… και ταξίδι στις όχθες του Νείλου

Δευτέρα 2 Δεκέμβρη. Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας είναι ευαίσθητος άνθρωπος. «Ευαίσθητος» με την έννοια ότι αρπάζει εύκολα τα κρυώματα και τους ιούς της εξωτερικής πολιτικής του κράτους που τον τιμά με το πόστο του υπ.εξ. Κάπως έτσι αναγνώρισε τον Guaido σαν «πρόεδρο της βενεζουέλα» – όταν τον είχε ξεχάσει και η μάνα του. Επωαζόταν εντός του (του ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλα) το μικρόβιο· και εκδηλώθηκε ετεροχρονισμένα…

Τώρα, πηγαίνοντας θυμωμένος στο Κάιρο για να τα πει με το φιλαράκι του, τον χουντικό υπ.εξ. Shoukry, έφυγε βιαστικά. Κι ήταν αναμενόμενο να αρπάξει μια ειδική version του «ιού του Νείλου». Βγάζει πυρετό: όπως δήλωσε αμφιβάλλει αν η κυβέρνηση του Fayez al-Sarraj έχει την αρμοδιότητα να υπογράψει συμφωνία με την Άγκυρα… Α χα! Ε, ας της κάνει μήνυση!!!

Αυτό το δήλωσε πρώτη η χούντα του Καΐρου· είναι δική της εφεύρεση. Αλλά γι’ αυτήν το νόημα της «αμφιβολίας» είναι σαφές. Θέλει ο στρατηγός Haftar (τον οποίο υποστηρίζει) να γίνει πρόεδρος της λιβύης ή, αν πάσει περιπτώσει, “συμ-πρόεδρος” – οπότε «αμφιβάλει»… Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας και το ρημαδογκουβέρνο του τι θέλουν; Κι αυτοί ανακάλυψαν την γοητεία του Haftar; Ας φρόντιζε να κάνει κανά εμβόλιο ο ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλας: ακόμα και στην περίπτωση που ο Haftar καταλάμβανε την Τρίπολη (αρκετά μακρινό κάτι τέτοιο στην παρούσα φάση) δεν θα σκεφτόταν τίποτα διαφορετικό για την λιβυκή αοζ απ’ όσα σκέφτονταν οι προκατοχοί του… Διάβολε! Σε μια θάλασσα που λέγεται επίσημα λιβυκό πέλαγος αυτός θα έκανε πίσω;

Πιθανότατα ο Haftar σαν πρόεδρος μπορεί να μην έκανε συμφωνία με την Άγκυρα. Ούτε με την Αθήνα θα έκανε πάντως!!! Και, παρά την επιμόλυνση αυτού του ένδοξου έλληνα πολιτικού άντρα και πατριώτη, στο χτεσινό ρεπορτάζ της αιγυπτιακής καθεστωτικής al-Ahram δεν αναφέρει πουθενά ότι θα επιταχυνθούν οι διαδικασίες για την οριοθέτηση των αοζ ελλάδας αιγύπτου… Φυσικά εκεί έχουν χούντα κι εδώ έχουμε δημοκρατία· οπότε εκεί μπορεί να κρύβουν απ’ τον λαό τα μεγάλα κόλπα ενώ εδώ τα διαλαλούν…

Όπως και νάχει, τους σφάχτες του Καΐρου το memorandum Τρίπολης – Άγκυρας τους ενοχλεί μεν· αλλά για διαφορετικούς λόγους απ’ ότι η Αθήνα. Πέρα απ’ τα υπόλοιπα έχουν ένα πρόβλημα που οι γενναίοι έλληνες δεν έχουν: η μουσουλμανική αδελφότητα παραμένει ισχυρή και αντι-χουντική στην αίγυπτο· και την στηρίζουν κάθε άλλο παρά αμελητέα κράτη. Πρώτη και καλύτερη η Άγκυρα, αλλά πιθανότατα ακόμα και (διακριτικά…) το Βερολίνο… Η χούντα φοβάται την στιγμή που η «αδελφότητα» θα έχει πετύχει αρκετή επιρροή στον στρατό, οπότε ένα στρατιωτικό κίνημα υπέρ της δημοκρατίας να στείλει τον Sisi και όλο το φασιστο-τσουρμό του οριστικά στο απόσπασμα.

Συνεπώς το μέγιστο που θέλει και μπορεί να κάνει η χούντα του Καΐρου είναι proxy πόλεμο με την Άγκυρα. Σε λιβυκό έδαφος, όπου έχει καλούς συσχετισμούς, αφού στην ίδια πλευρά βρίσκονται Παρίσι και Μόσχα (ο καθένας για τους δικούς του λόγους). Τον ελληνικό αντι-τουρκισμό η αιγυπτιακή χούντα τον κτυπάει φιλικά στην πλάτη. Δεν φαίνεται διατεθειμένη να οξύνει κάποια κόντρα· είπαμε, κοιτάει διαρκώς πίσω της. Χρειάζεται μεν την Αθήνα (που μπλοκάρει διάφορα αντιχουντικά μέτρα της ε.ε.) αλλά εκτιμάμε ότι δεν πρόκειται να θυσιάσει αυτά που θεωρεί «εθνικά συμφέροντά» της υπογράφοντας τώρα μια οριοθέτηση που σταθερά αρνείται να υπογράψει εδώ και χρόνια. Υπογράφοντας μια οριοθέτηση αοζ μεταξύ Αθήνας και Καΐρου που θα είναι υποχρεωτικά λειψή αν δεν συνοδευτεί α) απ’ την οριοθέτηση της αοζ Αθήνας – Άγκυρας στην ανατολική Μεσόγειο, και β) την οριοθέτηση της αοζ Καΐρου – Άγκυρας…

Από ένα σημείο και μετά η “ελληνο-αιγυπτιακή” φιλία και συμμαχία είναι, απλά, πηγή προβλημάτων για το Κάιρο…

 

