Tag: αγγλία

Τετάρτη 20 Μάρτη. Η πολύ πρόσφατη παραπομπή σε δίκη ενός άγγλου πεζοναύτη, με την κατηγορία ότι σκότωσε δύο ιρλανδούς άοπλους διαδηλωτές υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων στις 30 Γενάρη το 1972 στο Derry – μετά από 47 ολόκληρα χρόνια! – είναι αυτό που απέμεινε από μια συστηματική προσπάθεια του αγγλικού κράτους να «ξεπλύνει» εκείνο το έγκλημα. Το έγκλημα που καταγράφτηκε στην ιστορία σαν «Ματωμένη Κυριακή» (Bloody Sunday) έμεινε και παραμένει στη συλλογική μνήμη των ιρλανδών, κι όχι μόνο του βορρά. (Το γεγονός ότι, σαν τραγούδι διαμαρτυρίας η υπενθύμιση της Bloody Sunday έγινε μια απ’ τις μεγαλύτερες διεθνείς επιτυχίες των ιρλανδών U2 το 1983, σχετικά στην αρχή της καριέρας τους, είναι συμπληρωματικό. Εδώ μια απ’ τις παλιότερες συναυλίες των U2 με το Bloody Sunday, όταν ο Bono δεν ήταν ακόμα ο καραγκιόζης που έγινε μετά· εδώ ολόκληρη η εντυπωσιακή ταινία / ντοκουμέντο, του 2002, γι’ αυτό το θέμα· κι εδώ το trailer της… Στην ακριβέστατη από ιστορική άποψη ταινία, αν δεν την έχει δει ήδη, θα διαπιστώσετε, μεταξύ άλλων, πού έμαθε τα βασικά ο ισραηλινός στρατός για να κάνει αυτά που κάνει κατά των Παλαιστίνιων..).

Η παραπομπή ενός μόνο απ’ τους δολοφόνους του αγγλικού στρατού εκείνης της σφαγής (του “στρατιώτη F”: για την δολοφονία των διαδηλωτών James Wray και William McKinney, και την απόπειρα δολοφονίας των Joseph Friel, Michael Quinn, Joe Mahon και Patrick O’Donnell) πέφτει, σαν μια «συνωμοσία της Ιστορίας», στη χειρότερη στιγμή τα τελευταία 20 χρόνια, σε σχέση με το «ζήτημα της βόρειας ιρλανδίας». Σε 21 ημέρες απο σήμερα (στις 10 Απρίλη) θα συμπληρωθούν 20 χρόνια απ’ την υπογραφή της «συμφωνίας της μεγάλης Παρασκευής» (του 1998), στο Μπέλφαστ, που «έλυσε» το ζήτημα… Κι ωστόσο το αγγλικό κράτος / κεφάλαιο παραπατάει με τέτοιο τρόπο ώστε να το ξανανοίγει… Πολύ άσχημη σύμπτωση: ένας μόνο που παραπέμπεται σε δίκη (αντί για 17, που ήταν το «απόσπασμα θανάτου»…) επιβεβαιώνει τον ιμπεριαλισμό του Λονδίνου στην ιρλανδία· σε μια στιγμή που όλη η φαντασίωση της επανάκτησης του «αγγλικού μεγαλείου» (συμπεριλαμβανομένου του στρατιωτικού) μέσω brexit κρέμεται σ’ αυτή τη φάση, ακριβώς, απ’ το «ζήτημα της βόρειας ιρλανδίας». Σε μια καινούργια version, συνέχεια όλων των προηγούμενων.

Μιας και η ιστορία της ιρλανδίας δεν είναι γενικά γνωστή στα μέρη μας (όχι, σίγουρα, για τις νεώτερες / ους), μια σύντομη αναδρομή σ’ αυτήν δείχνει το γιατί όλη η ρητορική για το brexit μαζί με την ψήφο υπέρ του απ’ τον «πάντα αθώο (;)» λαό, δεν ήταν απλά μια φάρσα. Μπορεί να αποδειχθεί εγκληματική φάρσα.

