Category: Ασταμάτητη μηχανή

“Κατάσταση πολιορκίας”…

Τρίτη 25 Φλεβάρη. “Σφίγγει ο κλοιός”… “στο μάτι του κυκλώνα”… “προ των πυλών”… “μηχανισμοί θωράκισης”… Αυτή είναι η τρέχουσα ορολογία, δραματοποίηση – δημαγωγική κατασκευή της παράνοιας (και) στα μέρη μας. Στο ελλαδιστάν μέσα σε 4 μήνες πέθαναν από επιπλοκές της γρίπης (: πνευμονία) πάνω από 60 άτομα· αλλά αυτό δεν ήταν λόγος κήρυξης “κατάστασης πολιορκίας”… Με το πρώτο διαπιστωμένο κρούσμα covid-19 σε ελληνικό έδαφος κι ακόμα χειρότερα αν πεθάνει κάποιος, θα δείτε τι θα γίνει.

Πιο σωστά: θα δείτε μερικά πράγματα· αλλά όχι όλα· και σίγουρα όχι τα πιο σημαντικά… (Θα πρέπει όμως όλα να αναδειχθούν στις λογικές και όχι στις πανουκλιασμένα συγκινησιακές αλληλουχίες τους…)

Χτες το πρωί, σ’ έναν καθεστωτικό ρ/σ πρώτης γραμμής ένας δημοσιογράφος (απ’ τους θεωρούμενους “σοβαρούς”) σχολιάζοντας τις covid-19 εξελίξεις παρατήρησε με την μεγαλύτερη φυσικότητα του κόσμου (η μεταφορά των λόγων του είναι ακριβής, λέξη – λέξη):

…Είναι ένα μεγάλο πείραμα αυτό που συμβαίνει στην ιταλία. Γιατί βλέπουμε αυτά που συμβαίνουν στην Κίνα, βλέπουμε μια πόλη ολόκληρη με πολλές εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους να μπαίνει σε καραντίνα, και οι άνθρωποι να κλείνονται στα διαμερίσματά τους, και να διακόπτεται η ζωή. Αλλά εκεί είναι η Κίνα! Είναι ένα ερώτημα να δούμε κατά πόσον μπορεί, μπορούν τέτοια μέτρα περιορισμού του ιού, να εφαρμοστούν με επιτυχία σε μια ανοιχτή, ευρωπαϊκή κοινωνία, με φιλελεύθερη νοοτροπία, που τους καταναγκαστικούς περιορισμούς τους αντιμετωπίζει με εχθρικό τρόπο…

Ακριβώς περί αυτού πρόκειται! «Να δούμε… [από διαφορετικές οπτικές γωνίες ανάλογα με τη θέση του καθενός στις δομές εξουσίας] … ‘πόσο κίνα’ μπορούν να γίνουν τα «φιλελεύθερα» ευρωπαϊκά κράτη· και πόσο πειθαρχημένες μπορούν να γίνουν οι κοινωνίες τους υπό τον φόβο του θανάτου…».

Γιατί όμως ΑΥΤΟ είναι μακράν το σημαντικότερο, τόσο σημαντικό ώστε να οπλοποιείται (προπαγανδιστικά) ένας μάλλον ασήμαντος ιός· τόσο σημαντικό ώστε να διατίθενται οι μηχανισμοί εξουσίας να «πειραματισμούν» αξιοποιώντας αυτήν την προπαγανδιστική οπλοποίηση;

4η βιομηχανική επανάσταση, καπιταλιστική αναδιάρθρωση, και…

Τρίτη 25 Φλεβάρη. Οι αλλαγές στους συσχετισμούς δύναμης και στον παγκόσμιο καταμερισμό εξουσίας (κεφαλαίου και εργασίας) των τελευταίων 15 χρόνων ήταν μεν προβλέψιμες στα γενικά τους χαρακτηριστικά (έχουμε υποσχεθεί να έρθουμε σ’ αυτό το ζήτημα αναλυτικά – μέσα απ’ τα τετράδια για εργατική χρήση), ωστόσο είναι εντυπωσιακές για την ταχύτητα και την ποιότητά τους. Επιπλέον, είναι ένα πράγμα να προβλέπεται κάτι (γενικά και αόριστα) και εντελώς διαφορετικό να γίνεται πραγματικότητα συγκεκριμένη, απτή – και “αναθεωρητική”…

Το κεντρικό ζήτημα αυτών των αλλαγών είναι η ανάδειξη του κινέζικου καπιταλισμού σαν νο 1 στον πλανήτη· και προσέξτε: αυτή η ανάδειξη βρίσκεται σε εξέλιξη, καθόλου δεν έχει φτάσει στα οριστικά της επίπεδα.

Η ανάδειξη είναι συντριπτική για τον “δυτικό, πρωτοκοσμικό” καπιταλισμό, για πολλούς λόγους. Για παράδειγμα, απ’ την εποχή των “μεγάλων ανακαλύψεων” (: των μεγάλων αποικιοποιήσεων του πλανήτη, απ’ τα τέλη του 15ου αιώνα) ως και τις αρχές του 21ου το “κέντρο του κόσμου” (οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό, ιδεολογικό) βρισκόταν πάντα σ’ αυτήν την μεριά του πλανήτη, με κοινό τόσο την θρησκεία όσο και την αλληλεπίδραση μεταξύ βασιλείων, αυτοκρατοριών, και αργότερα κρατών. Φυσικά η κινέζικη αυτοκρατορία ήταν ισχυρή ακόμα κι ως τον 18ο αιώνα· αλλά έχασε (ή έτσι φαινόταν) την καπιταλιστική εκτόξευση…

