Ο σώζων λαούς!

Σάββατο 3 Φλεβάρη. Σπέσιαλ αφιερωμένο στα «εθνικά κεφάλαια»… (Απ’ το LP Zorba the freak, του 1985 – με τους «απροσάρμοστους»).

Ω Μίκη Μίκη Μάους ευφυή / ω Μίκη Μίκη άξιον εστί / για πάρτι σου ένα ροκ εν ρολ / με δωδεκαμετράκι από σολ

Μια τούρτα αλά κρεμ σοκολά / την ώρα που λες τα πολλά / που με χέρια ψηλά / το παίζεις ο Μπαχ και καλά

Με χρέος συμφωνίες τρεις./ Λαϊκοκλασικιστής / Ξερνώντας μ’ έναν ήχο κοινό / το δήθεν μέγα μυστικό.

Συνθηματολογίες επικές, / σε πέντε νοτούλες γλυκές. / Για μέλλον πουλάς, / αυτά που πουλιόντουσαν χθες.

Δαυϊδ με σφεντόν’ από La / στις νότες το παίζεις Γολιάθ / κι ενώ ο Τσιτσάνης παίζει καθιστός / εσύ το παίζεις μουσουργός

Κουλτούρα και πολιτικά / και ψήνεις τον κόσμο μ’ αυτά / και γεύεσ’ εσύ του Μάρκου τη γνήσια πενιά

Κορίτσι μου κάτσε καλά! / Βρε αγκάλιασέ με κι ασ’ τα πολλά / Τα βρίσκαμ’ ωραία ως τα χθες / και τώρα καλημέρα δε λες

Βρε πρόσεχε μ’ αυτούς τους τρελούς / που τ’ όνειρό τους είναι να μη ζουν
και για επάγγελμά τους δηλώνουν “Ο σώζων λαούς”
και για επάγγελμά τους δηλώνουν “Ο σώζων λαούς”…

Menteşe

Σάββατο 3 Φλεβάρη. Δεν είναι “πόρτα”. Δεν είναι “παράθυρο”. Είναι μεντεσές. Γεωπολιτικός μεντεσές. “Μεταξύ της Ευρώπης και της ευρύτερης γειτονιάς”.

Αυτή είναι η άποψη του αμερικάνου πρεσβευτή στην Αθήνα – για την αξία του ελλαδιστάν. Δεν είμαστε εξοικειωμένοι με την τεχνική ορολογία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού· θα πρέπει να έχουν εξελιχθεί εκεί στην Ουάσιγκτον… Δεν φαίνεται όμως ότι κοτζάμ αξιωματούχος διάλεξε λάθος λέξη· κι ας αφήσουμε ότι κανένας φαιορόζ ή μείζον αντιπολιτευόμενος δεν στράβωσε. “Μεντεσές”;

Το συγκεκριμένο εξάρτημα συνδέει κάτι σταθερό με κάτι κινούμενο, για την ακρίβεια με κάτι που στρέφεται. Το σταθερό είναι το κούφωμα, το κινούμενο είναι το φύλλο (της πόρτας, του παράθυρου). Συνεπώς η πιο πρόσφατη αμερικανική ιδέα είναι ότι η ευρώπη είναι το “κούφωμα” και “η ευρύτερη γειτονιά” (θα) ανοίγει και θα κλείνει. Και το ελλαδιστάν είναι ο “γεωπολιτικός μεντεσές”.

Πως; Το είπε αλλού στη συνέντευξή του ο Geoffrey Pyatt: λόγω της νατοϊκής βάσης στη Σούδα. Η οποία, προφανώς, δεν είναι «μεντεσές». Είναι, μάλλον, το χέρι. Που «ανοίγει» το φύλλο· ή προσπαθεί να το κρατήσει μην κλείσει. Που «ανοίγει» (στον αμερικανικό στρατό και στους συμμάχους του) την ανατολική Μεσόγειο και τη μέση Ανατολή· ή την κρατάει, να μην «κλείσει».

Δεν φαίνεται να είναι και η καλύτερη θέση για ένα κράτος / κεφάλαιο / κοινωνία που νοιώθει «χρυσή βίδα» του σύμπαντος να πέσει στην κατάσταση «μεντεσές». Έχει όμως ένα καλό – κι αυτό είναι, υποθέτουμε, που ευχαρίστησε τους φαιορόζ. Θέλει λάδωμα – για να δουλεύει.

«Λαδάκι»…

 

Η πολιτική σαν ενοχή 1

Σάββατο 3 Φλεβάρη. … Δεν υπάρχει “μακεδονικό έθνος”, “μακεδονική γλώσσα”, “μακεδονικός λαός”. Είναι ανιστόρητα όλα αυτά, αυτά είναι η βάση του αλυτρωτισμού, αυτά εγείρουν και ζητήματα μειονότητας, άρα και διεκδικήσεων και δήθεν υπεράσπισης δικαιωμάτων…

Αυτή είναι η άποψη του Περισσού (εκφρασμένη ξανά και ξανά): όταν ζεις μόνιμα στο παρελθόν (και στις όποιες “εθνικές ενοχές”) καταλήγεις να γίνει δεξιότερος των δεξιών. Αλλά αυτό (και αυτό) δεν έχει καμία σχέση με οποιοδήποτε, έστω και φαντασιακό, ταξικό απελευθερωτικό προσανατολισμό.

