Tag: γερμανία

Ιμπεριαλιστικά δόγματα 4

Δευτέρα 8 Δεκέμβρη (00.07) >> Με βάση το «νέο δόγμα» θα διαλυθούν άραγε οι αμερικανικές «στρατιωτικές διοικήσεις» που έχουν χωρίσει τον πλανήτη σε διάφορες ζώνες αναλαμβάνοντας τον έλεγχό του; Μήπως ακόμα θα διαλυθούν οι επίσημες αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις και οι «κρυφές» βάσεις της cia που είναι σπαρμένες κατά εκατοντάδες παντού; Ακόμα κι αν (a big ‘if’) κάποιοι στην ψοφιοκουναβική διοίκηση θεωρούν ότι κάποια απ’ αυτά είναι πλέον περιττά έξοδα, υπάρχουν πολλοί περισσότεροι τόσο εντός όσο και εκτός us για τους οποίους η υπερέκταση της πρώην υπερδύναμης ήταν (και παραμένει) πηγή εσόδων. Σε διάφορες μορφές. Από χρηματικές ως καριερίστικες. Αυτοί οι «πολλοί περισσότεροι» έχουν συμφέροντα σ’ αυτήν την υπερέκταση, και έχουν την δύναμη να την υπερασπιστούν ελπίζοντας (οι καϋμένοι…) ότι δεν θα πέσει να τους πλακώσει.

Το πιο κτυπητό και «ανάγλυφο» παράδειγμα είναι ο αμερικανικός ρόλος στο ουκρανικό πεδίο μάχης: δεν δόθηκε από επιπολαιότητα η απλόχερη αμερικανική υποστήριξη στο πραξικόπημα του 2014 στο Κίεβο (επί Obama). Όπως έχουν πει και ξαναπεί διάφορα όρνεα στην Ουάσιγκτον, απ’ την Clinton και την fuck EU Nuland ως τον ύαινα καλολαδωμένο γερουσιαστή Graham «έχει γίνει τεράστια επένδυση στην ουκρανία». Και το αποτέλεσμα είναι ότι το ψοφιοκουναβιστάν δεν μπορεί ακόμα πάρει το «Χ» που επιδιώκει μετά την δυτική ήττα εκεί: οι σαμποτέρ της εύσχημης υποχώρησής του περνούν απ’ την Ουάσιγκτον στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Βερολίνο, στην Αθήνα, στο Τελ Αβίβ για να φτάσουν στο Κίεβο – και να γυρίσουν πίσω.

Οι ευρωπαίοι «πρόθυμοι» ζουν πάντα τα δικά τους δράματα, όλοι μαζί και ο καθένας χώρια. Το ψόφιο κουνάβι μονότονα επαναλαμβάνει ότι «ο πόλεμος στην ουκρανία είναι του Biden κι όχι δικός του», και δεν έχει πει ακόμα «… του Biden και των ευρωπαίων». Δείχνει ωστόσο να το εννοεί καθώς τώρα θέλει να ασχοληθεί με την επιχρύσωση (επικουνάβωση δηλαδή) του δόγματος Monroe. Επιπλέον (το «νέο δόγμα» λέει) θέλει να διαδώσει την ιδεολογία του στην ευρώπη∙ δεν ξεκαθαρίζει αν θα είναι ενέσιμη ή σε χάπι: make america great again παντού! (Στο ελλαδιστάν έκαναν ήδη παραγγελία μια καλή ποσότητα του γιατρικού με γεύση αμερικανικό lng…)

Το παρακάτω δεν είναι η πιο σοβαρή επίδειξη αυτών των δραμάτων, είναι ωστόσο χαριτωμένη με τον τρόπο της.

H αγγλική συντηρητική καθεστωτική the telegraph πανηγύριζε στις 22 Μάη του 2022:

Τις προάλλες, στις 2 Δεκέμβρη 2025, ήταν με μαύρες πλερέζες:

Το είπαμε έγκαιρα, αλλά που να ακουστούμε οι περιθωριακοί; Πήγαν κι έκατσαν όλοι μαζί στην ίδια μεριά, στη «σωστή πλευρά της ιστορίας», και η ιστορία (τους) μπάταρε:

Ας το έχουν υπόψη τους και οι ντόπιοι σωστομερίτες, ειδικά κάτι φιλόδοξοι με “πυξίδες” κλπ. Ως γνωστόν ο Οδυσσέας δεν έφτασε μόνος του στο βασίλειό του – τον πήγαν οι κερκυραίοι. Και έφτασε μπατίρης…

 

Ουκρανικό πεδίο μάχης

Δευτέρα 1 Δεκέμβρη >> Από νίκη σε νίκη λοιπόν οι σωστομερίτες (της ιστορίας), μεθυσμένοι καθώς είναι απ’ τις αλλεπάλληλες νίκες τους και αρνούμενοι (οι ευρωπαίοι) να τελειώσει αυτό το hype, έχουν φτάσει στο σημείο όπου κάθε αναιδής μπορεί να υποστηρίξει κάτι σαν το παρακάτω:

… Οι Βρυξέλλες υποστήριξαν τον Ζελένσκι άνευ όρων, όχι από πεποίθηση, αλλά από καθαρή αυτοσυντήρηση. Αν τελειώσει ο πόλεμος, θα πρέπει να λογοδοτήσουν για την καταστροφή που προκάλεσαν στους δικούς τους πληθυσμούς. Η Ευρώπη χρειάζεται διαρκή σύγκρουση για να αναβάλει την πολιτική αναμέτρηση. Η Ουάσιγκτον, αντίθετα, θέλει ένα πλαίσιο που θα σώσει το κύρος της. Αυτή είναι η πραγματική διαίρεση ΕΕ-ΗΠΑ: Οι Βρυξέλλες θέλουν να καθυστερήσουν το αναπόφευκτο, η Ουάσιγκτον θέλει να το διαχειριστεί και το Κίεβο θέλει να το αρνηθεί. Μόνο ένας από αυτούς έχει τη δύναμη να υπαγορεύσει το χρονοδιάγραμμα, και αυτή δεν είναι η Ευρώπη.

