Tag: εξωτερική πολιτική

Αυτή είναι η «εθνική απειλή»;

Τετάρτη 4 Δεκέμβρη. Η καθεστωτική «καθημερινή» αναδημοσίευσε χτες έναν επίσημο (τουρκικό) χάρτη, που δείχνει την οριοθέτηση εκείνου που η Άγκυρα εννοεί σαν δική της αοζ στην ανατολική Μεσόγειο… φωτογραφία επάνω. Ε, δεν είναι desperado και outlaw όπως επιμένει η δημαγωγία του βαθέος κράτους! (Είναι απορίας άξιο το τι μπορούν να καταλάβουν πλέον οι υποτελείς…).

Να και το «υπόμνημα» του τουρκικού χάρτη: Η γραμμή Α – Β – C είναι η ιδέα της Άγκυρας για την οριοθέτηση της αοζ της με εκείνη της κύπρου – αν, φυσικά, λυθεί το κυπριακό… Η γραμμή C – D – E είναι η προτεινόμενη οριοθέτηση της τουρκικής με την αοζ της αιγύπτου, σαφώς πιο γενναιόδωρη απ’ αυτή που προτείνει το ελλαδιστάν στη χούντα του Καΐρου. Το Καστελόριζο (που δεν φαίνεται στο χάρτη, λόγω κλίμακας) δεν έχει καμμία αοζ, ενώ η γραμμή Ρόδος – Κάρπαθος – Κάσος – ανατολική Κρήτη έχουν αοζ (μάλλον) ως τα χωρικά ύδατα (6 μίλια). Ο χάρτης είναι φτιαγμένος με βάση την θέση της Άγκυρας ότι αυτά τα νησιά δεν δικαιούνται αοζ.

Η μικρή γραμμή E – F είναι το σύνορο μεταξύ τουρκικής και λιβυκής αοζ· με βάση το «προσύμφωνο» Άγκυρας – Τρίπολης, που τόσα ελληνικά αίματα έχει ανάψει! Αυτό είναι όλο κι όλο: απ’ το σημείο E ως το σημείο F! (To E εμφανίζεται σαν αντικρυστό του σημείου κάτω αριστερά στον χάρτη, με τις 4 τελίτσες, που είναι η βόρεια άκρη του χερσαίου συνόρου αιγύπτου – λιβύης).

Προσέξτε όμως την θέση του σημείου F. Σύμφωνα με τις απόψεις τόσο της Άγκυρας όσο και της Τρίπολης, απ’ αυτό το σημείο θα ξεκινάει μια γραμμή παράλληλη με τις νότιες ακτές της Κρήτης, προς τα δυτικά, που θα είναι το όριο των αοζ πρώτα της αιγύπτου και μετά της λιβύης απ’ την μια μεριά και της ελλάδας απ’ την άλλη. Είναι σαφές απ’ την θέση του σημείου F, ότι το «προσύμφωνο» ΔΕΝ καταργεί τη (νότια) αοζ της Κρήτης, στο λιβυκό πέλαγος· ούτε όμως δέχεται την «μέση γραμμή». Δίνει σαφώς λιγότερο βυθό στην Κρήτη και σαφώς περισσότερο στη λιβύη – πράγμα που ούτε πρωτάκουστο είναι ούτε παράλογο… Με βάση «το διεθνές δίκαιο»…

Οποιοσδήποτε που δεν είναι φασίστας θα έλεγε ότι αυτός ο τουρκικός χάρτης, σαν αφετηρία μιας «έντιμης» διαπραγμάτευσης μεταξύ Άγκυρας και Αθήνας (τιιιι;;;;), είναι η αφετηριακή θέση της πρώτης. Μια λογική αφετηριακή θέση, με δεδομένο ότι μιλάμε για κράτη, κρατικές επικράτειες, κλπ. Μια αφετηριακή θέση, τέλος, που θα μπορούσε να επιδέχεται «βελτιώσεις» για την Αθήνα σε σχέση με το εύρος της όποιας αοζ των νησιών Ρόδος, Κάρπαθος, Κάσος, ανατολική Κρήτη. Θα μπορούσε η γραμμή να μετακινηθεί κάπως προς νοτιοανατολικά, δίνοντας κανά μίλι παραπάνω στο ελλαδιστάν… Αλλά έτσι κι αλλιώς οι δίκαιοι αγώνες των ντόπιων θα εμποδίζαν τις εξορύξεις (αν βρίσκονταν κοιτάσματα) – κι αυτό είναι το σωστό!!! Τελικά «περί όνου σκιάς» ο εθνικός πυρετός…

Αλλά…. Όπως και οι προηγούμενοι και οι πιο προηγούμενοι, έτσι και οι τωρινοί ρημαδογκουβέρνοι είναι πολύ «σκληροί»… Ο χάρτης «είναι ανυπόστατος» δήλωσε ο ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλας – λες και οι χάρτες έχουν «υπόσταση» σαν τέτοιοι, έξω απ’ το υλικό που χρησιμοποιούν για να υπάρξουν σαν χάρτες… Είναι και «ανεδαφικός» είπε – σίγουρα, αφού αφορά θάλασσα! Τι άλλο; Ας ορίσει λοιπόν κι αυτός την ελληνική αοζ με την αοζ του Guaido!!!

Πώς θα μπορούν να πουλήσουν αντιτουρκική «εθνική ενότητα» στους υποτελείς αν παραδεχτούν ότι υπάρχει μια λογική βάση για διαπραγμάτευση με τον «αιώνιο εχθρό»; Πώς θα πείσουν τους υποτελείς να ξεπεράσουν την εθνικιστική / ιμπεριαλιστική μεγαλομανία ότι «όλα δικά μας είναι» που οι ίδιοι έχουν καλλιεργήσει, για καθόλου ασήμαντους λόγους;

Τι θα κάνει το κοπάδι και οι βοσκοί του αν δεν υπάρχουν «βάρβαροι»; Αυτοί είναι Η «λύση»!…

(φωτογραφία: Ο χάρτης κάτω είναι “υποστατικός” (;) και “εδαφικότατος” – σύμφωνα με τα εθνικά μούτρα σαν τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα…. Κυρίως είναι εθνικά χορταστικός! Πιάνεις έναν διαβήτη που στην κλίμακα του χάρτη τον ανοίγεις στα 200 μίλια, καρφώνεις το ένα σκέλος του στη Ρόδο ή στην Κάρπαθο, και χαράζεις ελληνική αοζ! Μετά πιάνεις το νότο, τραβάς μια “μέση γραμμή” με τις αφρικανικές ακτές, και επειδή είσαι “ωραίος σαν έλλην” λες στους αφρικανούς (αν είναι χουντικοί θα είναι οπωσδήποτε φίλοι σου) να πάνε και λίγο πιο κάτω, “να σου κάνουν την χάρη” όπως λέγεται, επειδή είσαι φίλος τους.

