Category: Ασταμάτητη μηχανή

Ο συνοριοφύλακας 1

Τρίτη 11 Φλεβάρη. Η ελληνική εθνική ιδεολογία (που σημαίνει τόσο οι ιερείς της όσο και τα θύματά της) θεωρεί το ελλαδιστάν, σαν επικράτεια και γεωγραφική θέση, σύνορο. Είναι πολιτική γεωγραφία· είναι η βάση πάνω στην οποία έχει στηριχτεί η ελληνική, εθνική, ιμπεριαλιστική «αιτία ύπαρξης» του ελλαδιστάν: η απόσπαση γεωπολιτικών προσόδων.

Κι αυτή η αντίληψη είναι τόσο οργανική όσο η ίδια η ιστορία του ελληνικού κράτους. Αυτό το κράτος κατασκευάστηκε από τις 3 «μεγάλες δυνάμεις» (αγγλία, γαλλία, ρωσία) όχι σύμφωνα με τα όνειρα της διάσπαρτης στην ευρώπη και την μέση ανατολή ελληνικής αστικής τάξης (: η Χάρτα του Ρήγα…) αλλά σαν προκεχωρημένο φυλάκιο τους στην ανατολική Μεσόγειο / νότια βαλκανική χερσόνησο. Οι πολιτικοί διαχειριστές αυτού του προτεκτοράτου, οι «προεστοί» και οι «κοτσαμπάσηδες», κατάλαβαν αυτήν την γενέθλια αιτία και την πρόβαλαν στο μέλλον (τους): το ελλαδιστάν είναι μια συνοριακή βάση – και θα επεκτείνεται σαν «μετατόπιση συνόρων» υπέρ κάποιας μυθικής «δύσης» και εναντίον μιας επίσης μυθικής «ανατολής», με αυτούς σαν σταθερούς διαχειριστές του εδάφους, της εργασίας, της πολιτικής γεωγραφίας (των ανταγωνισμών) στην ευρύτερη περιοχή.

(Πάνω σ’ αυτή την εθνική ιδεολογία / διεθνή νομιμοποίηση ανασκευάστηκε και η ιστορία. Οι μηδικοί πόλεμοι, ξαφνικά, απέκτησαν μια καινούργια «διεθνή / ευρωπαϊκή» αξία: προστάτεψαν την ευρώπη απ’ τους βάρβαρους / πέρσες…)

Στο πέρασμα των δεκαετιών ο βασικός εχθρός (η εχθρική ανατολή απέναντι στην οποία θα έπρεπε να επεκταθεί το ελληνικό σύνορο της δύσης) ήταν η οθωμανική αυτοκρατορία· και αργότερα το τουρκικό κράτος. Ενδιάμεσα, απ’ το τέλος του Β παγκόσμιου ως την δεκαετία του ’70 ο αντίπαλος ήταν διαφορετικός: το «ανατολικό μπλοκ» κατ’ αρχήν στα βαλκάνια. Σε όλες της περιπτώσεις, πάντως, σαν «διεθνής αξία του ελληνικού οικοπέδου» εκλαμβανόταν τόσο απ’ τους ιθαγενείς όσο και απ’ τα ντόπια αφεντικά η συνοριακή θέση και λειτουργία του.

Στην πιο γλαφυρή και κωμική εκδοχή της μπορούσε να δει κανείς αυτήν την υποστασιακή αλήθεια του ελλαδιστάν, την αλήθεια Είμαι Σύνορο και Γουστάρω!, στη δεκαετία του ’90, αν τύχαινε να ταξιδέψει οδικά προς την τουρκική επκράτεια και απ’ την τουρκική προς την ελληνική. Είτε στα περάσματα του Έβρου είτε στα λιμάνια των νησιών του ανατολικού Αιγαίου μεγάλες μεταλλικές ταμπέλες, με το σήμα της ε.ε. και τα λόγια «καλώς ήρθατε στην ευρώπη»… Που σήμαινε: Ξένε, μόλις γλύτωσες απ’ την παρακμή… Στραμμένες αυτές οι ταμπέλες προς την τουρκική επικράτεια δεν πληροφορούσαν τους ταξιδιώτες (που έφταναν στο ελλαδιστάν και καθόλου στην ήπειρο ευρώπη, αφού αυτή περιλαμβάνει και την Istanbul για παράδειγμα…) ότι τους περιμένει κάποιο τελωνείο… Συνομιλούσαν με την ιστορία και την γεωγραφία· έβγαζαν την γλώσσα στην «καθυστερημένη» και «απολίτιστη» ανατολή / ασία / τουρκία, καμαρώνοντας πως όποιος περνούσε από εκεί προς τα δυτικά έμπαινε σ’ έναν καινούργιο, λαμπρό, πολιτισμένο και πλούσιο κόσμο…

(Σε μια εντελώς διαφορετική ιδεο-συγκρότηση, οι έλληνες θα μπορούσαν να αντιλαμβάνονται εαυτούς όχι σα συνοριοφύλακες της μυθικής δύσης αποδεχόμενοι την δική της πολιτική γεωγραφία και τους δικούς της διαχωρισμούς, αλλά σαν ένα μικρό μέρος των πολιτισμών και των λαών της Μεσογείου και της μέσης Ανατολής…

Αλλά αυτό είναι άλλη, μεγάλη συζήτηση…)

