Παρασκευή 18 Οκτώβρη. Αλλά η Μόσχα δεν έκανε αυτό. Έκανε κάτι αντίθετο στο πολεμικό «πνεύμα» των αρχών του 21ου αιώνα: εμφανίστηκε στο συριακό πεδίο μάχης με τις σημαίες της. Full gear. Ήταν (θα έλεγαν πολλοί τότε, και αναμεσά τους οι αμερικάνοι και ισραηλινοί “ειδικοί”) μια παρακινδυνευμένη επιλογή. Ωστόσο αποδεικνύεται (έστω εκ των υστέρων) ότι είχε έναν κρίσιμο στρατηγικό στόχο: να σπάσει την δυνατότητα της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της να κάνουν “ενδιάμεσους πολέμους” μέσω εργολάβων, αποφεύγοντας την ευθύνη (;) ή το ενδεχόμενο να αναγκαστούν σ’ έναν all out πόλεμο.
Όταν κρύβεσαι πάει να πει ότι (πέρα απ’ τα λόγια) φοβάσαι τον all out πόλεμο, τον οποίο κατά τα άλλα απειλείς. Απ’ αυτήν την άποψη ο ισραηλινός μιλιταρισμός / ιμπεριαλισμός δεν διαφέρει σε τίποτα ούτε απ’ τον ιρανικό ούτε απ’ τον τουρκικό. Εκτός από ένα: το ρατσιστικό Τελ Αβίβ βρυχάται ποντάροντας στις πλάτες της Ουάσιγκτον. Σα να λέμε ποντάροντας στο ότι θα ήταν το αμέρικα και όχι το ισραήλ που θα έκανε τον «απόλυτο πόλεμο» όταν και αν θα τέλειωνε η απόδοση του «ενδιάμεσου πολέμου».
Μόλις το ψόφιο κουνάβι έδειξε ότι δεν προτίθεται (και το έδειξε όταν έγινε η κατάρριψη του RQ-4A Global Hawk BAMS-D στις 20 Ιούνη του 2019) να εμπλακεί σ’ έναν «ενδιάμεσο πόλεμο» χωρίς εργολάβους, αυτοπροσώπως, αναλαμβάνοντας την ευθύνη να εξελιχθεί σε γενικευμένο πόλεμο, έγινε απόλυτα σαφές ότι η ρωσική απόβαση στη συρία τον Σεπτέμβρη του 2015 είχε νικήσει στους στρατηγικούς της στόχους. Διότι σε τελευταία ανάλυση δεν έχει σημασία τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει ένα κράτος σαν το ιρανικό ή του τουρκικό. Σημασία έχει το τι αντέχει να υποστεί ένα κράτος σαν το αμερικανικό (με τις διάσπαρτες βάσεις του στη μέση Ανατολή) ή το ισραηλινό, από μια γενικευμένη αναμέτρηση. Στην οποία κανείς δεν θα μπορούσε, απ’ τον Σεπτέμβρη του 2015 και μετά, να αποκλείσει και την ρωσική συμμετοχή· ή, έστω, τεχνική βοήθεια…