Category: Ασταμάτητη μηχανή

Ο θείος απ’ το Πεκίνο 2

Πέμπτη 11 Απρίλη. Να μια ακόμα “κλίμακα” στην προώθηση του Πεκίνου στην “γηραιά ήπειρο”: φεύγοντας απ’ τς Βρυξέλες ο κινέζος πρωθυπουργός Li Keqiang προσγειώθηκε στο Zagreb, πρωτεύουσα της κροατίας. Στο θρυλικό Dubrovnik γίνεται από σήμερα η διήμερη 8η σύνοδος των 16+1: το business ραντεβού 16 ευρωπαϊκών κρατών με το Πεκίνο.

Αν η σύνθεση της 16άδας μπει δίπλα στην σύνθεση της «τριάδας» (ιταλία, μονακό, γαλλία) που ευλόγησε πρόσφατα ο αυτοκράτορας Xi, βγαίνουν ενδιαφέροντα συμπεράσματα: αλβανία, βοσνία, βουλγαρία, κροατία, σλοβενία, μακεδονία, μαυροβούνιο, ρουμανία, σερβία (δηλαδή όλα τα βαλκάνια πλην ενός, του ελλαδιστάν…), εσθονία, λιθουανία, λετονία (οι 3 της Βαλτικής), πολωνία, τσεχία, ουγγαρία, σλοβακία (οι 4 του visegrad): η Μεσόγειος, αν και δεν είναι το μοναδικό πέρασμα απ’ την ασία στην ευρώπη και το ανάποδο, παραείναι στρατηγική για το «μεταξένιο» project eurasia…

Κάποιοι, όχι αυθαίρετα, υποστηρίζουν ότι αφού όλα αυτά τα κράτη (τα 11 απ’ τα 16 είναι ήδη μέλη της ε.ε.) θέλουν (ορισμένα με ενθουσιασμό) «δουλειές με τους κινέζους», ούτε το Βερολίνο ούτε το Παρίσι θα μπορούσαν να υπονοούν στα σοβαρά «εμπορικό πόλεμο» κατά του Πεκίνου. Σύμφωνα μ’ αυτήν την ερμηνεία η «συμφωνία των Βρυξελλών» μεταξυ ε.ε. και κίνας ήταν η υποχρεωτική συνέπεια των επιμέρους deal που προωθεί το Πεκίνο, είτε κράτος – κράτος, είτε με ομάδες ευρωπαϊκών κρατών.

Όλοι ορκίζονται στο «νέο σχέδιο Μάρσαλ» υψωμένο εις την ν – τους δρόμους του μεταξιού. Στην κροατία για παράδειγμα η γέφυρα Peljesac (ενώνει δύο κροατικές περιοχές που δεν είχαν ως τώρα άμεση οδική σύνδεση), θεωρείται το μεγαλύτερο σε εξέλιξη έργο αυτή την εποχή· και κατασκευάζεται με κατά 85% ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, από κινεζική κατασκευαστική. Αλλά το Zagreb και ο θείος απ’ το Πεκίνο έχουν μέλλον στη σχέση τους: η κροατική κυβέρνηση θα υπογράψει «μνημόνιο συνεργασίας» με την «τρομοκρατική» Huawei για την εγκατάσταση 5G δικτύων· ενώ μια κροατική και μια κινεζική εταιρεία κατασκευής σιδηροδρομικών δικτύων θα υπογράψουν συμφωνία για την κατασκευή διαδρόμου τραίνων προς ουγγαρία μεριά.

(φωτογραφία κάτω: Το τιμητικό άγημα αποδίδει τιμές στον Li Keqiang, στο αεροδρόμιο του Zagreb. Γονατιστοί; Μωρέ και μπρούμυτα!)

Ο θείος απ’ το Πεκίνο τραβάει selfie

Πέμπτη 11 Απρίλη. Θα μπορούσατε να φανταστείτε για μήνες, πάνω σε μεταλλικές βάσεις, μια 20αριά αγάλματα σαν τα πιο πάνω γύρω γύρω απ’ την Ακρόπολη; Όχι· μπορείτε να φανταστείτε όμως πόσοι και ποιοί θα καταλάμβαναν τον “ιερό χώρο” για να εμποδίσουν το “ανοσιούργημα” και το “ξεπούλημα”…

Ωστόσο, τα μεταλλικά αγάλματα του Antony Gormley (τέτοια είναι τα πιο πάνω) θα μπορέσετε να τα δείτε (πάνω σε τσιμεντένιες βάσεις επειδή δεν γίνεται αλλιώς, που θα ξηλωθούν το φθινόπωρο όταν θα τελειώσει η σχετική έκθεση) στη Δήλο. Που είναι επίσης top αρχαιολογικός χώρος. Φυσικά με την άδεια του «κεντρικού αρχαιολογικού συμβουλίου»… Και πολλούς επαίνους για το πάντρεμα, ελέω τέχνης, του “παλιού” και του “καινούργιου”.

