Category: Ασταμάτητη μηχανή

Το μαξιλάρι της θείας Λίτσας

Κυριακή 22 Απρίλη. Ακούστηκε, ξανακούστηκε, είναι αλήθεια. Η θεία Λίτσα κάνει αποταμίευση (απ’ την σύνταξη της) και τον κουμπαρά τον έχει κάνει προσκεφάλι της.

Δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι. Η θεία Λίτσα κοιμάται πάνω σε μερικά δισεκατομμύρια, με προοπτική να γίνουν καμιά εικοσαριά. Δεν είναι πούπουλα, είναι παράδες.

Έπεσε πανικός. Το τελευταίο που θα ήθελε το σπίτι και η γειτονιά είναι να κάνει security στο κομπόδεμα της θείας Λίτσας. Γιατί φωνάζει ότι «το μαξιλάρι θα την σώσει όταν βγει απ’ το τούνελ»; ρώτησε κάποιος. «Επειδή είναι καμμένη» απάντησε ένας άλλος· κι αμέσως μετά η κουβέντα πήγε στους καμμένους γενικά.

Ο οικονομολόγος της παρέας είπε ότι υπάρχει μια διεθνής τάση επιστροφής στο χρυσάφι. Θα προσπαθήσουμε να την πείσουμε να κάνει το κομπόδεμά της λίρες αγγλίας, όπως παλιά. Να τις βάλουμε σε ντενεκέ, να τον θάψουμε στην αυλή. «Κι αν αρχίσει να κοιμάται από πάνω;» ρώτησε ο ξάδελφος ανήσυχος. «Θα της ρίξουμε χώμα, να μην κρυώσει» του είπα. Με τον τόνο του «δώστε στην πατρίδα του θανάτου το φιλί».

«Πεθαίνει σαν χώρα» μουρμούρησε ο ξάδελφος. Αλλά το είπε σιγανά, να μην το ακούσει η θεία Λίτσα, και νομίζει ότι θέλουμε να την κληρονομήσουμε…

(φωτογραφία: Χρυσοθήρες στη ν. ζηλανδία, στη δεκαετία του 1930. Η αναζήτηση χρυσού με σκάψιμο, πολύ σκάψιμο, είχε την τιμητική της στη διάρκεια σοβαρών κρίσεων, ανεργίας, φτώχιας, κλπ. Όπως και η αναζήτηση πετρελαίου.

Καμία σχέση με την θεία Λίτσα, το μαξιλάρι της, την αοζ της και το γκάζι κάπου θαμμένο…)

Ελλάς – γαλλία – συμμαχία

Σάββατο 21 Απρίλη.

– Ρε Μακρόν πιάσε δυο φρεγάτες!

– Θα τις φας εδώ ή να τις τυλίξω;

– Κάντες πακέτο, για το σπίτι… Έχουμε ειρήνη σήμερα… Ειρήνη και σταθερότητα…

(Να τι σημαίνει να είσαι νοικοκύρης και χουβαρντάς! Έχεις και καμία φρεγάτα στην καβάτζα, μπας και την χρειαστεί κανας φίλος…)

Συρία 1

Σάββατο 21 Απρίλη. Έχουν υπάρξει στη διάρκεια των διακρατικών ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών του 20ου αιώνα «προβοκατσιάρες» (αν επιτρέπεται αυτή η διατύπωση υπερθετικού βαθμού) που έγιναν, μεθοδεύτηκαν, για να νομιμοποιήσουν προειλημμένες αποφάσεις και πολεμικούς σχεδιασμούς μεγάλης κλίμακας. Ο εμπρησμός του Ράιχτανγκ τον Φλεβάρη του 1933· και η υποτιθέμενη επίθεση και κατάληψη ενός γερμανικού συνοριακού ραδιοσταθμού στα τέλη Αυγούστου του 1939, ήταν δουλειές των ναζί… Η υποτιθέμενη επίθεση βιετναμέζων κατά αμερικανικών τορπιλακάτων στον κόλπο του Τονκίν στις αρχές Αυγούστου του 1964 και η περιβόητη 11η Σεπτέμβρη του 2001, ήταν αμερικανικές (ή και αμερικανική, η δεύτερη…) δουλειές… Οι βόμβες στο ψαχνό στην ιταλία ήταν ιταλικές παρακρατικές δουλειές, και είχαν έμμεση αλλά ουσιαστική σχέση με τον εξελισσόμενο τότε 3ο παγκόσμιο («ψυχρό») πόλεμο.

Μπροστά σ’ αυτά τα ιστορικά κατορθώματα, η υποτιθέμενη «χημική επίθεση στη Douma» της συρίας είναι μια μικρομεσαία, και πολύ πρόχειρα στημένη προβοκάτσια. Όσο περνούν οι μέρες (και χωρίς να έχουν αποφανθεί ακόμα οι ειδικοί του οηε) διάφορα δυτικά μήντια (καθόλου ύποπτα για «φιλοΑσαντισμό» ή «φιλοΠουτινισμό») παρουσιάζουν ρεπορτάζ που επιβεβαιώνουν την συριακή (και ρωσική) άποψη. Ότι δεν έγινε καμία επίθεση με χημικά στη Douma, και πως όλα ήταν ένα βιαστικό (και πολύ φτηνό) «στήσιμο» απ’ τους “white helmets”.

