Tag: ε.ε.

Ουκρανικό πεδίο θανάτου

Πάνω κει που περιμέναμε να ξεμείνει η ανεγκέφαλη αλεπού από πυρομαχικά (σύμφωνα με τις δυτικές εκτιμήσεις αυτό έπρεπε να έχει γίνει απ’ τον περασμένο Μάρτη – και έκτοτε οι ίδιες εκτιμήσεις το αναγγέλλουν κάθε βδομάδα…) μπας και ησυχάσει ο πλανήτης, έρχεται ο κυρ Wolfgang Ischinger και μας τα γυρίζει. Πρώην πρόεδρος του «συμβουλίου ασφαλείας του Μονάχου» ο γερμανός κυρ Wolfgang λέει προχτές ότι «η ουκρανία χρησιμοποιεί τόσα πυρομαχικά καθημερινά όσα παράγουμε σε μισό χρόνο», οπότε βλέπει να τελειώνουν τα αποθέματα… “Τι απομένει” αναρωτιέται; Να γίνουμε «πολεμική οικονομία»! Εννοεί άραγε ότι αυτή η “ευρωπαϊκή πολεμική οικονομία” πρέπει να παράγει καθημερινά τα πυρομαχικά που τώρα παράγει σε 180 ημέρες κι αυτό μόνο για να ταϊζει τους τοξικούς του Κιέβου;

Να δείτε κυρ Wolfgang μας ότι αυτός ο φύλακας-της-δημοκρατίας στο Κίεβο, ο κλόουν, κάνει επίτηδες αυτήν την σπατάλη για να σας αφήσει ρέστους και ξεβράκωτους. Κι αν εσείς αυξήσετε την παραγωγή και τις παροχές αυτός θα διατάξει τους πιστούς του να βαράνε στον γάμο του καραγκιόζη, για να σας στεγνώσει πάλι. Ρε μπας και είναι πράκτορας της ανεγκέφαλης αλεπούς και δεν το έχετε πάρει χαμπάρι;

Δευτέρα 16 Γενάρη>> Η κατάληψη (απελευθέρωση την ονομάζει η Μόσχα) του Soledar, μιας μικρής μεν αλλά στρατηγικής σημασίας πόλης στην επαρχία του Donetsk μπορεί να αποδειχθεί σημείο καμπής για τον πόλεμο στην ουκρανία. Το καθεστώς του Κιέβου και οι δυτικοί σύμμαχοί του (ή μπορεί η σειρά να είναι διαφορετική: πρώτα οι σύμμαχοι…) απαξιώνουν το γεγονός παρουσιάζοντας την Soledar σαν μια ασήμαντη περίπτωση. Οριακά αρνούνται ότι την έχουν χάσει. Αδύνατο φυσικά να εξηγήσουν γιατί ο κλόουν «θυσίασε» χιλιάδες στρατιώτες εντόπιους και μισθοφόρους εδώ και μήνες (μαζί με μεγάλες ποσότητες οχημάτων, τανκς, κλπ) για την υπεράσπιση δρόμο δρόμο μιας «ασήμαντης θέσης»… Οι νεκροί και οι τραυματίες είναι τόσοι πολλοί ώστε ο κλόουν κομπιάζει να πει «το Soledar χάθηκε» – κινδυνεύει να τον πνίξει το αίμα τους…

Το Soledar δεν είναι ασήμαντο. Είναι στη μέση της καλά οχυρωμένης «δεύτερης γραμμής άμυνας» του Κιέβου, σε τέτοια θέση ώστε η κατάληψή του βολεύει την Μόσχα στο σταδιακό ξεδόντιασμα όλου αυτού του μετώπου∙ αναγκάζοντας τον ουκρανικό στρατό και τους μισθοφόρους του να υποχωρήσουν κάμποσα χιλιόμετρα δυτικότερα, με άγνωστο το αν θα τα καταφέρουν να το κάνουν με συγκροτημένο τρόπο ή άτακτα.

Την ίδια στιγμή Ουάσιγκτον, Λονδίνο και Βερολίνο (μέσω Βαρσοβίας) σχεδιάζουν να σπρώξουν στο Κίεβο τα καλύτερα διαθέσιμα τανκς τους. Όχι πολλά κομμάτια. Όμως 50 ή 100 ή 150 δυτικά τανκς (όχι όλα τοις μετρητοίς…), 3 διαφορετικών τύπων, με 3 διαφορετικές κατηγορίες ανταλλακτικών, με 3 διαφορετικά know how συντήρησης και επισκευών, με γνωστά τρωτά σημεία (εφόσον έχουν πουληθεί σε διάφορους πελάτες ανά την υφήλιο), με 3 διαφορετικά συνεργεία εκτός ουκρανίας για λόγους ασφαλείας και, φυσικά, με 3 διαφορετικά know how χειρισμού αυτών των αρκετά σύνθετων μηχανών-με-ερπύστριες είναι συνταγή καταστροφής: δεν θα το ονειρευόταν κάποιος ούτε για τον χειρότερο εχθρό του. Είναι γνωστό ότι η πολυτυπία των όπλων και της επιμελητείας που τους αντιστοιχεί «σκοτώνει» και τον καλύτερο αρχικαραβανά∙ ωστόσο αυτή εμφανίζεται σα συμμαχική βοήθεια. Και μάλιστα εναντίον των μάλλον θρυλικών και σίγουρα μυστηριωδών για τους δυτικούς ρωσικών Τ-90Μ (υπάρχει η φήμη ότι παράγονται ήδη με ρυθμό τουλάχιστον 100 τον μήνα), για τα οποία κανείς μη ρώσος δεν ξέρει τι μπορούν (και τι δεν μπορούν) να κάνουν.

Λίγο πριν συμπληρωθεί ένας χρόνος απ’ την ρωσική εισβολή, η κατάσταση δεν εμπνέει αισιοδοξία ότι οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί αναγνωρίζουν (ή θα αναγνωρίσουν σύντομα) την ουκρανική ήττα τους. Αντίθετα

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Η συντήρηση στοιχίζει

Δευτέρα 2 Γενάρη>> Κάποιος παλιοχαρακτήρας δημοσιοποίησε τον πιο πάνω χάρτη με τις τιμές του ρεύματος στα ευρωπαϊκά κράτη στις 29 Δεκέμβρη του 2022 – προχτές δηλαδή. Οι τιμές είναι σε ευρώ ανά μεγαβατώρα.

Για έναν περίεργο αλλά και αξιοθαύμαστο λόγο το ρευματάκι στο ελλαδιστάν (τρεχούμενο και γάργαρο) πήγαινε 248 ευρώ (ανά μεγαβατώρα), μακράν το ακριβότερο στη γηραιά ήπειρο – κι αυτό δεν πρέπει να οφείλεται στο κρύο. Ο καιρός δεν έχει βγάλει ακόμα δόντια.

Επειδή χρονιάρες μέρες δεν θέλουμε να πάει ο νους σας στο κακό (σε καρτέλ ας πούμε, ή σε μεταγραφές ceo με πλούσιο βιογραφικό από βαλκανικές μπίζνες-ρημαδιό…) προτείνουμε σαν εξήγηση το γεγονός ότι εδώ είναι το μαιευτήριο της δημοκρατίας.

Δεν είναι και λίγο: βρίσκεται μόνιμα σε θερμοκοιτίδα, αρνείται να ξεμυτίσει, οπότε καίει ρεύμα. Αυξάνοντας δυσανάλογα την ζήτηση τελικά (δεν το είχατε πάρει χαμπάρι, ε;)… Τα υπόλοιπα είναι απλά «ο νόμος της αγοράς» που θάλεγε και κάθε νεοφιλελεύθερος, ρημαδο- ή όχι.

Έτσι δεν είναι;

Ο πόλεμος των νομισμάτων

Δευτέρα 26 Δεκέμβρη>> Υπάρχουν ενδιαφέρουσες εξελίξεις στον θολό κόσμο της γεωπολιτικής που αξίζει να αναφερθούν. Ο πόλεμος των νομισμάτων ανεβαίνει και μοιάζει όλο και πιο πιθανό ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να φεύγει απ’ το δολάριο σαν αποθεματικό νόμισμα – ο χρυσός ή τα κρυπτονομίσματα είναι στην πρώτη γραμμή να το αντικαταστήσουν…

Έτσι ξεκινούσε στις αρχές Δεκέμβρη ένα άρθρο σε γνωστή αγγλόφωνη οικονομική ιστοσελίδα στις αρχές Δεκέμβρη. Δεν έχει σημασία ποια: η σχετική με το μέλλον του δολαρίου αρθρογραφία μπορεί να εντοπιστεί διάσπαρτη εδώ κι εκεί επί πολλούς μήνες. Κι έτσι θα συνεχίσει.