Ο συνοριοφύλακας 2

Τρίτη 11 Φλεβάρη. Όταν άρχισε η μεγάλη φυγή των προσφύγων / μεταναστών που είχαν συγκεντρωθεί στην τουρκική επικράτεια (στο μεγαλύτερο μέρος τους απ’ την συρία και το ιράκ) προς την δική τους «αμερική» (την κεντρική και βόρεια ευρώπη) μέσω του ελληνικού εδάφους, η ιδέα (και, κυρίως, η «διεθνής πολυτιμότητα» του συνοριοφύλακα απέναντι στην τουρκία / στον ανατολίτη εχθρό) άναψε πολλά λαμπάκια σε πολλά κεφάλια ντόπιων αφεντικών. Είτε τοπικών είτε εθνικών. Όπως φάνηκε γρήγορα (όταν τα κράτη προορισμού στην κεντρική ευρώπη διέταξαν «stop!») υπήρχαν διάφορα επίπεδα προσόδων που μπορούσαν να αποσπαστούν απ’ την θέση και τον ρόλο Είμαι Σύνορο, Είμαι Συνοριοφύλακας, και Γουστάρω!

Τα «μικρά» (πολλών ειδών) αφεντικά στα νησιά, για παράδειγμα, έπιασαν στον αέρα την ευκαιρία του λαθρεμπορίου. Εδώ το «λαθρε-» δεν αφορά την παράνομη εισαγωγή κάποιων εμπορευμάτων, αλλά την παράνομη και κατά βούληση τιμολόγηση στοιχειωδών εμπορευμάτων / βασικών αναγκών απέναντι σε ανθρώπους που, τυπικά, βρίσκονται «εκτός νόμου»: απ’ τα κωλόχαρτα και τις σοκολάτες μέχρι την φόρτιση των κινητών… Αφορά, επίσης, την λαθραία πώληση των μηχανών απ’ τις βάρκες πίσω στα τουρκικά γραφεία παράνομων ταξιδιών…

Για τα «κεντρικά» αφεντικά το ζήτημα ανέδειξε άλλου είδους πολιτικές προσόδους: την στρατοαστυνομική «φύλαξη των συνόρων». Και την μέσω αυτής ενίσχυση των ελληνικών «εθνικών απαιτήσεων» στη θάλασσα του Αιγαίου. Ο κουτοπόνηρος υπολογισμός ήταν πως αν είτε το νατο είτε η frontex είτε και οι δυο μαζί περιπολούν στα ελληνικά θαλάσσια σύνορα (για να απωθούν τις βάρκες των προσφύγων…) τότε αυτά τα σύνορα (αμφισβητούμενα, ως γνωστόν, σε διάφορα σημεία…) θα «μπετοναριστούν».

Σε κάθε επίπεδο και κλίμακα οι λογαριασμοί ήταν τυπικά ίδιοι: η απόσπαση του μέγιστου δυνατού οφέλους απ’ την θέση «συνοριοφύλακας»… Όπως, όμως, είναι λογικό και αναμενόμενο, τα οφέλη και τα κέρδη του συνοριοφύλακα σχετίζονται με παραμέτρους που δεν τις ορίζει ο ίδιος.

Η χρεωκοπία του συνοριοφύλακα

Τρίτη 11 Φλεβάρη. Η ιδέα ότι το Δουβλίνο 2 επιβλήθηκε στο ελλαδιστάν είναι τόσο σωστή όσο η άλλη, ότι τα «μνημόνια έφεραν την κρίση». Η προθυμία των ντόπιων αφεντικών να παίξουν τον ρόλο του συνοριοφύλακα για λογαριασμό των «ευρωπαίων εταίρων» είναι ενσωματωμένη στην εθνική κρατική ιδεολογία απ’ την εποχή… της ναυμαχίας του Ναυαρίνου! Για τα ελληνικά δεδομένα αυτή η συμφωνία «διαχείρισης των προσφυγικών ροών» ήταν κομμένη και ραμμένη στην κολακευτική εθνική πεποίθηση ότι το ελλαδιστάν είναι η ευρωπαϊκή εσχατιά στη μέση Ανατολή, φάτσα κάρτα απέναντι σ’ έναν λίγο πολύ βάρβαρο, και σίγουρα ανατολίτη εχθρό.

Εκείνο που η εθνικιστική τύφλωση εμπόδισε τους τότε διαχειριστές αυτής της καλής τύχης (του να «αντιμετωπίζουν τα στίφη των βαρβάρων»…) να καταλάβουν ήταν ότι ο πραγματικός συνοριοφύλακας της ευρώπης έναντι των εκατομμυρίων προσφύγων / μεταναστών είναι … αυτός ο ανατολίτης εχθρός! Η τουρκία. Οι περιβόητες buffer zones φτιάχνονται εκτός συνόρων· όχι εντός! Το τουρκικό καθεστώς ανέλαβε αυτήν την ευθύνη για τους δικούς του λόγους, και την έχει υπηρετήσει ικανοποιητικά… Το ελλαδιστάν μπήκε στο δίπολο της «ανάσχεσης» σαν «δεύτερη γραμμή άμυνας» – νομίζοντας το αντίθετο, νομίζοντας ότι είναι προπύργιο. Ενώ, δηλαδή, τα ντόπια αφεντικά (παρακμιακά έτσι κι αλλιώς) νόμιζαν ότι υπηρετούν τα ευρωπαϊκά τείχη και πως, άρα, θα έχουν άφθονο χρήμα και κάθε είδους υποστηρίξη σ’ αυτόν τους τον ρόλο, πρακτικά ενώθηκαν πιο σφικτά με μια γραμμή φόβου, πόνου και αίματος με τα τουρκικά παράλια· και, μάλιστα, με τις αρμοδιότητες του έσχατου, άρα του πιο αιμοβόρου μπάτσου της συνοριακής διάταξης.

