Category: Ασταμάτητη μηχανή

Συνηγορία σε κακουργήματα 2

Πέμπτη 4 Απρίλη. Όμορφα κι ωραία, με την άνεση του “ανοίγω την ομπρέλλα μου”, οι δικαστές μπορούν να υιοθετήσουν τις τερατολογίες των μαρτύρων κατηγορίας – αρκεί αυτοί να είναι μπάτσοι. Γιατί εκτός απ’ τους δικαστές και τα όργανα της δημόσιας τάξης είναι ιερά σαν κατήγοροι. Εκείνα που σαν καταθέσεις πολιτών θα προκαλούσαν από θυμηδία έως οργή, στο στόμα του αστυνομικού απλά θεωρούνται αλήθειες. Έχει λόγο ένας μπάτσος μάρτυρας κατηγορίας να πει ψέμματα; Όχι (αποφαίνεται ο υπεύθυνος δικαστής) – ο μπάτσος στέκεται πάνω απ’ τις μικρότητες των κοινών ανθρώπων. (Πώς γίνεται αυτοί που, όλο κι όλο, λαμβάνουν και εκτελούν διαταγές, να έχουν όχι απλά το ακαταλόγιστο αλλά και όλα τα πιστοποιητικά ειλικρίνειας;) Για ψευδορκία θα κατηγορηθούν οι μάρτυρες υπέρασπισης – όχι οι μπάτσοι…

Το παράδειγμα της αντιφασιστικής διαδήλωσης στις 18 Σεπτέμβρη του 2014, στο Κερατσίνι, ένα χρόνο μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, δεν είναι καθόλου πρωτότυπο· είναι όμως χρήσιμο για τους νεώτερους / νέωτερες, αν φυσικά ενδιαφέρονται να μάθουν… Σε μια τέτοια θερμή (πολιτικά αλλά και συναισθηματικά) διαδήλωση, τι κάνεις σαν βαθύ κράτος; Στέλνεις τα όργανα της δημόσιας τάξης να κάνουν τα δέοντα· έχοντας υπόψη ότι κατά το 50% τους βρίσκονται στο πλευρό των δολοφόνων. Αυτό σημαίνει ότι κάθε μεμονωμένος μπάτσος που στέλνεται να παίξει τον ρολάκο του στο έργο “η δημόσια τάξη πάνω απ’ όλα”, στις 18 Σεπτέμβρη του 2014 στο Κερατσίνι, είναι φασίστας. Κατά 50%. Κάποιοι παραπάνω, κάποιοι λιγότερο – το 50% είναι ο μέσος όρος… Μ’ αυτήν την προσθήκη, πασίγνωστη στους διοικητές των μονάδων (και στο υπουργείο τους): ο υπερβάλλων ζήλος (των οργάνων της τάξης) αυξάνεται ανάλογα με την ιδεολογική τους θέση απέναντι στο γεγονός (π.χ.: την διαδήλωση) που έχουν να “επιτηρήσουν”.

Μ’ αυτά τα δεδομένα, το ότι σ’ εκείνη τη διαδήλωση οι κατά 50% φασίστες / όργανα της τάξης συνέλαβαν 64 αντιφασίστες διαδηλωτές θα μπορούσε να θεωρηθεί ευτυχής εξέλιξη: κάποιοι ανάμεσά τους, είναι σίγουρο, θα ήθελαν να στείλουν κόσμο στο νοσοκομείο… (Συμβαίνει… Έχει συμβεί…)

Είναι μια παλιά γνώση που χάθηκε, δυστυχώς, αφού κανείς πια δεν ήθελε να την αποκτήσει: όταν το βαθύ κράτος θέλει να παίξει πόλεμο, καλό είναι να το αντιλαμβάνονται και οι στόχοι του…

Αν δεν καταλαβαίνουν, δεν δικαιούνται στα σοβαρά να λένε ότι είναι εχθροί του.

Συνηγορία σε κακουργήματα 3

Πέμπτη 4 Απρίλη. Μπορεί το κατά μέσο όρο 50% βοθρολυματικό σύστημα της εντόπιας δημόσιας τάξης να ήθελε εκείνη την ημέρα περισσότερα. Ποιά ήταν, όμως, τελικά η σοδειά του; Η περιφρούρηση! Εξήντα τέσσερα άτομα, όλα απ’ την περιφρούρηση της διαδήλωσης!!! (Εδώ που τα λέμε: εύκολη, τεμπέλικη σοδειά…) Επ’ αυτού υπάρχει ένα πολύ σοβαρό θέμα – ακόμα κι αν μοιάζει (πια, δυστυχώς) παράδοξο. Και ανάξιο αναφοράς – πολύ περισσότερο υπεράσπισης. Αναγκαστικά η ασταμάτητη μηχανή θα κάνει δυο άλματα πίσω στο χρόνο.

Η δεκαετία του ’70 τελείωσε με μια μειοψηφική μεν αλλά δυναμική άποψη ότι η εκτροπή (δυναμικών μεν αλλά ειρηνικών διαδηλώσεων), δηλαδή αυτό που πολύ πολύ αργότερα ονομάστηκε “μπάχαλα”, είναι ο δρόμος της ριζοσπαστικοποίησης. Γιατί; Επειδή (έλεγε εκείνο το θεώρημα) η συλλήβδην καταστολή φέρνει ακόμα και τους ειρηνικούς (: “ξενέρωτους”) διαδηλωτές μπροστά (δηλαδή κάτω) απ’ την κρατική βία. Κι έτσι γίνονται … επαναστάτες!

