Category: Ασταμάτητη μηχανή

Made in china

Δευτέρα 30 Αυγούστου>> Με την κίνα ασχολούνται μόνο οι (νέοι) κινεζόφιλοι, με τον τρόπο που θα περίμενε κανείς: σαν μαγεμένοι θαυμαστές. Οι υπόλοιποι αδιαφορούν.

Κι όμως. Η κίνα δεν είναι απλά το εργοστάσιο του παγκόσμιου καπιταλιστικού μέλλοντος. Είναι, συχνά, «σχολείο». Το Πεκίνο, ελέγχοντας το 1/5 του παγκόσμιου πληθυσμού, δείχνει σοβαρές πλευρές της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας, που ενώ στη δύση διεξάγεται με τον τρόμο (των δυτικών αφεντικών) ότι χάνουν την παγκόσμια ηγεμονία τους (και την χάνουν οριστικά), εκεί, στην κίνα, γίνεται με την ακρίβεια και την αποτελεσματικότητα του «σοσιαλισμού με κινεζικά χαρακτηριστικά».

Πριν μια εβδομάδα ανακοινώθηκε επίσημα ότι το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο «αντιμετώπισε» (δηλαδή: εξαφάνισε) την θρυλική μετάλλαξη Δ μέσα σε 35 ημέρες!!! Τι σημαίνει αυτό; Ότι εξαφανίστηκαν τα κρούσματα….

Πρέπει να το δεχτούμε; Δεν έχει σημασία (προφανώς «όχι» θα λέγαμε, αλλά σίγουρα: δεν έχει σημασία…) Σημασία έχει τι κάνει το κινεζικό καθεστώς πλέον, και (κυρίως) γιατί.

Λοιπόν. Όταν στις 12 Αυγούστου εντοπίστηκε 1 (ένα) «κρούσμα» Δ, χωρίς συμπτώματα, μεταξύ των λιμενεργατών του Ningbo, το κινεζικό κράτος έκλεισε για μια βδομάδα το λιμάνι! Πρόκειται για το 3ο σε μέγεθος λιμάνι της κίνας, με 100.000 λιμενεργάτες. Ε, αυτό «κατέβασε ρολά» για 1 (ένα) «κρούσμα», και μάλιστα χωρίς συμπτώματα!…

Οι εξωκοινοβουλευτικοί caradinieri ασφαλώς θα ενθουσιαστούν: ιδού (θα πουν) η «κομμουνιστική» στιβαρότητα, που όλα τα κακά σκορπάει…. Υπάρχει όμως μια λεπτομέρεια: το κινεζικό καθεστώς ξέρει το συμπέρασμα των δικών του ειδικών, απ’ την γίγα-έρευνα στη Wuhan πέρυσι, ότι δηλαδή οι «ασυμπτωματικοί» ελάχιστα μεταδίδουν τον τσαχπίνη… Ξέρει επίσης αυτό που ξέρουν παντού: ότι η μετάλλαξη Δ είναι εξαιρετικά ήπια στα συμπτώματά της… Ποιός είναι λοιπόν ο λόγος που 1 (ένα) «κρούσμα» χωρίς συμπτώματα οδηγεί στο κλείσιμο, έστω για μια βδομάδα, του 3ου σε μέγεθος λιμανιού, με όλες τις οικονομικές επιπτώσεις; Και τι ακριβώς σημαίνει το καμάρι «σε 35 μέρες εξαφανίσαμε την Δ»;

Το πρόστυχο μυαλό της ασταμάτητης μηχανής βάζει κάτω το πως «εξαφανίστηκε» η Δ από έναν πληθυσμό 1,4 δισεκατομυρίων ψυχών – ενώ η αρχική version του τσαχπίνη δεν εξαφανίστηκε ποτέ εκεί, κι ούτε καμάρωσε κανείς για τέτοιο λόγο…. Οπουδήποτε εμφανιζόταν έστω και 1 (ένα) «κρούσμα» Δ γινόταν μαζικό τεστάρισμα. Της τάξης: 10.000.000 τεστ σε δύο ή το πολύ τρεις ημέρες. Γινόταν, φυσικά, άμεση «ιχνηλάτηση» των «επαφών» των όποιων (ασυμπτωματικών…) «κρουσμάτων». Και ένα μικρής διάρκειας «τοπικό» lockdown, μέχρι να καταγραφούν όλοι οι «φορείς»…

Η ταχύτητα και η αποτελεσματικότητα τέτοιων λίγο πολύ αιφνιδιαστικών ελέγχων τόσο μεγάλης κλίμακας σημαίνουν δύο τουλάχιστον πολύ σημαντικά πράγματα για ένα καπιταλιστικό κράτος πρώτης γραμμής. Πρώτον, άψογη πειθαρχία των υποτελών στις «αιτήσεις» (και στις απαιτήσεις…) του κράτους τους. Δεύτερον, καλά οργανωμένη επιμελητεία κλίμακας: σημεία για τεστ σε προκαθορισμένες θέσεις μέσα στην κάθε πόλη, οι υπήκοοι να ξέρουν ο καθένας σε ποιο σημείο θα πάει, εργαστήρια μαζικής παραγωγής αποτελεσμάτων, κλπ κλπ.

Τα πιο πάνω όμως είναι χρήσιμα γενικά! Σε περίπτωση, ας πούμε, βιολογικού πολέμου…. Ή και κανονικού πολέμου… Και οι κυβερνητικοί στο Πεκίνο το έχουν αφήσει να εννοηθεί (με λόγια…) απ’ την «επιχείρηση Wuhan»: η εμπλοκή του στρατού ήδη από τότε είχε το νόημα «άσκησης βιοασφάλειας».