Έτσι, όμορφα κι ωραία, μαζί με τη Λευκωσία, μετατρέπεις την ανατολική Μεσόγειο σχεδόν σε ελληνική λίμνη… Πώς να μην σε εκνευρίζουν όσοι σε αμφισβητούν;)

Το τραίνο δεν σταματάει

Τετάρτη 4 Δεκέμβρη. Παρά τις απαγορεύσεις, τις μισοαπαγορεύσεις και τις «τιμωρίες», το ψοφιοκουναβιστάν δεν έχει καταφέρει να σταματήσει ως τώρα την επέκταση της κινεζικής Huawei. Η εταιρεία ανακοίνωσε αύξηση των εσόδων της κατά 24,5% το πρώτο εννιάμηνο του 2019· αλλά το σημαντικότερο είναι ότι απλώνει την εγκατάσταση των 5G σταθμών της στον πλανήτη. Τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη δεν δείχνουν διατεθειμένα να την αποκλείσουν απ’ τους διαγωνισμούς για την παραχώρηση αδειών 5G που θα κάνουν σύντομα. Έχει υπογράψει ήδη πάνω από 30 συμβόλαια με ευρωπαίους πελάτες (παρόχους). Και σαν μην έφταναν αυτά: τα αφεντικά της Huawei ανακοίνωσαν προχτές ότι έχουν βρει άλλους, μη αμερικάνους προμηθευτές, για το σύνολο των εξαρτημάτων που χρειάζονται. Αυτό σημαίνει ότι οι γραμμές παραγωγής της Huawei δεν πρόκειται να σταματήσουν, ακόμα κι αν απαγορευτεί σε όλους τους αμερικάνους προμηθευτές της να κάνουν δουλειές μαζί της. Ανακοίνωσαν επίσης ότι θα μεταφέρουν στον Καναδά ένα ερευνητικό κέντρο που έχουν σε αμερικανικό έδαφος.

Τώρα οι φήμες θέλουν το ψοφιοκουναβιστάν να προσανατολίζεται στη χρήση του τελευταίου όπλου του: να απαγορεύσει στην Huawei να χρησιμοποιεί το δολαριοκρατούμενο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα… Στην πράξη να απαγορεύσει την χρήση του δολαρίου στην κινεζική εταιρεία.

Η ιδέα αυτή (λένε οι φήμες) είναι παλιά. Το ψόφιο κουνάβι προτίμησε ως τώρα πιο «ήπια μέσα», ελπίζοντας ότι θα τσακίσει την αιχμή του κινεζικού τεχνολογικού δόρατος εύκολα. Πίστευε ότι «τους εμπορικούς πολέμους τους κερδίζω εύκολα…». Δεν τα κατάφερε, ούτε υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρει πια. Ακριβώς γι’ αυτό (λένε οι φήμες) έρχεται η ώρα του «βαρέος κτυπήματος»: του νομισματικού αποκλεισμού.

Αν και η ασταμάτητη μηχανή δεν ξέρει το πως κάτι τέτοιο θα ήταν εφικτό, έχει την εντύπωση πως αν ως τώρα το ψοφιοκουναβιστάν, προσπαθώντας να φρενάρει τον κινεζικό καπιταλισμό, πυροβολούσε τα πόδια του (: τις αμερικανικές επιχειρήσεις που επωφελούνται, και όχι λίγο, απ’ αυτόν…) τώρα ετοιμάζεται, αν προχωρήσει έτσι, θα πυροβολήσει το κεφάλι του. Δεν είναι ούτε λίγοι ούτε ασήμαντοι εκείνοι (κράτη και όχι μόνο) που μεθοδεύουν την αποδολαριοποίηση του παγκόσμιου εμπορίου… Θα τους ενισχύσει το ψοφιοκουναβιστάν προσπαθώντας να εκτροχιάσει την Huawei;

Γράφαμε την περασμένη Κυριακή για τον ευρωπαϊκό INSTEX. Παρατηρήσαμε πως όσο περισσότερα κράτη (ή επιχειρήσεις) αρχίσουν να τον χρησιμοποιούν, τόσο αποτελεσματικότερα θα δουλεύει. Αντίστοιχο μηχανισμό έχουν δημιουργήσει τόσο το Πεκίνο όσο και η Μόσχα – ισχύει και γι’ αυτούς πως η ποσότητα των (διεθνών) συναλλαγών μετατρέπεται σε ποιότητα «εξυπηρέτησης» και ισχύ…

Η Huawei πιθανότατα θα έχει προβλήματα στις συναλλαγές της (άρα σε καινούργιες συμφωνίες) αν και εφόσον το ψοφιοκουναβιστάν προχωρήσει στο «μοιραίο». Όπως, όμως, κάποτε το δολάριο «δέθηκε» με την τιμολόγηση του πετρελαίου («πετροδόλαρα») ενισχύοντας και οχυρώνοντας την παγκόσμια κυκλοφορία / ηγεμονία του, έτσι τώρα το κινεζικό γουάν (ή ένας συνδυασμός λίγων διεθνών νομισμάτων) σπρώχνονται (και το απολαμβάνουν!) να συνδεθούν με την τιμολόγηση διάφορων τεχνολογιών της 4ης βιομηχανικής επανάστασης…

Κι έτσι θα πετάξουν ευκολότερα το δολάριο στα σκοινιά… Αν, ξαναλέμε “αν”, το ψόφιο κουνάβι προσπαθήσει να ξαναρίξει με ένα ρεβόλβερ που έχει αδειάσει από σφαίρες…

(φωτογραφία: Να είναι αλήθεια άραγε ότι το ψόφιο κουνάβι θα ζητήσει και επίσημα απ’ τον ρημαδοΚούλη να μην πατήσει το ποδάρι της η Huawei στο ελλαδιστάν; Ποιός ξέρει; Πάντως το έχει πατήσει αν δεν κάνουμε λάθος: στην Καλαμάτα κάνει κάποια “δοκιμαστικά”…

Ε, τι άλλο θέλουν πια αυτοί οι σύμμαχοι; Η Καλαμάτα είναι στην άλλη άκρη απ’ την Αλεξανδρούπολη!…)