Η απώθηση αυτού του δεσμού, που είναι πραγματικός, γεωγραφικός και ιστορικός, εκφράζεται με το μόνιμο «ποίημα» ότι ο «σουλτάνος» (ο Erdogan δηλαδή) «ανοίγει και κλείνει τις ροές μεταναστών προς το ελλαδιστάν» άλλοτε για να το εκβιάσει και άλλοτε για να εκβιάσει την ευρώπη. Δεν περνάει καν απ’ το μυαλό του ελληνικού εθνοφασισμού πως άνθρωποι που θέλουν να φτάσουν σε έναν προορισμό όπου ελπίζουν σε καλύτερη τύχη μπορούν να διαφύγουν από οποιαδήποτε απαγόρευση. Οι ελληνοφασίστες, μετατρέποντας αυτό που λένε «ροές» σε ανόργανη, χωρίς θέληση και αξιοπρέπεια ύλη, απ’ την μια μεριά μυθοποιούν αυτόν που θεωρούν ότι κουμαντάρει την «βρύση», και απ’ την άλλη εκδηλώνουν τον βαθύ ρατσισμό τους απέναντι σε ανθρώπους που είναι πολύ πιο ικανοί απ’ τον μέσο έλληνα νοικοκύρη.

Η συμφωνία Δουβλίνο 2 ταίριαζε, λοιπόν, στις προδιαγραφές του ελληνικού γεωπολιτικού προσοδισμού· υπό την προϋπόθεση ότι οι φυγάδες θα έρχονταν με τέτοιο ρυθμό ώστε να στιβάζονται στις «Μόριες» – και να πεθαίνουν απ’ το κρύο, για να αποτρέπονται νέες αφίξεις. (Αυτό ήταν το φαιορόζ σχέδιο. Το προηγούμενο, το «σαμαροβενιζελικό», ήταν να βουλιάζουν τις βάρκες «περίεργα μαυροφορεμένα κομμάντο», και να πνίγονται οι φυγάδες…. Παραλλαγές ανθρωπισμού…). Το πράγμα δεν πήγε ακριβώς έτσι. Και δεν πήγε έτσι όχι επειδή ο «σουλτάνος» ανοιγοκλείνει τις στρόφιγγες· αλλά επειδή κανένα κάθαρμα, ελληνικό, ευρωπαϊκό, αμερικανικό ή οτιδήποτε άλλο δεν μπορεί να αναμετρηθεί με τις δυνάμεις και την αποφασιστικότητα ανθρώπων που θέλουν να φτάσουν στον σκοπό τους. Και επειδή το να φτιάχνεις αποθήκες ανθρώπων είναι παιχνίδι με τον διάολο: μπορεί να ξεχυλίσουν, ενόσω αυτοί παραμένουν άνθρωποι…

Με δυο λόγια τα «στίφη των βαρβάρων» άρχισαν να υπερφαλαγγίζουν τους λογαριασμούς του γεωπολιτικού προσοδισμού του συνοριοφύλακα, αφενός με τον «όγκο» τους, αφετέρου με την ικανότητά τους να πολιτικοποιούνται· με άλλα λόγια να απαιτούν, στο έδαφος του «καλωσήρθατε στην ευρώπη», τα στοιχειώδη δικαιώματά τους. Με όλο το πάθος και το κουράγιο εκείνων που έχουν όλα τα δίκια του κόσμου με το μέρος τους.

Η βία του συνοριοφύλακα

Τρίτη 11 Φλεβάρη. Το κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο που εμποδίζει αυτούς τους συκοφαντημένους ανθρώπους να προχωρήσουν είναι το ίδιο ακριβώς που παρέχει «χρυσές βίζες» σε οποιονδήποτε έρθει από οπουδήποτε και έχει 250 χιλιάρικα να τα ρίξει σε αγορά ακινήτων. Πρακτικά, όποιος δηλώσει στο ελλαδιστάν πως αγόρασε ακίνητο με 250 χιλιάρικα (στην πράξη ακόμα και με τα μισά, αλλά αυτό είναι διαφορετική ιστορία) εξασφαλίζει ελευθερία κινήσεων στην «ζώνη Σέγκεν» για τον ίδιο και όλους τους πρώτου βαθμού συγγενείς του, για τα επόμενα 5 χρόνια κατ’ αρχήν. Αυτό μπορεί να αφορά ακόμα και 8 ή και 10 συγγενείς τέτοιου είδους. (Σύζυγο, παιδιά, γονείς του ίδιου, γονείς συζύγου).

Αυτή είναι η θεσμική πραγματικότητα που χωρίζει την «τύχη» των προσφύγων / μεταναστών απ’ την «τύχη» των ίδιων ακριβώς ανθρώπων αν ένας ανά οικογένεια είχε να καταθέσει στον τραπεζικό λογοριασμό κάποιου έλληνα μεσίτη ή ιδιοκτήτη 250.000 ευρώ. Αυτό το ποσό είναι η ταρίφα του συλλογικού θεσμικού νταβατζή που όντας 110% τέτοιος χωρίζει την ήρα απ’ το σιτάρι – για λογαριασμό του προσοδισμού.

