Προετοιμάζονται, αλλά αυτή η φορά είναι διαφορετική

Κυριακή 17 Δεκέμβρη. Η αμερικανίδα πρέσβειρα στον οηε Nikki Haley, δρώντας ad hoc άλλοτε σαν υπ.εξ., άλλοτε σαν υπ.αμ., κι άλλοτε και τα δύο μαζί, έχει αναλάβει την προετοιμασία. Κάνει ότι καλύτερο μπορεί… διάφοροι ειρωνεύονται και αυτήν και την προσπάθεια… αλλά ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν έχει χρόνο και σάλιο για πέταμα: το ιράν είναι παγκόσμιος κίνδυνος, τελεία και παύλα! (Και η ρωσία, και η κίνα επίσης).

Πριν 3 ημέρες η Haley μοστραρίστηκε μπροστά από συντρίμια ενός πυραύλου, σε κάποια αμερικανική βάση στην Ουάσιγκτον. Για να υποστηρίξει ότι είναι πύραυλος που έριξαν οι υεμενίτες Houthi κατά του ιερού βασιλείου του συμμάχου τοξικού πρίγκηπα, και ότι αυτός ο πύραυλος είναι ιρανικής κατασκευής. Το οποίο σημαίνει … κλπ κλπ…

Το σετ της εμφάνισής της ήταν τυπικά αμερικάνικο, πολύ φτωχό έως πρωτόγονο· αλλά έτσι είναι ο κόσμος: σχεδόν δακρυσμένη διατράνωσε για να την ακούσει όλος ο πλανήτης: Όταν κοιτάξετε αυτόν τον πύραυλο, είναι τρομακτικός, είναι εντελώς τρομακτικός. Φανταστείτε μόνο ότι ένας τέτοιος πύραυλος κτυπάει το αεροδρόμιο του Ντάλας ή της Ν. Υόρκης… ή του Παρισιού, του Λονδίνου ή του Βερολίνου…

Είναι πράγματι ανατριχιαστικό που υπάρχουν τέτοια τέρατα που έχουν τέτοιους πυραύλους, άσχημους και χοντροκομμένους· χωρίς την «ομορφιά» που κατά το ψόφιο κουνάβι διαθέτουν τα αμερικανικά όπλα. Παρά την παγκόσμια ανατριχίλα είτε για τους τενεκέδες πίσω της είτε για την ίδια μπροστά τους, υπήρξαν διάφοροι που περιγέλασαν την συγκεκριμένη προσπάθεια της Haley: δεν προκύπτει από πουθενά ότι ο πύραυλος κατασκευάστηκε στο ιράν ούτε, κυρίως, προκύπτει από πουθενά πότε έφτασε στην υεμένη… Μέχρι πριν λίγα χρόνια η Sana’a ήταν πρωτεύουσα ενός «κανονικού κράτους» και μπορούσε να αγοράζει τέτοιους πυραύλους απ’ την νόμιμη αγορά· και ο επίσημος στρατός της υεμένης πολεμάει ως τώρα μαζί με τους Houthi, δίνοντάς τους το οπλοστάσιό του…

Θα ήταν για γέλια όντως η αμερικανική και ισραηλινή εκστρατεία να ξαναεπικηρυχτεί η Τεχεράνη, αν δεν υπήρχε στο παρελθόν μια παρόμοια, επίσης με τερατώδη ψέμματα, κατά του ιράκ και του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν. Κράτησε ένα, ενάμισυ χρόνο, “παίχτηκε” όπου μπορούσε να παιχτεί, απ’ τον οηε μέχρι τα αμερικανικά, αγγλικά, ισπανικά και αυστραλέζικα μήντια, οι “αποδείξεις” για τα “όπλα μαζικής καταστροφής” αν δεν ήταν προκατασκευασμένες ήταν γελοίες, η διεθνής επιτροπή ατομικών όπλων του οηε που έκανε επι τόπου ελέγχους στο ιράκ αποφαινόταν ότι δεν υπάρχουν τέτοια στο ιράκ… Αλλά η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της έκαναν αυτό που σχεδίαζαν από χρόνια.

Οι ουσιαστικές διαφορές τώρα είναι δύο. Πρώτον, το 2003 οι αμερικάνοι ήξεραν τα πάντα για τα όπλα και τον στρατό του Χουσεΐν· ήταν συμμαχοί και προμηθευτές του ως το 1991… Και δεύτερον, δεν υπήρχε κανένας αξιόλογος στρατιωτικά να συμμαχήσει μαζί του ώστε να αναγκαστεί η Ουάσιγκτον να το ξανασκεφτεί και να το ξανασκεφτεί…

Το οπλοστάσιο του ιράν η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ το αγνοούν. Και υπάρχουν οι συμμαχίες του που όπως και να το δει κανείς έχουν το βάρος τους.

Όμως παρόλα αυτά η Ουάσιγκτον επιμένει. Κάτι θα πρέπει να έχουν σχεδιάσει οι “αρμόδιοι”…

(φωτογραφία πάνω: Στις 5 Φλεβάρη του 2003 ο τότε αμερικάνος υπ.εξ. και πρώην αρχικαραβανάς Colin Powel ανέμισε αυτό το μπουκαλάκι μπροστά στα μούτρα των υπόλοιπων μελών του συμβουλίου ασφαλείας του οηε: τους είπε ότι είναι «άνθρακας», ένα βιολογικό όπλο, απ’ τα εργαστήρια του Χουσεΐν… Δεν έπεισε ούτε πήρε την συγκατάθεση της ρωσίας και της κίνας, οπότε η Ουάσιγκτον προχώρησε στο plan b; με τους «πρόθυμους» συμμάχους της.