Δέκα χρόνια μετά, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, μερικές δεκάδες αναρχικών, αρκετά έμπειρων και δραστήριων (για να το πούμε κομψά…) καταλήξαμε στο οριστικό συμπέρασμα πως είναι αναξιοπρέπεια και δειλία να κάνουμε την αστυνομία συνεταίρο στη ριζοσπαστικοποίηση του οποιουδήποτε. Κουβαλώντας κάθε στιγμή των “σοσιαλιστικών” / αστυνομικών ‘80s, ειδικά απ’ το ’84 και μετά, ήρθε μια στιγμή (δεν έχει σημασία εδώ ποια ήταν αυτή…) που επιβεβαιώσαμε με δυο ματιές ο ένας στον άλλον ότι η αστυνομική καταστολή των διαδηλώσεων εξαιτίας της όποιας δυναμικής επιλογής μιας (πάντα) μικρής μειοψηφίας (ημών συμπεριλαμβανομένων…), δεν ριζοσπαστικοποιούσε κανέναν και καμμία! Φόβιζε – αυτό… Και έστελνε τον κόσμο σπίτι του… Τελεία και παύλα.

Αυτή η ξινή μεν αλλά πραγματική και τίμια εμπειρία, γέννησε φυσιολογικά δύο συμπεράσματα. Πρώτον, ότι ο χαρακτήρας οποιασδήποτε διαδήλωσης θα προσδιορίζεται αποκλειστικά απ’ τους οργανωτές της και όχι απ’ τους καλεσμένους· και θα είναι είτε δυναμική / βίαιη είτε όχι, αλλά ποτέ ένα υβρίδιο, λίγο απ’ το ένα και λίγο απ’ το άλλο, επειδή «έτσι μας βολεύει». Για να το πούμε διαφορετικά: μερικές δεκάδες αξιόλογων και μαχητικών κινηματικών στα τέλη των ‘80s αποφάσισε ότι το να χρησιμοποιούμε τους «ξενέρωτους» των διαδηλώσεων σαν ανθρώπινη ασπίδα τέλειωσε! Πέθανε! Θέμα αξιοπρέπειας – αν λέει κάτι αυτή η λέξη…

Δεύτερον, ότι με δεδομένη την μόνιμα προβοκατόρικη τακτική της αστυνομίας (τότε, όπως τώρα, όπως πάντα), η περιφρούρηση μιας διαδήλωσης για την οποία οι οργανωτές της έχουν αποφασίσει ότι θα είναι δυναμική αλλά ειρηνική, είναι σημαντικό καθήκον· ειδικά για εκείνους κι εκείνες που είχαν (ήθελαν να έχουν) και άλλες επιλογές. Για να το πούμε αλλιώς: την περιφρούρηση δεν την ζήτησαν ποτέ οι «ξενέρωτοι». Αυτοί θα ήταν ο.κ. με μια “πιο ανθρωπινη αστυνομία”…. Την περιφρούρηση σαν καθήκον, την οργάνωσαν και την έθεσαν σε εφαρμογή (όπου έγινε αυτό) οι «νερωμένοι». Γιατί μόνον αυτοί μπορούσαν να καταλάβουν τον πολιτικό / ιδεολογικό ρόλο της καταστολής· συνεπώς θα μπορούσαν να συλλάβουν (δυστυχώς συχνά στιγμιαία) την σημασία της περιφρούρησης του πλήθους που ετερόκλητο ή όχι διαδηλώνει.

Και γιατί αυτό αναδύθηκε σαν σημαντικό καθήκον ανθρώπων που καθόλου δεν «καταδίκαζαν την βία απ’ όπου κι αν προέρχεται»; Επειδή μετά από τα  special κινηματικά χρόνια στα ‘80s τους είχε ξεκαθαριστεί πως το «θέαμα του χάους» (δηλαδή των διαλυμένων διαδηλώσεων και των διαδηλωτών που τρέχουν σαν κατσίκια επειδή, ακριβώς, δεν είχαν προετοιμαστεί) ήταν βούτυρο στο ψωμί του κράτους! Αν οι λέξεις «κρατική τρομοκρατία» έχουν απτό νόημα (και έχουν!) αυτό είναι ακριβώς εκείνο που συμβαίνει σε διαδηλωτές, την ώρα που πνίγονται απ’ τα δακρυγόνα και δεν υπάρχει δίπλα τους τεχνική βοήθεια (ενώ η διεθνής εμπειρία δείχνει αδιαπράγματευτα ότι σε μια καλά οργανωμένη και περιφρουρημένη διαδήλωση αυτή η βοήθεια είναι υποχρέωση των οργανωτών να υπάρχει…)· σε διαδηλωτές που τρέχουν, παραπατάνε, και ξυλοφορτώνονται (ή και συλλαμβάνονται) επειδή κανείς δεν φρόντισε να πάρει την ευθύνη να μην τους συμβεί αυτό.

Πράγμα που σήμαινε ότι η διαδήλωση σαν μέσο θα έπρεπε να επανεφευρεθεί και να προστατευτεί. Στα τέλη των ‘80s… Και μάλιστα αυτό δεν θα ήταν δυνατόν να γίνει απ’ τους «ξενέρωτους» (επειδή δεν ξέρουν να το κάνουν και επειδή προσέρχονται κατά μόνας και περιστασιακά) αλλά απ’ τους «άλλους», τους “οργανωμένους”· από εκείνους κι εκείνες δηλαδή που έχουν μια βασική συλλογική οργανωτική / πολιτική υπόσταση τέτοια ώστε να μπορούν να προβλέψουν, και άρα να αντιμετωπίσουν τις αστυνομικές προβοκάτσιες.

