Category: Ασταμάτητη μηχανή

Η «έκτακτη ανάγκη» μονιμοποιείται

Πέμπτη 19 Οκτώβρη. Απ’ την άποψη της εργατικής κριτικής ήταν αναμενόμενο. Ειδικά αφού η επί 2 χρόνια διαρκής εξάμηνη ανανέωσή του δεν συνάντησε την πρέπουσα αντίθεση.

Συνεπώς, ο νέος γάλλος πρόεδρος Macron, στις αρχές του ερχόμενου Νοέμβρη δεν θα ανανεώσει για 5η φορά το «καθεστώς έκτακτης ανάγκης», τις ειδικές νομοθεσίες δηλαδή που ισχύουν στη γαλλία απ’ τον Νοέμβρη του 2015. Θα το κάνει κατάσταση διαρκείας, «νέα κανονικότητα» της δημόσιας τάξης, με έναν καινούργιο νόμο «για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας» (και όχι μόνο).

Το κεντρικό ιδεολογικό δόγμα της μόνιμης κατάστασης «έκτακτης ανάγκης» θα έπρεπε να σημάνει συναγερμό παντού: «αν δεν έχεις κάνει τίποτα παράνομο δεν έχεις λόγο να φοβάσαι»… Δεν έχεις λόγο να φοβάσαι αν μπουκάρει η αστυνομία για να κάνει έρευνα στο σπίτι σου… Καλό θα ήταν να αφήσεις τα “όργανα” να ψάξουν και την κωλοτρυπίδα σου· έχεις να κρυψεις κάτι εκεί; Δεν έχεις λόγο να φοβάσαι αν σε σταματούν στο δρόμο για σωματικό έλεγχο· έχε το νου σου μόνο να κρατάς ψηλά τα χέρια… Δεν έχεις λόγο να φοβάσαι αν αποκλείονται γειτονιές της πόλης που ζεις, ίσως κάπου στα προάστεια, ίσως η δική σου… Να φοβάσαι αν συλλαμβάνονται άλλοι με βάση «υποψίες», ανώνυμες «πληροφορίες», και τα λοιπά… Δεν έχεις κανένα λόγο… Αρκεί «να είσαι καθαρός»… Κοίτα τη δουλειά σου, τρώγε το φαΐ σου, και βγάλε τον σκασμό! That’s it!!

Η βασική λειτουργική αρχή αυτής της νέας μαζικής επιτήρησης (και καταστολής, όπου χρειάζεται) είναι αυτό που ίσχυε στη γαλλία ήδη εδώ και 2 χρόνια: τα χέρια της αστυνομίας είναι απόλυτα λυμμένα, δεν χρειάζεται δικαστική γνωμάτευση ή διαταγή για να δράσει, και έτσι θα προσπερνάει κατά βούληση πολλά απ’ αυτά που στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα θεωρούνταν κατοχυρωμένα (και πολύτιμα) «ανθρώπινα δικαιώματα». Και επειδή το εκτελεστικό του κράτους έχει, πια, την ελευθερία του, αντίστροφα, όσοι μπαίνουν στο στόχαστρό του, θα δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να αποδείξουν την αθωώτητά τους – αν μένουν ζωντανοί… Για έναν απλό, πολύ απλό λόγο: κάθε τέτοια απόδειξη θα είναι αμφισβήτηση της «αστυνομικής ορθότητας».

Η γαλλική αναβαθμισμένη εκδοχή του αμερικανικού patriot act θα έπρεπε να είναι ήδη στόχος μαζικής πολιτικής / κινηματικής δράσης. Δύο χρόνια σιωπής, αμήχανης ίσως, πρακτικά συναινετικής όμως, είναι πολλά. Και κανένα αφεντικό δεν κάθεται με σταυρωμένα χέρια μπροστά σε τέτοια δώρα.

Ποτέ δεν είναι αργά ίσως. Μήπως, όμως, ο μιθριδατισμός απέναντι στις κρατικές και παρακρατικές τακτικές προχωράει πολύ γρηγορότερα;

Καταφεύγουμε (μια υπενθύμιση ίσως μάταιη) στον Benjamin: …Η παράδοση των καταπιεσμένων μας διδάσκει ότι η “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτή την επίγνωση. Τότε θα διαπιστώσουμε καθαρά ότι αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έτσι θα βελτιωθεί η θέση μας στον αγώνα κατά του φασισμού. Ένας λόγος που ο φασισμός έχει μια ευκαιρία είναι γιατί, στο όνομα της προόδου, αντιμετωπίζεται από τους αντιπάλους του σαν ιστορικό μέτρο. Η έκπληξη για το πως τα πράγματα που ζούμε είναι “ακόμα” και στον εικοστό αιώνα δυνατά, δεν είναι φιλοσοφική. Δεν είναι η απαρχή μιας γνώσης – εκτός κι αν πρόκειται για τη γνώση πως η αντίληψη της ιστορίας από την οποία κατάγεται δεν ευσταθεί.