(φωτογραφία: Μια στιγμή απ’ την πραγματική «Ματωμένη Κυριακή»…)

Τετάρτη 20 Μάρτη. Η ιστορία της κατοχής της ιρλανδίας πάει πίσω στο 1167, όταν εισέβαλλε ο αγγλο-νορμανδικός στρατός και κατέλαβε το νησί. Το ανακάτεμα των πληθυσμών τους επόμενους αιώνες ήταν μικρό, και στην πραγματικότητα ιρλανδοί και άγγλοι έποικοι ζούσαν δίπλα δίπλα αλλά χωριστά.

Η κατάσταση επιδεινώθηκε όταν ο προτεστάντης άγγλος βασιλιάς Ερρίκος ο 8ος “τα έσπασε” με τη Ρώμη και τον πάπα, κάνοντας την θρησκεία (τον προτεσταντισμό) σημαία της ηγεμονίας του – και στην ιρλανδία. To 1534 το τότε αγγλικό κοινοβούλιο ψήφισε τον «νόμο της υπεροχής» που χαρακτήρισε τον Ερρίκο «ανώτατο επικεφαλής σ’ όλο τον κόσμο της αγγλικής εκκλησίας». Την ίδια χρονιά, το 1534, έγινε η πρώτη εξέγερση των (καθολικών) ιρλανδών κατά του αγγλικού στέμματος.

Οι εξεγέρσεις συνεχίστηκαν· αλλά ταυτόχρονα πήρε σάρκα και οστά το σχέδιο της αγγλίας για αλλαγή της δημογραφικής σύνθεσης στην ιρλανδία (που το βλέπουμε τα τελευταία χρόνια;… που το βλέπουμε;…). Εκτάσεις ιρλανδών γαιοκτημόνων κατασχέθηκαν με αποφάσεις του Λονδίνου, και δημιουργήθηκαν διάφοροι οικισμοί προτεσταντών απ’ την αγγλία, την σκωτία και την ουαλλία – ειδικά στο βορρά. Σε πιο μικρούς αριθμούς μέχρι την δεκαετία του 1650, οπότε (υπό τον Cromwell) χλιάδες στρατιώτες του Λονδίνου προικοδοτήθηκαν με γη και εγκαταστάθηκαν στον ιρλανδικό βορρά.

Οι εξεγέρσεις συνεχίστηκαν· και δυνάμωσαν μετά την γαλλική επανάσταση, με την ιρλανδική επανάσταση του 1798 σαν μια κορυφαία στιγμή – εξέγερση που καταστάλθηκε με μεγάλη βαρβαρότητα.

Στις αρχές του 20^ου αιώνα, κι ενώ ολόκληρη η ιρλανδία ήταν «επαρχία» του «ενωμένου βασιλείου», δημιουργήθηκε το ιρλανδικό κόμμα Sinn Fein («εμείς μόνοι μας») και δημιουργήθηκαν οι πρώτες ένοπλες πολιτοφυλακές. Τόσο απ’ τους ιρλανδούς όσο και απ’ τους προτεστάντες εποίκους του βορρά. Το 1916, ενώ συνεχιζόταν ο Α παγκόσμιος πόλεμος, οι ιρλανδοί ξαναξεσηκώθηκαν – και πάλι καταστάλθηκαν με κάθε δυνατότητα τρομοκρατικής βίας που διέθετε το «ενωμένο βασίλειο». Αλλά όταν ένα χρόνο μετά, στις εκλογές του 1917, οι 73 βουλευτές του Sinn Fein αρνήθηκαν την συμμετοχή τους στο αγγλικό κοινοβούλιο και δημιούργησαν ένα παράνομο ιρλανδικό αντίστοιχο, άρχισε να γίνεται σαφές ότι η αγγλική κυριαρχία δεν θα μπορούσε να διαρκέσει για πολύ ακόμα. Εν τέλει, το 1937, το Λονδίνο αναγνώρισε την ανεξαρτησία του μεγαλύτερου μέρους του νησιού (κι έτσι δημιουργήθηκε το ιρλανδικό κράτος), όχι όμως και του βορρά, που παρέμεινε αγγλική κτήση.

