Ένας Ερντογάν στην Αθήνα

Παρασκευή 8 Δεκέμβρη. Αν είναι να κρατήσουμε κανά δυο πράγματα απ’ την επίσκεψη του τούρκου προέδρου στην Αθήνα, το ένα είναι η ελληνική ξυνίλα (αναμενόμενη…) που δεν κρύφτηκε. Το άλλο είναι ότι … η Ουάσιγκτον “διαφωνεί με την επικαιροποίηση της συνθήκης της Λωζάνης”. Πρόκειται για την ίδια Ουάσιγκτον που κήρυξε χτες πρωτεύουσα του ισραήλ την Ιερουσαλήμ, παραβιάζοντας ένα βουνό διεθνείς αποφάσεις· άλλαξε την υπογραφή της στην διεθνή συμφωνία για το κλίμα· αποχώρησε απ’ την συμφωνία του οηε για τους πρόσφυγες· φεύγει απ’ την συμφωνία που η ίδια έκανε για τα πυρηνικά του ιράν· χειροκροτάει τον τοξικό πρίγκηπα που ανέβασε το “χούντα” σε νέα επίπεδα… Σα να λέμε είναι μια Ουάσιγκτον που “ξέρει από συνέπεια στους διεθνείς κανόνες”, ε; (Ο ορισμός του εθνικιστικού “αναθεωρητισμού” έχει γίνει η πρώην μόνη υπερδύναμη· κι αυτό λέει πολλά για το πως αντιμετωπίσει τις “διεθνείς συμφωνίες”…).

Έχει, δηλαδή, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός όλα τα προσόντα για να στηριχτεί πάνω του ο ελληνικός εθνικισμός / γεωπολιτικός προσοδισμός…

Το ελληνικό βαθύ κράτος κάνει “like” και συνεχίζει…

(A… Πριν απογειωθεί για την Αθήνα ο Ερντογάν είχε συνάντηση με τον ιορδανό βασιλιά και τηλεφώνημα με τον Πούτιν – για την αμερικανική απόφαση περί Ιερουσαλήμ. Που σημαίνει: έχει σοβαρότερα πράγματα στο κεφάλι του απ’ την «καθαρή έξοδο απ’ το μνημόνιο»…)

Ένα ψόφιο κουνάβι στη μέση Ανατολή

Παρασκευή 8 Δεκέμβρη. Η φιλοϊσραηλινή απόφαση του αμερικανικού καθεστώτος για την Ιερουσαλήν (al-Quds στα αραβικά…) εισέπραξε ήδη κάποιες πρώτες φραστικές αντιδράσεις· αλλά θα έχει μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα πολύ σοβαρότερες συνέπειες. Η κατασκευή του ισραηλινού κράτους / χωροφύλακα απ’ την λευκή, πρωτοκοσμική δύση· η κατάληψη της αραβικής παλαιστίνης· ο ρατσισμός (επιπέδου απαρτχάιντ) του ισραηλινού καθεστώτος· και η ελπίδα μιας «λύσης» που θα δικαιώνει, σε κάποιον βαθμό, τον επι δεκαετίες αγώνα των παλαιστινίων, όλα αυτά είναι θέματα που έχουν περάσει στο μεδούλι όχι μόνο των αραβικών κοινωνιών, ούτε μόνο των μουσουλμανικών πληθυσμών του πλανήτη. Η Παλαιστίνη έχει σημαδέψει τον 20ο αιώνα σ’ όλο τον πλανήτη. Και συνεχίζει.

