Tag: εξωτερική πολιτική

Η φτώχια φέρνει γκρίνια 2

Παρασκευή 25 Οκτώβρη. Παραήταν βολικό! Το ότι το ψόφιο κουνάβι, με το κατάλληλο μασάζ, “έδωσε άδεια” στον Erdogan να εισβάλει στη βόρεια συρία μαζεύοντας τον αμερικανικό στρατό απ’ την περιοχή, έσπασε εντελώς τα νεύρα και τον τσαμπουκά του ελληνικού και ελληνοκυπριακού εθνικισμού / ιμπεριαλισμού. Πρώτον επειδή δεν είχε προβλεφτεί, και δεύτερον επειδή μπορεί να ερμηνευτεί με πάνω από έναν τρόπους. Άσχετα όμως με τις ψοφιοκουναβικές κινήσεις, η ελληνική «εθνική γραμμή» αναγκάζεται τώρα να παραδεχτεί (έστω και σιωπηλά…) πως βρίσκεται μπροστά όχι σε μια μιλιταριστική προβοκάτσια και έναν δακτυλοδεικτούμενο αλλοπρόσαλλο «σουλτάνο», αλλά σε μια συμμαχία κρατών, με σχέδιο, μέθοδο – και επιτυχίες. Που αυτή τη στιγμή φαίνεται να ηγεμονεύει στο συριακό πεδίο μάχης, άρα και στα πέριξ, άρα και στο χείλος της ανατολικής Μεσογείου…

Παρότι οι νοτιοκυπριακές «επιχειρηματικές» σχέσεις με το ρωσικό ξέπλυμα δεν έχουν διακοπεί, όλη η στρατηγική «ανάσχεσης» της Άγκυρας στηριζόταν είτε στην Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ είτε, σαν υποκατάστατο, στην ε.ε. και το Παρίσι. Μ’ άλλα λόγια στηριζόταν και στηρίζεται στην «παροχή υπηρεσιών» εναντίον της Μόσχας, έστω με διακριτικό τρόπο.

Απ’ αυτήν την θέση και κατάσταση δεν φαίνεται να υπάρχει έτοιμο σχέδιο «διορθώσεων». Και, το κυριότερο, είναι όλο και πιο αμφίβολο αν στην Μόσχα ή στην Άγκυρα θα ενδιαφερόταν κανείς να αγοράσει την νοτιοκυπριακή (και δευτερευόντως την ελληνική) «μεταμέλεια», εφόσον α) φαίνεται πόσο αγχωμένη είναι· β) φαίνεται πόσο προσχηματική θα ήταν αν εκδηλωνόταν αφού γ) προέρχεται από θέση ήττας.

Με την εκκρεμότητα του για πόσο καιρό το ψόφιο κουνάβι θα μείνει στο άσπρο σπίτι, η ελληνική εθνική γραμμή έχει ακόμα μια ύστατη ελπίδα: τον Pence. Ο σχετικός υπολογισμός είναι ότι αφού ένας τέτοιος οριτζινάλ φασίστας δεν θα μπορούσε να ξαναγεμίσει το συριακό πεδίο με στρατό ή να αμφισβητήσει τις ως τώρα εξελίξεις εκεί, θα «οχύρωνε» τουλάχιστον τους πιστούς συμμάχους του (το ελλαδιστάν, το ισραήλ, τη σαουδική αραβία και τη νότια κύπρο) προετοιμάζοντας κάποιου είδους αντεπίθεση.

Φυσικά κάτι τέτοιο δεν θα βοηθούσε την εξόρυξη φυσικού αερίου… Αλλά στην γεωπολιτική αναβροχιά καλό είν’ και το χαλάζι….

Οι «αυτοκέφαλοι» 1

Παρασκευή 25 Οκτώβρη. Δυο φορές, όταν ο αρχιαρχιτράγος Istanbul «κήρυξε» το αυτοκέφαλο μιας κάποιας «ουκρανικής εκκλησίας» στις αρχές Γενάρη του 2019, και όταν το ελληνική «συμμορία με τα μαύρα» αναγνώρισε αυτήν την αυτοκεφαλία (στα μέσα Οκτώβρη του 2019) είχαν προηγηθεί επαφές με τις ελληνικές πολιτικές βιτρίνες. Την πρώτη φορά ο αρχιαρχιτράγος Istanbul είχε συναντηθεί με τον ογκόλιθο Nick the Greek. Την δεύτερη φορά ο αρχιτράγος Αθηνών συναντήθηκε με τον ρημαδοΓου(α)δοΝικόλα. Και τις δύο φορές δόθηκε η πολιτική έγκριση απ’ την μεριά των εκπροσώπων του ελληνικού βαθέος κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους.

Είναι μπελάς να ασχολείται κανείς με τα οργανωτικά του παπαδαριού. Όμως εδώ δεν πρόκειται γι’ αυτό. Πρόκειται για πολιτικές επιλογές, κινήσεις, αποφάσεις – εξού και οι αρχιτράγοι προχώρησαν πάνω στην ελληνική εθνική γραμμή. Η αναγνώριση μιας κάποιας «ορθόδοξης εκκλησίας της ουκρανίας» σαν αυτοκέφαλης είναι, στην πράξη, η έγκριση της διάσπασης του ουκρανικού ορθοδοξοχριστιανικού ποιμνίου, με δεδομένο ότι υπάρχει (και προϋπήρχε) εκεί η «ουκρανική ορθόδοξη εκκλησία», που υπάγεται στο πατριαρχείο Μόσχας. Οι «ευλογίες», λοιπόν, τόσο του αρχαρχιτραγάτου Istanbul όσο και του αρχιτράγου Αθηνών αφορούσαν την δημιουργία «εκκλησιαστικού σχίσματος» στην ουκρανία. Εναντίον της Μόσχας.