Ο γυαλός δεν είναι στραβός

Τρίτη 3 Δεκέμβρη. … Οι τούρκοι μετράνε την αφετηρία της αοζ απ’ την ηπειρωτική στεριά. Υποστηρίζουν ότι τα νησιά δεν έχουν επήρρεια στις αοζ. Εμείς υποστηρίζουμε ότι έχουν πλήρη, σαν κανονική ξηρά. Αλλά αν πάμε στο διεθνές δικαστήριο ούτε αυτοί θα πάρουν αυτό που θέλουν, ούτε εμείς. Γιατί, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο για την θάλασσα, τα νησιά έχουν μεν επήρρεια, αλλά περιορισμένη· επήρρεια «ειδικών περιπτώσεων»…

Αυτά λέχθηκαν χτες σοβαρά και υπεύθυνα από δημοσιογράφους της απογευματινής ζώνης (18.00 – 20.00…) του καθεστωτικού real fm. Είναι αρκετά κοντά στην πραγματικότητα – τα είχατε διαβάσει ήδη εδώ χτες («Νεύρα…»). Αλλά είναι «έπεα πτερόεντα»…

Πόσο δύσκολο είναι να γίνει σαφής αυτή η πραγματικότητα; Το τουρκικό καθεστώς είναι καπιταλιστικότατο· και μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιούλη του 2016 έχει γίνει αυταρχικότερο – θεωρεί πως έτσι διαχειρίζεται αποτελεσματικά τους κινδύνους που αντιμετωπίζει….

Αλλά τον καυγά με τις αοζ δεν τον ξεκίνησε αυτό! Τον ξεκίνησε το ελλαδιστάν. Ακόμα κι αν το έκανε προπαγανδιστικά (στην πράξη η Αθήνα δεν έχει οριοθετήσει καμμία αοζ στην ανατολική Μεσόγειο, ούτε καν με τη νότια κύπρο – προφανώς επειδή κάποιοι στα επιτελεία καταλαβαίνουν ότι οι «εθνικά υπερήφανοι χάρτες» της ελληνικής και της ελληνοκυπριακής αοζ είναι φτηνές ονειρώξεις) το έκανε. Ακόμα κι αν η προσπάθειά του να βρει συνεταίρους σ’ αυτές τις ονειρώξεις απέτυχε, το έκανε: ξεκίνησε τον καυγά. Ελπίζοντας ότι θα νικήσει – με την βοήθεια του “ένοπλου θείου απ’ την αμερική”…

Η Άγκυρα απαντάει τώρα ανάλογα, και ένα κλικ παραπάνω: δεν έχει γίνει καμμία οριοθέτηση αοζ με την Τρίπολη, έχει υπογραφτεί μόνο ένα «προσύμφωνο» για το πως μπορεί να γίνει… Αλλά πάνω σ’ αυτό το «προσύμφωνο» μπορεί να δημοσιοποιεί τους δικούς της χάρτες: τουρκικές τερατολογίες εναντίον ελληνικών τερατολογιών…

Αντί να πουλάει (για εσωτερική και μόνο κατανάλωση) το ελληνικό βαθύ κράτος την άποψη ότι το Καστελόριζο, η Ρόδος, η Κάρπαθος, η Κάσος, ακόμα και η Κρήτη, έχουν αοζ … 200 ναυτικά μίλια, θα μπορούσε να έχει αναγνωρίσει το προφανές (και όντως συμβατό με το «διεθνές δίκαιο της θάλασσας»): ότι το Καστελόριζο δεν έχει καμμία αοζ (μόνο χωρικά ύδατα), ενώ τα υπόλοιπα έχουν μεν μια κάποια «ζώνη αποκλειστικής εκμετάλλευσης», αλλά σε καμμία περίπτωση «κανονική». Το πόση είναι αυτή μόνο με διαπραγματεύσεις με τους «γείτονες» θα μπορούσε να προσδιοριστεί· με μια προκαταρκτική συμφωνία πως αν υπάρξει διαφωνία η λύση θα βρεθεί από το διεθνές δικαστήριο.

Αντί γι’ αυτά το ελληνικό βαθύ κράτος προτιμάει να παράγει τόνους αντιτουρκισμού και «εθνικής ενότητας» με βομβαρδισμούς ψεμμάτων στο εσωτερικό. Μπετονάρει τους μικροαστούς λακέδες του – για κάτι που, ωστόσο, δεν πρόκειται να του «βγει» διεθνώς· και το ξέρει.

Τότε τι;

Και η εθνική αρμάδα αρμενίζει πάντα

Τρίτη 3 Δεκέμβρη. Ο «εξ ανατολών κίνδυνος» είναι ο άμεσος ιστορικός διάδοχος του «από βορράν κινδύνου». Οι νεώτεροι δεν το ξέρουν, και οι παλιότεροι έγιναν τόσο εθνικόφρονες ώστε το έχουν αφομοιώσει. Η αλήθεια είναι ότι απ’ τον β παγκόσμιο πόλεμο και μετά το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο παράγει ιδεολογία με αφετηρία της «εξωτερική πολιτική» του και προορισμό την εσωτερική κατανάλωση. Δεν μπορεί να υπάρξει αλλιώς! Δεν μπορεί να υπάρξει παρά είτε μόνιμα είτε περιοδικά «υπό απειλή»! Έτσι κατασκευάστηκε, έτσι λειτουργεί! (Γι’ αυτό μοιάζει τόσο πολύ, τόσο αδελφικά, με το ισραηλινό κράτος!)

Ως τα μέσα των ‘70s μπορούσε να βρει κανείς την συσχέτιση: ο 3ος παγκόσμιος (ψυχρός) πόλεμος είχε διαλεκτική σχέση με τον εσωτερικό εμφύλιο και το είδος της ακροδεξιάς ιδεολογικής και πολιτικής κυριαρχίας των ντόπιων αφεντικών. Στη συνέχεια όμως, όταν (ξεκινώντας επί Καραμανλή του Α του εθνοσωτήρα) άρχισε να ξεδιπλώνεται η ελληνική ostpolitik (σχέσεις με την βουλγαρία του Ζίφκοφ, αποχώρηση απ’ το νατο), η κατασκευή του «εξ ανατολών κινδύνου» («βυθίσατε το Χόρα», Παπαντρέου ο Α – 1976…) και ο αντιτουρκισμός επιστρατεύτηκαν για το ακριβώς αντίθετο. Όχι για λογαριασμό του εσωτερικού εμφύλιου, αλλά για λογαριασμό της «εθνικής ενότητας δεξιάς – αριστέρας». Το πέρασμα απ’ τον εμφύλιο δεκαετιών στην «εθνική συμφιλίωση» σήμαινε ότι η εξωτερική πολιτική / η ιδεολογία του ελληνικού ιμπεριαλισμού θα έπρεπε να μετασχηματιστεί και να καλλιεργηθεί έτσι ώστε να μην είναι «διχαστική» αλλά «ενωτική»…

