Μπιτονάκια στη λαϊκή

Παρασκευή 5 Οκτώβρη. Δεν ξέρουμε αν το περίμενε ή όχι όταν κήρυσσε αυτόν τον “εμπορικό πόλεμο” κατά του Πεκίνου τον οποίο θα κέρδιζε με χαρακτηριστική άνεση (όπως έλεγε) αλλά εδώ και ένα μήνα περισσεύουν στο ψόφιο κουνάβι γύρω στα 300.000 με 340.000 βαρέλια πετρέλαιο. Κάθε μέρα.

Το Πεκίνο σταμάτησε εντελώς τις εισαγωγές πετρελαίου απ’ τις ηπα, εστιάζοντας στην ρωσική παραγωγή και στην ιρανική· οι αγορές από σαουδική αραβία έχουν πέσει επίσης. Από ποσοτική άποψη το Πεκίνο ήταν ο μεγαλύτερος εισαγωγέας αμερικανικού πετρελαίου μέχρι τα τέλη του περασμένου Αυγούστου. Όχι πια.

Αν δεν το σκεφτείτε να το υποδείξουμε: εκτός απ’ την Ουάσιγκτον πλερέζες θα βάλουν και οι έλληνες εφοπλιστές. Γιατί το εμπάργκο κατά του ιράν ξέρουν να το αντιμετωπίσουν. Με τον παλιό, πατροπαράδοτο τρόπο: λαθρεμπόριο. Αλλά την διακοπή της μεταφοράς του αμερικανικού oil στην κίνα πως θα την αντιμετωπίσουν;

Ντέρμπι αυτός ο «εμπορικός πόλεμος»…

Αναπροσανατολισμός

Παρασκευή 5 Οκτώβρη. … Όπως μου είπε ανώτερο στέλεχος των μυστικών υπηρεσιών μας αυτά που κάνουν οι ρώσοι [εναντίον μας] είναι αστεία σε σχέση μ’ αυτά που κάνουν οι κινέζοι…

Αυτά τα είπε χτες όχι ένας τυχαίος. Αλλά ο κύριος Pence – αντιπρόεδρος των ηπα. Αλλαγή “κακού”; Ενδιαφέρον, μιας και δείχνει αστάθεια… Ωστόσο φαίνεται πως το πεδίο της κινεζικής (αντιαμερικανικής) κακίας είναι το ίδιο με της ρωσικής: οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές.

Το κατά τεκμήριο “σοβαρό” Bloomberg Businessweek αποκάλυψε χτες ότι μετά από τρία χρόνια ερευνών οι αμερικάνοι εντόπισαν ένα μικροσκοπικό, μικροσκοπικότατο κύκλωμα / κατάσκοπο υπέρ της κίνας στις motherboards διάφορων σούπερ-υπολογιστών που χρησιμοποιούν ο αμερικανικός στρατός και το ναυτικό, οι μυστικές υπηρεσίες (cia κλπ), και λοιπά ευαγή ιδρύματα – αλλά και εταιρείες όπως η amazon και η apple.

Πως κατάφερε η αλητήρια κινεζική κατασκοπεία να χώσει αυτό το μικροσκοπικότατο κύκλωμα στη διάρκεια της συναρμολόγησης των motherboard, που γίνεται μεν στην κίνα ή στην ταϊβάν αλλά με τα εξαρτήματα σχεδιασμένα από μηχανικούς (της εταιρείας Supermicro) στο αμερικανικό έδαφος; Οι ερευνητές θεωρούν ότι το Πεκίνο στρατολόγησε κάποιον ή κάποιους απ’ αυτούς τους μηχανικούς, κινεζικής καταγωγής. (Το Γκουντανάμο θα ξαναγεμίσει…)

Το κύκλωμα (πάντα κατά τους αμερικάνους) χειραγωγούσε τις βασικές κινήσεις των λειτουργικών συστημάτων, μεταξύ μνήμης και κεντρικού επεξεργαστή, στέλνοντας τα bits σε άγνωστης ταυτότητας υπολογιστές, μέσω internet: “τύφλωνε”, για να το περιγράψουμε σχηματικά, την “αναζήτηση κωδικών” για την διοχέτευση των bits αποκλειστικά σε εγκεκριμένους χρήστες…

Πολλές χριστοπαναγίες πέφτουν στην αμερικανική μεριά του Ατλαντικού με την συγκεκριμένη υπόθεση· που, υποθέτουμε, κάποια στιγμή θα πάρει μεγάλη έκταση. Η Supermicro είναι κάτι σαν η Microsoft του hardware παγκόσμια· οι πελάτες της είναι υψηλότατου επιπέδου (κρατικές υπηρεσίες ή εταιρείες) σε τουλάχιστον 100 κράτη. Και το χειρότερο είναι ότι (στο βαθμό που όλα αυτά ισχύουν) το κινεζικό κράτος δεν «έβαλε χέρι» στη διαδικασία συναρμολόγησης που γίνεται στο έδαφός του, αλλά μάλλον στον αρχικό σχεδιασμό των κυκλωμάτων, εντός ηπα. Δηλαδή στο κεφάλι της διαδικασίας.