Σαράντα χρόνια μετά

Πέμπτη 19 Οκτώβρη. Το 1977 θεωρείται η χρονιά της κορύφωσης του αντάρτικου πόλης στην τότε δυτική γερμανία. Πράγματι, από πολλές απόψεις, με βάση τα τωρινά δεδομένα (ιδεολογίες, αντιλήψεις) το λεγόμενο «γερμανικό φθινόπωρο» μοιάζει αδιανόητο. Η απαγωγή του βιομήχανου Schleyer από πυρήνα της r.a.f. («τμήμα του κόκκινου στρατού») με την προοπτική της ανταλλαγής του με την απελευθέρωση κρατούμενων / αιχμάλωτων της οργάνωσης· η απόρριψη οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης απ’ την τότε δυτικογερμανική κυβέρνηση του Helmut Schmidt και η συνακόλουθη δολοφονία του Schleyer · στη συνέχεια η αεροπειρατεία σε πτήση της Λουφτχάνσα στις 13 Οκτώβρη (του 1977), οργανωμένη απ’ το “λαϊκό μέτωπο της Παλαιστίνης”, με το ίδιο αίτημα (την απελεύθερωση των μελών της r.a.f.) , η προσγείωση του αεροπλάνου μετά από πολλές ενδιάμεσες στάσεις στο Μογκαντίσου της Σομαλίας, και η τελική επέμβαση των «ειδικών δυνάμεων» της γερμανικής στρατοαστυνομίας· η ταυτόχρονη δολοφονία στα περιβόητα «λευκά κελιά» των Gudrun Ensslin, Andreas Baader και Jan-Carl Raspe που πουλήθηκαν σαν “αυτοκτονίες” – το ίδιο θα γινόταν και με την Irmgard Möller (αλλά αυτή επέζησε): αυτά τα γεγονότα και ένας εξαιρετικά ευρύς διεθνής ορίζοντας υποστήριξης ή αντίθεσης με το (γερμανικό και όχι μόνο) αντάρτικο πόλης συνθέτουν ένα παρελθόν βολονταριστικό, ηττημένο, ξεχασμένο· ηρωϊκό και πένθιμο.

Τέτοιο θα παρέμενε αν ο νυν γερμανός πρόεδρος Steinmeier δεν θεωρούσε μνημόσυνη υποχρεώσή του να ζητήσει χτες απ’ τα παλιά μέλη της r.a.f. (ανθρώπους που έκαναν πολύχρονες ποινές στις φυλακές…) «να μιλήσουν». Με την ασφάλεια της απόστασης 4 δεκαετιών ο Steinmeier υπονοεί ότι υπάρχουν “σκοτεινά μυστικά” στη δράση της r.a.f. Και τέτοια μυστικά σαν αυτά που υπονοεί μόνο ενός είδους θα μπορούσαν να είναι: ότι οι αντάρτες πόλης της δεκαετίας του ’70 ήταν «πράκτορες». Τίνος; Προφανώς κάποιων «ανατολικών» μυστικών υπηρεσιών.

Θα ήταν προτιμότερο και χρησιμότερο αν ο γερμανός πρόεδρος ενδιαφερόταν για την αποκάλυψη των μυστικών υπηρεσιών (ενδεχομένως και φραξιών των γερμανικών τέτοιων) πίσω απ’ τις «σφαγές στο ψαχνό» που είναι η ανεπίσημη κρατική πολιτική εδώ και μια 15ετία τουλάχιστον. Γιατί αν οι αντάρτες πόλης στα ‘70s ήταν «πράκτορες», αυτό θα το είχαν ανακαλύψει είτε τότε είτε αργότερα (ας πούμε μετά την «πτώση του τείχους» και την απαλλοτρίωση των αρχείων της Stasi) οι υπηρεσίες του κράτους του.