Ποιο είναι το πρόβλημα του κκε, και γιατί παίρνει τόσο αντιδραστικές θέσεις αρνούμενο την ύπαρξη μακεδονικής γλώσσας και εθνικού αυτοπροσδιορισμού, πράγμα που σημαίνει πολλά; Το πρόβλημά του είναι η ιστορία του, την οποία δεν θέλει να κρίνει, ειδικά αν αφορά τον Ζαχαριάδη. Πιο συγκεκριμένα το πρόβλημά του είναι η 5η ολομέλεια της κεντρικής επιτροπής του, στις αρχές του 1949. Αντιγράφουμε απ’ τον “ριζοσπάστη” της 17ης Γενάρη του 1997 κρατώντας τον τονισμό του πρωτότυπου:

… Είναι ευρύτερα γνωστό ότι με τις αποφάσεις της η 5η Ολομέλεια άλλαξε τη θέση του ΚΚΕ, για το Μακεδονικό, που μέχρι τότε ήταν “πλέρια ισοτιμία στις μειονότητες που ζούσαν στην Ελλάδα”, με τη θέση για αυτοδιάθεση των Σλαβομακεδόνων. Συγκεκριμένα, στην πολιτική απόφαση της Ολομέλειας αναφερόταν: “Στη Βόρεια Ελλάδα ο μακεδονικός (σλαβομακεδονικός) λαός τα ‘δωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας που προκαλούν το θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως το θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα με το αίμα του για να την αποχτήσει. Οι Μακεδόνες κομμουνιστές στέκονται πάντα επικεφαλής στην πάλη του λαού των. Ταυτόχρονα, οι Μακεδόνες κομμουνιστές πρέπει να προσέξουν τις διασπαστικές και διαλυτικές ενέργειες που ξενοκίνητα σοβινιστικά και αντιδραστικά στοιχεία αναπτύσσουν, για να διασπάσουν την ενότητα ανάμεσα στο μακεδονικό (σλαβομακεδονικό) και τον ελληνικό λαό, διάσπαση που μόνο τον κοινό τους εχθρό, το μοναρχοφασισμό και τον αμερικανοαγγλικό ιμπεριαλισμό θα ωφελήσει. Παράλληλα, το ΚΚΕ πρέπει ριζικά να βγάλει απ’ τη μέση όλα τα εμπόδια, να χτυπήσει όλες τις μεγαλοελλαδίτικες σοβινιστικές εκδηλώσεις και τα έργα, που προκαλούν δυσαρέσκεια και δυσφορία μέσα στο μακεδονικό λαό και έτσι βοηθούν τους διασπαστές στην προδοτική δράση τους, ενισχύουν το έργο της αντίδρασης. Ο σλαβομακεδονικός και ελληνικός λαός μόνον ενωμένοι μπορούν να νικήσουν. Διασπασμένοι μόνον ήττες μπορούν να πάθουν. Γι’ αυτό η ενότητα στην πάλη των δύο λαών πρέπει να φυλάγεται σαν κόρη οφθαλμού και να ενισχύεται και να δυναμώνει σταθερά και καθημερινά“. (“Επίσημα Κείμενα ΚΚΕ”, τόμος 6ος, σελ. 337-338).

Η θέση της 5ης Ολομέλειας για το Μακεδονικό, σε ό,τι αφορά το ΚΚΕ, έχει μια μικρή προϊστορία στην οποία αξίζει ν’ αναφερθούμε, ώστε ο αναγνώστης να έχει πληρέστερη γνώση του θέματος. Τον Οκτώβρη του 1948 δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Δημοκρατικός Στρατός” ένα άρθρο του αντισυνταγματάρχη του ΔΣΕ Παντελή Βαϊνά με τίτλο “Ο Δημοκρατικός Στρατός και οι Σλαβομακεδόνες”. Στο άρθρο αυτό γινόταν μια ιστορική αναδρομή στους κοινούς αγώνες ελλήνων και Σλαβομακεδόνων, υπογραμμιζόταν η συμβολή των τελευταίων στον αγώνα του ΔΣΕ και ανάμεσα στα άλλα τονιζόταν το εξής: “Μέσα στην καινούρια λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα που ανοικοδομείται πάνω στα ερείπια, που άλλοι συσσώρευσαν, ο σλαβομακεδονικός λαός θα βρει την ισοτιμία, ισονομία, ισοπολιτεία και θα βρει τον καιρό ν’ αναπτύξει τον καινούριο εθνικό του πολιτισμό”. (Βλέπε ολόκληρο το άρθρο: Περιοδικό “Δημοκρατικός Στρατός”, έκδοση Ριζοσπάστη 1996, τόμος Α, σελ. 408-412).

