Tag: εξωτερική πολιτική

Καινούργιες λέξεις 3…

Δευτέρα 9 Δεκέμβρη. Η διαφοροποίηση έχει κι έναν άλλο στόχο: να προσφέρει επιπλέον «όπλα» στον ισραηλινό φασισμό για να κατηγορεί όσους τον καταγγέλουν σαν «αντι-σημίτες»! Αν άλλο πράγμα το ισραηλινό κράτος και άλλο πράγμα τα έργα του, δεν είναι σωστό να κατηγορεί κανείς το πρώτο για τα δομικά χαρακτηριστικά του που παράγουν εδώ και δεκαετίες τα δεύτερα· έτσι δεν είναι; Μπορεί (ίσως, καθόλου βέβαιο) να πει «ααααα, αυτό που κάνετε κύριε δεν είναι καθόλου σωστό… πρέπει να το ξανασκεφτείτε…»

Πρόκειται για ιδεολογική και πολιτική διαστροφή. Πού δεν αποκλείεται «να πιάσει»…. Και δεν αποκλείεται «να πιάσει» επειδή η εκστρατεία καταστροφής των «επικίνδυνων εννοιών» γίνεται όλο και πιο συστηματική· και οι πρωτοκοσμικοί κοιμούνται τον ύπνο της ιστορίας…. H ιστοριο-κτονία βρίσκεται σε εξέλιξη· αλλά οι υπνοβάτες δεν καταλαβαίνουν.

(φωτογραφία: Κάτι «απ’ αυτά που κάνετε κύριε και δεν είναι σωστά…» Ένας νεαρός παλαιστίνιος περπατάει πάνω στα ερείπια ενός σπιτιού που βομβαρδίστηκε απ’ τα «δοκιμασμένα στην πράξη» ισραηλινά όπλα στην Khan Younis, στα βόρεια της λωρίδας της Γάζα – στις 14 του περασμένου Νοέμβρη. Αν είναι να αγοράσουν αυτό το ισραηλινό όπλο κάποιοι στην ευρώπη, δεν θα αγοράσουν μαζί και τα αποτελέσματά του κατά των παλαιστινίων. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο… Μην ρωτήσετε πόσοι σκοτώθηκαν μέσα στο σπίτι…

Θα φροντίσουν οι πρωτοκοσμικοί για τα δικά τους παρόμοια αποτελέσματα).

Παλιές λέξεις

Δευτέρα 9 Δεκέμβρη. Μερικές Παρασκευές έχει λιακάδα. Άλλες όχι. Και με τις Δευτέρες και με τις Τρίτες το ίδιο γίνεται. Δεν είναι παράξενο: ο πλανήτης, με τις κλιματικές του αλλαγές και με τα όλα του, προσπερνάει τόσο την οργή όσο και την δειλία.

Οι οργισμένοι παλαιστίνιοι το ξέρουν αυτό. Οι δειλοί εδώ κι εκεί όχι. Εξακολουθούν να διάγουν τον βίο τους ως το κέντρο του κόσμου.

Ύβρις 3

Σάββατο 7 – Κυριακή 8 Δεκέμβρη. Αν το πολυγωνικό πρίσμα των «πολλαπλών πραγματικοτήτων» στον δυτικό κόσμο, που στηριζόταν στην «αυτονόητη» βάση της δυτικής κυριαρχίας στον κόσμο, τρακάρει τώρα με την πραγματικότητα (την ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ) του καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού, και της ανάδυσης «νέων δυνάμεων» απ’ την μεριά της ασίας, είναι αναμενόμενο ότι στη δύση σκαρφανώλουν μαλλιοκούβαρα όλα τα αντανακλαστικά της διατήρησης του status quo… Είναι διάφορες μορφές και παραλλαγές συντηρητισμού που επιχειρούν να «πιάσουν το τιμόνι» των εξελίξεων, ενόσω ανταγωνίζονται σκληρά μεταξύ τους. Υπό τις παρούσες συνθήκες μια μορφή διατήρησης του status quo της ευρώπης στον ανατρεπόμενο καταμερισμό εξουσίας θα ήταν το «συλλογικό μπετονάρισμα». Και μια αντίθετη είναι η ελπίδα στο «έθνος κράτος». Ξανά…

Αν βλέπετε τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό και τους κοινωνικούς λακέδες του να προσπαθούν να κάνουν και τα δύο ταυτόχρονα, δεν έχετε ψευδαισθήσεις! Οι μετανάστες / πρόσφυγες ξέρουν! Θα ήταν παρανοϊκό να αντιμετωπίζεται η μετακίνηση εργασίας στον καπιταλιστικό κόσμο σαν «εισβολή» – αλλά δεν είναι (για τα καθεστώτα και τους υποτελείς τους), στο βαθμό που η ανατροπή των διεθνών συσχετισμών αναγκάζει τα αφεντικά στην ευρώπη να ορκίζονται ταυτόχρονα σε δύο αντίθετα «στοιχεία ταυτότητας» (δηλαδή ισχύος): στα ενιαία εξωτερικά σύνορα του μπλοκ του Σέγκεν· και στα εθνικά τους σύνορα.

