Category: Ασταμάτητη μηχανή

Fear project

Τετάρτη 6 Μάη. Τώρα που τα θανατόμετρα ξεβρακώνονται, τώρα που η τσιμεντένια βάση της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας εμφανίζει κάποιες ρωγμές, τί να σκέφονται άραγε τα μέλη της ένωσης φίλων της καραντίνας; Άγνωστο.

Βρήκαμε ωστόσο διάφορες δυσοίωνες παρατηρήσεις σ’ ένα χθεσινό άρθρο του offguardian με τίτλο «ο ιός της μαζικής αποδιάρθρωσης». Τις μεταφέρουμε, περισσότερο σαν τροφή για σκέψη. Οπωσδήποτε, ακόμα κι αν η μεγάλη μάζα αυτού του πράγματος που κάποτε θα λεγόταν «κοινωνική συνείδηση» βρίσκεται σε τέτοιο σημείο κοινωνικής παράνοιας όπως περιγράφει ο αρθρογράφος, η πολιτική μας δουλειά δεν αλλάζει στο ελάχιστο. Γίνεται ακόμα πιο επίκαιρη!

Υπάρχει ένα σημείο στην εμφάνιση κάθε καινούργιας καθεστωτικής αφήγησης όπου οι άνθρωποι δεν θυμούνται πια πως ξεκίνησε.

Ή, μάλλον, θυμούνται πως ξεκίνησε, αλλά όχι την προπαγάνδα που έστησε αυτήν την αφήγηση.

Ή, μάλλον, τα θυμούνται όλα αυτά (ή μπορούν να το κάνουν αν τους πιέσεις), αλλά δεν τους κάνει καμμία διαφορά πλέον, εφόσον η καθεστωτική αφήγηση έχει υποκαταστήσει την πραγματικότητα.

Θα πρέπει να θυμάστε αυτό το σημείο απ’ τον Πόλεμο στην Τρομοκρατία, και ειδικά την κατάληψη του Ιράκ. Προς το τέλος του δεύτερου μισού του 2004, οι περισσότεροι Δυτικοί είχαν ξεχάσει εντελώς την προπαγάνδα που οδήγησε στην εισβολή, οπότε θεωρούσαν την Ιρακινή αντίσταση σαν «τρομοκράτες», παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ είχαν εισβάλει και είχαν καταλάβει μια χώρα χωρίς οποιονδήποτε νομιμοποιημένο λόγο.

Εκείνη την εποχή ήταν ολοφάνερο ότι δεν υπήρχαν «όπλα μαζικής καταστροφής» και ότι οι ΗΠΑ είχαν εισβάλει σε μια χώρα που δεν τους είχε επιτεθεί, ούτε τις απειλούσε…

Αυτά τα γεγονότα δεν έχουν σημασία, ούτε στον ελάχιστο βαθμό. Εκείνη την εποχή οι Δυτικοί είχαν πεισθεί εντελώς απ’ την επίσημη ρητορική του Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας, που είχε υποκαταστήσει την αντικειμενική αλήθεια. Η ηθική της αγέλης είχε απαλλοτριωθεί….

… Οι δυτικοί ήξεραν ότι οι ιρακινοί δεν ήταν «τρομοκράτες». Την ίδια στιγμή ήταν σίγουροι ότι είναι «τρομοκράτες», παρά το γεγονός πως ήξεραν ότι δεν ήταν. Ήξεραν ότι δεν υπήρχαν όπλα μαζικής καταστροφής, ούτε είχαν υπάρξει, αλλά παρόλα αυτά ήταν σίγουροι ότι κάπου υπήρχαν τέτοια όπλα, που θα μπορούσαν να βρεθούν, παρότι ήταν ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχουν.

… Είναι δύσκολο να εξηγήσει κανείς πως δουλεύει αυτή η κατάσταση. Είναι μια κατάσταση λειτουργικής διάλυσης… Τα ζώα που ζουν σε αγέλη, αν πανικοβληθούν, ενστικτώδικα τρέχουν προς το κέντρο του κοπαδιού… Είναι στόχος κάθε καθεστωτικής ρητορικής να γενικεύσει αυτό το είδος της ηθικής της αγέλης…. να τρομοκρατήσει το πλήθος μέχρις εκείνου του σημείου που θα κινείται από πρωτόγονα ένστικτα και υπαρξιακό φόβο. Σε τέτοιες συνθήκες τα γεγονότα και η αλήθεια δεν έχουν πια σημασία…

Το να μην είναι πάλι έτσι πρέπει να αποδειχθεί με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο – δεν αρκεί να το ευχηθούμε. Στο διάστημα αυτών των 2,5 μηνών υπήρχαν άπειρες ευκαιρίες για τον καθένα να ψάξει, να διαβάσει, να συγκρίνει, να ξανασυγκρίνει, να αμφισβητήσει την τρομοεκστρατεία. Ακόμα η έρευνα μέσω διαδικτύου είναι, σε γενικές γραμμές, εφικτή. (Ίσως δεν θα αργήσει ο καιρός που θα γίνει όλο και πιο δύσκολη, μέχρις ότου απαγορευτεί…)

Αλλά δεν έγινε στην έκταση που έπρεπε. Έγινε μειοψηφικά. Εν τω μεταξύ έχει καταγραφεί, μελετηθεί και αξιοποιηθεί συστηματικά εδώ και χρόνια, χωρίς covid-19, η δραματική και μαζική “μόλυνση” της σκέψης: η ηθελημένη ροπή της μάζας των ψηφιακών υπηκόων (ειδικά των χρηστών social media, αν και όχι μόνον αυτών) προς τα σκουπίδια. Είναι για τουλάχιστον 2 γενιές που η trash culture (ομολογημένη ή όχι…) ηγεμονεύει σε πολλές δυτικές, «ανεπτυγμένες» κοινωνίες.