Ζόρια – αλλά όχι ζάρια

Δευτέρα 2 Δεκέμβρη. Πέρα απ’ τις μέρα – μέρα ή βδομάδα – βδομάδα εξελίξεις, όταν και αν υπάρχουν τέτοιες, το γεγονός είναι ένα: το «κεφάλαιο λιβύη» δεν είναι για τα δόντια του ελληνικού ιμπεριαλισμού και των υπηρετών του. Έκαναν ονειρικούς υπολογισμούς για γκάζια και διεθνή υποστηρίξη γύρω απ’ τη νότια κύπρο – και απέτυχαν. Έκαναν ονειρικούς υπολογισμούς για γκάζια και διεθνή υποστηρίξη μέσω east med και “τριμερών”, και απέτυχαν (αν και κάποια στιγμή θα χρειαστεί να καταθέσουν τον αιματηρό / μιλιταριστικό τους οβολό σε κάποιον σύμμαχο). Σ’ αυτές τις περιπτώσεις τα δεδομένα ήταν σαφή και καθαρά – αλλά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δουλεύει σε «παράλληλη πραγματικότητα». Είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος, ειδικά όταν νομίζει ότι τον «παίρνει»…

Η λιβύη, όπως – τελικά – και το σύνολο της Μεσογείου (και της Αφρικής) είναι παγκόσμιο ζήτημα· με όχι ξεκαθαρισμένα ακόμα τα μέτωπα, και με κινούμενη άμμο συμμαχιών στη «δύση». Αντίθετα απ’ αυτά που διαδίδουν (και ενδεχομένως πιστεύουν) τα εθνικά μεγάφωνα ο Sarraj δεν είναι «διεθνώς απομονωμένος»! Βρίσκεται στρατιωτικά σε μειονεκτική θέση, αυτό είναι γεγονός· όπως επίσης είναι γεγονός ότι η Άγκυρα τον έχει βοηθήσει πρακτικά / στρατιωτικά. Όμως απ’ την στιγμή που ο Haftar έφτασε στα περίχωρα της Τρίπολης, όσοι δεν είναι μαζί του ξανατράβηξαν τον Sarraj στο κέντρο του «ενδιαφέροντός» τους. Το να αποκτήσει η Μόσχα (πολύ περισσότερο απ’ το Παρίσι ή την Άγκυρα) βάσεις στη λιβύη θεωρείται, όντως, επικίνδυνα too much τόσο απ’ το Λονδίνο όσο και απ’ την Ουάσιγκτον. Ακόμα και το Παρίσι, που βρίσκεται επίσης πίσω απ’ τον Haftar, μάλλον δεν θα ήθελε να έχει στα πόδια του ρώσους πολλών ειδών και ικανοτήτων…

Είναι πιθανό ότι σε μερικές ημέρες ή λίγες εβδομάδες θα γίνει ένα συνέδριο στο Βερολίνο, για να βρεθεί μια «ειρηνική λύση» στο θέμα της λιβύης. Ένα παρόμοιο που έγινε στο Παλέρμο, υπό την αιγίδα του ιταλικού γκουβέρνου, πριν ένα χρόνο (12 και 13 Νοέμβρη του 2018) απέτυχε. Τότε απέτυχε επειδή ο Haftar με ένα μόνο πράγμα συμβιβάζεται: να γίνει στρατηγός / πρόεδρος της λιβύης. Είναι πιθανό ότι θα αποτύχει και το τωρινό, στο Βερολίνο (αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν οι μπιστικοί του Haftar), αν και το γερμανικό κράτος έχει περισσότερα εχέγγυα απ’ το ιταλικό για να κάνει πειστικά «κονέ». Αν αποτύχει, πάντως, θα είναι για τον ίδιο λόγο. Επειδή ο Haftar λέει «έχω χάσει 7.000 στρατιώτες – δεν πέθαναν για το τίποτα»… Συγκινητικό!!! Και οι γάλλοι έχουν χάσει πεζοναύτες τους στη λιβύη – αλλά δεν το κάνουν θέμα!

Εκτός αν… συχνά υπάρχει ένα «εκτός αν». Ο ίδιος ο Haftar δεν πρόκειται να το παραδεχτεί, αλλά εφόσον η επίθεσή του για την κατάληψη της Τρίπολης απέτυχε όταν είχε (για να το πούμε έτσι) τον αιφνιδιασμό και τους στρατιωτικούς συσχετισμούς με το μέρος του, δεν θα τα καταφέρει μελλοντικά – χωρίς την ακόμα μεγαλύτερη και πιο φανερή βοήθεια των συμμάχων του. Συνεπώς ο λόγος και η βαρύνουσα γνώμη βρίσκεται στη δική τους αυλή· και όχι στη στολή του Haftar. Κι ας έχει “χάσει” ότι έχει… (Στο κάτω κάτω, όταν αρρώστησε βαριά, οι γάλλοι γιατροί τον έσωσαν… Έχει υποχρεώση…)

Η Μόσχα, το Παρίσι, ακόμα και το Κάιρο μπορεί (μπορεί όμως και όχι, αυτό θα φανεί στην εξέλιξη των πραγμάτων) να εκτιμήσουν ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν περισσότερα απ’ ότι έχουν αυτή τη στιγμή· ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν όλη τη λιβύη με τον Haftar για πρόεδρο· ότι δεν τους συμφέρει να δουν στην Τρίπολη άγγλους ή αμερικάνους μισθοφόρους μαζί με τους τούρκους· και πως, κατά συνέπεια, θα πρέπει να γίνει ένας κάποιος συμβιβασμός (απ’ αυτούς που κρατάνε χρόνια μέχρι και αν διαμορφωθούν…). Συνήθως δείγμα για την αναγνώριση τέτοιων πιθανοτήτων (συμβιβασμού) είναι κάποια «κατάπαυση του πυρός», κάποια «εκεχειρία» – που ποτέ δεν τηρείται απόλυτα, ωστόσο θεωρείται «βάση για παραπέρα συζητήσεις»… Το Βερολίνο έχει ανακοινώσει ήδη ότι θα συγκροτηθεί ειδική διεθνής επιτροπή για «ό,τι χρειαστεί»… Μένει να φανεί τι και πότε.

