Tag: εξωτερική πολιτική

Δροσερά επιχειρηματικά νέα (ή περί “τριχών”) 3

Πέμπτη 5 Σεπτέμβρη. Η νότια κύπρος απέλαυσε επί δεκαετίες σημαντικές γεωπολιτικές προσόδους λόγω θέσης και διάφορων γενικά πετυχημένων ισορροπιών μεταξύ «δύσης» και «ανατολής». Η «ανατολή» ήταν η εσσδ και οι ειδικές σχέσεις που είχε η Λευκωσία με την Μόσχα… Το γεγονός, για παράδειγμα, ότι είχε μόνο αγγλικές βάσεις στο έδαφός της και όχι αμερικανικές / νατοϊκές, τύγχανε ιδιαίτερης εκτίμησης απ’ τους σοβιετικούς.

Οι σοβιετικοί παρήλθαν, ακολούθησε η δεκαετία Γιέλτσιν, η δεκαετία της τεράστιας λεηλασίας (‘90s) στα ερείπια της διαλυμένης εσσδ, και η Λευκωσία αναδιοργάνωσε εύκολα τις σχέσεις της με τους βαρώνους των ρωσικών μαφιών. Ακόμα κι όταν ανέλαβε την εξουσία η kgb μέσω Putin, η «μαύρη» σχέση Λευκωσίας – Μόσχας δεν διαταράχτηκε ιδιαίτερα, αφού το μεγαλύτερο μέρος των βαρώνων, με το καλό ή το κακό, προσαρμόστηκε στην καινούργια κατάσταση.

Αλλά οι καιροί αλλάζουν…

Περί “τριχών”: πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι…

Πέμπτη 5 Σεπτέμβρη. Κάνοντας το αντιπληροφοριακό / κριτικό καθήκον της η ασταμάτητη μηχανή σας είχε ενημερώσει στις 22 Ιούλη («αυτά δεν τα φωνάζουν…») ότι η αμερικανική αγκαλιά υπέρ του όποιου ελληνικού ιμπεριαλισμού, για την οποία έκαναν τα πάντα οι φαιορόζ κυβερνήτες απ’ το 2015 και μετά, έχει αυστηρά ανταλλάγματα υπέρ της Ουάσιγκτον, πέρα απ’ την στρατιωτική επιμελητεία, τις βάσεις και τα λοιπά. Πιο συγκεκριμένα, ανάμεσα στα υπόλοιπα (καλό θα ήταν να τα βρείτε και να φρεσκάρετε την μνήμη σας…) γράφαμε:

…Στη συνέχεια ο νόμος προβλέπει την πώληση αμερικανικών όπλων στη νότια κύπρο (τερματίζοντας μια απαγόρευση 45 χρόνων) υπό δύο προϋποθέσεις. Α) Να τερματιστεί το ρωσικό τραπεζικό νταραβέρι με τις νοτιοκυπριακές τράπεζες (ξέπλυμα ή μη)· και, Β) να απαγορευτεί ο ελλιμενισμός ρωσικών πολεμικών σε νοτιοκυπριακά λιμάνια, ακόμα και για ανεφοδιασμό καυσίμων. Με δυο λόγια νοτιοκύπριοι: αν θέλετε αμερικανική προστασία πετάξτε στη θάλασσα τους ρώσους φίλους σας – και μαζί τα κέρδη σας απ’ αυτούς….

Για να το πούμε διαφορετικά: καθώς ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός οξύνεται διαρκώς (και η ανατολική Μεσόγειος είναι δευτερεύον μεν αλλά υπαρκτό πεδίο του 4ου παγκόσμιου…) η πολύχρονη νοτιοκυπριακή «άνεση» το παίζουμε λίγο απο ‘δω και λίγο απο ‘κει έχει φτάσει στο απότομο τέλος της. Το κυπριακό οικόπεδο και η νοτιοκυπριακή διοίκηση δεν έχουν σε καμμία περίπτωση το «βάρος» και τον «όγκο» του «αιώνιου εχθρού», της Άγκυρας, που μπορεί ακόμα να κινείται «και στα δύο ταμπλώ» – με μια έμφαση σ’ εκείνο της ευρασίας.

