Category: Ασταμάτητη μηχανή

Οριενταλισμός και λουμπενισμός

Τετάρτη 24 Απρίλη. Αηδιάζει η ασταμάτητη μηχανή με τα ήθη των ντόπιων αρχόντων, κοτσαμπάσηδων και προεστών κάθε είδους. Είναι όμως φορές-φορές που η «ηθική της εξουσίας» είναι η «ηθική της κοινωνίας» (η mainstream σίγουρα) που αντανακλάται στα κάτοπτρα της δύναμης και επιστρέφει ενισχυμένη. Έτσι ώστε μέσα στον καθεστωτικό πληθωρισμό της να γίνεται (να θέλει να γίνει) η αποκλειστική πραγματικότητα. Εκεί η ασταμάτητη μηχανή, μπροστά στο ενδεχόμενο του σιωπηλού πνιγμού, πρέπει να φωνάξει.

Ο υπουργός Πολάκης προκάλεσε, εν αγνοία του ή όχι μας είναι αδιάφορο, μια ακόμα έκρηξη κοινωνικού δαρβινισμού: οι υποστηρικτές του είναι τέτοιοι. Όταν στη διένεξη μεταξύ ενός «δεξιού» σε αναπηρική καρέκλα και ενός «αριστερού γαμάω» οι κοινωνικοί φασίστες παίρνουν αναφανδόν το μέρος του δεύτερου, όπως ακριβώς έγινε όταν στην καρέκλα ήταν ο «σακάτης» Σόιμπλε και όρθιος ήταν κάθε νάρκισσος sex symbol Γιάνης, το θέμα παραείναι σοβαρό – τόσο όσο χρειάζονται για να κάνουν τα κορόιδα οι μαϊμού ευαίσθητοι. Θα χρειαστεί όμως άλλη αναφορά γι’ αυτά.

Εν τω μεταξύ ο ίδιος ο «γαμάω» υπουργός διεκδικεί (και απολαμβάνει, απ’ τους επαγγελματίες συναδέλφους τους αλλά και από ένα κάποιο κοινό) ένα είδος «πολιτιστικής ασυλίας»: είναι Σφακιανός, λίγο brutal, λίγο «κάπως», αλλά τέτοια είναι η «αυθεντικότητά» του. Respect – έτσι πάει το παραμύθι.

Αυτή η βολική «αυθεντικότητα» είναι ανύπαρκτη σαν τέτοια. Η ασταμάτητη μηχανή έχει κάτσει επί χρόνια με κάμποσους ορεσίβιους, βοσκούς ή αγρότες, Σφακιανούς, Σεληνιώτες, ή από άλλα μέρη της ορεινής επικράτειας αυτής της κωλοχώρας. Είναι ευγενείς προς τους ξένους και καχύποπτοι, λιγομίλητοι και εσωστρεφείς. Όσοι δεν τους ξέρουν θα τους θεωρήσουν στα καφενεία και στα χωριά τους ξενοφοβικούς· πρόκειται, όμως, κυρίως για μια μακριά παράδοση προφύλαξης από κακοτοπιές. Πρέπει, απλά, οι όποιοι περαστικοί να δείξουν ότι δεν είναι «μπαγλαμάδες», έτσι ώστε να αξίζουν προσοχής. Κι αυτό είναι κοπιαστικό. Πολιτισμοί της σκληρότητας…

Ωστόσο αυτό το είδος ανθρώπων, συντηρητικών και «παράξενων», δύσκαμπτων αλλά και θυμόσοφων, με πολλά προβλήματα και μετρημένες αλλά αυθεντικές χάρες, με πολλές κλεισούρες και περίεργες ανοικτοσύνες, φθίνει εδώ και δεκαετίες. Γερνάνε και πεθαίνουν εκείνοι κι εκείνες που έφτιαξαν χαρακτήρα καλλιεργώντας ζώα και ζόρικα χώματα. Γερνάνε και πεθαίνουν αυτοί που όταν λένε «ένα τσιγάρο δρόμος» δεν εννοούν καθόλου «αυτό το τσιγάρο που καίει είναι το τελευταίο», όση αίγλη κι αν έχει το τελευταίο σαν στίχος… Μαζί τους χάνεται μια πραγματικότητα άλλης εποχής όπου πράγματι συνέβαινε το λακωνίζειν κάποτε να είναι φιλοσοφείν: να σκέφτεσαι, και δέκα φορές να μη μιλάς, την ενδέκατη να λες με πέντε λέξεις και μια γκριμάτσα αυτό που επιτρέπει η παρέα· ή αυτό που φέρνει ενδοοικογενειακή βία και πόλεμο.. Όσοι νομίζουν ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν (ή είναι, στα γεράματά τους) ο Γιάννης Βόγλης στο «κορίτσια στον ήλιο» είναι απλά ηλίθιοι.

Αυτά που πουλάει ο υπουργός Πολάκης και θέλει, στο όνομά τους, πολιτιστική ασυλία έχουν πεθάνει από τότε που ήταν πιτσιρικάς. Εδώ και κάτι δεκαετίες πουλιούνται σαν «local product» στη Χώρα Σφακίων, απ’ τα αφεντικά των μαγαζιών εκεί – κι είναι αμφίβολο αν υπάρχουν πια Lonnberg να τσιμπήσουν.

