Η ειρωνεία της ιστορίας

Τετάρτη 8 Μάη. Την 1η Μάη του 2003 ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Μπους ο Β ο νεώτερος, έστεινε μια παράσταση στο κατάστρωμα ενός αεροπλανοφόρου ελλιμενισμένου στο San Diego, για να δηλώσει ότι «αποστολή εξετελέσθη». Η «αποστολή» ήταν η ανατροπή του καθεστώτος Χουσεΐν στο ιράκ… Που, κατά την γνώμη των τότε νεοσυντηρητικών, άνοιγε τον δρόμο για την «Νέα Μέση Ανατολή».

Δεκαέξι χρόνια μετά, το ίδιο αεροπλανοφόρο, το “Abraham Lincoln”, στέλνεται σε αποστολή στον περσικό κόλπο και στα πέριξ, υποτίθεται για να «νουθετήσει» τον πραγματικό νικητή εκείνης της αμερικανικής εισβολής στο ιράκ: την Τεχεράνη. Τη Τεχεράνη που, απ’ ότι φαίνεται, παρά τις κυρώσεις, τις απαγορεύσεις και τις τιμωρίες, χρειάζεται και αεροπλανοφόρα για να «βάλει μυαλό»…

Ή, διατυπωμένο με σωστό τρόπο, το αμερικανικό αεροπλανοφόρο, τα συνοδευτικά πολεμικά, και 4 «στρατηγικά βομβαρδιστικά» (που στέλνονται τις επόμενες μέρες στην περίμετρο του ιράν) πάνε μήπως συμμαζέψουν την ως τώρα ήττα της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της στη μέση Ανατολή – στα μάτια τρίτων. Συμμάχων…

Στην ίδια ιστορική συγκυρία μερικοί απ’ αυτούς τους συμμάχους, η Λευκωσία, η Αθήνα (με αυτοσυγκράτηση, ας το παραδεχτούμε) και το Τελ Αβίβ (με τσόντα Κάιρο – τι έγινε ρε Sisi; πού χάθηκες;) προσπαθούν να συμμαζέψουν την ως τώρα ήττα τους απ’ το μπλοκ της Αστάνα εστιάζοντας σ’ ένα τουρκικό γεωτρύπανο, που κινείται σε θέσεις που στην πραγματικότητα ανήκουν στην «δυσάρεστη» τουρκική αοζ στη Μεσόγειο, αν και όποτε επισημοποιηθεί σαν τέτοια…

Τα «κακά νέα» τα ξέρουν. Το τουρκικής κατασκευής ελικοπτερο-αεροπλανοφόρο Anatolou L400 έπεσε χτες στο νερό (νωρότερα απ’ το χρονοδιάγραμμα), και τους επόμενους μήνες θα είναι «αξιόμαχο». Για να γίνουν τα δεδομένα ακόμα χειρότερα, το τουρκικό ναυπηγείο το έφτιαξε (εκ του μηδενός) μέσα σε λιγότερο από 3 χρόνια· και υπάρχει πιθανότητα να φτιαχτεί και δεύτερο, αφού τώρα υπάρχει το know how… To τι σημαίνει αυτό για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό (και τις συμμαχίες του) δεν πρόκειται να το μάθετε, παρά μόνο ίσως σε κάποια «ψιλά»: πάνω απ’ όλα η «εθνική ανωτερότητα»!

Η όξυνση του μιλιταρισμού είναι σε βάρος μας, οπουδήποτε στην περιοχή, στον πλανήτη ή στο ηλιακό σύστημα. Θα το συνειδητοποιήσουμε με την απαραίτητη ακρίβεια και ένταση μόνο όταν ξεφορτωθούμε τα εθνικά θεωρήματα των πολεμόκαβλων αφεντικών: αφού καμμία απ’ τις αντίπαλες συμμαχίες δεν έχει το αναγνωρισμένο «πάνω χέρι» (και) στην περιοχή, αργά ή γρήγορα θα πρέπει να λύσουν τους λογαριασμούς τους με τον τρόπο που σωστά έχει ονομαστεί η υγεία της μηχανής.

Και τότε αλλοίμονο στα βατράχια που θα είναι κοιμισμένα ή αγουροξυπνημένα…

Είναι επίσημο πια!

Τρίτη 7 Μάη. Ναι, είναι. Στο «ανώτατο επίπεδο» – λίγο πιο κάτω απ’ το θεϊκό (αν και ποτέ δεν ξέρεις…). Αφού το είπε ο «πομπηίας», πρέπει οι πάντες να πειθαρχήσουν.

Φυσικά ο «πομπηίας» είναι ένα πρώην στέλεχος ιδιωτικής εταιρείας που αφού έγινε βουλευτής και για ένα χρόνο διευθυντής της cia κατέληξε στην καρέκλα του υπ.εξ. σαν μπροστινός κάποιου αμερικάνου επιχειρηματία (είναι εύκολο να βρείτε ονόματα και λεπτομέρειες). Επιπλέον είναι σκληροπυρηνικός ευαγγελιστής. Ανήκει, δηλαδή, σ’ αυτή η ακροδεξιά χριστιανική φράξια, που περιμένει αύριο μεθαύριο την «δευτέρα παρουσία» (επί γης) ώστε οι εβραίοι είτε να μετανοήσουν και να γίνουν χριστιανοί είτε να εξολοθρευτούν… Μαζί με το ίδιο το ισραηλινό κράτος η ευαγγελική ακροδεξιά βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο αντισημιτισμού με τον ναζισμό… Σε μια εποχή, όμως, «πολλαπλών πραγματικοτήτων» μπορεί κάθε «πομπηίας» να παριστάνει τον αδιαπραγμάτευτο αντι-φασίστα…

Κτηνωδώς προβοκατόρικη αντιστροφή, διαστροφή και πλαστογράφηση της ιστορίας. Τις οποίες θα πληρώσουν και θα πληρώσουμε πολλοί ιδιαίτερα ακριβά – αν δεν προβάλουμε το γρηγορότερο την αντίσταση που επιβάλλεται.

