Tag: εξωτερική πολιτική

Μέση Ανατολή 3

Τετάρτη 28 Αυγούστου. Ζούμε σ’ εκείνες τις ζόρικες περιόδους της καπιταλιστικής ιστορίας και της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού όπου ακόμα και φαινομενικά «μικρά προβλήματα» (όπως αυτό του Idlib) σέρνουν πίσω τους όλο και πιο φανερά τις αλληλουχίες που καταλήγουν σε «κεντρικές (ας τις πούμε έτσι) αντιθέσεις».

Απ’ αυτήν την άποψη οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες χρειάζονται ανοικτό το ζήτημα της αγοράς των αμερικανικών f-35 σαν «μέσο πίεσης» προς την Ουάσιγκτον, ειδικά απ’ την ερχόμενη άνοιξη και μετά όταν απ’ την μια μεριά θα οριστικοποιηθεί ο αποκλεισμός τους απ’ την αγορά (αν οριστικοποιηθεί…) ενώ ταυτόχρονα θα τρέχει η προεκλογική περίοδος στις ηπα. Εναλλακτικές απ’ την στενή άποψη του μιλιταριστικού εξοπλισμού τους έχουν· και πάντα είχαν. Δεν έχουν όμως λόγο να βιαστούν τους επόμενους μήνες, και να αρχίσουν τις παραγγελίες στη Μόσχα· όχι, σίγουρα, φανερά. Ούτε η Μόσχα αγνοεί τι κάνει η Άγκυρα.

Στην πραγματικότητα η Άγκυρα σαν μοχλός διάλυσης (ή σοβαρού αδυνατίσματος) διάφορων ιστορικών δυτικών project (όπως το νατο) είναι πράγματι ένας καλός φίλος που αξίζει. Κι αυτό το κάνει όχι από εξωτερική πίεση, αλλά επειδή τέτοια είναι τα συμφέροντά της. Τι άλλο να θέλουν η Μόσχα ή/και το Πεκίνο σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου;

Εν τω μεταξύ το μπλοκ της Αστάνα είναι να ξανασυναντηθεί – κάποια στιγμή τον ερχόμενο Σεπτέμβρη. Επανεκτίμηση της κατάστασης, νέες προτεραιότητες, κλπ κλπ…

Μέση Ανατολή

Τρίτη 27 Αυγούστου. Ας το πούμε, λοιπόν, με το όνομά του· κατ’ αρχήν για να μην παραμυθιάζεται κανείς: το φασιστικό, απαρτχάιντ κράτος του ισραήλ έχει ξεκινήσει έναν ευρύ πόλεμο στη μέση Ανατολή. Όχι μόνο εναντίον των παλαιστινίων διαδηλωτών αλλά, επιπλέον, και οπουδήποτε αλλού θεωρεί – όπως άλλωστε το δηλώνει ανοικτά ο φασιστοNetanyahou – ότι «το παίρνει». Ακόμα και στην υεμένη… Αν οποιοδήποτε άλλο κράτος στον κόσμο έκανε το ένα δέκατο των επιθέσεων εναντίον άλλων κρατών απ’ αυτές που έχει κάνει το Τελ Αβίβ, οι πάντες θα το έδειχναν σαν «απειλή για την παγκόσμια ειρήνη». Ο ισραηλινός φασισμός έχει διεθνή ασυλία· αλλά δεν τελειώνει η ιστορία εκεί.

Η ισραηλινή εκστρατεία λογίζεται σαν «χαμηλής έντασης»… Αλλά αυτό μόνο αν πάρει κανείς τα ισραηλινά θεωρήματα στα σοβαρά. Κάποια απ’ αυτά ισχύουν από πρώτη ματιά. Περιμένει «κατανόηση» επειδή οι προεκλογικές εκστρατείες στο Τελ Αβίβ γίνονται με βόμβες και σφαίρες· φταίει η μιλιταριστική ιδιαιτερότητα της «μόνης δημοκρατίας»… Μπορεί να σκοτώνει, να σακατεύει, να τραυματίζει παλαιστίνιους, να γκρεμίζει τα σπίτια τους, να τους κλείνει φυλακή «έτσι», επειδή είναι αδύναμοι… Μπορεί να επιτίθεται στη συρία επειδή ο συριακός στρατός είναι απασχολημένος αλλού, και εξάλλου δεν είναι τόσο καλά εξοπλισμένος… Μπορεί να επιτίθεται στο ιράκ επειδή ο ιρακινός στρατός είναι μακρυά… Μπορεί να επιτίθεται στην υεμένη επειδή οι Houthis έχουν σοβαρότερο αντίπαλο να αντιμετωπίσουν· και είναι επίσης μακριά… Μπορεί να επιτίθεται στην κοιλάδα Bekaa στα σύνορα λιβάνου – συρίας επειδή το «λαϊκό μέτωπο για την απελευθέρωση της παλαιστίνης» δεν έχει πολλές στρατιωτικές δυνατότητες… Μπορεί να επιτίθεται στην Βηρυττό επειδή η Χεζμπ’ αλλάχ δεν θα απαντήσει…

