Βενεζουέλα: συρία like;

Κυριακή 27 Γενάρη. …Η αναγνώριση του Guaido ως νόμιμου προέδρου της βενεζουέλα είναι πολλά παραπάνω από μια συμβολική κίνηση – κι αυτό σημαίνει καινούργιες επιπλοκές για τον Μαδούρο.

Η ιδέα [αυτής της αναγνώρισης] προωθήθηκε απ’ τον γερουσιαστή Marco Rubio, ρεπουμπλικάνο απ’ τη Φλόριντα… Σε μια ομιλία του στη γερουσία στις 15 Γενάρη, ο Rubio είπε ότι το να αναγνωριστεί ο Guaido σαν πρόεδρος θα επιτρέψει σε ποσά εκατομμυρίων δολαρίων από περιουσιακά στοιχεία της κυβέρνησης της Βενεζουέλα στις Ηπα που έχει «παγώσει» η αμερικανική κυβέρνηση να διατεθούν στους βουλευτές της αντιπολίτευσης….

Αυτά τα ποσά είναι δις δολαρίων – και, άλλωστε, κανείς δεν θα κάτσει να μετράει τι και πως στις ροές χρήματος απ’ την Ουάσιγκτον προς την αντιπολίτευση στη βενεζουέλα. Όλοι πλέον συμφωνούν ότι ο Guaido είναι ένας ασήμαντος, ένας «μαλάκας με περικεφαλαία» αν μας επιτρέπεται η έκφραση, τον οποίο διάλεξε το ψοφιοκοναβιστάν για να παίξει τον ρόλο του «προέδρου – κατά Μαδούρο», έτσι ώστε να νομιμοποιηθούν στο όνομά του τα υπόλοιπα. Ούτε καν «άνθρωπος βιτρίνα». Ακόμα λιγότερο: «αχυράνθρωπος» περιορισμένης χρήσης.

Η κλιμάκωση των αντιπαραθέσεων μέσα στη βενεζουέλα (ας το επαναλάβουμε: ήταν κρίσιμα λάθη, παραλείψεις ή/και η εξουσιαστική έπαρση του Μαδούρο και των πέριξ που επέτρεψε σ’ αυτές τις αντιθέσεις να εκδηλώνονται με οξύτητα σαν διεθνές κρατικο/καπιταλιστικό ζήτημα πλέον…) θα χρειαστεί λίγο καιρό. Έχουμε την εντύπωση (για να μην πούμε βεβαιότητα) ότι τα αφεντικά στις ηπα (και όχι μόνο) μελέτησαν τις εξελίξεις στη συρία στο πρώτο μισό του 2011 (σε εκείνη την φάση δεν τις είχαν προγραμματίσει!), τις έκαναν αλγόριθμους, τις πέρασαν σε υπολογιστές, και έφτιαξαν μοντέλα «συστηματικής κλιμάκωσης των εσωτερικών αντιθέσεων σε ένα κράτος έτσι ώστε να εξελιχθούν σε εμφύλιο».

Τις «χρωματιστές επαναστάσεις» που είδατε (όσοι/όσες τις είδατε) στη γεωργία το 2003 και στην ουκρανία το 2004 ξεχάστε τις! Παραήταν αναίμακτες για να ταιριάζουν στην 3η δεκαετία του 21ου αιώνα! Μετά την λιβύη και την συρία του 2011 (η αρχική πόλωση μέσω βίας και καταστολής ήταν 110% δουλειά των καθεστώτων – εκτός αν υποστηρίζει κανείς ότι ο Καντάφι και ο Άσαντ ήταν «πράκτορες της cia»!!!) και, κυρίως, εξαιτίας της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, ο στόχος είναι πλέον αυτός: το γρηγόροτερο εμφύλιος – και χάος...

