Οι «χρόνιες παθογένειες»…

Σκάνδαλο! Πράγματι

(Αλλά σύντομο σκάνδαλο…)

Δευτέρα 20 Μάρτη>> Το ελληνικό κράτος είναι, από ιστορική άποψη, το δεύτερο σε ηλικία / παλαιότητα όχι μόνο στην ευρώπη αλλά σε μια μεγάλη ακτίνα της ανατολικής Μεσογείου. Τι σημαίνει, λοιπόν, ότι έχει «παθογένειες»; Ότι κάποτε ήταν «υγιές» και μετά «αρρώστησε»; Και το «χρόνιες» πάλι; Αν απλώνονται στα περίπου 192 χρόνια της ύπαρξής του (μετράμε απ’ το 1830) τότε θα έπρεπε να έχει πεθάνει καμιά δεκαριά φορές το λιγότερο!

Το «χρόνιες παθογένειες» είναι μια απ’ τις βασικές ιδεολογικές εφευρέσεις των καθεστωτικών, παρόμοιο με τις «ευθύνες της τουρκοκρατίας»… Παρεπιπτόντως το σύνολο των μετέπειτα βαλκανικών κρατών ανήκαν στην ίδια οθωμανική αυτοκρατορία και μάλιστα για μεγαλύτερο διάστημα απ’ τον Μοριά-και-την-Ρούμελη∙ σε κανενός ωστόσο την εθνική ιδεολογία δεν περιλαμβάνεται τέτοια κατασκευή περί του «βάρους των 400 χρόνων σκλαβιάς» κι όλα τα παρεπόμενα…

Η ρητορική των «χρόνιων παθογενειών» έχει στόχο να κρύψει ότι το ελλαδιστάν είναι απ’ την κατασκευή του ένα συγκεκριμένο μοντέλο κρατικής οργάνωσης και εξουσίας. Είναι ένα μοντέλο «υγιέστατο» ως προς τα χαρακτηριστικά και τους σκοπούς του∙ ένα μοντέλο που με μικρότερες ή μεγαλύτερες παραλλαγές το συναντάει όποιος ενδιαφέρεται σε πολλές ακόμα περιπτώσεις, τόσο στη μέση Ανατολή όσο και στον υπόλοιπο κόσμο (όχι, όμως, στον κληρονόμο της «τουρκοκρατίας», στο σύγχρονο τουρκικό κράτος!). Είναι το μοντέλο του γεωπολιτικού προσοδισμού (εκτός των κάθε φορά συνόρων) και του πολιτικού προσοδισμού (στο εσωτερικό του): της απόσπασης ωφελημάτων «πάνω και κάτω απ’ το τραπέζι» ανάλογα με την θέση στην ιεραρχία της εξουσίας, ανάλογα με τις σχέσεις των ωφελούμενων με τα «επίπεδα» αυτής της ιεραρχίας. Θα μπορούσαμε σχηματικά να πούμε είναι το μοντέλο της κρατικής αντιπαροχής και της δωροδοκίας – και προσέξτε να μην παρεξηγήσετε τον όρο. Εν τέλει, για να κάνουμε το πράγμα πιο σύνθετο, είναι το μοντέλο του «εθνικού κράτους» που θεσμίστηκε μεν με βάση το ιστορικό πρότυπο του αστικού κράτους, χωρίς όμως αξιόλογη αστική τάξη μέσα στην επικράτειά του (αντίθετα, με μια αστική τάξη ιστορικά διεθνοποιημένη, εκτός συνόρων, με άλλου είδους συμφέροντα).

Το μοντέλο αυτό δουλεύει μια χαρά, αρκεί να εντοπίσει κάποιος με εντιμότητα και χωρίς φαντασιώσεις για πιο πράγμα ακριβώς δουλεύει: τα ωφελήματα που αποσπώνται δεν είναι ποτέ μόνο «υπερ κάποιων» (εκείνων που τα αποσπούν) αλλά και (αυτό είναι βασικό) εναντίον άλλων. Αρκεί να θυμίσουμε αυτό το αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός: στον 20ο αιώνα, στις δεκαετίες της 2ης βιομηχανικής επανάστασης που σε διάφορα κράτη αναπτύχθηκε και εφαρμόστηκε το μοντέλο του «κράτους πρόνοιας» ως ένα σετ συμβάσεων μεταξύ κεφάλαιου, κράτους και υποτελών, στο μοντέλο του ελλαδιστάν υπήρχε εντατικός ή λιγότερο εντατικός εμφύλιος (και σε μεγάλο βαθμό ταξικός) πόλεμος: δεν χωρούσαν όλοι στα ωφελήματα, οι αποκλεισμένοι ήταν πάρα πολλοί και με διάφορες μορφές.

Τέτοια είναι η σωστή λειτουργία αυτού του μοντέλου! Ο αποκλεισμός μπορεί να έχει την μορφή της εξορίας, την μορφή της υποχρεωτικής μετανάστευσης της εργασίας, της «ανταλλαγής πληθυσμών», της μαζικής και οργανωμένης «μαύρης δουλειάς», της αιχμαλωσίας και της εξόντωσης (εδώ αναφερόμαστε στις ιστορικές εβραϊκές κοινότητες αλλά και στους μετανάστες / πρόσφυγες)∙ ακόμα και της α/διαφορίας-μέχρις-θανάτου (για τους εντόπιους).

Αλλά τι λέμε τώρα; Ότι «τρώνε, πίνουν, και σκοτώνουν»; Αυτό είναι γνωστό: ειπώθηκε το 1990, μέσα σε καπνούς και ασφυξιογόνα, Πατησίων και Στουρνάρα γωνία…

Comments are closed.