Category: Ασταμάτητη μηχανή

Η πολυδιάστατη

Σάββατο 8 Δεκέμβρη. Πρώτα ανακάλυψε (και αποκάλυψε) ότι η άνοιξη στη Μόσχα έρχεται τον Νοέμβρη (μαζί του)… Είπε και διάφορες άλλες μαλακιούλες, για γραβάτες και ό,τι άλλο του κατέβαινε. Και την επόμενη μέρα (μιλάμε πάντα για δημόσιες δηλώσεις), χτες, ο δι-τενεκεδένιος, σαν ευαίσθηση ψυχή που είναι, ανακάλυψε το καλοκαίρι. Ή, ειπωμένο αλλιώς, ο αργόστροφη αλεπού τον έφτυσε δημόσια κι αυτός απάντησε ότι είναι μια καλοκαιρινή βροχούλα.

Έχοντας η αργόστροφη αλεπού (a.k.a. Putin) πλήρη γνώση ότι οι απελάσεις των ρώσων διπλωματών απ’ την ελλάδα πριν κάτι μήνες είχαν την υπογραφή του δι-τενεκεδένιου, δήλωσε:

… Δύσκολα θα μπορούσα να φανταστώ ότι η ρωσία έχει κάνει κάποια συνομωσία, έχει παίξει μαύρα παιχνίδια εναντίον της ελλάδας. Αυτά είναι σαχλαμάρες…

Ο «σαχλαμάρες» βρισκόταν δίπλα του… Και απάντησε:

… Μια βροχερή μέρα στη διάρκεια του καλοκαιριού δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει μπροστά μας καλοκαίρι…

«Φρέσκο το χώμα, βροχή έχει πέσει, τα φύλλα ξερά, υγρά τα μάτια μου είναι, νομίζω πως θέλω να κλάψω…» Αυτά ήταν οι νοστιμιές της συνάντησης. Πέραν αυτών έχει το δικαίωμα ο καθένας να αναρωτηθεί: ένας ρώσος καθεστωτικός που βρίσκεται στην κορυφή της πολιτικής εξουσίας επί σχεδόν 20 χρόνια και έχει ακόμα καιρό μπροστά του και πολύ καυτά, global ζητήματα στην ατζέντα του, τι θα μπορούσε να κουβεντιάσει στα σοβαρά με μια ελληνική πολιτική βιτρίνα, που πριν 2,5 χρόνια ζητιάνευε δανεικά και έχει μπροστά της λίγους μόνο μήνες πρωθυπουργίας; Τα μεγέθη είναι άνισα όχι μόνο «οικονομικά» ή «στρατιωτικά», αλλά και απ’ την άποψη του πολιτικού χρόνου.

Στη δύση της πρωθυπουργίας του (αυτό είναι τόσο στοιχειώδες ώστε υποθέτουμε ότι ακόμα και ο αντ’ αυτού το καταλαβαίνει…) ο δι-τενεκεδένιος μόνο για photo-opportunity θα μπορούσε να πάει στη Μόσχα. Το ότι πρόλαβε, ωστόσο, να «εκφράσει – στην αργόστροφη αλεπού – τις ανησυχίες του για τα νέα εξοπλιστικά προγράμματα της τουρκίας», δηλαδή για τους S-400, δείχνει το λιγότερο άγνοια κινδύνου. Προφανώς αν ήταν αμερικανικά τα όπλα δεν θα έκανε τα ανάλογα παράπονα στους συμμάχους στην Ουάσιγκτον. Τι περίμενε άραγε; Μια «αναλογία 7 προς 10» μεταξύ ελλάδας και τουρκίας στα όπλα που πουλάει το ρωσικό καθεστώς, όπως συνέβαινε με τα αμερικανικά στα ένδοξα ‘80s;

Το ρωσικό καθεστώς (θεωρούμε λογικό να) ενδιαφέρεται για το Αιγαίο και για το πόσο θα στρατιωτικοποιηθεί απ’ την συμμετοχή της Αθήνας στον άξονα (Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ). Αλλά το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει δείξει επί πολλά χρόνια ότι το ταλέντο του στη «διεθνή διπλωματία» είναι να κοροϊδεύει· ενόσω οι συμμαχικές του επιλογές είναι ακλόνητες και γνωστές. (Για παράδειγμα ο ίδιος τενεκεδένιος, στις 28 Μάη του 2016, είχε βαφτίσει τις σχέσεις Αθήνας – Μόσχας «στρατηγικές», ενώ μέχρι και ένα «πρωτόκολλο πολιτικού διαλόγου» επί παντός επιστητού είχε υπογράψει…)

Η υπόσχεση της «στρατηγικής» σχέσης πριν 2,5 χρόνια, είναι τώρα «εμβάθυνση» των σχέσεων. Λιανεμπόριο και τουρισμός δηλαδή. Τι άλλο, όμως;

(φωτογραφία: Δεν είναι κατά λάθος, και φυσικά δεν είναι απ’ τη Μόσχα. Είναι απ’ την Σαλονίκη, λίγο παλιότερη. Απ’ την Σαλονίκη όπου ενδεχομένως διαδραματίζεται κάποια τριτεύουσα αντιπαράθεση μεταξύ ρωσικών και αμερικανικών συμφερόντων.

Εν τω μεταξύ τον αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα Pyatt η αργόστροφη αλεπού τον ξέρει καλά. Απ’ την θητεία του στο Κίεβο και το έργο του στην πλατεία Meidan, συμπεριλαμβανόμενης της οργάνωσης της σφαγής / του πραξικοπήματος στις 20 Φλεβάρη του 2014.