Η αφορμή (αν και όχι η αιτία…) είναι τα διαδοχικά κύματα «κυρώσεων» κατά της Μόσχας∙ με πιο πρόσφατη την απόφαση περί ορίου τιμής στο ρωσικό πετρέλαιο. Φημολογείται πως ανάλογα με το αν και πως θα «περπατήσει» αυτή η απόφαση, ίσως δοκιμαστεί μια ακόμα για την τιμή του ρωσικού φυσικού αερίου. Και έπεται συνέχεια.

Το λιγότερο σχολιασμένο σε σχέση με τέτοιου είδους «ποινές» είναι ότι προέρχονται από κράτη / κεφάλαια που θεσμοθέτησαν εδώ και δεκαετίες και έχουν στο έδαφός τους τα σημαντικότερα χρηματιστήρια πρώτων υλών (συνεπώς και υδρογονανθράκων) ανοίγοντας και στρώνοντας τις λεωφόρους για το ατέλειωτο τζογάρισμα πάνω σ’ αυτές τις τιμές, και κατά συνέπεια για την άκρατη λογιστική (και συχνά εικονική) κερδοφορία του «το χρήμα – γεννάει – χρήμα». Έχει μείνει λοιπόν ανεξήγητο το τι είδους «μετάνοια» είναι αυτή απ’ την μεριά των δυτικών κρατών / κεφαλαίων, όταν σαν οι κατ’ εξοχήν ειδικοί του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού βλέποντας ότι χάνουν την επιρροή τους αποφασίζουν να δράσουν ανάποδα σαν αγορανομία εναντίον των βασικών κρατών / κεφαλαίων πρώτων υλών και εμπορευμάτων. Ο γρίφος (καθόλου τέτοιος…) της «μοίρας» ενός νομίσματος που θεμελίωσε την παγκόσμια επιρροή του σαν ο «γενικός μεσολαβητής» στην αγορά στρατηγικών πρώτων υλών (: «πετροδόλαρο») για να εξελιχθεί και να εκτοξευτεί σαν ο «γενικός μεσολαβητής» του αντίθετου καπιταλιστικού είδους, του χρηματοπιστωτισμού δηλαδή, βρίσκεται ακριβώς σ’ αυτήν την παράξενη (και ανομολόγητη…) αντινομία.

Το πράγμα αρχίζει να ξεκαθαρίζει κάπως αν βγάλουμε απ’ την μέση τον πόλεμο στην ουκρανία και τις αντιρωσικές κυρώσεις, και δούμε από κάποια απόσταση αυτό το κρίσιμο γεγονός: τα κράτη / κεφάλαια που είναι κατά κύριο λόγο καπιταλισμοί υλικών εμπορευμάτων (στρατηγικών πρώτων υλών αλλά καθόλου μόνο) δείχνουν πια ότι μπορούν και θέλουν να χειραφετηθούν απ’ τα κράτη / κεφάλαια (: τα δυτικά) που έχουν εξελιχθεί σε καπιταλισμούς τζογαρίσματος – και, κατά συνέπεια, μπορούν και θέλουν να χειραφετηθούν απ’ όλους τους μηχανισμούς «ελέγχου των τιμών» και εκμετάλλευσής τους, συμπεριλαμβανομένων των διεθνώς ηγεμονικών νομισμάτων (: δολάριο…), των θεσμών εκκαθάρισης των διεθνών συναλλαγών (: swift), των με global αξιώσεις δυτικο- και αμερικανο-ελεγχόμενων θεσμών του Bretton Woods (δντ, παγκόσμια τράπεζα) κλπ. (Το ενδιαφέρον είναι ότι οι δυτικοί καπιταλισμοί χρησιμοποιούν όλα αυτά τα μέσα σαν «όπλα» πιστεύοντας ότι έχουν ακόμα ισχύ∙ και το μόνο που πετυχαίνουν είναι να επιταχύνουν την εις βάρος τους αναδιάρθρωση. Είναι σα να δίνεις όπλα στους τοξικούς του Κιέβου για να διαλύσουν την ρωσία, και ύστερα να λες στον κλόουν «δεν μπορώ να σου δώσω τα καλύτερα απ’ το οπλοστάσιό μου, γιατί αν το κάνω θα διαλυθεί το νατο»!…)

Ο αποφασιστικός παράγοντας γι’ αυτήν την χειραφέτηση, που αγκαλιάζει το μεγαλύτερο μέρος των ασιατικών, των αφρικανικών και των λατινοαμερικάνικων κρατών / κεφαλαίων είναι βέβαια το Πεκίνο. Πρέπει όμως εντελώς τηλεγραφικά να θυμίσουμε ότι το κρίσιμο θέμα αυτής της ενδοκαπιταλιστικής πόλωσης ανάμεσα στους παραγωγούς πρώτων υλών και εμπορευμάτων και στους διαχειριστές του χρήματος, των νομισμάτων και των διεθνών τιμών δεν είναι καθόλου καινούργιο. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ήταν ο ισχυρά ανερχόμενος γιαπωνέζικος καπιταλισμός που προσπάθησε (σαν «εκφραστής» του πρώτου καπιταλιστικού είδους) να αντιπαρατεθεί με τους εκφραστές του δεύτερου, κυρίως την Ουάσιγκτον∙ ηττήθηκε με ταπεινωτικό τρόπο όταν εξαπολύθηκαν εναντίον του γιεν τα «χρηματοπιστωτικά πυρηνικά» της δύσης… Στα τέλη των ’00, ειδικά μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης 2008 – 2009, ήταν ο γερμανικός καπιταλισμός (τα βιομηχανικά αφεντικά του) που προσπάθησε να θέσει, πολύ διακριτικά και προσεκτικά είναι η αλήθεια, το ίδιο ζήτημα, που σχηματικά εστίαζε στις διεθνείς ισοτιμίες των νομισμάτων∙ εισπράττει τώρα την απάντηση του άξονα, όχι τόσο με όρους νομισμάτων (: η ισοτιμία ευρώ / δολαρίου) όσο με κτυπήματα κατευθείαν στην παραγωγική καρδιά του (: «κρίση ενέργειας»).

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Μία, δύο, πολλές gates

Δευτέρα 19 Δεκέμβρη>> Η επιλογή του κράτους που θα «φιλοξενούσε» το παγκόσμιο εθνικών ομάδων μπάλας το 2022 έγινε απ’ την (παγκόσμια) fifa το μακρινό, «προϊστορικό» 2010. Σ’ εκείνη την διαδικασία αποφασίστηκε (και έτσι έγινε) να δοθούν μαζεμένες δύο αναθέσεις: για το 2018 (πήγε στη ρωσία) και για το 2022. Η πιθανολογούμενη επικρατέστερη υποψηφιότητα (για το 2022) ήταν των ηπα: την μέρα της εκλογής οι αμερικάνοι ήταν τόσο σίγουροι ότι θα κερδίσουν ώστε έστειλαν στη Ζυρίχη τον πρώην πρόεδρο Clinton, παρέα μ’ ένα μήνυμα απ’ τον Obama και μερικές περσόνες ακόμα – για τα πανηγύρια. Προς μεγάλη έκπληξη των αμερικάνων (και όχι μόνο…) η fifa έδωσε το τουρνουά στο κατάρ. Εξαιτίας, μάλιστα, της κλιματικής κατάστασης αυτής της περιοχής του κόσμου, αποφασίστηκε να γίνει χειμώνα (στο βόρειο ημισφαίριο), διακόπτοντας τα εθνικά πρωταθλήματα∙ μια απόφαση που σίγουρα δείχνει εύνοια.