Μαζί, όμως, με την προστασία της δυναμικής / ειρηνικής διαδήλωσης, θα προστατεύονταν και οι μαζικές κινηματικές επιλογές της ριζοσπαστικής αντι-βίας! Πρώτον, επειδή θα έπρεπε να αναμετρηθούν με το βάρος τους, αντί να κρυφτούν παιδιάστικα πίσω απ’ την μάζα των «ξενέρωτων»… Δεύτερον, επειδή θα σταματούσε (το όποιο συλλογικό υποκείμενο ριζοσπαστικής «βίας στη βία των αφεντικών») να λογαριάζει την καταστολή σαν συνεταίρο της δήθεν ριζοσπαστικοποίησης των άλλων· αυτό το είδος μαζοχισμού α λα “οι χριστιανοί στα λιοντάρια”, που ποτέ δεν υπήρξε “επαναστατικό”… Τρίτον, επειδή θα αναλάμβανε όλα μα όλα τα οργανωτικά καθήκοντα της επίδειξης της αντι-βίας· ξανανενώνοντας το νήμα με εκείνες τις υπέροχες στιγμές της οργανωμένης πολιτικής αναρχίας στις αρχές των ‘80s (περισσότερα δεν θα πούμε…)

Συνηγορία σε κακουργήματα 4

Πέμπτη 4 Απρίλη. Η περιφρούρηση με όλα τα εύλογα και, κυρίως, πολιτικά ισχυρά επιχειρήματά της, δεν έγινε ποτέ καθολικά αποδεκτή σαν ένα απ’ τα πρώτης γραμμής καθήκοντα του α/α/α “χώρου”. Ούτε το στρατηγικό συμπλήρωμά της, δηλαδή ο χωρίς όρους σεβασμός στον χαρακτήρα της οποιασδήποτε διαδήλωσης όπως τον ορίζουν οι οργανωτές της. Περιστασιακά, απ’ τις αρχές των ‘90s, θα μπορούσε να συναντήσει κανείς απ’ τους ίδιους «χώρους» (συχνά και απ’ τους ίδιους ανθρώπους) πότε το ένα και πότε το άλλο. Πότε την απαίτηση πειθαρχίας και πότε την κατάφαση στο «μπάχαλο». Εννοείται πως έτσι δεν διαμορφώθηκε ποτέ – μέσα στο κίνημα με την ευρεία έννοια – αυτό που λέγεται «μέθοδος»: ένα σώμα δοκιμασμένων, σεβαστών και αποδεκτών απ’ όλους κανόνων… Κι αυτό είχε και έχει κόστος σε διάφορα επίπεδα.

Απ’ την άλλη μεριά, και δεν είναι καθόλου παράξενο, εκείνοι που ήταν πάντα εχθρικοί στην περιφρούρηση των διαδηλώσεων του α/α/α/ «χώρου» ήταν εκείνοι που παρήγαγαν ή και εκμεταλλεύονται τις εντυπώσεις του «αδιαμόρφωτου χάους». Εκείνοι που παράγουν και εκμεταλλεύονται τις εντυπώσεις του «χιμαδιού»· του «ανθρώπινου κοπαδιού», που δεν έχει αρχή και τέλος· που είναι μια στιγμιαία, αντιφατική συνάθροιση ετερόκλητων προθέσεων, ανίκανων να αυτο-οργανωθούν όσες σπονδές κι αν κάνουν στην «αυτο-οργάνωση»… Η περιφρούρηση υπήρξε πάντα, για την πολιτική αστυνομία (δεν θα ανοίξουμε εδώ την συζήτηση τι σημαίνει αυτό…), ένα πρωτοφανές «σκάνδαλο»: περιφρούρηση έναντι κινδύνων, δηλαδή αυτο-οργάνωση, χωρίς ιεραρχικές δομές, χωρίς διαταγές, στη βάση της αμοιβαίας εμπιστοσύνης; «Αίσχος»!!! Ακόμα κι αν ο α/α/α «χώρος» στο σύνολό του δεν κατάλαβε ποτέ τι σημαίνει αυτό, το καταλάβαινε μια χαρά τόσο το αστυνομικό όσο και το πολιτικό τμήμα του κράτους!

Συνηγορία σε κακουργήματα 5

Πέμπτη 4 Απρίλη. Η επιτυχία (εντός ή εκτός εισαγωγικών) των κατά 50% φασιστικών οργάνων της δημόσιας τάξης στις 18 Σεπτέμβρη του 2014 ήταν αυτή: ότι “έδεσαν” 64 άτομα απ’ την περιφρούρηση της αντιφασιστικής διαδήλωσης… Να το επαναλάβουμε τονισμένο, επειδή μπορεί να διαφύγει της προσοχής: ΑΠ’ ΤΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΤΟΜΑ ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗΣ ΟΙ 50% ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΗΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΗ ΕΒΑΛΑΝ ΤΟ ΜΑΤΙ. ΑΥΤΗΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΗΝ. Εύκολα ο οποιοσδήποτε άσχετος θα πει “τυχαίο”! Για να ξεφορτωθεί αυτήν την ενοχλητική (απ’ την άποψη της εξηγήσής της) προσήλωση… Αλλά οι άσχετοι δεν έχουν ιδέα πως δουλεύει η αστυνομία… Δεν είναι η πρώτη φορά που η περιφρούρηση, και μόνον η περιφρούρηση, γίνεται ο στόχος της καταστολής – ακόμα κι αν κανείς δεν ενδιαφέρεται να το ξέρει, αν μας έχετε κάποια εμπιστοσύνη, σας το επιβεβαιώνουμε (εξού και η περιφρούρηση ήταν, είναι και θα είναι καθήκον για οργανωμένους / ες, με πολιτικό back up…).