Οπότε, και σαν καγκεμπίτης, ο Putin ξέρει πολύ καλά τι αποστολή έχει ο Pyatt στην Αθήνα…)

Η αληθινή συμμαχία

Σάββατο 8 Δεκέμβρη. Λόγος ανησυχίας δεν πρέπει να υπάρχει – πάντως. Σε λιγότερο από μια βδομάδα, στις 13 του μήνα, ο «κόκκινος Κατρού» σαν αναπληρωτής τενεκεδένιου υπ.εξ. θα βρίσκεται στην Ουάσιγκτον. Για «επαφή» με τον αμερικάνο υπ.εξ. Pompeo, ώστε να αρχίσει αυτό που ονομάζεται «στρατηγικός διαλόγος» Αθήνας – Ουάσιγκτον· λες και τόσες δεκαετίες η συμμαχία ήταν ευκαιριακή…

Και σε λιγότερο από 2 βδομάδες, στις 19 Δεκέμβρη, ο δι-τενεκεδένιος μαζί με τον Αναστασιάδη, θα είναι φιλοξενούμενος του Netanyahou, για μια ακόμα μεγαλύτερη «εμβάθυνση» της συμμαχίας τους. Θα τα πουν στην πόλη Be’er Sheva, στην έρημο Negev. Μια πόλη που έχει την δική της ιστορία (άρα και τους ανάλογους συμβολισμούς): ανήκε στο παλαιστινιακό κράτος σύμφωνα με την απόφαση του οηε το 1948 – αλλά καταλήφθηκε γρήγορα απ’ τον ισραηλινό στρατό, την ίδια χρονιά, στη διάρκεια του πρώτου αραβο-ισραηλινού πολέμου…

Η Αθήνα και η Λευκωσία παρακαλάνε σ’ αυτό το ραντεβού, της 19ης Δεκέμβρη, να συμμετέχει και κάποιος αμερικάνος – έστω σε θέση «συμβούλου». Έχει ενδιαφέρον ότι ως τώρα ο ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός της Ουάσιγκτον για την μέση Ανατολή και την ανατολική Μεσόγειο δεν περιλαμβάνει αυτό για το οποίο ψοφάει η Αθήνα, δηλαδή υψηλόβαθμες συμμετοχές στα ραντεβού του υποάξονα Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ. Κι ο λόγος είναι απλός: το ψοφιοκουναβιστάν δεν θέλει να τα σπάσει κι άλλο με την Άγκυρα.

Είναι λογικό: εκτός απ’ τον σταθερό δεσμό με τον ισραηλινό μιλιταρισμό / ρατσισμό, αν η Ουάσιγκτον είχε να διαλέξει ανάμεσα σε Αθήνα / Λευκωσία απ’ την μια μεριά και την Άγκυρα απ’ την άλλη, θα διάλεγε σαφώς την δεύτερη. Αλλά η Άγκυρα τραβάει την δική της ιμπεριαλιστική γραμμή, με σαφείς αποστάσεις (αν και όχι ολική ρήξη) με τους αμερικανικούς σχεδιασμούς.

(φωτογραφία: Μ’ έναν αμερικάνο και μπιρίμπα παίζουμε!)

Στρωτό παιχνίδι με κεφαλιές

Παρασκευή 7 Δεκέμβρη. … Ο πρίγκηπας διάδοχος Mohammed bin Salman bin abd al-Aziz al-Saoud της σαουδικής αραβίας πρέπει να θεωρηθεί υπεύθυνος για την πρόκληση ανθρωπιστικής κρίσης στην υεμένη, για την ακύρωση μιας απόφασης για το μπλοκάρισμα του κατάρ, για την φυλάκιση και τα βασανιστήρια αντιπάλων και ακτιβιστών στο βασίλειο της σαουδικής αραβίας, για την χρήση βίας εναντίον των αντιπάλων του και για την αποκρουστική και αδικαιολόγητη δολοφονία του δημοσιογράφου Jamal Khashoggi…

Το ψήφισμα 714 που μια διακομματική πρωτοβουλία (συντηρητικοί και δημοκρατικoί) γερουσιαστών κατεβάζει προς έγκριση στην αμερικανική γερουσία, μετά την ενημέρωσή τους απ’ την αφεντικίνα της cia Gina Haspel, είναι το πιο πρόσφατο κατηγορητήριο κατά του τοξικού. Συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι της τωρινής διοίκησης το φωνάζουν: πρόκειται για πολυ-εγκληματία! Οι κατηγορίες έρχονται απ’ την καρδιά της βασικής συμμαχίας του: τις ηπα. Και, εννοείται, απ’ την ίδια την διατύπωση του ψηφίσματος 714 ως την έγκρισή του στη γερουσία και την προώθησή του ύστερα στη βουλή των αντιπροσώπων, όλα γίνονται και θα γίνονται σε παγκόσμιο on line.

Είναι «η αρχή του τέλους» για τον τοξικό, όποια διαδρομή κι αν ακολουθηθεί. Μερικοί διορατικοί αναρωτιούνται κιόλας αν αυτή η μάλλον ασυνήθιστη για τα αμερικανικά δεδομένα ριζική αμφισβήτηση της ως τώρα «σαουδαραβοποίησης» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής (του αμερικανικού ιμπεριαλισμού λέμε εμείς), χωρίς όμως καμμία εναλλακτική, θα προκαλέσει «μικρή» ή «μεγάλη» αποσταθεροποίηση στο Ριάντ. Η punk ασταμάτητη μηχανή εκτιμάει πως «μία η άλλη». Γιατί το σοβαρό ερώτημα δεν είναι η “αποσταθεροποίηση στο Ριάντ” αλλά η εκ νέου “σταθεροποίηση” του άξονα, με ή χωρίς τα καμώματα (π.χ.: τις απειλές ή τα ηλεκτρικά πριόνια…) του σαουδαραβικού παλατιού.

Στην τελική θα μπορούσε, μετά από μια κάποια «μεγάλη αποσταθεροποίηση» στα ανάκτορα, να βρει εφαρμογή ένα plan Β: η κατάληψη του Ριάντ απ’ τον αμερικανικό στρατό (θα είναι παιχνίδι…) για το καλό της πετρελαϊκής αγοράς – και της ανθρωπότητας…

Μοιάζει σουρεαλιστικό ενδεχόμενο ίσως – όχι, πάντως, για εμάς.

Ευτυχώς που στα μέρη μας δεν υπάρχουν έγνοιες για τέτοια ζητήματα.

