Tag: εξωτερική πολιτική

Οι πλάκες σε κίνηση (δεν έχουν πλάκα…) 2

Τετάρτη 1 Δεκέμβρη>> Πριν η πετροχούντα του Αμπού Ντάμπι ανακαλύψει τα αισθήματά της (λέμε τώρα…) για την Άγκυρα (που είναι αμοιβαία, ξαναλέμε τώρα…) είχε κάνει άλλες κινήσεις. Χαρακτηριστικές. Η μία αφορά τον Άσαντ, βασιλιά της συρίας, τον οποίο ο τοξικός MBZ μαζί με τον άλλο, του Ριάντ, πολέμησαν όσο μπορούσαν. Τώρα η πετροχούντα των εμιράτων θέλει να τα βρει με την Δαμασκό, να «βοηθήσει» μάλιστα και στην ανοικοδόμηση! (: Δημόσια έργα, λεφτά…)

Κι αν η όποια «επαναπροσέγγιση» του MBZ με το καθεστώς Άσαντ μπορεί να θεωρηθεί (λανθασμένα…) «εύκολη υπόθεση», υπάρχει και μια ακόμα τέτοια προσπάθεια, σαφώς δυσκολότερη: με την Τεχεράνη! Το Αμπού Ντάμπι και το Ριάντ θα είχαν κηρύξει ήδη πόλεμο στο ιρανικό καθεστώς αν ο αμερικανικός στρατός ήταν διατεθειμένος να τον κάνει… Τώρα οι «επαφές» και οι «συνομιλίες» μεταξύ Αμπού Ντάμπι και Τεχεράνης γίνονται μεταξύ μεσαίων στελεχών των αντίστοιχων υπ.εξ. Αλλά η πρόθεση είναι σαφής και απ’ τις δύο πλευρές: «κάπως να τα βρούμε»

Το ελλαδιστάν πόνταρε πάνω στην χρόνια έχθρα των πετροδικτατοριών της αραβικής χερσονήσου με την Άγκυρα (και την έχθρα τους απέναντι στην μουσουλμανική αδελφότητα)… Αλλά τουλάχιστον η μία πετροχούντα, η πιο «έξυπνη», κινείται ανάποδα και μάλλον γρήγορα: προσπαθεί να εξομαλύνει τις σχέσεις της τόσο με την Άγκυρα και την Ντόχα («προστάτες» της μουσουλμανικής αδελφότητας), όσο και με το μπλοκ της Αστάνα συνολικά (Δαμασκός, Τεχεράνη, Άγκυρα, Μόσχα) – την ώρα που το ελλαδιστάν καμαρώνει για την παροχή υπηρεσιών στην Ουάσιγκτον.

Η εξήγηση γι’ αυτές τις στροφές 180 μοιρών είναι απλή και σύνθετη μαζί. Σχεδόν όλα τα κράτη / καθεστώτα της μέσης Ανατολής έχουν συμπεράνει ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν θέλει, δεν μπορεί (ή και τα δύο μαζί) να κάνει ή να απειλήσει «ανοικτούς» πολέμους στην περιοχή. Κάποια απ’ αυτά (το ισραηλινό αλλά και οι πετροχούντες) θα ήθελαν και να θέλει και να μπορεί η Ουάσιγκτον, για να ανασχέσουν το ευρασιατικό project (κυρίως την επιρροή της Τεχεράνης) ή να διαπραγματευτούν από θέσεις ισχύος.

Οι πάντες ξέρουν βέβαια ότι η Ουάσιγκτον δεν έχει «αποχωρήσει» απ’ την περιοχή. Είναι παρούσα αλλά με πιο υπόγειο, προβοκατόρικο τρόπο. Που είναι φτηνότερος και δεν απαιτεί «πολιτικές αποφάσεις» και, άρα, ανάλογη έκθεση. Μετά όμως την επίσημη αποχώρηση απ’ το αφγανιστάν είναι σαφές (ή αυτό καταλαβαίνουν οι κρίκοι του «άξονα» στην περιοχή) ότι ο us army δεν μπορεί να κάνει τον πόλεμο που θέλουν, για λογαριασμό τους. (Ουσιαστικά ο νυσταλέος Jo ακολουθεί την τακτική του ψόφιου κουναβιού).

Κατά συνέπεια, και με δεδομένο πως το σύνολο των κρατών της κεντρικής ασίας + το ιράν + το ασταθές ιράκ + την συρία εγγράφονται στο ευρασιατικό project που δείχνει ότι έχει το momentum, η πετροχούντα των εμιράτων επαναπροσδιορίζει την θέση και τους προσανατολισμούς της. Το ταξίδι του MBZ στην Άγκυρα και οι πλουσιοπάροχες συμφωνίες «επενδύσεων» στον τουρκικό καπιταλισμό περιλαμβάνονται σ’ αυτόν τον επαναπροσδιορισμό. Δεν χρειάζεται κουβέντα το ότι και για την μεριά της Άγκυρας τέτοιες οικονομικές ενέσεις είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτες. Δεν θα γίνουν αιώνιοι φίλοι. Αλλά προς το παρόν η επιτυχία του ευρασιατικού project αποδίδει καρπούς…

(φωτογραφία: Ο υπ.εξ. του Αμπού Ντάμπι. όλο χαρά, στη Δαμασκό…)

Οι πλάκες σε κίνηση (δεν έχουν πλάκα…) 3

Τετάρτη 1 Δεκέμβρη>> Μπροστά σ’ αυτές τις εξελίξεις οι πολιτικές βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού στέκονται αμήχανα έως μουδιασμένα. Ο σκληρός εθνοφασιστικός πυρήνας ούτε θέλει ούτε μπορεί να απαγκιστρωθεί απ’ τον χρόνιο αντιτουρκισμό – θα χάσει τον λόγο ύπαρξής του! Αντιμετωπίζοντας τα πάντα μέσα απ’ το πρίσμα της όπου-νάναι-κατάρρευσης του τουρκικού κράτους / καπιταλισμού ή, έστω, του «σουλτάνου» Ερντογάν (εδώ και τουλάχιστον 6 χρόνια…), προσπαθεί να διαμορφώσει μόνιμες αντιτουρκικές «συμμαχίες». Το «αντιτουρκικές» σημαίνει υποχρεωτικά και αντι-ευρασιατικό project: η Άγκυρα είναι στρατηγικός παράγοντας αυτού του project όχι μόνο για τον εαυτό της ή για την Μόσχα αλλά για το σύνολο της κεντρικής ασίας, ακόμα και για την Ισλαμαμπάντ και το Πεκίνο.

