Category: Ασταμάτητη μηχανή

Τέτοια ώρα τέτοια λόγια

Παρασκευή 14 Δεκέμβρη. Η άποψή μας είναι εντελώς αντίθετη, ήδη απ’ το 2001. (Τελευταία εκτεταμένη δημοσιοποίησή της τον Μάη του 2017, στο τετράδιο για εργατική χρήση νο 1, Τρομοκρατία: «ο πόλεμος 4ης γενιάς»). Είναι αιρετική, είναι αισχρά περιθωριακή, το ξέρουμε· οπότε γλυτώνουμε την ανησυχία μπας και δεν πεισθεί το πόπολο. (Γενικά μιλώντας: δεν πουλάμε!!!)

Θα μπορούσε, κατά συνέπεια, να χαρακτηριστεί εύκολη … «φιλολογία». Όμως χτες εντοπίσαμε κάτι ενδιαφέρον, που γνωρίζαμε μεν από κριτική / αναλυτική άποψη, δεν είχαμε πετύχει όμως μια κάποια επίσημη διατύπωσή του. Σ’ ένα άρθρο του γνωστού (βραζιλιάνου) δημοσιογράφου Pepe Escobar, στους καθόλα σοβαρούς και ευυπόληπτους asia times, με θέμα την (καπιταλιστική) ανάδυση του project eurasia, ο Escobar παραθέτει ασχολίαστη την άποψη των συνομιλητών του, «κορυφαίων ρώσων ακαδημαϊκών», σαν τον Yaroslav Lissovolik (διευθυντή προγραμματισμού της λέσχης του Valdai), τον Glenn Diesen (συγγραφέα του «η ρωσική γεωοικονομική στρατηγική για την ευρύτερη ευρασία») και τον Sergey Karaganov (κοσμήτορα της σχολής παγκόσμιας οικονομίας και διεθνών υποθέσεων σε κάποιο μη κατονομαζόμενο πρωτοκλασσάτο  ρωσικό πανεπιστήμιο):

… Αν το τωρινό ρωσικό πολιτικό σύστημα μπορεί να χαρακτηριστεί αυταρχικό – ή, όπως ισχυρίζονται το Παρίσι και το Βερολίνο, υπέρμαχο του «α λα καρτ φιλελευθερισμού» [illiberalism] – οι κορυφαίοι ρώσοι ακαδημαϊκοί υποστηρίζουν ότι η οικονομία της αγοράς που προστατεύεται από μια υποστηρικτική, μετριοπαθή στρατιωτική δύναμη αποδίδει πιο αποτελεσματικά απ’ την δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία, που σπαράσσεται απ’ την κρίση…

Αν σας απασχολούν τέτοια ζητήματα (θα έπρεπε να απασχολούν τους πάντες, αλλά τρέχα γύρευε): οι ρώσοι ακαδημαϊκοί εκθειάζουν την αποτελεσματικότητα του ρωσικού και του κινεζικού καπιταλιστικού μοντέλου, όπου η οικονομία της αγοράς συνδυάζεται (στη διοικητική / κρατική σφαίρα) με υποστηρικτικές, μετριοπαθείς, στρατοαστυνομικές δυνάμεις – κι όλα τα παρεπόμενα.

Μήπως, όμως, η παρατήρηση αυτή αφορά, στην εξέλιξη των πραγμάτων, και τις «δυτικές φιλελεύθερες δημοκρατίες»; Μήπως οι «καταστάσεις έκτακτης ανάγκης» (οφειλόμενες, γαμώτο, δεν θέλαμε αλλά δεν γίνεται κι αλλιώς, σ’ αυτήν την καταραμένη παλιοτρομοκρατία· ή, αν χρειαστεί, σε άλλα μείζονος σημασίας «εθνικά ζητήματα») είναι ο βιαστικός βηματισμός της «α λα καρτ δημοκρατίας», ο δρόμος που αντιστοιχεί στο ιστορικό / πολιτικό παρελθόν της «δημοκρατικής δύσης»; Ρωτάμε μήπως;

Μήπως οι «συμπτώσεις» (των εντυπώσεων…) είναι κάτι πολύ πιο οργανικό απ’ ό,τι μπορεί να καταλάβει η εμπορευματικά / θεαματικά αποικισμένη σκέψη των υπηκόων του (δυτικού) καπιταλισμού (συμπεριλαμβανομένων διάφορων θλιβερών δήθεν «εχθρών» του…), στη φάση της κρίσης / αναδιάρθρωσης και της διαρκούς Αλλαγής Παραδείγματος; Μήπως η στρατιωτικοποίηση της «φυσικής» και της ψηφιακής δημόσιας και ιδιωτικής σφαίρας (με αφορμές που μπορεί να είναι αιματηρές αλλά, σαν τέτοιες, συγκινησιακά φορτισμένες, σταθερά βραχυκυκλωματικές) είναι η υποχρεωτική, «οργανική» τάση της καπιταλιστικής εξουσιαστικής «βιοπολιτικής», ειδικά (αν και όχι αποκλειστικά) στη φάση της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού στους καιρούς μας; Ρωτάμε μήπως;

Μεγάλοι άνθρωποι είστε, αν θέλετε να αναρωτηθείτε θα το κάνετε. Αφήνουμε την δική μας αναλυτική απάντηση για αργότερα…

Ο τοξικός στο τσιγγέλι

Παρασκευή 14 Δεκέμβρη. Ας αφήσουμε τον πολύ βυθό των ημερών κι ας γυρίσουμε στα κάπως πιο εύκολα μέτρια βάθη. Για πρώτη φορά μετά από 45 χρόνια η αμερικανική βουλή των αντιπροσώπων ενεργοποίησε ένα νόμο “περί πολέμου” (είχε ψηφιστεί το 1973 για να “ακυρώσει” τις αποφάσεις του τότε προέδρου Nixon που αύξανε τις στρατιωτικές αποστολές στο βιεντάμ…) και με ψήφους 56 έναντι 41 απαιτεί απ’ το ψόφιο κουνάβι να σταματήσει την αμερικανική συμμετοχή στην επίθεση του Ριάντ και του Ντουμπάι στην υεμένη.