Χμμμ… Αυτό το τελευταίο είναι αυθαίρετο. Πάνω απ’ τον ισραηλινό μιλιταρισμό πλανιέται πάντα το μαύρο σύννεφο της ήττας του στο νότιο λίβανο το 2006, περίπου τέτοια εποχή. Είναι το «βιετνάμ του ισραήλ», παρότι δεν κράτησε πολύ· κράτησε αρκετά, ωστόσο, για να σχετικοποιεί σοβαρά και καθαρά τις πραγματικές δυνατότητες του ρατσιστικού ισραηλινού στρατού (και τις αντοχές της ρατσιστικής κοινωνικής πλειοψηφίας εκεί) απέναντι σε έναν μαζικό και πειθαρχημένο στον ανορθόδοξο πόλεμο «μη κρατικό στρατό» σαν αυτόν της Χεζμπ’ αλλάχ. Που μετά από 13 χρόνια είναι και πολύ καλύτερα εξοπλισμένος και πολύ πιο έμπειρος (συρία γαρ…)

Αν η Χεζμπ’ αλλάχ μπορεί να κάνει καλά κάτι που δεν μπορεί να κάνει ούτε ο συριακός ούτε ο ιρακινός στρατός είναι η δική της εκδοχή πολέμου τριβής. Είναι κοντά (δίπλα) στο ισραήλ και έχει τον τρόπο. Αν η λιβανέζικη οργάνωση αποφάσιζε κάτι τέτοιο (στα λόγια το απειλεί…) θα μετέφερε στο Τελ Αβίβ το πρόβλημα της «κλιμάκωσης». Κι εκεί το φάντασμα του 2006 θα γινόταν ακόμα πιο βαρύ.

Το έχουμε ξαναπεί, ας το επαναλάβουμε: το ισραηλινό κράτος σε ένα όπλο υπερέχει καθαρά έναντι όλων των αντιπάλων του (εκτός του τουρκικού). Στην αεροπορία. Όμως όπως έχουν αποδείξει όλοι οι πόλεμοι των τελευταίων 30 χρόνων κανένας δεν κερδήθηκε έτσι! Αυτό σημαίνει ότι οι πύραυλοι και τα drones έχουν περιορισμένη αξία, για όσο ο όποιος αντίπαλος δεν αποφασίζει να κάνει τον πόλεμο και (ή κυρίως) χερσαίο, έχοντας μάλιστα ειδική γνώση και αντοχή στις «ανορθοδοξίες» του.

Τι κάνει, λοιπόν, ο στρατηγικός σύμμαχος του ελλαδιστάν, που έχει εκπαιδεύσει την αεροπορία του στα μέρη μας, κτυπώντας όπου και όποτε γουστάρει; Παίζει με τα σπίρτα; Ξύνεται στη γκλίτσα;

Ναι. Ο Netanyahou απειλεί ξανά (όπως ο Olmert το 2006…) ότι θα «ισοπεδώσει τον λίβανο» και ότι «θα γυρίσει το ρολόι της ιστορίας πίσω»… αν κουνηθεί η Χεζμπ’ αλλάχ…

Όπως όλοι οι φασιστοκαραγκιόζηδες νομίζει ότι η Ιστορία είναι το ακριβό μαραφέτι που φοράει… Ότι «την έχει στο χέρι»…

(φωτογραφίες: Πάνω, η “ορθή στάση” ενός ισραηλινού τανκ στο νότιο λίβανο, το καλοκαίρι του 2006. Κάτω, ακόμα και ερείπια στηρίζουν τις βάσεις των ρουκετών – πάλι το καλοκαίρι του 2006, στο νότιο λίβανο…)

Πες μου τον φίλο σου…

Κυριακή 25 Αυγούστου. Μερικοί άνθρωποι είναι πραγματικά τυχεροί. Έρχεται μια στιγμή στη ζωή τους που με μια απλή κουβέντα μεταμορφώνονται. Για παράδειγμα οι πιο αυθεντικοί φασίστες μπορούν να πουν «θάνατος στους παλαιστίνιους» (και το λένε…) κι αμέσως το ρατσιστικό, φονικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ τους αγκαλιάζει και τους εισάγει σ’ έναν καινούργιο, λαμπρό και καθαρό κόσμο. Με το αίμα να φτάνει μόνο ως το γόνατο.

