Δευτέρα 16 Γενάρη>> Όταν απ’ τον Φλεβάρη – Μάρτη του 2020 η ασταμάτητη μηχανή (αλλά και το cyborg) άρχισε να αμύνεται (όχι για δικό της λογαριασμό αλλά για λογαριασμό όσο το δυνατόν περισσότερων…) στην επίθεση της υγιειονομικής τρομοεκστρατείας πήγαινε εντελώς «κόντρα στο ρεύμα» – και το ήξερε.
Πέρασε καιρός. Το ποιος είχε έγκαιρα σαφή, συνεκτική και κριτική αντίληψη των περιστάσεων κάνοντας εργατική αντιπληροφόρηση και ποιος, αντίθετα, από δόλο ή εγωπαθή άγνοια συνεργάστηκε με τις «κατοχικές δυνάμεις» γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο ξεκάθαρο. Γιατί όμως εξακολουθεί τώρα η ασταμάτητη μηχανή να ασχολείται μ’ αυτό το θέμα, και μάλιστα με τον «σκληρό πυρήνα» του, ας τον πούμε σχηματικά την παραγωγική / καταστροφική βάση του, και δεν ικανοποιείται με την λίγο πολύ χλιαρή (άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο εύστοχη) κριτική του (ορατού, άρα και του πιο προσιτού) εποικοδομήματος η οποία, στο κάτω κάτω, είναι ευκολότερη; Γιατί δεν εμπιστεύεται την «χαλάρωση-της-πολεμικής-αρετής», την ας την πούμε έτσι (ψευτο)εκεχειρία;
Στις 31 του περασμένου Οκτώβρη το αμερικανικό καθεστωτικό, με μεγάλη επιρροή (θα το χαρακτηρίζαμε σαν ένα απ’ τα «βαθυκρατικά» μήντια) περιοδικό Atlantic κυκλοφόρησε μ’ αυτό το άρθρο: Ας κηρύξουμε μια αμνηστία για την πανδημία – χρειαζόμαστε να συγχωρήσουμε ο ένας τον άλλο για όσα είπαμε και κάναμε όταν είμασταν στο σκοτάδι για την COVID.
Η συγγραφέας Emily Oster είναι οικονομολόγος ειδικευμένη στα «συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης» (χρηματιστήριο…) αλλά και στα «οικονομικά της υγείας», ακαδημαϊκός και συγγραφέας… Κατά την άποψή της μπορεί να έγιναν λαθεμένες εκτιμήσεις «και απ’ τις δύο πλευρές» (δηλαδή και τους υγειονομικούς τρομοκράτες και εκείνους που τους αμφισβήτησαν…) αλλά υπήρχε άγνοια… Οπότε: ας πάνε στην ευχή τα παλιά.
Πολύ γλυκό, πολύ ανθρώπινο, ε; «Ας κοιτάξουμε μπροστά, ότι έγινε έγινε». Μόνο που αυτή η αμνηστία είναι συνώνυμη της αμνησίας και της ακρισίας∙ που με τη σειρά τους είναι η πίσω όψη της ασυλίας και της (καπιταλιστικής) ασυδοσίας.
Είναι εξουσιαστική ασυδοσία επί των σωμάτων. Όχι μόνο επί των νεκρών / δολοφονημένων σωμάτων παντού στον πλανήτη, με κάθε τρόπο, και τώρα πια στις μητροπόλεις∙ όχι μόνο επί των ζωντανών / σακατεμένων σωμάτων παντού και εδώ∙ αλλά και επί κάθε σώματος, ατομικού και συλλογικού: μετά την επίθεση των γενετιστών χάθηκε η όποια ελάχιστη αθωώτητα, μακαριότητα της άγνοιας. Πριν οι πρωτοκοσμικοί προτιμούσαν να αγνοούν-το-τι-γίνεται (απ’ τα υψίπεδα του Ινδοκούς ως τη λωρίδα της Γάζας, και απ’ τα βιοτεχνολογικά εργαστήρια ως τις μπηχεβιοριστικές μεθοδεύσεις) για-να-έχουν-την-ησυχία-τους. Έτσι νόμιζαν. Τώρα εξακολουθούν να αγνοούν – αλλά φοβούνται. Φοβούνται το γενετικά «πειραγμένο» μέσω πλατφορμών απογυμνωμένο και άγνωστο σώμα τους: μήπως θα τους «προδώσει ξαφνικά» αύριο; Η κυρία Oster (και κάποια αφεντικά αν και όχι όλα…) καλεί σε μια αμοιβαία «συγγνώμη» που είναι απλά αδύνατη ακόμα και στο ψέμα της: τα ίδια τα κύτταρα (ανθρώπινα και μη) έχουν σπρωχτεί βίαια σε ανεξέλεγκτους στροβιλισμούς. Κάποιοι ελέγχουν την φυγοκέντριση… Οι υπόλοιποι / ες την υφίστανται.
Καθώς όλο και περισσότερα ντοκουμέντα, στοιχεία και αποδείξεις βγαίνουν με διάφορους τρόπους απ’ το σκοτάδι (της κυρίας Oster και πολλών ακόμα) τεκμηριώνεται πια ένα απ’ τα «τρελά» που είχε υποδείξει έγκαιρα η ασταμάτητη μηχανή: ο κεντρικός ρόλος του στρατού (συγκεκριμένων επιτελικών υπηρεσιών, με αυστηρή εχεμύθεια…) στη μεθόδευση και στην υλοποίηση της μαζικής τρομοεκστρατείας∙ συμπεριλαμβανόμενου του μαζικού πλατφορμιασμού.
Μαθαίνουμε λοιπόν τώρα ότι ο αμερικανικός στρατός (και, κατά συνέπεια, οι νατοϊκοί στρατοί…) είχε επιτελικό ρόλο πολλών επιπέδων σ’ αυτό που ονομάστηκε όντως «πόλεμος-κατά-του-αόρατου-εχθρού». Γιατί ο «αόρατος εχθρός» δεν είναι τίποτα λιγότερο απ’ την πίσω όψη του «undercover οπλισμένου φίλου» – που στη συγκεκριμένη περίπτωση μπορεί να λέγεται (και) gain-of-function, με όλες τις συνέπειες.
Μαθαίνουμε για παράδειγμα
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.