Τα παλάτια στις πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου το περίμεναν… Κι έτσι έχουν ήδη αρχίσει διαπραγματεύσεις με τους Houthis, στη Στοκχόλμη, κατ’ αρχήν για εκεχειρία και ανταλλαγή αιχμαλώτων, και στη συνέχεια για κάτι που να μοιάζει με μόνιμη «παύση των εχθροπραξιών»… Ποιος νίκησε τελικά; Μην βιαστείτε να το συμπεράνετε…

Το ενδιαφέρον βρίσκεται ωστόσο στην άλλη απόφαση της αμερικανικής βουλής των αντιπροσώπων, ομόφωνη μεν αλλά όχι δεσμευτική για το ψόφιο κουνάβι: … Δεν μπορεί να συνεχίσει να καθορίζει την στρατιωτική μας δράση το δεσποτικό δολοφονικό καθεστώς της σαουδικής αραβίας, ένα καθεστώς που δεν σέβεται την δημοκρατία, ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα· ένα καθεστώς του οποίου ο ηγέτης, κανείς δεν αμφιβάλλει, έχει εμπλακεί στην τρομακτική δολοφονία ενός διαφωνούντα δημοσιογράφου στο σαουδαραβικό προξενείο στην τουρκία… Έτσι περιέγραψε περιληπτικά την απόφαση ο δημοκρατικός Sanders.

Με άλλα λόγια ο “ναός της δημοκρατίας” στις ηπα, γερουσία και βουλή των αντιπροσώπων, το κογκρέσσο με μια λέξη, κατηγορεί ευθέως πλέον τον τοξικό πως είναι ο δολοφόνος και μακελλάρης του Khashoggi. Η ψοφιοκουναβική κυβέρνηση, απ’ τη μεριά της, ως προχτές (δηλώσεις Pompeo, εν αναμονή του «κόκκινου Κατρού» και του «στρατηγικού διαλόγου» ψοφιοκουναβιστάν – ελλαδιστάν…) κάνει ό,τι μπορεί για να κρατήσει τον τοξικό στο απυρόβλητο. Παραμένει στρατηγικός σύμμαχος χωρίς αντικαταστάτη; Ας κρατήσουμε προς το παρόν αναπάντητη την ερώτηση.

Μέχρι τώρα ήταν το sound check για τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Υποθέτουμε πως όπου νάναι θα αρχίσει το κανονικό κονσέρτο…

Και, ίσως, αυτό το set να κρύβει εκπλήξεις μεσοπρόθεσμα.

The borders cross us!

Πέμπτη 13 Δεκέμβρη. H 22χρονη Joel Mendez έφτασε στο τείχος στα σύνορα μεξικό – ηπα στην Tijuana… αλλά δεν θα τα περάσει. Μια τρύπα που έχει σκαφτεί κάτω απ’ το τείχος είναι ο «δρόμος» που θα περάσει μόνο το μωρό της, ο 8 μηνών Daniel. Απ’ την άλλη μεριά θα τραβήξει απ’ το χώμα τον Daniel η καρδιακή της φίλη, η Yesenia Martinez, που πέρασε – και βλέπει τους αμερικάνους μπάτσους να την πλησιάζουν. Ώσπου να την συλλάβουν η Yesenia θα έχει τινάξει τα χώματα απ’ τα ρούχα και το πρόσωπο του μωρού, και θα το κρατάει στην αγκαλιά της.

Πριν 200 χρόνια ο William Blake έγραφε:

Every night and every morn

Some to misery are born,

Every morn and every night

Some are born to sweet delight.

Some are born to sweet delight,

Some are born to endless night.

Τώρα, κλάματα μωρού κάτω απ’ το τείχος…

Τα νησιά των ανεπιθύμητων

Πέμπτη 13 Δεκέμβρη. Αθόρυβα, χωρίς φασαρίες (και, φυσικά, χωρίς καταγγελίες εντός ή εκτός εισαγωγικών) η δεξιά κυβέρνηση της δανίας, σε συνενόηση με τον ακροδεξιό κυβερνοσύμμαχό της, το αποφάσισε: όσοι μετανάστες / πρόσφυγες δεν παίρνουν άσυλο θα εξορίζονται στο ερημόνησο Lindholm, στην συνήθως παγερή Βαλτική.

Είναι ανεπιθύμητοι στη δανία, και θα πρέπει να το αισθανθούν! δήλωσε όλο καμάρι η “υπουργός μετανάστευσης και ενσωμάτωσης” Inger Stojberg. Φυσικά επειδή (και) το δανέζικο κράτος είναι «πολιτισμένο» (καθότι ευρωπαϊκό) η εξορία (λέει ότι) θα είναι όπως η ημιελευθερία σε διάφορες περιπτώσεις κρατουμένων. Υποτίθεται πως οι εξόριστοι θα μπορούν να φεύγουν απ’ το Lindholm στη διάρκεια της ημέρας, αλλά το βράδυ θα πρέπει να γυρίζουν και να κοιμούνται εκεί.

Πράγματι, υπάρχει ένα φέρρυ που κάνει τα 2 μίλια ανάμεσα στο Lindholm και την απέναντι δανέζικη ακτή… Αλλά κάνει την διαδρομή που και που… Ανάλογα με τον καιρό, την θάλασσα – ή, πλέον, τις διαταγές. Θα μειώσουμε στο ελάχιστο τα δρομολόγια, και θα ακριβύνουμε τα εισιτήρια, για να κάνουμε όσο πιο δύσκολο γίνεται το να φεύγει κανείς από εκεί – δήλωσε όλο χαρά ο φασιστοεκπρόσωπος του ακροδεξιού κυβερνητικού “λαϊκού κόμματος” Martin Henriksen.