Προσδιορίζει όμως αυτή η θεσμική πραγματικότητα και το τι θα μπορούσε να κάνει το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο αν ΔΕΝ ήταν αυτό που είναι: αν δεν κυνηγούσε τον γεωπολιτικό προσοδισμό μέσω της «συνοριακής λειτουργίας» του για λογαριασμό των «εταίρων /συμμάχων» του. Θα μπορούσε να δίνει άδεια διέλευσης και ταξιδιωτικά έγγραφα στους πάντες – με παράβολο 10 ευρώ… Laissez passer λέγεται αυτό, και είναι φιλελεύθερο… Τότε οι «ροές» θα έβγαζαν εισιτήρια αεροπλάνων (αυτό που προσπαθούν να κάνουν με πλαστά διαβατήρια…) και θα συνέχιζαν τον δρόμο τους – αντί να γίνονται ένας σωρός ψυχών υπό την επίβλεψη της ελληνικής αστυνομίας και του ελληνικού στρατού.

Φυσικά οι «εταίροι» θα θύμωναν! Αλλά το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο δεν φοβάται τον θυμό τους. Δεν θέλει να χάσει το καθεστώς του συνοριοφύλακα· επειδή δεν έχει άλλο ρόλο που να υπόσχεται γεωπολιτικές αμοιβές εκτός απ’ αυτόν του προχωρημένου φυλακίου για κάθε χρήση· άρα και για τον πρωτοκοσμικό ρατσισμό.

Έτσι, αντί οι άνθρωποι να παίρνουν όχι «χρυσή» αλλά έστω «τσίγκινη» (!!) βίζα, εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται σαν το κρέας της ίδιας βασικής διαχείρισης – απ’ το ρημαδογκουβέρνο. Ο συνοριοφύλακας έχει χρεωκοπήσει μεν, αφού η ρατσιστική ιδεολογία του ξεπερνάει την ρατσιστική πολιτική του (τα «ανοικτά» ή «κλειστά» στρατόπεδα ερεθίζουν τις «τοπικές κοινωνίες»…)· αλλά δεν μπορεί να αρνηθεί τον εαυτό του, δεν μπορεί να αρνηθεί τον ιστορικό λόγο ύπαρξής του όπως έχει ενσωματωθεί σ’ όλα τα συμβόλαιά του με τους πιθανούς ή απίθανους συμμάχους του…

Προσπαθεί μόνο να κρατήσει την θέση του. Ελπίζοντας, τώρα πια, ότι το Βερολίνο (η πρωτεύουσα…) θα επιβάλει στις ευρωεπαρχίες μια πιο ευέλικτη διαχείριση, με λιγότερο βάρος και ευθύνες στους συνοριοφύλακες…

Το ζήτημα είναι ότι η δική μας εργατική πλευρά έχει αποτύχει ως τώρα να επεξεργαστεί και να διαδώσει συστηματικά μια όχι συνθηματολογική αλλά ανταγωνιστική και συνεκτική πολιτικά αντιπρόταση… Ελεύθερη κίνηση: αυτό είναι το σωστό, κι αυτό ήταν πάντα για τους πληβείους.

Μια ρωγμή στην εθνική μυθολογία και στην στρατοαστυνομική νομιμοποίηση της…

Ο δάσκαλος…

Δευτέρα 10 Φλεβάρη. Τον έχουν πει «James Brown της γκάνα»… Διάολε, αυτό είναι πλεονασμός: η μάνα αφρική θα γεννάει διαρκώς «James Brown»!!!

Ο γκανέζος Gyedu Blay Ambolley είναι ένας απ’ τους μουσικούς θρύλους της δυτικής αφρικής· και όχι μόνο. Εδώ σε συναυλία στο Άμστερνταμ, απ’ την πρώτη (και μοναδική ως τώρα;) τουρνέ του στην Ευρώπη πριν μισό χρόνο. Με την εξίσου θρυλική Sekondi Band. (Μαύροι διασκεδάζουν λευκούς, λευκοί σκοτώνουν μαύρους…)

Ένα ακόμα (“Sig tune”), απ’ την ίδια συναυλία… Για το μυαλό και τον δρόμο… (Καλημέρα και καλή βδομάδα!)

Σοκ και δέος – σαν τακτική

Δευτέρα 10 Φλεβάρη. Οπωσδήποτε πρέπει να φοβάστε!! Κατ’ αρχήν επειδή κάθε «υγιεινομική βόμβα» (οι ειδικοί φροντίζουν να υπάρχει τακτικά μια τέτοια στον πληροφοριοποιημένο ορίζοντά σας) μπορεί να σκάσει στα μούτρα σας. Είναι ζήτημα κλίμακας: οι ιοί είναι αόρατοι, ταξιδεύουν με όλα τα μέσα μεταφοράς, μπορεί και να διακτινίζονται. Και σκάνε οπουδήποτε και ξαφνικά.

Επιπλέον επειδή ο «κορονο-κάτι» είναι σχιστομάτης· δηλαδή ιδιαίτερα ύποπτος σε μια εποχή που ο κινεζικός καπιταλισμός έχει ανακηρυχθεί επίσημα σαν εχθρός του αμερικανικού. Αυτό επιτρέπει να θεωρείται ύποπτο κάθε πρόσωπο με ασιατικά χαρακτηριστικά· μια καλή προπόνηση στον ρατσιστικό φυσιογνωμισμό.