Αν πεθαίνει κάτι, είναι ευκαιρία να ζουν τα αντίγραφά του, οι φτηνές απομιμήσεις του. Περί αυτού πρόκειται. Ήδη απ’ τα τέλη των ‘80s (και για λόγους που εδώ δεν χωράνε να τους εξηγήσουμε) η ελληνική κοινωνία φτιάχνει φτηνές απομιμήσεις του «ευγενούς άγριου» για να δώσει στην μεταμοντέρνα νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητά της μια πατίνα καταγωγικής «αυθεντικότητας». Αναπαράγει διαρκώς τους «φουστανελάδες» και τους «Κολοκοτρώνηδες» της δήθεν «εθνικής ελευθερίας» της την ώρα που λατρεύει τον πατερναλισμό, τον καιροσκοπισμό και την εξουσία, την ώρα που «κρυώνει» και «ζεσταίνεται» με το παραμικρό, την ώρα που βουτάει στη θάλασσα των παγκόσμιων εμπορευμάτων και το απολαμβάνει. Μόνο που στην περίπτωση Πολάκη η αναπαραγωγή, εξίσου κίβδηλη και εξίσου ελεεινή, δεν αφορά “φουστανελάδες” αλλά «μαυροπουκαμισάδες».

Στην απομίμησή του, στα αντίγραφα για εμπορική χρήση, ο λιγομίλητος, μετατρέπεται στο ακριβώς αντίθετο: σε φαφλατάδικη, αμετροεπή περσόνα. Στη γενικευμένη πλαστοποίηση ο εσωστρεφής μετατρέπεται στο ακριβώς αντίθετο: σε επιδειξία. Και ο προσεκτικά καχύποπτος επίσης: γίνεται αλαζόνας «θα σας γαμήσω», “σκληρός” του σκοινιού και του παλουκιού.

Αν εκφράζει κάτι στ’ αλήθεια ο υπουργός Πολάκης δεν είναι καμμία αυθεντικότητα! Είναι, αντίθετα, η «κοινωνικότητα» των μεταλλαγμένων αντιγράφων. Και επειδή αυτό είναι το κανονικό, επειδή κανονικότητα είναι το γίγνεσθαι της πλαστοποίησης, όχι μόνο ο υπουργός Πολάκης σαν «σφακιανισμός» αλλά και οποιοσδήποτε άλλος, άσχετα από κόμμα και ιδεολογία, σαν μεταπράτης οποιασδήποτε αντιγραφής, έχει πράγματι μια θέση στην πιάτσα. Μπορείς να παριστάνεις απ’ τον μελαγχολικό Ρεμπώ ως τον μαχαιροβγάλτη – υπάρχει μια θέση για όλους…. Αρκεί να παίζεις έναν τουλάχιστον ρόλο…

Ποιές είναι οι ενδείξεις (ή και οι αποδείξεις) ότι πρόκειται για μεταμοντέρνο αντίγραφο που υποκρίνεται το πρωτότυπο; Κάθε φορά οφείλει κανείς να τις εντοπίσει, και δεν είναι τόσο δύσκολο. Όσο για τον υπουργό Πολάκη; Η απόδειξη είναι γνωστή σε όλους: η κολακευτική φράση ενός φίλου του, που ο ίδιος αποδέχθηκε ναρκισσιστικά: τον θέλουν όλες οι λούγκρες τον κρητίκαρο….

Ολοφάνερα πρωτευουσιάνικη κολακεία! Διαφορετικά, αφήνουμε στην φαντασία σας τον πολιτευτή “κρητίκαρο” Πολάκη να εξηγεί σε βοσκούς της Μαδάρας τι είναι οι «λούγκρες» που τον θέλουν….

Το πρωτότυπο ανήκε σε εντελώς διαφορετικό κόσμο… Το αντίγραφο ξημεροβραδιάζεται τιτιβίζοντας ηλεκτρονικά, προσπαθώντας να ξορκίσει τα κόμπλεξ του… Και ασκώντας πολιτική και κοινωνική εξουσία.

Έχουν και οι μαριονέτες εκπροσώπους

Τετάρτη 24 Απρίλη. Είναι γεγονός ότι καμμία κυβέρνηση, συνεπώς ούτε η φαιορόζ, δεν θα μπορούσε να απαγορεύσει το ταξίδι του Francisco Sucre στην Αθήνα. Ο πρόεδρος της επιτροπής εξωτερικών αντι-Μαδούρο «εθνικής συνέλευσης» της βενεζουέλα ήρθε προχτές. Το ερώτημά μας, λοιπόν, δεν είναι γιατί τον δέχτηκε η φαιορόζ κυβέρνηση (σε επίπεδο ανάλογο του δικού του: συναντήθηκε με τον Κ. Δουζίνα, πρόεδρο της κοινοβουλευτικής επιτροπής άμυνας και εξωτερικών). Αλλά γιατί έκανε τόσο κόπο να έρθει ως εδώ.

Δεν έχουμε απάντηση. Όταν ο Sucre πετάχτηκε στα μέσα του περασμένου Φλεβάρη στη Ρώμη, είχε στόχο: ο φασίστας Salvini υπστηρίζει τον Guaido (αντίθετα απ’ το συγκυβερνόν «κίνημα των 5 αστέρων»). Συνεπώς ο Sucre ήθελε να επιβεβαιώσει από κοντά στην υποστηρίξη της «λίγκας του βορρά» και να μάθει τι προοπτικές υπάρχουν η φιλία του Salvini να γίνει επίσημη ιταλική θέση.