Όπως και να εξελιχθούν πάντως οι καταστάσεις, βρίσκονται άμεσα ή/και έμμεσα τόσες «μεγάλες» και «μεσαίες» δυνάμεις στο λιβυκό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου, και διακυβεύονται τόσα στον παγκόσμιο πόλεμο στην αφρική, ώστε το ρημαδογκουβέρνο (όπως, άλλωστε, και οι προηγούμενοι, οι φαιορόζ) δεν είναι κάτι παραπάνω απ’ αυτό που είναι: γελοίοι (και γι’ αυτό επικίνδυνοι) μέσα στον ιμπεριαλιστικό μικρομεγαλισμό τους…

By by Hong Kong?

Δευτέρα 2 Δεκέμβρη. Ανάλογα με την οπτική γωνία και τις απόψεις του καθενός είναι είτε υπερβολικά ηλίθιοι, είτε υπερβολικά εθνικιστές – και υπάρχουν πολλά που υποδεικνύουν ότι αυτά τα δύο είναι ένας υπέροχος συνδυασμός στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες.

Μετά από μια ανακωχή μιας εβδομάδας ή και κάτι παραπάνω (λόγω εκλογών) κι αφού η κατάληψη του Πολυτεχνείου του Χονγκ Κονγκ τελείωσε πριν μέρες (χωρίς φανφάρες), χτες έγινε μια ακόμα μεγάλη διαδήλωση· τα αναγκαία μπάχαλα· και ψάλθηκε ο αμερικανικός εθνικός ύμνος μπροστά στο προξενείο, συνοδευόμενα αυτά “μ’ όλα τα απαραίτητα”… Η πρόσφατη ψήφιση του αμερικανικού νόμου «για την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαίωματα» έχει ηλεκτρίσει έναν αριθμό νεαρών χονγκ-κονγκνέζων, που με την ανοχή των υπόλοιπων εύχονται την γρήγορη κατάληψη της επαρχίας / πόλης απ’ τον αμερικανικό («απελευθερωτικό») στρατό. Και το δείχνουν πια – το φωνάζουν.

Συμπληρώνονται 6 μήνες διαμαρτυριών αυτού του είδους. Και παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα, το Πεκίνο δεν έχει εισβάλλει για να επιβάλλει “το νόμο και την τάξη”. Μήπως έχει ένα εναλλακτικό σχέδιο; Οι προσεκτικοί υποστηρίζουν πως ναι: να αφήσει το Hong Kong στο έλεος των φιλοαμερικάνων διαδηλωτών του! Να το ρημάξουν όσο περισσότερο μπορούν, ενόσω το Πεκίνο αναπτύσσει πολύ γρήγορα, σαν πλήρη αντικαταστάτη, την γειτονική Shenzhen. Σύμφωνα μ’ αυτήν την υπόθεση εργασίας το Πεκίνο, που δέχτηκε το «ένα κράτος δύο συστήματα» προκειμένου να του επιστρέψει η αγγλία το Hong Kong το 1997, όχι μόνο δεν χρειάζεται πια το “δεύτερο σύστημα” (την διεθνή χρηματοπιστωτική λειτουργία της άλλοτε αγγλικής αποικίας), αλλά θέλει να ξεμπερδεύει μ’ αυτήν την εν δυνάμει βάση Λονδίνου και Ουάσιγκτον στο έδαφός του. Όχι καταλαμβάνοντάς την στρατιωτικά· αλλά αφήνοντάς την να παρακμάσει. (Πράγματι, αν ετοιμάζεσαι για τα χειρότερα, το τελευταίο που σε απασχολεί είναι αν το “δεύτερο σύστημα” αυτοπυρποληθεί απ’ την ίδια του τη νεολαία…)

Θα φανεί αν αυτή ή άποψη είναι σωστή. Έχει, πάντως, υπέρ της το γεγονός ότι 6 μήνες “μη επέμβασης” είναι πολύ καιρός για μια εξουσία σαν την κινεζική. Προφανώς έχει ένα κάποιο σχέδιο. Που φυσικά δεν χρειάζεται να το φωνάξει…

Κρυμμένες μπίζνες

Κυριακή 1 Δεκέμβρη. Πολύ θυμωμένο δηλώνει το ρημαδογκουβέρνο – υποθέτουμε και οι υπόλοιποι συνεταίροι της εθνικής ενότητας – για το memorandum μεταξύ Τρίπολης και Άγκυρας. Και ο ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλας, νομίζοντας ότι έχει να εκκενώσει την Villa Amalias, απ’ την μια απειλεί την Τρίπολη, κι απ’ την άλλη τρέχει σήμερα στην αγκαλιά του αιγύπτιου χουντικού υπ.εξ. Sameh Shoukry… Ζητώντας τι;

Το θέμα είναι «ευαίσθητο» – και οι πολιτικές βιτρίνες κρύβουν πολλά. Για παράδειγμα τον περασμένο Οκτώβρη ήρθε στην Αθήνα μια αποστολή της «κεντρικής τράπεζας της λιβύης – ανατολικά» για να υπογράψει – με ντόποιους εργολάβους και ελληνικές τράπεζες – ένα σχέδιο για την ανοικοδόμηση τμήματος της Benghazi. Θα έλεγε κανείς «οι γνωστές τίμιες δουλειές των ελλήνων κατασκευαστών»… Ακριβώς: η «κεντρική τράπεζα της λιβύης – ανατολικά» είναι «μαύρη», παράνομη, μη αναγνωρισμένη διεθνώς, και προφανώς διαχειρίζεται τα «μαύρα» έσοδα του στρατηγού Haftar απ’ το λαθρεμπόριο πετρελαίου και ποιός ξέρει τι άλλο.

Δεν είναι και το πιο «κομψό» πράγμα στον κόσμο ένα κρατίδιο σαν το ελλαδιστάν, που θέλει να το παίζει «μέλος της ε.ε. και της ευρωζώνης» και να έχει respect γι’ αυτό, να νταραβερίζεται με το κάθε μαφιόζικο θησαυροφυλάκιο που εμφανίζεται σαν τράπεζα, και να κλείνει δουλειές για τους «εθνικούς εργολάβους» του. Το συγκεκριμένο deal (λένε αυτοί που ξέρουν κάτι παραπάνω) έχει πολλά μηδενικά· και το προσόν ότι αφορά όχι αφεντικά του oil και του gas αλλά του μπετόν.