Το φέρρυ έχει ένα δηλωτικό όνομα: virus. «Ιός». Αυτό οφείλεται στο ότι οι εγκαταστάσεις του Lindholm χρησιμοποιούνταν απ’ ένα τεχνολογικό ίδρυμα της δανίας για έρευνες πάνω σε αρρώστιες ζώων. Τώρα η «μόλυνση» που απομονώνεται είναι οι «ανεπιθύμητοι»…

Δεν είναι το πρώτο κατόρθωμα της Stoiberg. Η ίδια, σαν υπουργός, είχε νομοθετήσει πριν μερικούς μήνες πως όσοι / όσες φτάνουν σε δανέζικο έδαφος ζητώντας άσυλο θα πρέπει να παραδίδουν όλα τα πολύτιμα και αξίας προσωπικά τους αντικείμενα… «για να συμβάλουν στην κάλυψη του κόστους της παραμονής τους στη δανία». Κρατική κλοπή… Επιπλέον έχει θεσμοθετήσει «ειδική δικαιϊκή» μεταχείριση για τους μετανάστες που έχουν πάρει άδεια παραμονής: οι ποινές, σε βάρος τους, είναι διπλάσιες απ’ ότι για τους λευκούς δανούς, για αντίστοιχα αδικήματα…

Δεν θυμίζουν κάτι όλα αυτά; Δεν είχε υποσχεθεί ο «πολιτισμένος κόσμος» ποτέ ξανά;

Ναι, το είχε υποσχεθεί. Αλλά όλοι αυτοί οι ανεπιθύμητοι δεν είναι εβραίοι. Είναι, συνήθως, μουσουλμάνοι. Οπότε το «ποτέ ξανά» δεν ισχύει γι’ αυτούς. Ισχύει το πάμε κατά πάνω τους μ’ αυτά που ξέρουμε από παλιά· βελτιωμένα…

“Η μεγάλη αντικατάσταση”

Πέμπτη 13 Δεκέμβρη. Τον περασμένο Απρίλη ο σοσιαλφιλελεύθερος Macron κάλεσε τους καθολικούς παπάδες να «ξαναεμπλακούν» με την «πολιτική σκηνή», και να «ανακατασκευάσουν» τις σχέσεις ανάμεσα στην εκκλησία και το κράτος. «Ένας γάλλος πρόεδρος που δεν ενδιαφέρεται για την εκκλησία και τους καθολικούς κινδυνεύει να αποτύχει στα καθήκοντά του» δήλωσε.

Μοιάζει παράξενη η έκκληση της σοασιαλφιλελεύθερης πολιτικής βιτρίνας, αν ληφθεί υπόψη ότι το γαλλικό κράτος είναι ανεξίθρησκο απ’ την εποχή της επανάστασης, το 1789. Όχι πια! Διακριτικά το γαλλικό καθολικό παπαδαριό ξανακαλείται να «πράξει το εθνικό του καθήκον»: απέναντι στην «μεγάλη απειλή» που λέγεται μετανάστες / πρόσφυγες μουσουλμανικού θρησκεύματος…

Το χριστιανικό παπαδαριό αναβαθμίζεται σε στρατηγικό εταίρο του πρωτοκοσμικού, ευρωπαϊκού ρατσισμού – και δεν μιλάμε για το ελλαδιστάν όπου αυτή η στρατηγική σχέση βρίσκεται, σε όλη της την έκταση, εδώ και διακόσια σχεδόν χρόνια στον πυρήνα του κράτους / παρακράτους. Οι πολιτικοί και οι αρμόδιες δημόσιες υπηρεσίες στη γαλλία έχουν την ευθύνη να φροντίζουν ότι τα παιδιά στα σχολεία θα τρώνε τακτικά χοιρινό· ότι δεν θα υπάρχουν πισίνες αποκλειστικά για γυναίκες (μουσουλμάνες, προφανώς…) και ότι τα ψιλικατζίδικα θα πουλάνε οπωσδήποτε αλκοόλ, έστω μπύρες. Τα μήντια προωθούν την «απειλή» της «μεγάλης αντικατάστασης», της «αντικατάστασης» υποτίθεται των λευκών ευρωπαίων από τους μουσουλμάνους εισβολείς. Και, φυσικά, το γαλλικό σύμπλεγμα της ασφάλειας κρατάει σε μόνιμη ισχύ το «καθεστώς έκτακτης ανάγκης»: αρκεί η διαμαρτυρία ενός λευκού γάλλου και οι «ανησυχίες» του για τους μουσουλμάνους γείτονές του για να εισβάλει η αστυνομία για «έλεγχο ριζοσπαστικοποίησης»…

Για το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο και την μάζα των κοινωνικών λακέδων τους υπάρχει ειδικός λόγος να επαναλαμβάνουν αυτά που ξέρουν από παλιά, βελτιωμένα – απ’ τους ένδοξους καιρούς της αποικιοκρατίας τους στην αλγερία. Τώρα η ζώνη στρατιωτικής έντασης του γαλλικού ιμπεριαλισμού βρίσκεται κάτω απ’ την Σαχάρα, στη ζώνη του Sahel. Σενεγάλη, μαυριτανία, μάλι, μπουρκίνα φάσο, τσαντ είναι μερικά μόνο απ’ τα κράτη στα οποία ο γαλλικός στρατός (μαζί ή διακριτικά χώρια απ’ τον αμερικανικό) έχει αναλάβει την προάσπιση των αναγκών του γαλλικού καπιταλισμού σε στρατηγικές πρώτες ύλες: πετρέλαιο, ουράνιο, κλπ. Αυτή η «σιωπηλή» κατοχή / αποικιοποίηση αλληλοστηρίζεται με αυταρχικά καθεστώτα· πράγμα που ενισχύει τον άγριο πολιτικό προσοδισμό τους. Η φτώχια και η μιζέρια του μεγαλύτερου τμήματος των γηγενών είναι το γνωστό επακόλουθο: να τι προκαλεί την «εισβολή» στο ευρωπαϊκό κάστρο…