Η υπόθεση θεωρείται μακράν η μεγαλύτερη αλλά και η πιο σύνθετη / τεχνικά δύσκολη περίπτωση ηλεκτρονικής κατασκοπείας (μεταξύ κρατών) ever. Και δεν είναι καν απ’ αυτές που οι θιγμένοι (η Ουάσιγκτον) θα βολεύονταν με ένα «τέλος καλό όλα καλά». Πρώτον επειδή αυτό το μικροκύκλωμα έχει δουλέψει ήδη για πάνω από δέκα χρόνια… Και δεύτερον επειδή ποιος ξέρει τι άλλο έχουν μεθοδεύσει αυτοί οι δαιμόνιοι κινέζοι τεχνο-κατάσκοποι;

Να το πατήσουν (στην Ουάσιγκτον) το κουμπί τώρα, να ξεμπερδεύουν πριν ανακαλύψουν τίποτα χειρότερο;

Αέρινα δράματα

Παρασκευή 5 Οκτώβρη. … Ξέρετε ότι έχουμε αόρατα (stealth) πολεμικά, τα καλύτερα στον κόσμο. Αυτές οι συστοιχίες [των S-300 στη συρία] ούτε να τα εντοπίσουν δεν μπορούν. Οι επιχειρησιακές τους δυνατότητες δεν πρόκειται να εμποδίσουν την αεροπορία μας…

Αυτά τα είπε ένας ισραηλινός υπουργός… Θα έβαζε και ένα καλό στοίχημα ότι έχει δίκιο; Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι – ούτε κι αυτός. Πιθανότατα ούτε οι αμερικάνοι κατασκευαστές των f-35.

Δεν θα μας απασχολούσε το θέμα αν δεν είχε και ελληνική διάσταση. Όπως είναι γνωστό εδώ και 20 χρόνια το ελλαδιστάν έχει 2 συστοιχίες S-300 (μοντέλο PMU-1) μαζί με τα συνοδευτικά ραντάρ· και 16 πυραύλους. Ήταν μια παραγγελία που είχε κάνει η Λευκωσία στις αρχές του 1997… την εποχή του «ενιαίου αμυντικού δόγματος», της «στρατηγικής περικύκλωσης της τουρκίας» και των υπόλοιπων εθνεγερτικών… Τελικά, μετά από απειλές και αντίμετρα της Άγκυρας εκείνοι οι S-300 δεν πήγαν ποτέ στη νότια κύπρο. Πήγαν και πάρκαραν στην Κρήτη: επειδή είχαν πληρωθεί απ’ τη Λευκωσία, η Αθήνα “ξεχρέωσε” αυτούς τους απρόσκλητους “μουσαφίρηδες” με παροχή άλλων όπλων στη νότια κύπρο. Έτσι έγινε το εξής μάλλον παράδοξο: ένα κράτος (το ελληνικό), μέλος του νατο, που ποτέ δεν παρήγγειλε S-300 βρέθηκε να έχει τέτοιους, κατασκευής ενός άλλου κράτους (του ρωσικού) που δεν είναι σίγουρο καθόλου τι θα έβαζε μέσα στα κουτιά αν προορισμός του τότε καλύτερου αντιαεροπορικού του συστήματος ήταν κράτος / μέλος του νατο.

Οι S-300 «μοντέλο του 1997» έμειναν άχρηστοι σε κάποιο ελληνικό στρατόπεδο· δοκιμάστηκαν πρώτοι φορά το 2013. «Άχρηστοι»; Όχι ακριβώς. Προφανώς οι αμερικάνοι (τουλάχιστον) σύμμαχοι έκαναν βίδες τα ραντάρ τους για να δουν τι «βλέπουν» και τι όχι.

Κι ύστερα, όταν πήρε σάρκα και οστά η ελληνο-ισραηλινή συμμαχία, οι πιλότοι του Τελ Αβίβ άρχισαν να εκπαιδεύονται «ενάντια» σ’ αυτούς τους συγκεκριμένους S-300. Πιθανότατα οι δηλώσεις ότι «τα ραντάρ τους δεν βλέπουν τα αόρατα f-35 μας» είναι προϊόν αυτών των τεστ.