Με δυο λόγια (αυτή είναι η εκτίμηση μας – σινόφιλοι βαστάτε τ’ άρματα!!) το «σε 35 μέρες εξαφανίσαμε την μετάλλαξη Δ» είναι πολύ λιγότερο υγιειονομικό κατόρθωμα (εναντίον ενός ασήμαντου αντιπάλου) και πολύ περισσότερο πολιτικο-στρατιωτικο-κοινωνικό κατόρθωμα… Ενός καθεστώτος που μπορεί να «κινητοποιεί» τους υπηκόους του συντεταγμένα, μεθοδικά, αιφνιδιαστικά – κάνοντας ασκήσεις… Για λογαριασμό τέτοιων ασκήσεων και λιμάνια κλείνει (ένα τέτοιο κράτος), και αεροδρόμια, και ό,τι γουστάρει… Γιατί όχι; Πώς αλλιώς μπορούν να γίνουν στα σοβαρά τέτοιου είδους ασκήσεις;

Ζηλεύετε;

Δεν σας το προτείνουμε…

1984

Δευτέρα 23 Αυγούστου>> Ένας καινούργιος ράπερ με nickname Lucas Lion, αγνώστων λοιπών στοιχείων, από αγγλία μεριά – με ένα μανιφέστο.

Η συνείδηση προχωράει προς μεγαλύτερη σοφία – δεν θα γίνουμε θύματα του συστήματός τους – δεν θα φυλακιστούμε, αυτή είναι η αντίσταση…

Καλή βδομάδα.

Το παραλήρημα της εξουσίας 1

Δευτέρα 23 Αυγούστου>> … Οι Βρετανοί ερευνητές κατέληξαν στο ότι οι δύο δόσεις με το εμβόλιο της Pfizer ή της AstraZeneca μας προστατεύουν από τη «Δέλτα» κατά 75% και 61% αντιστοίχως τρεις μήνες μετά την ολοκλήρωση του εμβολιασμού… Προκειμένου να καταληξουν σε σαφές συμπέρασμα για την αποτελεσματικότητα των εμβολίων, οι επιστήμονες ανέλυσαν περισσότερα από τρία εκατομμύρια δείγματα ρινοφαρυγγικού επιχρίσματος… Μια άλλη σημαντική διαπίστωση των Βρετανών ερευνητών είναι ότι οι πλήρως εμβολιασμένοι, που θα προσβληθούν από τη μετάλλαξη «Δέλτα», φέρουν παρόμοιο ιικό φορτίο με τους ανεμβολίαστους φορείς της…. Η έρευνα του πανεπιστημίου της Οξφόρδης για τη σταδιακή εξάλειψη της ανοσίας που προσφέρουν τα εμβόλια απηχεί τις διαπιστώσεις των επιστημόνων του Κέντρου Ελέγχου Λοιμώξεων και Πρόληψης των ΗΠΑ (CDC), που δημοσιοποιήθηκαν πριν από μερικές εβδομάδες….

Ωιμέ!!!! Το «ψέκασμα» κτυπάει τώρα τα «κέντρα επιχειρήσεων» του «πολέμου κατά του αόρατου εχθρού»!!! Είναι δυνατόν το πανεπιστήμιο της κοτζάμ Οξφόρδης (κατασκευαστή, ας μην το ξεχνάμε, της πλατφόρμας Oxford/Astrazeneca, που ήταν στα μέρη μας «το εμβόλιο της Οξφόρδης», μέχρι που άρχισαν τα ζόρια και η Οξφόρδη έφυγε απ’ την κουβέντα…), είναι δυνατόν λοιπόν αυτό το διάσημο ίδρυμα να λέει ουσιαστικά ότι 3 μόνο μήνες μετά το τσίμπημα το απαύγασμα της γενετικής μηχανικής είναι σχεδόν άχρηστο; Πράγμα που σημαίνει ότι μετά από 6 μήνες είναι εντελώς άχρηστο; Είναι δυνατόν να λέγονται τέτοια πράγματα, «απηχώντας» (αλί και τρισαλί!) παρόμοια συμπεράσματα των αμερικανικών cdc;

Και ποιοί παλιάνθρωποι δημοσιεύουν τέτοια πράγματα στα ελληνικά; Μήπως «τα νέα του εωσφόρου»; Όχι! Η κοτζάμ καθεστωτική (και φίλη της microsoft και της pfizer…) «καθημερινή», την Παρασκευή 20 Αυγούστου – απ’ όπου τα αντιγράψαμε. Μα δεν είναι φανατικοί υπέρ της γενετικής μηχανικής εκεί στον όμιλο; Είναι και παραείναι· αλλά λίγο «ξεκάρφωμα» ίσως χρειάζεται.

Πού βρισκόμαστε λοιπόν; Εκεί που ξέρετε. Το μόνο εγγυημένο αποτέλεσμα των πλατφορμών γενετικής μηχανικής είναι οι παρενέργειές τους, συχνά φονικές, ακόμα πιο συχνότερα προκαλώντας μόνιμες αναπηρίες. Όλα τα υπόλοιπα ήταν θεωρήματα που καταρρέουν το ένα μετά το άλλο. «Μη μόλυνση»; «Μη μεταδοτικότητα»; «Μη αρρώστια»; «Μη θάνατος»; Σκουπίδια –σκουπίδια – σκουπίδια του συστήματος!!

Κι όμως!!! Ακριβώς μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, όπου οι πέτρες θα έπρεπε να έχουν σηκωθεί προ πολλού και να κυνηγάνε όλους αυτούς τους «ειδικούς» ατζέντηδες της γενετικής, τις πολιτικές βιτρίνες και ολόκληρο το τσατσορουφιανό-σοι του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, στο ελλαδιστάν και σε λίγα ακόμα ευρωπαϊκά κράτη, δοκιμάζουν ένα «surge», ένα «μεγάλο κύμα» – όπως η Ουάσιγκτον στο αφγανιστάν το 2011. Φορτώνουν νούμερα θανατοπολιτικής, φορτώνουν απειλές και εκβιασμούς, ετοιμάζουν απολύσεις – και ψάχνουν νεανική ή/και παιδική σάρκα. Πράγματι, βία και απελπισία έχουν κάνει ένα κράμα όξυνσης.

Είναι υγιειονομική αδεία αυτό το surge; Όχι!!! Ούτε μια στιγμή της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας στον δυτικό κόσμο, απ’ τον περασμένο Γενάρη του 2020 και μετά, ούτε μια στιγμή (το επαναλαμβάνουμε με πλήρη γνώση του τι λέμε) δεν είχε σχέση με την υγεία των υπηκόων! Ήταν, είναι (και τέτοια είναι τα αδιέξοδα που προσπαθεί να ξεπεράσει με το «ντου») πολιτική – σαν τεχνική της εξουσίας.

