Month: January 2024

Μπρος βαθύ και πίσω ρέμα…

Δευτέρα 22 Γενάρη>> Παρακάτω είναι τα ονόματα μερικών απ’ τα κράτη που υποστηρίζουν την προσφυγή της νότιας αφρικής κατά του ισραήλ, στο «διεθνές δικαστήριο δικαιοσύνης» (ICJ)*, με την κατηγορία της γενοκτονίας κατά των παλαιστίνιων:

βολιβία, μεξικό, βενεζουέλα, ναμίμπια, αφγανιστάν, αλβανία, αζερμπαϊτζάν, μπαγκλαντές, μπενίν, μπουρκίνα φάσο, αλγερία, τσαντ, ινδονησία, μαρόκο, ακτή ελεφαντοστού, γκαμπόν, γκάμπια, γουϊνέα, ιράκ, ιράν, καμερούν, κατάρ, καζακστάν, κιργιζιστάν, λίβανος, μαλαισία, μάλι, αίγυπτος, μαυριτανία, μοζαμβίκη, νίγηρας, νιγηρία, ουζμπεκιστάν, πακιστάν, σενεγάλη, σιέρα λεόνε, σουδάν, συρία, σαουδική αραβία, τατζικιστάν, τυνησία, αίγυπτος, τουρκμενιστάν, τουρκία, ουγκάντα, ομάν, ιορδανία, ινδονησία…

Αντίθετα, τα κράτη που έχουν δηλώσει ως τώρα ανοικτά συνήγοροι του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος, είναι τα εξής τέσσερα: οι ηπα, η μεγάλη βρετανία, η γαλλία και η γερμανία. Με την αποικιοκρατική, ιμπεριαλιστική ιστορία τους βουτηγμένη στο αίμα «ξέρουν»: Δεν γίνεται καμία γενοκτονία στη γάζα λένε. Είναι νόμιμη αυτο-άμυνα… Είναι η «νομιμότητα» της αυτο-άμυνας του κατακτητή που καταλαβαίνει ότι έφαγε-τα-ψωμιά-του… Είναι η «νομιμότητα» της αυτο-άμυνας την οποία σκοπεύουν να επικαλεστούν τα ίδια… Είναι η «νομιμότητα» που δίνουν αυτά και μόνον αυτά στα συμφέροντά τους και στον κανιβαλισμό τους. Είναι η πιο πρόσφατη έκλαμψη δυτικής ιμπεριαλιστικής χυδαιότητας και κυνισμού… Μπροστά σ’ έναν πλανήτη που θέλει περισσότερα – και έχει βρει καινούργιους, φιλικότερους προστάτες…

Περισσότερα είναι τα πρωτοκοσμικά κράτη που (προσπαθούν να) κάνουν το κορόιδο, στηρίζοντας «σιωπηλά» τους χασάπηδες. Ενώ τα βασικά μέλη του ευρασιατικού project μουρμουρίζουν μονότονα τα περί «λύσης των δύο κρατών», περιμένοντας…

Μιλώντας ψυχρά και δυσοίωνα: τα μαχαίρια βγαίνουν απ’ τα θηκάρια, και το «διεθνές δικαστήριο δικαιοσύνης» είναι μόνο μια αντανάκλασή τους:

[* διάφοροι διεθνώς και στα μέρη μας, βιαστικοί, απρόσεκτοι, αδιάφοροι ή πονηρούληδες μπερδεύουν το “διεθνές δικαστήριο δικαιοσύνης” (ICJ) με το “διεθνές ποινικό δικαστήριο” (ICC). Και τα δύο έχουν έδρα στη Χάγη, και τα δυο είναι διεθνή. Αλλά το ένα (το ICJ) είναι πολύ παλιό, είναι ο ένας απ’ τους 6 πυλώνες του οηε, και ασχολείται ΜΟΝΟ ΜΕ ΔΙΕΝΈΞΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΚΡΑΤΩΝ. Το άλλο (το ICC) είναι ηλικίας μόλις 20+ χρόνων, ασχολείται ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΤΟΜΑ, και θεωρείται – αποδεδειγμένα – εντελώς “διεφθαρμένο”. Την ανεγκέφαλη αλεπού, για παράδειγμα, ως “άτομο”, την καταδίκασε το δεύτερο, το ICC, σε χρόνο μηδέν – είναι “εργαλείο” των δυτικών αφεντικών, αυτή είναι η πραγματικότητα. Γράψαμε πρόσφατα περισσότερα – πείτε τα και στους φίλους / φίλες σας, να μην λένε ανοησίες….]

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Αραβική θάλασσα

Δευτέρα 22 Γενάρη>> Μια σημαντική εξέλιξη σ’ αυτήν την ζώνη του 4ου παγκόσμιου πολέμου διαφαίνεται στον κοντινό ορίζοντα. Αφορά το βάθος της στρατηγικής συμμαχίας Μόσχας – Τεχεράνης.

Όπως είναι γνωστό (;) το τρίγωνο Μόσχα – Τεχεράνη – Πεκίνο είναι ήδη αρκετά ισχυρό. Στην «τακτική απόγνωσή» τους τα δυτικά αφεντικά είτε παριστάνουν ότι το αγνοούν, είτε ψάχνουν τρόπους να το σπάσουν. Αλλά το αποτέλεσμα θα είναι το ανάποδο.