Βάζοντας όλες τις ελπίδες τους για γεωπολιτικές προσόδους στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (όπως αυτός φάνηκε να διαμορφώνεται επί ψόφιου κουναβιού) οι ντόπιες πολιτικές βιτρίνες (ανεξάρτητα από κυβερνητικά και αντιπολιτευόμενα κόμματα) δεν έχουν περιθώρια ελιγμών. Αίφνης, για παράδειγμα, το ρημαδογκουβέρνο προσπαθεί να «ζεστάνει» κάπως τις παγωμένες σχέσεις με την Μόσχα… Ο ρημαδοΚούλης πρόκειται να κάνει μια μονοήμερη εκδρομή στη Μόσχα, σε μια βδομάδα. Και μόνο το ότι δεν θα φιλοξενηθεί ούτε για ένα βράδυ δείχνει… Το πως αντιμετωπίζει το ρωσικό καθεστώς την Αθήνα φάνηκε πιο καθαρά απ’ τον τρόπο που αντιμετώπισε ο ρώσος υπ.εξ. Λαβρόφ τον ρημαδοΓουαϊδοΝικόλα όταν τρακαρίστηκαν στο Παρίσι, στην (μια ακόμα…) πρόσφατη «διάσκεψη για τη λιβύη». Γιατί έχετε γίνει μια μεγάλη αμερικανική βάση; ρώτησε ο Λαβρόφ… Για να εισπράξει την χαζοχαρούμενη (τι άλλο;) απάντηση του γίγαντα ρημαδοΓουαϊδοΝικόλα: μην ανησυχείτε, είναι καθαρά αμυντική η σχέση, δεν είναι εναντίον σας… (Αα!!! Κι εμείς νομίζαμε…)

Αν είσαι genious δεν κρύβεται∙ και ο γύπας έλληνας υπ.εξ. έβαλε τον ρώσο στη θέση του… έτσι δεν είναι; Ακόμα και τα ψάρια του Αιγαίου ξέρουν τους στόχους της ελληνο-αμερικανικής συμμαχίας∙ αλλά ο ρημαδοΓουαϊδοΝικόλας είναι ένα τόσο χαριτωμένος καραγκιόζης που έχει παντού μόνο φίλους! Υποθέτουμε πως όταν ο ρημαδοΚούλης βρεθεί στη Μόσχα, αφού χρειαστεί να περιμένει λίγο ή κάπως περισσότερο για να τα πει με (και να τ’ ακούσει από) την ανεγκέφαλη αλεπού (aka Putin), θα σταθεί στο ίδιο ύψος. Αν καταφέρει να πάρει υποσχέσεις για ρωσικές «επενδύσεις» στο ελλαδιστάν θα στεναχωρήσει την Ουάσιγκτον∙ αν γυρίσει με άδεια χέρια θα βρει να πει (τα φερέφωνα δηλαδή) κάποια απ’ τις συνηθισμένες παπαρολογίες. (Δεν είναι λίγες οι αντι-ρωσικές κινήσεις της Αθήνας: απ’ την στήριξη του αντι-ρωσικού παπαδαριού στο Κίεβο ως την αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη.

Αααα, όχι δεν είναι αυτό που νομίζεις κύριε Putin!)

«Η τουρκία υπό κατάρρευση»

Τετάρτη 1 Δεκέμβρη>> Από ένα καθεστώς (το ελληνικό) που όχι μόνο έδωσε (διακομματικά…) «πολιτικό άσυλο» σε 8 χουντο-καραβανοκαθάρματα που προσπάθησαν να δολοφονήσουν τον Ερντογάν τον Ιούλη του 2016 αλλά, επιπλέον, τους ανακήρυξε σε «ήρωες» ας μην περιμένει κανένας ούτε ένα χιλιοστό αλήθειας για το τι συμβαίνει (και το τι δεν συμβαίνει) στον αιώνιο εχθρό.

Η ελληνική ελπίδα είναι ότι ο τουρκικός καπιταλισμός θα χρεωκοπήσει∙ ο Ερντογάν (δηλαδή οι ισλαμοδημοκράτες) θα «πέσει»∙ και ότι θα ακολουθήσει ένα εμφυλιοπολεμικό χάος που θα αποφέρει στο ελλαδιστάν αν όχι εδαφικές προσαρτήσεις σίγουρα εδαφικές «επιρροές»…. «Δεν βλέπετε;» λένε οι εθνικοί δημαγωγοί… «Η τουρκική λίρα καταρρέει, ο πληθωρισμός φουντώνει, άρα…» Από το 1995, με διάφορες παραλλαγές, με διέσεις και υφέσεις, η ίδια “πρόβλεψη”…

Τι κάνει, λοιπόν, αυτός ο τρισάθλιος «σουλτάνος» και κατά τους έλληνες βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού; Κάνει αυτό ακριβώς που θα έκανε το ντόπιο κόμμα της δραχμής αν ο πολιτικός του εκπρόσωπος, ο τενεκεδένιος, δεν βρισκόταν μπροστά στον τόμο με τις «επείγουσες οδηγίες εξόδου απ’ την ευρωζώνη» που είχαν ετοιμάσει οι γραφειοκράτες των Βρυξελών, το καλοκαίρι του 2015: υποτιμάει το εθνικό τουρκικό νόμισμα έτσι ώστε να κάνει την εργασία και τα πάγια (π.χ. ακίνητα) φτηνά μέσα στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό!!!

Οι υποτιμήσεις των νομισμάτων έχουν πλεονεκτήματα (για τ’ αφεντικά) και συνέπειες (για τμήματα των πληθυσμών). Κάνοντας (σχετικά) φτηνότερη την εργασία στην τουρκική επικράτεια οι ισλαμοδημοκράτες αφενός διευκολύνουν τις εξαγωγές τους, και αφετέρου κάνουν τον τουρκικό καπιταλισμό «φιλικό» σε άμεσες «ξένες» επενδύσεις. Ο λόγος, για παράδειγμα, που διάφορες ευρωπαϊκές αυτοκινητοβιομηχανίες φτιάχνουν εργοστάσια στην τουρκία είναι ότι εκεί υπάρχει καλά ειδικευμένη (αλλά και φτηνή) εργασία. Απ’ την άλλη μεριά γίνονται ακριβότερες οι εισαγωγές. Ανεβαίνουν οι τιμές των εισαγόμενων εμπορευμάτων, πράγμα που με την σειρά του μπορεί να προκαλέσει πληθωρισμό (και ακόμα μεγαλύτερη υποτίμηση της εργασίας…)

Εδώ αρχίζουν οι καθόλου λεπτομέρειες αυτής της διαδικασίας υποτίμησης του εθνικού νομίσματος, που εξηγούν το γιατί αυτό είναι ευκολότερο να γίνει σ’ έναν καπιταλισμό σαν τον τουρκικό και πολύ πιο επικίνδυνο αν γινόταν σ’ έναν καπιταλισμό σαν τον ελληνικό. Ο τουρκικός καπιταλισμός δεν είναι (κυρίως) υπηρεσιών∙ έχει ισχυρή βάση τόσο στον πρωτογενή όσο και στον δευτερογενή τομέα. Αυτό σημαίνει ότι εισάγει πολύ λιγότερα (απ’ όσα θα ήταν αναγκασμένος να εισάγει ο ελληνικός), και κυρίως όχι τα βασικά: τρόφιμα. Κατ’ αρχήν, λοιπόν, η αύξηση στις τιμές των εισαγωγών κτυπάει την πολυπληθή «μεσαία τάξη» της τουρκίας (που μεγεθύνθηκε ιδιαίτερα στη διάρκεια της 20ετίας των ισλαμοδημοκρατών στην εξουσία), εφόσον η δική της κατανάλωση έχει μεγαλύτερη αναλογία εισαγόμενων ειδών∙ επίσης είναι εκείνη που ταξιδεύει εκτός συνόρων πολύ περισσότερο, συνεπώς καταλαβαίνει πιο άμεσα την υποτίμηση της λίρας σε σχέση, ας πούμε, με το ευρώ.

