Tag: εξωτερική πολιτική

Ο “αιώνιος εχθρός” των ελλήνων 4

Κυριακή 10 Δεκέμβρη. Το γεγονός ότι εξακολουθεί να είναι συστατικό / αιχμή του ελληνικού αντιτουρκισμού η ιδέα ότι το Καστελόριζο “έχει αοζ” (και η τουρκία όχι….) φτάνει απο μόνο του για να εξηγήσει την τεράστια απόσταση ανάμεσα στον πρακτικό ρεαλισμό του τουρκικού καθεστώτος και την μικροαστική παράνοια του ελληνικού. Κι αυτό το χάσμα ανάμεσα στην πραγματικότητα και τις φαντασιώσεις έχει μετατραπεί ήδη σε ισχυρή γεωπολιτική ανισότητα· υπέρ της Άγκυρας φυσικά. Το ελληνικό βαθύ κράτος ηττάται “κατά κράτος” εκεί που νόμιζε ότι υπερέχει: σαν μαγαζί γωνία…

Το γεγονός ότι ο Ερντογάν έχει την άνεση να καλεί απ’ την Κομοτηνή τους οπαδούς του να σεβαστούν την ελληνική σημαία θα μπορούσε, επίσης, (συμβολικά) να επιβεβαιώνει ορισμένα πράγματα για τους πραγματικούς συσχετισμούς. Απ’ την άλλη μεριά το ότι υπάρχουν (όχι ασήμαντες) επιρροές του Γκιουλέν στη δυτική Θράκη τις οποίες οι ελληνικές μυστικές υπηρεσίες προσπαθούν να αξιοποιήσουν είναι, ας πούμε, μια ακόμα απόδειξη του τι πραγματικά θα ήθελε και η Αθήνα τον Ιούλη του ‘15.

Για τον Ερντογάν το ταξίδι του στην Αθήνα (και στην Κομοτηνή) ήταν μια εύκολη βόλτα (μέσα στην συνεχιζόμενη και ίσως εντεινόμενη “αναταραχή” στης μέσης Ανατολής). Για το ελληνικό καθεστώς ήταν κάτι που δεν ήθελε· και θα φροντίσει να ξεχάσει, κρατώντας (όπως πάντα) μερικά βολικά πλαστογραφημένα tips.

Και η Ιστορία θα συνεχίσει…

Ένας Ερντογάν στην Αθήνα

Παρασκευή 8 Δεκέμβρη. Αν είναι να κρατήσουμε κανά δυο πράγματα απ’ την επίσκεψη του τούρκου προέδρου στην Αθήνα, το ένα είναι η ελληνική ξυνίλα (αναμενόμενη…) που δεν κρύφτηκε. Το άλλο είναι ότι … η Ουάσιγκτον “διαφωνεί με την επικαιροποίηση της συνθήκης της Λωζάνης”. Πρόκειται για την ίδια Ουάσιγκτον που κήρυξε χτες πρωτεύουσα του ισραήλ την Ιερουσαλήμ, παραβιάζοντας ένα βουνό διεθνείς αποφάσεις· άλλαξε την υπογραφή της στην διεθνή συμφωνία για το κλίμα· αποχώρησε απ’ την συμφωνία του οηε για τους πρόσφυγες· φεύγει απ’ την συμφωνία που η ίδια έκανε για τα πυρηνικά του ιράν· χειροκροτάει τον τοξικό πρίγκηπα που ανέβασε το “χούντα” σε νέα επίπεδα… Σα να λέμε είναι μια Ουάσιγκτον που “ξέρει από συνέπεια στους διεθνείς κανόνες”, ε; (Ο ορισμός του εθνικιστικού “αναθεωρητισμού” έχει γίνει η πρώην μόνη υπερδύναμη· κι αυτό λέει πολλά για το πως αντιμετωπίσει τις “διεθνείς συμφωνίες”…).