Ξιπασιά! Οι S-300 δεν έχουν μείνει στο μοντέλο προ εικοσαετίας!!! Έχουν υποστεί τουλάχιστον 4 με 5 αναβαθμίσεις, συμπεριλαμβανομένων των ραντάρ τους και των λοιπών ηλεκτρονικών τους. Μπορεί οι μηχανικοί του ρωσικού καθεστώτος να μην είχαν ποτέ ένα f-35 στα χέρια τους, είναι όμως οι ίδιοι κατασκευαστές «αόρατων» πολεμικών. Και το Τελ Αβίβ έκανε το λάθος να χρησιμοποιήσει f-35 σε επίθεσή του κατά της συρίας πριν κάμποσους μήνες· το οποίο, μάλιστα, «κάπως γρατζουνίστηκε» – από S-200… Κατά λάθος (ίσως…)

Συνεπώς το «τι βλέπουν» και το «τι δεν βλέπουν» τα ρωσικά ραντάρ (είτε των S-300 είτε των S-400 είτε άλλα, έτσι κι αλλιώς αυτά συνδέονται στο ίδιο σύστημα) το ξέρουν μόνο οι ρώσοι κατασκευαστές. Όχι οι ισραηλινοί.

Υπάρχουν φήμες ότι οι αμερικάνοι κατασκευαστές του f-35 (και η Ουάσιγκτον η ίδια) θέλουν να εμποδίσουν το Τελ Αβίβ να «δοκιμάσει την τύχη του» με αναμέτρηση f-35 εναντίον S-300 στη συρία. Γιατί αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και κτυπηθεί κάποιο τότε το μεν διαμάντι της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας (που έχει στοιχίσει πάνω από 1 τρισεκατομύριο δολάρια στη φάση της μελέτης) θα πάει στα σκουπίδια· ενώ τα ρωσικά αντιαεροπορικά συστήματα θα πάνε στο θεό.

Ότι και να λέει το Τελ Αβίβ δεν είναι μερικές αποθήκες στη συρία ικανός λόγος για να συμβεί τέτοιο κακό. Αν είναι να γίνει, ας γίνει για κάτι σοβαρότερο…

Το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς μπορεί να περιοριστεί στο να εξοντώνει παλαιστίνιους – διαδηλωτές ή μη. Αν θέλει μπορεί να τους βομβαρδίζει και με τα f-35 του, δεν υπάρχει πρόβλημα…

Έβρος – κύπρος: το “ενιαίο αμυντικό δόγμα” … της Ουάσιγκτον (1)

Πέμπτη 4 Οκτώβρη. Ποιοί άραγε να θυμούνται τα ηρωϊκά ‘90s του ελληνικού ιμπεριαλισμού, με το «ενιαίο αμυντικό δόγμα έβρος – κύπρος» και την «στρατηγική περικύκλωση της τουρκίας» σε συμμαχία με το pkk και την αρμενία; Ποιοί να θυμούνται, άραγε, τις ηρωϊκές δηλώσεις των στρατηγών Άκη (Τσοχατζόπουλου) και Γεράσιμου (Αρσένη) για τον βομβαρδισμό και την καταστροφή των βιομηχανικών υποδομών στην Izmir; Ε, λοιπόν, ακόμα κι αν υπάρχουν κάποιοι με μνήμη, αυτά που ήξεραν να τα ξεχάσουν… Τώρα το «δόγμα» είναι της Ουάσιγκτον. Η Αθήνα οφείλει να προσαρμοστεί· και το κάνει.

… Οι ηπα ενδιαφέρονται επίσης για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Η στρατηγική θέση αυτού του λιμανιού είναι ολοκάθαρη πια: στοιχεία της 10ης Combat Air Brigade του αμερικανικού στρατού το χρησιμοποιούν σαν περιοχή διέλευσης ελικοπτέρων blackhawk και φορτίων που επιστρέφουν στις ηπα απ’ την ρουμανία. Αυτό δείχνει, όπως συζήτησα νωρίτερα το φετεινό καλοκαίρι με τον δήμαρχο της Αλεξανδρούπολης, τις δυνατότητες αυτού του λιμανιού που μπορεί να παίξει πολύ μεγαλύτερο ρόλο στις υποδομές και στις διασυνδέσεις της ευρύτερη περιοχής…

Αυτά έλεγε πριν ένα χρόνο περίπου, στις αρχές Νοέμβρη του 2017, ο αμερικάνος πρεσβευτής στην Αθήνα (ο άνθρωπος «τα χέρια μου στο αίμα της Meidan») Geoffrey Pyatt – μιλώντας στο πιο κατάλληλο μέρος: σε εφοπλιστικό συνέδριο.