Στην ερώτηση «και ποιο είναι το υλικό όφελος της Ουάσιγκτον» από έναν χαοτικό εμφύλιο στη βενεζουέλα (αυτόν δουλεύουν…) η απάντηση είναι ωμή. Επειδή οι ηπα σαν εντός των συνόρων καπιταλισμός έχουν μείνει πίσω στην ηλεκτροκίνηση των οχημάτων· και επειδή, κυρίως, οι απαιτήσεις κίνησης του στρατού (και του δικού τους αλλά όχι μόνο) θα αργήσουν να γίνουν σκετά ηλεκτρικές (υπάρχει και θα υπάρχει για καιρό το ερώτημα των δικτύων φόρτισης σε συνθήκες πολέμου), οι ηπα ενδιαφέρονται α) να καταστρέφουν πηγές και κοιτάσματα πετρελαίου (δηλαδή: την τροφοδοσία στρατιωτικών μηχανών εσωτερικής καύσης, και όχι μόνο…) που είναι προσιτές στους αντιπάλους τους, και β) να απαλλοτριώνουν όσο πιο φτηνά γίνεται πηγές πετρελαίου που, προστιθέμενες στις δικές τους, θα τους αβαντάρουν για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Ε, το λοιπόν, η βενεζουέλα διαθέτει τα μεγαλύτερα σε μέγεθος γνωστά κοιτάσματα πετρελαίου στον κόσμο! Περισσότερα απ’ το ριάντ, το ντουμπάι, κλπ. Τριακόσια δισεκατομύρια βαρέλια ( – να το αφήσω;)! Απέναντι απ’ την Λουιζιάνα και την Φλόριντα!

Ξέρετε τι σημαίνει λαθρεμπόριο πετρελαίου μέσα στο χάος; Αν όχι θα πρέπει να ρωτήσετε και τους έλληνες εφοπλιστές: για το πετρέλαιο της μέσα-στο-χάος λιβύης, όπως και για το πετρέλαιο πρώτα του isis και μετά των ypg… (Για να μην πούμε περισσότερα για τα ελληνικά διυλιστήρια…)

Το μπλοκ του Καράκας;

Κυριακή 27 Γενάρη. Με τόσα εγκλήματα (για να το πούμε όσο πιο κομψά γίνεται) του καθεστώτος Μαδούρο όταν τα προβλήματα που έπρεπε να λύσει ήταν εσωτερικά (τα εξηγήσαμε πρόσφατα), θεωρούμε ότι αυτό το προσωπικό εξουσίας είναι αδύνατο να αντιμετωπίσει τον πολύ πιο ζόρικο αντίπαλο που λέγεται αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Ο οποίος, χωρίς να έχει ιδιαίτερη ευφυία, διαθέτει ενσωματωμένη διεθνή εμπειρία, πόρους (χρήμα) και όπλα. Συνεπώς ο Μαδούρο είναι υποχρεωμένος (και σίγουρα δεν έχει αντιρρήσεις!) να καταφύγει στις συμβουλές εξίσου έμπειρων με τον εχθρό του “μεγάλων δυνάμεων”. Στις συμβουλές, δηλαδή, κυρίως της Μόσχας και του Πεκίνου. Το συριακό παράδειγμα, άλλωστε, δεν το μελέτησαν μόνο τα επιτελεία του Pompeo και του Bolton! Και υπάρχει επείγων λόγος τέτοιων συμβουλών: αν ακόμα και ένα μικρό τμήμα των καραβανάδων, έστω χαμηλόβαθμων, περάσει με την μεριά του Guaido (πράγμα που δεν αποκλείεται να έχει ήδη ξεκινήσει) η συνέχεια είναι γνωστός μονόδρομος.

Όμως η βενεζουέλα έχει φάτσα την Καραϊβική – όχι τη Μεσόγειο. Και η Αβάνα δεν είναι, ούτε μπορεί να γίνει «η Άγκυρα της Καραϊβικής». Προφανώς μια συμμαχία («μπλοκ του Καράκας» θα την λέμε από εδώ και στο εξής) υπάρχει ήδη· άλλο, όμως, τα χαρτιά και άλλο το έδαφος. Αν, για παράδειγμα, η γεωγραφία και η ιστορία / πολιτική δίνει credit στο μπλοκ του Βλαδιβοστόκ σ’ ότι αφορά την κορεατική χερσόνησο, ή στο μπλοκ του Ινδοκούς σε ότι αφορά το αφγανιστάν, η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της έχουν τα ανάλογα (γεωγραφικά και ιστορικά / πολιτικά) δικά τους πλεονεκτήματα σε ότι αφορά τη λατινική αμερική.

Ο κόσμος εκεί (όπως παντού) δεν χρωστάει τίποτα. Αλλά είναι η διαρκής επέκταση των πεδίων μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου που αλέθει τα πάντα!

