Δευτέρα 10 Απρίλη>> Την επόμενη Δευτέρα, 17 Απρίλη, η ασταμάτητη μηχανή … θα λείπει.
Όχι εντελώς όμως! Θα υπάρχει το 12λεπτο video του πολέμου για το νερό που είχαμε την προηγούμενη βδομάδα, απ’ τις συγκρούσεις στη γαλλική Sainte-Soline, υποτιτλισμένο (ευχαριστούμε την Α. και τον Σ. για την δουλειά!).
Οπότε…
Δευτέρα 10 Απρίλη>> Πίσω στη δεκαετία του 1980, στις «πηγές». Επειδή ό,τι γίνεται που αξίζει σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου που λέγεται «αμερική» (κι όχι μόνον εκεί…) γίνεται από περιθωριακούς, κυνηγημένους…
Πρώτα ο Grandmaster Flash και οι Furius Five μεταφέρουν ραπάρωντας «Το μήνυμα» (The Message):
Και ύστερα οι Public Enemy στο Fight the Power. (Το video είναι απ’ την ταινία του Spike Lee “Do the right thing”):
Δευτέρα 10 Απρίλη>> Έγινε κι αυτό, απόδειξη (αν ακόμα χρειάζεται κάποια) ότι ο «άξονας» βρίσκεται σε ανοικτό και επίσημο πόλεμο με την Μόσχα στο ουκρανικό πεδίο μάχης: ο αμερικάνος υπ.εξ. Παρωπίδας (aka Blinken) ανακοίνωσε την Παρασκευή 7 Απρίλη πως «όπου νάναι» θα αρχίσει η μεγάλη ουκρανική αντεπίθεση προς την Zaporizhzhia, ως τις ακτές της Αζοφικής θάλασσας… (Για την ακρίβεια: εκείνη την ημέρα η γερμανική καθεστωτική westdeutsche allgemeine zeitung δημοσίευσε συνέντευξη του Παρωπίδα στην οποία περιλαμβανόταν και η συγκεκριμένη δήλωση. Θα είχε μιλήσει μια ή δυο μέρες νωρίτερα – το λιγότερο…).
Αν και δεν συνηθίζεται ούτε να προαναγγέλονται οι επιθέσεις και οι αντεπιθέσεις σε οποιονδήποτε πόλεμο, ούτε την δουλειά του μεγάφωνου για αμιγώς στρατιωτικές υποθέσεις να την αναλαμβάνει ένα πολιτικό πρόσωπο (χωμένο, ωστόσο, ως τις ρίζες των μαλλιών του στο κεφάλαιο «ουκρανία» εδώ και χρόνια), ας πούμε ότι ίσως, ίσως λέμε, τα πολιτικά πρόσωπα εκεί στην Ουάσιγκτον να φουσκώνουν από χαρά με την ελπίδα ότι ήρθε επιτέλους η στιγμή να τσακίσουν τον εχθρό…
Για να μην υπάρχουν δε αμφιβολίες για το πόσο μεγάλο είναι αυτό το φούσκωμα, ο Παρωπίδας προσδιόρισε και τους στόχους αυτής της μεγάλης ουκρανικής αντεπίθεσης: να ανακαταλάβει (ο απελευθερωτής ουκρανικός στρατός μαζί με τους συμμάχους του) όλη την επαρχία της Zaporizhzhia (αλλά και το κάτω απ’ τον Δνείπερο τμήμα της επαρχίας της Kerson), να φτάσει στην Αζοφική και στα σύνορα της Κριμαίας, να την απομονώσει από ξηρά, και εκεί να σταματήσει για να διαπραγματευτεί με την Μόσχα (από θέση ισχύος προφανώς!) το μέλλον της Κριμαϊκής χερσονήσου. Με δυο λόγια ο αμερικάνος Στρατηγός Παρωπίδας (…. «μπλα μπλα με εκλέξανε»!) δεν ανήγγειλε τίποτα λιγότερο απ’ την συντριβή του ρωσικού στρατού τις επόμενες εβδομάδες!…
Αυτό είναι το σχέδιο της αναγγελλόμενης “μεγάλης ουκρανικής αντεπίθεσης”… Φαίνεται πως οι σχεδιαστές αδιαφορούν για το γεγονός ότι αυτές οι περιοχές έχουν ενωθεί με την ρωσία μετά από δημοψηφίσματα, θεωρούνται ρωσικό έδαφος (για την υπεράσπιση του οποίου έχει ξεκαθαριστεί ότι θα χρησιμοποιηθεί κάθε μέσο, δηλαδή πολύ πολύ περισσότερα και χειρότερα απ’ όσα ως τώρα)∙ και ότι η Σεβαστούπολη στην Κριμαία ΔΕΝ είναι παραθεριστικό προάστιο…
Μια χαρά ακούγεται… στη σφαίρα της «εικονικής πραγματικότητας». Σε ότι έχει σχέση με την πραγματική πραγματικότητα (που φτάσαμε ε; να βάζουμε ενισχυτικά επίθετα πριν την λέξη πραγματικότητα…); Εκεί υποβόσκει κάποιο «εάν».