Έχει, δηλαδή, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός όλα τα προσόντα για να στηριχτεί πάνω του ο ελληνικός εθνικισμός / γεωπολιτικός προσοδισμός…

Το ελληνικό βαθύ κράτος κάνει “like” και συνεχίζει…

(A… Πριν απογειωθεί για την Αθήνα ο Ερντογάν είχε συνάντηση με τον ιορδανό βασιλιά και τηλεφώνημα με τον Πούτιν – για την αμερικανική απόφαση περί Ιερουσαλήμ. Που σημαίνει: έχει σοβαρότερα πράγματα στο κεφάλι του απ’ την «καθαρή έξοδο απ’ το μνημόνιο»…)

Ενώ ο Γιάννης και η Ελένη κάνουν like…

Πέμπτη 7 Δεκέμβρη. … ο κόσμος καίγεται! Είναι κατάρα να ζεις την Ιστορία εν τω γίγνεσθαι· και δεν είναι ευλογία το να είσαι ο ηλίθιος-μάζα με το ανεξέλεγκτο Εγώ που ασχολείται με τον αφαλό του μέσα στους στροβιλισμούς των καπιταλιστικών καιρών. Δεν υπάρχει κανένας παράδεισος για τους «φτωχούς τω πνεύματι»!!! Επίσης: ό,τι και να πούμε εδώ είναι άχρηστο γενικά. Μόνο ειδικά έχει αξία, αν εσείς αντέξετε…

Το ψόφιο κουνάβι απέδειξε πόσο ενεργούμενο της Ιστορίας είναι· η τέλεια βιτρίνα! Σας καλούμε να θυμάστε αυτήν την Ιστορική Στιγμή μέχρι το τέλος της ζωής σας (ευχόμαστε να είναι πολύ μακριά). Αν όχι για άλλους λόγους (πολλούς και σοβαρούς) έστω, μόνο και μόνο, επειδή ο πελαργός σας άφησε σ’ αυτό εδώ το μέρος: στη μέση Ανατολή. Σας καλούμε, ακόμα (ίσως μάταια, αλλά επιμένουμε…) να εγκαταλείψετε την μικροαστική βεβαιότητα ότι η ζωή σας (οι ζωές μας…) είναι μακρυά και έξω απ’ τις τροχιές των πυραύλων της ενδοκαπιταλιστικής έντασης. Στην αρχή, ίσως για καιρό, αυτό θα σας τρομάζει· θα κάνετε ό,τι μπορείτε για να το απωθήσετε. Αν, όμως, έχετε το κουράγιο να το αναγνωρίσετε, ύστερα, μ’ έναν τρόπο που δεν τον περιμένε και δεν τον φαντάζεσθε, θα απελευθερωθείτε. Όχι απ’ τα πάντα· σίγουρα όμως απ’ τις ψευδαισθήσεις μιας ζωής που την ζούμε μ’ έναν τρόπο που μας διαφεύγει· όπως έλεγαν κάτι Καταστασιακοί, μετά τον Μάρξ…

Μπορεί να μην αρέσει, αλλά έτσι είναι! Eνώ ο Γιάννης και η Ελένη κάνουν like, ο κόσμος γύρω τους καίγεται…

Μιλήσε κανείς για “αποεδαφικοποίηση” του καπιταλισμού;

Πέμπτη 7 Δεκέμβρη. Μετά από δύσκολη και αιματηρή αναμέτρηση με την γενναία οπισθοφυλακή του isis, ο συριακός στρατός ‘n’ friends (ίσως περισσότερο οι friends) πέτυχε να εξασφαλίσει την χερσαία διαδρομή απ’ την συνοριακή Abu Kamal στην Deir ez-Zor. Ήταν αναμενόμενο αργά ή γρήγορα· και μια τακτική αποτυχία της Ουάσιγκτον και των δικών της συμμάχων μέσα σε μια γενικότερη ήττα. Τώρα, θεωρητικά και κατ’ αρχήν τουλάχιστον, οι νταλίκες (φορτωμένες με οτιδήποτε….) μπορούν να ξεκινούν απ’ την Τεχεράνη και διασχίζοντας το ιρακινό έδαφος μέσω Βαγδάτης να περνάνε τα ιρακινο-συριακά σύνορα δίπλα στον Ευφράτη, να ανηφορίζουν προς την Deir ez-Zor, από κει στη Δαμασκό και, τελικά στον λίβανο και στη Μεσόγειο.

Αλλά οι νταλίκες είναι κάπως αδιάφορες, ακόμα κι αν κουβαλούν όπλα. Θα τις αναλάβουν τα ισραηλινά βομβαρδιστικά… Ο αγωγός ιρανικού και καταριανού φυσικού αερίου (με κατασκευή της gazprom, με ό,τι αυτό σημαίνει…) που κοντά στη Δαμασκό θα αποκτάει ένα κλάδο προς τουρκία και, από εκεί, «μπαίνοντας» στον turk stream θα μπορεί να οδηγηθεί προς τα ανατολικά ή τα δυτικά βαλκάνια – αυτός είναι το ζήτημα!!