Όμως ακόμα και με την τουρκική καπιταλιστική «σύνθεση» (μεγάλος πρωτογενής και δευτερογενής τομέας) θιγόμενα είναι και τμήματα της εργατικής τάξης. Θα υποθέσει κάποιος ότι αυτό είναι άμεση συνέπεια της (σχετικής, με διεθνείς όρους) «φτήνειας» των εργατών / εργατριών στην τουρκία. Πρακτικά σχετίζεται με την αγοραστική δύναμη αυτών των σε-υποτιμημένο-διεθνώς-νόμισμα μισθών σε σχέση με τις τιμές των ειδών βασικής ανάγκης: τρόφιμα, ρούχα, ενοίκια, κλπ, που δεν είναι εισαγόμενα. Ο πιο εύκολος τρόπος να συμβεί αυτό είναι αν οι έμποροι προσπαθήσουν να επωφεληθούν απ’ την υποτίμηση ανεβάζοντας δυσανάλογα τις τιμές ακόμα και βασικών ειδών, προφασιζόμενοι «αύξηση των εξόδων τους λόγω κόστους», κλπ.

Το αμέσως επόμενο (ή ίσως και αρχικό) ζήτημα είναι το μέγεθος της υποτίμησης του όποιου «εθνικού» νομίσματος. Στο ίδιο διάστημα που η τουρκική λίρα έχει υποτιμηθεί κατά 45% έναντι του δολαρίου η λιβανέζικη λίρα έχει υποτιμηθεί κατά 90%. Αλλά ο λιβανέζικος καπιταλισμός (βασικά καπιταλισμός του τριτογενούς) δεν έχει σχέση με τον τουρκικό∙ κατά συνέπεια η υποτίμηση της λιβανέζικης λίρας δείχνει εκτός ελέγχου. Αντίθετα, τουλάχιστον ως τώρα, η υποτίμηση της τουρκικής είναι σκόπιμη και, σε περίπτωση ανάγκης, αναστρέψιμη (μέσω της επιτοκιακής πολιτικής της κεντρικής τράπεζας).

Κάτι τελευταίο. Γιατί ακολουθεί αυτήν την «γραμμή» το γκουβέρνο στην Άγκυρα; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Τα τουρκικά αφεντικά θέλουν να αξιοποιήσουν τώρα την γεωγραφική θέση της επικράτειάς τους, και ειδικά την εγγύτητά της με την ευρώπη. Αν τα ευρωπαϊκά αφεντικά που έχουν στήσει εργοστάσια στην ανατολική ασία θέλουν να «μικρύνουν» την αλυσίδα των logistics τους για οποιονδήποτε λόγο (γεωπολιτικό ας πούμε…), να μικρύνουν δηλαδή και να διασφαλίσουν τις διαδρομές ανάμεσα στη βιομηχανική παραγωγή (εκτός ευρώπης) και στην κατανάλωση (εντός ευρώπης), τότε η «φτηνή αλλά και ειδικευμένη εργατική δύναμη στην τουρκία είναι μια καλή λύση»….

Κι αυτό απαιτεί φτηνή λίρα… Να γιατί τα ισπανικά ή τα γερμανικά αφεντικά “χαλάνε” την διάθεση του ελληνικού ιμπεριαλισμού!

Πού πας ρε ρημαδοΚούλη;

Δευτέρα 1 Νοέμβρη>> Με την πετροχούντα του Ριάντ το ελλαδιστάν έχει «κοινές αξίες» – ως γνωστόν. Γι’ αυτό άλλωστε νοίκιασε στον τοξικό 2 συστοιχίες patriot μαζί με 100αριά χειριστές και λοιπούς βοηθητικούς: για την προστασία των «κοινών αξιών».

Το ρημαδογκουβέρνο ψάχνει απελπισμένα «επενδύσεις». Τα σούρτα φέρτα πότε στο Ριάντ πότε στο Αμπού Ντάμπι είναι και για τα λεφτά. Το άσχημο είναι (όσο κι φαίνεται παράξενο) ότι και ο ταξικός το ίδιο ψάχνει: «επενδύσεις». Παρά τις προς τα πάνω διακυμάνσεις της τιμής του μόνου εμπορεύματος που διαθέτει, του πετρελαίου, ο ορίζοντας του βασίλειού του είναι πιο μαύρος απ’ τον μαύρο χρυσό. Αν δεν βρεθεί κάποια άλλη αξιόλογη χρήση της σαουδαραβικής ερήμου, οι υπήκοοί του αργά ή γρήγορα θα τον κρεμάσουν, όχι ανάποδα αλλά κανονικά.

Έτσι γίνεται ευκολότερο σε πρώην αρχιασφαλίτες της πετροχούντας να δείχνουν τον τοξικό σαν σοβαρό πρόβλημα. Είναι «ψυχοπαθής» σχολίασε ένας απ’ αυτούς, κι εκείνο που τον κάνει ακόμα πιο επικίνδυνο είναι πως πρόκειται για «ψυχοπαθή με απεριόριστους πόρους».