Αν υπήρχε ζήτημα δωροδοκίας θα έπρεπε να εντοπιστεί σ’ εκείνη την απρόσμενη επιλογή. Παρά τις σχετικές έρευνες δεν βρέθηκαν ακλόνητα στοιχεία. Πρέπει να θυμίσουμε όμως ότι το 2010 πρόεδρος της (ευρωπαϊκής) ουεφα ήταν ο πολύς Platini, κολλητός φίλος του τότε γάλλου προέδρου Sarkozy. Αν κάποιοι εκπρόσωποι στη fifa πληρώθηκαν απ’ το σεϊχάτο της Ντόχα είναι πολύ πιθανό ότι το Παρίσι έπαιξε τον δικό του χωριστό ρόλο υπέρ της υποψηφιότητας του κατάρ: ένας απ’ τους μεγαλύτερους πωλητές φυσικού αερίου μπορεί πάντα να κάνει ενδιαφέρουσες επιχειρηματικές προσφορές – με κάποια ανταλλάγματα – στην total (ας πούμε…)

Τα εργατικά ατυχήματα / δολοφονίες (μεταναστών) εργατών στην κατασκευή των γηπέδων άρχισαν να γίνονται γνωστά λίγο μετά την έναρξη των έργων. Όπως και οι άθλιες / βάρβαρες συνθήκες δουλειάς στα εργοτάξια. Ποια όμως πρωτοκοσμική πολιτική βιτρίνα ενδιαφέρεται για την ζωή των εργατών, ειδικά σε «εξωτικές» περιοχές του πλανήτη, κι ακόμα χειρότερα αν πρόκειται για αναλώσιμους ασιάτες μετανάστες; Επί σχεδόν 12 χρόνια το μακελειό στο κατάρ ήταν ασήμαντη λεπτομέρεια∙ εν τω μεταξύ το φυσικό αέριό του έγινε (υγροποιημένο…) ακόμα πιο πολυπόθητο στα ευρωπαϊκά κράτη / καπιταλισμούς το 2022, απ’ την στιγμή που έπεσε σημαντικά η παροχή ρωσικού φυσικού αερίου μέσω αγωγών…

Κι εκεί άρχισαν τα παρακάλια. Και τα προβλήματα. Στις 18 του περασμένου Οκτώβρη το reuters είχε ένα ρεπορτάζ με τίτλο Η QatarEnergy επεκτείνεται στο LNG, δεν θα εκτρέψει προμήθειες προς την Ευρώπη (φωτο επάνω).

Στο ρεπορτάζ μπορούσε κάποιος να διαβάσει μεταξύ άλλων κι αυτά:

Η QatarEnergy δουλεύει για να επεκτείνει την παραγωγή αερίου και το εμπόριό του καθώς η παγκόσμια ζήτηση αυξάνεται, και δεν θα εκτρέψει υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG) για το οποίο υπάρχουν συμβόλαια με ασιάτες αγοραστές προς την Ευρώπη αυτόν τον χειμώνα, δήλωσε ο ceo Saad al–Kaabi.

Το Qatar είναι ήδη ανάμεσα στους μεγαλύτερους παγκόσμια εξαγωγείς LNG και διάφορα Ευρωπαϊκά κράτη, έχοντας να αντιμετωπίσουν τις τιμές της ενέργειας και ελλείψεις στην προμήθεια, βρίσκονται σε συζητήσεις με το κράτος του αραβικού κόλπου για να μειώσουν την εξάρτησή τους απ’ τις ρωσικές ενεργειακές πηγές.

«Το Qatar είναι απόλυτα δεσμευμένο στην ιερότητα των συμβολαίων… Συνεπώς, όταν υπογράφουμε μ’ έναν Ασιάτη ή έναν Ευρωπαίο αγοραστή, μένουμε σταθεροί στη συμφωνία. Οπότε ο όγκος που θα πάει στην Ευρώπη είναι αυτός για τον οποίο υπάρχουν συμβόλαια. Αλλά το να κόψουμε από Ασιάτες αγοραστές για να το δώσουμε στην Ευρώπη, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί».

Αναίδεια; Ανταρσία!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Λόμπινγκ (γυμναστική για αφεντικά)

Δευτέρα 19 Δεκέμβρη>> Στις 16 Δεκέμβρη ο «ριζοσπάστης», κάτω απ’ τον τίτλο ψήφισμα – πλυντήριο των σκανδάλων και της διαφθοράς, είχε ένα ενδιαφέρον ρεπορτάζ για το πως οι καλοπληρωμένοι ευρωβουλευτές αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους και τις «ομάδες πίεσης». Στη σκιά των κατηγοριών κατά μιας απ’ τις αντιπροέδρους του για δωροδοκία απ’ το κατάρ (Καϊλή) το ευρωκοινοβούλιο εξέδωσε ένα ψήφισμα που ανάμεσα σ’ άλλα υπερασπίζεται τους λομπίστες:

… Λαμβάνοντας υπόψη ότι η ικανότητα των εκπροσώπων ομάδων συμφερόντων να επηρεάζουν τη λήψη αποφάσεων στο Κοινοβούλιο επιχειρηματολογώντας αποτελεί ζωτικό στοιχείο της ευρωπαϊκής δημοκρατίας… (κλπ, κλπ).

Τι είναι αυτό το τόσο σημαντικό για την «δημοκρατία» που μας διέφευγε (λέμε τώρα…) ε; Τι είναι οι λομπίστες; Μπορούμε να φανταστούμε κάτι σαν πανάκριβα γραφεία δικηγορικά + δημόσιων σχέσεων, που φροντίζουν να έχουν γνωριμίες και σχέσεις όχι μόνο με (ευρω)βουλευτές αλλά και με τα στελέχη των γραφείων τους. Αν αυτές οι «δομές» δεν έχουν μόνιμα μόνο έναν πελάτη (κάποια εταιρεία ή ομάδα εταιρειών), αναλαμβάνουν κατά παραγγελία (επ’ αμοιβή) “υποθέσεις”, δηλαδή την προώθηση του Χ ή του Ψ συμφέροντος «πιάνοντας» είτε κατευθείαν (ευρω)βουλευτές, είτε κάποιους απ’ τα γραφεία τους: προσφορά γεύματος με ή άνευ ποτού είναι ένας απλός τρόπος για «να τα πούμε, να σου εξηγήσω». Για την αρχή μιας γνωριμίας-με-σπουδαίο-μέλλον…

Άσχετα με το περιεχόμενό του (αν, δηλαδή, πρόκειται για λόμπινγκ υπέρ των αγροτικών συλλόγων της Σαρδηνίας ή υπέρ των βιομηχάνων χάλυβα της γερμανίας) όπως κι αν το δει κάποιος, πρόκειται για παραπολιτικούς μηχανισμούς, για παραπολιτικές διαδικασίες. Σύμφωνα με το τυπικό manual τα (όποια) συμφέροντα οργανώνονται, αντιπροσωπεύονται και εκφράζονται με δημόσια γνωστές διαδικασίες και πρόσωπα, και πάντως όχι παρασιτικά. Όμως αυτό είναι μόνο το τυπικό και όχι το ουσιαστικό. Πολύ περισσότερο που τέτοιου είδους «ζωτικά στοιχεία» αποδεικνύουν, αν χρειαζόταν, ότι το «δημοκρατία» είναι ευφημισμός, και ότι στην πραγματικότητα ζούμε σε ολιγαρχικά καθεστώτα.

Σε ανύποπτο (;) χρόνο, στο χάρτινο Sarajevo νο 78 (Νοέμβρης 2013), κάτω απ’ τον τίτλο κοινοβουλευτισμός, εξουσία, κράτος, είχαμε (ανα)δημοσιεύσει και τα εξής:

…Ας ξεκινήσουμε από τη διαμόρφωση της πολιτικής απόφασης μέσα στο κράτος. Ο τρόπος με τον οποίο λαμβάνονται οι αποφάσεις αυτές είναι γνωστός σε κάθε αναγνώστη εφημερίδας· αυτός προκύπτει από τον κοινοβουλευτικό έλεγχο στο εκτελεστικό, από τη βεμπεριανή ιδέα μιας εκτελεστικής κορυφής πολιτικής τάξης την οποία αρμόζει να διευθύνει ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός, σύμφωνα με τη δική της θεώρηση, και κάτω από την υπευθυνότητά της. Πολύ συχνά οι αποφάσεις πάνω σε κρίσιμα πολιτικά ζητήματα προκύπτουν μάλλον από μια άτυπη διαδικασία διαπραγμάτευσης μεταξύ αντιπροσώπων στρατηγικών ομάδων που δρουν στους ιδιωτικούς και δημόσιους χώρους διαμόρφωσης της δημόσιας πολιτικής. Συμβουλές, διαπραγματεύσεις, αμοιβαία πληροφόρηση, ασαφείς τεχνικές εκτίμησης της δυναμικότητας της αντίστασης ή υποστήριξης σε μια καθορισμένη πολιτική, παίρνουν έναν ρόλο που δεν μπορεί να θεωρηθεί εντελώς συμπληρωματικός. Δύο όψεις αυτής της διαδικασίας διαμόρφωσης της δημόσιας πολιτικής είναι χαρακτηριστικές. Η μία είναι ο ισχυρός συντελεστής λειτουργικής αντιπροσώπευσης, η άλλη είναι η απουσία δημοκρατικής νομιμοποίησης. Αυτά τα παρα-κοινοβουλευτικά και παρα-γραφειοκρατικά προτσέσσα λήψης των αποφάσεων, περιγράφονται σα νεο-κορπορατιβίστικες μέθοδοι μεσολάβησης των συμφερόντων.