Παρά την (λίγο πολύ υπερτιμημένη, λόγω Μάη του ’68) «φήμη» πολιτικού ανταγωνισμού στην γαλλική κοινωνία, και παρά τα κατά καιρούς επιμέρους κοινωνικά ξεσπάσματα, ο βασικός πυρήνας της καπιταλιστικής ομαλότητας στη γαλλία παραμένει μόνιμα στο απυρόβλητο. Όπως συμβαίνει όλο και περισσότερο σ’ όλο τον αναπτυγμένο καπιταλιστικά κόσμο για τα «εθνικά» αφεντικά και την μάζα των μικροαστών λακέδων τους, ο αντιμουσουλμανικός ρατσισμός είναι πολεμικό σχέδιο. Απέναντι σ’ αυτόν ο φιλομεταναστευτικός ανθρωπισμός δεν είναι (και ούτε θα μπορούσε να είναι) το αντισχέδιο. Παρότι μπορεί, υπό κάποιες προϋποθέσεις, να προσφέρει κρίσιμες και χρήσιμες ανάσες στους «ανεπιθύμητους», είναι αναγκασμένος ακόμα και να υποχωρεί όταν τα κράτη βάζουν σε εφαρμογή «τα μεγάλα κόλπα» τους. Όσο πρακτικά χρήσιμος κι αν είναι ο ανθρωπισμός είναι υπερβολικά φιλειρηνικός για να μπορεί να αντιμετωπίσει τις διανοητικές, ιδεολογικές και θεσμικές ερπύστριες του αντιμουσουλμανικού ρατσισμού (και τα συμφέροντα που τις καθοδηγούν).

Η ελληνική περίπτωση

Πέμπτη 13 Δεκέμβρη. Η σύρια πρόσφυγας Sara Mardini και ο γερμανός εθελοντής Sean Binder (μαζί με δυο ακόμα έλληνες) που είχαν προφυλακιστεί εδώ και κάποιους μήνες κατηγορούμενοι «για παράνομη διακίνηση ανθρώπων» αποφυλακίστηκαν μεν (καταβάλλοντας «εγγυήσεις») μέχρι να γίνει η δίκη τους – αλλά το κατηγορητήριο εναντίον τους παραμένει ολόκληρο.

Οι ίδιοι μπορεί να μην το ξέρουν, αλλά αυτή η «διαχείριση» είναι παλιά για το ελληνικό κράτος / παρακράτος. Λέγεται δικαστική ομηρία. Μάλιστα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η μεθόδευση και η στόχευση είναι τόσο καθαρή όσο και ο σχεδιασμός που προηγήθηκε “παράγοντας” την ποινικοποίηση της αλληλεγγύης των εθελοντών διασωστών προς τους πρόσφυγες / μετανάστες που προσπαθούν να φτάσουν δια θαλάσσης σε ελληνικό έδαφος.

Πρώτον, καθώς είναι υπόδικοι οι 4, είναι ριψοκίνδυνο να ξανα-ασχοληθούν με την διάσωση. Οποιαδήποτε στιγμή, αύριο ή σε μερικούς μήνες, μπορεί να ξανασυλληφθούν, με τις ίδιες ή παρόμοιες κατηγορίες. Αφού δεν έχουν αθωωθεί επίσημα το κατηγορητήριο είναι ενεργό.

Δεύτερο, και σε σχέση με το προηγούμενο, η ισχύς του κατηγορητηρίου αφορά και τους υπόλοιπους εθελοντές που έχουν απομείνει στα ελληνικά νησιά, να «μπερδεύονται στα πόδια» των λιμενόμπατσων. Στον έβρο, που δεν υπάρχουν τέτοιοι πολίτες, η ελληνική αστυνομία ή/και ο στρατός κακοποιεί, κλέβει και ξαναπετάει κατά βούληση στο ποτάμι όσους πρόσφυγες / μετανάστες επιλέγει σαν «παράδειγμα» του είστε ανεπιθύμητοι και πρέπει να το νοιώσετε… Χωρίς μάρτυρες, ανεμπόδιστα… Το ελληνικό κράτος / παρακράτος επιστρέφει σταθερά σ’ αυτά που ξέρει από παλιά· βελτιωμένα: απ’ τα συνοριακά εγκλήματα κατά των μεταναστών απ’ την αλβανία, στα ‘90s…

Εν τέλει, αν υπήρχε αυτό που ήταν απαραίτητο (όνειρα χειμερινής νυχτός!), δηλαδή ένα ικανό και επίμονο κίνημα συμπαράστασης στην Sara, στον Sean και στους υπόλοιπους, αυτό που θα έπρεπε να έχει σα στόχο δεν θα ήταν μόνο η αποφυλάκισή τους – αλλά η άμεση δίκη· και η αθώωσή τους.

Το ελληνικό κράτος / παρακράτος, υπό τις φαιορόζ πολιτικές βιτρίνες, έχει εναρμονιστεί όσο περισσότερο μπορεί με την «γραμμή» που στην ιταλία εκφράζεται από ένα οριτζινάλ φασιστικό κάθαρμα, τον Salvini – αλλά και την γενική ιδέα της στρατιωτικοποίησης της Μεσογείου.

Και την βγάζει «καθαρή». Αυτό, που ασφαλώς το χρεωνόμαστε πολιτικά και θα ήταν ξεφτίλα να παριστάνουμε ότι «δεν τρέχει τίποτα», είναι εξαιρετικά επικίνδυνη υποχώρηση.