Απ’ την μεριά του κράτους / παρακράτους δεν ήταν «λάθος» στόχος αυτός στις 14/9ου! Ήταν ο σωστός: αυτοί κι αυτές που αναλαμβάνουν την ευθύνη να χαλάσουν το θέαμα του «ανθρώπινου κοπαδιού» σε μια αντιφασιστική ή και σε οποιαδήποτε άλλη διαδήλωση· αυτοί κι αυτές που δείχνουν ένα ψηλότερο απ’ τον μέσο όρο αίσθημα πολιτικής ευθύνης – αυτοί κι αυτές θα έπρεπε να ποινικοποιηθούν! Η δική τους ύπαρξη θα πρέπει να εμποδιστεί!!! Γιατί αν ποινικοποιηθούν αυτοί, λιγότεροι (ή και κανένας) θα το ξανακάνουν… Λιγότεροι ή κανένας θα αντιληφθεί την διαδήλωση σαν συλλογικό έργο και όχι σαν «ευκαιρία για παρεΐστικες ή ατομικές επιβεβαιώσεις». Κι έτσι, θα τρέχουν όλοι, σπουδαίοι Εαυτοί μεν, με τα πόδια στον ώμο δε – όπως ΑΚΡΙΒΩΣ «πρέπει να συμβαίνει»…

Δεν υπάρχει καμία συνωμοσία εδώ – και ποτέ δεν υπήρξε! Υπάρχουν διαταγές! Ο 50% φασίστας μπάτσος θα βγάλει το άχτι του έτσι κι αλλιώς· η ιεραρχία, όμως, ξέρει.

Και ακριβώς επειδή η ιεραρχία ξέρει, φορτώνει (στα τυφλά, αλλά με κάποιες οδηγίες και γενικές κατευθύνσεις) δέκα, πέντε ή έναν (στην προκειμένη περίπτωση τον Ν.Α.) με κακουργήματα. Μπατσικές τερατολογίες, που διεκδικούν αξία «αλήθειας» στο κατάλληλο δικαστήριο: ίσως, αυτό το «τέρας», να αγκάλιασε και τους δίδυμους πύργους και να τους έριξε… Ναι κύριε πρόεδρε! Τον είδα!!!

Ας το επαναλάβουμε σύντομα: ακριβώς επειδή η δημιουργία και η πρακτική εφαρμογή της φροντίδας για το συλλογικό, της φροντίδας για τους αδύνατους, τους όχι «ματσό», αποτελεί ιδεολογικό και πολιτικό σκάνδαλο όταν αφορά τα εκτός κρατικής / παρακρατικής διαχείρισης πολιτικά υποκείμενα, ακριβώς γι’ αυτό 63 αντιφασίστες απ’ την περιφρούρηση της αντιφασιστικής διαδήλωσης της 18ης Σεπτέμβρη του 2014 δέθηκαν και κατηγορήθηκαν με πλημμελήματα (αργότερα αθώωθηκαν…)· και ένας ακόμα, στην τύχη, φορτώθηκε με κακουργήματα: ότι «έκανε επίθεση στην αστυνομία»…. Οι καταθέσεις των μπάτσων κατηγόρων στην περίπτωση του Ν.Α. (στην πρώτη δίκη, όπου καταδικάστηκε…) ήταν εξώφθαλμα τερατολογικές, και δεν άντεχαν καν στη στοιχειώδη λογική.

Κι ωστόσο, οι δικαστές, που ήταν επιφορτιμένοι με την «διαχείριση της περίπτωσης», τις δέχτηκαν. Γιατί; Επειδή, βέβαια, δουλειά τους είναι να μοιράζουν ποινές – έτσι θα ανέβουν στην ιεραρχία. Αλλά και γι’ αυτόν τον «κρυμμένο» αλλά εξαιρετικά σοβαρό λόγο: Επειδή, κύριε πρόεδρε, αυτοί [οι όποιοι «αυτοί»] απαγορεύεται να έχουν, να έμαθαν κάπου, να απέκτησαν ένα αίσθημα πολιτικής ευθύνης, όχι μόνο για τα δικά τους έργα μα και για την «τύχη» ανθρώπων που δεν τους ξέρουν αλλά συμβαίνει να διαδηλώνουν μαζί, ώστε να αναλαμβάνουν την έξτρα διακινδύνευση της προστασίας της διαδήλωσης… Κύριε πρόεδρε: δεν υπάρχει τίποτα συλλογικό, τίποτα προσανατολισμένο σ’ αυτούς· είναι ένας – ένας, και στατιστικά ανάμεσά τους εμφανίζεται η «κακουργηματική εκδοχή» του Εαυτού, που γράφει στα γεννητικά του όργανα όλους τους υπόλοιπους! Είναι η ιδιοσυγκρασία που τόσο πολύ προσπαθεί το σύστημά σας / μας να επιβάλλει σε κάθε τι , και νάτην!… Κύριε πρόεδρε: αυτοί οι αδέσποτοι μόνο “πολιτικοί χουλιγκάνοι”, εν δυνάμει εγκληματίες σε κάθε περίπτωση, επιτρέπεται να είναι! Κύριε πρόεδρε: δεν θα αφήσουμε κανέναν να καταστρέψει τον ρόλο που τους έχουμε αποδώσει!!! 