Και δεν έχουμε anti-imp εργατικά συμβούλια παντού όπου πρέπει – κι ακόμα πιο πέρα…

Δεν είναι για μπανιστήρι!

Κυριακή 27 Γενάρη. Είναι εύκολο να παρακολουθεί ο καθένας κάτι που συμβαίνει μακριά (έστω και δέκα πόντους μακριά απ’ τον κώλο του – συγγνώμη για την έκφραση αλλά προέρχεται από παλιά παροιμία) με το ενδιαφέρον ή την αδιαφορία του εκ του ασφαλούς θεατή.

Δεν μπορούμε να εμποδίσουμε μια τέτοια mentalité (αν και πολύ θα θέλαμε, αφού την θεωρούμε εχθρική…), ειδικά αν έχει «γανωθεί» παρακολουθώντας τα πιο κοντινά στη μέση Ανατολή και στα πέριξ… Έχουμε, μόνο, μια πρόταση: για όσο καιρό η γεωγραφική απόσταση μοιάζει να προσφέρει μια κάποια ασφάλεια, μην χάνετε τον χρόνο σας χαζεύοντας μέσα απ’ τις κλειδαρότρυπες την “τύχη” (ή την “ατυχία”) των Άλλων – των Άλλων που είναι σαν εσάς κι εμάς, αλλά είναι βολικό να κρυβόμαστε απ’ αυτούς πίσω απ’ το πρωτοκοσμικό διαβατήριό μας διαχωρίζοντας τη θέση μας… Κάντε τον κόπο να μπείτε στο πετσί τους. Κάντε τον κόπο να μπείτε στη θέση τους χωρίς τις πολιτικές και πολιτισμικές σιγουριές (;) που προσφέρει ακόμα (σαγηνευτικά και αποπροσανατολιστικά…) ένας κόσμος που τον έχουμε / έχετε περί πολλού – αλλά σταθερά καταρρέει πάνω μας.

Κάντε το. Προσπαθείστε το. Στην αρχή είναι αρκετά δύσκολο, μετά όμως κάπως γίνεται. Κάντε το – κάποια στιγμή θα μάθετε, έστω κι έτσι, έμμεσα, πράγματα που σας χρειάζονται.

(Κάντε το – θα μας θυμηθείτε κάποτε…)

Πέξε και γέλα, εδώ είναι βαλκάνια…

Κυριακή 27 Γενάρη. Οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στη σερβία γίνονται κάθε Σάββατο – καμμία συνεννόηση με τα γαλλικά «κίτρινα γιλέκα»! Αλλά και τίποτα ύποπτο: τα Σάββατο πολύς κόσμος δεν δουλεύει. Οι διαδηλωτές, σε διάφορες πόλεις, φωνάζουν υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης, του πλουραλισμού των media, και της ακεραιότητας του δικαστικού συστήματος – και ζητούν την παραίτηση του σέρβου προέδρου Vucic, της πρωθ. Ana Brnabic, και της κυβέρνησής τους. Έχουν συμπληρώσει κάτι περισσότερο από 2 μηνες (ξεκίνησαν στις 23 Νοέμβρη), χωρίς αξιοσημείωτες εντάσεις. Θα έλεγε κανείς ότι είναι μια ρουτίνα υπέρ μιας πιο δυτικού τύπου δημοκρατίας (όπως μπορεί να φαντάζεται κάποιος βαλκάνιος τον «δυτικό τύπο δημοκρατίας»…) – αλλά έτσι θα κινδύνευε να χάσει απ’ τον ορίζοντά του μια κάποια τάση.

Δεν έχουμε στοιχεία να αμφισβητήσουμε τις βαθιά πολιτικά προσοδικές δομές του σερβικού καθεστώτος – το αντίθετο! Απ’ την άλλη μεριά υπάρχει αυτό το ριψοκίνδυνο (για ένα καθεστώς που διαθέτει, σαν προσόν, μόνο την γεωγραφική του θέση) «παιχνίδι» του πατάω σε δύο βάρκες: με το ένα πόδι στην ευρώπη και στην Ουάσιγκτον, με το άλλο στην Μόσχα. Πιο λιανά: Η κυβέρνηση του Vucic δεν θέλει (έτσι λέει) ένταξη στο νατο· θέλει μια συνεργασία μαζί του μόνο ως το σημείο να εκσυγχρονίσει τον στρατό της. Έχοντας ανοικτά «εθνικά ζητήματα» στη βοσνία και στο κόσοβο, αυτός ο γεωπολιτικός ερμαφροδιτισμός θα μπορούσε να είναι είτε «εθνική σοφία» (καλά στηριγμένη στο ανάλογο πολιτικό προσωπικό), είτε ο συνηθισμένος καιροσκοπισμός του «βλέπουμε και κάνουμε». Δεν ξέρουμε τι απ’ τα δύο – και μάλλον κανείς δεν ξέρει. Αυτά τα δείχνει η νεκροψία…