Υπάρχει όμως μια άλλη διάσταση των εξελίξεων, που φτάνει εύκολα μέχρι τον covid-19, την υγιεινιστική τρομοκρατία και … «τα μεγάλα πειράματα». Για τον δυτικό κόσμο (ευρώπη και βόρεια αμερική) η νίκη τους στον 3ο παγκόσμιο (τον λεγόμενο «ψυχρό») πόλεμο, δεν ήταν απλά η εξαφάνιση ενός υπολογίσιμου στρατιωτικά αντίπαλου. Ήταν, κυρίως, η πεποίθηση ότι ο (νεο)φιλελευθερισμός, δηλαδή «η οικονομία της αγοράς», οι «ατομικές πρωτοβουλίες», η “ελευθερία” και οι «ατομικές εφευρετικότητες» (το «όσο πιο λίγο κράτος γίνεται»…) είναι ο μοναδικός τρόπος καπιταλιστικής και τεχνολογικής ανάπτυξης και καινοτομίας. Οι Steve Jobs και οι Bill Gates δεν ήταν απλά κάποιοι καπάτσοι που έκαναν πετυχημένες επιχειρήσεις. Ήταν η αλληγορία του (νεο)φιλελεύθερου καπιταλισμού, και η τρανή απόδειξη της ακατανίκητης υπεροχής του (έναντι του δυσκίνητου, σπάταλου και τυραννικού σοβιετικού μοντέλου των πενταετών πλάνων και της καταστολής της ιδιωτικής πρωτοβουλίας): οι κατσαβιδάκηδες πιτσιρικάδες που μαστορεύουν στα γκαράζ των οικογενειακών σπιτιών και από κει ξεπηδάνε ιδέες, καινοτομίες, κι άλλες ιδέες κι άλλες καινοτομίες – και εταιρείες μεγάλης εμβέλειας – έγινε ο μύθος και ο θρύλος της 3ης βιομηχανικής επανάστασης (υπό αμερικανική ηγεμονία, για να μην ξεχνιόμαστε)… Απ’ τα ’90s και μετά οπωσδήποτε.

Ήταν τόσο καθολική η βεβαιότητα ότι αυτό και μόνον αυτό το μοντέλο (των αδέσποτων καινοτόμων με τις φανταιζί ιδέες που υπάρχουν επειδή ο (νεο)φιλελευθερισμός το επιτρέπει και το ενισχύει· του «ανθρώπινου κεφάλαιου» που μπορεί να είναι multiculture αλλά σίγουρα είναι ατομικό, κλπ) ταιριάζει πια γάντι στον καπιταλισμό, ώστε όχι μόνο αναγγέλθηκε «το τέλος της ιστορίας», αλλά έπαψε να είναι καν και καν ζήτημα απορίας αν πράγματι ισχύει αυτό. Μ’ άλλα λόγια: ο δυτικός (και οπωσδήποτε: ο αμερικανικός) δρόμος της καπιταλιστικής εξέλιξης μέσω της 3ης βιομηχανικής επανάστασης κηρύχτηκε ο μοναδικός εφικτός…

Κάντο όπως η κίνα

Τρίτη 25 Φλεβάρη. Και μετά ήρθε η κίνα!.. Με τα (ηττημένα και ξεπερασμένα προ πολλού…) “πενταετή πλάνα” της μονοκομματικής εξουσίας της, σε συνδυασμό όμως με κάμποσα στοιχεία “οικονομίας της αγοράς”, “ελεύθερης κατανάλωσης”, κλπ!

Ως γνωστόν ο κινέζικος (και γενικότερα ο ασιατικός, πλην ιαπωνικού) καπιταλισμός προοριζόταν για το καθολικό εργοστάσιο των βασικών εμπορευμάτων της κοινωνικής αναπαραγωγής της δύσης (από μπλουζάκια και παντόφλες μέχρι ηλεκτρικά σίδερα που αυτοπυρπολούνται), με χαμηλότατο κόστος παραγωγής (: τα αυταρχικά καθεστώτα θα εξασφάλιζαν φτηνή εργασία για λογαριασμό των “φιλελεύθερων δημοκρατιών” της δύσης…) και άρα χαμηλές τιμές· έτσι ώστε να κρατιούνται χαμηλά οι μισθοί και, κυρίως, η ταξική / πολιτική αυτοσυνείδηση της δυτικής εργατικής τάξης. Ήταν γι’ αυτόν τον λόγο που το Πεκίνο έγινε δεκτό στον ΠΟΕ στην αρχή του 21ου αιώνα (μετά την κατάρρευση των “τίγρεων της νοτιοανατολικής ασίας” στα τέλη του προηγούμενου, ενδιαφέρουσα ιστορία αλλά έξω απ’ τις εδώ δυνατότητες)…

Και μετά ήρθε η δεκαετία 2008 – 2018, που για την δύση ήταν διάστημα όξυνσης της κρίσης που έτρεχε ήδη απ’ τα τέλη των ‘80s… Μέσα σε ιστορικό χρόνο dt, ο καπιταλισμός που λογαριαζόταν σαν «έντασης φτηνής εργασίας» (ο κινεζικός) όχι απλά μετατράπηκε και σε «έντασης κεφαλαίου»· όχι απλά άρχισε να κτυπάει την πρώτη θέση σ’ όλα τα ερευνητικά project όλων των τομέων (τεχνολογικής) αιχμής· αλλά επιπλέον σχεδίασε και άρχισε να εφαρμόζει το δικό του «σχέδιο Marshall» (χίλιες φορές μεγαλύτερο!), πρώτα εντός κινεζικής επικράτειας και ύστερα εκτός, στην ασία, στην αφρική, στη λατινική αμερική, παντού, για να εντάξει στον δικό του κύκλο συσσώρευσης και καπιταλιστικής αξιοποίησης το σύνολο του πλανήτη! Εννοούμε τους δρόμους του μεταξιού… Και μάλιστα όλα αυτά: χωρίς πόλεμο!

