Σάββατο 29 Ιούλη. Είπαμε αυτή τη φορά να μην γράψουμε κάτι. Αλλά να μεταφέρουμε ένα χτεσινό «επώνυμο» άρθρο γνώμης απ’ την ελληνοκυπριακή καθεστωτική εφημερίδα «ο πολίτης», στην ηλεκτρονική της έκδοση. (Ο συγγραφέας λέγεται Κώστας Κωνσταντίνου, και είναι ελληνοκύπριος δημοσιογράφος).
Και γιατί να το κάνουμε αυτό; Για να πάρετε μια μικρή γεύση απ’ αυτά ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΕΔΩ! Είναι απαγορευμένα, γιατί όπως καταλαβαίνετε τα «εθνικά θέματα είναι ευαίσθητα». Γιατί η κάθε κυβέρνηση που υπηρετεί την εθνική γραμμή έχει απεριόριστη ασυλία: και τα μήντια το ίδιο αφεντικό με δαύτες τις κυβερνήσεις έχουν, το βαθύ στρατοαστυνομικό κράτος. Και στην τελική μπορεί ο κολοσσός υπ.εξ. να τραβήξει και καμιά μήνυση άμα θεωρηθεί ότι προσβάλεται (το έχει αυτό το χούι…) Όπως, για παράδειγμα, αν χαρακτηριστεί «φαιδρός»….
(Δεν συμφωνούμε με όλα όσα γράφονται πιο κάτω, ειδικά με την προεκλογική ερμηνεία. Ωστόσο έχουν την αξία τους…)
Τίτλος: Τελικά στριμώξαμε την Τουρκία ή μόνο την εκθέσαμε;
Κείμενο: Με τις ραγδαίες εξελίξεις των τελευταίων 24ώρων, αυτό σίγουρα δεν είναι το πιο σοβαρό. Μια επιγραμματική αναφορά όμως επιβάλλεται για να καταλάβουμε πώς αλλά και πόσο μπορεί να παίξει κανείς με τα γεγονότα για να θολώσει την κοινή γνώμη. Και είναι κρίσιμο κυρίως για τη συνέχεια.
Μιλάμε για τη θεαματική κωλοτούμπα του Προέδρου το βράδυ της Τετάρτης ως προς τη δημοσιοποίηση (δικών μας) πρακτικών του δείπνου στο Κραν Μοντανά. Σερβιρίστηκε ως «ανταπόκριση σε έκκληση του γ.γ. του ΟΗΕ». Ήταν άραγε;
Φυσικά και όχι. Καμία… έκκληση δεν υπήρξε. Τουναντίον, αυτό που έγινε ήταν μια υπόδειξη και μάλιστα αυστηρή, από τον αναπληρωτή εκπρόσωπο του κυρίου Γκουτέρες, ότι τα Ηνωμένα Έθνη θεωρούν πως οι διπλωματικές ανταλλαγές και συνομιλίες πρέπει να παραμένουν ιδιωτικές.
Ερωτηθείς, δε, για την πρόθεση της Λευκωσίας να δώσει στη δημοσιότητα τις (δικές της) καταγραφές διαλόγων στις συνομιλίες, ο εκπρόσωπος του Γκουτέρες απάντησε: «Από δικής μας πλευράς παίρνουμε τη διπλωματική διαδικασία πολύ σοβαρά». Και αυτό δεν ήταν έκκληση, ήταν μια αιχμή η οποία άλλαξε το μοτίβο του Προεδρικού από βρυχηθμό σε… εξαερισμό. Και συγχωρέστε με.
Σημειωτέον πως, ενώ καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας η είδηση ήταν η κίνηση της άλλης πλευράς με τα χωριά των Μαρωνιτών, το Προεδρικό δεν ασχολήθηκε καν παρά μόνο στις 19:44 το βράδυ, όταν πλέον είχε λήξει το κρίσιμο για τη διάσωση της προεκλογικής εικόνας Αναστασιάδη θέατρο με τα πρακτικά – πάντα με την κωλοτούμπα.
