Tag: εξωτερική πολιτική

Παρακμή και αλαζονεία

Παρασκευή 24 Γενάρη. Όταν όλα αυτά γίνουν ταινία, οι θεατές θα αναρωτιούνται ποιος σκέφτηκε τέτοιο σενάριο. Θα ήταν χρήσιμο τώρα όμως να μην εννοήσετε αυτήν την αλληλουχία γεγονότων σαν fiction. Γιατί μέσα και πίσω απ’ την «πλοκή» αναβλύζει δύσοσμα το τέλος μιας εποχής (των βεβαιοτήτων του 20ου αιώνα…) στη μέση Ανατολή· και πιο πέρα. Δεν είναι παράσταση…

Αξίζει να θυμηθείτε ότι ο τοξικός, αυτός ο συγκεκριμένος σαουδάραβας «ηγέτης», προσωποποιεί έναν απ’ τους ζωτικούς κρίκους των συμμαχιών του άξονα. Είναι κρίσιμος σύμμαχος όχι μόνο του ψοφιοκουναβιστάν, αλλά και της Αθήνας, του Τελ Αβίβ, της Λευκωσίας. Απ’ τα θησαυροφυλάκιά του (και τα θησαυροφυλάκια του μέντορά του, του τοξικού του Αbu Dhabi) κρέμονται πολλά. Απ’ τη λιβύη ως την ινδονησία.

Σήμερα το μεσημέρι ο έλληνας γύπας ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας υπ.εξ. θα βρίσκεται στο παλάτι για νταραβέρια μ’ αυτόν ακριβώς τον τοξικό και τους υπουργούς του. Είχε ξαναπάει πριν ένα μήνα, και πριν δύο μήνες – έχει γίνει ένας απ’ την «αυλή» του μακελάρη! «Κώλος και βρακί» που έλεγαν οι παλιοί… Συνεπώς αυτά που εξιστορήσαμε πιο πριν δεν είναι ένα αδιάφορο ανέκδοτο της Ιστορίας!

Δεν δείχνουμε την «ηθική» πλευρά της υπόθεσης· δεν υπάρχουν «ηθικά» αφεντικά. Κι ούτε θα υπήρχαν ποτέ «ηθικοί» ιμπεριαλιστικές, σύμμαχοι άλλων παρόμοιων. Δείχνουμε την «υποκειμενική ποιότητα» της συγκεκριμένης ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, απ’ την Ουάσιγκτον στο Ριάντ μέσω Αθήνας, Λευκωσίας και Τελ Αβίβ. Που με την σειρά της, αυτή η «υποκειμενική ποιότητα» των πολιτικών βιτρινών που παίρνουν τις αποφάσεις δεν είναι παρά έκφραση της αντικειμενικής κατάστασης των αντίστοιχων κρατών / κεφαλαίων / μαφιών. Ένα καθεστώς που υποτιμάται στον διεθνή καταμερισμό εξουσίας και εργασίας, ένα οικόπεδο που χάνει την γεωπολιτική του αξία και τις προσόδους απ’ αυτήν, ένα μονοπώλιο του οποίου το εμπόρευμα χάνει την διεθνή του αξία, είναι αναμενόμενο να αναδεικνύουν την παρακμιακότητά τους ακόμα και στην «κορυφή» τους.

Πάντα μέσα στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό, πάντα μέσα στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο, δεν πρέπει να μας διαφεύγει το πως και γιατί οι ντόπιοι καραγκιόζηδες, εκπρόσωποι (και) των μαφιόζων της θάλασσας, τρέχουν να αγκαλιάσουν και να αγκαλιαστούν με άλλους μαφιόζους – ακόμα τους πιο τελειωμένους, τύπου τοξικός ή «τζενεράλ»…

Ω τζενεράλ, τζενεράλ: γιατί τους διώκεις;

Πέμπτη 23 Γενάρη. Το γεγονός ότι «τζενεράλ» Haftar έκοψε τις ροές πετρελαίου από κοιτάσματα που ελέγχει ο Sarraj αλλά η μεταφορά τους γίνεται μέσω εδαφών που ελέγχουν οι δικοί του, έχει εξοργίσει όσους κάνουν δουλειές με τα συγκεκριμένα πετρέλαια· πρώτα και κύρια την Ρώμη (παραδόξως διαμαρτύρεται και η Ουάσιγκτον). Είναι μια επιλογή δίκοπο μαχαίρι για τον «τζενεράλ»: θέλει να κόψει τα έσοδα του καθεστώτος Sarraj, επειδή απ’ αυτά πληρώνει τους μισθοφόρους του “free libyan army” (πρώην “free syrian army”) που στέλνει η Άγκυρα. Απ’ την άλλη μεριά είναι πειρατική ενέργεια. Την οποία η Ουάσιγκτον επιτρέπει στον εαυτό της να κάνει μόνον αυτή (στη συριακή Deir ez Zor για παράδειγμα) ενώ η Ρώμη θίγεται άμεσα, αφού η eni εκμεταλλεύεται αυτά τα κοιτάσματα, μαζί με την λυβική noc.

Πέρα απ’ αυτά όμως, η κίνηση του «τζενεράλ» δείχνει ένα ορισμένο στρατιωτικό αδιέξοδο στο οποίο έχει βρεθεί, αφότου οι ρώσοι μισθοφόροι του wagner group του γύρισαν την πλάτη. Δεν μπορεί πια ούτε να ελπίζει ούτε να απειλεί με κατάληψη της Tripoli (όπου πράγματι το μόνο που του έχει απομείνει είναι αεροπορικοί βομβαρδισμοί…). Και, ελλείψει τέτοιας προοπτικής, καταφεύγει σε «μαγκιές» που θα μπορούσε να τις έχει κάνει εδώ και πολλούς μήνες, αλλά δεν τις έκανε επειδή ένοιωθε στρατιωτικά ισχυρός.