Το ξέρουμε ότι ενώ είναι απλό στη διατύπωσή του είναι δύσκολο στην κατανόησή του: τα αφεντικά του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, τα πραγματικά αφεντικά, έζεψαν τις πολιτικές βιτρίνες για να κάνουν τη δουλειά τους. Και τώρα που μετράνε δισεκατομύρια σε κέρδη, οι πολιτικές βιτρίνες έχουν μπει σε μια δίνη αυτοκαταστροφής, ελπίζοντας ότι αν εξασφαλίσουν μερικά ακόμα δισεκατομύρια κερδών στα πραγματικά αφεντικά μέσω των άγριων καταναγκασμών, ακόμα μεγαλύτερη πελατεία για τις πλατφόρμες γενετικών τροποποιήσεων των κυττάρων, αυτά τα τελευταία (τα πραγματικά αφεντικά) θα φροντίσουν για την σωτηρία (των πολιτικών βιτρινών).

Αμ δε! Αναλώσιμοι είναι όλοι αυτοί…

Το παραλήρημα της εξουσίας 2

Δευτέρα 23 Αυγούστου>> Σ’ αυτήν την εκστρατεία βίαιης καταστροφής «αυτών που ξέρατε», σ’ αυτόν τον πόλεμο για λογαριασμό της μηχανικής / βιοτεχνολογικής «κανονικότητας» της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, τα πραγματικά αφεντικά και οι πολιτικοί λακέδες τους μαζί με όλους τους κολαούζους τους, έκατσαν στο τραπέζι με 3 χαρτιά. Πρώτο χαρτί, το ηθικολογικό: η «κοινωνική ευθύνη» ή πως θα σας κάνουμε να χορεύετε στους ρυθμούς μας ξεχνώντας τις βλακείες περί ελευθεριών και δικαιωμάτων. Δεύτερο χαρτί, η επιστήμη: ποιοί νομίζετε πως είστε και τολμάτε να αμφισβητείτε την θεότητα και την ιερότητα των ειδικών; Η κόλαση σας περιμένει… Τρίτο χαρτί: χμμμ….

Τρίτο και τελευταίο χαρτί το γεμάτο πιστόλι πάνω στον πάγκο! Και μόνο που έχει ανοίξει αυτό το «τελευταίο φύλλο» είναι πιο πανηγυρική απόδειξη πως οι προηγούμενες μπλόφες απέτυχαν. Η παραληρηματική γλώσσα της εξουσίας λέει ότι θα τιμωρήσει όσους δεν πλατφορμιάζονται, ενώ ακόμα κι εκείνοι που το έκαναν μετράνε ήδη μέρες για να βρεθούν στην ίδια κατάσταση… Η παραληρηματική γλώσσα της εξουσίας λέει ότι θέλει μπράτσα ανηλίκων, δια της βίας (ψυχοπολιτικής κατ’ αρχήν) τραυλίζοντας ακατανόητες «αιτολογήσεις» σπρώνοντας το γεμάτο πιστόλι. Ως το σημείο να εκπυρσοκροτήσει.

Η εκτίμησή μας είναι ότι στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο παίχτηκε ένα κόλπο που ήταν σχεδιασμένο σαν blitzkrieg. Σαν αιφνιδιαστική, γρήγορη επίθεση, σαν κεραυνοβόλος ολοκληρωτικός πόλεμος (κατά των ορατών κοινωνικών σχέσεων…). Το ότι οι σχεδιαστές αυτού του blitzkrieg είναι δυτικά αφεντικά βάζει το θέμα στο ιστορικό του περίγραμμα: απ’ τις αρχές του 20ου καπιταλιστικού αιώνα και μετά, δεν πρέπει να έχει υπάρξει ούτε μισός πόλεμος σχεδιασμένος από δυτικούς, που να μην είχε θεωρηθεί (πριν ξεκινήσει) σαν αστραπιαίος και νικηφόρος. Ταυτόχρονα δεν υπάρχει ούτε μισός κανονικός πόλεμος που να εξελίχθηκε έτσι όπως σχεδιάστηκε.

Κι όταν η τριβή του πεδίου μάχης αναδύεται, όταν το Veni – Vidi – Vici που στοιχειώνει τα κάθε είδους δυτικά «στρατηγεία» αποδεικνύεται οικτρή φαντασίωση, κι όταν η κεραυνοβόλα επικράτηση μετατρέπεται σε αβέβαιη κατοχή (εν προκειμένω υγιεινιστική τεχνο-μιλιταριστική κατοχή των πρωτοκοσμικών πληθυσμών…) τότε το μεγαλείο των στρατιωτικών σχεδιαστηρίων μετατρέπεται σε όλο και πιο γελοία ψέμματα (πάντα του είδους «πάμε καλά»)· και σε παραλήρημα.

Εκεί είναι που βρισκόμαστε. Μετά από 16 μήνες τρομοκρατικού carpet bombing με κάθε διαθέσιμο μέσο, ίσως του πιο εντατικού δημαγωγικού πολέμου ever, τα αφεντικά του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος όχι μόνο δεν έχουν «κατακτήσει» το μισό των πρωτοκοσμικών πληθυσμών, αλλά τώρα κινδυνεύουν να αρχίσουν να χάνουν σταδιακά και το μισό που θεωρούσαν οριστικά αιχμαλωτισμένο. Διότι – βλέπετε – αυτή η «3η δόση», απροειδοποίητη και εκτός υποσχέσεων, μυρίζει και «4η δόση» και «5η δόση»… Αποκαλύπτει την επ’ αόριστον ομηρία. Εγγυάται ΜΟΝΟ την ρώσικη ρουλέτα των (φονικών ή καταστροφικών) παρενεργειών. Και ταυτόχρονα η «1η δόση» εμφανίζεται σαν προέκταση της κάνης απολύσεων…

Την ίδια ώρα εδώ κι εκεί στον δυτικό κόσμο πλατφορμιασμένοι καίνε / καταστρέφουν τελετουργικά τα «πιστοποιητικά» τους, τα «green pass», σαν έμπρακτη εκδήλωση αλληλεγγύης κι εχθρότητας – εκεί που πρέπει το καθένα. Είναι περισσότεροι / ες (πάντα πλατφοριασμένοι) εκείνοι που δηλώνουν ότι δεν πρόκειται να γίνουν πιόνια στο ταμπλώ του κοινωνικού ευγονισμού και των υγιειονομικών / βιοτεχνολογικών διακρίσεων σε «καθαρούς» και «βρωμιάρηδες»…

(φωτογραφίες. Δύο συγκριτικά διαγράμματα, για όσους αναζητούν στοιχεία. Και ναι, ξέρουμε: η συσχέτιση (σε ότι αφορά τους παλαιστίνιους) “χαμηλός εμβολιασμός / χαμηλά κρούσματα” θα ξεπεταχτεί με το “δεν έχουν εμβόλια, δεν έχουν τεστ”. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι το μεγαλύτερο μέρος των παλαιστίνιων πληβείων δεν θέλει να πλατφορμιαστεί, γιατί έχει δει ήδη τις “παράπλευρες συνέπειες”.