Αυτό ήταν κυριολεκτικά απίστευτο! Ο συνδυασμός ταχύτητας και απόδοσης (του κινεζικού καπιταλισμού) δεν είχε / έχει προηγούμενο στη δυτική ιστορία 5 αιώνων! (Το πόσο απίστευτο είναι το δείχνει το πόσο σπασμωδικά προσπαθεί να αντιδράσει ο μεγάλος ηττημένος, ο αμερικανικός καπιταλισμός…) Εκείνο, όμως, που είναι ακόμα πιο απίστευτο απ’ το απίστευτο είναι ο πυρήνας του κινεζικού παραδείγματος, κατευθείαν αντίπαλος και αμφισβητίας του (νεο)φιλελεύθερου μοντέλου. Το γεγονός δηλαδή ότι απέναντι στις (δυτικές) επιτυχίες της ιδιωτικής πρωτοβουλίας (το Παράδειγμα των κατσαβιδάκηδων / χάκερς νεαρών που δρουν αυτόβουλα και χύμα) αναδείχθηκε ένα άλλο Παράδειγμα, γνωστό από παλιά, θεωρούμενο οριστικά ξεπερασμένο, αλλά να τώρα: πολύ πιο πετυχημένο, πολύ πιο «παραγωγικό»· σχεδόν κατακλυσμιαία παραγωγικό… Το (καπιταλιστικό) Παράδειγμα του ισχυρού κεντρικού κράτους που σχεδιάζει την καπιταλιστική ανάπτυξη· το (καπιταλιστικό) Παράδειγμα των 5ετών πλάνων, που λέει «το 2025 θα είμαστε πρώτοι παντού στην 4η βιομηχανική επανάσταση» – και, ακόμα χειρότερα, αυτή η δήλωση (απόφαση ενός κατά την άποψή του «κομμουνιστικού κόμματος») δεν είναι κομπασμός… Θα το πετύχει….

Θα ήταν δυνατόν η μορφή – κράτος να οργανώσει την κίνηση, την διασπορά και την αξιοποίηση των «ατομικών κεφαλαίων» πολύ καλύτερα, γρηγορότερα, αποδοτικότερα και δυναμικότερα απ’ την θρυλική «ελεύθερη αγορά»; Θα μπορούσε η μορφή – κράτος να καθοδηγήσει όχι την 2η βιομηχανική επανάσταση σε μια κατά βάση αγροτική κοινωνία (όπως έκαναν οι μπολσεβίκοι στη ρωσία στα ‘20s και στα ‘30s) αλλά την 3η, την 4η και την 5η, και μάλιστα ορίζοντας τις προδιαγραφές παγκόσμια κάνοντας τον καπιταλιστικό 21ο αιώνα κινέζικο / ασιατικό;

Η ερώτηση που ποτέ δεν τέθηκε στα λίγα χρόνια της (νεο)φιλελεύθερης εποποιίας έσκασε σαν βόμβα (ανομολόγητα; ας το πούμε…) ήδη απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ’10. Όταν π.χ. έγινε σαφές ότι το σχέδιο για την «καταπολέμηση της φτώχιας» στην κίνα (δηλαδή: για την αύξηση της καταναλωτικής δύναμης των πληβείων και την μείωση / διαχείριση των ταξικών εντάσεων), μέσα από μαζικές κρατικές επενδύσεις σε υποδομές, πανεπιστήμια, δίκτυα, πριμοδότηση των καινοτόμων ερευνών, πέτυχε· και αφορούσε το ασύλληπτο για τα δυτικά μέτρα μέγεθος των 900 εκατομυρίων υπηκόων! Όταν έγινε ακόμα σαφές ότι δυο κατσαβιδάκηδες στο γκαράζ ενός σπιτιού μπορούν να εφεύρουν το «ποντίκι» και την “επιφάνεια εργασίας” στους υπολογιστές – αλλά δεν πρόκειται ποτέ να εφεύρουν μια ποικιλία ριζιού που ποτίζεται με θαλασσινό νερό, αλλάζοντας εντελώς τα δεδομένα για την διατροφή (και την ζωή) εκατομμυρίων ασιατών πληβείων που υποφέρουν από έλλειψη γλυκού νερού…

Ήταν σοκ, το οποίο γίνεται ακόμα πιο έντονο όσο περνάει ο καιρός. Το αυταρχικό κινεζικό καθεστώς οργάνωσε τις ψηφιακές επικοινωνίες και όλες τις ψηφιακές σχέσεις των υπηκόων μεταξύ τους και με το κράτος σε μια ενιαία πλατφόρμα· κάνοντας πραγματικότητα ένα όνειρο (ή έναν εφιάλτη) που και στη δύση θα εκτίναζε την παραγωγικότητα, την καταναλωτικότητα, και τον έλεγχο του κοινωνικού εργοστάσιου… Αλλά, όπως θα υπονοούσε κι ένας αριστερούλης μεγαλοδημοσιογράφος, «… πώς μπορεί αυτό να επιτευχθεί στις δυτικές, φιλελεύθερες δημοκρατίες;…». Καλή ερώτηση…

Για την δική μας εργατική, κριτική ανάλυση, ο κινεζικός καπιταλισμός δεν είναι ένα γεωπολιτικό «ατύχημα» που θα το τακτοποιήσουν μερικές ατομικές βόμβες ριγμένες στα σωστά σημεία… Είναι ένα δυναμικό Παράδειγμα καπιταλιστικής συσσώρευσης για το παρόν και το μέλλον. Που ξεκίνησε από μια βάση 1,3 δισεκατομυρίων ανθρώπων, δουλεύτηκε ακριβώς σε μια τέτοια γίγα-βάση «ανθρώπινων κεφαλαίων»· και απέδειξε ότι η «αγορά» είναι περιορισμένης χρήσης· ότι έχει πολύ φθορά, χασούρα και «τριβή»… Κι ότι η μορφή – κράτος, ορατή και σαφής, μπορεί να γίνει ο πετυχημένος «τιμονιέρης» στην καπιταλιστική «ανάπτυξη» του 21ου αιώνα· πολύ πιο πετυχημένος απ’ την «αόρατη χείρα»….