Αν αυτά είναι τα δοσμένα χαρακτηριστικά, είναι λογικό ότι οι ενδιαφερόμενοι έχουν όλους τους λόγους για να κρατηθούν όσο το δυνατό μακρύτερα από τα μάτια του κοινού, κι ακόμη από κείνα τα τμήματα του εκλογικού σώματος του οποίου αυτοί θα πρέπει ν’ αντιπροσωπεύσουν την λεπτεπίλεπτη ανταλλαγή προτάσεων, πληροφοριών, απειλών. Αυτό το συγύρισμα δε χρησιμοποιείται μόνο στο διεθνή ή υπερεθνικό χώρο, όπου έχει την πιο παλιά παράδοση, αλλά επίσης όλο και περισσότερο στις αποφάσεις που αφορούν την εσωτερική πολιτική, ιδιαίτερα στο χώρο των οικονομικών πολιτικών. Αναπτύσσουν ενεργό μέρος πρόσωπα που προέρχονται από την κυβέρνηση, και από τους μεγάλους συνεταιρισμούς επιχειρήσεων· η μοναδική “νομιμοποίησή” τους συνίσταται στον έλεγχο μιας αξιοσημείωτης “δυναμικής κωλυσιεργίας” την οποία προπαρασκευάζουν για να στηρίξουν την συζητούμενη πολιτική. Η συγκατάθεση που βρίσκεται στη βάση των πλέον σημαντικών πολιτικών του κράτους δεν προκύπτει από ένα δημοκρατικό προτσέσσο, όπως θα έπρεπε να συμβεί εξαιτίας της ισχύος των δημοκρατικών θεσμών, αλλά είναι μια συγκατάθεση που προκύπτει από άτυπες και σ’ υψηλό βαθμό μυστικές διαπραγματεύσεις ανάμεσα σ’ αντιπροσώπους λειτουργικών ομάδων με ελλιπή νομιμοποίηση. Αυτή είναι μια συγκατάθεση υποκατάστατο που παίρνει τη θέση ενός δημοκρατικού θεσμού, η ικανότητα του οποίου να δημιουργεί ενότητα είναι εντελώς αμφισβητήσιμη.

Υπάρχει ένα άλλο όμοια γνωστό μέσο για την παροχή ενός ορισμένου βαθμού νομιμοποίησης και αποδοχής αυτού του παρα-κοινοβουλευτικού τρόπου διαμόρφωσης των αποφάσεων: η εμπλοκή των επιστημόνων. Το φαινόμενο μπορεί να αναχθεί στη συνθετότητα των προβλημάτων και στην εξάρτηση των κατόχων εξουσίας που λαμβάνουν τις αποφάσεις από τη γνώμη των τεχνικών. Μα μπορούμε πάντα ν’ αναρωτηθούμε αν αυτά τα επιχειρήματα αρκούν για να εξηγήσουν την παρουσία των επιστημόνων στους νεο-κορπορατιβίστικους τρόπους μεσολάβησης των συμφερόντων· ή αν, αντίθετα, αυτοί εκπληρούν επίσης τη λειτουργία του αποκλεισμού φανερών αξιώσεων των “μη ειδικών” να ακούγονται. Τελικά, μόλις ένα ζήτημα απαιτήσει θεσμικά μια επιστημονική αρμοδιότητα και γνωμοδότηση, ο χώρος των νόμιμα εμπλεκόμενων περιορίζεται δραστικά.

Ο μηχανισμός αυτός, χρησιμοποιούμενος για παράδειγμα με τις ομάδες των οικονομικών συμβούλων, προκάλεσε ισχυρές αντιρρήσεις από τη μεριά των συνδικάτων· τα οποία παρατήρησαν ότι η συνήθεια να περιβάλλονται οι κάτοχοι εξουσίας που λαμβάνουν αποφάσεις από ειδικούς της οικονομικής πολιτικής δεν έχει άλλο σκοπό ή λειτουργία από το να αποκλείσει τις απόψεις τους. Αντικαθιστώντας δημοκρατικές διαδικασίες διαμόρφωσης της συγκατάθεσης μ’ αυτές τις άλλες μεθόδους λύσης της σύγκρουσης, οι κυβερνητικές ελίτ αποφεύγουν τους “επίσημους” πολιτικούς θεσμούς και με σταθερότητα αναζητούν μη πολιτικές μορφές στα προτσέσσα λήψης των αποφάσεων….

Για την δική μας ανάλυση το ζήτημα θα μπορούσε (μόνον επιφανειακά…) να θεωρείται δεδομένο. Ευκολάκι. Τι είναι η μορφή κράτος μαζί με τις πολιτικές της βιτρίνες; Το κόμμα του κεφάλαιου! Σωστό… αλλά όχι τόσο απλά.Το χειροπιαστό παράδειγμα είναι πολύ πρόσφατο για να ξεχαστεί. Ξαφνικά (;) εμφανίζεται μπροστά στο πόπολο μια “επιτροπή ειδικών” που μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει του διδάσκει / επιβάλει το πως και πόσο θα πεθάνει, τους όρους της επιβίωσής του, τα όρια της καθημερινότητάς του, κι όλα τα υπόλοιπα της”προσευχής των 6.00″ – θυμίζουμε το 2020 και το 2021… (Το ίδιο έγινε παντού στον “πολιτισμένο” κόσμο…) Εμφανίζονται αυτοί σαν “σύμβουλοι της κυβέρνησης”, άρα “σύμβουλοι του πολιτικού”, φυτευτοί∙ αν και στο μεγαλύτερο μέρος της σύνθεσής τους είναι το λόμπι των φαρμακομαφιών στα μέρη μας. Το σημαντικό είναι ότι αυτή η διπλοπρόσωπη τεχνογραφειοκρατία / λόμπι έχει, αποκτάει, δημόσια εξουσία. Είναι μεν δοτή αυτή η εξουσία αλλά για ικανό χρονικό διάστημα θεωρείται “ζωτικό στοιχείο της δημοκρατίας” – και ως τέτοιο εμφανίζεται να υπερέχει του τυπικού “πολιτικού”, δηλαδή των βιτρινών, χωρίς να χρειάζεται να αποκαλύψει για ποιον δουλεύει. Και η σημασία αυτού του “πόλου εξουσίας”, που για συντομία θα συμφωνούσαμε ότι είναι νεο-κορπορατιβίστικος, έγκειται αφενός στο ότι αποσπάει εύκολα, δια περιπάτου, την “λαϊκή νομιμοποίηση”∙ αφετέρου στο ότι (χάρη και σ’ αυτήν τη νομιμοποίηση) κρύβει το κεφάλαιο (τον κάθε κτηνίατρο ceo) με τρόπο που οι παραδοσιακές πολιτικές βιτρίνες μόνες τους δεν θα τα κατάφερναν. Πρόκειται λοιπόν για οφθαλμοφανή (και καθόλου τυχαία ή ευκαιριακή) αναδιάρθρωση της εξουσίας∙ της άσκησης και της εκφοράς της.

Το ότι μας ενδιέφερε τότε, παλιά (και μας ενδιαφέρει πάντα) η συγκρότηση, τα χαρακτηριστικά και οι αναδιαρθρώσεις της μορφής – κράτος ας πούμε ότι αποδεικνύει πόσο «ψέκα» είμαστε… Μόνο που τα πιο πάνω αποσπάσματα δεν ήταν δικά μας – πράγμα που σημαίνει ότι παλιά (;) οι “ψέκα” ήταν πολλοί. Προέρχονταν απ’ το σύντομο αθηναϊκό πολιτικό περιοδικό το κοινωνικό κίνημα, (2ο τεύχος, τέλη 1984), και ήταν από μια σειρά ενδιαφερόντων άρθρων του πράσινου / εναλλακτικού βερολινέζου κοινωνιολόγου Claus Offe, γραμμένων μεταξύ 1980 και 1984. Οπότε όχι εξαιτίας «σκανδάλων» αλλά πριν 40 χρόνια θα μπορούσε κάθε ενδιαφερόμενος με κριτική σκέψη να έχει υπόψη του τόσο τον τότε και έκτοτε μετασχηματισμό, όσο και τα χαρακτηριστικά και τους σκοπούς του.

