Tag: εξωτερική πολιτική

Το τιμωρό χέρι

Δευτέρα 8 Δεκέμβρη (00.39) >> Ήταν δίκαιο, και έγινε: ένα κάθαρμα, ένας προδότης ονόματι Yasser Abu Shabab, εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο πριν 4 ημέρες – και η Γάζα ξεβρώμισε.

Ο Shabab ήταν ο κυριότερος «οπλαρχηγός» συνεργάτης του θεοναζί, απαρτχάιντ στρατού μέσα στη Γάζα στη διάρκεια αυτών των δύο χρόνων. Είχε φυλακιστεί απ’ την πολιτική διοίκηση της Hamas για εμπόριο ναρκωτικών, αλλά δραπέτευσε επωφελούμενος απ’ τους θεοναζί βομβαρδισμούς μετά την 7η Οκτώβρη. Πολύ σύντομα, στις αρχές του 2024, «δήλωσε πίστη» στον κατοχικό στρατό, και χάρη στα λεφτά που πήρε στρατολόγησε και μια χούφτα λούμπεν ποινικούς ακόμα δημιουργώντας τις «λαϊκές δυνάμεις» – εναντίον της Παλαιστινιακής αντίστασης. Αποστολή του σε πρώτο χρόνο ήταν να ελέγχει την ανατολική Rafah για λογαριασμό των θεοναζί.

Η «αμοιβή» του στη συνέχεια προερχόταν εκτός απ’ το θεοναζί payroll κι απ’ αυτό που ήξερε να κάνει καλά. Πολλά μέλη ανθρωπιστικών οργανώσεων και δημοσιογράφοι επί τόπου στη Γάζα κατήγγειλαν την συμμορία του ότι σε συνεργασία με τον κατοχικό στρατό έκλεβε την όποια ανθρωπιστική βοήθεια έμπαινε απ’ τα περάσματα στη Shalom και στη Rafah, και ύστερα την πούλαγε στη μαύρη αγορά, ειδικά στην περίοδο του οργανωμένου λιμού. Επιπλέον εκβίαζε διάφορες ανθρωπιστικές οργανώσεις για να μην βομβαρδιστούν απ’ την θεοναζί αεροπορία. Ή για να μην τους «κατάσχει» τα υλικά τους…

Στη διάρκεια της σύντομης εκεχειρίας στις αρχές του 2025 το θεοναζί καθεστώς, βλέποντας ότι χάνει τον πόλεμο, έδωσε στη συμμορία του Shabab στολές, βαρύτερα όπλα και οχήματα. To κάθαρμα (όπως θα περίμενε κανείς) έγινε το «αγαπημένο παιδί» της δυτικής δημαγωγίας. «Αξιόπιστη πηγή πληροφοριών» (για την …. κατάρρευση της ‘Hamas’….), αλλά ακόμα και «αρθρογράφος»… Εδώ στην world street journal στις 24 Ιούλη 2025:

Όχι, δεν το έγραψε αυτός – δεν ήξερε γρι αγγλικά… Απλά το «υπέγραψε»…

Αποδείχθηκε τόσο κάθαρμα ώστε ακόμα και το σόι του τον ξαπόστειλε δημόσια καταδικάζοντάς τον ως συνεργάτη και προδότη.

Αυτός και η συμμορία του δεν ήταν το μοναδικό πισώπλατο κτύπημα στον πληθυσμό και στην αντίσταση. Οι θεοναζί είχαν φτιάξει κι άλλες παρόμοιες συμμορίες, αισθητά μικρότερες ωστόσο. Και η αντίσταση ξεκίνησε τις εκκαθαρίσεις αμέσως μόλις ο θεοναζί, απαρτχάιντ στρατός που τις προστάτευε αναδιπλώθηκε, πρώτα απ’ τις πιο «αδύναμες». Αλλά ο Shabab ήταν ο κυριότερος στόχος.

Στις 4 Δεκέμβρη εντοπίστηκε και «αμείφθηκε» για πρώτη και τελευταία φορά με τον τρόπο που του άξιζε. (Είναι βέβαια κρίμα που δεν πρόλαβε να μιλήσει στο κοινοβούλιο του ελλαδιστάν για την “δημοκρατία στην Γάζα”… Όπως κάτι άλλοι … για αλλού, βορειότερα…) Ήδη κάμποσα μέλη των άλλων συμμοριών έχουν παραδοθεί ελπίζοντας στο έλεος της αντίστασης. Άλλα είναι στο χώμα. Σειρά έχουν οι δικοί του.

Κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί «πως είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοια καθάρματα εκεί, στη Γάζα». Είναι απλό: δεκαετίες κατοχής και εξοντώσεων απ’ τους θεοναζί έχουν «πείσει» ένα ελάχιστο μεν αλλά υπαρκτό αριθμό ανθρώπων ότι η «σωστή μεριά της ιστορίας» είναι δίπλα στους κυρίαρχους. Έχει την σημασία του το γεγονός ότι σ’ αυτές τις συμμορίες στη Γάζα (αλλά και στη δυτική Όχθη…) συμμετέχουν και πρώην μπάτσοι της «παλαιστινιακής αρχής» που βγάζουν περισσότερα πληρωμένοι κατευθείαν απ’ το Τελ Αβίβ παρά μέσω των κουίσλιγκ της Ραμάλα. Αυτά τα καθάρματα έχουν μίσος για τις αντιστασιακές οργανώσεις, το ίδιο όπως οι πλεόν θεοναζί ανάμεσα στους θεοναζί.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι οι «αντιτρομοκρατικές δυνάμεις» (αυτό ήταν το όνομα της χαφιεδο-οργάνωσης / CSF…) που εμφανίστηκαν τον περασμένο Αύγουστο στην Khan Yunis, με επικεφαλής τον Hosam al Astal, πρώην μέλος των «υπηρεσιών ασφαλείας» της «παλαιστινιακής αρχής», με οργανικούς δεσμούς με τις θεοναζί υπηρεσίες. Αυτή η CSF σκότωσε στις αρχές Οκτώβρη τον γυιό ενός διοικητή των ταξιαρχιών al Qassam και στη συνέχεια τον γυιό ενός μέλους του πολιτικού γραφείο της Hamas (και πρώην υπουργού υγείας στη διοίκηση της Γαζα) και τον γνωστό και ιδιαίτερα αγαπητό στη Γάζα δημοσιογράφο Saleh Aljafarawi αφού πρώτα (αυτόν τον δεύτερο) τον απήγαγαν και τον βασάνισαν. Λίγες ώρες αργότερα η αντίσταση κύκλωσε την γειτονιά όπου κρύβονταν, καθάρισε αρκετούς, έδεσε τους υπόλοιπους, κατέσχεσε τον ισραηλινής προέλευσης οπλισμό τους και μια λίστα «στόχων» που περιελάμβανε ονόματα στελεχών της αντίστασης στη βόρεια Γάζα.

Είναι οδυνηρό σ’ έναν τέτοιο πόλεμο να έχει η αντίσταση στην πλάτη της μια «πέμπτη φάλαγγα»… Αλλά έτσι ακριβώς συμβαίνει∙ και δεν είναι πρωτότυπο.