Παλαιστίνη

Τρίτη 7 Μάη. Αυτοσχέδιες ρουκέτες απ’ τη λωρίδα της Γάζα, βομβαρδισμοί απ’ το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς. Οι διάφοροι τσατσορούφιανοι (διαφόρων ειδικοτήτων) τόσο στα μέρη μας όσο και διεθνώς σπεκουλάρουν πάνω στη γνωστή απάτη: η μοχθηρή Χαμάς «επιτίθεται», το καϋμένο το Τελ Αβίβ «αμύνεται». Κανένα έλεος για την μεγαλύτερη φυλακή στον πλανήτη…

Εδώ και κάτι μήνες (είναι γνωστό) η Χαμάς και η φασιστοκυβέρνηση του Netanyahou «διαπραγματεύονται» – με την μεσολάβηση των μυστικών υπηρεσιών του χουντοSisi. «Διαπραγματεύονται» με σκοπό κάποια μεσομακροπρόθεσμη «νέα ισορροπία»… Η Χαμάς προτίθεται να σταματήσει τους χαρταετούς / μολότωφ (τα «drone των φτωχών») και τις ρουκέτες, με αντάλλαγμα να επιτρέψει το Τελ Αβίβ την ομαλή ροή χρήματος απ’ τη Ντόχα στη λωρίδα της Γάζα, μια ουσιαστική αύξηση στα φορτία διαφόρων ειδών πρώτης ανάγκης προς την λωρίδα και την απελευθέρωση «διεθνών κονδυλίων» για την συντήρηση των υποδομών στη λωρίδα της Γάζα που καταρρέουν.

Ερώτηση: είναι δυνατόν η Χαμάς να πιστεύει ότι το φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ θα διευκολύνει, έστω στο ελάχιστο, την καθημερινότητα των αιχμάλωτων της λωρίδας, και μάλιστα με μεσολαβητή τον χασάπη του Καΐρου; Απάντηση: ναι, αυτό πιστεύει (!) Δυστυχώς ο υπολογισμός της οργάνωσης είναι καιροσκοπικός έως κυνικός. Βασίζεται στο πραγματικό γεγονός ότι το Τελ Αβίβ εξυπηρετείται σ’ αυτή τη φάση απ’ την κόντρα μεταξύ Χαμάς και «παλαιστινιακής αρχής» – συνεπώς…

Εν όψει των εκλογών στο Τελ Αβίβ (στις 9 Απρίλη) και με βάση τις υποσχέσεις του Netanyahou (στη διάρκεια των «διαπραγματεύσεων»…) η Χαμάς έκανε αυτό που της αντιστοιχούσε. Όχι όμως και το Τελ Αβίβ (περίεργο;). Τα φορτηγά με τα απαραίτητα που επιτρέπεται να μπουν στη Γάζα αυξήθηκαν ανεπαίσθητα, η ηλεκτροδότηση της περιοχής (απ’ το ισραήλ…) συνεχίζει να είναι σχεδόν ανύπαρκτη· και οι μηνιαίες πληρωμές (της Ντόχα) έχουν σταματήσει. Με απλά λόγια: ο δεσμοφύλακας είναι πάντα το ίδιο, γνωστό κάθαρμα.

Έτσι οι ένοπλες οργανώσεις στη Γάζα θεώρησαν ότι θα πρέπει να «πιέσουν» το Τελ Αβίβ, θυμίζοντάς του τις δεσμεύσεις του. Την Τρίτη (23 Απρίλη) η «Ισλαμική Τζιχάντ» έριξε μια ρουκέτα προς την ισραηλινή παραλία· το Τελ Αβίβ απάντησε με περιορισμένους βομβαρδισμούς και συρρίκνωση της ήδη περιορισμένης θαλάσσιας ζώνης στην οποία επιτρέπεται να ψαρεύουν οι παλαιστίνιοι. Την Παρασκευή (26 Απρίλη, η «μεγάλη» των ορθόδοξων χριστιανών) ένα ισραηλινό τζιπ κοντά στο φράκτη δέχτηκε πυρά στη διάρκεια των διαδηλώσεων της επιστροφής, και τραυματίστηκε ελαφρά ένας γαλονάς. Το Τελ Αβίβ απάντησε με πυροβολικό και βομβαρδισμούς, σκοτώνοντας δύο ένοπλους της Χαμάς. Το επόμενο πρωί η Χαμάς και η Ισλαμική Τζιχάντ άρχισαν να εκτοξεύουν μαζικά ρουκέτες (πολλές αλλά όχι όλες ανακόπτονται απ’ τα ισραηλινά αντιεαροπορικά συστήματα) και το Τελ Αβίβ ξεκίνησε μαζικούς (αλλά προσεκτικούς) βομβαρδισμούς στη λωρίδα. Ο σχετικά μικρός (για τα δεδομένα της ισραηλινής βαρβαρότητας) αριθμός παλαιστίνιων δολοφονημένων μετά από 3 ημέρες βομβαρδισμών («μόνο» 27, μεταξύ των οποίων παιδιά, μωρά… ) δείχνει ότι το Τελ Αβίβ θέλει να αποφύγει, τέτοιες μέρες, έναν γενικευμένο πόλεμο: έρχεται η «γιουροβίζιον»… Εν τω μεταξύ ξανάρχισαν οι «διαπραγματεύσεις» στο Κάιρο… Και ξανακατέληξαν σε μια συμφωνία για «εκεχειρία» – ίδια με την προηγούμενη… Όμως τον χρόνο δεν τον κερδίζουν μ’ αυτόν τον τρόπο, οι παλαιστίνιοι. Το απαρτχάιντ καθεστώς είναι που τον κερδίζει.

Με δεδομένο τι έχει απέναντί της, η Χαμάς είναι πολιτικά βραχυκυκλωμένη και στρατιωτικά ακυρωμένη. Το δεύτερο είναι λογικό. Το πρώτο όμως είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι έχει την εξουσία στη Γάζα. Και εξουσία συνεπάγεται ευθύνη για την καθημερινότητα των αιχμάλωτων. Απ’ την στιγμή που τα κονδύλια του οηε έχουν περιοριστεί (το ψοφιοκουναβιστάν έκοψε το μερίδιό του) η μεγαλύτερη φυλακή στον κόσμο ζει την δική της «οικονομική κρίση» – αν μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς τέτοια ορολογία για φυλακές. Η Ντόχα έχει γίνει ο βασικός φανερός χρηματοδότης – αλλά τα λεφτά περνάνε (ή δεν περνάνε…) με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, απ’ το ίδιο μέρος που περνάνε (ή δεν περνάνε…) τα φορτηγά και τα είδη πρώτης ανάγκης: μια ρατσιστική επικράτεια.