Ο από κάτω (σοβαρός) πίνακας είναι δύο ή τριών ημερών, και δεν είναι ενημερωμένος για τις πιο πρόσφατες περιπτώσεις (και τους θανάτους) απ’ τον κινεζικό κορονοϊό. Ουσιαστικά όμως δεν έχει αλλάξει η φονικότητά του εντός κίνας· εκτός κίνας είναι στα όρια του «άγριου κρυολογήματος»! Τα στοιχεία για τις υπόλοιπες επιδημίες είναι οριστικά. Μπορείτε να βγάλετε κάποιο συμπέρασμα για την επικινδυνότητα του πράγματος;

Πράγματι ο κορονοϊός μεταδίδεται πολύ ευκολότερα απ’ τον sars – γιατί, όμως, διεθνώς χρησιμοποιείται ο sars σαν «μέτρο σύγκρισης» και όχι η κοινή εποχιακή γκρίπη ή ο Η1Ν1; Όταν την άνοιξη του 2009 ξέσπασε η επιδημία γρίπης Η1Ν1 (ονομάστηκε «γρίπη των χοίρων» ή «βορειοαμερικανική γρίπη», ξεκίνησε τον Μάρτη του 2009 απ’ το μεξικό, αλλά τον Απρίλη είχε ήδη απλωθεί στις ηπα) ο ιός μεταδιδόταν πολύ γρηγορότερα απ’ τον «κορονο-κάτι»· και, ασυνήθιστο για τις γρίπες, κτυπούσε με φονική πνευμονία όχι τους άνω των 60 που θεωρούνται ομάδα υψηλού κινδύνου για τις γρίπες, αλλά πολύ νεαρότερους /ες, συνήθως χωρίς άλλα προβλήματα υγείας. Ωστόσο κανείς δεν διανοήθηκε να διαδόσει ότι πρόκειται για τεχνικά μεταλλαγμένο ιό / όπλο, που διέφυγε από κάποιο αμερικανικό εργαστήριο· όπως συμβαίνει τώρα με τον κινέζικο κορονοϊό. Επιπλέον είναι εντελώς άγνωστο πόσοι προσβλήθηκαν σ’ εκείνη την πανδημία (κράτησε επίσημα ένα χρόνο) σ’ όλο τον κόσμο· αρκεί να πούμε ότι οι εκτιμήσεις κινούνται μεταξύ των 10 και των 200 εκατομμυρίων (!). Οι δε νεκροί απ’ τις επιπλοκές (κυρίως πνευμονίες) από 105 ως 400 χιλιάδες… (Τα σχετικά στοιχεία στον πιο πάνω πίνακα είναι τα πιο επίσημα· αλλά όχι τα πιο σίγουρα…) Αυτό δεν θεωρήθηκε λόγος να κατηγορηθεί κάποια κυβέρνηση ότι «μαγειρεύει τα στοιχεία», όπως γίνεται κατά του κινεζικού καθεστώτος.

Η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει κανένα λόγο να υπερασπίζεται οποιοδήποτε κράτος. Όμως (το έχουμε τονίσει ήδη) η τωρινή υγειονομική Αποκάλυψη, η μηντιακή εκστρατεία φόβου ενόψει ενός αόριστου θανάτου, έχει επιπλέον χαρακτηριστικά απ’ τις ανάλογες των τελευταίων χρόνων. Είναι γεωπολιτικά κουρντισμένη και συγχρονισμένη. Αν ο κορονοιός είχε ξεκινήσει απ’ την ιρανική επικράτεια, με το ζόρι θα συγκρατούνταν οι φύλακες της παγκόσμιας υγείας απ’ το να μην εξομολογηθούν την σκέψη μήπως χρειάζεται ένα πυρηνικό carpet bombing για να σωθεί ο πλανήτης. Τώρα, παρότι το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο έχει επιδείξει μια εντυπωσιακή ικανότητα μαζικής κινητοποίησης (εναντίον του κορονοϊού), με την κατασκευή όχι ενός αλλά δυο νοσοκομείων μέσα σε 10 ημέρες να είναι απλά μια απ’ τις ενδείξεις του κρατικο-καπιταλιστικού δυναμισμού του, η δυτική δημαγωγία επιμένει να αφήνει υπονοούμενα. Για έναν εχθρό κινεζικής προέλευσης που … θα εξολοθρεύσει τον πλανήτη… Και ο οποίος (γιατί όχι;) θα μπορεί να σκοτώνει ακόμα και μέσω των 5G δικτύων και τηλεφώνων της Huawei…

Αν ως πρόστατα η μαζική παραγωγή υγιεινιστικών φοβιών εξυπηρετούσε τις φαρμακοβιομηχανίες, φαίνεται ότι τώρα, ανάλογα με την περίπτωση, μπορεί να εξυπηρετεί πολύ περισσότερες εταιρείες και υπηρεσίες… Υπερκωδικοποίηση – πάντα για λόγους “εθνικής ασφάλειας”…