Ποιά είναι η απόδειξη της θέσης μας; Ότι όλο και περισσότερα δυτικά κράτη, ομολογημένα ή όχι, «θα ήθελαν να γίνουν με κάποιον τρόπο κίνα». (Και θα το επιχειρήσουν, με επιθετικούς και βίαιους τρόπους…)

Ένας απ’ αυτούς, ένας απ’ τους τρόπους νομιμοποίησης του αναδυόμενου νεο-κρατισμού, ονομάζεται «το ζήτημα της δημόσιας ασφάλειας» – και έχει δουλευτεί κάτω απ’ τις μύτες σας (μας) στο όνομα της «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας»· τα big data θα του δώσουν νέα εργαλεία και δυνατότητες…. Ένας άλλος τρόπος για την ίδια νομιμοποίηση ονομάζεται «το ζήτημα της δημόσιας υγείας». Πρόκειται για δύο βασικούς τομείς της πρωτοκοσμικής καθημερινότητας, στους οποίους οι αντιρρήσεις μπορούν να κηρυχτούν ακόμα και εκτός νόμου· και όπου η συγκέντρωση κεφαλαίου (που θα διαχειριστεί η μορφή – κράτος) μπορεί να εμφανιστεί όχι σαν «μια λύση ανάμεσα στις άλλες», αλλά σαν η μοναδική.

Καλά το καταλάβατε. Σ’ αυτή τη φάση ο δεύτερος τρόπος λέγεται covid-19· ένα πείραμα βρε αδερφέ!… Μόνο που δεν είναι εντελώς καινούργιος…

Οι εταιρείες κάπως στην άκρη…

Τρίτη 25 Φλεβάρη. Όσες / όσοι έχουν την ηλικία και την πολυτέλεια να θυμούνται, ξέρουν ότι έχουν υπάρξει κι άλλες “υγιεινιστές απειλές” τα τελευταία 25 χρόνια. Η «γρίπη των πτηνών» (στα τέλη των ‘90s), ο sars (αρχές των ‘00s), η «γρίπη των χοίρων» (στα τέλη των ‘00s)… Υπάρχουν ομοιότητες στην προγανδιστική διαχείριση αυτών των περιπτώσεων με την τωρινή του covid-19. Υπάρχει όμως και μια διαφορά που η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί στρατηγικής σημασίας. Αν και σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις τα κράτη «έπρεπε να κάνουν κάτι», η μοίρα της ανθρωπότητας ήταν τότε στα χέρια των (δυτικών…) φαρμακευτικών εταιρειών: η αναμονή και η πιθανότητα ενός εμβολίου ήταν στην πρώτη γραμμή της παραγωγής της παράνοιας. Και το να πει κάποιος ότι η δημαγωγία για εκείνες τις επιδημίες ήταν διαφημιστική εκστρατεία των φαρμακοβιομηχανιών δεν θα ήταν καθόλου υπερβολικό. Τρία ζήτω για το ιδιωτικό κεφάλαιο στην εποχή του (νεο)φιλελευθερισμού!!!

Όμως τώρα (ως τώρα) δεν είναι αυτή η περίπτωση! Παρότι εκατοντάδες ερευνητικά κέντρα κλπ, εταιρειών αλλά και κρατών, ψάχνουν αυτή τη στιγμή σ’ όλο τον κόσμο ένα αντίδοτο, ΔΕΝ είναι οι φαρμακοβιομηχανίες που εμφανίζονται σαν οι «σωτήρες». Πρόκειται για μια παράξενη αλλά όχι ανεξήγητη απουσία – απ’ – το – κάδρο: οι σωτήρες είναι τα κράτη! Και μάλιστα είναι τα κράτη αντιγράφοντας το κινεζικό! Γιατί αυτό το κράτος, αξιοποιώντας την δύναμη που έχει η κεντρική διαχείριση τόσο των τεχνικών όσο και των ανθρώπινων πόρων (: κεφάλαιο), αλλά και ο κεντρικός έλεγχος και η επιβολή πειθαρχικών μέτρων, πέτυχε τα βέλτιστα αποτελέσματα. Σε μιαν εύκολης μεταδοτικότητας αλλά μικρής θνησιμότητας επιδημία… Εξαιρετική άσκηση.

Το ότι δεν είναι οι φαρμακοβιομηχανίες (και το εμβόλιο) αλλά τα κράτη (και οι καραντίνες) στο κέντρο της «διαχείρισης» του covid-19, μοιάζει να έρχεται απ’ το παρελθόν (απ’ την λέπρα…) Δείχνει όμως το γιατί το ερώτημα «αν τα δυτικά κράτη μπορούν να αναλάβουν το τιμόνι της βιοπολιτικής όπως το κινεζικό» για τον 21ο αιώνα (της 4ης και αργότερα της 5ης βιομηχανικής επανάστασης) είναι αυθεντικό· ακόμα κι αν ένας έλληνας αριστερούλης δημοσιογράφος το ξεστόμισε παρεπιπτόντως. Το ότι χρησιμοποιείται ο στρατός (όχι μόνο στην κίνα αλλά και στην ιταλία και παντού όπου χρειαστεί…) στην υγιεινιστική ανα-νομιμοποίηση του κράτους (: νεο-κρατισμός) και όχι η κοινωνία των πολιτών (π.χ. οι μκο…) είναι (κατά τη γνώμη μας) σαφές ως προς την τάση που υποδεικνύει… Το ότι οι «ειδικοί» μιλούν, θέλοντας και μη, για «εμπόλεμη κατάσταση» (απέναντι στον covid-19) είναι βγαλμένο απ’ την καρδιά της καπιταλιστικής συγκυρίας· και δεν χρειάζεται να το καταλαβαίνουν οι ίδιοι. Η Ιστορία δουλεύει πίσω απ’ την πλάτη τους, όπως κάνει συχνά…

Η προηγούμενη πιο πρόσφατη περίπτωση που ο στρατός βγήκε απ’ τα στρατόπεδά του στους δρόμους και στις πλατείες των μητροπόλεων ήταν σχετικά με τον άλλο πυλώνα του νεο-κρατισμού: την «αντιτρομοκρατική δημόσια ασφάλεια».

