Πάνω η εξοχή της Rafah στις 15 Οκτώβρη. Κάτω η ίδια τοποθεσία στις αρχές Φλεβάρη: σκηνές, τσαντίρια, οτιδήποτε που να μην βάζει νερό και να κρατάει λίγη ζέστη, για κυνηγημένους άντρες και γυναίκες, για ενήλικες και για παιδιά…
Δευτέρα 12 Φλεβάρη>> Το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς κάνει ό,τι περισσότερο μπορεί για να αποδείξει ακόμα και στους πιο τυφλούς πως είναι εκείνο για το οποίο κατηγορείται: γενοκτονικό. Το ότι έχει αρχίσει να βομβαρδίζει την Rafah, τον μεγαλύτερο προσφυγικό καταυλισμό στον πλανήτη, με πάνω από 1 εκατομμύριο «εσωτερικούς πρόσφυγες», απειλώντας ότι θα εισβάλει και εκεί για να διώξει τους αιχμάλωτους (ελπίζει προς την αίγυπτο και την έρημο του Σινά…) είναι συνεπές με την βαρβαρότητά του όχι τους τελευταίους 4 μήνες αλλά απ’ την κατασκευή του την ίδια, πριν δεκαετίες.
Οι δυτικοί σύμμαχοί του δηλώνουν την «ανησυχία» τους για αυτήν την απειλούμενη κορύφωση της σφαγής∙ ειδικά οι αμερικάνοι συμβουλεύουν να γίνει (η σφαγή) με σχέδιο… Η αγαπημένη Annalena κοίταξε τον καθρέφτη της, τον ρώτησε «καθρέφτη καθρεφτάκο μου πες μου στις πόσες χιλιάδες δολοφονημένους θα ξαναγίνω υπουργός εξωτερικών;», και οι φήμες λένε ότι ο καθρέφτης της την έφτυσε∙ αλλά αυτό δεν είναι κάτι σπουδαίο όταν μιλάμε για παρακμιακούς γκάνγκστερς. Οι πιο «αισιόδοξοι» μεταξύ των κανίβαλων εκτιμούν ότι το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς δεν θα εκτοξεύσει τον ρυθμό δολοφονιών που κάνει από 100άδες κάθε μέρα σε 1000δες∙ και ότι απειλεί μόνο για να πιέσει την παλαιστινιακή αντίσταση στις διαπραγματεύσεις που τρέχουν παράλληλα. Αλλά η παλαιστινιακή αντίσταση, νικώντας ουσιαστικά επί του εδάφους αυτούς τους 4 μήνες, έχει αυξήσει εύλογα τις απαιτήσεις της – δεν πρόκειται να υποχωρήσει.
Το ICJ έχει την αρμοδιότητα να διατάξει επιπλέον μέτρα έκτακτης ανάγκης∙ ουσιαστικά εκείνα τα 2 που δεν διέταξε στην προηγούμενη απόφασή του: την απόσυρση του θεοναζί στρατού απ’ την Γάζα, και τον τερματισμό του πολέμου. Αλλά δεν έχει κανένα τρόπο να εφαρμόσει το παραμικρό.
Όλα δείχνουν ότι αυτό το έγκλημα με τους συγκεκριμένους «πρωταγωνιστές» (την ιμπεριαλιστική, μιλιταριστική δύση και τον χωροφύλακά της στη μέση Ανατολή) μόνο με έναν τρόπο μπορεί να σταματήσει. Στρατιωτικά. Η παλαιστινιακή αντίσταση τα καταφέρνει καλά στο έδαφος της Γάζα, αλλά δεν έχει τα μέσα για να σταματήσει τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς. Το μόνο κοντινό κράτος που θα μπορούσε να ακυρώσει την «υπεροχή δολοφονιών» του Τελ Αβίβ είναι το ιρανικό – αλλά (λογικά απ’ την μεριά του) δεν θέλει να προχωρήσει σε κανονικό πόλεμο εναντίον του. Οι πιο μακρινοί και στρατιωτικά ικανοί, Μόσχα και Πεκίνο; Όχι, δεν πρόκειται να κάνουν οτιδήποτε, και το έχουν ξεκαθαρίσει.
Συνεπώς; Δεν έχει υπάρξει καμία μαζική, κινηματική δράση που αποτελεσματικά να αναγκάσει τους συμμάχους των χασάπηδων να σταματήσουν τον εξοπλισμό και την τροφοδοσία του – έστω αυτό. Θα είχε και πρακτική, όχι μόνο συμβολική αξία. Θα ήταν δύσκολο κάτι τέτοιο; Όχι όσο ακούγεται.
Απομένει, φαίνεται, το ευκολότερο: να ζούμε με την κινηματική αδυναμία μας – και την ντροπή: δεν έχουμε κάνει αυτά που έπρεπε και που η ιστορική εμπειρία του κινήματος υποδείκνυε.
(«Ευκολότερο» γράψαμε; Μην το πάρετε στα σοβαρά: η αδράνεια και οι συμβάσεις έχουν πολύ ακριβότερο τίμημα απ’ αυτό που νομίζουμε…)