Μετά τον βρετανικό independent και το ρεπορτάζ του Fisk, το γνωστό γαλλικό πρακτορείο agence france-presse και το γερμανικό rtl group, σε χωριστά ρεπορτάζ, έχουν παρουσιάσει συνεντεύξεις με σύριους αυτόπτες της «επίθεσης». Που, φυσικά, την διαψεύδουν. Και μιλάνε για ήπια προβλήματα δύσπνοιας που οφείλονταν στην σκόνη και στους βομβαρδισμούς, που «μασκαρεύτηκαν» και σερβιρίστηκαν σαν «χημική επίθεση». (Φυσικά κάποιος θα υποστηρίζε ότι έχουν «δασκαλευτεί» πια…) Εν τω μεταξύ η πυραυλική επίθεση για την «τιμωρία» του Άσαντ ήταν οριακή, και δεν έφερε την επίσημη κήρυξη του 4ου παγκόσμιου.

Όλα καλά λοιπόν, αφού η προβοκάτσια στην Douma ήταν τόσο «ερασιτεχνική»; Όχι. Εκείνο που μας ανησυχεί είναι ότι εκείνοι που την έστησαν (και, με βεβαιότητα: εκείνοι που την αξιοποίησαν όπως και όσο μπορούσαν) είναι πραγματικά στριμωγμένοι στον εντεινόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό· ακόμα κι αν έχουν κάποιο χώρο στο συριακό πεδίο μάχης. Είναι στριμωγμένοι όχι στρατιωτικά – τουλάχιστον όχι ακόμα. Αντιλαμβάνονται όμως ότι οι «τάσεις» (και ο χρόνος) είναι εναντίον τους.

Η ερασιτεχνική και εξαιρετικά φτηνή προβοκάτσια στην Douma ήταν ουσιαστικά ένα σύντομο βίντεο. Πάτησαν πάνω σ’ αυτό, είπαν πολλά, απείλησαν περισσότερα, έκαναν ελάχιστα. Ας πούμε: «μια άσκηση» και μια «δήλωση παρουσίας» στη συρία. Η διάψευσή τους (και μάλιστα τόσο σύντομα) δεν τους αποκαλύπτει απλά σαν «ψεύτες». Τους γελοιοποιεί επιπλέον: ένα βίντεο, από εμπόλεμη ζώνη, στις κοινωνίες του ώριμου Θεάματος, να το θεωρούν «πειστήριο εγκλήματος», αυτοί οι υποτιθέμενοι «σοβαροί ηγέτες»;

Τι σημαίνει, λοιπόν, να αποδειχθούν και ψεύτες και γελοίοι οι πολιτικές βιτρίνες τριών απ’ τα όχι και τόσα πολλά καπιταλιστικά κράτη πρώτης γραμμής, ειδικά όταν είναι ήδη στριμωγμένοι; Δεν θα πρέπει να βρουν κάτι για να ρεφάρουν;

Συρία 2

Σάββατο 21 Απρίλη. Παρότι, λοιπόν, μετά την περιορισμένη (έως συμβολική) επίθεση της 14ης Απρίλη έχει ακολουθήσει «εφησυχασμός», στην πραγματικότητα θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Υπάρχουν δύο «έξτρα» γεγονότα, «διάδοχα» εκείνης της επίθεσης, που έχουν σημασία. Το ένα είναι η ισραηλινή επίθεση (με πυραύλους επίσης) σε μια στρατιωτική βάση κάπου στη μέση της συρίας και η επίσημη αναγνώριση απ’ το Τελ Αβίβ ότι «σημάδεψε» (και σκότωσε) ιρανούς. Αυτό έγινε για πρώτη φορά. Και το δεύτερο ήταν η αναγγελία της Μόσχας ότι θα πουλήσει αντιαεροπορικά συστήματα S-300 στην Δαμασκό· ένα αμυντικό όπλο που θα στριμώξει ιδιαίτερα το κατ’ εξοχήν επιθετικό ισραηλινό σώμα, την αεροπορία.