Είναι η στιγμή, πιστεύουμε, που πρέπει να παρέμβει το ρημαδογκουβέρνο, μέσω του γύπα υπ.εξ. Μια ολιγόλογη ανακοίνωση του ελληνικού υπουργείου εθνικού ιμπεριαλισμού, με τα λόγια «βάστα Haftar, βάστα!» όχι μόνο θα δώσει κουράγιο στον σύμμαχο, αλλά θα ανατρέψει εντελώς τα δεδομένα στην ευρύτερη περιοχή… Αφού, στο κάτω κάτω, διάφοροι επώνυμοι ντόπιοι καραβοκύρηδες πετρελαιάδες που έκαναν και κάνουν λαθρεμπόριο πετρελαίου απ’ τη λιβύη, με τον Haftar δουλεύουν – όχι με την eni και τον Sarraj.

Γερά ρε «τζενεράλ», γερά! Γερά με τσαμπουκά!

Ευρωπαϊκή sophia

Πέμπτη 23 Γενάρη. Η προηγούμενη «operation sophia» ήταν η προσπάθεια της ε.ε. για την στρατιωτική διαχείριση της φυγής προσφύγων και μεταναστών απ’ τη λιβύη προς (κυρίως) την ιταλική επικράτεια, που ξεκίνησε στα μέσα του 2015 και τέλειωσε τον Μάρτη του 2019. Παρότι όσοι την σχεδίασαν θα περηφανεύονταν ότι έσωσαν μερικές χιλιάδες προσφύγων / μεταναστών, ο αριθμός όσων πνίγηκαν ήταν επίσης μεγάλος στη διάρκεια της ευρωπαϊκής «σοφίας». Ωστόσο ο βαθύτερος στόχος είχε να κάνει με τον στρατιωτικό έλεγχο της κεντρικής Μεσογείου γενικά.

Προχτές οι υπ.εξ. της ε.ε. αποφάσισαν να ξαναβάλουν μπροστά την «operation sophia» με σημαντικά τροποποιημένη στόχευση όμως. Αυτή τη φορά ο ευρωπαϊκός στρατός / στόλος δεν θα ασχολείται με τους πρόσφυγες / μετανάστες που προσπαθούν να περάσουν τη Μεσόγειο (ή, εν πάσει περιπτώσει, δεν θα είναι τέτοια η οργάνωση, τα μέσα και ο προσανατολισμός του) αλλά με την διαφύλαξη του εμπάργκου όπλων προς το λιβυκό πεδίο μάχης. Μόνο που:

… Το εμπάγκο όπλων πρέπει να ελέγχεται, αλλά όχι μόνο απ’ τη θάλασσα, επειδή τα περισσότερα όπλα διακινούνται μέσω της ερήμου. Μπορούμε να ελέγχουμε την θάλασσα, αλλά πρέπει επίσης να ελέγχουμε την ξηρά και τον αέρα…. Αυτό θα χρειαστεί δορυφορικά και εναέρια μέσα…

Αυτό ξεκαθάρισε μετά την κουβεντούλα των ευρωπαίων υπ.εξ. ο Josep Borrell, επίτροπος επί των εξωτερικών της ε.ε. Με τέτοιες στοχεύσεις η «operation sohpia 2.0» έχει πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις σε στρατιωτικά μέσα, οργάνωση και επιμελητεία.

Συνεπώς δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής κανενός απ’ όσους / όσες διαβάζουν αυτές οι γραμμές: η διαφορά της τώρα σχεδιαζόμενης «sophia» με την προηγούμενη δεν είναι, απλά, ότι η αρχική ήταν βασικά ναυτική (και «αντιμεταναστευτική») ενώ η τωρινή (επιδιώκεται να) είναι αεροναυτική (και «αντιπολεμική!»). Αλλά το ότι ενώ η πρώτη είχε πεδίο δράσης μόνο την (κεντρική) Μεσόγειο, τώρα διαμορφώνεται μια ενιαία ζώνη στρατιωτικού ελέγχου απ’ το κεντρικό Sahel (όπου ήδη βρίσκεται γαλλικός κυρίως αλλά και γερμανικός στρατός) ως την Μεσόγειο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο επιδιώκεται να ενοποιηθεί στρατιωτικά ο ευρωπαϊκός έλεγχος της υποσαχάριας Αφρικής με τον έλεγχο της κεντρικής Μεσογείου. Το λιβυκό πεδίο μάχης αποδεικνύεται η «ιδανική γεφύρωση»…

Είναι αναμενόμενο ότι η υλοποίηση αυτού του σχεδίου θα καθυστερήσει, επειδή χρειάζεται διάφορες τεχνικές προετοιμασίες και σχεδιασμούς, συν το να καθοριστεί η συμμετοχή ποιών και πόσων (το ελλαδιστάν έχει με μεγάλη χαρά δηλώσει «παρόν», όπως επίσης Ρώμη και Βερολίνο. Φυσικά ούτε το Παρίσι πρόκειται να λείψει…) Εν τω μεταξύ οι σχεδιασμοί της Άγκυρας και της Μόσχας είναι λογικό ότι θα προχωρήσουν πρακτικά, πάντα κάτω απ’ την σημαία της «διακοπής του πολέμου». Με τα τωρινά δεδομένα, και εφόσον οι προθέσεις έχουν δηλωθεί, Άγκυρα και Μόσχα απ’ την μια μεριά και «ε.ε.» απ’ την άλλη, είναι υποχρεωμένοι σε μια συγκατοίκηση / συνύπαρξη, σίγουρα στις όχθες της Μεσογείου.