Που δεν χωράει καμμία δικαιολογία…

Το γνωστό σημείο…

Τετάρτη 12 Δεκέμβρη. Πριν 4 ημέρες, το προηγούμενο Σάββατο (το σημείο βρασμού) γράφαμε:

…

Σ’ αυτό το ιστορικό σημείο το γαλλικό καθεστώς καταφεύγει σ’ ένα φασιστικής προέλευσης μεγαΘέαμα εθνικής ενότητας μέσω δημόσιας τάξης. Ο βούρκος των social media (οι απειλές για δολοφονίες…) βοηθάει· αν δεν έχουν κατασκευαστεί αυτά τα «υλικά» (οι κάθε είδους απειλές) επί τούτου…

Όμως οι επιδόσεις του γαλλικού κράτους σε προηγούμενες παραλλαγές του ίδιου έργου «εθνική ενότητα μέσω δημόσιας τάξης» (κωδικός «ισλαμική τρομοκρατία»…) έχουν συγκροτήσει ένα ανθρωποφάγο βιογραφικό, εδώ και δεκαετίες.

Υπάρχει, βέβαια, μια διαφορά τώρα: το ζητούμενο δεν είναι η σιωπή για τον στρατιωτικό έλεγχο κάποιων αποικιών (εντός ή εκτός εισαγωγικών) αλλά η ίδια η μητρόπολη σαν πεδίο συγκρούσεων, ακόμα και παραφοράς. Πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό… Είναι ένα σκαλί πάνω σε σχέση με την μόνιμη «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» (έκτακτης νομοθεσίας) που ισχύει στη γαλλία (εναντίων των πάντα ύποπτων μαγκρεμπιανών)· στην οποία κατάσταση, και πάλι, κανένα κίνημα δεν εναντιώθηκε πειστικά…

Ελέγχει το βαθύ γαλλικό κράτος τους original φασιστικούς μηχανισμούς στο εσωτερικό του; Ή παίζει με την φωτιά;

…

Πριν δυο μέρες, προχτές, ημέρα Δευτέρα (το σημείο εξάτμισης) βιαστήκαμε να χαρούμε:

Το γαλλικό κράτος σκηνοθέτησε το περασμένο Σάββατο το μεγαΘέαμα της εθνικής ενότητας μέσω δημόσιας τάξης – ευτυχώς χωρίς αίμα (γιατί και τέτοια είχαν ακουστεί…).

Αποδεικνύεται, δυστυχώς, ότι το θέαμα της εθνικής ενότητας μέσω δημόσιας τάξης είχε και “ψιλά γράμματα”: ήταν εύστοχος ο παλιοτρομοκράτης (απ’ τη λίστα των υπόπτων “τρομοκρατίας” της γαλλικής ασφάλειας, όπως συνήθως “ποινικός” και ποιος ξέρει τι άλλο – δουλεύει η υπηρεσία…) χτες στο Στρασβούργο. Τόσο εύστοχος ώστε αν (λέμε “αν”) την ευθύνη της επίθεσης – στο – ψαχνό αναλάβει ξανά κανάς παλιοIsis (υπάρχει ακόμα; είναι διαθέσιμος; ή θα εφευρεθεί κάτι καινούργιο;) κάθε λογικός άνθρωπος θα πρέπει να το συμπεράνει: η καρδιά, η κορυφή της παγκόσμιας πολιτικής σκέψης, της «σύλληψης της στιγμής», του timing, της ευστοχίας της δράσης, κτυπάει σε κάποια απ’ τις ερήμους της συριακής ή της ιρακινής επικράτειας… Ε;

Σε κάθε περίπτωση, επειδή κακοπροαίρετοι και φιλύποπτοι όντες το γράψαμε (ας πούμε: έγκαιρα), θα το επαναλάβουμε:

…Όμως οι επιδόσεις του γαλλικού κράτους σε προηγούμενες παραλλαγές του ίδιου έργου «εθνική ενότητα μέσω δημόσιας τάξης» (κωδικός «ισλαμική τρομοκρατία»…) έχουν συγκροτήσει ένα ανθρωποφάγο βιογραφικό, εδώ και δεκαετίες…

Ξέρουμε για ποιο πράγμα μιλάμε… Οι γάλλοι υπήκοοι (κάνουν ότι) δεν ξέρουν. Τι κρίμα! Είναι ένα πράγμα ο φωσφοριζέ θυμός του μικροαστού που του έμεινε το όχημα από καύσιμα, και εντελώς αντίθετο η γνώση του τι συμβαίνει στις (καπιταλιστικές / κρατικές) λεωφόρους στις οποίες απολαμβάνει να κυκλοφορεί…

Φίλοι του απαρτχάιντ πανηγυρίστε!

Τετάρτη 12 Δεκέμβρη. …Η πλειοψηφία των 3117 τραυματισμένων παλαιστίνιων διαδηλωτών στη Γάζα των οποίων την περίθαλψη ανέλαβαν οι “γιατροί χωρίς σύνορα” απ’ τις 30 Μάρτη ως τις 31 Οκτώβρη είχαν πυροβοληθεί στα πόδια…

Θαύμα ανθρωπισμού απ’ τον ιερό στρατό ενός ιερού κράτους – θα έλεγαν με μια φωνή όλοι οι μισθοδοτούμενοι απ’ αυτό, συν τους δωρεάν οπαδούς τους! “Τι θέλετε δηλαδή, παλιο ‘αντισημίτες’, που δεν είστε με τίποτα ευχαριστημένοι;” θα μας καταγγείλουν. “Να τους πυροβολούν στο κεφάλι; Καλύτερα δεν είναι στα πόδια;”

Σωστά… Διαδηλωτές είναι, παλαιστίνιοι είναι, για σφαίρες είναι – “τουλάχιστον στα πόδια”… Ευχαριστούμε φίλοι (ή και υπάλληλοι) του Τελ Αβίβ: η συνείδησή σας σπάει κόκκαλα με τον ίδιο ρυθμό όπως οι σφαίρες των αφεντικών σας…

Οι snipers του ισραηλινού στρατού (όταν σημαδεύουν πόδια διαδηλωτών και όχι κεφάλια…) εκπαιδεύονται στην καταστολή στη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου χρησιμοποιώντας σφαίρες dum dum. Όχι απλές σφαίρες. Είναι ειδικές σφαίρες (αγγλική εφεύρεση, απ’ την εποχή της αποικιοκρατίας στην ινδία…) που εκρήγνυνται μόλις βρουν σάρκα – και διαλύουν τα πάντα. Ο ισραηλινός στρατός δεν σημαδεύει τους παλαιστίνιους διαδηλωτές στα πόδια “για να μην τους σκοτώσει”. Δεν “λυπάται την ζωή τους”… Τους σημαδεύει στα πόδια για να τους σακατέψει, για όλη τους τη ζωή. Και επειδή η ζωή στη λωρίδα της Γάζας είναι εξαιρετικά σκληρή, όπου για τα πάντα χρειάζεται η μέγιστη σωματική ικανότητα, το να σε έχουν σακατέψει σε μετατρέπει σε μια ζωντανή απόδειξη, μέσα στην κοινότητα, του “πόσο ικανός” είναι ο ρατσιστικός στρατός του Τελ Αβίβ.