Εννοείται ότι μετά την κατάκτηση του ιράκ δεν βρέθηκαν πουθενά «εργαστήρια βιολογικού πολέμου». Δεν υπήρχαν, κι όλη η ιστορία ήταν μία απ’ τις αμερικανικές κατασκευές. Ωστόσο κανείς απ’ όσους την έφτιαξαν και την προώθησαν δεν πήγε στο απόσπασμα, όπως θα έπρεπε.

φωτογραφία κάτω: Η Haley δεν κραδαίνει μπουκαλάκια. Όχι ακόμα τουλάχιστον…)

Αστυνομεύοντας τον πλανήτη, με τους απαραίτητους υποκατάστατους…

Κυριακή 17 Δεκέμβρη. Οι φιλοδοξίες παραμένουν φιλοδοξίες, και παράγουν έργο. Οι “ειδικές δυνάμεις” του αμερικανικού στρατού έδρασαν την χρονιά που πέρασε σε 149 κράτη· τα ¾ του συνόλου των κρατών του πλανήτη. Είναι πολύ υπηρήφανες γι’ αυτό (αλλοίμονο) – ωστόσο μην φανταστείτε “μοναχικούς καταδρομείς μέσα στη νύχτα”. Κάθε άλλο. Πέρα απ’ αυτό καθ’ αυτό το όποιο “στρατιωτικό” έργο τους, αυτά τα αμερικανικά κομμάντα κάνουν “πολιτική δουλειά”. “Πολιτική” με την έννοια ότι διαμορφώνουν τις σχέσεις έως τεχνικές και πολιτικές εξαρτήσεις (μέσω των όπλων που παρέχουν) με τους κατά τόπους συμμάχους τους. Που είναι το “κρέας”, εφόσον οι ζωές των στρατιωτών με αμερικανικά διαβατήρια και διοίκηση είναι, ως γνωστόν, “πολύτιμες” (με την έννοια ότι ο θάνατός τους μπορεί να προκαλέσει εκνευρισμούς στα μετόπισθεν).

Ποιος, λοιπόν, θα ήταν ο καλύτερος να μιλήσει γι’ αυτές τις σχέσεις στη βόρεια συρία, τις σχέσεις ανάμεσα στο αμερικανικό πεντάγωνο και τους ένοπλους κούρδους, απ’ τον καθ’ ύλην αρμόδιο, των διοικητή των “αμερικανικών “ειδικών δυνάμεων” και στη συρία, τον στρατηγό Raymond “Tony” Thomas; Υποθέτουμε ότι καλύτερος δεν υπάρχει…

Στις 21 του περασμένου Ιούλη έγινε στο Aspen του Colorando ένα «συνέδριο για την ασφάλεια», από το Aspen Institute, με τίτλο SOCOM (Special Operations Command): αστυνομεύοντας τον πλανήτη. Ο Raymond Thomas ήταν βασικός ομιλητής, απαντώντας σε ερωτήσεις του προεδρείου του συνεδρίου (ο τονισμός με υπογράμμιση δικός μας):

Ερώτηση: Μιας και βρισκόμαστε στο θέμα των ηγετών των τρομοκρατών, δεν έχουμε ακούσει καθόλου τον αρχηγό του isis Abu Bakr al-Baghdadi απ’ τον περασμένο Νοέμβρη…

Απάντηση: … Ακούγεται ότι είναι νεκρός, αλλά όχι, δεν είναι ακριβώς νεκρός ακόμα. Θα πρέπει να βρίσκεται στα βόρεια της Ράκκα… Μέσα απ’ το δίκτυό μας έχουμε σκοτώσει με μετριοπαθείς εκτιμήσεις 60.000 έως 70.000 απ’ τους δικούς του, τον στρατό του… Τώρα βρισκόμαστε μέσα στην πρωτεύουσα του χαλιφάτου του, την Ράκκα. Θα την καταλάβουμε σύντομα, με τους proxies μας, μια δύναμη που μας υποκαθιστά [surrotage force] 50.000 ανθρώπων που δουλεύουν για εμάς και κάνουν ότι τους πούμε….

…

Ερώτηση: … Πείτε μας για το πως διαλέγετε αυτούς που θεωρείτε ότι μπορείτε πράγματι να υποστηρίξετε και να δουλέψετε μαζί τους.

Απάντηση: Όπως ξέρετε μερικές φορές αυτό γίνεται από ανάγκη, ποιος είναι διαθέσιμος. Η περίπτωση που νομίζω ότι έχει συζητηθεί περισσότερο και έχει παρεξηγηθεί είναι η σχέση με τον εταίρο μας στη συρία, τις αυτοαποκαλούμενες Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις.

Έχει ενδιαφέρον λοιπόν πως διάλεξαν αυτό το όνομα σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή, και εγώ νταραβερίστηκα μαζί τους απευθείας, είχα επίσημη σχέση μ’ αυτούς τους τύπους. Πριν λέγονταν ypg, το οποίο οι τούρκοι λένε ότι είναι το ίδιο το pkk, που το θεωρούν τρομοκρατική οργάνωση, οπότε μας έλεγαν πως μπορείτε να συμμαχήσετε μ’ αυτούς; Οπότε ουσιατικά εγώ πήγα και τους είπα ότι πρέπει να αλλάξετε την μάρκα σας, καταλαβαίνετε, πώς θέλετε να λέγεστε εκτός από ypg;, και τους έδωσα μια μέρα προθεσμία, και τότε ανακοίνωσαν ότι είναι οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις. Μου φαίνεται ότι κάτι τους κτύπησε στο κεφάλι και τους ήρθε να βάλουν τη λέξη δημοκρατία εκει πέρα!