Κανένα πρόβλημα με τους ψυχοπαθείς και τοξικούς πρίγκηπες! Μετά το γκραντ σουξέ της υπερπαραγωγής «σωλήνας γκαζιού east med που διατρέχει την μισή Μεσόγειο» (την οποία αποθέωσαν σύσσωμοι κοινό και κριτικοί σαν την 3η μεγαλύτερη φάρσα στην περιοχή μετά την «επίλυση του παλαιστινιακού» και την «επίλυση του κυπριακού») ο ρημαδοΚούλης ψάχνει κάτι καινούργιο για τον πάτο της θάλασσας. Λέει πως το βρήκε: ένα καλώδιο (cable…) μεταφοράς δεδομένων (data), που θα μεταφέρει τον «καινούργιο χρυσό» (data) από και προς την κύπρο, το ισραήλ, την ιορδανία και την σαουδική αραβία…. Χωρίς να παριστάνουμε τους σοφούς, αυτό το καινούργιο pipe dream θα περνάει πάλι απ’ την τουρκική αοζ – οπότε ξανά-μανά γκρίνιες, βλασφήμιες και «τουρκική επιθετικότητα»…

Κατά τα υπόλοιπα, όπως λένε οι πληρωμένοι γραφιάδες, «… η σαουδική αραβία αναγνωρίζει στην ελλάδα την επιτυχή προσπάθεια να επεκτείνει την τουριστική της σεζόν και να βάλει στην ατζέντα και τον χειμερινό τουρισμό. Όπως μεταφέρουν κυβερνητικές πηγές, υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον από πλευράς σαουδικής αραβίας για την μεταφορά ελληνικής τεχνογνωσίας στο κομμάτι αυτό, καθώς ο διάδοχος έχει σχέδια για την ανάπτυξη του τουρισμού στη χώρα του και το ελληνικό brand θεωρείται από τα καλύτερα στη σαουδική αραβία…»

Χμμμμ…. Κάτι σε «κορίτσια στον ήλιο» στην απέραντη σαουδαραβική έρημο με πυραύλους των Houthis να κάνουν σκιά και σπέσιαλ εφφέ;

Κάπως έτσι: vivere pericolosamente…

Μια αμερικανική ύαινα

Δευτέρα 25 Οκτώβρη>> Έχει περάσει κι απ’ τα μέρη μας. Ανάμεσα στα 1997 και 2001 ο Nicholas Burns ήταν πρεσβευτής των ηπα στην Αθήνα. Αλλά η ιστορία του είναι ιδιαίτερα πυκνή. Εκτός απ’ τις θητείες του στο αμερικανικό υπ.εξ. και στο συμβούλιο ασφαλείας, έχει περάσει απ’ το νατο. Και (σαν γνήσιος πατριώτης) υποστήριξε την εισβολή στο ιράκ το 2003. Επιπλέον θεωρεί τον Snowden προδότη… επειδή πέρασε απ’ την κίνα για να καταλήξει ζητώντας άσυλο στη ρωσία.

Το ότι ο νυσταλέος Jo τον διόρισε πρεσβευτή στο Πεκίνο θα μπορούσε να είναι αδιάφορο γεγονός αν δεν φρόντιζε ο ίδιος να εμφανιστεί σαν κομμάντο. Στην ακρόασή του στο κογκρέσσο επαίνεσε (αν και δημοκρατικός) το ψόφιο κουνάβι και τον υπ.εξ. Πομπηία για την συγκρότηση της αντισινικής συμμαχίας με την ινδία, την αυστραλία και την ιαπωνία (παρότι είναι ακόμα μια συμμαχία – στα – χαρτιά) καταγγέλοντας την κίνα σαν επιθετική κατά της ταϊβάν, του βιετνάμ, της ιαπωνίας και των φιλιππίνων… Το Πεκίνο υποστηρίζει ότι η Ανατολή ανεβαίνει και η Δύση παρακμάζει… Έχω εμπιστοσύνη στην ανωτερότητά μας στον στρατό, στο υπουργείο εξωτερικών και στο εκπαιδευτικό μας σύστημα… Η ευθύνη που έχουμε είναι να κάνουμε την ταϊβάν σκληρό καρύδι για τα κινεζικά δόντια… δήλωσε όλο καμάρι.

Γαλουχημένος στα ψυχροπολεμικά «νάματα» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ο 65χρονος Burns αξίζει πράγματι ένα θλιβερό τέλος στην καριέρα του, στο Πεκίνο, αν συνεχίσει να θέλει να σπάσει τα δόντια του κινεζικού καθεστώτος με ένα σκληρό καρύδι made in taiwan.  Υποτίθεται ότι οι πρεσβευτές έχουν την ευθύνη (γενικά) να εξομαλύνουν τις αντιθέσεις∙ δεν κηρύσσουν πόλεμο πριν καν πατήσουν το πόδι τους στο πόστο τους.

Φαίνεται ότι το Joνυσταλεάν δεν έχει περιθώριο για αβρότητες. Ή (εξίσου πιθανό) προσπαθεί να κρατήσει την αίγλη του στο εσωτερικό με φτηνά καουμποϊλίκια που προκαλούν χειροκρότημα εντός έδρας. Αν ο πραγματικός ιμπεριαλισμός συναντάει όλο και περισσότερο ανυπέρβλητα εμπόδια, ο virtual είναι μια κάποια λύση. Το έχουν οι (καπιταλιστικοί) καιροί.

Ένδοξες συμμαχίες (ένδοξοι παρακμιακοί)

Δευτέρα 18 Οκτώβρη>> Τα αφεντικά αυτού του κόσμου δεν νοιάζονται για τις ζωές των υπηκόων τους: αν τα συμφέροντά τους το απαιτούν μπορούν να «θυσιάσουν» μερικές εκατοντάδες χιλιάδες απ’ αυτούς (τους υπηκόους), αφού πρώτα τους ναρκώσουν με κάποιο εθνικό καθήκον. Η άποψη ότι ο καπιταλισμός χρειάζεται ζωντανούς και ικανούς μέχρι και τον τελευταίο εργάτη είναι επιεικώς βλακώδης. Αν ήταν έτσι δεν θα είχαν γίνει ούτε ο πρώτος ούτε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος…

Το πιο πάνω είναι μια γενική αρχή. Μέσα σ’ αυτήν το ελλαδιστάν ανήκει σε μια σχετικά μικρή κατηγορία κρατών των οποία τα «μεγάλα» αφεντικά έχουν ακόμα μεγαλύτερη ευχέρεια σε τέτοιες «θυσίες». Το νο1 «εθνικό κεφάλαιο», οι εφοπλιστές, δεν έχει σα βάση (καπιταλιστικής) συσσώρευσης την εθνοκρατική επικράτεια. Οι προλετάριοι που εκμεταλλεύεται μπορεί να είναι από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου: το νο 1 «εθνικό κεφάλαιο» είναι global λόγω ειδικότητας μέσα στον διεθνή καταμερισμό κεφαλαίου. Την εθνοκρατική επικράτεια την χρησιμοποιεί είτε σαν «ψήφο» σε πολυεθνικούς οργανισμούς είτε σαν «βάση» στις σχέσεις του με «μεγάλες δυνάμεις».