Ο τελευταίος που ξέρουμε στα μέρη μας είναι ο υπουργός βορΒορίδης. Συνεντευξιαζόμενη στην καθεστωτική «καθημερινή» πριν περίπου ένα μήνα (28 Ιούλη) η απερχόμενη πρέσβειρα του ισραήλ Irit ben Abba του έπλεξε το εγκώμιο με τον πιο επίσημο τρόπο. Τον πρότεινε έμμεσα αλλά καθαρά σαν λαμπρό παράδειγμα:

… Για την περίπτωση του υπουργού αγροτικής ανάπτυξης κ. Βορίδη, υποθέτω είδατε τις πρόσφατες δηλώσεις του. Πρόκειται για πολύ ενθαρρυντικά βήματα. Ό,τι είπε θα πρέπει να διαβαστεί πολύ προσεκτικά. Το ίδιο το γεγονός ότι επισκέφτηκε το Εβραϊκό Μουσείο είναι πολύ σημαντικό. Νομίζω ότι δίνει μήνυμα σε όλη την κοινωνία. Σήμερα, αν θέλεις να γίνεις ένας «mainstream» πολιτικός και όχι να βρίσκεσαι στα δύο άκρα του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, δεν μπορείς να είσαι αντισημίτης, δεν μπορείς να είσαι ρατσιστής.

Δείχνει μια ωριμότητα, υπο μια έννοια, της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού πολιτικού συστήματος, και είμαστε πολύ ικανοποιημένοι με αυτό που συνέβη…

Φυσικά, πιστή στην αποστολή της, η κυρία Irit έριξε το δηλητήριο που είναι η επίσημη «γραμμή» του καθεστώτος που υπηρετεί: υπάρχουν «δύο άκρα» στην ελλάδα είπε… που και τα δύο είναι «αντισημιτικά και ρατσιστικά». Σαφές; Περισσότερο δεν γίνεται!

Μόνο που δεν ξεσηκώθηκε κανείς. Γιατί όταν μιλάει οποιοσδήποτε για “δύο άκρα” είναι κρυφοχουντικός· σωστά… Όταν, όμως, μιλάει η ισραηλινή πρεσβεία; Τουμπεκί ψιλοκομμένο (έτσι συριζαίοι;)

Τσάμπα περιμέναμε τα ντόπια λεβεντόπαιδα της ελληνο-ισραηλινής φιλίας και της υποστηρίξης του ισραηλινού απαρτχάιντ να βγουν απ’ τα ρούχα τους (όχι για να κάνουν μπάνιο στη θάλασσα) και να καταγγείλουν τους εργοδότες τους ότι «μας φέρνετε σε πολύ δύσκολη θέση, γιατί δεν γίνεται να το παίζουμε ‘αντιφασίστες αγκαλιά με τον βορΒορίδη». Τσάμπα περιμέναμε: η συνταγή είναι γνωστή. Κάνε το κουνέλι, θα ξεχαστεί… Αιώνια ελλαδάρα!!!

Και, εν τω μεταξύ, για να μην μείνουν άπραγα τα λεβεντόπαιδα, κυνηγούν την Ilhan Omar…

Να είσαι συνεπής και υπάκουος στις επιλογές και τις διαταγές του αφεντικού – κι «όλα θα πάνε καλά»…

Η (βρετανική) γλώσσα του σώματος

Παρασκευή 23 Αυγούστου. Ο σοσιαλφιλελεύθερος Macron δεν μάσησε τα λόγια του. Όχι απέναντι στον ρημαδοΚούλη, αλλά απέναντι στον προηγούμενο επισκέπτη του, τον Bor-Duk.:

…Ακόμα κι αν επρόκειτο για στρατηγική επιλογή [το ξεσφήνωμα του βρετανικού λέοντα με τσαμπουκά] θα είχε σαν τίμημα μια υποταγή [vassalisation] της Βρετανίας… Δε νομίζω ότι αυτό θέλει ο Boris Johnson. Δε νομίζω ότι αυτό θέλει ο βρετανικός λαός.

Η vassalisation της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας θα προκύψει (κατά τον κ Emmanuel) απ’ την σχέση που θα αποκτήσει υποχρεωτικά με το ψοφιοκουναβιστάν έτσι και φύγει μαλλιοκούβαρα απ’ την ε.ε.

Μπορεί και να ‘χει δίκιο η γαλλική πολιτική βιτρίνα. Μιλώντας γενικά και περισσότερο για το φόντο, δεν είναι κρυφές οι δηλητηριώδεις σκέψεις των μεν εναντίον των δε στις δύο πλευρές της Μάγχης. Όμως ο εθνικο-απελευθερωτικός οίστρος των brexiters βρίσκεται, πράγματι, στον αέρα.