Το “πολιτικό επίδικο” είναι η προσπάθεια τραβήγματος των “πιστών” απ’ την εκκλησιαστική επιρροή της Μόσχας· δηλαδή του Putin. Αυτή είναι μια παλιά τακτική εφεύρεση του αγγλικού ιμπεριαλισμού. Από στενά εκκλησιαστική άποψη η δημιουργία «αυτοκέφαλων» εθνικών μαγαζιών θεωρείται ανάθεμα εφόσον ο χριστιανισμός θεωρεί εαυτόν οικουμενική θρησκεία / εκκλησία. Η δημιουργία αυτοκέφαλης ελληνικής εθνικής εκκλησίας μετά την δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους ήταν αγγλικό σχέδιο, με σκοπό να περιοριστεί ο έλεγχος πάνω στο ελληνικό κοπάδι του αρχιαρχιτράγου, που είχε πάντα έδρα μέσα στην τότε οθωμανική επικράτεια. Το σχέδιο πέτυχε αρχικά. Στη συνέχεια όμως, καθώς το ελληνικό κράτος επεκτεινόταν, τόσο οι “νέες χώρες” (βόρεια ελλάδα) όσο και η Κρήτη παράμειναν στην (οικονομική και οργανωτική) αρμοδιότητα του αρχιαρχιτράγου Istanbul.

Οι «αυτοκέφαλοι» 2

Παρασκευή 25 Οκτώβρη. Υπάρχει, όμως, και η οικονομική διάσταση. Οι χριστιανικές εκκλησίες και τα μοναστήρια, στην ουκρανία όπως και παντού, έχουν μεγάλη περιουσία κινητή (χρήμα, χρυσάφι) και ακίνητη (κτίρια, εκτάσεις γης).

Τα λεφτά είναι το υποχρεωτικό “υλικό αντάλλαγμα” για τέτοιες “αυτοκεφαλίες”. Ο εμφύλιος ανάμεσα στην καινούργια «ορθόδοξη εκκλησία της ουκρανίας» και το κράτος / παρακράτος του Κιέβου απ’ την μια μεριά, και την παλιά «ουκρανική ορθόδοξη εκκλησία» και την Μόσχα απ’ την άλλη, με σκοπό το πλιάτσικο, θα είχε ξεκινήσει ήδη απ’ τις αρχές του 2019, αν δεν συνέβαινε ένα «ατύχημα» στους νέους και ορεξάτους: μόλις αναγνωρίστηκαν απ’ τον αρχιαρχιτράγο Istanbul διασπάστηκαν! Το «ουκρανικό πατριαρχείο του Κιέβου» (ναι, υπάρχει και τέτοιο) που αρχικά συμμετείχε στο σχίσμα, δεν τα βρήκε με άλλους τράγους, και αποχώρησε. Έτσι οι «νέοι», υπό κάποιον Επιφάνειο, έχασαν σε δύναμη και επιρροή.

Τώρα ο Επιφάνειος επανέρχεται – με δηλώσεις. Ότι «η ουκρανία βρίσκεται υπό πνευματική κατοχή» – και σκοπεύει να αρχίσει «απελευθερωτικό αγώνα». Τις γενναίες αυτές δηλώσεις ο Επιφάνειο δεν τις έκανε ωστόσο από ουκρανικό έδαφος, αλλά απ’ την Ουάσιγκτον, πριν 5 ημέρες (20 Οκτώβρη). Το τι ετοιμάζει (αν πράγματι ετοιμάζει κάτι) δεν το ξέρει η ασταμάτητη μηχανή. Θα έχει αεροπλάνα και τανκς η «απελευθέρωση» ή μόνο προσευχές και σταυροκοπήματα; Σίγουρα, πάντως, δεν θα πρόκειται για «επιθέσεις αγάπης»…

Συμμαχώντας διακομματικά (άρα πάνω σε εθνική γραμμή) το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος σ’ αυτήν την επίθεση με τους αντίπαλους της Μόσχας, επιφανειακά εκκλησιαστικούς αλλά ουσιαστικά πολιτικούς / γεωπολιτικούς και στρατιωτικούς, σέρνει (όχι το θρησκευτικό αλλά) το πολιτικό κοπάδι, όλους τους υπηκόους δηλαδή, στη δίνη του 4ου παγκόσμιου.