Από τότε ως και σήμερα, αύριο και μεθαύριο, η κατασκευή «εθνικών απειλών και κινδύνων» υπηρετεί πάντα τον ίδιο στόχο του ντόπιου παρακράτους: την δεξιο-αριστερή «εθνική ενότητα». Διαφωνούσε κανείς με την «εθνική γραμμή» στο πρώτο μισό των ‘90ς εναντίον του κράτους της μακεδονίας; Διαφωνούσε κανείς με την «εθνική γραμμή» της «στρατηγικής περικύκλωσης της τουρκίας» και του «ενιαίου αμυντικού δόγματος» στο δεύτερο μισό των ‘90s; Μόνο κάτι περιθωριακοί…

Το γεγονός ότι η ιδεολογία του ελληνικού ιμπεριαλισμού, πολύ περισσότερο απ’ το να «παράγει αποτελέσματα εκτός συνόρων» (αν και η συμμετοχή στη σφαγή των βοσνίων αντρών και γυναικών είναι αιώνιο έγκλημα) λειτουργεί σαν κατανάλωση στο εσωτερικό, μπορεί να μην είναι πρωτότυπο. Έχει όμως ιδιαιτερότητα η  μονομανία αυτής της ιδεολογίας.

Για παράδειγμα: στο πρώτο μισό των ‘00s, ακόμα και στο δεύτερο, οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες στην εξουσία και ο Erdogan αυτοπροσώπως ήταν ιδανικοί συνομιλητές για να βρεθούν όλες οι αμοιβαία αποδεκτές «λύσεις» στις θρυλικές «ελληνοτουρκικές διαφορές». Ξεφορτώνονταν σταθερά το μιλιταριστικό, «κεμαλικό» τουρκικό παρακράτος, και ήταν διατεθειμένοι να συζητήσουν ρεαλιστικά. Γιατί το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο δεν αξιοποίησε την ευκαιρία για να αποκτήσει φυσιολογικές σχέσεις με την Άγκυρα; Επειδή δεν ήθελε και δεν θέλει τέτοιες σχέσεις. Και επειδή επικαλείται την ιδεολογία του πόπολου που το ίδιο καλλιέργησε, μεταφρασμένη σαν «πολιτικό κόστος»…

«Πολιτικό κόστος» με ποια έννοια; Όχι με την κοινότοπη και ρηχή, αλλά την άλλη, την σοβαρή: αν εκλείψει ο «εξωτερικός κίνδυνος» πώς θα συνεχίσει να ασκείται η εθνικιστική ιδεολογική ηγεμονία πάνω στις εύλογα αναμενόμενες εσωτερικές κρίσεις ενός αδιάλλακτα πολιτικά προσοδικού καθεστώτος; Πώς θα μπορούν οποιαδήποτε στιγμή να ανακληθούν-στην-τάξη οι αλλοπρόσαλλες μικροαστικές μάζες; Και για την περίπτωση που θα εμφανιζόταν κάποιος αποφασισμένος εργατικός αντίπαλος: πως θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί αν όχι σαν «προδοτικός» την ώρα που η πατρίς κινδυνεύει – δηλαδή κάθε ώρα;

Οι καραγκιοζόμαγκες του πατριωτισμού

Τρίτη 3 Δεκέμβρη. Οι ντόπιοι υποτελείς αρνούνται να καταλάβουν το πως η «εξωτερική πολιτική» του ελληνικού κράτους, ο ιμπεριαλισμός του δηλαδή, επιστρέφει και χωνεύεται στα μυαλά τους, δηλητηριάζοντας την καθημερινή τους ζωή. Αρνούνται να καταλάβουν πόσο κρέας (ηθικό και συναισθηματικό κατ’ αρχήν) γίνονται μέσα σε κάθε εκστρατεία «εθνικού κινδύνου». Αρνούνται να φωνάξουν: enough!!!

Οι δεξιοί και οι αριστεροί του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου προστάτεψαν σαν πολύτιμα assets τα φασιστικά καθάρματα που συμμετείχαν στις σφαγές στη βοσνία, όταν τους έψαχνε το διεθνές δικαστήριο της Χάγης – έδρασαν σε «εθνική αποστολή»… Οι δεξιοί και οι αριστεροί του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου προστάτεψαν σαν πολύτιμα assets τις τράπεζές τους και κάτι καθάρματα του είδους Τάσσος Παπαδόπουλος (πρόεδρος της νότιας κύπρου…) που ξέπλεναν τα λαθρεμπόρια και τις λεηλασίες του «αδελφού Μιλόσεβιτς», όταν έψαχνε να βρει την άκρη (και τα κλεμμένα) η μετα-Μιλόσεβιτς κυβέρνηση στο Βελιγράδι αλλά και το διεθνές δικαστήριο της Χάγης – ήταν σε «εθνική αποστολή»…

Ως εκεί τα ντόπια αφεντικά μπορούσαν να κρύβονται μέσα στην ομίχλη μιας κάποιας «πατριωτικής εξωτερικής πολιτικής», απαλλάσσοντας τους υποτελείς απ’ την ωμή συνενοχή σε μαζικούς φόνους, λεηλασίες, βιασμούς, εξανδραποδισμούς… Οι φαιορόζ, και ειδικά οι ροζ, γνήσια καθάρματα / υπηρέτες της «εθνικής γραμμής», ανέβηκαν πίστα. Προχώρησαν πολύ. Ανακήρυξαν 8 χουντοκαραβανάδες, κάποιοι απ’ τους οποίους συμμετείχαν στην απόπειρα δολοφονίας του Erdogan στη διάρκεια του πραξικόπηματος στις 15 Ιούλη του 2016, περίπου σε «αγωνιστές της ελευθερίας»! Και ανέλαβαν να τους προστατεύουν… Ήταν η πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική ιστορία που το ελληνικό παρακράτος ένοιωθε τόσο ισχυρό ώστε να ανακηρύξει assets του όχι δικούς του υπηκόους, αλλά χουντοκαραβανάδες άλλου κράτους: του τουρκικού…

Μήπως ένοιωσαν αντίστοιχα οι ντόπιοι υπήκοοι πως αν το ανεχτούν αυτό, κάποια στιγμή, θα πέσει δίκαιη φωτιά να τους κάψει; Όχι. Το ανέχτηκαν και το επαίνεσαν. Γιατί; Επειδή ό,τι είναι «αντιτουρκικό» είναι καλό! Και επειδή το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει πάντα δίκιο…

Ναι; Φάτε τώρα … λιβύη!