Στο άρθρο αυτό απάντησε ο Ν. Ζαχαριάδης, με σημείωμα που δημοσιεύτηκε στο ίδιο περιοδικό – τεύχος 12, Δεκέμβρης 1948 – και έφερε για υπογραφή ένα “Κ”. Στην απάντησή του αυτή, μεταξύ άλλων, ο Ζαχαριάδης έλεγε: “Ο μακεδονικός λαός θα αποκτήσει μια ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση στην οικογένεια των λεύτερων λαϊκοδημοκρατικών λαών στα Βαλκάνια, στην οικογένεια αυτή, όπου αύριο θα ανήκει και ο ελληνικός λαός με τη Λαϊκή Δημοκρατία. Γι’ αυτή την ανεξάρτητη κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση παλεύει σήμερα και ο μακεδονικός λαός της Μακεδονίας του Αιγαίου και βοηθά με όλη του την ψυχή, με όλα του τα μέσα, τον ΔΣΕ, τόσο που ξεσηκώνει το θαυμασμό για το μεγαλείο και το ολοκαύτωμα της προσπάθειάς του” (στο ίδιο, σελ. 528).

Είναι φανερό, ότι αυτή η θέση του Ζαχαριάδη υπονοούσε τη δημιουργία ενιαίου μακεδονικού κράτους στα πλαίσια μιας λαϊκοδημοκρατικής – σοσιαλιστικής Βαλκανικής Ομοσπονδίας Κρατών. Πρέπει, όμως, να πούμε ότι αυτή η θέση ούτε εμφανίστηκε, ούτε συζητήθηκε και πολύ περισσότερο δεν υιοθετήθηκε στην 5η Ολομέλεια. Η θέση αυτή είναι εντελώς διάφορη απ’ αυτή που η Ολομέλεια υιοθέτησε και, όπως θα δείξουμε στη συνέχεια, το ΚΚΕ την πολέμησε, όταν επιδίωξαν να την προωθήσουν οι σλαβομακεδονικές οργανώσεις.

Η πολιτική σαν ενοχή 2

Σάββατο 3 Φλεβάρη. Δεν ξέρουμε τι είναι και τι δεν είναι φανερό για άλλους, εμείς ωστόσο καταλαβαίνουμε τα εξής:

Α) Ότι το 1949 υπήρχαν (σλαβο) μακεδόνες κατά το κκε (πράγμα που όντως συνέβαινε!), και μέσα στην ελληνική επικράτεια.

Β) Η αλλαγή της προηγούμενης θέσης του κκε (για “πλήρη ισοτιμία των μειονοτήτων εντός ελλάδας”) και η στροφή του σε υποστήριξη ή, έστω, αναφορά στην πλήρη εθνική αποκατάσταση του μακεδονικού λαού (την δημιουργία, δηλαδή, μακεδονικού εθνικού κράτους σε εδάφη της ελληνικής επικράτειας) ήταν μια ξεκάθαρα καιροσκοπική επιλογή: στα τέλη του 1948 και στις αρχές του 1949 ο δημοκρατικός στρατός είχε ουσιαστικά ηττηθεί, βρισκόταν στριμωγμένος σε ορεινές περιοχές της βορειοδυτικής ελλάδας, συνεπώς είχε ανάγκη την υποστηρίξη των ντόπιων. Που ήταν, σε μεγάλο βαθμό, σλαβομακεδόνες.

Γ) Το 1997, όταν το κκε δεν είχε καμία “πίεση”, δεν υποστήριζε “ήταν λάθος η απόφαση, αφού ΔΕΝ υπήρχαν σλαβομακεδόνες, είχαμε τσίμπλες στα μάτια”… Δεν έλεγε αυτό που υποστηρίζει τώρα….

Η πολιτική σαν ενοχή 3: “νερό στο μύλο της αντίδρασης”!

Σάββατο 3 Φλεβάρη. Μια καιροσκοπική επιλογή είναι μια καιροσκοπική επιλογή… Δεν θα ξεκινήσουμε τώρα συζήτηση επί του αν ήταν σωστή ή λάθος το 1949· η ιστορία έχει τις δικές της αποδείξεις. Μια καιροσκοπική επιλογή (οποιαδήποτε) είναι τίμιο και σωστό να δείχνεται, έστω εκ των υστέρων και με ψυχραιμία, σαν τέτοια· η αυτοκριτική είναι καθήκον. “Μόνο οι νεκροί δεν κάνουν λάθη” – είπε κάποτε κάποιος Λένιν…

Δεν φαίνεται να τα έχει βρει, αυτοκριτικά, με την ιστορία του το κκε. Και προτιμάει, τώρα, να “εξαφανίσει” την ύπαρξη και της μακεδονικής γλώσσας, και της εθνότητας, ακόμα κι αν πρόκειται για ένα άλλο κράτος, προκειμένου να ξορκίσει το ενδεχόμενο, αν έπαιρνε μια διαφορετική θέση, να κατηγορηθεί ότι ξαναζεσταίνει εκείνη την παλιά απόφαση, της 5ης ολομέλειας.