Παρότι η δημιουργία ιρλανδικού κράτους μετρίασε τις «πιέσεις» προς το «ενωμένο βασίλειο», η μόνο μερική υποχώρηση και η διαίρεση του νησιού με την συνεχιζόμενη κατοχή του βορρά έγινε η βάση ενός καινούργιου γύρου συγκρούσεων…

Και ανασταίνεται σήμερα χάρη στους … brexiters…

Τετάρτη 20 Μάρτη. Η εξέγερση (στην βόρεια ιρλανδία πια) ξαναβγήκε στην πρώτη γραμμή το 1966 – μέσα στον γενικότερο (παγκόσμιο) ρεύμα του νεολαιίστικου ριζοσπαστισμού. Η καταστολή ήταν πάντα σκληρή. Το 1969 δημιουργήθηκε το ένοπλο τμήμα της εξέγερσης: ο «provisional irish republican army», γνωστός σαν (P)IRA, με πολιτικό στόχο την απελευθέρωση του βορρά απ’ τους άγγλους και την ενοποίηση της ιρλανδίας. Ο αγώνας του IRA εντάχτηκε ομαλά στον παγκόσμιο γαλαξία των απελευθερωτικών/ αντιαποικιακών κινημάτων της περιόδου εκείνης, στη λατινική αμερική, στην αφρική, στην ανατολική ασία (βιεντάμ, ινδοκίνα), στη μέση Ανατολή (παλαιστίνη). Το “παγκόσμιο ’68”, το απροειδοποίητο και γιγάντιο ξέσπασμα των αρνήσεων του οποίου διάφοροι άσχετοι και ανιστόρητοι βαυκαλίζονται ακόμα να παριστάνουν τους απογόνους, είχε πάρα πολύ “βόρεια ιρλανδία” – όπως είχε και πάρα πολύ “παλαιστίνη”…

Kαι έδωσε συγκλονιστικές (αν και αποτυχημένες) κορυφώσεις, όπως η μαζική απεργία πείνας των αιχμάλωτων / φυλακισμένων μελών του IRA με στόχο την αναγνώρισή τους ως πολιτικών κρατουμένων, το 1981. Μια φοβερή εκστρατεία «το σώμα μου σαν όπλο» σε μια ακόμα τρομερή εποχή· που τέλειωσε σε βαθύ πένθος: με τον θάνατο 10 απεργών πείνας (ο πιο γνωστός ήταν ο πρώτος νεκρός, ο Bobby Sands…)

Η σφαγή της «ματωμένης Κυριακής» τον Γενάρη του 1972 είχε δώσει ήδη μεγάλη ώθηση στον IRA και στην ένοπλη δράση του· αλλά και η σκληρότητα του αγγλικού στρατού και των ένοπλων προτεσταντών εποίκων μεγάλωνε επίσης. Η κλιμάκωση, μετά την αποτυχία της απεργίας πείνας λόγω της αδιαλλαξίας της Θάτσερ, οδηγούσε, απλά, σ’ ένα στρατιωτικό αδιέξοδο. Ωστόσο η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ και το τέλος του «ψυχρού» (3^ου παγκόσμιου) στις αρχές της δεκαετίας του ’90, άλλαξαν τα δεδομένα. Εκείνο που αποδείχθηκε επιπλέον καθοριστικό ήταν η εκλογή του Bill Clinton στην Ουάσιγκτον το 1992: οι ιρλανδοί των ηπα (μετανάστες απ’ τα τέλη του 19^ου αιώνα οι περισσότεροι) ήταν βασικοί ψηφοφόροι των «δημοκρατικών»· ενώ, επιπλέον, «το τέλος της ιστορίας» και «η νίκη του φιλελευθερισμού» δεν μπορούσαν να δικαιολογήσουν την συνέχιση του εσωτερικού πολέμου στην αγγλία.