Δεν θα μπούμε σε οποιαδήποτε κουβέντα για τον ρεαλισμό του Στρατηγού Παρωπίδα και οποιουδήποτε άλλου στον άξονα. Δεν κάνουμε πολεμικό ρεπορτάζ! Στο κάτω κάτω ισχύει πάντα το «αλλοίμονο στους ηττημένους», όποιοι κι αν είναι αυτοί – και η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της δεν το έχουν σίγουρο ότι στο ουκρανικό πεδίο μάχης (κι όχι μόνο σ’ αυτό) ανήκουν στους νικητές (αν το είχαν δεν θα έκαναν public relations με ανακοινώσεις «αντεπιθέσεων»). Το μάλλον παράδοξο και από πολλές πλευρές η διάψευση αυτής της πολεμοκάπηλης αμερικανικής αισιοδοξίας ήρθε από εκεί που δεν θα το περίμενε κανείς. Απ’ τον ουκρανό υπουργό άμυνας Olleksii Resnikov!
Τι είπε ο κυρ Olleksii; Τίποτα δεν είπε… Έκανε!
Δευτέρα 10 Απρίλη>> Η μεγάλη ουκρανική αντεπίθεση είναι ένας θρύλος που πλανάται πάνω απ’ το ουκρανικό πεδίο μάχης απ’ το περασμένο φθινόπωρο – εδώ και 6 μήνες το λιγότερο. Πότε στο Α σημείο του μετώπου, πότε στο Β… Στο διάστημα αυτό έχουν ακουστεί εντυπωσιακές φήμες: για εκατοντάδες χιλιάδες ουκρανούς πεζοναύτες καλοεκπαιδευμένους και καλοεξοπλισμένους απ’ το νατο, για άφθονα τανκς και πυροβόλα, για υψηλού επιπέδου σχέδια και ελιγμούς… Καμία τέτοια δεν έγινε ως τώρα. Ακόμα και η αντεπίθεση στα νοτιοανατολικά του Χαρκόβου δεν ήταν καθόλου «μεγάλη»: αξιοποίησε απλά το γεγονός ότι στη συγκεκριμένη ζώνη ο ρωσικός στρατός ήταν τόσο ολιγάριθμος ώστε αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να ανασυνταχτεί περίπου στα σύνορα του Λουγκάνσκ. Από τότε και μετά ο στρατός του Κιέβου όχι μόνο δεν έχει προχωρήσει ούτε μισό μέτρο με τις δικές του δυνάμεις αλλά, αντίθετα, υποχωρεί σταθερά με πολύ μεγάλες απώλειες υλικού κι ακόμα περισσότερο αίμα. Ως το σημείο να στρατολογεί στα μετόπισθεν δια της βίας ανήλικους και υπερήλικες, μετατρέποντάς τους σε κρέας για κανόνια. (Επιπλέον οι διαδοχικές προσπάθειες των σούπερ κομμάντο του, τον Οκτώβρη και το Νοέμβρη του 2022, να ανακαταλάβουν τον πυρηνικό σταθμό της Zaporizhzhia, κατέληξαν σε οδυνηρά λουτρά αίματος των ίδιων…)
Θα πει κάποιος: αυτό δεν εμποδίσει την οργάνωση μιας μεγάλης αντεπίθεσης. Σωστά… Όμως η ανακοίνωση (δηλαδή η βεβαιότητα) ότι ένας στρατός (ο ουκρανικός) που εδώ και μήνες αμύνεται και υποχωρεί με πολύ μεγάλες απώλειες τόσο σε ανθρώπους όσο και σε όπλα μπορεί να επιτεθεί με αξιώσεις και σε μεγάλο βάθος και εύρος εναντίον ενός αντιπάλου (του ρωσικού στρατού) που χρησιμοποιεί ως τώρα μικρό μόνο μέρος των δυνατότητων του (κυρίως σε όπλα, και δεν εννοούμε τα πυρηνικά…) και που, παρ’ όλα αυτά, μπορεί να σκοτώνει δεκάδες undercover αξιωματικούς του νατο (ναι, σωστά διαβάσατε: δεκάδες undercover αξιωματικούς του νατο…) μέσα σε υπόγειο καταφύγιο όπως έγινε πρόσφατα στο Lviv, αυτή η ανακοίνωση λοιπόν πρέπει να βρει την θέση της στις εγκυκλοπαίδειες του πολέμου. Για να φωτίζονται οι επόμενες γενιές καραβανάδων. Και για τον επιπλέον λόγο ότι αυτός ο αντίπαλος (ο ρωσικός στρατός) έχει περικυκλώσει παραπάνω απ’ την μισή ουκρανική επικράτεια, όλα τα ανατολικά σύνορα και το μεγαλύτερο μέρος των βόρειων, παραμένοντας ως τώρα ουσιαστικά ακίνητος εκεί. Αν κάποιος είναι, τελικά, σε θέση για κάτι «μεγάλο», αυτός δεν είναι το Κίεβο και οι σύμμαχοί του∙ είναι η Μόσχα. Απλά ζήτημα μεγεθών, τεχνολογίας και επιμελητείας…
Ας το επαναλάβουμε: ζήτημα μεγεθών, τεχνολογίας και επιμελητείας και εκτός πεδίου μάχης. Κι αυτό συμβαίνει, χωρίς αναγγελίες, προειδοποιήσεις και φαντασιώσεις τις τρεις ή τέσσερις τελευταίες ημέρες. Στην Ουάσιγκτον (και υποθέτουμε όχι μόνο) μιλούν για εφιάλτη:
Δευτέρα 10 Απρίλη>> Η κατασκοπεία είναι κατασκοπεία. Η κατασκοπεία που επιδεικνύεται είναι κατασκοπεία-μετά-εξευτελισμού. Η περιθωριακή ασταμάτητη μηχανή θα μπορούσε να θέσει το ζήτημα ως εξής: Ανατινάζετε εσείς τους αγωγούς του φυσικού αερίου μας; Ωραία… Εμείς ανατινάζουμε τα σχέδιά σας και τις υπηρεσίες σας… Κι αν γουστάρετε αποδώστε την ανατίναξη αυτή «σ’ ένα ιδιωτικό γιωτ με 3-4 ψαροντουφεκάδες», όπως κάνατε για τους nord stream 1 και 2!!