Χωρίς να το θέλει, και με βαρύ τίμημα, η κίνηση-της-εργασίας (αν οι μετανάστες / πρόσφυγες ήταν «κινούμενο κεφάλαιο / χρήμα» θα ήταν ενθουσιωδώς δεκτοί!) αναδεικνύει το πως οι πολλαπλές πρωτοκοσμικές «πραγματικότητες» συγκρούνται με την πραγματικότητα· και προσπαθούν να την απωθήσουν, ή και να την εκμηδενίσουν. Είναι προφανές για εμάς (και ανομολόγητο απ’ αυτούς), για παράδειγμα, το τι σημαίνει ο αντι-μουσουλμανισμός! Όχι απλά μια θρησκευτική ρατσιστική σκλήρυνση· αλλά, κυρίως, το φόβο απέναντι στην καπιταλιστική ανατολή που «ανεβαίνει» σαν τέτοια – όντας και μουσουλμανική. Από την αυστηρά καπιταλιστική άποψη αυτό θα έπρεπε να είναι αδιάφορο· ναι. Αλλά ποτέ ο καπιταλισμός δεν ήταν ένα «αυστηρά» οικονομικό δόγμα, τόσο για τα αφεντικά όσο και τους υποτακτικούς τους…

Κι από κοντά έρχεται ο «νότος». Η αφρική. Κανένας μεμονωμένος μετανάστης ή πρόσφυγας δεν αμφισβητεί την πρωτοκοσμική κυριαρχία· μάλιστα, η (δυτική) ερμηνεία της κίνησης-της-εργασίας προς το (δυτικό) «κέντρο» είναι η επίδειξη αυτής της πρωτοκοσμικής υπεροχής. Ταυτόχρονα όμως η «δύση» αντιμετωπίζει όλους αυτούς σαν εν δυνάμει «τρομοκράτες» – σαν την άρνηση, την αμφισβήτηση της υπεροχής της. Όχι επειδή ο καθένας απ’ αυτούς είναι πιθανά τέτοιος· αλλά επειδή η δύση τρομάζει απ’ τις απειλές στο ηγεμονικό status quo της, που θεωρούσε δεδομένο για πάνω από 5 αιώνες….

Η πιο γλαφυρή έκφραση αυτού του τρόμου έρχεται (από που αλλού;) απ’ τις ηπα. Όπου οι κοκκινόσβερκοι λευκοί προτεστάντες τρομάζουν με την ιδέα ότι θα γίνουν μειοψηφία σε σχέση με τους νοτιοαμερικάνους μετανάστες πρώτης και δεύτερης γενιάς, plus τους αφρο-αμερικάνους. Τι σημαίνει «μειοψηφία»; Σημαίνει απώλεια της εξουσίας. Τι σημαίνει «απώλεια της εξουσίας»; Σημαίνει οριστικό τέλος στην μυθολογία της (παγκόσμιας) λευκής πρωτοκοσμικής ανωτερότητας….

(φωτογραφίες: Πού; Στα ανοικτά της λιβύης…)

Ύβρις 4

Σάββατο 7 – Κυριακή 8 Δεκέμβρη. Αν υπήρξε μέσα στο project europe ένα κράτος που με (καπιταλιστική) εντιμότητα προσπάθησε να «κτίσει» το «συλλογικό μπετονάρισμα» ξεπερνώντας τις παρωχημένες ιστορικά εμμονές του «έθνους κράτους», είναι το γερμανικό. Όχι τώρα. Στη δεκαετία του ’90.

Απέτυχε στις αρχές των ‘00s. Έτσι ώστε τώρα αναδιπλώνεται εν μέρει – τόσο όσο χρειάζεται στο δικό του «εθνικό» κεφάλαιο. Διάφοροι δημαγωγοί στα μέρη μας, που πουλάνε με τον τόνο «ελληνο-γαλλική συμμαχία» παρουσιάζουν τον (κατά την γνώμη του και γνώμη τους) βασιλέα της γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron περίπου σα νέο Ναπολέοντα, που έχει αντικαταστήσει το φιλοευρωπαϊκό γερμανικό πνεύμα. Λάθος, γελοίο λάθος, λάθος σκόπιμο! Ο Macron απλά κάνει βόλτες στις στάχτες που άφησε (στο project europe) ο γαλλικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός. Και παριστάνει ότι μπορεί να φυσήξει τόσο δυνατά ώστε να ξανανάψει την φωτιά. Από πολιτική, θεσμική, καπιταλιστική άποψη είναι, απλά, άλλος ένας μεταμοντέρνος απατεώνας· ένας σεφ των «πολλών πραγματικοτήτων»… Όσο για τις φωτιές; Καίνε τα μπατζάκια του.

Το ότι έχει ανακηρυχτεί σαν το «αποκούμπι» του στραπατσαρισμένου ελληνικού ιμπεριαλισμού, είναι απλά ενδεικτικό…

Σκληροί τύποι

Σάββατο 7 – Κυριακή 8 Δεκέμβρη. Το ρημαδογκουβέρνο απέλασε, λοιπόν, τον λίβυο πρεσβευτή – τον επίσημο και μοναδικό. Περίεργο δεν είναι; Το κατηγορητήριο εναντίον του αφορά την υπογραφή μιας συμφωνίας μεταξύ Τρίπολης και Άγκυρας· που, όπως και να το δει κανείς, δεν έχει μόνο λιβυκές υπογραφές. Έχει και τουρκικές. Γιατί, τότε, απελάθηκε μόνο ο πρεσβευτής της Τρίπολης και όχι, μαζί του, και ο πρεσβευτής της Άγκυρας; Μαντέψτε: επειδή ήταν εύκολο…