Αλλά τέλος πάντων αυτό τους έδωσε λίγη αξιοπιστία και κάποιο πρόσωπο, και ήμουν τυχερός να έχω πολύ καλή συνεργασία με τον Brett McGurk [ο αμιγώς πολιτικός εκπρόσωπος της Ουάσιγκτον στην περιοχή…] που ήταν μαζί μου την ίδια εποχή γιατί μου ζητούσαν πράγματα που δεν ήταν της αρμοδιότητάς μου… Ήθελαν να κάτσουν στις διαπραγματεύσεις, στη Γενεύη, ή στην Αστάνα ή οπουδήποτε αλλού γίνονταν για το μέλλον της συρίας, και επειδή ήταν pkk δεν θα μπορούσαν ποτέ να κάτσουν σε τέτοια τραπέζια, οπότε ενόσω ζευγαρώσαμε μαζί τους στρατιωτικά, ο Brett McGurk φρόντισε να μένουν μέσα στις συζητήσεις και τους έδωσε την απαραίτητη νομιμοποίηση, να είναι καλοί εταίροι για εμάς.

… Οπότε το γεγονός, που δεν λέγεται, είναι ότι σ’ όλη αυτή την ιστορία εμείς είμασταν τυχεροί και χάσαμε μόνο 2 αμερικάνους στρατιώτες. Δηλαδή σ’ αυτά τα 2 – 2,5 χρόνια του πολέμου που κάνουμε εκεί, τον κάνουμε με αυτούς σαν υποκατάστατα, αυτοί έχουν χάσει χιλιάδες και εμείς μόνο δύο στρατιώτες. Δύο είναι πολλοί, αλλά, ξέρετε, είναι ανακούφιση ότι δεν έχουμε τις απώλειες που είχαμε αλλού.

Τα σχολιά μας περιττεύουν.

Staying alive!!!

Κυριακή 17 Δεκέμβρη. Μπορεί να είναι γελοίο, ακόμα και μέσα στη «σχολή της σύνταξης»:  γερασμένα γκουπ κάνουν περιοδείες στην (παλιά) περίμετρο της παγκόσμιας rock βιομηχανίας μπας και βγάλουν αυτοί κανά μεροκάματο (και οι εταιρείες τους κανά πεντεσπάνι)· ή «ώριμοι» ποδοσφαιριστές κάνουν ακριβές μεταγραφές σε κάποιο αραβικό (ή γενικά μαφιόζικο) πρωτάθλημα. Αλλά ναι, είναι αλήθεια! Ο ώριμος John Travolta βρέθηκε στο Ριάντ, σταλμένος από αμερικανικές εταιρείες κατασκευής και εκμετάλλευσης κινηματογραφικών complexes! Αφού ο τοξικός υποσχέθηκε ότι απ’ την ερχόμενη άνοιξη θα επιτραπούν και στο βασίλειό του οι σινεμάδες (με γυναικωνίτες και ανδρωνίτες, τα είπαμε αυτά), να η ευκαιρία η σαυδαραβική νεολαία να αποθέωσει την κορύφωση της disco. Σαράντα χρόνια μετά; Γιατί όχι; Ποτέ δεν είναι αργά!!!

Θα μπορούσε να συνοδεύεται (ο Travolta) απ’ τους … Bee Gees. Αλλά αν ζουν θα πρέπει να είναι γύρω στα 80· όχι και το καλύτερο θέαμα για να πουλήσουν οι εταιρείες.

Συνεπώς η σαουδαραβική νεολαία, αν δεν έχει πρόσβαση στο internet, θα μάθει σε μερικούς μήνες πως «να μένει ζωντανή»….

Αν, επιπλέον, ξεφορτωθεί και τον πολεμοχαρή τοξικό πρίγκηπα, θα έχει στ’ αλήθεια βάσιμες ελπίδες να ζήσει…

(φωτογραφία: ο 64χρονος Travolta προχτές σε συνεδριακό κέντρο στο Riyadh. Ακολούθησε το πρώτο μάθημα χορού…)

Είναι έτοιμοι οι άλλοι αυστριακοί;

Κυριακή 17 Δεκέμβρη. Ο φασιστογιάπης Sebastian Kurz (δεξιά) έδωσε τα κλειδιά των βασικών υπουργείων (άμυνας, «εσωτερικών» – άρα και αστυνομίας – και «εξωτερικών») στους ακόμα πιο φασίστες του Heinz-Christian Strache. Κι έτσι μεθαύριο θα ορκιστούν κυβερνήτες της αυστρίας.

Διάφοροι πουλάνε για καθησυχαστικό ότι οι αυστριακοί φασίστες υποσχέθηκαν ότι θα είναι «φιλοευρωπαίοι». Τι άλλο θα ήταν, δηλαδή; (Και το ψόφιο κουνάβι φιλοαμερικάνος είναι.)

Οι άλλοι αυστριακοί είναι έτοιμοι;

(Η φωτογραφική παραμόρφωση δεν είναι η πραγματική…)

Η εποχή των απειλών

Σάββατο 16 Δεκέμβρη. Το ισραήλ θα ρίξει τον λίβανο στη λίθινη εποχή είπε ο υπουργός ασφαλείας της χώρας Yisrael Katz την Τετάρτη σε μια συνέντευξή του στην σαουδαραβική εφημερίδα Elaph.

Σύμφωνα με τον Katz, το ισραήλ πιστεύει ότι το ιράν κατασκευάζει «εργοστάσια εξελιγμένων πυραύλων» στο λίβανο. Όταν ρωτήθηκε αν το ισραήλ θα βομβάρδιζε τα εργοστάσια, απάντησε «Ναι. Θα δράσουμε στρατιωτικά και θα τα εμποδίσουμε, όπως συμβαίνει στη συρία».