Τώρα βρίσκεται ξανά σε εξέλιξη ένας ακόμα μετασχηματισμός, μια ακόμα αναδιάρθρωση της μορφής – κράτος∙ ριζική. Την υποδείξαμε αποσπασματικά από το 2020 και μετά∙ θα επανέλθουμε πιο συνεκτικά σύντομα. Αλλά ποιούς ενδιαφέρει σοβαρά και, κυρίως, ποιοι, πως, σε ποιο κοινωνικό κίνημα είναι σε θέση να αξιοποιήσουν τέτοια κριτική επίγνωση; Η πολύ πικρή αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε περίπου στο μηδέν.

Σαν επιμύθιο ένα ακόμα απόσπασμα, αυτή τη φορά απ’ τον καθεστωτικό «spiegel» στις 4 Δεκέμβρη του 2013 (απ’ το χάρτινο Sarajevo νο 80):

Τίτλος: οι λομπιστές είχαν σημαντικό ρόλο στον σχηματισμό της γερμανικής κυβέρνησης συνασπισμού.
Ρεπορτάζ: Καθώς η σκόνη κατακάθεται στο Βερολίνο, μια ομάδα είναι ο αναμφισβήτητος νικητής στην απόφαση σχηματισμού συμμαχικής κυβέρνησης: οι γερμανοί λομπίστες. Όταν πρόκειται για την διαμόρφωση της πολιτικής, τα επιχειρηματικά συμφέροντα επιδιώκουν ακόμα μεγαλύτερη επιρροή στις εθνικές αποφάσεις.
…
Αν και υπάρχουν από 5.000 έως 6.000 λομπίστες στη γερμανική πρωτεύουσα, δεν υπάρχουν αξιόπιστα στοιχεία για το ποιές ομάδες απ’ αυτούς ασκούν επιρροή που, ή για τα ποσά χρημάτων που χρησιμοποιούνται. Διαφέροντας από πολλές άλλες χώρες της ε.ε., η γερμανία δεν έχει μητρώο για τους λομπίστες, και είναι η μόνη χώρα των g-20, μαζί με την ιαπωνία, που δεν έχει υπογράψει την σύμβαση του οηε κατά της κοινοβουλευτικής διαφθοράς.

Τις τελευταίες εβδομάδες, τα προσχέδια των θέσεων των δύο κομμάτων έφταναν στα e–mails των βουλευτών του Βερολίνου, και ύστερα διοχετεύονταν στους λομπίστες που δουλεύουν για σημαντικές επιχειρήσεις και άλλα ειδικά συμφέροντα. Οι λομπίστες, με τη σειρά τους, χρησιμοποιούσαν τα smartphones τους, και τους λογαριασμούς τους στο facebook και το twitter για να μεταφέρουν τις γνώμες τους, και έτσι άφησαν τα δικά τους σημάδια στα ντοκουμέντα της κυβερνητικής συνεργασίας μεταξύ του κεντροαριστερού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και των συντηρητικών.

… Οι ενεργειακές βιομηχανίες ήταν ιδιαίτερα δραστήριες. Υπήρχε ένα θέμα ζωής και θανάτου για τις μεγάλες ενεργειακές επιχειρήσεις στις διαπραγματεύσεις των δύο κομμάτων. Η RWE, που έχει έδρα στο Essen, δημιούργησε επί τούτου ένα στρατηγείο, όπου έφταναν όλες οι πληροφορίες απ’ τους κομματικούς διαπραγματευτές, αναλύονταν και σχολιάζονταν απ’ τους ειδικούς της.
Όταν, για παράδειγμα, διαπίστωσαν ότι τα πρώτα σχέδια συμφωνίας των δύο κομμάτων δεν ανέφεραν οτιδήποτε για τις κυβερνητικές ενισχύσεις στα θερμοηλεκτρικά εργοστάσια, οι ενεργειακές εταιρείες κινητοποίησαν όλους τους διαθέσιμους λομπίστες, και τους ηγέτες των συνδικάτων, καλώντας τους να επέμβουν. Οι ηλεκτρικές εταιρείες συγκέντρωσαν επίσης τα πυρά τους στα σχέδια των δύο κομμάτων να αυξήσουν την φορολόγηση των πυρηνικών μονάδων και να αναγκάσουν αυτές τις επιχειρήσεις να συνεισφέρουν σ’ ένα ταμείο για την διάλυση των πυρηνικών εργοστασίων που θα κλείσουν. Οι προσπάθειές τους ήταν πετυχημένες, και τα σχετικά σχέδια πετάχτηκαν στα σκουπίδια…

(Αν είναι να πέσετε απ’ τα σύννεφα φορέστε κράνος…)

Πλαφόν

Δευτέρα 28 Νοέμβρη>> Ενώ οι ευρωπαϊκές πολιτικές βιτρίνες σπρώχνονται μεταξύ τους γύρω απ’ το ποια θα ήταν η συμφέρουσα ανώτατη τιμή με την οποία θα αγόραζαν ρωσικό φυσικό αέριο (αλλά και ρωσικό πετρέλαιο…), η δημαγωγία αφήνει στο σκοτάδι τα πιο σημαντικά ζητήματα σχετικά. (Έτσι είναι η δημαγωγία!)

Κατ’ αρχήν οι ορισμοί. Αν ένας (μια επιχείρηση ας πούμε) και μόνο ένας είναι ο πωλητής ενός εμπορεύματος, τότε πρόκειται για μονοπώλιο. Αν οι πωλητές είναι λίγοι (ας πούμε 3, 4 ή 5) και το εμπόρευμα έχει μαζική ζήτηση, τότε πρόκειται για ολιγοπώλιο. Αν ο αγοραστής είναι ένας και μόνο ένας, τότε πρόκειται για μονοψώνιο. Αν οι αγοραστές είναι λίγοι, πρόκειται για ολιγοψώνιο.

Εύκολα κατανοητό πως τόσο το μονοπώλιο/ολιγοπώλιο όσο και το μονοψώνιο/ολιγοψώνιο παίζουν σημαντικό ρόλο στον καθορισμό των τιμών του Χ ή του Ψ εμπορεύματος που εμπίπτει σ’ αυτήν την κατηγορία είτε πώλησης είτε αγοράς. Τα αφεντικά του μονοπωλίου (: αν είναι ιδιωτικό) ή του ολιγοπωλίου (ειδικά αν γίνει καρτέλ, κάτι που είναι συνηθισμένο…) επιδιώκουν να αυξήσουν την τιμή και τα κέρδη τους. Τα αφεντικά του μονοψωνίου / ολιγοψωνίου επιδιώκουν το αντίθετο.

Ως τώρα, σε ότι αφορά το πετρέλαιο, υπάρχει ο ΟΠΕΚ+ (ο ορισμός του καρτέλ) που καθορίζει τις τιμές έμμεσα μέσα απ’ την διαθέσιμη στο εμπόριο ποσότητα πετρελαίου. Για το φυσικό αέριο δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο, αν και η Μόσχα με την Τεχεράνη (τα μεγαλύτερα γνωστά κοιτάσματα φυσικού αερίου παγκόσμια) ετοιμάζουν κάτι τέτοιο, με την συμμετοχή και της Ντόχα (επίσης πολύ μεγάλα κοιτάσματα). Απ’ αυτή την άποψη η προσπάθεια είτε των G7 είτε των Βρυξελών να οριοθετήσουν κάποια ανώτατη τιμή στον Χ ή στον Ψ υδρογονάνθρακα (ρωσικής προέλευσης…) θα μπορούσε να ανήκει στο εύλογο συμφέρον των αφεντικών ενός ολιγοψωνίου – αν όντως οι δυτικοί καπιταλισμοί ήταν οι μοναδικοί ή μακράν οι μεγαλύτεροι καταναλωτές αυτών των εμπορευμάτων.

Όμως δεν είναι. Και το ξέρουν. Οπότε δημιουργούνται σοβαρές «παρενέργειες».