Είναι ένα παράδειγμα αυτό του γεγονότος ότι η διπολική εθνική / εθνικιστική ιδεολογία των ελλήνων απ’ την δημιουργία του ελληνικού κράτους ως σήμερα, έχει ένα διπολικό πυρήνα σε ότι αφορά τις «αρχαιότητες». Και επειδή πρόκειται για κομβικό στοιχείο της εθνικιστικής ελληνικής εθνικής ταυτότητας και ιδεολογίας (: «η καταγωγή απ’ την Αθήνα του Περικλή και τον Χρυσό Αιώνα», μ’ ένα απίστευτο άλμα πάνω από 19 αιώνες…), ούτε να γιατρευτεί μπορεί (χωρίς την διάλυση αυτής της «εθνικής ταυτότητας και ιδεολογίας»), ούτε να εξηγηθεί. Ο διπολισμός (: όποτε νομίζω ότι με συμφέρει υποστηρίζω την «αρχαιότητα» και όποτε με συμφέρει αλλιώς υποστηρίζω τον χριστιανισμό που την έκανε μπάζα…) είναι καταδικασμένος «για λόγους εθνικού συμφέροντος» να επανέρχεται αιώνια, με κάθε πιθανή κι απίθανη μορφή. Πότε όρκοι στον Αριστοτέλη, πότε όρκοι στο παπαδαριό… Πότε Κούδας, πότε Βούδας…

Παράδειγμα: αυτό που απαγορεύεται στην Ακρόπολη (που ήταν ένας ναός κάλυμμα της «τράπεζας» της Αθήνας στην ακμή της) επιτρέπεται στη Δήλο (στο προηγούμενο «ταμείο» της Αθηναϊκής συμμαχίας, που λεηλάτησαν οι ακμαίοι Αθηναίοι). Δεν έχουμε κανένα θέμα με τον Antony Gormley και την έκθεσή του ανάμεσα στα λιοντάρια. Ίσως υπάρχει ένα θέμα (για τα λαγωνικά) στο γεγονός ότι την έκθεσή του στη Δήλο χρηματοδοτεί ο βιομήχανος και φιλότεχνος Δασκαλόπουλος. Αυτό μπορεί να σημαίνει κάτι. Ωστόσο δεν μας αφορά.

Πώς, όμως, τώρα οι «κινέζοι επενδυτές» (της και μαφιόζικης cosco – όμως τρώει πολύς ντόπιος κόσμος ψωμάκι απ’ τα κοντέινέρ της…), κληρονόμοι ενός πολιτισμού πολύ αρχαιότερου απ’ τον ελληνικό, να καταλάβουν ότι τώρα, μόλις τώρα, μετά από περισσότερα από 2000 χρόνια, ένα «κεντρικό αρχαιολογικό συμβούλιο» που σέβεται τον εαυτό του ανακάλυψε ότι ο μισός – καρακτισμένος – Πειραιάς είναι αρχαιολογικός χώρος; Είτε ψάξουν να εξηγήσουν μια τέτοια ανεπίτρεπτη καθυστέρηση δεκαετιών, είτε θεωρήσουν ότι πρόκειται για κοροϊδία, θα σπάσουν τα μούτρα τους πάνω στον ελληνικό εθνικό διπολισμό. Είναι μοναδικός παγκόσμια, και είναι ανεξήγητος από κάθε λογική άποψη. Όμως στο τέλος, στον καπιταλιστικό κόσμο (που και οι έλληνες αγαπούν βαθύτατα) πρέπει κάθε αφεντικό να παίρνει τις αποφάσεις του. Ή πληρώνεις χοντρά εκεί που πρέπει και κάνεις έκθεση μοντέρνας τέχνης πάνω στην Ακρόπολη – ή πας αλλού. Με την ευρεία έννοια του “αλλού”.