«Αυτό που έγινε το 2006 θα είναι πικνικ σε σύγκριση μ’ αυτό που μπορούμε να κάνουμε. Θυμάμαι έναν σαουδάραβα υπουργό που είπε ότι θα στείλουν την Hezbollah πίσω στις σπηλιές της στο νότιο λίβανο. Σας λέω ότι θα γυρίσουμε το λίβανο στη λίθινη εποχή» είπε ο Katz, αναφερόμενος στον δεύτερο πόλεμο στο λίβανο, όταν το ισραήλ επιτέθηκε στη Hezbollah στο λίβανο.

Ο ισραηλινός υπουργός ασφαλείας είπε ότι η χώρα του μάλλον θα επιτεθεί στον λίβανο παρά θα περιμένει νέες αποφάσεις του οηε κατά της Hezbollah και του ιράν, ειδικά στο φόντο της παραίτησης του λιβανέζου πρωθυπουργού Saad Hariri απ’ τη σαουδική αραβία, μια απόφαση που την ανακάλεσε στη συνέχεια…

Μεταφέραμε το μεγαλύτερο μέρος του ρεπορτάζ της τουρκικής καθεστωτικής daily sabah αυτούσιο, γιατί αλλιώς θα έχανε τη νοστιμιά του. Παίρνουμε τις δηλώσεις για πραγματικές (δεν ξέρουμε αραβικά για να τις διασταυρώσουμε) επειδή δεν βρήκαμε κάποια διάψευση (όσο ψάξαμε).

Παρατήρηση νούμερο μηδέν: οι απειλές του ισραηλινού αρχιασφαλίτη συνιστούν ή όχι προτροπή σε διάπραξη εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας; Συνιστούν. Αλλά δεν τρέχει και τίποτα – έτσι δεν είναι; Τα γάντια έχουν βγει – διεθνώς. Κάποιοι, “πρωτοπόροι”, δείχνουν τις “γροθιές” τους…

Παρατήρηση νο 1, που μόνο φαινομενικά είναι άσχετη: την ίδια ακριβώς απειλή, «θα σας γυρίσουμε στη λίθινη εποχή», είχε εκτοξεύσει ο πολύς Ράμσφελντ, υπ.αμ. του Μπους του Β, στο πακιστανικό καθεστώς, παραμονές τις εισβολής στο αφγανιστάν, όταν η Ισλαμαμπάντ αρνήθηκε σε πρώτο χρόνο να συνεργαστεί με την Ουάσιγκτον. Πράγμα που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ έχει κόλλημα με τις πέτρες…

Δεύτερη παρατήρηση: θυμόμαστε πολύ καλά (άλλωστε ο Σεπτέμβρης του 2006 ήταν ο μήνας που γεννήθηκε η δεύτερη φάση του Sarajevo) ότι στο «πικνίκ» εκείνης της επίθεσης ο ισραηλινός στρατός ηττήθηκε απ’ την Χεζμπ’ αλλάχ. Ηττήθηκε τόσο καθαρά και έξω από κάθε σχεδιασμό του ισραηλινού πενταγώνου ώστε μετά την υποχώρησή του, επί μήνες, έγλυφε την πληγή προσπαθώντας να καταλάβει «τι και γιατί». Μήπως θα ήταν φρόνιμο να μην γίνεται επίκληση «στρατιωτικών περιπάτων» όταν στον προηγούμενο τέτοιο οι ειδικές δυνάμεις του ισραηλινού στρατού ηττήθηκαν σε βαθμό ντροπιαστικό (για τις ίδιες);

Τρίτη παρατήρηση: αν και θεωρούμε δεδομένο ότι αργά ή γρήγορα το Τελ Αβίβ θα αναγκαστεί (απ’ τον ιμπεριαλιστικό εαυτό του) να επιτεθεί στη Χεζμπ’ αλλάχ, μας καθησυχάζει κάπως το γεγονός ότι κοτζάμ ισραηλινό γεράκι θεώρησε απαραίτητο να διανθίσει τις απειλές του με παρόμοιες made in Riyadh. Αν βάζει τα ρέστα του πάνω στο ποντάρισμα του τοξικού πρίγκηπα, τότε υπάρχει η ελπίδα να την ξανασκεφτεί την μπλόφα· πριν κλείσει ο δρόμος του «πάσο».

Τέταρτη παρατήρηση. Αν δεν κάνουμε λάθος έχει γίνει συζήτηση να «προσφέρει» η Βηρυττός μόνιμες «στρατιωτικές διευκολύνσεις» στη Μόσχα. Δεν θα ήταν απαραίτητο καν να είναι μόνιμες. Ένα εναλλαξ παρκάρισμα ρωσικών και τουρκικών πολεμικών σε κάποιο λιβανέζικο λιμάνι θα συνέτιζε, υποθέτουμε, το ισραηλινό ταπεραμέντο.

Τελευταίο: πριν το «πικνίκ» του 2006 το Τελ Αβίβ δεν είχε μοιράσει ανακοινώσεις και κατάρες – ο αιφνιδιασμός είναι συστατικό μιας πιθανής επιτυχίας. Τώρα; Σαν πολλές δεν είναι οι απειλές που ξεστομίζονται;

Όπως θα έλεγε και ένας έλληνας πρωθυπουργός / ψόφιος κοριός, γνώστης του είδους, «καμήλα που γαυγίζει είναι φαφούτα»…

(φωτογραφία: Πιο πικνίκ δεν γίνεται: ισραηλινό τανκ merkava, απ’ τα θεωρούμενα καλύτερα του κόσμου, ψάχνει το τάπερ με τα κεφτεδάκια, στο νότιο λίβανο, το καλοκαίρι του 2006).