Εκείνοι που έβαλαν μπροστά το «σχέδιο φόβος» κατέβηκαν διαβασμένοι…

Το θανατόμετρο (εντόπια version)

Τρίτη 5 Μάη. Παλιοζωή, παλιόκοσμος και παλιοκοινωνία… Δείξαμε τεκμηριωμένα την «δημιουργική λογιστική covid-19 θανάτου» στην ιταλία· η ένωση φίλων της καραντίνας μας έβρισε… Δώσαμε τις αποδείξεις της κεντρικής εντολής για την «δημιουργική λογιστική covid-19 θανάτου» στην αγγλία· η ένωση φίλων της καραντίνας μας σιχτίρισε… Δώσαμε αποδείξεις της κεντρικής εντολής για την «δημιουργική λογιστική covid-19 θανάτου» στις ηπα (μέχρι και στα «κοράκια» αναφερθήκαμε…)· η ένωση φίλων της καραντίνας μας διαολόστειλε… Μνημονεύσαμε τις δηλώσεις του διευθυντή της πνευμονολογικής κλινικής του πανεπιστημιακού νοσοκομείου Θεσσαλίας Γουργουλιάνη (10 Απρίλη)· σιγά! οπαδός του Trump ήταν κι αυτός…. Poor unstoppable machine! Έχεις αποκαλυφθεί!

Ώσπου ήρθε χτες η στιγμή του ντόπιου αρχι-ιερέα της «προσευχής των 6.00» – του αγαπημένου κάθε φίλου της καραντίντας. Για να πει (στο 28.40 λεπτό) τί;

… Εμείς κάναμε μια ακόμα υπερβολή. Οποιοσδήποτε πέθαινε ΑΠΟ ή ΜΕ covid καταγραφόταν σα να πέθαινε ΑΠΟ covid. Θυμάμαι, για παράδειγμα, μια εγκεφαλική αιμοραγία. Το νάχεις covid δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πεθαίνεις ΑΠΟ τον covid. Εμείς το καταγράφουμε σα να πεθαίνεις ΑΠΟ τον covid. Το βάζαμε, δηλαδή, μέσα στην κοινή δεξαμενή. Και νομίζω ότι είμαστε σωστοί που το κάναμε αυτό…

Του ξέφυγε; Τον παρέσυρε ο οίστρος της «νίκης κατά του κορονοϊού»; Δεν ξέρουμε. Το είπε πάντως: και στο ελλαδιστάν κουρντίσαμε κατάλληλα το θανατόμετρο! Και πολύ καλά κάναμε!!! Είχε κι εδώ “δεξαμενή” (θανάτου)! Κοινή… Πώς είναι οι ομαδικοί τάφοι; Κάπως έτσι είναι τα ομαδικά πιστοποιητικά θανάτου. Τί δεν καταλαβαίνετε;

Τώρα; Τώρα που απ’ τα πιο αρμόδια χείλη αποδεικνύεται πως κι εδώ η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία στηρίχτηκε σε σικέ μέτρημα και σε “δεξαμενές”; Τί θα κάνει τώρα πια η ένωση φίλων της καραντίνας; Θα αρχίσει να καταριέται τον κυρ Σωτήρη;

Όχι!!! Για πρώτη και τελευταία φορά θα τον υπερασπιστούμε απέναντι σ’ όσους ίσως απογοήτευσε! It is a dirty job but someone gotta do it! Το είπαν και οι Faith Νo Μore το 1987. (Δυστυχώς τώρα είναι η εποχή του More Faith…) Κι αν δεν ήταν ο κυρ Σωτήρης να πάρει την δουλειά, θα ήταν ο κυρ Κώστας ή κυρά Ελένη. Κάποιος τέλος πάντων.

Ας μην την πληρώσει, λοιπόν, ένας ευσυνείδητος υπάλληλος του Θεάματος του Θανάτου. Αυτή τη φορά η ένωση φίλων της καραντίνας και όλα τα μέλη της σαν καταναλωτές φόβου και θανάτου θα πρέπει να βρίσουν τους εαυτούς τους. Όχι για λίγο. Συνεχώς και για καιρό.

Κι όταν τους τελειώσουν τα κοσμητικά επίθετα, ας αρχίσουν να αναρωτιούνται πόσο μακριά μπορεί να φτάσει κανείς όταν τον σέρνει το κόμμα το αφεντικών (: το κράτος)…

Το θανατόμετρο (γερμανική version)

Τρίτη 5 Μάη. Ο γερμανός υπουργός υγείας Jens Spahn συνελήφθη όχι να κλέβει φρούτα αλλά να κουρντίζει το θανατόμετρο. Την περασμένη Πέμπτη είχε δηλώσει πως οι νοσηλευόμενοι στα γερμανικά νοσοκομεία λόγω covid-19 (άρα σοβαρές περιπτώσεις) ήταν 37.000. Η φράου Μέρκελ, στην ίδια εκείνη συνέντευξη, είχε προσθέσει άλλες 3.000, από πάρτη της. Αλλά όχι. Ήταν 29.000, και η διαφορά των 8.000 (ή των 11.000) είναι μια σοβαρή «κεφαλαιοποίηση» κάτι άλλων «λαθών» στη γερμανία, όπως εκείνα με τις γιαγιάδες των 87 και των 109 χρόνων που δηλώθηκαν στα πιστοποιητικά θανάτου 27 και 9… Ένα περίεργο πράγμα. Όλα τα «λάθη» αυτήν την εποχή οδηγούν στο ίδιο σωστό: τον φόβο…