Όμως όλα εδώ πληρώνονται…

«Η συμφωνία για την Ιερουσαλήμ»…

Δευτέρα 8 Δεκέμβρη (00.28) >> Πως θα σας φαινόταν αν μαθαίνατε ότι το περασμένο Σάββατο έγινε ένα συνέδριο με τίτλο: Η συμφωνία για την Ιερουσαλήμ: Προχωρώντας στην ανανέωση της θέλησης της Ummah ενάντια στην Εκκαθάριση και στη Γενοκτονία; Ummah, ας το θυμίσουμε για όσους / όσες δεν ξέρουν, είναι το όνομα για την παγκόσμια κοινότητα / αδελφότητα των πιστών του ισλάμ∙ συνεπώς ίσως σκεφτείτε ότι επρόκειτο για κάποια θεολογική συνάντηση. Δεν ήταν…

Και πως θα φαινόταν αν μαθαίνατε

– ότι αυτό το συνέδριο έγινε στην Istanbul∙

– ότι βασικός ομιλητής ήταν ο Khaled Meshaal, πρώην γ.γ. της Hamas (από το 1996 ως το 2017, οπότε τον διαδέχτηκε ο δολοφονημένος Ismail Haniyeh) και έκτοτε ένα είδος άτυπου υπ.εξ. της οργάνωσης∙

– ότι ο Meshaal έχει επικηρυχτεί απ’ τον Σεπτέμβρη του 2024 απ’ τις ηπα ως ένας απ’ τους «σχεδιαστές» της «εισβολής του al Aqsa»∙

– ότι ήταν ανάμεσα σ’ εκείνους που οι θεοναζί προσπάθησαν (και απέτυχαν) να δολοφονήσουν με την πυραυλική επίθεση στην Doha στις 9 Σεπτέμβρη του 2025∙

– και ότι εκείνο που ανέλυσε στο συνέδριο στην Istanbul πριν 2 ημέρες ήταν οι στρατηγικοί στόχοι της Hamas και της Παλαιστινιακής Αντίστασης συνολικά;

Χμμμ… Αυτό θα μπορούσε να είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον, έτσι δεν είναι;

Θα μπορούσαμε να παρουσιάσουμε περιληπτικά αυτούς τους 10 στόχους… Θα το αφήσουμε για κάποια άλλη στιγμή. Γιατί υπάρχουν επιπλέον δυο (τουλάχιστον) ενδιαφέροντα ζητήματα / ερωτήματα, τα οποία δεν θα έθιγε κανείς απ’ όσους, ακόμα και με «καλή καρδιά» αντιμετωπίζουν τους Παλαιστίνιους και τις Παλαιστίνιες ως «φουκαράδες» και την αντίσταση ως ηττημένη.

Πρώτον: τι σημαίνει άραγε και σε ποιες προοπτικές εντάσσεται το γεγονός ότι το τουρκικό καθεστώς φιλοξένησε ένα τέτοιο συνέδριο, με τέτοιους “τρομοκράτες” ομιλητές και θέμα (ουσιαστικά) την παγκόσμια συστράτευση της κοινωνικής βάσης των ισλαμικών κράτων στον αγώνα για την Παλαιστινιακή απελευθέρωση; Αφήνουμε το ερώτημα χωρίς απάντηση…

Δεύτερον: πόσο «ηττημένη» μπορεί να θεωρείται η Παλαιστινιακή αντίσταση (στο σύνολό της και όχι μόνο η Hamas ως πολιτική / στρατιωτική οργάνωση) όταν υπό τις σημερινές συνθήκες (στις οποίες θα πρέπει να συμπεριλάβουμε πολλά…) είναι σε θέση να υποδεικνύει συγκεκριμένους προσανατολισμούς και να διατυπώνει δημόσια στρατηγικούς στόχους για ένα «ακροατήριο» τόσο διευρυμένο όσο τα δεκάδες εκατομμύρια των μουσουλμάνων του πλανήτη; Αφήνουμε κι αυτό το ερώτημα αναπάντητο…

Δυο συμβουλές μόνο, αν μας επιτρέπετε: έχουμε το δικό μας μερίδιο πολιτικής ευθύνης σ’ αυτόν τον αγώνα∙ και ο κόσμος δεν είναι καθόλου όπως τον συσκευάζει και τον πουλάει η δυτική δημαγωγία, «επίσημη» ή όχι…  

Ιμπεριαλιστικά δόγματα 1

Δευτέρα 8 Δεκέμβρη (00.24) >> Το καινούργιο «δόγμα εθνικής ασφάλειας» των ηπα, που δημοσιοποιήθηκε πρόσφατα, από πρώτη ματιά ανήκει στις περιπτώσεις όπου άλλοι βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο, και άλλοι μισοάδειο.

Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν όσοι δίνουν ιδιαίτερη σημασία στο (όχι ασήμαντο any way!) προοίμιο του «νέου δόγματος» όπου αναφέρονται τα πιο κάτω, τα οποία από πρώτη ματιά αναθεωρούν το προηγούμενο «δόγμα», το λεγόμενο «δόγμα Wolfowitz» (απ’ το όνομα του νεοσυντηρητικού συντάκτη του Paul Wolfowitz), που μπήκε σε ισχύ στα μέσα της δεκαετίας του 1990 με κύριο στόχο … να διατηρήσει την παγκόσμια ηγεμονία των ηπα εμποδίζοντας την εμφάνιση οποιουδήποτε σοβαρού αντιπάλου – και τυπικά ίσχυε ως … προχτές:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ιμπεριαλιστικά δόγματα 3

Δευτέρα 8 Δεκέμβρη (00.11) >> Το τελευταίο που παρατηρούμε σ’ αυτό το «νέο δόγμα» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι αυτό: η προσπάθεια (η ελπίδα;) ότι οι usa θα καταφέρουν να ξαναποκτήσουν παγκόσμια βιομηχανική υπεροχή (πολύ αργά!…) διατηρώντας ταυτόχρονα την χρηματοπιστωτική τους κυριαρχία μέσω του δολαρίου – μια κυριαρχία που ήδη χάνουν. Η δεύτερη προέκυψε ήδη απ’ τα ‘80s σα μετατόπιση του κέντρου βάρους της (καπιταλιστικής) κερδοφορίας απ’ την καθαυτό παραγωγή εμπορευμάτων στην χρηματική κυκλοφορία, στα δάνεια και στους τόκους, στα “παράγωγα” και στα “σύνθετα παράγωγα”. Έχει αποδειχθεί πια (εκείνη η μετατόπιση) αυτό που δομικά ήταν εξ’ αρχής: η μελωδία της παρακμής!

Κάποιοι θα δουν το ποτήρι μισογεμάτο∙ άλλοι μισοάδειο. Αλλά το ποτήρι έχει σπάσει! Μπορεί να κρατάει ακόμα κάποια ποσότητα νερού, μόνο ως το σημείο που ξεκινούν τα ραγίσματα. Έτσι ώστε η ωμότητα του «νέου δόγματος» πέρα απ’ το να υπονοεί ανομολόγητη απελπισία δεν επιφυλάσσει οτιδήποτε αισιόδοξο (εντός ή εκτός εισαγωγικών) για το μέλλον.

Εκτός αν η πρώην υπερδύναμη διαλυθεί εκ των έσω. Από ιστορική άποψη δεν είναι ντροπή! Έχει ξανασυμβεί κάμποσες φορές στο παρελθόν, σε άλλους. Υποθέτουμε πως τώρα υπάρχουν ενδιαφερόμενοι που θα συνέβαλαν με χαρά σε κάτι τέτοιο…

Ιμπεριαλιστικά δόγματα 4

Δευτέρα 8 Δεκέμβρη (00.07) >> Με βάση το «νέο δόγμα» θα διαλυθούν άραγε οι αμερικανικές «στρατιωτικές διοικήσεις» που έχουν χωρίσει τον πλανήτη σε διάφορες ζώνες αναλαμβάνοντας τον έλεγχό του; Μήπως ακόμα θα διαλυθούν οι επίσημες αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις και οι «κρυφές» βάσεις της cia που είναι σπαρμένες κατά εκατοντάδες παντού; Ακόμα κι αν (a big ‘if’) κάποιοι στην ψοφιοκουναβική διοίκηση θεωρούν ότι κάποια απ’ αυτά είναι πλέον περιττά έξοδα, υπάρχουν πολλοί περισσότεροι τόσο εντός όσο και εκτός us για τους οποίους η υπερέκταση της πρώην υπερδύναμης ήταν (και παραμένει) πηγή εσόδων. Σε διάφορες μορφές. Από χρηματικές ως καριερίστικες. Αυτοί οι «πολλοί περισσότεροι» έχουν συμφέροντα σ’ αυτήν την υπερέκταση, και έχουν την δύναμη να την υπερασπιστούν ελπίζοντας (οι καϋμένοι…) ότι δεν θα πέσει να τους πλακώσει.

Το πιο κτυπητό και «ανάγλυφο» παράδειγμα είναι ο αμερικανικός ρόλος στο ουκρανικό πεδίο μάχης: δεν δόθηκε από επιπολαιότητα η ανοικτοχέρα αμερικανική υποστήριξη στο πραξικόπημα του 2014 στο Κίεβο (επί Obama). Όπως έχουν πει και ξαναπεί διάφορα όρνεα στην Ουάσιγκτον, απ’ την Clinton και την fuck EU Nuland ως τον ύαινα καλολαδωμένο γερουσιαστή Graham «έχει γίνει τεράστια επένδυση στην ουκρανία». Και το αποτέλεσμα είναι ότι το ψοφιοκουναβιστάν δεν μπορεί ακόμα πάρει το «Χ» που επιδιώκει μετά την δυτική ήττα εκεί: οι σαμποτέρ της εύσχημης υποχώρησής του περνούν απ’ την Ουάσιγκτον στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Βερολίνο, στην Αθήνα, στο Τελ Αβίβ για να φτάσουν στο Κίεβο – και να γυρίσουν πίσω.