Για τη Ρωσία, και οι δύο δρόμοι οδηγούν στη νίκη. Η Ρωσία δεν έχει κανένα λόγο να βιαστεί, είναι η Δύση που ξεμένει από χρόνο, όπλα, ενότητα και αξιοπιστία. Και όταν το ευρωπαϊκό κοινό συνειδητοποιήσει τελικά ότι οι ηγέτες του θυσίασαν την ευημερία, τη σταθερότητα, τη βιομηχανία και τη γεωπολιτική αυτονομία για έναν πόλεμο που έληξε ακριβώς εκεί που προέβλεψε η Μόσχα, η πολιτική αναμέτρηση θα είναι σεισμική. Η πτώση του Γερμάκ δεν είναι το τέλος μιας εποχής, σηματοδοτεί την αρχή της κατάρρευσης για την ΕΕ…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ουκρανικό πεδίο μάχης

Δευτέρα 24 Νοέμβρη (00.14) >> Στην αρχή μας πέρασε απ’ το μυαλό μήπως το περιβόητο «σχέδιο 28 σημείων» (για το αμερικανικό «Χ») το έφτιαξε κάποιο χαλασμένο μηχάνημα «τεχνητής νοημοσύνης». Κάποια δοκιμαστική εκδοχή του ChatGPT, ας πούμε η νο -5.  Ύστερα καταλάβαμε. Το έφτιαξε ένα «έξυπνο blender», απ’ αυτά που χρησιμοποιούνται για τα … smoothies. (Δεν μπορεί! Εκεί στο άσπρο σπίτι πρέπει να έχουν κάποιο μηχάνημα πανέξυπνο που του ρίχνουν μέσα ό,τι νάναι και πάντα 80% ψοφιοκουναβίνη για να φτιάχνει «ειρήνη»!)

Μιας που την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές οι γνωστοί ευρωπαίοι φίλοι της άσπρης σκόνης ρίχνουν μέσα στο blender τα δικά τους συστατικά, κυρίως αίμα των υπηκόων τους, δεν ξέρουμε τι θα βγει. (Ξέρουμε ότι δεν θα τρώγεται με τίποτα!)

Macron: ελάτε παιδιά, σπρώχνουμε όλοι μαζί!

(Ξέρουμε κι αυτό: για όσες ώρες ή μέρες κρατήσουν αυτές οι δυτικές «ζυμώσεις» γύρω απ’ το blender ο ουκρανικός στρατός θα έχει απελευθερώσει σχεδόν τα πάντα και θα προελαύνει προς την Μόσχα. Αυτό μόνο για όσες ώρες ή μέρες χρειαστεί να ενισχυθεί το φρόνημα των όπου-νάναι-νικάμε «προθύμων». Διότι όλος ο νταλκάς τους είναι, ξέρετε, ότι «νικούν» όπου νάναι και δεν πρέπει να χάσουν την ευκαιρία… Μόλις σβήσουν τα φώτα ξανά «ο Putin έχει πάρει φόρα»…)

Αντί για οτιδήποτε άλλο θα σας κεράσουμε με μια έκκληση για ανταρσία στον αμερικανικό στρατό, made in usa∙ και μάλιστα όχι από τίποτα «αναρχοκομμουνιστές» αλλά από καθώς πρέπει στελέχη του establishment. Η έκκληση έγινε στις 18 Νοέμβρη και πιθανόν η «ελευθερία του Χ» να τέλειωσε στην περίπτωση αυτή…

Ως γνωστόν το ψόφιο κουνάβι και οι γύρω του στο γκουβέρνο μία νομιμότητα αναγνωρίζουν μόνο: αυτήν την βασιλικών διαταγμάτων! Οι πιο πάνω νομιμόφρονες παλαιού τύπου που έχουν υπόψη τους το σύνταγμα (σύνταγμα; πφφφφ! πάει αυτό: το έφαγε η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία!) δεν ζητούν μεν απ’ τον us army να στρέψει τα όπλα του κατά εκείνων που εκδίδουν παράνομες διαταγές (όπως ίσως θα έπρεπε…)∙ τους καλούν όμως σε ανυπακοή.

Τέλεια! Είναι μια καλή αρχή. Περιμένουμε πολλούς να ακολουθήσουν αυτήν την αγωνιώδη προτροπή. (Κι ύστερα θα δούμε αν και πως θα δουλεύει αυτό το έξυπνο βασιλικό blender για την …. «επί γης ειρήνη»….)

Σα να ταράχτηκε λίγο το ψόφιο κουνάβι. Γιατί δεν προτείνει ένα «σχέδιο 35 σημείων» να λυθεί το πρόβλημα;

Εν τω μεταξύ η μιλιταριστική προστυχιά στις ευρωπαϊκές ολιγαρχίες έχει γίνει «πανδημία»! Ο ένας μετά τον άλλον κάθε λακές ζητάει το ίδιο πράγμα: θυσίες (των υποτελών), φέρετρα, πολλά φέρετρα με πολλές σημαίες.

Εδώ ο γάλλος αρχικαραβανάς Fabien Mandon, μιλώντας προχτές στο συνέδριο των γάλλων δημάρχων:

 

 

Ουκρανικό πεδίο μάχης

Δευτέρα 10 Νοέμβρη (00.24) >> Δεν πάει καλά ο πόλεμος εκεί – για τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς. Καθόλου καλά δεν πάει. Η ήττα (όχι μόνο και όχι απλά για τον στρατό του Κιέβου αλλά για σχεδόν το σύνολο των δυτικών «μεγάλων δυνάμεων») διαγράφεται με όλο και μεγαλύτερα γράμματα. Αντίστοιχα με όλο και μεγαλύτερη ένταση επιδεικνύεται το ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΝ αυτής της ήττας απ’ την μεριά της δύσης. Έτσι, παρότι οι δυτικοί καθεστωτικοί δημαγωγοί πότε πότε φοράνε πλερέζες (όπως π.χ. πιο πάνω), με μια αξιοθαύμαστη, ταχυδακτυλουρική αντιστροφή της πραγματικότητας μπορούν μια ή δυο μέρες μετά να υποστηρίξουν τα αντίθετα. Φάτε σύγχυση, χέστε παραίτηση!

Τι κάνεις όταν έχεις ηττηθεί αλλά αρνείσαι να το παραδεχτείς; Στους μοντέρνους καιρούς κάτι τέτοιο έμοιαζε αδύνατο. Αλλά στους μεταμοντέρνους υπάρχει κάτι που μπορείς να προσπαθήσεις: να αλλάξεις το matrix της σύγκρουσης! Να αρχίσεις να την περιγράφεις (και να την εννοείς…) αλλάζοντας τα χαρακτηριστικά της, έτσι ώστε να συντηρείς την «προοπτική νίκης» σου.

Το 2022, το 2023 (ακόμα και το 2024) το δυτικό matrix του πολέμου στο ουκρανικό πεδίο μάχης ήταν: οριζόντια, ότι ο ουκρανικός στρατός θα τσακίσει τον ρωσικό∙ κατακόρυφα, ότι οι (άοπλες) «οικονομικές κυρώσεις» θα τσακίσουν το ρωσικό καθεστώς. Στο τετράγωνο που διαμορφωνόταν ανάμεσα υπήρχαν όλοι οι συνδυασμοί μιλιταρισμού και «οικονομίας».

