Tag: αγγλία

Η ταχύτητα των συνωμοτών

Πέμπτη 6 Σεπτέμβρη. Το βρετανικό κράτος εντόπισε (λέει) τα άτομα που προσπάθησαν να σκοτώσουν τους Skripal (πατέρα και κόρη) πριν κάτι μήνες. Και έδωσε στη δημοσιότητα τις φωτογραφίες τους.

Αλί και τρισαλί! Τα μεν καθεστωτικά αγγλικά μήντια (π.χ. bbc) δημοσιοποίησαν τις φωτογραφίες «κομμένες» (πάνω), κάποιοι όμως τις βρήκαν ολόκληρες, όπως τις έδωσε η Scotland Yard (κάτω). Και, ω του θαύματος! Οι δύο αιμοβόροι ρώσοι πράκτορες εμφανίζονται στην ίδια σκάλα (του αεροδρομίου του Gatwick) την ίδια ώρα, τα ίδια λεπτά και τα ίδια δευτερόλεπτα – χωρίς να είναι καν ο ένας πίσω απ’ τον άλλον!!! Πράγμα που έχει οδηγήσει σε εφιαλτικές υποθέσεις για τις ικανότητες των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών. Όπως, για παράδειγμα, ότι οι πράκτορές τους κινούνται με την ταχύτητα του φωτός!… Κι αν κινούνται με τέτοια ταχύτητα (αδιάψευστος μάρτυρας η Scotland Yard…) σκεφτείτε τι άλλα αεροπλανικά κόλπα μπορούν να κάνουν!!!

Αλί και τρισαλί! Αν σαν αρχιαστυνομία της επικράτειας σου διαφεύγουν τέτοιες λεπτομέρειες (στησίματος; ποιος ξέρει;) τι άλλο μπορεί να σου συμβαίνει;

Συρία

Πέμπτη 23 Αυγούστου. Έχουν ξεμείνει τίποτα «άσπρα κράνη» στον θύλακα του Idlib; Ποιός ξέρει; Είτε έτσι είτε αλλιώς η «δουλειά» μπορεί , πάντως, να γίνει…

Γράφαμε χτες: …Αλλά η τουρκική περίκυκλωση δεν εξαφάνισε τους proxies του Ριάντ απ’ τον θύλακα. Και δεν τους εξαφάνισε επειδή ο τοξικός εξακολουθεί να ελπίζει σε κάποιου είδους αμερικανική επέμβαση αν ο συριακός στρατός (και η ρωσική αεροπορία) αρχίσουν κάποιο μακελειό εκεί….

Ιδού λοιπόν: «Σαν μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, ξαναεπιβεβαιώνουμε την κοινή μας πρόθεση να εμποδίσουμε την χρήση χημικών όπλων απ’ το Συριακό καθεστώς, και να το θεωρήσουμε υπεύθυνο σε κάθε τέτοια χρήση… Θα απαντήσουμε κατάλληλα σε οποιαδήποτε χρήση χημικών όπλων απ’ το Συριακό καθεστώς».

Αυτά είπαν χτες εκπρόσωποι της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου και του Παρισιού (απορία: ο Macron θα τα ξαναπεί στις 7 Σεπτέμβρη, στα μούτρα του Πούτιν;). Σαφές το νόημα, σαφέστερο όμως το γεγονός ότι ο Γκαίμπελς θα στριφογυρίζει ευχαριστημένος στον τάφο του. Αφού το «πες, πες, κάτι θα μείνει» έχει γίνει «δημοκρατικό» χαρακτηριστικό. Δεν υπάρχει ερώτημα αν ο Άσαντ έχει (και χρησιμοποιεί) χημικά· έχει και τα ρίχνει!!! “Μην τολμήσει” όμως (να το ξανακάνει…)

Δημοκρατικότατο από κάθε άποψη…

Ροντέο!

