Δευτέρα 15 Ιούλη. Απ’ τον θησαυρό του χιλιανού στούντιο la Makinita: η Liniker και οι Caramelows. Από βραζιλία μεριά. Μαύρη trans η Liniker Barros, γεννημένη στην Araraguara κοντά στο Sao Paolo, έφτιαξε τους Caramelows το 2015. Για την φασιστοχριστιανοκαραβανοδιοικούμενη βραζιλία η απήχηση της Liniker είναι μια πρόκληση· κι όχι μόνο μουσική, παρότι η μπάντα δεν γράφει πολιτικά τραγούδια.
Καλή βδομάδα – οπουδήποτε.
Δευτέρα 15 Ιούλη. Κάνοντας έναν ελιγμό σε σχέση με τις τρύπες που ανοίγουν το fatih και το yavuz από ‘δω κι απο ‘κει στα θαλάσσια πέριξ της βόρειας κύρου, μέσα στον θόρυβο που προσπαθούν να προκαλέσουν οι “αγανακτισμένες” Λευκωσία και Αθήνα, το τουρκικό καθεστώς πέταξε χτες το μπαλάκι στη Λευκωσία. Με μια πρόταση πακέτο (που είχε αναγγελθεί πριν 4 ημέρες), μέσω οηε, ο πρόεδρος των τουρκοκυπρίων Akinci καλεί τον Αναστασιάδη στην δημιουργία ενός κοινού μηχανισμού διαχείρισης / εκμετάλλευσης των όποιων γκαζιών 50 – 50. Τόσο σε ότι αφορά τις αποφάσεις όσο και για τα έσοδα / κέρδη. Ο κοινός μηχανισμός θα είναι υπό την εποπτεία του οηε, με δυνατότητα συμμετοχής και εκπροσώπου της ε.ε., σαν παρατηρητή.
Συμπληρωματικά, και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, ο τούρκος υπ.εξ. Cavusoglu, με άρθρο του στην τουρκοκυπριακή εφημερίδα kibris postasi, ξεκαθάρισε πως μέχρι να δεχτούν οι ελληνοκύπριοι την πρόταση του Akinci τα τουρκικά τρυπάνια θα συνεχίσουν να κάνουν την δουλειά τους σε περιοχές που έχουν υποδειχθεί απ’ τους τουρκοκύπριους…
Παρότι η ελληνοκυπριακή λιγούρα για τα φράγκα απ’ την εκμετάλλευση των όποιων κοιτασμάτων είναι μεγάλη, είναι δύσκολο έως αδύνατο να συμφωνήσουν (οι ελληνοκύπριοι) να κρατάνε μόνο τα μισά! Η δική τους γενναιοδωρία ήταν να δίνουν ένα χαρτζιλίκι στους τουρκοκύπριους (αν κάθονται φρόνιμοι…)· όχι και 50 – 50!!! (Ο Αναστασιάδης έχει καλέσει για αύριο «εθνική σύσκεψη», όλων των κομμάτων, για να δουν τι θα απαντήσουν).
Δεν είναι, όμως, μόνο τα φράγκα. Η πρόταση των τουρκοκυπρίων για συνεταιρισμό ίσων μεταξύ τους εταίρων στηρίζεται και νομιμοποιείται όχι βέβαια στην γεωγραφική ή στην πληθυσμιακή ανισότητα των δύο ζωνών της κύπρου, αλλά απ’ την απαίτησή τους για αναγνώριση (απ’ τους ελληνοκύπριους) της πολιτικής ισότητας των δύο κοινοτήτων, σε οποιαδήποτε μελλοντική «λύση». Ο ελληνοκυπριακός εθνικισμός το απορρίπτει αυτό μετά βδελυγμίας: θέλει να είναι το μόνο αφεντικό, πατώντας πάνω στην πληθυσμιακή υπεροχή και την διεθνή αναγνώριση.