Τάκλιν στην καρωτίδα;

Παρασκευή 7 Δεκέμβρη. Η σύλληψη της Meng Wanzhou στον καναδά πριν λίγες ημέρες (την 1η Δεκέμβρη) και η επικείμενη απέλασή της στις ηπα, ανεβάζει την ένταση του όλο και λιγότερο συγκεκαλυμένου πολέμου της Ουάσιγκτον με το Πεκίνο. Η 46χρονη Meng Wanzhou είναι πρώτης γραμμής αφεντικό στον γαλαξία του κινεζικού καπιταλισμού: κόρη του Ren Zhengfei, ιδρυτή, ιδιοκτήτη και προέδρου της θρυλικής hi tech εταιρείας huawei, αντιπρόεδρός της (η Meng), συνελήφθη σαν αντίποινα επειδή (κατά την Ουάσιγκτον) η huawei “παραβιάζει τις αμερικανικές κυρώσεις κατά του ιράν” πουλώντας στην Τεχεράνη υψηλή τεχνολογία… Η Ουάσιγκτον υποστηρίζει ότι η huawei «έχει κλέψει» αμερικανική τεχνολογία, αλλά όπως γίνεται κανόνας πλέον, δεν αποδεικνύει τίποτα… Εν τω μεταξύ η σύλληψη έγινε «βρώμικα»: δεν είχε εκδοθεί από κάποιον εισαγγελέα διεθνές ένταλμα σύλληψης εναντίον της Wanzhou, έγινε «υπόγεια» και με κρυφή συνεννόηση μεταξύ των ασφαλιτών των δυο κράτων… Με δυο λόγια: πρόκειται για απαγωγή!

Μπορούμε να το διατυπώσουμε αλλιώς. Η Ουάσιγκτον αποσύρεται απ’ την συμφωνία που είχε υπογράψει για τα πυρηνικά της Τεχεράνης, και ύστερα αρχίζει να πυροβολεί κατά βούληση κυρώσεις εναντίον του ιρανικού καθεστώτος… Έχοντας στο στόχαστρο όχι μόνον αυτό αλλά και (κυρίως) οποιονδήποτε κάνει δουλειές μαζί του… Το Πεκίνο αγνοεί την αμερικανική μονομέρεια, και δεν είναι μόνο του… Η huawei θεωρείται παγκόσμια πρωτοπόρος στις 5G επικοινωνιακές τεχνολογίες που είναι το τωρινό holy grail της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, του internet of things, της τεχνητής νοημοσύνης, κλπ… Προκειμένου να αντιμετωπίσει η Ουάσιγκτον την παγκόσμια τεχνολογική έφοδο και ήδη ορατή υπεροχή του “made in china 2025” ζητάει την σύλληψη (απαγωγή) της αντιπροέδρου και κόρης του ιδιοκτήτη της huawei, “τσακώνοντας” την εταιρεία … στο ιράν… (Ταυτόχρονα επιδοτεί τις αμερικανικές εταιρείες 5G για να γίνουν ανταγωνιστικές των κινεζικών, και πείθει τους συμμάχους της στην «αγγλόσφαιρα» – αυστραλία, νέα ζηλανδία και αγγλία – «να μην κάνουν δουλειές με τους κινέζους»… για λόγους ασφαλείας…)

Τι καταλαβαίνετε; Η ασταμάτητη μηχανή καταλαβαίνει ότι η Ουάσιγκτον χρησιμοποιεί όλο και περισσότερο μαφιόζικες μεθόδους στην προσπάθειά της να κρατήσει την ιμπεριαλιστική της πρωτοκαθεδρία στον πλανήτη. Το κινεζικό καθεστώς ζήτησε ήδη την άμεση απελευθέρωση της Meng Wanzhou αφήνοντας να εννοηθεί (μέσα απ’ τα σφιγμένα δόντια του) ότι δεν θα μείνει αδρανές… Δεν πρόκειται, εδώ, για εισαγωγές σόγιας… Το πράγμα είναι πολύ σοβαρότερο και πολύ πιο «ευαίσθητο» από πολιτική άποψη…

Η σύλληψή της Meng Wanzhou έχει όλα τα δεδομένα για να γίνει μια «Khashoggi case» χωρίς ηλεκτρικά πριόνια και κομματιάσματα, αλλά σ’ ένα πολύ πολύ ανώτερο επίπεδο του οξυνόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού (δηλαδή: του 4ου παγκόσμιου πολέμου). Μια «Khashoggi case» στην οποία το ζητούμενο δεν είναι η «τακτοποίηση» ενός αντιφρονούντα αλλά η «τακτοποίηση» ενός πολύ μεγάλου τεχνολογικού ανταγωνιστή: του κινεζικού καπιταλισμού. Με πολλές, πάρα πολλές προεκτάσεις. (Είθε η κομφουκιανή «σοφία» του Πεκίνου να το φωτίσει να βρει ασύμμετρους τρόπους απάντησης…)

Παρακολουθείστε ωστόσο, παρακαλούμε, το πως πρόσωπα και «προσωπικές περιπτώσεις» μπορούν να λειτουργήσουν σαν καταλύτες στην όξυνση δομικά απρόσωπων διαδικασίων πλανητικής κλίμακας…

Ευτυχώς που στα μέρη μας δεν υπάρχουν έγνοιες για τέτοια ζητήματα. Ευτυχώς που στα μέρη μας τα φλέγοντα του παρόντος και του μέλλοντος είναι οι χρόνιες εθνικές ψυχώσεις – το παρελθόν δηλαδή…

Η ανύπαρκτη μειονότητα… (το αριστερό τμήμα της θείας Λίτσας)

Παρασκευή 7 Δεκέμβρη. Ας πάμε, λοιπόν, πίσω στο χρόνο…. Ενώ η «εθνική γραμμή» (και ο «εθνικός κορμός» της) ξέρουν πολύ καλά τις φασιστικές τους αιτίες, αυτό που τις καθαρίζει (και τους δίνει μεγάλο χώρο και ελευθερία κινήσεων) είναι εκείνοι οι σύμμαχοί τους που εμφανίζονται σαν … «αντιμπεριαλιστές»… Το μοτίβο είναι γνωστό απ’ την δεκαετία του ’80. Ο δεξιός αντιτουρκισμός συμπληρωνόταν (και εξηγούνταν) απ’ τον αριστερό αντιτουρκισμό. Που δικαιολογούσε τον εαυτό του με το θέωρημα ότι «η τουρκία είναι το αγαπημένο παιδί του νατο» και ότι «πίσω απ’ την Άγκυρα βρίσκεται η Ουάσιγκτον»…

Τώρα είναι κομμάτι δύσκολο να επαναληφθούν οι ίδιες βολικές βλακείες για την Άγκυρα. Η εθνική αδυναμία για τέτοιες «καταγγελίες» είναι οδυνηρή, αλλά… Never mind. Τώρα η Ουάσιγκτον είναι πίσω απ’ τα Σκόπια, και μάλιστα πίσω απ’ το ζήτημα της ύπαρξης (ή όχι) σλαβομακεδονκής μειονότητας στην ελληνική επικράτεια. Επειδή (έτσι πάει το θεώρημα) ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός θέλει να φτιάχνει μειονότητες εδώ κι εκεί, για να διαλύει τα κράτη…

Δεν πρόκειται απλά για διαστρέβλωση της ιστορίας. Πρόκειται για διαστροφή· στην οποία είναι αναγκασμένοι να πέφτουν οι όποιοι «αριστεροί ψάλτες» του ελληνικού εθνικισμού!