Αν η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της μείνουν μακρυά (μάλλον δύσκολο να γίνει «ειρηνικά»…) οι συγκάτοικοι – αν όχι συνεργάτες – θα έχουν λόγους να είναι ευχαριστημένοι.

(φωτογραφία: Με κόκκινο οι περιοχές που όπως όλα δείχνουν σχεδιάζεται να αποκτήσουν “ευρωπαϊκή στρατιωτική συνέχεια”…)

Μεγαλεία

Τετάρτη 22 Γενάρη. Κανονικά θα έπρεπε να είναι πίσω απ’ τα κάγκελα. Όμως οι φίλοι στις δύσκολες στιγμές φαίνονται. Έτσι ο Αναστασιάδης, πολιτική βιτρίνα της νότιας κύπρου, τσίμπησε έναν τίτλο επίτιμου διδάκτορα απ’ το «διεπιστημονικό κέντρο της Herzliya / ICH» ένα ιδιωτικό (εθνικιστικό) κολέγιο του Τελ Αβίβ. Και μάλιστα έγινε επίτιμος διδάκτορας φιλοσοφίας! Φαινόταν ότι το ‘χει…

Όλα ήταν μέλι γάλα στην τελετή. Ο πρόεδρος – φιλόσοφος ύμνησε τις σχέσεις των δύο λαών, κατήγγειλε τις παράνομες ενέργειες της Άγκυρας, και σήκωσε όρθιο τον east med – για να τον ανεμίσει σαν σημαία. Δεν είπε τίποτα, βέβαια, για το κοίτασμα «αφροδίτη» την εκμετάλλευση του οποίου έχει μπλοκάρει το Τελ Αβίβ… (Δεν ήθελε να χαλάσει την ατμόσφαιρα).

Η παροχή εξυπηρετήσεων στον 6ο στόλο (αμερικανική βάση δηλαδή) πότε θα ξεκινήσει άραγε; Πριν αναγνωρίσει η Μόσχα το τουρκοκυπριακό κράτος (όπως ακούγεται έντονα) ή μετά;

Ένα φιλόσοφος δεν θα έπρεπε να δυσκολεύεται σ’ αυτά τα απλά θεματάκια… Εδώ κάνει γαργάρα το αίμα των παλαιστίνιων, σ’ αυτά θα κολώσει;

(Την όποια στρατοαστυνομία διαθέτει ο «φιλόσοφος» την έστειλε στη «πράσινη γραμμή» για να εμποδίζει, λέει, το πέρασμα προσφύγων και μεταναστών… Αλλά αυτό δεν το τρώνε όλοι στη Λευκωσία. Βήμα προς hard borders θα μπορούσε να είναι…)

Η εθνική καραμέλα

Τρίτη 21 Γενάρη. Το «διεθνές δίκαιο». Του «διεθνούς δικαίου»… Ω «διεθνές δίκαιο»!!! Με δύο μονάχα λέξεις η εθνική δημαγωγία αναπαράγεται στο εσωτερικό, παρουσιάζοντας τα «εθνικά συμφέροντα» σαν θύμα … παρανόμων, μαφιόζων… Γιατί όχι και εγκληματιών; Δεν χρειάζεται καμμία αναλυτική περιγραφή του περιεχομένου αυτού του «διεθνούς δικαίου» σε σχέση με τα «εθνικά συμφέροντα»: οι λέξεις είναι «γεμάτες» («διεθνές» και «δίκαιο») δίνοντας την αίσθηση ότι τα ελληνικά συμφέροντα είναι πράγματι ο ήλιος που γύρω του στρέφονται οι πλανήτες…

Για παράδειγμα, επειδή η συμφωνία οριοθέτησης αοζ ανάμεσα στην Άγκυρα και την Tripoli (θεωρείται πως) «βλάπτει τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα», είναι αυτόματα «παράνομη» – εκτός «διεθνούς δικαίου». Όμως το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με την αντίστοιχη συμφωνία οριοθέτησης αοζ ανάμεσα στη Λευκωσία και στο Τελ Αβίβ: η Βηρυτός επιμένει ξανά και ξανά ότι παραβιάζει τα «εθνικά συμφέροντα του λιβάνου». Έχετε ακούσει κανέναν στο ελλαδιστάν να καταγγέλει την συμφωνία εκείνη σαν παράνομη; Όχι….