Αυτά τα δύο, τα λεφτά και η πολιτική ισότητα («παραδειγματικά» αλλά σ’ έναν κρίσιμο τομέα) βρίσκονται τώρα μπροστά τους ελληνοκύπριους, με μια μορφή: είτε δέχεστε είτε τα γεωτρύπανα συνεχίζουν (και όχι μόνο). Προφανώς θα ήθελαν να πουν ένα ξερό «όχι» – αλλά αυτό θα τους έβγαζε για άλλη μια φορά στην (διεθνή) σέντρα σαν ιδιοτελείς με περικεφαλαία.
Η παράδοση της ελληνικής και ελληνοκυπριακής στάσης δείχνει ότι το γκουβέρνο στη Λευκωσία θα προσπαθήσει να κινηθεί παρελκυστικά. Ελπίζοντας σε τι όμως;
Δευτέρα 15 Ιούλη. Σε χθεσινό της άρθρο η δεξιά καθεστωτική ελληνοκυπριακή εφημερίδα «ο φιλελεύθερος» αναφέρθηκε σε «υποψίες» της ε.ε. («υποψίες»; τι είναι αυτό;) ότι η γεώτρηση του fatih έχει κτυπήσει κοίτασμα φυσικού αερίου, και μάλιστα αρκετά μεγάλο. Προς το παρόν πρόκειται για φήμες· κάτι συνηθισμένο σ’ αυτές τις περιπτώσεις.
Ακόμα και χωρίς αυτό ωστόσο, η Άγκυρα έχει ένα «όπλο» που ο ελληνικός εθνο-ιμπεριαλισμός αγνόησε επιδεικτικά: την δυνατότητα να προκαλεί «αβεβαιότητα» γύρω γύρω απ’ τα θρυλικά κυπριακά οικόπεδα· πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορεί να αρχίσει η εκμετάλλευση οποιουδήποτε κοιτάσματος, ακόμα κι αν είναι εύλογα ελληνοκυπριακό. Μ’ άλλα λόγια: ενώ η (φαιορόζ) Αθήνα και η (σκούρο μπλε) Λευκωσία νόμιζαν ότι οι εταιρείες εξόρυξης θα «πιέζουν» την τουρκία κινητοποιώντας και τα κράτη τους, στην πράξη οι εταιρείες «πιέζουν» τους ελληνοκύπριους να δεχτούν μια «λύση». Ή, σε κάθε περίπτωση, μια διευθέτηση που να εξασφαλίζει την ηρεμία – για να γίνουν οι όποιες μπίζνες.
Τέτοιου είδους είναι η πρόταση Akinci: μια επιμέρους διευθέτηση που εξασφαλίζει την ηρεμία… Οι εταιρείες αδιαφορούν για το πως θα μοιράζονται στην κύπρο οι κοινότητες τα ποσοστά τους· τα δικά τους κέρδη δεν επηρεάζονται. Η «διεθνής κοινότητα» επίσης αδιαφορεί. Επιπλέον η ελληνική (και ελληνοκυπριακή) παρελκυστική τακτική είναι γνωστή διεθνώς εδώ και πολλά χρόνια· συνεπώς οι ελληνοκύπριοι δεν μπορούν να το παίζουν «θύματα». Γι’ αυτό δεν θα μας κάνει εντύπωση αν η πρόταση Akinci θεωρηθεί (διεθνώς) «θετική».
Περιμένουμε όλο αγωνία τι σχέδια θα κάνει όχι μόνο το ελληνοκυπριακό φασισταριό αλλά και το καινούργιο αστέρι στην πόλη: ο Γου(α)δοNick!