Είναι γι’ αυτό που το ελλαδιστάν λείπει εδώ και χρόνια απ’ τα 16 + 1 ευρω-βαλκανικά ραντεβού του Πεκίνου; Δεν το ξέρουμε. Θα μπορούσε να είναι και το άλλο, το οποίο είναι στέρεη γνώση του καπιταλιστικού Πεκίνου, και σε ότι αφορά την «επενδυσή» του στον Πειραιά: αφού οι εφοπλιστές είναι το νο 1 «εθνικό κεφάλαιό» τους, τα συμφέροντά τους βρίσκονται παρέα με τα αμερικανικά. Κι αν σφίξουν τα πράγματα…

Λάθος εκτίμηση κάνει η κινεζική αυτοκρατορία;

Ο καπιταλισμός σαν «πανόραμα» 1

Τετάρτη 10 Απρίλη. Τα ψέμματα, τα παραμύθια και οι μικρότερες ή μεγαλύτερες βρωμίτσες των πολιτικών βιτρινών είναι εύκολο να εντοπίζονται (και εύκολο να συνηθίζονται…). Αλλά κανένα σύστημα εκμετάλλευσης και εξαχρείωσης δεν θα μπορούσε να μακροημερεύσει στηριζόμενο μόνο στη δημαγωγία των πολιτικών βιτρινών του. Χρειάζεται άμεση δράση. Χρειάζονται ψέμματα, παραμύθια και όλο το βρώμικο οπλοστάσιο της προπαγάνδας, που να εκτοξεύονται και να πετυχαίνουν τον στόχο τους έξω απ’ την όποια “πολιτική σκηνή”.

Καλώς ήρθατε, λοιπόν, σ’ ένα ακόμα «πανόραμα επιχειρηματικότητας και σταδιοδρομίας» – το 9ο στη σειρά, πριν λίγες μέρες, στο «Μέγαρο». Πάνω απ’ την κεντρική του είσοδο γράφει (νοερά) μικροαστική αθωώτητα – (κάπου στο βάθος υπάρχει τυράκι «επιτυχίας»).

Wellcome!

Ο καπιταλισμός σαν «πανόραμα» 2

Τετάρτη 10 Απρίλη. Πάνω από 6.000 επισκέπτες μέσα σ’ ένα τριήμερο (στην συντριπτική τους πλειοψηφία κάτω από 35 ετών)· 110 «workshops»· 280 «διακεκριμένοι» γκουρού του επιχειρείν: αν είχε διαφορετικό αντικείμενο θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν μια πετυχημένη μαζική πολιτική υπερπαραγωγή.

Όμως τέτοια ακριβώς ήταν! Όχι, βέβαια, με την έννοια του κομματικού χάπενινγκ. Ήταν πολιτική επιτυχία επειδή άνοιξε την καρδιά των καπιταλιστικών προσταγών των τελευταίων 40 χρόνων για να την επιβεβαιώσει σαν μια ζεστή αγκαλιά: «Γίνε κι εσύ επιχειρηματίας, μπορείς! Ξεκίνησε απ’ τον Εαυτό σου σαν Κεφάλαιο!»

Τι είναι, λοιπόν, που μαγνητίζει τόσες χιλιάδες νεαρών ντόπιων μικροαστών (πέρα, προφανώς, απ’ τον χαβαλέ) σ’ ένα event «σταδιοδρομίας και επιχειρηματικότητας»; Κατ’ αρχήν η πεποίθηση ότι τους αφορά. Έχουν σπουδάσει εδώ ή εκεί, άρα έχουν «προγραμματιστεί» να ανέβουν στα μεσοστρώματα· μπορεί και ψηλότερα. Ο προγραμματισμός τους είναι εν μέρει οικογενειακός και εν μέρει γενικευμένα ιδεολογικός / κοινωνικός. Γιατί να σπουδάζεις αν δεν πρόκειται να «πετύχεις»; Και πως θα «πετύχεις» αν δεν αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο σαν μια «αγορά» που θα την «κατακτήσεις» στον ένα ή στον άλλο βαθμό ξεδιπλώνοντας τις ικανότητές σου σαν επιχειρηματίας; Μπορεί να ξεκινήσεις την καριέρα σου σα σολίστας· αλλά σύντομα (κι αυτό είναι βασικό μέτρο της επιτυχίας) θα έχεις κόσμο στη δούλεψή σου… (Θα αποσπάς υπεραξία…)