Η Μόσχα δεν πρόκειται να μείνει με σταυρωμένα χέρια. Το αρχιαρχιτραγάτο της Ιερουσαλήμ, που ελέγχεται απ’ την Αθήνα αλλά έχει προκαλέσει εδώ και χρόνια την οργή των παλαιστίνιων χριστιανών για τα νταραβέρια του με το Τελ Αβίβ (πωλήσεις παλαιστινιακής γης σε ισραηλινές εταιρείες…), είναι ένα σημείο όπου κάποια στιγμή το «μπουμ» θα ακουστεί πολύ δυνατά…

Μπλοκ της Αστάνα 3

Τετάρτη 23 Οκτώβρη. Οι ντόπιοι δημαγωγοί, «ειδικοί» και ανειδίκευτοι, θα θυμώνουν μιας και κανένα απ’ τα παραμύθια τους δεν βρήκε αληθινό. Κάποιοι, για παράδειγμα, θα συνεχίσουν να τραυλίζουν ότι «ο Erdogan ηττήθηκε» … επειδή δεν κατέλαβε όλη την βόρεια συρία. Λες και θα ήταν ποτέ δυνατόν κάτι τέτοιο: να καταλάβει μια ζώνη μήκους σχεδόν 1.000 χιλιομέτρων. Λες και άμα λέγεσαι Erdogan απαγορεύεται να μαξιμάρεις προπαγανδιστικά…

Δεν «τσακίστηκε» λοιπόν ο Erdogan, δεν «κατέρρευσε» το τουρκικό καθεστώς, δεν έγινε «σφαγή» αμάχων κούρδων· κανένα αντιτουρκικό όνειρο δεν ευωδόθηκε… Ξεσπιτώθηκαν, πράγματι, περίπου 180.000 κούρδων αμάχων στις περιοχές που έχει καταλάβει το συριακό πεζικό του τουρκικού στρατού. Αλλά στο βαθμό που θα σταματήσουν οι όποιες μάχες (μισο-μάχες και σε ελάχιστα σημεία έγιναν πραγματικά) θα γυρίσουν στα σπίτια τους· με εγγυήσεις είτε απ’ την Μόσχα, είτε απ’ την Δαμασκό, είτε κι απ’ τους δύο – και χωρίς τουρκικές αντιρρήσεις. Θα επιστρέψουν χωρίς όπλα – καμμιά απ’ τις «εγγυήτριες δυνάμεις» δεν θα το διαπραγματευόταν αυτό.

Πέρα απ’ το τι πρόκειται να γίνει με τον θύλακα του Idlib, μ’ ένα μεγάλο κομμάτι της ακόμα ypg/αμερικανοκρατούμενης ανατολικής συρίας και με έναν σχετικά μεγάλο θύλακα στα νότια στα σύνορα συρίας ιορδανίας (καθόλου δευτερεύον κανένα απ’ αυτά τα θέματα)· πέρα απ’ το πως θα ξεκινήσουν και θα προχωρήσουν οι διαδικασίες για το καινούργιο σύνταγμα, συμπεριλαμβανόμενης της ένταξης σ’ αυτές τις διαδικασίες και εκπροσώπων των σύριων κούρδων (μια ιστορία που προβλέπεται να είναι πιο χρονοβόρα απ’ το brexit…), το μπλοκ της Αστάνα έδειξε εδώ και πάνω από 4 χρόνια το πόσο αποτελεσματικά μπορεί να ελιχθεί σε εχθρικό τερραίν και με όχι ευνοϊκούς συσχετισμούς κατ’ αρχήν, και να αξιοποιήσει οτιδήποτε είναι στη διάθεσή του, προκειμένου να πετύχει τους στόχους του στο συριακό πεδίο μάχης (και όχι μόνο).

Προφανώς το μπλοκ της Αστάνα δεν έχει μια έτοιμη λύση για κάθε πρόβλημα στη μέση Ανατολή. Οι διαδηλώσεις, για παράδειγμα, στον λίβανο και στο ιράκ, με αιτίες καθ’ όλα δικαιολογημένες, ζορίζουν πράγματι τα εκεί καθεστώτα. Αυτό επιτρέπει σε διάφορους να τις θεωρούν υποκινούμενες απ’ τον άξονα. Όμως ακόμα κι αν υποθέσει κανείς ότι διάφορες υπηρεσίες βάζουν το χεράκι τους (παλιά τους τέχνη!), τα περιθώρια που βρίσκουν να το κάνουν οφείλονται, κυρίως, στα χαρακτηριστικά αυτών των καθεστώτων. Γιατί, για παράδειγμα, και στο Χονγκ Κονγκ είναι σαφές ότι η Ουάσιγκτον έχει βάλει όχι μόνο το χέρι της αλλά και τα πόδια της· τι έχει πετύχει όμως; Τίποτα.

Εννοούμενα σαν καπιταλιστικά κράτη τόσο ο λίβανος όσο και το ιράκ χρειάζονται οπωσδήποτε μια στέρεη «θεσμική ολοκλήρωση», το καθένα με βάση την κοινωνική σύνθεση και την ταξική διαστρωμάτωση στο εσωτερικό του. Οι απειλές και οι σχεδιασμοί του άξονα λειτουργούν, πράγματι, σαν σοβαρά εμπόδια· τραβώντας πόρους και προσανατολισμούς σε πολεμικά ενδεχόμενα αντί για κοινωνικά χρήσιμα project· στην “άμυνα” αντί για την “υγεία”. Ωστόσο ο κόσμος, και ειδικά οι πληβείοι, ακόμα κι αν καταλαβαίνουν τον ρόλο του άξονα, δεν μπορούν να περιμένουν επ’ αόριστο μέχρι να φύγει και ο τελευταίος αμερικάνος στρατιώτης απ’ την μέση Ανατολή, και μέχρι το ισραηλινό απαρτχάιντ καθεστώς να καταρρεύσει σαν τέτοιο. Η σίγουρη ειρήνη θα αργήσει· αλλά η ζωή υπό καθεστώτα προσοδικά είναι ένας καθημερινός εσωτερικός πόλεμος διαρκείας…

