζει στις βεβαιότητές του καταναλώνοντάς τες, απλά τυφλώνεται… Είναι βολικό, είναι ξεκούραστο, είναι χαλαρό… Αλλά μόνο μέχρι να τελειώσουν οι δικαιολογίες.

(φωτογραφία: Όχι, δεν είναι αυτό το αντικλείδι για τα stealth. Είναι κινέζικο ραντάρ, αλλά μια ενδιάμεση φάση…)

Συρία

Σάββατο 2 Νοέμβρη. Μακριά από σχεδόν οποιαδήποτε διεθνή αναφορά στην Deir ez Zor γίνονται «ψιλο»μάχες. Λέμε «ψιλο» επειδή προς το παρόν ο μεν κατοχικός αμερικανικός στρατός χρησιμοποιεί την αεροπορία του για να προστατεύει τους μπράβους του (pkk/ypg) ο δε συριακός έχει μόνο πεζικό.

Την Τρίτη 29 Οκτώβρη συριακό πυροβολικό στα περίχωρα της πόλης κτύπησε θέσεις των ypg, και στη συνέχεια έγινε περιορισμένη μάχη μεταξύ πεζικάριων. Σαν απάντηση η αμερικανική αεροπορία βομβάρδισε τις θέσεις του συριακού πυροβολικού. Εν τω μεταξύ ρώσοι αξιωματικοί γυροφέρνουν την Deir ez Zor, κάνοντας επαφές με τις τοπικές πολιτοφυλακές.

Η μικροκλίμακα αυτών των συγκρούσεων (που πάντως είναι πόλεμος μεταξύ Ουάσιγκτον και Δαμασκού) τις κάνει τριτεύουσας σημασίας. Προς το παρόν. Θα μπορούσαν, ωστόσο, να εξελιχθούν σε «προηγούμενα»…

(φωτογραφία: Πετρελαϊκές εγκαταστάσεις στην Deir ez Zor. Οι οικολογικά ευαίσθητες ψυχές θα ανατριχιάσουν, αλλά μπρος στα κάλλη τι είναι ο πόνος; Έτσι είναι η πειρατεία: με κάθε μέσο και όλα!

Επιβεβλημένη διόρθωση. Πριν λίγες ημέρες γράψαμε ότι το έσοδο απ’ τα κατεχόμενα πετρελαιοπήγαδα στη βορειοανατολική συρία είναι 30 μύρια δολάρια την μέρα. Λάθος μας. Είναι 30 μύρια τον μήνα. Σαφώς μικρότερο το ποσό – αλλά και πάλι όχι για χάρισμα σε proxies των αμερικάνων…)

Το θείο πτώμα απ’ την αμερική 1

Παρασκευή 1 Νοέμβρη. Εντάξει λοιπόν. Το ψόφιο κουνάβι δεν το εννοούσε σοβαρά ότι ένας σκύλος είναι «american hero» και ότι θα μπορούσε να τον παρασημοφορήσει… Έκανε πλάκα – απλά. (Με τι ακριβώς αστειευόταν το ψόφιο κουνάβι;). Αν, τέλος πάντων, το αστείο είναι το άλλοθι του γελοίου, ας κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε κι ας πάμε παρακάτω.

Ενώ ιστορικές αναλύσεις για άλλες εποχές υπάρχουν πολλές, με το πλεονέκτημα του «εκ των υστέρων», ειδικά για την παρακμή των «μεγάλων δυνάμεων» αυτών των άλλων εποχών, η κριτική – και μάλιστα η εργατική – ανάλυση σε «πραγματικό χρόνο» είναι, πράγματι, δύσκολο έργο. Τι νόημα έχει όμως οποιαδήποτε αναλυτική εργατική εργαλειοθήκη αν δεν λειτουργεί συγχρονικά; Η κριτική απ’ τις θέσεις της τάξης δεν προορίζεται για απομνημονεύματα και μαυσωλεία!