Ακόμα κι αν το εφετείο του Ν.Α. (αρχίζει την ερχόμενη Παρασκευή, 5/4) αλλάξει γνώμη και τον αθωώσει (πράγμα που, φυσικά, θα θέλαμε), το ζήτημα παραμένει. Θα ξαναβγεί σαν “πρόβλημα”, μπορεί όχι σε κρατικό δικαστήριο, αλλά ίσως στο «δικαστήριο» του μικροαστικού ατομισμού που θέλει να μοστράρεται σαν ο απόλυτος κίνδυνος – και το “ελεύθερο Εγώ” που «γαμάει τους ξενέρωτους». Μπορεί να είναι σε μια γειτονιά ή σε μια άλλη, σε μια διαδήλωση για ένα φόνο ή για κάποιον άλλον…

Ίσως κάπου, κάπως, κάποτε, η επιλογή του συλλογικού ακόμα και μεταξύ αγνώστων και της προστασίας του, η φροντίδα των αδυνάτων στο δρόμο για να το πούμε αλλιώς, τύχει της χωρίς παζάρια υπεράσπισης που της αξίζει. Χωρίς ανταλλάγματα. Μια και για πάντα.

Ίσως, πάλι, και όχι…

Mπλοκ του Καράκας 1

Τετάρτη 3 Απρίλη. Τι ήταν να το πει, ο Bolton, εκείνο το «κάτω τα χέρια απ’ το ημισφαίριό μας»; Τι ιδέα ήταν να τρίξει τα δόντια στη Μόσχα; Πριν καλά καλά στεγνώσει το σάλιο στο στόμα του «συμβούλου εθνικής ασφάλειας», και το Πεκίνο έστειλε (προχτές) 120 πεζοναύτες του στο Καράκας…

Επίσημη εξήγηση; Συνοδεύουν ένα φορτίο 65 τόνων ανθρωπιστικής βοήθειας προς το καθετώς Μαδούρο. Παλιά τέτοιες δουλειές τις έκαναν καλόγεροι – αλλά οι καιροί άλλαξαν. Κι αυτό είναι το χειρότερο: η αμερικανική κυριότητα επί του «δυτικού ημισφαιρίου» (το παλιό «δόγμα Monroe») αμφισβητείται πρακτικά, όχι από μία «αναθεωρητική δύναμη» αλλά από δύο, οι οποίες συνεργάζονται και σε όλα τα υπόλοιπα μέτωπα του σε εξέλιξη παγκόσμιου πολέμου.

Το ότι τόσο ρωσικές όσο και κινεζικές (κρατικές) εταιρείες έχουν μεγάλα συμβόλαια αγοράς πετρελαίου απ’ τη βενεζουέλα ή/και επενδύσεων στον τομέα, είναι γνωστό. Η εκτίμηση, όμως, ότι Μόσχα και Πεκίνο στέλνουν στρατό στο καράκας απλά για να προστατέψουν τις επενδύσεις τους, είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι «προστατεύουν τις επενδύσεις τους» με στρατό για να αφήσουν, όσο πιο κοντά στην πόρτα της Ουάσιγκτον («μπροστά» ή «πίσω» δεν έχει σημασία), ένα φάκελο. Με 5 λέξεις: προσέξτε, γιατί δεν σας παίρνει!

Υπάρχει μια παλιά φωτογραφία (πάνω), απ’ το καλοκαίρι του 2008, του τότε γεωργιανού προέδρου Saakashvili, που τρώει την γραβάτα του την ώρα που μπαίνουν τα ρωσικά τανκς στην γεωργιακή επικράτεια, στη νότια οσετία. Ο Saakashvili ήλπιζε ότι η Μόσχα θα φοβηθεί τις νατοϊκές «φιλίες» του – αλλά δεν…

Ίσως τώρα κάποιος Bolton κάπου στην Ουάσιγκτον να τρώει τα μουστάκια του. Τι άλλο να κάνει ή να πει αφού το «δυτικό ημισφαίριο είναι δικό μας» δεν ισχύει;

Mπλοκ του Καράκας 2

Τετάρτη 3 Απρίλη. Αξίζει να το τονίσουμε. Σε αντίθεση με την Μόσχα που άλλοτε φανερά (συρία, κεντρική αφρική) και άλλο όχι και τόσο φανερά (λιβύη) στέλνει στρατιώτες ή μισθοφόρους (ελεγχόμενους απ’ το ρωσικό κράτος) εκεί που τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντά της το απαιτούν, η αποστολή στρατού (έστω και 120 πεζοναυτών) στη βενεζουέλα, είναι μια ασυνήθιστη ενέργεια του Πεκίνου – για τα ως τώρα δεδομένα. Κι αν το Καράκας αποδεικνύεται “όχι τόσο μακριά” για το κινεζικό καθεστώς, ίσως είναι η αφετηρία μιας πιο ανοικτής ιμπεριαλιστικής στρατιωτικής εξάπλωσής του.