Η αντίσταση δεν είναι «ιδιωτική υπόθεση»!

Τρίτη 3 Δεκέμβρη. Η ασταμάτητη μηχανή θα συνεχίσει να κάνει αυτό που έχει αναλάβει σαν καθήκον της (καθόλου το μοναδικό!) μέχρι εκείνη την χρονική στιγμή που θα αναγκαστεί να πει το δικό της (ανάποδο) enough! Εν τω μεταξύ υπάρχει ένα όριο που μπορεί να το ξεπεράσει ο καθένας και η καθεμιά, ακόμα και solo – αλλά όχι, καμμία ασταμάτητη μηχανή! Είναι εκείνο το όριο του καθημερινού εμπειρισμού και της de facto υποτέλειας που συμβουλεύουν ότι η καθημερινότητα, η μικροκλίμακά της και τα ζόρια της (αναμφίβολα πολλά…) είναι όλα κι όλα εκείνα που αντιστοιχούν στον καθένα και στην καθεμιά να παλεύει· ή να συμβιβάζεται… Και μάλιστα, ακόμα χειρότερα: πως όσο πιο ασήμαντο είναι αυτό το «καθημερινό» τόσο περισσότερο πρέπει να αναγορεύεται σε «σοβαρό». Η τρίχα να γίνεται τριχιά!

Κανείς δεν μπορεί να κάνει ενέσεις μεγαλοσύνης στην αντίληψη και στη συνείδηση – ευτυχώς! Προχτές πολλοί «ανακάλυψαν» κακήν κακώς τη λιβύη, επειδή αυτό τους έδειξε το χοντρό δάκτυλο του καθεστώτος· δεν είδαν ολόκληρο το χέρι, δεν είδαν ολόκληρο το σώμα του. Αύριο, μεθαύριο, θα «ανακαλύψουν» κάτι άλλο – και θα χωθούν ακόμα περισσότερο κάτω απ’ τα σκεπάσματα, ελπίζοντας ότι αν είναι να γίνει κανά κακό θα τους προσπεράσει…

Όση αποδιάρθρωση της καθεστωτικής δημαγωγίας και όση εργατική αντι-πληροφόρηση κι αν κάνει η ασταμάτητη μηχανή, είναι αδύνατο να σηκώσει τα σκεπάσματα της απώθησης. Η ισχυρή συνείδηση πως η «μεγάλη κλίμακα» (του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, των κρατικών πολιτικών, των ιμπεριαλισμών) είναι το ίδιο καθοριστική (αν όχι περισσότερο) με το νεφέλωμα της μικροκλίμακας στη σύγχρονη εργατική καθημερινή ζωή, αυτήν την φορά, δεν θα έρθει «απ’ έξω»! Όποιος περιμένει “σωτήρες” ας σκάψει από τώρα τον λάκο του.

Στον 20ο αιώνα η τάξη μας ανακάλυπτε τα χασάπικα όταν ήδη την είχαν αλέσει οι κρεατομηχανές. Στον 21ο αιώνα οφείλει να προβλέπει και να δρα έγκαιρα – οι κρεατομηχανές είναι ακόμα πιο ανελέητες…

Νεύρα…

Δευτέρα 2 Δεκέμβρη. Ευτυχώς που το ρημαδογκουβέρνο θύμωσε. Έχουν και τα καλά τους αυτά τα νευράκια: οι δημαγωγοί, είτε επίτηδες είτε κατά λάθος, κοινοποιούν και κάποια πράγματα που αν τα προσέξει κανείς δεν είναι και τόσο ευοίωνα (από «εθνική άποψη»).

Απ’ την πλούσια αρθρογραφία της χθεσινής καθεστωτικής «καθημερινής» μαθαίνουμε για παράδειγμα ότι … Η λιβύη, τόσο επί Καντάφι όσο και επί Σαράζ, είχε επεκτατικές βλέψεις επί των νομίμων ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας… Και ότι …. Η Τρίπολη δεν αναγνώριζε ποτέ ότι, για παράδειγμα, η Γαύδος έχει κάποια επήρεια στην οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών, ούτε όμως και την πρακτική της μέσης γραμμής…

Το ότι η Γαύδος δεν δικαιούται αοζ θα μπορούσε να επικυρωθεί και απ’ το διεθνές δικαστήριο, αν ποτέ έφτανε το ζήτημα εκεί: είναι οι περιπτώσεις των μικρών νησιών που, όπως γράφαμε χτες, χάνουν αυτό το δικαίωμα προκειμένου να ξεμπερδέψει μια διένεξη οριοθέτησης αοζ. Όσο για την «μέση γραμμή» που πάντα αρνούνταν το λιβυκό καθεστώς, ακόμα και στις ένδοξες εποχές της “λαϊκής τζαμαχιρίας”, που υπήρχε σαν ενιαία επικράτεια; Πιθανότατα οφείλεται στο ότι η Αθήνα εννοεί σαν αφετηρία της «μέσης γραμμής» την Κρήτη, ένα νησί δηλαδή (μεγάλο αλλά νησί)· ενώ απέναντι υπάρχει η ακτή μιας ολόκληρης ηπείρου… Οι χερσαίες ποσότητες είναι ολοφάνερα άνισες. Όμως τα δικαιώματα στους βυθούς αναγνωρίζονται σαν προεκτάσεις των χερσαίων φλοιών· και όχι σαν επεκτάσεις των κάθε φορά χωρικών υδάτων. Αυτό είναι, κατά κάποιον τρόπο, το πλεονέκτημα της τουρκικής επικράτειας: είναι συμπαγές ασιατικό έδαφος…

Μάθαμε επίσης ότι … Η Αθήνα αντιμετωπίζει σοβαρότατες δυσκολίες και στις αργόσυρτες και κατά καιρούς διακοπτόμενες διαπραγματεύσεις που εξελίσσονται από το 2009 με την αίγυπτο για την οριοθέτηση αοζ ανάμεσα στη βορειοαφρικανική ακτή και τα Δωδεκάνησα (στη γραμμή Ρόδου – Καρπάθου – Κάσου)…

Γιατί η Αθήνα «αντιμετωπίζει σοβαρότατες δυσκολίες» σ’ αυτό το θέμα, ειδικά όταν έχει απέναντι έναν τόσο καλό φίλο και σύμμαχο σαν τον φασίστα Sisi, δεν μας το λένε οι δημαγωγοί. Υποθέτουμε ότι μπορεί να είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο ανέκαθεν η Τρίπολη δεν δεχόταν την «μέση γραμμή»: το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο αντιμετωπίζει το θέμα ως εάν το Αιγαίο να είναι μια συμπαγής στεριά και όχι ένα αρχιπέλαγος με μικρότερα και μεγαλύτερα νησιά – και έτσι προτείνει «μέση γραμμή» και στο Κάιρο, σα να είναι η Κρήτη και η γραμμή Ρόδου – Καρπάθου – Κάσου το χείλος της στεριάς του Αιγαίου και όχι μια αλυσίδα νησιών που εξέχουν απ’ τον βυθό.