Την επομένη έσκασε η άλλη ιστορία, με το άνοιγμα των Βαρωσίων. Η πολύ σοβαρότερη. Η κυβέρνηση συνέστησε… ενότητα και ψυχραιμία (!). Για να υπάρξει όμως ενότητα πρέπει να μπουν τα πράγματα στη θέση τους.
Η τραγική κατάληξη στο Κραν Μοντανά δεν ήταν κάτι το ξαφνικό. Ήταν η προσπάθεια η οποία ξεκίνησε από το πρώτο Μοντ Πελεράν και η οποία είχε ως στόχο ένα και μοναδικό πράγμα: την αποφυγή της κατάληξης σε λύση πριν τις εκλογές, έτσι που το θέμα να προχωρήσει μεν αλλά να μετατεθεί για μετά και ο Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος είχε αρχίσει να μεταλλάσσεται σε φουστανελά, να επανεκλεγεί.
Αρχικά, τα όσα έκαναν φορτώνονταν στον Νίκο Κοτζιά ή καλύτερα εκείνος πρόθυμα τα αναλάμβανε, με τους δικούς μας να παίζουν τους ανήξερους και να μας λένε εδώ στα ΜΜΕ – off the record – ότι ο Πρόεδρος ήταν έξαλλος με τον ΥΠΕΞ της Ελλάδας! Αυτό έγινε και στη Γενεύη. Από εκεί και μετά, η ανάγκη Αναστασιάδη να περιμαζέψει τη φυλλορροούσα ακροδεξιά του κόμματός του και όχι μόνο, εν όψει προεδρικών, τον έκανε ακόμη πιο έντονο. Τόσο που νόμιζε κανείς ακούγοντάς τον ότι εμείς είχαμε το πάνω χέρι στο Κυπριακό.
Αυτό έγινε και στο Κραν Μοντανά, με πολλές άλλες παλινδρομήσεις και ανεξήγητους (πέραν του προεκλογικού λαϊκισμού) κομπασμούς να είχαν προηγηθεί. Ήταν σαφές πως ο Πρόεδρος συρόταν στις συνομιλίες και πως Αθήνα και Λευκωσία αναζητούσαν έναν τρόπο για να απεμπλακούν για ένα διάστημα, φορτώνοντας όμως την πλήρη ευθύνη στην Τουρκία.
Θεώρησαν ότι το κατάφεραν. Για αυτό και γύρισαν πίσω διαλαλώντας ότι εκθέσαμε την Τουρκία, όπως δήλωνε και στην Αθήνα με απίστευτη φαιδρότητα ο Κοτζιάς. Άφηναν δε, παράλληλα, να νοηθεί ότι οι συνομιλίες θα ξαναξεκινούσαν (όταν κανείς άλλος δεν βλέπει ούτε σήμερα πώς μπορεί να γίνει αυτό) και μάλιστα με αφετηρία τις δικές μας θέσεις, οι οποίες, σε ένα παράλληλο προεκλογικό σύμπαν είχαν δικαιωθεί, ακόμα και από τον γ.γ. του ΟΗΕ, όπως έλεγαν!
Κανείς δεν συμμεριζόταν όμως τη δική μας εκδοχή, διότι όπως διαφαίνεται τα πράγματα δεν έγιναν έτσι και η ανάγκη να… στριμώξουμε την Άγκυρα ώστε να γυρίσει πίσω οπλαρχηγός ο Αναστασιάδης και να επανεκλεγεί, υπερίσχυσε της όποιας θέλησής μας να πετύχουμε τη λύση.
Η δε Τουρκία, «εκτεθειμένη» μόνο εδώ και στα μυαλά και τον λαϊκισμό ορισμένων, όχι μόνο ανασυντάχθηκε και κατάφερε να κρύψει τις δικές της ευθύνες πίσω από τους δικούς μας χειρισμούς αλλά παράλληλα έβαλε μπρος το σχέδιο Β το οποίο μπορεί όχι μόνο να αλλάξει το Κυπριακό μια για πάντα αλλά και να το ενταφιάσει.