Μια στέρεη «θεσμική ολοκλήρωση» είναι που θα μπορέσει να αξιοποιήσει, εν τέλει, και την κινεζική επέκταση… Μπορεί ο κινέζικος καπιταλισμός να αδιαφορεί για τα διαπιστευτήρια της “δημοκρατίας”, αλλά δεν πετάει τα λεφτά και τα σχέδιά του σε πηγάδια χωρίς πάτο.

(φωτογραφία: Και μια ο λόγος για το Πεκίνο, να: ο Zhan Jun, ειδικός απεσταλμένος του κινεζικού κράτους για τις υποθέσεις της μέσης Ανατολής, πέρασε χτες απ’ την Τεχεράνη. Ταξίδι για δουλειές: πως θα προχωρήσει, για παράδειγμα, η συμφωνία των 400 δις δολαρίων…)

Μέση Ανατολή 1

Τρίτη 22 Οκτώβρη. Αν το ιράκ είναι αποθήκη αμερικάνων πεζοναυτών, τότε το «φεύγουμε απ’ την βόρεια συρία» σημαίνει πρακτικά «παραμένουμε εκεί δίπλα». Σε ιρακινό έδαφος. Φυσικά οι πολιτικές συνέπειες της αποχώρησης απ’ την βόρεια συρία είναι πραγματικές. Αλλά πέρα απ’ τις εντυπώσεις, το ψόφιο κουνάβι δεν θα φέρει «τους στρατιώτες μας στο σπίτι», ακόμα κι αν όντως θα το ήθελε. Πίσω απ’ την βιτρίνα με το καροτί μαλλί, οι σωματοφύλακες φροντίζουν τον αντικειμενικό στόχο. Που δεν είναι ούτε η φιλία ούτε η προστασία του pkk/ypg, ό,τι κι αν νόμιζε ή νομίζει ακόμα η προσοδική ηγεσία του. Ο βασικός αντικειμενικός στόχος ήταν και παραμένει το να εμποδιστούν οι συνέχειες των «δρόμων του μεταξιού» ως τις όχθες της ανατολικής Μεσογείου. To pkk/ypg είναι απλά ένα μέσο.

Αυτή η αμερικανική αναδίπλωση, εξάλλου, δεν είναι πλήρης. Το ψόφιο κουνάβι ανακάλυψε (;) πως υπάρχουν κάτι σημαντικές πετρελαιοπηγές στην ανατολική όχθη του Ευφράτη, στην ακόμα ypg/αμερικανοκρατούμενη ανατολική συρία, ανάμεσα στη Deir ez Zor και στην Abu Kamal (υποδείξαμε αυτές τις περιοχές έγκαιρα, απλά μαθήματα γεωγραφίας για νοήμονες 1, Τρίτη 15 Οκτώβρη…), τις οποίες ο αμερικανικός στρατός θα «εξακολουθήσει να προστατεύει» …για να μην πέσουν στα χέρια των τρισκατάρατων του isis… Περιέργως πως αυτές οι πετρελαιοπηγές ΔΕΝ εμπίπτουν στον ψοφιοκουναβικό συλλογισμό ότι «εμείς νικήσαμε τους τρομοκράτες, αν έχει μείνει κάτι ας το φροντίσουν αυτοί που έχουν πρόβλημα». Περιέργως πως το «πρόβλημα μην πέσουν στα χέρια τρομοκρατών οι συριακές πετρελαιοπηγές» δεν είναι, κατά το ψόφιο κουνάβι (που λύσσαξαν να το καταγγέλουν σαν «προδότη των κούρδων»…) της αρμοδιότητας ούτε της συρίας, ούτε της ρωσίας, ούτε της τουρκίας (λέγε με μπλοκ της Αστάνα..) αλλά του αξιολάτρευτου αμερικανικού στρατού· χιλιάδες μίλια far away… Που, άρα, δεν πρέπει να βιάζεται να γυρίσει σπίτι.

Απ’ τις 18 Οκτώβρη το ψόφιο κουνάβι μιλάει για το oil σε συριακό έδαφος που προστατεύει ο αμερικανικός στρατός· αλλά αυτό ξέφυγε απ’ τους αναλυτές, επικριτές ή υποστηρικτές του…. Ένας απ’ τους διάσημους συντηρητικούς γερουσιαστές, ονόματι Lindsey Graham, που συχνά αναλαμβάνει δουλειά σαν το γραφείο τύπου του αμερικανικού βαθέος κράτους, δήλωσε χτες:

… Όχι μόνο θα εμποδίσουμε το να πέσουν αυτά τα κοιτάσματα σε ιρανικά χέρια, αλλά πιστεύω ότι βρισκόμαστε στο σημείο να οριστικοποιήσουμε μια κοινή επιχείρηση μεταξύ των ηπα και των syrian democratic forces [το αγαπημένο στις ηπα ψευδώνυμο του pkk/ypg] για να εκσυγχρονίσουμε την εκμετάλλευση τους και να εξασφαλίσουμε ότι αυτοί θα παίρνουν τα κέρδη, κι όχι οι ιρανοί ή ο Άσαντ…