Πέρα απ’ τις εκατέρωθεν απειλές ανάμεσα στο Τελ Αβίβ και στην Τεχεράνη που έχουν πυκνώσει την τελευταία εβδομάδα αλλά θα μπορούσαν να θεωρηθούν ο συνηθισμένος βερμπαλισμός, κρύβεται το γεγονός ότι ο ισραηλινός μιλιταρισμός / ιμπεριαλισμός είναι ο 4ος στριμωγμένος της «παρέας» της επίθεσης της 14ης Απρίλη, ακόμα κι αν δεν συμμετείχε άμεσα στην επιχείρηση. Με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την ηγεμονία του στη μέση Ανατολή το ισραηλινό καθεστώς ίσως είναι ο πιο άμεσα στριμωγμένος «εταίρος» του αγγλοσαξονικού άξονα και των συμμάχων του: η Τεχεράνη έχει φτάσει πράγματι σε «απόσταση βολής» απ’ την ισραηλινή κρατική λωρίδα, και όχι με τα χέρια στις τσέπες· η Χεζμπ’ αλλάχ είναι πολύ πιο ετοιμοπόλεμη απ’ το ισραηλινό πεζικό· και το Τελ Αβίβ δεν ανήκει στην κατηγορία των κρατών που «κάνουν ειρήνη» με «υπαρξιακούς αντιπάλους».

Ενόσω λοιπόν ο ισραηλινός μιλιταρισμός κάνει το εύκολο (να «θερίζει» άοπλους παλαιστίνιους διαδηλωτές…) τείνει προς μια «έξοδο κινδύνου» την οποία δεν μπορεί να περάσει μόνος του, αλλά θα χρειαστεί βοήθεια (και μάλιστα μεγάλης κλίμακας…) απ’ αυτούς ακριβώς που μέσω της προβοκάτσιας της Douma κινδυνεύουν άμεσα να αποδειχθούν και στα μάτια των υπηκόων τους, ψεύτες και γελοίοι.

Όλα αυτά ενώ πλησιάζει η στιγμή που το ψόφιο κουνάβι θα πει τι θα κάνει με την συμφωνία για το «πυρηνικό πρόγραμμα» του ιράν, έχοντας γύρω του «σωματοφύλακες» που είναι δηλωμένοι οπαδοί της ισοπέδωσής του…

Περίεργη κατάσταση…

(φωτογραφία: Ο 15χρονος Mohammad Ibrahim Ayyup δολοφονήθηκε χτες, με μια σφαίρα στο κεφάλι, στη λωρίδα της Γάζας… Ήταν ένας απ’ τους 4 δολοφονημένους της χθεσινής ισραηλινής «σοδειάς»…

Μπορεί να μην υπάρχει θεός… Αλλά αργά ή γρήγορα όλα εδώ πληρώνονται…)

Κορέες

Σάββατο 21 Απρίλη. Σε λιγότερο από μια βδομάδα, την Τρίτη 27 Απρίλη, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός πρόκειται να υποστεί μια στρατηγική ήττα στο κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου, στον Ειρηνικό· και δεν μπορεί (ελπίζουμε!…) να κάνει κάτι για να την εμποδίσει. Στην επικείμενη συνάντηση του νοτιοκορεάτη Moon Jae-in με τον βορειοκορεάτη Kim Jong-un, θα υπογραφτεί συνθήκη ειρήνης και συμφιλίωσης (μεταξύ των δύο κρατών), τελειώνοντας και τυπικά την εμπόλεμη κατάσταση ανάμεσα στις δύο κορέες, που κρατάει απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’50.

Ο Moon ανακοίνωσε χθες ότι βρίσκονται σε εξέλιξη «δραματικές αλλαγές» στην κορεατική χερσόνησο, και ως ένα σημείο καταλαβαίνουμε τι εννοεί: υπό την (όχι και τόσο αόρατη) «ομπρέλλα» του Πεκίνου και της Μόσχας, τα δύο κορεατικά καθεστώτα αφαιρούν με προσοχή, ένα ένα, τα «καρφιά» που έχει βάλει η Ουάσιγκτον στην κορεατική χερσόνησο εδώ και πολλές δεκαετίες. Μαζί μ’ αυτά αφαιρούν τα προσχήματα και τις δικαιολογίες που έχει φτιάξει το αμερικανικό κράτος για να «περιπολεί» γύρω απ’ την χερσόνησο αλλά και μέσα στη νότια κορέα (με τις βάσεις που έχει στήσει εκεί).

Η συνθήκη ειρήνης (που θα είναι ή θα γίνει, επιπλέον, συνθήκη εκτεταμένης οικονομικής συνεργασίας) θα υπογραφτεί χωρίς η Πγιονγκγιάνγκ να έχει υποχωρήσει έστω ένα χιλιοστό στο πυρηνικό της πρόγραμμα! Απλά έχει σταματήσει τις δοκιμές (τις οποίες ενδεχομένως δεν χρειαζόταν άλλο). Και υπόσχεται την «αποπυρηνικοποίηση»…