Η Χαμάς δεν μπορεί να κάνει κάτι γι’ αυτό (και κανείς άλλος δεν θα μπορούσε…) Η φυλακή είναι φυλακή, το απαρτχάιντ είναι απαρτχάιντ. Η αποφασιστικότητα όλων των παλαιστίνιων αιχμάλωτων, ανδρών και γυναικών, ενήλικων και ανήλικων, είναι το μόνο τους όπλο. Σημαντικό, σπουδαίο – αλλά όχι παντοδύναμο.

Αν δεν γίνει πιο έντονη και ακόμα πιο έντονη η διεθνής υποστηρίξη στην παλαιστινιακή αντίσταση και στο Ένα Δημοκρατικό Κράτος απ’ το Ποτάμι ως την Θάλασσα το φασιστικό ισραηλινό κράτος θα συνεχίσει και θα πολλαπλασιάσει τα εγκλήματά του. Είτε είναι οι δολοφονίες των διαδηλωτών, είτε είναι οι «διαπραγματευτικοί» εκβιασμοί.

Έχουμε μεγάλη ευθύνη. Ακόμα μεγαλύτερη την κάνει η συμμαχία του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους τόσο με τα ανάλογα της Ουάσιγκτον όσο και με εκείνα του Τελ Αβίβ. Τα ξέρετε…

«Άντρες με τα όλα τους»…

Τρίτη 7 Μάη. Μετά την κατάληψη του ιράκ το 2003, το ημιεπίσημο δόγμα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού ήταν «στη Βαγδάτη μπορεί να πάει ο καθένας, οι πραγματικοί άντρες πάνε στην Τεχεράνη». Σαν «πραγματικούς άντρες» το δόγμα εννοούσε, φυσικά, τον αμερικανικό στρατό…

Αυτό (που το Τελ Αβίβ επεδίωκε απ’ το 1996…) δεν έγινε ούτε το 2003, ούτε το 2004, ούτε το 2005, ούτε το 2006. Το 2015 ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Obama αντέστρεψε το δόγμα, υπογράφοντας την συμφωνία 5 + 1 για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν. Το διάλειμμα κράτησε λίγο…

Τώρα το φασιστόμουτρο Bolton ανακοινώνει ότι το πεντάγωνο στέλνει ένα αεροπλανοφόρο (με όλα τα συνοδευτικά του) «κοντά στο ιράν» για να στείλει ένα μήνυμα στην Τεχεράνη. Η οποία αντιδρά «ψύχραιμα» – πράγμα που σημαίνει ότι ανησυχεί… Πράγματι, ένα αεροπλανόφόρο είναι λίγο για εισβολή στο ιράν. Είναι όμως αρκετό για κάποια προβοκάτσια.

Όχι αβάσιμη η ανησυχία λοιπόν. Το ψοφιοκουναβιστάν κήρυξε τους «φρουρούς της επανάστασης» (δηλαδή ένα τμήμα του ιρανικού στρατού) σαν «τρομοκρατική οργάνωση» με απότερους στόχους. Ήδη απ’ το 2012 το αμερικανικό υπουργείο οικονομικών είχε συνδέσει την «εθνική εταιρεία πετρελαίου» της Τεχεράνης και διάφορα πετροχημικά εργοστάσια με τους «φρουρούς της επανάστασης». Τώρα, μετά την ανακήρυξη των τελευταίων σε «τρομοκράτες», όλη η βιομηχανία πετρελαίου και φυσικού αερίου του ιράν μετατρέπεται σε «περιουσιακά στοιχεία τρομοκρατών». Επιπλέον, όποιο τάνκερ οποιασδήποτε εθνικότητας μεταφέρει ιρανικό πετρέλαιο μπορεί να θεωρηθεί σαν «υποστηρικτής τρομοκρατικής οργάνωσης»…

Το ψοφιοκουναβιστάν πηγαίνει γυρεύοντας, αλλά οι συσχετισμοί είναι σε βάρος του, εντελώς αντίθετα απ’ το 2003 ή το 2004. Ωστόσο προχωράει· κι αυτό μπορεί μεν να είναι αναμενόμενο για μια «υπερδύναμη» που παρακμάζει, αλλά είναι ταυτόχρονα πολύ επικίνδυνο. Η ανακήρυξη των «φρουρών της επανάστασης» σαν «τρομοκρατών» θα ήταν άχρηστη αν η Ουάσιγκτον δεν είχε στα σχέδιά της κάποιους τρόπους να την αξιοποιήσει.

Το έχουμε ξαναπεί, θα το επαναλάβουμε. Το ψόφιο κουνάβι αυτοπροσώπως ενδιαφέρεται να ξαναεκλεγεί του χρόνου· αλλά αυτό δεν είναι καθόλου βέβαιο (και το 2016, άλλωστε, η εκλογή του ήταν αποτέλεσμα του ιδιόρρυθμου εκλογικού συστήματος των ηπα και μόνο…) Απ’ την άλλη τόσο το ισραηλινό όσο και το αμερικάνικο φασισταριό ενδέχεται να προσπαθήσουν να «αξιοποιήσουν στο μέγιστο» το διάστημα των επόμενων μηνών, στο οποίο οι σωματοφύλακες του ψόφιου κουναβιού έχουν το πάνω χέρι.