(φωτογραφία κάτω: Σημαίες της «διεθνιστικής κομμούνας της Rojava» και ενός βασικού συμμάχου της. Κομπλέ!! Ως γνωστόν το φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ είναι ο καλύτερος υποστηρικτής του «προλεταριακού διεθνισμού»…

Ε; Τι; Δεν είναι; Ποιά «διεθνιστική κομμούνα»; Τι μαλακίες είναι αυτές που λέει ο Ocalan;

Ελάτε τώρα! Στον παράδεισο των εθνικών αληθειών και του ενσωματωμένου θεάματος τίποτα δεν έχει σημασία…)

Brixton cats

Δευτέρα 21 Οκτώβρη. Εντάξει. Και να μην το περιμένατε από ‘δω («δεν σε αναγνωρίζω»!) συμβαίνει… Μια inner punk φλέβα που μπορεί να ξεσπάσει απροειδοποίητα.

Εδώ λοιπόν, οι παλαιστίνιοι (που πιθανολογούμε ότι ζουν στην αγγλία) Brixton Cats τα σπάνε. Για την Παλαιστίνη, για την αντίσταση.

Με την κατανόησή σας και τις ευχές μας για την εβδομάδα.

Ο βασιλιάς…

Κυριακή 20 Οκτώβρη. Το Παρίσι απαγόρευσε στα Σκόπια και στα Τίρανα ν’ αρχίσουν ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την ε.ε., πράγμα που όχι μόνο τα καθεστώτα αλλά και μεγάλο μέρος του πληθυσμού τους χρειαζόταν επειγόντως. Γιατί; Για τις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις σε διάφορους τομείς του καπιταλισμού τους (οικονομικούς, θεσμικούς, κλπ), ώστε να προσαρμοστούν στις ευρωπαϊκές προδιαγραφές. Ειδικά για την αλβανία, αυτές οι χρηματοδοτήσεις για τον εκσυγχρονισμό του αγροτικού τομέα είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Χωρίς αυτόν τον εκσυγχρονισμό, χωρίς την δυνατότητα δηλαδή η αλβανική αγροτική παραγωγή να γίνει νόμιμα «ανταγωνιστική» στη διεθνή αγορά, η μόνη επικερδής διέξοδος είναι η καλλιέργεια φούντας…

Μιλώντας πιο γενικά: λόγω μεγέθους, γεωγραφικής θέσης, ιστορίας και εσωτερικών συσχετισμών, αν αυτές οι κοινωνίες δεν ενταχτούν (άρα υποστηριχτούν οικονομικά και θεσμικά) προχτές στον λευκό ευρωπαϊκό καπιταλισμό, το μόνο «μέλλον» τους είναι η μαύρη οικονομία του (ευρωπαϊκού) εγκλήματος. Είτε έτσι είτε αλλιώς, με διαδικασίες ή χωρίς, η “ένταξη” είναι αναπόδραστη. Το ζήτημα είναι ποια ένταξη. Μ’ άλλα λόγια ο γαλλικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός σπρώχνει τα πράγματα αντικειμενικά προς το οργανωμένο έγκλημα. (Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι αυτό οφείλεται σε αβλεψία. Όσο νάναι και η «λεγεώνα των ξένων» από κάπου πρέπει να στρατολογεί…)

Είναι σαφές πως η στάση του βασιλιά Macron έχει οπωσδήποτε και αντιγερμανικά κίνητρα. Το Βερολίνο είναι που έχει τις επιρροές του σ’ αυτά τα δύο βαλκανικά κράτη και όχι το Παρίσι. Το Βερολίνο είναι, κυρίως, που «δούλεψε» για να υπογραφτεί η συμφωνία των Πρεσπών και να παραμεριστεί το θεία Λίτσα εμπόδιο του (ηττημένου έτσι κι αλλιώς) ελληνικού ιμπεριαλισμού. Το Βερολίνο, τέλος, (εκτός απ’ την Ρώμη) είναι που έχει αποκτήσει καλές σχέσεις με τα Τίρανα τα τελευταία χρόνια.

Πως τα φέρνει η καπιταλιστική ιστορία… Στη δεκαετία του ’90, όταν το Βερολίνο επιδίωκε (στην τότε αισθητά μικρότερη ε.ε.) «εμβάθυνση» στους θεσμούς, το Παρίσι, φοβούμενο την ανανεωμένη ισχύ της ενωμένης γερμανίας, αντέδρασε προωθώντας την διεύρυνση της ε.ε.. Με την σχετικά γρήγορη ένταξη σ’ αυτήν διάφορων κρατών του πρώην «ανατολικού μπλοκ»· και, κυρίως, με την απασχόληση της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας με την διεύρυνση. Στην λογική «αν γίνουμε περισσότεροι, και ειδικά αν βάλουμε μέσα την Βαρσοβία που είναι φίλη μας, θα μπορέσουμε να κοντρολάρουμε τους γερμανούς…» Το μεγάλο κύμα ήρθε τελικά τον Μάη του 2004, όταν (εκτός απ’ τη νότια κύπρο) μπήκαν στην ε.ε. μαζεμένα άλλα 9 «πρώην ανατολικά» κράτη.

