Μεσοπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί

Σάββατο 22 Σεπτέμβρη. Δεν έχουν περάσει περισσότερα από 10 ή 15 απ’ την εποχή που οι συνταξιούχοι (και οι συντάξεις) θεωρούνταν ένας δυναμικός παράγοντας για τις «αγορές» και την κατανάλωση του πρώτου κόσμου. Οι συνταξιούχοι (έλεγαν οι ύμνοι σ’ αυτούς) έχουν άφθονο χρόνο, και μπορούν να κάνουν τουρισμό, διακοπές, ταξίδια για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Μπορούν να ασχοληθούν με διάφορα (ακριβά) χόμπυ. Ή (άλλο σημαντικό) οι συνταξιούχοι του βορρά θα κατηφορήσουν για μόνιμη κατοίκηση στο νότο, επειδή το κλίμα είναι πιο ευχάριστο και υγιεινό. Αυτό, με τη σειρά του, θα τονώσει σημαντικά διάφορες «αγορές υπηρεσιών προς την τρίτη ηλικία», από ιατρικές μέχρι βοήθεια στα οικιακά, κλπ κλπ.

Άλλαξαν οι καιροί. Η επιμονή των φαιορόζ να εισάγουν τον θάνατο σαν «δημοσιο-οικονομικό παράγοντα», σαν επιχείρημα ή σαν απόδειξη λογιστηρίου, φαίνεται (τουλάχιστον) «άκομψη». Αλλά είναι συνεπής σε μια «οικονομική λογική» που διατρέχει και άλλα ζητήματα. Απ’ τον υπολογισμό ότι τα τροχαία ατυχήματα (συμπεριλαμβανομένων των θανατηφόρων) αυξάνουν το αεπ (αφού πλήθος επαγγελματικοί κλάδοι «ζουν» απ’ αυτά) ως την δόλια σύνδεση του χρόνου συνταξιοδότησης όχι με τα έτη εργασίας αλλά με το «προσδόκιμο ζωής». Πράγμα που σημαίνει ότι – ενάντια τους «μέσους όρους» – όσο αυτά τα όρια συνταξιοδότησης «τείνουν» προς διψήφια νούμερα με το 7 μπροστά, τόσο πιο πιθανό είναι ότι αρκετοί θα πεθαίνουν πριν προλάβουν να βγουν στη σύνταξη· ξαλαφρώνοντας τα ταμεία.

Γενικά μιλώντας ο θάνατος μπορεί κάλλιστα να βρίσκεται ψηλά σε διάφορους οικονομικούς υπολογισμούς. (Δεν ισχύει αυτό με τις κληρονομιές;;). Ο πόλεμος τι είναι; “Αντιπαραγωγικός” καπιταλιστικά; Κάθε άλλο!!! Ο θάνατος είναι της μόδας και συμφέρει, από διάφορες απόψεις. Προσοχή όμως: πάντα ο θάνατος των Άλλων – ποτέ ο δικός μας, ειδικά αν πρόκειται να είναι αργός και βασανιστικός.

Είναι, λοιπόν, κυνικοί ο τενεκεδένιος εξοχότατος πρωθυπουργός ή ο κυρ Ευκλείδης; Δεν έχουν συγγενείς σε ηλικία “συμφέρει να μας αδειάσεις την γωνιά”; Είναι κάτι πιο απλό: πιστοί υπηρέτες του κράτους και του κεφάλαιου. Όπως, εννοείται, και οι υπόλοιποι δεξιοί, οι «αντιπολιτευόμενοι», που κάτι έπαθαν με την προσβολή σε βάρος των «περήφανων γηρατειών» – καθότι εκλογές στον ορίζοντα…

Αν, όμως, σαν πιστοί υπηρέτες κράτους και κεφάλαιου, περιμένουν να πεθάνουν κι αυτοί οι αφέντες για να τους αφήσουν κάτι τις, μάταια ελπίζουν. (Ίσως γι’ αυτό προτιμούν να πληρώνονται καλά τοις μετρητοίς…)

(φωτογραφία: Περιμένοντας το αναπόφευκτο: μια κυβέρνηση ντυμένη “μαύρος άρχοντας”…)

Μονοπώλιο;

Σάββατο 22 Σεπτέμβρη. Όπως ήταν αναμενόμενο το Πεκίνο θύμωσε ιδιαίτερα μετά τις «τιμωρίες» που επέβαλε η Ουάσιγκτον στη «διεύθυνση εξοπλισμών» και τον επικεφαλής της Li Shangfu: απαγόρευση συμμετοχής στο δολαριακό χρηματοπιστωτικό σύστημα, απαγόρευση εξαγωγών στις ηπα, απαγόρευση οποιασδήποτε επιχειρηματικής σχέσης με αμερικανικές εταιρείες.