Το Καράκας απ’ την μια μεριά και η Τεχεράνη απ’ την άλλη συνδέονται απ’ τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό με αυτήν την μαύρη γραμμή: τον περιορισμό, το «πάγωμα» των «εχθρικών υδρογονανθράκων»…. Είτε στη μία περίπτωση είτε στην άλλη το αμερικανικό φασισταριό επιδιώκει (και δείχνει να βιάζεται) μια «τοπική» καταστροφή διαρκείας. Η περίπτωση του Καράκας έμοιαζε «του χεριού» της Ουάσιγκτον, μέχρι που αποδείχθηκε «σκληρό καρύδι». Απ’ την άλλη μεριά είναι η Τεχεράνη και όχι το Καράκας που ενδιαφέρει το ισραηλινό φασισταριό και τον ιμπεριαλισμό του…

Εννοείται πως και στις δύο περιπτώσεις Μόσχα και Πεκίνο βρίσκονται απέναντι. Αλλά η πιθανότητα πυροδότησης ενός κανονικού παγκόσμιου πολέμου είναι κάτι που το θεωρούν εμπόδιο στο άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ; Ή πλησιάζουν στο σημείο του «όλα για όλα»;

(Η ανάλυσή μας δείχνει, δυστυχώς, το δεύτερο. Ευχόμαστε όσο δεν φαντάζεσθε να κάνουμε λάθος…)

Φιλιά στην Istanbul

Δευτέρα 6 Μάη. Το ντόπιο φασισταριό συνεχίζει να κοιμάτε και να ξυπνάει με το όνειρο της επικείμενης κατάρρευσης του αιώνιου εχθρού. Αλλά τα κορίτσια που γύρισαν απ’ την Istanbul έχουν να το λένε: Πού να πρωτοκοιτάξεις; Τα πάντα «καταρρέουν»!!!

Την ίδια γνώμη φαίνεται να έχουν και οι (διευρυμένης σύνθεσης) Light in Babylon. To Canim Benim είναι σκηνοθετημένο λες επίτηδες – για να δείξει πόσο χάλια είναι τα πράγματα εκεί… Στα όρια της τουριστικής διαφήμισης. (Αν χρειάζεται κάτι τέτοιο μια πόλη που δεν ντρέπεσαι να την ερωτευτείς, νοιώθοντας ωστόσο ότι απλά είσαι ένας ή μία ανάμεσα σε πολλά εκατομύρια παρόμοια ερωτευμένων…)

(Όχι ότι το καθεστώς δεν είναι δεσποτικό, μην γίνει παρεξήγηση! Αλλά αυτό είναι εντελώς άσχετο απ’ τα όνειρα των ντόπιων πατριωτών, που άλλωστε – το δείχνουν με κάθε τρόπο – ακόμα και με τις πιο αιμοβόρες χούντες δεν έχουν κανένα πρόβλημα…. αρκεί να είναι όλοι αγκαλιασμένοι κάτω από την ίδια αστερόεσσα ομπρέλλα…)

«Διεθνές ένταλμα σύλληψης»

Δευτέρα 6 Μάη. Αυτό μάλιστα! Είναι καινοτομία παγκόσμιου βεληνεκούς!!! Η (νοτιο)κυπριακή δημοκρατία (παριστάνει ότι) διαμαρτύρεται για την πλεύση ενός τουρκικού γεωτρύπανου (συνοδεία κάποιων πολεμικών) σ’ αυτά που θεωρεί την «δική της αοζ»… Και τι θα κάνει; Ααααα! Θα τους κάνει μήνυση! (Πρέπει να θεωρηθεί εντελώς αμερικανιά: “κυρώσεις” δεν μπορούμε να σας βάλουμε, τάκλιν στην καρωτίδα δεν μπορούμε να σας κάνουνε, απόβαση στις ακτές σας δεν μας παίρνει, οπότε; Θα σας τρέχουμε στα δικαστήρια!!!) Για την ακρίβεια:

… Διεξάγετε παράνομες επιχειρήσεις  στην αποκλειστική οικονομική ζώνη και στην υφαλοκρηπίδα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Οι ενέργειες σας παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο και τους κανόνες ασφαλείας της ναυσιπλοΐας και διαπράττετε σοβαρά ποινικά αδικήματα βάσει των νόμων της Κυπριακής Δημοκρατίας . Όσα πρόσωπα και εταιρείες εργάζονται και/ή  παρέχουν υπηρεσίες που υποστηρίζουν και υποκινούν τις παράνομες ενέργειες του ‘Φατίχ’ παραβιάζουν τα δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας, το διεθνές δίκαιο και τους κανόνες ασφαλείας της ναυσιπλοΐας. Ως εκ τούτου θα αντιμετωπίσουν όλες τις συνέπειες στη βάση του ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου και ένα διεθνές ένταλμα σύλληψης θα εκδοθεί εναντίον τους….

Αυτά, παραδόξως, δεν τα λέει κάποιος απ’ τους αξιωματούχους της (νοτικο)κυπριακής δημοκρατίας, αλλά “μήνυμα του ράδιο Κύπρος” – που θα πρέπει να είναι κάποιος σοβαρός “θεσμικός παράγοντας” εκεί, τον οποίο αγνοούσαμε…

Ωστόσο ψυχρά μιλώντας δεν υπάρχει καμμία “παρανομία”. Η Λευκωσία έχει ορίσει μονομερώς μια φαρδιά πλατιά αοζ, όπως την βόλευε, για να ακουμήσει την ακόμα πιο φαρδιά πλατιά ελληνική (όπως την βόλευε επίσης!) – αλλά αυτά είναι απλά τοπικές φαρδιές πλατιές ιμπεριαλιστικές φαντασιώσεις, που έχουν τελειώσει οριστικά. (Όμως πως να το πεις στα “παιδιά” που πιστεύουν ακόμα στον μαρμαρωμένο βασιλιά;).

Η Λευκωσία ΔΕΝ έχει καν οριοθετημένη αοζ προς τα δυτικά της, γιατί αυτή θα προέκυπτε ΜΟΝΟ μετά από συμφωνία με την Άγκυρα. Πράγμα που δεν έχει γίνει ως τώρα (προφανώς!)… Επιπλέον εννοεί να μοιράζει “άδειες γεώτρησης” για “οικόπεδα” μιας αοζ που στην συγκεκριμένη περιοχή δεν της ανήκει.