Οι ευρωπαίοι «πρόθυμοι» ζουν πάντα τα δικά τους δράματα, όλοι μαζί και ο καθένας χώρια. Το ψόφιο κουνάβι μονότονα επαναλαμβάνει ότι «ο πόλεμος στην ουκρανία είναι του Biden κι όχι δικός του», και δεν έχει πει ακόμα «… του Biden και των ευρωπαίων». Δείχνει ωστόσο να το εννοεί καθώς τώρα θέλει να ασχοληθεί με την επιχρύσωση (επικουνάβωση δηλαδή) του δόγματος Monroe. Επιπλέον (το «νέο δόγμα» λέει) θέλει να διαδώσει την ιδεολογία του στην ευρώπη∙ δεν ξεκαθαρίζει αν θα είναι ενέσιμη ή σε χάπι: make america great again παντού! (Στο ελλαδιστάν έκαναν ήδη παραγγελία μια καλή ποσότητα του γιατρικού με γεύση αμερικανικό lng…)

Το παρακάτω δεν είναι η πιο σοβαρή επίδειξη αυτών των δραμάτων, είναι ωστόσο χαριτωμένη με τον τρόπο της.

H αγγλική συντηρητική καθεστωτική the telegraph πανηγύριζε στις 22 Μάη του 2022:

Τις προάλλες, στις 2 Δεκέμβρη 2025, ήταν με μαύρες πλερέζες:

Το είπαμε έγκαιρα, αλλά που να ακουστούμε οι περιθωριακοί; Πήγαν κι έκατσαν όλοι μαζί στην ίδια μεριά, στη «σωστή πλευρά της ιστορίας», και η ιστορία (τους) μπάταρε:

Ας το έχουν υπόψη τους και οι ντόπιοι σωστομερίτες, ειδικά κάτι φιλόδοξοι με “πυξίδες” κλπ. Ως γνωστόν ο Οδυσσέας δεν έφτασε μόνος του στο βασίλειό του – τον πήγαν οι κερκυραίοι. Και έφτασε μπατίρης…

 

Sympathy for the devil

Δευτέρα 1 Δεκέμβρη (00.55) >> Υπάρχουν κάτι περίεργοι («ψέκα» χωρίς αμφιβολία…) που υποστηρίζουν ότι ο πολυτιμότερος σύμμαχος της Μόσχας στη διάρκεια αυτών των χρόνων του πολέμου στο ουκρανικό πεδίο μάχης είναι αντικειμενικά … ο Zelensky! Γιατί; Επειδή (λένε) έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να ανοίξει τον δρόμο (και να τον κρατήσει ανοικτό) ώστε να εμφανιστούν καθαρά και δημόσια εκείνοι που πραγματικά κάνουν πόλεμο κατά της Μόσχας! Εκείνοι που πραγματικά κάνουν πόλεμο κατά της Μόσχας όχι απ’ την άνοιξη του 2022 αλλά από πολύ πιο πριν!

Καταλαβαίνουμε: σε μια πολεμική ταινία (απ’ αυτές που διαμορφώνουν την γενική αντίληψη του κοινού για το τι είναι και πως γίνεται ένας πόλεμος) διάρκειας 1,5 ή 2 ωρών αυτό δεν θα ίσχυε ποτέ! Στις ταινίες οι «καλοί» είναι καλοί και οι «κακοί» κακοί. Τελεία! Αν όμως προς στιγμήν κάποιος βάλει στην άκρη μια τέτοια βεβαιότητα θα διαπιστώσει ότι η παρατήρηση περί «αντικειμενικά πολυτιμότερου συμμάχου» έχει πράγματι μερικά κρίσιμα υπέρ. (Και να σκεφτείτε ότι υπάρχει κι άλλος πολύτιμος σύμμαχος της Μόσχας στο Κίεβο, υποκειμενικά μάλιστα, αυτός ακόμα πιο σίγουρος… Αλλά δεν σας λέμε ακόμα το όνομά του…).

Σε κάθε περίπτωση στην εξελισσόμενη σε αργή κίνηση (;) διάλυση του νατο στο ουκρανικό πεδίο μάχης ο τοξικός του Κιέβου έχει (ηθελημένα ή όχι…) κεντρική θέση: πράγματι έχει κάνει απ’ τον Μάρτη / Απρίλη του 2022 το Κίεβο «άξονα περιστροφής» των περισσότερων δυτικών ιμπεριαλισμών. Σε τέτοιο βαθμό ώστε η Μόσχα, πέρα απ’ τον καθαυτό πόλεμο, μπορεί (και αυτό κάνει με μεγάλη ακρίβεια εδώ και σχεδόν 4 χρόνια) να πολεμάει με άνεση σχεδόν το σύνολο της «δύσης» – χάρη και στις συμμαχίες της. Όχι άμεσα στρατιωτικά αλλά με όλους τους υπόλοιπους τρόπους. Αυτό, αν το δει κάποιος ψυχρά και αντικειμενικά, είναι πολύτιμη βοήθεια εκ μέρους του τοξικού Κιέβου! Ειδικά όταν κάποιος λάβει υπόψη του τι πραγματικά εννοεί η Μόσχα ως «τις βαθύτερες αιτίες του πολέμου»…

Η προ πολλού τελειωμένη προεδρική θητεία του τοξικού του Κιέβου ξεκίνησε αλλιώς. Στον δεύτερο γύρο των ουκρανικών προεδρικών εκλογών το 2019 ο θεατρίνος, ρωσόφωνος (και ήδη τοξικός) Zelensky, μ’ ένα πρόγραμμα που μεταξύ άλλων υποσχόταν διάλογο και συνεννόηση με τη Μόσχα (!!!) συνέτριψε τον αντίπαλό του σκληροπυρηνικό ακροδεξιό Poroshenko λαμβάνοντας το 73% των ψήφων, νικώντας σχεδόν σ’ όλες τις εκλογικές περιφέρειες – εκτός απ’ την γνωστή φασιστικοκρατούμενη ζώνη στο Lviv και στα πέριξ:

Αυτές οι εκλογές έγιναν στις 21 Απρίλη του 2019.

Ένα απ’ τα πρώτα που έκανε ο τοξικός του Κιέβου ως φρέσκος πρόεδρος της ουκρανίας ήταν να διατάξει την απομάκρυνση των βαρέων όπλων του ουκρανικού στρατού απ’ τα σύνορα του (τότε) Donbass. Ήταν μια κίνηση «αποκλιμάκωσης». Μόνο που αυτός ο ουκρανικός στρατός εκεί ήταν το φασισταριό του azov – προφανώς ο τοξικός πρόεδρος το αγνοούσε ή δεν εκτίμησε την ισχύ του. Το φασισταριό τον αγνόησε επιδεικτικά.

Στις 1η Οκτώβρη του 2019 ο Zelensky ανακοίνωσε ότι υπέγραψε την «formula Steinmeier» (τότε υπ.εξ. στο Βερολίνο) που προέβλεπε τοπικές εκλογές στις αποσχισμένες περιοχές του Donetsk και του Luhansk με το ερώτημα αν θέλουν να παραμείνουν τμήμα της ουκρανίας ή όχι… Επρόκειτο για σκάνδαλο – απ’ την μεριά των φασιστών (και όχι μόνο). Την ίδια ημέρα ξεκίνησαν φασιστοδιαδηλώσεις στο Κίεβο, στην αρχή μικρές αλλά κάθε μέρα μεγαλύτερες (500 άτομα την 1η Οκτώβρη, 50.000 στις 14 Οκτώβρη) με σύνθημα «Όχι στη συνθηκολόγηση!»