Στις 7 Δεκέμβρη ο ιρανός πρόεδρος Ebrahim Raisi έκανε «επίσκεψη εργασίας» στη Μόσχα και συναντήθηκε με την ανεγκέφαλη αλεπού (: Putin) ώστε να οριστικοποιηθούν οι λεπτομέρειες ενός καινούργιου συμφώνου.

Στις 15 Γενάρη, με μια λακωνική δήλωσή του το ρωσικό υπ.αμ. ανακοίνωσε ότι ο Shoigu (δεν το έχει σκοτώσει αυτόν 5 – 6 φορές η ανεγκέφαλη αλεπού;) ενημέρωσε τον ιρανό υπ.αμ. Ashtiani πως η Μόσχα είναι έτοιμη για τις υπογραφές:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Στ’ άρματα, στ’ άρματα!!

Μπορεί τα τανκς να μην είναι σίγουρη επένδυση, αλλά οι λιθουανοί καθεστωτικοί είναι σκέτο χρυσάφι. Όσοι πόνταραν σ’ αυτούς έκαναν την τύχη τους…

Δευτέρα 22 Γενάρη>> Οι δυτικοί πολεμόκαβλοι έχουν ξεχυθεί σ’ έναν αγώνα προβλέψεων του πότε θα γίνει ο πόλεμος … νατο – ρωσίας (με ευθύνη της Μόσχας φυσικά!!!).

H εσθονή νεοφιλελεύθερη, απόφοιτη της διάσημης «σχολής νέων ηγετών» (του παγκόσμιου οικονομικού φόρουμ…) πρωθ. Kaja Kallas προβλέπει ότι αυτό θα γίνει μέσα στα επόμενα 3 χρόνια…

Στην ακόμα-δεν-μπήκαμε-στο-νατο-και-μας-έπιασε-φαγούρα σουηδία, ο υπ. πολιτικής προστασίας Carl-Oscar Bohlin και ο αρχιστράτηγος Micael Byden προειδοποίησαν τους υποτελείς «να είναι έτοιμοι» για πόλεμο. Ξέχασαν όμως να πουν για πότε τον έχουν κανονίσει, με αποτέλεσμα αρκετοί σουηδοί να τρέξουν στα μπακάλικα – υπάρχει και σουηδικός πανικός!! – για τα γνωστά… Άλλοι πάλι άρχισαν να αναρωτιούνται με αναίδεια «και τα καταφύγια πού είναι;»

Ο διασκεδαστικός γερμανός υπ.αμ. Boris Pistorius (για κάποιους είναι ο επερχόμενος αντικαταστάτης του θλιβερού «άσσος στο ημίχρονο – δύο τελικό» νυν πρωθυπουργού Soltz) προβλέπει ότι μέσα στα επόμενα 5 με 8 χρόνια ο ρωσικός στρατός θα επιτεθεί στο νατο…

Ο επικεφαλής της νατοϊκής στρατιωτικής επιτροπής ναύαρχος Rob Bauer τον προβλέπει μέσα στα επόμενα 20 χρόνια…

Ένα μισο-ομολογημένο τμήμα του κοινού παρονομαστή όλης αυτής της δυτικής μιλιταριστικής αισιοδοξίας είναι αυτό: χάνουμε (ή χάσαμε) την ουκρανία!! Όμως αυτό είναι μάλλον παλιό. Πιθανότατα τώρα υπάρχει (μεταξύ εκείνων που ήταν απόλυτα σίγουροι πριν 2 χρόνια ότι η Μόσχα όχι απλά θα ηττηθεί αλλά θα χρεωκοπήσει / διαλυθεί…) ο φόβος μιας γενικότερης κατάρρευσης του μετώπου απ’ την ουκρανική πλευρά. (Το κρίσιμο σημείο αυτόν τον καιρό είναι η πόλη / οχυρό Avdeevka, την οποία ο ρωσικός στρατός έχει σχεδόν κυκλώσει και φαίνεται να καταλαμβάνει σταδιακά…).

Η αποτυχία / ήττα στο ουκρανικό πεδίο μάχης είναι όμως μόνο ένα μέρος της αιτίας των νατοϊκών κραυγών «λύκος, λύκος στο μαντρί!!!» Ένα άλλο, σοβαρότερο, είναι ότι μελετώντας την εξέλιξη του πολέμου εκεί οι νατοϊκοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι στρατοί τους (ένας ένας και όλοι μαζί) είναι αδύνατο να νικήσουν σ’ έναν κανονικό πόλεμο με τον τρόπο που είναι οργανωμένοι και εξοπλισμένοι ως τώρα…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Ελλαδιστάν

Δευτέρα 22 Γενάρη>> Ενώ το ελληνικό κράτος βρίσκεται ακριβώς μπροστά στις συνέπειες των συμμαχικών επιλογών του στη λεγόμενη «σωστή μεριά της ιστορίας» όπως λένε οι τσατσορούφιανοί του, ο δομικός επαρχιωτισμός των δημαγωγών του έχει καταφέρει να κρατάει μεγάλο, ίσως το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού σε xanax υπνοβασία. Έχουν βέβαια μεγάλη σημασία και οι «αυθόρμητες» μαζικές και ατομικές απωθήσεις: να παραστήσουμε ότι ΔΕΝ είναι σε εξέλιξη ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος και ότι τα ντόπια αφεντικά ΔΕΝ συμμετέχουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο… οπότε υπάρχει άφθονος χρόνος για τα σημαντικά «θέματα της επικαιρότητας»: απ’ τον καιρό ως τα σήριαλ, και από … ως … (fill the blanks!!!)