Παρασκευή 10 Αυγούστου. Στην Ουάσιγκτον, η πιο καλοπληρωμένη δουλειά αυτή την εποχή, θα πρέπει να είναι η «βρες μου ένα λόγο να ρίξω κυρώσεις». Με κάποια καθυστέρηση είναι αλήθεια (τα νέα δεν ταξιδεύουν, φαίνεται, τόσο γρήγορα πάνω απ’ τον Ατλαντικό…), κάποιοι θυμήθηκαν την θρυλική «δηλητηρίαση των Skripal» (πατέρα και κόρης) στην αγγλία, τον περασμένο Μάρτη.

Ουπς! Να μια καλή αιτία: ήταν ρωσική δουλειά, οπότε «πάμε γερά»!!! Να ζητήσουμε κι απ’ τον οηε να επιβάλει τις δικές του κυρώσεις, για «χρήση χημικών όπλων»!!!

Όλα αυτά είναι παραλλαγές του ίδιου τσαμπουκά: δεν χρειάζομαι αποδείξεις, ισχύει ό,τι λέω επειδή το λέω εγώ, και θα τιμωρήσω τον «ένοχο» ό,τι και να λέτε. Η διάρκεια που έχει ήδη αυτό το μοτίβο «εξωτερικής πολιτικής» απ’ το ψοφιοκουναβιστάν, το γεγονός ότι δεν φαίνεται να έχει όριο, και οι απανωτές «αιτίες κι αφορμές» που βρίσκει (ή κατασκευάζει) για να αυτο-νομιμοποιείται, είναι (νομίζουμε) χωρίς προηγούμενο στις διακρατικές σχέσεις εδώ και πολλές δεκαετίες. Το αμερικανικό κράτος συμπεριφέρεται πλέον, συστηματικά, σαν πυρηνικός ταύρος σε υαλοπωλείο.

Κι αυτό δεν είναι καθόλου καλό για εμάς τους ασήμαντους…

Britain’s decline

Τρίτη 7 Αυγούστου. Τι είναι λοιπόν που θορυβεί τη ναυαρχίδα του φιλελευθερισμού (τον economist) σχετικά με την βρετανική παρακμή; Δύο κυρίως θέματα. Το ένα είναι ψυχο-λογικό: μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων δεν συμπεριφέρεται ιδιαίτερα λογικά, κι αυτό αποδεικνύεται (κατά το περιοδικό) απ’ το ότι ψήφισαν κατά πλειοψηφία υπέρ του brexit επειδή είχαν την βολική πεποίθηση ότι για τα προβλήματα του αγγλικού καπιταλισμού φταίνε «άλλοι», και συγκεκριμένα η ε.ε. (Μήπως είναι έλληνες;) Όχι – λέει ο economist:

…Τα περισσότερα απ’ τα προβλήματα της Βρετανίας δημιουργούνται απ’ το εσωτερικό, και δεν υπάρχει τίποτα στη συμμετοχή στην ε.ε. που να εμποδίζει τους βρετανούς επιχειρηματίες να κάνουν εμπόριο με τον υπόλοιπο κόσμο… Οι περισσότεροι οικονομολόγοι προβλέπουν ότι οποιαδήποτε εκδοχή ενός συμφωνημένου Brexit θα συμπιέσει τους ρυθμούς ανάπτυξης της Βρετανίας. Αν η Βρετανία φύγει χωρίς συμφωνία, οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές…

Το δεύτερο που ανησυχεί την φιλελεύθερη ναυαρχίδα είναι η τάση συγκέντρωσης κεφαλαίου εντός αγγλίας και, κατά συνέπεια η πτώση της ανταγωνιστικότητας των σχετικών επιχειρήσεων. Το επιτελείο του economist χώρισε τον βρετανικό καπιταλισμό σε 250 υποτομείς, και διαπίστωσε ότι την τελευταία δεκαετία στο 55% αυτών των τομέων έχει μεγαλώσει η συγκέντρωση κεφαλαίου, με τις 4 μεγαλύτερες επιχειρήσεις κάθε υποκλάδου να έχουν αυξήσει το μερίδιό τους στα κέρδη, σε σχέση με μια δεκαετία πριν. Αυτό, κατά τον economist ενισχύει τις δυνατότητες των εργοδοτών να κρατούν χαμηλά τους μισθούς περιορίζοντας έτσι την καταναλωτική τους δυνατότητα· και ενισχύοντας την πληβειακή νευρικότητα. Κι αν αυτή εκφραστεί σαν υποστήριξη στον “επαγγελματία των διαμαρτυριών” Corbyn;