Επί της ουσίας (θα έλεγε κάποιος, και σωστά) δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο… έτσι είναι ο καπιταλισμός και σίγουρα έτσι είναι τα ελληνικά αφεντικά. Ταμάμ. Μόνο που όποιος κάνει βρωμοδουλειές δεν πείθει κανέναν ότι είναι ιεροκήρυκας της «διεθνούς νομιμότητας»… Κι αφού δεν υπάρχει αυτή η ρημάδα, ο καθένας κάνει τις δουλειές και τις βρωμοδουλειές του κατά πως βολεύεται.

Ας κλάψει λοιπόν όσο θέλει ο ρημαδοΓου(αϊ)δο Νικόλας στον ώμο του Shoukry… Αν η Αθήνα αναγορεύσει την χούντα του Καΐρου σε «προστάτη» των ελληνικών μπίζνες στην ανατολική λιβύη, το ελλαδιστάν θα εκτοξευτεί στη στρατόσφαιρα της ιμπεριαλιστικής αδηφαγίας… Και μετά θα πέσει…

Ποιοί θα πληρώσουν γι’ αυτό όταν έρθει η ώρα; Μα ελάτε τώρα· μην κάνετε σαν παιδιά…

(Υ.Γ. Ο ρημαδοΚούλης θα συναντηθεί, λέει, με το ψόφιο κουνάβι στο «περιθώριο της συνόδου κορυφής του νατο», στο Λονδίνο, την ερχόμενη Τρίτη ή την Τετάρτη. Δεν θα έχει και πολλά κέφια το ψόφιο κουνάβι – τον περιμένουν μεγάλες διαδηλώσεις στο Λονδίνο…

Και ο Erdogan; Με ποιόν θα συναντηθεί; Με Macron, Johnson και Merkel…

Εντάξει – αυτά δεν λένε τίποτα…)

(χάρτης: Αν δείτε κανάν αγωγό east med να περνάει, ρωτείστε τον: ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;)

Η μεγάλη παράκαμψη 1

Κυριακή 1 Δεκέμβρη. Έγινε. Ούτε εντελώς ξαφνικά, ούτε εντελώς αναμενόμενα. Προχτές (Παρασκευή) έξι ευρωπαϊκά κράτη (εκ των οποίων τα τέσσερα και μέλη του νατο) ανακοίνωσαν ότι προσχωρούν στην χρήση του INSTEX (Instrument in Support of Trade Exchanges) – του μηχανισμού που έχουν φτιάξει Παρίσι, Λονδίνο και Βερολίνο για να παρακάμπτουν τις αμερικανικές κυρώσεις στα εμπορικά τους νταραβέρια με την Τεχεράνη. Βέλγιο, δανία, φινλανδία, ολλανδία, νορβηγία και σουηδία ανακοίνωσαν ότι …βρισκόμαστε στη διαδικασία να γίνουμε μέτοχοι του INSTEX, διαμορφώνοντας τις εθνικές μας νομοθεσίες…

Ας θυμίσουμε πρώτα περί τίνος πρόκειται. Ο τρόπος που η Ουάσιγκτον μπορεί να ελέγχει τις διεθνείς οικονομικές συναλλαγές (π.χ. τις εμπορικές) , που πάνω του στήνει τις «τιμωρίες» σε όσους δεν υπακούουν στις διαταγές της («κυρώσεις»), είναι το διεθνές σύστημα εκκαθάρισης συναλλαγών SWIFT. Ο Α αγοράζει απ’ τον Β εμπορεύματα Χ αξίας· ο Β αγοράζει απ’ τον Γ εμπορεύματα Ψ αξίας· ο Γ αγοράζει απ’ τον Α εμπορεύματα Ζ αξίας. Στο βαθμό που αυτές οι συναλλαγές γίνονται διατραπεζικά το SWIFT τις καταγράφει διαρκώς, τις ταξινομεί, καταγράφοντας και τις πληρωμές. Από εκεί (μέσω των εκπροσώπων της) η Ουάσιγκτον μαθαίνει τις παγκόσμιες δοσοληψίες. Και έτσι μπορεί να βάζει τιμωρίες.

Σε σχέση με τις κυρώσεις στην Τεχεράνη μετά την αποχώρηση του ψοφιοκουναβιστάν απ’ την 5 + 1 συμφωνία για τα ιρανικά πυρηνικά, τα ευρωπαϊκά κράτη που την είχαν συνυπογράψει δήλωσαν ότι παραμένουν δεσμευμένα σαν αυτήν. Έγιναν έτσι στόχος των αμερικανικών κυρώσεων, αν συνέχιζαν να έχουν δουλειές με τον ιρανικό καπιταλισμό· με εισαγωγές υδρογονανθράκων, αλλά και πολύ περισσότερα.

Η παράκαμψη των τιμωριών απαιτούσε την παράκαμψη του SWIFT. Έτσι, μετά κόπων και βασάνων, φτιάχτηκε το INSTEX (μπήκε επίσημα σε λειτουργία τον περασμένο Ιούλη), που επιτρέπει στα μέλη του να έχουν δοσοληψίες με το ιράν είτε χωρίς να μετακινούν χρηματικά ποσά, είτε χρησιμοποιώντας άλλα νομίσματα εκτός δολαρίου, με «πλάγιο» τρόπο.

Σ’ αυτόν τον μηχανιμό προσχώρησαν προχτές τα 6 κράτη. Και ο αμερικάνος πρεσβευτής στο Βερολίνο Richard Grenell, γνωστό φασιστόμουτρο, ξανα-έβγαλε αφρούς:

… Την ώρα που το ιρανικό καθεστώς σκοτώνει τον ιρανικό λαό και κλείνει το ίντερνετ εσείς κάνετε αυτό;…

Πράγματι, το timing μπορεί να μην είναι τυχαίο. Μπορεί, όμως, να είναι άσχετο με το τι γίνεται στο ιράν. Ποιός θα απέκλειε ότι έχει σχέση με άλλες αμερικανικές κινήσεις, όπως για παράδειγμα τις αναμενόμενες «κυρώσεις» στις ευρωπαϊκές εταιρείες που συμμετέχουν στον nord stream 2;

Η Τεχεράνη, πάντως, χάρηκε. Ελπίζουμε ότι η συμμετοχή των 6 κρατών σ’ αυτόν τον οικονομικό μηχανισμό θα του δώσει καινούργια ενεργητικότητα, και θα τον κάνει περισσότερο επιχειρησιακό δήλωσε ο ιρανός υφ.υπ.εξ. Abbas Araqchi.