Πιασμένος στα πράσα ο κυρ Jens ζήτησε χτες συγγνώμη (η Μέρκελ όχι ακόμα…), λέγοντας ότι έκανε λάθος «στην πρόσθεση και στην αφαίρεση». Σίγουρα κάπου εκεί το έκανε, ή μπορεί να παρασύρθηκε και να έκανε πολλαπλασιασμό…. Ένα καλό μέρος του γερμανικού πόπολου όμως (αναμφισβήτητα πολιτιστικά πολύ κατώτερο του ελληνικού…) δεν το έφαγε το παραμύθι με το «ανθρώπινο λάθος»… Τον κατηγορεί πως επίτηδες φούσκωσε τους αριθμούς επειδή εκείνη την ημέρα θα κουβεντιαζόταν η «χαλάρωση των μέτρων». Έσπειρε φόβο σα να λέμε ο κυρ Jens, με το ίδιο εργαλείο που σπέρνουν παντού.

Το θανατόμετρο (εντόπια version)

Τρίτη 5 Μάη. Η ντόπια ένωση φίλων της καραντίνας θα οχυρωθεί βέβαια. Μα τι κούρντισμα έκαναν; Ούτε 200 νεκρούς δεν δήλωσαν… Πράγματι: το ελληνικό θανατόμετρο μοιάζει νήπιο μπροστά σε άλλα. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι δεν είναι κουντισμένο· το παινεύτηκε και ο αρχι-ιερέας. Συνεπώς είναι άγνωστο το πόσο λιγότεροι είναι εκείνοι που πράγματι πέθαναν από επιπλοκές του covid-19…

Εκείνο που υπήρξε η ελληνική «ιδιαιτερότητα» είναι διπλό. Πρώτον έγινε απεριόριστη και αλύπητη εισαγωγή τρόμου απ’ την ιταλία. Μπορεί να θεωρηθεί μια ακόμη επίδειξη επαρχιωτισμού, αλλά το βέβαιο είναι ότι το Μπέργκαμο και το Μιλάνο μπήκαν σε κάθε μυαλό, χωρίς απορίες γιατί δεν μπήκε η Νάπολι και το Παλέρμο. Άμα εισάγεις θάνατο χοντρική, μπορείς να συντηρείς μια αγορά λιανικής…

Δεύτερον… Ο τουρισμός! Η εθνική βιομηχανία. Θα πρέπει εξαρχής να συμφωνήθηκε (μεταξύ «ειδικών» και ρημαδογκουβέρνο) ότι ανάλογα με το πως θα πηγαίνουν τα άλλα ευρωπαϊκά θανατόμετρα, το ελληνικό θα κουρντίζεται μεν αλλά «με μέτρο». Έτσι ώστε να αποδειχθεί πως το ελλαδιστάν, με τα μαγευτικά του ακρογιάλια και την μεσογειακή του κουζίνα, είναι ιδανικό μέρος ξεκούρασης για επιζώντες του «πολέμου κατά του αόρατου εχθρού».

Το πήραν χαμπάρι κάτι αχώνευτοι (και πάντα πολιτιστικά κατώτεροι) γερμανοί δημαγωγοί. Η ελλάδα; Αααα, ναιαιαι, η ελλάαααδα… Αυτοί δεν κάνουν καν τεστ, για να δείξουν ότι δεν έχουν πρόβλημα, μπας και μαζέψουν κανά τουρίστα έγραψε (πικρόχολα προφανώς) κάποιο μήντιο.

Γερμανική ζήλεια και φθόνος! Όλος ο πλανήτης χειροκρότησε το ελλαδιστάν που «πήρε μέτρα τόσο έγκαιρα» ώστε ο καταραμένος ο covid-19 φοβήθηκε. Κι αυτό θα αποδειχθεί σύντομα. Όχι 30 μύρια αλλά 130 μύρια τουρίστες θα έρθουν φέτος. Και θα κατσικωθούν εδώ – δεν θα φεύγουν με τίποτα…

Ένα καλό τουριστόμετρο χρειάζεται.

(φωτογραφία: Κάπως έτσι φαντάζονται στη Γένοβα τις υγιεινές και αντισηπτικές οργανωμένες παραλίες. Πολύ πλεξιγκλάς – να δουλέψουν και οι ανάλογες εταιρείες. Η ιδέα φαίνεται να αρέσει και στα μέρη μας. Καλύτερα θα ήταν να υπάρχει και μια μικρή πισίνα σε κάθε πλαστική καμπίνα τέτοιου είδους – γιατί θα μπαίνουν (όταν μπαίνουν) στη θάλασσα και είναι πιθανό να μάθει ο covid-19 μακροβούτια…

Ο καπιταλισμός δεν έχει αδιέξοδα, αυτό είναι σίγουρο. Όμως δυο λεπτά… Μελτέμια έχει στην ιταλία;)

Black magic woman

Δευτέρα 4 Μάη. Το τραγούδι το ξέρετε. Τον κιθαρίστα τον ξέρετε. Τον πλήκτρα / φωνή τον ξέρετε.

Αν είναι του γούστου σας, να μια εκδοχή … απ’ τα βάθη των αιώνων… Καλή βδομάδα any way.