Η εποχή των γλυκόλογων…

Σάββατο 16 Δεκέμβρη. Δεν χάνει ευκαιρία ο Πούτιν να λέει καλά λόγια για το ψόφιο κουνάβι. Πότε πότε μπαίνει στη γραμμή των γλυκόλογων και ο ρώσος πρωθ. Medvedev (που χάθηκε αυτή η ψυχή;). Διάφοροι τα παίρνουν αυτά στα σοβαρά, ως απόδειξη των ήρεμων σχέσεων που θέλει να έχει η Μόσχα με την Ουάσιγκτον· ακόμα κι αν οι σωματοφύλακες του ψόφιου κουναβιού λένε (και ως ένα βαθμό κάνουν) τα αντίθετα. Να τα πάρουμε κι εμείς στα σοβαρά;

Όχι, δεν θα το κάνουμε. Μπορεί η γνώμη μας να θεωρηθεί «εξτρεμιστική» – αλλά δεν ζούμε κάποια ομαλή περίοδο της καπιταλιστικής ιστορίας (αν έχει υπάρξει τέτοια εδώ και δύο αιώνες). Ένας τύπος (το ψόφιο κουνάβι) που αποδεδειγμένα δεν ξέρει τι του γίνεται και περνάει τις περισσότερες ώρες της ημέρας ξεροσταλιάζοντας μπροστά σε οθόνες για να δει τι θα πουν γι’ αυτόν, ένας τύπος με τα κόμπλεξ του ψόφιου κουναβιού που «ασκεί πολιτική» τιτιβίζοντας, είναι ιδανικός για την Μόσχα (και το Πεκίνο και η Άγκυρα) για δυο λόγους. Πρώτον, επειδή είναι πανεύκολο να τον κολακέψεις, και είναι αχόρταγος με τις κολακείες για την πάρτη του: νομίζει ότι είναι σπουδαίος ηγέτης, παγκόσμιας κλάσης… Και δεύτερο (σημαντικότερο) όταν κολακεύεται «ξενερώνει» την πραγματική πορεία του αμερικανικού ιμπεριλιασμού. Είναι, σα να λέμε, ο ιδανικός πρόεδρος για να ασκούν οι αντίπαλοι της Ουάσιγκτον την τέχνη του αποπροσανατολισμού.

Η Μόσχα ξέρει (αυτή είναι η γνώμη μας…) ότι δεν μπορεί να έχει «καλές σχέσεις» με την Ουάσιγκτον, άσχετα με τους κατά καιρούς προέδρους. Ο αμερικανικός (κατά κύριο λόγο) στρατός που έχει παραταχθεί στα σύνορά της με τα βαλτικά κράτη και την πολωνία μπορεί να μην είναι μεγάλος σε αριθμό· είναι όμως και με το παραπάνω αυτό που λέγεται προγεφύρωμα. Ο αμερικανικός (κατά κύριο λόγο) στρατός που έχει παραταχθεί στο αφγανιστάν επίσης δεν είναι σπουδαίος· πάλι για προγεφύρωμα πρόκειται. Η επιθετικότητα (και) του ψόφιου κουναβιού απέναντι στην Τεχεράνη είναι πραγματική· ίσως απ’ τα λίγα θέματα που ο καραγκιόζης συμφωνεί με τους καραγκιοζοπαίκτες… Και πολλά άλλα… Που μαζεμένα δεν είναι καθόλου λίγα.

Κανείς δεν είναι τόσο βλάκας, ούτε στη Μόσχα ούτε στο Πεκίνο να μην καταλαβαίνει τον ρόλο του ψόφιου κουναβιού· τον μεγαλύτερο και πιο θεατρικό στη ζωή του. Εκείνο που επιδιώκουν, λοιπόν, δεν είναι οι «καλές σχέσεις». Είναι το ροκάνισμα του χρόνου, σε βάρος της αμερικανικής ηγεμονίας, «χωρίς να το κάνουν θέμα». Από την άποψη της τακτικής αυτό το τελευταίο είναι βασικό στο να κερδίζουν χρόνο. Επειδή, μιλώντας για ανοικτές στρατιωτικές ενέργειες, το ψόφιο κουνάβι που απολαμβάνει τον εαυτό του στον καθρέφτη των μήντια έχει την τελική απόφαση. Είναι, λόγω θέσης, ο αρχιστράτηγος. Σε ποιον δεν θα άρεσε ένας τέτοιος αντίπαλος αρχιστράτηγος;

Όμως αυτό το παιχνίδι δεν μπορεί να παίζεται (κατά την ταπεινή μας άποψη) για πολύ καιρό ακόμα· όχι, λέμε, για τα επόμενα τρία χρόνια (ως την λήξη της τρέχουσας προεδρικής θητείας). Κι αυτό επειδή μια σειρά κράτη / αφεντικά που προσεγγίζουν τις «μεγάλες δυνάμεις» του καπιταλιστικού κόσμου με κριτήριο την αποτελεσματικότητά τους (υπέρ και των δικών τους συμφερόντων) συμπεραίνουν ότι οι θεατρινισμοί και τα τιτιβίσματα του ενοίκου του άσπρου σπιτιού είναι ένδειξη μιας κάποιας αδυναμίας της Ουάσιγκτον· και όχι ένδειξη δύναμης.

Για όποιον λόγο κι αν προώθησαν οι αμερικάνοι συντηρητικοί (και ένα τουλάχιστον τμήμα του αμερικανικού βαθέος κράτους) το ψόφιο κουνάβι στην προεδρία, έχουν και ζημιές από δαύτον. Καθόλου αμελητέες.