Οι φαιορόζ, σε πλήρη συνεργασία με την νοτιοκυπριακή εξουσία και με τα ισραηλινά λόμπυ, κυλίστηκαν σαν σκουληκαντέρες στα πόδια των ψοφιοκουναβικών παρακαλώντας τους (κυριολεκτικά…) να δώσουν «σημασία» στα σχέδια για «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» και στη συμμαχία και την γεωπολιτική αξία του ελληνικού και του ελληνοκυπριακού οικοπέδου. Τελικά κατάφεραν να τους «πείσουν»: οι αμερικάνοι έρχονται… Αλλά όχι για να ανεχτούν ρωσικές «δουλειές» και «παρουσίες» ανάμεσα στα πόδια τους!!!

Όχι δα!

Πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι (2)…

Πέμπτη 5 Σεπτέμβρη. Θα μπορούσε κάποιος να κάνει την καρδιά του βούτυρο και να πει πως οι καλοκαιρινές αποκαλύψεις του occrp για μερικά απ’ τα έργα και τις ημέρες του γραφείου «Nikos Anastasiades ‘n’ Partners» συνέπεσαν εντελώς τυχαία με την «αλλαγή των καιρών»… Όχι, όμως, και η επίσκεψη αυστηρού ελέγχου της αμερικανίδας βουλευτού Maxine Waters στη Λευκωσία, στα τέλη (28 – 29) Αυγούστου. Η (democratic) Waters είναι επικεφαλής της επιτροπής οικονομικών υποθέσεων του κογκρέσσου – και πολύ αποφασισμένη να αντιμετωπίσει την Μόσχα όπου και όπως μπορεί· ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχει. Πόσο μάλλον εκεί που υπάρχει…

Η Waters έκανε το ταξίδι Ουάσιγκτον – Βέρνη – Λευκωσία για να τραβήξει αυτιά σε σχέση με τα ρωσικά «πλυντήρια». Στην ελβετία (δήλωσε ότι) «της δημιουργήθηκαν αμφιβολίες» (για την αποφασιστικότητα του ελβετικού τραπεζικού συστήματος)… Στη Λευκωσία, αφού «θύμισε» ότι …until recently, for example, Russian oligarchs were reported to have laundered the spoils of their political corruption through banks in the Republic of Cyprus… δήλωσε «ναι, μεν, αλλά». «Ναι μεν κάνετε κάποιες προσπάθειες»… «αλλά πρέπει να κάνετε πολύ περισσότερα».

Αυτός είναι ένας διπλωματικός τρόπος για να ειπωθεί… Να ειπωθεί τι;

Να ειπωθεί ότι οι ιμπεριαλιστικές μεγαλομανίες πληρώνονται – ήδη. Να ειπωθεί ότι οι γεωπολιτικές πρόσοδοι δεν είναι ακλόνητες και αιώνιες – ήδη. Να ειπωθεί, ίσως, ότι ένα τέτοιο «πλυντήριο» σαν το νοτιοκυπριακό (όπου, όμως, οι δραστηριότητες αυτές είναι πολύ βασικό τμήμα του … πραγματικού, «μαύρου» ελληνοκυπριακού αεπ…) άνετα μπορεί να βουλιάξει στον πάτο της θάλασσας…

Διάφοροι «φοβούνται» ότι τα νοτιοκυπριακά (και μαζί τους τα ελληνικά) σχέδια για την ανατολική Μεσόγειο έχουν ήδη βουλιάξει… Η ασταμάτητη μηχανή δεν θα στεναχωρηθεί καθόλου γι’ αυτό: άλλωστε, η θρυλική «κλιματική αλλαγή» μπορεί κάλλιστα να αφορά (και) το γεωπολιτικό κλίμα… Τα γνωστά: «φουσκώνει η θάλασσα»…

Συρία

Τρίτη 3 Σεπτέμβρη. Φαίνεται πως οι υποψίες μας ήταν σωστές. Σύμφωνα με χτεσινές δηλώσεις σύριου καθεστωτικού βουλευτή (που είναι τόσο εξειδικευμένες ώστε δεν προορίζονταν για ευρεία, προπαγανδιστική κατανάλωση…) ο Erdogan ξανα-ανέλαβε την αποστολή (απέναντι στον Putin λέει ο βουλευτής Safwan al-Qorbi, σαν μέλος του μπλοκ της Αστάνα λέμε εμείς) να «συμμαζέψει» τις αντικαθεστωτικές οργανώσεις στο Idlib, μετά την πετυχημένη προώθηση του συρο-ρωσικού στρατού στα νότια του θύλακα. Πρόκειται για τρεις κυρίως οργανώσεις: την Tahrir al-Sham al-Hay’at (η μεγαλύτερη) και τις Horras al-Din και Ansar al-Touhid…