Είναι όμως σωστό να πετάς στα μούτρα ενός τύπου σαν τον Bor-Duk ότι θα καταντήσει υπαλληλάκος της Ουάσιγκτον; Είναι δυνατόν ένας απόφοιτος του Eton να γίνει λούστρος;

Όχι! Έτσι κι αυτός ξηγήθηκε όπως ξέρει: έδειξε στον κωλογάλλο πού τον γράφει…

(Μια συλλογή στιγμιοτύπων απ’ τις διεθνείς σχέσεις αυτούς τους καιρούς θα είχε, ίσως, την αξία της μελλοντικά…

Όσο για τον ρημαδοΚούλη; Και μόνο η σύμπτωση του ότι αμέσως μετά τον Bor-Duk πήγε στο ίδιο μαγαζί υμνώντας την ευρώπη του δίνει ένα φωτοστέφανο ευρωπαϊστή…)

Pipe dreams

Πέμπτη 22 Αυγούστου. Ενώ η πορεία του επικηρυγμένου τάνκερ φτιάχνει νοητές γραμμές κινδύνου πάνω στους χάρτες της Μεσογείου ένα άλλο project επαληθεύεται τακτικά σαν α-νόητη γραμμή. Πρόκειται για τον θρυλικό αγωγό east med.

Τα όσα έχει γράψει η ασταμάτητη μηχανή θεωρώντας ότι πρόκειται για παραμύθι τα ξέρετε (υποθέτουμε). Την περασμένη Κυριακή 18/8, στην καθεστωτική «καθημερινή», κάποιος κάθε άλλο παρά περιθωριακός δημοσιοποίησε την γνώμη του για το θέμα σ’ ένα ολοσέλιδο άρθρο κάτω απ’ τον περιπαικτικό τίτλο «υδρογονάνθρακες και θησαυροί». Πρόκειται για τον κ. Ραφαήλ Μωυσή. Εκείνο που δίνει ένα κάποιο βάρος στη γνώμη του είναι ότι συστήνεται σαν πρώην πρόεδρος του συμβουλίου εθνικής ενεργειακής στρατηγικής. Είναι ένας άνθρωπος της δουλειάς δηλαδή.

Παρακάμπτουμε την διακριτική και υπονοούμενη προσπάθεια του κυρ Ραφάηλ να ειρωνευτεί στην αρχή του άρθρου του την Ουάσιγκτον (ή, ίσως, όποιον την πιστεύει σ’ αυτό το θέμα…) για την «υποστήριξή της στον east med». Πάμε στο ψαχνό. Ο κυρ Ραφάηλ μνημονεύει αυτά που έχει υποστηρίξει από καιρό η ασταμάτητη μηχανή (με όλη την περιθωριακότητά της….), για τα τεράστια κατασκευαστικά / οικονομικά προβλήματα που θα είχε ένας τέτοιος αγωγός. Δεν μένει εκεί όμως. Προσθέτει ένα στοιχείο που δεν το είχαμε υπόψη:

… Η τελική επιλογή μεταξύ αγωγού και υγροποιημένου αερίου [αναφέρεται στα κοιτάσματα της ανατολικής Μεσογείου] πρέπει να εξαρτηθεί όχι τόσο από παράγοντες στον τομέα της προσφοράς αλλά από την διαφαινόμενη μακροχρόνια ζήτηση φυσικού αερίου στις διάφορες περιοχές της υφηλίου. Όλοι οι έγκυροι οργανισμοί … προβλέπουν αυξημένη ζήτηση για το φυσικό αέριο για πολλές δεκαετίες, με προορισμό την Κίνα, τις Ινδίες και τις αναπτυσσόμενες περιοχές της Αφρικής και της Ασίας.

Δεν ισχύει, όμως, αυτό στις προβλέψεις για την Ευρώπη…. Το Πακέτο Καθαρής Ενέργειας έχει ως πρωταρχική επιδίωξη και στόχο την δραστική μείωση, μέχρι και πλήρη κατάργηση της χρήσης των ορυκτών καυσίμων… Ο αγωγός easmed, ακόμα και αν ξεκινήσει να κατασκευάζεται σε ένα με δύο χρόνια από σήμερα και αν, χωρίς απρόβλεπτες καθυστερήσεις, ολοκληρωθεί σε άλλα επτά, θα είναι νέος και ολοκαίνουργιος γύρω στο 2030. Τότε, σύμφωνα με τους στόχους του Π.Κ.Ε., το μερίδιο του φυσικού αερίου στην συνολική ενεργειακή κατάνάλωση της ε.ε. θα έχει αρχίσει να μειώνεται, ενώ μέχρι το έτος 2050, η στοχευμένη μείωσή του είναι ευθέως ανάλογη με τον βαθμό αποφυγής των καταστροφικών συνεπειών της κλιματικής αλλαγής…

Τι λέει λοιπόν ο πρώην πρόεδρος του συμβουλίου εθνικής ενεργειακής στρατηγικής; Ότι ακόμα κι αν αυτός ο πανάκριβος και πρωτοφανώς δύσκολος τεχνικά αγωγός φτιαχτεί, θα πουλάει ακριβά κάτι που η ευρώπη μπορεί και να μην χρειάζεται. Δεν μπορείς όμως να τον πάρεις και να τον κατευθύνεις στην ινδία… Σε απλά ελληνικά: η «μελέτη βιωσιμότητας» του έργου καταλήγει σ’ ένα τεράστιο «όχι!».