Η σλαβομακεδονική μειονότητα υπάρχει στην ελλάδα!!! Μπορεί να έχει μικρύνει σε μέγεθος, αλλά υπάρχει! Και δεν την δημιούργησε κανένας «αμερικανικός ιμπεριαλισμός». Την ύπαρξή της την αναγνώρισε κοτζάμ 5η ολομέλεια της κεντρικής επιτροπής του κκε, στις αρχές του 1949 – αναλυτικά στην ασταμάτητη μηχανή, η πολιτική σαν ενοχή, 3 Φλεβάρη 2018.

Ήταν, βέβαια, η (επιεικώς) ηλίθια πολιτική του Ζαχαριάδη που ανέτρεψε ουσιαστικά την άποψη του κκε για το ζήτημα της σλαβομακεδονικής μειονότητας απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’20, και υποσχέθηκε κράτος – την στιγμή, μάλιστα, που ο δημοκρατικός στρατός είχε ουσιαστικά ηττηθεί. Λάθος, τραγικό λάθος (ο Ζαχαριάδης δεν έκανε και τίποτα άλλο εκτός από τραγικά λάθη…).

Το γεγονός είναι ότι από τότε, απ’ το 1949 δηλαδή, οι νικητές «εθνικοί φασίστες» άρπαξαν την ευκαιρία που τους έδωσε το κκε, και «διέγραψαν» τους σλαβομακεδόνες όχι απλά σαν μειονότητα, αλλά σαν «συμμορίτες», σαν κομμουνιστική απειλή… Έκτοτε «αυτοί δεν υπάρχουν» – και «δεν υπήρχαν» (ως τα τέλη των ‘80s) όχι επειδή ήταν πιόνια της Ουάσιγκτον αλλά επειδή ήταν ενεργούμενα της ε.σ.σ.δ. – που ήθελε να διαλύσει την ελλάδα…. Ειρωνεία της ιστορίας: απ’ τις αρχές των ‘90s (με πρώτο τεστ το “μακεδονικό”) οι «αριστεροί» του ντόπιου εθνικισμού άλλαξαν τον «κακό» που κρυβόταν πίσω απ’ την σκηνή, στη θέση των σοβιετικών έβαλαν τους αμερικάνους, και ξεχύθηκαν να αντιγράφουν κατά βούληση τα εθνικά «επιχειρήματα» των «δεξιών»…

Οι αποδείξεις της ύπαρξης της σλαβομακεδονικής μειονότητας βρίσκονται στα όσα υπέφερε και υποφέρει επί πολλές δεκαετίες κάτω απ’ την «ημικατοχή» των χωριών της (πέριξ της Φλώρινας και ως τα βόρεια σύνορα με την τωρινή δημοκρατία της – βόρειας – μακεδονίας) απ’ τους μπάτσους και τους ασφαλίτες· στις απαγορεύσεις και στο κυνηγητό· που έφτασαν ως το σημείο τα τοπικά τραγούδια τους εδώ και δεκαετίεςνα μην έχουν λόγια, αλλά μόνο μουσική… Αφού η ντοπιολαλιά τους ήταν η γλώσσα που απαγορευόταν να υπάρχει: σλαβομακεδονικά… Μιλούσαν κρυφά την γλώσσα τους οι άνθρωποι…
Απ’ την άλλη μεριά η εθνικιστική ψύχωση εναντίον τους, χωρίς – φυσικά – κανέναν «αντιαμερικανισμό» σαν δήθεν νομιμοποιητική αιτία, είναι διαχρονική και διακομματική. Για παράδειγμα, όταν το πρώτο πασοκ αναγνώρισε την «εθνική αντίσταση», επέτρεψε σε όλους τους πολιτικούς εξόριστους του εμφυλίου να γυρίσουν στην ελλάδα· εκτός απ’ αυτούς! Τους έλληνες σκλαβομακεδόνες, που είχαν καταφύγει και ζούσαν στην τότε «μακεδονία των Σκοπίων». Δέκα χρόνια μετά ο Μητσοτάκης ο Α απέρριπτε την πρόταση του Μιλόσεβιτς για διαμελισμό και μοιρασιά μεταξύ σερβίας και ελλάδας της «μακεδονίας των Σκοπίων» με το επιχείρημα … αυτούς είδαμε και πάθαμε να τους διώξουμε, και τώρα θα τους φέρουμε πίσω; (Υπάρχει η σχετική δήλωση στο video ντοκουμέντο για την «ελληνοσερβική φιλία»).

Η ανύπαρκτη μειονότητα… (το δεξιό τμήμα της θείας Λίτσας)

Παρασκευή 7 Δεκέμβρη. Η «ανακάλυψη του αμερικανικού δάκτυλου» για να δικαιολογηθεί απ’ τα «αριστέρα» η εθνικιστική ψύχωση κατά της σλαβομακεδονικής μειονότητας (έως η ματαιωμένη ιμπεριαλιστική στόχευση στα βαλκάνια) είναι πολύ όψιμη για να είναι κάτι άλλο εκτός από γελοία, σε μια ιστορία 70 χρόνων με πολύ πόνο και αίμα.

Οπωσδήποτε αυτή η μειονότητα δεν είναι διεθνώς αναγνωρισμένη με κάποια διακρατική ή διεθνή συμφωνία. Αυτό, πάντως, δεν την κάνει λιγότερο υπαρκτή. Και το να αναφέρονται οι σοσιαλδημοκράτες του Zaev σ’ αυτήν δεν είναι “αλυτρωτισμός”!!! Στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ λιγότερο απ’ την μόνιμη “εθνική “ αναφορά στην ελληνική μειονότητα της αλβανίας. Η οποία επίσης δεν είναι αναγνωρισμένη από κάποια διεθνή ή διακρατική συμφωνία· είχε αναγνωριστεί όμως απ’ το καθεστώς του Χότζα. Ήταν πολύ πιο «large» στα ζητήματα μειονοτήτων εκείνο το καθεστώς απ’ το σύνολο των ελληνικών, ως τώρα.