Η Λευκωσία, τώρα που οι κομπασμοί και οι λεονταρισμοί κόπηκαν απότομα και τα σχέδια απέτυχαν παταγωδώς, φαίνεται πως δεν ξέρει και πάλι πώς να αντιδράσει. Απλούστατα διότι δεν μπορεί να αντιδράσει. Να κάνει τι; Να πει στους Μαρωνίτες να μην πάνε; Γιατί να μην πάνε; Να αφήσουν τα χωριά τους εκεί, ενώ μπορούν στη χειρότερη περίπτωση να ζουν όπως οι άλλοι Μαρωνίτες, χωρίς λύση έστω, σε Κορμακίτη και Καρπάσια;
Να πει στους Βαρωσιώτες να μην πάνε στο Βαρώσι, όταν μάλιστα οι πληροφορίες λένε πως θα δοθεί συγκεκριμένος χρόνος για την αίτηση του καθενός για να του επιστραφεί το σπίτι του; Και να κάνουν τι; Να τα αφήσουν να εποικιστούν και αυτά και να χαθούν; Για ποιο λόγο; Για να μπορούν άραγε οι Νίκαροι, οι Κοτζιάδες και όσοι ακολουθήσουν να συνεχίσουν να τους εξαργυρώνουν σε εκλογές στο μέλλον με πολλές πατριωτικές φανφάρες;
Κι αν αύριο, λέω, εκτός από αυτά οι Τούρκοι ανοίξουν και πέντε χωριά στην Καρπασία; Τι θα κάνουν όλοι αυτοί τότε; Θα πουν και στους Καρπασίτες να μην πάνε; Γιατί; Θυμάται κανείς τη συμφωνία της Γ’ Βιέννης;
Αυτά και πολλά άλλα που θα έρθουν είναι τα αδιέξοδα στα οποία μας οδήγησε για άλλη μια φορά η αντίληψη πολλών ανάμεσά μας, πολιτικών και πολιτών, ότι είμαστε τόσο έξυπνοι που μπορούμε να ξεγελάσουμε τους πάντες και να φτιάχνουμε κάθε φορά ένα νέο φοβερό σχέδιο.
Το ζήσαμε ξανά και ξανά. Και τόσες φορές φάγαμε τα μούτρα μας. Αλλά, δυστυχώς, δεν μάθαμε ποτέ κάτι. Και ούτε πρόκειται. Στο κάθε Βατερλώ, το δούλεμά μας πάει σύννεφο. Μέχρι να πάρουμε και τον επόμενο χαμπάρι. Και να έρθει ο άλλος και να μας γεμίσει τα μυαλά μας αέρα, έτσι που να νομίζουμε ότι είμαστε υπερδύναμη.
Κάνουν εκείνοι τις δουλειές τους μια χαρά, πάνε σπίτια τους και πληρώνουμε εμείς. Ξανά και ξανά. Αλλά, δυστυχώς, όσο το ανεχόμαστε και το χάφτουμε δεν μας αξίζει και τίποτα καλύτερο.
Υστερόγραφο ηλεκτρονικής έκδοσης: Μιλώντας για το τι χάφτουμε και πού μας οδηγεί αυτό, ο μεν ψευτοΝικόλας «ήρτεν πό’σσω του» σήμερα και ανακάλυψε… επικίνδυνες πρόνοιες στο ψήφισμα για την ΟΥΝΦΙΚΥΠ, ο δε Σιζόπουλος ζήτησε διεθνή διάσκεψη για το Κυπριακό! Ακόμα και μετά την αποκάλυψη του «νέου» Αναστασιάδη, αυτοί οι τύποι καταφέρνουν να ανεβάσουν τον βλακώδη, τον ανεύθυνο αλλά και κυρίως τον αδίστακτο και χάριν προσωπικής ατζέντας λαϊκισμό σε πρωτόγνωρα ύψη.
Πώς; Είπατε τίποτα;
Μείνετε σ’ επαφή. Υπάρχουν Βατερλώ δραματικά και άλλα που βγάζουν γέλιο. Όλα όμως έχουν πολιτική σημασία!