Έτσι είναι αλλά όχι μόνο. Το να πουλιέται στους δυστυχισμένους υποτελείς η ελπίδα ότι θα γίνουν ψευτοσεΐχηδες μέσω ενός σωλήνα που θα περνάει ξώφαλτσα απ’ την αυλή τους δεν είναι απλά ένα πρόστυχο παραμύθι. Είναι ένα πρόστυχο παραμύθι που σκοπεύει να κρύψει τους πραγματικούς (ή επιθυμητούς) στόχους του ιμπεριαλιστικού άξονα Ουάσιγκτον – Αθήνα – Τελ Αβίβ – Ριάντ· με τσόντα Λευκωσία… 

Οι κατεστραμμένοι μικροαστοί, ο «λαός», γουστάρουν τέτοια παραμύθια… Και πληρώνουν για να τ’ ακούνε…

(φωτογραφία: Δεξιά είναι ο Francis Fannon. Ο διακριτικά ειρωνικός κυρ Σαμουήλ ξεκινάει έτσι το άρθρο του, αναδημοσιεύουμε αυτολεξεί:

Πληροφορούμαι από την Οικονομική «Κ» (6 Αυγούστου) ότι ο Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών αρμόδιος για ενεργειακούς πόρους Φράνσις φανόν, ήρθε στη χώρα μας για να λάβει μέρος στην 1η Ενεργειακή διάσκεψη στην οποία, μεταξύ άλλων, «θα δοθεί ουσιαστικά ώθηση στη διακυβερνητική συμφωνία για τον αγωγό αερίου Eastmed”…

Για όνομα του μεγαλοΑνύπαρκτου κυρ Σαμουήλ μας! Κι εσείς απ’ την εφημερίδα το μάθατε; Ένα πρώην ενεργειακό μεγαλοστέλεχος δεν ήξερε τίποτα για την άφιξη ενός ακόμα μεγαλύτερου ενεργειακού μεγαλοστελέχους απ’ το συμμαχικό ψοφιοκουναβιστάν; Δεν σας το είπαν;

Τς τς τς… Τι κόσμος!!! )

Πλωτά εργοστάσια

Πέμπτη 22 Αυγούστου. Όλα τα λεφτά είναι όμως το κλου του κυρ Ραφαήλ. Αφού έχει αφιερώσει όλη την σελίδα για να δείξει ότι ο eastmed είναι «μια μαλακία και μισή» (τα λόγια είναι δικά μας, το νόημα δικό του), καταλήγει στο συμπέρασμα μιας χούφτας λέξεων:

… Καταλήγω σημειώνοντας παρενθετικά, ότι σύμφωνα με έγκυρους σχολιαστές, η μεταφορά LNG [σ.σ.: το υδροποιημένο φυσικό αέριο, καμμία σχέση με σωλήνες και μπαρούφες] στον κόσμο είναι υπόθεση ελληνική.

Τρία ζήτω για τον κυρ Σαμουήλ!! Και τρία γκαζάδικα δώρο!!! Τι έχει υποστηρίξει η ασταμάτητη μηχανή; Ακριβώς αυτό! Πως πίσω απ’ παπαρολογία περί eastmed τα ελληνικά αφεντικά νο 1 σχεδιάζουν τις δουλειές τους στη μεταφορά υγροποιημένου φυσικού αερίου απ’ τα κοιτάσματα της ανατολικής Μεσογείου. Κατ’ αρχήν απ’ τα αιγυπτιακά υγροποιητήρια, και μετά απ’ όπου φτιαχτεί κανά καινούργιο…

Και πάλι, όμως, δεν είναι αυτή ολόκληρη η ιστορία. Αν οι αγωγοί έχουν μια Χ γεωγραφία (και άρα γεωπολιτική), τα γκαζάδικα έχουν μια Ψ. Θαλάσσια… Οι έλληνες εφοπλιστές έχουν υπάρξει οι αποφασισμένοι σύμμαχοι (και ευεργετημένοι) των «μεγάλων θαλάσσιων δυνάμεων», πρώτα της αγγλίας και μετά των ηπα. Η «εξωτερική πολιτική» του ελλαδιστάν στα βασικά της καθορίζεται συνήθως απ’ τα συμφέροντά τους. Φανερά ή όχι και τόσο.