Θέλουν να πάρουν ιδέες; Θέλουν να δουν τι παίζει; Θέλουν να δούν πόση απόσταση χωρίζει την καρέκλα ενός μαθητευόμενου – μάζα (περί το επιχειρείν) απ’ την σκηνή του πετυχημένου γκουρού; Σίγουρα θέλουν να φανταστούν τον εαυτό τους στο μέλλον που τους προβάλλουν αυτοί οι σίγουροι ιερείς: δυναμικό, πετυχημένο, με κύρος και φράγκα – παράδειγμα προς μίμηση.

Κανένα «πανόραμα» δεν πρόκειται να τους διδάξει ότι η επιχειρηματική επιτυχία σημαίνει να πατάνε και να σκαρφανώνουν σε πτώματα. Όχι επειδή οι γκουρού τους λυπούνται. Καθόλου. Αλλά επειδή το «όνειρο της επιτυχίας» για όλους αυτούς κι αυτές θα πρέπει να παραμείνει φωτεινό.

Η ηθική, συναισθηματική και διανοητική καταστροφή, των Άλλων (αλλά και των Ιδίων), είναι απλά «παράπλευρη απώλεια». Τα φράγκα μετράνε…

Ο καπιταλισμός σαν «πανόραμα» 3

Τετάρτη 10 Απρίλη. Η ιδέα ότι ο “Εαυτός μου είναι το Κεφάλαιό μου” (εννοημένο σαν σπουδές, κοινωνικές σχέσεις / άκρες και το “γεμάτο χαρίσματα” Εγώ) έχει υπάρξει η θριαμβευτική επιτυχία του νεοφιλελευθερισμού, σ’ όλο τον “δυτικό κόσμο”, εδώ και 30 με 35 χρόνια. Αυτοί κι αυτές που τρέχουν στα “πανοράματα” τέτοιου είδους (όπως άλλοι ή μπορεί και οι ίδιοι τρέχουν να προσκυνήσουν τις “θαυματουργές εικόνες”..) μεγάλωσαν μέσα σ’ αυτό το ιδεολογικό πλαίσιο: του μεγάλου, του τεράστιου Εγώ. Αυτό έφαγαν, αυτό ήπιαν, πάνω σ’ αυτό περπάτησαν. Ο κόσμος είναι πια μόνο ό,τι φωτίζει αυτό το (έτσι το νομίζουν) Απαστράπτον Εγώ του καθενός και της καθεμιάς – όλα τα υπόλοιπα είτε δεν υπάρχουν, είτε είναι αδιάφορος έως ενοχλητικός θόρυβος.

Απ’ τους γονείς και τους δασκάλους μέχρι τους διαφημιστές και τους “ειδικούς της καριέρας”, όλοι τους είπαν πόσο ψηλά θα ανέβουν αν “επενδύσουν” στο προσωπικό τους Κεφάλαιο, κι αν το αξιοποιήσουν σωστά. Κανείς δεν τους είπε πόσο χαμηλά θα πέσουν έτσι! Κανείς δεν τους είπε ότι το σύστημα που έμαθαν να λατρεύουν έχει σχήμα πυραμίδας. Κι ότι μόνο με τέτοιο σχήμα μπορεί να υπάρχει. Κανείς δεν τους είπε ότι κάθε “επίπεδο επιτυχίας στην αξιοποίηση του ατομικού κεφαλαιου” χωράει όλο και λιγότερους. Και ότι οι εκπίπτωντες είναι όλο και περισσότεροι.

Κανείς δεν τους είπε ότι είναι απόλυτα βέβαιο πως προσπαθώντας να “ανέβουν σαν επιχειρηματίες” το συντριπτικά πιθανότερο είναι ότι θα πέσουν – όση “αξία” κι αν νομίζουν πως έχουν. Κανείς δεν τους είπε ότι τρώγοντας απ’ τις καπιταλιστικές φιλοδοξίες θα πεθάνουν σίγουρα από κατάθλιψη…