Το γεγονός είναι σκληρό, και ενοχλεί αναδρομικά ακόμα και μετά από τόσα χρόνια: το αντάρτικο πόλης στα πρώτα χρόνια της δράσης του, στα ‘70s, και όχι μόνο στη γερμανία, ήταν τόσο αυθεντικό ώστε όλα τα λαγωνικά της συκοφάντισης δεν κατάφεραν να βρουν τις “σκιές” που έψαχναν. (Αργότερα, όταν οι διάφορες μυστικές υπηρεσίες άρχισαν να μαθαίνουν και κατάφεραν να διαβρώνουν με επιτυχία, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν, στον έναν ή στον άλλο βαθμό.)

Προφανώς ο κυρ Steinmeier δεν θέλει να αποκαλύψει το πως δουλεύουν σήμερα (ή πριν 10 ή 20 χρόνια) οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες. Θέλει μόνο να ρίξει αναδρομικά λάσπη στην Meinhof, στην Ensslin, στον Raspe, στον Baader, και σε αρκετούς άλλους. Ζωντανούς ή νεκρούς. Θα κερδίσει κάτι η ολιγαρχική «δημοκρατία» έτσι; Μόνον αυτήν την πάντα χρήσιμη επιβεβαίωση: όχι μόνο ότι πάντα κατατρόπωνε τους επαναστάτες εχθρούς της, λιγότερους ή περισσότερους, αλλά κυρίως ότι αυτοί ήταν «κάτι άλλο», με τιποτένια κίνητρα…

Και πάλι ο Benjamin: …Το χάρισμα να αναζωπυρώνει τη σπίθα της ελπίδας στο παρελθόν έχει εκείνος μόvο ο ιστορικός που είναι απόλυτα πεισμένος ότι ούτε ακόμη και οι νεκροί δεν θα ‘ναι ασφαλείς από τον εχθρό, εάν αυτός νικήσει. Και ο εχθρός αυτός δεν έχει πάψει να νικά.

Η Ουάσιγκτον έπεσε! (;)

Τετάρτη 18 Οκτώβρη. Το τι πήρε (αν πήρε) ο μεγάλος ηγέτης Alex – ο – ψόφιος – κοριός απ’ το βαρυσήμαντο ταξίδι του στην πρωτεύουσα του ψοφιοκουναβιστάν δεν το ξέρουμε. Άλλωστε σήμερα έχει άλλο ραντεβού, ίσως με τον επόμενο αμερικάνο πρόεδρο. Τον τωρινό αντιπρόεδρο Pence… Οι κακοπροαίρετοι θα τον κατηγορήσουν πάντως ότι έδωσε: «δουλειά στις αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες», όπως άλλωστε τόνισε και το ψόφιο κουνάβι. Δεν είναι η πρώτη φορά…

Ανακαλύψαμε ωστόσο μια ενδιαφέρουσα συγγένεια ανάμεσα στους δύο ηγέτες. Ένας συντηρητικός γερουσιαστής απ’ το Tennessee, ο Bob Cocker, που είναι και ο πρόεδρος της «επιτροπής εξωτερικών υποθέσεων» της αμερικανικής γερουσίας, κατηγόρησε πριν μια βδομάδα το ψόφιο κουνάβι ότι έχει κάνει το άσπρο σπίτι «παιδική χαρά για ενηλίκους». Και σε μια συνέντευξή του στους καθεστωτικούς new york times τον ξανακατηγόρησε ότι «κυβερνάει σα να πρόκειται για reality show».

Παρόμοιες «εκτιμήσεις» έχουν γίνει, αν δεν κάνουμε λάθος, και για την φαιορόζ κυβέρνηση. Όχι μόνο από «εχθρούς» αλλά και από «φίλους». Όπως ο τιτανοτεράστιος Γιάνης.

Μήπως αυτό που ονομάστηκε πριν δεκαετίες «Κόσμος του Θεάματος» μέσα στην απανθρωπιά του έχει και κωμικά διαλείμματα; Μήπως οι δύο ηγέτες συναντήθηκαν για να προσφέρουν μια κάποια διασκέδαση στους εαυτούς τους και σε τρίτους; Μήπως έπαιξαν με τα στρατιωτιάκια τους;

Το ελληνικό βαθύ κράτος τι λέει; Θα βάλει πλάτη στην Ουάσιγκτον για να συνεχίσει και να κλιμακώσει την αποσταθεροποίηση της ευρύτερης περιοχής μπας και εισπράξει την γεωπολιτική πρόσοδο της «σταθερότητας», του “βράχου”;

(φωτογραφία: Θαυμάσιο πλάνο. Όλοι «ήταν εκεί»! Τρώνε, πίνουν και σκοτώνουν….)