Τόσο η Ουάσιγκτον όσο και το Τελ Αβίβ μπορούν να κάνουν κυνικούς υπολογισμούς με βάση τα σημερινά δεδομένα: «και τι θα κάνουν δηλαδή;» (οι αντίπαλοί τους). «Έχουμε τα όπλα, έχουμε τη δύναμη, κάνουμε ό,τι θέλουμε». Αυτό μπορεί να ισχύει πράγματι σήμερα. Αύριο; Μεθαύριο;

Αν κάνουν τέτοιους λογαριασμούς (και δεν φαίνονται ικανοί να κάνουν άλλους) υποτιμούν τον ουσιαστικότερο παράγοντα, που ωστόσο τον είδαν από πρώτο χέρι οι μεν στο αφγανιστάν, στο ιράκ και στη συρία, οι δε στο νότιο λίβανο, το 2006: την αποφασιστικότητα ανθρώπων που μπορεί να μην έχουν όπλα της τελευταίας τεχνολογίας, έχουν όμως το δίκιο με το μέρος τους. Δεν είναι ρομαντισμός! Οι εξεγέρσεις / επαναστάσεις που ονομάστηκαν «αραβική άνοιξη» δεν είναι αρχαίες. Μπορεί να μην πέτυχαν παντού τους στόχους τους, αλλά έδειξαν κάτι που οι κυρίαρχοι προτιμούν να ξεχνούν: ότι η μαζική αποφασιστικότητα είναι ανατρεπτική εκεί που θεωρούνταν αδύνατο να υπάρξει. Η ριζοασπαστικοποίηση δεν προειδοποιεί· εμφανίζεται ξαφνικά, εκεί που κανένας δεν την περίμενε…

Η ιστορία του «παλαιστινιακού» φωτίζει, μ’ ένα διαγώνιο φως, τους λάθος λογαριασμούς. «Κανονικά», μετά την βία που έχουν υποστεί διαχρονικά οι παλαιστίνιοι, θα έπρεπε να έχουν συνθηκολογήσει προ πολλού. Κάποιοι το έκαναν· όχι όλοι, ίσως όχι η πληβειακή πλειοψηφία. Κάποιοι εξαγοράστηκαν, κάποιοι συμβιβάστηκαν, κάποιοι πέθαναν. Όμως από μόνο του το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον, με ένα παρελθόν «μεσολαβητικό», αναγκάστηκε τώρα να ρίξει το βάρος υπέρ εκείνης της πλευράς που είναι οπλισμένη σαν αστακός δείχνει, με τον τρόπο του, ότι αυτή η πλευρά, η ισραηλινή, νοιώθει σοβαρές απειλές, που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνη της.

Φυσικά, στον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο πόλεμο, η μέση Ανατολή είναι δευτερεύον μέτωπο. Όμως επικοινωνεί με όλα τα άλλα, και με το πρωτεύον (στην ανατολική ασία / Ειρηνικό). Απόδειξη; Ούτε το Τελ Αβίβ (ένας περιφερειακός «παίκτης») ούτε η Ουάσισγκτον μπορούν να «φάνε» το ότι ηττήθηκε ο σχεδιασμός τους για την διάλυση της συρίας και του ιράκ.

Κι ενώ ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος, όπως κάθε παγκόσμιος, θα έχει πολλές «στροφές» και αλλαγές «νικητών» μέχρι να οριστικοποιηθεί το αποτέλεσμά του, μπορούμε να το πούμε: η ανακήρυξη της al-Quds σαν «πρωτεύουσας του ισραήλ» έχει πολλά δεδομένα για να αποδειχθεί μια συμβολική κίνηση / ουσιαστική ήττα.

(φωτογραφία: Από την χθεσινή “μέρα της οργής”, κάπου στη δυτική Όχθη. Η σημερινή θα είναι ακόμα πιο οργισμένη…)

Ένα αμερικανοπεντάγωνο στον πλανήτη

Παρασκευή 8 Δεκέμβρη. Στους καιρούς της ηγεμονικής ισχύος της η Ουάσιγκτον είχε πετύχει / επιβάλει την «συμφωνία του Camp David» το 1978 ανάμεσα στο αιγυπτιακό και το ισραηλινό καθεστώς, υποχρεώνοντας το Τελ Αβίβ να επιστρέψει στο Κάιρο την χερσόνησο του Σινά που είχε καταλάβει στρατιωτικά. Ακόμα και στις αρχές της δεκαετίας του ’90, με την άνεση της «μόνης υπερδύναμης» η Ουάσιγκτον είχε πετύχει / επιβάλλει τις «συμφωνίες του Όσλο» ανάμεσα στο ισραήλ και τους παλαιστίνιους. Θυμίζουμε: όταν ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ένοιωθε ότι υπερέχει είχε την πολυτέλεια να μην ταυτίζεται απόλυτα, 100%, με τον ισραηλινό.