Εντάξει. Από ποιόν όμως (διεθνώς) θα διαφύγει ότι πρόκειται για κρατικό (διπλωματικό) bullying; Και μάλιστα από ένα failed state σαν το ελληνικό;

Το ρημαδογκουβέρνο θεωρεί ότι έχει βρει έναν καινούργιο «φίλο»: τον λίβυο στρατηγό Haftrar… Αν ρώτησε τους ντόπιους εφοπλιστές / πετρελαιάδες (ονόματα δεν λέμε), σίγουρα θα είπαν τα καλύτερα λόγια για δαύτον… Κάλεσε και εκπροσώπους του στην Αθήνα για την άλλη βδομάδα – θα τους στρώσει κόκκινο χαλί… Ο.Κ. Μόνο ηλίθιοι μπορούν να πιστεύουν ότι με τον Haftar «πρόεδρο» (λέμε τώρα…) το λιβυκό κράτος θα έδινε έστω και μισό πόντο παραπάνω αοζ στο ελλαδιστάν… Την ίδια ακριβώς συμφωνία θα υπέγραφε και ο “στρατηγός”, αν μπορούσε να υπογράψει οτιδήποτε, με την Άγκυρα!

Αλλά δεν πρόκειται να γίνει σύντομα… Οπότε το ρημαδογκουβέρνο απλά πάει να χωθεί στον πόλεμο στη λιβύη… Όμως αν συνεχίσει μ’ αυτό το πάθος του νεοφώτιστου, σύντομα, πολύ σύντομα, δεν θα έχει να αντιμετωπίσει μόνο την Άγκυρα. Θα έχει να αντιμετωπίσει και την Ρώμη. Γιατί και το ιταλικό κράτος υποστηρίζει αυτόν τον (πώς τον λένε στα μέρη μας; «ετοιμόρροπο»; «άντε να μας αδειάσει την γωνιά»;) Fayez al-Sarraj, της αναγνωρισμένης διεθνώς λιβυκής κυβέρνησης… Αυτόν που χτες έχασε την Αθήνα απ’ τις πρεσβείες του…

Χτες, όμως, ήταν στην Ρώμη ο Cavusoglou… Της “διεθνώς απομονωμένης” Άγκυρας… Βοηθείστε την αδύνατη μνήμη της ασταμάτητης μηχανής: δεν είναι μια ιταλική πετροεταιρεία (να δείτε πως λέγεται, ena; – όχι· μήπως eni; – ναι…) που έχει κάτι συνεταιρικά deal για κάτι τρύπες σε κάτι νοτιοκυπριακά θαλάσσια ρημαδο-οικόπεδα;

Ω ναι! Όμως «άλλο οι επιχειρήσεις άλλο τα κράτη»! Ο.Κ….

(φωτογραφία πάνω: Αυτός δεξιά με την οδοντοστοιχία είναι ο ιταλός υπ.εξ. Luigi Di Maio… Αν ο πανικός είναι κακώς σύμβουλος, ο πανικός του ξεπεσμένου ιμπεριαλισμού είναι ακόμα χειρότερος. Η ασταμάτητη μηχανή έχει κάνει το μισό εργατικό καθήκον της, ενημερώνοντάς σας για τα χειρότερα: η λιβύη δεν είναι για τα δόντια του ελληνικού ιμπεριαλισμού, ότι κι αν νομίζουν τα αφεντικά του. Αν, παρ’ όλα αυτά, καταφέρουν με τα φτηνά καουμποϋλίκια τους να κάνουν την σχέση Άγκυρας – Ρώμης στρατηγική, ε, τότε…

Στη μέση: Δραστήριο το ιταλικό κράτος. Μαζί με τον Cavusoglou, ο Di Maio υποδέχθηκε χτες και τον Lavrov… Με θέμα την λιβύη βέβαια. Εντελώς συμπτωματικά επρόκειτο για μια συνάντηση “κρατών που συνορεύουν με την λιβύη”, plus έναν μη γάλλο βασικό υποστηρικτή του Haftar… Με θέμα; (Φωτογραφία κάτω:) Την Μεσόγειο… (Την παραλίγο «κλειστή» ελληνο-ισραηλινο-αιγυπτιακή λίμνη…) Η Ρώμη προσπαθεί να ανακτήσει το χαμένο (ιμπεριαλιστικό) έδαφος (και νερό) στην περιοχή… Εεεεε;

Το τι συζητήθηκε με τον ρώσο υπ.εξ. η ασταμάτητη μηχανή δεν το ξέρει. Θα προσπαθήσει πάντως να το συμπεράνει έντιμα…)

Οι αληθινοί φίλοι στην ανάγκη φαίνονται

Παρασκευή 6 Δεκέμβρη. Η επιτροπή για την άσκηση των αναφαίρετων δικαιωμάτων του παλαιστινιακού λαού είναι του οηε. Δημιουργήθηκε στις 10 Νοέμβρη του 1975, με σκοπό να επιβλέψει την άσκηση εκ μέρους των παλαιστινίων των δικαιωμάτων τους στον αυτοκαθορισμό, στην εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία, και στην επιστροφή στα σπίτια και στις περιουσίες τους απ’ όπου διώχτηκαν (απ’ τον ισραηλινό στρατό). Είναι σαφές ότι παρά τις καλές προθέσεις η «επιτροπή» δεν έχει πετύχει τίποτα. Αυτό που κάνει κυρίως είναι να συντάσσει ετήσιες εκθέσεις για την κατάσταση στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη· που θα μπορούσαν να ονομαστούν και «εκθέσεις για τις προόδους του ισραηλινού απαρτχάιντ».