Δευτέρα 15 Ιούλη. Ο τύπος λέγεται Frank Zapata (απλή συνωνυμία με τον μεξικάνο επαναστάτη) και είναι ο εφευρέτης του «flyboard» – ή όπως αλλιώς ονομαστεί. Είναι ό,τι κοντινότερο στο «μαγικό χαλί του Αλαντίν» θα μπορούσε να προσφέρει αυτή τη στιγμή η τεχνολογία, αλλά δεν είναι καθόλου χαριτωμένο. Ο Zapata χρηματοδοτήθηκε γενναία απ’ τον γαλλικό στρατό (με πάνω από 1 μύριο ευρώ) για να εξελίξει την εφεύρεσή του· και χτες, «ημέρα της πτώσης της Βαστίλης» (εθνική επέτειος για τους γάλλους, με παρελάσεις και λοιπά) έκανε μια θεαματική πτήση πάνω απ’ τον Macron οπλισμένος… Με την άδειά του φυσικά! Ίσως για να θυμίσει ότι μελλοντικά όχι μόνο ο στρατός αλλά και η αστυνομία θα «σκάει (κυριολεκτικά) από εκεί που δεν το περιμένεις».
Στο παρακάτω video προτιμήσαμε την πιο σπορ εκδοχή του πράγματος· άοπλη και φυσιολατρική. Εν μέρει επειδή αυτή η εφεύρεση μπορεί να καιροφυλακτεί στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον για να κάνει τους κούριερ κυριολεκτικά «ελικόπτερα». Και εν μέρει επειδή …τέρμα οι δικαιολογίες για την καθυστέρηση στη δουλειά επειδή «είχε κίνηση»!!!!
Εντάξει; Συνεννοηθήκαμε;
Κυριακή 14 Ιούλη. Αν θυμόμαστε καλά όταν (από σπόντα…) είχε έρθει στα μέρη μας, το 1998, ένα σετ ρωσικών S 300 (που χάρη σε μια σπουδαία πατριωτική έμπνευση Αθήνας – Λευκωσίας είχε αγοράσει η δεύτερη) ήταν κάτι σαν εθνικός θρίαμβος. Με τους S 300 στην Κρήτη τα τουρκικά πολεμικά δεν θα τολμούσαν να κουνηθούν (σε περίπτωση πολέμου…) Ήταν, ακόμα, η εποχή του ένδοξου «ενιαίου αμυντικού δόγματος», της αναμονής της διάλυσης της τουρκίας, και άλλα εθνοεπικά. Σπουδαίες εποχές (για το ντόπιο φασισταριό, θεσμικό και «λαϊκό»)!
Τελικά οι S 300 αξιοποιούνται για την εκπαίδευση των συμμάχων ισραηλινών πιλότων. Χαμένοι δεν πήγαν…
Τώρα το τουρκικό καθεστώς παραλαμβάνει τους S 400 (4 σετ). Αν και είναι αμυντικοί πύραυλοι, ο πάνω χάρτης (με την εμβέλειά τους) θα πρέπει να προκαλεί κατάθλιψη στον ντόπιο αντιτουρκισμό. Στην πραγματικότητα αρκούν τα ραντάρ του συστήματος: τα βλέπουν όλα (στην ακτίνα τους).
Η έσχατη ελληνική ελπίδα είναι, πια, η τιμωρία της Ουάσιγκτον – στην Άγκυρα. Όσο κι αν παρακαλάει η ελληνική ψυχή, αυτή η τιμωρία δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Η τουρκική παραγγελία των 100 (+ 20) f 35 αξίζει πάνω από 11 δισεκατομύρια δολάρια. Το να την ακυρώσει ο «πλασιέ όπλων» ψοφιοκούναβος αφενός θα είναι μεγάλη ζημιά (για την κατασκευάστρια lockheed martin) και αφετέρου θα προκαλέσει σοβαρή δικαστική εμπλοκή (υπάρχουν υπογεγραμμένα συμβόλαια!) που το πιθανότερο είναι να την κερδίσει η Άγκυρα. Επιπλέον διάφορα τμήματα των f 35 κατασκευάζονται σε τουρκικά εργοστάσια. Όχι βίδες. Τμήματα των φτερών και των μηχανών. Με δυο λόγια: αν η αμερικανική τιμωρία είναι η απαγόρευση πώλησης των f 35, η ζημιά θα είναι μακράν μεγαλύτερη για την Ουάσιγκτον παρά για την Άγκυρα.