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Η μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης…

Δευτέρα 7 Νοέμβρη>> … Η ιστορική φάση στην οποία μπήκαμε με την πανδημία αντιπροσωπεύει μια ιστορική καμπή της οποίας το νόημα πρέπει να γίνει κατανοητό ανεξάρτητα απ’ τις πολλές, αν και σημαντικές, λεπτομέρειες γύρω απ’ την διαχείρισή της. Η υποκείμενη δομή αυτής της ιστορίας δείχνει πώς, μέσω της έκκλησης για τη δημόσια υγεία και της έκκλησης για περιορισμό της ζημιάς (: η «μετάδοση»), είναι εφικτό να πεισθεί σχεδόν όλος ο πληθυσμός σε οποιοδήποτε περιορισμό και να κατευθυνθεί σε οποιαδήποτε συμπεριφορά. Δεν με ενδιαφέρει εδώ αν αυτό ήταν ή δεν ήταν προγραμματισμένο, αν ήταν οι γενικές πρόβες για κάτι άλλο ή αν επρόκειτο για ατύχημα: το θέμα είναι πως ακόμα κι εκεί που ήταν όλα τυχαία και τίποτα προγραμματισμένο (κάτι που ωστόσο φαίνεται απίθανο) βρισκόμαστε αντιμέτωποι μ’ ένα προηγούμενο, το οποίο οι κάτοχοι της εξουσίας δεν πρόκειται να μην αξιοποιήσουν. Και επομένως βρισκόμαστε σ’ ένα σημείο καμπής.

… Στο κέντρο της ιστορίας βρίσκεται η «καλή ηθική δικαιολογία». Η μορφή που πρέπει να έχει αυτή η καλή δικαιολογία είναι εκείνη της «τρομερής εξωτερικής απειλής», που απαιτεί απ’ όλους να «συνεργάζονται» χωρίς συζήτηση και να στιγματίζουν όσους δεν συνεργάζονται. Τα σύγχρονα κράτη διοικούνται de facto από οικονομικές ολιγαρχίες, και μετά τη σύντομη δημοκρατική περίοδο της δεύτερης μεταπολεμικής περιόδου εφαρμόζουν τώρα μορφές ελέγχου του ριζοσπαστισμού που κάποτε ήταν αδιανόητες.

 … Το μόνο όριο στην άσκηση αυτού του δυνητικά απεριόριστου ελέγχου είναι το εναπομείναν κέλυφος του «δημοκρατικού κράτους δικαίου», το οποίο απαιτεί κάποια δημόσια αναλώσιμη δικαιολογία για να τον νομιμοποιήσει.

Τόσο ο «πόλεμος» όσο και η «πανδημία» είναι κλασσικές περιπτώσεις αυτού του απεριόριστου «κοινού κινδύνου» που απαιτεί άκαμπτες και αδιαμφισβήτητες κεντρικές αποφάσεις «για το κοινό καλό», που έχει τη νομιμότητα να φιμώσει κάθε αίτημα και διαμαρτυρία, που έχει δικαίωμα να σπάσει κάθε «ανεπαρκώς υπεύθυνη» βούληση. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας ζήσαμε πραγματικά μια γεύση ανεπίσημου «στρατιωτικού νόμου». Και το να πιστεύει κανείς ότι ο σημερινός πόλεμος – σε φάση προοδευτικής κλιμάκωσης – βιώνεται ως πρόβλημα από τις οικονομικές ολιγαρχίες στην εξουσία είναι ένα αξιολύπητο λάθος. Το να αναρωτιέται κανείς μπροστά στις μαριονέτες που μας κυβερνούν «πώς είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται ότι μας πάνε όλο και πιο κάτω» προϋποθέτει αφελώς ότι δεν μας θέλουν από κάτω.

Το πρωταρχικό αντικείμενο της καπιταλιστικής επιθετικότητας είναι το χρήμα, ναι∙ αλλά ως εξουσία, όχι ως «μέσο κατανάλωσης». Είναι οι πεινασμένοι που σκέφτονται τα χρήματα πάνω απ’ όλα σα μέσο για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους, για να αποκτήσουν κάποια αγαθά. Για την κορυφή του συστήματος το χρήμα είναι διαθέσιμο σε τεράστιες ποσότητες που ξεπερνούν κατά πολύ οποιαδήποτε πιθανή κατανάλωση, και ο πραγματικός του ρόλος είναι να εξασφαλίζει επιρροή και ισχύ.

… Αυτό που μας επιφυλάσσει το παρόν και το μέλλον είναι μια διαρκής εξώθηση, μια συνεχής αναθέρμανση της κατάστασης «μόνιμου πολέμου»: πόλεμος με πληρεξούσιο ή πόλεμος κάτω απ’ το σπίτι, μεταφορικός πόλεμος εναντίον κάποιου ιού ή προληπτικός πόλεμος ενάντια στον επερχόμενο κατακλυσμό του Νώε…

Όσοι (και δεν είναι λίγοι) «πυροβόλησαν» απ’ το 2020 και μετά κατά του Agamben ή κατά του Foucault κουνώντας υπάκουα την ουρά τους, ας ετοιμαστούν για την συνέχεια. Διατυπώνεται περιεκτικά από μια ομιλούσα κεφαλή της ε.ε.:

… Ο πόλεμος στην ουκρανία δεν είναι μόνο ευρωπαϊκός πόλεμος, είναι ένας πόλεμος για το μέλλον ολόκληρου του κόσμου. Συνεπώς ο ευρωπαϊκός ορίζοντας δεν μπορεί παρά να είναι ολόκληρος ο κόσμος… Ζήτω η ευρώπη!!!  Αυτά διευκρίνισε προχτές η περιβόητη αλλά και αγαπημένη (μας…) Ursula, η γνωστή πλασιέ του κτηνίατρου ceo, τελειώνοντας μια δημόσια ομιλία της με το ελάχιστα υπονοούμενο περιεχόμενο ότι η ευρώπη (και οι σύμμαχοί της…) πρέπει να βάλουν στο χέρι τις στρατηγικές βιομηχανικές πρώτες ύλες… «σ’ όλο τον κόσμο»…

Jill V. rules o.k.

Δευτέρα 31 Οκτώβρη>> Όσες / όσοι διαβάσατε την Jill Vicious (στο παρελθόν: τρίτη γενιά…) κάτι θα θυμάστε. Όσες / όσοι όχι… κρίμα! Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Το σημαντικό είναι ότι η Jill είναι εδώ (για πόσο δεν ξέρουμε!) και κανείς ποτέ δεν έχασε κουβεντιάζοντας μαζί της.

Ασταμάτητη μηχανή: Θα το μαρτυρήσω: ήρθες απ’ την πολωνία.

Jill Vicious: Ναι… Έμεινα κάτι μήνες σ’ ένα απ’ αυτά τα αγροτικά κοινόβια που έφτιαξαν όσοι δεν ήθελαν να συμμορφωθούν με τις διαταγές των υγιεινοτρομοκρατών – που λέτε κι εσείς. Καλά ήταν.

Α.μ.: Δεν σε ρωτάω πως πέρασες, αυτά off the record! Τί λένε οι «Καντίνσκι»; Θα εισβάλουν στην ουκρανία;

Jill Vicious: Χμμμμ… Θα ήθελαν. Έχουν ήδη εξασφαλίσει συμφωνίες επιρροής στη Γαλικία – με το Κίεβο. Αλλά νομίζω ότι θα προτιμούσαν να το κάνουν μαζί με τους αμερικάνους, κι αν είναι δυνατόν πίσω απ’ αυτούς. Το όνειρο της “μεγάλης πολωνίας”, ναι το έχουν. Αλλά δεν είναι εύκολο. Μην ξεχνάς ότι αν οι ουκρανοί φασίστες μισούν μια φορά τους ρώσους μισούν δέκα τους πολωνούς. Οπότε πολλοί από δαύτους δεν θα έχουν καμία ηθική αναστολή σε περίπτωση που βρεθούν απέναντι σε πολωνούς στρατιώτες.

Α.μ.: Ο κόσμος τι λέει;

Jill Vicious: Δεν ξέρω τι λέει γενικά. Το μεγαλύτερο αφεντικό στην πολωνία είναι οι καθολικοί τράγοι, αυτό είναι γνωστό. Opus dei α λα πολωνικά… Αλλά οι παρέες που έκανα στην εξοχή ήταν μάλλον φρικιά! Αυτό που ξέρω πάντως είναι ότι η εθνική ιδεολογία εκεί είναι σχιζοφρενής, μπορεί λιγότερο μπορεί περισσότερο απ’ την ελληνική. Οι εθνικές ελίτ και το παπαδαριό προσπαθούν να απωθήσουν διαχρονικά ότι βρίσκονται ανάμεσα στη ρωσία (ορθόδοξοι) και στη γερμανία (προτεστάντες). Προτιμούν να φαντάζονται ότι βρίσκονται κάπου ανάμεσα στην αγγλία και την γαλλία… Αλλά ξέρεις: η Μάγχη δεν έχει μεγάλη χωρητικότητα! (γέλια). Απ’ την άλλη μεριά οι κυρίως αντίπαλοι του PiS [σ.σ.: το κυβερνών εθνικιστικό / ακροδεξιό κόμμα «νόμου και δικαιοσύνης»] διαμορφώνονται σε μεγάλο βαθμό ακριβώς έτσι: σαν αντίπαλοι του PiS. Δεν είναι μιλιταριστές, αλλά δύσκολα ξεφορτώνονται την μυθολογία του «κατατρεγμένου έθνους».