Στην Αθήνα όμως; Η προθυμοποίηση της φαιορόζ κυβέρνησης να παίξει ρόλο «μεσολαβητή» δεν είναι πειστική εξήγηση. Πρώτον επειδή ο Guaido δεν ψάχνει για ειρηνοποιούς· και δεύτερον επειδή αν έψαχνε υπάρχουν άλλοι καλύτεροι για τέτοια δουλειά.

Η πειστικότερη απάντηση είναι ότι ο Sucre ήθελε να συναντηθεί με τους ρημαδοΚούληδες, που (σύμφωνα με τιτίβισμα πριν 3 μήνες) συμμετέχει και υποστηρίζει την πρωτοβουλία του ευρωπαϊκού λαϊκού κόμματος και του ευρωκοινοβουλίου για να αναγνωρίσει τον Χουάν Γκουαϊδό ως προσωρινό πρόεδρο της βενεζουέλας….

Χμμμμ… «Στον κουβά» και ο ρημαδοΚούλης: αναγνώρισε έναν «πρόεδρο», έστω και προσωρινό· αλλά έχει τώρα έναν (συζητήσιμο) «ηγέτη της αντιπολίτευσης». Και, μα τα χίλια blackout, ακόμα κι αν βγει απ’ τη μέση ο Μαδούρο (απ’ την αντιπολίτευση…), θα πέσει τέτοιο σπρώξιμο για τον διάδοχό του ώστε ο Guadio έχει όλα τα προσόντα να καταλήξει σε προεδρικό χαλάκι…

 

Εξηγήσιμη παράλειψη!

Τετάρτη 24 Απρίλη. Ο Gerard Araud είναι αρκετά γνωστός στο ισραηλινό καθεστώς. Ήταν πρώτος γραμματέας της γαλλικής πρεσβείας στο Τελ Αβίβ απ’ το 1982 ως το 1984, και πρεσβευτής απ’ το 2003 ως το 2006.

Τώρα, κλείνοντας την θητεία του σαν πρεσβευτής στην Ουάσιγκτον, είπε να μιλήσει πιο «ελεύθερα» (όση «ελευθερία» έχουν οι ανώτατοι καθεστωτικοί υπάλληλοι). Συνεντευξιαζόμενος στο εντελώς καθεστωτικό περιοδικό Atlantic πριν 5 ημέρες είπε μεταξύ άλλων τα εξής:

…Ο Kushner (ο αμερικάνος βασιλογαμπρός, που «χειρίζεται» το «deal του αιώνα» για την εξαφάνιση της Παλαιστίνης, με τον οποίο ο Araud είπε ότι έχει αρκετά κοντινή σχέση και ότι τον συμπαθεί) είναι τόσο ορθολογιστής και επίσης τόσο φιλο-ισραηλινός, ώστε μπορεί να παρακάμπτει το γεγονός πως αν προτείνεις στους Παλαιστίνιους να διαλέξουν είτε να παραδοθούν είτε να αυτοκτονήσουν, θα αποφασίσουν το δεύτερο. Κάποιος σαν τον Kushner δεν το καταλαβαίνει αυτό…

… Δεν έχω δει το «σχέδιο», μου έχουν πει όμως ότι είναι περίπου 50 σελίδες και πολύ «ακριβές»…. Το σχέδιο βασίζεται σε 3 προϋποθέσεις ή «στοιχήματα» του Kushner. Η πρώτη είναι ότι ο Trump θα είναι μοναδικά ικανός να πιέσει τους ισραηλινούς, επειδή είναι τόσο δημοφιλής στο ισραήλ. Η δεύτερη είναι ότι οι παλαιστίνιοι θα πεισθούν ότι αυτή είναι η τελευταία τους ευκαιρία να αποκτήσουν μια περιορισμένη κυριότητα. Το τρίτο στοιχείο του σχεδίου είναι ότι ο Kushner θα σπρώξει λεφτά στους παλαιστίνιους….

… Είναι καταδικασμένο να αποτύχει; Θα έλεγα ναι κατά 99%. Αλλά υπάρχει και το 1%, δεν πρέπει να το ξεχνάμε…

… Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχει τέτοια ανισότητα δύναμης ανάμεσα στις δύο πλευρές ώστε η ισχυρότερη μπορεί να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν έχει λόγο να κάνει παραχωρήσεις… Η σημερινή κατάσταση είναι εξαιρετικά βολική για το ισραήλ. Γιατί εκεί έχουν το κέικ και μπορούν να το φάνε…

… Το ισραήλ έχει την δυτική Όχθη, αλλά ταυτόχρονα δεν θέλει να πάρει την οδυνηρή για τους παλαιστίνιους απόφαση, είτε να τους κάνει εντελώς χωρίς κράτος είτε να τους κάνει πολίτες του ισραήλ…

… Δεν πρόκειται να κάνουν τους παλαιστίνιους πολίτες του ισραήλ. Οπότε πρέπει να επισημοποιήσουν την κατάσταση που ξέρουμε, που είναι το απαρτχάιντ. Θα γίνουν επίσημα ένα κράτος απαρτχάιντ. Στην πράξη είναι ήδη…

Ένας γάλλος ανώτατος αξιωματούχος, μιλώντας σ’ ένα tres καθεστωτικό αμερικανικό περιοδικό, λέει το πράγμα με το όνομά του: το ισραηλινό κράτος είναι ήδη απαρτχάιντ. Το μόνο που απομένει είναι να το πει και επίσημα!