Αυτή η διαφορά, το κατά πόσο δηλαδή τα βασικά καπιταλιστικά αφεντικά του ενός κράτους ή του άλλου «έχουν ανάγκη» τους υποτελείς τους (έστω ένα καλό τμήμα τους) για την παραγωγή και υπεξαίρεση υπεραξίας ή όχι, μπορεί να εξηγήσει διάφορες παραξενιές της ελληνικής ιστορίας. Και, ειδικά, την συμμετοχή του ελληνικού κράτους σε παγκόσμιους πολέμους∙ με την μεριά ποιών, εναντίον ποιών. (Ακόμα και ο ιδεολογικά φασίστας Μεταξάς με την αγγλία ήταν σύμμαχος… Επειδή… το νο1 «εθνικό κεφάλαιο»…)

Είναι αυτή η οπτική που προτείνουμε για να αναλυθούν τα τελευταία κατορθώματα των εκπροσώπων του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Αν οι εφοπλιστές έχουν αφήσει την διαχείριση των «εσωτερικών υποθέσεων» του ελληνικού κράτους στις πολιτικές βιτρίνες και στο βαθύ κράτος, αν αδιαφόρησαν πανηγυρικά για την δημιουργία (πριν δυο αιώνες) αστικού κράτους και αντίθετα, στα μέσα του 20ου αιώνα, προτίμησαν να ευλογήσουν την αντι-κομμουνιστική / αντι-εργατική βία (: «εμφύλιος) εξαιτίας της δικής τους οργανικής συμμαχίας πρώτα με το Λονδίνο και ύστερα με την Ουάσιγκτον, σε ότι αφορά τους προσανατολισμούς και τις διεθνείς συμμαχίες του προσοδικού γεωπολιτικού μοντέλου διεύθυνσης έχουν αποφασιστικό ρόλο. Τι σημαίνουν, λοιπόν, αντιμετωπίζοντας έτσι το ζήτημα, οι με-πολλές-φαμφάρες πρόσφατες «συμφωνίες στρατηγικής σχέσης» πρώτα με το Παρίσι και μετά με την Ουάσιγκτον ενόσω οι παγκόσμιες ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις οξύνονται σταθερά;

Έχουμε αναλύσει σημαντικές περιόδους του ελληνικού ιμπεριαλισμού αλλού (σειρά anti-imp, εκδ. αντισχολείο), και δεν είναι δυνατό να μεταφέρουμε εδώ στοιχεία και ντοκουμέντα. Για χάρη της αναφοράς δύο μόνο. Πρώτο, ο ελληνικός ιμπεριαλισμός «νίκησε» μόνο όταν είχε σημαντικούς συμμάχους (π.χ. 1ος και 2ος βαλκανικός πόλεμος)∙ μάλιστα σε παγκόσμιους πολέμους οι νίκες ήταν των συμμάχων του και καθόλου δικές του (1ος, 2ος, 3ος που στα μέρη μας ονομάστηκε «εμφύλιος»…) – επωφελήθηκε απ’ αυτές… Αντίθετα, όπου επιτέθηκε χωρίς σημαντικούς συμμάχους κατατροπώθηκε («ατυχής πόλεμος» 1897, «μικρασιατική καταστροφή» 1922). Πράγμα που σημαίνει ότι η θρυλική «πολεμική αρετή των ελλήνων» είναι μύθος.

Δεύτερο, ο λόγος που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός μπορούσε να επωφεληθεί απ’ τις νίκες των συμμάχων του ήταν η γεωγραφική θέση του ελληνικού οικοπέδου στους (τότε) ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς. Στο βαθμό που τον 1ο, στον 2ο, ακόμα και στον 3ο (τον λεγόμενο «ψυχρό») η ευρώπη ήταν (ή μπορούσε να γίνει) μείζον πεδίο της στρατιωτικής σύγκρουσης, η άκρη της βαλκανικής χερσονήσου και η θέση της στην ανατολική Μεσόγειο μπορούσε, υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, να θεωρηθεί σημαντική. Έχουμε ονομάσει αυτή τη σχέση γεωγραφικής θέσης / κερδών γεωπολιτική πρόσοδο.

Ισχύει ακόμα αυτό; Στους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς του 4ου παγκόσμιου και με βάση τα όπλα και τις τακτικές αυτού του πολέμου, το ελληνικό οικόπεδο εξακολουθεί να έχει αξία τόση όση θα ήθελαν τα ντόπια ή και τα εκτός συνόρων αφεντικά; Οι τωρινές συμμαχίες του ελληνικού ιμπεριαλισμού (σύμφωνα με τα συμφέροντα του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου»…) γίνονται επειδή κρατάει πάντα το «γερό χαρτί» της σημαντικής γεωγραφικής θέσης; Κι αν όχι, τότε τι είδους είναι πια αυτές οι συμμαχίες;

(φωτογραφία: απεριόριστη κρατική / καπιταλιστική φροντίδα για την εργατική τάξη…)

Περασμένα μεγαλεία

Δευτέρα 18 Οκτώβρη>> «Κάποτε μας παρακαλούσαν… τώρα τους παρακαλάμε…» Αυτό παρατηρούσε μελαγχολικά μια πρώην αριστερή και νυν καραδεξιά δημαγωγική περσόνα στην πρωϊνή της ραδιοφωνική εκπομπή στις 15 του μήνα. Το πρώτο (το «μας παρακαλούσαν») είναι συζητήσιμο… Το δεύτερο όμως είναι γεγονός. Απ’ τις αρχές του 2015, επί φαιορόζ γκουβέρνου, γιγάντιες πολιτικές βιτρίνες σαν τον ψεκασμένο (τότε) υπ.αμ και τον ογκόλιθο (τότε) υπ.εξ. φίλησαν όσες κατουρημένες ποδιές μπορούσαν στην Ουάσιγκτον προκειμένου να πείσουν τον μεγάλο σύμμαχο ότι το ελληνικό οικόπεδο έχει αξία για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Ο ψεκασμένος υπ.αμ. της «πρώτης φοράς αριστεράς» διέπρεψε στο να κάνει προσφορές κάθε είδους: απ’ τα υποτιθέμενα εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου του Αιγαίου, μέχρι την Κάρπαθο για στρατιωτική βάση. Το ρημαδογκουβέρνο συνέχισε αυτήν την παράδοση των παρακαλιών: και την Σκύρο έδινε… προκειμένου το Joνυσταλεάν να κάνει μια «καλή δήλωση υπέρ…» Κάτι ενδιαφέρον συμβαίνει! Και με δεδομένες τις σταθερές επιλογές του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου», αυτό θα το πληρώσουμε εμείς.