Εν τέλει στην επικράτεια της δημοκρατίας της (βόρειας) μακεδονίας δεν υπάρχουν δρόμοι και πλατείες «Φλωρίνης». Δρόμοι και πλατείες «βορείου Ηπείρου» (που είναι «ελληνική»…) υπάρχουν όμως σε αφθονία στα μέρη μας, εδώ και πολλές δεκαετίες. Αυτό, ναι: είναι αλυτρωτισμός!

Ποιό, όμως, είναι το πραγματικό πρόβλημα του ελλαδιστάν και συνεχίζει να αρνείται την υπάρξη σλαβομακεδονικής μειονότητας στη βόρεια ελλάδα; Φοβάται στ’ αλήθεια μήπως ξεκινήσει ο ανύπαρκτος «μακεδονικός στρατός» (ή κάποιος άλλος, μασκαρεμένος σε «μακεδονικό») για να καταλάβει τα «προγονικά εδάφη», τις «χαμένες πατρίδες»; Κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια;

Πιθανόν. Στους εθνικισμούς μόνο παράνοιες βρίσκεις. Υπάρχει, όμως, και ένα υλικό, υλικότατο ζήτημα. Οι περιουσίες όλων αυτών των ανθρώπων, των σλαβομακεδόνων κομμουνιστών, που διώχτηκαν με το τέλος του εμφυλίου, και εκ τότε θεωρούνται «ανύπαρκτοι». Πολλές απ’ αυτές (σπίτια, χωράφια) καταπατήθηκαν από «υγιή εθνικά στοιχεία». Άλλες είναι παρατημένες έκτοτε – αν κάνει κάποιος την διαδρομή ως τις Πρέσπες θα δει ακόμα και σήμερα τα ερειπωμένα σπίτια με τα ίχνη των εμπρησμών να στέκονται στις ισιάδες, σα σκιάχτρα…

Η αναγνώριση της ύπαρξης σλαβομακεδονικής μειονότητας εντός ελλάδας θα σήμαινε όχι μόνο την εφαρμογή όλης της διεθνούς νομοθεσίας για την προστασία των δικαιωμάτων της· αλλά θα ήταν και η βάση διεκδίκησης αποζημιώσεων απ’ τους σλαβομακεδόνες που εξανδραποδίστηκαν τότε – όσους ζουν ακόμα σε βαθιά γεράματα, ή τους κληρονόμους τους.

Αποζημιώσεις; Ποτέ!!! Σλαβομακεδονική μειονότητα; Ποτέ!!!

(φωτογραφία: Δεν ξέρουμε ποιοί και πότε φτύνουν στους τάφους των νεκρών τους. Όποιοι κι αν είναι αξίζουν την χλεύη μας.

Ανύπαρκτοι, λοιπόν, οι σλαβομακεδόνες στην ελλάδα; Απ’ τα ονόματα των εκτελεσμένων της λίστας του ριζοσπάστη: η Ειρήνη Γκίνη λεγόταν Μίρκα Γκίνοβα – στην «ανύπαρκτη» δημοκρατία της μακεδονίας την θυμούνται με το όνομά της… – κάτω φωτογραφία.

Ο Χρήστος Στογιάννης λεγόταν Ρίστο Στογιάνοφ. Ο Θωμάς Μιχαήλ λεγόταν Τόμε Μιγιάνγκοφ. Ο Γιώργος Προϊός Γκεόρκι Πρόεφ. Ο Πέτρος Περτσεμελής λεγόταν Πέτρε Ποπ-Ντιμίτροφ. Και ο Δημήτρης Λίμπας Ντιμίταρ Λίμποφ.)

Η θεία Λίτσα επί τω έργω

Παρασκευή 7 Δεκέμβρη. Ισχύει για την σλαβομακεδονική μειονότητα (και την «ανυπαρξία» της…) κάτι ανάλογο με αυτό που ισχύει για τους τσάμηδες (και την δική τους ανυπαρξία). Οι τσάμηδες, αλβανόφωνοι της ηπείρου, συνεργάστηκαν με τους ναζί στη διάρκεια της κατοχής, επειδή το Βερολίνο τους είχε υποσχεθεί … κράτος! Έφυγαν κυνηγημένοι προς αλβανία μεριά όταν αποχώρησε ο γερμανικός στρατός – κουβαλώντας απ’ τις περιουσίες τους ό,τι ήταν φορητό. Τα ακίνητα έμειναν πίσω. «Κατασχέθηκαν» – εντελώς αυθαίρετα και παράνομα.

Δεν ήταν, όμως, μόνο οι τσάμηδες συνεργάτες των ναζί… Υπήρξαν πολλοί περισσότεροι τέτοιοι συνεργάτες, έλληνες «εθνικόφρονες», που στη συνέχεια πέρασαν με την μεριά των άγγλων… Όχι μόνο δεν κατέσχεσε κανείς τις περιουσίες τους, αλλά – αντίθετα – σαν νικητές του εμφυλίου «πρόκοψαν» απολαμβάνοντας όσα είχαν συσσωρεύσει απ’ την κατοχή… και όσα συσσώρευσαν μετά…

Οι απόγονοι των τσάμηδων δικαιούνται αποζημιώσεις με βάση την διεθνή νομοθεσία – για την κατάσχεση των περιουσιών τους. Εννοείται πως και η δική τους περίπτωση είναι ανάθεμα για την «εθνική γραμμή», κι όχι βέβαια λόγω κάποιου αντιφασισμού! Είναι κι αυτοί «ανύπαρκτοι», ένα μόνιμο θέμα τριβής ανάμεσα στο αλβανικό κράτος (όπου η ελληνική μειονότητα έχει κάθε δικαίωμα…) και το ελληνικό.