Πώς, όμως, συμμετέχουν τα εντόπια αφεντικά; Κατ’ αρχήν επιμελητειακά: οι βάσεις κάνουν την δουλειά τους… Αλλά και «ας βγάλουμε κανά φράγκο απ’ τα πυρομαχικά»…

Δεύτερον, σε ό,τι αφορά το μεσανατολικό πεδίο μάχης, ο «εθνικά σωστός τρόπος» διαμορφώνεται υπό το πρίσμα του τι κάνει (και τι δεν κάνει) ο «αιώνιος εχθρός»…

Υπάρχει βέβαια και η «στρατηγική σχέση» με το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς. Αλλά φαίνεται ότι πέρα απ’ την (μέσω us army…) πιθανή αποστολή πολεμοφοδίων, η Αθήνα είναι μάλλον αμήχανη μπροστά στην εντεινόμενη εσωτερική πόλωση στο Τελ Αβίβ ώστε να φαντάζεται οτιδήποτε πρωτοβουλιακό: εδώ ισχύει το «ό,τι πει το αφεντικό!». (Το τελευταίο γνωστό περιστατικό φραστικής κλωτσοπατινάδας εντός του πολεμικού συμβουλίου του θεοναζί καθεστώτος, ήταν οι απειλές του υπ.αμ. Galant ότι «την επόμενη φορά θα έρθω εδώ μαζί με την ταξιαρχία golani»… Ουπς;;;;;)

Το νο 1 εθνικό κεφάλαιο (οι εφοπλιστές) κερδίζουν με τις αναταραχές, ειδικά στις θάλασσες. Η «ελληνική φρεγάτα» (σε 1,5 μήνα;) είναι παροχή υπηρεσιών προς τους συμμάχους, και είναι αμφίβολο αν είναι τεχνικά σε θέση να «προστατεύει» ή αν θα χρειάζεται η ίδια προστασία. Επιπλέον πρέπει να βρεθεί και το πλήρωμα που θα αντέξει, αν χρειαστεί, τα drones και τους πυραύλους της Ansarallah… Σε κάθε περίπτωση είναι συμμετοχή στο συγκεκριμένο υπο-πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου! Μπορεί για τα πραγματικά δεδομένα να μην είναι σπουδαία∙ για τα ελληνικά κυβικά όμως αποτελεί άλλη μια επίδειξη ιμπεριαλιστικών φιλοδοξιών. Κι εφόσον επιβεβαιωθούν τα χειρότερα, ότι δηλαδή ο us army θα προσπαθήσει να εξουδετερώσει τους Houthi με μαζικούς βομβαρδισμούς, κάθε επίδειξη ιμπεριαλιστικών φιλοδοξιών στην περιοχή, μεγάλη, μεσαία ή μικρή, θα έχει την τύχη που της αξίζει.

Χαρακτηριστικό ωστόσο του ανομολόγητου ελληνικού ζορίσματος κρίνουμε το γεγονός ότι έχουν σταματήσει οι «κορώνες», οι κατάρες και οι απειλές λίγων μόνο χρόνων πριν. Για παράδειγμα οι εξελίξεις στη λιβύη και στην τουρκολιβυκή συνεργασία: που χάθηκε, τι απέγινε εκείνος ο φίλος κι αδελφός, ο τζενεράλ Haftar, τώρα που γίνονται «ανθελληνικά» σημεία-και-τέρατα εκεί απέναντι;

Μας τραβάει το ντόπιο καθεστώς, απ’ την μύτη ή και τον σβέρκο, στις κρεατομηχανές του 4ου παγκόσμιου; Ναι – αν και τώρα όχι με τον ιδιαίτερο προπαγανδιστικό ζήλο του «έχουμε πόλεμο με την ρωσία» του 2022. Ίσως οι αλλαγές στο είδος του πολέμου, έξω, πέρα και κόντρα στα νατοϊκά manual, να βάζουν και στα μέρη μας σε υψηλή προτεραιότητα την «ανασύνταξη δυνάμεων»… Φουστανέλες, τσαρούχια και εφ’ όπλου λόγχη…

Κάτι ακούγεται απο ‘δω κι απο ‘κει…

Περισσότερο φως

Δευτέρα 15 Γενάρη>> Οι 47soul είναι μια μπάντα παλαιστίνιων της διασποράς, για την οποία θα τολμούσαμε (αν μας επιτρέπεται…) να πούμε ότι παίζει progressive rap plus. Το τι σημαίνει το progressive και το plus στην περίπτωσή τους, μόνο ψάχνοντας και ακούγοντας μπορεί να το εκτιμήσει κάποιος. Σε κάθε περίπτωση είναι γνήσια τέκνα της Παλαιστίνης και της μέσης Ανατολής, όχι μόνο ως προς τις πολιτικές τους απόψεις, αλλά και ως προς τους ήχους τους.