Έχουν λοιπόν ή δεν έχουν συμφέρον να είναι οι προνομιακοί μεταφορείς (ακόμα και λαθρέμποροι, δεν υπάρχει πρόβλημα) υδρογονανθράκων σίγουρα στη Μεσόγειο; Έχουν ή δεν έχουν συμφέρον (και μάλιστα είτε «λευκό» είτε «μαύρο») στην επικήρυξη ενός ιρανικού τάνκερ σήμερα και ποιος ξέρει τίνος άλλου αύριο;

Κάπως έτσι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός (σαν κρατική πολιτική) προσπαθεί να κάνει το παιχνίδι του στην (ανατολική) Μεσόγειο. Και κάπως έτσι μας τραβάει όλους σε μια δίνη που, αργά ή γρήγορα, δεν θα είναι καθόλου αστεία…

Όλα τα εύφλεκτα καίγονται…

Πέμπτη 22 Αυγούστου. Πίσω, τώρα, στην επικήρυξη του Adrian Darya. Είναι ένα κουίζ που αυτή την στιγμή ούτε η ασταμάτητη μηχανή μπορεί να απαντήσει με 100% σιγουριά. Πάει κάπως έτσι: οι πιστοί σύμμαχοι είναι πιστοί σύμμαχοι και ξέρουν από μόνοι τους τι να κάνουν, ειδικά όταν τα δεδομένα είναι απλά. Όμως ο Pompeo μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει βγάζει φωτιές. Οπότε όταν ο Πομπηίας φωνάζει απ’ την Ουάσιγκτον και δίνει κάτι σαν “εντολές” στην Αθήνα θυμίζοντάς της ότι το ιρανικό τάνκερ είναι wanted, το κάνει αυτό:

Α) Για να διαφημίσει διεθνώς έναν σκύλο που έχει στην περιοχή (το ελλαδιστάν)…

Ή

Β) Το κάνει επειδή δεν είναι εντελώς σίγουρος ότι ελέγχει το νέο γκουβέρνο, ανησυχεί μήπως δεν είναι 110% αφοσιωμένο στους αμερικανικούς σχεδιασμούς όπως το προηγούμενο φαιορόζ, και δεν είναι σίγουρος μήπως του κάνει τίποτα «νερά», όχι βέβαια για το τάνκερ αλλά αλλού; Ας το θυμίσουμε: μετά την απελευθέρωσή του το Adrian Darya μπορούσε να κάτσει σ’ ένα ευρωπαϊκό λιμάνι (το γιβραλτάρ) όσο έκρινε ο καπετάνιός του… Γιατί όχι σε οποιοδήποτε άλλο επίσης ευρωπαϊκό;

Το κουίζ αυτό μοιάζει να μην λαμβάνει υπόψη του τα προηγούμενα σχόλια, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Ειδικά αν η «εφοπλιστική γραμμή» είναι προοπτικά επικίνδυνη για την χερσαία επικράτεια ή για τα συμφέροντα άλλων τομέων του ντόπιου κεφάλιου… Κι αν ο ρημαδοΚούλης (αν όχι το κόμμα του συνολικά…) θα ήθελε να εκφράσει μια ιμπεριαλιστική γραμμή πιο «ισορροπημένη»… (Για την περίπτωση που το χάσμα ανάμεσα σε Βερολίνο ‘n’ friends και Ουάσιγκτον συνεχίσει να μεγαλώνει…)

Σας προτείνουμε λοιπόν να μην βιαστείτε να απαντήσετε. Σε μερικούς μήνες θα καταλαβαίνουμε περισσότερα…

Και να σας θυμίσουμε ότι οι «εθνικοί διχασμοί» στο ελλαδιστάν, που δεν είναι και λίγοι, πάντα είχαν στο κέντρο τους βασικά ζητήματα «εξωτερικής / ιμπεριαλιστικής πολιτικής»….

(φωτογραφία: Στις 12 Δεκέμβρη 1916, με επικεφαλής τους αρχιτράγους, πλήθος αθηναίοι βασιλόφρονες διαδηλωτές κατέληξαν στο Πεδίο του Άρεως, που υπήρχαν ήδη σωροί από πέτρες, για να αναθεματίσουν τον «σατανά» της πολιτικής ζωής του ελλαδιστάν. Τον Βενιζέλο… Οι πέτρες έπεσαν εκεί που είναι τώρα το άγαλμα της Αθηνάς, και ένας ένας οι διαδηλωτές έριχναν την πέτρα τους και επαναλάμβαναν: Κατά Ελευθερίου Βενιζέλου φυλακίσαντος αρχιερείς και επιβουλευθέντος την βασιλείαν και την πατρίδα, ανάθεμα έστω. Θα πρέπει να ήταν πολύ ωραία φάση…

Έτσι το Πεδίο δικαιωματικά το κοσμεί το άγαλμα του βασιλιά Κων/νου…)

Στη θάλασσα δεν υπάρχουν αδιέξοδα!