Πράγμα που σημαίνει ότι υποδεικνύουμε την Μόσχα σαν τον αυτουργό αυτών των «εφιαλτικών» διαρροών: ζήτημα μεγεθών, τεχνολογίας και επιμελητείας – ίσως και αυθαιρεσίας ή προκαταλήψεων απ’ την μεριά μας. (Έχει το χαριτωμένο ενδιαφέρον του το γεγονός ότι οι φιλορώσοι ιντερνετικοί σχολιαστές κάνουν, σε σχέση με τις διαρροές, το ίδιο που έκαναν οι φιλοαμερικάνοι μετά την ανατίναξη των αγωγών: πετάνε την μπάλα έξω και μακριά απ’ την Μόσχα, όπως οι άλλοι την πετούσαν μακριά απ’ την Ουάσιγκτον… Ουάου! VAR δεν υπάρχει…)
Το «εφιαλτικό» του πράγματος έγκειται στο ότι η ρωσική αντικατασκοπεία θα μπορούσε να ξέρει (να έχει βάλει δηλαδή χέρι σ’ αυτές και άλλες απόρρητες πληροφορίες) χωρίς να το δείχνει – πράγμα συνηθισμένο. Διαρρέοντας όμως «κάποιες» απ’ αυτές α) έδειξε στην Ουάσιγκτον ότι ξέρει∙ β) έδειξε και σε άλλους ότι ξέρει∙ γ) έδειξε και σ’ άλλους, συμμάχους της Ουάσιγκτον, ότι οι ηπα τους κατασκοπεύουν (λίγο πολύ γνωστό) αλλά ότι δεν μπορούν να προφυλάξουν τα μυστικά που αποσπούν – ήδη η Σεούλ δήλωσε θυμωμένη∙ και δ) δεν έδειξε όλα-όσα-ξέρει, αφήνοντας μια «δημιουργική (δηλαδή: διαλυτική) ασάφεια» να βασανίζει τα επιτελεία των … Five Eyes.
Ενόσω, τώρα, οι αρμόδιοι στην Ουάσιγκτον ψάχνουν να βρουν που είναι η «τρύπα» των τόσο σοβαρών διαρροών απόρρητων πληροφοριών, έχουν δημιουργηθεί δύο τουλάχιστον σοβαρά ζητήματα. Το ένα, γενικό, είναι ότι ο όλος ο πλανήτης βλέπει ότι το αμερικανικό στρατοασφαλίτικο σύστημα έχει γίνει σουρωτήρι, πράγμα που προστίθεται στα υπόλοιπα στοιχεία της παρακμής της Ουάσιγκτον… Το δεύτερο, το πιο ειδικό, είναι το ότι η μεγάλη ουκρανική αντεπίθεση έχει ξεβρακωθεί όχι μόνο εξαιτίας των αδυναμιών του ουκρανικού καθεστώτος αλλά (χειρότερα) εξαιτίας των αδυναμιών του αμερικανικού.
Εκεί έγκειται η διαφορά ανάμεσα στην κατασκοπεία-σκέτη και την κατασκοπεία-με-επίδειξη: τώρα που η Ουάσιγκτον, το Κίεβο και όλοι οι υπόλοιποι της «συμμαχίας των προθύμων» ξέρουν ότι η Μόσχα ξέρει με ακρίβεια τα σχέδιά τους και, επιπλέον, ξέρουν ότι έχει αρκετό χρόνο για να οργανωθεί κατάλληλα, θα ξεκινήσουν άραγε την μεγάλη τους; Η λογική λέει ότι έχει προκληθεί μεγάλη ζημιά στα σχέδια, και ότι έχουν αχρηστευτεί. Το «πάμε, κι ότι βγει» δεν θα ήταν έξυπνο∙ και σε καμία περίπτωση υπερασπίσιμο σαν επιλογή. Αλλά πάλι…
Υβριδικός πόλεμος – θα πείτε. Σωστά. Να θυμίσουμε λοιπόν ότι το ουκρανικό πεδίο μάχης είναι αυτή την περίοδο μόνο το πιο φονικό ενός παγκόσμιου πολέμου που οξύνεται σε πολλά και διαφορετικά πεδία: γεωπολιτικό, οικονομικό, νομισματικό, ιδεολογικό. Και η μεγάλη ουκρανική αντεπίθεση δεν είναι ο μόνος σοβαρός πονοκέφαλος (ή το μόνο σοβαρό στραπάτσο) για τον αμερικανικό / δυτικό ιμπεριαλισμό.