Η αμερικανική πολιτική, που έβαζε την ολοκλήρωση της αποπυρηνικοποίησης σαν προϋπόθεση της «ειρήνης» στην κορεατική χερσόνησο, και υποσχόταν μόνο «φορτία ανθρωπιστικής βοήθειας» για κάθε βήμα υποχώρησης που θα έκαναν οι βορειοκορεάτες, τρώει συνεχόμενες κλωτσιές. Στα μούτρα: σε 6 ή 7 ημέρες η ειρήνη θα έχει συμφωνηθεί μεταξύ Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ και θα οργανώνονται τα επόμενα πολιτικά και επιχειρηματικά πλάνα μεταξύ τους, χωρίς αποπυρηνικοποίηση. Κι όταν (και αν) το ψόφιο κουνάβι συναντηθεί με τον Kim, κάπου στα τέλη του Μάη ή στις αρχές του Ιούνη, αυτό θα γίνει στο φόντο της επισημοποίησης της κορεατικής συμφιλίωσης… Για να εισπράξει την υπόσχεση του Kim ότι “φυσικά κουβεντιάζει την αποπυρηνικοποίηση”… (Γιατί να μην την κουβεντιάζει; Η συζήτηση είναι καλό πράγμα…)

Ο «αιώνιος εχθρός»

Σάββατο 21 Απρίλη. Ενόσω οι κάθε είδους υποτελείς του ελληνικού εθνικισμού είτε «περιμένουν πόλεμο» με την τουρκία είτε ανησυχούν για το πως θα την παλέψουν σαν τουρκικό προεκλογικό υλικό τους επόμενους μήνες (μερικοί γιορτάζουν κιόλας σήμερα…), το τουρκικό καθεστώς έχει, το έχουμε ξαναπεί, σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθεί. Και δεν είναι όλα στρατιωτικού περιεχομένου.

Σύμφωνα με το κρατικό κινεζικό πρακτορείο ειδήσεων xinhua ο Erdogan και ο Xi Jinping επιβεβαίωσαν τηλεφωνικά προχτές την συμφωνία τους σε διάφορα διεθνή και «τοπικά» ζητήματα (: συρία…):

… Ο Xi δήλωσε ότι οι δύο χώρες πρέπει να επιταχύνουν την πραγματιστική συνεργασία τους, που απαιτεί και απ’ τις δύο πλευρές να ενισχύσουν την διασύνδεση του κινεζικού σχεδίου «belt and road» («δρόμοι του μεταξιού») με το τουρκικό σχέδιο “middle corridor”…. Η τουρκία έχει ειδική επιρροή και ρόλους σε σημαντικά διεθνή και περιφερειακά ζητήματα είπε ο Xi, προσβλέποντας στην ενίσχυση της συνεργασίας των δύο κρατών σε διεθνείς οργανισμούς όπως οηε και οι g20…

Ο Erdogan δήλωσε ότι η ανάπτυξη και η ευημερία της κίνας είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της παγκόσμιας σταθερότητας, και εκτιμάει πολύ την μεγάλη προσπάθεια που κάνει η κίνα στις διεθνείς σχέσεις να διασφαλίσει την εντιμότητα και την δικαιοσύνη… Επιπλέον είπε ότι δίνει μεγάλη σημασία στην επιρροή της κίνας για την πολιτική λύση του συριακού ζητήματος, προσθέτωντας ότι σκοπεύει να ενισχύσει την επικοινωνία και την συνεργασία με την κίνα πάνω σ’ αυτό το θέμα…

Τέτοια αναφέρει μεταξύ άλλων το σχετικό ρεπορτάζ του xinhua… (Και που να ήξερε το δυστυχισμένο αφεντικό αυτής της άτυχης χώρας, της κίνας, ότι η θεία Λίτσα βλέπει οράματα με την επερχόμενη διάλυση της τουρκίας… Που να το ήξερε!)

Λοταρία

Παρασκευή 20 Απρίλη. Το ισραηλινό κράτος προσφέρει έξτρα bonus στα (10;, 20;) πρώτα κράτη που θα μεταφέρουν τις πρεσβείες τους απ’ το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ / Quds.

Είναι η κληρονομιά του Κάιν, της δικής τους μυθολογίας, αλλά σε post modern εκδοχή. Οι δέκα πρώτοι που θα επιβεβαιώσουν το «δικαίωμά» μας να σκοτώνουμε μέχρι εξαφάνισης τους παλαιστίνιους, κερδίζουν 5 διανυκτερεύσεις σε πεντάστερο ξενοδοχείο και δωρεάν κοκότες πολυτελείας για διασκέδαση… Εμείς σκοτώνουμε, εσείς τρώτε, πίνετε και γαμάτε με δικά μας έξοδα…

Μπορεί να αναπτυχθεί κι ένα παράλληλο κύκλωμα στοιχημάτων, για το ποιοι θα είναι αυτοί οι «πρώτοι» – πέρα απ’ την Ουάσιγκτον που σύντομα, στις 15 Μάη, αναμένεται να είναι η πρώτη των πρώτων… – που θα ανταποκριθούν…

Ισραηλινό απαρτχάιντ: μίσος και σιχασιά!

Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε!