Η Αθήνα ανέβηκε! (;)

Τετάρτη 18 Οκτώβρη. Θάχουμε να τα λέμε για τις ελληνικές ονειρώξεις γεωπολιτικής προσόδου – δεν υπάρχει βιασύνη. Πρόκειται για «θέμα εθνικό», κι αυτά τα θέματα δεν πεθαίνουν ποτέ. Υπάρχει όμως κάτι τόσο συχαμερό ώστε πρέπει να το θυμίσουμε εδώ. Είναι η ελληνική φασιστική ιδέα της «ελλάδας σαν σύνορο της δύσης». Την ξαναξεστόμισε ο ηγέτης Alex και τα φερέφωνά του, κι αυτό είναι όλο κι όλο που έχει στο κεφάλι του. Κι αυτός, και το συνεργείο του, κι όλο το ντόπιο εθνοφασισταριό, άσχετα με το τι ψηφίζει.

Το τι σημαίνει και το τι συνεπάγεται η ιδέα του «συνοριακού κράτους», που δουλεύει σαν μπάτσος (ή στρατόμπατσος) όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για τρίτους, και που θέλει να αμείβεται αδρά γι’ αυτήν την διεθνή προσφορά του, φαίνεται καθαρά στην μεταχείριση των μεταναστών / προσφύγων. Πρόκειται για την πιο χειροπιαστή εφαρμογή της.

Χωρίς καν f-16 και Σούδες…

Λεπτομέρειες…

Τετάρτη 18 Οκτώβρη. Μετά την εύκολη και αναίμακτη ανακατάληψη του Κιρκούκ ο ιρακινός στρατός και οι pmu προχωρούν σε μια ακόμα «διόρθωση του χάρτη»: την ανακατάληψη εδαφών ελεγχόμενων απ’ τους πεσμεργκά στα βορειοδυτικά του ιράκ, στο τριεθνικό σύνορο με την συρία και την τουρκία. Ήδη ανακατέλαβαν την μεθοριακή πόλη Sinjar. Και πάλι οι πεσμεργκά φαίνεται να εγκαταλείπουν τις θέσεις τους εύκολα και βιαστικά. Είναι επειδή υπάρχει συμφωνία όπως γράφεται σε αραβικά μήντια, να επιστρέψουν στα κουρδικά σύνορα του 2003; Είναι (όπως λένε οι ίδιοι) επειδή τους επιτίθενται «υπέρτερες δυνάμεις»;

Το ενδιαφέρον είναι πάντως αυτό: οι περιοχές που η Βαγδάτη ανακτά τις τελευταίες ημέρες, πρώτα το Κιρκούκ και τώρα τα βορειοδυτικά σύνορα, είναι αυτές απ’ τις οποίες περνάει ο πετρελαϊκός αγωγός Kirkuk – Ceyhan (τουρκικό λιμάνι στα νοτιοανατολικά, κοντά στα σύνορα με την συρία), πριν μπει στο τουρκικό έδαφος. Αν, λοιπόν, αυτή η σημαντική από οικονομική άποψη πετρελαϊκή διαδρομή ανακτηθεί απ’ την Βαγδάτη και τους συμμάχους της, αυτό θα σημαίνει δύο πράγματα. Πρώτον ότι το φεουδαρχικό ιρακινό-κουρδικό καθεστώς θα χάσει κάποια σημαντικά έσοδα. Και δεύτερον ότι θα διακοπεί η εδαφική συνέχεια ανάμεσα στο ιρακινό κουρδιστάν και τις υπό τον έλεγχο των ypg περιοχές της βόρειας συρίας.

Πως το επιτρέπει αυτά η Ουάσιγκτον; Τόσο πολύ τους αποπροσανατόλισε η επίσκεψη του Alex – του – υπέρλαμπρου – άστρου;

(Ποιός σημαντικός ηγέτης τηλεφώνησε στον ιρακινό πρωθυπουργό al Abadi για να τον συγχαρεί για τα αποτελεσματικά μέτρα που παίρνει υπέρ της ενότητας του ιράκ (δηλαδή για την ανακατάληψη του Kirkuk), ε; Το ψόφιο κουνάβι; Όχι. Ο ψόφιος κοριός; Σιγά!!! Οι από πίσω του μπορεί να στεναχωρήθηκαν κιόλας… Ο Πούτιν; Όχι…

Ο Macron! Μάλιστα!!! Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός δεν κοιμάται ποτέ… Απ’ τη μεριά του το Βερολίνο, που έχει στείλει 150 «σύμβουλους / εκπαιδευτές» στο Erbil, ανακοίνωσε ότι διακόπτει την εκπαίδευση των πεσμεργκά… «Λόγω των γεγονότων στο βόρειο ιράκ»….)