Τετάρτη 21 Αυγούστου. Τι έχουμε λοιπόν που προκαλεί πονοκέφαλο (;) στο ελληνικό υπ.εξ.; Το κατηγορητήριο κατά του Grace 1 άλλαξε μαζί με τ’ όνομα και τη σημαία του. Πριν η κατηγορία ήταν ότι πάει μυρωδάτο πετρέλαιο στον Άσαντ. Μετά την απελευθέρωσή του απ’ το αγγλοΓιβραλτάρ, το ψοφιοκουναβιστάν το κατηγορεί ότι είναι βαποράκι (: μας αρέσουν τα λογοπαίγνια!) των ιρανών φρουρών της επανάστασης – που κατά την Ουάσιγκτον είναι τρομοκράτες. Δεν είναι πια, λοιπόν, το θέμα ο Άσαντ ως παραλήπτης. Όποιος κι αν αγοράσει αυτά τα 2,1 μύρια βαρέλια ιρανικού πετρελαίου συμβάλει στη «χρηματοδότηση τρομοκρατικής οργάνωσης». Βαρύ, πολύ βαρύ… Το Adrian Darya είναι “καταζητούμενο” κι όποιος απλά το κοιτάξει είναι “υποθάλπτης”…

Ένα πράγμα που κάνουν διάφορα τάνκερ στον ινδικό και στον ειρηνικό, που επίσης συμβάλουν στη «χρηματοδότηση τρομοκρατικής οργάνωσης» μεταφέροντας ιρανικό πετρέλαιο, είναι ότι κλείνουν τα συστήματα επικοινωνιών τους για όσο καιρό χρειάζεται, οπότε εξαφανίζεται και το στίγμα μαζί με την ταυτότητά τους (δύο νούμερα με σύνολο 16 ψηφία). Γίνονται «πλοία φαντάσματα». Κανείς δεν ξέρει που είναι, εκτός κι αν πέσει επάνω τους. Σ’ αυτό το ενδιάμεσο της εξαφάνισης ξεφορτώνουν το φορτίο τους. Απομακρύνονται αισθητά και τότε ξαναδίνουν στίγμα, ξαλαφρωμένα πια.

Αν δεν κάνει αυτό το κόλπο ο καπετάνιος του Adrian Darya, κι αν επιμένει ότι θέλει να πιεί κάποια στιγμή τον πρωϊνό καφέ του χαζεύοντας τον Ταΰγετο, τότε υπάρχει κι άλλη λύση, εθνικά ωφέλιμη. Να βουλιάξουν το τάνκερ οι σύμμαχοι αμερικάνοι, προσεκτικά, χωρίς να χυθεί το stuff… Και μετά να πάει ένα γεωτρύπανο να το τρυπήσει και να φωνάξει η πατρίς, όλο χαρά, ότι βρέθηκε κοίτασμα στον μεσσηνιακό κόλπο! Δύο εκατομμύρια βαρέλια με τη μία είναι καλή μπάζα!

“Win – win” δε λέγεται αυτό;

(φωτογραφία / χάρτης: Αν δεν κάνει πειρατεία ο αμερικανικός 6ος στόλος κι αν το ιρανικό τάνκερ ξεφορτώσει το φορτίο του όχι σε λιμάνι αλλά σε άλλα τάνκερ κάπου στη Μεσόγειο, τότε μπορεί να γυρίσει άδειο και ήσυχο απ’ το Σουέζ. Μπορεί ενδιάμεσα να ξαναλλάξει το όνομα του σε «φούφουτος 2»…).

Δεν υπάρχουν και βλάκες – στην Τεχεράνη…

Τετάρτη 21 Αυγούστου. Στα σοβαρά τώρα: γιατί το ιρανικό καθεστώς θα ήθελε να δοκιμάσει τις συμμαχικές δεσμεύσεις της Αθήνας προς την Ουάσιγκτον; Δεν βρίσκουμε τον λόγο να μπει το «τρομοκρατικό» Adrian Darya σε ελληνικά χωρικά ύδατα: ξεκίνησε πριν 3 ημέρες απ’ το Γιβραλτάρ και αποκλείεται την επόμενη βδομάδα να χρειάζεται οτιδήποτε σε ανεφοδιασμό. Κι αν το πλήρωμα από ινδούς και πακιστανούς ναύτες και ουκρανούς αξιωματικούς ήθελε να ψωνίσει το κατιτίς του, η αγορά του Γιβραλτάρ με το μαρόκο δίπλα είναι πολύ καλύτερη απ’ της Καλαμάτας…