Προτιμάει να υιοθετήσει την ρατσιστική και πολεμοχαρή στάση των φασιστών και του ελληνικού βαθέος κράτους. Διότι αν ΔΕΝ υπάρχει μακεδονική εθνότητα, αν ΔΕΝ υπάρχει μακεδονική γλώσσα, τότε γιατί να υπάρχει, εδώ και 27 χρόνια, δημοκρατία της μακεδονίας;

Προσπαθώντας να κρατήσει στη ντουλάπα τους ιστορικούς του δαίμονες (αντί να κλείσει έγκαιρα το θέμα αυτοκριτικά και, σήμερα, να έχει μια στάση στοιχειωδώς λογική) το κκε γίνεται δεξιότερο της δεξιάς, επί του θέματος (τα περί “μη ένταξης στο νατο” είναι φτηνές σάλτσες). Μόνο που παρά την φιλότιμη προσπάθεια παραμένει εκτεθειμένο. Οι ντόπιοι φασίστες κάθε είδους και απόχρωσης, όχι μόνο σήμερα ή το 1992, αλλά πάντα έλεγαν ότι “αυτοί δεν υπάρχουν”…. Οι ντόπιοι φασίστες, σαν κρατικοί μηχανισμοί, προσπάθησαν να εξαφανίσουν την όποια σλαβομακεδονική μειονότητα στη βόρεια ελλάδα, καταπιέζοντάς την συστηματικά, απειλώντας την, απαγορεύοντας την γλώσσα (και τα λόγια στα τραγούδια), κλπ κλπ. Τώρα το κκε τους σεγοντάρει: αυτά εγείρουν και ζητήματα μειονότητας, άρα και διεκδικήσεων και δήθεν υπεράσπισης δικαιωμάτων… “Δήθεν”;

Οι φασίστες είναι “συνεπείς” με τον εθνο/ρατσισμό τους…. Μένει στο κκε να εξηγήσει που “χάθηκε” εκείνη η εθνότητα και εκείνη η γλώσσα που υπήρχε το 1948 και το 1949 – που υπήρχε απ’ τον 19ο αιώνα, με συλλογική συνείδηση του εαυτού της.

Ποιος την εξαφάνισε…

Κατουριέται η Ιστορία;

Παρασκευή 2 Φλεβάρη. Αν είχε θεσμοθετηθεί στην ελλάδα (μπορεί και ειδικά στην ελλάδα) η ευθανασία για ανθρωπιστικούς λόγους (όπως έγκαιρα είχαν προπαγανδίσει μερικοί «inside punk» σύντροφοι) τότε α) το μεθαυριανό συλλαλητήριο για την πάρτη του θα έχανε ένα κεντρικό «ομιλητή» (αν τα καταφέρει), αλλά β) η Ιστορία θα έχανε έναν λόγο να κρατάει το στομάχι της…

Ο εθνικός Μίκης είναι κάτι σαν τους γκράδες του Α παγκόσμιου: παριστάνει ότι λειτουργεί μόνο υπό τον όρο της εθνικιστικής καθήλωσης σε κάποιο “έπος”· και υπό κατάλληλες συνθήκες θερμοκρασίας, υγρασίας και ατμοσφαιρικής πίεσης. Έχουν πάει στον άλλο κόσμο πολύ καλύτεροί του, αλλά «εθνικό κεφάλαιο» σαν το δικό του δεν βρίσκει το έθνος. Θα το διατηρούσε ακόμα και σαν μούμια. Εν ανάγκη. (Όπως τώρα).

Η έκθεση των jombie στο κέντρο των εθνικιστικών φαντασιώσεων έχει κάτι από αλληγορία και κάτι από απελπισία. Ο jombie Μίκης μοστράρεται σαν «εγγύηση» του ότι δεν είναι φασίστες οι φασίστες – λες και ο ελληνικός εθνικισμός, η ελληνική συμμετοχή στη σφαγή των βοσνίων, η ελληνοσερβική φιλία, και το «σύνορα με τη σερβία» στα ‘90s δεν ήταν uniparty – διακομματική… Η απελπισία, εν προκειμένω, είναι η προσπάθεια να σβήσει το παλιό αίμα απ’ την φρεσκαρισμένη εθνική φαγούρα (δες το video «Kill ‘em all”…)

