Κυριακή 1 Απρίλη. Δεν είναι μυστικό: το ελληνικό βαθύ κράτος πολύ θα ήθελε την επιτυχία του πραξικόπηματος στην τουρκία, τον Ιούλη του 2016. Με μια (καινούργια) χούντα η τουρκία είναι εξαιρετικά πιθανό ότι θα κυλούσε σε εμφύλιο πόλεμο, αφού η “βάση” των ισλαμοδημοκρατών είναι πολύ “μπετοναρισμένη” και δεν θα υπέκυπτε στους μαζικούς διωγμούς που θα έκανε εναντίον της η χούντα: μια μόνιμη και βαθιά “εσωτερική κρίση” α λα ’90s ήταν ο απώτερος στόχος όχι υποχρεωτικά των ίδιων των χουντικών αλλά της Ουάσιγκτον και όσων άλλων βρίσκονταν πίσω τους.
Για “κακή τύχη” και των ελλήνων (αν και όχι μόνον αυτών) το πραξικόπημα ηττήθηκε, μέσα σε λίγες ώρες. Εννοείται ότι όση “δημοκρατία” κι αν τρέχει στις φλέβες των ελλήνων (σύμφωνα με τους δικούς τους ισχυρισμούς) δεν επρόκειτο να στηρίξουν ούτε στο ελάχιστο την μεγάλης έκτασης “αποχουντοποίηση” που επιχείρησε το καθεστώς Ερντογάν. Μαζική “απο-γκιουλενοποίηση”, αφού είναι πια πέρα από κάθε αμφιβολία ότι ο πρώην σύμμαχος του Ερντογάν συνεργάστηκε και με τις αμερικανικές υπηρεσίες στην οργάνωση του πραξικοπήματος. (Αξίζει να θυμίσουμε ότι προκειμένου να ΜΗΝ γίνει στην ελλάδα αποχουντοποίηση, μετά το 1974, η χούντα του ’67 χαρακτηρίστηκε “στιγμιαίο αδίκημα” – μια “στιγμή” που κράτησε πάνω από 7 χρόνια, με διαρκή βία, αίμα… Αλλά με το “στιγμιαίο” χαρακτηρισμό δικάστηκαν μόνο οι “πρωταίτιοι”· οι εκατοντάδες χιλιάδες “πατριώτες” ακροδεξιοί υποστηρικτές του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη έμειναν στο απυρόβλητο. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται…)
Αυτό ήταν που έκανε, λοιπόν, το ελληνικό καθεστώς: θεώρησε “στιγμιαίο” και το τουρκικό πραξικόπημα, οπότε μερικά δευτερόλεπτα μετά, όσοι το έκαναν έγιναν “αγωνιστές της ελευθερίας”! Τους 8 “καραμπίνα” χουντοκαραβανάδες που πρόλαβαν να την κάνουν μόλις κατάλαβαν ότι το πραξικόπημα αποτυγχάνει (ανάμεσά τους και κάποιοι απ’ αυτούς που προσπάθησαν να σκοτώσουν τον Ερντογάν…) τους έχει ανάγει σε “ιερό άγαλμα” της υποτιθέμενης “ανεξάρτητης ελληνικής δικαιοσύνης”… Στην πραγματικότητα σε σύμβολο μιας παρανοϊκής και χωρίς τα ελάχιστα προσχήματα μεγαλοϊδεατικής εξωτερικής πολιτικής. Η Ουάσιγκτον δεν εκδίδει (αντίθετα προστατεύει) τον Gulen· και η Αθήνα από κοντά δεν εκδίδει (αντίθετα προστατεύει) 8 χουντικούς που έχουν βάψει τα χέρια τους με αίμα…
Υποψιαζόμαστε (με βάση την λογική…) ότι οι συγκεκριμένοι χουντοκαραβανάδες έκαναν ένα deal με το ελληνικό βαθύ κράτος (και όχι με την «ανεξάρτητη»…): έδωσαν όσα ήξεραν για τον τουρκικό στρατό, (συμπεριλαμβανομένων, προφανώς, των γνωριμιών τους με άλλους πραξικοπηματίες…) με αντάλλαγμα την προστασία τους. Υποθέτουμε (πάντα με βάση την λογική…) ότι το συγκεκριμένο deal ενδιέφερε / ενδιαφέρει κι έναν τουλάχιστον σύμμαχο της Αθήνας: το Τελ Αβίβ…
Σε κάθε περίπτωση η τελευταία παρηγοριά που απέμεινε για τον ελληνικό εθνικισμό / ιμπεριαλισμό, μετά την ήττα του πραξικοπήματος, ήταν οι μεγάλες εκκαθαρίσεις που έκανε το καθεστώς Ερντογάν (και) στον στρατό. Τώρα δεν έχει στρατό (ο Ερντογάν) έλεγαν και ξαναέλεγαν τα παπαγαλάκια με φανερή ικανοποίηση. Ως εάν αυτό το «δεν έχει στρατό» να άνοιγε τον δρόμο για να περάσει, νικητής αυτή τη φορά, το ελληνικό ιππικό τον Σαγγάριο…
(Προφανώς είναι παντελώς αδιάφορο στα μέρη μας το ότι η προστασία καραβανάδων πραξικοπηματιών απέχει ελάχιστα, αν απέχει, απ’ την ανοικτή παραδοχή της πολιτικής υποστηρίξης του πραξικοπήματος, ακόμα και εκ των υστέρων. Είναι παντελώς αδιάφορο, επιπλέον, ότι η Αθήνα δεν θα τολμούσε να κάνει κάτι τέτοιο αν δεν είχε τις πλάτες της Ουάσιγκτον…)