Το ίδιο έκανε και φέτος. Η φετεινή έκθεση καλύπτει την περίοδο απ’ τις 5 Σεπτέμβρη του 2018 ως και τις 3 Σεπτέμβρη του 2019. Δεν είναι δύσκολο να φανταστείτε το περιεχόμενό της: περιγράφει συνοπτικά αυτά που υποφέρουν οι παλαιστίνιοι και οι παλαιστίνιες απ’ το ρατσιστικό, φασιστικό ισραηλινό κράτος, σε μια εποχή όξυνσης της εναντίον τους βίας, αφού το Τελ Αβίβ προχωράει προς την «τελική λύση».

Αυτή η ετήσια έκθεση κατατίθεται κάθε χρόνο στη «γενική συνέλευση» (των μελών του οηε) προς έγκριση. Και εγκρίνεται («μαύρη κοροϊδία» αφού κανείς δεν εμποδίζει το ισραηλινό απαρτχάιντ…).

Το ελληνικό κράτος (μέσω των εκπροσώπων του) συνήθως απείχε απ’ αυτήν την ψηφοφορία· ειδικά από τότε που οι σχέσεις της Αθήνας με το Τελ Αβίβ έγιναν τόσο ζεστές ώστε να είναι παρεξηγήσιμες… Φέτος, στην ψηφοφορία (πριν 3 ημέρες), ήταν η στιγμή για το επόμενο ελληνικό βήμα: καταψήφισε την έκθεση εκφράζοντας πλήρως και χωρίς συστολή τα αισθήματά του ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΥ ΑΠΑΡΤΧΑΙΝΤ… Υπάρχει πια κατεγραμμένη η πιο καθαρή και ωμή συνηγορία του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου στον θάνατο, στα σακατέματα, στα βασανιστήρια, στις καταστροφές σπιτιών, και σε όλες τις μορφές βίας που ασκεί ο καλός σύμμαχός του. Αυτό, προκειμένου για κράτη και αφεντικά, δεν λέγεται «ανηθικότητα». Λέγεται ιμπεριαλισμός.

Μετά από αυτό, κι αφού ο έλληνας σύμμαχος επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά πόσο πιστός σύμμαχος είναι, το φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ τον αντάμοιψε: έβγαλε «καταγγελία» κατά της Άγκυρας…

(φωτογραφίες: Η ελληνικά χαρά δεν κρύβεται – για την ανταμοιβή. Όσο για το Βερολίνο; Το υπ.εξ. του δήλωσε περίπου ότι «βαρέθηκε να ψηφίζει κατά του ισραήλ», οπότε…)

Αυτοί πληρώνουν!

Παρασκευή 6 Δεκέμβρη. Είναι τέλειος! Ο ψοφιοκούναβος! Είναι τέλειος επειδή φωνάζει αυτά που προετοιμαζόμαστε να δημοσιοποιήσουμε (καλώς εχόντων των πραγμάτων «τετράδιο για εργατική χρήση νο 5», του χρόνου), γραμμένα ήδη απ’ το 2004: …Όταν η αυτοκρατορία γίνεται νταβατζής και πληρώνεται για την «προστασία» της, έχει τελειώσει!…

Εκεί, λοιπόν, που πριν λίγες ώρες το ψόφιο κουνάβι συνεντευξιαζόταν στην Ουάσιγκτον για την «γενέθλια σύνοδο του νατο» (που δεν του άρεσε σαν πάρτυ), το ξεφούρνισε:

Ξέρετε, η σαουδική αραβία – έχουμε μετακινήσει περισσότερο στρατό εκεί. Και μας πληρώνουν δισεκατομύρια δολάρια. Ντάξει; Δεν το έχετε ξανακούσει αυτό ποτέ πριν. Δεν το έχει ξανακούσει σ’ όλη σας την ζωή!..

Όπως βλέπετε έχουμε πάει πολύ στρατό, και μας πληρώνουν δισεκατομύρια γι’ αυτό, και είναι ευχαριστημένοι που μας πληρώνουν… Το πρόβλημα είναι ότι ποτέ δεν τους ζήτησε κανείς κάτι τέτοιο, μέχρι που ήρθα εγώ. Κανείς δεν τους το ζήτησε. Ο Obama δεν τους το ζήτησε. Ο Bush δεν τους το ζήτησε. Ο Clinton δεν τους το ζήτησε. Μου είπαν «Μα κανείς δεν μας ζήτησε να πληρώσουμε». Και τους είπα: «Το ξέρω, αλλά εγώ σας το ζητάω»…

Είναι τέλειο! Πρώτον, επειδή μπορεί να εμφανιστεί κάθε ανταγωνιστής (π.χ. Putin, Xi…) και να πει στη σαουδαραβική χούντα: αν πληρώνετε για προστασία εμείς είμαστε φτηνότεροι, και σίγουρα το ίδιο καλοί – αν όχι καλύτεροι. Δεύτερον, επειδή αν ο τοξικός πληρώνει, μπορεί το ψόφιο κουνάβι να παρκάρει όλον τον αμερικανικό στρατό εκεί, να αράξει στις ηπειρωτικές αμμουδιές του βασίλειου (στην έρημο…), να κάνει αμμόλουτρα – και να πλερώνουν οι σεΐχηδες. Ήδη κάνει βήματα: σκέφτεται να στείλει έως και 14.000 πεζοναύτες στη σαουδική αραβία. Τέρμα το solarium! Saudi sun!!! (Το πόσο στόχος θα γίνουν για το αντάρτικο εκεί δεν τον απασχολεί…).