Ή, τονίζεται ότι η Άγκυρα δεν έχει υπογράψει την «σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας»· εννοώντας ότι βρίσκεται εκτός νόμου, και ότι κατά συνέπεια δρα fe facto σαν αδέσποτος πιστολέρο. Όμως ούτε το Τελ Αβίβ την έχει υπογράψει! Ούτε η Ουάσιγκτον! Γιατί αυτοί είναι σεβάσμιοι σύμμαχοι και όχι άτιμοι ταραξίες;

Η κοινή λογική υποδεικνύει πως αν υπάρχουν διαφορές μεταξύ δυο κρατών, ο «νόμιμος» και όχι γκαγκστερικός τρόπος για να λυθούν είναι είτε οι μεταξύ τους διαπραγματεύσεις είτε η προσφυγή σε κάποιο αποδεκτό δικαστήριο. Στο θέμα της οριοθέτησης των αοζ αρμόδιο είναι το διεθνές δικαστήριο της Χάγης· το οποίο με τα χρόνια, εξετάζοντας πολλές περιπτώσεις τέτοιων διαφορών σ’ όλο τον πλανήτη, έχει διαμορφώσει και μεγάλη νομολογία, και μεγάλη εμπειρία. Γιατί λοιπόν, αφού επί πάνω από 15 χρόνια (απ’ την εποχή του δικτάτορα Μουμπάρακ ήδη) η Αθήνα δεν μπορεί να τα βρει με την φιλική και συμμαχική χούντα του Καΐρου στο θέμα των μεταξύ τους θαλάσσιων συνόρων, δεν προσφεύγει στη «διεθνή νομιμότητα», δηλαδή στο δικαστήριο της Χάγης; Κι αφού η «διεθνής νομιμοφροσύνη» είναι εθνικό ιδεώδες, γιατί το ελλαδιστάν δεν έχει καταφέρει να συνεννοηθεί και να συμφωνήσει στο θέμα με κανένα απ’ τα γειτονικά κράτη, ούτε με τη Tripoli (ήδη απ’ την εποχή του Καντάφι), ούτε με τη Ρώμη, ούτε με τα Τίρανα;

Μήπως, τουλάχιστον, τώρα που οι «παράνομοι» (η Άγκυρα και η Tripoli) έχουν πιαστεί με τη γίδα στην πλάτη, μήπως τώρα, έστω, είναι η στιγμή της «διεθνούς νομιμότητας», δηλαδή του δικαστηρίου της Χάγης;

Αμ δε!!!

Ύπαγε οπίσω μου σατανά!

Τρίτη 21 Γενάρη. Ο επίσημος παρα-πολιτικολόγος των καθεστωτικών «νέων» έγραφε χτες στη σελίδα του (ο τονισμός με υπογραμμίσεις δικός μας):

… Ας δούμε … τι είπε ο Αντ. Σαμαράς στον «Φιλελεύθερο»:

«Όταν ακούγεται για προσφυγή στη Χάγη υπό τις τωρινές συνθήκες, δηλαδή εκ των προτέρων συνθηκολόγηση της Ελλάδας σε «συνυποσχετικό»… έτσι δεν αποτρέπουμε την επιθετικότητα της άλλης πλευράς. Την ενθαρρύνουμε κιόλας».

Προσωπικά θα προσθέσω ότι την ίδια άποψη έχουν και πρώην υπουργοί Εξωτερικών (με έναν – δυο έχω συνομιλήσει τελευταία) οι οποίοι θεωρούν ότι αν πάμε τώρα στη Χάγη και μάλιστα με συνυποσχετικό, θα πάμε «σφαγμένοι από χέρι», διότι πολλά έχουν αλλάξει στη διεθνή αντιμετώπιση του ζητήματος από τη δεκαετία του ’80, που εμείς πιέζαμε για προσφυγή στη Χάγη και οι Τούρκοι αρνούνταν.

Όποιον και να ρωτήσει θα σου πει ότι «η συγκυρία είναι κακή» και οι «οιωνοί» είναι σε βάρος μας. Θα έλεγα πριν ο Πρωθυπουργός Κυριάκος κατατείνει πλέον οριστικά στην άποψη αυτή, της προσφυγής στη Χάγη, και πριν οι Τούρκοι αδράξουν την ευκαιρία, να καλέσει και να ζητήσει τη γνώμη τους, υπουργούς Εξωτερικών όπως ο κύριος Πέτρος Μολυβιάτης, ο Θεόδωρος Πάγκαλος ή ακόμη και τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατιας και πολύπειρο διπλωματικά, Κάρολο Παπούλια. Μην προχωρήσει σε κινήσεις οι οποίες αργότερα μπορεί να γίνουν η απαρχή σοβαρών δεινών για τη χώρα…

Ουουπς!!! Αμάν;;!!! Απ’ τη μια μεριά «διεθνής νομιμότητα και ξερό ψωμί» και απ’ την άλλη «μακρυά από δαύτην, είναι παγίδα… είμαστε σφαγμένοι από χέρι… την έχουμε πατήσει… το λένε και οι παλιοί υπ.εξ.» – ε; Τι μαύρο κακό έχει βρει την έρμη πατρίδα;

Κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει εδώ. Η άβυσσος ανάμεσα στην εθνική ιδεολογία / προπαγάνδα («ζήτω η διεθνής νομιμότητα!»…) και στην εθνική πολιτική («μακρυά απ’ την διεθνή νομιμότητα!»…) δεν είναι απλά πραγματική. Αποκαλύπτει, κυρίως, την πραγματικότητα. Για την οποία έχετε διαβάσει κάμποσες φορές εδώ (αν και κάποιοι με τα γυαλιά μιας κάποιας light εθνικοφροσύνης): αυτά που το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος υποστηρίζει πως είναι τα «δικαιώματά» του (σε σχέση με τις ζώνες αποκλειστικής εκμετάλλευσης / αοζ) ΔΕΝ είναι συμβατά με την διεθνή νομοθεσία!! Καθόλου συμβατά δεν είναι!