Θα έλεγε κάποιος: και λοιπόν; Αυτός δεν είναι ο καπιταλισμός; Σωστά. Εκείνο που φοβούνται στον economist (χωρίς να το λένε με το όνομά του) είναι πως αν ο βρετανικός καπιταλισμός χάσει την αγορά της ε.ε. (πράγμα λογικό αν ολοκληρωθεί μαλλιοκούβαρα η «έξοδος» του χρόνου την άνοιξη) και δεν την αντικαταστήσει με άλλες στον κόσμο (πράγμα εξαιρετικά δύσκολο), η μειωμένη εσωτερική κατανάλωση θα είναι ένα ακόμα καρφί στο φέρετρό του.

China’s gateways

Τρίτη 7 Αυγούστου. Στη γωνιά του και κάπως στριμωγμένος ο αγγλικός καπιταλισμός δεν μπορεί παρά να βλέπει με δέος την «προέλαση» του κινεζικού· κι αυτός είναι ο δεύτερος λόγος ενός (συγκρατημένου και με εγγλέζικο τακτ) θρήνου. Τι είναι αυτό που ανησυχεί μια πρώην (αλλά πολύ πρώην) αυτοκρατορία σαν αυτήν της βασίλισσας; Τα πάντα!

Κυρίως, όμως, αυτό: ότι το Πεκίνο φτιάχνει λιμάνια παντού όπου μπορεί (εκτός συνόρων), και μάλιστα λιμάνια «διπλής χρήσης»: και εμπορικής και στρατιωτικής. Τα δυο πιο πρόσφατα και υπό κατασκευή είναι στο Kyaukphyu της Myanmar και στο Colombo της Sri Lanka. Σε συνδυασμό με το «διπλής χρήσης» λιμάνι στο πακιστανικό Gwadar, τη ναυτική βάση στο Djibouti και διάφορα έργα υποδομής στην ανατολική Αφρική, το Πεκίνο, κάτω απ’ την ομπρέλλα των «δρόμων του μεταξιού» επεκτείνεται πολύ γρήγορα στον ινδικό ωκεανό. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να σκίζει την καρδιά όλων όσων θυμούνται τα παλιά βρετανικά μεγαλεία στις ίδιες θάλασσες· μεγαλεία που κληρονόμησε η Ουάσιγκτον, τώρα όμως αμφισβητούνται στα σοβαρά.

Αυτό που αναγνωρίζει ο economist είναι ότι το Πεκίνο κλείνει δουλειές επενδύσεων σε υποδομές επειδή έχει πολλά λεφτά και δεν κάνει «αδιάκριτες ερωτήσεις» περί δημοκρατίας, ανθρώπινων δικαιωμάτων, κλπ. Just business. Είναι ένα «σχέδιο Marshall» παρατηρεί το περιοδικό – αλλά δεν είναι δικό μας!!!

Πάρτε νάχετε (όπου κι αν είστε)