Τρίτο και τελευταίο. Ξέρουμε ότι το ψοφιοκουναβιστάν ζητάει απ’ την Σεούλ να πληρώσει τα κέρατά της για τον αμερικανικό στρατό και τις βάσεις εκεί… Εδώ; Μπας και παίζει φάση και ντρέπονται να μας το πουν; Αλλά γιατί να μην πλερώνει, όχι μόνο σε είδος αλλά και cush, το ελλαδιστάν για την αμερικανική «προστασία» αφού τρώγεται να την έχει;

Ε;

(φωτογραφία: Μέσα στις ανθοδέσμες έχει επιταγές – και αρβύλες…)

Δύσκολοι καιροί…

Πέμπτη 5 Δεκέμβρη. Υπάρχει κάποιο «εσωτερικό σχίσμα» τακτικής (ή και στρατηγικής) στο εσωτερικό του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου σχετικά με την «αντιμετώπιση του αιώνιου εχθρού»; Υπάρχει κάποια τάση ρεαλιστών και κάποια άλλη hard «εθνικοφρόνων»; Η «διαρροή» απ’ το υπουργείο άμυνας που ανακλήθηκε δυο ώρες μετά, καθώς και διάφορες δημαγωγικές εθνοπολεμικές κορώνες και «πεσίματα» στον σύμβουλο του ρημαδοΚούλη, αφήνουν το ερώτημα να αιωρείται…

Εν τω μεταξύ να αυτούσιο το χθεσινό ρεπορτάζ ενός νοτιοκυπριακού μήντιου («πολίτης») για τις απόψεις της Άγκυρας επί του θέματος «αοζ στην ανατολική Μεσόγειο», όπως έχουν ήδη χαρτογραφηθεί (χθεσινή αναφορά «αυτή είναι η εθνική απειλή»;)

Στα ελληνικά νησιά και στο δυτικό μέτωπο της Κύπρου δεν πρέπει να δοθεί υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ παρά μόνο χωρικά ύδατα υποστηρίζει πηγή του τουρκικού ΥΠΕΞ, λέγοντας ότι με βάση το διεθνές δίκαιο βασικός όρος είναι η αρχή της ίσης κατανομής και όχι της ίσης απόστασης.

Υποστηρίζει ακόμη ότι με βάση αυτή την αρχή, συγκρίνοντας τα νησιά με το ηπειρωτικό έδαφος άλλων χωρών μπορεί να τους δοθεί λιγότερη υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ. Υποστηρίζει ότι μπορεί να ληφθούν υπόψη παράγοντες όπως το μέγεθος, το μήκος της πρόσοψής και η θέση των νησιών και πόσο μακριά είναι από το ηπειρωτικό έδαφος.

Συγκεκριμένα, πηγές του τουρκικού ΥΠΕΞ ανέφεραν στο Ανατολού ότι η Κυπριακή Δημοκρατία έκανε τις συμφωνίες της για οριοθέτησης της θαλάσσιας δικαιοδοσίας με τις άλλες χώρες (Αίγυπτο, Λίβανο και Ισραήλ) στη βάση της αρχής της ίσης απόστασης θεωρώντας την Κύπρο ‘ηπειρωτικό έδαφος’. Μάλιστα η ίδια πηγή υποστηρίζει ότι δεν είναι όρος η αρχή της ίσης απόστασης για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ.

Αναφέρει ακόμη ότι ο βασικός όρος στο διεθνές δίκαιο και τη Σύμβαση των ΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας είναι η αρχή της ‘ίσης κατανομής’. “Με βάση αυτή την αρχή, συγκρίνοντας τα νησιά με το ηπειρωτικό έδαφος μπορεί να τους δοθεί λιγότερη υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ. Και μάλιστα τα νησιά μπορεί να περικυκλωθούν εντελώς. Σε αυτό το σημείο μπορεί να ληφθούν υπόψη παράγοντες όπως το μέγεθος, το μήκος της πρόσοψής και η θέση των νησιών και πόσο μακριά είναι από το ηπειρωτικό έδαφος”, αναφέρει η ίδια πηγή.

Οι ίδιες πηγές του τουρκικού ΥΠΕΞ αναφέρουν στο Ανατολού ότι για την υπογραφή της συμφωνίας της Τουρκίας με την Λιβύη για τις οριοθέτηση των θαλάσσιων αρμοδιοτήτων προβλήθηκε η αρχή της ίσης κατανομής. Σχετικά με τον χάρτη που δημοσιοποίησε χθες ο αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής του Ναυτιλίας και Αεροπορίας του τουρκικού ΥΠΕΞ, η ίδια πηγή αναφέρει ότι σε αυτόν ορίζεται ότι η  περιοχή δεν πρέπει να δοθεί στα ελληνικά νησιά και στο δυτικό μέτωπο της Κύπρου άλλη περιοχή θαλάσσιας αρμοδιότητας πέραν των χωρικών τους υδάτων.