Η ξαφνική αμερικανική «έφοδος απ’ τον ουρανό» καθάρισε 40 αξιωματικούς αυτών των δύο, μικρότερων οργανώσεων… Και επειδή οι επίσημες «εξηγήσεις» για την επίθεση είναι αμφίβολο αν θα έπειθαν ακόμα και «αμερικανάκια», ενώ οι διαμαρτυρίες της Μόσχας (δες χτεσινή αναφορά) έχουν πολλά υπονοούμενα, θεωρούμε ότι ο ψοφιοκουναβικός στρατός, δρώντας σαν «μυστικές υπηρεσίες» (ή μαφία, πράγμα που συχνά είναι το ίδιο) «καθάρισε» τους μεν (που πιθανότατα θα εξέταζαν τους όρους της συνθηκολόγησής τους) για να προειδοποιήσει τους δε, της Tahrir al-Sham, που είναι και η σαφώς πολυπληθέστερη οργάνωση… «Να μην εγκαταλείψουν τον αγώνα». Η προειδοποίηση θα μπορούσε να επευθύνεται στη βάση της οργάνωσης…

Αν προσθέτει κάτι στα πιο πάνω, υπάρχει κι αυτό (το οποίο, πάντως, η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί να διασταυρώσει). Η αραβική εφημερίδα al-Watan, επικαλούμενη πηγές της μέσα απ’ την Tahri al-Sham, έγραψε χτες ότι το αφεντικό της οργάνωσης (ονόματι Abu Mohammed al-Jolani) έδωσε στην Ουάσιγκτον την πληροφορία ότι οι δύο οργανώσεις (Horras al-Din και Ansar al-Touhid) τα έσπασαν με την “γραμμή” της ένοπλης αναμέτρησης με τον συριακό στρατό μετά από τουρκικές πιέσεις· όπως επίσης και στοιχεία για το σημείο που θα συγκεντρώνονταν οι αξιωματικοί τους. Κατά την al-Watan η αμερικανική επίθεση είχε στόχο να εμποδίσει την Άγκυρα απ’ το να επιβάλει την συνθηκολόγηση των αντικαθεστωτικών στο Idlib…

Δεν μας κάνει καμμία εντύπωση το ότι ο al-Jolani έχει πάρε – δώσε με την Ουάσιγκτον. Όμως σίγουρα έχει ακόμα περισσότερα με πιο κοντινούς: στο Τελ Αβίβ και στο Ριάντ…

Συνδυάστε, τώρα, αυτές τις εξελίξεις με την υποτιθέμενη «καλωσύνη» του ψόφιου κουναβιού, που θέλει δήθεν να «χαλαρώσει» την απόλυτη πίεση στην Τεχεράνη. Όταν ούτε οι πιο «κατεστραμμένοι» μισθοφόροι δεν μένουν ζωντανοί αν προσπαθήσουν να παραβιάσουν την γνωστή ιμπεριαλιστική γραμμή της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της, περιμένει κανείς στα σοβαρά αλλαγή γραμμής;

Η αντίσταση των ανηλίκων δεν είναι παιχνίδι

Κυριακή 1 Σεπτέμβρη. Όταν λέμε «κατοχή» εννοείται: για όλους. Όταν λέμε «ρατσισμός» εννοείται: εναντίον όλων, αδιάφορο το φύλο ή η ηλικία. Όταν λέμε «απαρτχάιντ» εννοείται: κανείς δεν θα γλυτώσει (εκτός αν προσκυνάει καθημερινά τους κατοχικούς…)

Το αυστραλέζικης παραγωγής και διάρκειας 45 λεπτών ντοκυμαντέρ στη συνέχεια (προβλήθηκε πρώτη φορά το 2014) θυμίζει τι σημαίνει να είσαι παλαιστίνιος / α και να μεγαλώνεις σε συνθήκες ρατσισμού, κατοχής, απαρτχάιντ, πολεμώντας τα. Με πέτρες…