Στις 26 Οκτώβρη του 2019 , εν μέσω των διαδηλώσεων, ο Zelensky αποφάσισε ότι πρέπει να επιβάλει αυτοπροσώπως την διαταγή του για απόσυρση των όπλων ένα χιλιόμετρο πίσω απ’ το «μέτωπο» και αποκλιμάκωση. Πήγε στο Zolote, στο Luhansk. Εκεί βρέθηκε απέναντι στον «βετεράνο φασίστα» (azov…) Denys Yantar, διοικητή των national corps, οπότε έγινε αυτός ο διάλογος (στα ρωσικά, και απ’ τις δύο μεριές, με αγγλικούς υπότιτλους…):

Φαινόταν ότι έπαιρνε σοβαρά τον ρόλο του ως (αληθινός) πρόεδρος:

… Άκου Denys, είμαι ο πρόεδρος αυτής της χώρας. Είμαι 42 χρονών και δεν είμαι μαλάκας. Έρχομαι και σου λέω: μετακινείστε τα όπλα. Μην αλλάζεις την κουβέντα για μερικές διαμαρτυρίες…. Ήθελαν να δω στα μάτια σου ότι καταλαβαίνεις. Αλλά αντί γι’ αυτό βλέπω έναν τύπο που έχει αποφασίσει ότι μπροστά του έχει έναν μαλάκα….

Ποιός είχε τη δύναμη; Ο θεατρίνος πρόεδρος του 73% ή οι φασίστες και τα αφεντικά τους εντός και εκτός ουκρανίας; Ο πρώτος θα το καταλάβαινε γρήγορα. «Ανώνυμα» οι φασίστες άρχισαν τις απειλές: θα σε βρουν κρεμασμένο σε κάποια κολώνα. Αλλά και επώνυμα. Για παράδειγμα η βουλευτίνα του Poroshenko Sofia Fedyna δήλωσε:

«… Ο πρόεδρος νομίζει ότι είναι αθάνατος. Αλλά μια χειροβομβίδα μπορεί να σκάσει, τυχαία. Και θα είναι καλύτερα αυτό να συμβεί στη διάρκεια κάποιου ρωσικού βομβαρδισμού όταν κάποιος θα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή με πολιτικά ρούχα…»

Αυτός ο «κάποιος» ήταν βέβαια ο Zelensky, που πράγματι είχε πάει στο Zolote χωρίς αλεξίσφαιρο γιλέκο.

Οι απειλές ήταν (ή θεωρήθηκαν) παρά πάνω από σοβαρές. Ο τοξικός του Κιέβου το γύρισε… Ανέβασε και τις καταχρήσεις – το έχουν τα ζόρια.

Κι ύστερα, στις 28 Μάρτη του 2022, ενόσω η ρωσική εισβολή ήταν ήδη ενός μηνός και ενόσω διαπραγματευόταν το τέλος της, πριν σκάσουν οι εντολές μέσω Johnson να συνεχίσει τον πόλεμο, ο τοξικός του Κιέβου μέσα στη ντάγκλα του είπε κι αυτά στη Zanny Minton Beddoes, δημοσιογράφο του καθεστωτικού αγγλικού economist:

Χωρίς κίνδυνο παρερμηνείας: στις 28 Μάρτη του 2022, με τον ρωσικό στρατό να έχει περικυκλώσει το Κίεβο έχοντας καταλάβει επιπλέον διάφορες περιοχές τόσο στο νότο όσο και στα ανατολικά, ο Zelensky είχε την επίγνωση ότι το να τραβήξει ο πόλεμος (θα) ήταν προς το συμφέρον «διάφορων κρατών» – και σε βάρος δικό του, του καθεστώτος του, του ουκρανικού στρατού και πληθυσμού. Γι’ αυτό άλλωστε διαπραγματευόταν με την Μόσχα το άμεσο τέλος του.

Αυτή στον πάνω χάρτη ήταν η κατάσταση στο τέλος Μάρτη του 2022: με σχετικά λίγες δυνάμεις (περίπου 120.000 έναντι διπλάσιου ή τριπλάσιου ουκρανικού στρατού πλήρως εξοπλισμένου και εκπαιδευμένου απ’ την δύση…) η Μόσχα είχε φέρει τον Zelensky ως πολιτικό αφεντικό της Ουκρανίας σ’ εκείνο το σημείο όπου διαπραγματευόμενος και συμφωνώντας θα μπορούσε να «απαντήσει» στο φασισταριό (του) χωρίς να θεωρηθεί προδότης…

Και τότε μπούκαρε στη «σκηνή» αλαφιασμένη η αγγλική πολιτική βιτρίνα Boris Johnson (ως εκπρόσωπος και του Joνυσταλεάν): στις 9 Απρίλη του 2022. Απαιτώντας εκείνο που μόλις πριν 10 ημέρες ο τοξικός του Κιέβου είχε περιγράψει στον economist ως:

… Υπάρχουν στη Δύση κάποιοι που δεν τους πειράζει ένας μακρύς πόλεμος γιατί [αυτό] θα μπορούσε να σημαίνει εξασθένιση της Ρωσίας ακόμα κι αν σημαίνει τον θάνατο της Ουκρανίας και γίνει με τίμημα Ουκρανικών ζωών. Αυτό είναι καθαρά το συμφέρον κάποιων κρατών…. Δεν μπορώ να πω ακόμα αν η Βρετανία θέλει έναν μακρύ πόλεμο ή όχι…

Ο Johnson πήγε τρέχοντας στο Κίεβο για να εμποδίσει την υπογραφή της συμφωνίας με την Μόσχα που ήταν ήδη έτοιμη, βασικά πάνω στις ουκρανικές προτάσεις… Απείλησε; Εκβίασε; Σίγουρα!!

Θεωρήθηκε τότε (θεωρείται ως και σήμερα) αυτονόητο ότι ο Zelensky τον Απρίλη του 2022 δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο εκτός απ’ το να αποδεχθεί έναν μακρύ πόλεμο που θα σήμαινε τον θάνατο της Ουκρανίας… επειδή αυτό ήταν καθαρά το συμφέρον κάποιων [δυτικών] κρατών… Πιο σωστά: θεωρήθηκε (και εξακολουθεί να θεωρείται) αυτονόητο ότι το ουκρανικό καθεστώς «χρειαζόταν βοήθεια» για να γίνει εκείνο που ο Zelensky στην ίδια συνέντευξη, στις 28 Μάρτη του 2022, ανέφερε ως «ασπίδα της δύσης»… Αλλά το «αυτονόητο» αυτής της στάσης δεν προέκυπτε από πουθενά την δεδομένη ιστορική στιγμή∙ εκτός απ’ την ίδια την δυτική προπαγάνδα: αν το ουκρανικό καθεστώς στο σύνολό του (όχι μόνο οι πληρωμένοι απ’ την δύση φασίστες του) ήθελε πράγματι να αυτοκαταστραφεί γινόμενο «ασπίδα της δύσης» τότε ούτε θα διαπραγματευόταν στα τέλη Μάρτη με την Μόσχα, ούτε θα χρειαζόταν να τρέξει λαχανιασμένη η Λονδρέζικη πολιτική βιτρίνα για να το εμποδίσει!!!

Αντίθετα αυτοί οι μυστήριοι «ψέκα» που μνημονεύσαμε στην αρχή θα υποστήριζαν ότι ο Zelensky, «υποχωρώντας» στις απειλές και τους εκβιασμούς του Johnson, δηλαδή των κρατών που είχαν συμφέρον σ’ έναν μακρύ πόλεμο για να εξασθενίσει η Μόσχα με «έξοδα» του Κιέβου, έκανε κάτι στρατηγικής σημασίας. Συνέβαλε ουσιαστικά, καθοριστικά, στο να αποδειχθεί σ’ όλον τον πλανήτη ότι δεν επρόκειτο (πια) για πόλεμο μεταξύ Μόσχας και Κιέβου αλλά για πόλεμο του νατο κατά της ρωσίας (από στρατιωτική άποψη στο ουκρανικό πεδίο μάχης∙ από γεωπολιτική άποψη σ’ όλο τον πλανήτη…)

Αυτό ακριβώς δεν υποστήριζε εξ’ αρχής ο τρισκατάρατος Putin; Αυτό υποστήριζε!!! Και οι «ψέκα» (θεωρούν ότι) έχουν και την απόδειξη πως αυτό ακριβώς συνέβη εκείνον τον Απρίλη του 2022 (και συμβαίνει ως σήμερα): ο τρισκατάρατος και το επιτελείο του, διαβλέποντας έγκαιρα ότι τέτοια θα είναι η εξέλιξη, απέσυρε τον στρατό του απ’ τις πλεονεκτικές θέσεις που είχε γύρω απ’ το Κίεβο, θέσεις χρήσιμες για να παραστήσει ο Zelensky ότι “η πατρίς κινδυνεύει οπότε ναι, διαπραγματεύτηκα” απέναντι στους φασίστες του∙ όμως αδιάφορες έως επικίνδυνες για έναν πόλεμο-κατά-του-νατο (: εύκολα εκτεθειμένες…) στα βόρεια και στα ανατολικά της ουκρανικής επικράτειας, «αυτοπεριοριζόμενος» στο Donbass, στην άλλοτε «novorussia» – και στην Μαύρη Θάλασσα… Απ’ αυτές τις «περιορισμένες» θέσεις, χωρίς πανστρατιά, με την υποστήριξη δημοψηφισμάτων, θα πολεμούσε αργά και βασανιστικά ο ρωσικός στρατός τυπικά μεν τον ουκρανικό, τους μισθοφόρους και τα δυτικά marvelous όπλα∙ ουσιαστικά δε το νατο, την συνοχή του, την «αποτελεσματικότητά» του, τον λόγο ύπαρξής του!!