Έτσι εξηγείται η παρανοϊκή, «διπολική» διαταραχή του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Απ’ την μια μεριά διεκδικεί περισσότερα έως πολύ περισσότερα απ’ όσα επιτρέπει το δίκαιο της θάλασσας. Απ’ την άλλη μεριά όμως, επειδή αυτές οι απαιτήσεις δεν μεθοδεύονται σε κενό, όταν στριμώχνεται απ’ τους αντιπάλους του, φωνάζει ότι «θα τους κάνει μήνυση»! Όχι για να φοβηθούν (αυτοί ξέρουν….) αλλά για να μπετοναριστεί εθνικιστικά το ποιμνίο… Για πάσα χρήση…

«Σφαγμένοι»…

Τρίτη 21 Γενάρη. Ο παραπάνω χάρτης, που παρουσιάζει τις ελληνικές ιμπεριαλιστικές διεκδικήσεις κάτω απ’ τον κωδικό «αοζ», δείχνει απλόχερα και παραστατικά το γιατί το ελλαδιστάν δεν μπορεί όχι στο δικαστήριο της Χάγης να πάει, αλλά ούτε απ’ έξω να περάσει! Είναι μια “μεγάλη ελλάδα” – ντοπέ!

Το πιο καραμπινάτο, ακραίο δείγμα είναι … η αοζ του Καστελόριζου. Αυτό το ελληνικό νησάκι που βρίσκεται σε απόσταση κολύμβησης απ’ τις τουρκικές ακτές, δεν δικαιούται ούτε χιλιοστό πέρα απ’ τα «χωρικά του ύδατα» – με βάση την διεθνή νομοθεσία / νομιμότητα. Αλλά αυτό είναι αδιάφορο για τα ντόπια αφεντικά: το να υποστηρίζουν ότι δικαιούται κανονικότατα αοζ, σε συνδυασμό με την επίσης ονειρική αοζ της νότιας κύπρου, τους επιτρέπει να αποκλείουν την τουρκία απ’ την ανατολική Μεσόγειο. Θα ήταν ποτέ δυνατόν να είναι συμβατό με το δίκαιο θάλασσας ένα κράτος (το τουρκικό) με ακτογραμμή πολύ μεγαλύτερη απ’ αυτή της αιγύπτου να μην έχει ουσιαστικά τίποτα περισσότερο από αοζ τσόντες, από περισσεύματα της ελληνικής / ελληνοκυπριακής πλεονεξίας; Όχι.

Τα ίδια ισχύουν για την ελληνική εκδοχή (και καθόλου μια συμφωνημένη εκδοχή) των νότιων συνόρων (της ελληνικής αοζ) σε σχέση τόσο με την αιγυπτιακή όσο και την λιβυκή. Το ελλαδιστάν επιμένει ότι κανονική αοζ έχει και η Γαύδος, και κάθε βραχονησίδα νότια της Πελοποννήσου, ξεκινώντας το μέτρημα απ’ αυτά τα σημεία. Το αποτέλεσμα είναι να βάζει στο λογαριασμό της μια τεράστια έκταση στα δυτικά του Ιουνίου και στα νότια της Κρήτης, σε βάρος τόσο της αιγυπτιακής όσο και της λυβικής αοζ. Ποιο αφεντικό, ποια πολιτική βιτρίνα είτε στο ένα κράτος είτε στο άλλο θα υπέγραφε ποτέ τέτοιο «τρελλά φιλελληνικό» deal;

Κάτι ανάλογο ισχύει σε σχέση με την ιταλία, αλλά και με την αλβανία. Σ’ αυτήν την δεύτερη περίπτωση, ο ελληνικός τσαμπουκάς και η ιμπεριαλιστική αυθαιρεσία «προικίζουν» τους Οθωνούς και την Ερικούσσα στα βόρεια της Κέρκυρας με περισσότερη αοζ απ’ ότι η απέναντι αλβανική ακτή… Ποιο διεθνές δικαστήριο θα δικαίωνε τέτοιες απαιτήσεις;;

Αυτή η σύντομη περιδιάβαση στην περίμετρο των ελληνικών ιμπεριαλιστικών φαντασιώσεων περί αοζ (έναντι 5 κρατών: τουρκικού, αιγυπτιακού, λιβυκού, ιταλικού και αλβανικού), δείχνει το γιατί η Αθήνα δεν έχει πλησιάσει καν και καν τόσα χρόνια την ετυμηγορία του «διεθνούς δικαίου», δηλαδή του δικαστηρίου της Χάγης. Θα ήταν αρκετό να χάσει δικαστικά μία μόνο απ’ αυτές τις φαντασιώσεις, για να δημιουργηθεί ένα συγκεκριμένο και εστιασμένο νομικό προηγούμενο, και να καταρρεύσουν σαν μουλιασμένος χάρτινος πύργος όλες οι υπόλοιπες φαντασιώσεις / απαιτήσεις.

Κι ωστόσο αυτό είναι το λιγότερο!!! Λίγα μίλια πάνω λίγα μίλια κάτω στο Ιόνιο ή στο Λιβυκό πέλαγος θα ήταν μεν μια ήττα, αλλά όχι και η καταστροφή. Εκεί που οποιαδήποτε ετυμηγορία του «διεθνούς δικαίου» θα ήταν πράγματι καταστροφή είναι το Αιγαίο!