Είναι ενδιαφέρον πως αυτές καθαυτές οι υλικές συνέπειες αυτών των “τιμωριών” πάνω στον κινεζικό στρατιωτικό εξοπλισμό θα είναι ασήμαντες. Το ξέρουν το ίδιο καλά τόσο στην Ουάσιγκτον όσο και στο Πεκίνο. Υπάρχει, όμως, ένας ισχυρός συμβολισμός εδώ· και υπάρχει και η συνέχεια, που θα αφορά άλλα κράτη, μικρότερης ισχύος απ’ το κινεζικό.

Η Ουάσιγκτον, μάλλον απεγνωσμένα (αν μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει την λέξη “απόγνωση” για κρατικές και καπιταλιστικές ενέργειες… ωστόσο πάντα κάποιοι απ’ το ανθρώπινο είδος αποφασίζουν) προσπαθεί να δείξει ότι είναι το “αφεντικό” του πλανήτη. Αλλά αυτού του είδους ο πόλεμος αποτυγχάνει – το λέει όχι η ασταμάτητη μηχανή, αυτή το έχει πει από καιρό – αλλά διάφοροι “ειδικοί” μάλλον φιλοαμερικάνοι. Έχει (αυτός ο πόλεμος των “τιμωριών”) μια διπολική παραδοχή στην αφετηρία του, σε μια ιστορική φάση που στον παγκόσμιο καπιταλισμό δεν έχουν οριστικοποιηθεί δύο αντίπαλα “μπλοκ”. Είναι συνέχεια του δόγματος “ή μαζί μας ή εναντίον μας” που πρακτικά απέτυχε ακόμα κι όταν το πρωτοδιακήρυξε ο Μπους τον Β, το 2003… Παραμονές της εισβολής στο ιράκ.

Συνεπώς, η προσπάθεια να “φοβηθούν” όχι το Πεκίνο αλλά μικρότερα κράτη (πιθανοί σύμμαχοι του ευρασιατικού project) δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα πετύχει. Κι αυτό επειδή είναι εύκολο να καταλάβει κανείς πως όταν ένα κράτος που θέλει να παραστήσει την «μόνη υπερδύναμη» καταφεύγει σε τέτοιους ψευτοπαιδαγωγικούς εκβιασμούς, μία – δύο – τρεις, μάλλον έχει πάψει να είναι «μόνη», ίσως και «υπερδύναμη».

Το κωμικο-γελοίο της ιστορίας είναι το τι είπε ένας «ανώνυμος αμερικάνος αξιωματούχος» στο Reuters, απαντώντας στη θυμωμένη προειδοποίηση του κινεζικού υπ.εξ., ότι η Ουάσιγκτον θα πρέπει να διορθώσει αμέσως τα λάθη της, πριν να είναι αργά – και υποστεί τις συνέπειές τους.

Όχι – είπε ο αμερικάνος – οι κυρώσεις στρέφονται κατά της Μόσχας και όχι του Πεκίνου και του στρατού του. Οι κυρώσεις δεν έχουν σκοπό να υπονομεύσουν τις αμυντικές δυνατότητες οποιασδήποτε χώρας. Αντίθετα σκοπεύουν να προκαλέσουν κόστος στη ρωσία, σαν απάντηση στις μοχθηρές ενεργειές της.