Αβάνα, Μόσχα, Πεκίνο, στο χακί, στη βενεζουέλα. Έγινε η αμερικανική «πίσω αυλή» ξέφραγο αμπέλι; Όταν ο τοξικός Bolton διακήρυξε ότι «το δυτικό ημισφαίριο είναι δικό μας», η ειρωνική κυρία Zaharova (εκπρόσωπος τύπου του ρωσικού καθεστώτος) απάντησε κάτι του είδους «και τι δουλειά έχετε στο ανατολικό ημισφαίριο»; Το Πεκίνο κάνει την ίδια αναιδή ερώτηση με πρακτικό τρόπο: αν ο αμερικανικός στρατός (υποστηρίζει ότι) προστατεύει την «ελεύθερη ναυσιπλοΐα» στη νότια θάλασσα της κίνας, τότε ο κινεζικός στρατός προστατεύει την σταθερότητα και την δημοκρατία στη λατινική αμερική….

Και βλέπουμε…

Mπλοκ του Ινδοκούς

Τετάρτη 3 Απρίλη. Η Ουάσιγκτον θα πρέπει να ψάχνει τώρα να δει αν το σκασμένο λάστιχο που λέγεται Guaido μπορεί να μπαλωθεί και να ξαναφουσκώσει (η μαριονέτα έχει αναγγείλει για τις 6 Απρίλη την έναρξη «λαϊκών κινητοποιήσεων»…).

Αλλά επίσης ξύνει τα νύχια της για καυγάδες. Στις 27 Μάρτη ο plus 1 της συμμορίας των 3 υπ.εξ. Pompeo συναντήθηκε στην Ουάσιγκτον με «αντιπροσωπεία των ιουγούρων» – της μουσουλμανικής μειονότητας της κινεζικής επαρχίας Xinjiang. Είναι ένα βήμα σε μια βρώμικη εκστρατεία παλαιού τύπου (του είδους «υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων»…). Στο τέλος της συνάντησης ο plus 1 «πομπηίας» δήλωσε ότι … οι ηπα υποστηρίζουν τον τερματισμό της κινεζικής καταπίεσης εναντίον του ισλάμ και άλλων θρησκειών…

Η Ουάσιγκτον «υπερασπιστής του ισλάμ»; Γελάνε όχι μόνο οι πέτρες αλλά και η άμμος. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν καν και καν η πετροχούντα του Ριάντ (με τον τοξικό στην καραντίνα) θα ενδιαφερόταν να μπει στη μύτη του Πεκίνου για χάρη της Ουάσιγκτον, με «όπλο» τους μουσουλμάνους της Xinjiang. Για άλλα μουσουλμανικά κράτη, ούτε λόγος: υπολογίζεται ότι περίπου 5.000 απ’ τους ένοπλους εθελοντές του isis στη συρία ήταν ιουγούροι, και δεν είναι σίγουρα το «υποκείμενο» που θα αγαπούσαν η Τεχεράνη, η Ισλαμαμπάντ ή η Τζακάρτα…

Ακόμα και η Άγκυρα, που τον τελευταίο καιρό σήκωσε κανά δυο φορές τον τόνο της φωνής της για το θέμα, το έκανε μόνο και μόνο για να μην την προλάβει στην πατρονεία κανάς άλλος. Δεν έχει κανένα λόγο να μαλώσει με το Πεκίνο, ή να «αγκαλιάσει φανατικούς ισλαμιστές» – όπως κάνει η Ουάσιγκτον.

Αν το ψοφιοκουναβιστάν σκοπεύει να κάνει κι άλλα, πιο «πρακτικά» βήματα σε σχέση με την Xinjang, πέρα απ’ τις εύκολες και ανέξοδες διπλωματικές κινήσεις όπως αυτή της 27ης Μάρτη, είναι σα να κατουράει στη θάλασσα: θα το βρει στο αλάτι. Θα εισπράξει απλά την επιτάχυνση των σε βάρος της εξελίξεων στο αφγανιστάν…

(Κι αν σας προκαλεί κάποια ζαλάδα για το πόσο “διάσπαρτα” μπορεί να είναι τα “κτυπήματα”, αυτό οφείλεται μόνο στο ότι όσο ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός οξύνεται, ο πλανήτης μικραίνει…

Κι ο προσωπικός σας χώρος / χρόνος συρρικνώνεται, έμμεσα αλλά καθαρά· ακόμα κι αν κάνετε ότι δεν το καταλαβαίνετε, ή δεν καταλαβαίνετε τις αιτίες…)

Ο φασισμός στα καλύτερά του

Τετάρτη 3 Απρίλη. Τυχαίο δεν είναι. Πρόκειται για σχέδιο, μελετημένο. Όταν ο ισραηλινός στρατός δεν πυροβολεί τους παλαιστίνιους διαδηλωτές στο κεφάλι (175) ή στην καρδιά (401), τους πυροβολεί στα πόδια. Απ’ τους 6.106 διαδηλωτές που τραυματίστηκαν τους πρώτους 9 μήνες της “Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής” πέρυσι (μέχρι το τέλος του 2018), πάνω απ’ το 80% (4.903) πυροβολήθηκαν στα πόδια από ελεύθερους σκοπευτές, με τους περισσότερους να βρίσκονται τουλάχιστον 150 μέτρα μακριά απ’ τον “φράχτη”. Απ’ αυτούς τους 4.903, οι 122 ακρωτηριάστηκαν, αφού πυροβολήθηκαν με σφαίρες dum dum, που διαλύουν κόκκαλα, νεύρα, αγγεία, σάρκες…

Είναι ένα φασιστικό σχέδιο· ή, πιο σωστά, ένα τμήμα του γενικού φασιστικού σχεδιασμού του απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος. Αυτοί οι τραυματισμοί, που δεν κάνουν εντύπωση σε σχέση με τις δολοφονίες (αν και εφόσον προσέχει κανείς τι γίνεται στη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου) χρειάζονται χειρουργεία· ξεπερνώντας κατά πολύ τις δυνατότητες του νοσοκομείου της Γάζας. Οι ανθρωποφύλακες του ισραηλινού κράτους δεν αφήνουν τους τραυματίες να πάνε στα αιγυπτιακά νοσοκομεία· συνεπώς μένουν για βδομάδες χωρίς πλήρη ιατρική φροντίδα: ένας μαζικός ψυχολογικός πόλεμος εναντίον των φίλων και των οικογενειών τους.