Θα ήταν δυνατόν να πάρει τελικά τα f 35 η Άγκυρα και η τιμωρία να είναι άλλου είδους; Αδιάφορο: αυτό που οι αμερικάνοι λένε ότι φοβούνται είναι η άμεση μελέτη των χαρακτηριστικών των αεροπλάνων τους απ’ τους ρώσους τεχνικούς των S 400 (που πάνε πάκετο με τους πυραύλους). Θα μπορούσε, φυσικά, να ισχύει και το ανάποδο: αμερικάνοι τεχνικοί να μελετήσουν τα συστήματα των S 400. Η Μόσχα δεν δείχνει να φοβάται· η Ουάσιγκτον ναι. Δεν βγαίνει κάποιο συμπέρασμα εδώ, έστω και για την τεχνολογική ηγεμονία;
Τα μέχρι τώρα βήματα του τουρκικού καθεστώτος (και όχι μόνο σε ότι αφορά τους πυραύλους…) δείχνουν ότι προχωράει τις μεθοδεύσεις του και σε σχέση με τις ηπα με πολύ πιο στέρεα βήματα απ’ ότι θα ήθελε ο ελληνικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός.
Κυριακή 14 Ιούλη. Πριν 3 χρόνια (για την ακρίβεια στις 15 Ιούλη του 2016…) έγινε στην τουρκία απόπειρα πραξικοπήματος. Έγινε επιχείρηση κομμάντο για να δολοφονηθεί ο Erdogan, βομβαρδίστηκε από αεροπλάνα το κοινοβούλιο, ενώ στρατός προσπάθησε να καταλάβει κεντρικά σημεία και το αεροδρόμιο της Istanbul. Έγιναν μαζικές δολοφονικές ενέργειες που ούτε στη φαντασία του ο μέσος μαλάκας έλληνας δεν μπορεί να διανοηθεί.
Το πραξικόπημα ήταν βιαστικό και πιθανότατα κακά οργανωμένο· αλλά αυτό δεν μειώνει στο ελάχιστο την σημασία της αντίστασης του κόσμου (συμπεριλαμβανόμενων μεταναστών απ’ την συρία και πολιτικών προσφύγων απ’ την αίγυπτο…) που βγήκε κατά χιλιάδες στους δρόμους της Istanbul και της Ankara εμποδίζοντας, συχνά μόνο με τα κορμιά του, την επιτυχία του πραξικοπήματος. Οι πάνω από 260 δολοφονημένοι πολίτες (απ’ τους πραξικοπηματίες) δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Δεν αφήνουν, επίσης, κανένα περιθώριο υποτίμησής τους απ’ τους ντόπιους «επαναστάτες», που αν φάνε κανά δακρυγόνο έχουν να το λένε και στα εγγόνια τους. Με δυο λόγια οι τούρκοι έδειξαν απέναντι στους πραξικοπηματίες του 2016 ένα σθένος που οι έλληνες απλά θα ήθελαν να το φανταστούν το 1967…
Στα μέρη μας, από ειδικούς και ανειδίκευτους ακούστηκαν όλες οι βλακείες που θα μπορούσαν να ειπωθούν. Απ’ το ότι το πραξικόπημα το οργάνωσε ο ίδιος ο Erdogan, μέχρι ότι σχεδόν δεν έγινε… Ο κοινός τόπος ήταν ο γνωστός εθνικισμός. Οι ελληνάρες θα ήθελαν να έχει πετύχει το πραξικόπημα… Το ίδιο ακριβώς έδειξε πως ήθελε και το επίσημο κράτος / παρακράτος, μέσω των φαιορόζ πολιτικών βιτρινών του, διάφορων «διανοούμενων», «διαμορφωτών