Δευτέρα 6 Αυγούστου. … Το καλοκαίρι του 1976 στη Βρετανία ήταν υπερβολικά ζεστό και ξερό – δεν είχε το προηγούμενό του. Από τον Μάιο μέχρι τον Αύγουστο, το Λονδίνο ψηνόταν κι ασφυκτιούσε κάτω από ένα λαμπερό ουρανό και την αναπόφευκτη ομίχλη των αναθυμιάσεων. Αυτός ο ήλιος, που αρχικά τον υποδέχτηκαν σαν δώρο Θεού και σαν εθνικό «τονωτικό» του Τύπου και της Τηλεόρασης («επιτέλους, διαλύθηκε η «κατάρα» της Βρετανίας;»), έδωσε μια παροδική ανακούφιση απ’ τον εφιαλτικό κύκλο των γεμάτων καταδίκες επικεφαλίδων, που δέσποζαν στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων στη διάρκεια του χειμώνα. Η Φύση επιτελούσε τη νόμιμη ιδεολογική της λειτουργία και υποκατέστησε όλα τα «άσχημα νέα», έδωσε βάσιμες αποδείξεις «βελτίωσης» και παραμέρισε όλες τις απεργίες και τις διχόνοιες. Με αναμενόμενη συχνότητα, οι εμφανίσεις της «έξαλλης νεολαίας» στην Oxford Street, με σαλβάρια και σορτσάκια, μπικίνι και Πολαρόιντ, έγιναν θέαμα μεγάλης ακροαματικότητας στα «νέα των 10 μ.μ.». Ο ήλιος ήρθε σαν ένα «ξεδιάντροπο» υστερόγραφο στην κρίση· μια ανάλαφρη προσθήκη γεμάτη τροπικές υποσχέσεις. Και η κρίση ακόμα, μπορούσε να πάει διακοπές.

Όμως, καθώς περνούσαν οι εβδομάδες και οι μήνες και το κύμα ζέστης συνεχιζόταν, η παλιά μυθολογία της καταδίκης και της καταστροφής ενισχύθηκε με την εκδίκηση. Το «θαύμα» έγινε αστραπιαία μια συνηθισμένη, μια καθημερινή υπόθεση, μέχρι που, ένα προωϊνό στα μέσα Ιουλίου, ξαναβαφτίστηκε ξαφνικά σε «μια ιδιόρρυθμη αταξία, ένας φοβερός, τελευταίος, απρόβλεπτος παράγοντας στη βρετανική πτώση».

 

Anarchy in the U.K.

Δευτέρα 6 Αυγούστου. Το κύμα του καύσωνα, τελικά, καθορίστηκε επίσημα σαν ξηρασία. Τον Αύγουστο, μπήκαν όρια στην κατανάλωση νερού, οι σοδειές άρχισαν να καταστρέφονται και το γρασίδι στο Hyde Park είχε μια απαλή καφέ απόχρωση. Το τέλος πλησίαζε και στον Τύπο άρχισαν, για μια ακόμη φορά, να εμφανίζονται οι θεωρίες των Τελευταίων Ημερών. Οι οικονομικές κατηγορίες, τα πολιτιστικά και τα φυσικά φαινόμενα συγχέονταν με μια ανεμελιά μεγαλύτερη απ’ τη συνηθισμένη, μέχρι που η ξηρασία πήρε μια σχεδόν μεταφυσική σημασία.

Διορίστηκε Υπουργός Ξηρασίας, η Φύση ονομάστηκε επίσημα «αφύσικη», κι όλα τα παμπάλαια συμπεράσματα βγαίναν μ’ ένα υποχρεωτικά ελάχιστο ποσοστό ειρωνείας, για να μπορέσουν να κρατηθούν μέσα στα πλαίσια της κοινής λογικής.