Για λόγους που έχουν να κάνουν μόνο με την διεστραμμένη (και στον πυρήνα της μικροαστική) αντίληψη περί (εθνικής) ιδιοκτησίας, το Αιγαίο θεωρείται ελληνική λίμνη. Αλλά δεν είναι! Είναι ένα αρχιπέλαγος, όχι το μοναδικό στον πλανήτη. Κι όπως παντού αλλού έτσι και στο Αιγαίο αυτό που δεν φαίνεται (σύνορα, συρματοπλέγματα, τελωνεία) δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει: το Αιγαίο είναι κυρίως μια διεθνής θάλασσα, διάσπαρτη από ελληνικά νησιά (ελάχιστα τουρκικά)· διάσπαρτη δηλαδή από κουκίδες μικρότερες ή μεγαλύτερες χωρικών υδάτων…

Η φαντασίωση της απεριόριστης αοζ είναι ότι επιτέλους, τουλάχιστον στον βυθό του, το Αιγαίο είναι ελληνικό! Είναι, όμως, δυνατόν όταν ο αιώνιος εχθρός έχει μια τόσο μεγάλη ακτογραμμή στο Αιγαίο, να του αναλογεί αοζ τάξης μεγέθους «ψαρεύω με καλάμι απ’ την ακτή», και το ελλαδιστάν να έχει νόμιμα, με βάση το «διεθνές δίκαιο», όλο τον έλεγχο του Αιγαίου; Όχι βέβαια!

Κι εκεί είναι που το «σφαγμένοι από χέρι» αποκτάει το πλήρες νόημά του, όχι μόνο τώρα – από κάποια ιδιοτροπία της ιστορίας; – αλλά από πάντα, στη διαχρονική σχέση ελλαδιστάν και «διεθνούς δικαίου» / δικαστηρίου της Χάγης. Οποιαδήποτε ετυμηγορία του, για οποιοδήποτε απ’ τα «περιφερειακά» ζητήματα / συγκρούσεις των ελληνικών αοζ φαντασιώσεων με τα γειτονικά καπιταλιστικά συμφέροντα, θα σκάσει υποχρεωτικά μέσα στο Αιγαίο! Ενώ, δηλαδή, απ’ την άποψη των εθνικών εδαφικών ιδιοκτησιών τα πράγματα είναι ξεκαθαρισμένα (εκτός, ίσως, από κάποιες ξέρες στο ανατολικό Αιγαίο), αν το «διεθνές δίκαιο» αποφαινόταν για τα όρια των αοζ Αθήνας και Άγκυρας στο αρχιπέλαγος, θα το χώριζε στη μέση – διαμορφώνοντας, ίσως, κάποιες «γλώσσες αοζ» σαν προέκταση της ελληνικής. Σε κάθε περίπτωση: το Αιγαίο δεν θα ήταν ελληνικό πια· και με διεθνή δικαστική βούλα…

Αυτό δεν μπορεί να το αντέξει ο ελληνικός εθνικισμός και όλες οι αφηγήσεις του, ιμπεριαλιστικές με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, δεξιές κι αριστέρες!!! Γι’ αυτό το ελλαδιστάν δεν επεδίωξε ποτέ στα σοβαρά (κι όχι μόνο έναντι της τουρκίας, αλλά και έναντι της αιγύπτου, της λιβύης, της ιταλίας, της αλβανίας) να ζητήσει τη γνώμη του «διεθνούς δικαίου»: επειδή ξέρει πολύ καλά ότι αυτό δεν συμφέρει!!!

Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός – στη θάλασσα…

Τρίτη 21 Γενάρη. Σχόλια του είδους «η συγκυρία είναι κακή» και «οι οιωνοί είναι σε βάρος μας», που υπονοούν ότι το «διεθνές δίκαιο» δεν έχει καμμία σχέση με τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα για προσωρινούς και εντελώς συγκυριακούς λόγους, είναι φυσικά παραπλανητικά. Ποτέ δεν ήταν «καλή η συγκυρία», ποτέ δεν ήταν «οι οιωνοί σε όφελος» του ελλαδιστάν: γι’ αυτό και ποτέ δεν αποτάνθηκε σ’ αυτό το παλιοδικαστήριο! Εκείνο που έχει αλλάξει τώρα είναι πως η κατάρρευση του σχεδίου για την περικύκλωση της Μεσογείου (με την βοήθεια συμμάχων σαν το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου, με την επίβλεψη του ψοφιοκουναβιστάν) είναι τόσο καθολική, ώστε ο αντεπιτιθέμενος τουρκικός ιμπεριαλισμός έχει τώρα και το μαχαίρι και τον ελληνικό λαιμό: ή απευθείας διαπραγματεύσεις, ή δικαστήριο της Χάγης, ή… Ή;

Πήγαιναν γυρεύοντας τα αφεντικά του ντόπιου ιμπεριαλισμού. Προκάλεσαν και ξαναπροκάλεσαν… Και χάρτες έβγαλαν και ξαναέβγαλαν, και πονταρίσματα έκαναν ότι οι γαλλικές και ιταλικές φρεγάτες θα ρίξουν την Άγκυρα στα βράχια της, και σε χουντοκαραβανάδες έδωσαν άσυλο μετά τιμών, και την κατάρρευση του τουρκικού καπιταλισμού ανήγγειλαν ξανά και ξανά, και τους ευρωπαίους «εταίρους» θεώρησαν ότι μπορούν να ρυμουλκήσουν κατά τα δικά τους συμφέροντα (λες και οι άλλοι δεν έχουν καπιταλισμό…).