Tarek Abu Kwaik, Ramzy Suleiman, Walla Sbait, Hamza Arnaout, (‘n’ friends στην παρέα) εδώ, πριν 6 χρόνια. Με αραβικούς και αγγλικούς στίχους (ευχαριστούμε τον Ντ. για την υπόδειξη της μπάντας), το ακούτε όλο, to know them better:

Και για την περίπτωση που θα θέλατε περισσότερο progressive rap plus, εδώ η τετράδα των 47soul στο ίδιο τραγούδι (και σε μερικά ακόμα), από μια συναυλία εσωτερικού χώρου, πριν 4 χρόνια. Είναι ο ήχος της Γαλιλαίας:

Λίγη διεθνής κοινότητα ακόμα

Δευτέρα 15 Γενάρη>> Η προσφυγή του νοτιοαφρικανικού κράτους στο «διεθνές δικαστήριο δικαιοσύνης» (ICJ) κατά του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος με την κατηγορία της γενοκτονίας αποδεικνύεται μια συμπαγής και καλά τεκμηριωμένη νομική προσπάθεια να σταματήσει η σφαγή των Παλαιστίνιων. Δεκάδες άλλα κράτη έχουν δηλώσει ήδη την υποστήριξή τους σ’ αυτήν την προσφυγή, αλλά και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων (πρωτοκοσμικές και μη), μεμονωμένοι «ειδικοί» του διεθνούς δικαίου… Απ’ την μεριά του το κατηγορούμενο κτηνώδες καθεστώς έχει να επιδείξει το «δικαίωμα άμυνας» που του αναλογεί: από απειλές και εκβιασμούς στα κράτη των οποίων δικαστές συμμετέχουν στην τωρινή σύνθεση του δικαστηρίου μέχρι το θεώρημα ότι η παλαιστινιακή αντίσταση είναι γενοκτονική∙ απ’ τα διεθνή πρωτοκοσμικά κρατικά στηρίγματά του ως το θεώρημα ότι η νότια αφρική είναι το «νομικό τμήμα της Hamas»… (Αυτό το τελευταίο ενδεχομένως του επιτρέπει να βομβαρδίσει και την Χάγη…)

Να, για παράδειγμα, ένας συνήγορος: το Βερολίνο. Δεν είναι γενοκτονία αυτό που γίνεται στη Γάζα λέει το γκουβέρνο του, και το λέμε εμείς που ξέρουμε, γιατί κάναμε μία (το Ολοκαύτωμα)… (Όχι, δεν το λέει ακριβώς έτσι… Όμως αυτό είναι το νόημα της επίσημης «γερμανικής άποψης» για την προσφυγή της νότιας αφρικής…) Επιπλέον το έκαναν και στη ναμίμπια…

Πολύ πριν υπάρξει απόφαση (η διαδικασία θα κρατήσει μήνες, ίσως και χρόνια), το επείγον, κι αυτό που ζητάει κατ’ αρχήν η Πραιτόρια, είναι το δικαστήριο να αποφασίσει προσωρινά μέτρα ώστε να σταματήσει η σφαγή και να προστατευτούν όσοι Παλαιστίνιοι είναι ζωντανοί, χωρίς όρους και προϋποθέσεις σε βάρος τους. Αυτό σημαίνει μεταξύ άλλων να σταματήσει η θεοναζί επίθεση και να αποσυρθεί ο στρατός και οι όποιοι παραστρατιωτικοί (: έποικοι…) απ’ τη Γάζα∙ να απελευθερωθεί χωρίς περιορισμούς η παροχή τροφίμων, νερού, φαρμάκων, καυσίμων και όλων των ειδών πρώτης ανάγκης στον πληθυσμό∙ να μην εμποδιστεί η παρουσία ερευνητών που θα καταγράψουν επί τόπου (στη Γάζα) τι έχει συμβεί εκεί ως τώρα, κλπ. Μια τέτοια απόφαση, ως επείγουσα, μπορεί να παρθεί (και θα παρθεί πράγματι ελπίζουμε) σε λίγες ημέρες, άμεσα, χωρίς να βγει το οριστικό, τελικό συμπέρασμα του δικαστηρίου περί της γενοκτονίας∙ κι αυτή η απόφαση είναι που κάνει το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς και τους συμμάχους του να τρέμουν από οργή: μια και το ICJ δεν έχει τρόπο να την επιβάλει, θα την προωθήσει στο περιβόητο «συμβούλιο ασφαλείας του οηε» που έχει! Κι εκεί «τα κουκιά είναι μετρημένα»: είτε οι σύμμαχοι και υποστηρικτές του κανιβαλισμού (Ουάσιγκτον, Λονδίνο) θα την στηρίξουν (;;;), είτε όχι – μπλοκάροντας την εφαρμογή της…. Με ό,τι αυτό σημαίνει για τους παγκόσμιους, ενδοκαπιταλιστικούς συσχετισμούς και ανταγωνισμούς…

Για να το πούμε διαφορετικά. Με τον χρόνιο ξεπεσμό του οηε και των δεκάδων αποφάσεών του σχετικά με την Παλαιστίνη, το ICJ ως τμήμα του οηε είναι το τελευταίο διεθνώς αποδεκτό όργανο «επίλυσης διαφορών μεταξύ κρατών» που έχει απομείνει ως αξιόπιστο απ’ τις δομές «πλανητικής εμβέλειας» όπως αυτές διαμορφώθηκαν μετά το τέλος του 2ου παγκόσμιου πολέμου. Καθώς ο 4ος βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη και κλιμάκωση, και καθώς είναι σαφές πως όταν οι καινούργιοι συσχετισμοί δύναμης και καταμερισμού εξουσίας στον καπιταλιστικό πλανήτη οριστικοποιηθούν (……) θα υπάρξει μια καινούργια «διεθνής νομιμότητα» με νέα «περιεχόμενα» και θεσμίσεις, το ICJ αιωρείται σ’ αυτό το ιστορικό-κενό-της-μετάβασης.