Η εποχή του ξεγλιστρίματος…

Σάββατο 16 Δεκέμβρη. Πριν δυο μέρες (βόρεια κορέα) σημειώναμε ότι ναι μεν είναι δύσκολο να δημιουργηθεί γύρω απ’ την υπόθεση της βόρειας κορέας ένα “διακριτικά αντιαμερικανικό μπλοκ της Αστάνα”, παρατηρούμε όμως ότι εξίσου διακριτικά γίνονται κινήσεις για να βγει η κορεατική χερσόνησος απ’ το στόχαστρο του αμερικανικού (και του ιαπωνικού) μιλιταρισμού.

Ο νοτιοκορεάτης πρόεδρος Moon Jae-in βρίσκεται σε 4ήμερη επίσημη επίσκεψη στο Πεκίνο. Ο Moon είναι από παλιά οπαδός της συμφιλίωσης με την βόρεια κορέα, και στα νειάτα του έχει διωχθεί για την συμμετοχή του σε δυναμικές διαδηλώσεις υπέρ της Πγιονγκγιάνγκ. Αυτός και το προεδρικό επιτελείο του είναι οι πιο κατάλληλοι στη νοτιοκορεατική πολιτική σκηνή για να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη στο βορειοκορεατικό καθεστώς· έξω και ενάντια στους αμερικανικούς (και τους ιαπωνικούς σχεδιασμούς). Έχει όλα τα προσόντα να είναι «καλός συνομιλητής» του Xi Jinping, λαμβάνοντας μάλιστα υπόψη ότι ιστορικά οι διπλωματικές σχέσεις της Σεούλ με το Πεκίνο δεν ήταν καλές (σε αντίθεση με τις οικονομικές)· αλλά επίσης ότι οι σχέσεις της Σεούλ με το Τόκιο είναι πολύ ανταγωνιστικότερες.

Θα περιμένατε κάποιου είδους «θερμή υποδοχή του» στο Πεκίνο, κοινές πανηγυρικές δηλώσεις των δύο προέδρων, αγκαλιές και φιλιά; Λάθος!!! Γιατί αν πρόκειται να γίνει ουσιαστική δουλειά ώστε να κρατηθεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός σε απόσταση, «δεν θα πρέπει να το κάνουν θέμα»! Διαφορετικά, όπως έγινε και στο παρελθόν με την νοτιοκορεατική «πολιτική του ήλιου» (γενναία επαναπροσέγγιση της Σεούλ με την Πγιονγκγιάνγκ, στην οποία συμμετείχε και ο Moon…), η Ουάσιγκτον θα αντιδράσει· και θα αντιδράσει σκληρά. Μια ήττα της στη μέση Ανατολή μπορεί να θεωρηθεί «τακτική». Μια ακόμα ήττα της (διπλωματική / πολιτική) στη θάλασσα της κίνας θα είναι στρατηγική…

Κατά συνέπεια ο Moon δεν έτυχε «θερμής υποδοχής» (μάλλον το αντίθετο) και δεν δόθηκε κοινή συνέντευξη τύπου των δύο προέδρων! Εν τέλει κινέζοι σεκιουριτάδες ξυλοφόρτωσαν νοτιοκορεάτες φωτορεπόρτερ που προσπαθούσαν να ακολουθήσουν μια βόλτα του Moon: η τέλεια παρότρυνση για τα νοτιοκορετικά μήντια να κρίνουν την επίσκεψη του Moon «φιάσκο».

Αυτά σε ότι αφορά τις εντυπώσεις… Χτες (δεύτερη μέρα της επίσκεψης) ανακοινώθηκε η συμφωνία Moon και Jinping: κανένα περιθώριο για πόλεμο στη χερσόνησο· σταθερή επιμονή στην αποπυρηνικοποίησή της· συμφωνία [με την βόρεια κορέα] που θα επιτευχθεί μέσω διαπραγματεύσεων· κοινή αναγνώριση ότι η βελτίωση των σχέσεων μεταξύ των δύο κορεατικών κρατών θα επιταχύνει την τελική ειρήνευση. Καθόλου αμελητέα, ειδικά εφόσον αυτά είναι που θα μπορούσαν να ανακοινωθούν· και όχι, υποχρεωτικά, όλα όσα συζητήθηκαν… Ήδη απ’ τον περασμένο Οκτώβρη (προετοιμάζοντας την επίσκεψή του) ο Moon είχε προσφερθεί να κρατήσει στο τωρινό μέγεθος (που κληρονόμησε απ’ την προηγούμενη πρόεδρο, και για την εγκατάσταση του οποίου ήταν αντίθετος) το αμερικανικό αντιεροπορικό σύστημα THAAD, να μην συμμετάσχει στην αμερικανική αντιπυραυλική ασπίδα, ούτε σε επίσημη στρατιωτική συμμαχία με την Ουάσιγκτον και το Τόκιο – αρνήθηκε ήδη την συμμετοχή της Σεούλ σε κοινά τριεθνικά γυμνάσια. Ούτε κι αυτά είναι αμελητέα αν μετρηθούν με την πολεμοχαρή στάση της Ουάσιγκτον…

(φωτογραφία: Σε εκατό και διακόσια στιγμιότυπα χαιρετισμού ξένων κυβερνητών ο Jinping παίρνει την ίδια ακριβώς στάση και έκφραση. Εδώ συνελήφθη σε κάτι διαφορετικό, πιο τσαχπίνικο. Τελικά έχει κι αυτός αισθήματα…)