Το «μάζεψε»! Το Πεκίνο υφίσταται, απλά, τις συνέπειες του να είναι μια «παράπλευρη απώλεια»…

Ασύμμετρη ανταπόδοση

Σάββατο 22 Σεπτέμβρη. Εν τω μεταξύ, το Πεκίνο δείχνει διατεθειμένο να απαντήσει έξυπνα στον τελευταίο γύρο αμερικανικών εμπορικών κυρώσεων. Ανεπίσημα διαρρέει η πρόθεση να μην επιβάλλει έξτρα δασμούς στις εισαγωγές των αμερικάνικων στην κίνα· αλλά να μειώσει αισθητά τους δασμούς στις εισαγωγές από άλλα κράτη, συμπεριλαμβανόμενων και ανταγωνιστών των ηπα!!! Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: και τα αμερικανικά θα είναι (σχετικά) ακριβότερα στην κινεζική αγορά, και το Πεκίνο «κάνει την καλή» σε άλλους, δείχνοντας την σταθερότητά του στο «ελεύθερο εμπόριο»…

Υπάρχουν, όμως και άλλα οφέλη. Ακριβαίνοντας τις εισαγωγές απ’ την κίνα, και στο βαθμό που οι αυξημένες λόγω δασμών τιμές περιορίσουν όντως την ζήτηση / κατανάλωση, η Ουάσιγκτον δημιουργεί πρόβλημα όχι μόνο στις homeland εμπορικές αλυσίδες αλλά και στους ίδιους τους αμερικάνους καταναλωτές. Στο αντίστροφο ακριβώς σκοπεύει το Πεκίνο: κάνοντας φτηνότερα τα όποια εισαγόμενα (πλην των αμερικανικών) θέλει να τονώσει την εσωτερική κατανάλωση (που παίζει ρόλο στους «δείκτες ανάπτυξης») κρατώντας ταυτόχρονα χαμηλά τον πληθωρισμό.

Η (τυπική) εθνικότητα των εισαγωγών στην κινεζική επικράτεια είναι η εξής (στοιχεία του 2017): νότια κορέα (180 δις δολάρια), ιαπωνία (170 δις δολάρια), ηπα (155 δις), γερμανία (95 δις), αυστραλία (90 δις), βραζιλία (65 δις), μαλαισία (55 δις), βιετνάμ (50 δις), ταϋλάνδη (45 δις), ρωσία (40 δις). Συνολικά οι κινεζικές εισαγωγές το 2017 ήταν 1,84 τρισεκατομμύρια δολάρια – η κίνα είναι εδώ και χρόνια ο μεγαλύτερος εισαγωγέας του πλανήτη. (Μιλάμε για «τυπική» εθνικότητα επειδή οι γραμμές συναρμολόγησης μπορεί να είναι πολυεθνικές – περισσότερα αύριο).

Υπάρχει και μεσοπρόθεσμη συνέχεια. Το Πεκίνο θέλει να κάνει το γουάν βασικό νόμισμα των διεθνών συναλλαγών (εκτοπίζοντας το δολάριο). Έχει κάνει ήδη την αρχή, εγκαινιάζοντας «αγορά συμβολαίων πετρελαίου σε γουάν» στο χρηματιστήριο της Σαγκάης, πριν λίγους μήνες· ήδη το 15% της παγκόσμιας αγοράς πετρελαίου τιμολογείται σε γουάν.

Ενισχύοντας τις εισαγωγές θα είναι σε καλύτερη θέση να διαπραγματευτεί πληρωμές σε γουάν· ενισχύοντας τον διεθνή κύκλο κυκλοφορίας του, κατ’ αρχήν σε ασιατικά κράτη…

Θεωρητικές (και όχι μόνο) επιπλοκές

Σάββατο 22 Σεπτέμβρη. Ιστορικά οι ηπα (μαζί με την αγγλία) υπήρξαν απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’70 ή/και τις αρχές εκείνης του ’80 οι «γονείς» του νεοφιλελευθερισμού. Είναι γεγονός ότι το manual του νεοφιλελευθερισμού δεν εφαρμόστηκε (γενικά) στο σύνολό του: στην ηπειρωτική ευρώπη διαμορφώθηκε μια διαφορετική παραλλαγή («ορντοφιλελευθερισμός») που διατηρούσε ενισχυμένο ρόλο για το κράτος (και για τις οργανωμένες ροές χρήματος απ’ τα αναπτυγμένα «κέντρα» στις λιγότερο αναπτυγμένες «περιφέρειες», με τα διαφόρων ειδών ευρωπαϊκά προγράμματα), σε διάκριση με την αμερικανική εκδοχή («αναρχοφιλελευθερισμός») που προσπάθησε και κατάφερε (με κορύφωση την δεκαετία του ’90) να «απορρυθμίσει» σχεδόν το σύνολο των «αγορών». Εντός ηπα αλλά και εκτός, όπου ήταν αυτό εφικτό.

