Δευτέρα 15 Απρίλη. Ας ξεκαθαριστεί απ’ την αρχή: δεν είναι καθόλου του γούστου μας οι «περσόνες», οι «μηντιακές» περσόνες, κι ακόμα λιγότερο οι μηντιακές περσόνες που υποστηρίζουν ότι συμμετέχουν σε κάποιου είδους «πληροφοριακό αντάρτικο» εναντίον κρατών, επιχειρήσεων, κλπ. Ο αυστραλός Julian Assange είναι τέτοια περίπτωση (όχι, όμως, ο άλλοτε αμερικάνος στρατιώτης Chelsea Manning). Στον Assange ευθέως θα καταλογίζαμε ότι έκανε το “θανάσιμο αμάρτημα” που θα εύχονταν οι όποιοι εχθροί του (στην Ουάσιγκτον ή οπουδήποτε αλλού): προσωποποίησε με μια δόση αλαζονείας τα wikileaks (που, προφανώς, είναι συλλογικό έργο) και, στο τέλος, κατέφυγε σε κρατική προστασία – έστω εκείνη του μικροσκοπικού εκουαδόρ…
Σε συνάρτηση με αυτή την «αλυσίδα» γεγονότων στην αφετηρία των οποίων ήταν / είναι η (αλαζονική) προσωποποίηση («τα wikileaks είμαι Εγώ!») ήρθε και το τελικό του λάθος: η ιδέα (εντελώς λανθασμένη) πως η «κρατική προστασία» μπορεί να είναι αιώνια και άφθαρτη… Ήταν αρκετό να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές του 2017 στο εκουαδόρ ο Lenin Moreno (ο προηγούμενος πρόεδρος Rafael Correa δεν μπορούσε να ξαναεκλεγεί μετά από 2 θητείες) για να μετατραπεί η μισο-φυλακή / μισο-άσυλο πρεσβεία του εκουαδόρ στο Λονδίνο σε κάτεργο απομόνωσης. Και ο ίδιος ο Assange σε «διαπραγματευτικό asset» μεταξύ Ουάσιγκτον και Quito.
Μ’ αυτά τα δεδομένα, και λαμβάνοντας υπόψη την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το ψοφιοκουναβιστάν (και όχι μόνο), η «διαχείριση του Assange», και ειδικά η προοπτική έκδοσής του στις ηπα για να δικαστεί σαν κατάσκοπος του εχθρού, εγείρει ζητήματα γενικότερης σημασίας.