Η παρακμή της «μόνης (μόλις απ’ το ’90 και μετά) υπερδύναμης» δεν είναι μια διαδικασία που εξελίσσεται μόνο σε πεδία διπλωματικών ελιγμών, κελαηδισμάτων και δευτερεουσών μαχών. Είναι, επίσης (και από μερικές απόψεις κυρίως) μια διαδικασία που εξελίσσεται στην πολιτική καρδιά της υπερδύναμης· στο κέντρο του συστήματος εξουσίας στις ηπα. (Να θυμίσουμε ότι τέλος της σοβιετικής ένωσης δεν ήταν η πτώση του τείχους στη γερμανία, αλλά το αποτυχημένο μεν πραξικόπημα δε στις 21 Αυγούστου του 1991 – στην καρδιά της Μόσχας: τα τανκς που κύκλωσαν το Κρεμλίνο…)

Στη διάρκεια της «χρυσής εποχής» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (και της αμερικανικής ευδαιμονίας), ας πούμε στο μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα, ο πυρήνας των κανόνων πολιτικής διεύθυνσης στο εσωτερικό διαμορφώθηκε άμεσα ή έμμεσα με βάση τις επιτυχίες (ή τις αποτυχίες) εκτός συνόρων. Ο πόλεμος και η ήττα στο βιετνάμ είναι η επιτομή του πως το «έξω απ’ τα σύνορα» και το «μέσα στα σύνορα» έχουν διαλλεκτική σχέση για κάθε ιμπεριαλιστικό καπιταλιστικό σχηματισμό. Ωστόσο ακόμα και τότε, η αμφισβήτηση των κανόνων πολιτικής διεύθυνσης απ’ τα κάτω, έφτασε (όσο έφτασε) έμμεσα στην κορυφή της πολιτικής εξουσίας. To «σκάνδαλο Watergate», απ’ το 1972 ως το 1974, που οδήγησε στην παραίτηση του τότε προέδρου Nixon (προκειμένου να αποφύγει τα χειρότερα) τον Αύγουστο του 1974, ήταν η κορυφαία εκδήλωση αυτής της έμμεσης κορύφωσης της μαζικής, κινηματικής αμφισβήτησης του πολιτικού συστήματος στις ηπα απ’ τα κάτω. Γιατί δεν επρόκειτο για την αντιπαράθεση μεταξύ «συντηρητικών» και «δημοκρατικών», παρότι αυτή ήταν η φανερή ύλη του «σκανδάλου». Ήταν η σύγκρουση ανάμεσα στο σύστημα διεύθυνσης και σε μια δημοσιογραφία που, στις αρχές της δεκαετίας του ’70, θεωρούσε ακόμα ότι πρέπει να υπηρετεί το κοινό συμφέρον και όχι τις απαιτήσεις και τις ανάγκες των πολιτικών βιτρινών.

Ωστόσο, ακόμα κι έτσι, δεν θα έπρεπε να διαφύγει απ’ τον ιστορικό υλιστή η καθόλου σύμπτωση: την ημέρα του ο πρόεδρος των ηπα αναγκαζόταν να γονατίσει μπροστά στην κοινωνική δύναμη της δημοσιότητας, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στην ανατολική ασία είχε ήδη γονατίσει, αφενός εξαιτίας της πετυχημένης αντίστασης των βορειοβιετναμέζων βιετκόνγκ και αφετέρου εξαιτίας της κοινωνικής δύναμης της δημοσιότητας που είχε εκτοξεύσει το αντιπολεμικό / αντιιμπεριαλιστικό κίνημα στην καρδιά του κτήνους.

(φωτογραφία: Αυτή η φωτογραφία, με το γυμνό κοριτσάκι καμμένο απ’ τις αμερικανικές ναπάλμ να τρέχει κλαίγοντας ανάμεσα σε αμερικάνους πεζοναύτες, δημοσιεύτηκε στις ηπα στις 12 Ιούνη του 1972. Προκάλεσε σοκ σε μια κοινωνία που δεν είχε μπει ακόμα στην ωριμότητα του θεάματος του θανάτου των Άλλων. Ο Nixon αμφισβήτησε την αυθεντικότητα της φωτογραφίας, αλλά είναι αμφίβολο αν υπήρχε έστω και ένας μη φασίστας αμερικάνος που να μην ανατρίχιασε.

Οκτώ μήνες μετά την παραίτηση του Nixon ο αμερικανικός στρατός αποχωρούσε ηττημένος έως ταπεινωμένος απ’ το βιετνάμ…)

Το θείο πτώμα απ’ την αμερική 2

Παρασκευή 1 Νοέμβρη. Επιφανειακά δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο τώρα. Δεν υπάρχουν φωτογραφίες απ’ τα εγκλήματα του αμερικανικού στρατού στην μέση Ανατολή και στο ινδοκούς (απαγορεύονται!), ούτε απ’ τα εγκλήματα της αστυνομίας εντός αμερικανικής επικράτειας· τα mainstream media ασχολούνται μόνο με αυτό που θα ασχολούνταν κάθε επιχείρηση, δηλαδή τα κέρδη τους· κι όσο για την στρατιωτική ήττα της Ουάσιγκτον είτε στο αφγανιστάν είτε στη μέση Ανατολή, αυτή κουκουλώνεται ακόμα.