Κι εδώ, ένα χρόνο πριν, το Evil Ways. Με λίγο κόσμο παραπάνω… (Πουτάνα «μεταδοτικότητα»: τα καλύτερα και τα ομορφότερα μας κόλλαγες κάποτε… Πού να φανταστούμε ότι θα σε κρατικοποιούσαν;…)

Special αφιερωμένο στον Αλέξη.

 

Μα “αυτοκαταστρέφεται” ο καπιταλισμός;

Δευτέρα 4 Μάη. Υπάρχουν διάφοροι που από απόλυτη άγνοια της ιστορίας (κι αυτό είναι το λιγότερο που θα μπορούσαμε να τους προσάψουμε) έχουν πεισθεί για την μεγάλη φονικότητα του covid-19 με την «εις άτοπον απαγωγή»: αφού έχουν τόσο μεγάλο οικονομικό κόστος τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα και οι απαγορεύσεις, για ποιόν λόγο να το έκανε αυτό ο καπιταλισμός στον εαυτό του (μέσω των κρατών) αν όχι επειδή η απειλή είναι όντως φοβερή;

Το πιο στοιχειώδες που θα έπρεπε να γνωρίζουν και να αναγνωρίζουν είναι ότι η φράση ο πόλεμος είναι η υγεία της (καπιταλιστικής) μηχανής δεν είναι υπερβολική. Αντίθετα, είναι ακριβέστατη. Ένας αιώνας (ο 20ος) αίματος, θανάτου, τεράστιων καταστροφών πλανητικής κλίμακας, δεν δείχνει άραγε ποιά είναι αυτή η καπιταλιστική υγεία; Αν τα πιο δυναμικά ανάμεσα στ’ αφεντικά είχαν πρόβλημα με την «καταστροφή κεφαλαίου» θα έκαναν πολέμους; Όχι. Ένα περίεργο πράγμα όμως: όχι μόνο δεν τους αποφεύγουν· τους επιδιώκουν κιόλας. Ξέροντας ότι και δικά «τους» κεφάλαια θα καταστραφούν.

Ακόμα και από στοιχειώδη εμπειρική / ιστορική άποψη, ο ισχυρισμός ότι «οι οικονομικές ζημιές αποδεικνύουν την σοβαρότητα της απειλής» είναι το ίδιο λαθεμένος και εκτός πραγματικότητας όπως σε κάθε οργανωμένη (απ’ τα αφεντικά) καταστροφή κεφαλαίου – και εργασίας· σ’ αυτήν θα επανέλθουμε στη συνέχεια.

Το να θυμίσουμε τον Κάρολο θα ήταν προφανώς άχρηστο για ανθρώπους που σκέφτονται σα να ήρθαν μόλις χτες από κάποιο πλανήτη αγάπης και ειρήνης. Ωστόσο θα το κάνουμε, λιγότερο για να πείσουμε μυαλά με τόση πρωταρχική άγνοια και περισσότερο για να υπενθυμίσουμε το είδος του πολέμου που βρίσκεται σε εξέλιξη.

Στο «κομμουνιστικό μανιφέστο» λοιπόν, γραμμένο το 1848, διορατικά οι Μάρξ και Έγκελς έβλεπαν εκείνο που τώρα μοιάζει αόρατο: την οργανική σχέση ανάμεσα στην καπιταλιστική «τεχνολογική ανάπτυξη» και στην υποχρεωτική καταστροφή μεγάλης κλίμακας – «δημιουργική» την λένε τώρα.

Για τους καλοπροαίρετα αρχάριους κάποιες επεξηγήσεις. Οι «καταχθόνιες δυνάμεις» στο παρακάτω απόσπασμα είναι, ακριβώς, η επιστήμη και οι τεχνολογίες… Η «ανταρσία των νεώτερων παραγωγικών δυνάμεων» είναι το γεγονός (που μπορούσαν όχι απλά να το παρατηρήσουν αλλά και να το θεμελιώσουν θεωρητικά ήδη απ’ τα μέσα του 19ου αιώνα…) ότι σε κάθε σοβαρό βήμα τεχνολογικής αναδιάρθωσης η καπιταλιστική παραγωγή γίνεται υποχρεωτικά πιο κοινωνική. Με την έννοια ότι ο νέος μηχανολογικός εξοπλισμός, πάντα πιο σύνθετος, «βάζει» μέσα σε κάθε συγκεκριμένο τόπο παραγωγής, την εργασία και την γνώση πολλών ακόμα εργατών, ειδικευμένων και ανειδίκευτων: απ’ αυτούς που εξορύσσουν και επεξεργάζονται τις πρώτες ύλες που είναι απαραίτητες για την κατασκευή των μηχανών· ως τους σχεδιαστές, τους κατασκευαστές, και τους μεταφορείς των μηχανημάτων. Για τον Μαρξ αυτή η de facto «κοινωνικοποίηση» της καπιταλιστικής παραγωγής είναι που έρχεται σε άμεση σύγκρουση με την (ατομική) ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής· μια σύγκρουση που κατά την (αισιόδοξη) ανάλυσή του μόνο να οξύνεται μπορεί, μέχρι να φτάσει στο σημείο της έκρηξης, που δεν είναι άλλη απ’ την αντικαπιταλιστική επανάσταση / απαλλοτρίωση των μέσων παραγωγής.