Μ’ αυτό τον τρόπο το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο πυροβόλησε στα πόδια το project europe: οι διάφοροι Orban και η «φράξια του Visegrad» προστίθενται κατά καιρούς στο υπόλοιπο ευρωπαϊκό φασισταριό· κυρίως όμως προσπαθούν να κρατάνε ψηλά την όποια γεωπολιτική τιμή τους κάνοντας παιχνίδι με την Ουάσιγκτον.

Τώρα το Παρίσι το γύρισε στην ανάποδη κατεύθυνση. Θέλει «εμβάθυνση των θεσμών»! Ουάου!! «Πρέπει να αναθεωρηθεί η διαδικασία ένταξης στην ε.ε.» δήλωσε ο βασιλιάς Macron «ώστε να είναι αντιστρέψιμη, σε περίπτωση που κάποια χώρα δεν ακολουθήσει τον σωστό δρόμο». Να «διαγράφεται» δηλαδή απ’ το κλάμπ… Αυτά τα δήλωσε «προς τα έξω»: τα γαλλικά αφεντικά ανακάλυψαν ότι εκτός από entrance πρέπει να υπάρχει και exit.

Πήραν την ιδέα απ’ τον δεινοπαθούντα βρετανικό λέοντα; Ποιος ξέρει;

… και οι ευνούχοι

Κυριακή 20 Οκτώβρη. «Προς τα μέσα» όμως ο βασιλιάς Macron έκλεισε το μάτι στους φασίστες του: οι αλβανοί είναι η δεύτερη σε μέγεθος εθνική ομάδα που αναζητά άσυλο (και δουλειά) στη γαλλία. “Σιγά μην τους αφήνουμε να πηγαινοέρχονται ελεύθερα!”(Αυτό θα πρέπει να έχει ιστορική εξήγηση: τις προνομιακές σχέσεις που είχαν τα Τίρανα με το Παρίσι παλιά, τις δεκαετίες του «υπαρκτού σοσιαλισμού»…)

Το γαλλικό «όχι» είναι βέβαιο ότι θα ενισχύσει τα πιο συντηρητικά, αντδραστικά και εθνικιστικά υποκείμενα και μηχανισμούς μέσα στα δύο «κομμένα» κράτη. (Η επόμενη ευκαιρία να ξαναμελετηθεί το ζήτημα της ένταξης είναι στα μέσα του 2020). Για το ελλαδιστάν η στάση του βασιλιά Macron (του καρδιακού συμμάχου, «ελλάδα – γαλλία – συμμαχία 2.0» που θα σώσει τη νότια κύπρο απ’ τα νύχια του Erdogan…) είναι κατ’ αρχήν κακή. Χωρίς μακρόσυρτες ενταξιακές διαδικασίες η Αθήνα χάνει τα εργαλεία εκβιασμού (το «άνοιγμα» και το «κλείσιμο» των ενταξιακών κεφαλαίων) που θα είχε τόσο σε βάρος της βόρειας μακεδονίας όσο και της αλβανίας. Δεν είναι όμως απλό, τουλάχιστον με τα τωρινά δεδομένα, να επιστρέψει στο παλιό, μιλιταριστικό παρελθόν του προς βορράν ιμπεριαλισμού της, στα ένδοξα ‘90s. H Άγκυρα έχει στρατιωτική (ναυτική) βάση στην αλβανία· και πολύ καλές σχέσεις με την βόρεια μακεδονία.

Ο Zaev προκήρυξε πρόωρες εκλογές, για να περισώσει ό,τι μπορεί να σωθεί. Η ε.ε. κάνει ένα τεράστιο ιστορικό λάθος δήλωσε, και δεν έχει άδικο· αν και η λέξη «λάθος» είναι ευφημισμός όταν πίσω της είναι ένας ιμπεριαλισμός. Τώρα πια δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Πρέπει οι πολίτες να αποφασίσουν άμεσα ποιο δρόμο θα ακολουθήσουμε για το μέλλον μας. Τον σωστό, προοδευτικό ευρωπαϊκό δρόμο των μεταρρυθμίσεων, ή τον δρόμο που γυρίζει πίσω, στην απομόνωση, στον εθνικισμό και στις συγκρούσεις;

Οι ντόπιες αντι-ε.ε. θείες Λίτσες έχουν μια ευκαιρία να πανηγυρίζουν – αν και μάλλον δεν θα καλέσουν σε πάρτυ μπροστά απ’ την γαλλική πρεσβεία. Μπορούν, ίσως, να το κάνουν μπροστά στην αμερικάνικη: εκτός ενταξιακών διαδικασιών η βόρεια μακεδονία και η αλβανία είναι μια χαρά playground για τους αμερικανικούς μηχανισμούς αποσταθεροποίησης των βαλκανίων.

Ας μην το ξεχνάμε: και τα δύο κράτη είναι μέλη του νατο… Αν αρχίσουν «να παθαίνουν κάτι» θα αναλάβει την «προστασία» τους, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό στις μέρες μας – και στους εφιάλτες τους.