Παρασκευή 20 Απρίλη. Αυτά παθαίνει όποιος αυτιστικά πιστεύει (αιώνια) ότι “time is in my side”. Τρενάροντας, αναβάλλοντας, κρατώντας σκόπιμα εκκρεμότητες εν αναμονή «καλύτερων στιγμών», αγκαλιά με διάφορες παραλλαγές της εθνικής μυθολογίας του «μαρμαρωμένου βασιλιά», το ελλαδιστάν τείνει προς εκείνη την ιστορική στιγμή της σύνθλιψης των ψευδαισθήσεων των περισσότερων απ’ τα αφεντικά του, και των χιλιάδων λακέδων τους. Το έξτρα σε σχέση με την σύνθλιψη του ’15 είναι ότι τώρα έχουν μπει στο ταψί και τα “εθνικά θέματα”.

Ας ξεκινήσουμε απ’ την «βάση», την καπιταλιστική οικονομία. Μπορεί ο ψόφιος κοριός να κάνει ασκήσεις ύφους και φτηνής παραλογοτεχνίας με τους «καθαρούς ουρανούς της εξόδου απ’ το μνημόνιο», αλλά η πραγματικότητα, καπιταλιστική και πεισματάρικη, είναι πάντα εντελώς διαφορετική. Ύστερα από 8 χρόνια αυστηρής διεθνούς επιτήρησης (διάστημα που μεγάλωσε τόσο πολύ επειδή δεν υπάρχει στην ελλάδα «κοινωνικό στρώμα» ικανό να διαμορφώσει και να επιβάλει την δική του πειστική αντιμετώπιση των δομικών και θηριωδών καπιταλιστικών και κρατικών προβλημάτων… ειδικά για μέλος της ευρωζώνης…) είναι γελοίο να πιστεύει κανείς (και ύπουλο να το διαδίδει) ότι οι ύαινες του διεθνούς εμπορίου χρήματος (η «αγορά») πρόκειται να υποδεχτούν το ελλαδιστάν το ερχόμενο φθινόπωρο σαν έναν «φυσιολογικό δανειστή» – ό,τι κι αν σημαίνει στο εμπόριο χρήματος το «φυσιολογικός».

Στο ελλαδιστάν έγινε το μεγαλύτερο παγκόσμια και ever στην ιστορία του καπιταλιστικού πλανήτη δάνειο – «πολιτικό», με την έννοια ότι τα χρέη του «γύρισαν» (ορολογία του εμπορίου χρήματος) και από χρέη προς ιδιώτες έγιναν χρέη προς κράτη και διεθνείς οργανισμούς. Το επαναλάμβάνουμε: η χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας έχει δανειστεί «μαζεμένο» το μεγαλύτερο ποσό παγκόσμια, σ’ όλη την ιστορία! Πάνω από 250 δισεκατομμύρια ευρώ! Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτή η «πρωτιά»;

Σημαίνει πολλά. Ένα απ’ αυτά: ακόμα κι αν χαρίζονταν στο ελλαδιστάν τα μισά χρέη του, και πάλι το γεγονός ότι έφτασε σε τέτοιο χάλι πρόσφατα δεν θα διαγραφόταν απ’ την μνήμη των εμπόρων χρήματος! Ακόμα χειρότερα που μετά την διαγραφή του μισού (τότε) χρέους, το 2012, με το psi, αποκλείεται να ξαναγίνει το ίδιο, στον αιώνα τον άπαντα. Δεύτερο “κούρεμα” γιοκ!

Για να πείσει ένα κράτος που κατέχει τέτοιο παγκόσμιο ρεκόρ χρέους ότι ξαναγίνεται αξιόχρεο σε αγοραίους δανειστές (μετα-την-έξοδο-απ’-τα-μνημόνια) θα έπρεπε να έχει πετύχει – ή να έχει δρομολογήσει πειστικά – μια τέτοια μεταμόρφωση, που μπροστά της ο βάτραχος που γίνεται πρίγκηπας θα ήταν απλά παιδικό αστείο. Αδύνατο, έτσι κι αλλιώς. Αλλά οι ηγεμονικές ελίτ και οι μικροαστοί και μεσοαστοί εταίροι τους στη νομή των πολιτικών προσόδων δεν έτειναν καν προς τα εκεί, εδώ και 8 χρόνια. Τραβούσαν προς την αντίθετη μεριά, και σε μεγάλο βαθμό έχουν κερδίσει. Συνεπώς: βγαίνοντας-απ’-τα-μνημόνια το ελλαδιστάν θα είναι απλά μια θεία Λίτσα που έφαγε κάτι μπουκέτα νωρίτερα, αλλά έχει ξεπρηστεί και είναι πάντα η ίδια και χειρότερη: η γνωστή θεία Λίτσα που η παγκόσμια πιάτσα αγαπάει να μισεί και να χλευάζει.