Ε, αποφάσισε η Άγκυρα ότι έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για να ανταποδώσει, με δικά της γεωτρύπανα!… Αυτήν την ιστορία την ξέρουν και οι μαρίδες της ανατολικής Μεσογείου. Οι δηλώσεις της δόλιας κυρά Μογκερίνι είναι κωμικές: είναι υπεύθυνη μιας “εξωτερικής πολιτικής” (της ε.ε.) που σχεδόν δεν υπάρχει· κάτι σαν βασίλισσα ενός ανύπαρκτου θρόνου. Οπότε, τελικά, είναι αμμουδερό το χώμα απ’ όπου φυτρώνουν τα λόγια της…

Ωστόσο οι απειλές για “μηνύσεις” και “διεθνές ένταλμα σύλληψης”, μέσα στη γελοιότητά τους, έχουν κάτι αυθεντικά ελληνοκυπριακό (και ελληνικό). Μόλις ο γενικός εισαγγελέας της Λευκωσίας ξεμπερδέψει όχι μόνο με τον φασίστα, καραβανά γυναικοκτόνο αλλά και με την πάταξη του ελληνοκυπριακού θεσμικού και κοινωνικού ρατσισμού (το σύμπαν τους πήρε χαμπάρι: οι γυναίκες εξαφανίζονταν η μία μετά την άλλη, κι αυτοί, γνήσιοι πρωτοκοσμικοί φασίστες, επειδή επρόκειτο για μετανάστριες, σήκωναν τους ώμους τους…), με την φόρα που θα έχει, μπορεί να διατάξει: συλλάβατε το Φατίχ!

Θα είναι κάπως πιο cool σε σχέση με το «βυθίσατε το Χόρα!» του αείμνηστου σοσιαλεθνικιστή Παπαντρέου του Β, του «παπατζή» και επιλεγόμενου…

(φωτογραφίες. Πάνω: άλλη μια φορά η αυθαίρετη νοτιοκυπριακή “αυλή” στην ανατολική Μεσόγειο.

Κάτω: η θέση που το τουρκικό γεωτρύπανο θα σταματήσει τις μηχανές του. Με τον θόρυβο / διαφήμιση που του προσφέρει η Λευκωσία και η Αθήνα δεν χρειάζεται καν να κάνει γεωτρήσεις. Αρκεί να κάτσει εκεί όλο τον Μάη και το πλήρωμα να ψαρεύει με καθετή. Το «νόημα» θα έχει γίνει σαφές.

Κι όποιος διαφωνεί… ας πάρει το ψαροντούφεκό του κι ας πάει σε άλλη παραλία…)

Νευράκια στην Ουάσιγκτον

Δευτέρα 6 Μάη. Το ψόφιο κουνάβι δήλωσε ότι θα επιβάλλει νέους δασμούς στις κινεζικές εισαγωγές στις ηπα – τις παραμονές της άφιξης στην Ουάσιγκτον της αντιπροσωπείας του Πεκίνου που κάνει τις «εμπορικές» διαπραγματεύσεις. Επειδή (λέει το ψόφιο κουνάβι) ο καιρός περνάει και συμφωνία (δηλαδή υποχώρηση του Πεκίνου) δεν βλέπει.

Από μια άποψη θα μπορούσε να είναι και ιατρική συνταγή προς το ψόφιο κουνάβι: πότε πότε να ξεϊδρώνει απ’ τις αναγνωρίσεις του Guaido, των “επαναστάσεων” και των “απελευθερώσεών” του, κοιτώντας μακριά στον ορίζοντα. Έστω για να ξεπιάνεται απ’ τις δουλειές στην “πίσω αυλή”… Απ’ την άλλη μεριά, αν η οικονομική ισχύς στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό έχει αξία (δεν έχει;) τότε το μαγαζί του οποίου είναι η τωρινή βιτρίνα έχει χάσει· όσο κι αν βρυχάται ο ίδιος πίσω απ’ το αλεξίσφαιρο γυαλί.

Το Πεκίνο επιδεικνύει μια μοναδική στα διεθνή καπιταλιστικά χρονικά ικανότητα οικονομικής επέλασης σαν καταιγίδα – χωρίς να έχει προηγηθεί πόλεμος που τον κέρδισε…. Η αγγλοαυστραλιανή πολυεθνική εταιρεία ορυχείων και επεξεργασίας μετάλλων BHP Billiton υπολόγισε ότι το 2023 «οι δρόμοι του μεταξιού» θα υλοποιούν παγκόσμια επενδυτικά project αξίας 1,3 τρισεκατομυρίου δολαρίων. Τότε (το 2023) θα έχουν περάσει μόλις δέκα χρόνια απ’ την επίσημη αναγγελία του σχεδίου. Εν τω μεταξύ εκατόν τριάντα ένα (131) κράτη και εικοσιεννιά (29) διεθνείς οργανισμοί έχουν δηλώσει ήδη την συμμετοχή τους σ’ αυτό που μοιάζει να είναι ένα «παγκόσμιο σχέδιο Μάρσαλ» – με δυο διαφορές. Πρώτον είναι κινεζικής έμπνευσης, σχεδιασμού και προώθησης· και δεύτερον αφήνει έξω (και στην γωνία) την εθνική επικράτεια του ψοφιοκουναβιστάν.

Σε όσους αρέσουν λίγο πιο βαθιές προσεγγίσεις (η ασταμάτητη μηχανή είναι ανάμεσά τους) πρόκειται για τον Κεϋνσιανισμό στον 21ο αιώνα! Με όλα τα εντυπωσιακά «υπέρ» του διογκωμένα μονομιάς· με τα εξίσου εντυπωσιακά «κατά» να περιμένουν στη στροφή. Πράγματι, οι «δρόμοι του μεταξιού» φέρνουν καπιταλιστική ανάπτυξη σε πάμπολλα μέρη του πλανήτη, και ειδικά σ’ αυτή τη ζώνη του που κάποτε ονομαζόταν «νότος» (λίγο πιο διευρυμένα απ’ την στενή γεωγραφική έννοια της λέξης). Όμως είναι αδύνατο να υπάρξει σχετικά μακρόχρονη καπιταλιστική ανάπτυξη χωρίς καταστροφή! Ακόμα και ο ίδιος ο Κέυνς το έβλεπε μπροστά του στα ’30s…

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς: Έτσι θα έρθει η επί γης ειρήνη; Αν όλος ο πλανήτης γίνει μέρος της αυτοκρατορίας των Χαν; Όχι μόνο αυτό θα ήταν αδύνατο ακόμα και πριν ένα αιώνα, πολύ περισσότερο τώρα, με την μέση παραγωγικότητα της εργασίας να έχει εκτοξευτεί· έτσι ώστε χωρίς διαρκείς καταστροφές να γίνεται αδύνατη η παρατεταμένη αξιοποίηση του κεφαλαίου. Αλλά, επιπλέον, υπάρχουν ήδη χαμένοι σ’ αυτήν την διαδικασία: για πολλούς και διάφορους λόγους τα ιστορικά ιμπεριαλιστικά κράτη της «δύσης» (δηλαδή οι ηγεμονικές ελίτ) είναι αδύνατο να δεχτούν να μετατραπούν σε “κινεζικές επαρχίες” από πολιτική άποψη.