Γι’ αυτό υποστηρίζει (στο πιο κάτω απόσπασμα) ότι αυτές οι «νεώτερες παραγωγικές δυνάμεις» (οι νέοι τεχνικοί σα να λέμε αλλά και η εργατική τάξη που χρησιμοποιεί το νέο εξοπλισμό) έχοντας επίγνωση της όλο και μεγαλύτερης κοινωνικότητας της παραγωγικής διαδικασίας, «ανταρτεύουν» κατά των σχέσεων ατομικής ιδιοκτησίας, προκαλώντας κατά καιρούς «εμπορικές κρίσεις» (η ανταρσία τους εκδηλώνεται π.χ. με την απαίτηση σοβαρών αυξήσεων στους μισθούς και στα μεροκάματα, ή λιγότερων ωρών δουλειάς, κλπ). Πάντα αισιόδοξοι, οι Μαρξ και Έγκελς θεωρούν το 1848 πως η κάθε φορά τεχνολογική αναδιάρθρωση αυξάνει τον παραγόμενο πλούτο, φέρνοντας τις παραγωγικές σχέσεις (την ατομική ιδιοκτησία) αντιμέτωπες με τις παραγωγικές δυνάμεις (την εργασία και την δημιουργικότητά της). Για να καταλήξουν πως για να ξεπεράσουν τα αφεντικά αυτήν την αντίθεση, προχωρούν σε καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων (κι εδώ περιλαμβάνονται και «μηχανές» αλλά και ζωντανή εργασία…) και σε ταυτόχρονη επέκταση της εμπορευματοποίησης (δημιουργώντας «νέες αγορές») και πιο εντατική εκμετάλλευση των παλιών αγορών.

Όχι βέβαια… Καταστρέφει δημιουργικά….

Δευτέρα 4 Μάη. Να το απόσπασμα:

… Μπροστά στα μάτια μας … οι αστικές συνθήκες της παραγωγής και της ανταλλαγής, οι αστικές σχέσεις ιδιοκτησίας, η νεώτερη αστική κοινωνία που παρουσίασε με τα μάγια της τόσο τεράστια μέσα παραγωγής και ανταλλαγής, μοιάζει με τον μάγο που δεν μπορεί να υποτάξει τις καταχθόνιες δυνάμεις που κάλεσε ο ίδιος να τον βοηθήσουν.

Εδώ και κάμποσες δεκαετίες η ιστορία της βιομηχανίας και του εμπορίου δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά η ιστορία της ανταρσίας των νεώτερων παραγωγικών δυνάμεων ενάντια στις σχέσεις ιδιοκτησίας, που είναι οι ζωτικοί όροι της αστικής τάξης και της κυριαρχίας της. Φτάνει ν’ αναφέρουμε τις εμπορικές κρίσεις, που καθώς παρουσιάζονται κάθε τόσο καταντούν πάντα προβληματικότερη την ύπαρξη ολόκληρης της αστικής τάξης. Το καιρό που ξεσπούν οι εμπορικές κρίσεις καταστρέφεται κανονικά ένα σημαντικό μέρος όχι μόνο από τα έτοιμα προϊόντα μα κι απ’ τις δημιουργημένες κιόλας παραγωγικές δυνάμεις. Μια κοινωνική επιδημία ξεσπά, που σε όλες τις περασμένες εποχές θα φαινόταν παραλογισμός: η επιδημία της υπερπαραγωγής. Η κοινωνία έξαφνα βρίσκεται πισωδρομημένη σε μια κατάσταση στιγμιαίας βαρβαρότητας.

Νομίζει κανείς πως της κόπηκαν όλα τα μέσα της διατροφής από καμιά πείνα ή από κανένα εξολοθρευτικό πόλεμο. Η βιομηχανία και το εμπόριο φαίνονται νεκρωμένα. Και γιατί; Επειδή η κοινωνία έχει πάρα πολύ πολιτισμό, πολλά μέσα διατροφής, πάρα πολλή βιομηχανία, πάρα πολύ εμπόριο. Οι παραγωγικές δυνάμεις που έχει στη διάθεσή της δεν ευνοούν πια την ανάπτυξη των σχέσεων της αστικής ιδιοκτησίας… οι αστικές σχέσεις έχουνε στενέψει πολύ για να χωρέσουν τον πλούτο που δημιούργησαν.

Με ποιόν τρόπο ξεπερνά η μπουρζουαζία τις κρίσεις; Απ’ τη μια μεριά καταστρέφοντας αναγκαστικά ένα σωρό παραγωγικές δυνάμεις και απ’ την άλλη με το να κατακτά νέες αγορές και να εκμεταλλεύεται πιο εντατικά, πιο πλατιά όλες τις παλιές αγορές.

Η θέση αυτή αποδείχθηκε σωστή ξανά και ξανά. Διάφοροι ειδικοί των αφεντικών μιλούν άλλωστε ξετσίπωτα για «δημιουργική καταστροφή», εννοώντας τις «ευκαιρίες» καπιταλιστικής ανάπτυξης που δημιουργούνται μετά από κάθε σκόπιμη καταστροφή (κεφαλαίου και εργασίας).