Λέει τέτοια πράγματα και το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς ΔΕΝ του επιτίθεται με νύχια και με δόντια κατηγορώντας τον για «αντισημιτισμό»!!! Να διαμαρτυρηθούμε επίσημα στην ισραηλινή πρεσβεία; Γιατί όλοι οι υπόλοιποι στον πλανήτη που λένε το ίδιο είναι «αντισημίτες» (και όσοι είναι εβραίοι είναι «άρρωστοι») και ο κυρ Araud δεν είναι;

Για έναν απλό, πολύ απλό, απίστευτα απλό λόγο. Επειδή ο απερχόμενος γάλλος πρεσβευτής στην Ουάσιγκτον απλά ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ αυτό που ήδη συμβαίνει· ενώ όλοι οι υπόλοιποι ΤΟ ΠΟΛΕΜΑΜΕ!!! Ο Gerard Araud φέρεται γνωστός στη διεθνή διπλωματική σκηνή για την ωμότητα και τα «to the point» δυσάρεστα σχόλιά του. Και λέει δυνατά εκείνο που ξέρουν (και λένε μεταξύ τους) όλοι οι πρωτοκοσμικοί καθεστωτικοί. Επ’ αυτού no problem για τον ισραηλινό φασισμό.

Υπάρχει πρόβλημα, από αλλού, που θα γίνει ακόμα πιο δυνατό: αφού ένα ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς «αναγνωρίζεται» επίσημα σαν τέτοιο, τότε η αντίσταση εναντίον του είναι απόλυτα νόμιμη!

Κι αυτό δεν περιλαμβάνεται στα «στοιχήματα» ούτε του αμερικάνου βασιλογαμπρού ούτε κανενός άλλου…

Οι δηλώσεις του Araud γύρισαν όλο τον πλανήτη πολλές φορές. Αναμεταδόθηκαν, σχολιάστηκαν, ξανασχολιάστηκαν – είναι ήδη μέρος της εννόησης της πραγματικότητας (και) στη μέση Ανατολή.

Γι’ αυτό θα επανέλθουμε…

Ποιος να καταλάβει τι;

Τρίτη 23 Απρίλη. Δεμένος πεισθάγκωνα και με τα μάτια του επίσης δεμένα, ο 16χρονος Osama al-Badr τρέχει να αποδράσει απ’ τους δεσμώτες του. Απ’ τον ισραηλινό στρατό. Χτες. Κάπου κοντά στα Βηθλεέμ. Για να τον σταματήσουν θα τον πυροβολήσουν. Από πίσω. …Κι εκείνοι τούριχναν στα πόδια…

Αυτή είναι σ’ ένα στιγμιότυπο, όλη κι όλη, η αλληγορία για έναν πληθυσμό που τον δένουν, του κλείνουν τα μάτια – κι ωστόσο αυτός συνεχίζει να διαφεύγει. Ίσως χωρίς προσανατολισμό πάντα – αλλά πάντα προς την απελευθέρωσή του.

Ποιός, όμως, να καταλάβει τι; Ποιος είναι που δεν έχει δεμένα μάτια, αυτιά και χέρια κι όμως «απολαμβάνει» τις πρωτοκοσμικές «ελευθερίες» του, για τις οποίες, πια, δεν χύνει ούτε μια σταγόνα ιδρώτα;

Ποιός να καταλάβει πόσο μεγάλο, πόσο επιβλητικό και πόσο εκπληκτικό είναι ένας Παλαιστίνιος που τον δένουνε κι ωστόσο αυτός, την ίδια στιγμή, προσπαθεί να αποδράσει;

Προσπαθούν να αποδράσουν οι Παλαιστίνιοι. Τρέχοντας πάνω στις πέτρες όχι μόνο του τόπου τους, αλλά τις πολύ περισσότερες πρωτοκοσμικές: τις παγωμένες καρδιές των υποτελών.

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ

Τρίτη 23 Απρίλη. Χωρίς τις φανφάρες των συναντήσεών του με το ψόφιο κουνάβι, ο βορειοκορεάτης Kim θα συναντηθεί την ερχόμενη Παρασκευή με τον Putin, στο Βλαδιβοστόκ. Είναι η πρώτη τέτοια συνάντηση των δυο – ίσως η ιστορία την κρίνει σαν ένα «ραντεβού της νεμέσεως» – απέναντι στο ψοφιοκουναβιστάν. Επειδή, ως τώρα, δεν έλειψαν οι μακριά απ’ τα φώτα συναντήσεις αξιωματούχων απ’ τα δύο καθεστώτα, είτε στη Μόσχα είτε στην Πγιονγκγιάνγκ.