Ο καπιταλισμός σαν «πανόραμα» 4

Τετάρτη 10 Απρίλη. Αυτοί που διαφημίζουν το “γίνε κι εσύ επιχειρηματίας, μπορείς!” ξέρουν την αλήθεια. Δεν είναι απλά απατεώνες επειδή την κρύβουν. Είναι ειδικής κατηγορίας απατεώνες: διαδίδουν την φαντασμαγορία και την ιερότητα της “επιτυχίας του αφεντικού” για να κρατήσουν υπόδουλες τις μάζες των ξεπεσμένων. Υπόδουλες στο “όνειρο” του Και ως Κεφάλαιο Έσεσθε! Να τους κρατήσουν υπόδουλους στον θαυμασμό για τα αφεντικά τους, αύριο, μεθαύριο, κι ως το τέλος της γεμάτης απαγοητεύσεις ζωής τους. Υπόδουλους, ακόμα, στους ψυχο-συντηρητές και στα φάρμακα.

Όντως “τεράστια μαζική πολιτική επιτυχία” τέτοιες πολεμικές εκστρατείες! Όχι επειδή φτιάχνουν (στο ελλαδιστάν ή οπουδήποτε αλλού) στρατιές “πετυχημένων επιχειρηματιών” – όχι βέβαια! Επειδή υπνωτίζουν τις μάζες των φιλόδοξων Εγώ με την πειθαρχία της προσδοκίας… Επειδή συντηρούν τον δηλητηριώδη μικροαστικό εγωϊσμό, προκειμένου να επιστρατευτεί και να αξιοποιηθεί αλλού: δεν γίνεσαι φασίστας αν δεν είσαι μνησίκακος· και μόνο μνησίκακος μπορείς να είσαι αν νοιώθεις σαν ένα Κεφάλαιο που δεν αναγνωρίστηκε…

Πού είναι οι τρομοκράτες;

Τρίτη 9 Απρίλη. Όπως είχε αναγγελθεί, το ψοφιοκουναβιστάν ανακήρυξε τους ιρανούς “φρουρούς της επανάστασης”, τον βασικότερο στρατιωτικό μηχανισμό της Τεχεράνης (: μεταξύ των άλλων είναι ο εγγυητής του τωρινού πολιτεύματος…) σαν “τρομοκρατική οργάνωση”. Η Τεχεράνη απάντησε ανακηρύσσοντας την “κεντρική διοίκηση” του αμερικανικού στρατού (“κεντρική” σε κλίμακα πλανήτη, άρα την διοίκηση που είναι υπεύθυνη για την μέση Ανατολή και την κεντρική Ασία / centcom) επίσης «τρομοκρατική». Αλλά δεν πρόκειται για συμμετρική απάντηση απ’ την μεριά του ιρανικού καθεστώτος.

Φαίνεται πως ο λόγος που το ψοφιοκουναβιστάν ανακάλυψε καινούργιους «τρομοκράτες» είναι πολύ απλός: για να νομιμοποιήσει την διατήρηση των βάσεών του στο ιράκ, ενόψει της αυξανόμενης πιθανότητας ότι η ιρακινή κυβέρνηση θα ζητήσει να ξεκουμπιστούν. Στο ιράκ οι «λαϊκές πολιτοφυλακές», που σε μέγεθος και εξοπλισμό αναλογούν με τον ιρακινό στρατό και τυπικά υπάγονται σ’ αυτόν αν και με ανεξάρτητη οργάνωση, έχουν εκπαιδευτεί και εξοπλιστεί απ’ τους ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης»· και είναι σαφώς εχθρικοί προς τις αμερικανικές βάσεις. Κάλιστα θα μπορούσαν να θεωρηθούν «τρομοκράτες» απ’ την Ουάσιγκτον. Κι εκεί αρχίζουν τα δύσκολα για το ψοφιοκουναβιστάν.

Η νομική βάση της στρατιωτικής παρουσίας των ηπα στο ιράκ είναι επίσημη συμφωνία μεταξύ Ουάσιγκτον και Βαγδάτης, με σκοπό την αντιμετώπιση του isis. Ο isis έχει τελειώσει σχεδόν, κυρίως χάρη στη δράση των «λαϊκών πολιτοφυλακών» – συνεπώς δεν υπάρχει η αιτία της συμφωνίας. Ενώ αυτή δεν έχει καταγγελθεί ακόμα επίσημα απ’ την Βαγδάτη, η Ουάσιγκτον πρόλαβε να βρει καινούργιο σκοπό για τον στρατό της στο ιράκ: να “επιβλέπει” το ιράν. Μετά την πρόσφατη (11 – 13 Μάρτη) μάλλον επική επίσκεψη του ιρανού προέδρου Rouhani στο ιράκ (έκανε περιοδεία σε πολλές πόλεις…), και την υπογραφή συμφωνιών (συμπεριλαμβανομένων και στρατιωτικών) μεταξύ Βαγδάτης και Τεχεράνης, η Ουάσιγκτον στριμώχτηκε – και θεώρησε πως πρέπει να διακηρύξει μια καινούργια “αντιτρομοκρατική” νομιμοποίηση.