Στα τέλη Αυγούστου συνέπεσαν δύο διαφορετικής μυθικής αξίας γεγονότα, που επιβεβαίωσαν τις χειρότερες προβλέψεις: υπήρχαν ενδείξεις ότι η υπερβολική ζέστη απειλούσε την ίδια την κατασκευή των εθνικών μεγάρων (προκαλώντας ρωγμές στα θεμέλια)· και το καρναβάλι του Notting Hill, παράδειγμα φυλετικής αρμονίας, ξέσπασε σ’ ένα κύμα βίας. Αυτό το Καραϊβικό Φεστιβάλ, γεμάτο τουριστικές φαντασιώσεις από χαρούμενους μαύρους χορευτές, κεφάτα έξυπνα calypsos και εξωτικά κουστούμια, ξαφνικά και ανεξήγητα μετατράπηκε σε μια μανιασμένη συγκέντρωση οργισμένων νεαρών μαύρων και οχυρωμένων αστυνομικών. Ορδές μαύρων Βρετανών έκαναν την έφοδο του Σοβέτο στις οθόνες της εθνικής τηλεόρασης, θυμίζοντας εικόνες από άλλους Νέγρους, άλλες συγκρούσεις, άλλα «μακριά ζεστά καλοκαίρια». Το φτωχό καπάκι του σκουπιδοτενεκέ, βασικό κομμάτι κάθε ατσάλινου δοχείου, σύμβολο του «πνεύματος του Καρναβαλιού», της νέγρικης εφευρετικότητα και της ελαστικότητας της κουλτούρας του γκέτο, έπαιρνε απειλητική σημασία, όταν στα χέρια των λευκών αστυνομικών γινόταν απελπισμένη ασπίδα, απέναντι σε μια οργισμένη βροχή από τούβλα.

 

No future!!!

Δευτέρα 6 Αυγούστου. Στο παράξενο αυτό και αποκαλυπτικό καλοκαίρι, οι punks έκαναν το εντυπωσιακό τους ντεπούτο στο μουσικό Τύπο. Στο νοτιοδυτικό Λονδίνο και ιδιαίτερα γύρω απ’ την King Road, ένα καινούργιο στυλ δημιουργήθηκε, που συνδύαζε στοιχεία παρμένα από διάφορα ετερογενή νεανικά στυλ.

Στην πραγματικότητα οι punks διεκδίκησαν μια αμφιλεγόμενη πατρότητα. Νήματα απ’ τον David Bowie και το glitter rock υφάνθηκαν με στοιχεία του αμερικανικού πρωτο-punk (Ramones, Heartbreakers, Iggy Pop, Richard Hell), του τμήματος εκείνου του Λονδρέζικου pub-rock (101-ers, Gorillas, κλπ) που εμπνεόταν απ’ την κουλτούρα των mods του ’60, της μουσικής αναβίωσης του Canvey Island του ’40, και των συγκροτημάτων southern rhythm ‘n’ blues (Dr. Feelgood, Lew Lewis, κλπ), της nothern soul και της reggae.

…

Αυτή η ανομοιογενής συμμαχία από διαφορετικές κι επιφανειακά ασυμβίβαστες μουσικές παραδόσεις, που πραγματοποιήθηκε περίεργα με το punk, καθιερώθηκε σ’ ένα εξίσου εκλεκτικό τρόπο ντυσίματος, που αναπαρήγαγε την ίδια κακοφωνία και στο οπτικό επίπεδο.

Το σύνολο, κυριολεκτικά συγκρατημένο με παραμάνες, έγινε το διάσημο και ιδιαίτερα φωτογενές φαινόμενο, γνωστό σαν punk, που σ’ όλη τη διάρκεια του 1977 τροφοδοδότησε τις φυλλάδες με το αναμενόμενο σκλανδαλοθηρικό υλικό και τον σοβαρό τύπο μ’ ένα ευπρόσδεκτο κατάλογο υπέροχα παραβιασμένων κανόνων. Το punk αναπαρήγαγε ολόκληρη την ιστορία της αμφίεσης απ’ τις νεανικές εργατικές κουλτούρες μετά τον πόλεμο, με μια «πετσοκομμένη μορφή», συνδυάζοντας στοιχεία που αρχικά ανήκαν σε εντελώς διαφορετικές εποχές. Δημιουργήθηκε ένα χάος από τσουλούφια και δερμάτινα σακάκια, μπουρδελιάρικα κρεπ και μυτερά παπούσια, πάνινα κι αδιάβροχα, κουρέματα από το στυλ των mods και βάδισμα στο στυλ των skinheads, παντελόνια σωλήνες και φανταχτερές κάλτσες, παντελόνια φαρδιά και μπότες με πέταλα – όλα βαλμένα στη «θέση» τους κι «έξω απ’ το χρόνο» με φανταχτερά συνδετικά: τις παραμάνες και τα μανταλάκια, τους επίδεσμους και τους σπάγκους, που προκάλεσαν τόσα πανικόβλητα και γοητευμένα βλέμματα…