Σύμφωνα με το Ανατολού, με την συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης μπορεί να μην λύνονται εντελώς όλες οι διαμάχες αλλά η Τουρκία έχει ένα σημαντικό κέρδος από την άποψη της στήριξης των δικών της νομικών και πολιτικών επιχειρημάτων.

Θα έλεγε κανείς ότι δεν τρέχει αίμα απ’ τα στόματα των «μογγόλων» (τούρκων), αλλά ότι έχουν κάποια εύλογα και όχι ασυνήθιστα νομικά επιχειρήματα που μπορεί να ισχύουν στην ανατολική Μεσόγειο μπορεί και όχι, ωστόσο υπόκεινται στην τελική κρίση κάποιων διεθνών «ειδικών» της «διεθνούς νομιμότητας» πάντα. Αν και για όσο θα υπάρχει τέτοια…

Αλλά αυτό είναι ενδιάμεσο, «διαδικαστικό». Το σημαντικότερο είναι πως αν όχι κάτι άλλο, το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο (συμπεριλαμβανόμενης και της νοτιοκυπριακής απόφυσής του) έχει να απαντήσει στο εξής απλό ερώτημα: Αν τα οποιαδήποτε κοιτάσματα βρεθούν οπουδήποτε σε «οριστικοποιημένης ιδιοκτησίας» βυθούς σε 10 χρόνια, θα είναι άχρηστα. Γιατί μέχρι να βρεθούν, να μετρηθούν και να αξιοποιηθούν (καπιταλιστικά πάντα) η παγκόσμια αγορά θα έχει τόσο πολύ φυσικό αέριο και τόσες ακόμα εναλλακτικές τεχνολογίες παραγωγής ενέργειας (do you know cold fusion…ε;;;; ) ώστε δεν θα υπάρχει «εμπορικό ενδιαφέρον». Αν δεν χωρίσει τώρα (το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο), το συντομότερο, ήρεμα και πολιτισμένα τα θαλάσσια οικοπεδάκια με τους γειτονές του, μπας και βρει έγκαιρα κανά φράγκο θαμένο στον πάτο της θάλασσας, θα μείνει με την «εθνική κάβλα» στο χέρι…

(Επειδή, το ξέρουμε, υπάρχουν άπειροι βλάκες: η άποψη της ασταμάτητης μηχανής είναι punk: οι θάλασσες ανήκουν στα ψάρια τους… Ή, για όσους το βρίσκουν ρομαντικό αυτό, είναι «τύπου Σκουριές»: να πάνε να γ…θούν τα κοιτάσματα και οι επιχειρηματίες τους!).

(φωτογραφία: Αποκλείεται! Αυτός με τα γυαλιά αριστερά, ο ρημαδο(Γουαϊ)δοΝικόλας, χαραμίζεται! Είναι γεννημένος για μεγάλα πράγματα!!!)

Ανατριχίλες στην Αθήνα 1

Πέμπτη 5 Δεκέμβρη. Υπάρχουν σοβαροί λόγοι για να παραδεχτεί οποιοδήποτε σετ αφεντικών (και όχι μόνο τα ελληνικά) ότι δεν ξέρει πως να διαχειριστεί τις συνέπειες στην καπιταλιστική ιστορία (και όχι μόνο στην καπιταλιστική ιστορία της ευρώπης και της «δύσης» αλλά και πολύ πιο πίσω) αυτού του μοναδικού φαινομένου: την επέλαση μιας ασιατικής υπερδύναμης και των συμμάχων της· και το σμπαράλιασμα που φέρνει στις επί τουλάχιστον 5 αιώνες δυτικοκρατούμενες (παγκόσμιες) ισορροπίες ή/και ανισορροπίες.

Υπάρχει όμως και ένας λόγος για το ανάποδο, για να βρυχάται το ελληνικό ποντίκι (το είπαν οι καλαματιανοί έλληνες: έχουμε ουρά!) παριστάνοντας το λιοντάρι, όταν όλα τα υπόλοιπα (δυτικά) λιοντάρια μαζί βρίσκονται σε περιδίνηση – που δεν κρύβεται. Και ο λόγος αυτός ονομάζεται «εθνική ιδεολογία».

Το motto του «αιώνιου εχθρού» (της τουρκίας) που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (δηλαδή: με την έγκριση και την βοήθεια των «δυτικών» συμμάχων») θα γονατίσει απ’ τον θαραλλέο «έλληνα γίγαντα» ανάγεται, πρακτικά, στο σύνολο της ιστορίας του νέου ελληνικού κράτους. Περιοριζόμενοι στα highlights του 20ου αιώνα, το 1920 και το 1921 αυτό ήταν που παιζόταν· μέχρι που βούλιαξε στον Σαγγάριο. Ωστόσο, παρά την «καταστροφή», η πεποίθηση περί (μελλοντικής) υποστηρίξης απ’ τους «δυτικούς συμμάχους» μπορούσε να εξακολουθήσει στο βαθμό που αυτοί ήταν οι μόνες «παγκόσμιες δυνάμεις».