(Θυμίζει και κάτι ακόμα, στο οποίο θα επανέλθουμε καποια στιγμή: κανένα «φιλοπαλαιστινιακό» κράτος δεν πρόκειται να δικαιώσει την παλαιστινιακή αντίσταση… Όποιος πιστεύει κάτι τέτοιο, πιστεύει και στον Μπάτμαν…

Μόνο το κίνημα μπορεί! Όχι αυτό το ψόφιο και γεμάτο ματαιοδοξίες, δημόσιες σχέσεις, υπολογισμούς επιρροών και μικροπόζες συνονθύλευμα που εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια σαν τέτοιο. Αλλά το κίνημα που θα είναι αντάξιο των σκοπών του, αφιερωμένο σ’ αυτούς, όπως έχει υπάρξει άλλοτε στην ιστορία· και ήταν νικηφόρο…)

Συρία

Κυριακή 1 Σεπτέμβρη. Έχει το ενδιαφέρον του να βλέπει κανείς διάφορες «σοβαρές» αναλύσεις για το τι συμβαίνει στο Idlib, γραμμένες υποτίθεται από «σοβαρούς» αναλυτές και «εμπειρογνώμονες». Που αποφαίνονται για την κατάσταση με την αυστηρότητα που ταιριάζει στο κύρος τους, αλλά αυτά που υποστηρίζουν είναι σα να ζουν σε σπηλιές, και «κάτι», «κάπου» πήρε το αυτί τους…

«Ο Erdogan στριμώχτηκε απ’ τον Putin» κλπ κλπ. Αν υπάρχουν δύο γεγονότα που φαίνεται ότι δεν φτάνουν στις σπηλιές είναι αυτά. Πρώτον, ο τουρκικός στρατός αναπτύσσει νέα «παρατηρητήρια» (απ’ αυτά που του έχει αναθέσει το μπλοκ της Αστάνα να στήσει για να επιτηρεί την εκεχειρία εκ μέρους των αντικαθεστωτικών – κάτι που δεν κατέφερε – και που πριν ήταν στην περίμετρο του θύλακα του Idlib) κατά μήκος του δρόμου Aleppo – Latakia… Όχι ένα, αλλά τέσσερα ή πέντε. Αν υπάρχει κάποια σημασία στη χωροθέτησή τους είναι επειδή εκεί (πιθανότατα) θα είναι τα νέα σύνορα του θύλακα. Το δεύτερο είναι ότι ο τουρκικός στρατός απωθεί δια της βίας του αντικαθεστωτικούς και τις οικογένειές τους που προσπαθούν να περάσουν σε τουρκικό έδαφος αναζητώντας καταφύγιο· εισπράτοντας την κατηγορία «προδότες – προδότες».

Σε ότι αφορά το πρώτο: αν αυτή η οδική γραμμή Μ4, απ’ το Saraqib στο Arihah, στο Jisr ash-Shugur (και απο εκεί με νοτιοδυτική κατεύθυνση προς την Latakia) είναι το νέο “σύνορο”, σχεδόν ο μισός θύλακας προορίζεται να εκκενωθεί απ’ τους αντικαθεστωτικούς, και να περάσει στον έλεγχο του Άσαντ. Θα είναι πράγματι (αν γίνει έτσι) βαριά ήττα για τους πρώτους· μήπως, όμως, έδειξαν σεβασμό απέναντι στις ρωσικές βάσεις; Όχι, καθόλου. Δεν θα πρέπει, λοιπόν, να κατηγορούν την Άγκυρα για “προδοσία”· αλλά μάλλον τους εαυτούς τους για υπεροψία, και τους εργοδότες τους για δόλια καθοδήγηση…

Το γεγονός, τώρα, ότι ξαφνικά χτες εμφανίστηκαν στη σκηνή αμερικανικοί πύραυλοι (;;;!!!) και με “χειρουργικό” βομβαρδισμό σκότωσαν μαζεμένους καμμιά 40 αξιωματικούς δύο αντικαθεστωτικών οργανώσεων στο Idlib (!!!!), έχει το ενδιαφέρον του. Το ψοφιοκουναβιστάν επί πολύ καιρό στο παρελθόν κατηγορούσε την Δαμασκό και την Μόσχα ότι “σκοτώνουν παιδιά στο Idlib” και «να μην τολμήσουν να εισβάλουν στον θύλακα». Τον τελευταίο καιρό τέτοιες απειλές είχαν σταματήσει. Αλλά;;; Ποιός φώναξε το ψοφιοκουναβιστάν;