Η διαχείριση του ξεσπάσματος της κρίσης απ’ το 2008 και μετά δεν ήταν πουθενά «ορθόδοξα νεοφιλελεύθερη», εφόσον – σύμφωνα με το manual – θα έπρεπε να αφεθούν να χρεωκοπήσουν οποιεσδήποτε τράπεζες ή επιχειρήσεις βρέθηκαν στο χείλος του γκρεμού: ο «φυσικός καπιταλιστικός / αγοραίος νόμος της εκκαθάρισης των σκάρτων και μη παραγωγικών κεφαλαίων» εμποδίστηκε…

Η συνέχεια της παγκόσμιας διαχείρισης της κρίσης, που είχε την συνέπεια της πολύ γρήγορης «ανόδου» του κινεζικού καπιταλισμού (περιληπτικά την περιγράψαμε πριν δυο μέρες) έχει σ’ αυτήν την ιστορική στιγμή τις εξής συνέπειες. Απ’ την μια οι ιστορικές κοιτίδες του νεοφιλελευθερισμού (αγγλία και ηπα) αναδιπλώνονται στα σύνορά τους – η Ουάσιγκτον μέσω του εμπορικού πολέμου / προστατευτισμού, το Λονδίνο μέσω του brexit… – προφανώς ηττημένες (σαν “εθνικά κεφάλαια”, όσο μπορεί αυτό να εντοπιστεί) απ’ την “παγκοσμιοποίηση”. Απ’ την άλλη μεριά, ένα αυταρχικό (και σαφώς αντι-φιλελεύθερο) κράτος, το κινεζικό, παραμένει όχι απλά ο σημαιοφόρος αλλά και ο κρισιμότερος κρίκος του (σχετικά) ελεύθερου διεθνούς εμπορίου.

Αυτό σημαίνει πως πρακτικά το manual του νεοφιλελευθερισμού, σα σύνολο, έχει ξεπεραστεί. Έχει κομματιαστεί (σε οικονομικά, θεσμικά, ταξικά, ιδεολογικά κομμάτια) και τα κράτη / εθνικά κεφάλαια επιλέγουν συγκεκριμένα κομμάτια που τους βολεύουν, συνδυάζοντάς τα με άλλα, διαφορετικά ή ακόμα και αντίθετα κομμάτια.

Πρόκειται για ένα είδος εκλεκτικισμού της πολιτικής οικονομίας του κεφάλαιου – στη θέση των παλιότερων συμπαγών ορθοδοξιών (κεϋνσιανισμός ή νεοφιλελευθερισμοί). Καλό παράδειγμα είναι διάφορα καθεστώτα στην ανατολική ευρώπη, όπως η ουγγαρία ή η πολωνία. Η «οικονομική βάση» είναι σταθερά νεοφιλελεύθερη, με την έννοια της υποτίμησης μεγάλου μέρους της εργατικής τάξης. Η δεσπόζουσα ιδεολογία κάθε άλλο παρά (νεο)φιλελεύθερη είναι: εθνικιστική, ρατσιστική, μνησίκακη· κάθε αληθινός νεοφιλελεύθερος θα γινόταν έξαλλος (ξεχνώντας, ένοχα, ότι η πρώτη εφαρμογή των οικονομικών θεωρίων της «σχολής του Σικάγο» και του Φρίντμαν ήταν η αιματηρή χούντα της χιλής…). Και το πολιτικό εποικοδόμημα είναι ολιγαρχικό / αυταρχικό (για παράδειγμα ο σχεδόν καθολικός έλεγχος των media, ή ο ρόλος διάφορων μαφιών).