Όμως η κρίση, η κρίση πλανητικής ηγεμονίας, αυτή τη φορά πολύ πιο δομική, κτυπάει ΚΑΙ εκεί: στην καρδιά του κτήνους. Εκδηλώνεται με την διαδικασία καθαίρεσης του ψόφιου κουναβιού· με τα επιχειρήματα υπέρ της ενοχής ή της αθωώτητάς του για την προσπάθεια «εισαγωγής προεκλογικών όπλων» απ’ το Κίεβο· και, τελικά, με το πως διαδίδεται και το πως προσλαμβάνεται αυτή η υπόθεση απ’ το «κοινό». Αυτά, σ’ ένα διανοητικό και αισθητικό περιβάλλον (3η και 4η βιομηχανική επανάσταση) πολλαπλών πραγματικοτήτων· όπου ο καθένας διαλέγει όποιαν «πραγματικότητα» γουστάρει.

Αν εκτιμήσει κανείς τους τρόπους, τις μορφές με τις οποίες εκδηλώνεται αυτή η κρίση αποκόβοντάς την απ’ την ένταση και την ιστορική κρισιμότητα των αιτίων της, μπορεί να πει πως όλα όσα μνημονεύουμε πιο πάνω λειτουργούν εκτονωτικά, εξομαλυντικά. Η μεταμοντέρνα σχετικοποίηση μειώνει την ένταση· σε σχέση με την μοντέρνα (στα ‘70s) αυστηρότητα στις εννοήσεις περί αλήθειας και ψέμματος. Αλλά η διακύβευση δεν βρίσκεται στα επιφαινόμενα, παρά μόνο για τους καταναλωτές του Θεάματος. Η διακύβευση βρίσκεται στις αιτίες – και στα αδιέξοδα της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας.

Και τώρα, που δεν υπάρχουν φωτογραφίες με καμμένα κορίτσια και τα μήντια, παλιά και νέα, είναι τόσα πολλά ώστε ο εκδημοκρατισμός της απάτης να είναι κοινοτοπία, τώρα που ένας αμερικάνος πρόεδρος – βιτρίνα (δηλαδή αυτοί που σπρώχονται για να κουνάνε την μαριονέτα) δηλώνει ανοικτά ότι «ναι, θα κρατήσουμε τα πετρέλαια κάποιων άλλων για να πληρώνονται οι μπράβοι μας» («καθότι δεν είμαστε πλέον διατεθειμένοι να τους πληρώνουμε εμείς…») η καθαίρεση του ψόφιου κουναβιού είναι απλά μια μορφή της εσωτερικής κοινωνικής / πολιτικής / ιδεολογικής πόλωσης των ηπα. Όχι όμως, δυστυχώς, ανάμεσα σε οπαδούς και αντιπάλους του αμερικανικού ιμπεριαλισμού! Αλλά ανάμεσα στο φάντασμα της «εθνικής αυτάρκειας» με μόνο τις «αναγκαίες» ιμπεριαλιστικές κινήσεις (: θα έχουμε μπράβους, αρκεί να μην τους πληρώνουμε απ’ τους φόρους του αμερικάνου κοκκινόσβερκου – ας κάνουμε πλιάτσικο!)· και το φάντασμα του μόνιμα αναγκαίου πλανητικού ιμπεριαλισμού με μόνο τις «αναγκαίες» εσωτερικές διαταξικές ρυθμίσεις.

Ορισμένοι λανσάρουν την έσχατη κατευναστική ιδέα: ότι αυτή η κατάσταση, όπου οι οπαδοί του ψόφιου κουναβιού αμφισβητούν όχι απλά την ενοχή του αλλά κατηγορούν σχεδόν το σύνολο του θεσμικού οικοδομήματος πολιτικής διεύθυνσης (που προσπαθεί να τον ενοχοποιήσει μέσα από τυπικά έγκυρες διαδικασίες…) είναι ο προθάλαμος ενός εμφυλίου στις ηπα. Συγκινητικό! Θα μπορούσαν να υπάρχουν λόγοι για «εμφύλιο» (λευκοί προτεστάντες εναντίον μη λευκών και μη προτεσταντών…) – αλλά το ψόφιο κουνάβι και η τύχη του δεν είναι μέσα σ’ αυτές.

Ειδικά όταν υπάρχει η κατάλληλη ρεζέρβα: ο Pence.