Οπότε «η Ιερουσαλήμ είναι πρωτεύουσα του ισραήλ»!… Ή, για να το πούμε διαφορετικά, ο ισραηλινός στρατός αναλαμβάνει επίσημα να είναι η «μεσανατολική διοίκηση» του αμερικανικού πενταγώνου (και της “ενεργειακής πολιτικής” του). Παρακαλούμε, μην ρίξετε στην «τύχη» την ιστορική στιγμή της απόφασης της παρακμιακής αυτοκρατορίας: αναγκάζεται να «εσωτερικεύσει» τους μοχλούς της αποσταθεροποίησης όλης αυτής της ζώνης επειδή οι «εξωτερικές» προσπάθειές της απέτυχαν. Με δυο λόγια: η Ιερουσαλήμ είναι πρωτεύουσα του τοπικού μιλιταριστικού βραχίονα ΕΠΕΙΔΗ ο isis δεν έχει πια κράτος… Η Ιερουσαλήμ βαφτίζεται «πρωτεύουσα» επειδή «χάθηκε» το Aleppo και, στη συνέχεια, η Deir ez-Zor…

Η Ιερουσαλήμ, κηρυγμένη σαν “πρωτεύουσα” ενός παρακμιακού κράτους χωροφύλακα, είναι μια απ’ τις τελευταίες ζαριές της μεσανατολικής χωροφυλακής: μ’ έναν τρόπο που διαφεύγει απ’ το πόπολο οι σύμμαχοι της Αθήνας οπισθοχωρούν και οχυρώνονται σε ολοφάνερες (και όχι κρυμμένες) προβοκάτσιες. Και οι πόλεις (επιλεγμένες πόλεις…) είναι αναγκασμένες να τις υποστούν αυτές τις προβοκάτσιες…

Αυτό δεν ήταν που μάθαμε απ’ το απίστευτο και ηρωϊκό Sarajevo στο πρώτο μισό των ‘90s;

Μέση Ανατολή 1

Τετάρτη 6 Δεκέμβρη. Αυτό το καινούργιο μέτωπο το ανοίγει με ενεργητικό τρόπο το Τελ Αβίβ, απ’ την δυτική μεριά της συριακής επικράτειας. Ο ισραηλινός πρεσβευτής στην Ουάσιγκτον Ron Dermer, συνεντευξιαζόμενος στο site “politico” χτες, υποσχέθηκε ότι «δεν θα αφήσουμε το ιράν να πλησιάσει τα σύνορά μας»… Όπως είναι γνωστό αυτή η «ζώνη συνοριακής ασφάλειας» που θεωρεί δικαίωμά του το ρατσιστικό / μιλιταριστικό ισραηλινό καθεστώς φτάνει ως τον ινδό ποταμό.

Σ’ αυτή τη φάση η ισραηλινή αεροπορία επιτίθεται σε «ιρανικούς στόχους» στο συριακό έδαφος: πιο σωστά, σε στόχους που το ίδιο έχει ονομάσει «ιρανικούς», για να διακοσμεί τις επιθέσεις του. Να υποθέσουμε ότι οι ασκήσεις που έχει κάνει η ισραηλινή αεροπορία στο ελλαδιστάν δεν πάνε χαμένες; Να το υποθέσουμε: με τον ψεκασμένο και τον ογκόλιθο μπροστάρηδες όλες οι φαιορόζ βιτρίνες (και πίσω τους το ελληνικό βαθύ κράτος) θα πρέπει να καμαρώνουν.

Δεν ξέρουμε όμως πόσο θα καμαρώσουν (φανερά ή κρυφά δεν έχει σημασία…) αν σήμερα ο «μεγάλος σύμμαχός τους», η ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον, αναγνωρίσει σαν πρωτεύουσα του ισραήλ την Ιερουσαλήμ· όπως ανακοινωθεί ή έχει διαρρεύσει. Η ανατολική Ιερουσαλήμ καταλήφθηκε απ’ τον ισραηλινό στρατό το 1967 (στο «πόλεμο των 6 ημερών») και εδώ και χρόνια το ισραηλινό καθεστώς διώχνει τους άραβες / παλαιστίνιους απ’ την υπόλοιπη πόλη με κάθε δυνατό μέσο· πάντα δια της βίας.