Δεν θα υπάρξει άμεσο αποτέλεσμα για την Τεχεράνη. Αλλά και να υπάρξει δεν θα το μάθουμε – έτσι είναι αυτά…

Η μεγάλη παράκαμψη 2

Κυριακή 1 Δεκέμβρη. Ένας απ’ τους τρόπους που δουλεύει το INSTEX είναι με «τεφτέρια». Το ιράν εισάγει μεγάλες ποσότητες φαρμάκων απ’ την ευρώπη, και μπορεί να εξάγει εκεί πετρέλαιο ή άλλα είδη. Κανείς δεν θα πληρώνει. Θα υπάρχει μια ενιαία κοστολόγηση σε ευρώ, και ο κάθε αγοραστής θα είναι «σημειωμένος» για τα χρέη που έχει στους κάθε φορά πωλητές. Τα ποσά θα συμψηφίζονται αμοιβαία τακτικά, έτσι ώστε χωρίς μετακίνηση χρήματος να προχωρούν κανονικά οι εμπορευματικές συναλλαγές.

Είναι αυτός ένας μηχανισμός που η αποκλειστική του χρησιμότητα είναι η προφύλαξη του εμπορίου ανάμεσα σε ευρωπαϊκά κράτη και την Τεχεράνη απ’ το αμερικανικό χρηματοπιστωτικό πανοπτικό; Όχι βέβαια. Αυτός είναι μηχανισμός γενικότερης χρήσης στο διεθνές εμπόριο! Και δεν έχει στόχο να αχρηστέψει μόνο το αμερικανικό «βλέμμα». Αλλά και – αυτό κυρίως – το αμερικανικό νόμισμα, χωρίς οι αρμόδιοι αμερικανικοί μηχανισμοί να μπορούν να καταλάβουν (δηλαδή: να μετρήσουν) τι συμβαίνει· ούτε από ποιούς, ούτε πότε… Θα τολμούσαμε να πούμε: αν το αμερικανοελεγχόμενο SWIFT είναι ως τώρα το μέσο της διεθνούς εμπορικής «νομιμότητας», τότε το INSTEX (και κάθε παρόμοιο) είναι «μηχανισμός παρανομίας».

Αν η Ουάσιγκτον (και όχι μόνο… υπάρχει και το Τελ Αβίβ, μην ξεχνιόμαστε) έχει έναν ιρανικό λόγο να λυσσάει που η παράκαμψη του INSTEX αποκτάει σταδιακά υπόσταση και λειτουργικότητα, έχει πολύ περισσότερους λόγους για να λυσσάει άσχετα με το ιράν. Αν μπουν σ’ αυτόν τον μηχανισμό και η Μόσχα και το Πεκίνο, όπως έχουν κατά καιρούς δηλώσει οι πολιτικές τους βιτρίνες; Όσο περισσότερα κράτη μπαίνουν, τόσο πιο λειτουργικό γίνεται το σύστημα… Κι αν τα ευρωπαϊκά κράτη (δηλαδή οι ευρωπαϊκές εταιρείες) μπουν και στο αντίστοιχο κινεζικό σύστημα; Αν, δηλαδή, διαμορφωθούν διάφορα «ταμπλώ» εκκαθαρίσεων στις διεθνείς εμπορικές συναλλαγές, χωρίς χρήση δολαρίου, και χωρίς να μπορεί να πάρει έστω μυρωδιά η Ουάσιγκτον; Πού πάμε έτσι κύριοι;;;

Απ’ την στιγμή που η Ουάσιγκτον έκανε το δολάριο όπλο, οι αντίπαλοί της (καπιταλιστικά κράτη περιωπής) δεν θα μπορούσαν να περιμένουν πότε, αν και πως θα το χρησιμοποιήσει εναντίον τους. Διάφορες τακτικές αποδολαριοποίησης βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη· κατ’ αρχήν μέσω διμερών κρατικών συμφωνιών να συναλλάσσονται μεταξύ τους στα εθνικά τους νομίσματα.

Αλλά αν προσθέσει κανείς 50 ή 100 τέτοιες διακρατικές συμφωνίες δεν αποκαθιστά τις ευκολίες του διεθνούς εμπορίου που προσέφερε η χρήση του δολαρίου σαν «αξιόπιστου ενδιάμεσου» στις ισοτιμίες και στις τιμές. Το ότι το Α κράτος έχει μια τέτοια συμφωνία με το Β και μια άλλη, χωριστά, με το Γ, δεν σημαίνει ότι το Α και το Γ έχουν ανάλογη. Συνεπώς δεν μπορούν να γίνουν συμψηφισμοί στην τριάδα· μόνο ένας μ’ έναν.

Μηχανισμοί τύπου INSTEX έρχονται να καλύψουν αυτό το κενό: με τιμολογήσεις σε δύο, τρία, το πολύ τέσσερα νομίσματα διεθνούς χρήσης εκτός του δολαρίου (και πάντα με την εναλλακτική μετακίνησης απ’ το ένα στο άλλο) και με την δυνατότητα να γίνονται συμψηφισμοί μεταξύ όλων των μελών του ή μεταφορές χρήματος από τράπεζα σε τράπεζα εκτός δολαρίου και εκτός SWIFT, αυτοί οι μηχανισμοί είναι, από πολιτική άποψη (όχι τεχνική), το ανάλογο του μη τραπεζικού blockchain στη διεθνή κυκλοφορία του χρήματος.