Idlib

Δευτέρα 10 Φλεβάρη. …Η τουρκία… έχει προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει την επιρροή της στις αντικαθεστωτικές ομάδες. Έχει ήδη αποτελέσματα σε σχέση με τον περιορισμό των εξτρεμιστικών ομάδων μέσα στο Idlib. Αποφεύγοντας τις εσωτερικές συγκρούσεις που θα έθεταν σε κίνδυνο την ζωή αμάχων, η τουρκία άρχισε να πείθει βασικές αντικαθεστωτικές ομάδες να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να αμφισβητήσουν την Hayat Tahrir al Sham (HTS) και άλλους. Ενώνωντας αντικαθεστωτικές ομάδες η τουρκία τις έσπρωξε να αντιμετωπίσουν την HTS και την Huras al Din, που είναι ήδη μη δημοφιλείς μεταξύ των αμάχων στο Idlib. Αυτή η αντίθεση άρχισε να έχει αποτελέσματα, αντιμετωπίζοντας τους τρομοκράτες. Οι αντίπαλοί τους πήραν τον έλεγχο σε πολλά κρίσιμα σημεία, περιλαμβανόμενων πυκνοκατοικημένων πόλεων της επαρχίας.

Οι επιθέσεις του καθεστώτος, ωστόσο, επέτρεψαν στους τρομοκράτες να ξαναπάρουν το πάνω χέρι, και τον έλεγχο θέσεων που είχαν χάσει… Μ’ άλλα λόγια η HTS πήρε κεφάλι σε σχέση με άλλες οργανώσεις μέσα στο Idlib εξαιτίας των μεγάλων επιχειρήσεων του συριακού καθεστώτος που παραβιάζουν την συμφωνία του Sochi και την διαδικασία της Astana…

Απόσπασμα από χθεσινό άρθρο στην τουρκική καθεστωτική daily sabah, της Merve Sebnem Oruc… Αν διαβαστεί πίσω απ’ τις γραμμές, εκτός απ’ το κλαψούρισμα (για το συριακό καθεστώς που αναποδογυρίζει, δήθεν, τις τουρκικές επιτυχίες στην απομόνωση της HTS) μπορεί κανείς να επιβεβαιώσει εκείνο που η ασταμάτητη μηχανή υποστηρίζει τις τελευταίες ημέρες. Ότι, δηλαδή, η Άγκυρα, έχοντας περιορισμένα αποστελέσματα στον έλεγχο των σαουδαραβο-πληρωμένων μισθοφόρων του θύλακα, δεν θα μπορούσε παρά να αποδεχτεί την εναλλακτική (που άλλωστε περιλαμβανόταν ρητά στην συμφωνία του Sochi), δηλαδή την στρατιωτική εισβολή του συριακού στρατού ‘n’ friends στο Idlib.

Όπως και έγινε. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές απέμεναν γύρω στα 5 χιλιόμετρα του αυτοκινητοδρόμου Μ5 Aleppo – Δαμασκός να καταληφθούν απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends· την ίδια ώρα που ο «φορτωμένος» τουρκικός στρατός στο Idlib φτιάχνει καινούργια παρατηρητήρια / φυλάκια στις θέσεις που η ασταμάτητη μηχανή είχε προβλέψει όταν είχε υπογραφτεί η συμφωνία του Sochi: στα δυτικά του M5: αρκετά “πιο μέσα” σε σχέση με τα παλιά όρια. Αυτό κοτζαμάν υπ.αμ. Akar, το σερβίρει σαν (τουρκικό) “plan B”… υποθέτουμε για να το φάνε οι επιρροές του στο idlib.

Φαίνεται ότι προς το παρόν (;) δεν τίθεται θέμα επιχειρήσεων για την κατάληψη και του Μ4, απ’ το Aleppo (μέσω της υπό τον έλεγχο του Άσαντ πια πόλης Saraqib) στην Latakia. Είναι κάτι σαν μια τελευταία ευκαιρία προς την Άγκυρα να συμμαζέψει τους αντικαθεστωτικούς στο Idlib και να εξουδετερώσει τους proxies του Ριάντ.

Γιατί πέρα απ’ το ότι δεν έγινε ρωσο-τουρκικός πόλεμος (πόσες θείες Λίτσες θα ζήσουν και θα πεθάνουν μ’ αυτόν το καϋμό;) η κατάληψη του Μ5 έδειξε ξανά, ακόμα και στους πιο «σκληροπυρηνικούς» από τους αντικαθεστωτικούς, ότι δεν έχουν κανένα μέλλον από στρατιωτική άποψη. Και πως αν τους χρειάζεται η προστασία της Άγκυρας δεν είναι επειδή ο τουρκικός στρατός θα μπλέξει σε πόλεμο με τον συριακό ‘n’ friends, αλλά για πολιτικούς λόγους: επειδή ανήκει στο κλάμπ των πραγματικών αφεντικών του θύλακα…

Το νούμερο 8 διήλθε….