Το γεγονός πως τώρα το κάνει είναι απόδειξη της αδυναμίας του. Πάντα η Ουάσιγκτον δρούσε ένοπλα, επιδεικνύοντας όμως μια υπεροψία που της επέτρεπε εδώ κι εκεί να εμφανίζεται σαν «μεσολαβητής / ειρηνοποιός». Τώρα αυτό το δεύτερο τέλειωσε. Συμβολικά ίσως, αλλά τέλειωσε: η ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσας του ισραήλ είναι η εκδήλωση ενός φτηνού παζαριού, όπου οι σύμμαχοι (οι ηπα και το ισραήλ) βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο. Το “america first” σημαίνει καθαρά “america forward”, στα τυφλά, χωρίς την “ανωτερότητα του ειρηνοποιού”. Και χωρίς καμία άλλη, εκτός απ’ τα πυρηνικά όπλα.

Όμως αν η Ουάσιγκτον σηκώνει διαρκώς τα μανίκια, το ίδιο κάνουν και οι αντιπαλοί της. Κι αυτούς δεν τους τρομάζει. Τους αυξάνει…

Ένας υπ.εξ. υπό απόλυση, κι άλλος ένας

Παρασκευή 8 Δεκέμβρη. Ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov το «μετέφερε» στον αμερικάνο Tillerson: … Ξέρουμε ότι η βόρεια κορέα θέλει πάνω απ’ όλα να μιλήσει με τις ηνωμένες πολιτείες για εγγυήσεις της ασφάλειάς της. Είμαστε έτοιμοι να υποστηρίξουμε τέτοιες συνομιλίες, είμαστε έτοιμοι να πάρουμε μέρος στην προετοιμασία τέτοιων διαπραγματεύσεων…

Και μόνο το γεγονός ότι ο παραλήπτης του «μηνύματος» είναι κάποιος που μπορεί ως το τέλος της χρονιάς ή στις αρχές της επόμενης να έχει αντικατασταθεί (και που διαφωνεί με την μιλιταριστική «γραμμή» των τριών σωματοφυλάκων και του ψόφιου κουναβιού απέναντι στη βόρεια κορέα, και όχι μόνο…) δείχνει τον στόχο του Lavrov: εμείς ανήκουμε σ’ αυτούς που φροντίζουν για την παγκόσμια ειρήνη· ενώ εσείς…

Έχει τη σημασία του το γεγονός ότι με την τελευταία πυραυλική δοκιμή της η Πγιονγκγιάνγκ έδειξε ότι «έχει» την αμερικανική ενδοχώρα. Κι ενώ το λογικό θα ήταν η Ουάσιγκτον να κάνει «την καρδιά της πέτρα» και να αναγνωρίσει άλλο ένα πυρηνικό καθεστώς στον πλανήτη, αυτό ακριβώς είναι πολύ δύσκολο πια γι’ αυτήν. Μια τέτοια αναγνώριση θα ήταν μισή ήττα στο κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου, στον Ειρηνικό. Και θα έκανε σχεδόν αδύνατο να συγκρατηθεί το Τόκιο απ’ τον δικό του πυρηνικό εξοπλισμό· πράγμα που θα σήμαινε την χειραφέτησή του απ’ την Ουάσιγκτον.