Είτε η ελληνική (βολική) άποψη δεν αντέχει νομικά, είτε σηκώνει πολλή διαπραγμάτευση, το αποτέλεσμα είναι ότι ούτε ο δικτάτορας Μουμπάρακ ούτε ο δικτάτορας Sisi έχουν «ψηθεί»…

Φαίνεται πως το μονότονα επαναλαμβανόμενο «διεθνές δίκαιο» δεν έχει μεγαλύτερη αξία απ’ το «αλληλούια»… Με δεδομένη την μορφολογία της ευρύτερης περιοχής μόνο αν συμφωνούσαν η Τρίπολη με την Αθήνα και την Άγκυρα· η Άγκυρα με την Αθήνα, την Τρίπολη και το Κάιρο· το Κάιρο με την Αθήνα και την Άγκυρα, και η Αθήνα με τους άλλους τρεις, θα έβγαινε άκρη.

Θα ήταν λογικό, αλλά δεν φαίνεται ρεαλιστικό. Ειδικά για ένα κράτος (το ελληνικό) που έχει σαν «εθνική στρατηγική» την συντήρηση εκκρεμοτήτων – μέχρι να ξεπαγώσει ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς»…

(φωτογραφία: Πατριωτάκι!!!! Ε, Τάκη! Τάκη ακούς τι σου λέω; Μην πας στα βαθιά! Βγες έξω παιδάκι μου! Όχι στα βαθιά!! Έχει σκυλόψαρα εκεί!!! Αααχ… Θα με πεθάνει αυτό το παιδί…  Τάκη!!! Τάκη ακούς τι σου λέω;)

… και ταξίδι στις όχθες του Νείλου

Δευτέρα 2 Δεκέμβρη. Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας είναι ευαίσθητος άνθρωπος. «Ευαίσθητος» με την έννοια ότι αρπάζει εύκολα τα κρυώματα και τους ιούς της εξωτερικής πολιτικής του κράτους που τον τιμά με το πόστο του υπ.εξ. Κάπως έτσι αναγνώρισε τον Guaido σαν «πρόεδρο της βενεζουέλα» – όταν τον είχε ξεχάσει και η μάνα του. Επωαζόταν εντός του (του ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλα) το μικρόβιο· και εκδηλώθηκε ετεροχρονισμένα…

Τώρα, πηγαίνοντας θυμωμένος στο Κάιρο για να τα πει με το φιλαράκι του, τον χουντικό υπ.εξ. Shoukry, έφυγε βιαστικά. Κι ήταν αναμενόμενο να αρπάξει μια ειδική version του «ιού του Νείλου». Βγάζει πυρετό: όπως δήλωσε αμφιβάλλει αν η κυβέρνηση του Fayez al-Sarraj έχει την αρμοδιότητα να υπογράψει συμφωνία με την Άγκυρα… Α χα! Ε, ας της κάνει μήνυση!!!

Αυτό το δήλωσε πρώτη η χούντα του Καΐρου· είναι δική της εφεύρεση. Αλλά γι’ αυτήν το νόημα της «αμφιβολίας» είναι σαφές. Θέλει ο στρατηγός Haftar (τον οποίο υποστηρίζει) να γίνει πρόεδρος της λιβύης ή, αν πάσει περιπτώσει, “συμ-πρόεδρος” – οπότε «αμφιβάλει»… Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας και το ρημαδογκουβέρνο του τι θέλουν; Κι αυτοί ανακάλυψαν την γοητεία του Haftar; Ας φρόντιζε να κάνει κανά εμβόλιο ο ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλας: ακόμα και στην περίπτωση που ο Haftar καταλάμβανε την Τρίπολη (αρκετά μακρινό κάτι τέτοιο στην παρούσα φάση) δεν θα σκεφτόταν τίποτα διαφορετικό για την λιβυκή αοζ απ’ όσα σκέφτονταν οι προκατοχοί του… Διάβολε! Σε μια θάλασσα που λέγεται επίσημα λιβυκό πέλαγος αυτός θα έκανε πίσω;

Πιθανότατα ο Haftar σαν πρόεδρος μπορεί να μην έκανε συμφωνία με την Άγκυρα. Ούτε με την Αθήνα θα έκανε πάντως!!! Και, παρά την επιμόλυνση αυτού του ένδοξου έλληνα πολιτικού άντρα και πατριώτη, στο χτεσινό ρεπορτάζ της αιγυπτιακής καθεστωτικής al-Ahram δεν αναφέρει πουθενά ότι θα επιταχυνθούν οι διαδικασίες για την οριοθέτηση των αοζ ελλάδας αιγύπτου… Φυσικά εκεί έχουν χούντα κι εδώ έχουμε δημοκρατία· οπότε εκεί μπορεί να κρύβουν απ’ τον λαό τα μεγάλα κόλπα ενώ εδώ τα διαλαλούν…

Όπως και νάχει, τους σφάχτες του Καΐρου το memorandum Τρίπολης – Άγκυρας τους ενοχλεί μεν· αλλά για διαφορετικούς λόγους απ’ ότι η Αθήνα. Πέρα απ’ τα υπόλοιπα έχουν ένα πρόβλημα που οι γενναίοι έλληνες δεν έχουν: η μουσουλμανική αδελφότητα παραμένει ισχυρή και αντι-χουντική στην αίγυπτο· και την στηρίζουν κάθε άλλο παρά αμελητέα κράτη. Πρώτη και καλύτερη η Άγκυρα, αλλά πιθανότατα ακόμα και (διακριτικά…) το Βερολίνο… Η χούντα φοβάται την στιγμή που η «αδελφότητα» θα έχει πετύχει αρκετή επιρροή στον στρατό, οπότε ένα στρατιωτικό κίνημα υπέρ της δημοκρατίας να στείλει τον Sisi και όλο το φασιστο-τσουρμό του οριστικά στο απόσπασμα.