Και τα δύο απέτυχαν πανηγυρικά. Οι «οικονομικές κυρώσεις» are still counting, «19ο πακέτο», «20ο πακέτο», και πάει λέγοντας. Θα χρειαστεί μια μεγάλη αποθήκη / μουσείο για να στοιβαχτούν όλα αυτά τα «πακέτα» – αλλά οι διεθνείς καπιταλιστικοί συσχετισμοί έχουν αλλάξει προ πολλού σε βάρος της δύσης, κι αυτό δεν πρόκειται να σταματήσει να επιδεινώνεται. Όσο για τον ουκρανικό στρατό; Είναι αδύνατο πια σταματήσει ακόμα και τις λιποταξίες στις γραμμές του∙ πολύ λιγότερο την αργή μεν (για τους φίλους των πολεμικών ταινιών!!!) αλλά σταθερή και στέρεη προέλαση του ρωσικού.

Το καινούργιο υπό διαμόρφωση matrix είναι αυτό: οριζόντια, κάθε βήμα του ρωσικού στρατού είναι … επίθεση κατά της ευρώπης (!!!)∙ κατακόρυφα, οποιοδήποτε κομμάτι γης απομείνει και συνεχίσει να ονομάζεται ουκρανία (ακόμα κι αν πρόκειται μόνο για το έδαφος δυτικά του Δνείπερου), και οπωσδήποτε η Οδησσός, πρέπει να γίνει βάση (αντ)επιθέσεων. Είτε νατοϊκών (προτιμότερο), είτε «των προθύμων». Αν όχι αύριο, αν όχι μεθαύριο, οπωσδήποτε σε κανά δυο ή τρία χρόνια, «που θα είμαστε έτοιμοι»….

Πρόκειται για διαδοχικές ψυχώσεις / ψευδαισθήσεις – έχει σημασία; Τόσο μια σειρά δυτικών κρατών (συμπεριλαμβανόμενου του ελλαδιστάν) όσο και το βαθύ, πραγματικό αμερικανικό κράτος βουλιάζουν μέσα στη φυγόκεντρο που έφτιαξαν για να διαλύσουν το ευρασιατικό project και ούτε μπορούν ούτε θέλουν πια να βγουν από κει. Ο «φιλειρηνικός realestatισμός» του ψόφιου κουναβιού αποδεικνύεται αυτό που ήταν εξαρχής: μια ονείρωξη τυλιγμένη σε βερμπαλισμούς μέσα σε ψευδαισθήσεις. Κι έτσι, ενώ οι επιδείξεις όπλων τόσο απ’ την Μόσχα όσο και απ’ το Πεκίνο φωνάζουν προς την δύση «δεν σας παίρνει πια»∙ ενώ ακόμα και (αμερικάνοι) καραβανάδες σιωπηλά και αξιοσέβαστα (αμερικανικά) think tanks (τύπου rand) φωναχτά προσγειώνονται στοιχειωδώς στον ρεαλισμό μιας αδύνατης νίκης∙ ενώ επιπλέον η τύχη του βασικότερου όπλου, του αμερικανικού δολαρίου, «κρέμεται στον αέρα» όλο και πιο καθαρά,  ο προσανατολισμός της κλιμάκωσης της «δημιουργικής καταστροφής» εξακολουθεί να «δουλεύει».

Εννοείται: φταίνε οι «άλλοι», εμείς απλά αμυνόμαστε!!!

Αποκλείεται να παραδεχτούν την αποτυχία, την ήττα τους… Αλλά μοιάζει και πολύ δύσκολο να νικήσουν πολεμώντας «κατά μέτωπο». Τι απομένει, και τι καλείται να υπηρετήσει το matrix 2 του πολέμου στο ουκρανικό πεδίο μάχης; Θα κάνουν «πόλεμο τριβής», αν μέρει προβοκάροντας, εν μέρει αυτοσχεδιάζοντας∙ και πάντα υποτιμώντας τους αντιπάλους τους…

(«Πόλεμος 4ης γενιάς» έχει ονομαστεί, κι αν σας ενδιαφέρει υπάρχει κάτι σχετικό στο τετράδιο για εργατική χρήση νο 1….)

«Μπετόναρισμα»

Δευτέρα 29 Σεπτέμβρη (00.23) >> Το έχουμε υποστηρίξει κάμποσες φορές άμεσα ή έμμεσα, ας το κάνουμε άλλη μια: καθώς οι δυτικές ολιγαρχίες (αυτές που αυτοαποκαλούνται «δημοκρατίες»…) ηττώνται στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό (και πρόκειται να ηττηθούν ακόμα περισσότερο) μια «γραμμή σωτηρίας» έχουν: να «μπετονάρουν» η κάθε μια το εσωτερικό της, ιδεολογικά, θεσμικά, διανοητικά – και οπωσδήποτε εργασιακά.

Αυτό δεν θα αντιστρέψει την παρακμή τους. Θα επιτρέψει όμως στα αφεντικά τους να ελπίζουν σε μια «εσωτερική σταθεροποίηση διαρκείας» πάνω στην οποία μελλοντικά ίσως καταφέρουν να κτίσουν κάποιου είδους «ανάστασης».

Το να γίνουν οι ολιγαρχίες-που-παριστάνουν-τις-δημοκρατίες απολυταρχίες

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Παλαιστίνη

Δευτέρα 22 Σεπτέμβρη (01.07) >> Η λεγόμενη «αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους» απ’ το Λονδίνο και το Παρίσι δεν είναι τίποτα άλλο απ’ την αναγνώριση ενός πτώματος 30 (ή 80…) χρόνων απ’ τους ίδιους τους δολοφόνους. Για να ταφεί επίσημα. Το Παρίσι ήταν εκείνο που προσέφερε άφθονο know how για την «κρυφή» κατασκευή ατομικών βομβών του Τελ Αβίβ ήδη απ’ την δεκαετία του 1950. Το Παρίσι επίσης (μαζί με την Ουάσιγκτον) ήταν που παριστάνοντας τον «ειρηνευτή» έκανε πλάτες στην ισραηλινή εισβολή στον λίβανο (και, μεταξύ άλλων, στη σφαγή των παλαιστινίων αμάχων προσφύγων στη Sabra και στην Shatila) την δεκαετία του 1980 – μέχρι που αναγκάστηκαν και οι δύο να πάρουν μαλλιοκούβαρα τους στρατούς τους απ’ την Βηρυτό εξαιτίας της αντιστασιακής δράσης. Όσο για το Λονδίνο; Ό,τι και να θυμίσει κανείς είναι λίγο.