Οι αντικυβερνητικοί διαδηλωτές δεν παίρνουν θέση υπέρ του νατο (και πολύ καλά κάνουν) – αλλά στην αναμπουμπούλα και ο λύκος χαίρεται. Ή μπορεί να χαρεί – αν χρειαστεί.

Κατά την γνώμη μας δεν είναι πια καθόλου η εποχή του «αυθορμητισμού» και του «δίκιου» του. Κάποτε ίσως ήταν – όχι πια. Ή υπάρχει συγκροτημένη πολιτική οργάνωση (συμβουλιακή; ναι – θα ήταν εξαιρετικό, παρά τις δυσκολίες) που διαμορφώνει τους όρους της δράσης και είναι υπόλογη γι’ αυτούς τους όρους και την συνακόλουθη δράση· ή τον «αυθορμητισμό» τον τρώει για πρωϊνό του ο κάθε «αόρατος» καλά οργανωμένος επιτήδειος μηχανισμός, «αγνώστων λοιπών στοιχείων»…

Oh yes! Το κεφάλαιο εκτός απ’ το «Κεφάλαιο» μελέτησε και άλλα!…

(Όποιος εξακολουθεί να πιστεύει στην πολιτική ευθυκρισία του “αυθόρμητου των μαζών” πιστεύει και στον μπάτμαν!)

Οι μέρες μετά την 25η Γενάρη

Σάββατο 26 Γενάρη. Όχι εδώ αλλά εκεί. Όχι τώρα αλλά τότε. Τον Γενάρη του 2011. Όταν ξεκίνησε το αδιανόητο – ενάντια στη χούντα. Της αιγύπτου. Του Μουμπάρακ.

Πριν 7 χρόνια ο πρωτοκοσμικός “επαναστατισμός” (κατά φαντασία) έχασε την τελευταία του ευκαιρία να μάθει. Να μάθει όχι για πολιτικά προγράμματα αλλά για σθένος και επιμονή. Να μάθει όχι για το δικό του ιδιόκτητο (;) “κέντρο του κόσμου”, αλλά για τον φράκτη που έχει φτιάξει για να το προστατεύει. Πριν 7 χρόνια στην μακρινή – κοντινή αίγυπτο, την αίγυπτο γαλλική αποικία, την αίγυπτο αγγλική αποικία, την αίγυπτο αιγυπτιακή αποικία, πολλές χιλιάδες άντρες και γυναίκες έσπαγαν το φράγμα της “κανονικότητας”. Πριν 7 χρόνια ξεκινούσε μια επανάσταση εκεί, δυσάρεστη όχι μόνο για τα ντόπια αφεντικά, όχι μόνο για τα πρωτοκοσμικά αφεντικά, αλλά – όπως αποδείχθηκε στην πράξη – και για τους πρωτοκοσμικούς υπηκόους.

Μια λέξη έμεινε από εκείνη την επανάσταση, που κανείς πρωτοκοσμικός δεν ασχολήθηκε να καταλάβει, πολύ λιγότερο να υποστηρίξει, κι ακόμα λιγότερο να θαυμάσει: Tahrir. Πλατεία Tahrir. Οι ισπανοί indignados, στα μέσα Μάη του 2011, αναφέρθηκαν φευγαλέα στην πλατεία Tahrir, την οποία αντέγραψαν (απ’ την άποψη της εξεγερτικής χωροταξίας) χωρίς να μπορούν να αγγίξουν έστω τα πόδια του πάθους της. Δέκα μέρες μετά, στις 25 Μάη, οι έλληνες μικροαστοί «αγανακτισμένοι» ξεκίνησαν να αντιγράψουν τους (σαφώς πιο εργατικά προσανατολισμένους) indignados, έκλεψαν κι αυτοί την χωροταξία της εξέγερσης απ’ το Κάιρο (κατάληψη κεντρικής πλατείας), ξεφούρνισαν (οι της «κάτω πλατείας») μία ή δύο φορές την λέξη Tahrir – και προχώρησαν στον μικροαστισμό του «κάτι να γίνει».