Πρακτικά αυτό σημαίνει την ακλόνητη επιλογή των ντόπιων αφεντικών κάθε μεγέθους και κλίμακας σ’ έναν καπιταλισμό έντασης εργασίας. Πρόκειται για εκείνη την καπιταλιστική εκδοχή που στηρίζει την «διεθνή θέση» του στον παγκόσμιο καταμερισμό αποκλειστικά και μόνο στην άγρια, πολύ άγρια, εκμετάλλευση / υποτίμηση της εργασίας και της ζωής. Αυτό το μοντέλο είναι «τριτοκοσμικό»: δουλεύει μια χαρά στον αιγυπτιακό καπιταλισμό (μέχρι νεωτέρας…) για παράδειγμα, συμμαχικό του ελληνικού για να μην ξεχνιόμαστε, αλλά χρειάζεται μια ακόμα δομική προϋπόθεση: κάθε φορά που η φτηνή εργασία δεν θα είναι αρκετή για να εξασφαλίζει πλεονεκτήματα στην αρένα του διεθνούς εμπορίου, θα κτυπάει και μια υποτίμηση του (εθνικού) νομίσματος. Κι όταν ούτε αυτό είναι αρκετό, τότε μια χούντα θα εξασφαλίζει την “ομαλότητα” στη λειτουργία του συστήματος.

Μπορεί, λοιπόν, το «κόμμα της δραχμής» να έχει χαμηλώσει τις σημαίες του (ελλείψει ενός σχεδίου «μετάβασης» που είναι ανίκανο να φτιάξει) αλλά τόσο η κεντρική καπιταλιστική ιδέα στο ελλαδιστάν, όσο και η κρατική λειτουργία είναι μονταρισμένη ακριβώς πάνω σ’ αυτό το δίπολο: φτηνή εργασία και φτηνό νόμισμα. Κι αν δεν έχει το δεύτερο, μπορεί όμως εξαντλήσει όσο μπορεί το πρώτο. Την τάξη μας. Εργασιακά, ηθικά, συναισθηματικά.

Το τούνελ 1

Παρασκευή 20 Απρίλη. Όχι μόνο το μοντέλο φτηνή εργασία δεν άλλαξε, όχι μόνο ο πολιτικός προσοδισμός δεν καταστράφηκε σαν κυρίαρχη ιδέα και πρακτική, αλλά στην πραγματικότητα ισχυροποιήθηκε στο «μνημονιακό ελλαδιστάν». Η σχεδόν αποκλειστικότητα της τουριστικής βιομηχανίας μέσα στον χάρτη της «μείωσης της ανεργίας» το αποδεικνύει. Συνδυάζει αυτά τα δύο: την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας απ’ την μια, και την απαλλοτρίωση γεωγραφικών και γεωφυσικών πόρων (την θάλασσα ενός αρχιπελάγους για παράδειγμα, τα «μαγευτικά ακρογιάλια»….) τους οποίους κανείς δεν έφτιαξε αλλά πολλοί αποζημούν άγρια, με την άδεια και τις ευχές του κράτους. Μόνο αν σκεφτόταν κανείς την οριακή εκμετάλλευση των υδάτινων αποθεμάτων που κάνει η ελληνική τουριστική βιομηχανία, και τις συνέπειες που έχει και θα έχει αυτό, θα ανατρίχιαζε. Κι όμως: δεν τρέχει τίποτα. Δεν τρώνε μόνοι τους οι «μεγάλοι κεφαλαιοκράτες» του κλάδου· τρώνε και οι μεσαίοι, και οι μικροί. Εθνική ενότητα. Όσο πιο φτηνή δουλειά, όσο πιο φτηνοί «πόροι», τόσο καλύτερα: η τουριστική βιομηχανία είναι ο «εθνικός πρωταθλητής» διάολε!!!

Το μόνο που άλλαξε αυτά τα 8 χρόνια διεθνούς πολιτικού δανεισμού και επιτήρησης, και δεν ήταν για καλό, ήταν η μετατόπιση ενός ακόμα μεγαλύτερου μέρους των εντόπιων καπιταλιστικών δραστηριοτήτων στην «μαύρη», κάτω απ’ τα ραντάρ, και στην πραγματικότητα στους λογαριασμούς των φραξιών του οργανωμένου εγκλήματος. Εκεί τα έσοδα και οι “δουλειές” ανθούν, πράγματι. Μόνο που δεν είναι μεγέθη (π.χ. σε σχέση με το αεπ) που μπορούν να καταγραφούν, ώστε να αποτελέσουν εχέγγυο, κάλυψη, για την δανειοληπτική αξιοπιστία του «λευκού κράτους».