Α.μ.: Είδες τον Putin στο Valdai Club;

Jill Vicious: Ναι, αυτά τα επικά δεν τα χάνω!

Α.μ.: Και;

Jill Vicious: Βλέπω ότι κτίζει μεθοδικά και αποτελεσματικά την επιρροή του σε μεγάλα τμήματα των δυτικών κοινωνιών – εννοώ την ιδεολογική επιρροή του. Το βρίσκω ενδιαφέρον, απ’ την άποψη ότι απαντάει στα 30 χρόνια προσπαθειών των δυτικών ολιγαρχιών να περάσουν τις νεοφιλελεύθερες ιδέες τους στις περιοχές της πρώην σοβιετικής ένωσης και όχι μόνο, τροφοδοτώντας (και χρηματοδοτώντας) τις γνωστές «χρωματιστές επαναστάσεις».

Α.μ.: Περιμένεις δηλαδή κάτι ανάλογο να συμβεί στη δύση;

Jill Vicious: Τι σημαίνει «κάτι ανάλογο»; Εξεγέρσεις μετά από εκλογές ας πούμε; Όχι, αν και κάτι τέτοιο έγινε στο αμέρικα τον Γενάρη του ‘21. Αλλά όπως ξέρεις κι εσύ καλά η Μόσχα προτείνει στα μεσαία και χαμηλά στρώματα των δυτικών καπιταλισμών την ιδεολογία του «αισιόδοξου συντηρητισμού» – την είχε παρουσιάσει ο ίδιος ο Putin πριν λίγα χρόνια.

Α.μ.: Τίμιο εκ μέρους του να μιλήσει στα ίσια, δεν μπορείς να πεις! (γέλια)

Jill Vicious: Ξέρει καλά για ποιο πράγμα μιλάει και σε τι εποχή μιλάει. Σε μια ιστορική περίοδο τόσο άγριας μετάβασης όπου οι από πάνω στα δυτικά συστήματα εξουσίας τα διαλύουν όλα βίαια, ο «αισιόδοξος συντηρητισμός» είναι κάτι λιγότερο μνησίκακο και επιθετικό απ’ τους δυτικούς φασίστες, αλλά επίσης με ευρύ κοινωνικό ακροατήριο. Είναι «συντηρητισμός» με την έννοια του σεβασμού στις «παραδοσιακές αξίες», αλλά είναι και «αισιόδοξος» επειδή δεν απορρίπτει κάθε αλλαγή, όμως θέλει οι όποιες αλλαγές να γίνονται με μέτρο και με ευρεία συναίνεση.

Α.μ.: Παραδοσιακές αξίες; Χμμμ… Ναφθαλίνη…

Jill Vicious: Ναι, αυτό το λες εσύ. Αλλά μέσα σ’ αυτές περιλαμβάνει παραδόξως και την «ελευθερία έκφρασης», αξιοποιώντας την γενικευμένη λογοκρισία που άρχισε να αναδύεται στην covid και συνεχίζει στην post-covid δύση. Στο Valdai για παράδειγμα ο Putin είπε ότι «οι ναζί έκαιγαν τα βιβλία, και τώρα στη δύση απαγορεύουν τον Ντοστογιέφσκι, τον Πούσκιν και τον Τσαϊκόφσκι». Δεν μπορεί να του πει κανείς ότι το έβγαλε απ’ το μυαλό του – απαγόρευσαν αθλητές, μουσικούς… Εδώ προσπάθησαν να απαγορεύσουν και το γράμμα «Ζ», το θυμάσαι; μέσα στο αρχικό παρανοϊκό ντελίριό τους! Συνεπώς, χωρίς να είναι φιλελεύθερος, «τσιμπάει» μερικά δυτικά  ιδεολογικά στάνταρ τα οποία ξεφορτώνονται σαν άχρηστα ή επικίνδυνα οι κύριοι της δυτικής αναδιάρθρωσης – που λέτε κι εσείς.

Είπε και κάτι άλλο χαρακτηριστικό. Ότι υπάρχουν δύο είδη «δύσης». Ο πολύς κόσμος, η κοινωνική βάση σα να λέμε, «με την οποία μοιραζόμαστε κοινές αξίες»… Και οι ελίτ «που είναι νεο-φιλελεύθερες και αποικιοκρατικές», με τις οποίες «είμαστε σε πόλεμο».

Α.μ.: Προεκλογική παρέμβαση λίγο πριν τις ενδιάμεσες εκλογές στις ηπα;

Jill Vicious: Ναι, και αυτό, αλλά δεν τον κατηγόρησαν ότι συνωμοτεί για να τις νοθεύσει! Όχι ακόμα τουλάχιστον… Σε κάθε περίπτωση έχει παγκόσμιο ακροατήριο, για πολλούς και διάφορους λόγους. Απ’ τους οποίους ένας όχι αμελητέος είναι ότι τα δυτικά ιδεολογικά προτάγματα περί ελευθερίας και δημοκρατίας όταν απλώνονταν στον πλανήτη είχαν πάντα πολλούς και αιχμηρούς κυνόδοντες και σκληρούς τραπεζίτες, κυριολεκτικά και μεταφορικά – κι αυτό το ξέρουν οι πάντες. Τώρα θεωρώ ιδιαίτερα ενδιαφέρον ότι απ’ όλα τα μέλη του ευρασιατικού πρότζεκτ το μόνο που μπορεί να επιχειρήσει και να πετύχει μια τέτοια ιδεολογική διάβρωση των δυτικών «νέων αφηγημάτων» στη συγκεκριμένη ιστορική φάση χρησιμοποιώντας ακόμα και ιστορικό δυτικό υλικό, σε κάπως διαφορετική συσκευασία, είναι η ρωσία. Κανένα άλλο. Ούτε η κίνα (η ένδοξη εποχή των «ανατολικών φιλοσοφιών» είτε έχει χωνευτεί είτε έχει παρέλθει), ούτε το ιράν, ούτε η τουρκία, ούτε κάποιος άλλος. Μόνο η ρωσία μπορεί. Γιατί; Επειδή η ρωσική κοινωνία στο μεγαλύτερο μέρος της είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό «δυτική», με την έννοια μιας διαρκούς aller–retour πολιτιστικής, ιστορικής, πολιτικής, ιδεολογικής, ακόμα και στρατιωτικής σχέσης με (κυρίως) την κεντρική ευρώπη. Η ρωσία είναι από πολλές απόψεις «ευρώπη», παρότι γεωγραφικά μπορεί να είναι άνετα και «άπω ανατολή». 

Α.μ.: Θες να πεις ότι στη θέση του δίπολου «δυτική δημοκρατία vs σοβιετικό καθεστώς» του 3ου παγκόσμιου πολέμου αναδύεται ένα άλλο, του είδους «επιθετικές ιδεολογίες της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στη δύση vs μετάβαση πατώντας στην παράδοση»;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Οι αιώνια αθώοι (δολοφόνοι) 1

Δευτέρα 17 Οκτώβρη>> Κάνει το ελληνικό κράτος / παρακράτος «επαναπροωθήσεις» μεταναστών / προσφύγων στο Αιγαίο, αδιαφορώντας αν θα ζήσουν ή θα πεθάνουν; Όοοοοοοοχι!!!! Όποιος λέει τέτοια πράγματα είναι «πράκτορας του Ερντογάν»… που «εργαλειοποιεί…» Το ελληνικό κράτος σέβεται την διεθνή νομιμότητα από τότε που δημιουργήθηκε!…

Μάλιστα. Τότε η ελληνική λίστα των «πρακτόρων του Ερντογάν» θα πρέπει να περιλάβει κι έναν ευρωπαϊκό μηχανισμό που ελέγχει τις απάτες στην ε.ε. Λέγεται OLAF…

Είναι απλό: θα βγουν οι δημαγωγοί και οι κάθε είδους λακέδες να καταγγείλουν την ε.ε. ότι «κάνει πλάτες στον Ερντογάν»! Αλλά αυτό είναι δύσκολη δουλειά. Γιατί ένας άλλος ευρωπαϊκός μηχανισμός κάνει πλάτες όπως και όσο μπορεί στην εγκληματική δράση του ελληνικού κράτους / παρακράτους. Λέγεται Frontex…

Ποια ε.ε. λοιπόν κάνει πλάτες, σε ποιόν; Τελικά καλύτερα η γνωστή μέθοδος αποπληροφόρησης: θάψιμο.