Παλιά αλεπού ο Lavrov ξέρει τι κάνει: ανεμίζει την σημαία του peace brothers απέναντι στην Ουάσιγκτον – όσο αυτή η σημαία έχει ακόμα διεθνείς αγοραστές…

Και φαίνεται να έχει – απέναντι σε μια αστερόεσσα first…

Guns for hire

Πέμπτη 7 Δεκέμβρη. O «πλανητάρχης», ο καραγκιόζης του παλατιού μιας αυτοκρατορίας σε παρακμή, μίλησε. Όρισε την «πρωτεύουσα» ενός εξίσου παρακμιακού προκεχωρημένου φυλακίου: το ισραήλ. Πολιτική χωροταξία… Έχει κάποιο νόημα;

Αν κάποιος συνυπολογίσει ότι ο ίδιος καραγκιόζης αυτοκράτορας έχει εκδηλώσει την ευαρέσκειά του προς τον σαουδάραβα τοξικό πρίγκηπα, που είναι πιθανόν ότι κάποια στιγμή όχι πολύ αργά θα σταθεί αδύνατο να βρεθεί, σαν πτώμα, μέσα στα ερείπια του πολυτελούς ανακτόρου του, θα συμπεράνει: το μόνο νόημα είναι «σαν τους στραβούς στον Άδη»…

Καθόλου ευχάριστο: πρόκειται για ένα πυρηνικό καπιταλιστικό κράτος πρώτης γραμμής. Που εγκαταλείπει ακόμα και τα προσχήματα της «ειρηνοποιού διαιτησίας» του (ιστορική μορφή της άλλοτε κυριαρχίας του), φοράει την φανέλα των λιγοστών συμμάχων του, και κατεβαίνει στο γήπεδο, αλλαγή στο 75ο λεπτό, σαν αστακός, για να δείξει πόσα απίδια βάζει ο σάκος. Για όσους δεν το έχουν καταλάβει: ακόμα και τα προσχήματα του 3ου παγκόσμιου πολέμου (του λεγόμενου «ψυχρού») είναι άχρηστα πια. Ο 4ος οξύνεται – και η «διπλωματία» του δεν το κρύβει.

Ενώ ο Γιάννης και η Ελένη κάνουν like…

Πέμπτη 7 Δεκέμβρη. … ο κόσμος καίγεται! Είναι κατάρα να ζεις την Ιστορία εν τω γίγνεσθαι· και δεν είναι ευλογία το να είσαι ο ηλίθιος-μάζα με το ανεξέλεγκτο Εγώ που ασχολείται με τον αφαλό του μέσα στους στροβιλισμούς των καπιταλιστικών καιρών. Δεν υπάρχει κανένας παράδεισος για τους «φτωχούς τω πνεύματι»!!! Επίσης: ό,τι και να πούμε εδώ είναι άχρηστο γενικά. Μόνο ειδικά έχει αξία, αν εσείς αντέξετε…

Το ψόφιο κουνάβι απέδειξε πόσο ενεργούμενο της Ιστορίας είναι· η τέλεια βιτρίνα! Σας καλούμε να θυμάστε αυτήν την Ιστορική Στιγμή μέχρι το τέλος της ζωής σας (ευχόμαστε να είναι πολύ μακριά). Αν όχι για άλλους λόγους (πολλούς και σοβαρούς) έστω, μόνο και μόνο, επειδή ο πελαργός σας άφησε σ’ αυτό εδώ το μέρος: στη μέση Ανατολή. Σας καλούμε, ακόμα (ίσως μάταια, αλλά επιμένουμε…) να εγκαταλείψετε την μικροαστική βεβαιότητα ότι η ζωή σας (οι ζωές μας…) είναι μακρυά και έξω απ’ τις τροχιές των πυραύλων της ενδοκαπιταλιστικής έντασης. Στην αρχή, ίσως για καιρό, αυτό θα σας τρομάζει· θα κάνετε ό,τι μπορείτε για να το απωθήσετε. Αν, όμως, έχετε το κουράγιο να το αναγνωρίσετε, ύστερα, μ’ έναν τρόπο που δεν τον περιμένε και δεν τον φαντάζεσθε, θα απελευθερωθείτε. Όχι απ’ τα πάντα· σίγουρα όμως απ’ τις ψευδαισθήσεις μιας ζωής που την ζούμε μ’ έναν τρόπο που μας διαφεύγει· όπως έλεγαν κάτι Καταστασιακοί, μετά τον Μάρξ…