Φυσικά τέτοιες απόψεις μόνο «ψέκα» θα μπορούσαν να έχουν… Μακριά από μας!!! Το σωστό, το αληθινό είναι εκείνο που μονότονα λέει από τότε η δυτική προπαγάνδα. Ό,τι, δηλαδή, ο Putin αναγκάστηκε να αποσύρει τον στρατό του από μεγάλο μέρος του εδάφους που κατείχε τον Μάρτη του 2022 (χωρίς μάχες!!!…) επειδή είχε αρχίσει η ήττα / συντριβή του!!.. Η οποία (ήττα / συντριβή) σύμφωνα με πολλούς δυτικούς «ειδικούς», καραβανάδες και μη, συνεχίζεται ακόμα…

Έτσι, από ήττα σε ήττα ο ρωσικός στρατός (και το ρωσικό καθεστώς) βρίσκονται πια στην εντελώς δυσάρεστη θέση να … διαλύουν το νατο! Σωστά;;;

Χάρτης με την κατάσταση στο έδαφος στις 26 Νοέμβρη 2025 (αλλάζει κάθε μέρα). Το μπλε ήταν η κατάσταση στα τέλη Μάρτη του 2022 – δεν την δείχνει όμως σωστά στα νότια και νοτιοανατολικά (θα πρέπει να κάνετε σύγκριση με τον χάρτη πιο πάνω).  Η εδαφική διαφορά που φαίνεται ονομάστηκε απ’ την δυτική προπαγάνδα “υποχώρηση” του ρωσικού στρατού, και απόδειξη της αδυναμίας του…

Ο χάρτης πάντως δεν περιλαμβάνει αήττητες περιοχές όπως η γαλλία, η γερμανία, η αγγλία, το ελλαδιστάν και λοιπές «μεγάλες δυνάμεις», «πυλώνες σταθερότητας», πυλώνες γενικά, άξονες, νατο και λοιπά…

Θα μπορούσε η Μόσχα (και στο σύνολό του το ευρασιατικό project) να βρίσκεται σήμερα σ’ αυτή την θλιβερή κατάσταση αν στις 9 Απρίλη του 2022 ο τοξικός του Κιέβου δεν είχε πει «ναι σε όλα» στον αναμαλλιασμένο Johnson; Αν του είχε πει «κοίτα, ωραία τα λες, αλλά δεν θα γίνουμε εμείς νεκροταφείο για λογαριασμό σας». Όχι, δεν θα μπορούσε… Κάπως έτσι προκύπτει η αντικειμενική βοήθεια του τοξικού του Κιέβου στη Μόσχα…

Ουκρανικό πεδίο μάχης

Δευτέρα 1 Δεκέμβρη >> Από νίκη σε νίκη λοιπόν οι σωστομερίτες (της ιστορίας), μεθυσμένοι καθώς είναι απ’ τις αλλεπάλληλες νίκες τους και αρνούμενοι (οι ευρωπαίοι) να τελειώσει αυτό το hype, έχουν φτάσει στο σημείο όπου κάθε αναιδής μπορεί να υποστηρίξει κάτι σαν το παρακάτω:

… Οι Βρυξέλλες υποστήριξαν τον Ζελένσκι άνευ όρων, όχι από πεποίθηση, αλλά από καθαρή αυτοσυντήρηση. Αν τελειώσει ο πόλεμος, θα πρέπει να λογοδοτήσουν για την καταστροφή που προκάλεσαν στους δικούς τους πληθυσμούς. Η Ευρώπη χρειάζεται διαρκή σύγκρουση για να αναβάλει την πολιτική αναμέτρηση. Η Ουάσιγκτον, αντίθετα, θέλει ένα πλαίσιο που θα σώσει το κύρος της. Αυτή είναι η πραγματική διαίρεση ΕΕ-ΗΠΑ: Οι Βρυξέλλες θέλουν να καθυστερήσουν το αναπόφευκτο, η Ουάσιγκτον θέλει να το διαχειριστεί και το Κίεβο θέλει να το αρνηθεί. Μόνο ένας από αυτούς έχει τη δύναμη να υπαγορεύσει το χρονοδιάγραμμα, και αυτή δεν είναι η Ευρώπη.

Για τη Ρωσία, και οι δύο δρόμοι οδηγούν στη νίκη. Η Ρωσία δεν έχει κανένα λόγο να βιαστεί, είναι η Δύση που ξεμένει από χρόνο, όπλα, ενότητα και αξιοπιστία. Και όταν το ευρωπαϊκό κοινό συνειδητοποιήσει τελικά ότι οι ηγέτες του θυσίασαν την ευημερία, τη σταθερότητα, τη βιομηχανία και τη γεωπολιτική αυτονομία για έναν πόλεμο που έληξε ακριβώς εκεί που προέβλεψε η Μόσχα, η πολιτική αναμέτρηση θα είναι σεισμική. Η πτώση του Γερμάκ δεν είναι το τέλος μιας εποχής, σηματοδοτεί την αρχή της κατάρρευσης για την ΕΕ…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Γεωπολιτικές πρόσοδοι από γκάζι κοπανιστό

Δευτέρα 1 Δεκέμβρη (00.27) >> Στα μέρη μας η στρατηγική ήττα στο ουκρανικό πεδίο μάχης κουκουλώνεται όπως όπως (στο χωριό τα νέα αργούν να φτάσουν…) αφενός επειδή υπήρχε σχεδόν διακομματική συναίνεση στην κήρυξη πολέμου στη Μόσχα (οπότε δεν υπάρχει σοβαρή αντιπαλότητα επ’ αυτού) και αφετέρου επειδή το ελλαδιστάν ετοιμάζεται να γίνει κατάρ… με την βοήθεια όμως του τοξικού του Κιέβου.

Οι πανηγυρικές δηλώσεις για το πόσο έχει στριμωχτεί ο «αιώνιος εχθρός» απ’ αυτές τις σούπερ γκαζοκινήσεις (παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του!!) δίνουν και παίρνουν. Η τουρκία ασφυκτιά! Η τουρκία περικυκλώθηκε! Η τουρκία έχει «τρελαθεί» απ’ τις ελληνικές ενέργειες με τα γκάζια!! Ωιμέ! Καλύτερα να είχε χρεωκοπήσει και να είχε διαλυθεί την προηγούμενη φορά που η σοφία των ελλήνων ειδικών το προέβλεπε με σιγουριά!! Θα είχε γλυτώσει το τωρινό βασανιστήριο!…

Θα σας ενδιέφερε μήπως να μάθετε την γνώμη αυτού του «αιώνιου εχθρού» για όσα συμβαίνουν και εξελίσσονται; Δεν θα ήταν άσχημη ιδέα.

Ο απόστρατος υποναύαρχος Cem Gurdeniz δεν σας λέει κάτι σαν όνομα. Είναι ο «αρχιτέκτονας» του τουρκικού δόγματος της «γαλάζιας πατρίδας», της αντιμετώπισης δηλαδή της θαλάσσιας περικύκλωσης και του αποκλεισμού της Άγκυρας απ’ την (ανατολική) Μεσόγειο που σχεδίαζαν, μεθόδευαν ή έστω ονειρεύονταν η Αθήνα και το Τελ Αβίβ – με τσόντα τη Λευκωσία.