Το μοντέλο της έντασης εργασίας σε κυρίαρχη (έως σχεδόν αποκλειστική θέση), μοντέλο που καθιερώθηκε και εξοπλίστηκε στα ‘90s σε βάρος των χιλιάδων μεταναστών και μεταναστριών απ’ τα ερείπια του πρώην «ανατολικού μπλοκ», βαλκανικού κατά κύριο λόγο αλλά όχι μόνο, αυτό το μοντέλο που είναι συνώνυμο των πρόσφατων «χρυσών εποχών», εγκαταστάθηκε μόνιμα και οριστικά στο πνεύμα και στο σώμα της ελληνικής καπιταλιστικής συσσώρευσης. Το καθήκον μας σα σύγχρονη εργατική τάξη ήταν να αμφισβητούμε (έως και ακυρώσουμε) αυτό το «εθνικό μοντέλο»! Αποτύχαμε: η τάξη μας ούτε καν το διανοήθηκε – κι έτσι συνέχισε να σκάβει τον λάκο της. ‘Οσο για εμάς που το διανοηθήκαμε (με συλλογικό τρόπο) απλά πλησιάσαμε επικίνδυνα στα όρια της «γραφικότητας»…

(Κι ωστόσο είχαμε και έχουμε απόλυτα απόλυτα δίκιο! Αυτή η χιλιοτραγουδισμένη τα προηγούμενα χρόνια «ανατροπή» δεν γίνεται αλλάζοντας την «κορυφή», τις πολιτικές βιτρίνες· ή, όπως ήλπιζαν και ελπίζουν διάφορα λιγούρια και αποτυχημένα λαμόγια, με μερικούς βουλευτές. Γίνεται (και μόνον έτσι) ανατρέποντας τους συσχετισμούς στην εργατική βάση της καπιταλιστικής πυραμίδας…. Δύσκολο, πολύ δύσκολο. Αλλά αυτό είναι το σωστό).

Ο παράγοντας του χρόνου

Παρασκευή 20 Απρίλη. Μ’ όποια σοβαρά κριτήρια κι αν μετρήσει κανείς την κατάσταση, το συμπέρασμα είναι το ίδιο: το ελλαδιστάν είναι ένα failed state· επειδή είναι μια failed society. Ταξική, ταξικότατη, αλλά με λούμπεν διαταξική “κουλτούρα”. Οι προβολές στο μέλλον απλά κάνουν ακόμα πιο δυσοίωνη την πρόγνωση. Η γνώση της ιστορίας επιβεβαιώνει την «ιστορική συνέχεια». Θα ξαναθυμήσουμε ότι ο 20ος αιώνας, ο αιώνας του φορντισμού που, ειδικά μετά τον β παγκόσμιο, ήταν αλλού στας ευρώπας η εποχή του κεϋνσανιασμού και του κράτους πρόνοιας, στο ελλαδιστάν ήταν κυρίως ένας αιώνας εμφυλίου πολέμου, σε διαδοχικά επεισόδια. Ακριβώς επειδή ο πολιτικός προσοδισμός δεν τους χωρούσε όλους, και πάντα έπρεπε κάποιοι (χιλιάδες) να βρίσκονται εκτός· μέχρι τις επόμενες εκλογές ή το επόμενο πραξικόπημα· μέχρι τους «δικούς τους στο γκουβέρνο».

Όταν ο πολιτικός προσοδισμός σαν υποκατάσταση / παραλλαγή του κράτους πρόνοιας εκδημοκρατίστηκε (επί πασοκ, στα ‘80s) άρχισαν οι χρεωκοπίες, φανερές ή κρυφές, σε λιγότερο από μια δεκαετία. Την παρτίδα έσωσε απ’ τις αρχές των 90s ένας καινούργιος γύρος μαζικών αποκλεισμών απ’ τις πολιτικές προσόδους, σε συνδυασμό με την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας: η πολιτική απαγόρευση ενός μεγάλου μέρους της εργατικής τάξης, των μεταναστών και μεταναστριών. Αλλά κι αυτό (η “ανάπτυξη”…) είχε ημερομηνία λήξης: η ακόρεστη όρεξη των ντόπιων μικροαστών οδήγησε τελικά σε μια ακόμα χρεωκοπία. Κι αυτή δεν γινόταν να κρυφτεί. Και τι περιμένει κανείς, λοιπόν, από δω και στο εξής; Η «εξαγωγή εργασίας», ειδικευμένης και μη, δεν είναι αρκετή για να ελαφρύνει τους κρατικούς ισολογισμούς. Η νέα “εθνική” μετανάστευση, κυρίως αν και όχι αποκλειστικά, εντός ε.ε. και ευρωζώνης, ανακουφίζει μεν τις πιέσεις για την κατανομή των πολιτικών προσόδων αλλά δεν αλλάζει το μοντέλο.