κοινής γνώμης», δημοσιογράφων αλλά και δικαστικών. Όταν το ίδιο βράδυ, βλέποντας την ήττα, 8 χουντοκαραβανάδες (μεταξύ των οποίων και κάποιοι απ’ τις «ειδικές δυνάμεις» που επιτέθηκαν στο ξενοδοχείο όπου έκανε διακοπές ο Erdogan) έκλεψαν ένα ελικόπτερο και προσγειώθηκαν κάπου στην Αλεξανδρούπολη, το ελληνικό κράτος / παρακράτος δεν τους έκανε πακέτο να τους στείλει πίσω· όπως ήταν η στοιχειώδης υποχρεώσή του. Τους κράτησε και έκανε μαζί τους κάποιο deal για να μην τους εκδόσει (ενδεχομένως οι 8 να ήταν πράκτορες κάποιου κράτους απ’ τους στενούς συμμάχους του ελλαδιστάν…) Τελικά τους βάφτισε σχεδόν «ήρωες». Όπως «ήρωες» ήταν και οι ντόπιοι εθελοντές χασάπηδες στη βοσνία… Όπως “ήρωες” είναι και οι φασίστες του Τελ Αβίβ και του Καΐρου…
Το συμπέρασμα είναι σαφές. Όταν, σαν κράτος και θεσμοί περιθάλπτεις εγκληματίες σημαίνει ότι συμφωνείς με τα εγκλήματά τους. Όταν περιθάλπτεις χουντοκαραβανάδες σημαίνει ότι συμφωνείς με το πραξικόπημα που επιχείρησαν. Τα υπόλοιπα είναι για μωρά.
Το γεγονός ότι το τουρκικό καθεστώς θεώρησε τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες (ή κάποια φραξιά τους) συνυπεύθυνες για το εναντίον του πραξικόπημα δεν είναι ούτε άστοχο ούτε αυθαίρετο: το πραξικόπημα έγινε (κι αυτό ίσως εξηγεί την βιασύνη να γίνει) όταν το κυβερνοAKP έδειξε ότι αποχωρεί απ’ το αμερικανικό σχέδιο για την συρία και συντάσσεται με την Μόσχα, την Τεχεράνη (και την Δαμασκό). Υπάρχουν σοβαροί λογαριασμοί λοιπόν εδώ μεταξύ Άγκυρας και Ουάσιγκτον, και δεν είναι καν «ηθικού τύπου» (του είδους «πήγατε να με φάτε πισώπλατα»). Οι διακυβεύσεις είναι πολύ σοβαρές: οι S 400 είναι απλά μια ένδειξη αυτής της σοβαρότητας.
Κυριακή 14 Ιούλη. Το ότι το ελληνικό κράτος / παρακράτος, ακόμα κι αν δεν είχε άμεση εμπλοκή στο πραξικόπημα (γνώση εκ των προτέρων όμως είχε;) κατάφερε να χώσει επιδεικτικά την ουρά του σ’ αυτό με τον πιο ελεεινό τρόπο, δίνοντας άσυλο με 8 χουντικούς καραβανάδες (απ’ την άλλη όποιος είναι πρόσφυγας ή μετανάστης “μπορεί και να πεθάνει απ’ το κρύο – τι να κάνουμε;”), θα έπρεπε να έχει προκαλέσει σοβαρό κύμα κινηματικής / πολιτικής εχθρότητας… (Μα τι λέμε τώρα; Εδώ άλλα κι άλλα…) Πάντως όπως παντού έτσι κι εδώ η σιωπή είναι συνενοχή.
Ωστόσο υπήρχε (το 2016, το 2017, το 2018) η προσδοκία ότι η Ουάσιγκτον θα καταφέρει να γονατίσει την Άγκυρα· και ο ελληνικός ιμπεριαλισμός θα εισπράξει το μερίδιό του… Η συνένοχη σιωπή ήταν 110% εθνικιστική!