Ένα βασικό σημείο μόνο δεν περιλαμβάνεται σ’ αυτό το απόσπασμα (περιλαμβάνεται ωστόσο σε ποιο αναλυτικές δουλειές του κυρ Κάρολου, κι οπωσδήποτε στις πολιτικές αναλύσεις του Λένιν και της Λούξεμπουργκ πριν και κατά την διάρκεια του Α παγκόσμιου). Δεν είναι μόνο η ανταρσία των παραγωγικών δυνάμεων κατά των παραγωγικών σχέσεων που προκαλεί κρίσεις και, τελικά, οδηγεί τ’ αφεντικά σε μεγάλης κλίμακας καταστροφή αν, εν τω μεταξύ, δεν έχουν κρεμαστεί. Είναι και ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός! Που περνάει υποχρεωτικά μέσα απ’ την όλο και πιο έντονη και «εφευρετική» επιστράτευση των «καταχθόνιων δυνάμεων» (της επιστήμης και της τεχνικής), άρα μέσα απ’ την όλο και πιο μεγάλη εντατικοποίηση του δίπολου κρίση / αναδιάρθρωση.

Μόνο που η τεχνολογική υπεροχή του ενός καπιταλιστικού μπλοκ έναντι ενός άλλου και η «οικονομική νίκη / κυριαρχία» του πρώτου σε βάρος του δεύτερου, 1) δεν είναι μια «ειρηνική» διαδικασία, και 2) καθόλου δεν κλείνει το δρόμο προς την αναγκαία μεγάλης έκτασης καταστροφή (τον «κανονικό πόλεμο» δηλαδή), που είναι πάντα η υγεία της μηχανής. Δηλαδή εκείνο που δίνει ώθηση σε ακόμα εντονότερη και πλατύτερη μηχανοποίηση.

Ραντεβού στην κόλαση 1

Δευτέρα 4 Μάη. Μια περίοδο διαδοχικών «οικονομικών κρίσεων», απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’90, την έχουμε περάσει ήδη. Όσοι απωθούν τις αιτίες τους κυνηγώντας ένα πρωθυπουργό εδώ ή ψάχνοντας «εθνικοαπελευθερωτικές συνταγές» στις παγκόσμιες καπιταλιστικές κρίσεις είναι βέβαια … (ας μην πούμε τι είναι…) Ποιός όμως είναι τόσο στραβός για να μην καταλαβαίνει στοιχειωδώς ότι αυτή η τελευταία 20ετία ως σήμερα ήταν «μια περίοδος κρίσεων» που διαδέχονταν η μία την άλλη, αλλά επίσης (τι σύμπτωση!!!) μια «περίοδος εντατικοποίησης» του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού; Η οποία έχει μάλιστα και επίσημη γενέθλια ημερομηνία, την 11η Σεπτέμβρη του 2001, όταν το αμερικανικό βαθύ κράτος (σε συνεργασία με διεθνείς συμμάχους του) σκότωσε πάνω από 3.000 δικούς του υπηκόους για να εξασφαλίσει αφενός την συναίνεση όλων των υπόλοιπων σ’ έναν «μακρύ προληπτικό πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» (what????) και αφετέρου την εφαρμογή στο εσωτερικό των ηπα νόμων έκτακτης ανάγκης;

Γιατί αυτά; Για να προλάβουν οι ηνωμένες πολιτείες να ξανα-απλωθούν στρατιωτικά σε διάφορα συγκεκριμένα σημεία του πλανήτη, ώστε να εμποδίσουν την ανάδυση σοβαρών ανταγωνιστών… Το βέβαιο είναι ότι επί μια 20ετία έχει γίνει και γίνεται μεγάλη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων (μόνο οι δολοφονίες αρκούν)· αλλά γίνεται σε δευτερεύοντα πεδία. Απ’ το αφγανιστάν στη μέση Ανατολή, κι ως την βόρεια αφρική… Δεν είναι «αναπτυγμένες» καπιταλιστικά παραγωγικές δυνάμεις αυτές… Αλλά δεν είναι και ο κυρίως πόλεμος, η κύρια συνταγή για την υγεία της μηχανής… Και – δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σοφία – ακόμα κι αν η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της είχαν καταφέρει να πετύχουν τους στόχους τους σ’ αυτόν τον προληπτικό «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» (που έμμεσα αλλά σαφώς ήταν πόλεμος κατά της Μόσχας και του Πεκίνου), ακόμα κι έτσι, δεν θα είχαν νικήσει. Η μεγάλης έκτασης καταστροφή «αναπτυγμένων» παραγωγικών δυνάμεων θα παρέμενε στο ορίζοντα. Όπως συμβαίνει τώρα…
Αλλά απέτυχε η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της. Hττήθηκε. Εν τω μεταξύ όχι μόνο ο ρωσικός καπιταλισμός βγήκε απ’ τον γκρεμό που είχε πέσει στα ’90s με τεχνολογική στρατιωτική υπεροχή έναντι του αμερικανικού σε διάφορες κατηγορίες όπλων… Αλλά και ο κινεζικός καπιταλισμός, μέσα σε ελάχιστο ιστορικό χρόνο, αναπτύχθηκε σε τέτοιο βαθμό ώστε ακόμα και οι πιο σκληροπυρηνικοί ειδικοί των δυτικών αφεντικών να παραδέχονται, μέσα απ’ τα δόντια, ότι ο 21ος αιώνας δεν θα είναι τελικά ούτε αμερικάνικος ούτε ευρωπαϊκός. Θα είναι ασιατικός· και βασικά κινέζικος.

Ραντεβού στην κόλαση 2

Δευτέρα 4 Μάη. Θα αναρωτηθείτε τώρα τι δουλειά και σχέση μπορεί να έχει ένας ιός και μια πανδημία με όλα τα πιο πάνω. Έχει και παραέχει! Διότι πριν εμφανιστεί ο cοvid-19 τα δυτικά αφεντικά (για τα οποία προφανώς αδιαφορείτε, αφού η καθημερινότητα … κλπ… κλπ…) έλεγαν, κάποτε σχεδόν ανοικτά, πως χρειάζονται επειγόντως την αναδιάρθρωση των κοινωνιών / καπιταλισμών τους με τέτοιο τρόπο ώστε να ελπίζουν πως δεν θα τρώνε την σκόνη της κινέζικης κοινωνίας / καπιταλισμού!