O Pyatt έχει κάνει την Αλεξανδρούπολη «εξοχικό» του: κάθε δυο ή τρεις μήνες εκεί. Όλο και πιο «αισιόδοξος». Η χτεσινή του επίσκεψη και οι δηλώσεις του δεν μπορεί παρά να έκαναν χαρούμενους πολλούς. Μαζί με τον (καινούργιο) αμερικάνο πρόξενο στη Σαλονίκη, και δυο στελέχη της πρεσβείας στην Αθήνα (ειδικούς για την άμυνα και τα οικονομικά), ανανέωσε τις επαφές του· επιβεβαιώνοντας τους αμερικανικούς σχεδιασμούς:

Αυτή η ευρεία ομάδα αντικατοπτρίζει τη δέσμευση των ΗΠΑ για σθεναρή εμπλοκή στην περιοχή, αλλά και την εκτίμηση για τη στρατηγική σημασία του Έβρου, μία περιοχή για την οποία είμαστε ευγνώμονες που χρησιμοποιούμε για να διευκολύνουμε τις μετακινήσεις κάποιων τμημάτων των Ενόπλων Δυνάμεών μας (rotation of some of our military forces), μία περιοχή που προορίζεται να γίνει ένα σημαντικό ευρωπαϊκό ενεργειακό κέντρο (hub), καθώς μία σειρά από έργα υλοποιούνται, όπως ο αγωγός TAP που θα μπει σε επιχειρησιακή λειτουργία τον επόμενο χρόνο, ο διασυνδετήριος αγωγός Ελλάδας-Βουλγαρίας IGB, ο οποίος προχωράει με τη βοήθεια των πρωθυπουργών Τσίπρα και Μπορίσοφ, και ελπίζουμε την επικείμενη ανάπτυξη του πλωτού σταθμού επαναεριοποίησης, κάτι που θα βοηθήσει στην επαύξηση της ενεργειακής ασφάλειας για όλη την Ευρώπη…

“Σθεναρή” η “εμπλοκή” της Ουάσιγκτον στον Έβρο, ε;

Έβρος – κύπρος: το “ενιαίο αμυντικό δόγμα” … της Ουάσιγκτον (2)

Πέμπτη 4 Οκτώβρη. Η Ουάσιγκτον θέλει πολλά – όσο πιο κοντά στα Δαρδανέλια αλλά και στα ανατολικά βαλκάνια τόσο το καλύτερο. Στον στρατιωτικό της προϋπολογισμό για το 2019 προβλέπονται 27 μύρια δολάρια για έργα “αναβάθμισης” ενός κέντρου εκπαίδευσης στο Novo Selo της βουλγαρίας (6,5 μύρια) και, κυρίως, μιας αεροναυτικής βάσης κοντά στο λιμάνι της ρουμανικής Constanta (21,5 μύρια). Επιπλέον στη ρουμανία ο αμερικανικός στρατός σκοπεύει να εγκαταστήσει το 2019 αντιαεροπορικά / αντιπυραυλικά συστήματα Aegis.

Απ’ αυτή τη μεριά, λοιπόν, των ανατολικών βαλκανίων, η Αλεξανδρούπολη είναι “η έξοδος στη Μεσόγειο” του αμερικανικού στρατού. Υπάρχει και η άλλη μεριά, της ανατολικής Μεσογείου. Ο “πλωτός σταθμός επαναεριοποίησης” προορίζεται για το υγροποιημένο γκάζι που θα μεταφέρουν πλοία LNG απ’ την αίγυπτο· γκάζι αιγυπτιακής, ισραηλινής και νοτιοκυπριακής προέλευσης. Είναι προφανές ότι κατά κύριο λόγο ο 6ος στόλος (και δευτερευόντως οι σύμμαχοί του) θέλουν να εγγυώνται την «ειρήνη» και τις «ενεργειακές ροές» στην ανατολική Μεσόγειο· δηλαδή να εμποδίσουν το ευρασιατικό project… Συνεπώς, απ’ αυτή τη μεριά, η Αλεξανδρούπολη είναι η άκρη μιας γραμμής που φτάνει μέχρι το Τελ Αβίβ και το Σουέζ – την Ερυθρά Θάλασσα, κι ακόμα μακρύτερα.