Συνεπώς η «συνάντηση κορυφής» έχει (εκτιμάμε) έχει επιφανειακά συμβολικό χαρακτήρα· αλλά στην πράξη δεν μπορεί παρά να σχετίζεται με μια ορισμένη κλιμάκωση των σχέσεων που ήδη υπάρχουν. Τα χερσαία σύνορα της βόρειας κορέας με την ρωσία (17 χιλιόμετρα) και την κίνα (1420 χιλιόμετρα) είναι αυτά που δεν ελέγχουν η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί τους. Με δεδομένο ότι η Μόσχα (όπως και το Πεκίνο) θεωρούν τις αμερικανικές τιμωρίες κατά του βορειοκορεατικού καθεστώτος από «υπερβολικές» ως «παράνομες», υπάρχουν κοινά συμφέροντα για την παραβίασή τους. Εκκρεμεί ένας ρωσικός αγωγός φυσικού αερίου προς την Πγιονγκγιάνγκ, η σταθερή μονιμοποίηση των σιδηροδρομικών δρομολογίων μεταξύ τους, και η οργανωμένη μετανάστευση βορειοκορεάτικης εργασίας προς την βιομηχανική περιοχή του Βλαδιβοστόκ. Αυτά είναι λίγο πολύ τα φανερά. Οπωσδήποτε θα υπάρχουν και άλλα.

Είναι λογικό (αλλά πρέπει να δούμε, αν δούμε, τις μορφές που θα πάρει) ότι η Μόσχα και το Πεκίνο θα πρέπει να εξασφαλίσουν τον βασικό στόχο του Kim, την καπιταλιστική ανάπτυξη του καθεστώτος του· αυτόν που προσπαθεί να «πνίξει» το ψοφιοκουναβιστάν με τις “κυρώσεις”… Απ’ τη μεριά του νότου ωστόσο, αν ο Moon θέλει να πείσει (κατ’ αρχήν το εσωτερικό κοινό του) ότι μπορεί όντως να μεθοδεύσει την ενδο-κορεατική συνεννόηση ακόμα και χωρίς την άδεια της Ουάσιγκτον, θα πρέπει να κάνει κάποια δικά του, ειδικά βήματα.

Αυτός είναι διαφορετικός λογαριασμός.

Σφαγές στο ψαχνό

Τρίτη 23 Απρίλη. Όποιος, μετά την σφαγή πρώτα στο τζαμί στη νέα ζηλανδία και πρόσφατα στις χριστιανικές εκκλησίες στη Σρι Λάνκα, σκέφτεται «ευτυχώς, δεν ήμουν εκεί» νομίζοντας ότι καθαρίζει, κάνει τραγικό λάθος.

Η σκληροπυρηνική «θρησκειοποίηση» διάφορων πληθυσμών δουλεύεται απ’ την δεκαετία του ’90. Σαν συστατικό στοιχείο της postmodern δυτικής καπιταλιστικής κυριαρχίας – ή, έστω, σαν η ύστατη «ελπίδα» της. Κοντεύει, δηλαδή, να είναι 30 χρονών συστηματική δουλειά. Ο κίνδυνος και, κυρίως, το πως θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί απ’ την εργατική, ανταγωνιστική μεριά, δεν έγιναν κατανοητά ούτε μετά την 11η/9ου στο αμέρικα, ούτε μετά τις διαδοχικές βόμβες / σφαγές στο ψαχνό στην ευρώπη (αγγλία, ισπανία, γαλλία, γερμανία). Τα στοιχειωδώς αντιρατσιστικά τμήματα των κοινωνιών είτε στις χριστιανικές είτε στις μουσουλμανικές κοινωνίες προσπάθησαν τίμια να αντιμετωπίσουν την θρησκευτική δαιμονοποίηση – «τρώγοντας», όμως, τα δικά τους αποθέματα πολιτισμικής ανοχής.

Το ζήτημα εξ αρχής, όπως το καταλάβαμε εμείς σαν αυτόνομοι εργάτες, ήταν αυτό: αν δεν θες να υποδείξεις με ένταση, μαζικότητα και διάρκεια τους πραγματικούς ενόχους αυτών των σφαγών, τους καθεστωτικούς μηχανισμούς δηλαδή (μυστικές υπηρεσίες, μήντια, δημαγωγούς γενικά), τότε, ελλείψει πραγματικού υπεύθυνου και ένοχου σαν εχθρού απέναντι, περιορίζεσαι – στην καλύτερη των περιπτώσεων – στην ανθρωπιστική άμυνα του give tolerance a chance.

Μ’ όλη της την καλωσύνη, αυτή η γραμμή άμυνας δεν μπορεί να αντέξει επ’ αόριστον τις διαρκείς εκατόμβες που προκαλεί ένας αντίπαλος που έχει σχέδιο, πόρους, και συγκεκριμένους σκοπούς. Ενώ είναι γνωστό ότι την “ισλαμική ριζοσπαστικοποίηση” σε όλη την ζώνη των μουσουλμανικών πληθυσμών, απ’ το μαρόκο ως τις φιλιππίνες, την οργάνωσε και την χρηματοδότησε απ’ την δεκαετία του ’90 το ουαχαβίτικο σαουδαραβικό καθεστώς (στέλνοντας, μεταξύ άλλων, τους κατάλληλα εκπαιδευμένους παπάδες σε πάμπολλα τζαμιά), σε συνεργασία με την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ, και πιθανότατα το Παρίσι και το Λονδίνο, καμμία μα καμμία σφαγή στο ψαχνό δεν είχε (για το μυαλό της μάζας των υπηκόων…) κρατικό αυτουργό. Αν, όμως, βγάλεις το “βασιλικό ζευγάρι” από μια παρτίδα σκάκι, εκείνο που απομένει είναι η ανεξήγητη αλληλεξόντωση των πιονιών, των αλόγων και των “αξιωματικών”… Κι αυτό το “ανεξήγητο”, που προκαλεί ζωώδικες αντιδράσεις (ή ζωώδικη υποστηρίξη σε ζωώδικες αντιδράσεις) ήταν απ’ την αρχή το επιδιωκόμενο!…