Θα αρχίσει, λοιπόν, να επιτίθεται ο αμερικανικός στρατός κατά των «λαϊκών πολιτοφυλακών» στο ιράκ; Ούτε κατά διάνοια – θα είναι αυτοκτονία! Θα γίνει το αντίθετο; Μάλλον όχι, τουλάχιστον προς το παρόν. Αν, τελικά, η Βαγδάτη ζητήσει απ’ τον αμερικανικό στρατό να μαζέψει τα μπογαλάκια του, είναι σαφές ότι η Ουάσιγκτον δημιουργεί έδαφος για να απαντήσει «όχι, υπάρχουν τρομοκράτες εδώ γύρω» – κι αυτό θα οδηγήσει σε πολιτικο-στρατιωτικό αδιέξοδο. Αν δεν επιχειρήσει κάποιος να διώξει τον αμερικανικό στρατό δια της βίας, θα προσπαθήσει να μείνει αξιοποιώντας το αδιέξοδο· ίσως με μακρόσυρτες «διαπραγματεύσεις» με την Βαγδάτη.

Απέναντι σ’ αυτήν (ή σε οποιαδήποτε παρόμοια εξέλιξη) η Τεχεράνη δεν έχει να κερδίσει τίποτα κηρύσσοντας τον αμερικανικό στρατό «τρομοκρατική οργάνωση»! Θα πρέπει, μάλλον, να υποστηρίξει το ιρακινό καθεστώς για να εξασφαλίσει την μέγιστη διεθνή διπλωματική υποστήριξη ώστε να θεωρηθεί ο αμερικανικός στρατός εκεί «κατοχικός». Αν και δεν είναι σίγουρο ότι έτσι θα θορυβηθεί το ψοφιοκουναβιστάν (έτσι κι αλλιώς το ψόφιο κουνάβι απευθύνεται σε εντός ηπα κοινό…) αυτό φαίνεται το μέγιστο δυνατό – με τα τωρινά δεδομένα.

Τα υπόλοιπα, τις επιπλέον αμερικανικές κυρώσεις εναντίον της, η Τεχεράνη θα πρέπει να βρει τρόπο να τις αντιμετωπίσει· έτσι κι αλλιώς.

«Φεμινισμός» με οπλοπολυβόλα

Τρίτη 9 Απρίλη. Το Τελ Αβίβ (και οι τσατσορούφιανοί του στον πρώτο κόσμο) πουλάνε την υποτιθέμενη υποστήριξη του καθεστώτος στα κοινωνικά ρεύματα σεξουαλικών ιδιαιτεροτήτων. Αλλά αυτά είναι δημόσιες σχέσεις, δηλαδή παραμύθια για ανόητους: ο βαθύς σεξισμός του ισραηλινού φασισμού ξεσπάει σαν ηφαίστειο, χωρίς προσχήματα, σε κάθε περίπτωση που αφορά είτε παλαιστίνιες γυναίκες· είτε και το γυναικείο φύλο συνολικά, αν μέσω αυτού μπορεί να εικονογραφηθεί ο “εχθρός”, το “απόλυτο κακό”.

Για παράδειγμα η ακροδεξιά υπουργός δικαιοσύνης στο Τελ Αβίβ Ayelet Shaked (έγινε παγκόσμια γνωστή με το πρόσφατο προβοκατόρικο προεκλογικό της βίντεο με το «άρωμα φασισμός»), είχε δηλώσει απ’ το 2014 (και το επανέλαβε το 2015) ότι θα πρέπει να εξολοθρεφτούν όλοι οι παλαιστίνιοι… Και οι γυναίκες, επειδή «γεννούν φίδια».