Δευτέρα 10 Φλεβάρη. Προς στιγμήν (μια αιωνιότητα παρά κάτι…) φάνησε ότι ο γαλλο-τουρκικός πόλεμος θα ξεκινούσε για ένα οικόπεδο… Το (θαλάσσιο) οικόπεδο νο 8 της νότιας κύπρου. Όταν απ’ τη μια μεριά βρίσκεται ένα (κωλο)γεωτρύπανο, το Yavus, ό,τι στρατιωτική συνοδεία κι αν έχει, κι απ’ την άλλη κοτζάμ γαλλικό αεροπλανοφόρο, με την δική του συνοδεία, ε… Δεν το παίζεις και στο στοίχημα· δεν έχει ενδιαφέρον. Μια ανάποδη τιμονιά να κάνει ο καπετάνιος του δεύτερου, και το πρώτο θα βουλιάξει απ’ τα απόνερα…

Επενδύθηκαν πολλά στην πιθανότητα αυτής της αναμέτρησης. Εθνική κονσομασιόν: να συνηθίσει το πόπολο στην ιδέα ότι ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron είναι brother in arms. «Φίλος μας». Είναι τόσο «φίλος μας» ώστε (όπως το ελλαδιστάν κάνει πάντα) αν χρειαστεί τσοντάρει κανά λόχο εθελοντών καραβανάδων στην εκστρατεία κατοχής της υποσαχάριας αφρικής, στο Sahel, στο μάλι. Αρκεί ο βασιλιάς να ανταποδώσει λίγο με λιβύη, κεντρική Μεσόγειο, κλπ. (Η πατρίς στέλνει και στην έρημο του τοξικού πρόθυμους στο χακί· είναι κι αυτός φιλαράκι… Γενικά μιλώντας το εμπόριο κρεάτος, “εισαγωγαί – εξαγωγαί”, πάει καλά. Ανεβαίνει!…)

Έτσι είναι οι ιμπεριαλιστικές φιλίες (ή «λυκο»φιλίες, δεν κάνει διαφορά) – κι αλλοίμονο σ’ όποιον τις τρώει. Κι αν βάλει κανείς μπροστά του όλο τον χάρτη της ευρύτερης περιοχής, με την Μεσόγειο στη μέση κι όλα τα πέριξ σε ακτίνα ως (τουλάχιστον) την Μόσχα, το Λονδίνο, την Τεχεράνη και το Παρίσι, τότε ίσως καταλάβει ότι δεν ήταν το ταλαιπωρημένο απ’ το ταξίδι της επιστροφής στο σπίτι του αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle που «διήλθε» του οικοπέδου νο 8, αλλά το αντίθετο: το οικόπεδο νο 8 διήλθε (της πορείας) του γαλλικού πολεμικού διαμαντιού.

Διότι τι είναι ένα θαλάσσιο οικόπεδο και τι ένα πλωτό θηρίο; Ας μην μπερδεύονται οι θείες Λίτσες. «Διερχόμενοι», περαστικοί απ’ αυτή τη ζήση, είναι κατ’ αρχήν οι μωροφιλόδοξοι του εθνικού ιμπεριαλισμού (τους) – και ακόμα περισσότερο οι λακέδες και οι πιστοί τους.

Οι άλλοι είναι βιδωμένοι εδώ γύρω (και πιο πέρα) από παλιά…

Επώνυμα κι “ανώνυμα”

Κυριακή 9 Φλεβάρη. Το συμβούλιο υπ.εξ. της ε.ε. επρόκειτο να βγάλει μια ανακοίνωση καταδικαστική για το αμερικανο-ισραηλινό «deal του αιώνα»· πράγμα που με βάση το λεγόμενο «διεθνές δίκαιο» θα ήταν εύκολη και απλή υπόθεση. Έξι κράτη / μέλη ωστόσο δεν συμφωνούσαν σε κάτι τέτοιο. Τους αρέσει η νομιμοποίηση και η επέκταση του ισραηλινού απαρτχάιντ, τους αρέσουν οι σφαγές Παλαιστινίων· και ποιος ξέρει τι άλλο. Τα τέσσερα απ’ αυτά γνωστοποιήθηκαν: η ιταλία, η ουγγαρία, η αυστρία και η τσεχία… Υπάρχουν και άλλα δύο «ανώνυμα», που παρά τις προσπάθειές της δεν μπόρεσε να εντοπίσει (καταγεγραμμένα επίσημα) η ασταμάτητη μηχανή.

Έχετε καμμίαν ιδέα για το ποιά θα μπορούσαν να είναι αυτά τα δύο; Λέτε να είναι κάποια που έχουν στενούς συμμαχικούς δεσμούς τόσο με την Ουάσιγκτον όσο και με το Τελ Αβίβ; Λέτε το διεθνές όνομα του ενός να αρχίζει από G και του άλλου από C;

Ποιά να είναι άραγε;

(φωτογραφία κάτω: Αδειάζοντας υπνοδωμάτια με οπλοπολυβόλα: νυχτερινή έφοδος του ισραηλινού στρατού σε σπίτι στη Jenin, στη δυτική Όχθη, στις 6 Φλεβάρη…

Να τα βλέπουν οι σύμμαχοι στα μέρη μας, και να λιγώνονται! Να λένε «κι εμείς ισραήλ θελουμε να γίνουμε»…)

Συρία 1

Κυριακή 9 Φλεβάρη. Είναι εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία φτηνές περιγραφές διάφορων καταστάσεων σερβίρονται σαν «αναλύσεις», με κάθε σοβαρότητα… Όταν η τουρκική αεροπορία είχε καταρρίψει το ρωσικό su-24 στις 24 Νοέμβρη του 2015 οι πάντες, «ειδικοί» και ανειδίκευτοι, επώνυμοι κι ανώνυμοι, εντός και εκτός συνόρων, έβλεπαν (πολλοί με βεβαιότητα μάλιστα…) έναν επερχόμενο πόλεμο Μόσχας – Άγκυρας. Μόνο το περιθωριακό (χάρτινο τότε) Sarajevo υποστήριζε το αντίθετο: ότι αυτό που ερχόταν ήταν η στενή συμμαχία των δύο κρατών, μαζί με το ιρανικό και το συριακό, για την αντεπίθεση στο συριακό πεδίο μάχης…