Δεν θα έπρεπε κανείς να αγνοεί το από που προήλθε η θεωρία “πόλεμος πολιτισμών”. Απ’ το αμέρικα ήρθε… Ούτε θα έπρεπε να αγνοεί κανείς τι επεδίωκε (από κάθε άποψη) εκείνη η θεωρία. Εμφανίστηκε σαν “διαπίστωση” – αλλά ήταν προκαταβολική υπόδειξη. Που τώρα έχει ξεχαστεί επειδή αφομοιώθηκε, ενσωματώθηκε μαζικά, έτσι ώστε να μην χρειάζεται πια η υπενθύμισή της. Ακόμα και για την θεωρία της “πολιτισμικής ασυμβατότητας” στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες δεν θα έπρεπε να ξεχνάει κανείς την προέλευση και τους στόχους της.

Ήταν και είναι τα πρωτοκοσμικά καπιταλιστικά συμφέροντα που κατασκεύασαν, αμέσως μετά το τέλος του 3ου παγκόσμιου (“ψυχρού”) πολέμου (και του “κομμουνιστικού κινδύνου”) αυτό το πεδίο “ερμηνειών” και πρακτικών, που προέρχεται κατευθείαν απ’ τις καλύτερες παραδόσεις της πρωτοκοσμικής αποικιοκρατίας: ανώτεροι πολιτισμοί εναντίον κατώτερων. Ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός (μεγάλη παράδοση του χριστιανισμού) αποδείχθηκε το καλύτερο, πιο εύκολα καλλιεργίσιμο και πιο εύκολα αξιοποιήσιμο “πολιτιστικό στοιχείο αντίθεσης / σύγκρουσης”, σ’ ένα παγκοσμιοποιημένο καταναλωτικά (και συμβολικά) περιβάλλον όπου άλλα ιδεολογικά σημεία μπορούσαν να διαχεόνται, να συμπλέκονται· και πάντως δεν προσφέρονταν για την οργάνωση σταθερών και μεγαλομοριακών μετώπων αναμέτρησης. Δεν αναφερόμαστε μόνο στον “θρησκευτικό φονταμενταλισμό” των “κατώτερων πολιτισμών” – αλλά, κυρίως, στον “θρησκευτικό φονταμενταλισμό” των “ανώτερων πολιτισμών” της δύσης· δηλαδή στον χριστιανισμό, και μάλιστα σε διάφορες σκληροπυρηνικές εκφάνσεις του.

Επειδή αυτό το σχήμα δουλεύτηκε και χρηματοδοτήθηκε συστηματικά εδώ και 30 χρόνια, ίσως δεν χρειάζεται πια να είναι οι δράστες των “θρησκευτικών πολέμων” (ασχέτως “πίστης”) πράκτορες της μίας ή της άλλης υπηρεσίας· αν και προφανώς είναι προτιμότερο να είναι τέτοιοι, για διάφορους λόγους. Η πίεση στην αμυντική γραμμή της tolerance είναι αθροιστική, σωρευτική. Ακόμα και μια τυχαία πυρκαγιά στη Νotre Dame μπορεί εύκολα να εγγραφεί στο κατακάθι της θρησκευτικής πόρωσης. Μαζί με τις εύκολα διαδόσιμες “θεωρείες συνωμοσίας”. Η “ανοχή” δεν θα εξαφανιστεί. Ξεδοντιάζεται όμως πολιτικά με συστηματικό τρόπο· ώσπου να γίνει (αν δεν έχει γίνει ήδη) εντελώς γραφική…

Ακόμα κι αν ματαιοπονούμε, θα το επαναλάβουμε και θα επιμείνουμε όσο μπορούμε: αν δεν μπορεί ή δεν θέλει ο καθένας να καταλάβει ποιοί οφελούνται και, κατά συνέπεια, ποιοί είναι οι οργανωτές αυτού του Θεάματος “θρησκευτικών σφαγών”, τότε καθόλου δεν την έχει γλυτώσει.

Είναι, απλά, ζήτημα ιδεολογίας. (Και πράγματι πολλοί περισσότεροι σκοτώνονται από τροχαία στον πλανήτη παρά από σφαγές στο ψαχνό. Από που, όμως, παράγεται η ιδεολογία του εμπόλεμου κοινωνικού μπετοναρίσματος; Απ’ την άσφαλτο ή απ’ τις εκκλησίες;)

(φωτογραφία: Αυτό το πλάνο απ’ την καμμένη Notre Dame ήταν σκόπιμα το μακράν πιο δημοφιλές των δυτικών καθεστωτικών μήντια, που σπρώχτηκε από άκρη σ’ άκρη στον πλανήτη. Προκειμένου για την καταστροφή ενός κτιρίου, δεν είναι δύσκολο να καταλάβετε το γιατί προβλήθηκε αυτό (ενώ τα μήντια των μουσουλμανικών κοινωνιών ήταν το μόνο που δεν “έπαιζαν”): ο «σταυρός» εδώ δεν είναι απλά «κάτι που διασώθηκε» (υπάρχουν πολύ περισσότερα και σημαντικότερα στο συγκεκριμένο κτίριο!). Είναι το «απόλυτο σύμβολο» – η θρησκευτική εκδοχή του θριαμβευτή φοίνικα που ορθώνεται πάνω απ’ τις στάχτες! Το “θαύμα της χριστιανικής πίστης”! Προβάλλεται «υπεράνω της καταστροφής», φωτισμένος κατάλληλα, καθαρά σαν απειλή, σαν ο μελλοντικός εκδικητής…