Στρέφεται κατά της τουρκίας το αμερικανικό «ενιαίο αμυντικό δόγμα έβρος – κύπρος», όπως το ελληνικό στα ‘90s; Κατ’ αρχήν όχι: ο κύριος στόχος είναι η Μόσχα. Η Ουάσιγκτον δεν πρόκειται να διστάσει να κάνει το Αιγαίο πεδίο αστυνόμευσης, ακόμα και πεδίο μάχης, προκειμένου να ανακόψει την κάθοδο του ρωσικού στρατού στα «θερμά νερά», αυτό δηλαδή που έχει ήδη ξεκινήσει μετά την πετυχημένη συμμετοχή της Μόσχας, δίπλα στη Δαμασκό, στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Στο βαθμό, όμως, που η Άγκυρα συνεχίσει να κάνει την «δύσκολη» απέναντι στην Ουάσιγκτον, προφανώς υπάρχει και γι’ αυτήν μια μερίδα πίεσης και απειλών.

Γι’ αυτό ακριβώς η Άγκυρα όχι μόνο κάνει τακτικά δηλώσεις εναντίον οποιασδήποτε αμφισβήτησης των «δικαιωμάτων της στην ανατολική Μεσόγειο» (απ’ οπουδήποτε κι αν προέρχεται) αλλά εξοπλίζεται σε ικανό βαθμό και ναυτικά. Το νατο έχει ναύσταθμο στην Izmir, αλλά προφανώς η Ουάσιγκτον θέλει να μπετονάρει ακόμα περισσότερο την παρουσία της στην ευρύτερη περιοχή. Οι ελληνικές προσφορές (με την ελπίδα, όπως το ξεκαθάρισε ο τενεκεδένιος πρωθ., της «γεωπολιτικής αναβάθμισης» του ελλαδιστάν) είναι αυτό που αξιοποιεί.

(Αν ο αμερικανικός στρατός σημάδευε την Άγκυρα η Αθήνα θα ήταν πανευτυχής. Αλλά, φυσικά, δεν πρόκειται γι’ αυτό. Ας το επαναλάβουμε: η Ουάσιγκτον δεν θέλει να χάσει την Άγκυρα· γιατί αν συμβεί αυτό τότε η ανατολικότερη «γραμμή άμυνας» θα είναι η Αδριατική… Απ’ τη άλλη μεριά η Μόσχα (και το Πεκίνο) σαν στόχος της Ουάσιγκτον και στην ανατολική Μεσόγειο είναι δυσανάλογα μεγάλος για τα ελληνικά κυβικά… Όμως έτσι είναι οι συμμαχίες. Σε αντίθεση με τις εθνικές αυταπάτες των epic ‘90s, τώρα και στο μέλλον ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δεν έχει ούτε μία στο εκατομύριο δυνατότητα να κινηθεί αυτοτελώς «εκβιάζοντας» την υποστηρίξη των συμμάχων του. Τώρα είναι αναγκασμένος να ελπίζει στα ψίχουλα που θα πέσουν απ’ τον πάγκο του 4ου παγκόσμιου πολέμου…)

(φωτογραφία: Τον περασμένο Ιούνη ο Pyatt πάλι αγνάντευε το Αιγαίο απ’ την Αλεξανδρούπολη. Τότε είχε συνάντηση και με το παπαδαριάτο, τον αρχιτράγο της περιοχής Άνθιμο: «σφαιρική» πολιτική…)

Ραντάρ επιτήρησης…

Πέμπτη 4 Οκτώβρη. Με έντεκα σταθμούς ραντάρ σπαρμένους στην ακτογραμμή απ’ την θάλασσα του Μαρμαρά ως την Datca (απέναντι απ’ την Σύμη) το τουρκικό καθεστώς σκοπεύει να επιτηρεί μόνιμα τα αιγαιϊκά χωρικά του ύδατα έναντι «παράνομων δραστηριοτήτων». Από λαθρεμπόριο μέχρι ρύπανση.

Η Αθήνα δεν θα χαρεί ιδιαίτερα. Κυρίως επειδή το σύστημα είναι εξ ολοκλήρου τουρκικής κατασκευής. Και περιλαμβάνει διάφορους αυτοματισμούς «αναγνώρισης προβλήματος» – ενώ θα συνδέεται όχι μόνο με την ακτοφυλακή και το πολεμικό ναυτικό, αλλά και το υπουργείο γεωργίας / εμπορίου, και την διεύθυνση μετερεωλογίας…

Αυτή είναι η «πρώτη φάση» – αγνοούμε την δεύτερη. Θα την καταλάβουμε, ίσως, απ’ το που θα εγκατασταθούν οι S-400, όταν και εφόσον παραλειφθούν…