Τι σχέση μπορεί να έχει ένα μαζικό κύμα άρνησης (στην αίγυπτο) που άντεξε πάνω από 850 δολοφονημένους διαδηλωτές με την μικροαστική ελληνική κλάψα που έκρυψε την καλοκαιρινή φυγή των «αγανακτισμένων» προς τα νησιά πίσω απ’ την δικαιολογία «φάγαμε δακρυγόνα»; Τι σχέση έχει το βαθυκρατικά επιδοτούμενο εγχείρημα των “αγανακτισμένων” για να πέσει η «ύποπτη για αντιπροσοδικούς εκσυγχρονισμούς» κυβέρνηση Παπαντρέου του Γ με ένα αδέσποτο κίνημα που έριξε μια χούντα δεκαετιών; Τι σχέση έχουν οι καντίνες στην περίμετρο της πλατείας Συντάγματος με τον ύπνο στα οδοφράγματα της Tahrir; Τι σχέση έχει η γειτνίαση, η ανοχή και η αποδοχή των φασιστών εδώ με τις αιματηρές συγκρούσεις με τους φασίστες εκεί;

Αν δεν έγινε η 25η Γενάρη γεγονός ανταγωνιστικής αναφοράς στο βάλτο μας είναι για έναν απλό λόγο. Εδώ το βασικό ενδιαφέρον είναι το τομάρι του καθενός· εκεί ήταν η στράτευση στο συλλογικό. Μέχρι να αντέχεις τα βασανιστήρια… Μέχρι να αντέχεις να κουβαλάς το πτώμα του φίλου / της φίλης σου – και να γυρνάς πίσω στη μάχη… Μέχρι να τρομάξεις στ’ αλήθεια όχι μόνο τα δικά σου αφεντικά αλλά και τους παντοδύναμους συμμάχους τους.

Εφτά χρόνια μετά η τάξη βασιλεύει αλλά δεν κυβερνά – όχι εδώ αλλά εκεί. Η απόδειξη είναι και πάλι απλή. Η χούντα της αιγύπτου κρατάει φυλακισμένους 60.000 (σωστά διαβάσατε τον αριθμό…) πολιτικούς της αντιπάλους, και ο αριθμός συνεχίζει να μεγαλώνει… ενώ έχει «εξαφανίσει» 1250 ακόμα. Αντίθετα εδώ οι καραγκιόζηδες που τόλμησαν να πιάσουν στο στόμα τους έστω και για μισό δευτερόλεπτο το όνομα “Tahrir” προσκυνούν μια κυβέρνηση ροζ που υπηρετεί τα αφεντικά της· τους συμμάχους της αιγυπτιακής χούντας. Όπως έκαναν οι προηγούμενοι· όπως θα κάνουν οι επόμενοι.

Εφτά χρόνια μετά, το μέγεθος της πρωτοκοσμικής (και της εντόπιας) σαπίλας φαίνεται στα κάτεργα της αιγυπτιακής χούντας, της χούντας του μπαχρέιν, του φασιστικού, απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος.

Κι ας μην πούμε κάτι για τα υπόλοιπα μικρά και μεγάλα του Κόσμου.

Το κελί νούμερο 5· όλα τα κελιά

Σάββατο 26 Γενάρη. Πριν 5 ημέρες η ισραηλινή στρατοαστυνομία έκανε “ντου” στο κάτεργο της Ofer, στη δυτική Όχθη. Με δακρυγόνα – και σκυλιά. Χίλιοι διακόσιοι (1.200) παλαιστίνιοι πολιτικοί κρατούμενοι είναι στοιβασμένοι στην φυλακή της Ofer, απ’ τους συνολικά σχεδόν 6.000 σ’ όλες τις ισραηλινές φυλακές. Η επίθεση ήταν «προληπτική» είπε το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς. Για να μην γίνει εξέγερση…

Άλλος θα δει, ξανά, την δύναμη της καταστολής… Κι άλλος θα δει την διαρκή απειλή της εξέγερσης. Μέσα απ’ τις στενές φυλακές· μέσα απ’ τις «ανοικτές» φυλακές, σαν την λωρίδα της Γάζα· μέσα απ’ τις ακόμα πιο ανοικτές φυλακές εδώ ή εκεί στον κόσμο.