Αυτή η φωτογραφία έχει γίνει ήδη το «φυλαχτό» των πρωτοσμικών φασιστών / “στραυροφόρων”… Και γι’ αυτό, ακριβώς, κατασκευάστηκε και κυκλοφόρησε…)

Ο Boss σαν εγχειρίδιο αυτοδιεύθυνσης…

Δευτέρα 22 Απρίλη. Πώς να αμαρτήσει η ασταμάτητη μηχανή μέρες που είναι; Βρήκε την απάντηση, ανορθόδοξη 110%: με παρέα!

Οι καταλανοί ώρες ώρες είναι απίστευτοι. Να, για παράδειγμα, κάποιοι τύποι και τύπες στη Lleida (μια πόλη που μια ψυχή χαρακτήρισε σαν την «Λάρισα της Καταλωνίας», πλην ωστόσο σημασία έχει τίνος η Λάρισα είσαι!) την είδαν να κάνουν γενναία αφιερώματα στον Boss. (Ένας είναι ο Boss: ο Bruce Springsteen!).

Ονόμασαν το εγχείρημα «no surrender festival» (κάτι κακό θα έχουν στο μυαλό τους…), και στην πρεμιέρα του, στις 8 Ιούλη του 2017, 1000 μουσικοί (μόνο!) και οι φίλοι τους (φίλοι και της μουσικής του Boss) έφτιαξαν αυτό:

Χμμμ… Ξέρετε κάτι παρόμοιο; Το 2018 το πράγμα πήγε ακόμα καλύτερα: 1080 μουσικοί, απ’ όλο τον κόσμο, στις 30 Ιούνη, στην ερμηνεία του Badlands. Με αυτήν την σημειολογικά όχι μικρή και όχι λεπτομέρεια: φορώντας κίτρινα t-shirts. Καθότι το κίτρινο είχε κηρυχτεί απαγορευμένο χρώμα (απ’ τη καθεστώς της Μαδρίτης), αφού συμβολίζει την καταλανική αυτονομία:

Ακολουθεί η φετεινή συνέχεια. Διήμερη, 28 και 29 Ιούνη, με το Glory days. Όλα αυτά στη Vilanova de Bellpuig της Lleida – αν σας φέρει από ‘κει ο δρόμος σας και έχετε μαζί το κόντρα μπάσο ή το σαξόφωνό σας….

Σε κάθε περίπτωση εκείνο είναι που θα παίξετε, ή θα χορέψετε, ή θα ακούσετε θα είναι αυτό:

(Είναι τρελοί αυτοί οι καταλανοί! Και γιατί να κρύψουμε την αμαρτία μας; Κάτι τέτοια τα ζηλεύει η αναρχορόκ πλευρά μας… )

Χάχανα στο Κίεβο

Δευτέρα 22 Απρίλη. Αν ο μέσος κοκκινόσβερκος αμερικάνος ψηφοφόρος δικαιούται να εκλέξει σαν πρόεδρό του μια τηλεπερσόνα (που έγινε διάσημη με το show «the apprentice») γιατί οι πελαγωμένοι ουκρανοί να μην εκλέξουν πρόεδρο τον επικεφαλής του συνδυασμού «υπηρέτης του λαού» Volodymyr Zelensky; Ο.Κ.: ο Zelensky είναι κωμικός, και το όνομα του συνδυασμού του ήταν το ίδιο ακριβώς με το όνομα του σήριαλ στο οποίο πρωταγωνιστούσε. Υπόθεση του τηλεοπτικού «ο υπηρέτης του λαού»; Ένας δάσκαλος τυχαία γίνεται πρόεδρος του κράτους, και προσπαθεί να ασκήσει την εξουσία του εις όφελος του λαού… (Στην πραγματικότητα ο εκλεκτός του λαού Zelensky είναι μαριονέτα ενός τουλάχιστον απ’ τους περιβόητους «ολιγάρχες», του Kolomoisky).

Οι ουκρανοί ψηφοφόροι είναι βαθιά πρωτοκοσμικοί, όπως άλλωστε και οι αμερικάνοι. Και οι μεν και οι δε είναι παντελώς ανίδεοι για το τι είναι η πραγματική εξουσία, η φαινομενική εξουσία, οι δομές εξουσίας, τα συμφέροντα εξουσίας, ο καπιταλισμός κι όλα τα υπόλοιπα πολύπλοκα και κουραστικά. Τι θέλουν οι άνθρωποι (αν τους πούμε «ανθρωπάκοι» θα τους μειώσουμε;) κι εκεί, κι εδώ, κι αλλού; Ένα Ζορρό. Έναν V for Vendetta. Θέλουν κάποιον «καθαρό» για να «καθαρίσει», ακόμα κι αν η «καθαρότητα» του ήρωά τους βρωμάει. Θέλουν, απλά, να τον πιστέψουν. Για τώρα. Ίσως και να αγκιστρωθούν πάνω στο «ηθικό πλεονέκτημά» του – ακόμα κι όταν το χάσει (αν το είχε ποτέ…).