Όμως δεν είναι μόνο οι παλαιστίνιες γυναίκες που “γεννούν φίδια”… Το τελευταίο κατόρθωμα είναι προχθεσινό, και πολύ πιο επίσημο: απ’ το «twitter» του ισραηλινού στρατού (IDF). Παρουσιάζει σχηματικά ένα σώμα που εγκυμονεί την λέξη «terror», για να πει ότι το ιράν εγκυμονεί την τρομοκρατία στη μέση Ανατολή…. Μάλιστα ο ισραηλινός φασισμός πάει πιο πέρα: ενώ το σώμα είναι όρθιο (εννοώντας ότι είναι ανθρώπινο), χρησιμοποιείται (καθόλου τυχαία) η λέξη «breed» που αφορά τα ζώα… (Θέλετε να το κάνουμε «λιανά» ή καταλαβαίνετε;)

Αν το ίδιο «σχέδιο» το παρουσίαζε κάποιο γνωστό ευρωπαϊκό βοθρόλυμα, θα είχαν σηκωθεί και οι πέτρες! Και πολύ σωστά!!! Αλλά το προωθεί ο «ιερός» εγκληματικός, φασιστικός στρατός, που μέσα σ’ ένα χρόνο έχει σκοτώσει «μόνο» καμμιά 200αριά διαδηλωτές και έχει τραυματίσει «μόνο» καμιά 10αριά χιλιάδες. (Ντάξει τότε…)

Οπότε τα σκατά των δημόσιων σχέσεων του ναζισμού του Τελ Αβίβ και των συμμάχων του (συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου) περί «ενδιαφέροντος για τις σεξουαλικές ετερότητες» θα συνεχίσουν να σερβίρονται ζεστά ζεστά. Και να τρώγονται.

Πάλι καλά που δεν τα πατάνε – οι «πεινασμένοι» που τέτοια θέλουν και με τέτοια χορταίνουν!

Για σκέψου να λέρωναν τα παπούτσια τους;

Μέση Ανατολή – και όχι μόνο

Τρίτη 9 Απρίλη. Όταν η Τεχεράνη έκλεινε την συμφωνία με την Δαμασκό για το λιμάνι στη Λατάκεια, υποθέτουμε ότι δεν περίμενε ένα ζεστό χειροκρότημα απ’ τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ!

Ωστόσο, απ’ την μια μεριά το στρίμωγμα του άξονα και των συστατικών του κρατών· κι απ’ την άλλη η πολύπλευρη αξιοποίηση της ως τώρα νίκης στο συριακό πεδίο μάχης απ’ το μπλοκ της Αστάνα, (εκτιμάμε ότι) προκαλεί την επέκταση (και την εντατικοποίηση) της γραμμής αντιπαράθεσης “ανατολική Μεσόγειος – Ειρηνικός”.

Κατ’ αρχήν, στη δυτική άκρη της, αυτή η γραμμή φτάνει ήδη στη λιβύη – σχεδόν με συνεχή τρόπο. Στο κέντρο της, στα υψίπεδα του Ινδοκούς, οι ταλιμπάν, είτε με είτε χωρίς διαπραγματεύσεις με την Ουάσιγκτον είναι σε θέση μεσοπρόθεσμα να “σπάσουν” την αμερικανική διάταξη. Και πέρα απ’ την κορεατική χερσόνησο (που ήταν ως τώρα η φανερή ανατολική άκρη της γραμμής αντιπαράθεσης) προστίθεται τώρα και η ταϊβάν. Ενώ, στην άλλη άκρη του πλανήτη, η βενεζουέλα (και το μπλοκ του Καράκας).

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει αρκετά μειονεκτήματα σ’ αυτή τη φάση, έχει όμως ένα τακτικό πλεονέκτημα: ένα μόνο (τυπικά τουλάχιστον) κέντρο σχεδιασμού και αποφάσεων, στην Ουάσιγκτον. Χάρη σ’ αυτό μπορεί να προκαλεί “τριβές” σε διάφορα σημεία όλων των γραμμών αντιπαράθεσης (συνήθως αποτυχημένες μεν, δημιουργώντας “εκκρεμότητες” δε…) σχετικά εύκολα. Απ’ την άλλη μεριά, οι αντίπαλοι ιμπεριαλισμοί, πρέπει να συντονίζουν τις προτεραιότητες (και τις δυνατότητές) τους μέσα απ’ την συνεννόηση πολλών και διάφορων πρωτευουσών. Πεκίνο, Μόσχα, Σεούλ, Πγιονγιάνγκ, Τεχεράνη, Βαρδάτη, Άγκυρα, Δαμασκός, Βηρυτός, Τομπρούκ (για τον λίβυο Haftar), Καράκας, Αβάνα, Μανάγκουα…