Αυτοί, πάντως, είναι οι πραγματικοί συσχετισμοί δύναμης ενώπιον των οποίων το ψοφιοκουναβιστάν εκτοξεύει απειλές ακόμα πιο μάταιες απ’ αυτές που πετάει προς την μεριά του Καράκας. Οι δέκα μήνες διαπραγματεύσεων με το Πεκίνο που στο ψόφιο κουνάβι φαίνονται «πολύς καιρός» είναι πράγματι τέτοιος, αλλά όχι για τις τρίχες της κεφαλής του. (Κάποιος, όμως, θα πρέπει να του θυμήσει ότι απέναντι στην Πγιονγκγιάνγκ λέει, σαν εξυπνάδα, “δεν βιαζόμαστε”…)

Είναι «πολύς καιρός» επειδή ο κινεζικός καπιταλισμός επεκτείνει διαρκώς την επιρροή του. Μέσα σ’ αυτούς τους 10 μήνες το Πεκίνο εξασφάλισε οικονομικά deal πολλών καρατίων στην ιταλία (συμπεριλαμβανόμενου του Παλέρμο, για να μην ξεχνιόμαστε) και στη γαλλία· έκλεισε νέες δουλειές στην αφρική· εξασφάλισε την εμπορική συνεργασία της ε.ε. σαν σύνολο και κομματιαστά· ύστερα έκανε κι ένα ραντεβού μαμμούθ στο Πεκίνο των συνεταίρων στα project του. Απ’ την άλλη το ψοφιοκουναβιστάν στο ίδιο διάστημα των 10 μηνών επέβαλε καινούργιες κυρώσεις στο ιράν και στη ρωσία, “χάρισε” τα υψώματα του Golan στο συμμαχικό ισραήλ, συμβούλεψε το Λονδίνο να σηκωθεί να φύγει απ’ την ε.ε. ακόμα και χωρίς σώβρακα, απείλησε την ε.ε. με έξτρα κυρώσεις – και έχει μπλέξει στην Καραϊβική.

Εντάξει. Εξακολουθεί να έχει ένα τεράστιο πυρηνικό οπλοστάσιο. Αν δεν κάνουμε λάθος ωστόσο ήταν ο Ναπολέοντας που είχε σοφά παρατηρήσει ότι δεν μπορείς να κρατήσεις την ηγεμονία σου καθισμένος πάνω σε λόγχες (τα ντουφέκια τότε ήταν εμπροσθογεμή, δηλαδή έριχναν μία και μετά έπρεπε να ξαναγεμίσουν, οπότε είχαν και λόγχες πιασμένες στην κάνη για να δουλεύουν σαν σπαθιά).

Θα κρατήσει το ψοφιοκουναβιστάν την ηγεμονία του με καθισμένους τους άρχοντές του πάνω σε πυρηνικές κεφαλές; Με λόγχες ή χωρίς;

Χαμόγελα στο Καράκας

Δευτέρα 6 Μάη. Η διαρροή του πρωτότυπου του σχεδίου της «αμερικανικής διοίκησης του νότου» (southcom) σίγουρα θα γιορτάζεται ήδη απ’ το καθεστώς Μαδούρο. Πρώτ’ απ’ όλα για την ημερομηνία του εξώφυλλου: 23 Φλεβάρη 2018… Ύστερα από 15 μήνες η «ανατροπή της δικτατορίας στη βενεζουέλα» όχι μόνο έχει αποτύχει παταγωδώς… αλλά και η απογοήτευση για την αποτυχία είναι τέτοια που έχουν ξεσπάσει ήδη οι πρώτοι (σοβαροί) καυγάδες στο ψοφιοκουναβιστάν – για την συνέχεια. Καθόλου πρωτότυπο, όλοι το ξέρουν: η νίκη έχει πολλούς πατεράδες, αλλά η ήττα είναι ορφανή.

Δεν είναι, όμως, μόνο η ημερομηνία. Η επίσημη απόδειξη της ύπαρξης στρατιωτικών αμερικανικών σχεδίων για πραξικόπημα στη βενεζουέλα εδώ και πάνω από ένα χρόνο ενισχύει θεαματικά το καθεστώς Μαδούρο (σίγουρα τους οπαδούς του!) και αποδυναμώνει εντελώς τους καουμπόυδες τύπου Guaido, Lopez και σία. Η διαρροή είναι το τελευταίο καρφί στο φέρετρο μιας ιμπεριαλιστικής απόπειρας που είχε ήδη αποτύχει (και μάλιστα σε δόσεις) οικτρά. Τι ειρωνεία όμως, ε; Να αποδεικνύεσαι ο καλύτερος υποστηρικτής του δηλωμένου εχθρού σου!!!

Κι εκεί είναι τώρα το πρόβλημα. Είναι αυτή μια ήττα που η Ουάσιγκτον μπορεί να παραδεχτεί, να χωνέψει έστω και σιωπηλά – χωρίς να κόψουν κάτι Bolton, κάτι Abrams και κάτι Pompeo (ο special one plus στους «3» της περιοχής μας, για να μην ξεχνιόμαστε…) τις φλέβες τους; Όχι, δεν γίνεται.