Τώρα γράφονται και λέγονται περίπου τα ίδια – πράγμα που διευκολύνει πολύ τόσο την Μόσχα όσο και την Άγκυρα. Κανείς δεν δίνει σημασία στο το τι πραγματικά συμβαίνει στο έδαφος· λες και οι πόλεμοι (ή οι συμμαχίες) είναι μια «παράλληλη πραγματικότητα», που δεν έχει σχέση με την γνωστή, παλιά και ζόρικη υλική πραγματικότητα…

Για παράδειγμα τονίζεται ότι η Άγκυρα έχει στείλει τις τελευταίες ημέρες αρκετό στρατό στο Idlib… ενώ υποτιμάται το γεγονός ότι από χτες ειδική ρωσική «αντιπροσωπεία» βρίσκεται στην Άγκυρα. Αν επιτρέπεται να υποθέσουμε το λόγο αυτής της επίσκεψης / συνάντησης, είναι για να παρακολουθούν μαζί ρώσοι και τούρκοι, σε διαρκώς ενημερωνόμενους χάρτες, την εξέλιξη της προέλασης του συριακού στρατού ‘n’ friends (στους οποίους περιλαμβάνεται και η ρωσική αεροπορία…). Και μόλις ολοκληρωθεί η κατάληψη του αυτοκινητόδρομου Μ5 (που είναι ο δηλωμένος στόχος της επιχείρησης) να πατήσουν (μαζί) το “stop”! (Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχαν καταληφθεί περίπου 25 χιλιόμετρα απ’ τα συνολικά 300 του Μ5· αυτό μπορεί να γίνει σήμερα αφού οι γραμμές άμυνας των αντικαθεστωτικών έχουν καταρρεύσει…)

Γιατί, λοιπόν, αφού αυτή η επέκταση του συριακού καθεστώτος στον θύλακα του Idlib είναι ουσιαστικά συμφωνημένη (μέσα στο μπλοκ της Αστάνα…) η Άγκυρα «φορτώνει» με στρατό ό,τι έχει περισσέψει απ’ αυτόν; Πρώτον, επειδή έτσι μπορεί να είναι πειστική ότι «προστατεύει» τους εκεί αντικαθεστωτικούς. Και δεύτερον για να τους ελέγχει πιο πιεστικά. (Υπολογίζεται πως υπάρχουν λίγες δεκάδες χιλιάδες αντικαθεστωτικά ντουφέκια ακόμα στον θύλακα, και το μεγαλύτερο μέρος τους εξακολουθεί να χρηματοδοτείται απ’ τον τοξικό…) Αυτή είναι η δέσμευση που έχει αναλάβει έναντι των συμμάχων της στο μπλοκ της Αστάνα· κι εκεί ήταν που απέτυχε ως τώρα.

Αυτές οι (τελευταίες) χιλιάδες αντικαθεστωτικών μαζεύτηκαν (συν γυναιξί και τέκνοις) στο Idlib επειδή σ’ όλες τις προηγούμενες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, στην υπόλοιπη συρία, τους δινόταν η ευκαιρία να αποχωρήσουν με τα όπλα τους: ήταν μια εύλογη και λειτουργική επιλογή του μπλοκ της Αστάνα, προκειμένου να μην γίνονται σφαγές. Τις μεσολαβήσεις και τις διαπραγματεύσεις τις αναλάμβανε συνήθως ο ρωσικός στρατός… Από τότε ήταν φανερό ότι κάποια στιγμή το Idlib θα ήταν ένα «πρόβλημα που πρέπει να λυθεί».

Δεν υπάρχει καμμία διαφωνία, είτε στρατηγική είτε τακτική, ανάμεσα στα μέλη του μπλοκ της Αστάνα ως προς το τι θα ήταν το καλύτερο με όλους αυτούς τους ηττημένους μισθοφόρους: θα έπρεπε να παραδεχτούν την ήττα τους και να διαπραγματευτούν μια ειρηνική λύση. Όμως δεν είναι όλοι σύριοι. Ένας ικανός αριθμός τους προέρχεται από άλλα μέρη του κόσμου· και η ειρήνη σημαίνει ότι θα πρέπει να φύγουν, χωρίς όμως να μπορούν να γυρίσουν στα μέρη τους. Πάνω σ’ αυτό, στην απελπισία που κάνει τους ανθρώπους να μην βλέπουν την πραγματικότητα, πατάει ο τοξικός (αλλά και η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Λονδίνο) και συνεχίζουν να τους υποστηρίζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Η στρατιωτική διαχείρισή τους έχει αποδειχθεί η μόνη ρεαλιστική λύση. Και σ’ αυτό, επί της ουσίας, συμφωνούν η Άγκυρα με την Μόσχα. Απλά ο τρόπος είναι διαφορετικός ανάμεσά τους. Ο συριακός στρατός ‘n’ friends πρέπει να ανακαταλάβει εδάφη για να περιορίσει την δράση τους· ενώ ο τουρκικός πρέπει να εμφανίζεται σαν προστάτης τους στο υπόλοιπο έδαφος· με την ελπίδα ότι θα συμβάλει στο ίδιο. Στον περιορισμό της δράσης τους.

Ας πούμε κάτι του είδους “ο καλός και ο κακός μπάτσος”…