Στο βαθμό που δεν υπάρχει ενοποιημένο «κέντρο αποφάσεων» απ’ αυτήν την μεριά, είναι πιθανό να εμφανίζονται κάποιες «ασυνέχειες» πρακτικά. Αυτό αφορά ειδικά τη μέση Ανατολή, όπου το μιλιταριστικό, απαρτχάιντ Τελ Αβίβ μοιάζει να προσπαθεί – με βιασύνη – να αξιοποιήσει τα όποια «τακτικά κενά» εμφανίζει το μπλοκ της Αστάνα.

Τώρα: επειδή η Μόσχα (κατ’ αρχήν στρατιωτικά) και το Πεκίνο (κατ’ αρχήν οικονομικά) βρίσκονται παντού, σε όλα αυτά τα επιμέρους μέτωπα, η όποια ενοποίηση (των τακτικών κινήσεων) ή/και ο συντονισμός τους θα προκύψει κατ’ αρχήν γύρω απ’ αυτά τα καθεστώτα, στο βαθμό που μια δράση σε ένα σημείο (θα) επηρεάζει την κατάσταση σ’ ένα άλλο. Κι αυτό οδηγεί την ασταμάτητη μηχανή στο ερώτημα αν υπάρχει περίπτωση ο ρωσικός στρατός να εμφανιστεί (πάντα μέσα από διακρατικές συμφωνίες…) είτε στο ιράκ, είτε στο λίβανο, είτε και στα δύο κράτη…

Πολυδιάστατες συμμαχίες

Τρίτη 9 Απρίλη. Στη χτεσινή συνάντηση Erdogan – Putin στη Μόσχα (η τρίτη απ’ τις αρχές του 2019 – το 2018 είχαν συναντηθεί εφτά φορές…) πολλά θα κουβεντιάστηκαν, αρκετά θα αποφασίστηκαν· αλλά τα περισσότερα θα φανούν στην πράξη. Ένα απ’ αυτά θα πρέπει να ήταν, οπωσδήποτε, η λιβύη· όπου Άγκυρα και Μόσχα φαίνεται να είναι αντίπαλες…

Είναι κι αυτό ένα δείγμα του «πολυκεντρισμού» που χαρακτηρίζει τους αντίπαλους των αμερικανικών σχεδίων. Ο τουρκικός ιμπεριαλισμός θα ήθελε αλλά δεν έχει πια ελπίδες ή δυνατότητες στη λιβύη (σε αντίθεση με τον ρωσικό), έχει όμως τον απαιτούμενο ρεαλισμό ώστε να αναγνωρίσει τους συσχετισμούς δύναμης εκεί. Erdogan και Putin γνωρίζονται αρκετά ώστε να συμφωνήσουν ότι η «σουνιτική επιρροή» της Άγκυρας δεν εμποδίζεται απ’ τον λίβυο Haftar αλλά απ’ τον αιγύπτιο Sisi. Κι αυτός είναι κυρίως πρόβλημα της Άγκυρας (όπως επίσης της Τεχεράνης αλλά και της Χαμάς, άσχετα αν αυτή η τελευταία είναι αναγκασμένη να το καταπίνει..) κι όχι της Μόσχας. Αν μπορούν να το λύσουν αυτοί που το έχουν, καλώς. Αν όχι, θα ζήσουν μ’ αυτό…

Απ’ την άλλη μεριά στη βενεζουέλα τα δύο καθεστώτα (τουρκικό και ρωσικό) βρίσκονται στην ίδια μεριά. Και όχι μόνο στη βενεζουέλα. Μπορεί να χαλάσει την καρδιά των ελλήνων φίλων του, αλλά σήμερα ο Evo Morales, πρόεδρος της βολιβίας, θα βρίσκεται στην Άγκυρα για επίσημη επίσκεψη για δουλειές· όχι για δημόσιες σχέσεις.

Ο Morales ανταποκρίνεται στην πρόσκληση που του μετέφερε ο τούρκος αντιπρόεδρος Fuat Oktay τον περασμένο Γενάρη, όταν συναντήθηκαν στο Καράκας…