Τώρα; Οι ρωσικοί πύραυλοι και τα ραντάρ τους θα είναι σε επιχειρησιακή ετοιμότητα κάποια στιγμή τον Οκτώβρη – εφόσον όλα προχωρήσουν κανονικά. Είναι άγνωστο που θα τους εγκαταστήσει το τουρκικό καθεστώς· είναι όμως γνωστό ότι μετακινούνται εύκολα και άμεσα.
Συνεπώς το ότι το ελλαδιστάν χάνει πρακτικά τον εναέριο έλεγχο σ’ όλο το Αιγαίο (και όχι μόνο…) είναι το τίμημα μιας σοβαρής ήττας των ιμπεριαλιστικών του ορέξεων.
Τί θα κάνει;
Σάββατο 13 Ιούλη. Το ψόφιο κουνάβι θα πανηγυρίσει (μόλις το μάθει). Μια φιλανδο-ιαπωνική πανεπιστημιακή έρευνα για την υπερθέρμανση του πλανήτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο ρόλος της συγκέντρωσης του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα σε σχεση με την υπερθέρμανση έχει υπερτιμηθεί ως τώρα· ενώ, αντίστροφα, έχει υποτιμηθεί σημαντικά ο ρόλος της χαμηλής νέφωσης που εξαρτιέται (σαν “όγκος”) απ’ την γαλαξιακή ακτινοβολία που πέφτει στη γη.
Σύμφωνα με την συγκεκριμένη έρευνα τα τελευταία εκατό χρόνια η αύξηση της θερμοκρασίας που μπορεί να αποδοθεί στο διοξείδιο του άνθρακα είναι το ταπεινό 0,1 βαθμός κελσίου… Και η ανθρώπινη (καπιταλιστική…) συμβολή είναι μόλις 0,01 βαθμός κελσίου. Αντίθετα (υποστηρίζουν αυτοί οι θρασύτατοι φινλανδο-ιάπωνες) πολύ μεγαλύτερος είναι ο ρόλος (στην αύξηση της θερμοκρασίας) των χαμηλών νεφώσεων: το αν τα σύννεφα θα συγκεντρώνονται κυρίως “χαμηλά” ή “ψηλότερα” (αγνοούμε τα ύψη) επηρεάζεται απ’ την κοσμική ακτινοβολία, η ποσότητα της οποίας επί της γης δεν είναι σταθερή.
Έχει ενδιαφέρον (περισσότερα σε άρθρο του cyborg 14: engineering of everything: η ατμόσφαιρα…) ότι η ενοχοποίηση του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα σαν του κύριου υπεύθυνου για τις αλλαγές στη θερμοκρασία στην επιφάνεια της γης πάει χρονικά πολύ πιο πίσω απ’ όσο νομίζουν οι περισσότεροι, γύρω στα 1860, και σ’ έναν φυσικό (και αλπινιστή), τον John Tyndall. Στα 1860 οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα ήταν σωρευτικά ασήμαντες (1η βιομηχανική επανάσταση…) Ο Tyndall (και λίγο αργότερα ο φυσικο-χημικός Svante Arrhenius) καταλάβαιναν βέβαια ότι ο βασικότερος παράγοντας (κυκλικός με μια έννοια) για τις μεσομακροπρόθεσμες αλλαγές της θερμοκρασίας στην επιφάνεια της γης ήταν οι υδρατμοί και τα σύννεφα… Ωστόσο άφησαν αυτήν την αιτία στην άκρη επειδή, πολύ απλά, η ποσότητα των υδρατμών στην ατμόσφαιρα αλλάζει συνέχεια· συνεπώς ένας τέτοιος αστάθμητος παράγοντας δεν μπορούσε να γίνει στόχος ακριβούς μέτρησης όπως επέβαλε η επιστημοσύνη! Αντίθετα η συγκέντρωση του διοξειδίου του άνθρακα ήταν πιο σταθερή… Μ’ άλλα λόγια: το διοξείδιο του άνθρακα κέρδισε τότε το χρυσό μετάλλειο των υποψιών μόνο επειδή ήταν βολικό…
Μετά από περισσότερο από έναν αιώνα οι θρασύτατοι φινλανδο-ιάπωνες ερευνητές κατηγορούν έμμεσα αλλά καθαρά την «διακυβερνητική σύσκεψη για το κλίμα» (IPCC) ότι κάνει περίπου αυτό που έκανε ο Tyndall και ο Arrhenius: ότι αν και η σημασία της επίδρασης των νεφών στο κλίμα αναγνωρίζεται κατ’ αρχήν απ’ τους τεχνοεπιστήμονές της, δεν περιλαμβάνονται οι νεφώσεις στα μοντέλα πρόβλεψης του κλίματος επειδή δεν έχει υπάρξει σοβαρή τεχνο-επιστημονική ενασχόληση με τον ρόλο τους!