Στον πυρήνα της αυτή η ιμπεριαλιστική τακτική δεν είναι καινούργια και άγνωστη για την ασταμάτητη μηχανή / Sarajevo. Όταν, για παράδειγμα, στο πρώτο μισό των ‘90s, το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει ανάψει τις μηχανές των τανκς του (και την έξαψη των συλλαλητηρίων) έτοιμο να μπουκάρει στη νότια αλβανία και στη νότια μακεδονία με την βοήθεια μόνο των «αδελφών» Μιλόσεβιτς, Κάραζιτς και Αρκάν, οι τσάτσοι και οι ρουφιάνοι του έκαναν τα πάντα:

– διαολόστειλαν τους «εταίρους», με κύριο στόχο την γερμανία (συμπεριλαμβανόμενης εκείνης της έρμης «επιτροπής Πινέιρο») βαφτίζοντάς τους ανθέλληνες·

– έκαναν μποϋκοτάζ στα ολλανδικά τυριά και στα ιταλικά μακαρόνια·

– κατασκευάσαν για προπαγανδιστική χρήση ένα «μουσουλμανικό τόξο» (τουρκικής προέλευσης, φυσικά!) που περιλάμβανε και κατά πλειοψηφία χριστιανικούς ορθόδοξους πληθυσμούς·

– έστειλαν φασίστες και πράκτορες να σφάξουν βόσνιες και βόσνιους·

– έκαναν κάθε είδους λαθρεμπόριο προς τους σέρβους «αδελφούς»·

– ξέπλυναν τραπεζικά τα κλοπιμαία της σερβικής μαφίας·

– ενέταξαν το ελληνικό οργανωμένο έγκλημα στη νέα αναδυόμενη ανατολικο-ευρωπαϊκή διεθνή του εγκλήματος·

– στρατολόγησαν το πάντα πρόθυμο παπαδαριό·

– χρησιμοποίησαν τους μετανάστες απ’ την αλβανία σαν όπλο·

– οργάνωσαν ή συμμετείχαν στο μεγαλύτερο κύκλωμα σωματεμπορίας στην ευρώπη ever·

– οργάνωσαν προβοκάτσια / επίθεση δολοφονίας εναντίον του αλβανικού στρατού·

– καλλιέργησαν τον ντόπιο κοινωνικό ρατσισμό·

– κλπ…

Με δυο λόγια, την προηγούμενη φορά που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός τέντωσε τα μούσκλια του (προς την ξηρά στα βόρεια) έκανε μαζεμένα, σε χρόνο dt και με βασική μέθοδο το ένστικτο του λιμασμένου, όσα οι ιστορικοί πρωτοκοσμικοί ιμπεριαλισμοί έκαναν σχεδιασμένα μέσα σε πολλές δεκαετίες. Δεν παρέλειψε τίποτα. Αλλά η πυκνότητα και η ένταση του «ορμάμε» ήταν παρανοϊκή: σχεδιάζοντας το «μεγάλο ντου», τα αφεντικά και οι λακέδες τους αδιαφορούσαν για τους πραγματικούς συσχετισμούς. Τελικά έμεινε η όρεξη – και η παραγραφή των εγκλημάτων. Δεν ήταν τόσο εύκολο όσο ακούγεται, αλλά έγινε… Βοήθησε απεριόριστα η σιωπή του εθνικού κοπαδιού.

Το «μεγάλο ντου» της περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου είχε στον πυρήνα του την ίδια ιμπεριαλιστική ιδιοσυγκρασία (αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη λέξη)· προχώρησε σχετικά πιο αθόρυβα απ’ την άποψη της εθνικής δημαγωγίας (σε σύγκριση με τα ‘90s), δεν είχε συλλαλητήρια του είδους “ο πάτος – της θάλασσας – μας είναι η ψυχή μας”· είχε όμως την ίδια αλαζονεία και την ίδια αναίδεια απέναντι στους πραγματικούς συσχετισμούς. Το ελλαδιστάν (και το νοτιοκυπριακό τσιράκι του) χάραζαν θαλάσσια οικόπεδα με την σιγουριά εκείνου που έχει κληρονομήσει ολόκληρο τον πλανήτη απ’ τους προπαππούδες του· υποτιμούσαν και ελεεινολογούσαν τους όποιους ανταγωνιστές τους· επαναλάμβαναν μονότονα (από το 2004 αν όχι νωρίτερα…) ότι «δεν μας συμφέρει να διαπραγματεύουμε τώρα» («μελλοντικά θα έχουμε ακόμα πιο πολύ πάνω χέρι, και θα επιβληθούμε»…)· έκαναν ό,τι περιμένει κανείς από μια «χρυσή βίδα».

Και τώρα;… Τώρα βρίσκονται (και βρισκόμαστε με το ζόρι) μπροστά το «ή;». Αν όχι διαπραγμάτευση με τον «αιώνιο εχθρό» τώρα, αν όχι «διεθνές δίκαιο» τώρα, τότε τι απομένει;

Στις καθημερινές, προσωπικές σχέσεις, οι απωθήσεις καταλήγουν κάποια στιγμή είτε σ’ έναν παρανοϊκό καυγά (μετά φόνου…) είτε σε κάποιο ψυχιατρείο. Στις διακρατικές σχέσεις δεν υπάρχουν άσυλα για διαταραγμένους ιμπεριαλισμούς. Υπάρχουν μόνο οριστικές ήττες. Απομένει, σα να λέμε, η παράνοια μετά φόνου – σαν περιεχόμενο του «ή;».