Μοιάζει με μαφιόζικη “απόλυση”! Γιατί όμως; Επειδή δεν κατάφεραν να συγκρατήσουν τον συριακό στρατό στην Khan Shaykhum; Ή επειδή είχαν αρχίσει να σκέφτονται να δεχτούν τις προτάσεις (και την «λογική») του μπλοκ της Αστάνα; Δεν θα μάθουμε εύκολα…

Το βασικό είναι (αυτή είναι η άποψή μας) ότι η ιστορία με τους αντικαθεστωτικούς του Idlib έχει κρατήσει πολύ, και έχει κουράσει το μπλοκ της Αστάνα. Απασχολεί πολεμικά μέσα και ανθρώπινους πόρους δυσανάλογα πολύ σε σχέση με το τι αντιπροσωπεύει, παραβιάζοντας τις παλιότερες συμφωνίες για εκεχειρία. Το συριακό πεδίο μάχης θα έπρεπε να έχει περάσει ήδη σε μια επόμενη φάση, πιο πολιτική. Οι αντικαθεστωτικοί στον θύλακα, ενώ δεν έχουν πια κανένα αξιόλογο στρατιωτικό μέλλον, εξακολουθούν να αρνούνται την ειρηνική διαχείριση του θέματος υπηρετώντας, προφανώς, το Ριάντ και το Τελ Αβίβ.

Το τουρκικό καθεστώς καθόλου δεν στριμώχτηκε απ’ τους συμμάχους του. Στριμώχτηκε απ’ την αποτυχία του να «σκουπίσει» τους μισθοφόρους της σαουδικής αραβίας και του ισραήλ. Αν τώρα κατηγορείται για «προδοσία» απ’ αυτούς επειδή αίρει την όποια προστασία του προς όσους δεν πειθαρχούν, είναι επειδή αυτή η ιστορία παρατράβηξε.

Μια καινούργια εκεχειρία έχει συμφωνηθεί· και οι αντικαθεστωτικοί συνεχίζουν να την παραβιάζουν. Αν ο συριακό στρατός φτάσει ως τον M4 δεν θα φταίει η Άγκυρα. Άλλωστε εκεί (το είχαμε σημειώσει έγκαιρα) είναι το λογικό όριο της άμεσα ελεγχόμενης επικράτειας του Άσαντ.

Ο δρόμος που συνδέει το Aleppo με την θάλασσα δεν μπορεί να μείνει πολύ ακόμα σε χέρια εχθρών…

(φωτογραφία, χάρτης: οι καινούργιες θέσεις των τουρκικών «παρατηρητηρίων» προβλέπονται περίπου εκεί που είναι οι σιέλ βούλες. Οι σκούρες μπλε είναι οι παλιές θέσεις – μία εχει απομείνει ακόμα μέσα στην περιοχή που ανακαταλήφθηκε πρόσφατα).

Κι άλλες τιμωρίες

Σάββατο 31 Αυγούστου. Μέχρι πριν ένα χρόνο η λιβανέζικη τράπεζα Jammal Trust συνεργαζόταν με την αμερικανική υπηρεσία διεθνούς ανάπτυξης (usaid) για την υποστηρίξη φτωχών χωριών στον λίβανο. Απο χτες άλλαξε θέση: μπήκε στη λίστα «τραπεζών που υποστηρίζουν τρομοκράτες»: «Η Jammal Trust παρέχει υποστήριξη και υπηρεσίες στο εκτελεστικό συμβούλιο της Hizballah και του Ταμείου των Μαρτύρων, που διοχετεύει χρήματα στις οικογένειες των βομβιστών αυτοκτονίας» ήταν η ετυμηγορία του αμερικανικού υπ.οικ., που επέβαλε τις συνηθισμένες «κυρώσεις». Το παράξενο (;) είναι ότι η Χεζμπ’ αλλάχ δεν χρησιμοποιεί βομβιστές αυτοκτονίας εδώ και 35 τουλάχιστον χρόνια, απ’ την δεκαετία του ’80, όταν ήταν μια μικρή οργάνωση. Και τότε (τoν Οκτώβρη του 1983…) το έκανε σε ελάχιστες περιπτώσεις (που ανάγκασαν όμως τον αμερικανικό και τον γαλλικό στρατό να τα μαζέψουν και να φύγουν απ’ τον λίβανο).