Έτσι, αρχίζοντας απ’ τον Δεκέμβρη του 1993, το Λονδίνο άρχισε να υποχωρεί σταδιακά. Ύστερα από εντατικές διαπραγματεύσεις (με την μεσολάβηση και των κυβερνήσεων Clinton), τον Απρίλη του 1998 ψηφίστηκε στο Μπέλφαστ η «συμφωνία της μεγάλης Παρασκευής» που τέλειωνε οριστικά τον πόλεμο, αναγνώρισε ορισμένες αρμοδιότητες (και θεσμικές σχέσεις) του ιρλανδικού κράτους στην βόρεια ιρλανδία, διαμόρφωσε ένα «μικτό σύστημα» διακυβέρνησης της βόρειας ιρλανδίας (μικτές τοπικές κυβερνήσεις από κόμματα των καθολικών και των προτεσταντών) διατηρώντας ωστόσο την βόρεια ιρλανδία σαν τμήμα της επικράτειας του «ενωμένου βασιλείου». Ένα απ’ τα βασικά σημεία της συμφωνίας ήταν ότι το Λονδίνο αναγνώριζε, για πρώτη φορά στην ιστορία, ότι η θέληση ενός μεγάλου μέρους των βορειο-ιρλανδών (οι καθολικοί) για ένωση με την ιρλανδία είναι νόμιμη. Όπως ότι είναι νόμιμο δικαίωμά τους να έχουν μαζί με την αγγλική και την ιρλανδική υπηκοότητα· ή και μόνο την δεύτερη. Ένα ακόμα βασικό σημείο, απ’ την άλλη μεριά, ήταν ότι το Δουβλίνο έβαλε στο ιρλανδικό σύνταγμα άρθρο που αναγνωρίζει ότι η βόρεια ιρλανδία ανήκει στο «ενωμένο βασίλειο».

Σημαντικός παράγοντας της επίτευξης της συμφωνίας εκείνης, πέρα απ’ τις αμερικανικές πιέσεις στο Λονδίνο, ήταν οπωσδήποτε το γεγονός ότι Λονδίνο και Δουβλίνο ανήκαν στην ε.ε.. Πράγμα που σήμαινε ότι ένας μεγάλος όγκος ελευθεριών που καταργούσε τα ενδο-ευρωπαϊκά σύνορα διαμορφωνόταν ήδη σαν ευρωπαϊκή νομοθεσία. Η κατάργηση των συνόρων ανάμεσα στη βόρεια και την υπόλοιπη ιρλανδία ήταν, τεχνικά και πρακτικά, μια εύκολη υπόθεση…

Κι αυτό είναι το ζήτημα που έχει ξαναμπεί στον πάγκο του χασάπη με την υπόθεση του brexit: αν το Λονδίνο βγεί απ’ την ε.ε., ποια θα είναι η «τύχη» της βόρειας ιρλανδίας; Θα πρέπει να ακολουθήσει το Λονδίνο, και άρα να ξαναχωριστεί απ’ το ιρλανδικό κράτος, τινάζοντας έτσι την πριν 20 χρόνια συμφωνία; Θα πρέπει να κρατήσει τις σχέσεις που έχει τώρα (να παραμείνει, δηλαδή, στην ε.ε.) ενώ είναι ταυτόχρονα μέρος του «ενωμένου βασιλείου», μεταφέροντας όμως μ’ αυτόν τον τρόπο τα σύνορα (τα τελωνεία, τους αστυνομικούς ελέγχους κλπ) στα δυτικά λιμάνια της σκωτίας, της αγγλίας και της ουαλίας;