Χμμμμ…

Και άλλες λεπτομέρειες…

Τετάρτη 18 Οκτώβρη. Δεν είναι, σίγουρα, γεγονός απ’ αυτά που θα μνημονεύει η Ιστορία με έντονο τρόπο. Είναι, πάντως, ενδιαφέρον: ένας αμερικάνος και ένας σαουδάραβας πήγαν χτες στην «έδρα» του «συμβουλίου της Raqqa», που βρίσκεται έξω απ’ την πόλη, πριν αυτή ακόμα «ελευθερωθεί»…

Ο αμερικάνος ήταν ο Brett H. McGurk, ο «πολιτικός υπεύθυνος» της Ουάσιγκτον για το ιρακινό και συριακό πεδίο μάχης. Ο σαουδάραβας ήταν ο Thamer al Sabhan, υπουργός του παλατιού για τα ζητήματα της περιοχής.

Γιατί τραβάει το ενδιαφέρον μας το ζήτημα; Η Raqqa ΔΕΝ είναι κουρδική πόλη. Ο πληθυσμός της ΔΕΝ είναι κούρδοι. Είναι άραβες. «Ελευθερώνεται» όμως (δηλαδή θα κατακτηθεί) απ’ τις ypg, με την βοήθεια και την καθοδήγηση του αμερικανικού στρατού.

Μοιάζει, λοιπόν, με το Kirkuk (έχει και πετρελαιοπηγές). Οπότε δεν αντέχουμε τον πειρασμό της σκέψης ότι η επίσκεψη στο κουρδοκρατούμενο «αρχηγείο», είχε να κάνει με το «μέλλον» της Raqqa· ειδικά αν την διεκδικήσει (όπως θα έπρεπε) η Δαμασκός. Η παρουσία ενός σαουδάραβα υπουργού (δηλαδή: φράγκων) βρίσκει έτσι μια κάποια εξήγηση… (Για διάφορους καραβανάδες και αμερικάνους πράκτορες, που ήταν επίσης παρόντες, δεν υπάρχει θέμα…)

Όταν ανακοινωθεί η οριστική ήττα του isis στην Raqqa δεν θα υπάρχει σοβαρή δικαιολογία για την συνέχιση της αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας (σε υλικά, όπλα, πυρομαχικά, κλπ) προς τις ypg. Επιπλέον η διάσπαση της εδαφικής συνέχειας με το ιρακινό κουρδιστάν απ’ τον στρατό της Βαγδάτης – και τους άραβες σιίτες pmu – ίσως αναγκάσει την Ουάσιγκτον να γίνει πιο προσεκτική στο τι κάνει μεταξύ συρίας και ιράκ.

Να τα σοβαρά θέματα που μπορεί να κουβέντιασαν οι «σύμμαχοι» έξω απ’ την Raqqa… Σοβαρά και ζόρικα.

(φωτογραφία: ο McGurk είναι στη μέση, με το καλωσυνάτο ύφος – ο al Sabhan δεξιά…)

Ίσως όχι και τόσο λεπτομέρειες

Τετάρτη 18 Οκτώβρη. Η Ουάσιγκτον ίσως ανησυχεί σοβαρά, αν και δεν είναι το θέμα στο οποίο μπορεί να βγει στο μεϊντάνι φωνάζοντας «τρομοκράτες! τρομοκράτες!» Υπάρχουν εκτιμήσεις (ή και πληροφορίες) ότι ο Barzani, που είναι ο φεουδάρχης / αφεντικό του ιρακινού κουρδιστάν «πείστηκε» να γυρίσει πίσω εδάφη στην Βαγδάτη (και μάλιστα με σημαντικά κοιτάσματα, ειδικά το Kirkuk), χωρίς αντίσταση και αιματοχυσία, μετά από μεσολάβηση του Qassem Soleimani. Ποιος είναι αυτός; Ο αρχηγός των “κομμάντο” των “φρουρών της επανάστασης”, της Quds Force – σα να λέμε ο “παγκόσμιος αρχιτρομοκράτης” σύμφωνα με τη νέα αμερικανική στρατηγική… Η Τεχεράνη έχει παραδοσιακά καλές σχέσεις με το Erbil, και να που έβγαλε πετυχημένα μια ειρηνευτική προσπάθεια· που θα έλεγαν και οι πρωτοκοσμικοί «καλοί άνθρωποι».