Σύμφωνα με τα πάμπολλα «ψηφίσματα του οηε» ο ισραηλινός στρατός θα έπρεπε να έχει φύγει (εξίσου πάμπολλες φορές…) απ’ την Ιερουσαλήμ, αφού είναι κατοχικός. Στο εντελώς θεωρητικό ενδεχόμενο μιας κάποιας μελλοντικής «λύσης» η Ιερουσαλήμ δεν θα ήταν πρωτεύουσα κανενός αλλά μια διεθνής – πολυθρησκευτική πόλη.

Οι φασίστες της κυβέρνησης του ισραήλ «πιέζουν» την Ουάσιγκτον να αναγνωρίσει την πόλη σαν πρωτεύουσά τους: έτσι θα νομιμοποιήσει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός την ισραηλινή στρατιωτική κατοχή, και την «εθνοκάθαρση» των παλαιστινίων.

Αν όμως η Ουάσιγκτον νομιμοποιήσει αυτήν την ιστορική και πολλαπλά καταδικασμένη κατοχή, τότε οι έλληνες σύμμαχοι και των ηπα και του ισραήλ θα πρέπει να ξεγράψουν το ιδεολογικό παραμύθι τους περί «κατεχόμενης βόρειας κύπρου» και «αποχώρησης του τουρκικού στρατού» από εκεί. Πρακτικά, βέβαια, προτιμούν την διαίρεση του νησιού· το έχουν δείξει με κάθε τρόπο, κι όχι μόνο μία φορά. Όμως η στενή πολιτικοστρατιωτική συμμαχία τους με τους δυο «πρωταγωνιστές» αυτής της ελεεινής νομιμοποίησης θα τους στερήσει κάθε βάση για ιδεολογική προπαγάνδα.

Η ε.ε. (σε επίπεδο θεσμών) διαφωνεί με την αναμενόμενη διακήρυξη του ψόφιου κουναβιού. Στα λόγια το Βερολίνο (μέσω δηλώσεων του γερμανού υπ.εξ. Sigmar Gabriel) ήταν μάλλον «αυστηρό»:

…Η γερμανική στάση πάνω σ’ αυτό το ζήτημα παραμένει σταθερή: η λύση στο θέμα της Ιερουσαλήμ μπορεί να βρεθεί μόνο μέσα από απευθείας διαπραγματεύσεις των δύο πλευρών [σ.σ.: εννοεί παλαιστίνιους και ισραηλινούς]. Οτιδήποτε οξύνει την κρίση είναι αντιπαραγωγικό… Σε κάθε περίπτωση η γερμανία δεν μπορεί να περιμένει τις αποφάσεις της Ουάσιγκτον ή απλά να περιμένει να ανακοινωθούν και ύστερα να τις σχολιάζει. Πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να ξεκαθαρίσουμε τις δικές μας θέσεις και σε κάποιες περιπτώσεις – ακόμα και πρόσωπο με πρόσωπο απέναντι στους συμμάχους μας – να ξεκαθαρίσουμε τα όρια της αλληλεγγύης μας απέναντί τους…

Μέση Ανατολή 3

Τετάρτη 6 Δεκέμβρη. Ο Ερντογάν δήλωσε χτες ότι αν η Ουάσιγκτον αναγνωρίζει την Ιερουσαλήμ σαν ισραηλινή πρωτεύουσα, “θα περάσει την κόκκινη γραμμή για τους μουσουλμάνους”. Αν παρθεί τέτοια απόφαση (είπε) “η τουρκία θα διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις της με το ισραήλ”. Δεν είπε, ωστόσο, τι θα κάνει απέναντι στις ηπα…

Το Τελ Αβίβ έχει φιλαράκι την Αθήνα, και δεν νοιάζεται για την Άγκυρα και τον Ερντογάν. Έχουν ξανατσακωθεί άλλωστε, ο ισραηλινός στρατός έχει σκοτώσει τούρκους ακτιβιστές (“mavi marmara”, το 2010), οπότε έχει βάση αυτό που δήλωσε, σαν απάντηση, ο ισραηλινός υπουργός παιδείας , ότι δηλαδή “προτιμάμε την Ιερουσαλήμ απ’ την συμπάθεια του Ερντογάν”. Και δεν ήταν μόνον αυτός απ’ τους ισραηλινούς καθεστωτικούς που ανταποκρίθηκε με διάφορες διπλωματικές παραλλαγές του “χέσε μας”… Το Τελ Αβίβ μπορεί να στηρίζεται στο γεγονός ότι οι φραστικές καταδίκες σε βάρος του, εδώ και δεκαετίες, έχουν γίνει βουνό από χαρτί. Πρακτικά όμως εκτός απ’ τους ίδιους τους παλαιστίνιους κανείς άλλος δεν το εμπόδισε ποτέ.