Επιπλέον, για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία για τον ισραηλινό κανιβαλισμό, το που πυροβολούν κάθε φορά οι ελεύθεροι σκοπευτές, ορίζεται από τις διαταγές. Οι εργαζόμενοι στο νοσοκομείο της Γάζας, τονίζουν «την μια μέρα έχουμε τραυματίες κτυπημένους μόνο στα πόδια· μια άλλη μέρα έχουμε τραυματίες κτυπημένους μόνο στον κορμό· άλλη φορά κτυπάνε μόνο στο κεφάλι…»

Η τακτική προέρχεται κατευθείαν απ’ την «ευρωπαϊκή εμπειρία» του Α παγκόσμιου, όπου το σακάτεμα των στρατιωτών του αντιπάλου θεωρήθηκε, ίσως για πρώτη φορά στον καπιταλιστικό κόσμο, σαν εξίσου σημαντικό με την δολοφονία τους: επειδή οι σακατεμένοι επιζώντες προκαλούσαν θλίψη και τρόμο στα μετόπισθεν. Το ισραηλινό φασισταριό αξιοποιεί αυτά τα «μαθήματα» όχι σε πόλεμο αλλά σε μια υποδειγματική (και «δοκιμασμένη στην πράξη») επιχείρηση μαζικής καταστολής, επιδιώκοντας να τσακίσει το ηθικό και την θέληση του συνόλου των εξεγερμένων Παλαιστίνιων: κάθε τραυματισμένος / η και κάθε σακατεμένος να «λειτουργεί» σαν ζωντανός αγγελιοφόρος φόβου.

Εκτός απ’ τους τσατσορούφιανους (που «μια δουλειά κάνουν») είναι εντυπωσιακό το πόσοι έχουν γίνει τόσο παχύδερμοι ώστε να πουλάνε «αντιφασισμό» κάνοντας πλάτες (ή σηκώνοντας τους ώμους…) στην πιο σκληρή, κρατική / παρακρατική και παρατεταμένη εκδήλωση φασισμού σ’ αυτούς τους καιρούς και σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου.

(φωτογραφίες: Οι δύο κάτω είναι απ’ την διαδήλωση αλλελεγγύης στην παλαστινιακή εξέγερση που έγινε την περασμένη Κυριακή στο Λονδίνο, στον ένα χρόνο απ’ την εκκίνηση της «Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής» στη Γάζα).

 

Κορέες

Τρίτη 2 Απρίλη. Ενώ το μπλοκ της Αστάνα κάνει την δουλειά του στη μέση Ανατολή, το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ ίσως να μην υστερεί – πάντα κάτω απ’ τα ραντάρ της δυτικής δημαγωγίας.

Το καθεστωτικό reuters έβγαλε στις 29 Μάρτη στο αφρό κάποιες λεπτομέρειες απ’ την αποτυχία της συνάντησης Trump – Kim στο Hanoi, μεταφράζοντας σωστά (γιατί πάντα υπάρχει ένας δαίμονας των μεταφράσεων, θελημένος ή όχι…) τις δηλώσεις της βορειοκορεάτισσας υπ.εξ. Choe Son-hui στις 25 Μάρτη. Σύμφωνα μ’ αυτές, ο Kim πρότεινε στο ψόφιο κουνάβι την απόσυρση των 5 αμερικανικών κυρώσεων του 2016 (υιοθετημένων απ’ τον οηε) με αντάλλαγμα το κλείσιμο του πυρηνικού συγκροτήματος στην Yongbyon. Στην τετ α τετ συζήτηση ψόφιου κουναβιού – Kim ο πρώτος φαινόταν να το σκέφτεται, με την προσθήκη όμως μιας ρήτρας επαναφοράς των κυρώσεων αν η Πγιονγιάνγκ αποδεικνυόταν ασυνεπής στις δικές της δεσμεύσεις.

Το πράγμα έδειχνε να κυλάει, μέχρι που έβαλαν «κόφτη» οι Pompeo (της γνωστής συμμορίας των 3+1, θα το θυμίσουμε μόνιμα αφού έχει γίνει «δικός μας άνθρωπος»…) και Bolton – πάντα κατά την κυρία Choe Son-hui, που φαίνεται να είναι ακριβής. (Κατά την δημοσιογραφική ερμηνεία, η διατύπωση του ψόφιου κουναβιού “θα μπορούσα να έχω υπογράψει μια συμφωνία” αφορούσε, ακριβώς, αυτό το deal – που δεν έγινε. Καθότι οι σωματοφύλακες έχουν τον τελευταίο λόγο…)

Στη δημαγωγική επιφάνεια των ερμηνειών, η υπόδειξη μιας κάποιας αντίθεσης μεταξύ του ψόφιου κουναβιού αυτοπροσώπως και των σωματοφυλάκων του σε ότι αφορά την βόρεια κορέα, θα μπορούσε να έχει στόχο το υπονοούμενο «μωρέ αυτός είναι καλός, οι άλλοι δεν τον αφήνουν – τι καλά αν μπορούσε να τους ξεφορτωθεί…». Αυτά είναι σύννεφο καπνού. Και είναι γνωστά ήδη από τότε που το ψόφιο κουνάβι συμφώνησε για το πρώτο ραντεβού του με τον Κίμ – στις αρχές καλοκαιριού του 2018. Το δίπολο «καλό ψόφιο κουνάβι – κακοί σωματοφύλακες» βολεύει την προπαγάνδα του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ. Δεν δείχνει, όμως, την τακτική του.