(φωτογραφία: Ο Bobby Sands – δεξιά, με το κόκκινο πουλόβερ, εννοείται: πριν φυλακιστεί! Ο αργός, μέρα τη μέρα θανατός του, όπως και των υπόλοιπων ιρλανδών φυλακισμένων απεργών πείνας του IRA το 1981, μαζί με τον θάνατο από απεργία πείνας του μέλους της γερμανικής αντάρτικης οργάνωσης RAF Holger Meins, που είχε προηγηθεί – το 1974 – ήταν γεγονότα που σημάδεψαν ανεξίτηλα το πάθος αλλά και το αδιέξοδο, το αδιέξοδο αλλά και το πάθος μιας εποχής παγκόσμιου εργατικού / κοινωνικού / πολιτικού ριζοσπαστισμού…

Κανείς δεν περίμενε τότε ότι κάποτε θα έρθει μια στιγμή όπου κάθε τσόλι θα καμαρώνει παριστάνοντας εκ του ασφαλούς το “βαρύ πεπόνι”. Κανείς δεν περίμενε αυτόν τον selfie βούρκο των τωρινών καιρών. Οι περισσότεροι χώθηκαν έγκαιρα ή όποτε τους δόθηκε η ευκαιρία και έχουν βολευτεί στη ζεστούλα του.

Οπότε και εναντίον του είμαστε υποχρεωμένοι να πολεμάμε…)

Τετάρτη 20 Μάρτη. Η (επιφανειακά τουλάχιστον) cool στάση της κοινωνικής βάσης και η μάλλον παραπλανητική ειδησειογραφία υποτιμούν το ζήτημα στους τωρινούς καιρούς. Είναι μια αόρατη απώθηση. Το προτεσταντικό (ακροδεξιό) κόμμα στη βόρεια ιρλανδία δεν δέχτηκε την συμφωνία του 1998. Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα σήμερα, αυτό το κόμμα (DUP), με τους 10 βουλευτές του, είναι το κόμμα – κλειδί για την κυβέρνηση των συντηρητικών της δόλιας κυρά May. Χωρίς αυτούς η κυβέρνησή της πέφτει, καθόλου ηρωϊκά… Και δείχνει διάθεση το DUP να πάρει την ρεβάνς απ’ την «συμφωνία της μεγάλης Παρασκευής»: απορρίπτει την συμφωνία της κυρά May με την ε.ε. ακριβώς επειδή δεν ξαναφτιάχνει σύνορα μεταξύ ιρλανδίας και βόρειας ιρλανδίας. Πάντα οι προτεστάντες απόγονοι των άγγλων αποίκων ήταν πολωτικοί στη βόρεια ιρλανδία· και τώρα θεωρούν ότι έχουν βρει την ευκαιρία να σύρουν το κάρο του brexit τραβώντας ξανά το Μπέλφαστ μακριά απ’ το Δουβλίνο…

Όμως και το ιρλανδικό κράτος είναι στην ε.ε.! Καμμία κυβέρνηση στο Δουβλίνο δεν πρόκειται να κάνει ούτε μισό βήμα απ’ την τωρινή κατάσταση στις σχέσεις ιρλανδίας – βόρειας ιρλανδίας. Εννοείται πως οι καθολικοί ιρλανδοί είτε στο βορρά είτε στο νότο δεν έχουν καμία όρεξη για νέο αντάρτικο. Μια χαρά ζουν τα τελευταία 20 χρόνια. Αλλά όσο το brexit είναι «η μόνη απόφαση στην πόλη» είναι πρακτικά αδύνατο να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι.

Ούτε η δόλια κυρά May (φανατική bremainer, μην το ξεχνάμε) θα ήθελε να βάλει φωτιά στα τόπια! Όμως μόλις 9 ημέρες πριν το (με τα τωρινά δεδομένα) «σφύριγμα της λήξης» για την «έξοδο», χωρίς «γη της επαγγελίας» να ανοίγεται κάπου στον ορίζοντα, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να παρακαλέσει (κυριολεκτικά…) για μια μικρή παράταση – με άγνωστο περιεχόμενο και σκοπό.