Αν όλα αυτά ισχύουν (έτσι μοιάζει…) δεν είναι καθόλου ευχάριστα για την νέα στρατηγική της Ουάσιγκτον. Έχει 10.000 πεζοναύτες στο ιράκ, με όλα τα απαραίτητα, για την αντιμετώπιση της «τρομοκρατίας του isis». Αλλά ο isis είναι υπό κατάρρευση, και ο εγχώριος στρατός δείχνει πια ικανός να τα βγάλει πέρα χωρίς αμερικανική βοήθεια. Τα αφεντικά του ιρακινού κουρδιστάν πάλι δείχνουν (και έχουν σοβαρούς λόγους γι’ αυτό) να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους το τι λένε οι γείτονες: η Τεχεράνη και η Άγκυρα. Με τούτα και με τ’ άλλα η ιρανική επιρροή στο ιράκ ενισχύεται.

Τι θα κάνει λοιπόν το ψόφιο κουνάβι (μόλις ξεπροβοδίσει τον ψόφιο κοριό), ε; Και τι συζήτησε (το αφήνουμε για τελευταίο…) και τι συμφώνησε ο Sipan Hamo με τον ρώσο υπ.αμ. Sergey Shoygu και τον αρχιστράτηγο Gerasimov στη Μόσχα το περασμένο Σαββατοκύριακο; Ζήτησε την ρωσική μεσολάβηση για να μην καταλάβει ο τουρκικός στρατός τον θύλακα της Afrin με αντάλλαγμα να μην εμποδιστεί η συριακή and friends προέλαση προς τα σύνορα με το ιράκ νότια της Deir ez-Zor; Που έκατσε η μπίλια;

Η Ουάσιγκτον τα εγκρίνει αυτά; Ο φίλος της ο Alex και το επιτελείο του τα εγκρίνουν;

(Ποιός είναι ο Sipam Hamo; Ο γενικός διοικητής των ypg… )

Ουάσιγκτον – Αθήνα, ένας ψόφιος κοριός απόσταση

Τρίτη 17 Οκτώβρη. … Η εντεινόμενη δυναμική της στρατηγικής μας σχέσης με τις ηπα, ειδικά στην οικονομία, την ενέργεια και την άμυνα / ασφάλεια είναι κρίσιμη. Με τον πρόεδρο Τραμπ θα έχω την ευκαιρία να κουβεντιάσω όλα αυτά τα θέματα…

… Είναι καθαρό ότι με δεδομένο το ενδιαφέρον τους για την σταθερότητα στην περιοχή, καθώς και την εξαιρετικά σημαντική [: extremely important] αμυντική συνεργασία μας με τις ηπα – συμπεριλαμβανόμενου του κόλπου της Σούδας – οι ηπα έχουν ειδικό ενδιαφέρον να δουλέψουν προς αυτήν κατεύθυνση. Βρισκόμαστε σε μια φάση όπου οι στόχοι της εξωτερικής πολιτικής της ελλάδας έχουν κοινά σημεία με την στρατηγική των ηπα στην περιοχή…

Τάδε έφη Alex – ο – ηγέτης – ο ψόφιος – κοριός, μεταξύ άλλων, πριν 3 ημέρες σε συνέντευξή του στην ελληνοαμερικανική εφημερίδα του Σικάγο “greek news”. Δεν εκφράζει απλά τον εαυτό του και τις ονειρώξεις του. Εκφράζει τους προσανατολισμούς και τους καϋμούς όλου του ελληνικού βαθέος κράτους, με όποια εκδοχή πολιτικής βιτρίνας κι αν εκφράζεται αυτό.

Ευτυχώς το ελλαδιστάν δεν είναι το μόνο κράτος που βροντοφωνάζει ότι «οι στόχοι του στην εξωτερική πολιτική» ταιριάζουν με την στρατηγική των ηπα στην περιοχή· οπωσδήποτε στη «νέα στρατηγική» που σημαδεύει το ιράν, την συρία, το ιράκ, τον λίβανο, σε κάποιο βαθμό την τουρκία, αλλά όχι μόνον αυτά. Εκτός απ’ το Τελ Αβίβ, ο άλλος φανατικός οπαδός αυτής της αμερικανικής στρατηγικής είναι το χουντοσεϊχάτο του Ριάντ (ο αδελφός Σίσι δεν έχει εκδηλωθεί ακόμα, καθότι στραβώνει όταν πριμοδοτείται η σαουδική αραβία).