 

London Calling

Δευτέρα 6 Αυγούστου. Έτσι ξεκινάει ο Dick Hebdige την περιπλάνησή του στο punk στο Υποκουλτούρα: το νόημα του στυλ (βιβλίο του 1981). Θα ήταν λυτρωτικό κάθε μακρύ και ζεστό καλοκαίρι, κάθε φορά που “η φύση δείχνει αφύσικη” (όπως τώρα), να ξεσπάει μια κοινωνική έκρηξη σαν εκείνη, το μακρινό στο χρόνο καλοκαίρι του 1976. Θα ήταν λυτρωτικό αν η φετεινή κάψα του ευρωπαϊκού αέρα εκτροχιαζόταν σε δημιουργική ενεργητικότητα αντάρτικων υποκειμένων και γούστων, συγκρατημένων μεταξύ τους με καλώδια φόρτισης, αυτοκόλλητα διπλής όψης και συρραπτικά – και απεριόριστη εχθρότητα απέναντι στο ναρκισσισμό και τη ματαιοδοξία…  Δεν ξέρουμε κάτι· όμως, έτσι κι αλλιώς τέτοιου είδους εκρήξεις απ’ το υπόγειο δεν αναγγέλονται.

Κατά τα άλλα ο βρετανικός καθεστωτικός economist μοιρολογεί. Όπως θα έκανε και τότε, αν και σήμερα σε πραγματικά πιο ζόρικες συνθήκες. Η ναυαρχίδα του καπιταλιστικού φιλελευθερισμού (και όχι μόνο του βρετανικού) θρηνεί για την αγγλική παρακμή. Κι αν αυτό είναι κοινότοπο, θρηνεί και για κάτι άλλο, εντελώς καινούργιο: για την παγκόσμια κινεζική επίθεση μέσω των «δρόμων του μεταξιού»…

Θα έχουμε την ευκαιρία για περισσότερα αύριο. Σήμερα, σαν ελάχιστη εισαγωγή, ένα απόσπασμα από επώνυμη στήλη του τελευταίου τεύχους του economist (28 Ιούλη – 3 Αυγούστου).

(Και, για επίλογο, Clash…)

… Οι βασικοί βρετανικοί πολιτικοί θεσμοί είναι σε προχωρημένη παρακμή. Στο παρελθόν, οι μεγάλες κρίσεις είχαν αναδείξει μεγάλους ηγέτες που είχαν σταθεί πάνω απ’ αυτές: τον Lloyd George στη διάρκεια του πρώτου παγκόσμιου πολέμου και τον Winston Churchill στη διάρκεια του δεύτερου. Σήμερα η Βρετανία έχει να διαλέξει ανάμεσα στη μετριότητα με την μορφή της Theresa May και έναν επαγγελματία των διαμαρτυριών με την μορφή του Jeremy Corbyn. Το ένα τέταρτο των βρετανών λέει ότι θα στήριζε ένα ακροδεξιό κόμμα επειδή τα παραδοσιακά κόμματα τους έχουν εγκαταλείψει.

Η σχετική παρακμή απειλεί να γίνει πλήρης παρακμή. Η οικονομική ανάπτυξη είναι αργή απ’ το 2015, παρά τα χαμηλά επιτόκια και την πτώση της ισοτιμίας της λίρας. Η αύξηση της παραγωγικότητας είναι ασήμαντη. Οι πραγματικοί μισθοί πέφτουν εδώ και μια δεκαετία. Ένα αυξανόμενο μέρος του πληθυσμού έχει παγιδευτεί στην κανιβαλική gig economy. Η επόμενη γενιά φοβάται ότι η ζωή της θα είναι χειρότερη απ’ ό,τι των προηγούμενων…

Η αυτου μεγαλειότητά Της, ακμαία στα ‘70s αλλά τώρα και με τα δυο πόδια στον τάφο, θα πρέπει να ανησυχεί για το τι θα αφήσει πίσω της…

 

Die hard?