Μπορεί να μην αρέσει, αλλά έτσι είναι! Eνώ ο Γιάννης και η Ελένη κάνουν like, ο κόσμος γύρω τους καίγεται…

Η Ουάσιγκτον είναι ο εμπρηστής

Πέμπτη 7 Δεκέμβρη. Δείτε την φωτογραφία: η εικονικότητα σαν εξουσία! Είναι το ψόφιο κουνάβι που ανάβει τα φυτίλια; Πίσω του ακριβώς βρίσκεται αυτός που θα τον αντικαταταστήσει, αν και όταν χρειαστεί: ο αντιπρόεδρος Pence… Συνεπώς η απόφαση δεν είναι προσωπική (δεν θα μπορούσε άλλωστε!)· είναι όλης της συμμορίας.

Ναι και όχι λοιπόν. Ναι με την έννοια πως είναι το ενεργούμενο, η μάσκα, ο εντεταλμένος, ο κλόουν – εκπρόσωπος της κρίσης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Όχι με την έννοια πως αν δεν ήταν αυτός θα ήταν κάποιος άλλος. Ναι και όχι με την έννοια ότι ο γαμπρός του είναι ο “σύνδεσμός” – αλλά, διάολε! Ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν μεθοδεύεται από “σόγια”! (Ή, μήπως, στην εξέλιξή τους ορισμένες καπιταλιστικές ζώνες ξαναγίνονται φεουδαρχικές;)

Το ότι ανακήρυξε “πρωτεύουσα του ισραήλ” την Ιερουσαλήμ, “ξεπαγώνοντας” μια αμερικανική απόφαση του 1995 (“προληπτική” απόφαση!!!) είναι κατευθείαν συνέπεια της τωρινής ήττας του αμερικανικού (και ισραηλινού και σαουδαραβικού) ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού για την συρία και το ιράκ. Κι ενώ μιλάμε για ένα δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι είναι αυτό: ο 4ος παγκόσμιος. Αν ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ανάβει ένα φυτίλι στη μέση Ανατολή, είναι – απλά – επειδή δεν είναι το πρώτο! Το project isis ήταν το προηγούμενο.

Η αντικατάσταση του isis με τις ypg φαίνεται ότι δεν είναι αρκετή. Δεν είναι αρκετή για την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ αφού το «μπλοκ της Αστάνα», δηλαδή η διακρατική συμμαχία Πεκίνου – Μόσχας – Τεχεράνης, που έπρεπε να αποφευχθεί πάσει θυσία σύμφωνα με τον γκουρού Brzezinski, έχει εδραιωθεί – με αφορμή (αλλά όχι αιτία…) το συριακό πεδίο μάχης. Και, ακόμα χειρότερο, με την προσθήκη της Άγκυρας.

Η Ιερουσαλήμ δεν είναι απλά μια πόλη. Είναι μια πόλη – σύμβολο εδώ και δεκάδες αιώνες. Η ακτή της Μεσογείου δίπλα της είχε, όλους αυτούς τους αιώνες, γεωπολιτική σημασία πρώτης τάξης. Καθώς αυτή υποχωρεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έκρινε (όχι άδικα απ’ την μεριά του) ότι μπορεί να την χρησιμοποιήσει σαν προσάναμμα – αφού απέτυχε με άλλες ιστορικές πόλεις, την Βαγδάτη, την Δαμασμό, το Χαλέπι… Ένα προσάναμμα στα μέτρα του χωροφύλακα: του μιλιταριστικού / ρατσιστικού ισραηλινού καθεστώτος.