Εκείνο που θα χρειαστεί (το πιθανότερο) το πρώην Grace 1 θα είναι να ξεφορτώσει το πετρέλαιο που κουβαλάει. Κανένα ευρωπαϊκό λιμάνι δεν προσφέρεται γι’ αυτή τη δουλειά υπό τις τωρινές συνθήκες. Δεν ορκιζόμαστε απ’ την άλλη ότι στους νέους μεταφορείς δεν θα περιλαμβάνονται και πλοία «ελληνικών συμφερόντων»: έχουν ταλέντο σ’ αυτή τη δουλειά…

Κατά τα υπόλοιπα, η αμερικανική επικήρυξη (γιατί περί αυτού πρόκειται) ενός τάνκερ με την κατηγορία της «συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση» αξίζει προσοχής. Όχι μόνο για αυτό καθαυτό το περιεχόμενό της, αλλά και για τον τύπο της. Για το γεγονός δηλαδή ότι μπορεί να γενικευτεί και να επεκταθεί προς οπουδήποτε. Από οποιονδήποτε έχει την εξουσία, «μικρή ή μεγάλη» να κάνει τέτοιου είδους επικηρύξεις.

Και μπαντονέτες να μετέφερε το συγκεκριμένο πλοίο και πάλι θα μπορούσε να κατηγορηθεί ότι «τα έσοδά του πάνε σε τρομοκράτες» – απλά και μόνο επειδή είναι ιρανικό· απλά και μόνο επειδή έτσι συμφέρει την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της. Με την ίδια έννοια που όποιος κάνει κριτική στο απαρτχάιντ καθεστώς του ισραήλ και υποστηρίζει τον παλαιστινιακό αγώνα είναι «φασίστας», όποιος σχετίζεται άμεσα ή έμμεσα με «οντότητες» (όχι απαραίτητα κρατικές) που το Χ ή το Ψ κράτος θεωρεί εχθρικές είναι «τρομοκράτης».

Δεν είναι θεωρία τα πιο πάνω. Για παράδειγμα έχει αρχίσει να κλιμακώνεται η λογοκρισία στον κυβερνοχώρο, ακριβώς με τέτοιου είδους επιχειρήματα. Κι όχι μόνο στις διακρατικές σχέσεις. Οπουδήποτε.

Δύσκολες εποχές.

Ζήτω οι φίλοι!

Παρασκευή 16 Αυγούστου. Όπως είναι γνωστό το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς «δέχεται κάθε γνώμη» γι’ αυτό, αρκεί να ξεκινάει με το «Θερμά συγχαρητήρια…» και να τελειώνει με το «Θάνατος στους παλαιστίνιους!» Είναι λογικό, κατά συνέπεια, ότι απαγόρευσε την είσοδο σε δυο αμερικανίδες βουλευτίνες, την σομαλικής καταγωγής Ilhan Omar, και την παλαιστινιακής καταγωγής Rashida Tlaib. Και οι δύο υποστηρίζουν το κίνημα BDS – και είναι πασίγνωστο ότι το ισραηλινό φασισταριό φοβάται πάρα πολύ το ενδεχόμενο να «αναγνωριστεί» διεθνώς σαν αυτό που πραγματικά είναι: ένα καθεστώς απαρτχάιντ.

Αλλά οι Omar και Tlaib δεν είναι απλές «ακτιβίστριες». Είναι εκλεγμένες στη αμερικανική βουλή των αντιπροσώπων· συνεπώς η απαγόρευση σε βάρος τους θα έχει κάποιες παρενέργειες, αφού αφενός είναι επίδειξη ολοκληρωτισμού και αφετέρου αφορά εκπροσώπους φιλικού (έως συμμαχικού) κράτους.

Ευτυχώς δεν είναι όλα άσχημα για το ρατσιστικό Τελ Αβίβ. Οι Omar και Tlaib απαγορεύονται, αλλά ο βορΒορίδης (και κάθε παρόμοιος) όχι απλά επιτρέπεται αλλά επιβάλλεται κιόλας να κάνει μια επίσκεψη στην πρωτεύουσα του κάτεργου. Είναι καλή παρηγοριά το να αλληλοαγκαλιάζεσαι με το πρωτοκοσμικό φασισταριό, έτσι δεν είναι;

(φωτογραφία κάτω: Πριν ανακοινωθεί η απαγόρευση την είχε ζητήσει το ψόφιο κουνάβι. Το ψόφιο κουνάβι είναι αληθινός φίλος όλης της ακροδεξιάς αγέλης που κυβερνάει στο Τελ Αβίβ…)