Τετράγωνο

Σάββατο 16 Δεκέμβρη. Συνυπολογίζοντας την (στρατιωτική) επίσκεψη μιας ρωσικής αντιπροσωπείας στην Πγιονγκιάνγκ (με άγνωστο ρεπερτόριο), είναι λογικό να υποθέσουμε κινήσεις για να δημιουργηθεί ένα “τετράγωνο” (ρωσία, κίνα, βόρεια κορέα, νότια κορέα) διαχείρισης της “κορεατικής κρίσης” μπροστά στη μύτη της Ουάσιγκτον και του Τόκιο;

Σαν εκτίμηση προθέσεων είναι. Αλλά δεν αρκεί αυτό. Η πρακτική μιας τέτοιας “αόρατης συμμαχίας” θα πρέπει να εκδηλωθεί με ορατό τρόπο. Ίσως την εντοπίσουμε απ’ την ανάποδη: μέσα απ’ τις αμερικανικές ενέργειες.

Για παράδειγμα: “ξαφνικά” (ή όχι;) τα καθεστωτικά μήντια της Πγιονγκγιάνγκ άρχισαν χτες να φωνάζουν ότι ένας αμερικανικός ναυτικός αποκλεισμός θα θεωρηθεί πολεμική ενέργεια και θα αντιμετωπιστεί ανάλογα. Η εντοπίσιμη αμερικανική ενέργεια είναι σχεδόν 3,5 μηνών παλιά: στις αρχές του περασμένου Σεπτέμβρη η Ουάσιγκτον, μέσω της ακροδεξιάς πρέσβειράς της στον οηε Nikki Haley (λειτουργεί σαν άτυπη υπ.εξ. του αμερικανικού βαθέος κράτους και φαίνεται ότι θα ήθελε να διαδεχτεί τον Tillerson, που έφαγε ακαριαία πόρτα για τις ιδέες περί “συζητήσεων χωρίς προϋποθέσεις” με την Πγιονγκγιάνγκ) κατέθεσε στο συμβούλιο ασφαλείας του οηε σχέδιο ψηφίσματος που θα επέτρεπε στο πολεμικό ναυτικό και την αεροπορία των ηπα να περικυκλώσουν από ανατολή και δύση, από θάλσσα και αέρα την βόρεια κορέα, ψάνοντας κάθε πλοίο που θα έμπαινε ή θα έβγαινε απ’ τα λιμάνια της. Για τα «απαγορευμένα», δηλαδή για τα είδη που υπόκεινται στα εμπάγκο / κυρώσεις…

Εκείνη η απόπειρα διεθνούς κάλυψης δεν πέρασε (δεν θα περνούσε έτσι κι αλλιώς, απλά δημιούργησε «γενεαλογία»…) αλλά το αμερικανικό βαθύ κράτος θα μπορούσε να δράσει μονομερώς. Ή μαζί με το ιαπωνικό. Δεν έχουμε εντοπίσει τέτοιες κινήσεις και μπορεί η Πγιονγκγιάνγκ να φωνάζει προληπτικά. Σε κάθε περίπτωση ο «ναυτικός αποκλεισμός» θεωρείται πράγματι (με βάση τα διεθνή κριτήρια…) πολεμική ενέργεια. Ποιος, όμως, θα έβαζε το χέρι του στη φωτιά ότι η Ουάσιγκτον αποκλείεται να κάνει κάτι τέτοιο, ειδικά αν θεωρήσει απειλητική εξέλιξη τις ρωσο-σινο-κορεατικές κολεγιές;

Τούνελ

Σάββατο 16 Δεκέμβρη. Δεν το λέμε για να παίξει ζήλια. Απλά όταν το ντόπιο φασισταριό ψήνεται ότι “θα πάρει την Πόλη” πίσω, θα πρέπει να το συνυπολογίσει κι αυτό: το μετρό της Istanbul είναι (τώρα) μήκους 167 χιλιομέτρων. Και στο τέλος της επόμενης χρονιάς θα έχει διπλασιαστεί, στα 355 χιλιόμετρα… Για σύγκριση, το μετρό της Αθήνας (μιας πόλης με περίπου το 1/3 του πληθυσμού της Istanbul) είναι βαριά βαριά λιγότερο από 40 χιλιόμετρα.

Πολύ υπόγειος λοιπόν στην όχι πρωτεύουσα (σίγουρα, όμως, την μεγαλύτερη πόλη) του «προβληματικού» τουρκικού κράτους. Άντε να τον καταλάβει αυτόν τον υπόγειο (τόσα χιλιόμετρα) ο μαρμαρωμένος βασιλιάς – μόλις ξεπαγώσει και καβαλήσει τ’ άλογο.

Εν τω μεταξύ υπάρχουν και πιο ανησυχητικά νέα. Το μεν μελλοντικό σχέδιο είναι το 2023 το μετρό της Istanbul να ξεπεράσει τα 1.000 χιλιόμετρα. Η δε τωρινή κατάσταση είναι ότι λειτουργούν εντελώς αυτόματοι, και χωρίς οδηγούς, συρμοί. Ρομποτικοί – που θα έλεγε κάποιος.