Ο 21χρονος παλαιστίνιος αθλητής ποδηλάτης Alaa al-Daly (πάνω φωτογραφία) είναι ένας τέτοιος. Ήταν απ’ τους πρώτους που «κτυπήθηκαν στα πόδια», όταν ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις της «μεγάλης επιστροφής». Ήταν πάνω στο ποδήλατό του 250 μέτρα απ’ τον «φράκτη» και έφαγε μια σφαίρα στο δεξί του πόδι. Μία μόνο σφαίρα dum dum – ήταν αρκετή….

Την πρώτη εβδομάδα της νοσηλείας του οι γιατροί στο νοσοκομείο της Γάζας του έκαναν οκτώ εγχειρήσεις, προσπαθώντας να σώσουν το πόδι του. Αποδείχθηκε αδύνατο· τον ακρωτηρίασαν. Αν δεν ανήκετε σ’ αυτό το ευγενικό είδος που χειροκροτεί με χέρια και με πόδια τον ισραηλινό στρατό, την ισραηλινή αστυνομία, και γενικά κάθε τι που προέρχεται απ’ τον ιερό σύμμαχο της Αθήνας, κάντε τον κόπο. Προσέξτε όχι το δεξί αλλά το αριστερό πόδι του Alaa.

Αυτό δεν κτυπήθηκε απ’ την dum dum. Όλο το ράμμα που ξεκινάει απ’ τον αριστερό μηρό του, διατρέχει κλείδωση γονάτου και γάμπα, και φτάνει ως πιο κάτω απ’ τον αστράγαλό του, έγινε επειδή οι χειρούργοι έπρεπε να «ανοίξουν» και το αριστερό του πόδι – για να βγάλουν τα θραύσματα της dum dum. Θυμηθείτε ότι ήταν πάνω σε ποδήλατο, που σημαίνει ότι το αριστερό του πόδι ήταν σε απόσταση τουλάχιστον 30 πόντων απ’ το δεξί, όταν αυτό κτυπήθηκε· και παρόλα αυτά έπρεπε να κάνουν τέτοια τομή. Μπορείτε να τεντώσετε τον δείκτη του δεξιού σας χεριού, να τον ακουμπήσετε ψηλά στο εσωτερικό του μηρού, και να κάνετε την ίδια διαδρομή μέχρι κάτω στο δικό σας αριστερό πόδι… Αργά αργά – με τον ρυθμό, ας πούμε, του «ραψίματος»… Μπορείτε μετά να καταλάβετε, ίσως, τι έγινε στο δεξί του πόδι όταν «έσκασε» η dum dum…

Παρακαλούμε, μην παριστάνετε τους ευαίσθητους, που “δεν μπορούν τα αίματα”. Μπορείτε και παραμπορείτε! Με τους έμμεσους φόρους σας (μας) πληρώνετε (πληρώνουμε) το ελληνικό κράτος, για να καλύπτει, να υποστηρίζει και να εκπαιδεύεται απ’ αυτό: κόκκαλα, σάρκες, νεύρα, αγγεία, μια άμορφη μάζα σκορπισμένη πάνω στον σκελετό του ποδηλάτου… Έτσι γίνεται η εθνοκάθαρση εδώ δίπλα· κι αυτήν υποστηρίζει το ελληνικό κράτος. (Μια χαρά όλα…)

Όταν δεν τους δολοφονούν λοιπόν τους σακατεύουν. Είναι παλαιστίνιοι, είναι διαδηλωτές – αλλά, “για όνομα του θεού”: δεν είναι δικοί μας διαδηλωτές! Και οι ισραηλινές σφαίρες, οι ισραηλινές βόμβες, το ισραηλινό απαρτχάιντ, το ισραηλινό κράτος και κεφάλαιο, όλα αυτά είναι ιερά. Έτσι μας λένε, άμεσα και έμμεσα, αυτοί που ενδιαφέρονται για το καλό των συνειδήσεών μας…

Ευλογημένος κανιβαλισμός… Θέλημα θεού… Αν, για ένα κλάσμα δευτερολέπτων, σας περάσει απ’ το μυαλό ότι κάποιοι σας πυροβολούν στο κέντρο του Παρισιού ή του Στρασβούργου (όπου βρεθήκατε για δουλειά, σπουδές ή τουρισμό…) μην σας περάσει ποτέ απ’ το μυαλό ότι ο ισραηλινός στρατός θα σας σακάτευε (αν σας έκανε την χάρη να μην σας σκοτώσει) στη λωρίδα της Γάζας, σαν μέρος των φίνων “ψυχολογικών επιχειρήσεών” του.