Κι ύστερα αναδύεται η επίμονη, η συστηματική συνενοχή. Χιλιάδες έλληνες «αριστεροί» αγαπούν την κυβέρνηση και το κράτος τους, που έχουν συμμάχους την αιγυπτιακή χούντα και τον ισραηλινό απαρτχάιτ. Την κυβέρνηση και το κράτος τους που στηρίζουν, ενισχύουν, ξεπλένουν και αθωώνουν ό,τι πιο απάνθρωπο και φονικό διαθέτει η πιάτσα κάτω απ’ τις λέξεις “κοινωνική ειρήνη”…

Χιλιάδες φασιστάκια δηλαδή, για χρήση εκτός συνόρων, που το παίζουν άσχετοι και περαστικοί απ’ τον πλανήτη… Και “προοδευτικοί” μάλιστα, καθότι … η συμφωνία των Πρεσπών…

Πλυντήριο.

Μαθήματα ιστορίας

Σάββατο 26 Γενάρη. Από κάποιον που έχει υποστηρίξει ότι κυβερνά απ’ τον Σεπτέμβρη και μετά δεν είναι παράξενο να ακούσει κανείς (χτες) ότι “η βόρεια μακεδονία που σήμερα γεννήθηκε”. Δεν είναι ότι δεν τα πάει καλά με την ιστορία. Είναι ότι έχει την κοινή μικροαστική αντίληψη για την ιστορία, που συμπυκνώνεται στη φράση “η ιστορία αρχίζει από μένα – και σε μένα τελειώνει”.

Αντί για τις πανηγυριώτικες βλακείες θα μπορούσε να πει: σήμερα νοιώθουμε godfathers. Όμως ποιος έχασε την ειλικρίνειά του για να την βρει το γκουβέρνο; Επιπλέον, ο λαός «Σκόπια» θα συνεχίσει να λέει την βόρεια μακεδονία.

Όσο για την θεία Λίτσα; «Μπέμπη» θα λέει τον Παναγιώτη…

(φωτογραφία: Επανάληψη, από ένα κιόσκι κάπου μακρυά, προς τα δυτικά: ποιοί έπνιξαν την 4χρονη ιρακινή Zainab Fabil στις 15/1/2019 τα χαράματα στα ανοικτά της Σάμου; Ποιοί σκοτώνουν μετανάστες στον Έβρο; Ποιοί σκοτώνουν μετανάστες σ’ όλη την συνοριακή γραμμή;

Ποιοί έχουν δώσει τις διαταγές; Δεν έχουν όνομα;)

Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι

Σάββατο 26 Γενάρη. Θύμωσε η Ρώμη για την «συνθήκη του Aachen» – καθόλου περίεργο. Και δια του πρωθυπουργού της φασιστοκυβέρνησης Giuseppe Conte δήλωσε ότι τσακώσαμε τη γαλλία και την γερμανία με τα χέρια πάνω στο γλυκό. Δεν εξήγησε ποιο είναι το γλυκό, διεκρίνισε όμως ότι η κυβέρνησή του δεν θα επιτρέψει άλλο στους «ντε φάκτο ηγέτες της ε.ε.» να αντιμετωπίζουν την ιταλία σαν φτωχό συγγενή.

Καλή ιδέα… Kάτι μας λέει ότι την διαχείρισή της θα αναλάβει η κυρία Μέρκελ.

Παρασκευές για την Παλαιστίνη

Την Παρασκευή 25 Γενάρη, στο ΕΜΠ, στις 7.30 μμ, το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία «ανοίγει το οπτικό πεδίο» γύρω απ’ την παλαιστινιακή αντίσταση. Με μια αναφορά / υπενθύμιση των αραβικών εξεγέρσεων / επαναστάσεων το 2011.

Αλλά και την ελληνική ιμπεριαλιστική απάντηση σ’ αυτές: την συμμαχία με την χούντα του Καΐρου…