Η κατοχή της Παλαιστίνης, η καταστροφή της ζωής των Παλαιστίνιων, το απαρτχάιντ καθεστώς και η παλαιστινιακή αντίσταση, είναι ένας απ’ τους πολλούς «επιμέρους» πολέμους του 3ου παγκόσμιου, του επονομαζόμενου «ψυχρού» – που μόνο τέτοιος δεν ήταν. Όλα τα αντιαποικιακά κινήματα νίκησαν (κατ’ αρχήν…) στη διάρκεια αυτού του 3ου παγκόσμιου∙ όλα εκτός από εκείνο για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης… Σ’ αυτήν την άκρη του κόσμου, στον αρμό της ανατολικής Μεσογείου με τη δυτική Ασία και την βόρεια Αφρική, οι διακρατικοί, ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί του 3ου παγκόσμιου επέβαλαν ένα αιματηρό, βάρβαρο «Χ».

Αυτό το «Χ» διαταράχτηκε προς στιγμήν μόλις ο 3ος παγκόσμιος τελείωσε. Το θυμίσαμε πριν μόλις 2,5 μήνες, θα το ξανακάνουμε. Η απόφαση A/RES/45/130 της γενικής συνέλευσης των κρατών μελών του οηε (με ημερομηνία επίσημης δημοσίευσης 14/12/1990) έλεγε ανάμεσα σ’ άλλα κι αυτά (τονισμένες φράσεις στις φωτογραφίες):

Η Γενική Συνέλευση ξαναεπιβεβαιώνει την πίστη της στη σημασία της εφαρμογής της Διακήρυξης Απόδοσης Ανεξαρτησίας στις Αποικιοκρατούμενες Χώρες και στους Λαούς τους…

… Θυμίζει την Διακήρυξη της Γενεύης για την Παλαιστίνη και το Πρόγραμμα Δράσης για την Επίτευξη των Παλαιστινιακών Δικαίων, που υιοθετήθηκε απ’ το Διεθνές Συνέδριο για το Ζήτημα της Παλαιστίνης…

… 2. Ξαναεπιβεβαιώνει τη νομιμότητα του αγώνα των λαών για ανεξαρτησία, εδαφική ακεραιότητα, εθνική ενότητα και απελευθέρωση από αποικιοκρατική κυριαρχία, απαρτχάιντ και ξένη κατοχή, με όλα τα διαθέσιμα μέσα, συμπεριλαμβανόμενου του ένοπλου αγώνα…

Ήταν μόνο μια στιγμή: η ιμπεριαλιστική δύση είχε νικήσει (στον 3ο παγκόσμιο) και τίποτα δεν επρόκειτο να διαταράξει τα εγκλήματα του χωροφύλακά της στη μέση Ανατολή. Το «Χ» έγινε σταδιακά ανοικτή, πανηγυρική και χωρίς προσχήματα υποστήριξη του απαρτχάιντ καθεστώτος….

Το ICJ, ως κεντρικός θεσμός του οηε από το 1948, «κουβαλάει» τώρα όλες αυτές τις ανεφάρμοστες αποφάσεις του μητρικού οργανισμού για το “παλαιστινιακό πρόβλημα”∙ κουβαλάει ακόμα και τις δεκαετίες της σιωπηλής «αποδοχής» του αποικιοκρατικού απαρτχάιντ∙ σε μια ιστορική περίοδο που οι συσχετισμοί του παρελθόντος έχουν αλλάξει και αλλάζουν διαρκώς ακόμα περισσότερο. Κουβαλάει τέλος την δική του απόφαση του 2004 (για την παράνομη με βάση το «διεθνές δίκαιο» κατασκευή των τειχών στη Δυτική Όχθη), όπου επιβεβαιώνει ότι όπως οποιοδήποτε κατοχικό καθεστώς έτσι και το θεοναζί, απαρτχάιντ δεν έχει το δικαίωμα να επικαλείται «αυτοάμυνα» απέναντι στους κατεχόμενους πληθυσμούς… Για προφανείς λόγους: οι κατεχόμενοι εξεγείρονται, κι αυτοί είναι οι μόνοι που έχουν δικαίωμα διεθνώς αναγνωρισμένο, ακόμα και στον ένοπλο αγώνα.