Μπορεί άραγε να αισιοδοξεί πως το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα θα επαναληφθεί σαν πρώτο μισό του 21ου; Μυωπικό το λιγότερο – θα λέγαμε…

(Κουίζ: Ποιο θα είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για την ελληνική “εθνική γραμμή”; Το ταξίδι του Ερντογάν στη Θράκη ή το να κάνει αντι-ισραηλινές και αντι-αμερικανικές δηλώσεις απ’ την Αθήνα;)

Βλήματα μικρού βεληνεκούς

Τρίτη 5 Δεκέμβρη. Δεν είναι η “δουλειά” μας τα νταραβέρια οποιουδήποτε είδους· πρέπει όμως να το σημειώσουμε: πολύ γρήγορος όταν επρόκειτο για κλείσιμο deal με το υπουργείο του ψεκασμένου· και εξαιρετικά αργός όταν έσκασε το σούσουρο του deal. Ο λόγος για τον «εθνικό μεσολαβήτη» (ο χαρακτηρισμός έχει μια δόση υπερβολής) Β. Παπαδόπουλο. Άργησε, άργησε πολύ· αλλά τελικά εμφανίστηκε επί σκηνής.

Και έκανε την προσπάθειά του «να πάρει την υπόθεση επάνω του»: ότι αυτός ήταν που πίεζε το υπουργείο να ξεφορτωθεί τις μπαγιάτικες οβίδες· και όχι το ανάποδο· ότι αυτός ήταν που έψαχνε κάπου να τις πουλήσει κτυπώντας πόρτες δεξιά κι αριστέρα· και όχι, δεν υπήρχε κάποιο σχέδιο εξωτερικής πολιτικής καρφιτσωμένο πάνω στις 300 (χιλιάδες οβίδες).

Συμπαθητική η προσπάθεια. Προφανώς χρειάστηκε αρκετή προετοιμασία, εξ ου και η καθυστέρηση των εξομολογήσεών του. Ωστόσο δεν εξηγεί γιατί ο ψεκασμένος έπαθε «κόψιμο» (με την μεταφορική έννοια πάντα…) το πρωί της 13 Ιούνη, όταν προέκυψε έγκυρα και οριστικά ότι η σαουδαραβική χούντα δεν είχε τον «εθνικό μεσολαβητή» για «εκπρόσωπό» της, και έβαλε κοτζάμ c-130 για να στείλει άρον άρον τους δικούς του εκπροσώπους να υπογράψουν μαζί του, στο αεροδρόμιο της Σαλονίκης, το deal με τις 300 (χιλιάδες οβίδες) – έτσι, στα τυφλά…

Του είχε, άραγε, τέτοια εμπιστοσύνη ότι ακόμα κι αν δεν ήταν το Ριάντ κάποιον, τέλος πάντων, θα έβρισκε να αγοράσει τα ψιλοληγμένα βλήματα (και μάλιστα σε τιμές καινούργιων), ότι και τον αγοραστή και τα λεφτά θα εύρισκε· και δεν ήθελε (ο ψεκασμένος…) να περιμένει καν μπας και αυτοί οι παλιοσαουδάραβες αγόραζαν έστω ένα μέρος του φορτίου με, έστω, χαμηλότερη τιμή;

Είναι να ανατριχιάζει κανείς με την τόση αγνή, εμπορική φούρια!

Βλήματα ακόμα μικρότερου βεληνεκούς

Τρίτη 5 Δεκέμβρη. Προφανώς είναι το ευκολότερο και ουσιαστικά έχει επιτευχθεί: τα πιο διάσημα βλήματα στην πρόσφατη ιστορία του ελλαδιστάν έχουν φύγει απ’ το εθνικά ωφέλιμο λαθρεμπόριο προς μέση Ανατολή μεριά (και, λέμε, τα συγκεκριμένα όχι προς τον isis… – μην μπερδευτούμε: το timing έχει σημασία σ’ αυτές τις δουλειές) και, κατά συνέπεια, απ’ την «στρατιωτική διπλωματία» του ελληνικού κράτους.