Τα πρώτα δείγματα εμφανίστηκαν αφενός με την «στρατηγική σχέση» ελλαδιστάν – ενωμένων αραβικών εμιράτων (τα οποία εμφανίστηκαν σαν μια «δύναμη της Μεσογείου»!!!), αφετέρου με την αποτυχημένη προσπάθεια οριοθέτησης αοζ με την χούντα της αιγύπτου παρά την απεριόριστη ελληνική υποστήριξη προς τον χασάπη Σίσι και την συμμορία του. Ο θρυλικός «πυλώνας σταθερότητας στην ανατολική Μεσόγειο» (έτσι διαφημίζει εαυτόν το ελλαδιστάν) δεν φαινόταν να πουλάει ιδιαίτερα. Αν προσέθετε κάποιος τις ήττες του ελληνικού ιμπεριαλισμού στη λιβύη και στην αρμενία θα συμπέραινε «μωραίνει ο κύριος…»

Η «στρατηγική σχέση» με το Παρίσι ήρθε να δώσει μια κωμική διάσταση στο έργο «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική». Αν ένα κράτος χρεωμένο ως τις ρίζες των μαλλιών των υπηκόων του δίνει 10 δις ευρώ σε ένα άλλο για να αγοράσει όπλα κρατώντας στοιχειωδώς ζωντανή την πολεμική / ναυπηγική βιομηχανία του δεύτερου, κι αν επίσης δεσμεύεται να δώσει κάποια βοήθεια στις ιμπεριαλιστικές εκστρατείες του δεύτερου, τότε ναι. Ένας βασιλιάς σαν τον Μακρόν μπορεί να δείξει μεγαλοψυχία και να υποσχεθεί ότι «αν δεχτείτε επίθεση πάρτε μας τηλέφωνο». (Το Παρίσι έχει παράδοση σε τέτοιες υποσχέσεις. Είχε δώσει κάποτε μια ανάλογη στην Βαρσοβία…) Όμως αυτό το ολοφάνερα ετεροβαρές deal δεν είναι εκδήλωση σημαντικού ενδιαφέροντος του γαλλικού ιμπεριαλισμού για το ελλαδιστάν, έτσι δεν είναι; Αν πληρώνεις για μια (αμφίβολη μάλιστα) προστασία…;;; Μάλλον για εκδήλωση του «… τους παρακαλάμε» πρόκειται.

Όσο για τις ηπα; Μετά τον φίλο κι αδελφό Πομπηία (Pompeo) ήρθε ο Παρωπίδας (Blinken)…

(φωτογραφία: «Μα κανείς δεν ενδιαφέρεται για την σχέση μας;»)

SOS, Αθήνα καλεί Ουάσιγκτον

Δευτέρα 18 Οκτώβρη>> Αν το ρημαδογκουβέρνο πίστευε στ’ αλήθεια ότι η φρέσκια «στρατηγική σχέση» της Αθήνας με το Παρίσι είχε μεγαλύτερη αξία απ’ τα 10 δις «σε βάθος χρόνου», δεν θα υπέγραφε πενταετή + επ’ αόριστο συμφωνία για τη βάση της Σούδας!! Το να είναι αυτή η συμφωνία, επί διαδοχικών γκουβέρνων, ετήσια και διαρκώς συζητήσιμη / ανανεούμενη, ήταν ένα απ’ τα βασικά χαρτιά που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός κρατούσε για τον εαυτό του ώστε να παζαρεύει, κάθε χρόνο, κάποια γεωπολιτικά προσοδικά οφέλη απ’ την μεγάλο σύμμαχο. Το γεγονός ότι το ρημαδογκουβέρνο κατέληξε να κάψει αυτό το χαρτί δείχνει απελπισία.

Δεν είναι μόνο αυτό. Δεν είναι επίσης μόνο τα παρακάλια της Αθήνας προς την Ουάσιγκτον «καλέ κύριοι φτιάξτε μια βάση και στη Σκύρο» που άφησαν ασυγκίνητο το Joνυσταλεάν. Είναι, κατά τη γνώμη μας, κι αυτό: η αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη. Θα επιμείνουμε λίγο.

Ο λόγος που η Ουάσιγκτον ήθελε (και θέλει) πρόσβαση στο λιμάνι και στο αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης είναι για να πηγαινοφέρνει αρβύλες και όπλα προς και από την βουλγαρία και (κυρίως) την ρουμανία. Αν και η Αλεξανδρούπολη ανήκει στο ελληνικό κράτος, για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό ανήκει στον άξονα βορράς / νότος στα δυτικά της Μαύρης Θάλασσας κατά κύριο λόγο∙ και, επιπλέον, στην έξοδο της Μαύρης Θάλασσας στο Αιγαίο και μέσω αυτού στην ανατολική Μεσόγειο. Ενώ οι βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού πουλάνε στο πόπολο τους γιάνκηδες στην Αλεξανδρούπολη σαν «αντι-τουρκική» δύναμη, η αλήθεια είναι (και την ξέρουν) ότι πρόκειται για έναν κρίκο στην αντι-ρωσική αλυσίδα που η Ουάσιγκτον έχει φτιάξει στην ανατολική ευρώπη απ’ το Αιγαίο ως την Βαλτική. Όχι μόνο για να «πιέζει» (;) την Μόσχα∙ αλλά και για να διαλύει οποιαδήποτε έστω και φαντασίωση για «κοινή ευρωπαϊκή άμυνα». Με δυο λόγια: το ρημαδογκουβέρνο (και μαζί του όλο το σύστημα των εντόπιων πολιτικών βιτρινών) απ’ την μια μεριά (μέσω της «ελληνογαλλικής στρατηγικής σχέσης») πουλάει πρωτοπορία υπέρ αυτής της κοινής ευρωπαϊκής…, απ’ την άλλη κάνει ό,τι μπορεί για να την εμποδίσει, βοηθώντας τον us army – και το ξέρει.

Η αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη δεν είναι, λοιπόν, «αντιτουρκική». Είναι αντιρωσική, είναι αντιευρωπαϊκή, είναι αντιγερμανική, είναι φιλοπολωνική, είναι φιλοφασιστο-ουκρανική, είναι ενάντια στο ευρασιατικό project. Πέρα απ’ αυτό είναι μια μικρή βάση. Αν ποτέ χρειαστεί να παίξει ρόλο σε θερμή αναμέτρηση, θα ισοπεδωθεί μέσα σε λίγα λεπτά.

Μ’ αυτά τα δεδομένα οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού έκαναν το πρώτο, καθαρό μιλιταριστικό βήμα παίρνοντας θέση – χωρίς – επιστροφή στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο! Για την βάση στη Σούδα θα μπορούσε να λέγεται ότι είναι το πάτημα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού προς τη μέση Ανατολή «που δεν μας νοιάζει». Η βάση στην Αλεξανδρούπολη όμως ΔΕΝ είναι για την «που δεν μας νοιάζει»! Είναι για κάτι πολύ πιο χοντρό. Πόσο χοντρό όμως;

(φωτογραφία: Δεν είναι που χαμογελάει ο γύπας στα αριστερά. Είναι που αυτή «η σταθερότητα και η ευημερία σε ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο» ακούγεται τρομακτική…)

Black sea

Δευτέρα 18 Οκτώβρη>> Το πιο σημαντικό χαρτί του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στα δυτικά σύνορα της ρωσίας είναι (έχουμε την γνώμη) η ουκρανία. Η ουκρανία βρέχεται απ’ την Μαύρη Θάλασσα∙ και με την έκτασή της κλείνει το μεγαλύτερο μέρος της χερσαίας συνέχειας μεταξύ ευρωπαϊκής και ρωσικής επικράτειας. (Το υπόλοιπο το κλείνει η πολωνία). Η ουκρανία είναι η ξηρά και η θάλασσα που έχει στρατηγική ανάγκη ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός σ’ αυτή τη μεριά του κόσμου: σαν καμένη γη ελεγχόμενη ουσιαστικά από νεοναζί και μαφιόζους.

