Category: Ασταμάτητη μηχανή

Σάββατο 28 Απρίλη. Με μια (σκόπιμα κρίνουμε) γενικόλογη κοινή δήλωση, που τυπικά είναι κάτι λιγότερο από «συμφωνία ειρήνης» αν και αναφέρεται κυρίως σ’ αυτήν, ο Kim και ο Moon έκαναν την πανηγυρική “επίδειξη φιλίας κορυφής” μεταξύ των δύο κορεών όπως αναμενόταν. Συντηρώντας την ασάφεια ως προς το τι θα γίνει με τα βορειοκορεατικά πυρηνικά. Μπορεί να είναι δηλωτικό (μπορεί και όχι) ότι στο κείμενο της κοινής “Δήλωσης του Panmunjon για την ειρήνη και την ενοποίηση της κορεατικής χερσονήσου” αυτό το ζήτημα (τα πυρηνικά) είναι τελευταίο και «πιάνει» τρεις αράδες όλες κι όλες.

Αντίθετα (ίσως περισσότερο απ’ ότι περίμενε η ασταμάτητη μηχανή…) υπάρχει μια σύντομη μεν αλλά δηλωτική αναφορά στα οικονομικά σχέδια που είχαν συμφωνηθεί μεταξύ των δύο κράτων στις 4 Οκτώβρη του 2007 (στην προηγούμενη προσπάθεια «λύσης», την οποία βούλιαξε η Ουάσιγκτον) με ιδιαίτερη έμφαση στις οδικές και σιδηροδρομικές επικοινωνίες μεταξύ των δύο κράτων (και, βορειότερα, με την κίνα και την ρωσία) στον «ανατολικό διάδρομο». Πρόκειται για τις 2 απ’ τις 7 «γέφυρες» που είχε παρουσιάσει το περασμένο καλοκαίρι στο Βλαδιβοστόκ ο Moon.

Επιπλέον γίνεται αναφορά σε σχεδιασμένα βήματα αποστρατιωτικοποίησης, όχι μόνο στην «ενδιάμεση ζώνη», αλλά συνολικά (μέσω μόνιμων επαφών των υπ.αμ. και των αρχιστράτηγων των δύο κρατών). Αυτό θα μπορούσε να αφορά και το μέγεθος της αμερικανικής παρουσίας (βάσεις) στη νότια κορέα.

Φαίνεται ότι το δέλεαρ που το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ σπρώχνει στο ψόφιο κουνάβι έτσι ώστε να βραχυκυκλωθούν οι σχεδιασμοί του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην ανατολική ασία είναι χοντρό: ένα νόμπελ ειρήνης! Μπορείτε να φανταστείτε τι θα έδινε ένα τέτοιο (παθολογικά) ναρκισσιστικό άτομο σαν το ψόφιο κουνάβι για να πάρει, κι αυτός (μετά τον Ομπάμα…), ένα «νόμπελ ειρήνης» – έστω και μαζί με τον Kim;

(φωτογραφία: Σωστά βλέπετε: στα αριστερά του Kim – δεξιά στη φωτό – στο τραπέζι των επίσημων συζητήσεων, κάθεται Εκείνη! Η ντίβα πριγκίπισσα (αδελφή) του Kim, η Kim Yo-jong, που «μάζεψε όλο το χαρτί» στην έναρξη των χειμερινών ολυμπιακών τον περασμένο Φλεβάρη. Διότι εκτός από ντίβα είναι και πολύ «υψηλά ιστάμενο» στέλεχος του βορειοκορεατικού καθεστώτος.

Υποθέτουμε ότι κάνει, και θα συνεχίσει να κάνει, εκείνο το είδος της δουλειάς το περιεχόμενο της οποίας κανείς δεν μπορεί να μάθει. Μόνο μυστηριώδη χαμόγελα…)

Σάββατο 28 Απρίλη. Οι συμβολισμοί, οι φωτογραφίες, η κοινή δήλωση, τα όσα δεν ανακοινώθηκαν δημόσια, αλλά και οι συναντήσεις αξιωματούχων των δύο κορεών τις επόμενες ημέρες και βδομάδες έχουν ήδη στρώσει έναν δρόμο για το ψόφιο κουνάβι στην αναμενόμενη συνάντησή του με το Kim… τραβώντας το χαλί κάτω απ’ τα πόδια του.