Το ICJ είναι η τελευταία αντανάκλαση του 20ου αιώνα πάνω στην κόψη της Ιστορίας, μέσα στη ρευστότητα και τη νοσηρότητα. Απ’ την μια μεριά, κάτω απ’ τα βλέμματα του πλανήτη, πρέπει να στηρίξει την ακεραιότητά του, έτσι ώστε σα θεσμός να περάσει στις καινούργιες ρυθμίσεις, μετά τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Απ’ την άλλη μεριά υπονομεύεται υπόγεια ήδη απ’ τα αφεντικά του τελευταίου κτηνώδους ρατσιστικού, αποικιοκρατικού καθεστώτος – και τους συμμάχους του. Θυμάστε μήπως τον πιο κοντινό, που με το θράσος που χαρακτηρίζει όλους όσους θεωρούν ότι το «διεθνές δίκαιο» το έχουν στην τσέπη τους (ενώ το έχουν αλλού…) υπερασπίστηκε το «δικαίωμα του ισραήλ στην αυτοάμυνα»; Σας τον θυμίζουμε:

Εκατό μέρες…

Δευτέρα 15 Γενάρη>> Το ICJ είναι δικαστήριο. Ακόμα κι αν οι δικαστές του επιδείξουν την μέγιστη ακεραιότητα, δεν παύει να είναι ένα δικαστήριο. Ακόμα κι αν αύριο ή σε λίγες ημέρες διατάξουν «προσωρινά μέτρα» κατά του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος, και πάλι θα είναι ένα δικαστήριο.

Αν μια τέτοια σφαγή, η πιο televised ως τώρα στην ιστορία του πλανήτη, καθημερινή, διαρκής, στη γνώση ακόμα κι εκείνων που κοιμούνται όρθιοι, για 100 μέρες ήδη, πρέπει να φτάσει σ’ ένα δικαστήριο με την ελπίδα να σταματήσει, τότε πρέπει να αναμετρηθούμε με τους δικούς μας δαίμονες: ό,τι ιστορικά έχει ονομαστεί «αντιπολεμικό», «αντι-ιμπεριαλιστικό» κίνημα απέτυχε να φτάσει, να πλησιάσει σοβαρά έστω, στο σκοπό του.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Το μέτωπο του Ειρηνικού

Δευτέρα 15 Γενάρη>> Όπως ταπεινά είχαμε εκτιμήσει πριν μια βδομάδα, οι προεδρικές + βουλευτικές εκλογές στην ταϊβάν έδωσαν μεν την προεδρική καρέκλα στον υποψήφιο του ανεξαρτησιακού / φιλοαμερικάνικου DPP Lai Ching-te, σε ότι αφορά όμως την κοινοβουλευτική σύνθεση το αποτέλεσμα ήταν συντριπτικό σε βάρος του. Το ζητούμενο ήταν τουλάχιστον οι 57 καρέκλες. Το DPP έπεσε στις 51 χάνοντας 11, και μαζί όχι μόνο την πλειοψηφία αλλά ακόμα και την πρωτιά. Το εθνικιστικό / φιλοΠεκίνο KMT ήρθε πρώτο με 52 καρέκλες∙ ενώ το «κάπου στη μέση» TPP αύξησε τις δικές του από 5 σε 8. Αυτό σημαίνει ότι κοινοβουλευτική πλειοψηφία θα επιτυγχάνεται μόνο με την προσθήκη των 8 βουλευτών του TPP, είτε για το DPP είτε για το KMT. Αλλά αυτό το KMT, όντας κόμμα της αντιπολίτευσης, δείχνει να έχει περισσότερες πιθανότητες (και περιθώρια) συμμαχιών με το TPP – σε σχέση με το προεδρικό DPP.

Συνολικά αυτό το αποτέλεσμα βολεύει (εκτιμάμε) περισσότερο το Πεκίνο παρά την Ουάσιγκτον. Ο πρόεδρος Lai θα είναι ξεδοντιασμένος αν προσπαθήσει να συνεχίσει την τακτική «Ουάσιγκτον – Ταϊπέι ένας πύραυλος δρόμος» των προηγούμενων 8 χρόνων. Με δεδομένο ότι άσχετα από κυβέρνηση στην Ουάσιγκτον η ταϊβάν και η «αμερικανοποίησή» της με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είναι σταθερός στόχος του u.s. ιμπεριαλισμού εδώ και πολλά χρόνια, και με δεδομένο επίσης ότι τα χρόνια που έρχονται ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός Πεκίνου ‘n’ friends vs Ουάσιγκτον ‘n’ friends θα ενταθεί, το να περιοριστεί / αδρανοποιηθεί το αμερικανικό έρεισμα στην ταϊβάν είναι αξιοσημείωτη απώλεια στο μέτωπο του Ειρηνικού.

Θα πείτε: υπάρχουν όμως οι φιλιππίνες και η νότια κορέα. Πράγματι. Αλλά και στα δυο καθεστώτα υπάρχουν ισχυρές αντιπολιτεύσεις που δεν προσβλέπουν στην Ουάσιγκτον. Ακόμα κι αν η «εξωτερική πολιτική» είναι δευτερεύον ζήτημα για τους υπηκόους, είναι πάντα πιθανό ότι αυτό το «δευτερεύον» μπορεί να προστεθεί εύκολα σε άλλα, «πρωτεύοντα».