Η ισραηλινή κατάσταση όμως; Πώς να την ξεφορτωθεί κάποιος; Στα μέρη μας επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή για τον απαρτχάιντ σύμμαχο, αλλά δεν είναι σαφές ότι μόλις ο πλατφορμιασμός έφτασε στο 60% τα “κρούσματα” εκτοξεύτηκαν;

Έχει τα δίκια του ο Bossche – αλλά που να τα βρει;)

Η κοιλάδα και ο προσοδισμός

Δευτέρα 23 Αυγούστου>> Είναι μια όμορφη κοιλάδα, μήκους χοντρικά 150 χιλιομέτρων, κυκλωμένη απ’ τις τρεις μεριές με ψηλά και κακοτράχαλα βουνά, με μία μόνο στενή είσοδο / έξοδο. Η κοιλάδα του Panjshir, καμμιά εκατοπενηνταριά χιλιόμετρα βόρεια της Καμπούλ, μπορεί να κάνει ένα κάποιο πέρασμα απ’ τα εντόπια (και όχι μόνο) καθεστωτικά μήντια. Μπορεί και όχι. Σ’ αυτό το φυσικό οχυρό (ή και φυλακή, ανάλογα με το που βρίσκεται ο καθένας) κάποιοι ελάχιστοι αξιωματούχοι του κατοχικού καθεστώτος, καθώς και δύο ή τρεις οπλαρχηγοί, δηλώνουν ότι ξεκίνησαν «αγώνα κατά των ταλιμπάν, για την ελευθερία του τύπου και τα δικαίωματα των γυναικών».

Συγκινητικό! Τόσο όσο χρειάζεται για να κερδίσει μερικά λεπτά δημοσιότητας. Η «αμερικανική βοήθεια» την οποία ζητούν οι συγκεκριμένοι δεν θα έρθει ποτέ. Ούτε κάποια άλλη. Κι αν πρόκειται να πολεμήσουν, θα πρέπει να βγάλουν πέρα με σοβιετικά όπλα, σοβιετικά οχήματα… ό,τι τέλος πάντων είχαν μαζέψει όταν αποχώρησε ο σοβιετικός στρατός. Το 1989.

Υπάρχει ένας θρύλος για την κοιλάδα του Panjshir, επί σοβιετικής κατοχής, που μπορεί άνετα να ξαναζωντανέψει. Ότι εκεί, στο προπύργιο του τατζίκου πολέμαρχου Massud, ο στρατός της Μόσχας δεν κατάφερε να εισβάλει… Η αλήθεια είναι αντίθετη: ο σοβιετικός στρατός δεν επεδίωξε ποτέ να μπει μέσα στην κοιλάδα του Panjshir, γιατί είχε σοβαρό αντίδοτο: η kgb έκανε μια μυστική συμφωνία με τον Massud για την αποφυγή μεταξύ τους συγκρούσεων, και (επιπλέον) τα τουφέκια του να μην ενοχλούν τις μετακινήσεις του ρωσικού στρατού μέσω του τούνελ Salang, που συνδέει την Καμπούλ με την τότε στρατιωτική διοίκηση στο σοβιετικό / ουζμπέκικο Termez. Μια σημαντική διάβαση…

Οι γνωριμίες των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών με τους ένοπλους της περιοχής είναι παλιές λοιπόν. Ο Massud έχει πεθάνει, και τον έχει διαδεχτεί ο γυιός του, που δεν έχει καμμία πολεμική εμπειρία. Φαίνεται ότι εκτός απ’ την αίσθηση του «φρουρίου» δεν έχει και πολλά πράγματα στη διάθεσή του. Ίσως ούτε καν ποσότητες πυρομαχικών για πολύμηνες μάχες… Ο ρώσος πρεσβευτής στην Καμπούλ δήλωσε ότι:

Δεν έχουν στρατιωτική προοπτική. Δεν μένει πολύς κόσμος εκεί. Είναι περίπου 7.000 ένοπλοι, και έχουν ήδη προβλήματα με τα καύσιμα. Προσπάθησαν να σηκώσουν ένα ελικόπτερο, αλλά δεν είχαν πετρέλαιο. Δεν μπορούν να παρακάμψουν την πραγματικότητα. Οι Ταλιμπάν είναι η ντε φάκτο εξουσία. Δεν υπάρχει εναλλακτική…

Αυτό το ξέρουν και οι ίδιοι. «Δεν θέλουμε πόλεμο» δήλωσε ο Massud όταν έμαθε ότι οι ταλιμπάν στέλνουν στρατό προς την κοιλάδα. «Θέλουμε μια περιεκτική κυβέρνηση». Αυτό σε απλά αφγανικά (και ελληνικά) σημαίνει θέλουμε μερίδιο απ’ τις δουλειές που θα ανοίξουν.

Δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια δομική αντίρρηση στην Καμπούλ. Το θέμα είναι φυσικά το μέγεθος του μεριδίου. Όμως γι’ αυτό μπορεί πράγματι να μην χρειάζεται αιματοχυσία. Αν οι ταλιμπάν «κλείσουν» την είσοδο / έξοδο στην κοιλάδα (κι έχουν όλα τα μέσα για να το κάνουν), το μερίδιο θα λογικευτεί.

Κι ύστερα είναι οι «εγγυήτριες / προστάτιδες» δυνάμεις. Ειδικά η φωνή της Μόσχας μπορεί να ακούγεται ήδη στον γυιό του πατέρα του. Θα είναι αυστηρή, μπορεί όμως να είναι και δίκαιη.