Σάββατο 13 Ιούλη. Θα αναγνωριστεί, άραγε, απ’ την “επιστημονική κοινότητα” ότι η συγκεκριμένη έρευνα έχει βάση; Η εκτίμησή μας είναι ότι “όχι, τουλάχιστον προς το παρόν” – ίσως χρειαστούν πολύ περισσότερες… Και, κυρίως, να περάσει κάμποσος καιρός ώστε να προχωρήσει η αλλαγή του ενεργειακού μοντέλου του καπιταλιστικού κόσμου.
Γιατί, κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής, αυτό ήταν και παραμένει το πρωτεύον. Το “φαινόμενο του θερμοκηπίου” με υπεύθυνο το διοξείδιο του άνθρακα άρα την καύση υδρογονανθράκων (κυρίως πετρελαίου) άρχισε να γίνεται πολιτικό θέμα και να αποκτά επιστημονική υποστήριξη μόλις το καλοκαίρι του 1988, στις ηπα. Όμως 15 χρόνια μετά την “πετρελαϊκή κρίση” του 1973 οι σκέψεις (όχι υποχρεωτικά δημόσιες) για “απεξάρτηση απ’ το πετρέλαιο” θα μπορούσαν να έχουν πολύ πιο ταπεινές και στέρεες αιτίες απ’ την ατμόσφαιρα… Εάν κάποιοι πρωτοπόροι (μεταξύ των αφεντικών και των ειδικών τους), ενδεχομένως και με “οικολογικές ανησυχίες”, θεωρούσαν ότι προοπτικά η τεχνολογία του κινητήρα εσωτερικής καύσης θα πρέπει να ξεπεραστεί, είτε υπέρ της πυρηνικής ενέργειας είτε υπέρ των λεγόμενων “ανανεώσιμων πηγών” (παραγωγής ηλεκτρισμού)· κι αν μέσα σ’ αυτό το ξεπέρασμα περιλαμβανόταν και η γεωπολιτική “απεξάρτηση” από μια σειρά πετρελαιοπαραγωγών κρατών του πλανήτη, τότε το 1988 και το “φαινόμενο του θερμοκηπίου” έπεσαν στην κατάλληλη στιγμή.
Δεν μπορούμε, δεν ξέρουμε, ούτε πρέπει να εμπλακούμε σε “υπεράσπιση” ή “καταγγελία” της μίας ή της άλλης άποψης για την “υπερθέρμανση του πλανήτη”! Μπορούμε και πρέπει να τονίσουμε ωστόσο ότι όπως η εργασία έτσι και η ενέργεια είναι κομβικής σημασίας ζητήματα για την εξέλιξη του καπιταλισμού. Είναι ζητήματα πολιτικά όχι σε τελευταία αλλά μάλλον σε πρώτη ανάλυση!