Πριν σφίξουν χέρια και αγκαλιαστούν στο άσπρο σπίτι στην Ουάσιγκτον το ψόφιο κουνάβι και ο ψόφιος κοριός, σήμερα, με κάθε τιμή, ο «βασιλιάς Salman», με το ένα πόδι στον τάφο και τα δύο στη σύνταξη, πρόλαβε να συγχαρεί το περασμένο Σάββατο τον Τραμπ για την ανανέωση της επιθετικότητας κατά της Τεχεράνης, και όχι μόνο. Το ψόφιο κουνάβι ανταπόδωσε με θέρμη και αναγνώρισε την υποστήριξη του Salman στις κοινές προπάθειες για την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια. Για την σταθερότητα δηλαδή.

Συνεπώς σήμερα ο Alex – ο – ηγέτης και το συνεργείο του θα είναι οι τρίτοι στη σειρά που θα αναγνωρίσουν τις άοκνες αμερικανικές προσπάθειες για το καλό του πλανήτη και, ειδικά, της περιοχής. Με χρονική σειρά, έχουμε και λέμε: ισραήλ, σαουδική αραβία (plus εμιράτα), ελλαδιστάν. Το χάλκινο … αλλά, επιτέλους, μια θέση στο βάθρο! (Μπορεί να είναι κάπως τελειωμένοι όλοι τους, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο, αλλά το βά(ρα)θρο έχει άλλη χάρη.)

Δεν φαίνεται να υπάρχουν άλλοι στον πλανήτη που να συμμερίζονται αυτήν την αμερικανική «σταθεροποιητική στρατηγική» στη μέση Ανατολή περιμένοντας ότι θα φάνε κάτι απ’ τα πτώματα που σπέρνει και θα σπείρει. Δεν φαίνεται, επιπλέον, να υπάρχουν κάποιοι απ’ τους «μεγάλους» της ε.ε. και της ευρωζώνης, που να βλέπουν με συμπάθεια την λιγούρα της ελληνικής ύαινας. Δεν πειράζει. Ας εγκατασταθεί εδώ μόνιμα ο 6ος στόλος, ας γεμίσει η Σούδα με αμερικανικά uav, ας φάμε δολάρια με χρυσά κουτάλια – κι ας πάνε να πηδηχτούν όσοι διαφωνούν…

Θα «πιάσει» αυτός ο εκδηλωμένος πια postmodern έρωτας της Αθήνας προς την Ουάσιγκτον; Επιτρέψτε μας: όσοι σκέφτονται με δεδομένα 20ου αιώνα είναι ήδη «στο χρονοντούλαπο της ιστορίας» – για να θυμηθούμε και κάποιον που θα ήθελε να αντιγράφει ο εξοχότατος Alex.

(φωτογραφία: την επόμενη φορά κρατήστε μια θέση και για τον έλληνα…)

Ιράκ

Τρίτη 17 Οκτώβρη. Δεν φαίνεται να υπήρξαν ιδιαίτερες αντιρρήσεις από την κουρδική πλευρά για την επίθεση του κυβερνητικού στρατού της Βαγδάτης στο Κιρκούκ. Η ταχύτητα της προώθησης και, τελικά, της κατάληψης της πόλης (σε λιγότερο από 24 ώρες…) μπορεί να εξηγηθεί μόνο στη βάση κάποιας υπόγειας συμφωνίας. Με το κυβερνητικό κόμμα του Μπαρζανί άραγε (KDP) ή με το κόμμα της “πατριωτικής ένωσης του κουρδιστάν” (PUK) που είχε την εξουσία στο Κιρκούκ; Το πρώτο κατηγορεί το δεύτερο για προδοσία – αλλά αυτά είναι ενδοοικογενειακοί καυγάδες. Ας πούμε ότι απ’ την κουρδική μεριά έγινε μια συντεταγμένη αναδίπλωση· που μεταξύ άλλων σήμαινε και την φυγή αρκετών χιλιάδων κούρδων κατοίκων του Κιρκούκ.