Το Καράκας (και το ομώνυμο μπλοκ σύμφωνα με την ορολογία της ασταμάτητης μηχανής) αντιμετώπισε μεν με επιτυχία το έλασσον (τις μαριονέτες) – τώρα όμως βρίσκεται απέναντι στο μείζον. Τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό χωρίς proxies. Απευθείας. Η κοινή λογική λέει ότι η Ουάσιγκτον θα μαζευτεί. Αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις δεν ισχύει υποχρεωτικά αυτή η ρημάδα η κοινή… (Αν ίσχυε; Αν ίσχυε το 3ο ράιχ δεν θα είχε τσακιστεί στο Στάλιγκραντ…)

Είναι γι’ αυτό που ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov λέει σε όλους τους τόνους (με διπλωματική φρασεολογία…) στην Ουάσιγκτον «μην τολμήσετε να…»;

Επάγγελμα; Διαδηλωτής…

Κυριακή 5 Μάη. Αν τολμάτε να μην έρθετε στη διαδήλωση της 18ης Μάη φροντίστε τουλάχιστον να στείλετε κάποιον άλλον / κάποια άλλη στο πόδι σας. Προτιμάμε εσάς, αλλά αφού «έχετε άλλες δουλειές», «άλλες προτεραιότητες» (και λοιπές χιλιοειπωμένες δικαιολογίες των καμουφλαρισμένων συντηρητικών…) ακολουθείστε τουλάχιστον τις ευκολίες της εποχής. Προσέξτε, για να μην ξαναδηλώσετε άγνοια:

Το Wistand είναι το εργαλείο που σας επιτρέπει να πληρώσετε φυσικά πρόσωπα, τα οποία εμείς ονομάζουμε «αγγελιοφόρους» [σ.σ.: κι εμείς «μισθοφόρους»…] για να σας εκπροσωπούν στις διαμαρτυρίες στις οποίες δεν μπορείτε να παραβρεθείτε. Μπορείτε επίσης να συνεισφέρετε οικονομικά στην πλατφόρμα του site μας, και τα ποσά που συλλέγονται διατίθενται για την πληρωμή των «αγγελιοφόρων» στις διαμαρτυρίες που έχετε συμμετάσχει [σ.σ.: έχουν συμμετάσχει πληρωμένοι από εσάς…], όπως επίσης και για τη δημιουργία t-shirt, καπέλων ή πανό ώστε η διαμαρτυρία σας να πετυχαίνει το μάξιμουμ ορατότητας…

… Αφού γίνει η παραγγελία σας, θα έχετε πρόσβαση μέσω του προσωπικού σας προφίλ σε μια υπηρεσία γεω-εντοπισμού, προκειμένου να παρακολουθείτε λεπτομερώς τις κινήσεις του αγγελιοφόρου κατά τη διάρκεια της διαμαρτυρίας. Θα έχετε επίσης πρόσφβαση σε μια υπηρεσία αυτόματων μηνυμάτων, μέσω της οποίας θα μπορείτε να επικοινωνείτε με τον αγγελιοφόρο σας, και να δέχεστε φωτογραφίες και βίντεο από την διαμαρτυρία, τα οποία και θα μπορείτε να μοιραστείτε στη συνέχεια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. [σ.σ.: όχι λέγοντας «έστειλα τον αντικαταστάτη μου» αλλά «ήμουν κι εγώ εκεί»…]

… Το Wistand ξαναδίνει φωνή στη σιωπηλή πλειοψηφία που συχνά απέχει από τα μεγάλα πολιτικά κινήματα.

Το Wistand είναι μια γαλλική εταιρία που πληρώνει φόρους στη Γαλλία. Παίρνουμε προμήθεια 20% σε κάθε συναλλαγή με πλήρη διαφάνεια για να σας εγγυηθούμε μια υπηρεσία ποιότητας, διαβεβαιώνοντάς σας ότι θα μεταφέρουμε το μήνυμά σας όσο καλύτερα γίνεται.

Επιλέγοντας την Wistand, εξασφαλίζετε επίσης ένα εισόδημα σε αυτούς τους εργαζόμενους που συχνά δεν έχουν αρκετά προσόντα, διευρύνοντας την ίδια στιγμή τον πολιτικό τους ορίζοντα, δίνοντας τους την ευκαιρία να συμμετέχουν σε διαμαρτυρίες που εσείς θεωρείτε πολύτιμες…

Δεν καταλάβατε λόγω έκπληξης, ή κάνετε ότι δεν καταλάβατε; Η γαλλική Wistand είναι η πρώτη παγκόσμια (απ’ όσο ξέρουμε) «πλατφόρμα ενοικίασης διαδηλωτών»! Κάτι σαν “κινηματική uber”! Δεν μπορείς να πας εκεί αν και θα ήθελες; Μήπως μπορείς αλλά δεν θες; Ο.Κ.! Στο κάτω κάτω (όπως λέει και η Wistand) το να είναι κανείς «ενεργός πολίτης» με την παλιά, «φυσική» έννοια, έχει ένα κάποιο κόστος. Μπορεί να χάσεις τον ύπνο σου, ένα μεροκάματο ή κάποιον πελάτη, έχεις έξοδα μετακίνησης… (μπορεί να φας και καμμιά πλαστική σφαίρα…).

Συνεπώς, αν το δεις ορθολογικά, συμφέρει: πληρώνεις κάποιον άλλο να πάει στη θέση σου. Αυτός θα πάρει 15 ευρώ την ώρα, η εταιρεία ενοικίασης άλλα 5 – λογικές τιμές! Η εταιρεία λέει ότι ο κάθε πελάτης μπορεί να νοικιάσει μόνο έναν «αγγελιοφόρο» (αντικαταστάτη), αλλά αυτά τα κόλπα είναι παλιά και γνωστά: λέτε και στους φίλους σας, ακόμα και τους άσχετους, να σας κάνουν τη χάρη να στείλουν από έναν «αγγελιοφόρο» – με τα έξοδα δικά σας… Στην προοπτική των πραγμάτων θα μπορείτε να έχετε το δικό σας μπλοκ («αγγελιοφόρων»…) και, γιατί όχι, αν το πορτοφόλι σας το σηκώνει, την ολoδική σας διαδήλωση… (Με κάποια έκπτωση στην τιμή, υποθέτουμε. Γίνονται καλύτερες συμφωνίες στη «χοντρική»…)

Πριν ακριβώς 9 χρόνια είδαμε στα μέρη μας αρκετές εκατοντάδες πληρωμένους διαδηλωτές (κι ανάμεσά τους κάποιους δολοφόνους) – αλλά δεν ήταν «αγγελιοφόροι» / αντικαταστάτες… Ήταν της «παλιάς σχολής»: εγκάθετοι… Τώρα η Wistand ανοίγει πράγματι έναν ακόμα δρόμο στη γνωστή postmodern γκάμα «πληρωμένης» υποκατάστασης. (Αν μη τι άλλο, εντυπωσιακός ο 21ος αιώνας!)