Όλα είναι δύσκολα πια. Με ή χωρίς την παράταση. Τσάι και προσευχή προτείνει η αγγλικανική εκκλησία…. Ίσως και τσίγκινα σωβρακάκια…

Τόσους αιώνες μετά την «κατάκτηση της ιρλανδίας», 80 και κάτι χρόνια μετά την δημιουργία ιρλανδικού κράτους στο διαμελισμένο νησί και 20 χρόνια μετά την επίτευξη μιας συμβιβαστικής ειρηνικής διευθέτησης για το «βορειο-ιρλανδικό πρόβλημα», πλησιάζοντας στην κορύφωση των ενδοκαπιταλιστικών αναμετρήσεων για μια ακόμα φορά, στον 21^ο αιώνα πια, το γεγονός ότι ο αγγλικός ιμπεριαλισμός κράτησε για λογαριασμό του αυτό το κομμάτι γης που λέγεται «βόρεια ιρλανδία» γονατίζει («πολιτικά» σίγουρα…) τις ελπίδες των αφεντικών του για ανασύσταση της global britain…

Δεν υπάρχει θεός, και διάφοροι νομίζουν ότι ξεπέρδεψαν, φροντίζοντας χωρίς ενοχές για την επι γης κόλαση. Υπάρχει, όμως, η Ιστορία – που δεν τέλειωσε!… (Κι αυτό θα έπρεπε να το έχουν καταλάβει τα διάφορα μαθητούδια της αγγλικής αυτοκρατορίας εδώ κι εκεί…) Δεν υπάρχει κανένας “νόμος της ιστορίας” που να απαγορεύει τα πισωγυρίσματα. Δεν υπάρχει κανένας νόμος της ιστορίας που να λέει πως όταν ξύνεις τις πληγές δεν θα ξαναματώσουν.

Δεν υπάρχει κανένας νόμος της ιστορίας που να αποφαίνεται “αυτοί νίκησαν για πάντα”…

Παρασκευή 15 Μάρτη. Ποιοί θέλουν την έξοδο της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας απ’ την ε.ε.; Ποιοί θέλουν την παραμονή; Οι πρώτοι ξέρουν τι θέλουν;

Μια έρευνα που έγινε λίγο μετά το δημοψήφισμα του Ιούνη του 2016, σε 12.369 που ψήφισαν σ’ αυτό (δειματοληπτικά θεωρείται αξιόπιστη), έδειξε ότι οι έγχρωμοι υπήκοοι της βασίλισσας, οι εθνικές μειονότητες και οι νέοι σε ηλικία (όλοι και όλες με προβλήματα εξαιτίας της ανεργίας και της λιτότητας) ψήφισαν σαφέστατα υπέρ της παραμονής. Ειδικά οι μουσουλμάνοι υπήκοοι της αυτού μεγαλειότητας ψήφισαν κατά 70% υπέρ της παραμονής στην ε.ε. Επίσης, απ’ τους εργάτες / εργάτριες που ανήκουν σε συνδικάτα, το 60% ψήφισε υπέρ της παραμονής στην ε.ε. Μιλώντας συνολικά οι σκωτσέζοι, οι καθολικοί της βόρειας ιρλανδίας, οι εργάτες του Λίβερπουλ, του Μάτζεστερ, του Λήντς, του Μπρίστολ, του Λονδίνου, οι περισσότεροι έγχρωμοι και μειονοτικοί ψηφοφόροι και τα τρία τέταρτα των νέων ψήφισαν υπέρ της παραμονής στην ε.ε. Σε σύγκριση με την γενική (ιδεοπολιτική) θέση τους, το 68% των ψηφοφόρων των συντηρητικών ψήφισαν έξοδο και το 64% των ψηφοφόρων των εργατικών ψήφισαν παραμονή.