6.000 σαρδέλες.. Πόσο αστείο μπορεί να είναι;

Κυριακή 1 Δεκέμβρη. Τέσσερεις νεαροί φίλοι απ’ την Bologna έψαχναν μια φόρμουλα αντίδρασης απέναντι στην επιρροή του ακροδεξιού Salvini και στην περιοχή τους. Η Emilia-Romagna έχει υπάρξει «κόκκινη» (έως «βαθιά κόκκινη») για δεκαετίες – σαν μέρος του βιομηχανικού ιταλικού βορρά. Όχι πια…

Οι ευφάνταστοι νεαροί, χρησιμοποιώντας τα social media (τι άλλο; σιγά στις αφίσες και στις προκηρύξεις – και στον κόπο τους!) αυτοβαφτίστηκαν με το μάλλον πρωτότυπο όνομα «6.000 σαρδέλες» καλώντας σε αντι-Salvini συγκέντρωση στην κεντρική πλατεία της Bologna στις αρχές Νοέμβρη. Απο πού προέκυψε το όνομα; Απ’ το ότι υπολόγισαν ότι στην πλατεία θα χωρούσαν στριμωγμένοι το πολύ 6.000 άνθρωποι. Ο θεαματικός linguistic νεωτερισμός του πέτυχε με το παραπάνω: συγκεντρώθηκαν 15.000, όχι μόνο στην πλατεία αλλά και στους γύρω δρόμους…

Κι αυτή ήταν η αρχή. Οι «6.000 σαρδέλες» άρχισαν να εξαπλώνονται με την ταχύτητα του θεάματος…. Μετά την Bologna έγιναν αντίστοιχες πετυχημένες συγκεντρώσεις στην κοντινή Modena, στο Regio Emilia και στο Rimini. Χτες νοτιότερα, στη Φλωρεντία.

Πολλοί αντι-Salvini (ή απλά χασομέρηδες…) θέλουν να γίνουν, έστω για μια φορά στη ζωή τους, «6.000 σαρδέλες». Είναι “φάση”! Τώρα προγραμματίζονται συγκεντρώσεις στις μεγάλες πόλεις. Τορίνο, Μιλάνο, Νάπολη. Και σαν κορύφωση στη Ρώμη, στις 14 Δεκέμβρη. Εκεί οι οργανωτές ελπίζουν να «στριμωχτούν» 1.000.000 σαρδέλες… Λεπτομέρεια, που ίσως την έχετε υποθέσει: απαγορεύεται οποιοδήποτε πανώ, πλακάτ και κάθε τι σχετικό με πολιτικά συνθήματα. Το μόνο που επιτρέπεται είναι το σήμα της σαρδέλας. Sardine vs Salvini – έτσι… Aκόμα και σαν γελοίος φιόγκος στο κεφάλι (φωτο επάνω).

Είναι αυτό αντιφασισμός (εντός ή εκτός εισαγωγικών); Ξέρουμε πως πολλοί θα το έχουν εύκολο να κατηγορήσουν την ασταμάτητη μηχανή για «εμμονές»… αλλά όχι, αυτό ΔΕΝ είναι αντιφασισμός· ό,τι κι αν σκέφτονται οι συμμετέχοντες. Είναι, βέβαια, ένα θεαματικό «αντι-», που κάλιστα μπορεί να ελκύει και αντιφασίστες… Πρόκειται όμως για μια αλυσίδα events που θα χαθούν σύντομα μέσα στην ομίχλη της μεταμοντέρνας καθημερινότητας. Ο αντιφασισμός δεν είναι event – και η ιταλική κοινωνική αριστερά δεν θα έπρεπε να το ξεχνάει, γιατί τον φασισμό τον έχει πληρώσει ακριβά.

Έχει θεωρηθεί “απόδειξη γνησιότητας” η απαγόρευση των πολιτικών θέσεων, ακόμα και των πολιτικών συμβόλων σε τέτοιες “λαοσυνάξεις”. Σαν απόδειξη “φρεσκάδας”. Αλλά είναι το αντίθετο: είναι απόδειξη “αρπαχτής”! Όχι μόνο και όχι τόσο απ’ την μεριά των όποιων οργανωτών κάθε φορά. Σίγουρα, όμως, απ’ την μεριά των συμμετεχόντων. Μόνο αν πρόκειται να εκδηλωθείς στιγμιαία και επιδερμικά αρνείσαι την ιστορική καταγωγή των αρνήσεων σου. Σου φαίνεται “βάρος”, “δέσμευση”, στην οποία δεν σκοπεύεις. Όχι. Η postmodern άρνηση πρέπει να είναι ανάλαφρη μέσα στον ιστορικό χρόνο· να διεκδικεί μια ορισμένη νεότητα κόντρα στην Ιστορία… Πρέπει να είναι “άμεση”, δηλαδή άμεσα ανακλητή… Πρέπει να είναι γρήγορη – κανείς δεν περιμένει, και κανείς δεν έχει ραντεβού με την Ιστορία… Πρέπει να μπορεί να φωτογραφηθεί και να βιντεοσκοπηθεί χωρίς να εξαντληθούν τα φορητά τηλεχειριστήρια της καθημερινής ζωής…

Ας το υπενθυμίσουμε: η θεσμική και κοινωνική “σκλήρυνση” των καπιταλιστικών καθεστώτων διεθνώς, ειδικά εκείνων που νοιώθουν ότι χάνουν τις άλλοτε θέσεις τους στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, κέρδους και εξουσίας, δεν είναι αστείο. Δεν είναι θεατρικό του είδους “πιράνχας εναντίον σαρδελών”! Είναι υποχρεωτικές κινήσεις των αφεντικών και των λακέδων τους.

Αν αυτό δεν γίνεται κατανοητό μαζί με την μεσο-μακροπρόθεσμη βαρβαρότητα που αναγγέλει, τότε όσες κι αν είναι οι “σαρδέλες” σε τηγάνι θα καταλήξουν…

(φωτογραφία κάτω: σαρδελοσυγκέντρωση χτες, στην Φλωρεντία…)

Θύμωσε το ελλαδιστάν!…

Σάββατο 30 Νοέμβρη. Έρμοι λίβυοι της GNA φυλαχτείτε! Ο ρημαδοΚούλης, το γκουβέρνο του και σύμπασα η εθνική ενότητα τα πήραν – για το προκαταρκτικό deal με τον Erdogan! Και δεν μπορείτε να φανταστείτε τι θα πάθετε τώρα:

Α) Η θεία Λίτσα είναι πάντα διαθέσιμη. Αρκεί να κουρντιστεί, να προγραμματιστεί και να εξοπλιστεί κατάλληλα… Έρμοι λίβυοι: ό,τι και να ξέρετε από όπλα μαζικής καταστροφής ξεχάστε τα. «Θεία Λίτσα» – αυτό μόνο! Θα σας κάνει τα μούτρα κρέας!