Το θυμάστε;

(Προσοχή: η άποψη της ασταμάτητης μηχανής ΔΕΝ σημαίνει ότι κάποιοι έφτιαξαν τον covid-19 «επί τούτου»! Τέτοιες επιδημίες είναι αναμενόμενες περιοδικά, και δεν είναι καθόλου παράξενες ή ξαφνικές. Λέμε ότι η επιδημία αξιοποιείται για…)

(φωτογραφία: Εφευρικότητα και ανάγκη: ο κύριος στο βάθος χρησιμοποιεί σαν μάσκα ένα σουτιέν. Με βάση το γνωστό δεδομένο ότι οι σχετικές καμπύλες στα σουτιέν πηγαίνουν δυο – δυο, ο τύπος είτε το έκοψε στη μέση, είτε έχει άλλη μια θέση δίπλα του, για κάποιον αναξιοπαθούντα· στο βαγόνι του μετρό ας πούμε.

Κρατείστε την ιδέα: απ’ όσο μαθαίνει η ασταμάτητη μηχανή οι έμποροι μασκών στο ελλαδιστάν τις κρύβουν ήδη, για να τις πουλήσουν σε πολλαπλάσια τιμή σε λίγες ημέρες… Όχι, σιγά μην έχαναν την ευκαιρία!…)

Καπετάνιε, στεριά στον ορίζοντα!

Τρίτη 25 Φλεβάρη. Δεν είναι πάντως όλα μαύρα με τον covid-19· μην σας παίρνει από κάτω!!! Υπάρχει ένα τουλάχιστον μέρος σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο που είναι coronovirus-free! Επίσημα!! Κι αυτό λέγεται λιβύη· σίγουρα οι περιοχές που ελέγχονται απ’ την κυβέρνηση Sarraj, αφού το δικό του υπουργείο υγείας είναι που ανακοίνωσε τα χαρμόσυνα νέα.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: όλοι σε λαστιχένιες βάρκες, και κατευθείαν για υγιεινιστικό άσυλο στην Tripoli! Όσο είναι καιρός ακόμα!!! Έτσι, αφενός θα δωθεί ένα δυνατό αντιρατσιστικό μήνυμα την πρωτοκοσμική ευρώπη, αφετέρου θα «αντιστραφούν οι προσφυγικές ροές»!!!

Απ’ την άλλη… αυτή η ιταλία… Έχει γίνει εντελώς ανθυγεινό μέρος για να ζει κάποιος!!.. Ποιός covid-19 και χαζομάρες; Απ’ τον περασμένο Οκτώβρη που ξεκίνησε η σαιζόν της εποχιακής γρίπης, έχουν καταγράφει σχεδόν 3 μύρια κρούσματα – και 240 θάνατοι.

Λοιπόν, συνεννοηθήκαμε; Για φέτος διακοπές στην άλλοτε λαϊκή τζαμαχιρία!

Αν αυτοί λογαριάζονται για άνθρωποι…

Δευτέρα 24 Φλεβάρη. Σήμερα αυτό… Και μόνον αυτό. Δεν σηκώνει τίποτα άλλο…. Στη λωρίδα της Γάζας χτες. Κοντά στον «φράχτη»… Δείτε τα video στη μέση του δημοσιεύματος, δείτε ειδικά το δεύτερο. Δείτε το, για όνομα των ανθρώπων, for humans sake, όσο και αν έχετε ευαίσθητα στομάχια και συμβιβασμένες καθημερινότητες. Δείτε το επιτέλους! Σταματείστε να αποστρέφετε το βλέμμα και τις συνειδήσεις σας!!! Σταματείσε την τύφλα!

Για να ξέρουν όλοι όσοι βγάζουν τον σκασμό (και είναι πολλοί) τι ακριβώς υποστηρίζουν…

(Κάπου μεγάλωσαν αυτοί… Σε κάποια κοινωνία… Κάπου τα μαθαίνουν αυτά…)

Ακούστε: η ασταμάτητη μηχανή μεγάλωσε μ’ ένα, ανάμεσα στα άλλα, αντιφασιστικό σύνθημα, τότε που οι λέξεις είχαν νόημα: θάνατος στους εχθρούς του ανθρώπινου είδους!

Πρέπει να το έχουν φωνάξει χιλιάδες αυτό το σύνθημα – αλλά η ασταμάτητη μηχανή δεν τους βλέπει πουθενά· και ξέρει σε γενικές γραμμές που πήγαν. Και που συνεχίζουν να πηγαίνουν, οι επόμενοι και οι μεθεπόμενοι. Αλλά δεν διαπραγματεύεται τις αρχές της, ακόμα κι αν βρισκόμαστε στο παρά ένα του τέλους του κόσμου.

Οι εχθροί του ανθρώπινου είδους είναι “σύμμαχοι” του ελληνικού κράτους, των αφεντικών και των λακέδων τους. Τους πληρώνουμε δηλαδή… Είναι εδώ… Λοιπόν ένα σας απομένει. Καθήστε κοιτώντας το ταβάνι, ανάψτε τσιγάρο αν το αγαπάτε, δείτε τους λακέδες και τους τσατσορούφιανους να τρέφονται με ανθρώπινη σάρκα χωρίς να σας κάνουν την χάρη να σώσουν την ψυχή σας, και αποφασίστε τι θα πράξετε. Μια και για πάντα απο ‘δω και πέρα.

Αν αποφασίσετε ότι πρέπει να κάνετε το σωστό, ίσως (ίσως λέμε…) αυτή εδώ η φλυαρία να είναι μια μικρή, πολύ μικρή βοήθεια. Που μακάρι να μην την χρειάζεσθε…

Αλλιώς… (Προφανώς: έχετε τις δουλειές σας… Τα παιδιά, τα σκυλιά, τα αρθριτικά, τα δάνεια…)

Idlib

Κυριακή 23 Φλεβάρη. Μετά την απελευθέρωση (ή κατάκτηση, όπως το βλέπει ο καθένας) ικανού εδάφους στα δυτικά του Aleppo, τόσου όσο χρειαζόταν για να εξασφαλιστεί το αεροδρόμιο της πόλης από ρουκέτες, όλμους και ό,τι άλλο επέμεναν να ρίχνουν οι αντικαθεστωτικοί της HTS, η δράση του συριακού στρατού ‘n’ friends δείχνει να επιστρέφει στο νότο, νότια του M4. Εν τω μεταξύ οι «επαφές» μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας, σε διάφορα επίπεδα (συμπεριλαμβανόμενης της «κορυφής»…) είναι καθημερινές· ενώ έχει αναγγελθεί για τις 5 Μάρτη μια «τετραμερής», με συμμετοχή Βερολίνου και Παρισιού (είναι αξιοθαύμαστη η υπομονή ως τότε του τουρκικού καθεστώτος που υποτίθεται ασφυκτιά στο Idlib….)