… κι ο ληστής

Κυριακή 20 Οκτώβρη. Μόλις ο plus one Πομπηίας έφυγε απ’ την Άγκυρα έπαψε να απασχολεί την ντόπια δημαγωγία. Κρίμα! Κρίμα κι άδικο! Γιατί ο αμερικάνος υπ.εξ. πήγε γραμμή στο Τελ Αβίβ, για να συναντήσει τον σύμμαχο, φίλο κι αδελφό Netanyahu. Επιφανειακά πήγε να τον καθησυχάσει, πως «όχι, η Ουάσιγκτον δεν θα προδώσει ποτέ το Τελ Αβίβ»…

Στην πράξη ο Πομπηίας πήγε για μια πρώτη κουβέντα για τα επόμενα βήματα του άξονα, μετά την ανάκτηση ενός τουλάχιστον μέρος της βορειοανατολικής συρίας απ’ το καθεστώς Άσαντ· και την γενικότερη «κινητικότητα» του μπλοκ της Αστάνα. Αν δει κανείς το γεγονός στην προσωποποίησή του, δύο πολιτικές βιτρίνες που βρίσκονται, η καθεμιά με τον δικό της τρόπο, υπό δικαστική διερεύνηση για άτιμες συμπεριφορές (απέναντι στο ίδιο το σύστημα που υπηρετούν) θα ήταν ιδανικό υλικό για φαρσοκωμωδία. Αλλά αν η ιστορία φέρνει έτσι τα πράγματα ώστε υπόδικοι να είναι αρμόδιοι για το πως θα μπει ο κόσμος σε τάξη, μην ρίξει κανείς το φταίξιμο στην ιστορία…

Το ότι ο Πομπηίας αναγνώρισε το ισραηλινό δικαίωμα στην «αυτοάμυνα» εναντίον της Τεχεράνης μέχρις όπου φτάνει η αεροπορία του απαρτχάιντ καθεστώτος (εκπαιδευμένη και στα μέρη μας, για να μην ξεχνιόμαστε…) δεν είναι ούτε πρωτότυπο ούτε καινούργιο. Θα τολμούσαμε να πούμε ότι είναι λίγο: πρόκειται για την γνωστή πάγια θέση της Ουάσιγκτον. Θα μπορούσε να πει μια μονάχα λέξη, «ομοιωματικά» – την ίδια αξία θα είχε αναγνώρισή του. Ιδού όμως: ότι και να κουβεντιάσουν ο συγκλητικός τάδε με τον έπαρχο δείνα θα περιστρέφεται υποχρεωτικά γύρω απ’ τις σχέσεις της αμερικανικής με την ρωμαϊκή αυτοκρατορία… Το υπονόησε και ο ίδιος ο πρόεδρος, που έχει ανοικτό ορίζοντα σκέψης….

Την ίδια ημέρα (Παρασκευή) το ψόφιο κουνάβι εκθίαζε απ’ την Ουάσιγκτον τις τσέπες του Ριάντ. Με τις περίπου 200 όλες κι όλες λέξεις του λεξιλογίου του, το ψόφιο κουνάβι έσταζε μέλι:

Στέλνουμε επιπλέον στρατό στη σαουδική αραβία, είναι καλός σύμμαχος… ένας πολύ σημαντικός παίκτης στη μέση Ανατολή, και οι σχέσεις μας είναι πολύ καλές καθώς αγοράζουν προϊόντα μας αξίας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων, κι όχι μόνο στρατιωτικό εξοπλισμό… Αυτός είναι γύρω στα 110 δισεκατομμύρια δολάρια, που σημαίνει εκατομμύρια θέσεων εργασίας… Στέλνουμε στρατό για να τους βοηθήσουμε… Και τώρα κρατηθείτε: η σαουδική αραβία συμφώνησε με το αίτημά μου να πληρώνει για οτιδήποτε κάνουμε για να την βοηθήσουμε, κι αυτό το εκτιμώ πάρα πολύ…

Ο θρυλικός αμερικανικός στρατός γίνεται μισθοφορικός για λογαριασμό όποιου πληρώνει; Θα μπορούσαμε άραγε, με ρεφενέ, να νοικιάσουμε κι εμείς κανά δυο μπαρουτοκαπνισμένους αμερικάνους πεζοναύτες; Εξαιρετικά νέα! Κανείς μα κανείς δεν ελεεινολόγησε το ψόφιο κουνάβι γι’ αυτό του το deal. Θα νόμιζαν οι alien πως «όλα πάνε καλά» για τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ… Μήπως νικάνε κι όλας κι απλά δεν πανηγυρίζουν επειδή είναι σεμνοί και ταπεινοί; Μήπως νικάνε και μας το κρατάνε για έκπληξη;

(Να θυμίσουμε, κι ας φανεί παράξενο, πως όταν οι αυτοκρατορικές επαρχίες αποκτούν βαρύνοντα λόγο, απαιτήσεις , λογιστήρια και αρμοδιότητες πάνω στον στρατό που άλλοτε πληρωνόταν απ’ την πρωτεύουσα, στο επόμενο ιστορικό καρέ, γίνονται εξεγέρσεις αυτών των «συνοριακών φρουρών» κατά του «κέντρου».… Πράγμα που θα σήμαινε: αφού κάψουν τις ίδιες τους τις βάσεις οι αμερικάνοι πεζοναύτες περνάνε με το μέρος κάποιου φιλόδοξου ντόπιου «ανατροπέα» δικτάτορα.