Μιλήσε κανείς για “αποεδαφικοποίηση” του καπιταλισμού;

Πέμπτη 7 Δεκέμβρη. Μετά από δύσκολη και αιματηρή αναμέτρηση με την γενναία οπισθοφυλακή του isis, ο συριακός στρατός ‘n’ friends (ίσως περισσότερο οι friends) πέτυχε να εξασφαλίσει την χερσαία διαδρομή απ’ την συνοριακή Abu Kamal στην Deir ez-Zor. Ήταν αναμενόμενο αργά ή γρήγορα· και μια τακτική αποτυχία της Ουάσιγκτον και των δικών της συμμάχων μέσα σε μια γενικότερη ήττα. Τώρα, θεωρητικά και κατ’ αρχήν τουλάχιστον, οι νταλίκες (φορτωμένες με οτιδήποτε….) μπορούν να ξεκινούν απ’ την Τεχεράνη και διασχίζοντας το ιρακινό έδαφος μέσω Βαγδάτης να περνάνε τα ιρακινο-συριακά σύνορα δίπλα στον Ευφράτη, να ανηφορίζουν προς την Deir ez-Zor, από κει στη Δαμασκό και, τελικά στον λίβανο και στη Μεσόγειο.

Αλλά οι νταλίκες είναι κάπως αδιάφορες, ακόμα κι αν κουβαλούν όπλα. Θα τις αναλάβουν τα ισραηλινά βομβαρδιστικά… Ο αγωγός ιρανικού και καταριανού φυσικού αερίου (με κατασκευή της gazprom, με ό,τι αυτό σημαίνει…) που κοντά στη Δαμασκό θα αποκτάει ένα κλάδο προς τουρκία και, από εκεί, «μπαίνοντας» στον turk stream θα μπορεί να οδηγηθεί προς τα ανατολικά ή τα δυτικά βαλκάνια – αυτός είναι το ζήτημα!!

Οπότε «η Ιερουσαλήμ είναι πρωτεύουσα του ισραήλ»!… Ή, για να το πούμε διαφορετικά, ο ισραηλινός στρατός αναλαμβάνει επίσημα να είναι η «μεσανατολική διοίκηση» του αμερικανικού πενταγώνου (και της “ενεργειακής πολιτικής” του). Παρακαλούμε, μην ρίξετε στην «τύχη» την ιστορική στιγμή της απόφασης της παρακμιακής αυτοκρατορίας: αναγκάζεται να «εσωτερικεύσει» τους μοχλούς της αποσταθεροποίησης όλης αυτής της ζώνης επειδή οι «εξωτερικές» προσπάθειές της απέτυχαν. Με δυο λόγια: η Ιερουσαλήμ είναι πρωτεύουσα του τοπικού μιλιταριστικού βραχίονα ΕΠΕΙΔΗ ο isis δεν έχει πια κράτος… Η Ιερουσαλήμ βαφτίζεται «πρωτεύουσα» επειδή «χάθηκε» το Aleppo και, στη συνέχεια, η Deir ez-Zor…

Η Ιερουσαλήμ, κηρυγμένη σαν “πρωτεύουσα” ενός παρακμιακού κράτους χωροφύλακα, είναι μια απ’ τις τελευταίες ζαριές της μεσανατολικής χωροφυλακής: μ’ έναν τρόπο που διαφεύγει απ’ το πόπολο οι σύμμαχοι της Αθήνας οπισθοχωρούν και οχυρώνονται σε ολοφάνερες (και όχι κρυμμένες) προβοκάτσιες. Και οι πόλεις (επιλεγμένες πόλεις…) είναι αναγκασμένες να τις υποστούν αυτές τις προβοκάτσιες…

Αυτό δεν ήταν που μάθαμε απ’ το απίστευτο και ηρωϊκό Sarajevo στο πρώτο μισό των ‘90s;

Jerusalem

 

Πέμπτη 7 Δεκέμβρη. Δεν είναι η συνύπαρξη των “ιερών τόπων” των 3 μονοθεϊστικών θρησκειών που έχουν διαμορφώσει την ιστορία σε μεγάλο μέρος του πλανήτη… Είναι η γεωπολιτική: το εμπόριο, οι αρμάδες, οι στρατοί. Είναι και οι ιδεολογίες, σαν μοχλοί κατασκευής και ανακατασκευής μορφών συλλογικής αυτοπεποίθησης.