Η Ουάσιγκτον έχει «επενδύσει» πολλά στην «αντι-ρωσική» ουκρανία… Γαργαλάει συστηματικά στη μύτη του ρωσικού καθεστώτος. (Τηρουμένων των αναλογιών υπάρχουν πολλές ομοιότητες με την ταϊβάν, σε σχέση με την μύτη του κινέζικου καθεστώτος…) Αλλά πρόκειται για δίκοπο μαχαίρι: αν η ουκρανία «πέσει» απ’ τα αμερικανικά χέρια τότε, ακαριαία, όλος ο us σχεδιασμός στην ανατολική ευρώπη (συμπεριλαμβανόμενης της βάσης στην Αλεξανδρούπολη και της χρησιμότητάς της) θα καταρρεύσει.

Κατά την ταπεινή εκτίμηση της ασταμάτητης μηχανής η ουκρανία θα «πέσει»! Όχι επειδή θα εισβάλει ο ρωσικός στρατός∙ θα «πέσει» από μέσα. Όχι σ’ έναν αιώνα – πολύ πιο σύντομα. Θα «πέσει» επειδή αυτό που επιχειρεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι too much για να πετύχει (έχει αποτύχει ήδη στη βενεζουέλα και στην κούβα, που είναι η «πίσω αυλή» του!). Η Μόσχα μιλάει επ’ αυτού με τόσο υπαινικτικό τρόπο ώστε είναι σα να μην μιλάει. Όμως ένα πρόσφατο άρθρο του Dmitry Medvedev (έχει διατελέσει πρωθυπουργός και πρόεδρος της ρωσικής ομοσπονδίας, τώρα είναι πρόεδρος του συμβουλίου ασφαλείας) με τίτλο Πέντε Σύντομες Πολεμικές Θέσεις κάνει τους υπαινιγμούς κάπως λιγότερο ομιχλώδεις. Η πέμπτη και τελευταία «πολεμική θέση» είναι αυτή (ο τονισμός με πλάγια στο πρωτότυπο):

Έτσι γεννιέται η αέναη και βασική ερώτηση: τι να κάνουμε μ’ αυτήν την κατάσταση [στην ουκρανία]; Τίποτα. Περιμένουμε την εμφάνιση μιας τίμιας ηγεσίας στην ουκρανία που δεν θα έχει στόχο την ολική σύγκρουση με την ρωσία ως το σημείο του πολέμου, ούτε το να οργανώνει βλακώδεις «κριμαϊκές πλατφόρμες» για να κοροϊδεύει τον πληθυσμό της χώρας και να ξεδιπλώσει τα μούσκλια της πριν τις εκλογές, αλλά [να ενδιαφέρεται] για την δημιουργία ισότιμων και αμοιβαία επωφελών σχέσεων με την ρωσία. Μόνο με μια τέτοια ηγεσία της ουκρανίας αξίζει να συζητήσουμε. Η ρωσία ξέρει τον τρόπο να περιμένει. Είμαστε υπομονετικός λαός.

«Η ρωσία ξέρει τον τρόπο να περιμένει» έγραψε ο Medvedev. Εννοώντας, υποθέτουμε, ότι αυτός ο τρόπος δεν είναι «με σταυρωμένα τα χέρια».

Οι εκτιμήσεις μας είτε θα αποδειχθούν σωστές είτε όχι. Ωστόσο ένα ερώτημα είναι το κατά πόσο το νο 1 «εθνικό κεφάλαιο» έχει αποφασίσει ότι το ελλαδιστάν πρέπει να πάρει μέρος ακόμα και σ’ έναν ανοικτό (παγκόσμιο) πόλεμο κατά της Μόσχας και των συμμάχων της – ελπίζοντας να κερδίσει τι; Με βάση την γενική αρχή που μνημονεύσαμε ξεκινώντας αυτήν την αναφορά η απάντηση είναι απλή: Γιατί όχι; Τι θα χάσουν οι εφοπλιστές αν γίνουν κιμάς μερικές εκατοντάδες χιλιάδες υπήκοοι;

Για τις εντόπιες πολιτικές βιτρίνες, τους άμεσους διαχειριστές της ελληνικής καπιταλιστικής παρακμής, ίσως η απάντηση δεν είναι τόσο απλή. Αυτοσχεδιάζοντας και παρακαλώντας όποιον είναι διατεθειμένος να ακούσει τα παρακάλια, είναι πιθανό ότι η εθνική ιμπεριαλιστική ενότητα, τα διαδοχικά γκουβέρνα, πρώτο το φαιορόζ και ύστερα το ρημαδό, απλά προσπαθούν όχι την ουσιαστική «αναβάθμιση» της γεωπολιτικής αξίας του οικοπέδου (που δεν εξαρτιέται από δαύτους), αλλά να φτιάξουν ένα ξόανό της. Μια εικονική «ανατίμηση» του ελληνικού ιμπεριαλισμού, μπροστά στον πραγματικό φόβο της ανατροπής των παλιών ισορροπιών στην ευρύτερη περιοχή καθώς το ευρασιατικό project προχωράει…

Είναι έτσι κι αλλιώς η εποχή που οι δυτικές φαντασιώσεις (συμπεριλαμβανόμενων των φαντασιώσεων μεγαλείου…) παίρνουν πρώτους ρόλους… Απέναντι σε «κάτι» που εδώ και 500 χρόνια ιστορίας και δυτικής κυριαρχίας στον πλανήτη ήταν αδιανόητο.

Ο χάρτινος πυλώνας…

Δευτέρα 18 Οκτώβρη>> «… Η ελλάς πολιτικά, αμυντικά, οικονομικά, πολιτιστικά, ανήκει εις την δύσιν!» Αυτή η φράση του «εθνάρχη» (Καραμανλής ο Α) το καλοκαίρι του 1976, αχρείαστη έτσι κι αλλιώς αφού το ελλαδιστάν δημιουργήθηκε κατ’ αρχήν σαν προτεκτοράτο κυρίως δυτικών ιμπεριαλισμών (αλλά και του ρωσικού, τότε…) και ποτέ στην ιστορία της δικής του ιμπεριαλιστικής ενηλικίωσης και προκοπής δεν άλλαξε «ανήκειν», είναι ένα motto μάλλον εφιαλτικό πια. Στα ‘70ς ο «εθνάρχης» είχε βγάλει το ελλαδιστάν απ’ το νατο (τον μοναδικό δυτικό στρατιωτικό σχηματισμό…), λάνσαρε το «ελλάς – γαλλία – συμμαχία», και είχε εγκαινιάσει την δική του ost politic κάνοντας (αντιτουρκικά) ανοίγματα στην κομμουνιστική (και καθόλου “δυτική”!) Σόφια του βετεράνου Ζίβκοφ. Αλλά τότε μπορούσε κάποιος πράγματι να υποστηρίζει ότι «δύση» ήταν το όνομα ενός σχετικά σταθερού πολιτικού, οικονομικού και στρατιωτικού μπλοκ.