Οι έντιμοι (όσοι υπάρχουν, γιατί βέβαια υπάρχει και άφθονη ατιμία / αχαριστία) που διαβάζουν αυτές τις γραμμές από παλιότερα, έχουν μια γενική αίσθηση για το πόσο καιρό τώρα αναφερόμαστε στον νεο-κρατισμό που αναδύεται στους δυτικούς καπιταλισμούς σαν αναγκαστική «πολιτική αναδιάρθρωση», αναδιάρθρωση ταυτόχρονα στις κοινωνικές σχέσεις και στις σχέσεις και τις μορφές της κεντρικής εξουσίας, έτσι ώστε να αντιμετωπιστεί, όσο είναι δυνατόν, η εξελισσόμενη επέκταση / κυριαρχία του «κινεζικού παραδείγματος». (Έχει και ψαχτήρι το site, οπότε μπορείτε να βρείτε όλες τις σχετικές αναφορές στον νεοκρατισμό. Με τις ημερομηνίες τους…) Αυτό το παράδειγμα έχει κάτι που τρομάζει ως το μεδούλι τα δυτικά αφεντικά. Μια παραγωγική / καταναλωτική πληθυσμιακή / κοινωνική βάση 1.300.000.000 ανθρώπινων κεφαλαίων όλων των ηλικιών που είναι πειθαρχημένα κάτω απ’ την εξουσία ενός κόμματος – κράτους, διαθέτοντας ωστόσο απεριόριστα περιθώρια δημιουργικότητας!!!

Το κινεζικό καπιταλιστικό παράδειγμα είναι μια τόσο giga-μηχανή, τέτοιου παραγωγικού και καταναλωτικού δυναμισμού και τέτοιας σχεδιασμένης πειθαρχίας, ώστε κατάφερε (το επαναλαμβάνουμε, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα γίνει κατανοητό) σε μια δεκαετία, απ’ το 2008 / 09 ως το 2018 / 19, χρονικό διάστημα ασύλληπτα σύντομο με βάση τις δυτικές ιστορικές εμπειρίες, να γίνει απ’ το «φτηνό εργοστάσιο για βασικά είδη κοινωνικής αναπαραγωγής» των εργατικών τάξεων της δύσης (μακουδάκια, παιχνιδάκια, σαγιονάρες και ηλεκτρικά σίδερα) ο πρωτοπόρος σ’ όλες τις τεχνολογικές αιχμές της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Απ’ την κβαντομηχανική μέχρι την γενετική…

Αυτό το ασύλληπτο στην ένταση και στην ταχύτητά του ιστορικό γεγονός έδειξε τα (παραγωγικά / καταναλωτικά) όρια του νεο-φιλελευθερισμού. Η σημαία αυτού του νεο-φιλελευθερισμού σε σχέση με την «τεχνολογική ανάπτυξη» και την ανάλογη αναδιάρθρωση, ήταν οι νεαροί «κατσαβιδάκηδες», κάτι Jobs και κάτι Gates, που χάρη στην «ελευθερία του πνεύματος» των δυτικών κοινωνιών / καπιταλισμών, ξεκίνησαν απ’ τα γκαράζ των σπιτιών τους για να γίνουν Silicon Valley – και να κατακτήσουν τον κόσμο για λογαριασμό του αμερικανικού καπιταλισμού…

Ε, λοιπόν, οι κινέζοι «κατσαβιδάκηδες» είναι χιλιάδες φορές περισσότεροι, δεν χρειάζονται «τυχοδιωκτικά funds» για να χρηματοδοτήσουν τις εφευρέσεις τους αφού τους χρηματοδοτεί το κινεζικό κράτος, δεν χρειάζονται εικονικά κέρδη απ’ το χρηματιστήριο (δεν κινδυνεύουν δηλαδή από dot.coms…), και κάνουν την ίδια και καλύτερη δουλειά στις κινεζικές τεχνοπόλεις. Το πιο update (απ’ την άποψη της εκπαίδευσης) «ανθρώπινο κεφάλαιο» της ασίας (αλλά ακόμα και της ευρώπης ή/και της αμερικής) συγκλίνει στις Shenzhen της κινεζικής “ανατολικής ακτής”· το χρηματιστήριο της Σαγκάης συναγωνίζεται εκείνα της Ν. Υόρκης και του Λονδίνου· ενόσω πουλάει την 5G πρωτοπορεία της η Huawei (αλλά και η Samsung…) σχεδιάζει την 6G… Και σε λίγο το ψηφιακό yuan θα διατρέχει την ασία (και όχι μόνο) σα νόμισμα διεθνών συναλλαγών. Πώς να ανταγωνιστεί κανείς αυτό το πρωτοφανές θηρίο που κάνει ακόμα τα πρώτα του βήματα αν όχι με την πραγματική (κι όχι απλά την συμβολική) επιστράτευση όλων των «ανθρώπινων κεφαλαίων» που διαθέτει; Πόση «ελευθερία» να επιτρέψει αυτή η επιστράτευση όταν αυτή η «ελευθερία» δημιουργεί πάμπολλες «τριβές» στην πορεία-προς-το-επόμενο-μοίρασμα-του-κόσμου; Πώς να επιβάλεις σε πληθυσμούς μαθημένους αλλιώς ότι «θα κάνετε ό,τι σας λέμε» αν δεν τους φοβίσεις με έναν τρόπο που να τους αρπάζει απ’ το λαιμό, δηλαδή με «απειλή κατά της ζωής» τους;