Υπάρχει ένα ιστορικό πρόσωπο κι ένας τεράστιος θρύλος που πλανάται όχι μόνο πάνω απ’ την Jerusalem, αλλά πάνω απ’ όλη την μέση Ανατολή και την Ευρώπη. Το πλήρες όνομά του είναι An-Nasir Salah ad-Din Yusuf ibn Ayyub. Γνωστή είναι η συντόμευση του ονόματος: Salah ad-Din ή Saladin. Πριν από 830 χρόνια, το 1187, στη μάχη του Hattin, τσάκισε τους σταυροφόρους, στη συνέχεια ανακατέλαβε / απελευθέρωσε την Ιερουσαλήμ· και η πόλη έμεινε έκτοτε υπό μουσουλμανική κυριαρχία, ανεξίθρησκη, ανοικτή σ’ όλες τις υπόλοιπες μονοθεϊστικές θρησκείες, για αιώνες… Μέχρι που φτιάχτηκε απ’ τον πρωτοκοσμικό ιμπεριαλισμό το κράτος / φυλάκιο του ισραήλ· και η δική του ιμπεριαλιστική όρεξη…

Ο μουσουλμάνος Salah ad-Din δε νίκησε τους χριστιανούς ευρωπαίους μόνο στρατιωτικά. Τους νίκησε και ηθικά. Ενώ αυτοί κατεβαίνοντας προς τους “άγιους τόπους” είχαν σφάξει ό,τι εύρισκαν μπροστά τους (με κύρια διασκέδαση τους μουσουλμάνους) αυτός, απελευθέρωνοντας την Ιερουσαλήμ, δεν πείραξε ούτε χριστιανική τρίχα. Δεν πήρε εκδίκηση. Η πολεμική του ικανότητα και η ηθική του ανωτερότητα απλώθηκε σαν ενοχή, τότε, πάνω απ’ την χριστιανική ευρώπη: αυτός, σαν επικεφαλής των μουσουλμάνων (άρα και οι μουσουλμάνοι… έστω υπό την ηγεσία του) ήταν “αλλιώς”… Δεν ήταν σφάχτες γυναικόπαιδων… Δεν ήταν ψυχοπαθείς… Ήταν ανώτεροι…

Οι πρωτοκοσμικοί παραμένουν τέτοιοι: σφάχτες αμάχων· δεν χάνουν την ευκαιρία να το αποδεικνύουν. Το ψόφιο κουνάβι προσπαθεί να σχηματοποιήσει την παράταση της crusade που είχε κηρύξει (μ’ αυτή τη λέξη…) ο Μπους ο Β το 2001, αρχίζοντας με την καταστροφή / κατάκτηση του αφγανιστάν. Ο πρώτος κόσμος τρέφεται πάντα με αίμα.

Και ο μουσουλμανικός κόσμος (στον 21ο αιώνα…) θυμάται και αναζητάει τον επόμενο Salah ad-Din.

Να πούμε ότι υπάρχουν κάποιοι που θα ήθελαν να σηκώσουν το βάρος της κληρονομιάς; Ας το πούμε… Οι φαντασιώσεις, όμως, είναι παράπλευροι αποπροσανατολισμοί.