Αυτά όλα συμβαίνουν σε μια περίοδο διαρκούς όξυνσης των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών. Ιστορικά, σε κάποιες περιπτώσεις, αυτή η όξυνση υπήρξε «ευκαιρία» για τον γεωπολιτικό προσοδισμό του ελλαδιστάν. Αν, όμως, μελετήσει κανείς πιο προσεκτικά την ιστορία του, θα δει ότι οι «επιτυχίες» και οι «αποτυχίες» του συγκλίνουν πάντα στο ίδιο σημείο: στους διεθνείς συσχετισμούς δύναμης, και την έκβαση της ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης μακριά, πολύ μακριά απ’ τον ελληνικό ορίζοντα. Κάθε φορά που το ελλαδιστάν βρέθηκε στη μεριά των νικητών (π.χ. Β παγκόσμιος πόλεμος), και άρα είχε γεωπολιτικά προσοδικά οφέλη, ο εσωτερικός ανταγωνισμός για τις καινούργιες πολιτικές προσόδους αγρίευε στον ύψιστο βαθμό, καθοδηγούμενος απ’ την πιο μαύρη και αντιδραστική συμμαχία των αφεντικών και των μικροαστών λακέδων τους: π.χ. «εμφύλιος» 1944 – 1949. Κάθε φορά που το ελλαδιστάν έχανε (π.χ. «μικρασιατική καταστροφή») πάλι την πλήρωναν οποιοιδήποτε άλλοι εκτός απ’ τα ντόπια αφεντικά: άγρια προλεταριοποίηση των προσφύγων, ρατσισμός, κλπ.

Μ’ άλλα λόγια: η ιδέα ότι το ελλαδιστάν θα κερδίσει τώρα πουλώντας σε καλή τιμή, για άλλη μια φορά, την θέση του οικοπέδου σε αμερικάνους, ισραηλινούς και όποιους άλλους απ’ τον «άξονα», έχει αξία μόνο, ΜΟΝΟ, για τα αφεντικά. Ποτέ δεν έγινε αλλιώς, ποτέ δεν θα γίνει αλλιώς!

Είναι όμως η προσμονή γεωπολιτικών κερδών απ’ τον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο πόλεμο έστω ρεαλιστική; Δεν μπορούμε να κάνουμε προβλέψεις για την εξέλιξή του. Πάντως ένα κράτος παρίας δεν μπορεί, ακόμα και στην καλύτερη των περιπτώσεων, να πάρει, σαν γεωπολιτικές προσόδους, τίποτα περισσότερο απ’ αυτό που αντιστοιχεί στην πραγματική «συμβολή» του· ίσως και κάτι λιγότερο. Και (αυτό μπορούμε να το προβλέψουμε!) σ’ έναν παγκόσμιο πόλεμο που το κύριο πεδίο του (θα) είναι η ευρασία και ο ειρηνικός, η άκρη της χερσόνησου του Αίμου δεν θα προσφέρει πολλά…

Στηρίζοντας ό,τι πιο αιμοβόρο και αντιδραστικό υπάρχει στην ανατολική Μεσόγειο και στη μέση Ανατολή (με την ελπίδα ότι τα «αφεντικά», η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, «θα δώσουν κάτι τις») τα αφεντικά και οι λακέδες του ελλαδιστάν προσπαθούν μάταια να αναβιώσουν τον 19ο και τον 20ο αιώνα της καπιταλιστικής ιστορίας… Ένας Κολοκοτρώνης τους λείπει…

Μην σας φανεί παράξενο ότι τα ντόπια αφεντικά έχουν χάσει την μπάλα. Πρώτον, δεν είναι καθόλου η πρώτη φορά που αυτό συμβαίνει στην ντόπια ιστορία. Και δεύτερον, αυτά τα αφεντικά, δεν έχουν καμία ιστορία «αυτοδύναμης ανάπτυξης» άξιας λόγου· ούτε, κατά συνέπεια, την συνείδηση της “τάξης δι’ εαυτήν”. (Την αποκτούν μόνο όταν τους απειλήσουμε εμείς, σαν τάξη…). Η συνείδησή τους είναι κατάλληλα μετατοπισμένη: “τάξη μέσω της νομής του κράτους”.

Με την συζητήσιμη εξαίρεση των εφοπλιστών (που ωστόσο, στην πλειοψηφία τους, έχουν με το ελληνικό κράτος όχι μια σχέση σχεδιασμού και διοίκησης αλλά μόνο εξυπηρέτησης ευκαιριακών και συγκεκριμένων συμφερόντων, και ορισμένες φορές «ευεργεσιών», χωρίς την ευθύνη και τον μπελά κάποιου γενικού σχέδιου διεύθυνσης· κάτι που είναι λογικό με βάση τον global χαρακτήρα των επιχειρήσεών τους… Την διεύθυνση του ελληνικού κράτους την έχουν κάνει απ’ τον 19ο αιώνα outsourcing στους έλληνες κοτσαμπάσηδες…) τα ντόπια αφεντικά έχουν «αναπτυχθεί» στη βάση του πολιτικού προσοδισμού. Των διάφορων νομοθετικών παραθύρων, των εφοριακών παραβλέψεων, των πολεοδομικών εξαιρέσεων, των δημοτικών και νομαρχιακών παρεμβάσεων, των δικαστικών αποφάσεων, κλπ. Και, κατά συνέπεια, αγνοούν τι είναι στρατηγική με μεγάλο βάθος χρόνου. (Έχουμε συγκεκριμένα και πρόσφατα παραδείγματα επ’ αυτού, αλλά θα ασχοληθούμε μαζί τους άλλη φορά).