Η τακτική του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι (ήταν;) γνωστή σε σχέση με την βόρεια κορέα. Η απάντηση της Πγιονγκγιάνγκ, όμως, δεν εξαντλείται σε όσα καταγράφονται με πανηγυρικό τρόπο τους 4 τελευταίους μήνες. Στο σύνολο του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ υπάρχει ένα κοινός στόχος: το σπρώξιμο στην άκρη της Ουάσιγκτον, μέσα από μια μακρόχρονη παρελκυστική «διαπραγμάτευση» για το οπλοστάσιο της βόρειας κορέας στην οποία οι ηπα ΔΕΝ θα ελέγχουν την ατζέντα. Ειδικά όμως για την Πγιονγκγιάνγκ, το να σπρωχτούν στην άκρη η Ουάσιγκτον και η «αποπυρηνικοποίηση» (άσχετα με το γεγονός πως όλοι οι καλοί άνθρωποι θέλουν «έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά»!) σημαίνει το να ανοίξει ζωτικός χώρος και χρόνος για τις μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτητες για την καπιταλιστική ανάπτυξη της βόρειας κορέας.

Ο Kim ξέρει ότι κάτι παρόμοιο ξεκίνησε ο πατέρας του το 2002· και ότι η αμερικανική «πίεση» στην προηγούμενη φάση των «διαπραγματεύσεων για τα πυρηνικά») σταμάτησε εκείνο το σχέδιο «μετασχηματισμού», αφενός επειδή η Ουάσιγκτον έβαζε συνέχεια τρικλοποδιές, αφετέρου επειδή το «η πατρίς κινδυνεύει» ενίσχυσε τους συντηρητικούς μέσα στο κόμμα.

Στο πρόσφατο συνέδριο (πριν δέκα μέρες) ο Kim ανήγγειλε την «νέα στρατηγική γραμμή» του. Που ξεκινάει απ’ την (δεδομένη) νίκη της Πγιονγκγιάνγκ στο ζήτημα του πυρηνικού και πυραυλικού εξοπλισμού της, για να προχωρήσει πέρα απ’ αυτό, στις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις για λογαριασμό της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Είναι προφανές ότι η ηγεμονική τάση στο βορειοκορεατικό καθεστώς εμπνέεται απ’ τις εντυπωσιακές καπιταλιστικές επιτυχίες του «αδελφού κόμματος» στο Πεκίνο. Και θέλει μια γρήγορη προώθηση των αλλαγών, άρα ένα γρήγορο (αλλά και ικανό χρονικά) «διάλειμα» στις αμερικανικές πιέσεις· συμπεριλαμβανόμενων των κυρώσεων.

Είναι γι’ αυτό, λοιπόν, πολύ περισσότερα από «ύμνος στην ειρήνη» η υποστήριξη της Σεούλ (και διακριτικά τόσο του Πεκίνου όσο και της Μόσχας). Η «αποπυρηνικοποίηση» που προωθεί το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ είναι, στην ουσία, «αποπυρηνικοποίηση της πολιτικής» τόσο στη βόρεια όσο και στη νότια κορέα. Η άποψη του Moon πρώτα όλα τα υπόλοιπα συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών σχέσεων και μετά τα πυρηνικά σημαίνει (πρακτικά) ότι τα πυρηνικά της Πγιονγκγιάνγκ θα μείνουν στη θέση τους.

Κι αν η Ουάσιγκτον αποχωρήσει απ’ την 5+1 συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης, ποιος θα κακολογήσει τον “little rocket man” για τις επιλογές του;

Σάββατο 28 Απρίλη. Όχι πως έχει ιδιαίτερη σημασία, αλλά συμβαίνουν κι αυτά. Αυτός ο αχαρακτήριστος «εθνικός εχθρός», ο Erdogan, αφού τιτίβισε ότι «καλωσορίζει την συνάντηση» των δύο κορεατών συμπλήρωσε ότι «θα κουβεντιάσω και αυτό το σοβαρό ζήτημα με τον πρόεδρο Moon κατά την επίσκεψή μου στη Σεούλ στις 2 Μάη».