Άλλα άσχημα νέα γι’ αυτόν έρχονται απ’ τη μέση Ανατολή. Συγκεκριμένα απ’ την υεμένη και στη συρία…
Ο δρόμος για την κόλαση (του “εθνικού συμφέροντος”…) είναι ο ίδιος… Αλλά ποιος είναι ο ομορφότερος για οδηγός; Ε; Ο λαός ας αποφασίσει!
Δευτέρα 10 Απρίλη>> Το ελλαδιστάν βρίσκεται ως γνωστόν (διακομματικά…) στη «σωστή πλευρά της ιστορίας»: στον Ατλαντικό, κάπου ανάμεσα στις βρετανικές και στις αμερικανικές ακτές… Ο υπολογισμός του νο 1 εθνικού κεφάλαιου, των εφοπλιστών, που καθορίζουν τις βασικές γραμμές της «εξωτερικής πολιτικής» της Αθήνας, είναι γνωστός: με τον θαλασσοκράτορα στόλο, τελεία και παύλα.
Ως τώρα η «ισχύς» του αμερικανικού ναυτικού δεν αμφισβητείται άμεσα∙ κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο μ’ έναν all out πόλεμο. Αμφισβητείται όμως άμεσα, πρακτικά και αποτελεσματικά η αποτελεσματικότητα αυτής της ισχύος στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή: απ’ τον Ινδικό ως την Μαύρη Θάλασσα.
Το πρώτο και κύριο μέτωπο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι ο Ειρηνικός και η ανατολική Aσία (η ζώνη επιρροής του Πεκίνου…) Αλλά οι εξελίξεις στην εδώ «γειτονιά», στο δεύτερο μέτωπο του 4ου παγκόσμιου, δεν είναι καθόλου αδιάφορες τόσο για την Ουάσιγκτον όσο και για τον άξονα συνολικά: έχουν επενδυθεί για πάνω από 30 χρόνια πάρα πολλά στο μαζικό έγκλημα και στην καταστροφή για να ανασχεθεί το ευρασιατικό project στο άπλωμά του τόσο προς την ευρώπη όσο και προς την αφρική ώστε ο άξονας να μείνει τώρα πια αδρανής απέναντι στις όλο και πιο συστηματικές απώλειές του∙ απώλειες όχι (ακόμα…) σε στρατό ή σε όπλα αλλά σε όλα τα υπόλοιπα.
Το ελλαδιστάν «πουλάει Αιγαίο» στον άξονα (στο ναυτικό και αεροπορικό σκέλος του) σαν τμήμα της ανάσχεσης. Έχει κάνει τα πάντα (διακομματικά) για να στήσει τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες του στην περιοχή σαν αντίγραφο και υποσύνολο του αμερικανικού, του αγγλικού και του γαλλικού ιμπεριαλισμού (στον βαθμό που αυτοί δεν συγκρούονται μεταξύ τους): απ’ τις αγκαλιές και τα φιλιά με τον χασάπη του Καϊρου και το ισραηλινό φασισταριό ως την αντι-ιρανική «προστασία» στον τοξικό του Ριάντ (θυμάστε την συστοιχία patriot;) και τις αγκαλιές με τον «τζενεράλ Χαφτάρ» της Βεγγάζης και τον άλλο τοξικό, των εμιράτων… Όλα αυτά, φυσικά, υπό την προϋπόθεση της «προστασίας του εθνικού συμφέροντος» που με λίγες λέξεις λέγεται «ο αιώνιος εχθρός πρέπει να διαλυθεί»!
Όμως η λεγόμενη «σωστή πλευρά της ιστορίας» δεν έχει μόνο επιφάνεια και ελαφρύ κυματισμό. Έχει και δυνατά μπουρίνια, έχει και βυθό. Η πολεμική, μιλιταριστική, φονική «σταθερότητα στην ανατολική Μεσόγειο» την οποία καμάρωνε ότι υπηρετεί το ελλαδιστάν εδώ και χρόνια αντικαθίσταται γρήγορα από μια άλλη, που είναι ιμπεριαλιστική βέβαια, αλλά με «ανθρώπινο πρόσωπο», μέσα ή έξω από εισαγωγικά. Το βέβαιο είναι πως όλες οι πολεμοκάπηλες λιτανείες στην περιοχή (στο όνομα της «ειρήνης» φυσικά!!!) χάνουν γρήγορα την αίγλη και την επιρροή τους απ’ την στιγμή που μια αναδυόμενη «μεγάλη δύναμη» (η κίνα και οι δικοί της σύμμαχοι) έχει να προτείνει κάτι αισθητά καλύτερο, και έχει τα μέσα να το κάνει ρεαλιστικό.
Σε τέτοιες περιπτώσεις δύο και μόνο δύο είναι τα ενδεχόμενα. Είτε βία, ακόμα περισσότερη βία και καταστροφή απ’ την μεριά των παλιών αφεντικών για να σώσουν ό,τι μπορούν∙ είτε αναγνώριση της καινούργιας πραγματικότητας, των καινούργιων συσχετισμών, και προσαρμογή στα δεδομένα τους.