Συνεπώς το μέγιστο που θέλει και μπορεί να κάνει η χούντα του Καΐρου είναι proxy πόλεμο με την Άγκυρα. Σε λιβυκό έδαφος, όπου έχει καλούς συσχετισμούς, αφού στην ίδια πλευρά βρίσκονται Παρίσι και Μόσχα (ο καθένας για τους δικούς του λόγους). Τον ελληνικό αντι-τουρκισμό η αιγυπτιακή χούντα τον κτυπάει φιλικά στην πλάτη. Δεν φαίνεται διατεθειμένη να οξύνει κάποια κόντρα· είπαμε, κοιτάει διαρκώς πίσω της. Χρειάζεται μεν την Αθήνα (που μπλοκάρει διάφορα αντιχουντικά μέτρα της ε.ε.) αλλά εκτιμάμε ότι δεν πρόκειται να θυσιάσει αυτά που θεωρεί «εθνικά συμφέροντά» της υπογράφοντας τώρα μια οριοθέτηση που σταθερά αρνείται να υπογράψει εδώ και χρόνια. Υπογράφοντας μια οριοθέτηση αοζ μεταξύ Αθήνας και Καΐρου που θα είναι υποχρεωτικά λειψή αν δεν συνοδευτεί α) απ’ την οριοθέτηση της αοζ Αθήνας – Άγκυρας στην ανατολική Μεσόγειο, και β) την οριοθέτηση της αοζ Καΐρου – Άγκυρας…

Από ένα σημείο και μετά η “ελληνο-αιγυπτιακή” φιλία και συμμαχία είναι, απλά, πηγή προβλημάτων για το Κάιρο…

 

Ζόρια – αλλά όχι ζάρια

Δευτέρα 2 Δεκέμβρη. Πέρα απ’ τις μέρα – μέρα ή βδομάδα – βδομάδα εξελίξεις, όταν και αν υπάρχουν τέτοιες, το γεγονός είναι ένα: το «κεφάλαιο λιβύη» δεν είναι για τα δόντια του ελληνικού ιμπεριαλισμού και των υπηρετών του. Έκαναν ονειρικούς υπολογισμούς για γκάζια και διεθνή υποστηρίξη γύρω απ’ τη νότια κύπρο – και απέτυχαν. Έκαναν ονειρικούς υπολογισμούς για γκάζια και διεθνή υποστηρίξη μέσω east med και “τριμερών”, και απέτυχαν (αν και κάποια στιγμή θα χρειαστεί να καταθέσουν τον αιματηρό / μιλιταριστικό τους οβολό σε κάποιον σύμμαχο). Σ’ αυτές τις περιπτώσεις τα δεδομένα ήταν σαφή και καθαρά – αλλά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δουλεύει σε «παράλληλη πραγματικότητα». Είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος, ειδικά όταν νομίζει ότι τον «παίρνει»…

Η λιβύη, όπως – τελικά – και το σύνολο της Μεσογείου (και της Αφρικής) είναι παγκόσμιο ζήτημα· με όχι ξεκαθαρισμένα ακόμα τα μέτωπα, και με κινούμενη άμμο συμμαχιών στη «δύση». Αντίθετα απ’ αυτά που διαδίδουν (και ενδεχομένως πιστεύουν) τα εθνικά μεγάφωνα ο Sarraj δεν είναι «διεθνώς απομονωμένος»! Βρίσκεται στρατιωτικά σε μειονεκτική θέση, αυτό είναι γεγονός· όπως επίσης είναι γεγονός ότι η Άγκυρα τον έχει βοηθήσει πρακτικά / στρατιωτικά. Όμως απ’ την στιγμή που ο Haftar έφτασε στα περίχωρα της Τρίπολης, όσοι δεν είναι μαζί του ξανατράβηξαν τον Sarraj στο κέντρο του «ενδιαφέροντός» τους. Το να αποκτήσει η Μόσχα (πολύ περισσότερο απ’ το Παρίσι ή την Άγκυρα) βάσεις στη λιβύη θεωρείται, όντως, επικίνδυνα too much τόσο απ’ το Λονδίνο όσο και απ’ την Ουάσιγκτον. Ακόμα και το Παρίσι, που βρίσκεται επίσης πίσω απ’ τον Haftar, μάλλον δεν θα ήθελε να έχει στα πόδια του ρώσους πολλών ειδών και ικανοτήτων…

Είναι πιθανό ότι σε μερικές ημέρες ή λίγες εβδομάδες θα γίνει ένα συνέδριο στο Βερολίνο, για να βρεθεί μια «ειρηνική λύση» στο θέμα της λιβύης. Ένα παρόμοιο που έγινε στο Παλέρμο, υπό την αιγίδα του ιταλικού γκουβέρνου, πριν ένα χρόνο (12 και 13 Νοέμβρη του 2018) απέτυχε. Τότε απέτυχε επειδή ο Haftar με ένα μόνο πράγμα συμβιβάζεται: να γίνει στρατηγός / πρόεδρος της λιβύης. Είναι πιθανό ότι θα αποτύχει και το τωρινό, στο Βερολίνο (αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν οι μπιστικοί του Haftar), αν και το γερμανικό κράτος έχει περισσότερα εχέγγυα απ’ το ιταλικό για να κάνει πειστικά «κονέ». Αν αποτύχει, πάντως, θα είναι για τον ίδιο λόγο. Επειδή ο Haftar λέει «έχω χάσει 7.000 στρατιώτες – δεν πέθαναν για το τίποτα»… Συγκινητικό!!! Και οι γάλλοι έχουν χάσει πεζοναύτες τους στη λιβύη – αλλά δεν το κάνουν θέμα!