Όμως ο ψεκασμένος, σαν πολιτική βιτρίνα που είναι, μιλάει. Δήλωσε, για παράδειγμα, ότι «η τουρκία εξελίσσεται σε δεύτερο ιράν» – και δεν το είπε για καλό. Ο ψεκασμένος, που σαν καίριος υπουργός των φαιορόζ σταθερός στο πόστο του εκφράζει, με τον τρόπο του, την «εθνική γραμμή», θεωρεί το ιράν «κακό πράγμα»… Δεν θα έλεγε ποτέ «α, τι ωραία που η τουρκία γίνεται τόσο αντιαμερικάνικη σαν το ιράν, είναι στο σωστό δρόμο»!

Θεωρώντας την Τεχεράνη «κακό πράγμα» απλά επιβεβαιώνει την θέση του ελλαδιστάν στην καρότσα της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ. Αναμενόμενο – έχει περάσει όλες τις εξετάσεις (του επιπέδου του) για το τι υπηρετεί. Όμως αφού έτσι έχουν τα πράγματα πόσο αδιάφορος θα ήταν για το που θα καταλήξουν οι 300 (χιλιάδες οβίδες); Και πόσο «εν λευκώ» θα τις πούλαγε σε κάποιον γυρολόγο έμπορο; Δεν θα τον ένοιαζε, ας πούμε, αν κατέληγαν στους Houthi ή στον proxie της Άγκυρας fsa; Με τι μούτρα θα αντίκρυζε τους συμμαχικούς του προϊστάμενους (την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ) αν μαθαινόταν ότι πουλάει βλήματα στους εχθρούς; Το παίζει «τρελόπαιδο»;

Συμπαθητική, λοιπόν, η προσπάθεια του «μεσάζοντα» να πείσει ότι το ελληνικό υπουργείο άμυνας κάνει, απλά, εισαγωγές / εξαγωγές, κι ό,τι κάτσει…. Συμπαθητική η προσπάθειά του να «χώσει» απ’ τη μια μεριά τον ψεκασμένο (που νταραβερίζεται με «μεσάζοντες») εξαφανίζοντας ταυτόχρονα απ’ την άλλη οποιαδήποτε υπόνοια ότι ο ψεκασμένος απλά κάνει την δουλειά του ασκώντας «εθνική πολιτική»… Θα πετύχει η προσπάθεια επειδή, απλά, το πόπολο δεν σκοτίζεται. Και μέσα στο επιμελημένο χάος της δημαγωγίας χασμουριέται για οτιδήποτε βρίσκεται μακρύτερα απ’ τη μύτη του.

Αλλά το ελληνικό βαθύ κράτος είναι βαθύτερο από έναν ατζέντη του που δασκαλεύτηκε τι να πει (και, κυρίως, τι να μην πει) – ας μην το υποτιμάει κανείς τόσο πολύ!

(φωτογραφία: Όταν ο ψεκασμένος, τον Σεπτέμβρη του 2015, τιμούσε με σπαραγμό καρδιάς τους πεσόντες στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, οι περισσότεροι νόμιζαν ότι είναι ένας ψυχάκιας ακροδεξιός. Λάθος: θύμιζε πόσο «κακό πράγμα» ήταν οι πέρσες· οι σημερινοί ιρανοί!)

Συρία

Τρίτη 5 Δεκέμβρη. Αν (λέμε “αν”…) το Τελ Αβίβ πολεμάει στη συρία, σταθερά και με μια τάση κλιμάκωσης, αυτό θα το μάθουμε στο ελλαδιστάν πως; Απ’ τα καθεστωτικά μήντια; Απ’ την φαιορόζ κυβέρνηση; Απ’ την εθνικά υπεύθυνη αντιπολίτευση; Από κανάν πανεπιστημιακό / υπάλληλο της ευπ; Από ποιον;

Πες μου ποιος είναι ο σύμμαχός σου να σου πω ποιος είσαι!

Πες μου για τι βγάζεις τον σκασμό να σου πω τι κάνεις!