Ο Gurdeniz έδωσε συνέντευξη στην Ceyda Karan του the cradle – δημοσιεύτηκε στο site στις 11 Απρίλη 2025. Να ένα μικρό απόσπασμα – και να η τεράστια απόσταση ανάμεσα στους σωστομερίτες της δυτικής πλευράς του Αιγαίου και στους ρεαλιστές της ανατολικής:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ζογκλερικά και όχι μόνον

Δευτέρα 1 Δεκέμβρη (00.14) >> Για το πόλοπο το ιντριγκαδόρικο ζήτημα είναι η «κωλοτούμπα» του δημοψηφισματικού «όχι-που-έγινε-ναι» στα μέσα του 2015∙ και εξακολουθεί να είναι το βασικό «κατηγορώ»: δεν αρέσουν στο λαό οι ασκήσεις εδάφους. Όταν όμως η «εθνική πορεία» πηγαίνει όρτσα ο λαός αδιαφορεί. (Μέχρι να αρχίσει να ψυχανεμίζεται, πάντα πολύ αργά, ότι μπροστά έχει ξέρες και «παίζει ναυάγιο»…)

Σύμφωνα με τον μικροαστικό άγριο εμπειρισμό τα σημαντικά ζητήματα βρίσκονται αποκλειστικά στην καθημερινότητα. Πράγματι η καθημερινότητα είχε και έχει πολλά ζόρια∙ προσεχώς ακόμα περισσότερα. Ωστόσο στο ρεπερτόριο των πολιτικών βιτρινών η διαχείριση αυτής της καθημερινότητας των υπηκόων δεν είναι καθόλου αποκομμένη απ’ όσα ονομάζονται «εξωτερική πολιτική». Εκεί μάλιστα, σ’ αυτήν την υποτιθέμενα λίγο πολύ μακρινή κρατική και παρακρατική δραστηριότητα που ονομάζεται «εξωτερική πολιτική», ο προσεκτικός παρατηρητής μπορεί να διακρίνει τις πηγές πολλών δεινών «εσωτερικού». Όταν, για παράδειγμα, ένας διάδοχος του ψεκασμένου ογκόλιθου, ένας άλλος υπ.αμ., ένας κόνδορας της πολιτικής σκηνής, φτάνει να λέει σήμερα στο πόπολο «πρέπει να αυτοθυσιαστείτε» και «πρέπει να αγαπήσετε τα φέρετρα σας σκεπασμένα με σημαία», αυτές οι δήθεν μακρινές και άσχετες με τα καθημερινά «εξωτερική πολιτική» και «πολιτική άμυνας» έχουν διανύσει πολλά χιλιόμετρα χωρίς κανένα εμπόδιο…

Υπάρχουν κάποιοι, ελάχιστοι, περιθωριακοί, που υποστηρίζουν ότι ουσιαστικά το 2015 δεν χρίστηκε η «πατριωτική δεξιά» των ανελλ στήριγμα της «πρώτης φοράς» του συριζα αλλά έγινε το ανάποδο: ο σημερινός Ανακαινισμένος και το κόμμα του ήταν το «στήριγμα εσωτερικού» της οριακής (το 2015) και εντατικής προσπάθειας του ελληνικού καθεστώτος και των αφεντικών του να συντηρήσουν τις (διεθνείς…) γεωπολιτικές προσόδους τους. Προσπάθειας που ανέλαβε ένας άνθρωπος-των-μηχανισμών. Ανέλαβε ο ψεκασμένος ογκόλιθος / «εταίρος» τις γεωπολιτικές προσόδους (: τα οφέλη λόγω γεωγραφικής θέσης) που είναι η raison d’être του ελληνικού κράτους από τότε που κατασκευάστηκε απ’ τις «μεγάλες δυνάμεις» των αρχών του 19ου αιώνα: χωρίς αυτήν την ιμπεριαλιστική raison d’être κανείς στα κατά τα λοιπά παρακμιακά μέρη μας δεν θα τολμούσε να πουλήσει τσαμπουκά το 2015… Από πολλές απόψεις λοιπόν η σωστή σειρά της επιβίωσης του ελληνικού κράτους / παρακράτους μετά την επίσημη χρεωκοπία του ήταν πρώτον: το οικόπεδο έχει ακόμα διεθνή γεωπολιτική αξία, και κάποιος πρέπει να την εγγυηθεί∙ και ύστερα δεύτερον: κανονίζουμε τα χρέη μας με βάση το ότι έχουμε αξία, το ότι είμαστε «η χρυσή βίδα»…. Σε απλά ελληνικά: ας πάρει τηλέφωνο τον Juncker ο Obama, να του πει ότι αξίζουμε τρυφερότητα…

Τόσο καλά, τόσο δομικά.

Σύμφωνα μ’ αυτούς τους περιθωριακούς, με τον ίδιο τρόπο που ο «αντιτουρκισμός» έγινε τότε εντατικά «φιλοϊσραηλισμός» έτσι και ο «αντιγερμανισμός / αντιεε» έγινε η λεωφόρος του επικαιροποιημένου και παθιασμένου «φιλοαμερικανισμού». Σ’ αυτή τη διάταξη το «go back ms Merkel» ήταν η μπροστινή όψη, η πιο πιασάρικη (η «λαϊκίστικη» αν προτιμάτε…) της όχι-και-τόσο-πίσω όψης, του «come here mrs Netanyahou @ Pompeo».

Εντατική προσπάθεια, με όλη τη σημασία των λέξεων. Ίδρωσαν οι δίδυμοι ογκόλιθοι των φαιορόζ, ο υπ.εξ. (με το Λονδίνο…) και υπ.αμ. (με την Ουάσιγκτον…) Και το «αριστερό» δεκανίκι των φαιοπατριωτών, που τώρα σα γνήσιος σαχλαμάρας μιλάει για «ασανσέρ», ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή. Πρόθυμος και χαρούμενος. Τσεκαρισμένος:

6 Μάρτη 2019

20 Μάρτη 2019

26 Ιούλη 2019

Όποιος θέλει να καταλάβει (if any…) θα συμπεράνει ότι η «γραμμή» του don Rico & Co είναι προέκταση (με τις απαραίτητες ελαφρές διαφοροποιήσεις…) της «γραμμής» της «πρώτης φοράς αριστεράς». Και για να πικράνουμε τους ήδη πικραμένους: προέκταση και συνέχεια (με ιστορικούς όρους) όχι μόνο της «εξωτερικής» αλλά και τομέων της «εσωτερικής πολιτικής». Λογικό: το εντόπιο κράτος / παρακράτος είναι ενιαίο απ’ την άποψη των πολιτικών βιτρινών του και των ενεργειών τους. Απλά η μία πουλάει παπούτσια για περπάτημα στο βουνό, και η άλλη για περπάτημα στον κάμπο. (Μερικές φορές αλλάζουν ρόλους και πραμάτεια).

Δυο παραδείγματα (απ’ τα περισσότερα), για να χαλάσουμε ίσως καρδιές.

Παράδειγμα 1. Ενώ πολλοί θυμούνται ότι ο don Rico & Co έχει κηρύξει πόλεμο κατά της Μόσχας, πόσοι άραγε θυμούνται ότι αυτός ο πόλεμος ξεκίνησε εκείνα τα ηρωϊκά χρόνια όταν ο τωρινός Ανακαινισμένος προσπαθούσε να «σώσει» τον λαό απ’ τα νύχια της τρόικας;

11 Ιούλη 2018

Προσέξτε παρακαλούμε την τελευταία πρόταση της καθεστωτικής «καθημερινής» και του καλά ενημερωμένου απ’ τις υπηρεσίες ρεπόρτερ της:

… Η συγκεκριμένη υπόθεση φέρνει στην επιφάνεια μια υπόγεια ένταση που φαίνεται να υπάρχει ανάμεσα σε Αθήνα και Μόσχα, τα τελευταία δύο χρόνια, για λόγους οι οποίοι συνδέονται και με το γενικότερο περιβάλλον ασφαλείας στην ευρύτερη περιοχή…

Τα «τελευταία 2 χρόνια» που γραφόταν το 2018 μετρούσαν απ’ το 2016, σωστά; Πώς να μην συνδέονται οι λόγοι; «Το πολύ Pompeo – Pompeo κάνει το ‘παιδί’… μοιραίο!» Αν, τώρα, το πράγμα έχει φτάσει στο «θα πληρώνετε αμερικανικό lng» ε! Ο καιρός περνάει…. Το «υπόγειο» έγινε ανώγειο!