Για την Ουάσιγκτον ξέρουμε τι θα προσπαθήσει να κάνει… αν προλάβει. Όσο για το ελλαδιστάν; Εδώ έχουμε άνοιξη… και κυβερνο-καλλιστεία…
Δευτέρα 3 Απρίλη>> Active Member, από το Blah-Blasphemy V. 2, 2006
Περισσότερα και χρήσιμα εδώ
Δευτέρα 3 Απρίλη>> Δεν λέγεται ύδρευση ή/και αποχέτευση… Λέγεται «παροχή υπηρεσιών ύδατος»… Σ’ αυτές τις λεκτικές ακροβασίες συμπυκνώνεται και μυστικοποιείται η «επιχειρηματικοποίηση» των δικτύων ύδρευσης / αποχέτευσης. Η «επιχειρηματικοποίηση» είναι κάτι παραπάνω απ’ τον μισό δρόμο ως την καθιέρωση και εμπέδωση (απ’ τους «καταναλωτές των υπηρεσιών ύδρευσης») ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων για την «αξιοποίηση των υπηρεσιών»… Για την τιμολόγησή τους δηλαδή.
Υπάρχει εγκεκριμμένος ήδη ένας τέτοιος ιδιωτικοοικονομικός όρος, με νόμο του 2016 (φαιορόζ γκουβέρνο, για να μην έχετε αυταπάτες…). Λέγεται ανάκτηση κόστους των υπηρεσιών ύδατος: «… Ο προσδιορισμός των τιμολογίων γίνεται κατά τρόπον ώστε τα συνολικά έσοδα να καλύπτουν το συνολικό κόστος των υπηρεσιών ύδατος του συγκεκριμένου παρόχου…» Σα να λέμε: ισολογισμένοι προϋπολογισμοί (στο λογιστήριο του «παρόχου»…).
Φαίνεται λογικό οι (ακόμα δημοτικές…) εταιρείες ύδρευσης / αποχέτευσης να συμπεριφέρονται σαν εταιρείες (χωρίς φανερή κερδοφορία μεν, αλλά…) και, κατά συνέπεια, τα έξοδά τους να καλύπτονται απ’ τα έσοδά τους, τελεία και παύλα; Φαίνεται λογικό οι υποδομές ύδρευσης / αποχέτευσης να βγαίνουν έξω απ’ τα (λεγόμενα) «δημόσια έργα», των οποίων τα έξοδα καλύπτονται απ’ την φορολογία;
Όχι, δεν είναι καθόλου λογικό! Επειδή η καθιέρωση λογιστηρίων στη συγκεκριμένη περίπτωση αφορά «κάτι» απόλυτα απαραίτητο όσο και αναντικατάστατο στην καθημερινή ζωή, άρα ανεκτίμητο∙ επειδή για την χρησιμοποίηση αυτού του ανεκτίμητου «κάτι» οι ανθρώπινες κοινότητες (στα χωριά του πλανήτη…) προσέφεραν επί αιώνες συλλογική εθελοντική εργασία (για το σκάψιμο και την συντήρηση καναλιών απ’ τις φυσικές πηγές ως τα χωράφια και τα σπίτια για παράδειγμα…), δηλαδή «συλλογικό έξοδο για το κοινό καλό» χωρίς κανένα χρηματικό έσοδο, και χωρίς να υπολογίζουν τον κόπο∙ επειδή, εν τέλει, ένα ποτήρι νερό σε κάποιον διψασμένο ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ να «γίνεται κατά τρόπον ώστε…»
Αλλά οι κερκόπορτες έχουν ανοίξει∙ σχεδόν διάπλατα. Είναι οι κερκόπορτες των «εξόδων» και του «κόστους» πάνω στο ιδιωτικοοικονομικό μοντέλο της «ανάκτησης»…
Στις 30 Μάρτη 2023 η καθεστωτική καθημερινή κάτω απ’ τον τίτλο ««Σήμα κινδύνου για τις δημοτικές εταιρείες ύδρευσης» έγραφε μεταξύ άλλων:
… Απαντώντας σε όσα υποστήριξε ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Κώστας Σκρέκας σε σχέση με τον έλεγχο της τιμολογιακής πολιτικής των ΔΕΥΑ, ο κ. Μαρινάκης [δήμαρχος Ρεθύμνου και πρόεδρος της Ένωσης των 250 Δημοτικών Επιχειρήσεων Ύδρευσης και Αποχέτευσης] έκανε λόγο για «άδικη κριτική» και διευκρίνισε ότι «οι ΔΕΥΑ απορρόφησαν το πρόσθετο ενεργειακό κόστος, το οποίο υπερβαίνει τα 150 εκατομμύρια ευρώ, χωρίς να μεταφέρουν την επιβάρυνση στους πολίτες και χωρίς να έχουν λάβει καμία σχετική επιδότηση από την πολιτεία».
… Σύμφωνα με την έκθεση της DG Region, της ευρωπαϊκής επιτροπής που πραγματοποίησε έλεγχο στις ΔΕΥΑ της Ελλάδας, «οι ΔΕΥΑ που λειτουργούν στη χώρα, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, μπορούν υπό προϋποθέσεις να ανταπεξέλθουν με επιτυχία στο έργο τους». Η βασική λειτουργική αδυναμία τους είναι το μεγάλο ποσοστό απωλειών του δικτύου παροχής που κατά μέσον όρο είναι της τάξης 40%, το οποίο οφείλεται στην έλλειψη υποδομών.