Όχι πια! Ελάχιστα είναι τα χρόνια από τότε που άρχισαν τα (δυτικά) κλάματα και οι (δυτικοί) οδυρμοί για το τέλος της δύσης∙ για την διάλυσή της! Δεν υπάρχει πια μία «δύση». Υπάρχουν πολλές. Υπάρχει μια «δύση» των κρατών του Βίτζεγκραντ και μια άλλη «δύση» του Βερολίνου. Υπάρχει μια «δύση» του Παρισιού και μια άλλη «δύση» της Ρώμης. Υπάρχει μια «δύση» της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου που δεν είναι ίδια με την «δύση» της αυστρίας…

Αυτό είναι ό,τι θα περίμενε κανείς μετά την εμφάνιση μιας «ανατολής» που ούτε πολιτικά, ούτε στρατιωτικά, ούτε οικονομικά, ούτε πολιτιστικά, ούτε τεχνολογικά (με δυο λόγια: από καμμία καπιταλιστική άποψη!) δεν μπορεί πια να ελεγθεί από την όποια ενιαία «δύση»! Καθώς το στρατηγείο εκείνης της παλιάς, σύντομης ιστορικά ενιαίας «δύσης» (έξι δεκαετίες βαριά βαριά είναι ασήμαντος χρόνος για την ιστορία…), η Ουάσιγκτον δηλαδή, παρακμάζει με μεγάλη ταχύτητα, οι παλιοί ιστορικοί ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί προσπαθούν να φτιάξουν ο καθένας την δική του «τύχη», το δικό του μέλλον…

Παρότι όλο και πιο διακριτές μεταξύ τους αυτές οι παραλλαγές «δύσης», δεν είναι στρατηγικά αντίπαλες μεταξύ τους. Όλων τ’ αφεντικά ανησυχούν για το ίδιο πράγμα: ένα καπιταλιστικό μέλλον που το κουμάντο θα το κάνει το Πεκίνο και οι σύμμαχοί του. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός / γεωπολιτικός προσοδισμός είχε μάθει (ως το τέλος του 3ου παγκόσμιου) να επιπλέει και να επωφελείται από τις ευρωπαϊκές στρατηγικές αντιπαλότητες∙ όταν η «δύση» ήταν το σημείο έκρηξης αυτών των αντιπαλοτήτων. Τώρα, που αυτό δεν ισχύει αλλά ξετυλίγεται μια ιστορικά ενδιαφέρουσα αποσύνθεση, προσπαθεί να αποκτήσει εικονική αξία κατασκευάζοντας (για εσωτερική κυρίως κατανάλωση) εικονικές ενδο-δυτικές στρατηγικές αντιπαλότητες. Όπως αυτή την υποτιθέμενη ανάμεσα στο Παρίσι και στην Ουάσιγκτον.

Αυτή η αντίθεση πάνω στην οποία προσπαθεί ο ελληνικός ιμπεριαλισμός να ανατιμηθεί είναι εντελώς ρηχή. Η άλλη αντίθεση, η πραγματική, η αβυσσαλέα, ανάμεσα στον αμερικανο-αγγλο-ισραηλινό άξονα και το ευρασιατικό project είναι τόσο global (και τόσο hi tech…) ώστε το ελληνικό οικόπεδο έχει πολύ μικρότερη γεωπολιτική αξία απ’ αυτήν της μαλαισίας ας πούμε. Επιπλέον, σε σχέση με τις δύο «στρατηγικές σχέσεις», το ελλαδιστάν κάνει βρώμικο παιχνίδι. Το είπαμε ήδη: στα λόγια ορκίζεται στην ευρώπη και στην «ενιαία, κοινή άμυνα»… Στην πράξη δίνει βάσεις κι άλλες βάσεις στον us army επιβεβαιώνοντας ότι οι ελληνικοί όρκοι είναι πέτσινοι… Εν τω μεταξύ όλες οι δυτικές «δύσεις» προσπαθούν να τα έχουν καλά με τον «αιώνιο εχθρό» των ελλήνων. Την Άγκυρα. Εκείνο το οικόπεδο έχει πράγματι global στρατηγική σημασία από πολλές απόψεις!

Απομένει η πραγματική αντίθεση – ο υπαρκτός 4ος παγκόσμιος πόλεμος. Αδιάφορο τι φαντασιώνονται οι εντόπιες πολιτικές βιτρίνες, όσο πιο οργανικά και μιλιταριστικά προσχωρεί το ελλαδιστάν στον άξονα, όσες περισσότερες αμερικανικές αρβύλες παρακαλάει να έχει, τόσο περισσότερο γίνεται στόχος της άλλης πλευράς. Και μάλιστα ένας εύκολος στόχος. Η Αλεξανδρούπολη σα λιμάνι και αεροδρόμιο είναι ήδη «στη λίστα», in case of… Σαν επιπλέον parking αμερικάνων πεζοναυτών ακόμα περισσότερο: οτιδήποτε έχει σχέση με την ανατολική ευρώπη, την Μαύρη Θάλασσα και το Αιγαίο δεν ενδιαφέρει στρατηγικά μόνο το τουρκικό καθεστώς. Αλλά και το ρωσικό και το κινέζικο.

Να θρηνήσουμε; Να θρηνήσουμε για την βλακεία και την αδιαφορία των υποτελών και του εθνικισμού τους; Ή να συνεχίσουμε τον πόλεμο που μας αντιστοιχεί, και αντι-ιμπεριαλιστικό, πρώτα και κύρια εναντίον του ελληνικού ιμπεριαλισμού;

Το δεύτερο… αν και το πρώτο, η βλακεία, η αδιαφορία, ο εθνικισμός, είναι ικανότατα στο να γίνουν (να είναι ήδη) λάδι στα γρανάζια της καταστροφής…

(φωτογραφία κάτω: Ο κτηνίατρος ceo της φαρμακομαφίας pfizer (αριστερά) και ο μάνατζερ ρημαδοΚούλης συγκινημένοι μπροστά στο μεγάλο κουμπί. Το μισό υπουργικό συμβούλιο ανέβηκε στη Σαλονίκη για να φιλήσει χεράκι∙ πράγμα που ενισχύει την καχυποψία μας για το πόσες δολοφονίες – με – πλατφόρμες – γενετικής – μηχανικής χρειάζονται για να «βγει η υποχρέωση για την επένδυση»…)