Δοκιμάστηκε η «ισλαμική τρομοκρατία». Έβγαλε ό,τι έβγαλε, αλλά είχε όρια. Οι ιοί είναι υπερόπλο σε σχέση με τους τζιχαντιστές (στην πραγματικότητα, στα πρώτα βήματα της θεωρίας του «πολέμου 4ης γενιάς», τζιχαντιστές και ιοί ήταν στο ίδιο σενάριο! Αργότερα χώρισαν…). Δεν χρειάζεται καν να κατασκευαστούν σε εργαστήρια βιολογικού πολέμου. Υπάρχουν παντού… Αρκεί να τους γίνει η σωστή promotion. Η σωστή προβολή. Στην ανάγκη δίνεις και μια εντολή όποιος πεθαίνει από ‘δω και στο εξής θα μετριέται σαν θύμα του εχθρού… και ξεμπερδεύεις με το Θέαμα του Θανάτου…
Προβοκατόρικο… Τρομακτικά απλό. Τρομακτικά αποτελεσματικό….

Ραντεβού στην κόλαση 3

Δευτέρα 4 Μάη. Το ζητούμενο μιας εσωτερικής κοινωνικής / θεσμικής αναδιάρθρωσης στη δύση είναι σαφώς παλιότερο … απ’ τον covid-19. Καταλαβαίνουμε βέβαια (χωρίς να δικαιολογούμε στο ελάχιστο) όλους εκείνους που αδιαφορώντας για ό,τι είναι μακρύτερα απ’ την μύτη τους δεν μπορούν να συσχετίσουν την διαχείριση ενός ιού με τις απ’ τα πριν καπιταλιστικές αναγκαιότητες. Ωστόσο αυτήν την άμεση συσχέτιση την τεκμηριώνουμε (Sarajevo.pdf 147a, 148a). Και σε κάθε περίπτωση υποστηρίζουμε πως αυτές οι καπιταλιστικές αναγκαιότητες, που σε πιο περιορισμένη (και «κλαδική») μορφή είχαν εκδηλωθεί διαδοχικά το 2004/2005 και το 2009/2010, έφτασαν στα τέλη της δεκαετίας του ’10 σε μια ωρίμανση τέτοια που έγινε κατορθωτό εκείνο που δεν είχε γίνει στις προηγούμενες (αλλά πρόσφατες) πανδημίες: μια μικρής φονικότητας μολυσματική αρρώστια να αναγορευτεί, με κρατικά μέτρα και δράσεις, σε τέτοια απειλή ώστε να εκβιαστεί η μετάβαση των δυτικών κοινωνιών σ’ αυτό που έχει ονομαστεί ο καπιταλισμός της επιτήρησης. Μια μορφή, δηλαδή, που αξιοποιώντας τις τεχνολογικές δυνατότητες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης αφαιρεί (θα προσπαθήσει να αφαιρέσει) τις “τριβές” του “ο καθένας κάνει ότι θέλει”, υπέρ της αύξησης της καπιταλιστικής συσσώρευσης.

Εδώ υπεισέρχεται το ζήτημα της τωρινής καταστροφής, που σε διάφορους είναι επιχείρημα … αθώωσής της, τελικά, ελέω της δήθεν φονικότητας του covid-19! Καταστροφής κεφαλαίου και εργασίας. Με δεδομένο ότι αυτός ο συγκεκριμένος “πόλεμος κατά αόρατου εχθρού” είναι εκστρατεία ψηφιακής αποικιοποίησης / πειθάρχησης / αναδιάρθρωσης του κοινωνικού (με την απειλή / τιμωρία της αρρώστιας) δεν έχει ούτε κτήρια καμμένα από βόμβες ούτε αίματα. Έχει όλα τα υπόλοιπα ενός πολέμου, αρχίζοντας απ’ τον προπαγανδιστικό βομβαρδισμό διαρκείας. Έχει, επίσης, και κλείσιμο επιχειρήσεων και αύξηση της ανεργίας. Έχει (και θα έχει…) ενίσχυση της οικονομίας του εγκλήματος, αλλά και της “μαύρης” δουλειάς. Έχει καταστροφή μιας γκάμας του κοινωνικά σχετίζεσθαι! Η οποία έχει υπάρξει το ιστορικό υπόβαθρο και του εργατικού ανταγωνισμού… Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα: όλοι όσοι (και δεν είναι καθόλου λίγοι…) καλούν την μορφή-κράτος να “λύσει” αυτά τα προβλήματα (ονομάζοντας αυτές τις απαιτήσεις “λαϊκό δίκιο”…), απλά βάζουν βούτυρο στο ψωμί των εξελίξεων.

Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά στην καπιταλιστική ιστορία που η σοσιαλδημοκρατία στραβώνει (και σκοτώνει): όταν αποδεχθείς τα επιχειρήματα της “κήρυξης του πολέμου” (ακόμα κι αν αυτός είναι ασυνήθιστος, πλην έγκαιρα αναλύσιμος – μιλήσαμε επ’ αυτού ήδη πριν 14 χρόνια…) δεν μπορείς να βγεις απ’ την γραμμή… Βάζεις πλάτη…