Η «δικαιολογία» για την τιμωρία της λιβανέζικης τράπεζας στήθηκε, ολοφάνερα, άρον άρον. Γιατί ο στόχος δεν είναι αποκλειστικά αυτή· είναι συνολικά η «οικονομία» του λιβανέζικου κράτους· που έχει τα χάλια της. Πρόκειται, λοιπόν, για μια επιθετική κίνηση αποσταθεροποίησης με οικονομικά μέσα του λιβάνου (όπου η Χεζμπ’ αλλάχ είναι ένα εντελώς νόμιμο κόμμα…). Η άσκηση της αμερικανικής “παιδαγωγικής” και σε βάρος της Βηρυτού δεν μπορεί να είναι τυχαία.

Σε μια παράλληλη και διπλανή εξέλιξη, το ψοφιοκουναβιστάν απείλησε με κυρώσεις όσους πάρουν μέρος στη διεθνή εμπορική έκθεση στη Δαμασκό, την επόμενη βδομάδα. Άσφαιρα πυρά θα σχολίαζε κάποιος: στο βαθμό που πρόκειται για μια ακόμα ευκαιρία συμφωνιών με το καθεστώς για έργα ανοικοδόμησης με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οι 40 αντιπροσωπείες που έχουν δηλώσει συμμετοχή θα έχουν και τους τρόπους τους να κάνουν τις δουλειές τους μακριά απ’ τα αμερικανικά ραντάρ.

Άσφαιρα τα πυρά, αλλά δεν είναι καθόλου το μόνο είδος. Μέση Ανατολή – εδώ δίπλα…

Πού είναι το oil;

Παρασκευή 30 Αυγούστου. Πως θα σας φαινόταν αν το επικηρυγμένο ιρανικό τάνκερ Adrian Darya 1, έχει ξεφορτώσει το πετρέλαιο που κουβαλούσε, εν πλω, σε μικρότερα τάνκερ – τα οποία μεταφέρουν (ή έχουν ήδη μεταφέρει) το staff στον τελικό του προορισμό;

Μια ερώτηση κάνουμε… Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά επειδή η Τεχεράνη ανακοίνωσε πριν μέρες ότι τα 2,1 εκατομύρια βαρέλια πετρελαίου «πουλήθηκαν» (σε άγωνστο αγοραστή…)· κι αυτό μπορεί κάλιστα να είναι κυριολεκτικό: τα πήρε… πάνε…

Εν τω μεταξύ όσο το Adrian Darya 1 κινείται μέσα ή κοντά στα τουρκικά χωρικά ύδατα, ο Pompeo (και το ψοφιοκουναβιστάν) έχουν βγάλει τον σκασμό σε σχέση με απειλές για τιμωρίες, κλπ. Κάτι πρέπει να δείχνει αυτό – έτσι δεν είναι;

Μέση Ανατολή 1

Τετάρτη 28 Αυγούστου. Οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες δεν έχουν κανένα συμφέρον στο να επιτίθενται οι αντικαθεστωτικοί του Idlib με πυραύλους και drones στην ρωσική αεροπορική βάση του Khmeimin· ούτε καν στον συριακό στρατό, στην περίμετρο του θύλακα. Εκείνο που θα ήθελαν ήταν αυτό που δεσμεύτηκαν κάμποσες φορές ότι θα πετύχουν: μια ορισμένη ανα-πολιτικοποίηση αυτών των αντικαθεστωτικών, έξω και μακριά απ’ τα σχέδια του Τελ Αβίβ και του Ριάντ, ώστε να αποτελέσουν ένα συνθετικό της νέας συρίας, μια αυτοδιοικούμενη επαρχία στα πλαίσια κάποιας ενισχυμένης “αποκέντρωσης των εξουσιών”· και, βέβαια, υπό την τουρκική οικονομική και πολιτική επιρροή.