Που παραμένει ακροδεξιό και προσοδικό…

Η θεία Λίτσα στριμωγμένη

Παρασκευή 7 Δεκέμβρη. Δεν είναι μυστικό: η «συμφωνία των Πρεσπών» υπογράφτηκε απ’ την Αθήνα λόγω εξωτερικής πίεσης – πράγματι!!! Αυτή η «εξωτερική πίεση» δεν ήταν μόνο αμερικάνικη, αλλά και απ’ την ε.ε. (Στην πράξη βρίσκεται σε εξέλιξη ένας ανταγωνισμός μεταξύ των «μεγάλων δυνάμεων» της ε.ε. και των ηπα για την επιρροή στα δυτικά βαλκάνια…)

Η «συμφωνία των Πρεσπών» εξασφάλισε διάφορα στον ελληνικό εθνικισμό· τα οποία, όμως, δεν μπορούν να ανακοινωθούν και να πουληθούν δημόσια στις «θείες Λίτσες» του πανελληνίου. Δεν θα ήταν, όμως, δυνατόν να εξαφανίσει την ύπαρξη μακεδονικής εθνότητας και μακεδονικής γλώσσας (όπως θα ήθελε η «εθνική γραμμή»).

Ένας επώνυμος απ’ τους εθνικόφρονες ονόματι Αλέξανδρος Μαλλιάς (πρεσβευτής επί τιμή) κλαψούριζε πριν 2 μέρες στην καθεστωτική «καθημερινή»:

…. Από το 1991 μέχρι και την υπογραφή της συμφωνίας, ουδέποτε η Ελλάδα, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, είχε δεχθεί, με διμερή δεσμευτική συμφωνία μάλιστα, τη χρήση του όρου Macedonian προκειμένου για την ιθαγένεια / εθνότητα / εθνικότητα των Σλαβομακεδόνων. Αντιθέτως, συνεχείς ήσαν οι οδηγίες, τα διαβήματα και οι ενέργειες προκειμένου να μην περιλαμβάνεται σε κείμενα, εκθέσεις και ανακοινώσεις κρατών, οργανισμών και διασκέψεων όπου ήταν δυνατόν να προληφθεί, αποσοβηθεί η διορθρωθεί…

… Εδώ και 25 χρόνια, η θέση των Σκοπίων, ανεξαρτήτως κυβέρνησης και διαπραγματευτών, καθώς και του ίδιου του κ. Μάθιου Νίμιτς, όπως επιβεβαιώνεται από τις διαχρονικές του δημόσιες θέσεις και ανακοινώσεις, ήταν ότι «τα ζητήματα ταυτότητας (γλώσσα και εθνότητα) δεν αποτελούν αντικείμενο της διαπραγμάτευσης»… Αν έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί τελικά συνομολογήσαμε μία συμφωνία η οποία περιέχει / επιβάλλει στην Ελλάδα τη ρητή αναγνώριση δύο θεμελιωδών συστατικών της μακεδονικής ταυτότητας;

‘Ελα ντε!!! Μήπως ο ογκόλιθος και ο τενεκεδένιος είναι «πράκτορες» των αμερικάνων; Μήπως είναι «προδότες»;

Είναι οι διεθνείς συνθήκες που επιβάλλουν ότι ο εθνοτικός και ο γλωσσικός (συλλογικός) αυτοπροσδιορισμός, οπουδήποτε και οποιουδήποτε, είναι βασικό ανθρώπινο και πολιτικό δικαίωμα και δεν μπορεί να παζαρευτεί ούτε να απαγορευτεί! Απο κανέναν!! Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η Αθήνα καταδικάστηκε απ’ το διεθνές δικαστήριο όταν προσπάθησε να απαγορεύσει σ’ έναν σύλλογο κάπου στη Θράκη να αυτοαποκαλείται «τουρκικός»…. Εμ, η ελληνική ιδέα «τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας πάλι δικά μας» είναι κίβδηλο νόμισμα και δεν περνάει πουθενά!

Στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για το «μακεδονικό» η Αθήνα, αφού δεν μπορούσε να παίξει το αγαπημένο της blame game σε βάρος του Zaev, συνειδητοποίησε κάτω απ’ την όποια διεθνή πίεση και υπό τα προσεκτικά βλέμματα τόσο της ε.ε. όσο και των ηπα ότι έπρεπε να ξεχάσει αυτά που ήξερε! Αφενός για να μην κατηγορηθεί σαν υπεύθυνη για οποιοδήποτε «ναυάγιο» (δεν έχει λίγα στην καμπούρα της…), αφετέρου για να επωφεληθεί όσο περισσότερο ήταν ρεαλιστικό. Και επωφελήθηκε. Οι φαιορόζ έκαναν από “εθνική άποψη” το καλύτερο δυνατόν…

Τώρα, με την Κούλικη αντιπολιτευτική δεξιά να κρατάει το ακροδεξιό «ίσιο» της «εθνικής γραμμής», φαίνεται ότι πολλαπλασιάζονται εκείνοι που ψάχνουν να βρουν «δικαιολογία» για να καταγγείλουν την «συμφωνία των Πρεσπών»… Αντιγράφοντας το παράδειγμα του μεγάλου ατλαντικού συμμάχου που καταγγέλει και αποχωρεί από συμφωνίες που έχει υπογράψει αλλά τώρα δεν του αρέσουν… πάντα «για καλό σκοπό» βέβαια….

Αν οι σύμμαχοί σου (Ουάσιγκτον, Τελ Αβίβ, Κάιρο) κινούνται όλο και πιο καθαρά μεταξύ πειρατείας και μαφίας στις πρακτικές τους, εσύ που ξέρεις καλά και απ’ τα δύο θα υστερήσεις;

Θα δούμε…

(φωτογραφία: Στο βάθος η πρώτη εμφάνιση των “κίτρινων γιλέκων”…. Ήταν 17 Ιούνη του 2018, και κανείς δεν ήξερε τι θα ακολουθήσει…. στις αψίδες των θριάμβων…)

Τενεκέδες και αλεπούδες

Πέμπτη 6 Δεκέμβρη. Το ελληνικό γκουβέρνο παρακάλεσε. Παρακάλεσε πολύ – το επιβεβαιώνουν οι έλληνες δημοσιογραφικοί ανταποκριτές στη Μόσχα, όταν (φυσικά!) τους επιτρέπεται να πουν καμιά κουβέντα παραπάνω – που θα ξεχαστεί μερικά λεπτά αργότερα… Παρακάλεσε πολύ για να γίνει η αυριανή επίσκεψη του δι-τενεκεδένιου (καθότι παίρνει δύο μισθούς, πρωθυπουργού και υπ.εξ.· ο φίλος του ο Netanyahou όμως είναι πολύ μπροστά: παίρνει τέσσερεις!) στη Μόσχα. Ας ευχηθούμε να μην αρρωστήσει και αναβάλει το ραντεβού του.