Αν λοιπόν σ’ αυτήν την «απόφαση» πρέπει να αναγνωριστεί κάτι πέρα απ’ την ενδημική πλέον νεκροφιλία των δυτικών αφεντικών, είναι το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που πουλιέται. Μαζί με την εικονική «αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους» (και τους εντελώς αντιπαλαιστινιακούς όρους που την συνοδεύουν….) σερβίρεται και η de facto αναγνώριση του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος ως κατοχικού. De facto με την έννοια ότι κανένας απ’ τους δυτικούς «νονούς» δεν πρόκειται ούτε κατά διάνοια να αναγκάσει το ισραηλινό φασισταριό να κάνει μισό βήμα πίσω∙ πολύ λιγότερο πρόκειται να τιμωρήσει τους γενοκτόνους.

Τα ευρωπαϊκά αφεντικά των θεοναζί συνεχίζουν σταθερά να αντιστρέφουν την πραγματικότητα πλέκοντας και μπαλώνοντας όσο και όπως μπορούν τον ιστό της υπεράσπισης των συμφερόντων τους στη δυτική Ασία, αυτή την φορά όχι με τον παραδοσιακό ιμπεριαλιστικό τρόπο που τόσο καλά ξέρουν αλλά τώρα δεν μπορούν (με τους κατοχικούς στρατούς τους) αλλά μέσω αναθέσεων και υπεργολαβιών στους θεοναζί. Δεν είναι μυστικό:

Η ερώτηση που θα έπρεπε όχι απλά να απασχολεί αλλά να βασανίζει όσους / όσες δηλώνουν υποστήριξη στους Παλαιστίνιους και στις Παλαιστίνιες δεν είναι αν τέτοιες «αναγνωρίσεις» θα έχουν οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Αλλά πως είναι δυνατό ύστερα από σχεδόν 2 χρόνια καθημερινών σφαγών και εντυπωσιακά μεγάλων διαδηλώσεων υπό την Παλαιστινιακή σημαία σχεδόν σ’ όλο τον πλανήτη, τα δυτικά αφεντικά

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Poor germany!

Δευτέρα 22 Σεπτέμβρη (00.45) >> Ο τσουρομαδηΜερτς έκανε μια εντυπωσιακή δήλωση στους υποτελείς του: Ζούμε πάνω απ’ τις δυνάμεις μας! Με μια καλή δόση μαύρου χιούμορ θα συμπεραίναμε πως αυτό που είπε σήμαινε: Μέσα στις δυνάμεις μας είναι (μόνο) το να πεθάνουμε! Πιο σωστά: να πεθάνετε! 

Ο τσουρομαδηΜερτς είπε στους υποτελείς του μια πρόστυχη βλακεία μεγάλου βεληνεκούς: το να «ζει πάνω απ’ τις δυνάμεις του» ένας πληθυσμός σημαίνει ότι καταναλώνει περισσότερα απ’ ότι παράγει (το είχε πει ο Παπαντρέου ο Β για τα καθ’ ημάς στα μέσα της δεκαετίας του ’80…) Αλλά ο μοναδικός πραγματικός δείκτης αυτής της δυσαρμονίας είναι το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του αεπ.

Αυτός ο δείκτης (δημόσιο χρέος προς αεπ) ήταν «κλειδωμένος» στο υπ.οικ. του Βερολίνου ως πρόσφατα στο μέγιστο του 60% (: “φρένο χρέους”). «Ξεκλείδωσε» πριν ο τσουρομαδηΜέρτς αναλάβει επίσημα το γκουβέρνο, και η πρόβλεψη είναι να φτάσει στο 74% το 2030, συμπεριλαμβανόμενων των «δαπανών για την άμυνα». Δηλαδή της κρατικής επιδότησης της στρατιωτικοποίησης του γερμανικού καπιταλισμού (και της κοινωνίας).

Σε κάθε περίπτωση μπορεί το ρεαλιστικό για το γκουβέρνο του τσουρομαδηΜερτς να είναι το «να πεθάνει μέσα στις δυνάμεις του», αλλά σα σύνολο η γερμανική καπιταλιστική κοινωνία ΔΕΝ βρίσκεται στο σημείο της … γαλλικής. (Τσάμπα χάρηκαν οι χολερικοί εντόπιοι στο ελλαδιστάν που άρχισαν τα «αχα! είδατε τι πάθατε; αυτά που μας λέγατε το 2010»).

Τότε γιατί ο τσουρομαδηΜερτς είπε τέτοιο ψέμα / βλακεία;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Οι καλύτερες 7άδες…

Δευτέρα 25 Αυγούστου (00.37) >> Στην τέχνη και όχι μόνο.

1954: ο μεγάλος ιάπωνας σκηνοθέτης Akiro Kurosawa δημιουργεί τους «Επτά Σαμουράι»:

1960: ο αμερικάνος σκηνοθέτης John Sturges αντιγράφει την ιδέα του Kurosawa και σκηνοθετεί το «Και οι επτά ήταν υπέροχοι» (The Magnificent Seven) ως «γουέστερν» που διαδραματίζεται στα σύνορα μεξικό – ηπα, με ένα εντυπωσιακό καστ:

2025: η Ιστορία και η δυτική παρακμή σκηνοθετούν το μοναδικό, το ανεπανάληπτο «Και οι επτά ήταν λιώμα» (The Stoned Seven) που διαδραματίζεται μέσα στο «άσπρο σπίτι», του οποίου τα γνωστά πλάνα είναι το trailer του έργου.

Κάποιοι παλιοχαρακτήρες παρατήρησαν εύστοχα πως τόσες πολλές πολιτικές βιτρίνες μαζεύονται «ακαριαία και αυτόματα», χωρίς πολύμηνη προεργασία, μόνο σε κηδείες!.. Ακριβώς έτσι!!!  

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος φυσιογνωμιστής για να καταλάβει. Αρκεί να είδε τις βιντεοσκοπήσεις αυτού του «ραντεβού-με-την-ιστορία», την συμπεριφορά και τα λεγόμενα του ψόφιου κουναβιού, και τις αντιδράσεις των πολιτικών βιτρινών / εκπροσώπων άλλοτε τρανών ευρωπαϊκών ιμπεριαλισμών.