Παρότι εδώ και χρόνια δεν υπάρχει (με την εξαίρεση του fight for 15) σοβαρός, μαζικός και οργανωμένος εργατικός ανταγωνισμός στη λεγόμενη «δύση», άρα δεν υπάρχει ούτε χρειάζεται η θεωρητική βάση του, το να επιμένει κανείς ότι ο original νεοφιλελευθερισμός (με τις όποιες παραλλαγές του) παραμένει πάντα το κυρίαρχο καθεστωτικό δόγμα των αφεντικών, είναι λάθος.

Ένα επικίνδυνο λάθος – λέμε. Γιατί μας αφήνει ακάλυπτους (έως «μαλάκες»…) στις (συχνά σύνθετες) τρέχουσες εξελίξεις της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης…

Αν κάποιος κυνηγάει φαντάσματα δεν βλέπει ούτε τη μύτη του.

Κυρώσεις ή κύρωση;

Παρασκευή 21 Σεπτέμβρη. Δεν «θα» γίνει «παθολογικό». Έχει γίνει ήδη. Η Ουάσιγκτον συνεχίζει να βαράει κυρώσεις δεξιά και αριστέρα, σαν εκείνον που έχοντας ένα σφυρί θεωρούσε όλα του τα προβλήματα πρόκες· μέχρι που απ’ την παράνοιά του άρχισε να ανεμίζει το σφυρί δεξιά κι αριστέρα, κτυπώντας τον αέρα…

Αν «ο εμπορικός πόλεμος» της Ουάσιγκτον κατά του Πεκίνου προσπαθεί να καθυστερήσει το μοιραίο όπως αυτό προδιαγράφεται με οικονομικούς όρους (γράψαμε αναλυτικότερα χτες), οι κυρώσεις κατά της Μόσχας έχουν στόχο απ’ την μια μεριά την ενεργειακή της βιομηχανία και απ’ την άλλη το στρατοβιομηχανικό της σύμπλεγμα.

Πόσο παρανοϊκή μπορεί να γίνει αυτή η «άμυνα»; Στον τελευταίο (χθεσινό) γύρο κυρώσεων, σαν μηχανή που κόβει πρόστιμα αυτόματα κι ως να της τελειώσει το χαρτί, η Ουάσιγκτον στόχευσε διάφορους ρώσους (άτομα και οργανισμούς) για την “δηλητηρίαση των Skripal”… αλλά και την «κινεζική διεύθυνση στρατιωτικών εξοπλισμών». Τι έκανε η παλιοδιεύθυνση; Δηλητηρίασε κι αυτή; Όχι! Αγόρασε το 2017 ρωσικά πολεμικά Su-35 και το 2018 αντιεροπορικές συστοιχίες S-400…. Α πα πα! Ώστε έτσι; Όποιος θέλει εξοπλίζεται χωρίς να ρωτήσει τον “θείο Σάμ”, ε;

Συνεπώς, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, ανάλογες “κυρώσεις” θα υποστούν τόσο η Άγκυρα όσο και το Νέο Δελχί – το οποίο επίσης αγόρασε πρόσφατα ρωσικούς αντιαεροπορικούς πυραύλους. (Εκτός αν το ινδικό κράτος έχει εξασφαλίσει “εξαίρεση”…)

Mafia state: αν δεν μπορείς να φοβήσεις προληκτικά τους αντιπάλους σου, ρίξτους! Μόνο που αυτό είναι ο καπιταλιστικός κόσμος, στις 12 παρά 5… Τα γάντια βγαίνουν: μόνο η ασταμάτητη μηχανή το προσέχει και το θεωρεί μείζον πολιτικό ζήτημα του εργατικού ανταγωνισμού, ειδικά μέσα σ’ ένα κράτος του οποίου οι ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες βρίσκουν αποκούμπι στην Ουάσιγκτον, στο Τελ Αβίβ και στο Κάιρο;

(Δεν αρκεί που αγοράζουν τα αμερικανικά όπλα οι πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου; Δεν αρκεί που οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος θα τα βρουν, άλλα κατεστραμμένα κι άλλα άθικτα, θαμμένα στην έρημο;)

Κορέες 1

Παρασκευή 21 Σεπτέμβρη. Ανάλογα με την οπτική γωνία, «όλοι έχουν δίκιο» μετά την τριήμερη επίσκεψη του νοτιοκορεάτη Moon στην Πγιονγκγιάνγκ. Και οι κορεάτες έχουν δίκιο, αλλά και οι σκληροπυρηνικοί του ψοφιοκουναβιστάν.