Σε κάθε περίπτωση όλοι οι ντόπιοι που δεν έχουν ιδέα για τα εγκλήματα (σε βάρος και γυναικών) που έκανε ο νατοϊκός / αμερικανικός στρατός στα 20 χρόνια κατοχής, που έχουν ξεχάσει και το Γκουαντάναμο και τα κολαστήρια τύπου Αμπού Γκράιμπ, και τώρα έχουν ανατριχιάσει με την επιτροφή των «απολίτιστων», ας βολευτούν με φευγαλέες «ειδήσεις» … για την «απελευθέρωση του αφγανιστάν» απ’ τους αντάρτες της κοιλάδας.

Έχουν λίγες ημέρες ακόμα στη διάθεσή τους… Μετά θα ξεχάσουν το θέμα…

Ινδοκούς: the chessboard 1

Πέμπτη 19 Αυγούστου>> Οι πρωτοκοσμικοί (οι ντόπιοι πρώτοι και καλύτεροι) νοσταλγοί της παγκόσμιας ηγεμονίας της δύσης ξερνάνε. Η ανωτερότητα του λευκού χριστιανού είναι τόσο χωνεμένη στις ιδεολογίες τους ώστε τώρα που η δυτική παρακμή είναι πολύπλευρη και ολοφάνερη το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να ξερνάνε χολή. Κατά την ρατσιστική / ιμπεριαλιστική γνώμη τους το αφγανιστάν ΔΕΝ ήταν υπό στρατιωτική κατοχή εδώ και μια 20ετία· το νατο (συμπεριλαμβανομένου και του ελλαδιστάν) ΔΕΝ ήταν κατοχική δύναμη αλλά «το φως ενάντια στο σκοτάδι»· οι αφγανοί μια μόνο επιλογή είχαν, να γλύφουν τις αρβύλες των πρωτοκοσμικών (και να θάβουν σιωπηλά τις χιλιάδες των δολοφονημένων απ’ τα drones ανδρών, γυναικών και παιδιών…)· και, φυσικά, οι ταλιμπάν ΔΕΝ ήταν / είναι η ένοπλη αντικατοχική αντίσταση που κατάφερε, χωρίς σπουδαία μέσα (αλλά με καλούς συμμάχους) να νικήσει

Τα πιο πάνω χθεσινά στιγμιότυπα (φωτογραφίες) απ’ το «συριζαϊκό» γραφείο τύπου του ελληνικού υπ.εξ. και της ελληνικής «εθνικής γραμμής» είναι χαρακτηριστικά. Κάμποσοι «γεωπολιτικοί αναλυτές», προφέσορες ή πράκτορες, παρήλασαν και παρελαύνουν απ’ τους δημαγωγικούς μηχανισμούς, για να προβλέψουν (με ολοφάνερη λαχτάρα) ότι «στο αφγανιστάν θα πέσει μαχαίρι» (απ’ τους ταλιμπάν). Θέλουν αίμα των Άλλων, μ’ αυτό ζουν!! Και, φυσικά, η «απειλή»: τα «κύματα των αφγανών προσφύγων» που, αυτοί ξέρουν, «θα εργαλειοποιήσει ο Ερντογάν»…. (Πάνω απ’ όλα οι «επιστήμονες» και οι «ειδικοί», ντάξει;;;;)

Ποιός ενδιαφέρεται για τέτοιες φοβερές απόψεις και προβλέψεις; Οι συνηθισμένοι πελάτες, οι ενσωματωμένοι στην εθνική ιδεολογία… Κατά τα υπόλοιπα η παγκόσμια καπιταλιστική ιστορία τους έχει γραμμένους όλους αυτούς. Κινούνται ολοταχώς στο περιθώριο, και το μόνο που έχουν (και θα χρησιμοποιήσουν…) είναι αυτό που είχαν πάντα και τους περισσεύει: η βία.

Αν υπάρχουν αναγνώστριες / αναγνώστες που ενδιαφέρονται για τον καπιταλιστικό πλανήτη όπως είναι πραγματικά, ας δώσουν βάση στη συνέχεια.

Ένα ερώτημα κομβικό από πολλές απόψεις που γυροφέρνει διεθνώς (προκαλώντας, στην συντριπτική πλειονότητα, τραυλίσματα που παριστάνουν τις απαντήσεις) είναι το γιατί η Ουάσιγκτον αποφάσισε να αποσύρει (όσο…) τον στρατό της απ’ το αφγανιστάν; Δεν πήγε εκεί για να εγκατασταθεί στο «μαλακό υπογάστριο» της κίνας και της ρωσίας (ναι, γι’ αυτό πήγε!!) Πώς είναι δυνατόν να αποχωρεί τώρα που αυτοί οι rivals εμφανίζονται όλο και πιο ενισχυμένοι και φιλόδοξοι;

Ο χάρτης, δηλαδή η γεωγραφία, έχει τα βασικά της απάντησης. Όταν το γκουβέρνο του Bush του Β αποφάσισε να κηρύξει «τον μακρύ πόλεμο στην τρομοκρατία» ξεκινώντας με την εισβολή στο αφγανιστάν, στα τέλη του 2001, χρειαζόταν οπωσδήποτε βάσεις στην ευρύτερη περιοχή – βάσεις που του «προσφέρθηκαν» για κάμποσο καιρό απ’ τα –σταν βόρεια του αφγανιστάν, καθώς ο Putin και οι «πατριώτες της kgb» είχαν μόλις εγκατασταθεί στη Μόσχα. Χρειαζόταν όμως και κάτι ακόμα, σημαντικότερο: την συμμετοχή / συνεργασία του πακιστανικού καθεστώτος. Πρώτον, επειδή οι μυστικές υπηρεσίες της Ισλαμαμπάντ είχαν οργανική σχέση με τους ταλιμπάν που είχαν ανακηρυχτεί «τρομοκράτες». Και δεύτερον, επειδή το πακιστανικό έδαφος και ο αέρας ήταν (και παραμένει) κρίσιμος παράγοντας για την τροφοδοσία του κατοχικού στρατού στο αφγανιστάν.