Κι έτσι για παράδειγμα, όταν το ψόφιο κουνάβι υπερασπίζεται το πετρέλαιο και καταγγέλει τους υποστηρικτές του “φαινόμενου του θερμοκηπίου”, δεν το κάνει επειδή είναι λάτρης του ενεργειακού μοντέλου της 2ης βιομηχανικής επανάστασης! Αλλά επειδή η αμερικανική βιομηχανία έχει μείνει σχετικά πίσω στις εναλλακτικές ενεργειακές τεχνολογίες· και επειδή για τα επόμενα 10 ή 15 χρόνια το αμερικανικό σύμπλεγμα κεφάλαιου / κράτους (θεωρεί ότι) μπορεί να συντηρήσει την όποια παγκόσμια ηγεμονία του (σε βάρος των ανταγωνιστών του) ελέγχοντας τις ροές υδρογονανθράκων…
Σάββατο 13 Ιούλη. Η απόφαση του ψοφιοκουναβιστάν να πουλήσει όπλα στην ταϊβάν (παλιό όνομα: εθνικιστική κίνα…) αξίας 2,2 δισ. δολαρίων είναι συνεπής και με το εμπορικό πνεύμα του ψόφιου κουναβιού, και με την επιθετικότητα (χαμηλής έντασης…) της Ουάσιγκτον κατά του Πεκίνου. Πρακτικά τα τανκς και οι φορητοί αντιαεροπορικοί πύραυλοι stinger (αυτά έχει το καλάθι) δεν αλλάζουν σε τίποτα τους συσχετισμούς στρατιωτικής δύναμης μεταξύ Πεκίνου και Ταϊπέι. Όπως εύστοχα έχει ειπωθεί στο παρελθόν, το Πεκίνο δεν θα χρειαστεί καν να κάνει πόλεμο για να κατακτήσει την ταϊβάν. Αρκεί να καλέσει όσους υπηκόους του χωράνε στην ακτογραμμή απέναντι απ’ το νησί να κτυπήσουν τα πόδια τους στη θάλασσα: το κύμα που θα σηκωθεί («τσουνάμι») θα είναι αρκετό…
Παρόλα αυτά στους μιλιταριστικούς καιρούς μας υπάρχουν πολιτικές βιτρίνες (όπως η σκληρά εθνικίστρια Tsai Ing-wen, πρόεδρος στην Ταϊπέι) που πιστεύουν ότι πληρώνοντας τις αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες η Ουάσιγκτον θα στείλει τους πεζοναύτες της να σκοτωθούν κατά χιλιάδες για πάρτη τους· αν και όποτε χρειαστεί…
Το ενδιαφέρον είναι η απρόβλεπτη αντίδραση του Πεκίνου σ’ αυτό το deal. Δεν περιορίστηκε σε φραστικές καταδίκες αλλά ανακοίνωσε …. τι; Ότι θα επιβάλει κυρώσεις σε όσες αμερικανικές εταιρείες εμπλέκονται σ’ αυτό!
Δεν είναι γνωστό ακόμα το πως θα «τιμωρήσει» οικονομικά το Πεκίνο ένα μεγάλο αριθμό πολεμικών εταιρειών των ηπα, μεταξύ των οποίων την general dynamics (κατασκευαστή του τανκ abrams) και την raytheon (κατασκευαστή του stinger). Αλλά υπάρχει κάτι πέρα απ’ αυτό: ως τώρα το Πεκίνο απαντούσε με δασμούς στους αμερικανικούς τέτοιους, και τα οικονομικά μέσα που χρησιμοποιούσε φανερά έμεναν εκεί. Τώρα ανοίγει το επόμενο κεφάλαιο, τις «κυρώσεις».
Σε κάποια επόμενη φάση θα πετάνε άραγε με καταπέλτες σκατά ο ένας στον άλλον;
Μπα…
(φωτογραφία: Απ’ την Βουδαπέστη ο κινέζος υπ.εξ. Wang Yi προειδοποίησε χτες την Ουάσιγκτον ότι παίζει με τη φωτιά πουλώντας όπλα στην Ταϊπέι. Συνεπώς χρειάζεται νερό· πολύ νερό· ένα μεγάαααααλο κύμα…)