Ας πιάσουμε το θέμα απ’ τη μέση του: το βορειοκορεατικό καθεστώς δεν πρόκειται να καταστρέψει τα πυρηνικά όπλα του και τους βαλλιστικούς του πυραύλους· θα ήταν αυτοκτονικό, έναντι οποιωνδήποτε αμερικανικών ανταλλαγμάτων. Η πυρηνική πολεμική τεχνολογία είναι Κεφάλαιο με το «Κ» κεφαλαίο: τεχνοεπιστημονικό, στρατιωτικό, διπλωματικό / πολιτικό. Αυτό που απαιτεί η Ουάσιγκτον είναι τόσο παράλογο ώστε δεν έχει καμία πιθανότητα επιτυχίας – αλλά ο παραλογισμός είναι το τίμημα που πληρώνει σε διάφορα ζητήματα ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός για να μην παραδεχτεί την ήττα του. Πολύ απλά: με τα πυρηνικά της βόρειας κορέας απέτυχε, όπως είχε αποτύχει παλιότερα με τα πυρηνικά του πακιστάν. Όπως θα αποτύχει και με τα πυρηνικά του ιράν…

Αφού έτσι έχουν τα πράγματα, οι σωματοφύλακες του ψόφιου κουναβιού έχουν το δίκιο τους να είναι καχύποπτοι με τον Kim, ό,τι κι αν δηλώνει πως σκοπεύει να κάνει. Τους κοροϊδεύει; Εκατό τοις εκατό! Όχι μόνον αυτός, όμως. Όλοι στο μπλοκ του Βλαδιβοστόκ τους κοροϊδεύουν! Και γιατί δεν θα έπρεπε; Τους κοροϊδεύει οπωσδήποτε και ο Moon. Αλλά γιατί θα έπρεπε να επιδιώκει οτιδήποτε άλλο απ’ το να ξεφορτωθεί όσο περισσότερο γίνεται τον αμερικανικό στρατό και την επικυριαρχία της Ουάσιγκτον που στηρίζεται (αν είναι δυνατόν!!!) στην τυπική παράταση του 3ου παγκόσμιου (ψυχρού) πολέμου, ειδικά στην κορεατική χερσόνησο;

(φωτογραφία: Δεξιά η ντίβα Kim – πανταχού παρούσα, πάντα διακριτικά…)

Κορέες 2

Παρασκευή 21 Σεπτέμβρη. Την διεθνή προσοχή μετά την «διακήρυξη της Pyongyang», που προχώρησε μεθοδικά την «διακήρυξη του Panmunjom» του περασμένου Απρίλη τράβηξαν οι δεσμεύσεις του Kim, που μπορούν να θεωρηθούν σαν “βήματα για την αποπυρηνοποίηση”. Πρώτον, το οριστικό κλείσιμο του πεδίου δοκιμών κινητήρων για πυραύλους στο Tongchang-ri, παρουσία ειδικών από γειτονικά κράτη. Και, δεύτερον, το οριστικό κλείσιμο της πυρηνικής εγκατάστασης στο Yonhbyon (περιλαμβάνει έναν αντιδραστήρα 5 μεγαβάτ, που παράγει υλικό για πυρηνικές κεφαλές) παρουσία ειδικών της «υπηρεσίας ατομικής ενέργειας του οηε»– υπό την προϋπόθεση, όμως, γι’ αυτό το δεύτερο, ότι οι ηπα θα προχωρήσουν πριν στις κινήσεις που τους αναλογούν με βάση το «πνεύμα» της κοινής δήλωσης της 12ης Ιούνη, στη Σιγκαπούρη, μεταξύ Kim και ψόφιου κουναβιού. Συνεπώς το Tongchang-ri είναι στον πάγκο σαν “τυράκι”…

«Φύκια για μεταξωτές κορδέλλες!» λένε τα πιο άγρια απ’ τα αμερικανικά γεράκια και οι δημαγωγοί τους, με κεντρικό εκπρόσωπο τον Bolton. Το πεδίο δοκιμών κινητήρων δεν το χρειάζονται πια· ήδη απ’ τον Ιούλη δορυφορικές φωτογραφίες έδειχναν ότι έχουν αρχίσει να το διαλύουν. Όσο για τον αντιδραστήρα στο Yonhbyon είναι απαρχαιωμένος και μάλλον εγκαταλελειμένος…