Δείτε, για παράδειγμα, τον Μικρό Δούκα του Λίγηρα να αγριοκοιτάει τον συμπότη του τοξικό του Κιέβου καθώς εκείνος «κάτι λέει εκτός γραμμής» μετά την συνάντησή του με το ψόφιο κουνάβι:

Το αποκορύφωμα ήταν φυσικά το ότι το ψόφιο κουνάβι, ενώ μιλούσε με τους stoned seven (φώτο επάνω) τους παράτησε λέγοντας «πάω να μιλήσω με τον Putin» – και γύρισε μετά από ούτε λίγο ούτε πολύ 40 λεπτά∙ ενόσω αυτοί απλά περίμεναν τρώγοντας τα νύχια τους…

Οι δυτικοί δημαγωγοί, θα πρέπει να το έχετε καταλάβει κατ’ αρχήν, εκτός από ηλίθιοι και άσχετοι (μαζί και τα δύο) είναι, μερικές φορές, και ντροπαλοί. Για παράδειγμα, στα μέρη μας και (απ’ όσο μπορούμε να καταλάβουμε σ’ όλη την πολεμόκαβλη ευρώπη) ντράπηκαν να παραδεχτούν ότι την περασμένη Δευτέρα, 18 Αυγούστου 2025, διάφοροι ευρωπαίοι ηγέτες έφαγαν στην Ουάσιγκτον μια ξεγυρισμένη ροχάλα – απ’ το ψόφιο κουνάβι. Η ροχάλα αφορούσε το ουκρανικό πεδίο μάχης, σίγουρα. Αλλά κυρίως ήταν εκδήλωση εκείνου που έχουμε ονομάσει όξυνση των ενδοδυτικών αντιθέσεων. Αυτό είναι που μας ενδιαφέρει.

Έγκαιρα, πριν 2 βδομάδες, στις 11 Αυγούστου, εν όψει του «ραντεβού στην Αλάσκα», ο διαλεκτικός ιστορικός υλισμός μας είχε συμβουλέψει να γράψουμε μεταξύ άλλων κι αυτό:

… Τι επιπλέον θέλει λοιπόν τώρα ο Putin μέσω αυτού του ραντεβού με το ψόφιο κουνάβι; 

Μπορεί να θέλει να το στηρίξει σε μια μάλλον δύσκολη στροφή της πρώτης του χρονιάς στη δεύτερη θητεία: είναι ένας πρόεδρος ιδανικός για να υπονομεύσει απ’ τα μέσα την αμερικανική ηγεμονία καθώς προσπαθεί να την αναδιαρθρώσει / «επισκευάσει», αλλά δεν πατάει καλά! Όμως θα τολμήσουμε να υποστηρίξουμε ότι η Μόσχα κάλλιστα (και κυρίως) θα ήθελε την όξυνση των ενδοδυτικών (ακόμα και των ενδοαμερικανικών) αντιθέσεων γύρω απ’ την έκβαση στο ουκρανικό πεδίο μάχης και την παραδοχή (ή μη) της ήττας εκεί…

Φυσικά αυτά θεωρούνται «περιθωριακές» εκτιμήσεις – δεν μας πειράζει. (Ζούμε μ’ αυτό!) Τα σημαντικά είναι:

α) ότι η ροχάλα της 18ης Αυγούστου έρχεται μόλις 3 χρόνια μετά απ’ αυτά:

και πάμπολλα παρόμοια περί «ενότητας», «γροθιάς» της δύσης κατά της Μόσχας κλπ, όλο το 2022, το 2023, το 2024…

β) είναι κατευθείαν συνέπεια της στρατηγικής ήττας ΟΛΩΝ των δυτικών ιμπεριαλισμών στο ουκρανικό πεδίο μάχης∙

γ) είναι κατευθείαν συνέπεια του ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός «πρόλαβε» να διαχειριστεί αυτή την ήττα πρώτος (αυτό το «πρόλαβε» χρειάζεται παραπάνω εξήγηση…) και, προφανώς (δεν υπάρχει άλλος τρόπος) κανιβαλίζοντας τους ευρωπαίους συμμάχους του∙ και

δ) του γεγονότος ότι από στρατηγική άποψη η όξυνση-των-ενδο-δυτικών (και ενδοαμερικανικών…) αντιθέσεων στο έδαφος αυτής της ήττας είναι (για τον διαλεκτικό, ιστορικό υλισμό μας…) η ουσιαστική επιδίωξη της Μόσχας (ειδικά) και των μελών του ευρασιατικού project (γενικά) στο ουκρανικό πεδίο μάχης. Αυτός (έχουμε υποστηρίξει και στο παρελθόν…) είναι ο ένας απ’ τους δύο σοβαρούς λόγους που η Μόσχα «τραβάει» αυτόν τον πόλεμο τόσο πολύ χρονικά: «πόλεμος τριβής» όχι απλά κατά του ουκρανικού στρατού, αλλά (κυρίως) κατά του-ουκρανικού-στρατού-ως-εργολάβου-του-νατο, άρα κατά του νατο ως πολιτικοστρατιωτικού μπλοκ.

(Το νατο έπρεπε να διαλυθεί αμέσως μετά την διάλυση του «συμφώνου της Βαρσοβίας», τον Ιούλιο του 1991. Αλλά όχι. Τα μέλη του προτίμησαν το αντίθετο. Έκαναν χρήση του «δικαιώματος του νικητή»: κάνω ό,τι θέλω όποτε θέλω, όπως θέλω. Δεν πέρασε ποτέ απ’ το μεθυσμένο μυαλό τους πως θα έρθει η στιγμή που ως ηττημένοι θα βρουν μπροστά τους το «δικαίωμα του νικητή», απ’ την αντίπαλη μεριά.

Τώρα όλα τα παπαγαλάκια και οι δημαγωγοί καταγγέλλουν τον Putin ότι είναι «αυταρχικός», «εγκληματίας», «κυνικός», και «αρνείται να διαπραγματευτεί» – χαρακτηρισμούς που παρεπιπτόντως δεν τους ξεστόμισαν ποτέ για τον Bush Β, τον Obama και την Clinton ούτε στο αφγανιστάν, ούτε στο ιράκ, ούτε στη λιβύη…

Αν η ιδιοτέλεια είναι χαρακτηριστικό όσων θεωρούν ότι δεν έχουν αντιπάλους, η μνήμη χρυσόψαρου είναι το προσόν όσων ζουν στη γυάλα. Η Μόσχα διαπραγματευόταν ακόμα και ως τον Μάρτη του 2022 – μάταια. Αλλά ήδη απ’ το 2007, απ’ την «σύσκεψη ασφαλείας του Μονάχου», ο Putin είχε καλέσει / προκαλέσει τα αφεντικά των δυτικών ιμπεριαλισμών να αναθεωρήσουν∙ τον ειρωνεύτηκαν.