Απόδειξη όχι μόνο της σημασίας του πακιστάν αλλά και της «έκτακτης ανάγκης» που είχε η Ουάσιγκτον απ’ την συμμετοχή και υποστηρίξη της Ισλαμαμπάντ, ήταν εκείνο που είχε απειλήσει τηλεφωνικά ο τότε αμερικάνος υφυπουργός εξωτερικών Richard Armitage τον τότε πρόεδρο του πακιστάν στρατηγό Mysharraf, λίγο πριν την εισβολή, στα τέλη του 2001: Αν δεν συνεργαστείτε να είστε έτοιμοι να σας βομβαρδίσουμε… Θα σας γυρίσουμε στη λίθινη εποχή!! (Μια ακόμα απόδειξη είναι ότι το ελλαδιστάν, γνήσιος σύμμαχος της Ουάσιγκτον, κήρυξε απ’ το 2002 και μετά τους ως τότε φιλήσυχους μετανάστες εργάτες απ’ το πακιστάν σε υποψήφιους τρομοκράτες. Αργότερα τους ανέθεσε στα βοθρολύματα…)

Οποία κομψότης αλαζόνα αμερικάνου πολεμόκαβλου κοκάκια! “Στη λίθινη εποχή”!!! Η εξουσία στο Ισλαμαμπάντ δεν θα θυσίαζε τους ταλιμπάν αν είχε περιθώριο επιλογής. Αλλά σ’ εκείνη τη δεδομένη στιγμή δεν είχε. Και δέχτηκε τον εκβιασμό· για την ακρίβεια τον μισο-δέχτηκε. Ποτέ δεν έπαψε να έχει σχέσεις με τους ταλιμπάν αυτά τα 20 χρόνια, και ποτέ δεν είδε με «καλό μάτι» τους διάφορους προέδρους / ανδρείκελα που εγκαθιστούσαν οι κατοχικοί στην Καμπούλ ή την προοπτική μόνιμων αμερικανικών βάσεων εκεί…

Συνεπώς η σχέση Ισλαμαμπάντ – Ουάσιγκτον δεν ήταν ποτέ ειδυλλιακή αυτά τα 20 χρόνια της νατοϊκής κατοχής του αφγανιστάν. Πότε πότε “ισλαμιστές αντάρτες” έκαναν επιθέσεις στα βυτιοφόρα και τα φορτηγά που μετέφεραν, μέσω πακιστανικού εδάφους, καύσιμα και άλλα είδη τον κατοχικό στρατό· προκαλώντας μικρότερες ή μεγαλύτερες “κρίσεις επιμελητείας”.

Εν τω μεταξύ η Ισλαμαμπάντ βελτίωνε διαρκώς τις σχέσεις της με το Πεκίνο. Όχι μόνο για οικονομικούς λόγους, αλλά και για γεωπολιτικούς: έχοντας μόνιμο «εθνικό εχθρό» το Ν. Δελχί (και το αντίστροφο…) μια κάποια συμμαχία με το Πεκίνο (που δεν έχει τις καλύτερες σχέσεις με το ινδικό καθεστώς, και το αντίστροφο…) ήταν αυτονόητη.

Ινδοκούς: the chessboard 2

Πέμπτη 19 Αυγούστου>> Το διάστημα 2009 – 2011 είναι ίσως το (από ιστορική άποψη) κρισιμότερο καθώς αποτελεί την γενεαλογία εκείνων που συμβαίνουν τώρα και θα ακολουθήσουν. Η καινούργια αμερικανική διοίκηση («δημοκρατικοί» / Obama) άρχισε να διαβλέπει απ’ την μια μεριά την «αναδυόμενη» δύναμη του κινεζικού κράτους / κεφάλαιου και απ’ την άλλη την χωρίς τέλος φθορά του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» που είχε ξεκινήσει το 2001 η διοίκηση Bush του Β. Στο σχεδιασμό μπήκε πια η «απεμπλοκή» από διάφορα δευτερεύοντα πεδία «αντιτρομοκρατικού πολέμου» (στη μέση Ανατολή και στο Ινδοκούς) και η συστηματικότερη πολιτικο-στρατιωτική στόχευση απευθείας στο Πεκίνο και στη Μόσχα. (Για την μέση Ανατολή την «δουλειά» της διαρκούς δημιουργικής καταστροφής σαν ύστατης γραμμής ανάσχεσης μιας πιθανής επιρροής του Πεκίνου και της Μόσχας θα την αναλάμβαναν εργολάβοι, τύπου isis, με την βοήθεια δημοκρατικών συμμάχων σαν τους τοξικούς του Ριάντ και Αμπού Ντάμπι).

Ο σχεδιασμός προέβλεπε ένα «γερό surge» του στρατού κατοχής στο αφγανιστάν για να εκμηδενιστούν οι ταλιμπάν έτσι ώστε στις αρχές του 2011 να αρχίσει η σταδιακή αποχώρηση του αμερικανικού στρατού από ‘κει και η ανάληψη πλήρους και αποτελεσματικής εξουσίας από την «νικηφόρα» κυβέρνηση της Καμπούλ. Κάποιες αμερικανικές βάσεις θα παρέμεναν εκεί, φυσικά, αφού άλλωστε θα το ζητούσε ευγενικά η «νικηφόρα»… Ταυτόχρονα, το 2011 ανακοινώθηκε το θρυλικό «pivot στην Ασία»: η Ουάσιγκτον άνοιξε επίσημα το μέτωπο του Ειρηνικού με πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά μέσα.

Μόνο που ο σχεδιασμός και τα χρονοδιαγράμματα σε ό,τι αφορούσε το αφγανιστάν απέτυχαν. Παρότι βρέθηκαν συγκεντρωμένοι εκεί πάνω από 100.000 αμερικάνοι πεζοναύτες (μαζί με όλα τα σέα τους), ο «δυνατότερος στρατός του κόσμου», δεν κατάφερε να καταβάλει τους ταλιμπάν που εξακολουθούσαν να ελέγχουν κάποιες (σχετικά μικρές) περιοχές του αφγανιστάν, κυρίως όμως εξακολουθούσαν να έχουν την υποστηρίξη μεγάλου μέρους του πληθυσμού.

Το ερώτημα, κατά συνέπεια, γιατί ο επανα-ορισμός των προτεραιοτήτων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού άμεσα κατά του Πεκίνου και της Μόσχας σήμαινε ήδη απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’10 (κάποιοι είδους) στρατιωτική αποχώρηση απ’ το Αφγανιστάν (απ’ το «μαλακό υπογάστριο…) θα έπρεπε να έχει γίνει τότε. Και η απάντηση είναι, ήταν από τότε, στο χάρτη: πακιστάν αλλά και τα υπόλοιπα –σταν του «μετασοβιετικού χώρου».