Ακόμα κι είναι έτσι, δεν παύουν να είναι οφθαλμοφανείς «κινήσεις καλής θέλησης», κι όχι οι πρώτες. Τι ζητάει σαν αντάλλαγμα τόσο η Πγιονγκγιάνγκ όσο και η Σεούλ απ’ την Ουάσιγκτον; Την άρση διάφορων κυρώσεων (κυρίως των οηέδηκων), ώστε να υπάρχει «ατμόσφαιρα εμπιστοσύνης»…. Ουσιαστικά για να προχωρήσει η επόμενη φάση (του σχεδιασμού του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ) για την καπιταλιστική οικονομική ανασυγκρότηση / ανάπτυξη του βορειοκορεατικού καθεστώτος (κατά τα κινεζικά πρότυπα…).

Θεωρούμενου, όμως, ήρεμης και υπεύθυνης πυρηνικής δύναμης…

Κορέες 3

Παρασκευή 21 Σεπτέμβρη. Στη «διακήρυξη της Pyongyang» περιλαμβάνεται, σαν παράρτημα, και μια στρατιωτική συμφωνία που – για κάποιους – ισοδυναμεί με de facto διακήρυξη (και) του τυπικού τέλους του κορεατικού πολέμου, που ως γνωστόν εκκρεμεί απ’ το 1953. Ίσως το πιο ενδιαφέρον ζήτημα είναι ο ελιγμός: γιατί δεν υπέγραψαν τα δύο κορεατικά αφεντικά αυτό το «τέλος» τις προάλλες στην Πγιονγκγιάνγκ; Προκύπτει πως το έχουν αφήσει για την ισχυρά πιθανολογούμενη επίσκεψη του Kim στη Seoul ως το τέλος της χρονιάς· κι αφού πριν έχει φανεί πόσο (και αν) θα έχει ρυμουλκηθεί η Ουάσιγκτον. Αυτό θα προκύψει απ’ το αν θα γίνει, τελικά, δεύτερη συνάντηση του Kim με το ψόφιο κουνάβι – με δεδομένο ότι οι σωματοφύλακές του αντιδρούν…

Απ’ την άποψη των συμβολισμών (που τόσο αγαπημένοι είναι στη συγκεκριμένη ιστορία) υπάρχει ψωμί σ’ αυτό το ενδεχόμενο: το βορειοκορεατικό αφεντικό, για πρώτη φορά απ’ τον πόλεμο στην κορέα, επισκέπτεται την πρωτεύουσα του νότου· και εκεί υπογράφεται η οριστική λήξη του πολέμου!!! Τέλεια. Και μετά, αγκαλιά τα δύο κορεατικά αφεντικά, καταθέτουν κοινή πρόταση για την διοργάνωση των ολυμπιακών του 2032…

Απ’ την άποψη της ουσίας θεωρούμε δεδομένο ότι η αμερικανική απαίτηση «πρώτα καταστροφή όλων των πυρηνικών και των βαλιστικών πυραύλων και μετά όλα τ’ άλλα» δεν πρόκειται να περάσει. Ωστόσο το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ ακολουθεί μια τακτική εξάντλησης της («στρατιωτικοποιημένης» όπως την χαρακτηρίζουν διάφοροι) γοητείας (με παράλληλη παραβίαση των κυρώσεων…) μέχρις ότου ανακηρυχτεί η Ουάσιγκτον rogue state, για μια φορά ακόμα (μετά την αποχώρησή της απ’ την συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν). Οι ενέργειες του Moon ως τώρα και οι πιθανές επόμενες γράφουν με ψιλά γράμματα στην άκρη: de facto αναγνώριση του βορειοκορεατικού καθεστώτος όπως είναι! Με τα πυρηνικά του…