Κι αν ο άξονας δείχνει όλο και πιο έντονα την αδυναμία του πρώτα στο ουκρανικό πεδίο μάχης και ύστερα στο μεσανατολικό, πόσοι άραγε να συνεχίσουν να βάζουν τα αυγά τους στο καλάθι του;

Ερυθρά θάλασσα

Δευτέρα 15 Γενάρη>> Θα προτιμούσαν το θέμα να το αναλάβει κάποιος απ’ τους τοπικούς εργολάβους, είτε ο τοξικός του Ριάντ είτε ο άλλος του Αμπού Ντάμπι…. αλλά αυτοί δεν θέλουν, κι έχουν τους λόγους τους… Ύστερα θα προτιμούσαν να φοβηθεί η Ansarallah…. αλλά αυτοί οι υεμενίτες δείχνουν να διασκεδάζουν με την ιδέα της στρατιωτικής αντιπράθεσης με μία πρώην και μία νυν θαλασσοκράτειρα… Εν τέλει Ουάσιγκτον και Λονδίνο έχουν αναλάβει «αυτοπροσώπως» την «ελεύθερη ναυσιπλοϊα στην – και από την – ερυθρά θάλασσα»…

Την ποιάν; Πώς την είπατε; Αν υπάρχει ένας σίγουρος τρόπος για να διακοπεί εντελώς το θαλάσσιο πέρα δώθε στο στενό του Bab al Mandab, αυτός είναι η στρατιωτική εμπλοκή του αμερικανικού και του βρετανικού στρατού – έστω (κατ’ αρχήν) από τον αέρα!! Πως ακριβώς εννοούν την «ελευθερία» στην αγγλόσφαιρα;

Όμως το να «παγώσει» η ερυθρά θάλασσα είναι αδιάφορο οικονομικά και για το Λονδίνο και για την Ουάσιγκτον!!! Αντίθετα δυσκολεύει αισθητά τόσο τη νότια, παραΜεσόγειο ευρώπη, όσο και την Άγκυρα, το Κάιρο… Μπαίνει κάποιος στον πειρασμό να σκεφτεί ότι μια τέτοια παρενέργεια (της «προστασίας» κλπ) δεν είναι αδιάφορη για τα συγκεκριμένα δυτικά επιτελεία. Μήπως περιλαμβάνεται και στους στόχους τους; Κάτι σαν «καμμένη θάλασσα» (όπως το «καμμένη γη»);

Δεν θα το υποστηρίξουμε ακόμα. Κι αυτό για δύο λόγους. Πρώτον επειδή το να «σπάσουν» μεγάλα τμήματα των ευρωπαϊκών καπιταλισμών (πειρατικά και κανιβαλικά…) μόνο προσωρινά ευνοεί τον αμερικάνικο. Η ιδέα του “μηδενικού αθροίσματος” ήταν λάθος το 1945, είναι λάθος και τώρα: δεν είναι δα τόσο απίθανο μεγάλο μέρος των ευρωπαίων (συμπεριλαμβανόμενων και αφεντικών) να στραφούν κατά της Ουάσιγκτον. Και δεύτερον επειδή το να βομβαρδίζεις την δυτική υεμένη δεν είναι τόσο «παραγωγική» ιδέα – το έμαθαν και στο Ριάντ. Είτε από στρατιωτική άποψη, είτε από γεωπολιτική.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Όταν ΑΥΤΟΙ μιλούν για πόλεμο, το εννοούν…

Δευτέρα 15 Γενάρη>> Όχι μόνο δεν πρέπει να ξεχνάμε… Πρέπει επίσης να ψάχνουμε προς τα πίσω για να βρούμε την γενεαλογία των καθεστωτικών μεθοδεύσεων και εγκλημάτων. Αυτή η κατά κάποιον τρόπο «αναδρομική» μνήμη ενισχύει την αντίσταση στους πολέμους τους. Επειδή στηρίζει την επίγνωση ότι η χειραγώγηση σε βάρος μας δεν είναι «έργο της στιγμής» που κάπως θα ξεπεραστεί μόνη της, κάτι που απλά κρίθηκε απαραίτητο κοντοπρόθεσμα, αλλά σχέδιο και συμφέροντα διαρκείας.

Το παρακάτω είναι απόσπασμα από έκθεση του WHO («παγκόσμιος οργανισμός υγείας»…) του 2005, με θέμα ενδεχόμενο «χημικό ή βιολογικό» πόλεμο. Ήταν τότε, ας το θυμίσουμε, που είτε ο Σαντάμ Χουσεϊν, είτε κάποιος άλλος «τρομοκράτης» (δεν μπορεί παρά να) κατείχε κάποιο χημικό ή βιολογικό όπλο μαζικής καταστροφής…

… Η εμπειρία του φόβου λόγω έκθεσης σε βιολογικό ή χημικό πόλεμο και στις καταστροφές του είναι τρομακτική για τους περισσότερους. Ωστόσο ο φόβος είναι ακόμα πιο πιθανός αν εμπλέκονται βιολογικοί ή χημικοί παράγοντες. Πρώτον, το πιο τρομοκρατικό και απειλητικό συστατικό του βιολογικού και χημικού πολέμου είναι ότι εμπλέκονται αόρατοι παράγοντες. Στην περίπτωση μιας έκρηξης οι άνθρωποι ξέρουν αμέσως αν έχουν τραυματιστεί ή όχι. Ωστόσο, στη διάρκεια βιολογικού πολέμου, οι άνθρωποι δεν μπορούν να εμπιστευτούν τις αισθήσεις τους για να εκτιμήσουν τον βαθμό της φυσικής έκθεσής τους.