Και το κάνει η καλή start-up με την αρμόζουσα στην περίσταση «αισθητική»!

Το μέλλον είναι … στα χέρια σου; Ας μην είμαστε υπερβολικοί: το μέλλον είναι στην τσέπη σου και … στη μισθωτή εργασία! Ακόμα κι αν πρόκειται για “κινήματα”… Ακόμα κι αν πρόκειται για “δουλειά με το κομμάτι”…

(Η ασταμάτητη μηχανή είχε την απορία πως είναι δυνατόν τα “κίτρινα γιλέκα” να συνεχίζουν ρουτινιάρικα εδώ και πάνω από 6 μήνες, με μηδέν εξέλιξη στα πάντα. Στην οργάνωση, στους στόχους, στον “απολογισμό δράσης”… Τώρα σα να καταλαβαίνει: για κάποιους εργαζόμενους κατ’ αποκοπή, αυτά τα Σάββατα είναι το μεροκάματο της βδομάδας – δεν γίνεται και τίποτα άλλο….

Αν είναι έτσι, γιατί να σταματήσουν;)

Ψέμματα και κρυφτούλι

Κυριακή 5 Μάη. Με επίσημη ανεργία μόλις 4% ο αμερικανικός καπιταλισμός βρίσκεται στα καλύτερά του – έτσι δεν είναι; Πράγμα που σημαίνει ότι η ψοφιοκουναβική πολιτική αποδίδει…

Αλλά όχι. Όπως γίνεται παντού στον μεταμοντέρνο καπιταλιστικό κόσμο, έτσι και στο ψοφιοκουναβιστάν τα «νούμερα» μαγειρεύονται. Το χάσμα ανάμεσα στην καπιταλιστική πραγματικότητα και την εικονική προβολή της δεν λύνει, βέβαια, καμία απ’ τις δομικές αντινομίες του συστήματος. Εξασφαλίζει όμως αρκετή ομίχλη, κυρίως για να μην καταλαβαίνουν οι υποτελείς τι συμβαίνει.

Στην καταμέτρηση της ανεργίας γίνεται το γνωστό: οι «μακρόχρονα άνεργοι» (συμπεριλαμβανόμενων εκείνων που είτε παραιτούνται απ’ την αναζήτηση δουλειάς και την βγάζουν μόνο με τα επιδόματα και την όποια εγκληματική οικονομία, είτε περνάνε όπως όπως στην «άτυπη αγορά εργασίας») εξαιρούνται απ’ τις ανακοινώσεις περί ανεργίας. Πόσοι είναι αυτοί κι αυτές στις ηπα; Κρατηθείτε: περίπου 95 εκατομμύρια! Μαζί με τους επίσημα άνεργους (7 εκατομύρια) αυτοί που θα ορίζονταν επίσημα σαν πραγματικά άνεργοι στο ψοφιοκουναβιστάν φτάνουν τα 102 εκατομύρια. Σχεδόν το μισό των 206 εκατομυρίων ανδρών και γυναικών που είναι στις ηπα ικανοί / ικανές για εργασιακή εκμετάλλευση. Πολύ απλά: η ανεργία στο ψοφιοκουναβιστάν θα έπρεπε να λογαριάζεται σχεδόν στο 50% – αλλά η επίσημη δημαγωγία την παρουσιάζει μόλις σε 4%…

Η ανεργία, με όρους και κριτήρια καπιταλιστικά, λέγεται «υπο-αξιοποίηση ανθρώπινου κεφαλαίου». Ανεργία 50% σημαίνει (χοντρικά) πως τα αμερικανικά αφεντικά αποσπούν μόλις την μισή υπεραξία απ’ αυτήν που θα μπορούσαν σε συνθήκες πλήρους (ή σχεδόν πλήρους) «απασχόλησης». Προφανώς μεσολαβεί ένα καλό ποσοστό “μαύρης” εκμετάλλευσης, άγριας συσσώρευσης… Είναι τα κέρδη απ’ την “μαύρη” οικονομία και το οργανωμένο έγκλημα που εξισορροπούν την αναπόφευκτη μείωση των “λευκών” κερδών;

Ναι, αλλά όχι μόνον αυτό. Το κόλπο που γινόταν διεθνώς πριν το 2008 συνεχίζει και μετά: οι επιχειρήσεις λογαριάζουν στα «έσοδά» τους όχι μόνο εκείνα που προέρχονται από τις πωλήσεις τους αλλά και τα άλλα που προέρχονται απ’ τα χρηματιστήρια. Συνεπώς, ένα καλό παιχνίδι με τις μετοχές τους και τα πράγματα διορθώνονται. Ωστόσο ακόμα κι έτσι (και με τα αμερικανικά χρηματιστήρια να παριστάνουν ότι ο καπιταλισμός εκεί χαίρει άκρας υγείας…) επίσημες μειώσεις κερδών έχουν αρχίσει να ανακοινώνονται τους τελευταίους μήνες· από ονόματα σαν την exxon και την chevron – όχι τίποτα δευτερευάτζες.

Την πραγματικότητα του αμερικανικού καπιταλισμού την δείχνει, όμως, ακόμα καλύτερα, το μέγεθος των χρεών· επιχειρηματικών αλλά των απλών υπηκόων, μέσω πιστωτικών καρτών. Και τα δύο έχουν εκτοξευτεί στην προ του 2008 στρατόσφαιρα. Κι αυτά (συν μερικά άλλα, που είναι πιο εξειδικευμένα και τα παραλείπουμε) δείχνουν ότι οι ψοφιοκουναβικές μέθοδοι διάσωσης του αμερικανικού καπιταλισμού έχουν αποτύχει, και η κατάσταση από δομική άποψη βρίσκεται εκεί ακριβώς που βρισκόταν και πριν την κατάρρευση της Lehman Bros. Οι τράπεζες βρίσκονται πάντα στο κέντρο της δίνης της παρατεταμένης καπιταλιστικής κρίσης, και σ’ ότι αφορά μια επόμενη κατάρρευση εκείνο που απομένει δεν είναι το “αν” αλλά το “πότε”…

Με μία διαφορά: σε ένα πολύ περισσότερο πολεμοχαρές διεθνές περιβάλλον…