Β) Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας ζήτησε το «μνημόνιο» για να το μελετήσει (κουσούρια είναι αυτά: χωρίς μνημόνια δεν περνάει η ώρα…)· αλλιώς θα απελάσει τον λίβυο πρεσβευτή (της αναγνωρισμένης απ’ τον οηε κυβέρνησης) και θα διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις με την Τρίπολη! (Ανατριχιαστικό!)

Γ) Θα φωνάξει το ρημαδογκουβέρνο (και η εθνική ενότητα) στην Αθήνα ανθρώπους του στρατηγού Haftar! Για τουρισμό και κονσομασιόν… Ένα καινούργιο όνομα έχει μπει στην πολιτική ζωή του λαού και του τόπου, ο «στρατηγός Haftar», που υποτίθεται πως είναι φίλος «μας» (αφού είναι εχθρός των «άλλων»). (Ανατριχιαστικότερο! Η αλήθεια είναι βέβαια ότι διάφοροι έλληνες εφοπλιστές / πετρελαιάδες κάνουν εδώ και καιρό δουλειές με τον Haftar, αυτό που λέγεται λαθρεμπόριο πετρελαίου. Είναι κάτι που πρέπει να ληφθεί υπόψη, αλλά αποτελεί μικρό μόνο μέρος της ιστορίας… Δεν είναι καν οι μόνοι… Θα τα πούμε σιγά σιγά…)

Δ) Όπως ξεκαθάρισε ο ρημαδοΚούλης όλοι αυτοί οι «αναθεωρητές» (η Άγκυρα και η Τρίπολη) δεν θα αντιμετωπίσουν μόνο το ατσάλινο χέρι της Αθήνας αλλά «και των ευρωπαίων συμμάχων της»! Αυτό είναι ανατριχιαστικότατο!!! Με τόσες βάσεις «φιλίας και συμμαχίας» για χάρη του ψοφιοκουναβιστάν τους «ευρωπαίους συμμάχους» βρήκε να επικαλεστεί ο ρημαδοΚούλης; Τους μυρουδιάδες; Ο αμερικάνος σύμμαχος ΔΕΝ;;; Τίποτα; Τσου; Γιόκ;

Κι έπειτα σε ποιούς «ευρωπαίους συμμάχους» αναφέρεται; Στην Ρώμη; Όχι – είναι με τον Sarraj… Στο Λονδίνο; Όχι – είναι με τον Sarraj… Ποιός μένει; Α ναι: ο βασιλεύς της γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, που είναι εναντίον και του Sarraj και του Erdogan (λέμε τώρα…).

Χαριτωμένο! Το «ελλάς – γαλλία – συμμαχία» θα καθαρίσει στην ανατολική Μεσόγειο!!! (Μην το φωνάζετε πολύ όμως θυμωμένοι άρχοντες και θειαΛιτσική εθνική ενότητα: τα πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα!)

(Παρεπιπτόντως: το καθεστώς του Sarraj είναι αυτό που έχει κάνει τα deal με τη Ρώμη και έχει τα κάτεργα με τους αφρικάνους πρόσφυγες / μετανάστες… Όχι, δηλαδή, ότι ο Haftar δεν θα έκανε τα ίδια…)

(φωτογραφία: Απόδοση τιμών στον στρατηγό Haftar, στο κατάστρωμα του ρωσικού αεροπλανοφόρου Admiral Kuznetsov, στα ανοικτά της λιβύης, τον Γενάρη του 2017)

… και … η φοράδα … στο αλώνι!..

Σάββατο 30 Νοέμβρη. Το πρώτο και βασικότερο που πρέπει να συγκρατήσετε είναι ότι η αφρική, τόσο η βόρεια όσο και η υποσαχάρια και η νότια, σπρώχνεται ήδη γερά σαν πεδίο / πεδία μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Αυτό δεν ξεκίνησε χτες, αλλά κλιμακώνεται σταθερά. Η ασταμάτητη μηχανή έχει κάνει αθόρυβα και προσεκτικά τις απαραίτητες προετοιμασίες για την αντι-πληροφοριακή δουλειά της· αλλά θα είναι αρκετά δύσκολο, το λέει από τώρα.

Ενδεικτικά: την περασμένη Τρίτη 26 Νοέμβρη ο David Schenker, βοηθός υφ.υπ.εξ. του ψοφιοκουναβιστάν για της «υποθέσεις της εγγύς ανατολής» («εγγύς»; σε ποιόν;) δήλωσε ότι «… οι ηπα είναι προσηλωμένες σε ένα ασφαλές μέλλον ευημερίας για τον λαό της λιβύης. Για να γίνει αυτό απαιτούνται δεσμεύσεις των εξωτερικών παραγόντων… Ειδικά η στρατιωτική εμπλοκή της ρωσίας απειλεί την ειρήνη, την ασφάλεια και την σταθερότητα της λιβύης… Ρώσοι στρατιώτες και μισθοφόροι της wagner έχουν αναπτυχθεί σε μεγάλους αριθμούς στο έδαφος και υποστηρίζουν τον LNA [Libyan national army – τον Haftar δηλαδή. ΡημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα δικός σου!] Εκτιμάμε ότι αυτό είναι εξαιρετικά αποσταθεροποιητικό. Και οι τρόποι που δρα αυτή η οργάνωση, και ειδικά οι ρώσοι, δημιουργεί το ενδεχόμενο για μεγάλης κλίμακας απώλειες για τους άμαχους πληθυσμούς»…