Όσον αφορά το κόστος του νερού που πληρώνουν οι καταναλωτές, στην ίδια έκθεση επισημαίνεται ότι η τιμολόγηση του νερού είναι σχεδόν … επαρκής. Το «ποσοστό ανάκτησης κόστους των ΔΕΥΑ» (σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία, το νερό πρέπει να τιμολογείται ανάλογα με το πόσο κοστίζει η παροχή του) είναι της τάξης του 85% κατά μέσο όρο. Ωστόσο δεν έχει ενσωματωθεί στην τιμολόγηση το κόστος χρηματοδότησης έργων υποδομής. «Με πολύ κόπο συντηρούμε δίκτυα διανομής σε κάθε χωριό. Το 99,5% του νερού της χώρας έχει καλή ποιότητα» σημείωσε ο κ. Μαρινάκης.
Έχουμε λοιπόν και λέμε: «ενεργειακό κόστος», «έλλειψη υποδομών», «συντήρηση υποδομών»… Αυτά για αρχή… Πώς σας φαίνονται σαν έξοδα, ακόμα περισσότερο αν είναι ανεξέλεγκτα, που πρέπει να ενσωματωθούν στην τιμολόγηση του «προϊόντος» (κι όχι στις δαπάνες δημόσιων έργων…); Δεν είναι μια χαρά ιδιωτικοποίηση-χωρίς-να-φαίνεται; Δεν είναι μια χαρά αρμοδιότητα κάποιας «ρυθμιστικής αρχής εμπορικού ανταγωνισμού»;
Είναι! Εδώ βρισκόμαστε…
Δευτέρα 3 Απρίλη>> Σε μια έκδοση του 2010 (Νερό υπό πίεση: η κατασκευή της σπανιότητας του νερού, η εμπορευματοποίηση, η ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης των πόλεων – εκδ. αντι-σχολείο), που ήταν η εισήγηση δημόσιας εκδήλωσης στις 17 Δεκέμβρη του 2004 (!!!) γράφαμε μεταξύ άλλων:
Η προβληματοποίηση του νερού, δηλαδή η καπιταλιστική διαδικασία κατασκευής της σπανιότητάς του (με όλα τα συνοδευτικά που την χαρακτηρίζουν: τον άνυδρο και διψασμένο τρίτο κόσμο, τα επικίνδυνα δημόσια δίκτυα, τον υγιεινισμό…) ήταν το απαραίτητο στάδιο για να προκύψει το προφανές συμπέρασμα: «μόνο όταν πληρώνεις κάτι το εκτιμάς!» Και μόνο οι τεχνοκράτες και οι έμποροι κατέχουν τη λύση. Στην πρακτική των καπιταλιστών, η εμπορευματοποίηση του νερού είναι η φόρμουλα που απαντάει σε κάθε πρόβλημα∙ προφυλάσσει τα αποθέματα, χτίζει υποδομές, απολυμαίνει, ποτίζει, ξεδιψάει κι ομορφαίνει τη ζωή. Γεμίζει και τα ταμεία – θα συμπληρώναμε:
Μπορείτε να μιλάτε όσο θέλετε για ρυθμιστικές στρατηγικές∙ μπορείτε να μιλάτε όσο θέλετε για κίνητρα∙ αλλά όταν φτάνουμε στο δια ταύτα, μόνο η τιμολόγηση δουλεύει… Αν τιμολογήσουμε το νερό με στόχο να ενθαρρύνουμε την προστασία του, αυτό που θα πάρουμε είναι προστασία. Είναι ένα απόλυτο γεγονός!
Αυτές είναι κουβέντες του Ric Davidge, προέδρου της εταιρείας World Water και πρώην διευθυντή υδάτινων πόρων της Αλάσκα… Παραδόξως η ανθρωπότητα επιβίωσε για αιώνες χωρίς να πληρώνει λογαριασμούς ύδρευσης και χωρίς να αγοράζει πλαστικά μπουκάλια νερό από τα σούπερ μάρκετ. Στερούνταν όμως των εξηγήσεων της Παγκόσμιας Τράπεζας, και γι’ αυτό συγχωρείται. Στην ιστοσελίδα της Π.Τ. αναφέρεται:
Η αποτελεσματική διαχείριση των υδάτινων πόρων απαιτεί την αντιμετώπιση του νερού ως οικονομικού αγαθού… Η ιδιωτική συμμετοχή στην ύδρευση και στην αποχέτευση έχει οδηγήσει γενικά σε μεγάλη ενίσχυση της αποτελεσματικότητας, βελτίωση των υπηρεσιών και ταχύτερες επενδύσεις στην επέκταση των υπηρεσιών…
… Η τιμολόγηση ολοκληρωτικής κάλυψης του κόστους είναι το κυρίαρχο δόγμα στην οικονομία του εμπορίου νερού. Μια φροντισμένη κατασκευή και ανάγνωση της «κρίσης νερού» είναι αρκετή για να προκύψει μια απάντηση «λογική και πειστική», που να χρεώνει κάτι που δεν παράγεται (καπιταλιστικά) σε εξατομικευμένους χρήστες, δηλαδή καταναλωτές. Με βάση τις αφανείς παραμέτρους του δόγματος, το νερό πρέπει να τιμολογείται με βάση το οριακό του κόστος…