Παράδειγμα 2. Ενώ όλοι στα μέρη μας θυμούνται πόσο «αιώνιος εχθρός» και, κυρίως, πόσο «τύραννος» είναι ο Erdogan, προτιμούν βολικά να ξεχνούν ότι το κυβερνητικό μόρφωμα «η κατ’ όνομα αριστερά δεκανίκι της πολιτισμένης ακροδεξιάς» έδωσε άσυλο, πλαστά διαβατήρια και έκανε ήρωες 8 τούρκους καραβανάδες που προσπάθησαν να σκοτώσουν τον «τύραννο» το απόγευμα της 16ης Ιούλη του 2016 στη διάρκεια στρατιωτικού πραξικόπηματος για την ανατροπή νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης (πραξικόπηματος με πάνω από 160 νεκρούς…)∙ κι αφού απέτυχαν πήραν ένα ελικόπτερο και αναζήτησαν ασφαλές καταφύγιο στο ελλαδιστάν. Στην Αλεξανδρούπολη.

Ως τότε θα ήταν αδύνατο να φανταστεί κάποιος «αριστερή» κυβέρνηση που να περιθάλπτει και να προστατεύει πραξικοπηματίες, οπουδήποτε στη γη. Σιγά!!! Το 2016 το «αριστερά» του κόμματος του νυν Ανακαινισμένου συγγραφέα και του ίδιου προσωπικά ήταν αντιπερισπασμός εσωτερικής χρήσης. Άλλοι κυβερνούσαν!!! Κι έτσι οι 8 την έβγαλαν καθαρή μετ΄ επαίνων:

Φυσικά οι καθεστωτικοί αριστεροί πονηρούληδες, και τότε και τώρα θα πουν «μα το δικαστήριο αποφάσισε»… Ω!!! Πόσο συγκινητικό!!! Άχου μωρέ η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης!!! Άχου την!!

Μόνο που αν σου έρχονται χουντοκαραβανάδες μετά από (αποτυχημένο) πραξικόπημα δεν τους περνάς από δικαστήριο για … «παράνομη είσοδο στη χώρα»!!! Τους κάνεις πακέτο και σε μία ή δύο ώρες το πολύ μετά την άφιξή τους τους έχεις στείλει πίσω! Το ότι αυτό δεν έγινε ήταν απόφαση του γκουβέρνου. Των φαιορόζ. Ποιών; Των φαιών; Των ροζ; Όχι απλά «αντιτουρκική». Αλλά υπέρ ενός πραξικόπηματος (που μόλις είχε αποτύχει – τι κρίμα!!!) και οποιουδήποτε άλλου επιχειρηθεί στο μέλλον. Με την υπογραφή της «πρώτης φοράς…»

Αν η Άγκυρα προστάτευε, περιέθαλπτε και έκανε ήρωες πραξικοπηματίες καραβανάδες κατά της «πρώτης φοράς» το 2016, το 2017 ή το 2018 τι θα έγραφαν στα βιβλία τους οι αρμόδιοι; Πόσο Pompeo και πόσο Netanyahu είχε η ελληνική φαιορόζ γενναιοδωρία προς τους επίδοξους-δολοφόνους-του-Erdogan; Πολύ, παρά πολύ – υποθέτουμε. Πόσο Pompeo και πόσο Netanyahu είχε και έχει εσωτερικεύσει ο τωρινός «δεν φταίω εγώ, ο διπλανός μου κυρία»; Πόσο Che πρέπει να έχεις μασκαρευτεί σα λυκειόπαιδο για να αποδειχθείς μεγάλη λέρα μόλις σου δώσουν την διεύθυνση στη γαλέρα;

Χα, χα, χα! «Είσαι ωραίος ρε Μπένγιαμιν!»

20 Δεκέμβρη 2018: την ώρα που ο «αθώος» έκανε οικογενειακές διακοπές στην Ιερουσαλήμ, μαζί με το νοτιοκυπριακό κάθαρμα, με έξοδα του φίλου του, ο στρατός του αρχιχασάπη σκότωνε και σακάτευε καθημερινά δεκάδες ΑΟΠΛΟΥΣ διαδηλωτές και διαδηλώτριες στη Γάζα, στη διάρκεια της πολύμηνης ειρηνικής «Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής» (Great March of Return). Οι βιβλιόφιλοι ας περιμένουν το επόμενο πόνημα / βιβλίο του Ανακαινισμένου με τίτλο «Δείτε πόσο πατριώτες κανίβαλοι είμαστε»…

Τι λέμε εν τέλει μ’ αυτά; Όποιος νομίζει ότι η «εξωτερική πολιτική» του ελληνικού κράτους είναι μακριά και μειωμένης σημασίας για την καθημερινότητά του κατουράει στη θάλασσα: θα το βρει στο πιάτο του, στο αλάτι…

Παλαιστίνη 1 – πίσω / μπρος

Δευτέρα 24 Νοέμβρη (00.41) >> Λένε ότι ο χάροντας αναμετρήθηκε με τη ζωή και έχασε. Δεν τόβαλε κάτω. Ξαναμετρήθηκε και ξανάχασε. Και ξανά και ξανά.

Λένε όμως ότι αυτό δεν είναι κάποιος ατσάλινος κανόνας. Λένε ότι πρέπει να συμβαίνει για να επιβεβαιώνεται. Και συμβαίνει. Στην Παλαιστίνη.

Στην Παλαιστίνη μια μάνα σταυροφίλησε τους γιούς της που ο ένας μετά τον άλλο έμπαιναν στην αντίσταση. Τους έχασε όλους, και είπε: δεν έχω πια δάκρυα να κλάψω, τα μάτια μου στέγνωσαν. Ο χάρος έκανε πίσω.

Στην Παλαιστίνη, στη Γάζα, οι γυναίκες δεν έχουν υποπέσει (ούτε τώρα ούτε ποτέ) στην κατηγορία «me too». Εύλογο. Αυτά είναι πρωτοκοσμικά. Οι Παλαιστίνιες γυναίκες θεωρούνται «όπλο μαζικής καταστροφής», επειδή γεννούν – γι’ αυτό δολοφονούνται συστηματικά, ακόμα (αν είναι δυνατόν) μαζί με τα μωρά τους. Ο δικονομικός όρος «γυναικοκτονία» δεν ίσχυσε ποτέ γι’ αυτές, ούτε θα ισχύσει: δεν είναι λευκές, πρωτοκοσμικές. Κι ούτε, κατά συνέπεια, εξαπολύθηκε κατά των θεοναζί δολοφόνων και των δυτικών, πρωτοκοσμικών αφεντικών τους εκείνο το διαρκές, αδιαπράγματευτο κύμα οργής και μίσους που θα έπρεπε.

Έχει σημασία που αυτές οι γυναίκες έχουν επικηρυχτεί μαζικά, για το φύλο τους∙ που έχουν καταδικαστεί σε θάνατο εδώ και δεκαετίες; Όχι, στον δειλό κόσμο μας δεν έχει…

Θα σας γυρίσουμε κάπως πίσω χρονικά. Στο (χάρτινο) Sarajevo νο 26 του Φλεβάρη του 2009 και στην εκτενή αναφορά μας στην «operation cast lead» («επιχείρηση καυτό μολύβι») ανάμεσα στις 27 Δεκέμβρη του 2008 και στις 18 Γενάρη 2009 – ή «πρώτος πόλεμος της Γάζα», ή «η σφαγή της Γάζα» (δεν είχε κάνει το φασισταριό και οι σύμμαχοί του το τωρινό Ολοκαύτωμα). Εκεί, ανάμεσα στα υπόλοιπα, υπήρχε ένα κείμενο με τίτλο: η εξόντωση είναι απλά ένα μέτρο «ελέγχου των γεννήσεων»

(Αποσπάσματα):