Κορέες 4

Παρασκευή 21 Σεπτέμβρη. Στο στρατιωτικό παράρτημα της «διακήρυξης της Pyongyang» περιλαμβάνονται τα εξής: μια κοινή δήλωση των δύο αφεντικών για τον τερματισμό οποιασδήποτε επιθετικής κίνησης στην αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη (τα σημερινά χερσαία σύνορα των δύο κορεών) και σε οποιοδήποτε άλλο σημείο· την δέσμευση ότι καμία απ’ τις δύο πλευρές δεν θα χρησιμοποιήσει στρατιωτική βία κατά της άλλης «σε οποιαδήποτε περίσταση»· την δημιουργία θαλάσσιας ζώνης αποφυγής συγκρούσεων στη Δυτική (Κίτρινη) Θάλασσα· την δημιουργία κοινής στρατιωτικής επιτροπής για την επίβλεψη της συμφωνίας και την διαχείριση των όποιων προβλημάτων θα μπορούσαν να προκύψουν.

Μετά απ’ αυτήν την συμφωνία πως θα ζητήσει η Ουάσιγκτον απ’ την Σεούλ στρατιωτικές ασκήσεις κατά του βορρά;

(Και πάντα η κορεατική χερσόνησος ενιαία…)

Ένας “εμπορικός πόλεμος”, πριν και μετά (1)

Πέμπτη 20 Σεπτέμβρη. Όταν το 2001 έγινε δεκτή η αίτηση του Πεκίνου να γίνει μέλος του «παγκόσμιου οργανισμού εμπορίου» (ΠΟΕ) τα δυτικά καπιταλιστικά κράτη (οι βασικοί αποδέκτες του αιτήματος και εκείνοι που είπαν ουσιαστικά το μεγάλο «ναι») παρέβλεψαν την «έλλειψη δημοκρατίας» εκεί· ένα επιχείρημα που έχουν χρησιμοποιήσει κατά κόρον για πολύ πιο light ζητήματα, όταν τα βόλευε… Ο κινεζικός καπιταλισμός προοριζόταν τότε να γίνει το «εργοστάσιο του κόσμου» για τα είδη κατανάλωσης της καθημερινής ατομικής εργατικής αναπαραγωγής στον αναπτυγμένο καπιταλισμό. Ρούχα, παπούτσια, χαμηλής ποιότητας οικιακές ηλεκτρικές συσκευές, παιχνίδια, χαμηλής ποιότητας γκάτζετ, κλπ… Αν αυτά μπορούσαν να μείνουν φτηνά (και έτσι θα συνέβαινε με δεδομένο το εξαιρετικά χαμηλό κόστος του κινεζικού προλεταριάτου) τότε θα ήταν εύκολη, και πάντως όχι εκρηκτική, η μισθολογική υποτίμηση μεγάλων τμημάτων της εργατικής τάξης στον πρώτο κόσμο.

Απ’ την άλλη μεριά (έτσι πήγαινε ο υπολογισμός των δυτικών αφεντικών) το να γίνει η κίνα το παγκόσμιο εργοστάσιο των «φτηνών» και των «απομιμήσεων» θα δημιουργούσε μια ευάριθμη κινεζική «μεσαία τάξη» αρκετών δεκάδων εκατομυρίων καταναλωτών, που θα αποτελούσαν την αγορά για τα πρωτοκοσμικά αναβαθμισμένα (τεχνολογικά, ποιοτικά) εμπορεύματα.

Συνεπώς η ένταξη του κινεζικού καπιταλισμού, το 2001, στην «παγκόσμια αγορά / παραγωγή / κατανάλωση» ήταν για τον πρωτοκοσμικό / δυτικό καπιταλισμό η σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα επανάληψη της διεξόδου των «τίγρεων της ασίας» των ‘90s, που είχαν γονατίσει όμως με το ξέσπασμα της κρίσης του 1997. Η ένταξη της κίνας ήταν, λοιπόν, η προσπάθεια εξόδου απ’ την μόνιμη δομική κρίση των δυτικών καπιταλισμών που κατάγεται ήδη απ’ τα ‘80s, και αφορά το όλο και μεγαλύτερο «άνοιγμα» ανάμεσα στη μέση εργατική παραγωγικότητα και στους μισθούς του μεγαλύτερου μέρους των δυτικών εργατικών τάξεων.

Στην αρχή τα πράγματα πήγαιναν όπως περίπου τα ήθελαν τα δυτικά αφεντικά…