Το ψοφιοκουναβιστάν αγαπάει – αλλά όχι δωρεάν

Πέμπτη 4 Οκτώβρη.…Προστατεύουμε την σαουδική αραβία. Μπορείτε να πείτε ότι είναι πλούσιοι. Και αγαπάω τον βασιλιά, τον βασιλιά Salman. Αλλά του είπα: «Βασιλιά, σε προστατεύουμε, δεν θα έμενες στη θέση σου ούτε δυο βδομάδες χωρίς εμάς – πρέπει να πληρώσεις για την προστασία σου. Έχεις τρισεκατομύρια δολάρια. Χωρίς εμάς ποιος ξέρει τι θα σου συμβεί; Μ’ εμάς είσαι εντελώς ασφαλής. Αλλά δεν παίρνουμε αυτά που θα έπρεπε να πάρουμε»…

Αυτά είπε προχτές το ψόφιο κουνάβι σε συγκέντρωση οπαδών του στο Μισσισσιπή. Τι παράπονα έχει πια το ψόφιο κουνάβι απ’ την σαουδαραβική χούντα; Ότι δεν αγοράζει αρκετά αμερικανικά όπλα. Πρέπει να αγοράσει κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα – ακόμα κι αν δεν έχει να τα κάνει κάτι. (Ας τα αγοράζει, ας τα πληρώνει, κι ας τα θάβει στην άμμο).

Πριν λιγότερο από 2 χρόνια οι ξερόλες υποστηρίζαν ότι το ψόφιο κουνάβι έχει ένα ρεαλιστικό, «επιχειρηματικό» στυλ, που θα απλοποιήσει τις διεθνείς σχέσεις του βασιλείου του. Λάθος. Το ψόφιο κουνάβι (και, οπωσδήποτε, οι σωματοφύλακες πίσω του, που δεν φαίνονται όταν δεν χρειάζονται) έχουν ένα ρεαλιστικό, «μαφιόζικο» στυλ, όπου τους βολεύει: θα σου κάνω μία πρόταση που δεν μπορείς να την αρνηθείς.

Φυσικά αυτό δεν ισχύει για την Αθήνα. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός ήταν που πήγε και ξαναπήγε και στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ, τρέχοντας, γλύφοντας και παρακαλώντας. Η ανανέωση της συμμαχίας Ουάσιγκτον – Αθήνας σε συνθήκες 4ου παγκοσμίου δεν οφείλεται σε εκβιασμούς της πρώτης στη δεύτερη· αλλά στον ελληνικό πανικό για την γεωπολιτική υποτίμηση του οικοπέδου.

Εννοείται ότι όλοι εμείς είμαστε «πακέτο» στην προσφορά: κρέας, για οποιαδήποτε χρήση…

Ποιό δημοψήφισμα, ποιοί γύπες (1);

Τετάρτη 3 Οκτώβρη. Παρότι δεν είναι του γούστου μας ούτε οι κάλπες ούτε τα κουκιά, ξεκινάμε απ’ τους αριθμούς. Επειδή μπορεί (μπορεί και όχι όμως, post-post-modern κοινωνίες του θεάματος είναι αυτές!) να λύνουν τα μάγια.

Πάνω είναι ο πίνακας με τα κουκιά στις εκλογές στο κράτους της μακεδονίας το 2016. Κάτω είναι ο πίνακας με τα κουκιά του πρόσφατου δημοψηφίσματος. Μια απλή πρόσθεση στα μεγέθη του επάνω πίνακα απ’ την 2η ως και την 6η θέση (που συγκροτούν τον τωρινό κυβερνητικό συνασπισμό), οι σοσιαλδημοκράτες δηλαδή μαζί με τα κόμματα των αλβανόφωνων, βγάζει ένα σύνολο 647.729 κουκιών. Ο συνασπισμός αυτό προωθούσε το «ναι» στο δημοψήφισμα· και το «ναι» πήρε 609.813 ψήφους. Διαφορά; 37.816 κουκιά…

Αυτές οι σχεδόν 40.000 ψήφοι διαφορά σ’ ένα εκλογικό σώμα (για άλλους) σχεδόν 1.800.000 ή (για άλλους) 1.200.000 συνιστά το αξεπέραστο «πολιτικό πρόβλημα» του Zaev; Χαμογελάστε παρακαλούμε – και μην κάνετε ούτε «κερατάκια» ούτε κωλοδάκτυλα: το φαιορόζ γκουβέρνο κάνει κουμάντο με 2.126.327 κουκιά σε σύνολο (εγγεγραμένων) 9.840.525. Εν ολίγοις κυβερνούν οι εκπρόσωποι του 21,8% του «εκλογικού σώματος». Συ.ριζ.α. και αν.ελλ. μαζί. Φαίνεται ότι οι αληθινές δημοκρατίες τα αντέχουν αυτά, έτσι δεν είναι; Μια χαρά είναι και το 21,8% του εκλογικού σώματος…