Τα δεύτερα είχαν αρχίσει ήδη να προσανατολίζονται περισσότερο προς την Μόσχα… Αλλά το «όχι-με-ιδιαίτερο-ζήλο» συμμαχικό αλλά στρατηγικής σημασίας πακιστάν ήταν ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα: η όποια «συμμαχία κατά της κίνας» υπό αμερικανική διεύθυνση θα έπρεπε να περιλάβει οπωσδήποτε, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, το Νέο Δελχί… Συνεπώς, στην πορεία των πραγμάτων, η Ισλαμαμπάντ θα έδειχνε όλο και μικρότερο ζήλο να βοηθάει την συντήρηση αμερικανικών βάσεων στο αφγανιστάν – κατά του Πεκίνου….

Μια ισχυρή στρατιωτική παρουσία του αμερικανικού στρατού στα αφγανικά υψίπεδα θα απαιτούσε «ένα άλλο» πακιστάν, «ένα άλλο» τατζικιστάν, «ένα άλλο» κυργιζιστάν και, πιθανότατα, «ένα άλλο» ιράν: το κυργιζιστάν και το τατζικιστάν όμως είχαν προσχωρήσει ήδη στο «σύμφωνο της Σαγκάης» (SCO), μαζί με την Μόσχα και το Πεκίνο. Το πακιστάν μπήκε αργότερα. Και σύντομα θα έχει ενταχθεί σ’ αυτή την συμμαχία και το ιράν (γι’ αυτά προσεχώς…). Με απλά λόγια: η αμερικανική κατοχή του αφγανιστάν θα ήταν εύκολο να απομονωθεί και να γυρίσει μπούμεραγκ κάποια στιγμή· συνεπώς θα έπρεπε να αναθεωρηθεί…

Το γιατί χρειάστηκαν τόσα χρόνια για αυτήν την αναθεώρηση είναι ένα ερώτημα του οποίου η απάντηση αφορά τις δομές, την ισχύ και τα συμφέροντα του αμερικανικού στρατο-βιομηχανικού συμπλέγματος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι και το ψόφιο κουνάβι είχε προσπαθήσει να κάνει αυτήν την αποχώρηση (την οποία άλλωστε είχε υποσχεθεί). Αν απέτυχε ήταν επειδή δεν ήλεγχε το αμερικανικό μιλιταριστικό σύμπλεγμα. Ωστόσο πρόλαβε να υπογράψει την συμφωνία της αποχώρησης – με τους ταλιμπάν… τον Φλεβάρη του 2020…

(φωτογραφία: Σκληρή εικόνα, εντελώς ακατάλληλη για πολιτικά ανήλικους. Ταλιμπάν με προβιές και αμερικάνοι ceo χωρίς, σε αναμνηστική φωτογράφηση απ’ την συνάντησή τους στη βίλλα του τότε αντιπροέδρου της πετρελαϊκής Unocal Marty Miller, στο Τέξας, με θέμα την κατασκευή πετρελαιαγωγού στο αφγανικό έδαφος. Ήταν το 1997, οι διαπραγματεύσεις γίνονταν με τις ευλογίες της διοίκησης Clinton, και οι ταλιμπάν πίστευαν ότι δεν φοράνε προβιές και ότι οι αμερικάνοι είναι φίλοι τους…

Μετά η γραμμή στην Ουάσιγκτον άλλαξε…)

Ινδοκούς: the chessboard 3

Πέμπτη 19 Αυγούστου>> Η σημασία που έχει η Ισλαμαμπάντ για το μέλλον του (υπό τον έλεγχο των ταλιμπάν) αφγανιστάν αποδεικνύεται ξανά τώρα – μόνο οι άφθονοι ηλίθιοι του πρωτοκοσμικού ρατσισμού, της δημαγωγίας και του εντόπιου εθνικισμού, προφέσορες ή μη, δεν χαμπαριάζουν. Αλλά δεν πειράζει: ας συνεχίσουν έτσι!

Την περασμένη Κυριακή, πρώτη ημέρα της απελευθέρωσης της Καμπούλ, μια γκάμα αντιταλιμπάν αφγανών πολέμαρχων, απ’ αυτούς που είχαν συγκροτήσει την «βόρεια συμμαχία» το 2001 και είχαν βοηθήσει τον αμερικανικό/νατοϊκό στρατό στην εισβολή, πήραν τον δρόμο για την Ισλαμαμπάντ. Εκλεκτοί «κύριοι»: τρεις κορυφαίοι πολέμαρχοι απ’ την κοιλάδα του Panjshir (την μόνη περιοχή που δεν έχουν ανακαταλάβει οι ταλιμπάν), βετεράνοι Hazara, εκπρόσωποι της Jamiat-e Islami, o μεγαλύτερος γυιός και διάδοχος του πολέμαρχου της Mazar-i-Sharif Atta Noor, και διάφοροι μεσαίοι «φεουδάρχες» απ’ το αφγανικό κοινοβούλιο. Θέμα συζήτησης με το πακιστανικό καθεστώς; Η διευθέτηση (και ο εξορθολογισμός…) των απαιτήσεών τους για μια ειρηνική συνέχεια στην πολιτική και κοινωνική ζωή του αφγανιστάν…. Δεν θα σας φανεί παράξενο: μόλις τελείωσε η συζήτηση (ή αυτός ο γύρος της) η Ισλαμαμπάντ ενημέρωσε το Πεκίνο και την Μόσχα…

Τα φιλόδοξα «εγώ» όλων αυτών των τύπων είναι γνωστά για την καταστροφικότητά τους, δεν υπάρχει αμφιβολία. Μόνο που τώρα είναι περικυκλωμένοι: Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη, Ισλαμαμπάντ, και (όχι τόσο μακριά) Άγκυρα. Δεν είναι στρατιωτικό το ζήτημα παρά μόνο σε τελευταία ανάλυση, αν επιμείνουν. Αυτό που τους κυκλώνει τώρα είναι ένα σετ «εγγυητριών δυνάμεων» πρώτης γραμμής για την ένταξη και του αφγανιστάν στο ευρασιατικό project. “Καπιταλιστική ανάπτυξη” λέγεται αυτό και δεν ξέρουμε κανέναν μαφιόζο, οπουδήποτε στον πλανήτη, να την αρνήθηκε ποτέ!!