Η αλληγορία έγκειται στην επιβεβαίωση του απεγνωσμένου εθνικού βλέμματος προς το παρελθόν, προς τα 80 χρόνια του Αθηναϊκού «χρυσού αιώνα», 4 αιώνες προ χριστούλη (και σχεδόν 2400 χρόνια από τώρα…), που αποτελεί τον γενέθλιο μύθο και την γενέθλια νομιμοποίηση του νέου ελληνικού κράτους. Πατρίδα μας είναι η παιδική μας ηλικία: οι εφευρέτες του συνθήματος δεν μπορούσαν να διανοηθούν πόσο εθνικά αληθινή ήταν αυτή η φράση που σκέφτηκαν! Κάθε φορά που οι έλληνες θέλουν να δαγκώσουν άλλους ξεκινούν με το «ξερεις, ρε, ποιος είμαι εγώ;»!!! Είναι σχεδόν σίγουρο ότι έχουν υπάρξει enfant terrible!!!

Μια μικρή εξέλιξη της γενετικής ή της λέιζερ αναπαράστασης, και στο επόμενο συλλαλητήριο τέτοιου είδους guest stars θα είναι ο μεγΑλέκος και ο Κώστας ο ΙΑ ο Παλαιολόγος (ο επονομαζόμενος και «μαρμαρωμένος» αν και διίστανται οι απόψεις για το ποιος μαρμαρώθηκε). Σε κάθε περίπτωση «δώστε epic και μελόδραμα στο λαό και πάρτε του την ψυχή».

Ας το ομολογήσουμε: η θεία Λίτσα έχει μερακλώσει – και έχει ξεφύγει. Πηγαίνει πάνω κάτω τραγουδώντας «όλη η δόξα, όλη η χάρη, άγια μέρα ξημερώνει…». Παρότι χειρονομεί εκνευριστικά, αυτό είναι το μικρότερο πρόβλημα. Το μεγαλύτερο είναι ότι έχει απογειωθεί: σκαρφαλώνει στα κεραμίδια κουνώντας την σημαία του Βυζαντίου. Ουρλιάζει επίσης ότι ο «μπέμπης είναι μπέμπης και θα τον βαφτίσω όπως πρέπει».

Πόσο να αντέξουν και τα κεραμίδια; Έχουν σπάσει τα μισά – λόγω «ειδικού βάρους». Περιττό να πούμε ότι οι γάτοι και οι γάτες της γειτονιάς τα έχουν πάρει στο κρανίο με τη θεία Λίτσα. Και θα κατέβουν (απ’ ότι λένε) στα αντι-βαφτίσια.

Όμως έτσι είναι η εθνική υπερηφάνεια: μπάζει από παντού. Αλλά το εθνικά μικροαστικό πρέπον που συμπυκώνεται στο πανάρχαιο «απ’ έξω κούκλα, από μέσα πανούκλα» είναι το «δεν τρέχει τίποτα» ενώ τρέχουν τα πάντα… Τα έχει κάνει άμμο τα κεραμίδια η θεία Λίτσα, αλλά συνεχίζει το βιολί της….

Όσο για την Ιστορία; Ε, κατουριέται… (απ’ τα γέλια). Και η βίβλος των ρεκόρ ετοιμάζεται να καταγράψει την ελληνική συμβολή στο σπορ του μαζικού δημόσιου αυνανισμού· όπου πάντως υπάρχει μεγάλος διεθνής ανταγωνισμός στις μέρες μας… Χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια συνέλληνες!!!

(φωτογραφία: Όπου δεν εμφανίζεται ο μεγΑλέκος ή ο Λεωνίδας, σκάει ο Κολοκοτρώνης. Για τον Αχέροντα δεν υπάρχουν προσκλήσεις… )

Αυτόματη μετάφραση

Παρασκευή 2 Φλεβάρη. Το ότι ο υπ.εξ. της δημοκρατίας της μακεδονίας υποστηρίζει ότι η μακεδονική γλώσσα είναι μια αναγνωρισμένη γλώσσα της οικογένειας των σλαβικών γλωσσών, πράγμα που σημαίνει ότι η ελληνική εθνική λεξιπλασία δεν μπορεί να την απαγορεύσει, είναι σωστό. Απόλυτα σωστό. Κι αν οι έλληνες δυσκολεύονται να το αναγνωρίσουν, ίσως πρέπει να δοκιμάζουν να βελτιώσουν τα αγγλικά τους (πάνω απ’ το πρωθυπουργικό επίπεδο): δυστυχώς γι’ αυτούς και τα αγγλικά είναι μια αναγνωρισμένη γλώσσα (κι όχι, απλά, ένα τυρρανικό φροντιστήριο), που μιλιέται διεθνώς. Και δεν είναι, καν, η μοναδική αναγνωρισμένη…

Αλλά το ερώτημα της μακεδονικής γλώσας θα ήταν απαντημένο για τους γρεκούς (greeks) αν είχαν στοιχειώδη επίγνωση για το πόσες αλβανικές, τούρκικες, περσικές, γαλλικές, ιταλικές και αγγλικές λέξεις έχουν τα δικά τους “καθαρόαιμα” ελληνικά. Γιατί οι λέξεις και τα νοήματα (αλλά, ίσως, όχι τα εθνικά γαυγίσματα!… πράγματι, η εθνική λέξη / αρετή «μαλάκας» διεκδικεί παγκόσμιο μονοπώλιο!) έχουν κι αυτό το ελάττωμα: δεν καταλαβαίνουν ούτε από σύνορα ούτε από ιδιοκτησίες.