Ο καιρός πέρασε και οι δυτικοί γιόρταζαν τα βίτσια και την «δύναμή» τους. Ώσπου η γυάλα τους άρχισε να ραγίζει. Ήδη το νατο ρευστοποιείται. Αργά και σταθερά. Τρία τουλάχιστον κράτη / μέλη του δεν έχουν κηρύξει κανέναν πόλεμο στη ρωσία. Κι αυτό ήταν η αρχή…

Όχι, το νατο δεν θα καταρρεύσει με πάταγο! Μάλλον θα απονευρώνεται, θα αντικαθίσταται ad hoc από άλλες, μικρότερες συμμαχίες, ενώ θα παραμένει στην κορνίζα ως σκέτο όνομα…)

Το «ραντεβού στην Αλάσκα» στις 14 Αυγούστου ήταν το άναμμα των τελευταίων μέτρων του φυτιλιού (του φυτιλιού του οποίου την ύπαρξη προσπαθούν να κρύψουν οι δημαγωγοί…) απ’ την μεριά της Μόσχας. Απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον; Φαίνεται ότι τα κίνητρα είναι αρκετά ταπεινά και σχετίζονται με την σχέση του ψόφιου κουναβιού με τους maga ψηφοφόρους του και με τα ζόρια που τραβάει ειδικά με το «σκάνδαλο Epstein». Αλλά και με το γεγονός ότι έγινε genocide Don χωρίς να μπορεί να το κοντρολάρει∙ υποχρεώσεις γαρ. Πράγμα που επίσης δεν αρέσει στη maga βάση του. Θα μπορούσε λοιπόν να πρόκειται για εκδήλωση του γνωστού, του δεδομένου τυχοδιωκτισμού του.

Ωστόσο, όπως έχει δείξει η διοίκηση του ψόφιου κουναβιού απ’ την αρχή, από την περιβόητη ομιλία του αντιπρόεδρου Vance στο «συνέδριο ασφαλείας του Μονάχου» στις 14 Φλεβάρη (2025), απ’ την στιγμή που εξαφανίστηκε η προοπτική του «κοινού» πλιάτσικου στην (διαλυμένη…) ρωσική επικράτεια (κι αυτό έγινε σαφές αν και ανομολόγητα ήδη απ’ τα τέλη του 2023…) το ψόφιο κουνάβι σκοπεύει να αντιμετωπίζει τα παρακμιακά / κολαούζοι ευρωπαϊκά κράτη με την όξυνση του τρόπου του νυσταλέου Jo: σαν «αποικίες», στις οποίες – άμα είναι σκόπιμο – κάνουμε ακόμα και ανοικτό σαμποτάζ…

(Όταν η παντοδύναμη τότε πρωθ. στο Βερολίνο Merkel ανακάλυψε ότι η cia είχε παγιδεύσει το τηλέφωνό της, δέχτηκε την ψευτοσυγγνώμη του Obama και το βούλωσε. Όταν ο νυσταλέος Jo ανακοίνωσε έμμεσα αλλά καθαρά στα τέλη Φλεβάρη του 2022 ότι οι αγωγοί nord stream θα «τελειώσουν» έχοντας δίπλα του τον θλιβερό «άσσος στο ημίχρονο δύο τελικό» Scholz, ο αδύναμος πλέον γερμανός πρωθ. δεν έβγαλε κιχ. Κι όταν λίγους μήνες μετά, τον Σεπτέμβρη του 2022, οι αγωγοί ανατινάχτηκαν μποϋκοτάροντας βασικούς τομείς της γερμανικής βιομηχανίας, η υπ.εξ. και ο υπ.οικ. της κυβέρνησής του μόνο που δεν είπαν «usa σε ευχαριστούμε!». Καμιά άλλη ευρωπαϊκή πολιτική βιτρίνα δεν διαμαρτυρήθηκε γι’ αυτήν την προβοκατόρικη πολεμική πράξη κατά «συμμάχων»∙ μόνο όλες μαζί ετοίμασαν άλλο ένα «πακέτο κυρώσεων» κατά της Μόσχας…)

Μια ακόμα απόδειξη της όξυνσης των ενδο-δυτικών, ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων (η οποία φυσικά δεν υποδεικνύεται στα μέρη μας…) είναι πως απ’ τις 20 Ιούλη η επικεφαλής του συνόλου των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών Tulsi Gabbard έχει απαγορεύσει την παροχή οποιασδήποτε πληροφορίας (σχετικά με τις διαπραγματεύσεις για την ουκρανία) στο σύνολο των συμμαχικών υπηρεσιών, συμπεριλαμβανόμενων των «five eyes», δηλαδή της αγγλίας, του καναδά, της αυστραλίας και της νέας ζηλανδίας.

Αυτό το intelligence blackout (προς … τους «συμμάχους») δεν είναι ένα απλό ψοφιοκουναβικό καπρίτσιο. Ούτε «κρίση εμπιστοσύνης». Είναι μάλλον προσπάθεια να περιοριστούν οι τρικλοποδιές που διάφοροι τέτοιοι «σύμμαχοι» (ειδικά το Λονδίνο) είναι ικανοί και διατεθειμένοι να βάζουν. Όμως αυτή η συσκότιση ίσως αποδειχθεί όχι μόνο ένας τρόπος του “daddy” για να κάτσουν-ήσυχα-τα-παιδιά. Αλλά κι ένας τρόπος να στραπατσαριστούν περισσότερο πέφτοντας το ένα πάνω στο άλλο…

Τελευταίο, μια ερώτηση που κανείς δεν κάνει (οπότε κανείς δεν απαντάει): πού ήταν η Βαρσοβία; Πού ήταν ο πρωθυπουργός Tusk; Γιατί δεν συμμετείχε σ’ αυτό το show της 18ης Αυγούστου στην Ουάσιγκτον το κράτος / κεφάλαιο με (μακράν) τον μεγαλύτερο στρατό στην ευρώπη; Τι γνώμη έχει η Βαρσοβία για τις ακροβασίες των «προθύμων» αλλά και για το μέλλον της περιοχής γύρω του;

(Η μισή απάντηση βρίσκεται στο ότι η Βαρσοβία βρίσκεται πολύ κοντύτερα στο «εκεί που συμβαίνει» σε σχέση με το Παρίσι, το Λονδίνο ή το Βερολίνο∙ και, φυσικά, όντας πλέον μια «μεγάλη δύναμη» για τα ευρωπαϊκά και τα νατοϊκά δεδομένα, δεν σκοπεύει να ξεπέσει στην ανοησία των λιλιπούτειων βαλτικών επαρχιών / κρατών. Καθώς το καθεστώς του Κιέβου βρίσκεται ουσιαστικά υπό κατάρρευση, η αρχική πολωνική «θερμή υποστήριξη» του 2022 και του 2023 έχει αντικατασταθεί από έναν κάποιο ρεαλισμό: ποιο θα είναι το όφελος να ξεπλένουμε ακόμα τους οπαδούς του Bandera; ποιο θα είναι το όφελος να λουστούμε την ήττα παριστάνοντας ότι δεν υπάρχει; ποιο θα είναι το όφελος να γίνουμε πρώτη γραμμή κατά της ρωσίας; είναι η διακριτική βάση του…)

Ουκρανικό πεδίο μάχης: ερωτήσεις κι απαντήσεις 2

Δευτέρα 25 Αυγούστου (00.12) >> Αφού φαίνεται πως απέτυχε το κόλπο «εκεχειρία – εκεχειρία – εκεχειρία τώρα∙ για να στείλουμε στρατό να κατακτήσουμε και να μοιραστούμε όση ουκρανία έχει μείνει!», το καινούργιο παιχνιδάκι είναι «στρατός – στρατός – στρατός για να φυλάει την ειρήνη»!!! Ή, στην αργκώ του δυτικού ιμπεριαλιστικού υπόκοσμου, εγγυήσεις ασφάλειας…. (Άλλος θέλει να σώσει τις μπίζνες της blackrock στην ουκρανία… Άλλος θέλει να κρύψει ότι έχει καταχραστεί καμιά 50 δις δολάρια απ’ τα «παγωμένα» περιουσιακά στοιχεία της Μόσχας στην κεντρική του τράπεζα… Γενικά μιλώντας οι «εγγυήσεις ασφαλείας» όπως τις επιδιώκουν αφορούν την δική τους ασφάλεια και μόνο!!)