… Ποιος είπε πως ο «πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία» δεν περνάει απ’ το νερό; Η πολιτεία του Μισούρι, με νόμο που τέθηκε σε ισχύ τον Αύγουστο του 2002, επιτρέπει στις εταιρείες νερού να χρεώνουν συμπληρωματικά κόστη για την κάλυψη εξόδων που σχετίζονται με την προστασία των εγκαταστάσεων νερού και των υπόγειων αποθεμάτων. Επίσης επιτρέπει στις εταιρείες να μην αποκαλύπτουν την οργάνωση και τον σχεδιασμό της ασφάλειάς τους. Ο νόμος τονίζει πως η αιτία αυτών των μέτρων είναι «η τρομοκρατική απειλή»…
… Μέχρι σχετικά πρόσφατα, η ιδιωτικοποίηση του νερού ήταν σχεδόν αποκλειστικά υπόθεση για τον Τρίτο Κόσμο. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 η Παγκόσμια Τράπεζα απαίτησε από πολλές φτωχές χώρες – πιο έντονα απ’ την Βολιβία – να ιδιωτικοποιήσουν τα δίκτυα ύδρευσης σαν προϋπόθεση για να τους δοθεί η οικονομική βοήθεια που ζητούσαν απελπισμένα. … Το 2000 οι πολίτες της Βολιβίας βγήκαν στο δρόμο εκδηλώνοντας μια σειρά βίαιων διαμαρτυριών. Η εταιρεία Bechtel, η πολυεθνική που είχε νοικιάσει τα εργοστάσια και τα δίκτυα διανομής, είχε διπλασιάσει τις τιμές, αφήνοντας χωρίς νερό δεκάδες χιλιάδες βολιβιανούς που δεν μπορούσαν να πληρώσουν. Η εταιρεία υποστήριζε ότι οι αυξήσεις των τιμών ήταν απαραίτητες για να γίνουν οι επισκευές και η επέκταση του σε κακή κατάσταση δικτύου. Οι αντίπαλοί της επέμεναν ότι το μόνο που την ένοιαζε ήταν η υψηλή κερδοφορία της. Τελικά οι διαδηλωτές έστειλαν τους επιχειρηματίες από εκεί που ήρθαν: το 2001 το δημόσιο ξαναπήρε τον έλεγχο των δικτύων και της υδροδότησης.
Τώρα οι βαρώνοι του νερού έχουν βάλει στο μάτι έναν στόχο πιο ελκυστικό: κράτη με προβλήματα υδροδότησης και γερασμένες υποδομές, αλλά σε καλύτερη οικονομική κατάσταση απ’ ότι ήταν η Βολιβία. «Αυτά είναι κράτη που μπορούν να πληρώνουν… Έχουν μεγάλες ανάγκες υποδομών, μειούμενα αποθέματα νερού και χρήμα» λέει ο James Olson, δικηγόρος ειδικευμένος στο δίκαιο του νερού…
Το μοτίβο είναι παλιό και σταθερό όταν πρόκειται να μπει χέρι στα δίκτυα ύδρευσης / αποχέτευσης: κακή κατάσταση των υποδομών, αναγκαία έργα αναβάθμισης… ακόμα και «τρομοκρατία»… Έχει προστεθεί το «ενεργειακό κόστος»… και, φυσικά, ο πόλεμος…
Ποιος θα πληρώσει τόσα «έξοδα» αν όχι κατευθείαν οι «χρήστες»;
Δευτέρα 3 Απρίλη>> Η πιο συνηθισμένη (και επιτρέψτε μας: αφελής) ιδέα για το τι είναι η ιδιωτικοποίηση του νερού, προέρχεται από την ιδιωτικοποίηση της ρευματοδότησης και της τηλεφωνίας: διαφορετικές ιδιωτικές εταιρείες, με διαφορετικά πελατολόγια, που πουλάνε το εμπόρευμα και στέλνουν τους λογαριασμούς με το logo τους…
Αυτό συμβαίνει ήδη με το νερό, μαζικά – και όταν γίνεται λόγος περί «ιδιωτικοποίησης» είναι σα να μην υπάρχει! Λέγεται εμφιαλωμένο! Οι λογαριασμοί και οι ιδιωτικές κερδοφορίες καμαρώνουν στα ποτήρια, αλλά αυτό δεν απασχολεί…
Σημειώστε, παρακαλούμε, τις ημερομηνίες των παρακάτω πανηγυριών:
18 Φλεβάρη 2023
8 Φλεβάρη 2022
28 Φλεβάρη 2023
Να και πιο περιφραστικά απ’ το τελευταίο (πιο πάνω) ρεπορτάζ:
Με την εγχώρια κατανάλωση να ανεβάζει ρυθμούς ξεπερνώντας το 2022 τα μεγέθη του 2019 και την τάση για αντικατάσταση των αναψυκτικών με ζάχαρη από καθαρό πόσιμο νερό, η αγορά του εμφιαλωμένου νερού εξελίσσεται σε μια άκρως ανταγωνιστική και δυναμικά αναπτυσσόμενη αγορά.
… Οι οικογένειας Σεπετά (Βίκος) και Χήτος (Ζαγόρι) αποτελούν τους αδιαμφισβήτους ηγέτες της αγοράς του εμφιαλωμένου νερού, ενώ ισχυρό έρεισμα στην αγορά έχουν οι Αύρα (Coca–Cola 3E) και το Κορπή (Nestle), όπου σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία έρευνας της ICAP και οι τέσσερεις καταλαμβάνουν μερίδια που υπερβαίνουν το 55% της συνολικής εγχώριας κατανάλωσης εμφιαλωμένου νερού για το 2021. Σύμφωνα με την ίδια έρευνα το μεγαλύτερο μέρος της εγχώριας παραγωγής εμφιαλωμένων νερών είναι συγκεντρωμένο σε μικρό αριθμό επιχειρήσεων, αφού επτά επιχειρήσεις υπολογίζεται ότι κάλυψαν το 80% περίπου επί της συνολικής παραγόμενης ποσότητας το 2021.