Εν τω μεταξύ, σε λιγότερο από τρία χρόνια, τα «αμετάφραστα ονόματα» (που μοιάζουν στους καθυστερημένους σα σανίδα εθνικής σωτηρίας) θα μεταφράζονται αυτόματα στις οθόνες και στα ακουστικά των smart phones τους.

Συμβαίνει ήδη – αν δεν το έχουν πάρει χαμπάρι…

Ο χνουδωτός λαός

Παρασκευή 2 Φλεβάρη. Στις 5 Ιούλη του 2015 ο ελληνικός λαός, ταρατατζούμ ταρατατζούμ, πήγε να ψηφίσει σ’ ένα δημοψήφισμα (δημοψήφισμα: αποφαίνεσαι με ένα “ναι” ή ένα “όχι”…) για να απαντήσει σ’ ένα ερώτημα:

Α) Περί ενός σχεδίου / πρότασης (Γιούνκερ) που δεν υπήρχε, καθότι είχε αποσυρθεί·

Β) Αγνοώντας παντελώς, καν και καν, αυτό το πρώην σχέδιο / πρόταση·

Γ) Με μια ψυχοσυναισθηματική “πανδαισία”, σκέτη ντόπα, σκηνοθετημένη έτσι ώστε να σκοτεινιάσει οποιοδήποτε ίχνος λογικής σε όσους είναι επηρρεπείς στα μελοδράματα· δηλαδή σ’ αυτό που λέγεται “εθνική ψυχή”·

Δ) Με μια προετοιμασία ουσιαστικά εκτός νόμου·

Ε) Με ένα ψηφοδέλτιο φαλκιδευμένο αισθητικά.

Αλλά πήγε! Και ψήφισε!!Έβγαλε τον γκαϊλέ του… Εκ των υστέρων, ειδικοί και ανειδίκευτοι, βρήκαν κάθε είδους επιχείρημα για να δικαιολογήσουν την είτε έτσι είτε αλλιώς “ψήφο του λαού” – δηλαδή το γεγονός ότι όχι μόνο καταδέχτηκε αλλά πανηγύρισε κιόλας την υποτίμησή του και τους συναισθηματικούς εκβιασμούς που αγάπησε, αν και ήταν σε βάρος του, συμμετέχοντας με την “δυναμη της ψήφου” του. Άτομο άτομο, πρόσωπο πρόσωπο, παρέα παρέα… Για τις ανάγκες εκείνης της “έκφρασης της άμεσης δημοκρατίας” (όπως υποστήριξαν διάφοροι ανόητοι) έγινε σκοτωμός: φιλίες χάλασαν, οικογένειες έγιναν κώλος (έστω προσωρινά). Κανείς δεν είχε το κουράγιο να πει: είμαστε παντελώς και βαθιά ηλίθιοι που απαντάμε σε στημένες και ψυχοεκβιασμένες ερωτήσεις! Να μην το ξανακάνουμε…

Για τον ίδιο “λαό” πρόκειται, δεν άλλαξε. Για την ίδια απύθμενη μικροαστική διανοητική σαβούρα πρόκειται, δεν άλλαξε. Για την ίδια λούμπεν έπαρση και αλαζονεία πρόκειται, δεν άλλαξε. Για τα ίδια εθνικά κόμπλεξ πρόκειται, δεν άλλαξαν.

Οι ειδικοί και οι ανειδίκευτοι, εν τω μεταξύ, συνεχίζουν να βγάζουν το παντεσπάνι τους γλύφοντας τον “λαό”. Όχι, δεν είναι φασίστες, ντροπή να τους λέτε έτσι – αποφαίνονται... Σωστά. 350 με 380 χιλιάδες ψηφίζουν και ξαναψηφίζουν βοθρολύματα… 180 με 200 χιλιάδες έχουν ψηφίσει και ξαναψηφίσει ψεκασμένους. Σύνολο από 530 έως 580 χιλιάδες πατενταρισμένοι φασίστες… Χώρια τα παιδιά τους που δεν ψηφίζουν μεν, αλλά κατεβαίνουν στο δρόμο αν τα πάρουν μαζί τους…Χώρια οι “υγιείς πατριώτες” που είναι η εφεδρεία των “άρρωστων”, καθότι αυτοί οι τελευταίοι είναι ναζί, αλλά τυλιγμένους με την γαλανόλευκη δεν τους ξεχωρίζεις… Χώρια οι οπαδοί του “έχω 600 δισεκατομμύρια”…