Το καθαρό «ναι» (όχι η συνολική συμμετοχή) στο μακεδονικό δημοψήφισμα είναι το 33,7% του «εκλογικού σώματος» (με το υπόλοιπο ούτε καν εναντίον· μόνο αποχή). Ποιος έχει τα μούτρα να το βρίσκει ελλιποβαρές; Τίνος φαίνεται λειψό, προβληματικό, σκέτη αποτυχία; Παρακαλούμε τους ψεκασμένους να σηκωθούν στον πίνακα – μιας κι έχουν μείνει ξανά και ξανά στην ίδια τάξη στην απλή αριθμητική. (Κάνουν παιχνίδι με 3,7% των ψηφισάντων, ή 2% του “εκλογικού σώματος”…)

Επειδή όμως εσείς (ελπίζουμε) δεν είστε ούτε ψεκασμένοι ούτε σκράπες στην αριθμητική ούτε βλάκες, έχετε το δικαίωμα να σκεφτείτε πιο σύνθετα. Για παράδειγμα. Αυτά τα 40.000 κουκιά λείπουν απ’ τον λογαριασμό του κυβερνητικού συνασπισμού… Και μάλιστα στην πράξη είναι περισσότερα, αφού ψήφισε «ναι» και ένας (άγνωστος) αριθμός οπαδών της μακεδονικής αντιπολίτευσης (του VMRO). Αυτά τα «χαμένα κουκιά» αντιστοιχούν σε ψηφοφόρους των σοσιαλδημοκρατών ή/και των αλβανικών κομμάτων που δεν γούσταραν την ένταξη στην ε.ε. και το νατο; Δεν γούσταραν την αλλαγή του συνταγματικού ονόματος;

Θα μπορούσαν να ισχύουν αυτά – ας πούμε (για το πρώτο) μια κάποια «αριστερά» της μακεδονικής σοσιαλδημοκρατίας. Μαζί θα μπορούσαν να ισχύουν και τα εξής: σε μια αναμέτρηση που δεν είναι ντέρμπι, αφού μόνο κάτι φασιστρόνια προπαγάνδισαν ανοικτά το «όχι»· σε μια αναμέτρηση που δεν έχει δημόσια πόλωση (άρα και πόρωση)· σε μια αναμέτρηση όπου έχει περάσει κάθε καρυδιάς διεθνές καρύδι σπρώνοντας το «ναι»· με δυο λόγια, σε μια αναμέτρηση που το «ναι» έχει κερδίσει απ’ τα αποδυτήρια, ε, βαριέμαι να πάω να ψηφίσω. Με πήρε ο ύπνος και έγειρα. Ή, κάποια μικροφράξια στους σοσιαλδημοκράτες, θέλει να στερήσει απ’ τον Zaev έναν θρίαμβο, και «έσπρωξε» κάτι του στυλ «σιγά μωρέ, δεν χρειάζεται να πάμε να ψηφίσουμε, το ναι είναι σίγουρο».

Όλα αυτά είναι πιθανά… Κανείς δεν πρέπει να τα αποκλείει· και κανεις δεν μπορεί να τα μετρήσει…

Ποιο δημοψήφισμα, ποιοί γύπες (2);

Τετάρτη 3 Οκτώβρη. Τα νούμερα βοηθούν στο να καταλάβει κανείς το γιατί πριν το δημοψήφισμα όσοι είναι στοιχειωδώς σοβαροί είχαν βάλει το όριο της αξιοπρεπούς συμμετοχής στα 600.000 κουκιά (τελικό σκορ: 666.734).

Η αποχή δεν ήταν “όχι – τελεία και παύλα!”. Στην πιο hardcore εκδοχή της ήταν “όχι που δεν θέλει να ειπωθεί” – που στην καθεστωτική πολιτική σημαίνει “διαφωνία που βγάζει ήδη τον σκασμό ενώ θα μπορούσε να εκφραστεί· άρα θα βγάλει ακόμα περισσότερο τον σκασμό όταν δεν θα μπορεί να εκφραστεί”. Και ακόμα “βαρέθηκα”, “που να τρέχεις τώρα δεν χρειάζεται”, “ήμουνα άρρωστος”, “Zaev δεν έφτιαξες τον χωματόδρομο στο χωριό… ”, κλπ κλπ.