Αυτά τα νούμερα δεν υποδεικνύουν μια ξεκάθαρη ταξική διάκριση ανάμεσα στους brexiters και τους bremainers· ωστόσο τέτοια ξεκάθαρη ταξική διάκριση μπορεί να μην υπάρχει πουθενά στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες για όσο καιρό ο μικροαστισμός είναι μια ρευστή μάζα που αγκαλιάζει ένα καλό μέρος της σύγχρονης εργατικής τάξης και φτάνει ως τους I gonna be φιλόδοξους της κοινωνικής ανόδου, μελλοντικούς μεσοστρωματικούς. Είναι ενδεικτικά ωστόσο για να ισχυριστεί κανείς βάσιμα ότι ο βρετανικός εθνικισμός (και η νοσταλγία της αυτοκρατορίας) ΔΕΝ είναι επιλογή μεγάλου (έως πολύ μεγάλου) μέρους της σύγχρονης εργατικής τάξης στην αγγλία.

Στην κορυφή, όμως, της πολιτικής εκπροσώπησης, μετά τις πρόσφατες ψηφοφορίες, προκύπτει ότι ένας αριθμός από 278 έως 308 εθνοπατέρες (ανάλογα με το ποιος πρότεινε τι), σε σύνολο 650, υποστηρίζουν ακόμα και μια άγρια, χωρίς κανόνες έξοδο – που θα πέσει ολόκληρη πάνω στις πλάτες των εργατών και εργατριών στην αγγλία. Απ’ τους υπόλοιπους, από 342 έως 372, σ’ ένα καλό ποσοστό τους θέλουν μια έξοδο με άλλη συμφωνία απ’ αυτή που έχει κάνει η κυρά May· θέλουν μια σωτήρια ουτοπία δηλαδή.

Χωρίς την δημαγωγία των φασιστών το δημοψήφισμα του ’16 δεν θα είχε το αποτέλεσμα που είχε. Το γεγονός, όμως, ότι οι άγγλοι εθνοπατέρες, ως τώρα, κινούνται σα να είναι αδέσποτοι, σε ότι αφορά μεν τα αφεντικά του αγγλικού καπιταλισμού μπορεί, ίσως, να εξηγηθεί με την «αποεδαφικοποίηση» του χρηματοπιστωτισμού… Σε ότι αφορά, όμως, την εντελώς εδαφοποιημένη «εκπροσώπηση» αναδεικνύει ένα χάσμα μεταξύ της βάσης (και του πως διαμορφώνονται οι γνώμες της) και των εθνοπατέρων.

Κάποιοι μιλούν για «αυτοκαταστροφή» του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος στην άλλοτε «κυβέρνα βρετανία»…

(Εν τω μεταξύ ακούγεται πως μετά και την χθεσινή ψηφοφορία, όπου 413 έναντι 202 της ανέθεσαν να ζητήσει παράταση, έτσι, χωρίς πρόγραμμα, η κυρά May θα επιχειρήσει ένα τελευταίο αεροπλανικό: θα ξαναβάλει την υπάρχουσα συμφωνία (που έχει απορριφθεί δυο φορές) σε τρίτη ψηφοφορία την επόμενη εβδομάδα. Και, λέει η κυρά May: αν εγκριθεί (ε;;;) θα ζητήσει παράταση ως τις 30 Ιούνη, για να τακτοποιηθούν τα γραφειοκρατικά… κι αν απορριφθεί, θα ζητήσει μεγαλύτερη παράταση… Με ποια δικαιολογία; Άγνωστο…

Μάλλον πρέπει να εγκαταλείψει το γρηγορότερο τον μάταιο τούτο κόσμο η αυτού μεγαλειότης. Το μακρύ πένθος θα είναι καλή δικαιολογία για μεγάλη παράταση…)

(φωτογραφία: Μήπως φταίει η στενότητα χώρου; Παρά τα 650 μέλη του το house of commons δείχνει μικρότερο απ’ το ΜΑΧ – αν ξέρετε το θρυλικό «μεγάλο αμφιθέατρο των χημικών» στο πολυτεχνείο… Ούτε ν’ ακουμπήσουν κάπου τα χαρτιά τους δεν έχουν οι άνθρωποι…)