Είναι, ίσως, πιο διαφωτιστικό το γεγονός ότι ο νοτιοκορεάτης Kim Hyun-Chong, δεύτερος τη τάξει στο γραφείο εθνικής ασφάλειας της Σεούλ, βρέθηκε στη Μόσχα (εντελώς συμπτωματικά, υποθέτουμε) την ίδια μέρα, στις 27 Μάρτη, με τον βορειοκορεάτη Kim Chang-Son, «προσωπάρχη» του little rocket man Kim. Εκείνο που εικάζεται (για το οποίο η ασταμάτητη μηχανή σας έχει ενημερώσει έγκαιρα) είναι ότι το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ κουβεντιάζει τον τρόπο που θα παρακάμψει κομψά την Ουάσιγκτον – χωρίς, if possible, να ερεθίσει το ψόφιο κουνάβι αυτοπροσώπως. Ας θυμώσουν μόνο οι σωματοφύλακες…

Ακόμα κι αν το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ έχει κατά νου να διευρύνει, όσο περισσότερο γίνεται, την αντίθεση ανάμεσα στην ματαιοδοξία του ψόφιου κουναβιού και τον ιμπεριαλιστικό πραγματισμό των σωματοφυλάκων του, τα περιθώρια δεν είναι μεγάλα. Η σωματοφυλακή εισηγήθηκε πρόσφατα νέες κυρώσεις κατά της Πγιονγιάνγκ, τις οποίες το ψόφιο κουνάβι ακύρωσε, λέγοντας ότι «ο λαός της βόρειας κορέας υποφέρει απ’ τις κυρώσεις, ας μην βάλουμε κι άλλες». Αυτό είναι πράγματι ένα μικρό ρήγμα, που πέρασε απαρατήρητο. Αλλά το κόλπο των ενδοεξουσιαστικών αντιθέσεων στην Ουάσιγκτον έχει όρια. Τόσο ο Kim όσο και ο Moon επείγονται για άμεση ορατή πρόοδο στην κορεατική χερσόνησο (ο καθένας για τους δικούς του λόγους), και τα «μπρος πίσω» της Ουάσιγκτον δεν βοηθούν.

Αν, λέμε «αν», καβαλώντας στην ψοφιοκουναβική καλή θέληση (λέμε τώρα…) κάποιες κυρώσεις παραβιάζονταν; Μήπως το έχει ξεκινήσει η Μόσχα και το Πεκίνο αυτό;

Επιπλέει το ενωμένο βασίλειο;

Τρίτη 2 Απρίλη. Αξιοποιώντας, ίσως, μια εναλλακτική ερμηνεία της λέξης «commons» οι οικολόγοι ακτιβιστές της φωτογραφίας ξεβρακώθηκαν χτες στο αγγλικό “house o commons” διαμαρτυρόμενοι / ες για την απραξία του σε σχέση με την κλιματική αλλαγή.

Κάποιος θα έλεγε ειρωνικά: «βρήκαν τη μέρα»… Ωστόσο αυτήν την εποχή δεν υπάρχει κατάλληλη μέρα για τέτοια ζητήματα. Οι εθνοπατέρες της αυτού μεγαλειότητας ασχολούνται με το να απορρίπτουν (με κοινοβουλευτική κομψότητα είν’ αλήθεια!) οτιδήποτε. Εδώ και πολλές ημέρες δεν υπάρχει πρόταση εκεί που να συγκεντρώνει πλειοψηφία – εννοείται, για το θρυλικό brexit.

Το ζήτημα δείχνει να έχει περάσει απ’ το στάδιο της τραγωδίας, μετά απ’ το στάδιο της φάρσας, και τώρα να τείνει στο απεριόριστο στάδιο της ρουτίνας: επί μήνες, ως το τέλος της χρονιάς, μπορεί να συνεχίζονται οι ψηφοφορίες για το brexit (εμβόλιμα κάποιοι πονηροί θα βάλουν ερωτήματα για την σφαιρικότητα της γης…) όπου τα πάντα (θα) απορρίπτονται. Μέχρι που κανείς (ούτε καν ο νέος βασιλιάς Κάρολος…) δεν (θα) ασχολείται.

Είναι πραγματικά λυπηρό το γεγονός ότι η ασταμάτητη μηχανή εισακούγεται όταν είναι αργά. Αλλά η αίσθηση του καθήκοντος που την βαραίνει, συν την postpunk συμπάθεια προς την δόλια κυρά May, την αναγκάζει να επαναλάβει την πρότασή της: Έι, εσείς λιοντάριa του Westminster! Μια «τράμπα» είναι η λύση: αναλαμβάνεται εσείς τις ελληνικές υποθέσεις, και στέλνουμε τους έλληνες εθνοπατέρες να διαχειριστούν το brexit! Να δείτε τι ωραίο ροντέο θα προκύψει!

(Μήπως η οικολογική βρετανική διαμαρτυρία είχε ευρύτερες προεκτάσεις; Κάτι σαν always ‘n’ everywhere greek summer –  ε;)