Γιατί, όμως, βγήκαν στα μέρη μας τόσο γρήγορα τόσοι πολλοί, όλη η γκάμα απ’ τους φασίστες μέχρι τον Μπογιόπουλο (λέμε τώρα….), για να “συμπεράνουν” ότι το δημοψήφισμα “απέδειξε ότι ο λαός της fyrom δεν θέλει την συμφωνία»; Μεταξύ αστείου και σοβαρού το αποκάλυψε ένας φιλελεύθερος χτες: … Ο ωραίος αυτός αγών για μια αμοιβαίως αποδεκτή λύση του Μακεδονικού χάθηκε από την αδιαφορία των ψηφοφόρων της γειτονικής χώρας.

Με απλά λόγια: «Εμείς θέλαμε αλλά αυτοί δεν θέλουν! Αυτοί φταίνε!!!» Κατεψυγμένο blame game; Ακριβώς: στην εθνική κωλότσεπη περίμενε!

Εδώ είμαστε.

Ποιο δημοψήφισμα, ποιοί γύπες (3);

Τετάρτη 3 Οκτώβρη. Η άποψή μας γνωστή: Ούτε το βαθύ κράτος / παρακράτος, ούτε το φαιρόζ γκουβέρνο, ούτε ο τενεκεδένιος και ο ογκόλιθος ήθελαν συμφωνία! Αυτό που ήθελαν ήταν “να καταρρεύσουν οι διαπραγματεύσεις με ευθύνη των σκοπιάνων”. Το ότι αυτό δεν έγινε λόγω της διεθνούς πίεσης και λόγω του γεγονότος ότι η χρεωκοπημένη αλλά “στρατηγικός σύμμαχος οι ηπα” Αθήνα δεν θα μπορούσε πια να πάει κόντρα στην Ουάσιγκτον για να φυλάξει τα δικά της ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στη δυτική βαλκανική (το έχουμε εξηγήσει στο sarajevo.pdf: το «θρυλικό βέτο» στο Βουκουρέστι είχε τις πλάτες των ευρωπαίων κι όχι την μαγκιά του υπνοβάτη Καραμανλή του β…), το γεγονός δηλαδή ότι το πράγμα έφτασε τελικά στη “συμφωνία των Πρεσπών”, δεν σημαίνει ότι το blame game εξαφανίστηκε.

Νάτο που εμφανίστηκε ακμαίο μετά το δημοψήφισμα: ήταν στη γωνία και περίμενε! Όλο το original βαθυκρατικό κατακάθι, δεξιό κι αριστερό, βγήκε ακαριαία στην επιφάνεια, για να πει με διαφορετικές λέξεις το ίδιο πράγμα: Είδατε που σας τα λέγαμε; Αυτοί δεν θέλουν! (Οπότε δεν χρειάζεται πια εμείς να παριστάνουμε ότι θέλουμε! Τα φορτώνουμε σ’ αυτούς: αυτοί φταίνε!!!)

Σα να ήταν σύνθημα το κατάλληλο φάλτσο σφύριγμα του διαιτητή (: «μεγάλη αποχή, πολύ μεγάλη αποχή, τεράστια αποχή!») ανέβηκε στη σκηνή, πάνω στα εθνικά ελατήρια, η παράσταση με έτοιμο το σενάριο: O ογκόλιθος (που έχει υπογράψει την «συμφωνία των Πρεσπών») βγήκε στον ρόλο του «πεφωτισμένου», με την παλτουδιά και το καβουράκι (το έχει), σε στυλ: Ωωωω!!!… Βεβαίως βεβαίως εμείς τιμούμε την υπογραφή μας, αλλά εσείς εκεί πέρα έχετε σοβαρό πρόβλημα my dears… Ώου! Θα μπορούσα να έχω λίγο γάλα στο τσάι μου; Ο δε ψεκασμένος, απ’ το ίδιο υπουργικό συμβούλιο (δηλαδή τον ίδιο θίασο), βγήκε με στολή παραλλαγής καμαρώνοντας: Νάτοιοιοιοι! Άκυροι! Οφσάιντ την έβγαλαν την συμφωνία! Με άδειες κερδίδες το γκολ είναι άκυρο!!! Το λέει και το VAR που έχω σπίτι!!!

Τα αγοράζει κανείς αυτά;

(φωτογραφία: Ο Nick the Greek στο αεροδρόμιο των Σκοπίων στις 22 του περασμένου Μάρτη, στην πρώτη επίσημη πτήση Αθήνα – Σκόπια.

Κάθε ογκόλιθος πρέπει να κρύβει τον λαγό που βγάζει απ’ το καπέλο του. Ειδικά αν αυτός ο λαγός είναι ψεκασμένος…)