Η αγορά παρουσιάζει έντονο επενδυτικό ενδιαφέρον, καθώς αρκετές επιχειρήσεις έχουν προβεί τα τελευταία έτη στο σχεδιασμό και την υλοποίηση αξιόλογων επενδυτικών πλάνων.
Εξαιρετικά! Θαυμάσια!!! Πουθενά «ιδιωτικοποίηση του νερού»… Μόνο συγκέντρωση κεφαλαίου, επενδυτικά πλάνα… αλλά τι σχέση έχουν αυτά;
Κι από κέρδη; Τι γίνεται μ’ αυτά;
Δεν θα διαβάσετε πουθενά εκείνο που γράφαμε σ’ ένα τρίπτυχο αντιπληροφόρησης που μοιράστηκε σαν προκήρυξη το φθινόπωρο 2013, στη διάρκεια εκστρατείας κατά της (σχεδιαζόμενης από τότε!!) ιδιωτικοποίησης του νερού (οι τονισμοί στο πρωτότυπο):
Το εμπόριο εμφιαλωμένου πόσιμου νερού ήταν το πρώτο μεγάλο κύμα εκμετάλλευσης και κερδοφορίας, που έχει γίνει πια απόλυτα αποδεκτό…. Έγινε μια τεράστια παγκόσμια μπίζνα, της οποίας αφεντικά είναι (όπως και στα ιδιωτικά δίκτυα ύδρευσης) μια χούφτα μεγάλες εταιρείας: οι γαλλικές Suez, Vivendi και Saur, η αγγλογερμανική RWE–Thames, η αμερικανική Bechtel και η Nestle. Οι δύο πρώτες ελέγχουν περισσότερο από τα 2/3 της παγκόσμιας αγοράς και δραστηριοποιούνται σε περισσότερες από 150 χώρες με περισσότερους από 200 εκατομμύρια καταναλωτές.
Πόσο μεγάλα είναι τα κέρδη στο εμπόριο εμφιαλωμένων; Μια απλή συγκριτική έρευνα το καλοκαίρι του 2013 (στην Αθήνα) έδειξε ότι:
– το δημόσια παρεχόμενο νερό του δικτύου έχει 0,4138 ευρώ το κυβικό (τα 1.000 λίτρα) για κατανάλωση έως 16,5 κυβικά, και 0,6471 ευρώ το κυβικό απ’ τα 16,5 κυβικά και πάνω. Αυτό σημαίνει: από 0,0004138 ευρώ έως 0,0006471 ευρώ το λίτρο, τιμή για το νερό της βρύσης.
– οι τιμές του εμφιαλωμένου κυμαίνονται από 0,5 ευρώ το μισό λίτρο (στα περίπτερα) έως κατώτατη τιμή 1,5 ευρώ η συσκευασία των 9 λίτρων (6Χ1,5) στα σούπερ μάρκετ. Που σημαίνει από 1 ευρώ (περίπτερο) έως 0,166 ευρώ το λίτρο (κατώτατη σούπερ μάρκετ).
Αυτές οι τιμές δείχνουν ότι το εμφιαλωμένο πουλιέται (στην καλύτερη των περιπτώσεων) 256,5 φορές ακριβότερα έως (στη χειρότερη) 2416 φορές ακριβότερα απ’ το νερό της βρύσης! Εάν αρέσουν οι επί τοις εκατό αναγωγές: το εμφιαλωμένο είναι από 25.650% έως 241.600% ακριβότερο απ’ το νερό της βρύσης!!!
Αυτό συμβαίνει ελεύθερα, δημόσια, με την αποδοχή των πελατών, και χωρίς κανείς να διαμαρτύρεται για την ληστεία ή, έστω, να την αμφισβητεί!!! Κι όμως: μια τόσο απίστευτη κερδοφορία μέσω του εμφιαλωμένου προδιαγράφει το μέγεθος των κερδών που επιδιώκουν εκείνοι (οι ίδιες παγκόσμιες εταιρείες ή θυγατρικές τους) που θέλουν να βάλουν στο χέρι και τα δίκτυα ύδρευσης (Θεσσαλονίκης και Αθήνας προς το παρόν).
Σε μια στιγμή ειλικρίνειας ο πρόεδρος της Perrier (της γνωστής γαλλικής εταιρείας νερού) είχε δηλώσει:
… Εκείνο που με εντυπωσίασε ήταν … ότι αυτό που χρειάζεται να κάνεις είναι απλά να βγάλεις το νερό απ’ το έδαφος… Και ύστερα μπορείς να το πουλήσεις ακριβότερα απ’ το κρασί, το γάλα ή το πετρέλαιο…
Ακριβώς: το εμπόριο νερού έχει εκατοντάδες φορές πολλαπλάσια κερδοφορία απ’ το εμπόριο πετρελαίου!
(Εκείνο που εντυπωσιάζει εμάς είναι το πόσο μεγάλη άγνοια και ανοησία μακροημερεύει σ’ αυτήν την κοινωνία και σ’ όλες τις παρόμοιες «ανώτερες πολιτισμικά και διανοητικά»…)