Τετάρτη 27 Ιούνη. Τα επαναλαμβανόμενα ολισθήματα στα «αγγλικούλια» του ψόφιου κοριού θα τον κάνουν, τελικά, cult. Απ’ την άλλη, οι φωνές «λύκοι, λύκοι στο μαντρί!» (που στην αργκώ της πολιτικής εξουσίας προφέρονται «αποστασία! αποστασία!») είναι κωμικές. Φεύγουν ακροδεξιοί βουλευτές απ’ την φτερούγα της «πρώτης φοράς»; Μαδάει η “αριστερά” του κράτους και του κεφάλαιου; Ουάου! – που θάλεγε μια ψυχή… Ο «ορισμός της αποστασίας»!!! Τέτοια ψυχική επαφή έχει αποκτήσει η «πρώτη φορά» με το φασισταριό που άμα χάσει κάποιον από δαύτους νοιώθει ότι χάνει κάτι απ’ την ισορροπία της, και ότι υπάρχει συνωμοσία σε βάρος της; Τσσσσςςςςς! Έτσι φαίνεται: η πιο πρόσφατη εκδοχή της «δεξιάς συνωμοσίας κατά της αριστέρας» είναι οι φασίστες συνεταίροι της δεύτερης να προκύπτουν πιο φασίστες απ’ ότι θα έπρεπε! O tempora!!! O mores!!!!!!!

Πιάνουν δεν πιάνουν αυτά, τέτοιο είναι το φτωχό οπλοστάσιο του γκουβέρνου. Για παράδειγμα, η προσπάθεια «πλαγιοκόπησης» της δεξιάς παράταξης με το ξαμόλυμα του ακροδεξιού ψεκασμένου εταίρου κι αδελφού πριν καν αρχίσει το νταραβέρι για το «όνομά της» (θεία Λίτσα είσαι καλά;), στις αρχές της χρονιάς, ήταν βγαλμένο απ’ τις καλύτερες πασοκικές παραδόσεις των ‘80s. Επειδή, προφανώς, και οι τωρινοί καθοδηγητές της Κουμουνδούρου απ’ τα πασοκικά ‘70s – ‘80s κατάγονται. Ε;;;;

Και το «πολύ σκληροί για να πεθάνουμε» (στα ελληνικά και αμετάφραστο…) του ψόφιου κοριού από Λονδίνο μεριά; Δεν έχει κάτι απ’ το «σκληρό ροκ» (ή/και τον τότε εμπνευστή του);

Από σπόντα σε σπόντα το μόνο απίθανο είναι να μπέρδεψε ο ψόφιος κοριός την «εξαιρετική ταινία» του Bruce Willis (από γούστο, από αισθητική, από κινηματογραφική παιδεία, ε; «επαναστατική αριστέρα» σκέτη είναι ο άνθρωπος! Το Conan The Barbarian το έχει στα αγαπημένα του;) με τους Jethro Tull: too old to rock ‘n’ roll, too young to die…

Στο σπίτι δεν άκουγαν «ξένα»… Ούτε στην (τότε) κνε… Αν άκουγαν, ο «μικρός» θα είχε λόγους να βελτιώσει έγκαιρα τα αγγλικούλια του, μπας και πιάσει κανά στιχάκι… Πολύς κόσμος έμαθε αγγλικά της προκοπής μέσα απ’ την rock δισκογραφία· αλλά ο ψόφιος κοριός φαίνεται ότι ήταν fun του Χαριτοδιπλωμένου – άντε και του Σαλαμπάση…

(φωτογραφία: ο Ian Anderson επί σκηνής το 1984, 8 χρόνια μετά την κυκλοφορία του lp και του ομώνυμου κομματιού…)