Γιατί λοιπόν, παρά τις συνεχείς συζητήσεις μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας δεν έχει συμφωνηθεί ως τώρα η πολυπόθητη (και πολλά σημαίνουσα…) εκεχειρία στο Idlib; Ένας απ’ τους λόγους, καθόλου αμελητέος, είναι ότι το τουρκικό καθεστώς πρέπει να ελέγξει με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία απ’ ότι ως τώρα το «αντικαθεστωτικό δυναμικό» του θύλακα – δηλαδή την HTS. Μπορεί μεν ο συριακός στρατός ‘n’ friends να εξασφάλισε τον έλεγχο του M5 και της δυτικής πλευράς του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι αντικαθεστωτικοί δεν μπορούν να ρίχνουν προς την μεριά του δρόμου από οβίδες μέχρι drones.

Αυτό που απαιτείται απ’ την Άγκυρα (πέρα και πίσω απ’ το θέατρο των δήθεν «σκληρών μαχών» των μισθοφόρων της με τον συριακό στρατό…) είναι να εξασφαλίσει, επιτέλους, τον έλεγχο του Idlib – των 3 εκατομυρίων ενόπλων και αόπλων. Ένας τρόπος υπάρχει πια για να γίνει αυτό, κι αυτόν ακολουθεί το τουρκικό καθεστώς: χιλιάδες τούρκοι στρατιώτες στα καινούργια “σύνορα”. Και, κάτι που δεν έχει φανεί ακόμα: συγκράτηση των μισθοφόρων του τοξικού και του Τελ Αβίβ μακριά, πολύ μακριά απ’ την ακτίνα βολής κατά των ρωσικών βάσεων.

Διάφοροι διεθνείς “αναλυτές”, εγκάθετοι και μη, συνεχίζουν να ελεεινολογούν την υποτιθέμενη “ήττα” του Erdogan στο Idlib. Αποφεύγουν ωστόσο να απαντήσουν στο ερώτημα των πολλών εκατομυρίων: αν η Άγκυρα ήθελε όντως να αντιμετωπίσει την προώθηση του συριακού στρατού ‘n friends στο Idlib, γιατί μετακόμισε τουλάχιστον 5.000 απ’ τους «δικούς» της αντικαθεστωτικούς στο λιβυκό πεδίο μάχης; Γιατί αδυνάτισε τόσο συστηματικά την όποια άμυνα του Idlib, ενώ μπορούσε να στείλει στον Sarraj είτε τακτικό τουρκικό στρατό σε μεγαλύτερα νούμερα, είτε καυκάσιους μισθοφόρους – οτιδήποτε τέλος πάντων εκτός απ’ τους πολύτιμους αμυντικούς, λίμπερο και ανασταλτικούς χαφ του θύλακα;

Εγκάθετοι ή μη αυτοί που κάνουν μνημόσυνα στον τουρκικό ιμπεριαλισμό (και, έμμεσα, στο μπλοκ της Αστάνα) ούτε απαντούν, ούτε συσχετίζουν καν το λιβυκό πεδίο μάχης με το συριακό. Η αλήθεια τους είναι δυσάρεστη: η Άγκυρα έκανε ένα πρώτο ξεσκαρτάρισμα, έναν πρώτο διαχωρισμό μεταξύ των δικών της ενόπλων (που παρά τις προσπάθειές της ήταν μειοψηφία στο Idlib – ειδικά μετά την δολοφονία διάφορων “συμβιβαστικών” οπλαρχηγών απ’ την αμερικανική αεροπορία τον περασμένο Οκτώβρη – αυτό έχει ξεχαστεί; – ναι!!!) μεταφέροντάς τους εκτός συριακού πεδίου!

Κάποιος θα έλεγε ότι ένας τέτοιος χωροταξικός διαχωρισμός των “moderate” απ’ τους “hard core” είναι εξεζητημένος – υπήρχαν όμως αποτελεσματικότερες ιδέες; Όπως και νάχει δεν είναι αρκετός. Για να είναι βιώσιμη μια εκεχειρία (άντε, με μικρές παραβιάσεις) θα πρέπει οι της HTS σχεδόν να καταθέσουν τα όπλα – έστω στην Άγκυρα. Κι αυτό δεν έχει επιτευχθεί.

Σίγουρα είναι βολικό να διαλέγει κανείς κομμάτια απ’ το συριακό πεδίο μάχης για να τα ερμηνεύει όπως τον συμφέρει. Πρέπει να θυμίσουμε πάντως ότι η συμμαχία Άγκυρας – Μόσχας – Τεχεράνης – Δαμασκού – Ντόχα δεν έγινε από ανία. Και οι αιτίες που την έκαναν αναγκαία εξακολουθούν να ισχύουν στο ακέραιο.