Ο σχεδιασμός της Άγκυρας δεν έχει πετύχει. Κι αυτό είναι μειονέκτημα τόσο για την ίδια όσο και για το υπόλοιπο μπλοκ της Αστάνα. Όσο υπάρχουν ισραηλινές και σαουδαραβικές “παρεμβολές” στο συριακό έδαφος / πεδίο μάχης, ακόμα κι αν είναι περικυκλωμένες (όπως στο Idlib), το μπλοκ της Αστάνα δεν μπορεί να προχωρήσει την συνέχεια του σχεδιασμού του: μια πολιτική διαδικασία (εκλογές, νέο σύνταγμα) και, παράλληλα ή μετά, έξωση του τελευταίου αμερικανοκρατούμενου θύλακα στα νότια και διαχείριση της συμμαχίας ηπα – ypg. Επιπλέον, το παρατεινόμενο «χάος» στην συριακή επικράτεια, παρότι είναι αισθητά περιορισμένο σε σχέση με την εποχή του isis, κάνει ευκολότερες τις ισραηλινές επιδρομές σ’ αυτήν.

Όμως ούτε η Μόσχα, ούτε η Δαμασκός, ούτε η Τεχεράνη ούτε οποιοσδήποτε συνδυασμός στρατιωτικής συμμαχίας μεταξύ τους μπορεί (ή θέλει) να κατακτήσει το Idlib στο σύνολό του. Εκεί έχουν συγκεντρωθεί όλοι οι αντικαθεστωτικοί που παραδόθηκαν σε μια σειρά κρίσιμα σημεία / πόλεις της συριακής αντεπίθεσης. Απ’ το Aleppo μέχρι την Dara’a – συμπεριλαμβανομένων των προαστείων της Δαμασκού (Duma, Shab’a, κλπ). Είναι μια εξαιρετικά πυκνοκατοικημένη περιοχή, με πάρα πολλούς άμαχους: τις οικογένειες των αντικαθεστωτικών που αποχώρησαν μαζί τους απ’ την υπόλοιπη συρία. Οποιαδήποτε προσπάθεια ανακατάληψης του συνόλου του θύλακα σημαίνει άγρια σφαγή…

Η πρόσφατη κατάληψη της Khan Shaykum έχει νόημα σαν ακόμα μεγαλύτερη πίεση προς τους αντικαθεστωτικούς να συμβιβαστούν και να συνεργαστούν πολιτικά με το μπλοκ της Αστάνα. Αυτό θα βοηθούσε ιδιαίτερα την Άγκυρα… Όμως οι ηγέτες των αντικαθεστωτικών είναι «επαγγελματικά» οππορτουνιστές: εφόσον θεωρούν, εκτιμούν, ότι δεν κινδυνεύουν από κάποια συνολική στρατιωτική συντριβή και εφόσον συνεχίζουν να έχουν την υποστηρίξη του Τελ Αβίβ και του Ριάντ, «διαπραγματεύονται» το τομάρι τους πολύ ακριβότερα απ’ όσο αξίζει· και απ’ όσο θα ήταν διατεθειμένος να δεχτεί ο Άσαντ, ακόμα και κάτω απ’ την πίεση των υπόλοιπων του μπλοκ.

Κι έτσι, ουσιαστικά, το ζήτημα Idlib (και ο σχεδιασμός που τον συνοδεύει) βρίσκεται εδώ και μήνες σε στασιμότητα / αδιέξοδο.

(φωτογραφίες: Μετά την ανακατάληψη της νότιας άκρης του θύλακα του Idlib απ’ τον συριακό στρατό, ένα τουρκικό “φυλάκιο παρατήρησης”, κανονικό μικρό στρατόπεδο δηλαδή, στη θέση Murak, που πριν ήταν στα σύνορα του θύλακα, απέμεινε ανάμεσα στον συριακό στρατό. Που το περικύκλωσε. Φυσικά όλοι διαταγές παίρνουν· όχι, όμως, ότι καταλαβαίνουν και από υψηλή πολιτική. Για καλό και για κακό λοιπόν, μέχρι να οργανωθεί και να γίνει η μετακόμιση, και για τον συμβολισμό του πράγματος, ανάμεσα στον συριακό και στον τουρκικό στρατό στο παρατηρητήριο του Murak, παρατάχτηκε ρωσικός… Είναι οι καραβανάδες με τα κοντομάνικα – στη δεύτερη φωτό, στο βάθος, φαίνεται το τουρκικό παρατηρητήριο).