Άγκυρα

Δευτέρα 4 Δεκέμβρη. Μπορεί να είναι για εσωτερική κατανάλωση· το ακροατήριο ήταν άλλωστε κομματικό. Πάντως ευρισκόμενος στο περιφερειακό συνέδριο του κόμματος του, στην μικρή πόλη της Ανατολίας Agri, o Ερντογάν κήρυξε, σχεδόν, «εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα» – κατά των αμερικάνων και των συνεργατών τους. Θα τον ζήλευε και ο εξοχότατος ψόφιος κοριός με την ροζ παρέα του· πολύ παλιά όμως…

…Οι ηπα προσπαθούν να μας τιμωρήσουν, να μας δικάσουν, να μας κάνουν αναξιόπιστους, επειδή δεν ενδίδουμε σ’ αυτά τα σενάρια. Το σενάριο και το σχέδιο είναι προφανή και τα δουλεύουν μαζί με τους συνεργάτες τους στη χώρα μας. Τα δουλεύουν με τον οργανισμό του Gulen. Δεν πρόκειται να μας λυγίσετε, θα πρέπει να το ξέρετε δήλωσε. … Όλα έχουν στόχο το ίδιο πράγμα: να γονατίσουν την τουρκία και να μας στρέψουν τον ένα κατά του άλλου. Μπορούν να προσπαθήσουν όσο θέλουν: θα αποτύχουν…

Η Ανατολία είναι κατ’ εξοχήν φιλική προς τον Ερντογάν· ωστόσο κι εκεί, όπως παντού, μπορεί ο καθένας να ανησυχεί για την περίπτωση που η Ουάσιγκτον πράγματι προσπαθεί να γονατίσει το τουρκικό καθεστώς. Το Agri είναι μόλις 140 χιλιόμετρα απ’ τα τουρκο-ιρανικά σύνορα, και η οικονομική του ανάπτυξη οφείλεται σ’ αυτό που η Ουάσιγκτον κατηγορεί τον Ερντογάν: στο εμπόριο (ακόμα και στο κρατικά ελεγχόμενο λαθρεμπόριο) με την Τεχεράνη.

Είναι προφανές ότι το τουρκικό καθεστώς δεν πρόκειται να θυσιάσει τις οικονομικές και γεωπολιτικές του σχέσεις για χάρη μιας όλο και αμφίβολης συν-μαχίας με την Ουάσιγκτον. Είναι δεδομένο, επίσης, ότι θα προτιμούσε να αποφύγει «μια κρίση χωρίς γυρισμό». Αυτό το τελευταίο είναι ακόμα ζήτημα ανοικτό στις εξελίξεις, παρά τις φραστικές κορώνες.

(Θα περίμενε κανείς ότι ο γενναίος, παχύς και αδιάλλακτος ελληνικός «αντιαμερικανισμός» της αριστεράς θα υποδεχόταν τον Ερντογάν σε τρεις ημέρες με τιμές, τουλάχιστον, Μαδούρο.

Αλλά δεν υπάρχει πια· τον πάτησε το τραίνο. Έτσι κι αλλιώς κρατικοποιημένος ήταν, ακόμα και στις δόξες του… Όπως είχε πει κάποιος (που τώρα έχει πολύ υψηλό αξίωμα, ονόματα δεν λέμε…), πριν κάτι παραπάνω από 30 χρόνια, την άνοιξη του 1986, σαν υποδοχή του τότε αμερικάνου υπ.εξ. Τζορτζ Σουλτς στην Αθήνα, «οι αναρχικοί έσωσαν την τιμή της αριστέρας»: είμασταν οι μόνοι που έκαναν σοβαρή συγκέντρωση (και προσπαθήσαμε διαδήλωση) εναντίον… Έπεσε πολύ ξύλο μόλις πατήσαμε την άσφαλτο μπροστά απ’ τα Προπύλαια – εξελίχτηκε σε σύντομη κατάληψη της πρυτανείας… (Α, ναι, την προηγούμενη ημέρα οι της «ανανεωτικής αριστέρας» είχαν κάνει ένα χάπενινγκ στη Συγγρού, με την βοήθεια των «καπελλάκηδων» της ελ.ας. – photo-opportunity…)

Αναρχικοί; Σίγουρα η αφρόκρεμα του πεζοδρομίου και της πλατείας το ’84 και το ’85… Και σιγά μη θέλαμε να σώσουμε την τιμή των τσατσορούφιανων!! Σιγά!!!)