Είναι γνωστό ότι η Αθήνα (με διαδοχικές κυβερνήσεις….) παρακαλούσε πολύ και την Ουάσιγκτον, επί Obama. Για μία επίσημη πρόσκληση, για μια photo opportunity. Αλλά η τότε αμερικανική διοίκηση δεν είχε ιδιαίτερη καούρα για την περίφημη «γεωπολιτική αξία» του ελληνικού οικοπέδου (που ήταν ανύπαρκτη). Τελικά, όταν άλλαξε η διοίκηση, οι φίλοι και σύμμαχοι απ’ το Τελ Αβίβ, που είχαν πια άμεση πρόσβαση στο καθιστικό του άσπρου σπιτιού, κανόνισαν μια επίσκεψη του (τότε) μονο-τενεκεδένιου, για επαφή με το ψόφιο κουνάβι. Και δηλώσεις, και φωτογραφίες, και αγγλικούλια, και λοιπά. Μεγάλες στιγμές!

Σίγουρα δεν είναι οι ίδιες άκρες που εξασφάλισαν την επίσκεψη / προσκύνημα στην αργόστροφη αλεπού (a.k.a. Putin). Γιατί δέχτηκε η Μόσχα; Ίσως το ρωσικό καθεστώς έχει την απορία «τι θα μπορούσε να προσφέρει αυτός ο τενεκές που έχει τόση φαγούρα να έρθει εδώ;». Γιατί όλα τα υπόλοιπα, περί «βελτίωσης των σχέσεων με τη ρωσία» και «ξεπέρασμα των πρόσφατων δυσκολιών» είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Ειδικά για κατανάλωση απ’ το άγνωστης έκτασης ντόπιο φιλορωσικό εκλογικό σώμα.

Έχει, όμως, κάποιο «δώρο» ο δι-τενεκεδένιος; Ή πάει με άδεια χέρια; Οι φευγαλέες ανταποκρίσεις λένε ότι το «μενού» των προς συζήτηση θεμάτων, απ’ την ελληνική μεριά, ετοιμαζόταν άρον άρον χτες, στη Μόσχα, απ’ τον «κόκκινο Κατρού», που πήγε σαν προπομπός… Πράγμα που σημαίνει: μια «αρπαχτή» είναι για τον δι-τενεκεδένιο η ιστορία, μπας και θολώνει τα νερά του hard core αμερικανικού του προσανατολισμού (τίποτα προσωπικό· την δουλειά του κάνει ο έρμος). Ενόψει εκλογών…

Για να μην υπάρχουν όμως παρανοήσεις, το ρωσικό καθεστώς εκτόξευσε χτες το τροχιοδεικτικό του βλήμα σε ό,τι αφορά όχι απλά το ελλαδιστάν, αλλά τον άξονα Ουάσιγκτον – Αθήνα – Λευκωσία συνολικά. Όπως δεν είναι γνωστό (η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει προλάβει…) η νοτιοκυπριακή κυβέρνηση, προκειμένου να «δέσει» πάνω στον άξονα (και να προφυλάξει, όπως νομίζει η δυστυχισμένη, τα «ακόμα δεν τον είδαμε και Γιάννη τόνε βγάλαμε» κοιτάσματα γκαζιού) δίνει. Δίνει στους αμερικάνους· δίνει στους γάλλους· δίνει σε όποιον απ’ τον άξονα (ή κοντά) ζητήσει λιμάνι, αεροδρόμιο, επιμελητεία για στρατιωτική χρήση – βάσεις δηλαδή. Η Λευκωσία τα παίζει πλέον όλα για όλα, αφού καταλαβαίνει ότι δεν έχει άλλα περιθώρια…

Η κυρά Zakharova λοιπόν, εκπρόσωπος τύπου του ρωσικού υπ.εξ., προειδοποίησε (μα δεν μπορούσε η ευλογημένη να το αφήσει για μετά την επίσκεψη; Όοοοοχι! Είναι σαδιστές αυτοί εκεί στο Κρεμλίνο!..):

Λαμβάνουμε πληροφορίες από διάφορες πηγές ότι οι ηπα μελετούν πρακτικά τις δυνατότητες για να στήσουν την στρατιωτική τους παρουσία στην κύπρο… Ο σκοπός δεν κρύβεται: να εμποδίσουν την αυξανόμενη ρωσική επιρροή στην περιοχή, μετά την επιτυχημένη δράση του ρωσικού στρατού στη συρία…. Οι κυπριακές αρχές μπαίνουν στα αμερικανικά και νατοϊκά σχέδια στην ανατολική Μεσόγειο και στη μέση Ανατολή, κι αυτό θα έχει επικίνδυνες και αποσταθεροποιητικές συνέπειες για την ίδια την κύπρο… Στη Μόσχα δεν αγνοούμε το αντι-ρωσικό στοιχείο αυτών των αμερικανικών σχεδιασμών· κι αν πραγματοποιηθούν, θα αναγκαστούμε να πάρουμε αντίμετρα…

Το καταλαβαίνετε ότι έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα – και δεν χρειάζονται «συμπάθειες» για τον ρωσικό ιμπεριαλισμό. Είναι εύλογο, λοιπόν, ότι αφού ο δι-τενεκεδένιος φαγώθηκε να πάει επίσκεψη στη Μόσχα (για να πουλήσει στο πόπολο το θέαμα της ‘πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής’) θεωρώντας ότι όλοι είναι τόσο ηλίθιοι όσο ο ίδιος (αλλά αυτόν είχε διαθέσιμο το ελληνικό βαθύ κράτος…), θα πέσει πάνω στην δαγκάνα της αργόστροφης αλεπούς:

Και δεν μου λες ρε μικρέ, που – πιστός καθώς είσαι στα συμφέροντα των εφοπλιστών σου και των λακέδων τους – τα δίνεις όλα στην Ουάσιγκτον: να αναγνωρίζω τώρα το κράτος της τουρκοκυπριακής δημοκρατίας ή να το αφήσω για αργότερα;

Αυτά θα γίνουν – αλλά μην περιμένετε να τα μάθετε από τα ντόπια καθεστωτικά μήντια. Σε ότι αφορά την «εξωτερική» ιμπεριαλιστική πολιτική του ελλαδιστάν, ακόμα και στα πιο down της, οι υπηρεσίες έχουν φροντίσει οι δημαγωγοί να είναι «μια γροθιά»… (Και ένα τεράστιο υψωμένο μεσαίο δάκτυλο προς όλους / όλες μας).