Δεύτερον, ο φόβος και η ανημποριά μεγαλώνουν όταν αυτός ο παράγοντας μπορεί να μεταδοθεί από άτομο-σε-άτομο, δημιουργώντας μια κατάσταση στην οποία οι πάροχοι φροντίδας υγείας, η οικογένεια, οι φίλοι και οι γείτονες μπορεί να είναι πηγές της αρρώστιας. Κατά συνέπεια η ασφαλής φροντίδα και κοινωνική στήριξη μπορεί να μην είναι διαθέσιμη άμεσα την στιγμή που χρειάζεται περισσότερο. Η χρήση ενός παράγοντας που είναι μολυσματικός προκαλεί οδυνηρά προβλήματα, όπως ο κοινωνικός στιγματισμός, η απομόνωση και η καραντίνα, συμπεριλαμβανόμενης της αποκοπής των παιδιών απ’ τους γονείς τους και του φόβου μήπως κολλήσουν αγαπημένα πρόσωπα. Η περιοχή χημικά μολυσμένη μπορεί να οδηγήσει στην οδυνηρή εμπειρία της εκκένωσής της.

Τρίτον, η αβεβαιότητα για τον βαθμό επικινδυνότητας των βιολογικών και χημικών όπλων προκαλεί φόβο… Τέταρτον, τα άτομα μπορεί να εκτιμήσουν λάθος τα σημάδια της αντανακλαστικής αναστάτωσης, και να τα θεωρήσουν απόδειξη μόλυνσης. Τα σημάδια και τα συμπτώματα της αντανακλαστικής αναστάτωσης είναι συνηθισμένα μεταξύ φοβισμένων ατόμων και εμπλέκουν διάφορα συστήματα και όργανα, περιλαμβανόμενης της έντασης των μυών, τρέμουλο, ταχυκαρδία, εμετό, ίδρωμα, τρόμο, δυσκολία αναπνοής και δέος. Έτσι, υγιή άτομα από φυσική άποψη, επειδή φοβούνται, αναπτύσσουν συμπτώματα αντανακλαστικής αναστάτωσης που λαθεμένα εννοούνται σαν συμπτώματα μόλυνσης, και έτσι μπορεί να επιβαρύνουν τις υπηρεσίες υγείας.

Πέμπτον, άτομα που φορούν προστατευτικά ρούχα, μάσκες και αναπνευστήρες μπορεί να νοιώθουν μεγάλη δυσφορία, που οφείλεται σε: θερμότητα και αναπνευστικό στρες, κλειστοφοβική αίσθηση (η λεγόμενη φοβία των ασφυγιογόνων μασκών), πιθανές δυσκολίες στην προφορική επικοινωνία και μείωση της φυσικής λειτουργικότητας που χρειάζεται για καθήκοντα που θεωρούνται απαραίτητα για την επιβίωση…

Για πολλά μπορούν να κατηγορηθούν τα αφεντικά, όχι όμως ότι είναι ανίδεα για την mainstream κατάσταση των υποτελών τους. Έτσι το ότι «έναντι βιολογικών παραγόντων οι άνθρωποι δεν μπορούν να εμπιστευτούν τις αισθήσεις τους για το αν έχουν ‘κτυπηθεί’ ή όχι» (του 2005…)  μπορεί (και πρέπει) να μεταφραστεί ως εξής: χρησιμοποιώντας βιολογικούς παράγοντες έχουμε (σαν αφεντικά) την δυνατότητα να τους στερήσουμε την ικανότητα να αυτο-καθορίζονται∙ μ’ άλλα λόγια «ανοίγουμε τρύπες» στη συνείδησή τους ρίχνοντας σ’ αυτές «συναισθηματικό οξύ».

Από εργατική αντικαπιταλιστική και αντικρατική σκοπιά (για όσους / όσες την διαθέτουν) αυτό είναι γνωστό εδώ και χρόνια – αν όχι δεκαετίες. Είναι γνωστό δηλαδή ότι η κατασκευή μαζικών «μυστηριωδών» φόβων και απειλών προκαλεί παράλυση όχι μόνο σωματική αλλά (κυρίως) διανοητική. Είναι επίσης γνωστό ότι η διανοητική παράλυση υπό τέτοιες συνθήκες, ενώ είναι αναμενόμενη και αντιμετωπίσιμη, για τους Εαυτούς – Κεφάλαια είναι τόσο αδιανόητη, ώστε προτιμούν να τραυλίζουν επαναλαμβάνοντας διαρκώς τις προσταγές που δέχονται υιοθετώντας τες (και πουλώντας τες σαν «εξυπνάδα» και «ορθολογισμό») παρά να παραδεχτούν ότι βρίσκονται σε κατάσταση σοκ και πανικού από προσχεδιασμένη επίθεση σε βάρος του κοινωνικού (εργοστάσιου…) όπως άλλωστε και η μεγάλη πλειονότητα των υπηκόων. Ο Εαυτός-Κεφάλαιο σα σύγχρονος τύπος ιδιοσυγκρασιακής ενσωμάτωσης των καπιταλιστικών κανονικοτήτων θεωρεί αδιανόητο το να πέσει-τόσο-χαμηλά, όπως εξάλλου θεωρεί αδιανόητο ότι το κεφάλαιο-κεφάλαιο θέλει-το-κακό του!

Κρίμα…