Μέση Ανατολή 2

Τετάρτη 28 Αυγούστου. Δεν είναι, όμως, αυτό το τέλος της ιστορίας. Αν οι proxies δυσκολεύουν τόσο πολύ τις εξελίξεις, τότε το βάρος της ευθύνης μεταφέρεται στα κράτη που τους πατρονάρουν. Το ισραηλινό και το σαουδαραβικό εν προκειμένω…

Η Άγκυρα πίεσε ισχυρά το σαουδαραβικό καθεστώς μετά την δολοφονία του Khashoggi στις αρχές του περασμένου Οκτώβρη. Ενδεχομένως έχει ακόμα άγνωστα στοιχεία που ενοχοποιούν τον τοξικό· αλλά και τον καθοδηγητή του στο Αμπού Ντάμπι. Ωστόσο μετά το αρχικό σοκ οι προμηθευτές όπλων της σαουδαραβικής χούντας (αμερικάνοι, άγγλοι, γάλλοι) κατάφεραν να κερδίσουν (και να κερδίζουν) χρόνο. Η Μόσχα επίσης ενδιαφέρεται να βάλει το Ριάντ στο πελατολόγιό της σε όπλα, αλλά ίσως θα προτιμούσε υπό άλλο «αφεντικό», κι όχι τον τοξικό… Πρακτικά η τρέχουσα ζημιά για τον τοξικό και το σόι του έρχεται απ’ την υεμένη και τους Houthis· αλλά προφανώς είναι αργή.

Το ισραηλινό φασιστικό καθεστώς απ’ την μεριά του, όσο περισσότερο νοιώθει ότι στριμώχνεται (και σε ότι αφορά το απαρτχάιντ που εξαπλώνει στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, αλλά όχι μόνον εκεί) τόσο δείχνει να αποχαλινώνεται. Εφόσον έχει την κάλυψη της Ουάσιγκτον, αυτή η «τακτική της έντασης» μπορεί να φαίνεται ότι λειτουργεί υπέρ του Τελ Αβίβ· ειδικά επειδή προσέχει να μην κτυπήσει ρώσους καραβανάδες ή ρωσικές εγκαταστάσεις (στη συρία). (Παρότι το έχει κάνει ήδη μια φορά…)

Είναι, όμως, μεσοπρόθεσμα βιώσιμη αυτή η τακτική; Αφότου το Τελ Αβίβ, το Ριάντ και η Ουάσιγκτον απέτυχαν να δημιουργήσουν μια μόνιμη τεράστια «μαύρη τρύπα» στην ευρύτερη μέση Ανατολή μέσω του isis (και ήταν η Μόσχα κατά κύριο λόγο που τους εμπόδισε…), ο ισραηλινός μιλιταρισμός / φασισμός έχει “βγει μπροστά αυτοπροσώπως” μετατρέποντας παραδειγματικά όλη την ζώνη που προοριζόταν για “καμμένη γη” σε δικό του πεδίο βολής. Αυτή η εξέλιξη δεν αφορά, όμως, μόνο την Βαγδάτη, την Δαμασκό και την Βηρυττό. Αφορά επίσης την Τεχεράνη, κι ακόμα παραπέρα την Μόσχα και το Πεκίνο. Κι ενώ το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ μπορεί να βρίσκει ακόμα υποστηρικτές της “δημιουργικής καταστροφής” στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο ή, ακόμα, και στο Παρίσι, υπονομεύει υπόγεια (ή και φανερά) οποιοδήποτε κινεζικό ή ρωσο-κινεζικό σχέδιο καπιταλιστικής αξιοποίησης στη μέση Ανατολή.

Μ’ άλλα λόγια, το Τελ Αβίβ δεν κάνει τον “δικό του πόλεμο” φτιάχνοντας όλο και πιο γελοίες “δικαιολογίες άμυνας”… Συμμετέχει στον 4ο παγκόσμιο σε μια συγκεκριμένη συμμαχία, σε μια συγκεκριμένη πλευρά. Και συμμετέχει σαν παράγοντας βίας, αστάθειας, επιθετικότητας. Η απάντηση, λοιπόν, στο ερώτημα αν είναι μεσοπρόθεσμα βιώσιμη αυτή η τακτική είναι (κατά την ταπεινή μας γνώμη) ένα ξερό “όχι”: αργά ή γρήγορα θα προκαλέσει μια απάντηση ανάλογη όχι απλά των ισραηλινών επιθέσεων αλλά του γεωπολιτικού ρόλου “νταβατζή” του Τελ Αβίβ συνολικά.