Αλλά αυτοί, όταν γίνονται “εθνικά συλλαλητήρια”, εξαφανίζονται… Ανοίγει η γη και τους καταπίνει… Όσοι συμμετέχουν είναι … “άλλοι”… Αγνοί, αθώοι (αλλά κάπως ξεγελασμένοι). Βλαμμένοι δηλαδή, σαν την θεία Λίτσα – αλλά δεν πρέπει να τους το πούμε…

Κάπου μακριά, στο αφγανιστάν

Παρασκευή 2 Φλεβάρη. Ενόσω το ελλαδιστάν βράζει στο ζουμί του (καθόλου πρωτότυπο!) κάπου μακριά, στην κεντρική ασία, υπάρχουν εξελίξεις που μπορεί να επηρεάσουν και το δικό του μέλλον· όχι υποχρεωτικά προς έναν “εθνικό θρίαμβο”.

Κάνοντας επίδειξη δύναμης οι ταλιμπάν έκαναν τις τελευταίες εβδομάδες δύο φονικές επιθέσεις στις καλύτερα φρουρούμενες περιοχές της πρωτεύουσας Καμπούλ. Στο κέντρο της. Από δίπλα εμφανίστηκε και ο ασήμαντος isis του αφγανιστάν, με την εύκολη αλλά επίσης φονική μέθοδο του «βομβιστή αυτοκτονίας».

Η δράση των ταλιμπάν είναι πονοκέφαλος για την αμερικανική κατοχή· η δράση του isis ευλογία. Οι ταλιμπάν είναι μια μαζική οργάνωση στο αφγανιστάν· ο isis είναι ένα ξένο στοιχείο που καλύπτει η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της ώστε να έχουν μια «αντιτρομοκρατική δικαιολογία» για συνέχιση της κατοχής τμημάτων του αφγανιστάν.

Έτσι, οι όποιες δράσεις του isis χρησιμεύουν για να δικαιολογήσουν το (χωρις plan b) σχέδιο της Ουάσιγκτον για φρεσκάρισμα των αρβυλών της στα υψίπεδα του Ινδοκούς· ενόσω οι επιθέσεις των ταλιμπάν δείχνουν προς την έξοδό της.

Μέσα στα δυτικά, πρωτοκοσμικά «σκοτάδια της δημοσιότητας», οι φανερές ή όχι επαφές των εχθρών της Ουάσιγκτον συνεχίζονται περί το αφγανιστάν. Για παράδειγμα, στις 31 Γενάρη, ο ειδικός απεσταλμένος του πακιστανικού υπ.εξ. Tansim Aslan συναντήθηκε στη Μόσχα με τον ρώσο υφ.υπ.εξ. Igor Morgylov. Με θέμα το αφγανιστάν και την “αντιμετώπιση της τρομοκρατίας”. Στην αργκώ αυτών των ραντεβού “τρομοκράτες” δεν είναι οι ταλιμπάν· αυτοί, ακριβώς, που θέλει να εξοντώσει (προς το παρόν…) η Ουάσιγκτον. Χωρίς, όμως, να μεταφέρει εκεί τις πάνω από 200.000 στρατιώτες που θα χρειάζονταν γι’ αυτήν την δουλειά…

Μπορεί ο αφγανικός κρίκος της μεγάλης γραμμής αντιπαράθεσης, που αρχίζει απ’ την μέση Ανατολή (και την ανατολική Μεσόγειο πλέον) και φτάνει ως τον δυτικό Ειρηνικό να μην έχει σπάσει ακόμα, όμως το μεταλλό του πριονίζεται συστηματικά. Για τον αμερικανικό και τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό (οι ειδικοί τους δεν είναι στραβοί) η “εναλλακτική” είναι “στρατιωτική ενδυνάμωση” των δύο κομματιών που θα απομείνουν: στη συρία, στην ανατολική Μεσόγειο – και, φοβούμαστε, κάποιου είδους ισραηλινού “μαρς” στον λίβανο, απ’ τη μια μεριά… Στην θαλάσσα της κίνας, στην ιαπωνία, σε πιθανούς άλλους “πρόθυμους” στην ανατολική ασία (όλο και πιο δύσκολο να βρεθούν), και στη φαντασίωση (;) ενός “μαρς” στη βόρεια κορέα, απ’ την άλλη.