Εκτός αν… συχνά υπάρχει ένα «εκτός αν». Ο ίδιος ο Haftar δεν πρόκειται να το παραδεχτεί, αλλά εφόσον η επίθεσή του για την κατάληψη της Τρίπολης απέτυχε όταν είχε (για να το πούμε έτσι) τον αιφνιδιασμό και τους στρατιωτικούς συσχετισμούς με το μέρος του, δεν θα τα καταφέρει μελλοντικά – χωρίς την ακόμα μεγαλύτερη και πιο φανερή βοήθεια των συμμάχων του. Συνεπώς ο λόγος και η βαρύνουσα γνώμη βρίσκεται στη δική τους αυλή· και όχι στη στολή του Haftar. Κι ας έχει “χάσει” ότι έχει… (Στο κάτω κάτω, όταν αρρώστησε βαριά, οι γάλλοι γιατροί τον έσωσαν… Έχει υποχρεώση…)

Η Μόσχα, το Παρίσι, ακόμα και το Κάιρο μπορεί (μπορεί όμως και όχι, αυτό θα φανεί στην εξέλιξη των πραγμάτων) να εκτιμήσουν ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν περισσότερα απ’ ότι έχουν αυτή τη στιγμή· ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν όλη τη λιβύη με τον Haftar για πρόεδρο· ότι δεν τους συμφέρει να δουν στην Τρίπολη άγγλους ή αμερικάνους μισθοφόρους μαζί με τους τούρκους· και πως, κατά συνέπεια, θα πρέπει να γίνει ένας κάποιος συμβιβασμός (απ’ αυτούς που κρατάνε χρόνια μέχρι και αν διαμορφωθούν…). Συνήθως δείγμα για την αναγνώριση τέτοιων πιθανοτήτων (συμβιβασμού) είναι κάποια «κατάπαυση του πυρός», κάποια «εκεχειρία» – που ποτέ δεν τηρείται απόλυτα, ωστόσο θεωρείται «βάση για παραπέρα συζητήσεις»… Το Βερολίνο έχει ανακοινώσει ήδη ότι θα συγκροτηθεί ειδική διεθνής επιτροπή για «ό,τι χρειαστεί»… Μένει να φανεί τι και πότε.

Όπως και να εξελιχθούν πάντως οι καταστάσεις, βρίσκονται άμεσα ή/και έμμεσα τόσες «μεγάλες» και «μεσαίες» δυνάμεις στο λιβυκό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου, και διακυβεύονται τόσα στον παγκόσμιο πόλεμο στην αφρική, ώστε το ρημαδογκουβέρνο (όπως, άλλωστε, και οι προηγούμενοι, οι φαιορόζ) δεν είναι κάτι παραπάνω απ’ αυτό που είναι: γελοίοι (και γι’ αυτό επικίνδυνοι) μέσα στον ιμπεριαλιστικό μικρομεγαλισμό τους…

Θύμωσε το ελλαδιστάν!…

Σάββατο 30 Νοέμβρη. Έρμοι λίβυοι της GNA φυλαχτείτε! Ο ρημαδοΚούλης, το γκουβέρνο του και σύμπασα η εθνική ενότητα τα πήραν – για το προκαταρκτικό deal με τον Erdogan! Και δεν μπορείτε να φανταστείτε τι θα πάθετε τώρα:

Α) Η θεία Λίτσα είναι πάντα διαθέσιμη. Αρκεί να κουρντιστεί, να προγραμματιστεί και να εξοπλιστεί κατάλληλα… Έρμοι λίβυοι: ό,τι και να ξέρετε από όπλα μαζικής καταστροφής ξεχάστε τα. «Θεία Λίτσα» – αυτό μόνο! Θα σας κάνει τα μούτρα κρέας!

Β) Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας ζήτησε το «μνημόνιο» για να το μελετήσει (κουσούρια είναι αυτά: χωρίς μνημόνια δεν περνάει η ώρα…)· αλλιώς θα απελάσει τον λίβυο πρεσβευτή (της αναγνωρισμένης απ’ τον οηε κυβέρνησης) και θα διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις με την Τρίπολη! (Ανατριχιαστικό!)

Γ) Θα φωνάξει το ρημαδογκουβέρνο (και η εθνική ενότητα) στην Αθήνα ανθρώπους του στρατηγού Haftar! Για τουρισμό και κονσομασιόν… Ένα καινούργιο όνομα έχει μπει στην πολιτική ζωή του λαού και του τόπου, ο «στρατηγός Haftar», που υποτίθεται πως είναι φίλος «μας» (αφού είναι εχθρός των «άλλων»). (Ανατριχιαστικότερο! Η αλήθεια είναι βέβαια ότι διάφοροι έλληνες εφοπλιστές / πετρελαιάδες κάνουν εδώ και καιρό δουλειές με τον Haftar, αυτό που λέγεται λαθρεμπόριο πετρελαίου. Είναι κάτι που πρέπει να ληφθεί υπόψη, αλλά αποτελεί μικρό μόνο μέρος της ιστορίας… Δεν είναι καν οι μόνοι… Θα τα πούμε σιγά σιγά…)

Δ) Όπως ξεκαθάρισε ο ρημαδοΚούλης όλοι αυτοί οι «αναθεωρητές» (η Άγκυρα και η Τρίπολη) δεν θα αντιμετωπίσουν μόνο το ατσάλινο χέρι της Αθήνας αλλά «και των ευρωπαίων συμμάχων της»! Αυτό είναι ανατριχιαστικότατο!!! Με τόσες βάσεις «φιλίας και συμμαχίας» για χάρη του ψοφιοκουναβιστάν τους «ευρωπαίους συμμάχους» βρήκε να επικαλεστεί ο ρημαδοΚούλης; Τους μυρουδιάδες; Ο αμερικάνος σύμμαχος ΔΕΝ;;; Τίποτα; Τσου; Γιόκ;

Κι έπειτα σε ποιούς «ευρωπαίους συμμάχους» αναφέρεται; Στην Ρώμη; Όχι – είναι με τον Sarraj… Στο Λονδίνο; Όχι – είναι με τον Sarraj… Ποιός μένει; Α ναι: ο βασιλεύς της γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, που είναι εναντίον και του Sarraj και του Erdogan (λέμε τώρα…).

Χαριτωμένο! Το «ελλάς – γαλλία – συμμαχία» θα καθαρίσει στην ανατολική Μεσόγειο!!! (Μην το φωνάζετε πολύ όμως θυμωμένοι άρχοντες και θειαΛιτσική εθνική ενότητα: τα πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα!)

(Παρεπιπτόντως: το καθεστώς του Sarraj είναι αυτό που έχει κάνει τα deal με τη Ρώμη και έχει τα κάτεργα με τους αφρικάνους πρόσφυγες / μετανάστες… Όχι, δηλαδή, ότι ο Haftar δεν θα έκανε τα ίδια…)

(φωτογραφία: Απόδοση τιμών στον στρατηγό Haftar, στο κατάστρωμα του ρωσικού αεροπλανοφόρου Admiral Kuznetsov, στα ανοικτά της λιβύης, τον Γενάρη του 2017)