Η πιο πάνω δημοσίευση έχει ημερομηνία (14 Οκτώβρη) και είναι επίσημη. Μεταφράζουμε χωρίς σχόλια το περιεχόμενό της (η πρωτότυπη έκθεση είναι 120 σελίδων):

Τίτλος: Έκθεση αναφέρει ότι η ευρωπαϊκή υπηρεσία συνόρων Frontex συγκάλυψε παράνομες επαναπροωθήσεις μεταναστών.

Ρεπορτάζ: Ανώτατο προσωπικό της ευρωπαϊκής υπηρεσίας συνόρων Frontex είχε συμμετοχή στη συγκάλυψη παράνομων επαναπροσωθήσεων απ’ την Ελλάδα προς την Τουρκία παραβιάζοντας τα θεμελειώδη δικαιώματά τους, είναι το συμπέρασμα μιας έκθεσης.

Η έκθεση (απ’ την OLAF – το παρατηρητήριο της Ε.Ε. ενάντια στις απάτες) είπε ότι κορυφαίοι αξιωματούχοι διέπραξαν «σοβαρή ανάρμοστη συμπεριφορά και άλλες παρατυπίες» συγκαλύπτωντας περιστατικά επαναπροωθήσεων, μη ερευνώντας τα ή αντιμετωπίζοντάς τα με λάθος τρόπους. Στην έκθεση αναφέρονται τα ονόματά τους.

«Δρώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο ανέστειλαν την δυνατότητα της Frontex να συμμορφώνεται με τις ευθύνες της, ειδικά να προστατεύει και να προωθεί τα θεμελειώδη δικαίωματα» αναφέρει η έκθεση

… Οι επαναπροωθήσεις, η βίαιη επιστροφή ανθρώπων σε διεθνή σύνορα χωρίς την άσκηση των δικαιωμάτων τους στην κατάθεση αίτησης για άσυλο ή άλλα προστατευτικά μέτρα, παραβιάζει τόσο την διεθνή όσο και την ευρωπαϊκή νομοθεσία.

Οι ερευνητές της OLAF συγκέντρωσαν πληροφορίες από ανοικτές πηγές και μηντιακές αναφορές, είδαν ντοκουμέντα απ’ την Frontex και την Ευρωπαϊκή επιτροπή, και πήραν συνεντεύξεις από 20 μάρτυρες κατά την διάρκεια της έρευνας για πιθανή συμμετοχή ή συγκάλυψη των παράνομων επαναπροωθήσεων, και για ανάρμοστη συμπεριφορά και παπρατυπίες.

Η τελική έκθεση έχει λεπτομέρειες για τις επαναπροωθήσεις, που περιλαμβάνουν αναφορές από μετανάστες που ρίχτηκαν σε σωσίβιες λέμβους και παρασύρθηκαν απ’ τη θάλασσα, καθώς και αποδειξεις για την κακομεταχείρισή τους, που συχνά δεν αναφέρθηκαν ή δεν ερευνήθηκαν με βάση τους κανόνες της Frontex.

… Οι αξιωματούχοι της Frontex δεν ανέφεραν επίσης περιπτώσεις επαναπροωθήσεων φοβούμενοι αντιδράσεις απ’ την μεριά της Ελλάδας αναφέρει η έκθεση. Σε μια περίπτωση αναφέρει ότι το αεροπλάνο επιτήρησης της Frontex απομακρύνθηκε από την περιοχή μιας επαναπροώθησης «για να αποφύγει να γίνει μάρτυρας τέτοιων περιστατικών στο Αιγαίο».

Ωστόσο στις 5 Αυγούστου του 2020 ένα μέλος της Frontex κατέγραψε τις ανησυχίες του σ’ ένα mail αφότου ένα αεροπλάνο της υπηρεσίας είδε τις Ελληνικές αρχές να σπρώχνουν μια ασταθή βάρκα γεμάτη μετανάστες πίσω στα Τουρκικά χωρικά ύδατα.

Οι ερευνητές βρήκαν επίσης ότι η Frontex έδωσε λάθος ή χειραγωγημένες πληροφορίες στους ευρωπαϊκούς οργανισμούς, συμπεριλαμβανόμενων μελών της Ευρωπαϊκής επιτροπής και του κοινοβουλίου, που έχουν την ευθύνη ελέγχου της υπηρεσίας…

Οι αιώνια αθώοι (δολοφόνοι) 2

Ενάμισυ λεπτό video για το θέμα

Δευτέρα 17 Οκτώβρη>> Άλλα (διεθνή) ρεπορτάζ έχουν περισσότερες λεπτομέρειες. Όπως ότι η πιο πάνω έκθεση, που ήταν «εσωτερική / απόρρητη», δημοσιοποιήθηκε βάση ενός γερμανικού νόμου για «την ελευθερία της πληροφόρησης» (νόμος που δεν ισχύει πάντως όταν πρόκειται για την κυρία Ursula…). Επιπλέον ότι οι βασικοί υπεύθυνοι του ελληνικού κράτους / παρακράτους δήλωσαν ότι «δεν έχουν διαβάσει την έκθεση» και ότι ο επίτροπος Μαργαρίτης Σχοινάς, στις αρμοδιότητες του οποίου περιλαμβάνεται και η μετανάστευση, αρνήθηκε να πει αν έχει ενημερωθεί για την έκθεση ή για τις παραβιάσεις. «Αααα, δεν ξέρω, τι έγινε;»

Χωρίς υπερβολή θα μιλούσε κάποιος για οργανωμένο εγκληματικό κύκλωμα μεταξύ ελλαδιστάν και αξιωματικών της Frontex το οποίο δρούσε επί χρόνια, και αποκαλύφθηκε αφενός επειδή κάποιες μκο δεν είναι τσάτσοι (ασφαλώς θα πρόκειται για εκείνες που κυνηγάει το ελληνικό κράτος / παρακράτος…) και αφετέρου επειδή αρκετοί μετανάστες / πρόσφυγες κατάφεραν να μιλήσουν, τόσο δυνατά ώστε να ακουστούν στις Βρυξέλες. Για την σοβαρότητα της ύπαρξης αυτού του εγκληματικού κυκλώματος, πέρα απ’ την συγκεκριμένη έκθεση, αρκεί το γεγονός ότι ο επικεφαλής της Frontex Fabrice Leggeri αναγκάστηκε να παραιτηθεί πριν λίγους μήνες – για να γλυτώσει οποιαδήποτε διοικητική (και ίσως όχι μόνο) τιμωρία. (Δεν έπαθε κάτι. Σίγουρα δεν πετάχτηκε σε μια βάρκα χωρίς μηχανή καταμεσής της θάλασσας…) Ο Leggeri είχε το πόστο απ’ το 2015.

Η ντροπαλή σιωπή των εντόπιων δημαγωγών για αυτό το ζήτημα δεν θα πρέπει να εκπλήσσει. Είναι μόνιμα ενσωματωμένοι στα «εθνικά συμφέροντα». Είπαμε: ο κακός είναι ένας και βρίσκεται πάντα εκεί που μας βουλεύει. Αλλά ο πληθυσμός; «Δυσκολεύεται» να ασχολείται με αναφορές που γίνονται σ’ αυτήν την δύσκολη και άγνωστη γλώσσα (τα αγγλικά) και προτιμάει να νανουρίζεται στη γλώσσα του. Νάνι – νάνι – το – παιδί – να – κάνει…

Η πρόσφατη φούρια του ελληνικού κράτους / παρακράτους να διαφημίσει διασώσεις μεταναστών / προσφύγων εξηγείται λοιπόν απ’ την καθόλου χρονική σύμπτωση της δημοσιοποίησης της έκθεσης της OLAF. «Τακτική ψόφιου κοριού»: μα τι λέτε; εμείς;

Όταν θα περάσει λίγος καιρός, τα όργανά του θα επιστρέψουν στις business as usual…