Ένα ένα λοιπόν. «Εγγυήσεις ασφάλειας» (που σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να αφορούν το …. «παλαιστινιακό κράτος»!…) δίνονται σε κράτος που έχει κηρύξει ουδετερότητα, και ως εκ τούτου έχει περιορισμένες δυνατότητες να υπερασπιστεί τον εαυτό του έναντι εξωτερικής απειλής. Ουδετερότητα σημαίνει: όχι συμμετοχή σε οποιονδήποτε στρατιωτικό συνασπισμό / συμμαχία, όχι σε οποιονδήποτε ξένο στρατό στην επικράτεια, και περιορισμένο σε μέγεθος και οπλισμό «εθνικό στρατό». Ουδετερότητα-της-ουκρανίας με δυτικούς στρατούς στο έδαφός της απλά δεν είναι ουδετερότητα. Μπορεί να ειπωθεί «κατοχή» ή μπορεί να ειπωθεί «ένταξη στο νατο»… Σε καμία περίπτωση ουδετερότητα!!!

Το ουκρανικό σύνταγμα του 1994 προέβλεπε ουδετερότητα… Μετά το φασιστικό πραξικόπημα του 2014 το άρθρο περί ουδετερότητας καταργήθηκε, και αντικαταστάθηκε με άλλο άρθρο που λέει «θέλουμε νατο». (Να πάει χαμένο τέτοιο πραξικόπημα;;;)

Συνεπώς, πριν τις «εγγυήσεις ασφαλείας» πρέπει το Κίεβο να (ξανα)αλλάξει το σύνταγμά του για να (ξανα)ενσωματώσει την ουδετερότητα. Αυτό είναι κατ’ αρχήν εύκολο (το ουκρανικό σύνταγμα είναι … ακορντεόν!). Αρκούν 300+ ψήφοι (απ’ τους 450) στην ουκρανική βουλή σε δύο διαδοχικές συνεδριάσεις της, και η έγκριση απ’ το συνταγματικό δικαστήριο. (Μπορείτε να φανταστείτε πόσοι θα είναι συγκεντρωμένοι απ’ έξω και τι θα κάνουν «ενάντια στην προδοσία»;)

Για την αναγνώριση της ρωσικής Κριμαίας τα πράγματα είναι ακόμα πιο ζόρικα. Χρειάζεται δημοψήφισμα που να πει «ναι» συν αλλαγή στο σύνταγμα (όπως πιο πάνω) που έχει κάμποσα άρθρα σχετικά ειδικά με την (ουκρανική) Κριμαία. (Μπορείτε να φανταστείτε τις προ-δημοψηφισματικές εκστρατείες;;;;; Μπορείτε να φανταστείτε τι θα ακολουθήσει ένα πιθανό «ναι»;)

Τώρα: τόσο η Μόσχα όσο και το Κίεβο έχουν συμφωνήσει για τον χαρακτήρα και τις αρμοδιότητες των «εγγυητριών δυνάμεων» (σε μια ουδέτερη ουκρανία)!!! Που; Πότε;

Στα τέλη Μάρτη του 2022, στην Istanbul!!! (Τότε η Μόσχα ήταν διατεθειμένη να αφήσει όλο το ουκρανικό έδαφος εκτός απ’ την Κριμαία και το αντάρτικο Donbass – ελάχιστη γη σε σχέση με όση έχει καταλάβει ως τώρα…)

Ιδού το ντοκουμέντο (και αξιοποιείστε τα αγγλικά σας):

Μπορείτε να διακρίνετε σ’ αυτή τη συμφωνία:

– τις πιθανές «εγγυήτριες δυνάμεις» (άρθρο 2)…

– τις όχι μιλιταριστικές υποχρεώσεις του ουδέτερου Κιέβου με τον κατηγορηματικό αποκλεισμό παρκαρίσματος μη ουκρανικού στρατού στην ουκρανική επικράτεια (άρθρο 4)…

– την διαδικασία επέμβασης των «εγγυητριών δυνάμεων» σε περίπτωση ανάγκης (άρθρο 5)…

– την έναρξη ισχύος της συμφωνίας για τις «εγγυήτριες δυνάμεις» μετά την συνταγματική τακτοποίηση της ουδετερότητας (άρθρο 7)…

Με δεδομένο ότι το Κίεβο συμφωνούσε σ’ αυτά (τα περισσότερα ήταν δικές του προτάσεις!) στα τέλη Μάρτη του 2022 γιατί θα τα απέρριπτε σήμερα;;; Ωωωω! Επειδή τα απέρριψε και τότε, μετά την εντολή της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου!… Επειδή σήμερα τα δεδομένα είναι πολύ χειρότερα από τότε, άρα πρέπει να κρυφτεί η γυμνή ήττα!… Και, τέλος, επειδή οι σύμμαχοι (οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί) θα πονέσουν πολλές φορές παραπάνω σήμερα σε σχέση με την άνοιξη του 2022!…

Είναι ωστόσο δυνατόν να γίνει η όποια ουκρανική επικράτεια parking νατοϊκού στρατού; Όχι!!! Τότε; Γιατί επιμένουν οι παρακμιακοί κοκάκηδες των δυτικών ιμπεριαλισμών; Για να καταγγείλουν (για μια ακόμη φορά) τον «εγκληματία Putin που εμποδίζει την ειρήνη» και να συντηρήσουν την απειλή του «επερχόμενου εχθρού» ώστε να διευκολύνουν και να δικαιολογήσουν την στρατιωτικοποίησή τους…

Για δυο λεπτά όμως. Το 2024, μ’ ένα ανεπανάληπτο tour στην ευρώπη, του οποίου την πυκνότητα θα ζήλευαν και οι Rolling Stones, ο τοξικός του Κιέβου υπέγραψε με τις αρμόδιες πολιτικές βιτρίνες όχι μία, όχι δύο, αλλά τριανταδύο (32) πανομοιότυπες «συμφωνίες συνεργασίας για την ασφάλεια»!!! Παρακαλούμε προσέξτε:

12 Γενάρη 2004 με την αγγλία∙ 16 Φλεβάρη 2024 με γαλλία και γερμανία∙ 23 Φλεβάρη 2024 με δανία∙ 24 Φλεβάρη 2024 με καναδά και ιταλία∙ 1 Μάρτη 2024 με ολλανδία∙ 3 Απρίλη 2024 με φινλανδία∙ 11 Απρίλη 2024 με λετονία∙ 27 Μάη 2024 με ισπανία∙ 28 Μάη 2024 με βέλγιο και πορτογαλία∙ 31 μάη 2024 με σουηδία, νορβηγία και ισλανδία∙ 13 Ιούνη 2024 με ηπα και ιαπωνία∙ 27 Ιούνη 2024 με εσθονία, λιθουανία και ε.ε. (;)∙ 8 Ιούνη 2024 με πολωνία∙ 10 Ιούλη 2024 με λουξεμβούργο∙ 11 Ιούλη 2024 με ρουμανία∙ 18 Ιούλη 2024 με τσεχία και σλοβενία∙ 4 Σεπτέμβρη 2024 με ιρλανδία∙ 9 Οκτώβρη 2024 με κροατία∙ 17 Οκτώβρη με ελλαδιστάν∙ 27 Νοέμβρη 2024 με βουλγαρία∙ 16 Γενάρη 2025 με αγγλία (εδώ η συμφωνία είναι για 100 χρόνια!!!)∙ 21 Γενάρη 2025 με αλβανία∙ 15 Μάη 2025 με μαυροβούνιο… (Μόνο η άνω Πετρομαγούλα δεν υπέγραψε…)

Τόσες διμερείς συμφωνίες «συνεργασίας για την ασφάλεια» δεν αρκούν; Τόσο ανασφαλής είναι ο τοξικός του Κιέβου;

Χμμμμ… Η αλήθεια είναι ότι όλες αυτές οι συμφωνίες ΔΕΝ αφορούν τον τρέχοντα πόλεμο! (Τρελοί ήταν όλοι αυτοί που τις υπέγραψαν;) Αφορούν ένα μελλοντικό πολεμικό ενδεχόμενο, όταν, αν και εφόσον ο τωρινός τελειώσει. Όμως και πάλι: δεν θα ήταν όλες αυτές οι συμφωνίες ένα ισχυρό πλέγμα προστασίας στην περίπτωση που η Μόσχα έκανε την αποκοτιά να ξαναεπιτεθεί;

Φαίνεται ότι οι άσπρες σκόνες και το Θέαμα έχουν ποτίσει τις κορυφές των δυτικών πολιτικών εξουσιών. Η υπογραφή τέτοιων «10 ετών συμφωνιών συνεργασίας ασφάλειας» έγινε κάτι σαν μόδα το 2024∙ και πως να πεις «όχι» στον μελλοντικό νικητή της ρωσίας, στον ακρίτα συνοριοφύλακα των «δημοκρατιών» της ευρώπης;

Αλλά έχουν ξεχαστεί. Δεν μνημονεύονται. Είναι σα να μην υπάρχουν. Κάπως έτσι, τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβρη του 2025, «πρόθυμοι» (κι απρόθυμοι) συνεχίζουν τα μπρος πίσω στις ασκήσεις επί χάρτου, για το πως (δήθεν) θα προστατέψουν την «ειρήνη-στην-ουκρανία», αυτήν την ειρήνη που μαχαίρωσαν ξανά και ξανά όταν είχε όρους που θα γίνονταν εύλογα αποδεκτοί απ’ τους ουκρανούς. Και στην οποία το μόνο που μπορούν πια να συνεισφέρουν είναι το να κοιτάξουν τα χάλια τους.

Δούλευε ρε! Το παλάτι έχει έξοδα!

Δευτέρα 7 Ιούλη (00.19) >> Στη γερμανία και στην αγγλία «επιτρέπεται σε ιδιαίτερες περιπτώσεις» ο εργοδότης να απαιτεί δουλειά 60 ωρών την εβδομάδα… Ο don Rico & Co που έχει την ευρωπρωτοπορεία στο αίμα του θέλει να το πάει στις 65 ώρες – την εβδομάδα. Πουθενά στην καπιταλιστική δύση το «δουλειά από ήλιο σε ήλιο» (ή από φεγγάρι σε φεγγάρι) δεν σερβίρεται ως σκάστε και δουλεύετε μέχρι τελικής πτώσης. Παντού είναι τυλιγμένο σε διάφορα ακατανόητα που καταλήγουν … στο «όφελος του εργαζόμενου»….

Επί τουλάχιστον 15 χρόνια (αν όχι περισσότερο), ειδικά μέσα και μετά την χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 – 2009 όταν ο σύγχρονος δυτικός καπιταλισμός έδειξε για μια σύντομη μονάδα χρόνου τα βρωμερά σωθικά του (ακριβώς όπως προβλέπεται απ’ το μαρξιανό manual!!!) οι δυτικές εργατικές τάξεις αντί να γίνουν «δι’ εαυτές» έκαναν μια ακόμα βαθύτερη βουτιά στον υπόκοσμο-του-Θεάματος. Δεν επιστράτευσαν ούτε οργανώθηκαν γύρω απ’ τα δικά τους αμιγώς εργατικά συμφέροντα αδιαφορώντας (ή, ακόμα καλύτερα, δείχνοντας απόλυτη εχθρότητα) για τα «εθνικά προβλήματα λόγω κρίσης», με όποια μορφή κι αν προβάλλονταν. Τα ίδια και χειρότερα έγιναν όταν τους είπαν ότι «θα πεθάνουν» αν δεν «πολεμήσουν τον αόρατο εχθρό», την ώρα που περνούσε στην επίθεση το βιο-πληροφορικο-μιλιταριστικό κεφάλαιο.

Υπάρχει εξήγηση γι’ αυτήν την (επιτρέψτε μας) κατάντια, και είναι δυσάρεστη. Υπάρχουν όμως και συνέπειες. Όταν τα αφεντικά βγάζουν τα τελευταία γάντια του άλλοτε «κοινωνικού συμβολαίου» και φωνάζουν «θα δουλεύετε όσο και όπως θέλουμε εμείς … «για το καλό σας», τελεία και παύλα!» εκπληρώνουν απλά τον ταξικό τους ρόλο. Ωμά, βίαια, αδιαπραγμάτευτα, μαφιόζικα. Το ότι η δική μας τάξη εγκατέλειψε την δική της αδιαλλαξία δεν σημαίνει ότι και τα αφεντικά θα κάνουν το ίδιο!

Εκεί βρισκόμαστε: υπό καπιταλιστική / κρατική κατοχή και κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε…