Δευτέρα 29 Γενάρη>> …Όσοι όμως στήριξαν το Ισραήλ στα δύσκολα νιώθουν πολύ ανήσυχοι, ίσως και θυμωμένοι. Είναι πιθανώς η στιγμή για «καθαρές κουβέντες». Κανείς δεν μπορεί πρώτα απ’ όλα να δεχθεί την πολιτική της βίαιης απομάκρυνσης του παλαιστινιακού πληθυσμού από τη Γάζα και τη Δυτική Οχθη. Ηθικά, πολιτικά, από κάθε άποψη αυτά τα σχέδια πρέπει να καταδικαστούν κάθετα από όλη τη διεθνή κοινότητα. Καμία απειλή, καμία δικαιολογία δεν στέκεται. Οι Παλαιστίνιοι πρέπει να αποκτήσουν ένα δικό τους κράτος, παρέχοντας ταυτόχρονα κάθε δυνατή εγγύηση για την προστασία της ασφάλειας του ισραηλινού λαού. Δεν μπορεί να μετακομίσουν βίαια ούτε στο Σινά ούτε στην Ιορδανία. Επίσης δεν καταπίνεται η πολιτική κυριαρχία πραγματικά ακραίων πολιτικών δυνάμεων που σπρώχνουν το Ισραήλ εσωτερικά σε ένα πολιτισμικό και θεσμικό κατήφορο και στον διχασμό. Εξωτερικά δε με τις πράξεις και δηλώ σεις τους σπρώχνουν τη χώρα τους στην απομόνωση και στον «παλαβό» τυφλό εθνικισμό…
Αυτά έγραφε ο γνωστός Αλέξης Παπαχελάς, διευθυντής σύνταξης της καθεστωτικής «καθημερινής», γνωστής για την υποστήριξή της στον don Rico & Co, στις 24 Γενάρη, κάτω απ’ τον τίτλο «καθαρές κουβέντες». Δύσκολο να υποθέσει κάποιος ότι όλοι (ο διευθυντής σύνταξης και το μήντιο κατ’ αρχήν) ξύπνησαν ένα πρωί και είπαν «βρε παιδί μου, τι γίνεται εκεί κάτω στη Γάζα;»
Αντίθετα είναι εύκολο να υποθέσει ότι υπάρχει κάτι σαν «φλοτέρ αίματος» που μπορεί να πουληθεί ακόμα και σαν «ανθρωπισμός», «ευαισθησία» κλπ, όταν ο ένας ή ο άλλος στρατηγικός σύμμαχος του ελλαδιστάν ηττάται – εννοούμε την στρατιωτική ήττα. Ένας διακόπτης ας πούμε, που ενεργοποιείται αυτόματα στους… στους (ας πούμε) 30.000 δολοφονημένους. Ή μπορεί στους 40.000. Πάντα εκ μέρους του «στρατηγικού συμμάχου».
Ανησυχεί το γκουβέρνο στο ελλαδιστάν για την επικίνδυνη κλήση που έχει πάρει η «σωστή μεριά της ιστορίας»;
Ο αρχιδημαγωγός πάντως τελειώνει την έκθεση της ανησυχίας του έτσι:
…Είναι ζήτημα του ισραηλινού λαού να αποφασίσει ποιον δρόμο θα πάρει. Η πόλωση είναι ασύλληπτη, όπως και ο απόλυτα δικαιολογημένος θυμός για τα εγκλήματα της Χαμάς. Στο τέλος της ημέρας, όμως, το Ισραήλ επιβίωσε και έγινε ό,τι έγινε χάρη σε ένα συνδυασμό πυγμής, ισχυρών φίλων στη Δύση, ενός θετικού οράματος για το μέλλον του που συσπείρωνε τους πάντες και ρεαλισμού. Με φανατισμό, χωρίς τα ερείσματα του παρελθόντος και καθαρό μυαλό, το μέλλον δεν προδιαγράφεται ρόδινο. Γι’ αυτό και όσοι στήριξαν το Ισραήλ όταν δεν ήταν της… μόδας πιστεύουν ότι είναι ώρα για «καθαρές κουβέντες»…
Ποιος άλλος έχει επιβιώσει χάρη σε «ισχυρούς φίλους στη Δύση» και στις γεωπολιτικές προσόδους που του προσέφεραν; Η ερώτηση δεν είναι προβοκατόρικη: αν ο αρχιχωροφύλακας (: «πυγμή»…) των δυτικών ιμπεριαλισμών στην ανατολική Μεσόγειο / μέση Ανατολή κουτσαίνει ποιος μπορεί να είναι ο επόμενος που κινδυνεύει καθώς κάνει την ίδια δουλειά (: «πυλώνας σταθερότητας»…); Ε;