Υπάρχει όμως και εργατική πολιτική απάντηση και σ’ αυτό και σε κάθε άλλο ενδεχόμενο· την ξεστομίσαμε πρόσφατα στους τοίχους. Εκείνο που θα έπρεπε να κηρυχτεί ανύπαρκτο – δηλαδή απαράδεκτο – είναι η «ελπίδα» ότι τα αφεντικά του ντόπιου ιμπεριαλισμού θα λογικευτούν… Αυτό πάντα προδοσία θεωρούνταν…

Μαχαιριά…

Δευτέρα 20 Γενάρη. Όχι στην καρδιά, ας μην μελοδραματοποιούμε τις ζόρικες αυτές εποχές για τα «εθνικά συμφέρονται». Ας πούμε στα καπούλια: εκεί την έφαγαν, και δεν θα μπορούν να κάτσουν πουθενά (αλλά δεν θα σας το δείξουν). Μαχαιριά οπωσδήποτε – και είναι μάλλον απίθανο να αφήσουν τα καθεστωτικά μήντια έστω και μισή χαραμάδα γι’ αυτό το really κακό νέο.

Να λοιπόν τι αποφάσισαν οι συμμετέχοντες στη σύσκεψη του Βερολίνου (υποθέτουμε εκτός «τζενεράλ», αν και είναι τόσο καιροσκόπος ώστε να υπογράφει τα πάντα – και τίποτα):

… Τονίζουμε ότι η National Oil Corporation (NOC) είναι η μόνη ανεξάρτητη και νόμιμη πετρελαϊκή εταιρεία της Λιβύης, σύμφωνα με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ νο 2259 (του 2015) και νο 2441 (του 2018). Καλούμε όλα τα μέρη να συνεχίσουν να εξασφαλίζουν την ασφάλεια στις εγκαταστάσεις της NOC και να απέχουν από οποιαδήποτε επιθετικότητα έναντι όλων των πετρελαϊκών υποδομών και εγκαταστάσεων. Απορρίπτουμε κάθε προσπάθεια καταστροφής των Λιβυκών πετρελαϊκών υποδομών, κάθε παράνομη εκμετάλλευση των ενεργειακών αποθεμάτων, που ανήκουν στον Λιβυκό λαό, μέσω της πώλησης ή της διακίνησης του Λιβυκού αργού πετρελαίου και των παραγώγων του έξω απ’ τον έλεγχο της NOC, και ζητούμε την διαφανή και ισότιμη διανομή των εσόδων απ’ το πετρέλαιο…

Πού είναι η μαχαιριά; Η NOC έχει έδρα την Tripoli, και – σαν η μόνη νόμιμη και ανεξάρτητη πετρελαϊκή εταιρεία της λιβύης σύμφωνα με τις αποφάσεις του οηε – λογοδοτεί στη νόμιμη και αναγνωρισμένη απ’ τον οηε κυβέρνηση. Δηλαδή στον Sarraj. Αυτό ήταν στο μυαλό εκείνων που προώθησαν την πιο πάνω παράγραφο σαν απόφαση της σύσκεψης του Βερολίνου. Ηλίου φαεινότερο: η αναφορά σε «παράνομη εκμετάλλευση» κλπ κλπ αφορά οποιοδήποτε νταραβέρι εκτός ελέγχου της κυβέρνησης Sarraj – δηλαδή το λαθρεμπόριο του «τζενεράλ»…

Θα πείτε: Ωωωω! Έσταξε η ουρά του γαϊδάρου! Σωστά. Σιγά μην σταματήσει ο Haftar και οι παρατρεχάμενοί του το λαθρεμπόριο πετρελαίου και παραγώγων του επειδή κάποιοι στο Βερολίνο την είδαν νομιμόφρονες…

Όμως, αυτή η τόσο φρέσκια αναγνώριση της ήδη αναγνωρισμένης απ’ τον οηε σαν «μοναδικής, νόμιμης και ανεξάρτητης» πετροεταιρείας της λιβύης, επιτρέπει στον Erdogan να κλείσει μαζί της συμφωνίες για υποθαλάσσιες έρευνες· όπως έχουν κλείσει άλλοι (ιταλικές εταιρείες) για χερσαίες έρευνες. Σωστά;

Το πιάνετε;

Ο επόμενος;

Κυριακή 19 Γενάρη. Μην τον κοιτάτε έτσι. Αυτός θα ήταν η πρόταση για την καρέκλα του προέδρου της δημοκρατίας (με πανεθνική, διακομματική υποστηρίξη), αλλά ο (ελληνικός) λαός δεν ήταν έτοιμος ακόμα. Σε πέντε χρόνια όμως; Αν ζει θα είναι στο άνθος της ηλικίας του (82 χρονών…) και θα έχει, πια, τεράστια εμπειρία. Σε μια κοινωνία που εθνικιστικά χάφτει τα πάντα, ένας «Χαφτάρ» δεν είναι ο κατάλληλος πρόεδρας;

Προς το παρόν ο «τζενεράλ» Haftar, τιμάται απ’ την πατρίδα με το πόστο του εκπροσώπου (του ελλαδιστάν) για μια μέρα. Για σήμερα. Ναι. Σήμερα, στη σύσκεψη του Βερολίνου, ο «τζενεράλ» έχει αναλάβει ατζέντης και των ελληνικών συμφερόντων…

Μια παλιά παροιμία λέει «ό,τι τα σκατά και το φτυάρι». Εννοώντας ότι καθαρίζοντας τις κοπριές το φτυάρι λερώνεται τόσο πολύ ώστε γίνεται κι αυτό κοπριά.

Ε: «ό,τι ο τζενεράλ και ο ελληνικός ιμπεριαλισμός»…