Τα λεφτά είναι πολλά, αλλά δεν πρέπει να έχουν παράλογες απαιτήσεις. Όμως γι’ αυτά θα πούμε περισσότερα στο κοντινό μέλλον.

Η Ουάσιγκτον, σαν αρχιστράτηγος του δυτικού ιμπεριαλισμού (που δεν είναι, πάντως, ενιαίος) ηττήθηκε; Ναι, αλλά όχι με την έννοια ότι άφησε ένα «τετραγωνάκι», κι αυτό είναι όλο.

Και πάλι όμως θα πρέπει να κάνουμε προσεχώς μια ευρύτερη ανασκόπηση της θέσης που έχει αυτή η ήττα…

(φωτογραφία πάνω: Σκληρή εικόνα, εντελώς ακατάλληλη για πολιτικά ανήλικους. Ταλιμπάν με προβιές, επικεφαλής του σκληρού πυρήνα της οργάνωσης (Haqqani) συζητούν με τον πρώην πρόεδρο (μαριονέτα με άκρες εντός της επικράτειας) του αφγανιστάν Hamid Karzai (διακρίνεται στο βάθος αριστερά, χωρίς προβιά) περί σχηματισμού μιας κυβέρνησης ενότητας… Το κάνουν, φυσικά, για να εξαπατήσουν τους πρωτοκοσμικούς «αντιιμπεριαλιστές»…

Χτες αυτά…)

Aïma Ymaïma

Δευτέρα 16 Αυγούστου>> Παλιοί γνώριμοι οι Tuareg Terakaft, από το μάλι, σε μια παλιότερη συναυλία τους.

Ινδοκούς: the graveyard

Δευτέρα 16 Αυγούστου>> Τελικά οι ταλιμπάν άκουσαν την κινέζικη συμβουλή με τον δικό τους τρόπο: προχώρησαν τόσο γρήγορα (ή ειπωμένο διαφορετικά: ο επίσημος αφγανικός στρατός παραδόθηκε / προσχώρησε στην τελευταία πράξη της αντικατοχικής εκστρατείας τόσο γρήγορα) ώστε η Καμπούλ (και ό,τι αυτή συμβολίζει πολιτικά και οικονομικά αυτά τα 20 χρόνια της κατοχής) να παραδοθεί ειρηνικά. Ο πρόεδρος / ανδρείκελο Ashraf Ghani την έκανε αεροπλανικά μαζί με την αυλή του, και η μάχη δρόμο δρόμο που Τεχεράνη, Ισλαμαμπάντ, Πεκίνο και Μόσχα δεν ήθελαν με τίποτα, τελικά δεν έγινε. Δεν την ήθελαν ούτε οι αφγανοί.

Η εικονογραφία της άρον άρον αποχώρησης των τελευταίων νατοϊκών κατοχικών θυμίζει έντονα μια άλλη ήττα. Στο βιετνάμ, το 1975. Υπάρχουν ομοιότητες αλλά και σοβαρές διαφορές. Οι ταλιμπάν δεν είναι κομμουνιστές, είναι συντηρητικοί ισλαμιστές (αλλά όχι ουαχαβίτες τύπου isis, το αντίθετο!). Η αποχώρηση του κατοχικού στρατού (δηλαδή η ήττα του) δεν προκλήθηκε (και) από ένα ρωμαλέο αντιπολεμικό κίνημα στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο – το αντίθετο. Οι δυτικοί «ειρηνιστές / αντιμιλιταριστές» (αν υπάρχουν ακόμα τέτοιοι) είναι στη μεγάλη πλειοψηφία τους απασχολημένοι με τα «δικά» τους, και ποτέ δεν είδαν στην κατοχή και στα εγκλήματα πολέμου στο αφγανιστάν τίποτα άλλο απ’ την κυρίαρχη άποψη: την ιεραποστολική προσπάθεια του λευκού ανθρώπου να εκπολιτίσει πρωτόγονους πληθυσμούς και κοινωνίες. Με δυο λόγια η χθεσινή ημέρα δεν σφραγίζει μόνο την ήττα του δυτικού / αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στο ινδοκούς· σφραγίζει επίσης και τον αλαζονικό πρωτοκοσμικό (πολιτιστικό) ναρκισσισμό. Η «αυτοδιάθεση του αφγανικού λαού», κατακτημένη με τα όπλα μετά από 20 χρόνια αντίστασης, δεν εορτάζεται πουθενά στη δύση. Αλλά αυτό είναι πρόβλημα (ένα απ’ τα πολλά) των δυτικών κοινωνιών, κανενός άλλου!

(φωτογραφίες από πάνω προς τα κάτω:

Saigon 1975: κόσμος (όχι μόνο διπλωματικοί υπάλληλοι αλλά και νοτιο-βιετναμέζοι συνεργάτες των κατοχικών) συνωστίζεται για να ανέβει στα ελικόπτερα που προσγειώνονται στην ταράτσα της αμερικανικής πρεσβείας. Οι βιετκόνγκ έχουν εισβάλει ήδη στην πρωτεύουσα.

Kabul 2021: ένα απ’ τα αμερικανικά Σινούκ πετάει απ’ την ταράτσα της αμερικανικής πρεσβείας προς το αεροδρόμιο που οι ταλιμπάν έχουν αφήσει ανοικτό για να διευκολυνθεί η φυγή των τελευταίων αμερικάνων / νατοϊκών. Όσο για τους συνεργάτες της κατοχής; Όλοι οι νατοϊκοί (συμπεριλαμβανομένων και των ελλήνων που είχαν 80 ντόπιους συνεργάτες) τους υποσχέθηκαν πολλά, αλλά οι πραγματικότητα είναι ότι ελάχιστοι είναι πολύτιμοι. Όπως συμβαίνει παντού και πάντα η μεγάλη πλειοψηφία των «συνεργατών» είναι αναλώσιμοι. Αυτοί λοιπόν θα πρέπει τώρα να διαπραγματευτούν το μέλλον τους με τους απελευθερωτές ταλιμπάν…)