Ακόμα και στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990, πολύ πρόσφατα δήλαδή, όταν κολοσσοί του ελληνικού ιμπεριαλισμού σαν τον υπουργό πολέμου Αρσένη προωθούσαν το «ενιαίο αμυντικό δόγμα Έβρος – Κύπρος» και άλλοι κολοσσοί της «αριστερής διανόησης» σαν τον Σημίτη (πριν γίνει πρωθυπουργός) ξέθαβαν την «ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών» (!!!), και πάλι η «δύση» θεωρούνταν η αποκλειστικά ικανή προέλευση και καθοδήγηση των ιμπεριαλισμών πάνω στο σώμα του πλανήτη. Και μέσα σ’ αυτόν τον καταμερισμό, για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό (απέναντι στον τουρκικό), το μόνο άξιο λόγου ζήτημα ήταν «παίγνιο μηδενικού αθροίσματος», όπως απ’ την δημιουργία του ελληνικού κράτους και μετά: αν στηρίξουν εμάς δεν θα στηρίξουν αυτούς και θα κερδίσουμε· αν στηρίξουν αυτούς θα πρέπει να μαζευτούμε, για να μην χάσουμε… Άρα; Τι πρέπει να κάνουμε; Να κερδίζουμε την εύνοιά τους επειδή γεωπολιτικά είμαστε πολύτιμοι…

Τώρα, οι γεωπολιτικο-προσοδικά αναθρεμμένοι επί γενιές «ειδικοί» και «δημαγωγοί» του ντόπιου ιμπεριαλισμού, μιλιταρισμού και των αφεντικών του, τραυλίζουν προσπαθώντας να εξηγήσουν / καταγγείλουν την «αυθάδεια» αυτού του «αιώνιου εχθρού». Αφού δεν έχει σταθερούς δυτικούς συμμάχους από πού ως πού βγάζει αυτό το «θράσος»; αναρωτιούνται μάλλον κρυφά… Βρίσκουν, βέβαια, σαν εξήγηση την συμμαχία της Άγκυρας με την Μόσχα – αλλά αυτή η εξήγηση δεν τους κάνει (γι’ αυτό και πάντα την περιγράφουν σαν «ετοιμόρροπη»!). Δεν τους κάνει επειδή υπάρχει πάντα μια «λαϊκή» φλέβα φιλορωσισμού (το αόρατο «ρωσικό κόμμα» άλλων εποχών…) και μικροαστικής ελπίδας για το «ξανθό γένος» (απ’ τα Ορλωφικά κρατάει αυτό!…)

Όλα αυτά τα εθνικά σκατά πολυτελείας αδυνατούν να καταλάβουν ότι έχει μετατοπιστεί (και μάλιστα ριζικά) ο άξονας περιστροφής των παγκόσμιων καπιταλιστικών διαδικασιών!! Ότι η άλλοτε «περιθωριακή» ανατολή έχει γίνει ήδη το κέντρο του παγκόσμιου καπιταλισμού σχεδόν από κάθε άποψη που έχει και θα έχει σημασία στον 21ο αιώνα! Κι αφού δεν μπορούν να το «πιάσουν» αυτό, τραυλίζουν όταν βρίσκονται μπροστά στις συνέπειές του. Όπως, για παράδειγμα, ότι η Άγκυρα σαν κράτος και κεφάλαιο αναφέρεται πια σ’ αυτήν την καπιταλιστική ανατολή, που δεν είναι μόνο (ή δεν είναι τόσο) η Μόσχα, αλλά είναι το Πεκίνο, η Τεχεράνη, η Ισλαμαμπάντ, η Κουάλα Λαμπούρ, το Ανόι…

Γιατί αναφέρεται η Άγκυρα σ’ αυτήν την ανατολή και αντιμετωπίζει την «δύση» όχι απορριπτικά αλλά περιπαικτικά; Μα επειδή μεγάλο, τεράστιο μέρος των κοινωνιών αυτής της ανατολής είναι μουσουλμάνοι κι όχι χριστιανοί. Άρα ο τουρκικός καπιταλισμός και το τουρκικό κράτος, τα πλέον «δυτικά» στον μουσουλμανικό κόσμο, έχουν στρατηγικά πλεονεκτήματα προς την ανατολή. Και οι χριστιανοί έλληνες αδυνατούν να καταλάβουν γρι!

Ούτε, βέβαια, μπορούν να καταλάβουν και να αποδεχτούν το γεγονός ότι η Τεχεράνη, η Ισλαμαμπάντ και η Άγκυρα, με όλες τις μικρότερες ή μεγαλύτερες δόσεις «δυτικισμού» που έχουν ενσωματώσει ιστορικά, είναι στρατηγικής, στρατηγικότατης σημασίας «εταίροι» όχι μόνο για την Μόσχα… αλλά και για αυτό το κύμα που δεν μπορεί να το σταματήσει κανείς (εκτός αν επιχειρήσει την total καταστροφή του πλανήτη): το ασιατικό / κινεζικό…