Όχι, μην σας περάσουν ποτέ απ’ το μυαλό τέτοιες σκέψεις: θα είστε “αντισημίτες” λένε κάτι τσογλανάκια… Αυτά χρησιμοποιούν ιδεολογικές dum dum: για να διαλύσουν κάθε ικανότητα σκέψης, κάθε ηθική και αξιοπρέπεια, κάθε αίσθηση, για χάρη των κρατικών και παρακρατικών αφεντικών τους. Για να εξασφαλίσουν τον διανοητικό και ηθικό ακρωτηριασμό που γίνεται όλο και πιο απαραίτητος για κάθε είδους και εθνικότητας αφεντικό. Καλύτερα να αλλάξετε πλευρό και να απασχολήσετε το μυαλό σας με αυτά που θα σας υποδείξουν…

Και πιο γενικά μιλώντας: τέτοιους καιρούς καλύτερα να κρυφτεί ο καθένας στο φανταστικό οχυρό του, τραβώντας και διαδίδοντας selfies… Ποιος ξέρει; Μπορεί και να γλυτώσει το τομάρι του… Όχι, πάντως, αυτά που διακρίνουν το είδος άνθρωπος απ’ το είδος αμοιβάδα.

Α-κυβέρνα βρετανία

Τετάρτη 12 Δεκέμβρη. Ενώ το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο διαχειρίζεται με τον δικό του τρόπο τα υπαρξιακά του δράματα, λίγο βορειότερα το αγγλικό προσπαθεί να ξεμπλέξει τα δικά του.

Πριν και μετά το δημοψήφισμα της 23 Ιούνη του 2016 (το οποίο ένας δεξιός γιάπης πρωθυπουργός, ο Cameron, το προκήρυξε επειδή ήταν σίγουρος ότι θα κέρδιζε το «ναι» στην παραμονή στην ε.ε….) υπήρχαν δύο βασικά μπλοκ στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας σχετικά με το ζήτημα: οι οπαδοί της εξόδου και οι οπαδοί της παραμονής. Μετά από 2,5 χρόνια διαπραγματεύσεων (με την γραφειοκρατία της ε.ε.) για τους όρους της εξόδου, τα μπλοκ έχουν πολλαπλασιαστεί:

– οι οπαδοί του «η συμφωνία που επιτεύχθηκε για την έξοδο είναι η καλύτερη δυνατή»·

– οι οπαδοί του «δεν την κουβεντιάζουμε, την απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας, να ξαναγίνει διαπραγμάτευση»·

– οι οπαδοί του «δεν την κουβεντιάζουμε, την απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας, κι ας πάνε να γαμηθούνε στην ήπειρο: σηκωνόμαστε και φεύγουμε όπως είμαστε»·

– οι οπαδοί του «να ξαναγίνει δημοψήφισμα, τελικά η συμφωνία είναι σκατά» – ναι στην παραμονή·

– οι οπαδοί του «να ξαναγίνει δημοψήφισμα έτσι κι αλλιώς, γιατί παπαριές έλεγαν οι brexiters τότε»·

– οι βορειοϊρλανδοί καθολικοί οπαδοί του «κάντε ό,τι θέλετε, αλλά αν πρόκειται να ξαναφτιαχτούν σύνορα με την ιρλανδία θα γίνει της πουτάνας»·

– οι σκωτζέζοι του «εμείς ψηφίσαμε να μείνουμε στην ε.ε., αν θέλει η βασίλισσα ας φύγει – εμείς θα φύγουμε από το βασίλειό της».

Είναι ασυνήθιστο αλλά είναι αληθινό. Στην υποτιθέμενη «πιο παλιά δημοκρατία» του πλανήτη (βασιλευόμενη φυσικά…) ένα δημοψήφισμα που έγινε από ασυγχώρητα υπερβολική σιγουριά και ένα αποτέλεσμα που προέκυψε από υπερβολική μικροαστική βλακεία, έχουν καταλήξει σ’ ένα δράμα που δεν είναι στενά πολιτικό (με την έννοια του αν η May θα συνεχίσει να πρωθυπουργεύει).

Προς στιγμήν μοιάζει ως το κραταιό (;) αγγλικό κεφάλαιο να μην είναι σε θέση να παράξει και να επιβάλει στοιβαρά μια σαφή γραμμή, αναλαμβάνοντας φυσικά και την ευθύνη των όποιων συνεπειών. Αυτό είναι απόδειξη βαθιάς παρακμής. (Και να σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για παραδοσιακό σύμμαχο της Αθήνας…)

Οι οπαδοί της «χρυσής απελευθέρωσης απ’ τα δεσμά της ε.ε.» διέδιδαν (όχι μ’ αυτά τα λόγια φυσικά) ότι ο αγγλικός καπιταλισμός θα τα κατάφερνε πολύ καλύτερα στον 21ο αιώνα αν ακολουθούσε αυτό που λίγους μήνες αργότερα μορφοποιήθηκε στην Ουάσιγκτον σαν «δόγμα Trump». Δηλαδή: τέλος οι πολυμερείς δεσμεύσεις (όπως η ε.ε.), ζήτω οι διμερείς εμπορικές / οικονομικές συμφωνίες, όπου (θα) έχουμε το πάνω χέρι.

Δυόμισυ χρόνια μετά δεν φαίνεται να είναι πολλοί εκείνοι που πιστεύουν στα σοβαρά πως εκείνα που θα χάσει ο αγγλικός καπιταλισμός απ’ τις free σχέσεις του με εκείνον της «ηπείρου» (ε.ε.) θα τα κερδίσει, και με το παραπάνω, πουλώντας όπλα στους τοξικούς του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι, και ανασταίνοντας τα ρετάλια της άλλοτε «βρετανικής κοινοπολιτείας», αυξάνοντας δηλαδή τις εξαγωγές του στην αυστραλία και στη νέα ζηλανδία. Ενόσω οι χρηματοπιστωτικές μπίζνες παγκόσμιου βεληνεκούς που είχαν έδρα τους το Λονδίνο (σαν μέλος της ε.ε.) απειλούν ότι θα πάνε σ’ άλλες παραλίες, δεν εμφανίζεται κανείς που να υποστηρίζει «ναι, αλλά θα κερδίσουμε αυτά κι αυτά».