Ούτε τώρα θα διαλυθεί η τουρκία; Αμάν πια!!!

(Μήπως το ότι η τουρκική τουριστική βιομηχανία έκανε ρεκόρ όλων των εποχών το πρώτο τρίμηνο του 2018, με 5,1 μύριο πελάτες, σημαίνει ότι όπου νάναι η οικονομία της Άγκυρας πάει για φούντο; Οι αξιωματούχοι του τουρκικού καθεστώτος έχουν άλλη άποψη πάντως, αισιόδοξη: ότι τα καθαρά έσοδα της τουριστικής βιομηχανίας θα «κλείσουν» από μόνα τους το συνολικό εμπορικό έλλειμμα του 2018…)

Παρασκευή 27 Απρίλη. Η σημερινή συνάντηση των δύο κορεατικών πολιτικών αφεντικών, του νοτιοκορεάτη Moon Jae-in με τον Kim Jong-un, είναι ένα ακόμα βήμα για το σπρώξιμο της Ουάσιγκτον όσο πιο μακρυά γίνεται απ’ την κορεατική χερσόνησο.

Το ραντεβού θα έχει διάφορους συμβολισμούς. Απ’ τις καρέκλες για τις συζητήσεις που φτιάχτηκαν ειδικά για την περίσταση, έχοντας στην πλάτη τους τον χάρτη της ενιαίας κορέας (μαζί με κάτι νησιά που διεκδικούνται απ’ το Τόκιο…) μέχρι το γεγονός ότι ο Kim θα είναι ο πρώτος βορειοκορεάτης ηγέτης που θα περάσει τα σύνορα και θα πατήσει νοτιοκορεατικό έδαφος (η συνάντηση θα γίνει στην αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη μεν, αλλά στο νοτιοκορεατικό τμήμα της).

Το σίγουρο είναι ότι θα υπογραφτεί συνθήκε ειρήνης – που θα τερματίσει και τυπικά τον πόλεμο των αρχών της δεκαετίας του ’50. Για να το πούμε διαφορετικά: η Σεούλ θα υπογράψει συμφωνία ειρήνης με την Πγιονγκγιάνγκ ενόσω αυτή έχει γίνει πυρηνική δύναμη. Αυτό συγκρατείστε το: η Σεούλ είναι σύμμαχος της Ουάσιγκτον, και έχει αναλάβει να την ρυμουλκήσει… στα ανοικτά του ειρηνικού…

Η πιο χειροπιαστή πλευρά της «άνοιξης στη χερσόνησο» θα ήταν υπογραφή συμφωνιών οικονομικής συνεργασίας κατά την διάρκεια αυτής της συνάντησης. Οι νοτιοκορεάτες υποστηρίζουν (δημόσια) πως αν και θα το ήθελαν πολύ, δεν μπορούν να γίνουν πολλά τώρα, εξαιτίας των κυρώσεων που έχουν επιβληθεί στο βορειοκορεατικό καθεστώς….

Χμμμ… Και δεν μπορεί η κορεατική φαντασία να τις παρακάμψει αυτές τις κυρώσεις (μέχρις ότου καταργηθούν); Φαίνεται ότι μπορεί! Ένα απ’ αυτά που θα συμφωνηθούν (έχει δουλευτεί το πράγμα) είναι η μετατροπή της «αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης» σε οικονομική ζώνη. Δεν θα είναι η πρώτη φορά: στο παρελθόν, στη διάρκεια άλλων παρόμοιων διαδικασιών ειρήνευσης, σ’ αυτή τη ζώνη το νοτιοκορεατικό κεφάλαιο είχε φτιάξει εργοστάσια στα οποία δούλευαν βορειοκορεάτες εργάτες (με τους ανάλογους μισθούς…). Τώρα, όμως, τα σχέδια φαίνονται πολύ περισσότερο φιλόδοξα, και όχι υποχρεωτικά συναρτημένα με την εκμετάλλευση της «φτηνής» βορειοκορεατικής εργασίας απ’ τα νοτιοκορεατικά αφεντικά.

(φωτογραφία: Τα σύνορα των δυο κορεών τη νύχτα. Η αποστρατιωτικοιημένη ζώνη εκτείνεται κάμποσο απ’ τις δύο μεριές).