(Λέμε τώρα…)

(φωτογραφία: Όλοι οι πληροφοριοποιημένοι σοφοί της διεθνούς δημαγωγίας, που βλέπουν και προβλέπουν «ενδοΑστανική» σύγκρουση στον θύλακα του Idlib αποφεύγουν τον κόπο να εξηγήσουν το τι σημαντικό έχει αυτή η περιοχή για να γίνει αιτία ενός τόσο σοβαρού καυγά. Ενός ρωσο-τουρκικού πολέμου… Είναι όμως εύλογη η φυγοπονία τους: απλά το κοινό τους δεν κάνει τέτοιες απλές ερωτήσεις, αφού είναι κι αυτό πλρηοφοριοποιημένο! Που σημαίνει: πέφτουν οι σημερινές εντυπώσεις, οι αυριανές θα πατήσουν από πάνω και θα διαγράψουν τις προηγούμενες, και ούτω καθεξής…

Αφού η καθημερινότητα έξω απ’ τον στενό και ζόρικο κύκλο των συνηθισμένων ευθυνών, καθηκόντων και σχέσεων είναι η επιφάνεια μιας τεράστιας λίμνης όπου τα κυκλικά κύματα από ένα βότσαλο σβήνουν γρήγορα για να αντικατασταθούν απ’ τα επόμενα, γιατί να μην αναδύονται τέρατα απ’ τον βυθό της;)

Η κατασκευή της παράνοιας 5

Κυριακή 23 Φλεβάρη. Ένας νεκρός σε τροχαίο ατύχημα είναι ένας νεκρός. Ένας νεκρός απ’ τον covid-19 δεν είναι «ένας» νεκρός. Είναι ο Πρώτος. Ούτε ο επόμενος είναι «ένας». Είναι ο Δεύτερος.

Η μετατόπιση στον τρόπο αρίθμησης ούτε τυχαία είναι ούτε αθώα. Το απόλυτο αριθμητικό επίθετο (ένας, δύο κλπ) δείχνει ποσότητα. Το τακτικό αριθμητικό επίθετο (πρώτος, δεύτερος, κλπ) δείχνει σειρά. Το αριθμητικό «ένας» σημαίνει «ένας». Το αριθμητικό «πρώτος» σημαίνει έπονται κι άλλοι· περιμένουμε κι άλλους· εντέλει (κρυφά…) θα θέλαμε κι άλλους.

Συνεπώς, πριν καν υπάρξει (μεγάλη) ποσότητα νεκρών απ’ τον covid-19 κατασκευάζεται ο προϊδεασμός του «επερχόμενου κύματος»· η αναμονή του· ή, ακόμα καλύτερα «ποιά αναμονή του;», είναι εδώ, κάπου γύρω! όπου νάναι εμφανίζεται!.. Τι εμφανίζεται; Ο θάνατος! Ατομικός μεν επειδή ΣΕ αφορά· μαζικός δε επειδή έτσι μοιάζει πειστικότερο (σε κοινωνίες υψηλού ατομισμού) ότι μπορεί-και-να-μην-την-γλυτώσεις.

Με το «πρώτος νεκρός» εγκαθίσταται μια «αγωνιστική παράσταση Θανάτου»: κατασκευάζεται η αγωνία (που στα ελληνικά έχει την ίδια ετυμολογική καταγωγή, απ’ τη λέξη «αγών», που με την σειρά της κατάγεται απ’ το «άγω»…) που πρέπει να γίνει αμέσως συναίσθημα, κι όχι να μείνει αδιάφορες λέξεις. «Πρώτος νεκρός»: δεν είναι κάποιος που βιάστηκε να πεθάνει, κάποιος που έτρεξε να πέσει πάνω στον Μαύρο Άρχοντα πριν προλάβουν άλλοι να του πάρουν την δόξα· είναι η αρχή ενός «ντόμινο»!…

Τι κι αν η καταμετρημένη πραγματικότητα δείχνει επίμονα το αντίθετο! Τι κι αν απ’ τους 634 με «θετικό τεστ» στο κρουαζερόπλοιο diamond princess έζησαν οι 632; Τι κι αν απ’ τα 1200 διαπιστωμένα κρούσματα σε 26 κράτη του κόσμου (εκτός κίνας) τα 1192 έζησαν; (Χθεσινή ανάρτηση). Τι κι αν όλες οι καταγραφές δείχνουν ότι ένα μεγάλο ποσοστό περιστατικών δεν εμφανίζει καν συμπτώματα, ενώ ένα ακόμα μεγάλο ποσοστό εμφανίζει ήπια τέτοια (τύπου ήπιας γρίπης);

Η σύγχρονη, post modern και post industrial κατασκευή της παράνοιας ξεπερνάει (για την ακρίβεια: ξεσκίζει!) ακόμα κι εκείνα τα δεδομένα που πριν μισό αιώνα, στον (τότε) καπιταλιστικό κόσμο, θα ήταν καθησυχαστικά…

Η κατασκευή της παράνοιας 6

Κυριακή 23 Φλεβάρη. Η Σούζαν Σόντακ, στο Illness as Metaphor, Aids and its Metaphors (εκδόθηκε το 1991) σημειώνει απ’ την αρχή: … Κάθε νόσος η οποία αντιμετωπίζεται ως μυστήριο και προκαλεί έντονο φόβο πιστεύεται πως είναι ηθικά, αν όχι κυριολεκτικά, μεταδοτική…

Η «μεταδοτικότητα» είναι μεν ένα πραγματικό στοιχείο για κάποιες ασθένειες· αλλά δεν είναι από μόνη της «αρρώστια»!!! Όμως στην περίπτωση του covid-19 που έχει πραγματική θνησιμότητα πολύ μικρότερη κι από εκείνη της κοινής γρίπης, στην κατασκευή του Φόβου αξιοποιείται με το ίδιο βάρος (ή και με ελαφρά μεγαλύτερο) ο αριθμός των κρουσμάτων· δίπλα στον αριθμό των νεκρών (αρκεί αυτός ο τελευταίος να είναι τουλάχιστον τετραψήφιος). Η ταχύτητα μετάδοσης ενος ιού που γενικά περνάει απαρατήρητος (ως προς τα συμπτώματα) υπονοείται η ίδια σαν παθολογικό ζήτημα, σαν αρρώστια· σαν προκαταβολή θανάτου. Το κοντέρ των κρουσμάτων στην κίνα, πενταψήφιο ήδη, χρησιμοποιείται σαν γενική αναπαράσταση του Κακού (άσχετα απ’ το γεγονός ότι το 97% ζει…)· κι έτσι όχι το μικρό ποσοστό της θνησιμότητας αλλά η «πιθανότητα να κολλήσεις» εμφανίζεται σαν θανατηφόρα αρρώστια!