Το παράδοξο και ενδιαφέρον είναι ωστόσο ο τρόπος με τον οποίο το «μαλακία έγινε με το «ναι» στο δημοψήφισμα» μεταφέρεται στην αγέρωχη αγγλική πολιτική σκηνή. Άλλοι εμφανίζονται σαν αποφασισμένοι να γίνουν καμικάζι («έξοδος εδώ και τώρα») και άλλοι, όπως οι σοσιαλδημοκράτες του Corbyn, προσπαθούν να παρακάμψουν το μείζον κυνηγώντας το ελλάσον: εκλογές (ή παραίτηση της May).

Δεν μοιάζει σαν η περίσταση όπου μια «τρομοκρατική ενέργεια» θα βοηθούσε να λυθεί ο κόμπος…

Αλλά πάλι ποτέ δεν ξέρεις: πόλεμος γίνεται…

(φωτογραφία: Ε, ναι λοιπόν: τα φωσφοριζέ γιλέκα φοριούνται πολύ απ’ τους φασίστες αυτή την εποχή. Δηλαδή τι; Θα αφήσουν τον ρημαδοΠανάγο και την παρέα του να κάνουν την «σωστή παρέμβαση»;)

Slavery law

Τρίτη 11 Δεκέμβρη. Την ίδια ημέρα που η πρωτοκοσμική δημαγωγική προσοχή ήταν στραμμένη στο Παρίσι, το περασμένο Σάββατο, σε μια άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα γινόταν μια μεγάλη εργατική διαδήλωση, με συμμετοχή και φοιτητών. Ενάντια σ’ αυτό που σωστά ονομάζουν: νομοθέτηση της σκλαβιάς.

Η κυβέρνηση του φασίστα Orban πρόκειται να περάσει τις επόμενες ημέρες ένα νόμο που αυξάνει το “περιθώριο υπερωριών” που ένα αφεντικό μπορεί να απαιτήσει απ’ τους εργάτες του απ’ τις 250 ώρες τον χρόνο στις 400. Αυτό σημαίνει χοντρικά ένα έξτρα 8ωρο την εβδομάδα. Ή δουλειά 6 ημέρων κάθε βδομάδα… Επιπλέον, για ακόμα μεγαλύτερη ελευθερία των αφεντικών, ο υπολογισμός αυτής της απαίτησης (των 400 ωρών δουλειά παραπάνω τον χρόνο) θα γίνεται σε 3ετή βάση, και όχι ετήσια. Πράγμα που σημαίνει τα αφεντικά στην ουγγαρία θα μπορούν να ζητήσουν 1600 ώρες υπερωρία … μέσα σε κάθε τριετία. Όποτε τα βολεύει…

Είναι το δεύτερο κράτος (μετά το αυστριακό) υπό ακροδεξιά / φασιστική διακυβέρνηση που αναδεικνύει την χρησιμότητα των δήθεν “αντισυστημικών” φασιστών για το κεφάλαιο: δουλειά μέχρι τελικής πτώσης… Για το καλό της πατρίδας – και των “εαυτών σας”. Διαφωνείτε;

Η περίπτωση του ουγγρικού φασιστοκράτους είναι αποκαλυπτική. Στην ουγγρική επικράτεια έχουν στήσει εργοστάσια οι γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες, επωφελούμενες από (τι άλλο;) τους σχετικά (με την γερμανία) χαμηλούς μισθούς. Η Audi και η Daimler (που φτιάχνει τις mercedes) έχουν δημιουργήσει τις χαμηλού κόστους εργασιακές αποικίες τους εδώ.

Έχει δημιουργηθεί όμως ένα ζήτημα. Με πληθυσμό περίπου σαν τον ελληνικό (9,8 μύρια το 2016) το ουγγρικό κράτος / κεφάλαιο «αιμορραγεί» απ’ την άποψη των διαθέσιμων εργατικών χεριών αφού μεγάλο μέρος της ουγγρικής νεολαίας φεύγει για δουλειά με καλύτερους μισθούς αλλού στην ευρώπη. Υπολογίζεται ότι 600.000 ούγγροι νεολαίοι έχουν μεταναστεύσει για δουλειά τα τελευταία χρόνια.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μια ανεργία στο 3,7% που είναι, σχεδόν, ο ορισμός της πλήρους απασχόλησης ενός πληθυσμού. Οι οικονομολόγοι του συστήματος λένε πως όταν δημιουργούνται συνθήκες πλήρους απασχόλησης οι μισθοί ανεβαίνουν. Και πράγματι αυτό θα ήταν το αναμενόμενο να συμβεί αφού, για παράδειγμα, μια ακόμα μεγάλη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία, η bmw, ετοιμάζεται να φτιάξει εργοστάσιο στην ουγγαρία – το ανακοίνωσε τον περασμένο Ιούλη. Πρόκειται για «επένδυση» 1 δις ευρώ… Αλλά η bmw έχει ένα προβληματάκι: είναι δύσκολο να βρει τους 1000 ούγγρους εργάτες που χρειάζεται!

Αυξημένη ζήτηση + περιορισμένη προσφορά εργασίας: να γιατί, σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία και τους λατρεμένους «νόμους της αγοράς», θα έπρεπε να ανέβουν οι εργατικοί μισθοί… Εκεί είναι που εμφανίζεται η χρησιμότητα του φασιστικού κράτους (του Orban εν προκειμένω): για να εμποδιστεί “ο νόμος της αγοράς” (είπαμε, αλλά όχι και να μας κάτσουν στον σβέρκο οι παλιοεργάτες!), για να εμποδιστεί δηλαδή η αύξηση των μισθών (με εβδομαδιαίο 40ωρο), το κράτος αυξάνει εντατικά τον πραγματικό χρόνο εργασίας! Οι εκπρόσωποι της ουγγρικής φασιστοκυβέρνησης έχουν, μάλιστα, απεριόριστο θράσος: «Για εσάς το κάνουμε…» απάντησαν στους θυμωμένους εργάτες που διαδήλωναν προχτές. «Για να αυξήσετε το εισόδημά σας, δουλεύοντας περισσότερο….»