Αυτό έγινε σε λιγότερο από 24 ώρες. Αλλά αυτό το διάστημα ήταν αρκετό για να εκδηλώσει την «δυσφορία» του ποιος νομίζεται; Η Ουάσιγκτον. Μέσω του ανεπίσημου υπ.εξ. γενικών καθηκόντων που διάθετει (για τέτοιες και άλλες δουλειές), του συντηρητικού γερουσιαστή John McCain. Ο οποίος απείλησε (!) ότι:

… Θα υπάρξουν σοβαρές συνέπειες αν συνεχίσουμε να βλέπουμε αμερικανικής προέλευσης εξοπλισμό να χρησιμοποιείται με τέτοιον τρόπο… [καθότι] οι ηπα προμήθευσαν εξοπλισμό και εκπαίδευσαν την κυβέρνηση του ιράκ για να πολεμήσει τον isis… και όχι να επιτίθεται σε τμήματα των δικών της περιφερειακών κυβερνήσεων…

Εννοούσε τα τάνκς (abrams). Θα ήταν απλά συγκινητική μια τέτοια έγνοια (που δεν είχε εκδηλωθεί στο συριακό πεδίο μάχης, όταν τα αμερικανικής «βοήθειας» όπλα των “moderate rebels” κατέληγαν στα χέρια των όχι-και-τόσο-moderate) αν δεν συμπληρωνόταν και μ’ αυτό:

… Ανησυχώ για την συμμετοχή ιρανών ενόπλων στην επίθεση [στο Κιρκούκ]. Δεν είναι ακριβώς ιρανοί. Είναι οι pmu, ιρακινοί σιίτες, που έχουν εκπαιδευτεί, εξοπλιστεί, και ενδεχομένως διοικούνται απ’ τους ιρανούς “φρουρούς”. Οπότε η ανησυχία του McCain δικαιολογείται…

Η εξέλιξη έχει ωστόσο κι ένα οικονομικό σκέλος. Χωρίς τα (μεγάλα) πετρελαϊκά κοιτάσματα του Κιρκούκ η κουρδική φεουδαρχία δεν θα έχει τρύπα στα έσοδά της; Θα έχει. Πως σκοπεύει να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο έλλειμμα;

Θα φανεί. (Η Άγκυρα πάντως χάρηκε ιδιαίτερα με την ιρακινή ανακατάληψη της πόλης….)

Εν τω μεταξύ ο ιρακινός στρατός (και οπωσδήποτε οι pmu) ετοιμάζονται για την τελική επίθεση στις θέσεις του isis δίπλα στον Ευφράτη, και την ανακατάληψη της συνοριακής πόλης με την συρία Al Qa’im. Ακριβώς δίπλα, στην άλλη μεριά των συνόρων, πάνω στο ποτάμι, βρίσκεται η συριακή Abu Kamal, προς την οποία κατεβαίνει από βορρά ο συριακός στρατός plus friends.

Πρόκειται για τον «στρατηγικής σημασίας» δρόμο Βαγδάτη – Δαμασκός…. Έχει η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της κάποιο έγκαιρο αντίδοτο;

Καταλωνία

Τρίτη 17 Οκτώβρη. Ο καταλανός πρόεδρος Carles Puigdemont απάντησε χτες στο τελεσίγραφο του Rajoy, επαναλαμβάνοντας την απόφαση του καταλανικού κοινοβουλίου πριν μια βδομάδα. «Ναι μεν, αλλά…. να κουβεντιάσουμε»… Οι «καθυστερήσεις» είναι βέβαια μια τακτική· αλλά δεν φαίνεται ότι θα αντέξει για πολύ.

Γιατί το ισπανικό καθεστώς έχει εναλλακτικές (ή συμπληρωματικές) της εφαρμογής του περιβόητου άρθρου 155 (διάλυση του καταλανικού κοινοβουλίου, ανάληψη της διοίκησης απ’ τη Μαδρίτη και καινούργιες εκλογές), η οποία μπορεί να έχει περισσότερες ανεπιθύμητες παρενέργειες από «λύσεις». Όσο ο Puigdemont παίζει καθυστερήσεις η Μαδρίτη πριονίζει την αντοχή της καταλανικής κυβέρνησης (και την υπομονή των καταλανών εθνικιστών) απαγγέλοντας κατηγορίες πότε στον ένα και πότε στον άλλο απ’ τους επώνυμους υποστηρικτές της ανεξαρτησίας. Με λίγο πολύ fake κατηγορίες· αλλά τι κληρονόμος του φρανκισμού θα ήταν αν δεν το έκανε;

Μ’ άλλα λόγια, μπορεί να παίζεται το έργο «φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη», αλλά ο περισσότερο στριμωγμένος αυτή τη στιγμή είναι, κατά τη γνώμη μας, ο Puigdemont και η κυβέρνησή του. Θα προτιμούσαμε να δούμε πρώτον τον Rajoy να πέφτει· αλλά δεν βρίσκουμε τι μπορεί να κάνει ο καταλανός πρόεδρος για να μείνει όρθιος για καιρό…

(Απ’ την άλλη μεριά ποιοί είμαστε για να ξέρουμε από υψηλή πολιτική; Σωστά…)