Σαν πολύ υπανάπτυκτοι (από καπιταλιστική άποψη πάντα) είναι αυτοί οι «αιώνιοι εχθροί», ε;

Σπασμωδικές κουβέντες;

Παρασκευή 15 Δεκέμβρη. Η ρωσία και η κίνα είναι “αναθεωρητικές δυνάμεις που προσπαθούν να αποσπάσουν συμμάχους των ηπα και υπονομεύουν την διεθνή τάξη”… Το ιράν και η βόρεια κορέα είναι “καθεστώτα εκτός νόμου που υποστηρίζουν την τρομοκρατία και προσπαθούν να αποκτήσουν όπλα μαζικής καταστροφής”… Η τουρκία και το κατάρ “είναι υποστηρικτές μιας ριζοσπαστικής ισλαμικής ιδεολογίας που ολοφάνερα αποτελεί απειλή για όλους τους πολιτισμένους λαούς”…

Αυτή είναι η πανοπτική άποψη του αμερικάνου συμβούλου εθνικής ασφάλειας McMaster (του ενός απ’ τους τρεις σωματοφύλακες της ψοφιοκουναβικής προεδρίας) όπως την διατύπωσε πριν μερικές μέρες αγορεύοντας σε think tank στην Ουάσιγκτον (αναφερθήκαμε και χτες: τρομοκράτες;). Έχει την σημασία του: στην μεν τουρκική επικράτεια (μέλος του νατο…) ο αμερικανικός στρατός χρησιμοποιεί σαν στρατηγικής σημασίας την αεροπορική βάση του το Incirlik κοντά στα Άδανα, ενώ υπάρχει και ο ναύσταθμος στην Izmir, επίσης νατοϊκής χρήσης· ενώ στην Doha έχει μεγάλη βάση και το αρχηγείο της «κεντρικής διοίκησής» του. Με δυο λόγια: η ανησυχία της Ουάσιγκτον για τις απώλειές της στη μέση Ανατολή εκδηλώνεται επιθετικά και εναντίον συμμάχων της (έστω με την τυπική έννοια).

Τι σημαίνουν αυτά; Η σιωπή των δημαγωγών στην ελλάδα εξηγείται: είναι σύμμαχοι του McMaster και δεν σχολιάζουν. Ωστόσο το ότι η Ουάσιγκτον δείχνει διατεθειμένη να τσακωθεί με τον μισό πλανήτη δεν σημαίνει καθόλου ότι έχει τον άλλο μισό με το μέρος της.

Και what about nato; Η αμφισβήτηση (για να το πούμε κομψά) της αμερικανικής πολιτικής στη μέση Ανατολή απ’ την Άγκυρα δεν θα ήταν για χαμό αν δεν συνέπιπτε με τις (δειλές, εκ των πραγμάτων) προσπάθειες πολλών ευρωπαϊκών κρατών να χειραφετηθούν στρατιωτικά απ’ την Ουάσιγκτον (: «καιρός να τραβήξουν τους δικούς ιμπεριαλιστικούς δρόμους”)· και την επέκταση των ζωνών επιρροής της Μόσχας και του Πεκίνου.

Στο μέρος του κόσμου που συμβαίνει να ζούμε αυτά δεν είναι εντελώς καινούργια. Μ’ ένα τρόπο κυοφορούνται από τότε που το επιτελείο του Μπους του Β χώρισε την ευρώπη σε «παλιά» (και παρακμιακή) και «νέα» (και ρωμαλέα), τοποθετώντας στη δεύτερη τα αμερικανόφιλα καθεστώτα της πρώην ανατολικής ευρώπης – πριν την εισβολή στο ιράκ. Τότε, το 2003, ο φρέσκος πρωθ. της τουρκίας Ερντογάν έκανε κάτι χειρότερο απ’ την άρνηση του Παρισιού και του Βερολίνου να συμμετάσχουν στην επίθεση στο ιράκ: εμπόδισε την εισβολή και απ’ το βορρά, απ’ την επικρατειά του, λέγοντας το δικό του «όχι» στο σχετικό αίτημα της Ουάσιγκτον. Κι έτσι δυσκόλεψε σημαντικά την αμερικανική επιχείρηση (που είχε σχεδιαστεί σαν «γρήγορος πόλεμος» με διπλή εισβολή ενώ έγινε τελικά μόνο απ’ το νότο). Εκείνο το «όχι» δεν είχε σαν πρόσχημα ούτε τον Γκιουλέν ούτε το πραξικόπημα. Ήταν το καθαρό «όχι» των τουρκικών γεωπολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, όπως τα εννοούσαν οι ισλαμοδημοκράτες. Ειπωμένο απλά: η ισλαμοδημοκρατική Άγκυρα δεν σκόπευε να δώσει στην Ουάσιγκτον περισσότερη γη και ουρανό απ’ όσο δικαιολογούσε μια αεροπορική βάση, στο Incirlik.

Τότε η Άγκυρα βρέθηκε αντικειμενικά στο πλευρό της «παλιάς» ευρώπης. Μετά από 15 χρόνια, και πίσω απ’ τους (συχνά «στημένους») καυγάδες, μήπως το τουρκικό καθεστώς βρίσκεται πάντα κοντύτερα στο Βερολίνο και στα συμφέροντα της κεντρικής ευρώπης απ’ ότι, ας πούμε, η Αθήνα;

Εν τω μεταξύ οι επικηρυγμένοι απ’ την Ουάσιγκτον κάθε άλλο παρά δευτεράτζες είναι…

(φωτογραφία: Τον περασμένο Μάη μια φιλοκυβερνητική τουρκική εφημερίδα απαιτούσε το κλείσιμο της βάσης του Incirlik. Μοιάζει σαν την “κόντρα”, οπότε την παίρνει ή δεν την παίρνει κανείς στα σοβαρά ανάλογα με την γωνία που την κοιτάει.

Θα θέλαμε ωστόσο να συμβεί (το κλείσιμο), για το απόλυτο χάζι εκείνου που θα ακολουθούσε: οι έλληνες πατριώτες της δεξιάς και της αριστέρας να υπερασπίζονται την αρτιότητα του νατο και τα δικαιώματα της αμερικανικής μιλιταριστικής μηχανής…)