Είναι ριψοκίνδυνη έως τυχοδιωκτική μια τέτοια τακτική. Αυτό κρίνουμε. Μέχρις ότου σπάσει (κι όταν σπάσει καθαρά) ο “κρίκος του αφγανιστάν”, οι συσχετισμοί δύναμης στα δύο κομμάτια της γραμμής αντιπαράθεσης θα έχουν επιδεινωθεί – σε βάρος των ηπα. Γιατί μπορεί μεν οι αμερικανικές βάσεις στο ιράκ και στη βόρεια συρία να φαίνονται αμετακίνητες. Αλλά το ίδιο φαίνονται και στο αφγανιστάν: τότε γιατί η Ουάσιγκτον ψάχνει τρόπο να τις ανεφοδιάζει αν η Ισλαμαμπάντ “χοντρύνει” την αντι-αμερικανική εχθρότητά της;

Αυτό αφορά και τις ελληνικές φιλοαμερικάνικες και φιλοϊσραηλινές γεωπολιτικές προσδοκίες. Τις έκτισε (κράτος, κεφάλαιο και κοινωνία) τα 180 χρόνια της ιστορίας του σαν γεωπολιτική προσοδική κουλτούρα, όταν βρισκόταν στην πρώτη γραμμή της όποιας μείζονος ενδοκαπιταλιστικής αναμέτρησης. Όμως η θέση “μετόπισθεν” έχει πολύ λιγότερη “απόδοση” – και είναι άγνωστη για τους κλόουν της τωρινής ελληνικής «εξωτερικής πολιτικής». Έμαθαν να συμπεριφέρονται σαν η «χρυσή βίδα». Έμαθαν να απειλούν ότι θα γεμίζουν πρόσφυγες και τζιχαντικές την ευρώπη – μέχρι που κατάπιαν το σάλιο τους και απλά συνέχισαν να κάνουν ό,τι πάντα, να βασανίζουν τους πρόφυγες. Το χειρότερο: αν σπάσει το μέτωπο τότε τα μετόπισθεν γίνονται απλά νοσοκομείο και ψυχιατρείο της “συμμαχίας” τους· με την κυριολεκτική ή την μεταφορική έννοια… Και αυτό δεν το μπορούν!!!

Ένας παλιός ινδός πρεσβευτής σε διάφορα πόστα στην ευρύτερη περιοχή, καλές γνώσεις (και γνωριμίες), ο M.K. Bhadrakumar, έγραφε χτές στο blog του:

…Μην εκπλαγείτε αν κάτι σαν την διαδικασία της Αστάνα για τον τερματισμό της σύγκρουσης στη Συρία επαναληφθεί και για το Αφγανιστάν. Η βασική θέση είναι ότι η χωρίς ημερομηνία τέλους αμερικανική παρουσία εκεί είναι απαράδεκτη από όλα τα κράτη που συνορεύουν με το Αφγανιστάν…

Συγγνώμη κυρ πρώην πρεσβευτή: αυτά τα έχουμε πει εδώ και μήνες, χωρίς γνωριμίες, αλλά σε μια περιθωριακή γλώσσα. Πότε θα γενικευτεί η αυτόματη μετάφραση να πολλαπλασιαστούν παγκόσμια οι εχθροί μας;

Cryptorobberies

Παρασκευή 2 Φλεβάρη. Αφού πρώτα αποθεώθηκαν σαν “τα νομίσματα του μέλλοντος” και βρήκαν καινούργιους πελάτες (για να συντηρηθεί, για ένα διάστημα, ο καθόλου πρωτότυπος τζόγος), τώρα τα cryptocurrencies αποδεικνύονται και ένα καινούργιο πεδίο δόξας για τους αναβαθμισμένους χάκερς.

Κάποιοι άγνωστοι έχουν δημιουργήσει ένα παγκόσμιο δίκτυο από bots με το όνομα Smominru, που αξιοποιεί ένα κενό στον κώδικα των windows (κενό που χρησιμοποιεί η cia αλλά έχει διαρρεύσει) για να «απαλλοτριώσουν» χιλιάδες υπολογιστές στον κόσμο, και να τους βάλουν να «σκάβουν» για την «εξόρυξη» του κρυπτονομίσματος monero – για λογαριασμό τους. Η εκτίμηση είναι ότι έχουν “μολυνθεί” / απαλλοτριωθεί πάνω από 526.000 υπολογιστές, και ότι έχουν εξορυχθεί ήδη σχεδόν 9.000 monero, ένα ποσό που (σε χθεσινές τιμές) αναλογεί σε κάτι παραπάνω από 2,2 μύρια δολάρια.

Ποιος θα το φανταζόταν ότι μπορεί να επιστρατευτεί (παρά την θέληση του κατόχου του) το pc του και να γίνει «δούλος» σε ένα «ορυχείο ψηφιακού ασημιού»; Γυρνάς σπίτι απ’ την δουλειά γραφείου και το βλέπεις το μηχάνημα μούσκεμα στον ιδρώτα. – “Τι έγινε;” ρωτάς. – “Άσε αφεντικό, μας έφυγε ο κώλος και σήμερα” λέει. “Σκάψαμε άλλα είκοσι μέτρα, με κασμάδες και φτυάρια…”

Θαυμαστός καπιταλιστικός κόσμος…

(φωτογραφία: για να πείθουν την μέση φαντασία, τα “κρυπτονομίσματα” μοστράρονται με όψη χρυσής ή ασημένιας λίρας αγγλίας…)