Ο Σόντακ μνημονεύει ένα σχόλιο του Νίτσε (απ’ το Αυγή: σκέψεις για τις ηθικές προλήψεις):

…Η σκέψη της αρρώστιας! – Πιστεύω πως θα ήταν σημαντικό να ηρεμήσουμε τη φαντασία του ανήμπορου, έτσι ώστε τουλάχιστον να μην πρέπει να υποφέρει, όπως γίνεται μέχρι τώρα, περισσότερο από τη σκέψη της αρρώστιας παρά από την ίδια την αρρώστια. Θα ήταν κάτι πολύ σημαντικό!…

Το αντίθετο ακριβώς είναι το πολύ σημαντικό για τους κατασκευαστές της παράνοιας! Η σκέψη της αρρώστιας (μιας αρρώστιας στατιστικά ασήμαντης…) πρέπει να γίνει έμμονη ιδέα· η σκέψη της αρρώστιας πρέπει να γίνει αρρώστια η ίδια· η σκέψη της αρρώστιας πρέπει να εξασφαλίσει την αποδοχή οποιουδήποτε «μέτρου προστασίας της δημόσιας υγείας» – που οπωσδήποτε περιλαμβάνει στα θεμέλιά του ένα digital (υγιεινιστικό) υπερ-πανοπτικό!

Η σκέψη της αρρώστιας συμπεριλαμβανόμενης της σκέψης της μεταδοτικότητάς της (αποχωρισμένης απ’ την πραγματική θνησιμότητα ή την βαριά νόσηση…) είναι καθολική, μονότονα επαναλαμβανόμενη Προτροπή Φόβου. Ο «ιός» είναι αόρατος – και «παμφάγος». Είναι (εν δυνάμει) παντού: σε πράγματα, σε συνηθισμένες καθημερινές επιφάνειες, στον αέρα. Κι αφού δεν υπάρχει προληπτικό εμβόλιο «θωράκισης» του σώματος του καθενός και, αφηρημένα, της κοινωνίας, η μόνη άλλη λύση είναι ο αποκλεισμός, η καραντίνα όλων όσων προκύπτουν «θετικοί» στα τεστ: ευτυχώς, όμως, χάρη στην 3η βιομηχανική επανάσταση, ο αποκλεισμός δεν είναι απόλυτος… Μπορεί να επικοινωνεί ο καθένας (αποκλεισμένος) με τον «έξω κόσμο» ηλεκτρονικά· ο covid-19 είναι εντελώς «αναλογικός» και δεν κρύβεται σε ηλεκτρόνια…

Έχουμε λοιπόν «προσωρινές Σπιναλόγκες» σαν αναγκαστικό μέτρο, εκπολιτισμένες κατά το ότι η επικοινωνιακή δικτύωση δεν είναι τυπικά παθολογική… Με βάση τις αναπαραστάσεις του Κακού δεν είναι μια χαρά επίκαιρη βιοπολιτική;

Απ’ ότι φαίνεται είναι… Αρκεί να μην σου τύχει!

Η κατασκευή της παράνοιας 2

Σάββατο 22 Φλεβάρη. Το Πεκίνο κάνει το ένα… Το Πεκίνο κάνει το άλλο… Ο covid-19 είναι ο Υιός ο Αναμενόμενος, που θα καταστρέψει τον καπιταλιστικό κόσμο – και θα φταίει η κίνα… Η αρθρογραφία και η δημαγωγία για την επιδημία που τόσο έχει αγαπηθεί (σαν «παγκόσμια απειλή») ξεφεύγει διαρκώς προς καινούργια ύψη τρομοκρατίας. Αρκεί 1 (μία) διαγνωσμένη περίπτωση (όχι θάνατος, απλά «θετικό» αποτέλεσμα στα σχετικά τεστ…) οπουδήποτε στον πλανήτη, και γίνεται αμέσως είδηση. Δεν συζητάμε αν είναι παραπάνω οι περιπτώσεις.

Πριν μια βδομάδα, στις 15 Φλεβάρη, ανακοινώθηκε ένας θάνατος απ’ τις επιπλοκές του covid-19 στη γαλλία… Επρόκειτο για έναν 80χρονο κινέζο, που είχε ταξιδέψει για τουρισμό απ’ την επαρχία Hubei (το «επίκεντρο») στη γαλλία… Η είδηση του «πρώτου θανάτου στην ευρώπη» έσπειρε τον τρόμο που μπορούσε… Εκείνα που δεν ειπώθηκαν ήταν αυτά:

Πρώτον, ο 80χρονος είχε πάει στο Παρίσι με την κόρη του (50 χρονών; 55; 60;) που επίσης αρρώστησε· και έγινε καλά… Δεύτερον, στις 15 Φλεβάρη είχαν διαπιστωθεί πάνω από 500 «θετικές» περιπτώσεις, σε 24 κράτη (πλην την κίνας) – και μόνον 3 θάνατοι. Παγκόσμια θνησιμότητα επί των διαπιστωμένων περιπτώσεων (και όχι, βέβαια, επί του συνολικού πληθυσμού των 24 κρατών…); 0,6%…

Στις 21 Φλεβάρη (χτες) οι «θετικές» περιπτώσεις εκτός κίνας, σε 26 κράτη, ήταν 1200 – και οι θάνατοι 8. Θνησιμότητα; 0,66%… Οι 634 περιπτώσεις ήταν σ’ ένα κρουαζιερόπλοιο έξω από ιαπωνικό λιμάνι – με συνoλικά 3711 επιβάτες (τουρίστες και πλήρωμα). Οι θάνατοι ήταν 2. Θνησιμότητα; 0,3%…

(Στην κίνα το αντίστοιχο ποσοστό 3%… Συνεπώς το κινεζικό καθεστώς δεν είναι σπουδαίος ψεύτης, αφού αναγνωρίζει πενταπλάσια έως δεκαπλάσια θνησιμότητα στην επικράτειά του σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο… Κάποιοι έχουν αρχίσει να διατυπώνουν θεωρίες περί “καχεκτικού dna” των κινέζων και των ασιατών γενικά, που είναι υποτίθεται επιρρεπές σε σοβαρές βλάβες από τέτοιους “κορωνο-ιούς”…)