Βαθύ και failed

Πέμπτη 6 Δεκέμβρη. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει συνέχεια στην εξωτερική πολιτική του. Οι φαιορόζ πήραν την σκυτάλη της επιβεβαίωσης της ένταξης του ελληνικού ιμπεριαλισμού στην «αγγλόσφαιρα» απ’ τους προηγούμενους, και θα την παραδώσουν στους επόμενους. Τίποτα παράξενο, τίποτα καινούργιο.

Το ζόρι για τους ροζ (και η αναγκαιότητα της κυβερνοσυμπλήρωσής τους απ’ τους ψεκασμένους και, σε καμία περίπτωση, από οποιονδήποτε άλλον!) έγκειται στο ότι αν και καραδεξιοί εδώ και δεκαετίες κατέβηκαν στο γήπεδο με φανέλες που έγραφαν «πρώτη φορά αριστέρα». Στον κόσμο του θεάματος οι συμβολισμοί παίζουν έναν ρόλο. Σαν «αριστεροί» όφειλαν να υπόσχονται κάτι σαν «έξω οι βάσεις του θανάτου». Μερικοί (άγνωστο πόσοι) μπορεί να το έφαγαν… Και, σε κάθε περίπτωση, η όλο και πιο δυναμική ένταξη στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (αχ αυτός ο τοξικός! τα σκάτωσε!!!) θα έπρεπε κάπως να αποσιωπηθεί ή/και να κουκουλωθεί.

Αυτό είναι το σχετικά μικρότερο πρόβλημα των ροζ. Το μεγαλύτερο είναι ότι απ’ το 2015 που (σε δύο δόσεις) ανέλαβαν τον καλοπληρωμένο ρόλο των βιτρινών του ντόπιου βαθέος κράτους ως σήμερα τα δεδομένα στη ανατολική Μεσόγειο και στη μέση Ανατολή έχουν αλλάξει δραματικά. Οφείλουμε να σας θυμίσουμε πως όταν η «πρώτη φορά» ανέμιζε τη «νωπή λαϊκή εντολή» στα μούτρα κάθε τύρρανου ευρωπαίου, η ρωσική απόβαση στο συριακό πεδίο μάχης δεν είχε γίνει. Ούτε όταν η «δεύτερη φορά» επισφραγίστηκε. Απ’ το φθινόπωρο του 2015 ως το τέλος του 2018 το άγρυπνο μάτι της «αιτίας ύπαρξης» του ελληνικού κράτους, η γεωπολιτική πρόσοδος δηλαδή, σαρώνει σα ραντάρ όσα δεδομένα μπορεί να «πιάσει», μπας και βρει δυνατότητες «ανατίμησης» του οικοπέδου.

Η ταχύτητα (με την ιστορική έννοια του χρόνου) των εξελίξεων έχει υπάρξει τέτοια ώστε το γεγονός ότι ο ογκόλιθος έτρεχε και ξανάτρεχε στις αρχές του 2017 στην Ουάσιγκτον μπας και το ψοφικουναβιστάν αγοράσει τα ελληνικά σχέδια για «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» ξεχνιέται εύκολα. Γιατί δεν καμαρώνει κανένας για εκείνην την πρεμούρα, πριν λιγότερο από 2 χρόνια; Επειδή στηριζόταν στην βαθιά ελληνική (και, κατά συνέπεια, απεριορίστα φαντασιωτική) πεποίθηση ότι όλο κι όλο που θα αντιμετώπιζε η «περικύκλωση της Μεσογείου» ήταν… η Άγκυρα. Αυτά συμβούλευε ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, ως εκεί καταλάβαιναν οι πολιτικοί του εκπρόσωποι.

Αλλά δεν είναι μόνη της η Άγκυρα, να κυνηγάει τρύπες και κοιτάσματα εκεί που οι έλληνες και οι σύμμαχοί τους (έτσι ήλπιζαν όλοι οι ογκόλιθοι του ντουνιά) θα της το απαγόρευαν. Έχει και Μόσχα μαζί της, έχει και Πεκίνο (ας αφήσουμε την Τεχεράνη). Εκείνο που το ελληνικό βαθύ κράτος ήθελε να φαντάζεται σαν ένα light «περιφερειακό» bras de fer, που θα λυνόταν υπέρ του ιμπεριαλισμού του χάρη στην παρουσία του 6ου στόλου, μυρίζει όλο και πιο έντονα 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Εννοείται ότι το ελληνικό βαθύ κράτος δεν θα αλλάξει συμμάχους. Όμως είναι ένα πράγμα να φωνάζεις τον boss να σου κάνει πλάτες για να φαίνεσαι «μούρη», και άλλο πράγμα το να ψάχνει ο boss πως θα σε αξιοποιήσει σα νοσοκομείο, πεδίο βολής ή/και μπουρδέλο.

Οι υποσχέσεις και οι προτάσεις του ψεκασμένου στο ψοφιοκουναβιστάν για βάσεις, κι άλλες βάσεις, δεν είναι η δική του παράνοια. Είναι, απλά, ο καταμερισμός εργασίας στο φαιορόζ γκουβέρνο. Ένας καταμερισμός που αποφάσισαν τα αφεντικά και των μεν και των δε (τα ίδια είναι) πολύ πριν αγκαλιαστούν ο τενεκεδένιος και ο ψεκασμένος για πρώτη φορά live. Αυτό αποδεικνύεται… στη Λευκωσία! Δεν ήταν ο ψεκασμένος αλλά ο ογκόλιθος που βούλιαξε την όποια πιθανότητα “συναινετικής ρύθμισης του κυπριακού” – αυτή ήταν η αποστολή του. Και δεν είναι ο ψεκασμένος αλλά ο ξανά και ξανά ελληνοκύπριος εκφραστής της συμμαχίας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ – (Καΐρου) καραδεξιός Αναστασιάδης που δίνει στην Ουάσιγκτον, και στο Τελ Αβίβ, και σ’ όποιον άλλον ενδιαφέρεται… Όχι, βέβαια, στη Μόσχα.

Όταν όλοι και όλα δουλεύουν για το ίδιο κόλπο είναι προφανέστατο: κανείς τους δεν βρίσκεται στη δουλειά κατά λάθος….