Παρασκευή 5 Απρίλη. Όταν η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας (κι αυτή είναι μόνο μία!) μπήκε στην ε.ο.κ. το 1973, ο βράχος του Γιβραλτάρ χαρακτηριζόταν επίσημα απ’ τις υπηρεσίες της σαν “αποικία του στέμματος”. Crown colony. Και το ’74, και το ’84, και το ’94… Το 2002 το Λονδίνο αποφάσισε ότι αυτός ο βράχος δεν είναι “αποικία» αλλά «υπεράκτια βρετανική περιοχή». Ωστόσο δεν τσίνισε όταν το ευρωπαϊκό δικαστήριο αποφάσισε δυο φορές, το 2006 και το 2017, ότι το Γιβραλτάρ είναι «αποικία του βρετανικού στέμματος». Ξεκίνησε να ανησυχεί όταν η Μαδρίτη άρχισε να βάζει θέμα – στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για το brexit.
Πρόσφατα το ευρωκοινοβούλιο επιβεβαίωσε ότι πρόκειται για «αποικία». Οι 33.000 γιβραλταριανοί δεν θέλουν να σταματήσουν να είναι τέτοιοι, «αποικία του στέμματος» (οι ειδικές φορολογίες κάνουν το θαύμα τους), δεν θέλουν όμως ούτε να φύγουν απ’ την ε.ε. Δεν είναι τόσο μεγάλο ζήτημα όσο η βόρεια ιρλανδία – είναι όμως ένα ζητηματάκι, αφού η Μαδρίτη καραδοκεί. Και πανηγυρίζει που ο βράχος εξακολουθεί να θεωρείται «αποικία».
Ανάλογα με το είδος (και το timing) της «βρετανικής εξόδου» απ’ την ε.ε., η Μαδρίτη θα ήθελε να ξεκινήσει έναν αντιαποικιακό αγώνα. Άλλωστε, απ’ το 1713 όταν το Γιβραλτάρ έγινε ένα μεσογειακό μαργαριτάρι στο βρετανικό στέμμα έχουν περάσει μόνο 300κάτι χρόνια.
Τι αξία έχουν, όμως, οι προηγούμενοι αιώνες μπροστά στον 21ο;