Ανατριχίλες στην Αθήνα 2

Πέμπτη 5 Δεκέμβρη. Όταν, για παράδειγμα, οι πολύ καινούργιοι ισλαμοδημοκράτες στην εξουσία είπαν ένα ωμό «όχι» στην απαίτηση της Ουάσιγκτον να της επιτρέψουν να μπουκάρουν στο ιράκ και απ’ τον βορρά, οι δήθεν «αντι-ιμπεριαλιστές» στο ελλαδιστάν έβγαλαν τον σκασμό! Ήταν 2003 και τα ξεπερασμένα θεωρήματα που είχαν στα άδεια κεφάλια τους (ότι, δηλαδή, η Άγκυρα είναι το «αγαπημένο παιδί του νατο και των αμερικάνων») δεν μπορούσαν να εξηγήσουν το από πού ως πού οι ισλαμοδημοκράτες υπό τον Erdogan κάνουν τέτοιον τσαμπουκά στην παντοδύναμη Ουάσιγκτον. Δεκαέξι χρόνια μετά, εν έτει 2019, τα ίδια άδεια κεφάλια ξύνονται για το απο πού ως πού ο ίδιος Erdogan αγοράζει ρωσικούς S – 400 «γράφοντας» τις αμερικανικές απειλές. Η απάντηση είναι απλή, αλλά προσβάλει τις εθνικές μυθολογίες: το τουρκικό κράτος πολλαπλασιάζει την γεωπολιτική του αξία (και ήδη απ’ το 2003 οι διανοούμενοι και οι «ειδικοί» των ισλαμοδημοκρατών έβλεπαν τις τάσεις…) ακριβώς επειδή αρθρώνει τα συμφέροντά του με οργανικό τρόπο (και) με την ανατολή. Δεν είναι η ευκαιριακή παραχώρηση ενός λιμανιού ή ενός αεροδρομίου! Είναι ότι γίνεται γέφυρα· ή αιχμή, στην «καρδιά του παλιού κόσμου».

Όταν, πάλι, το ίδιο καθεστώς «έγραφε» κανονικότατα τις αμερικανικές κυρώσεις κατά της Τεχεράνης, τόσο πριν την συμφωνία 5 + 1 του 2015 όσο και μετά την αποχώρηση του ψοφιοκουναβιστάν απ’ αυτήν (τότε, πια, φωναχτά), οι ντόπιοι εθνικόφρονες σκατοκέφαλοι δεν αναρωτήθηκαν αυτό που κάνουν τώρα, μετά την συμφωνία Άγκυρας – Τρίπολης, δηλαδή «απο πού ως πού;» Νόμιζαν και νομίζουν οι ανόητοι ότι η Ουάσιγκτον θα παρατήσει την απείθαρχη Άγκυρα και θα αγκαλιάσει την γούτσου γούτσου βολική Αθήνα. Ήλπιζαν. Δεν πήραν χαμπάρι ποτέ αυτό: αν η Ουάσιγκτον (και, δευτερευόντως, το Λονδίνο και το Παρίσι) χάσει οριστικά την τουρκική επικράτεια προς όφελος της ανατολής (και της Μόσχας), η επόμενη «γραμμή άμυνας» απέναντι στην ανατολή ΔΕΝ θα είναι η ελληνική χερσόνησος. Θα είναι η ιταλική· το ελλαδιστάν θα είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μια buffer zone…

Ενώ, λοιπόν, το μεγαλύτερο μέρος του «δυτικού κόσμου» δείχνει να έχει πάθει ναυτία απ’ αυτές τις απροσδόκητες αλλαγές συσχετισμών, το ελλαδιστάν, που πάντα έκανε τους ιμπεριαλιστικούς υπολογισμούς του με βάση την παγκόσμια ισχύ αυτού του «δυτικού κόσμου» ή, έστω, μιας ισχυρής στη θάλασσα μερίδας του, δείχνει να έχει πάθει vertigo. Οι «ρεαλιστές» (υπάρχουν τέτοιοι) είναι ιδεολογικά υποτελείς, και θα ήταν αδύνατο να «περάσουν» στο μαζικά εθνικιστικό πόπολο, δεξιό κι αριστερό, έναν πραγματικό – συμβιβασμό – με – την – (παγκόσμια) πραγματικότητα· άρα έναν συμβιβασμό με την διεθνή αναβάθμιση της Άγκυρας, που δεν ειναι προσωρινή, δεν είναι ένα «κακό όνειρο»….

Αντίθετα οι εθνικόφρονες, που όταν ήταν το «κόμμα της δραχμής» δεν είχαν να προτείνουν τίποτα περισσότερο πρακτικά από δάκρυα, αίμα και άγρια νομισματική υποτίμηση της εργασίας, αλλά παρόλα αυτά ήταν εθνοπλειοψηφία (που αυτο-θεωρούνταν, μάλιστα, και «επαναστατική»…) έτσι και τώρα έχουν την ιδεολογική ηγεμονία. Δεν έχουν να προτείνουν κάτι απέναντι στην «τουρκική επιθετικότητα» (που επαναλαμβάνει μονότονα ο Περισσός· ανάθεμα στον «ιστορικό υλισμό» και των «πατριωτισμό» των γραφειοκρατών!!) εκτός απ’ την φαντασίωση ότι «θα τους βουλιάξουμε»…

Μαζί με το νατο; Χωρίς τον «κλινικά νεκρό»; Μαζί με την ε.ε.; Χωρίς τους «τύραννους» ευρωγραφειοκράτες; Μαζί με τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron; Χωρίς αυτόν που πυροβολεί τα κίτρινα γιλέκα; Ποιός ξέρει;

Δεν έχει σημασία… Θα τους βουλιάξουμε!!!

(φωτογραφία χθεσινή: Μπορεί να χάνουν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους, αλλά μια δουλειά ξέρουν να την κάνουν: να τρώνε, να πίνουν, και να σκοτώνουν!!!)