Αν “η Ιερουσαλήμ είναι πρωτεύουσα του ισραηλινού κράτους” τι θα κάνει αυτό το κράτος με την Βηρυττό ή την Tartus σαν “επίνειο της Τεχεράνης” (και, ακόμα πιο πέρα, του Πεκίνου) στη Μεσόγειο;

(φωτογραφίες: απ’ την ταινία The Kingdom of Heaven, του Ridley Scott, του 2005. Με την εξαίρεση της fiction love story και μιας ορισμένης μυθοποίησης του ιστορικού Balian (βαρώνου του Ibelin), η ταινία είναι ακριβής στα βασικά για το τέλος της κατοχής της μέσης Ανατολής απ’ τους σταυροφόρους, τον 12ο αιώνα…)

Συρία

Τετάρτη 6 Δεκέμβρη. Μπορεί το ψόφιο κουνάβι να παραμένει η βιτρίνα, μέχρι νεωτέρας, αλλά ο “τρελός σκύλος” είναι ανάμεσα σ’ αυτούς που κυβερνούν πραγματικά. Ο αμερικάνος υπ.αμ. James Mattis, λοιπόν, εξήγγειλε την συνέχιση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας (συγκαλυμένης κατοχής) πίσω απ’ τους ypg στο ¼ περίπου της συριακής επικράτειας· αλλά, όπως θα έλεγε και ένας έλληνας πρωθυπουργός, «για καλό σκοπό».

… Οι μάχες τελειώνουν, με την έννοια της ανάγκης για επιθετική ικανότητα. Συνεπείς σ’ αυτή την εξέλιξη θα τροποποιήσουμε την σύνθεση των δυνάμεών μας προς κάτι που θα υποστηρίζει τους διπλωμάτες και την διαδικασία στη Γενεύη… Οπότε αυτό που κάνουμε είναι να αλλάξουμε την αποστολή μας, ώστε να υποστηρίξουμε τους διπλωμάτες. Μ’ άλλα λόγια, πηγαίνουμε από μια προσπάθεια καθοδηγούμενη απ’ τον στρατό … στο να διαμορφώσουμε τις συνθήκες για να υπάρξει μια διπλωματική λύση… Οπότε αλλάζει η αποστολή του στρατού μας… Αυτό ισχύει και για τους συμμάχους μας… Όπως βλέπετε ο Ευφράτης είναι η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις δυνάμεις του καθεστώτος και στις δυνάμεις που υποστηρίζουμε εμείς για να ηττηθεί ο isis…

Τι σημαίνουν αυτά τα αμερικανικά καραβανοκορακίστικα; Ότι το πεντάγωνο θα κρατήσει τις βάσεις του στην ypgκρατούμενη βόρεια και ανατολική συρία με το πρόσχημα ότι αυτό είναι απαραίτητο για να επιτευχθεί «διπλωματική λύση». Εν τω μεταξύ χρειάζεται και «λίγος isis» ακόμα. Γι’ αυτό το λόγο έχει γίνει συμφωνία να παραχωρηθεί (απ’ τις ypg και τους αμερικάνους διοικητές τους) στους ένοπλους του isis μια έκταση ερήμου στα σύνορα με το ιράκ, ώστε να παρκάρουν εκεί.

Όπως ήταν αναμενόμενο: ο αμερικανικός στρατός δεν σκοπεύει να φύγει απ’ τη συρία· σίγουρα όχι «με το καλό». Πρόκειται για καθαρή κατοχή (οι ypg είναι μόνο η απαραίτητη βιτρίνα)· καθώς δεν υπάρχει καν το τυπικό της άδειας απ’ την κυβέρνηση (όπως συμβαίνει με το γειτονικό ιράκ).

Υπάρχει περίπτωση να αναλάβει κάποιος / κάποιοι την ευθύνη να ζορίσει/ουν (έμμεσα προφανώς) αυτόν τον αμερικανικό τσαμπουκά, με επίθεση στην ypgκρατούμενη ζώνη; Δεν ξέρουμε. Ωστόσο αυτή η κίνηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού / μιλιταρισμού, με εγκατάσταση χερσαίων βάσεων, είναι αναβαθμισμένη σε σχέση με οτιδήποτε στο παρελθόν, αφού δεν κρατάει κανένα πρόσχημα (οι ypg δεν είναι «κρατική οντότητα»). Και σαν τέτοια δεν «κλείνει» τον πόλεμο στο συριακό πεδίο μάχης, αλλά ανοίγει ένα καινούργιο κεφάλαιο.