Αν δείτε ή ακούσετε πουθενά για “αυτο-καταστρεφόμενες” αμερικανικές βασούλες, σκεφτείτε πως παρα είναι smart…)

(φωτογραφία: Στα αριστερά ο ακροδεξιός αμερικάνος πρεσβευτής στο Τελ Αβίβ David Friedman. Οι υπόλοιποι γνωστοί και μη εξαιρετέοι. Πάνω εορταστικές γιρλάντες. Κάτω το έδαφος υποχωρεί – αλλά δεν φαίνεται…)

Συρία

 

Σάββατο 19 Οκτώβρη. Πριν 8 ολόκληρες μέρες (Πέμπτη 10 Οκτώβρη. Συρία 1) γράφαμε: Αν έχετε απορία: ναι, ο τουρκικός στρατός φυσικά θα σταματήσει την εισβολή του στην ypg/αμερικανοκρατούμενη βόρεια συρία κάποια χρονική στιγμή. Και θα την ξαναρχίσει και θα την ξανασταματήσει… Ενόσω ο τουρκικός στρατός (και, κυρίως, το f.s.a. πεζικό του) θα κάνει αυτό το κομμάτι της «δουλειάς», το «βρώμικο», η Δαμασμός και η Μόσχα θα πρέπει να φέρουν σε πέρας το βασικότερο, το «καθαρό»: να πείσουν τις ypg ότι δεν έχουν να περιμένουν άλλο απ’ το Ριάντ και το Τελ Αβίβ, και να πείσουν την ηγεσία του pkk να υπογράψει μια συμφωνία που τα βασικά της σημεία τα καταλαβαίνουμε ήδη…

Δεν μας εκπλήσσει, λοιπόν, η πενθήμερη κατάπαυση του πυρός που συμφώνησε ο Erdogan με το δίδυμο Pompeo – Pence, με σκοπό τον αφοπλισμό και την απομάκρυνση των ypg/pkk απ’ την συνοριακή ζώνη που ενδιαφέρει το τουρκικό καθεστώς (και το συριακό…) Δεν μας εκπλήσσει ούτε η βλακεία της ερμηνείας αυτής της τουρκικής κίνησης. Ότι, δηλαδή, ο Erdogan έκανε αυτή τη συμφωνία για να δώσει χαρά το ψόφιο κουνάβι. (Όπως είναι γνωστό το συριακό πεδίο μάχης είναι πάρτυ γενεθλίων, όπου όλοι μοιράζουν δώρα σε όλους!!..)

Η χαρά του ψόφιου κουναβιού, που δεν κρύφτηκε, είναι δευτερεύουσα. Δείχνει τα άγχη του. Το βασικό που επέβαλε μια τέτοιου είδους κατ’ αρχήν παράξενη συμφωνία ανάμεσα σ’ έναν εμπόλεμο και σ’ έναν «τρίτο», είναι ότι αυτός ο «τρίτος», το ψοφιοκουναβιστάν, είναι που έχει εξοπλίσει τους ypg/pkk. Συνεπώς ξέρει τι όπλα έχουν και σε ποια ποσότητα. Οπότε, αυτός ο «τρίτος» έχει αναλάβει επί της ουσίας να πείσει (ή να «διατάξει») τους ypg/pkk να επιστρέψουν συγκεκριμένα απ’ τα όπλα που τους έδωσε.

Το αν αυτό θα γίνει είναι διαφορετικό ζήτημα. Θυμηθείτε ότι οι ypg/pkk έχουν αναλάβει την ίδια δέσμευση (του αφοπλισμού τους) και απέναντι στο καθεστώς Άσαντ, το οποίο όμως δεν ξέρει τι έχουν. Θεωρούμε πιθανότερο να κρατήσουν όσα περισσότερα φορητά όπλα (όπως αντιαρματικές ρουκέτες ή όλμους) μπορούν, ακόμα και θαμμένα. Αν, ωστόσο, ο Erdogan θεωρήσει ότι κοροϊδεύουν (το αποκλείετε;), εκτεθειμένο θα είναι το δίδυμο των σωματοφυλάκων που ανέλαβε την μεσολάβηση. Όχι ο Άσαντ… Δεν ξέρουμε αν και πόσο θα χαρεί το ψόφιο κουνάβι σε μια τέτοια περίπτωση. Έχει μια τάση να τα παίρνει προσωπικά διάφορα ζητήματα – και είναι σε ηλικία εμφράγματος…

Εν τω μεταξύ, εν όψει της επίσκεψής του στο ρωσικό θέρετρο Sochi σε 3 ημέρες, ο Erdogan ξαναξεκαθάρισε συνεντευξιαζόμενος χτες:

Θα συναντηθώ με τον Putin την Τρίτη. Σκοπός είναι να διαμορφώσουμε μια αποδεκτή λύση. Θέλουμε οι περιοχές που βρίσκονται κάτω απ’ τον έλεγχο της συριακής κυβέρνησης να καθαρίσουν από ενόπλους του pkk και των ypg.

Για περιοχές υπό τον έλεγχο της συριακής κυβέρνησης μιλάει. Την κυβέρνηση Άσαντ δηλαδή. Τα ντόπια εθνικά βλακόμετρα το πιάνουν το υπονοούμενο;

Μπαααα. Δεν συμφέρει.