Μετά από χρόνια απουσίας η Ουάσιγκτον αποφάσισε ότι πρέπει να ασχοληθεί (και) με τη λιβύη – και ότι ο ρωσικός στρατός εκεί, κανονικός και μισθοφόροι, είναι «πολύς» και «αποσταθεροποιητικός». Για τον γαλλικό (λεγεώνα των ξένων; όχι μόνο…) δεν είπε τίποτα· ούτε για την υποστηρίξη απ’ τη χούντα του Sisi. Ούτε για την υποστηρίξη από τα εμιράτα (από λάθος χτες γράψαμε ότι η Ντόχα υποστηρίζει τον Haftar. Όχι, υποστηρίζει μαζί με την Άγκυρα τον Sarraj. Τα εμιράτα είναι που πληρώνουν Haftar…)

Ένα επιπλέον ενδιαφέρον της ανανέωσης του «αμερικανικού ενδιαφέροντος» για την λιβύη (που φαίνεται να ακολουθεί τον αγγλικό δρόμο, δηλαδή να είναι υπέρ του Sarraj – μπλιαχ!.. του ανθρώπου που κάνει μνημόνια με την Άγκυρα· αλλά αυτό μπορεί να εξηγεί γιατί ο ρημαδοΚούλης ξέχασε ποιος είναι ο «στρατηγικός σύμμαχος» του ελλαδιστάν… Μύλος!!!) και των πιο πάνω δηλώσεων είναι ότι έγιναν δυο μέρες αφότου μια γερή αμερικανική αντιπροσωπεία (με την υποσύμβουλο εθνικής ασφαλείας για την μέση Ανατολή και την βόρεια Αφρική Victoria Coates, αλλά και το στέλεχος της «africom», δηλαδή της αμερικανικής στρατιωτικής διοίκησης για την αφρική, στρατηγό Steven deMilliano) συναντήθηκε με τον Haftar – κατά πάσα πιθανότητα στην έδρα του, στο Tobruk. Αυτό έγινε την Κυριακή 24 Νοέμβρη. Για να τον πείσει να υπακούσει στον Sarraj.

Αν πάρουμε τοις μετρητοίς τις δηλώσεις του Schenker δυο μέρες μετά, φαίνεται ότι «δεν τα βρήκαν» με τον Haftar. Προσέξτε όμως κι αυτό, για να πάρετε μια ιδέα για το τι σημαίνει «κινούμενη άμμος»: ο Haftar, που ήταν στρατηγός του Καντάφι, ήταν asset της cia – επί 30 χρόνια! Μετά, όμως, το τέλος του Καντάφι το 2011, η Ουάσιγκτον αποσύρθηκε (αναγκάστηκε, αλλά αυτό είναι μια άλλη πολύπλοκη ιστορία…) και τον Haftar τον «μάζεψε» πρακτικά η Μόσχα, εν γνώσει των προηγούμενων «αμερικανικών» σχέσεών του. Η στρατιωτική υποστηρίξή της τα τελευταία χρόνια είναι κρίσιμη για το μέλλον που οραματίζεται ο Haftar. Αν την αποσύρει, το Παρίσι και το Κάιρο μόνα τους δεν θα του εξασφαλίσουν καν αυτά που κατέχει τώρα.

Η Ουάσιγκτον ψάχνει έδαφος στη λιβύη για να εγκαταστήσει το αρχηγείο της «africom», που δεν το θέλει κανένα άλλο κράτος στη μαύρη ήπειρο, και προς το παρόν στεγάζεται … στη γερμανία (μια γνωστή αφρικανική χώρα…). Η Μόσχα επιδιώκει το ακριβώς αντίθετο, για δικό της λογαριασμό: «διευκολύνσεις» στη λιβύη, και άρα αξιόλογη αεροναυτική παρουσία στην κεντρική Μεσόγειο (και όχι μόνο). Με τα τωρινά δεδομένα η Μόσχα είναι πολύ πιο κοντά στους στόχους της, υπό το όνομα “Haftar”.

Όρμα ρημαδοΚούλη! “Βγαίνεις”!!! Ας την ουκρανία και το παπαδαριό της και πιάσε radio Benghazi στα ρώσικα!

(φωτογραφία: Συνάντηση της αμερικανικής αντιπροσωπείας με τον Haftar, στις 24 Νοέμβρη του 2019. Όποιος έχει «καλά χαρτιά», δηλαδή έδαφος, κάνει παιχνίδι…)

«Ας πούμε κάτι που όλους μας ενώνει»…

Σάββατο 30 Νοέμβρη. Σημαίνουν τα πιο πάνω, και ειδικά το ότι η Άγκυρα και η Μόσχα υποστηρίζουν αντίπαλα στρατόπεδα στη λιβύη, ότι αμφισβητείται η μεταξύ τους στρατηγική σχέση; Καθόλου! Ποιός θα είχε αντίρρηση, για παράδειγμα, με μια de facto διάσπαση του λιβυκού εδάφους; Πάντως όχι η Μόσχα, όχι και η Άγκυρα, που ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την μουσουλμανική αδελφότητα η οποία είναι σύμμαχος του Sarraj.

Απ’ την άλλη μεριά κανείς τους δεν θα χαλιόταν αν αυτές οι δύο πλευρές τα «έβρισκαν» κάποια στιγμή (πράγμα αδύνατο ως τώρα, λόγω των απαιτήσεων του Haftar). O Sarraj έχει το πλεονέκτημα της «αναγνώρισης» της κυβέρνησής του απ’ τον οηε – και το μειονέκτημα της εξαιρετικά μειωμένης εδαφικής επικράτειας. Ο Haftar έχει το πλεονέκτημα της μεγαλύτερης επικράτειας και του ελέγχου των περισσότερων πετρελαιοπήγαδων και λιμανιών φόρτωσης – και το μειονέκτημα ότι θεωρείται «αντάρτης». Είναι αμφίβολο αν χρειάζεται πια την αμερικανική βοήθεια για οτιδήποτε – αλλά ας περιμένουμε…

Υπάρχει κάτι που, παραδόξως, ενώνει τους διεθνείς υποστηρικτές και των δυο πλευρών: ούτε η Μόσχα, ούτε η Ρώμη, ούτε η Άγκυρα, ούτε το Παρίσι, ούτε το Κάιρο, ούτε το Λονδίνο (ο καθένας για τους δικούς του λόγους) δεν θα ήθελαν να μπαστακωθεί ο αμερικανικός στρατός στη λιβύη! Θα είναι ένα «αγκάθι» που κανείς δεν θέλει…