Oι μήτρες των παλαιστινίων [γυναικών] είναι βιολογικό όπλο.
Arnon Soffer

O Arnon Soffer, καθηγητής γεωστρατηγικής στο πανεπιστήμιο της Xάιφα, είναι ένας απ’ τους οργανικούς διανοούμενους του ισραηλινού κράτους / χασάπικου. Σαν επικεφαλής του τμήματος ερευνών του ισραηλινού στρατού (τουλάχιστον ήταν τέτοιος την εποχή που πάρθηκε η συνέντευξη, πριν 14 μήνες) μπορεί να θεωρηθεί σημαίνον πρόσωπο του καθεστώτος. Tου αναγνωρίζεται πως ήταν ο εμπνευστής της αποχώρησης του ισραηλινού στρατού και των εποίκων απ’ την λωρίδα της Γάζας το 2005. H αποχώρηση εκείνη είχε θεωρηθεί, απ’ την παλαιστινιακή αντίσταση, «ήττα» του Iσραήλ. Tελικά ήταν ένας ελιγμός. Mετά την αποχώρηση ο στρατός του μπορεί να βομβαρδίζει και να σκοτώνει ασύστολα· γιατί δεν υπάρχουν πια μέσα στη Γάζα οι θύλακες των εποίκων, οι οποίοι θα έπρεπε να προστατεύονται 25 ώρες το 24ωρο έναντι παλαιστινιακών αντιποίνων.
O Arnon Soffer είναι ένας τυπικός φασίστας, αν και σύμφωνα με τα δικά του κριτήρια είναι «κεντρώος». Aυτό επιβεβαιώνει ότι οι «αριστεροί» και οι «δεξιοί» στην πολιτική σκηνή του ισραήλ είναι μονάχα λεπτές αποχρώσεις του κατάμαυρου. H πιο πάνω δήλωσή του περί των παλαιστινίων γυναικών τοποθετεί κι αυτόν, και τους οπαδούς του, και όσους απλά τον ανέχονται, στην κορυφή της πυραμίδας των σύγχρονων νεοναζί.
Παρακάτω ένα (μεγάλο) τμήμα της συνέντευξής που έδωσε στην Ruthie Blum Leibowitz, και δημοσιεύτηκε στη («δεξιά») Jerusalem Post στις 11/10/2007.

Eρ: Στην προηγούμενή μας συνέντευξη [21/5/2004, υπό τον τίτλο «Eίναι η δημογραφία, βλάκα!»] ισχυριστήκατε πολλά για το τι θα μπορούσε και τι θα έπρεπε να περιμένει κανείς να συμβεί μετά την απεμπλοκή μας [αποχώρηση του στρατού] από την Γάζα. Tώρα λέτε πως όλα έγιναν όπως τα περιμένατε.

Aπ: Nαι. Eίχα πει «H πίεση στα σύνορα θα είναι φρικτή. Θα είναι ένας φοβερός πόλεμος. Oπότε, αν πρόκειται να μείνουμε ζωντανοί, πρέπει να σκοτώνουμε, να σκοτώνουμε, να σκοτώνουμε».
Eκείνη η δήλωση προκάλεσε μεγάλο σάλο τότε, και έχει πλάκα να δει κανείς ότι ακόμα λαμβάνω πάρα πολλές εξαγριωμένες και γεμάτες ασχετοσύνη αντιδράσεις, από αριστερούς στο Iσραήλ και αντισημίτες διεθνώς, οι οποίοι βγάζουν τα λόγια μου απ’ τα συμφραζόμενα. Δεν πρότεινα εγώ να σκοτώνουμε Παλαιστίνιους! Eίπα ότι οφείλουμε να τους σκοτώνουμε!

Eίχα δίκιο για τις ογκούμενες δημογραφικές πιέσεις. Eίμαι πάντα αποφασισμένος να προστατέψω τον εαυτό μου και τη χώρα μου. Oπότε σήμερα θα βελτίωνα τον τίτλο που έδωσες στην προηγούμενη συνέντευξη και θα τον έκανα «Eίναι η δημογραφία και ο αντισημιτισμός, βλάκα!»

Eρ: Tί θα απαντούσατε στην κριτική, που έρχεται απ’ την δεξιά, που υποστηρίζει ότι παρά τις αδιάκοπες βολές ρουκετών Kασσάμ στο Σντερότ και το στήσιμο κιμπούτς στην έρημο Nετζέβ, το Iσράηλ δεν έχει αντιδράσει όπως θα έπρεπε, κι ούτε κατά διάνοια δεν «σκοτώνει, σκοτώνει, σκοτώνει»;

Aπ: Aκόμα και πριν την αποχώρηση απ’ τη Γάζα, έλεγα ότι πρέπει να απαντάμε με πυραύλους σε όποιον μας ρίχνει ρουκέτες· και είναι αλήθεια πως δεν το έχουμε κάνει όσο θα έπρεπε.

Eρ: Στη προηγούμενη συνέντευξη σας ρώτησα κατά πόσον – με τις κάμερες του cnn να δείχνουν το τείχος – το Iσραήλ θα μπορούσε να προετοιμαστεί για αντίποινα στην περίπτωση των ρουκετών. H απάντησή σας ήταν: «Aν δεν σκοτώνουμε, θα πάψουμε να υπάρχουμε».

Aπ: Zούμε μια εκατονταετία τρομοκρατίας, και έχουμε μπροστά μας άλλη μια εκατονταετία τρομοκρατίας. Eίμαστε αναγκασμένοι να ζούμε για πάντα με το σπαθί. Δεν μας θέλει κανένας στη Mέση Aνατολή, γι’ αυτό λοιπόν πρέπει να συνεχίσουμε να πολεμάμε.

Eρ: Έχουμε και λέμε λοιπόν. Λέτε ότι υπάρχει μια αυξανόμενη δημογραφική πίεση· ότι το Iσραήλ πρέπει να ζήσει με τα όπλα στο χέρι για τουλάχιστον 100 χρόνια ακόμα· και ότι μόλις πεθάνουν ο Mουμπάρακ και ο Aμπντουλάχ θα βρεθούμε με τα χειρότερα προβλήματα. Kαι η απάντησή σας σε όλα αυτά είναι ότι το Iσραήλ πρέπει να παραχωρήσει κάποια γη; Kι αν το κάνει τί θα γίνει μετά;

Aπ: H γεωστρατηγική μου εκτίμηση είναι ότι το Iσραήλ είναι σαν τον Tιτανικό. Προσπαθώ να αλλάξω την πορεία του, να το εμποδίσω να πέσει πάνω στο παγόβουνο, και να του επιτρέψω να συνεχίσει με ασφάλεια το ταξίδι του. Aλλά στο Tελ Aβίβ διασκεδάζουν, κάνουν ένα μεγάλο πάρτι – ένα όργιο με το χρηματιστήριο. Kι όταν προσπαθώ να τους προειδοποιήσω για την καταστροφή που πλησιάζει γρήγορα, μου λένε ότι έχω γελοιοποιηθεί, ή ότι είμαι υπερβολικός. Έχει ειπωθεί ότι οι διανοούμενοι είναι οι πιο άσχετοι απ’ όλους τους ανθρώπους, κι αυτό είναι αλήθεια, γιατί είναι κλεισμένοι μέσα στις γκαλερί και δεν έχουν ιδέα τι γίνεται γύρω τους. Zουν μέσα σε φαντάσματα.
Kοίτα εδώ. [Aνοίγει έναν πληθυσμιακό χάρτη του Iσραήλ]. Πρώτ’ απ’ όλα οι ισραηλινοί Άραβες κυκλώνουν τη χώρα απ’ την Άνω Γαλιλαία γύρω γύρω. Eδώ είναι το κέντρο, το πλούσιο, κυνικό, κοσμοπολίτικο «κράτος του Tελ Aβίβ».
Όσο για τους Άραβες στο νότο: αυτοί είναι η γέφυρα ανάμεσα στη Γάζα και την Iουδαία-Σαμάρεια. Kαι έχω να σου πω λοιπόν ότι αν δεν καταφέρουμε να κρατήσουμε αυτή την (πληθυσμιακή) γέφυρα κλειστή, οι ρουκέτες Kατιούσα θα αρχίσουν να εκτοξεύονται από την Kalkilya στο Tελ Aβίβ. Kατευθείαν στο χρηματιστήριο. Kαι τότε θα τελειώσει το πάρτυ.

Eρ: Πώς βλέπετε τις εξελίξεις από δημογραφική άποψη;

Aπ: Δεν υπάρχει κίνδυνος μέσα στο Iσραήλ. O ρυθμός γεννήσεων των Eβραίων ανεβαίνει, ενώ των Aράβων πέφτει. Aλλά αν προσθέσουμε και τις κατεχόμενες περιοχές, τότε υπάρχει πρόβλημα.
Eπειδή αποχωρήσαμε απ’ την Γάζα, σήμερα οι Eβραίοι αποτελούν το 60% του πληθυσμού στο Iσραήλ και οι Άραβες μόνο το 40%. Aν κάτσουμε αδρανείς βέβαια τα επόμενα 20 χρόνια, τότε θα ξαναϋπάρξει πρόβλημα.