Ναι, είναι μια εποχή παρακμής. Όχι στις πολιτικές βιτρίνες. Κυρίως στις μάζες. Όταν οι μικροαστοί καταφέρνουν να κάνουν την παρακμή τους εξουσία, αυτό είναι η ιστορική επιβεβαίωση ότι δεν έχουν την εργατική απειλή πάνω απ’ τα κεφάλια τους.

Τα επόμενα, δυστυχώς, είναι δυσάρεστα. Τα αναλαμβάνουν, με επαγγελματισμό, οι «σύμβουλοι» (της όποιας πολιτικής βιτρίνας…)

Ο σύμμαχος σκοτώνει πάντα

Δευτέρα 22 Απρίλη. Σίγουρα το προσπαθεί. Την περασμένη Παρασκευή στη λωρίδα της Γάζας ο ισραηλινός στρατός τραυμάτισε 33 Παλαιστίνιους, ανάμεσα στους οποίους 4 νοσοκόμους και 4 δημοσιογράφους. Τουλάχιστον 5 τραυματίστηκαν από «κανονικές» σφαίρες.

Για να καμαρώνει κάθε ντόπιος κανίβαλος, «δεξιός» ή «αριστερός»: απ’ την αρχή της Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής, στις 30 Μάρτη του 2018 ως τώρα έχουν δολοφονηθεί 272 διαδηλωτές.

Και φυσικά, το ξέρουμε, το έχουμε καταλάβει, 272 δολοφονημένοι διαδηλωτές και πάνω από 10.000 τραυματίες «δεν μετράνε μία» μπροστά στα «πολύ καυτά» ζητήματα για τα οποία «τρέχουν» άλλοι από ‘δω και άλλοι απο ‘κει.

Για τον ίδιο ακριβώς λόγο «δεν μετράνε πια» αυτά που συνεχίζουν να υφίστανται οι μετανάστες / πρόσφυγες στα μέρη μας. Έχουμε δουλειές, «τρέχουμε», δεν προλαβαίνουμε να ασχοληθούμε – δεν είναι αρκετό αυτό; («Τρέξιμο» εδώ και 3 δεκαετίες είναι μια λέξη για να λένε εκατοντάδες χιλιάδες υποτελείς ότι μένουν βιδωμένοι στην ίδια ακριβώς θέση… Ακίνητοι και ασυγκίνητοι… )

Αν είχαν όλοι αυτοί οι «δρομείς» ιστορική γνώση και επίγνωση… Μόνο αυτό: αν είχαν… Πόσες φορές ξαναειπώθηκαν αυτά, με τα ίδια ακριβώς λόγια, στην ιστορία του 20ου αιώνα… Και τι συνέπειες είχαν…

Μόνο να ήξεραν… Τουλάχιστον θα κρατούσαν το κεφάλι χαμηλά…

Αιχμάλωτοι του αόρατου πολέμου

Δευτέρα 22 Απρίλη. Οι εβραίοι Ronnie Barkan και Stavit Sinai και ο παλαιστίνιος Majed Abusalama, μέλη του κινήματος BDS στη γερμανία (γνωστοί τώρα σαν #humboldt3), βρίσκονται κατηγορούμενοι επειδή επιτέθηκαν φραστικά στην ισραηλινή ακροδεξιά βουλευτίνα Aliza Lavie, σε εκδήλωση το πανεπιστήμιο Humboldt. Υπάρχει εξήγηση γι’ αυτό; Ναι. Θα πρέπει να έχουν μείνει κάποιοι νόμοι στη γερμανία για την προστασία των φασιστών…

Ο Majed Abusalama πυροβολήθηκε στο πόδι στη διάρκεια διαδήλωσης στη Γάζα, το 2014, ενάντια στην καταστροφή δέντρων σε παλαιστινιακή γη (στη δυτική Όχθη) από φασίστες ισραηλινούς εποίκους. Η Aliza Lavie ήταν από τότε βουλευτής, και είναι μια ανάμεσα στους πολλούς ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς του ισραηλινού απαρτχάιντ. Στη συγκεκριμένη εκδήλωση (τον Ιούνη του 2017) προσπάθησε να ξεπλύνει τον ισραηλινό φασισμό / ρατσισμό παρουσιάζοντας το καθεστώς σαν «παράδεισο για τα δικαίωμα της LGBTQ κοινότητας».

Άλλο το ένα, άλλο τ’ άλλο! Οι 3 μπορεί και να είναι τίποτα παλιοτρομοκράτες! Στο κάτω κάτω, το να δρουν μαζί παλαιστίνιοι και εβραίοι εναντίον ενός ρατσιστικού καθεστώτος σαν το ισραηλινό προσβάλει πράγματι τα θεμέλια του πρωτοκοσμικού ιμπεριαλισμού. Αυτή είναι η πραγματική τρομοκρατία!

Είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι αντιστασιακοί· είμαστε όλοι Εβραίοι αντεθνικιστές!

(φωτογραφία: Ο Majed Abusalama στη συγκέντρωση έξω απ’ το Humboldt, πριν συλληφθεί…)